Η πολιορκία του Αλκαζάρ - Ιστορία της πολιορκίας της ακρόπολης του Τολέδο, 1936 Geoffrey Mcneill - Moss


Το βιβλίο αυτό αποτελεί την μοναδική λεπτομερή περιγραφή της περίφημης πολιορκίας του Αλκαζάρ που υπάρχει σήμερα στην παγκόσμια βιβλιογραφία. Η συγκεκριμένη πολιορκία έλαβε χώρα τους πρώτους κιόλας μήνες του Ισπανικού Εμφυλίου και έδωσε ουσιαστικά το στίγμα όσων τραγικών γεγονότων έμελλαν να ακολουθήσουν. Ο Βρεταννός συγγραφέας, που είχε και ο ίδιος επαγγελματική στρατιωτική κατάρτιση, έγραψε αυτό το πόνημα ελάχιστους μήνες μετά το τέλος της πολιορκίας, αφότου είχε την ευκαιρία να επισκεφθεί προσωπικά τον τόπο όπου αυτή διεξήχθη και να μιλήσει με πολλούς επιζώντες. 

Το έργο του, που εκτυλίσσεται με ημερολογιακή διάταξη και καταγράφει όλα όσα συνέβησαν εκείνες τις 69 τραγικές αλλά και συνάμα ένδοξες μέρες του 1936 στην Στρατιωτική Ακαδημία του Τολέδο, φέρει ανεξίτηλη την προσωπική εντύπωση που αποκόμισε ο ίδιος από τα πρόσφατα γι' αυτόν γεγονότα. Η διήγηση του διανθίζεται με πλήθος άγνωστων λεπτομερειών και εντυπωσιακών περιστατικών, τα οποία αποκαλύπτουν το μεγαλείο του ισπανικού λαού, τους λόγους που τον οδήγησαν στην τραγωδία του εμφύλιου σπαραγμού και τα αισθήματα που διακατείχαν τους εμπλεκόμενους και των δύο πλευρών. 

Αν και η κύρια έμφαση δίνεται στην ηρωική φρουρά του Αλκαζάρ η οποία άντεξε στωικά σε μία απίστευτη ηθική και υλική δοκιμασία χαρίζοντας την πρώτη μεγάλη ψυχολογική νίκη στους Εθνικιστές του στρατηγού Φράνκο, το βιβλίο δεν αμελεί να παρουσιάσει και τους πολιορκητές, τα κίνητρά τους, τις προσδοκίες τους, τη σύνθεση του προσωπικού τους και το πώς οργάνωσαν και διεξήγαγαν τον αγώνα για το μεσαιωνικό φρούριο-σύμβολο της Καστίλλης. 

Hellenic Stompers: new album

Θέση ΙΙ: Υπερβορεία



Ο Πολιτικός μας Στρατιώτης δεν πιστεύει στο σημερινό κράτος. Δεν αγωνιά να γίνει μέρος του, δεν τρέφεται από αυτό και δεν το αντιπροσωπεύει. Τουναντίον, στρέφεται προς τον Άνθρωπο. Αγωνίζεται για το Έθνος μέσω της διατήρησης όσων στοιχείων το συνθέτουν. Αγωνίζεται για τη Φυλή του προσφέροντας στους φορείς αυτής. Αγωνίζεται για τις αξίες και τα ιδανικά που αρμόζουν στην ταυτότητa του μέσω της καθημερινής πάλης για δικαιοσύνη. Επιλέγει τον αγώνα στους πυλώνες του Έθνους και όχι στην κατάκτηση κάποιας εξουσίας επ’ αυτού. Στους συντρόφους, στους συναγωνιστές, στην οικογένεια, στα παιδιά, στην μόρφωση, στην παιδεία, στον συνάνθρωπό του. Στον δρόμο του Αγώνα συνάντησε μυριάδες οι οποίοι αγωνιούν να κατακτήσουν κάποια εξουσία και κατόπιν να αλλάξουν τα «πράγματα», αφού τα πάρουν «στα χέρια τους». Συνάντησε μυριάδες προέδρους, επί κεφαλής, αρχηγούς. Συνάντησε και κάποιους όμως, οι οποίοι σιωπηλά και στωικά άλλαζαν τον κόσμο τους «εδώ και τώρα». Και συνάμα εξέπεμπαν αχτίδες αξιοπρέπειας και δικαιοσύνης στον υπόλοιπο κόσμο γύρω τους κερδίζοντας τον δικό τους ζωτικό χώρο στο χάος της σύγχρονης πραγματικότητας. Αυτόν τον δρόμο θαυμάζει, αυτόν τον δρόμο ακολουθεί. Είτε είναι σωστός, είτε είναι λάθος, είτε είναι αποτελεσματικός, είτε όχι, αυτόν ακολουθεί. Δεν περιμένει από κανένα κράτος ελεημοσύνη ή δικαιοσύνη. Δεν περιμένει από κανένα κόμμα να τον σώσει. «Πολεμά» για να ζήσει, ζει για να «πολεμά».

Χορεύοντας πάνω στο πτώμα της «Χρυσής Αυγής»



του Wolverine 

Η «Χρυσή Αυγή» δεν πέθανε το βράδυ των τελευταίων εκλογών. Είχε πεθάνει εδώ και πολλά χρόνια αφού ξεφτίλισε κάθε έννοια ιδεολογικής συγκρότησης και εσωκομματικής πειθαρχίας. Είχε πεθάνει από την στιγμή που άφησε τον κάθε Ρουπακιά και τον κάθε Πατέλη να εισχωρήσει στις τάξεις της. Είχε πεθάνει χιλιάδες φορές όσα και τα πρόσωπα που την ενίσχυσαν αλλά μετά αποχώρησαν αηδιασμένοι λόγω της επίδειξης πλουτισμού και πολιτικού αυτισμού. Και σήμερα λοιπόν το πτώμα της ακροδεξιάς «Χρυσής Αυγής» είναι μπροστά στα μάτια όλων, πρησμένο από την σήψη, λίπασμα για το χώμα της εγχώριας πολιτικής σκηνής.

Δεν έχουμε παρά να χαρούμε για το λυπητερό γεγονός. Να χορέψουμε και να γελάσουμε. Να νιώσουμε ελεύθεροι αφού χιλιάδες Συνέλληνες κατάλαβαν και δεν πίστεψαν στο παραμυθάκι της ξεπουλημένης ηγετικής ομάδας. Επιτέλους ο Ελληνικός Εθνικοσοσιαλισμός και ο ριζοσπαστικός Εθνικισμός θα πάψει να λοιδορείτε από ανθρώπους που καμιά σχέση δεν είχαν και δεν έχουν με τις ιδέες μας. Θα τελειώσει το παραμυθάκι του «Λαϊκού Εθνικισμού» και του «μοναδικού εθνικού κινήματος». Δεν έχουμε τέλος παρά να απολαύσουμε τις γελοίες απολογίες των «παιδιών με τα μαύρα» (sic) στους χώρους των δικαστηρίων  οι οποίοι καρφώνουν με ευκολία ο ένας τον άλλο μπροστά στα μάτια της αντιφασιστικής εξουσίας. Ιδού η διαφορά των Φασιστών από τους ακροδεξιούς τυχάρπαστους γελωτοποιούς. Οι πρώτοι υπερασπίζονται αρχές και αξίες ενώ οι δεύτεροι οδηγούνται σε μια στάση ζωής χωρίς τιμή και αξιοπρέπεια.

Εδώ και χρόνια το καράβι ήταν σε μια πορεία συντριβής με τον Μιχαλολιάκο να αδιαφορεί επιδεικτικά για το τι μέλλει γενέσθαι. Άλλωστε δεν έκανε κουμάντο ο ίδιος σε όλα τα επίπεδα αλλά μόνο σε αυτά που είχε συναίσθηση των πράξεων του. Σύντομα η ηγεσία της και τα απλά μέλη θα βρεθούν στην λαιμητόμο της δεξιάς κυβέρνησης η οποία θα σπεύσει να τους καταδικάσει και να επωφεληθεί από την εξόντωση των «νεοναζιστών». Έτσι θα αποσπάσει τα εύσημα και τα παράσημα από την σιωνιστική κλίκα και θα γράψει τους τίτλους του τέλους. Και όμως η συντριβή της «Χρυσής Αυγής» είναι μια χρυσή ευκαιρία για να ξεκινήσει κάτι νέο και ελπιδοφόρο.

Ο γράφων δεν εμπιστεύεται και δεν θα εμπιστευτεί και στο μέλλον εύκολα κάποια γνωστά πρόσωπα που αποχώρησαν από το κόμμα. Θα πρέπει όλοι μας να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί με ανθρώπους που στους λόγους αποχώρησης τους δεν έχουν αναφερθεί μέχρι στιγμής σε ιδεολογικές διαφωνίες. Δεν έχω εμπιστοσύνη ούτε στους «παλιούς» του «χώρου» οι οποίοι αντιμετωπίζονται ως μελλοντικοί «σωτήρες». Αρκετά με όλους αυτούς οι οποίοι περίμεναν τα εκλογικά αποτελέσματα για να μιλήσουν και να πάρουν θέση απέναντι στις εξελίξεις.

Η μόνη πρόταση που μπορεί να σταθεί μελλοντικά απέναντι στην επέλαση της κοινοβουλευτικής τυρρανίας θα έρθει μόνο μέσα από την Νεολαία. Από τα νέα παιδιά που σήμερα έχουν καταλάβει ποια είναι η αλήθεια και ποιοι οι οι ρουφιάνοι. Από όλα εκείνα τα νέα παιδιά που πάλεψαν και τσάκισαν τους ένστολους πραιτοριανούς στα συλλαλητήρια για την Μακεδονία. Από ανθρώπους που δεν έχουν μολυνθεί με τον κομματισμό και την δουλοπρέπεια απέναντι στους ταγούς του καθεστώτος. Από την Σιδηρά Νεολαία που δεν θα έδινε ποτέ το χέρι της στην Μπακογιάννη και το σινάφι της. 


Nicola Bombacci: Κόκκινος και Μαύρος




Μετάφραση: Κωνσταντίνος Μποβιάτσος

Δημοσιεύτηκε στο www.ordinefuturo.it

Η ιστορία του Φασισμού στην Ιταλία, ήταν πλούσια από δυνατές προσωπικότητες και μάλιστα «έξω από τα πλαίσια», όπως λέγεται. Μια από αυτές αναμφισβήτητα ήταν ο Nicola Bombacci. Η καταγωγή του ήταν από την Emiglia Romagna, ήταν από καθολική και σοσιαλιστική οικογένεια όπως ο φίλος του Μπενίτο Μουσολίνι. Σκληρός Λενινιστής και ιδρυτής του Κομμουνιστικού κόμματος της Ιταλίας και μετά έγινε Μουσολινικός κατά την διάρκεια της Δημοκρατίας του Σαλό. Επαναστάτης μέχρι το τέλος της ζωής του, ο Νικολίνο - έτσι τον φωνάζανε φιλικά - είναι μια από τις ιστορικές και αμφιλεγόμενες προσωπικότητες της Ιταλίας του 20ου αιώνα. Από μερικούς χαρακτηρίστηκε προδότης των Κομμουνιστικών αξιών, από άλλους έγινε Φασίστας διότι τον συνέφερε, από λίγους για εκείνο που στην πραγματικότητα ήταν: ένας άνθρωπος ελεύθερος, πρωτοποριακός, τίμιος και χωρίς προκαταλήψεις.

Δημιουργός της «προλεταριακής επανάστασης», ο Νικολό, στήριζε φανατικά την ιδέα των εργατών για μια επανάσταση εθνική και σοσιαλιστική, που αποτέλεσε και έναν από τους μεγαλύτερους  ξεσηκωτές των μαζών στην Ιταλία του 20ου αιώνα, όπως ο φίλος του και ανταγωνιστής Μουσολίνι. Το αποτέλεσμα των ικανοτήτων του ήταν ότι κατάφερε να διπλασιάσει τα μέλη του Σοσιαλιστικού κόμματος της Ιταλίας, από το οποίο θα φύγει το 1921, αφού αντιπροσώπευε την πιο σκληροπυρηνική φράξια του κόμματος, ιδρύοντας έτσι το Κομμουνιστικό κόμμα μαζί με άλλες ιστορικές προσωπικότητες της Ιταλίας όπως οι Antonio Gramsci, Umberto Terracini, Amedeo Bordiga.

Λίγους μήνες μετά, πάντα το 1921, στις 9 Νοεμβρίου, ο Μουσολίνι ιδρύει το Εθνικό Φασιστικό Κόμμα, μια εξέλιξη των Fasci di Combattimento , που είχαν ιδρυθεί το 1919. Σύμφωνα με μερικούς ειδικούς μελετητές, όλο αυτό ήταν ένα είδος στρατηγικής από τον Mussolini και τον Bombacci για να επιτεθούν δυνατά στην πλουτοκρατία και από «δεξιά» και από «αριστερά», κάτι σαν τανάλια ενάντια στους αφέντες καπιταλιστές. Μια ρομαντική θεωρία αλλά ποτέ βασισμένη σε συγκεκριμένα στοιχεία.

Ας ξαναγυρίσουμε όμως στα ιστορικά δεδομένα. Η άνοδος του Φασισμού στην Ιταλία είχε να κάνει με προηγούμενα σκληρά και αιματηρά επεισόδια μεταξύ Φασιστών και Κομμουνιστών. Επεισόδια που ο Nicolino Bombacci προσπάθησε να εμποδίσει ή τουλάχιστον να προσπαθήσει να δώσει μια ηρεμία ιδεολογική μεταξύ των δυο πλευρών. Δεν τα κατάφερε όμως και η δράση του περιορίστηκε σε προσωρινές λύσεις. Περνώντας ο καιρός ο Nicolino άρχισε να μιλά για μια ιδεολογική ταυτοποίηση μεταξύ Μπολσεβίκων και Φασιστών βασιζόμενος ότι και οι δυο ιδεολογίες είχαν την ίδια μητέρα, τον Σοσιαλισμό που ο κοινός εχθρός ήταν ο Καπιταλισμός.

Αυτές οι πρωτοποριακές και αποφασιστικά ακραίες ομιλίες είχαν σαν αποτέλεσμα να αποβληθεί από το Κομμουνιστικό κόμμα , χαρακτηριζόμενος ως αιρετικός που δεν σήκωνε συχώρεση , ένας σούπερ προδότης που η ιστορία πρέπει να σβήσει με οποιοδήποτε κόστος, ένας άνθρωπος που γελοιοποίησε τον διεθνή Κομμουνισμό και κυρίως το ιταλικό του κομμάτι. Κατά την περίοδο αυτών των ιδεολογικών μεταλλάξεων του, είχε και κάποια άλλα προβλήματα οικογενειακά. Ο υιός του ο Βλαδίμηρος - όνομα αφιερωμένο στον Λένιν - έμεινε ανάπηρος λόγω ενός ατυχήματος που είχε στο σπίτι του. Οι θεραπείες κόστιζαν ακριβά, που δυστυχώς ο «σύντροφος με το μελανό πουκάμισο» δεν έχει να πληρώσει. Εδώ μπαίνει στην σκηνή και ο Μουσολίνι. Ακριβώς ο Ντούτσε αποφασίζει να αναλάβει τις θεραπείες του νεαρού, δίνοντας και δουλειά στο ίδιο τον Nicolino για να ζήσει αξιοπρεπώς. Η αναγνώριση αυτών των ενεργειών από μέρους του ήταν πολύ μεγάλη, αλλά δεν ήταν αυτό που τον έφερε στον Φασιστικό χώρο. Θα ήταν σαν να εξαγόραζε αυτά που πίστευε και δεν ήταν η συμπεριφορά ενός πραγματικού επαναστάτη αυτή.

Η αποφασιστική καμπή ήταν όταν δημιουργήθηκε η Repubblica Sociale Italiana, (Κοινωνική Ιταλική Δημοκρατία), ένα πείραμα που εκτόξευσε τον Επαναστατικό Φασισμό με όλες τις κοινωνικές του πλευρές , ακόμη και σε μια περίοδο τρομερά δύσκολη όπως κατά την διάρκεια της απόβασης των Συμμάχων στην Ιταλία. Μπόρεσε και πάντρεψε τα δεδομένα της εθνικής άμυνας με αυτά της κοινωνικοποίησης, μιας λογικής ανάπτυξης του κορπορατισμού (Συντεχνιασμός) και αυτό χάρη και στους ανθρώπους του SolaroPavolini και του Bombacci που συνέβαλε με το «Μανιφέστο της Βερόνα». Ο Bombacci δεν ήταν ο τύπος που πήγαινε εύκολα με τους νικητές, αντιθέτως προτιμούσε να είναι με αυτά που πίστευε και στην συγκεκριμένη περίπτωση ονομαζόταν «Fascismo repubblicano», μένοντας δίπλα στον παλαιό φίλο/ανταγωνιστή, Μουσολίνι.

Ήταν ικανός να πραγματοποιήσει μια διαδρομή πραγματικά μοναδική. Από τον Κομμουνισμό στον Φασισμό, με το μότο «Ζήτω ο Σοσιαλισμός», ήταν ένας άνθρωπος απαλλαγμένος από πνευματικά κλουβιά και προκαταλήψεις, σε έναν πολιτικό δρόμο που ξεκινούσε μαζί με τον Μουσολίνι, όταν ήταν νέοι, μετά θα χωριστούν κατά την διάρκεια της ανόδου του Φασισμού και τελικά θα ξαναενωθούν κατά την 19μηνη διάρκεια της Repubblica Sociale Italiana. Έμεινε στο πλευρό του Ντούτσε, και στην τελευταία πράξη του, σε μια από τις πιο ωμές, σκληρές και αποτρόπαιες σελίδες της Ιταλικής ιστορίας: την εκτέλεση του Μουσολίνι και των οπαδών του. Το σώμα του κρεμάστηκε ανάποδα, στην πλατεία Λορέτο του Μιλάνο, στις 29 Απριλίου 1945, μαζί με αυτά των Mussollini, Claretta Petacci, Pavolini και Starace. Aυτό είναι και η μαρτυρία μιας επιλογής ζωής έξω από τα «πολιτικά ορθά» πλαίσια, που ο ίδιος έσερνε μαζί του παρά τις εξελίξεις που έφτασαν στις πιο ακραίες μορφές επιπτώσεων. Η ζωή του αντιπροσωπεύει και μια σιωπηρή κατηγορία από μεριά ενός πραγματικού Εθνικοεπαναστάτη. Απογοητευμένου από τον Κομμουνισμό, ενάντια σε όλους τους διανοούμενους της αριστεράς που μπροστά στην πτώση του Σοβιετικού συστήματος, ανακάλεσαν πολλά.


Επομένως ο Nicola Bombacci, αντιπροσωπεύει, όπως και άλλες προσωπικότητες, ένα σημαντικό κεφάλαιο στον Ιταλικό Φασισμό, μια προσωπικότητα που έδωσε ψυχή, καρδιά και σώμα στην πιο μεγάλη ιδέα της σημερινής εποχής, στο όνομα της Εθνικής και Κοινωνικής αναγέννησης. Και μάλιστα σε μια εποχή, σε μια χώρα όπως η Ιταλία που ήταν γεμάτη από πολιτικά λαμόγια και δειλούς ιδεολόγους καθώς και υπηρέτες του συστήματος που περνούσαν πάντα στο άρμα του νικητή, ο Nicola Bombacci αποτελεί παράδειγμα ήθους, αλτρουισμού και πίστης, μένοντας σε μια ιδεολογία ακριβώς στο τέλος της, την πιο επικίνδυνη και τραγική στιγμή δηλαδή, με κόστος την ίδια του την ζωή . Φτάνει αυτό για να τον τιμούμε και να τον θυμόμαστε!

Ernst Jünger


Λύκοι κρύβονται στο γκρίζο κοπάδι - χαρακτήρες, δηλαδή, που γνωρίζουν τι είναι ελευθερία. Οι λύκοι αυτοί, επίσης, δεν είναι μόνον δυνατοί για τον εαυτό τους. Υπάρχει και ο κίνδυνος ένα όμορφο πρωί να μεταδώσουν τα χαρακτηριστικά τους στις μάζες, ώστε το κοπάδι να μεταμορφωθεί σε αγέλη. Αυτός είναι ο εφιάλτης του αφέντη.

Ernst Junger, Der Waldgang

Ο αντι-διαφωτισμός - Από τον 18ο αιώνα ως τον Ψυχρό Πόλεμο / Zeev Sternhell


Γιατί με την Εθνική Αυτονομία;



Η εκλογική κατάρρευση και η διάλυση της «Χρυσής Αυγής» έχει φέρει στην επιφάνεια σημαντικές φυγόκεντρες δυνάμεις μέσα στο κόμμα του Μιχαλολιάκου. Το μέτωπο νεολαίας της οργάνωσης είναι υπό διάλυση ενώ πολλές τοπικές αναμένεται να βάλουν λουκέτο. Εύκολα μπορεί κάποιος να διακρίνει ότι ανάμεσα σε αυτούς που αποχωρούν μαζικά από το φρενοκομείο της αστικής ακροδεξιάς, ένα μεγάλο κομμάτι είναι νεολαίοι που ένιωσαν την προδοσία εκ μέρους της ηγεσίας αλλά δεν υποχωρούν. Δεν αφήνουν την απογοήτευση να τους πλημμυρίσει αλλά συνεχίζουν να πιστεύουν στις Ιδέες του ριζοσπαστικού εθνικισμού ή του εθνικοσοσιαλισμού. Απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα οφείλουμε να τους δείξουμε ένα άλλο μονοπάτι το οποίο είναι μια πρόταση ζωής και δεν έχει σχέση με εκλογές ή τον στενό κομματισμό. Αυτό που προτείνουν κάποιοι Συναγωνιστές είναι η Εθνική Αυτονομία η οποία έχει τις ρίζες της στις αρχές της δεκαετίας του ’80. Για όποιους ενδιαφέρονται μπορεί κάποιος να διαβάσει εδώ τα άρθρα του «Μαύρου Κρίνου» σχετικά με το θέμα αυτό. Το παρακάτω άρθρο δημοσιεύτηκε τον Ιούνιο του 2018 και παραμένει επίκαιρο μέχρι σήμερα.

του Φαιού Λύκου

Αυτό το ερώτημα μπορεί να απαντηθεί εύκολα, αν κάποιος εξετάσει την πολεμική των Σιωνιστικών Κατοχικών Κυβερνήσεων ενάντια στο Εθνικοσοσιαλιστικό Κίνημα. Ξανά και ξανά τα πολιτικά κόμματα, οι ανοιχτές οργανώσεις έγιναν στόχος επιθέσεων από το σύστημα και τις γνωστές εφεδρείες του που είναι από μέλη της antifa μέχρι τους κρατιστές και φυσικά τους ασφαλίτες. Σε πανευρωπαϊκό επίπεδο έλαβαν μέρος διάφορες απαγορεύσεις  με γελοίους ισχυρισμούς και ακολούθησαν μαζικές έρευνες σε οικίες συναγωνιστών με αποτέλεσμα οι Πολιτικοί Στρατιώτες να μην μπορούν να δράσουν τόσο σε τοπικό όσο και σε εθνικό επίπεδο αφού υπολόγιζαν σε άλλες διαδικασίες για την μελλοντική συνέχιση του αγώνα.

Πολύτιμος χρόνος και ενέργεια μπορεί να χαθεί όταν περιμένει κάποιος τους «κομματικούς φωστήρες» να δώσουν λύσεις σε σύνθετα προβλήματα ή να μην μπορούν τελικά να υπερβούν τα εμπόδια που ενισχύει το ίδιο το Κράτος και φυσικά το γνωστό παρακράτος. Οι δομές των κλασσικών κομμάτων δεν διακρίνονται για την ευκινησία τους απέναντι σε καταστάσεις κρίσιμες για τους Συντρόφους και τις Συντρόφισσες.

Από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 οι Ευρωπαίοι Σύντροφοι αποφάσισαν να προχωρήσουν στην δημιουργία Αυτόνομων δομών και αρχών. Χωρίς σταθερές δομές παρεμποδίζεται το έργο των κατοχικών αρχών. Ένα ακόμη πλεονέκτημα είναι το γεγονός ότι μπορεί κάποιος να ξεπεράσει τις όποιες διασπάσεις υπάρχουν στο κίνημα και να συμμετέχει παντού χωρίς αρχηγούς και υπεύθυνους. Αυτή η αρχή έγινε κομβική στο σκεπτικό όλων όσων συμφωνούσαν με την Εθνική Αυτονομία. Άμεσα τα αποτελέσματα των αρχών καταστολής ήταν πενιχρά αφού οι επιχειρήσεις και οι διώξεις ξαφνικά έπρεπε να σταματήσουν αφού δεν υπήρχαν σταθερές δομές άρα και ξεκάθαροι στόχοι. Το σύστημα δεν γνώριζε ποιος πράττει και που ενεργεί αφού δεν υπήρχαν στοιχεία, διευθύνσεις και ηλεκτρονικά ίχνη.

Η εναλλαγή ονομάτων στις αναλήψεις ευθυνών, το κλειστό κύκλωμα των Πολιτικών Στρατιωτών, η άγνοια για το ποιος βρίσκεται πίσω από τις επαναστατικές ενέργειες, υπήρξε το κύριο χαρακτηριστικό των Αυτόνομων ομάδων. Ο εχθρός που είναι το κράτος και φυσικά το κατοχικό καθεστώς και οι πραιτοριανοί του αδυνατούσε να υπολογίσει το εύρος των δυνάμεων της Αυτονομίας, να εντοπίσει και να εξουδετερώσει τις φίλιες δυνάμεις ενώ κάθε μέρα μια καινούρια ενέργεια λάμβανε μέρος προκαλώντας ανησυχία ανάμεσα στους αξιωματούχους της εξουσίας.

Ο στόχος της δράσης παρά τις όποιες συνθήκες ήταν σταθερός και δεν ήταν άλλος από την διάδοση των αρχών του Εθνικοσοσιαλισμού. Οι δράσεις και παρεμβάσεις δεν είχαν να κάνουν μόνο για παράδειγμα με τις απολύσεις από την εργασία ή τους επιθετικούς πολέμους του ΝΑΤΟ αλλά με την διάδοση ιδεών και αρχών. Υπήρξε ανάγκη για μια πολυεπίπεδη δράση η οποία θα προηγείται των όποιων ειδήσεων με βαρύτητα φυσικά στην προπαγάνδα για τον Σιωνισμό χωρίς να περιμένει όμως κάποιος την νέα σφαγή των Παλαιστινίων.


Οι κλασσικές δομές των κομμάτων και των οργανώσεων υποχρεώνουν τα μέλη να κινούνται στα οριοθετημένα πλαίσια ώστε να μην υπάρξει κάποιος αποκλεισμός ή και λόγος απαγόρευσης. Ως Αυτόνομος μπορείς να είσαι πάντα και παντού ενεργός, να μην λαμβάνεις υπόψιν τρίτους. Στις κινήσεις προπαγάνδας υπάρχει μεγάλο εύρος κινήσεων και πρωτοβουλιών χωρίς να χρειάζεται να τηρήσεις κανόνες και νόμους απαγόρευσης. Το βασικό στοιχείο της Αυτονομίας παραμένει η ελευθερία σκέψης και δράσης με πυξίδα την Ιδεολογία μας και εφόδια την εμπιστοσύνη ανάμεσα στους Συντρόφους. 

Ουλάνοι στην Λάρισα - Αθηνά Κακούρη




Ουλάνοι στην Λάρισα!

Ποτέ κανένας ουλάνος, δηλαδή Γερμανός λογχοφόρος ιππέας, δεν εμφανίστηκε, ούτε καν στον μακρινό ορίζοντα της Λάρισας! Η "είδηση" πλάστηκε και, μαζί με άλλες, χρησιμοποιήθηκε στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο ως πρόφαση για να αφαιρεθεί από την Ελλάδα η ανεξαρτησία της και να ανατραπεί το νόμιμο πολίτευμά της με μια μπλόφα το 1917.

Στο σύντομο αυτό βιβλίο μπορεί να παρακολουθήσει κανείς μέρα με την ημέρα τα γεγονότα εκείνης της φοβερής περιόδου. Το καθένα συνοδεύεται και από τις πηγές του, δίνοντας στον αναγνώστη την δυνατότητα να διαπιστώσει την αλήθεια. Επίσης ξεκαθαρίζονται ένα ένα τα θέματα -όπως του Ρούπελ και της Καβάλας- που έχουν θολωθεί και ξαναθολωθεί για χάρη πολιτικών σκοπιμοτήτων.

Συνδυασμένα με τις ανομολόγητες βλέψεις, με τα αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα των Μεγάλων Δυνάμεων, καθώς και με το τερατώδες σύστημα της Αντάντ λογοκρισίας και κατασκευής ψευδών ειδήσεων που επέβαλε από το 1914 -φαινόμενα που μια σειρά από σπουδαίες μελέτες εξετάζουν πλέον παγκοσμίως-, τα γεγονότα στην Ελλάδα εμφανίζονται καθαρά και ζητούν την ερμηνεία τους. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Aποκλειστικό: Συνέντευξη με τον Κωνσταντίνο Μποβιάτσο


Παρά την αλλαγή πορείας της «Χρυσής Αυγής» προς την αστική ακροδεξιά - πάντα με ευθύνη της ηγεσίας της - υπήρχαν κατά περιόδους στις τάξεις της και κάποια στελέχη με αδαμάντινο χαρακτήρα και ανιδιοτελή συνεισφορά. Πραγματικοί Εθνικοεπαναστάτες που αρνήθηκαν να υποκύψουν στις αλλοπρόσαλλες εντολές του Μιχαλολιάκου και δεν πούλησαν τις Ιδέες τους για κανένα αντίτιμο. Ένας εξ αυτών είναι ο Κωνσταντίνος Μποβιάτσος μέλος της λεγόμενης «παλιάς φρουράς» - γνωστός ως Τεν Τεν - που απολαμβάνει την εκτίμηση και τον σεβασμό των εξωκοινοβουλευτικών Εθνικιστών και Εθνικοσοσιαλιστών.


Γεννήθηκε στην Λαμία το 1969. Απόφοιτος του Τμήματος Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου της Βερόνα. Πτυχιούχος Μηχανογραφημένης Λογιστικής. Υπηρέτησε την θητεία του ως Δόκιμος Έφεδρος Ανθυπολοχαγός στον Στρατό Ξηράς. Εργάστηκε επί δεκαετία στην Θεσσαλονίκη ως υπεύθυνος πωλήσεων. Το 2009 επέστρεψε στην ιδιαίτερη πατρίδα του την Λαμία και μαζί με την σύζυγό του στράφηκε στον πρωτογενή τομέα, την ελληνική γη και την αγροτική παραγωγή.

Γνώστης των ευρωπαϊκών θεμάτων αφού θήτευσε στο πλευρό του Στρατηγού Επιτήδειου στην Ευρωβουλή ενώ είναι ιδιαίτερα γνωστός και αγαπητός και στους ξένους συναγωνιστές. Ο εν λόγω Συναγωνιστής αποχώρησε πριν λίγο καιρό από τις τάξεις του κόμματος του Μιχαλολιάκου ενώ το τελευταίο διάστημα αρθρογραφεί στην εβδομαδιαία εθνικιστική εφημερίδα «Ελεύθερος Κόσμος».


1.  Αγαπητέ Συναγωνιστή σε ευχαριστούμε για τον χρόνο και την τιμή. Πες μας λίγα λόγια για σένα ώστε να σε γνωρίσουν καλύτερα οι αναγνώστες μας. Πότε εντάχθηκες στις τάξεις της «Χρυσής Αυγής» και ποια η πορεία σου στο κόμμα; Πότε αποχώρησες και για ποιον λόγο;

Η πρώτη μου επαφή με τον εθνικισμό ήταν από τα 15 μου κάπου μέσα στην ιστορική δεκαετία του 80, Ακολουθούσα τα πέταλα των γηπέδων  και διάφορα μουσικά εναλλακτικά ρεύματα μουσικής και εκεί με σκινάδες της εποχής  κάναμε κάποιες δράσεις απλές και καταδρομικές. Τότε γνώρισα και το εθνικιστικό ΕΝΕΚ, στην πόλη μου την Λαμία και μου άρεσε ο τρόπος σκέψης των τότε συναγωνιστών. Φυσικά δεν έλειπαν και οι παρέες με τα υπολείμματα της ΕΠΕΝ, λίγο από όλα δηλαδή.   

Η αναχώρηση μου για την Ιταλία, το 1987, σήμανε καθοριστικά και την διαμόρφωση της ιδεολογίας μου. Εκεί γνώρισα και έγινα μέλος της Φασιστικής νεολαίας του MSI, που βέβαια ήδη είχε αρχίσει να φθίνει. Οι συναγωνιστές με είχαν εντυπωσιάσει με αυτά που έκαναν τόσο σε επίπεδο δρόμου αλλά κυρίως σε επίπεδο κουλτούρας. Εκεί κατάλαβα, πλην κάποιων εξαιρέσεων, ότι στην Ελλάδα ο  ριζοσπαστικός εθνικισμός ήταν... ανύπαρκτος. Αυτό που είδα χαράχτηκε μέσα μου και αποτέλεσε τον οδηγό για το μέλλον. 

Ένα από παράδειγμα σας αναφέρω, ότι κάπου μέσα στο 1988, σε μια εκδήλωση των συναγωνιστών στην Βερόνα, έκαναν ανάλυση και σχόλια για τον «Άρχοντα των Δακτυλιδιών» και την σημασία του στην κοσμοθεωρία του Φασισμού. Έμεινα άναυδος, πρώτα διότι αν και λάτρης του διαβάσματος, αυτόν τον κ. Τόλκιν δεν τον είχα ξανακούσει και μετά με αυτά που άκουσα. Μάλιστα ντράπηκα να πω ότι δεν τον γνώριζα και έκανα τον παλαβό ... εμπειρίες ζωής. Όχι μόνο αυτό, πολλά τέτοια παραδείγματα που θα γέμιζαν σελίδες.

Ανήσυχος όπως ήμουν, έψαχνα και άλλες επαφές οπότε εισχώρησα και σε άλλα κινήματα πιο ριζοσπαστικά και  ακτιβιστικά. Από τότε διατήρησα όλες τις γνωριμίες που κρατάνε μέχρι σήμερα. Την Χρυσή Αυγή, πρώτη φορά την γνώρισα στο γήπεδο, κατά την διάρκεια των Μεσογειακών αγώνων της Αθήνας το 1991 και συγκεκριμένα στον τελικό του ποδοσφαίρου Ελλάδα – Τουρκία. Εκεί ντυμένος σαν σκιν εκείνη την εποχή, είδα κάποιους τύπους με όμορφες σημαίες ... που την έλεγαν,  δημοκρατικά πάντα, στην αστυνομία και στους Τούρκους, Όχι πολιτικά ορθά όλα αυτά βέβαια. Εκεί είδα και πρώτη φορά τον Περίανδρο. Κάποιος με πλησίασε , αφού με είδε ντυμένο έτσι και μου πρότεινε να πάω μαζί τους … έτσι ξεκίνησαν όλα, με την πρώτη επαφή μου με την ιστορική Κεφαλληνίας εκείνο το καλοκαίρι του ‘91.

Έπειτα , στην Λαμία, βρήκα 3 συναγωνιστές και συζήτησα το θέμα της ΧΑ με αποτέλεσμα να κατεβούμε Αθήνα μετά από πολύ καιρό βέβαια, αφού ήμασταν όλοι φοιτητές και λείπαμε, για να ζητήσουμε από τον αρχηγό της ΧΑ, να ανοίξουμε μια τοπική στην Λαμία. Έτσι το 1993 το φθινόπωρο, εγκαινιάσαμε την ιστορική τοπική μας, με τις σκληροπυρηνικές θέσεις. Πολλοί πέρασαν αλλά πάντα 4 με 5 ήμασταν σταθεροί, κρατώντας με νύχια και με δόντια τα γραφεία. Μάλιστα αρκετές οι φορές που δεν είχαμε ρεύμα αφού δεν είχαμε να το πληρώσουμε. Κάναμε πολλές δράσεις, συνεχώς ακόμη και στους γύρω νομούς. Μάλιστα είμαι περήφανος, διότι οι πρώτες Θερμοπύλες, για όσους δεν γνωρίζουν έγιναν το 1996 χάριν στην ιδέα του συναγωνιστή Κωνσταντίνου Μπαϊκούση  που δεν ζει πλέον.

Εγώ έφυγα την δεκαετία του 2000 για την Θεσσαλονίκη, όπου και δραστηριοποιήθηκα στην εκεί τοπική, που γνώριζα ήδη, από το 1995, σε ένα πέρασμα μου από την πόλη αυτή, Εκεί γράψαμε άλλη ιστορία με τους εξαίρετους συναγωνιστές σε μια πόλη που πάντα ήμασταν πολλοί λίγοι αλλά μάχιμοι. Το 2007 βρέθηκα στο Αγρίνιο για να δουλέψω και εκεί  ο Ηλίας ο Παναγιώταρος, μου τηλεφώνησε και μου είπε να έρθω σε επαφή με 2 συναγωνιστές νεαρούς που θέλουν να κάνουν πυρήνα. Αυτό και έγινε, σε μια πόλη γεμάτη με αναρχικούς  μάχιμους. Άλλη μια όμορφη και δραστήρια περίοδος με τ α παιδιά από το Αγρίνιο, με τις αφισοκολλήσεις, ρίψεις  φειγ βολάν και άλλα ωραία. Επέστρεψα στην Λαμία για νέα δουλειά και έτσι πάλι στα παλιά, πάλι στην αγαπημένη τοπική αλλά οι καιροί άλλαξαν. Η ΧΑ άρχισε να μεγαλώνει και να  χάνει την ταυτότητα της.

Αποχώρησα τον Μάρτιο του 2017, όταν ήμουν στην Ευρωβουλή. Οι λόγοι πολλοί και σοβαροί, τους ξέρετε κιόλας, έχουν ειπωθεί πολλά το τελευταίο διάστημα πέρα για πέρα αληθινά. Έμεινα πολύ καιρό και ανεχόμουν συμπεριφορές απαράδεκτες, επιθετικές και εκβιαστικές από το ζεύγος που ηγείται του κόμματος αλλά και από κάποιους πιστούς τους υπηρέτες, άτομα χωρίς βούληση χωρίς γνώσεις και δυστυχώς πολύ χαμηλής στάθμης μυαλού μα και αξιοπρέπειας. Κάτι σαν ζόμπι δηλαδή που απλά φώναζαν ΖΗΤΩ Ο ΑΡΧΗΓΟΣ ακόμη και αν έλεγε βλακείες .. που έλεγε συχνά.

Σπούδασα, έχω χαρτιά και διπλώματα γλωσσών, πάντα δούλευα στην ζωή μου σε ότι έβρισκα, έχασα τους γονείς μου και την αδερφή μου, για να έχω τον κύριο Νίκο και την κυρία Ελένη, που στην ζωή τους ανάθεμα αν έχουν δουλέψει μια μέρα, να μου λένε με ποιον θα μιλώ, τι θα λέω και άλλα τέτοια Καμία αναγνώριση του έργου και της προσπάθειας να φέρω την ΧΑ κοντά σε νέες καταστάσεις και κόμματα ή κινήματα, με την ευκαιρία της παρουσίας μου στις Βρυξέλλες. Μέχρι και ευρωβουλευτή της Λέγκας του Βορρά έφερα να γνωριστούν μήπως και βγει κάτι καλό, αλλά φωνή βοώντος εν τη ερήμω, που λέγαν οι παλιοί. 

Αυτό που εισέπραξα εγώ εδώ πάνω είναι ότι δεν τους ενδιέφερε τίποτε, Εντελώς τίποτε πέρα από τα χρήματα. Μηδέν πολιτική, μηδέν καθοδήγηση, μηδέν σε όλα. Τα μοναδικά τηλεφωνήματα που δεχόμασταν ήταν για το αν μπήκαν τα χρήματα. Για τίποτε άλλο. Και μάλιστα με τρόπο επιθετικό και με τσαμπουκά από κάτι ανθρωπάκια της Μεσογείων, που ήρθαν το 2012 στην ΧΑ και αμέσως πήραν μισθό.


Το 2017 το Μάιο ανακαλύψαμε από κάποιον εσωτερικό κανονισμό ότι δεν έπρεπε να στέλνουμε χρήματα σε κόμμα της χώρας προέλευσης. Και τότε έγινε ο χαμός. Το θέμα ήταν πολύ σοβαρό και ενημερώσαμε την Αθήνα το τι θα κάνουμε και πως από εδώ και πέρα. Η απάντηση που δεχθήκαμε από τον κύριο Νίκο ήταν εριστική, εκβιαστική και υβριστική. Ακολούθησαν και τηλεφωνήματα του ιδίου στο πρόσωπο μου , με τρόπο που στην κρεαταγορά θα κοκκίνιζαν. Όλα αυτά είναι με αποδείξεις, γραπτές και ηχητικές. 


Εκείνο το καλοκαίρι εγώ προσωπικά έπρεπε να διαλέξω. Ή να συνεχίζω να τα σκάω στον Μιχαλολιάκο και τον Βλαχόπουλο, 1000 κάθε μήνα, όπως συνέβαινε από το 2014  ή να σταματούσα διότι ήδη είχα παρανομήσει. Με το πρώτο θα ήμουνα ο πιστός σκύλος, θα φώναζα και τα ΖΗΤΩ μου και ίσως αν έγλειφα και λίγο παραπάνω, αν έβριζα άλλους συναγωνιστές που έφευγαν, τότε θα εξασφάλιζα και μια θεσούλα για την επόμενη 5ετία στην Ευρωβουλή.



Αν διάλεγα το δεύτερο, τότε θα έπρεπε να δω και τον δικό κου δρόμο, όπως και έγινε. Ένιωσα ελεύθερος και πιο καθαρός. Βέβαια, δέχθηκα βρισιές, απειλές όλων των επιπέδων και έγινα ο εχθρός του κόμματος, Όλα αυτά είναι καταγεγραμμένα βέβαια. Μετά άρχισε να ξετυλίγεται το κουβάρι και ήταν και πολύ άσχημο. Παράξενοι λογαριασμοί που έμπαιναν κάθε μήνα 8000 από τους βοηθούς, εξαφανίστηκαν, όπως φυσικά τα χιλιάδες ευρώ που έστελναν οι 3 ευρωβουλευτές, μάλιστα οι 2 που έμειναν μέχρι τέλους τα έδιναν μέχρι τον Απρίλιο του ‘19.


2.  Ποια η άποψη σου για την ηγεσία της «Χρυσής Αυγής»; Ισχύουν οι κατηγορίες που μιλάνε για οικογενειοκρατία μέσα στο εν λόγω πολιτικό κόμμα;

Λίγο πολύ ανέφερα μερικά για τα συγκεκριμένα άτομα. Οικογενειοκρατία σαφώς και υπάρχει, αφού και κατά την διάρκεια της 5τους θητείας μου στην Ευρωβουλή, βολεύτηκαν όλοι οι συγγενείς του ζεύγους και σαν τοπικοί βοηθοί και σαν σταζιέρ, 6μηνα προγράμματα με πληρωμή από τον ευρωβουλευτή καθώς και η δημιουργία εργασιών μαϊμού που πληρωνόταν πολύ καλά από το κοινοβούλιο των Βρυξελλών. Φυσικά δεν θα μπορούσε να λείψει και η οικογένεια Βλαχόπουλου από αυτό το πανηγύρι.

3.  Πότε βρέθηκες και υπό ποιες συνθήκες στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο και ποιες οι εντυπώσεις σου από τον εν λόγω θεσμό; Ποια η άποψη σου για τους τρεις πρώην ευρωβουλευτές του κόμματος;

  Τον Μάιο του 14, έδωσα και εγώ την προσωπική μου μάχη σαν υποψήφιος Ευρωβουλευτής. Την επόμενη όμως των εκλογών επέστρεψα στην τότε εργασία κου, την σαλιγκαροτροφία. Πέρασα πολύ όμορφα κατά την διάρκεια της προεκλογικής περιόδου με πολλούς συναγωνιστές και μπορώ να πω ότι το διασκεδάσαμε κιόλας. Πιστεύω ότι οι ψήφοι που μάζεψα ήταν από τα ριζοσπαστικά άτομα της πατρίδας μας και κάποιοι συναγωνιστές έτρεξαν για μένα σε περιοχές που δεν είχα καμία σχέση. Μεγάλη η τιμή για μένα. Έτσι, το τηλεφώνημα του στρατηγού Επιτήδειου με βρήκε στην φύση να ταΐζω σαλιγκάρια, όπου μου έγινε και η πρόταση να ανέβω μαζί του στις Βρυξέλλες.

Όλα αυτά τα χρόνια απέκτησα πολλές εμπειρίες, είδα από πρώτο χέρι, αφού χωνόμουνα παντού, πως δουλεύουν τα σοβαρά κόμματα, μικρά και μεγάλα, καθώς και το πόσο δυνατό και πανίσχυρο είναι το Καθεστώς. Εδώ να σταθώ λίγο. Κατάλαβα εκεί μέσα ότι εμείς οι εθνικιστές ανεξάρτητου εθνικότητας, κάνουμε ένα μεγάλο λάθος. Μόλις κάνουμε μια μικρή νίκη, τότε ξεσαλώνουμε νομίζοντας ότι τα καταφέραμε. Αυτό που είδα είναι ότι το Καθεστώς, έχει πολλές λύσεις έτοιμες και αναπάσα στιγμή, ίσως για λίγο δεν κουνιέται, βρίσκει μια λύση. Έζησα την νίκη του Τράμπ, το Brexit και σας πληροφορώ ότι η ζημιά ήταν απειροελάχιστη, διότι η αντίδραση υπήρξε και κάθε φορά το Σύστημα έβγαινε πιο ισχυρό. Είδα επίσης την σαπίλα και τη κατάντια της ανθρώπινης αξιοπρέπειας στονβωμό του χρήματος. 


Καλοπληρωμένοι άχρηστοι άνθρωποι, να περπατάνε πίσω από τους ανωτέρους και ανώτατους αξιωματούχους για να κρατήσουνε την θέση τους σε αντάλλαγμα τα ΠΑΝΤΑ και το εννοώ. Αδερφές υπάλληλοι να ικανοποιούν τις ορέξεις των αφεντάδων που κουμαντάρουν τις ψυχές μας, το ίδιο και πολλές γυναίκες που βρίσκουν σαφώς πιο εύκολα δουλειά για γνωστούς λόγους. Αριστερίλα παντού, Άραβες να δουλεύουν σαν οδηγοί, τουρκάλες καθαρίστριες, και λαμόγια κάθε τύπου. Βρώμα και δυσωδία μέσα σε ένα κτίριο που καθορίζει τις τύχες μας και που θα πέσει δύσκολα … έως ποτέ.


4. Έχεις τεράστια εμπειρία σχετικά με τα Ευρωπαϊκά εθνικιστικά κινήματα. Πως δέχτηκαν οι Ευρωπαίοι συναγωνιστές τα νέα σχετικά με την συντριβή του κόμματος του Μιχαλολιάκου στις τελευταίες εκλογές;

Η Χρυσή Αυγή αποτελούσε το 2014, έναν οδηγό για κάθε εθνικιστικό κίνημα, μεγάλο και μικρό. Με όλα αυτά τα παιδιά ήμουν μαζί όλα αυτά τα χρόνια, γυρνώντας συνεχώς σε Ιταλία, Γαλλία , Ισπανία, Αγγλία, Σουηδία, Δανία, Ολλανδία και άλλες χώρες προσπαθώντας να δημιουργήσω μια ευρωπαϊκή σύνδεση. Δεκάδες οι εκδηλώσεις με εμένα να εκπροσωπώ την ΧΑ και να γινόμαστε αντικείμενο λατρείας αλλά και στόχος των αντιφά και του συστήματος. Έτσι όταν έφυγα από το κόμμα, οι συναγωνιστές επειδή με γνώριζαν άρχισαν να αναρωτιούνται τι έγινε, κάτι σοβαρό. Δεν ήθελαν να πιστέψουν ότι το κόμμα που έγινε αντικείμενο θαυμασμού και μίσους στην Ευρώπη ... στραβοπάταγε, μέχρι που το ένιωσαν και αυτοί καλά, με την συμπεριφορά της γνωστής  οικογενείας. Σκεφτείτε ότι η  κόρη έβριζε τον ηγέτη της Casa Pound, τον Gianluca Iannone, αλλά και γενικά το κίνημα του, αλλά την βοήθεια την θέλανε, όταν μεσολάβησα σαν ηλίθιος να φέρουν τρόφιμα στην Ελλάδα. Όταν γυρνούσα να εκπροσωπήσω το κόμμα, η κ. Ελένη με έβριζε και έλεγε ότι κάνω φασιστο -τουρισμό.Τέλος πάντων, το θέμα είναι ότι με την συμπεριφορά της η ΧΑ έδιωξε από κοντά ξένους συναγωνιστές που της είχαν σταθεί.

5.  Πως βλέπεις τα πράγματα για το μέλλον του Εθνικιστικού Κινήματος και τις έχεις να πεις για αυτούς που αποχωρούν από την «Χρυσή Αυγή» αλλά αγωνιούν για το μέλλον των Ιδεών μας;

Επειδή με διακρίνει ένας ευρύτερος πεσιμισμός, δεν τα βλέπω και ρόδινα. Μιλάμε βέβαια για τον πραγματικό εθνικισμό και όχι για λαϊκίστικα κόμματα ή ακροδεξιά. Τα πράγματα είναι δύσκολα γενικά στην Ευρώπη, με διαφορετικές δυσκολίες στην κάθε χώρα. Αυτό είδα από την εμπειρία μου. Ο μεγαλύτερος εχθρός είμαστε εμείς, που πολλές φορές κλεισμένοι στον μικρόκοσμο μας χάνουμε το παιχνίδι. Όσο περνάει ο καιρός το Καθεστώς γίνεται πιο ισχυρό, ο δρόμος πιο δύσκολος διότι η αριστερά έχει καταφέρει να έχει πάντα μεγάλα νούμερα σε όλους τους τομείς αλλά και την συμπαράσταση του συστήματος. 


Για τα παιδιά που φεύγουν από την ΧΑ, κάνουν πολύ καλά και έτσι πρέπει να γίνει. Αλλά εδώ είναι κει το κρίσιμο σημείο. Μην χαθούνε και εγκλωβιστούν σε καταστάσεις άσχημες. Άρα εδώ πρέπει να γίνει κάτι, κάτι με υγεία, νέες ιδέες, φρέσκες και με ανταλλαγή απόψεων και ιδεών χωρίς μπράβους, τσαμπουκάδες και αυταρχισμό.

6. Πως βλέπεις τις ομάδες και τις κινήσεις του «χώρου» που είναι εξωκοινοβουλευτικές; Σε οργανωτικό επίπεδο ποιες θα πρέπει να είναι οι μελλοντικές μας κινήσεις;

Στην Ελλάδα, υπάρχει πολύ νεολαία που ψάχνεται προς τον χώρο μας. Κάτι έχει γίνει, κάτι καλό παίζεται αλλά είναι διάσπαρτο. Εδώ λοιπόν, θα πρέπει να μπουν στην άκρη οι προσωπικές συμπάθειες ή αντιπάθειες και μέσω ένας συντονιστικού οργάνου με συμμετοχή πολλών, να γίνει ένας μαζικός φορέας ριζοσπαστικός. Όχι κόμμα. Από εκεί και πέρα να γίνει διαχωρισμός τομέων, όπως τι ξέρει και τι μπορεί να κάνει ο καθένας καλύτερα, Σε όλους τους τομείς της κοινωνίας. Μουσικά μιλώντας, ποδοσφαιρικά, κοινωνικά, με δραστηριότητες σε βουνά και θάλασσες και πολλά άλλα. Μπορούμε, το έχουμε άλλα λείπει το κάτι παραπάνω. Γνωρίζω πολλά παιδιά, που έχουν τρομερές ικανότητες σε αυτούς τους τομείς και μαζί εμείς οι πιο γέροντες, αν και κάποιοι νιώθουμε ακόμη 18, να βοηθήσουμε. Ο χρόνος είναι εχθρός, διότι θα βρεθεί ένα άλλο ζεύγος σαν το γνωστό και τότε καήκαμε πάλι.

Είπα ότι ο χρόνος είναι εχθρός αλλά επισημαίνω ότι να γίνει κάτι και απλά το δουλεύουμε με ηρεμία μετά, Ιδέες υπάρχουν, θέληση υπάρχει, οπότε πρέπει να μαζευτούμε και να τα πούμε.

7. Αρθρογραφείς αρκετά συχνά στην εφημερίδα «Ελεύθερος Κόσμος» με τα κείμενα σου να είναι κατά την άποψη μας από τα καλύτερα που μπορεί να διαβάσει κάποιος. Διακρίνουμε σε αυτά μια έντονη αμφισβήτηση της πλουτοκρατίας και του δημοκρατικού πολιτεύματος. Πως αυτοπροσδιορίζεσαι στο πολιτικό πεδίο και ποια πρόσωπα είναι αυτά που σε έχουν επηρεάσει στο πεδίο των ιδεών;            

Είχα την τύχη μετά τις σπουδές μου στην Ιταλία, να γνωρίζω άπταιστα τα Ιταλικά με αποτέλεσμα να έχω στην διάθεση μου μεγάλη βιβλιογραφία σπουδαίων προσώπων που σημάδεψαν όχι μόνο την ιδεολογία μας αλλά και την κουλτούρα γενικότερα. Βιβλία που δεν υπάρχουν μεταφρασμένα στα ελληνικά. Έτσι μπήκα σε αυτόν τον υπέροχο λαβύρινθο γνώσης και δεν χορταίνω να περιπλανώμαι εκεί μέσα. Στο παρελθόν μετέφραζα κείμενα τέτοια, καθώς και συνεντεύξεις που έπαιρνα από διάφορες προσωπικότητες του χώρου, αλλά πήγαιναν χαμένα διότι οι διάφοροι φωστήρες της ΧΑ που διαχειριζόταν τις σελίδες της, δεν ανέβαζαν τίποτε αφού βλέπετε δεν έγραφα ΖΗΤΩ Ο ΑΡΧΗΓΟΣ, ή ότι ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΑ ΠΟΤΑΜΙΑ ΚΑΙ ΑΝΕΜΟΙ ΣΑΡΩΝΟΥΝ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ, ή άλλα τέτοια κωμικά κείμενα. 

Ήθελα να κάνω κάτι το διαφορετικό αλλά μάλλον ήμουν σε λάθος μέρος, μετά το κατάλαβα. Μάλιστα κάποιο από τα ανθρωπάκια εκεί στα γραφεία τους χαρακτήριζαν βλακείες τα άρθρα μου. Με έχει συναρπάσει, εκστασιάσει και διαμορφώσει πάρα πολύ ο τεράστιος Dominique Venner, του οποίου ο θάνατος με τον τρόπο που έγινε, το σημείωμα που άφησε αλλά και τα συγγράμματα του [που έχω διαβάσει, όπως το " Ο Σαμουράι της Δύσης" και το " Η επαναστατημένη καρδιά" αποτελούν για μένα οδηγό. Αυτοχαρακτηρίζομαι Ευρωπαίος  όπως και ο άλλος μεγάλος  Drieu de la Rocchelle  και ο μυθικός Celine. H πλουτοκρατία είναι ο μεγάλος εχθρός και η υπεύθυνη για το ότι μας συμβαίνει. Εκεί πρέπει να χτυπήσουμε ιδεολογικά, παίρνοντας για παράδειγμα την χαμένη ευκαιρία του Μάη του ‘68, κάτι που θα ετοιμάσω από Ιταλούς συναγωνιστές της εποχής για να καταλάβετε τι εννοώ.      

8.  Ποια είναι τα σχέδια σου για το μέλλον;

Το μέλλον...βασικά δεν μπορώ να μείνω ανενεργός πολιτικά. Συνεχίζω εδώ πάνω να κινούμαι, μαζί με ριζοσπάστες συναγωνιστές ξένους, επαφές διάφορες πάντα, αλλά όνειρο μου να κάνουμε κάτι στην Ελλάδα. Με τρελαίνει η ιδέα της δημιουργίας ενός αξιόλογου φορέα και να εκμεταλλευτούμε αυτά που έχουμε, και όπως γνωρίζετε, έχουμε τα πάντα. Έχω επαφές με πολλά παιδιά στην πατρίδα και δεν βλέπω την ώρα σε αυτές τις δύσκολες στιγμές, αλλά και ευχάριστες λόγω του απεγκλωβισμού πολλών ατόμων από την εξάρτηση της οικογένειας που κατέστρεψε τον εθνικισμό στην Ελλάδα, να φτιάξουμε κάτι ΥΓΕΙΕΣ μακριά από εξαρτήσεις.

9. Τέλος ένα μήνυμα σου προς τους εχθρούς και φίλους καθώς και στους αναγνώστες του ιστολογίου μας.

Μήνυμα, δεν είμαι και κάποιος πολιτικός να στέλνω συμβουλές. Απλά για τους φίλους από την καρδιά μου που τόσα χρόνια ακολουθήσαμε έναν δρόμο που δεν ξέραμε ότι θα μας κατέστρεφε, τον καθέναν διαφορετικά, αλλά και την στήριξη που είχα από πολλά παιδιά. Μια αναφορά στους νεκρούς συναγωνιστές που εγώ προσωπικά έζησα και μεγάλωσα και πέρασα πολλά μαζί τους, όπως ο Κώστας ο Μπαϊκούσης, από το ‘91 μαζί, έφυγε πριν λίγα χρόνια άδικα από αρρώστια, ένας πραγματικός εθνικοσοσιαλιστής που κάποιοι με έβριζαν από το ΚΟΜΜΑ διότι πήγα στην κηδεία του.  

Επίσης τον Μαρίνο και τα όμορφα χρόνια στην Θεσσαλονίκη, την δεκαετία του 2000, άδικα και αυτός έφυγε. Τέλος τον συναγωνιστή Σταθόπουλο, ένα αξιόλογο ιδεολόγο που και για αυτόν αφού έφυγε από την ζωή, κάποια τιποτένια ανθρωπάρια μου τηλεφώνησαν να μου πουν να κατεβάσω την φωτογραφία του διότι ήταν προδότης … και αναφέρομαι σε αυτούς που δεν τους θεωρώ καν εχθρούς, διότι ο εχθρός έχει τιμή και ήθος. Και κλείνω ευχαριστώντας όλους τους συναγωνιστές και εσένα για την φιλοξενία, και να κρατήσουμε την φωτιά δυνατή, για να φτιάξουμε νέους πολιτικούς στρατιώτες.