Στο πνεύμα των SA: Προς έναν Επαναστατικό Εθνικό Σοσιαλισμό!

Εισαγωγικό σημείωμα του Πάνου Ευθυμίου:

Ο Εθνικοσοσιαλισμός είτε θα είναι επαναστατικός είτε δεν θα υπάρξει.

87 χρόνια συμπληρώνονται από μια στιγμή που έκρινε την ιστορία της επανάστασης. Για την ακρίβεια, η 30η Ιουνίου 1934, σήμαινε το τέλος της επαναστατικής εθνικοσοσιαλιστικής διαδικασίας, την ήττα της. Μια πορεία αντεπαναστατική που είχε αρχίσει χρόνια πριν από την ηγεσία του NSDAP, με μπροστάρη τον Αδόλφο Χίτλερ. Το κείμενο της 19ης Ιουλίου 2017 από το blog των Ολλανδών Εθνικοεπαναστατών που ακολουθεί είναι μια σύνοψη του επαναστατικού ρόλου των SA, και το πώς οδηγήθηκαν στην εσωκομματική τραγωδία.

Τόσα χρόνια μετά γιατί επιμένουμε εμείς οι Eθνικοεπαναστάτες (NR) και υποστηρικτές της «Τρίτης Θέσης» σε «καταστάσεις του παρελθόντος», μπορεί να αναρωτηθεί ο καλοπροαίρετος ή o κακοπροαίρετος συναγωνιστής. Πέρα από το γεγονός ότι  από το παρελθόν αντλούμε  συμπεράσματα για το παρόν και το μέλλον, πέρα από το ότι αποτελεί κομβικό σταυροδρόμι στην υπόθεση της Ιδέας μας, υπάρχει και κάτι ακόμη. 

Οι Eθνικοεπαναστάτες φωτίζουν αυτή την μαύρη μέρα και δηλώνουν την παρουσία τους στο Αύριο. Δεν ξεχνάμε και εμπνεόμαστε από τον αγώνα των πραγματικών Εθνικοσοσιαλιστών των SA, των αδερφών Στράσσερ και άλλων.  Είναι προφανές ότι αυτή την φορά δεν σκοπεύουμε να γίνουμε πιόνια κανενός «αλάθητου αρχηγού», ή να επιτρέψουμε στην αντίδραση να σφετεριστεί τις Ιδέες μας ή να χρησιμοποιήσει τον αγώνα μας για πολιτικάντικα παιχνίδια, νόμιμης κατάκτησης της εξουσίας και συμβιβασμών με την αστική τάξη.

Αυτός είναι απλά ένας ελάχιστος φόρος Τιμής για την Θυσία και τον Αγώνα των Εθνικοεπαναστατών, και αυτός ο αγώνας συνεχίζεται και θα συνεχίζεται.

Για Εθνική Ανεξαρτησία και Σοσιαλισμό. 

Παλαιότερος σύνδεσμος: Η εξέγερση των Ταγμάτων Εφόδου (Sturmabteilung - S.A.) του Βερολίνου και η εσωκομματική διαπάλη στο NSDAP: Κοινωνικό υπόβαθρο και πολιτικές σημαντικές.

Μετάφραση για τον «Μαύρο Κρίνο»: Πάνος Ευθυμίου

Ο Εθνικός Σοσιαλισμός, σε αντίθεση με αυτό που πιστεύεται συνήθως, δεν ήταν ποτέ ένα κίνημα της δεξιάς. Αγωνίστηκε για έναν ειλικρινή και αυθεντικό γερμανικό σοσιαλισμό. Παραδοσιακά, η αριστερά στη Γερμανία δεν επιδίωξε ποτέ τα συμφέροντα του γερμανικού λαού. Με την ήττα της γερμανικής αυτοκρατορίας το 1918, αυτό έγινε και πάλι εμφανές. Ο πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος εξέθεσε την ευάλωτη θέση του έθνους ως «Mittellage» μεταξύ του Γάλλου εχθρού του αφενός και της Ρωσικής αυτοκρατορίας αφετέρου. Από την Δύση, η αγγλοσαξονική φιλελεύθερη δημοκρατία προσπάθησε να ενσωματώσει τη Γερμανία, με τη μορφή της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, στη φιλελεύθερη δημοκρατική παγκόσμια τάξη τους. Ταυτόχρονα από την Ανατολή, η Γερμανία απειλήθηκε από την κομμουνιστική παγκόσμια επανάσταση της Μόσχας. Η Ανατολή απέκτησε επιρροή μέσω της παρουσίας ενός ισχυρού κομμουνιστικού κόμματος, του KPD, το οποίο λειτούργησε ως ένας υποσχόμενος υποτελής για τη Μόσχα.


Strasser και Goebbels στο Βερολίνο - 1926

Ο Εθνικός Σοσιαλισμός γεννήθηκε σε αυτό το πολιτικό κλίμα το 1920, ως μια προσπάθεια δημιουργίας ενός αυθεντικού γερμανικού σοσιαλισμού. Όπως υποδηλώνει ήδη το όνομα Εθνικός Σοσιαλισμός, αυτό το κίνημα είχε μια διπλή συμπληρωματική ταυτότητα. Την ενοποίηση του ιδανικού του εθνικισμού και του σοσιαλισμού. Ωστόσο, στην πολιτική πρακτική αυτό φαινόταν να είναι μάλλον αμφιλεγόμενο, επειδή ένα πεπεισμένο σοσιαλιστικό εργατικό κόμμα δεν μπορεί να κάνει τίποτα άλλο από το να επικεντρωθεί στην εργατική τάξη και να δημιουργήσει συμμαχίες με τα εργατικά κινήματα. Από την άλλη πλευρά, ένα πρωταρχικό εθνικιστικό κόμμα αναμένεται να απευθυνθεί στο λαό ως σύνολο, σφυρηλατώντας συμμαχίες με πολιτικούς και κοινωνικούς σχηματισμούς της δεξιάς. Μια συγκεκριμένη «σχιζοφρένεια» πηγάζει από αυτό, η οποία οδήγησε σε εντάσεις στο κίνημα.

Βορράς - Δύση  εναντίον Νότου

Ως ισχυρός άνθρωπος του κινήματος, ήταν ο Χίτλερ που καθορίζει την πορεία του NSDAP. Από την αρχή, προσπάθησε να πάρει μια ουδέτερη κεντρική θέση αναγνωρίζοντας τον σοσιαλισμό του κόμματος, αλλά αρνούμενος τον προλεταριακό ταξικό χαρακτήρα του. Ωστόσο, αυτό δεν ήταν αρκετό για να αποφευχθεί η συσσώρευση τακτικών εντάσεων μεταξύ των εθνικών και των κοινωνικών στρατοπέδων. Ειδικά η περίοδος μεταξύ του αποτυχημένου εθνικού σοσιαλιστικού πραξικοπήματος του 1923 και της ανάληψης της εξουσίας το 1933, το κίνημα ήταν μια βίαιων αρχών σκηνή συγκρούσεων σχετικά με την πορεία του κόμματος. Σε πολλές περιπτώσεις, η πολιτοφυλακή, τα Τάγματα Εφόδου (SA), ήταν στη μέση αυτών των συγκρούσεων. Εκτός από αυτό, υπήρχε ένα πολιτιστικό χάσμα που εξαπλώθηκε κατευθείαν στο κόμμα. Αυτό το χάσμα αποκαλύφθηκε το 1925 ως αντίφαση μεταξύ του παλαιού νότιου σημείου βαρύτητας του NSDAP και της ηγεσίας του κινήματος στη βιομηχανική Δύση και Βόρεια της Γερμανίας.

Μέσα στο κίνημα της Δύσης και της Βόρειας Γερμανίας, ο Joseph Goebbels και οι αδελφοί Strasser αποδείχθηκαν οι μεγαλύτεροι αντίπαλοι του Μονάχου. Ήταν ο Gregor Strasser που ανέπτυξε μια σοσιαλιστική εναλλακτική λύση, η οποία επινοήθηκε ως μια επαναστατική προσαρμογή του προγράμματος του NSDAP. Από την αρχή της καριέρας του, έχει ήδη αποδειχθεί ειλικρινής αντί - καπιταλιστής. Κατάλαβε πολύ καλά ότι η βιομηχανική Βόρεια Γερμανία απαιτεί διαφορετική προσέγγιση από την αγροτική και παραδοσιακή Νότια. Υποστηρίχθηκε σε αυτό από τον νεαρό Joseph Goebbels, ο οποίος δήλωσε ότι ο γερμανικός εθνικισμός έπρεπε να εξελιχθεί σε γερμανικό σοσιαλισμό - και υποτίθεται ότι ήταν ένας ριζοσπαστικός σοσιαλισμός. Αναζήτησε ανοιχτά συμμαχίες με τους Εθνικομπολσεβίκους και ήταν αρκετά θετικός για τους κομμουνιστές, των οποίων το μεγαλύτερο λάθος σύμφωνα με αυτόν ήταν η σύνδεσή τους με τη Μόσχα. Αυτή η διαμάχη πήρε μια πολιτική κατηγορία όταν ο Strasser και ο Goebbels παρουσίασαν ανοιχτά το επαναστατικό τους πρόγραμμα. Ωστόσο, υπό την έντονη πίεση από τον Χίτλερ και την ηγεσία του κόμματος στο Μόναχο, ο Στράσσερ υπέκυψε και απέσυρε τα αντίγραφα του προγράμματος του. Στη συνέχεια, η ιδεολογική συζήτηση στην ηγεσία του κόμματος σίγησε.

Sturmabteilung

Για τα SA δεν συνέβαινε αυτό. Ο εθνικός σοσιαλισμός προήλθε από την εξέγερση των στρατιωτών που ακολούθησε την ήττα της γερμανικής αυτοκρατορίας. Πολλά μέλη του κόμματος ήταν βετεράνοι από τα πολλά Freikorps και άλλους παραστρατιωτικούς οργανισμούς στη χώρα, οι οποίοι σε αυτήν την αβέβαιη εποχή υποστήριξαν τη δική τους τάξη. Κατά μία έννοια συνέχισαν απλώς τον πόλεμο, ενθουσιασμένοι από μια βαθιά επιθυμία για κοινότητα, συντροφικότητα και ισότητα. Αυτό ήταν το σημείο εκκίνησης για μια ανανεωμένη πίστη στην εθνική αιτία και μια πιο ισότιμη κοινωνία - έναν μαχητικό εθνικισμό που συνδέεται με έναν ριζοσπαστικό σοσιαλισμό. Με τα SA, το NSDAP δημιούργησε την επαναστατική πρωτοπορία του, δηλαδή για να ενσαρκώσει αυτό που σήμαινε το κίνημα: μια επαναστατική ομάδα μάχης, με άνευ όρων πίστη στον Φύρερ.


Άνδρες των SA πάνω σε φορτηγό με σύνθημα: "Να είστε Σοσιαλιστές στην πράξη"

Αν και τα SA ήταν επίσημα εξαρτημένα από την ηγεσία του κόμματος, οι τάσεις για ανεξαρτησία προέκυψαν σε πολλές περιπτώσεις. Αυτό ξεκίνησε από το προλεταριακό προφίλ των SA, των οποίων οι μαχητές είχαν την τάση να κάνουν πιο επαναστατικές και ριζοσπαστικές ενέργειες. Σε πολλές περιπτώσεις η πολιτοφυλακή ανέπτυξε τις δικές της ιδεολογικές προτιμήσεις. Όταν ο Χίτλερ (το 1923 μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα) καταδικάστηκε σε φυλάκιση, ο  Röhm άφησε τα SA να μετασχηματιστούν σε μια νέα ομάδα μάχης. Όταν ο Χίτλερ απελευθερώθηκε από τη φυλακή και προσπάθησε να διεκδικήσει την ανώτατη αρχή, ο  Röhm ήταν πρόβλημα. Μόνο στα τέλη του 1926 ο Χίτλερ κατάφερε να αντικαταστήσει τον Röhm με έναν πιο «συμμορφούμενο» διοικητή. Ωστόσο, αυτό δεν έλυσε τις εντάσεις μεταξύ του κόμματος και της πολιτοφυλακής.

Το επαναστατικό προφίλ των SA ενισχύθηκε τα επόμενα χρόνια από μια σταθερή εισροή εργαζομένων. Τα SA παρουσιάστηκαν ως η πρωτοπορία του προλεταριάτου και ως εκ τούτου γνώριζαν μια τεράστια εισροή νέων μελών. Κατά τη διάρκεια της οικονομικής ύφεσης που ξεκίνησε το 1929, τα μέλη αυξήθηκαν από 10.000 σε 300.000 σε λιγότερο από τρία χρόνια. Υπήρξε επίσης μεγάλη δυσαρέσκεια μεταξύ των μελών αυτής της πολιτοφυλακής λόγω της τεράστιας εκλογικής νίκης κατά τις εκλογές του Ράιχσταγκ. Αυτή η εκλογική νίκη οδήγησε την κομματική ηγεσία να αγκαλιάσει ανοιχτά έναν νόμιμο τρόπο προς την εξουσία και την πολιτική συναίνεσης. Αυτό ήταν σε αντίθεση με τα SA που ευνοούσαν την επανάσταση, λόγω του ταξικού χαρακτήρα, της ιδιοσυγκρασίας και της ιδεολογίας τους.

Όταν το 1930 η έδρα του κόμματος στο Μόναχο εγκαταστάθηκε σε ένα εξαιρετικά αριστοκρατικό και ακριβό κτίριο, τα SA ζήτησαν τη βελτίωση της οικονομικής τους θέσης. Ο μέσος άντρας των SA είχε πολύ κακό μισθό, αλλά ήταν υποχρεωμένος να κάνει το «βρώμικο έργο» για την ηγεσία του κόμματος. Όταν αυτό το αίτημα δεν ικανοποιήθηκε, τα SA εισέβαλαν στην έδρα του κόμματος στο Βερολίνο και προκάλεσαν μεγάλες ζημιές εκεί. Κατά συνέπεια, ο Röhm διορίστηκε εκ νέου για τον περιορισμό των SA, αλλά χωρίς μεγάλη επιτυχία. Ο Walther Stennes, διοικητής των SA στο Βερολίνο, διατήρησε τη θέση του ότι η νόμιμη πορεία του Χίτλερ ισοδυναμούσε με προδοσία για το επαναστατικό πνεύμα του εθνικού σοσιαλισμού. Μια φήμη ότι ο Walther Stennes είχε απολυθεί, ήταν αρκετός για να εξαπολυθεί μια εξέγερση των  SA σε ολόκληρη τη Βόρεια και Δυτική Γερμανία. Κατά τη διάρκεια αυτής της εξέγερσης όλο και περισσότεροι άντρες των SA έβλεπαν το Κομμουνιστικό KPD ως παράδειγμα ενός πραγματικού εργατικού κόμματος. Αν και αυτή η εξέγερση είχε απειλητικές μορφές, η ηγεσία του κόμματος ήταν σε θέση να καθησυχάσει τις διαθέσεις. Ωστόσο, το 1931 ξέσπασε και πάλι μια σύγκρουση, στην οποία ο Stennes κατέλαβε βίαια τα τυπογραφεία και τα γραφεία της «Der Angriff» στο Βερολίνο. Τα SS αναπτύχθηκαν για να βγάλουν τους καταληψίες από αυτά τα γραφεία. Επίσης αξιοσημείωτες ήταν οι καλές σχέσεις μεταξύ των SA και του Kampfgemeinschaft Revolutionärer Nationalsozialisten (Μαύρο Μέτωπο) του Otto Strasser, ο οποίος έφυγε από το κόμμα με περίπου 100 δυσαρεστημένα μέλη με το σύνθημα: «Οι Σοσιαλιστές εγκαταλείπουν το κόμμα»!

Η προδοσία του 1934

Ενώ ο Χίτλερ και η ηγεσία του κόμματος υπερασπίστηκαν την επιλογή τους για τη νόμιμη κατάκτηση της εξουσίας και αυτοπροσδιορίστηκαν ως μετριοπαθείς εκπρόσωποι του κινήματος τους, η ριζοσπαστική προλεταριακή υποστήριξη των SA ήταν έτοιμη να ωθήσει την επανάσταση ανατρέποντας τον καπιταλισμό. Το 1933 πραγματοποιήθηκε η μεταφορά εξουσίας από τον Paul von Hindenburg στον Χίτλερ. Οι εκπρόσωποι των μεγάλων επιχειρήσεων είχαν αγκαλιάσει την επιλογή του Χίτλερ και μάλιστα κατάφεραν να πάρουν θέση στο νέο υπουργικό συμβούλιο.


Walther Stennes διοικητής των SA στο Βερολίνο

Αυτό το πολιτικό λόμπι πίσω από κλειστές πόρτες και η συνεργασία με τους καπιταλιστές ήταν ένα αγκάθι στα μάτια των SA. Τα SA άρχισαν να ασχολούνται με τους πολιτικούς εχθρούς τους, τα μισητά αφεντικά και τους γραφειοκράτες, στους δρόμους. Οι τράπεζες και οι εταιρείες έγιναν στόχοι επίθεσης και το χρηματιστήριο στη Φρανκφούρτη καταλήφθηκε από μια μονάδα των SA που ζήτησε την παραίτηση ολόκληρης της διοίκησης. Η πολιτοφυλακή ήθελε να ωθήσει την επανάσταση , αλλά ο Χίτλερ δεν ήταν πολύ ευχαριστημένος από αυτές τις ενέργειες. Κατά τη διάρκεια μιας μαζικής εκδήλωσης των SA τον Απρίλιο, ευχαρίστησε την πολιτοφυλακή στο όνομα του λαού και του έθνους. Ωστόσο, για τον έμπειρο ακροατή θα μπορούσε να ακουστεί ως ένας αποχαιρετισμός.

Οι εντάσεις μεταξύ του Χίτλερ και των SA αυξάνονται ακόμη περισσότερο λόγω των φιλοδοξιών του Röhm να καθορίσει τα SA ως το νέο εθνικό στρατό της γερμανικής αυτοκρατορίας. Αυτό έκανε την Reichswehr να απειλείται και άρχισαν να ασκούν πίεση στον Χίτλερ. Σύντομα κυκλοφόρησαν ανεπιβεβαίωτες φήμες ότι τα SA είχαν σχέδια για ένα πραξικόπημα, για να απαλλαγούν από την Reichswehr. Το βράδυ της 30ης Ιουνίου έως την 1η Ιουλίου οι ηγέτες των SS, Heinrich Himmler και Reinhard Heydrich, άδραξαν την ευκαιρία να καρατομήσουν τα SA, καταστρέφοντας έτσι τις επαναστατικές τους προσδοκίες. Σε αυτή τη «Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών», 89 ηγέτες των SA μετά από μια ενέδρα μονάδων των SS εκτελέστηκαν. 

Αμέσως μετά την διάλυση και την συρρίκνωση των SA,  η τελευταία αυτόνομη και επαναστατική δύναμη στο εθνικό σοσιαλιστικό κίνημα είχε εξαφανιστεί.



- Διαδικτυακή αρχειοθέτηση -

Οι αναρτήσεις δεν είναι απαραίτητο να εκπροσωπούν το σύνολο της συντακτικής ομάδας. Για να επικοινωνήσετε με την συντακτική ομάδα στο blackmilitiagr@gmail.com

Κυκλοφορεί: Περιοδικό Ανάκτηση Τεύχος Έβδομο



Για παραγγελίες εδώ ...

Η εμμονή του κυρίου Μητσοτάκη με τα εστιατόρια

 

του Λανδγράβου

Δεν θα κουραστώ να γράφω ότι ο μεγαλύτερος εχθρός μας ήταν, είναι και θα είναι  η Δεξιά. Με την Αριστερά και με τις υπόλοιπες παραδοσιακές δυνάμεις των αντιφασιστών δεν φοβάμαι την πολιτική αντιπαράθεση. Γιατί γίνεται κατά μέτωπο. Η Δεξιά είναι ο μεγάλος κίνδυνος. Γιατί καμουφλαρισμένη με το συναισθηματικά συγκινητικό επιχείρημα του πατριωτισμού, περνάει αθόρυβα στην πλάτη μας και χτυπά το κίνημα με τον πλέον ύπουλο τρόπο. 

Η Δεξιά είναι ο πολιτικός πόλος που έχει πραγματοποιήσει όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη τα μεγαλύτερα αίσχη της φιλελεύθερης νεωτερικότητας. Με τον μανδύα του πατριωτισμού όχι μόνο παρουσιάζει ως εθνικούς στόχους τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου. Αλλά επιπρόσθετα αλλοιώνει και το ίδιο το νόημα της παράδοσης, εφόσον παρουσιάζεται ως θεματοφύλακας των παραδεδομένων ευρωπαϊκών ηθών ενώ στην πραγματικότητα είναι ο θεματοφύλακας των παραδεδομένων ιδεολογικών απαρχών του φιλελεύθερου καπιταλισμού. Η Δεξιά είναι υπεύθυνη για το γεγονός ότι πλήθος Ευρωπαίων συγχέουν σήμερα τον παραδοσιακό κοινοτιστικό και οργανικό ευρωπαϊκό πολιτισμό με τις τεχνοκρατικές και αγοραίες πρακτικές του φιλελεύθερου κεφαλαίου.

Στην Ελλάδα ο κύριος λόγος για τον οποίο δεν αναπτύχθηκε ποτέ αληθινό και μαζικό εθνικιστικό κίνημα είναι γιατί δεν το επέτρεψε η Δεξιά. Με μια σειρά από ιστορικές προβοκάτσιες, νοηματικές αλλοιώσεις ακόμη και δολοφονίες (π.χ. Ίωνας Δραγούμης) οι πρεσβείες των καπιταλιστικών χωρών έβαζαν τους Δεξιούς τους εντολοδόχους να  πυροβολούν το εθνικιστικό κίνημα.

Αυτό συμβαίνει σε μια ιδιαίτερη εκδοχή από την εποχή των μνημονίων και μετά. Ο εθνικιστικός χώρος της Ελλάδας είναι ναρκοθετημένος από παλιούς και νέους δεξιούς πράκτορες, που φορώντας το προσωπείο του εθνικιστή, του φασίστα και του εθνικοσοσιαλιστή παρουσιάζουν ως δικές μας πολιτικές που υπαγορεύει η οικογένεια Μητσοτάκη, η αμερικανική, η γερμανική και η ισραηλινή πρεσβεία. Η ανοησία του Νίκου Μιχαλολιάκου και άλλων παραγόντων του εθνικιστικού χώρου έδωσε τη ευκαιρία στους Δεξιούς πράκτορες να πετύχουν μια σοβαρής εμβέλειας πρόσδεση του εθνικιστικού χώρου στην ουρά της Δεξιάς από τις διαδηλώσεις για το Μακεδονικό και μετά. Κάτι που την εποχή την Αγανακτισμένων είχε χαλαρώσει και ο εθνικιστικός χώρος είχε αποκτήσει μια πρώτη αυτονόμηση από το δεξιό κέλυφος.

Σήμερα όμως που η Δεξιά ήρθε στην εξουσία οι πράκτορες έχουν δυσκολότερο έργο στον εθνικιστικό χώρο. Πρέπει να αποπροσανατολίσουν την αντιπολιτευτική ματιά των νεαρών εθνικιστών από τα κυβερνητικά αίσχη. Κι αυτό δεν είναι εύκολο όσα τερτίπια και αν σκαρφιστούν. Πρέπει να αποδείξουν ότι η Δεξιά παραμένει πατριωτική και για να το κάνουν φτάνουν στο σημείο αυτοεξευτελισμού να προπαγανδίσουν ότι τάχα η Νέα Δημοκρατία δεν είναι Δεξιά και πως αυτοί εκπροσωπούν μια άλλη Δεξιά με (ψευδο)εθνικιστικό - εθνικοσοσιαλιστικό υπόβαθρο (αλλά πάντα, κατά τις περιόδους των εκλογών, θυμούνται τον φόβο μιας Αριστερής κυβέρνησης και ξεχνούν την άλλη (ψευδο)εθνικοσοσιαλιστική Δεξιά). Πρέπει να ερμηνεύσουν τις κυβερνητικές επιλογές για το μακεδονικό, το κυπριακό, το μεταναστευτικό και τα υπόλοιπα εθνικά θέματα και μη μπορώντας να το κάνουν θυμούνται τον κομμουνιστικό κίνδυνο της Λευκορωσίας. Πρέπει να μας πείσουν ότι το Ισραήλ είναι σύμμαχός μας αλλά δεν έχουν κανένα χειροπιαστό επιχείρημα.

Τα πράγματα θα γίνονται όλο και πιο δύσκολα για του πράκτορες της Δεξιάς όσο ο καιρός περνάει. Γιατί όλα όσα έριξε κάτω απ’ το χαλί μέχρι σήμερα η κυβέρνηση θα έρθουν στο φως. Η αρχή έγινε με τις συναντήσεις Μητσοτάκη - Ερντογάν πριν λίγες μέρες και τις ανακοινώσεις - χάδια της Ε.Ε προς την Τουρκία. Η συνέχεια έρχεται με το Μακεδονικό αλλά προς το παρόν όλη η κυβερνητική ίντριγκα δείχνει να μαγειρεύεται σε κάποια … εστιατόρια!

Πριν λίγες μέρες ο Κυριάκος Μητσοτάκης συναντήθηκε με τον ψευτοπρόεδρο των Τουρκοκυπρίων Ερσίν Τατάρ. Η συνάντηση ήταν ανεπίσημη και δεν ανακοινώθηκε από τα Δεξιά θρασίμια της χώρας μας (γιατί άραγε;). Όμως οι Τούρκοι τους πρόλαβαν και το πρακτορείο  Anadolu δημοσίευσε την φωτογραφία των δυο αντρών που συζήτησαν μυστικά, κρυμμένοι στο … εστιατόριο ενός ξενοδοχείου.

Νομίζω ότι όλοι υποπτευόμαστε τις προθέσεις του «Έλληνα» πρωθυπουργού. Εκείνο πάντως που έχει ξεπεράσει το επίπεδο της υποψίας και έχει γίνει δεδομένη βεβαιότητα είναι ότι το δίκτυο Μητσοτάκη έχει μια συμπάθεια προς τα … εστιατόρια. Όσοι δραστηριοποιούνται στο χώρο γνωρίζουν καλά το γιατί.

Εις μνήμην Θεόδωρου Μανιάτη: απόσπασμα από τον πρόλογο που έγραψε στο βιβλίο «Η κατάκτηση του Βερολίνου» του Joseph Goebbels, που κυκλοφόρησε τον Ιούλιο του 2017 από τις εκδόσεις «Λόγχη» (www.logxi.com)



Ο Θεόδωρος Μανιάτης ιατρός, διανοούμενος, μεταφραστής και συγγραφέας ιστορικών, ιδεολογικών και πολιτικών βιβλίων, γεννήθηκε το 1952 στην πόλη της Καβάλας στην Ανατολική Μακεδονία και πέθανε στις 25 Ιουνίου 2019 στην Αθήνα. Ως φοιτητής δραστηριοποιήθηκε στο εθνικιστικό κίνημα νεολαίας της εποχής και σύντομα εξελίχθηκε σ’ έναν από τους ιδεολογικούς του καθοδηγητές. Σύντομα εντάχθηκε ως μέλος στην ομάδα «Το Κίνημα» και το 1979 ανήκε στην συντακτική ομάδα του ομώνυμου περιοδικού. 

Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της «Χρυσής Αυγής». Αναδείχθηκε σε πρότυπο ανιδιοτελούς και σεμνού Εθνικοσοσιαλιστή πολιτικού στρατιώτη, συνδυάζοντας την ευρυμάθεια με ένα σπάνιο ήθος. Μετά την αποστασιοποίηση του από την «Χρυσή Αυγή», παρέμεινε σταθερά δίπλα στους νέους εθνικιστές/εθνικοσοσιαλιστές τους οποίους καθοδηγούσε με τις συμβουλές και τις γνώσεις του και σε μια εποχή βαθύτατου κλονισμού των ηθικών αξιών, όρθωσε το ανάστημα του στον εκφυλισμό του λαού και στο καταστροφικό πνεύμα του ολέθρου της μεταπολιτεύσεως. 

Πολυμαθής, με ακόρεστο πνευματικό ενδιαφέρον και δοτικός, ήταν ο ιδιοκτήτης και μοναδικός διαχειριστής του ιστολογίου «Η Ευρώπη την Εθνών», μέσα από το οποίο δημοσιοποιούσε ιστορικά και ιδεολογικά κείμενα, ενώ καταπιάστηκε με θέματα για τα οποία κανείς δεν μιλούσε. 

Έγραψε και δημοσίευσε τα έργα: 

«Η Μάχη του Βερολίνου», το 1980, από τις εκδόσεις «Ελεύθερη Σκέψις». Το έργο του αποτελεί διαχρονικό σημείο αναφοράς που διαβάζεται μέχρι σήμερα και είχε προκαλέσει τεράστιο ενδιαφέρον και ιδεολογικές αντεγκλήσεις τότε. Μετέφρασε τα μνημειώδη έργα: «Λόγοι μάχης», του Ισπανού εθνικιστή αγωνιστή και διανοητή José Antonio Primo de Rivera, που κυκλοφόρησε τον Φεβρουάριο του 1983, εκδόσεις «Ελεύθερη Σκέψις». «Το δόγμα των Αρίων για τον αγώνα και τη νίκη», το 1985, εκδόσεις «Ελεύθερη Σκέψις», «Επιστολή στον Πάπα για την επίσκεψη στο Άουσβιτς», εκδόσεις «Ελεύθερη Σκέψις», Ιούλιος 1989. «Τρεις όψεις του εβραϊκού προβλήματος. Η εβραϊκή επίδραση στο πνεύμα, στον πολιτισμό, στην οικονομία», του Ιταλού εθνικιστή φιλόσοφου Ιούλιου Έβολα που πρωτοκυκλοφόρησε το 1936 στην Ιταλία. 

Έγραψε τον πρόλογο στο «Η κατάκτηση του Βερολίνου» του Γιόζεφ Γκαίμπελς, που κυκλοφόρησε τον Ιούλιο του 2017 από τις εκδόσεις «Λόγχη» και μπορείτε να το βρείτε εδώ. Είχε συνεργαστεί επίσης με το περιοδικό «Ανάκτηση» ενώ διάφορα άρθρα του έχουν δημοσιευτεί σε αυτοργανωμένες εκδόσεις αυτόνομων κινήσεων. Διατηρούσε επί σειρά ετών φιλία και συνεργασία με την συντακτική μας ομάδα.

«Αν έρθει  κάποια στιγμή η μέρα που θα πρέπει να φύγουμε, αν κάποια μέρα αναγκαστούμε να αφήσουμε την σκηνή της ιστορίας, θα χτυπήσουμε την πόρτα τόσο δυνατά που ο κόσμος θα ταρακουνηθεί και η ανθρωπότητα θα κάνει πίσω από την έκπληξη» 

ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΝΕΟΤΗΤΑΣ

... Ο Paul Josef Goebbels (29 Οκτωβρίου 1897 - 1 Μαΐου 1945), γεννήθηκε στο Rheydt, νότια του Mönchengladbach, μια μικρή βιομηχανική πόλη που στα τέλη του 19ου αιώνα αριθμούσε περίπου 25.000 κατοίκους. Ήταν το τρίτο από τα 5 παιδιά της οικογένειας Goebbels, μιας μικρομεσαίας γερμανικής οικογένειας Καθολικών. Ο πατέρας του Fritz Goebbels ήταν αρχιεργάτης σε κάποιο από τα κλωστοϋφαντουργικά εργοστάσια της περιοχής και η μητέρα του, Maria Katharina Odenhausen κόρη ενός σιδηρουργού.

Χτυπημένος από αρρώστια, πιθανόν πολιομυελίτιδα, ο μικρός Paul Josef στη τρυφερή ηλικία των τεσσάρων χρόνων νοιώθει ότι η ζωή του στο εξής, θα είναι διαφορετική από εκείνη των άλλων παιδιών, μια που πρέπει να συμβιώσει με μια σοβαρή αναπηρία στο ένα του πόδι. Αυτή την αναπηρία μάταια επιχειρούν να τη διορθώσουν οι γιατροί με μια λεπτή χειρουργική επέμβαση. Δυστυχώς τα πράγματα χειροτερεύουν και η δυσμορφία εξελίσσεται. Για να καλυφθεί τουλάχιστον εξωτερικά η διαφορά μήκους στα δύο πόδια, μια που το ένα είναι μικρότερο από το άλλο ο μικρός Paul Josef υποχρεώνεται να φορά ένα ειδικό μεταλλικό στήριγμα κατάλληλα προσαρμοσμένο στο ένα από τα ορθοπεδικά παπούτσια του.

Με δείκτη ευφυΐας πολύ πιο πάνω από το κανονικό, δείχνει από την αρχή τη κλίση του για το χώρο των γραμμάτων. Φοιτά σε καθολικό σχολείο. Συντηρεί τη φήμη ενός μαθητή που θέλει να κρατά σταθερά τα πρωτεία της υπεροχής του. Προσπαθεί να καταδείξει πρώτα στον εαυτό του και μετά στους καθηγητές και μαθητές ότι η υπεροχή του πνεύματος μπορεί να εξαφανίσει ή έστω να επισκιάσει την όποια φυσική του αδυναμία. Ζητά να μάθει μουσική και αποκτά το πρώτο του πιάνο. Πολύ συχνά κλείνεται στον εαυτό του. Μοιάζει απόμακρος σ’ ένα κόσμο φανταστικό ανάμεσα σε βιβλία και παρτιτούρες.

Τα δύο αδέλφια του, Hans και Konrad, θυμούνται τον "μικρό" να κλείνεται στη σοφίτα του σπιτιού και να περνά ώρες ολόκληρες διαβάζοντας κιτρινισμένα βιβλία, παμπάλαιες εγκυκλοπαίδειες. Η μικρότερη αδελφή του Μαρία θυμάται τις ανησυχίες των γονέων της για το μέλλον του μικρού ανάπηρου.

Μέσα από ένα ζεστό και ασφαλές περιβάλλον από το οποίο δεν λείπει η αγάπη και η φροντίδα ιδιαίτερα της μητέρας, ο Paul Josef παρατηρεί με πνεύμα κριτικό τον κόσμο που τον περιβάλλει. Ιδιοφυής και πολυμήχανος αναζητά πάντα τη διάκριση και την αποδοχή. Χαμογελά φιλάρεσκα όταν τον αποκαλούν Ulex γιατί τον ταυτίζουν με τον Έλληνα Οδυσσέα.

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

Toν Αύγουστο του 1914 οι στρατιώτες του Κάιζερ στεφανωμένοι με λουλούδια σκαρφαλώνουν πάνω στα τραίνα που θα τους οδηγήσουν στο Παρίσι. Είναι πεπεισμένοι ότι θα πραγματοποιήσουν ένα σύντομο περίπατο όπως οι πατεράδες και οι παππούδες τους σαράντα τέσσερα χρόνια πριν. Για την ώρα το Βερντέν είναι ένα απλό τοπωνύμιο και ο Μάρνης ένα μεγάλο ποτάμι. Ένας υπέρμετρος πατριωτικός ενθουσιασμός απλώνεται από το ένα άκρο της χώρας στο άλλο και τα πανεπιστήμια και αυτά ακόμα αυτά ακόμα τα σχολεία μέσης εκπαίδευσης δεν μπορούν να αποτελέσουν εξαίρεση. Έφηβοι που μπορεί να μην έχουν τελειώσει το σχολείο αλλά με τα μάγουλα σημαδεμένα από τις ξιφομαχίες βιάζονται να καταταγούν εθελοντές. Ο Goebbels δεν θέλει να αποτελέσει εξαίρεση. Εκεί όμως στο κέντρο της στρατολογίας όπου παρουσιάζεται τα πράγματα δεν είναι όπως τα περιμένει. Του χαμογελούν με συμπάθεια, τον χτυπούν φιλικά στη πλάτη, αλλά οι γιατροί τον σταματούν πριν ακόμα βγάλει το πουκάμισο για να τον εξετάσουν. Με ύψος μόλις 1.65 m, ένα κορμί καχεκτικό και μια εμφανή αναπηρία στο πόδι δεν φαίνεται να ανήκει στη κατηγορά των πολεμιστών που εκείνη τη στιγμή φαίνεται να έχει ανάγκη η Γερμανία. Τον διαβεβαιώνουν όμως ότι μπορεί να προσφέρει τις υπηρεσίες του στο κοινό αγώνα από κάποιο γραφείο, πάντα στην υπηρεσία του στρατού.

Για μια ολόκληρη ημέρα και για μια ολόκληρη νύχτα κλείνεται στο δωμάτιό του και κλαίει απαρηγόρητα. Η άποψη ότι εκείνο το σοκ επηρέασε βαθειά τη ψυχολογία του και τη παραπέρα σχέση του με τους ανθρώπους έχει μεγάλη δόση λογικής. Από το σημείο αυτό μέχρι να ισχυρισθεί κανείς ότι το περιστατικό αυτό στάθηκε αφετηρία της έμπνευσης να εξελιχθεί σε μεγάλο ελεγκτή και καθοδηγητή της σκέψης και της θέλησης των μαζών αποτελεί μάλλον υπερβολή.

Στα 1916 ο πόλεμος, που όλοι περίμεναν να είναι σύντομος, δεν έχει τελειώσει ακόμα και τίποτα δεν μαρτυρά ότι το τέλος του βρίσκεται κοντά. Η Γερμανία υποχρεωμένη να διεξάγει πολυμέτωπο αγώνα δίνει σκληρές μάχες και το λεγόμενο εσωτερικό μέτωπο περνά μια παρατεταμένη σκληρή δοκιμασία. Εκείνη ακριβώς τη χρονιά, περνά με επιτυχία τις απολυτήριες εξετάσεις του (Abitur) οι στρατιώτες τραγουδούν το «der tod in Flandern» και οι μελλοντικοί του σύντροφοι Hitler, Hess, Strasser, Göring και πολλοί άλλοι αγνοώντας ο ένας την ύπαρξη του άλλου, δίνουν εφιαλτικές μάχες επιβίωσης στα μέτωπα του πολέμου.

Λέγεται ότι ο Goebbels έδειχνε μεγάλη κλίση για τον ιερατικό κλάδο ή τουλάχιστον έτσι πίστευαν οι δάσκαλοι στο καθολικό σχολείο που είχαν αναλάβει τη φροντίδα της εκπαίδευσης του. Ο πνευματικός της οικογένειας ο αιδεσιμώτατος Moller πίστευε ότι θα ήταν μια θαυμάσια επιλογή. Όμως τελείως ξαφνικά ο νέος αλλάζει γνώμη. Είναι άγνωστες οι συνθήκες κάτω από τις οποίες σημειώνεται αυτή η απότομη μεταστροφή. Απλά τώρα δηλώνει τη πρόθεση του να σπουδάσει λογοτεχνία και φιλοσοφία. Οι δάσκαλοί του και η εκκλησία πίσω από αυτούς τον στηρίζουν στις καινούριες επιλογές του, τον βοηθούν με υποτροφίες και δείχνουν ζωηρό ενδιαφέρον για τη πρόοδο του. Ένας καλός Καθολικός είναι καλός όποιο επάγγελμα και αν ακολουθεί. Ο νεαρός φοιτητής σπουδάζει σε φημισμένα πανεπιστήμια όπου εξακολουθεί να δείχνει ζήλο και επιμέλεια.

ΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ ΜΕΤΑΠΟΛΕΜΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ

Στα 1918 ύστερα από ένα τετράχρονο σκληρό αγώνα ο πόλεμος επιτέλους τελειώνει. Η Γερμανία δηλώνει ηττημένη και καταθέτει τα όπλα, ο Κάιζερ υποχρεώνεται να εγκαταλείψει τη χώρα, μια χώρα στο έλεος των νικητών που ήδη σπαράζεται από πολιτικά πάθη. Στις αδελφότητες των φοιτητών αξιόπιστη πυξίδα προσανατολισμού σε στιγμές εθνικών κρίσεων, η ιδέα της εθνικής ανασυγκρότησης είναι κυρίαρχη. Αποκτά καινούρια δυναμική καθώς πληθαίνουν οι φοιτητές που επιστρέφουν από το μέτωπο. Κουβαλούν μαζί τους μια νοοτροπία των χαρακωμάτων, είναι ευαίσθητοι σε θέματα συντροφικότητας και αλληλοσυμπαράστασης, νοιώθουν τιμή να περιφέρονται με τις στρατιωτικές τους στολές και τα παράσημά τους μέσα στα πανεπιστήμια. Καθησυχάζουν τις συνειδήσεις τους ότι η χώρα έχασε το πόλεμο όχι γιατί δείλιασαν οι στρατιώτες της αλλά γιατί την πρόδωσαν οι πολιτικοί της. Η θεωρία της πισώπλατης μαχαιριάς είναι μια βολική ερμηνεία με ευρύτατη αποδοχή.

Όλο αυτό το διάστημα ο Goebbels μοιάζει απορροφημένος με τις σπουδές του. Τον ελεύθερο χρόνο του προσπαθεί να βάλει στο χαρτί κάποιες από τις σκέψεις του και ονειρεύεται να γίνει συγγραφέας. Η πολιτική δεν βρίσκεται για την ώρα στη σφαίρα των άμεσων ενδιαφερόντων του. Ασφαλώς παρατηρεί τα κοσμοϊστορικά γεγονότα που διαδραματίζονται γύρω του αλλά η προσέγγιση έχει ένα χαρακτήρα ακαδημαϊκό ολότελα θεωρητικό, σαν το ξεφύλλισμα μιας εφημερίδας.

Από αυτή την απραξία θα τον βγάλει ένας νεαρός βετεράνος του πολέμου, που ακούει στο όνομα Richard Flisges.  Ο Flisges ένα ψηλό και όμορφο παλικάρι, είναι το πρότυπο του στρατιώτη διανοούμενου που, αν και δηλώνει αναρχικός και φιλειρηνιστής δεν αρνείται ότι έκανε το χρέος του απέναντι στη Πατρίδα και ότι στο πεδίο της μάχης πολέμησε σαν ένας γενναίος στρατιώτης.

Ανάμεσα στους δύο άνδρες, στο Richard που έχει βαρεθεί να είναι ο ήρωας που γεννούν οι συνθήκες και το Paul Josef που αναζητά τις συνθήκες που θα τον μετασχηματίσουν σε ήρωα, αναπτύσσεται μια βαθειά φιλία. Ο Richard είναι αυτός που μυεί το διανοούμενο φίλο του στις πρώτες σύνθετες πολιτικές έννοιες με φόντο τον υπέροχο συναισθηματικό μυστικισμό του Ντοστογιέφσκι του μεγάλου αυτού Ρώσου συγγραφέα. Για το Goebbels η γνωριμία του με το Richard Flisges έχει καταλυτική σημασία γιατί στο πρόσωπό του, το υπερεγώ του καλλιτέχνη θα βρει το ηρωικό του πρότυπο.

Στο μυαλό του νεαρού διανοούμενου αρχίζει να στριφογυρίζει η ιδέα του Michael ένα μυθιστόρημα σε μορφή ημερολογίου, που θεωρητικά θα έχει ήρωα και πρωταγωνιστή το φίλο του Richard Flisges στη πράξη όμως κάποιον άλλο, τον απόμακρο ονειροπόλο και φανταστικό Richard- Paul.

Τώρα με μεγαλύτερη ευαισθησία αντιμετωπίζει τα κοινωνικά προβλήματα που βρίσκονται παντού σε έξαρση και συνειδητοποιεί την ανάγκη άμεσων και αποτελεσματικών λύσεων. Δεν φαίνεται να συμφωνεί με τις ιδέες των άκρων και στρέφει το ενδιαφέρον του σε ένα volkisch τύπου σοσιαλισμό. Περνώντας από το Μόναχο δεν φαίνεται να προσέχει ιδιαίτερα και πολύ περισσότερο να εντυπωσιάζεται, από τη ρητορική ενός νέου πολιτικού που ακούσει στο όνομα Hitler.

Όπως γράφει ο βιογράφος του Irving: Υπό την επήρεια του Flisges και τη μελέτη του στο Dostoievsky ο Goebbels έγινε ένα άτομο πολιτικά συνειδητοποιημένο ... Ήταν τώρα είκοσι δύο και πολιτικά έκλινε προς τα αριστερά. Όταν ο φοιτητής Count Anton von Arco-Valley καταδικάστηκε για τη δολοφονία του ακραίου αριστερού πρωθυπουργού της Βαυαρίας Kurt Eisner, ο Goebbels απόκτησε ενδιαφέρον για το σοσιαλισμό. Περισσότερο από τη λογοτεχνική παρά από την πολιτική πλευρά ορμώμενος εξερεύνησε τις ιδέες του σε ένα τετράδιο ασκήσεων, με ένα δοκίμιο, που είχε σαν τίτλο: «Ο αγώνας της εργατικής τάξης.»

Στο πάνθεο των συγγραφέων που τροφοδοτούν τις φιλοσοφικές του και κοινωνικές του αναζητήσεις προστίθενται σταδιακά ο Friedrich Nietzsche, ο Oswald Spengler και ο Houston Stewart Chamberlain, ένας από τους ιδρυτές του «επιστημονικού» αντισημιτισμού και του οποίου το βιβλίο «Die Grundlagen des Jahrhunderts neunzehnten» εκείνη την εποχή ήταν ένα από τα πλέον αντιπροσωπευτικά έργα της «δεξιάς» στη Γερμανία.

Εξακολουθεί να είναι ο γαλήνιος θεωρητικός αναμορφωτής που ονειρεύεται ένα καλύτερο κόσμο μέσα από την ηρεμία και την ασφάλεια του σπιτιού του.  Ο Goebbels ούτε παρατήρησε, ούτε διαμαρτυρήθηκε, ούτε νοιαζόταν. Είχε το κεφάλι στα σύννεφα. Επιπλέον έκανε σχέδια να μεταναστεύσει μαζί με το Flisges στην Ινδία. Αλλά επειδή κάτι τέτοιο θα είχε οικονομικό κόστος επίσης αντί γι αυτό ξάπλωνε στο κρεβάτι του σπιτιού του και ρουφούσε τα κείμενα του Oswald Spengler για την παρακμή της δύσης (Der Untergang des Abendlandes). Τουλάχιστον μέχρι τα 25 του η πολιτική δεν είναι το ισχυρό του σημείο.

Στα 1921 ο Goebbels είναι ένας πολλά υποσχόμενος πτυχιούχος που αναζητά μια θέση στον ήλιο. Εξακολουθεί να πιστεύει στο λογοτεχνικό του ταλέντο και ζητά μέσα από αυτό να κερδίζει τα πρώτα χρήματα για την επιβίωσή του. Εκείνη την εποχή βλέπουν το φως κάποια ποιήματα, δοκίμια, ακόμη και άρθρα για τις εφημερίδες. Η επιτυχία είναι ασήμαντη και η Berliner Tageblatte του κλείνει δίχως ευγένειες τη πόρτα. Όπως κάθε νέος δημιουργός που πιστεύει στο ταλέντο του έτσι και αυτός εξακολουθεί να ελπίζει στην ύπαρξη κάποιου εκδότη που θα αναγνωρίσει το έργο του και θα προχωρήσει στην έκδοση του ...

Otto Strasser «Νέα Ευρώπη» Μέρος πρώτο - Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία (του Kerry Bolton)

 

''Η Ιδέα από μόνη της είναι Θεϊκής προελεύσεως , ενώ οι άνδρες πού την υπηρετούν απλά οι μηχανές της, το σώμα και η σάρκα της. Ο ηγέτης είναι αυτός που πρέπει να υπηρετεί την ιδέα, και στην ιδέα και μόνο σε αυτή οφείλουμε απόλυτη πίστη. Εξάλλου και ο αρχηγός είναι άνθρωπος και ανθρώπινο το να λανθάνει''

Otto Strasser

Εισαγωγικό σημείωμα

Όσοι μελετούν με αντικειμενικότητα την ιστορία του Εθνικοσοσιαλιστικού κινήματος δεν μπορούν να αγνοήσουν τον καίριο ρόλο και την ποιοτική συμβολή των αδερφών Otto και Gregor Strasser. Για τον Gregor Strasser που ήταν ο οργανωτικός νους του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος και ο άνθρωπος που άλωσε τον μαρξιστικό βορρά της Γερμανίας, μπορείτε να διαβάσετε ενδιαφέροντα άρθρα εδώ και εδώ - τα οποία δεν τόλμησε κανείς να αντικρούσει με επιχειρήματα - και για τον Otto Strasser που ήταν η φωνή της λογικής σε πολλά ζητήματα και ο διανοητής που τόνισε κυρίως την έννοια του Σοσιαλισμού στον όρο Εθνικός Σοσιαλισμός, ένα ιστορικό άρθρο εδώ από το εξαιρετικό ιστορικό ιστολόγιο του αείμνηστου συναγωνιστή Θεόδωρου Μανιάτη ο οποίος «έφυγε» τέτοιες ημέρες το 2019 και υπήρξε φίλος και υποστηρικτής της συντακτικής μας ομάδας. 

Πέρα από κάποια ποιοτικά άρθρα σε ιδεολογικά περιοδικά και σε διαδικτυακές πηγές τα οποία μπορεί κάποιος να βρει με μια απλή έρευνα και αναζήτηση, στην διάθεση του «χώρου» εκτός της έκδοσης της ομάδας μελετών Vidar για τον Otto Strasser - εδώδεν υπάρχει κάτι άλλο σε μια ολοκληρωμένη έντυπη μορφή. Σύμφωνα με πληροφορίες αναμένονται σύντομα κάποιες ενδιαφέρουσες ποιοτικές προσπάθειες που θα εμπλουτίσουν την βιβλιοθήκη αυτών που αναζητούν τις απόψεις και θέσεις των «τροτσκιστών» του Εθνικοσοσιαλισμού. 

Και τα δυο αδέρφια υπήρξαν θρησκευόμενοι πατριώτες και βετεράνοι πολεμιστές με ριζοσπαστικές ιδέες που βρήκαν σημαντική απήχηση και γοήτευσαν πολλούς αλλά και έκαναν άλλους να τους εναντιωθούν, αν και μια από τις τελευταίες δηλώσεις του Γκαίμπελς - ο οποίος υπήρξε για σημαντικό διάστημα υπέρμαχος της αντικαπιταλιστικής τάσης στο κόμμα και γραμματέας των Strasser - τους δικαίωσε στην πορεία της ιστορίας προς φρίκη αυτών που προσπαθούν να πλαστογραφήσουν την ιστορία του επαναστατικού κινήματος. Η σκέψη τους όχι μόνο ενίσχυσε τον σύγχρονο «Εθνικό Αυτονομισμό» αλλά επηρέασε ακόμη και τους ιδεολογικούς μας αντιπάλους, οι οποίοι ανακάλυψαν σημαντικά στοιχεία προς υπεράσπιση της δικής τους θέσης και προσπάθησαν να αντιγράψουν το πρόγραμμα τους. 

Το όραμα των πρωτοπόρων της «αριστερής» εργατικής τάσης για την αναγέννηση της Ευρώπης και η εναντίωση στον Αμερικανισμό και τον Καπιταλισμό, υπήρξε η βάση για την δημιουργία της «Τρίτης Θέσης» η οποία μεταπολεμικά επηρέασε σημαντικά κινήματα και ομάδες αντίστασης. Το τελευταίο διάστημα γράφτηκαν στο διαδίκτυο πολλές αντικρουόμενες πληροφορίες για τα δυο αυτά πρόσωπα αλλά λίγες είχαν να κάνουν σε σχέση με την ιστορική πραγματικότητα. 

Το παρακάτω άρθρο που έχει να κάνει με την γεωπολιτική της Ευρώπης είναι απόσπασμα από βιβλίο του Νεοζηλανδού διανοητή και ακτιβιστή Kerry Bolton, μια μετάφραση του συναγωνιστή Πάνου Ευθυμίου τον οποίο και ευχαριστούμε για τον χρόνο του. 

Μια ακόμη αναλυτική απάντηση τόσο στα δεκανίκια της φιλοσιωνιστικής πατριδοκάπηλης ακροδεξιάς που «θυμήθηκαν» ξαφνικά τον «Στρασσερισμό» (...) για να τον χρησιμοποιήσουν ως μια «απάντηση» σε μια ανούσια διαμάχη που έχουν ανοίξει με την «ορθόδοξη» εθνικοσοσιαλιστική έκφραση, αλλά και προς όλους αυτούς τους συναγωνιστές (εντός και εκτός εισαγωγικών) που αναπαράγουν πολλές φορές - είτε από άγνοια τους είτε επειδή ακολουθούν οδηγίες - την καθεστωτική προπαγάνδα για να υπερασπιστούν στο τέλος - προς όφελος ποιων ; - την μονολιθικότητα και την στείρα προσωπολατρεία καθώς και τα τραγικά λάθη του ιστορικού κινήματος που οδηγούν νομοτελειακά στην πολιτική αυτοχειρία. 

Είναι όμως σημαντική αυτή η ανάρτηση για έναν ακόμη λόγο. Επειδή ο αρθρογράφος έχει το θάρρος να ασκήσει αυστηρή κριτική και στον Otto Strasser χωρίς να φοβάται τις αντιδράσεις ή τα σχόλια των «αριστερών» Εθνικοσοσιαλιστών & Εθνικοεπαναστατών, γεγονός που επιβεβαιώνει τον κανόνα: Η «Τρίτη Θέση» υπερασπίζεται την διαλεκτική άνευ όρων και αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος που ενισχύεται και στην χώρα μας σε όλα τα επίπεδα παρά την λυσσαλέα αντίδραση της ακροδεξιάς και των υποτακτικών της.

Otto Strasser «Νέα Ευρώπη» Μέρος πρώτο - Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία (του Kerry Bolton)

Μετάφραση: Πάνος Ευθυμίου

Ο Otto Strasser, παρά την αφοσίωση του ως «πρωτοπαλίκαρο» στην κληρονομιά της Γερμανίας του πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, δεν ήταν μιλιταριστής ή ιμπεριαλιστής. Ο “Γερμανικός Σοσιαλισμός” του απείχε από οποιαδήποτε έννοια του “Lebensraum” (ζωτικού χώρου). Όντας πιο μακριά από τον Χιτλερισμό, ο Εθνικός Σοσιαλισμός του Otto δεν ενέκρινε τη βιολογική και ιεραρχική άποψη της φυλής ως το θεμέλιο της ιδεολογίας του, όπως θα συζητηθεί αργότερα. Το ιδανικό του ήταν η Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία, διατηρώντας ταυτόχρονα και ενισχύοντας τα αρχαία έθνη και τις εθνότητες της Ευρώπης.

Ένα πλήρες πρόγραμμα για την αναδιοργάνωση της Γερμανίας, συμπεριλαμβανομένης της σχέσης της Γερμανίας με την Ευρώπη στο πλαίσιο μιας Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας και ενός κοινού ευρωπαϊκού αποικιακού έργου, διατυπώθηκε στο βιβλίο του Otto Strasser, “Germany Tomorrow” που δημοσιεύθηκε το 1940, το οποίο και ενσωματώθηκε ως το τρίτο μέρος του βιβλίου του Strasser του 1931 στο Μανιφέστο, “The Structure of German Socialism”. Ο Reed σχολίασε ότι το “Germany Tomorrow” απευθύνεται όχι μόνο στους Γερμανούς, αλλά και σε όλους τους «καλούς» Ευρωπαίους.

Ο Στράσσερ σε σχέση με αυτό έγραψε ότι το βιβλίο του προοριζόταν να παράσχει τα θεμέλια για μια τέτοια δοκιμαστική περίοδο, γράφτηκε από κάποιον που είναι πεπεισμένος ότι η Γερμανική εθνική ασφάλεια και η Ευρωπαϊκή συνεργασία, ενώ είναι αντικρουόμενες, τείνουν να ευνοούν η μια την άλλη. Η ευρωπαϊκή συνεργασία, ήταν στην τριάδα των βασικών διατάξεων του «Μαύρου Μετώπου», μαζί με την εθνική ελευθερία και κοινωνική δικαιοσύνη. Το “The Aims and Methods of the Black Front”, μια πολύ σύντομη περίληψη, παρουσιάζεται ως ο ακρογωνιαίος λίθος μιας μελλοντικής Γερμανικής εξωτερικής πολιτικής όπου κάθε είδος ιμπεριαλισμού θα απορριφθεί και μια Ευρωπαϊκή ομοσπονδία θα είναι η βάση της εθνικής ελευθερίας και της λαϊκής ανάπτυξης όλων των εθνών και των μειονοτήτων.

Οι τρεις κατηγορίες που αναφέρθηκαν νωρίτερα υπηρέτησαν ως θεμέλια και προϋποθέσεις την Αναγέννηση της Δύσης. Ως εκ τούτου, η σύλληψη του δεν ήταν μόνο πέρα από τη Γερμανία, αλλά και πέρα από την Ευρώπη, υπονοώντας την ολότητα της Δύσης, ως πνευματική - πολιτιστική ταυτότητα.

Ήδη από το 1936 ο Otto είχε γράψει για την αναγέννηση του Δυτικού Πολιτισμού ως τον λόγο της ύπαρξης του:

«Είναι όλο και πιο εμφανές ότι η ομοσπονδία των λαών της Ευρώπης είναι η ζωτική προϋπόθεση για την πνευματική ανάκαμψη των ευρωπαϊκών εθνών και για τη διατήρηση του πολιτισμού και του πολιτισμού της Δύσης. Αυτό και τίποτα άλλο δεν είναι το νόημα και το περιεχόμενο της Γερμανικής Επανάστασης: Η ανάσταση της Δύσης!»

Αυτή η νέα Ευρώπη θα ήταν μια λίγκα ελεύθερων εθνών. Ο Στράσσερ το είδε αυτό ως αποκορύφωμα ενός μακροχρόνιου ονείρου μεταξύ των Ευρωπαίων διανοούμενων. Πράγματι, η έννοια της Ευρώπης είναι μια λαχτάρα με μακρύ γενεαλογικό δέντρο. Περιγράφοντας τη Μάχη του Πουατιέ εναντίον των Αράβων το 732 μΧ, το Χρονικό του Ισιδώρου της Ισπανίας αναφέρεται στους χριστιανικούς στρατούς του Τσαρλς Μαρτέλ ως “Οι Ευρωπαίοι”. Η αυτοκρατορία του Καρλομάγνου (768 - 814 μΧ) ονομάζεται “Ευρώπη” από τους σύγχρονους χρονογράφους. Το 755, ο ιερέας Cathwulf επαίνεσε τον Καρλομάγνο που αποφάνθηκε για τη δόξα της αυτοκρατορίας της Ευρώπης - “Rex, Pater Europae”. Το “Βασίλειο του Καρόλου” ονομάστηκε “Europa” στα Annals of Fulda.

Ενώ ο Strasser θρηνεί τους “χείμαρρους του αίματος” που έχουν χυθεί για την επίτευξη της ευρωπαϊκής ενότητας, αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η ώθηση προήλθε από την επιθυμία ενός έθνους ή ενός κυβερνήτη να ηγηθεί, παρά στην πίστη για μια ίση θέση ως μέλη μιας οικογένειας, ως εθελοντικά μέλη της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας. Ωστόσο, παραπέμποντας ενθαρρυντικά στις αξιοθαύμαστες προσπάθειες αξιοσημείωτων προσώπων, δηλώνοντας ότι οι Aristide Briand και Count Coudenhove - Kalergi πρέπει να αναφερθούν ιδιαιτέρως.

Ο Strasser κάνει λάθος. Και τα δύο αυτά άτομα αντιπροσωπεύουν μια αντίληψη της Ευρώπης πιο καταστροφική - επειδή χτυπούν στην ίδια την ψυχή της Ευρώπης - ακόμη και από εκείνους που έπνιξαν την Ευρώπη στο αίμα. Ο Briand και ο Kalergi υποστήριξαν μια αντι-Ευρώπη, τις ρίζες της σημερινής Ευρωπαϊκής Ένωσης, που συλλήφθηκε στα Lodges of Masonry, βασισμένα στον κοσμικό - ανθρωπισμό, τον οικουμενισμό και τον κανόνα του εμπορίου, και ωθούμενοι από τα Αμερικανικά συμφέροντα - τόσο μασονικά όσο και πλουτοκρατικά - σύμφωνα με την «Ευρώπη» των πλάνων τους.

Το αφελές του Στράσσερ, η Ευρωπαϊκή Ένωση του σήμερα, με τη μασονική και εμπορική του προέλευση, δεν είναι η Νέα Ευρώπη που οραματίστηκε. Οι δύο Ευρώπες είναι αντιθετικές και στην καλύτερη περίπτωση το παρόν καθεστώς μπορεί να θεωρηθεί μια μετάβαση, με μια διαλεκτική έννοια, από την οποία θα μπορούσε η Νέα Ευρώπη να αναγεννηθεί. Ένας σημερινός με επίδραση στοχαστής της Ευρωπαϊκής Νέας Δεξιάς επισημαίνει δυναμικά ότι η παρούσα Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ένα ποταπό έργο/σχέδιο, ένας μπάσταρδος, στερείται ταυτότητας.

Europe and the United States (Ευρώπη ΗΠΑ)

Παρόλα αυτά, ο Στράσσερ, ενστικτωδώς ή διαισθητικά, πρότεινε μια Ευρώπη που είναι αντιφατική στην έννοια που διατυπώθηκε από τα μασονικά - Αμερικανικά - εμπορικά συμφέροντα, συμπεριλαμβανομένων εκείνων των Coundenhove - Kalergi και Briand. Απείχε από την “Πανευρώπη” υπέρ της “Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας”, βασισμένη στις προϋποθέσεις της διασύνδεσης, της ισότητας των δικαιωμάτων και του εθελοντισμού.

Έως τη δεκαετία του 1950 παρατήρησε το πλάνο των ΗΠΑ για την Ευρώπη έναντι της ΕΣΣΔ και κατηγορηματικά το απέρριψε. Γράφοντας στο περιοδικό του Mosley, ''The European'' ο Στράσσερ απέρριψε το τελεσίγραφο προς την Ευρώπη, από τον υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ John Foster Dulles, ότι η Ευρώπη πρέπει να ενωθεί για να εξυπηρετήσει τα αμερικανικά συμφέροντα εναντίον της Ρωσίας, με την αποκάλυψη της απειλής ότι εάν δεν προχωρήσει σύμφωνα με τα αμερικανικά σχέδια τότε θα αφεθεί στις δικές της τακτικές.

Με εξαίρεση την δήλωση του Dulles στη Διάσκεψη του ΝΑΤΟ του 1953 στο Παρίσι, ο Στράσσερ θεώρησε το σχέδιο των ΗΠΑ για την Ευρώπη ως ένα σχέδιο που θα εξαλείψει τους αρχαίους λαούς της ηπείρου και θα τους μειώσει σε ένα χωνευτήρι. Εάν η Ευρώπη συμμορφωθεί, ωστόσο, τα δολάρια θα συνεχίσουν να ρέουν και η Ευρώπη θα μπορούσε ακόμη και να έχει την ευλογία των σταθμευμένων/παραταγμένων ατομικών βομβών των ΗΠΑ για να αντιμετωπίσει τη Ρωσία.

Το πρωταρχικό αίτημα ήταν για την ενοποίηση της Γαλλίας και της Γερμανίας, με τα λόγια του Dulles. Η απάντηση του Στράσσερ ήταν ότι εάν δεν υπήρχε η παρέμβαση εξωτερικών δυνάμεων και στους δύο παγκόσμιους πολέμους, ειδικά από τις ΗΠΑ, οι συγκρούσεις δεν θα είχαν εξαπλωθεί και ότι δεν είναι σωστό για τις ΗΠΑ να διαλέξουν την Ευρώπη για τις απαιτήσεις της ειρήνης ενώ χρησιμοποιούν τη Ρωσική απειλή ως μέσο για την επιβολή της ατζέντας τους. Για τον Στράσσερ, η απειλή του Dulles ότι η Αμερική θα παραμείνει μακριά από τις ενδο-ευρωπαϊκές υποθέσεις σε περίπτωση που η Ευρώπη αρνηθεί να συμμορφωθεί με τις απαιτήσεις των ΗΠΑ “προκαλεί μουσική στα αυτιά κάθε πραγματικού Ευρωπαίου”.

Η πραγματική διεξαγωγή μιας τέτοιας ευπρόσδεκτης απειλής θα έκανε περισσότερα για να ανακουφίσει την παρούσα παγκόσμια ένταση παρά την άντληση αμερικανικών ατομικών όπλων στη Δυτική Γερμανία και την αόριστη διατήρηση των αμερικανικών αεροπορικών, χερσαίων και θαλάσσιων δυνάμεων διασκορπισμένων σε όλη την Ευρώπη.

Ο Στράσσερ θεώρησε επίσης προσβολή να δηλώσει ότι η Ευρώπη χρειαζόταν αμερικανική προστασία ενάντια στη Ρωσία, όταν ο Πρόεδρος Ρούσβελτ δεν είχε και πολύ καιρό από όταν παρέδωσε την “μισή ήπειρο” στην ΕΣΣΔ και ότι η Ευρώπη ήταν πολύ ικανή να υπερασπιστεί τον εαυτό της χωρίς τις ΗΠΑ. Ο Στράσσερ θεώρησε την αμερικανική “ψεύτικη φλυαρία'' για την διάσωση της Ευρώπης και του πολιτισμού της ως “προσβλητική να την ακούς” και ότι εάν η Ευρώπη είναι πραγματικά τόσο παρακμάζουσα τότε δεν θα την σώσει κανένα ποσό αμερικανικών χρημάτων ή όπλων: “Ένα δέντρο στραγγισμένο από την εσωτερική ζωτικότητα του δεν μπορεί να βοηθηθεί με τη στήριξη των νεκρών κλαδιών του”.

Ωστόσο, Στράσσερ πίστευε ότι η Ευρώπη εξακολουθεί να είναι γεμάτη ζωντάνια και η βάση της υγείας της είναι οι εθνικές και πολιτιστικές διαφορές της, τις οποίες θα εξαλείψει το αίτημα της Αμερικής για ένταξη. Αυτή η ποικιλομορφία δίνει σχήμα και χρώμα στην ψυχή της Ευρώπης! Θεώρησε το αίτημα της Αμερικής για ευρωπαϊκή ενότητα με τους όρους των ΗΠΑ ως μια ηλίθια δημαγωγία. Η Ευρώπη είναι αυτή που είναι λόγω της ιδιαιτερότητας των Ισπανών, των Ιταλών, των Γάλλων, των Γερμανών, των Πολωνών κ.α. πρέπει να αντισταθεί στο να γίνει μια μεγάλη μονάδα συνονθύλευμα, προς χάρη πιο αποτελεσματικής παραγωγής ή μιας πιο κερδοφόρας επιχείρησης για την Παγκόσμια Τράπεζα.

Ο Μosley δεν συμφώνησε. Σε απάντηση στον Dr. Strasser, δήλωσε ότι ενώ ο Strasser προσπάθησε να διατηρήσει ξεχωριστά έθνη, αναζήτησε την Ευρώπη ως ένα Έθνος. Ο Sir Oswald το θεωρούσε ως την κύρια διαφορά μεταξύ του Στράσσερ και του ίδιου. Ωστόσο, ένα άλλο ζωτικό ερώτημα ήταν αυτό της διαφορετικής στάσης τους απέναντι στο ρόλο των ΗΠΑ στην Ευρώπη. Για τον Mosley, η Αμερική έπρεπε να παραμείνει ο προστάτης της Ευρώπης ενάντια στη Ρωσία. Αντί να είναι μια αμερικανική απόσυρση, σε όρους του Strasser, αιτία για χαράς ευαγγέλια στην Ευρώπη, ο Mosley δημιούργησε την εικόνα μιας απειλητικής Ρωσίας ανά την υφήλιο.

Η ουσία του ζητήματος για τον Mosley ήταν ότι αυτή τη στιγμή ζούμε κάτω από την Αμερική, χωρίς την Αμερική πρέπει να ζούμε κάτω από τη Ρωσία. Η διαφορά (για τον Mosley) είναι ότι κάτω από την Αμερική η Ευρώπη θα συνεχίσει να ζει ενώ κάτω από τη Ρωσία η Ευρώπη θα ήταν νεκρή.

Ο Mosley πίστευε, σε αντίθεση με τον Στράσσερ, ότι η Ευρώπη θα μπορούσε να ενωθεί υπό την κάλυψη των ΗΠΑ, γελοιοποιώντας την ιδέα του Στράσσερ ότι η Ρωσία θα επέτρεπε στην Ευρώπη να ξανακερδίσει τη δύναμη της, πιστεύοντας από την άλλη πλευρά ότι οι ΗΠΑ θα επέτρεπαν στην Ευρώπη να ενωθεί σε μια τέτοια βάση ώστε να γίνει τόσο ισχυρή ώστε να κυβερνάται από την Wall Street.

Ο Mosley ήταν ο αφελής όσον αφορά το χαρακτήρα των ΗΠA και τον παθολογικό του αντίκτυπο στην ψυχή της Ευρώπης. Αυτό είναι κάτι που τόσο ο Thiriart όσο και ο Yockey συνειδητοποίησαν. Είδαν την αμερικανική επιρροή τόσο καταστροφική όσο θα θεωρούνταν και μια συμμαχία με τη Ρωσία, και τουλάχιστον στην περίπτωση του Yockey, ακόμη και η κατοχή της Ευρώπης από τη Ρωσία ήταν προτιμότερη από την ηγεμονία των ΗΠΑ. Ο Yockey επανεξέτασε την παγκόσμια κατάσταση ήδη από το 1952 και έγραψε ακριβώς για το θέμα που συζητήθηκε από τον Strasser και τον Mosley αρκετά χρόνια αργότερα

Η συζήτηση για την άμυνα εναντίον του μπολσεβικισμού ανήκει στο χθες, όπως και η ανοησία του να μιλάμε για την άμυνα της Ευρώπης σε μια περίοδο όπου κάθε ίντσα του ευρωπαϊκού εδάφους κυριαρχείται από τους θανατηφόρους εχθρούς της Ευρώπης, εκείνους που επιδιώκουν την πολιτική - πολιτιστική - ιστορική εξαφάνιση με όποιο κόστος.

Ήταν αρκετά ανόητο να ζητάμε από την Ευρώπη να πολεμήσει για την Αμερική, ήταν αρκετά χαζό να της ζητηθεί να αμυνθεί ενάντια στον μπολσεβικισμό. Υπάρχει ένας Ευρωπαίος - ένας μόνο - ο οποίος θα ανταποκριθεί σε αυτόν τον πολεμικό στόχο; Αλλά σήμερα, ανοιχτά / ξεκάθαρα, χωρίς πιθανή μεταμφίεση, αυτή είναι η αιτία του συνασπισμού εναντίον της Ρωσίας.

Ανακοίνωση της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. για το νέο νομοσχέδιο που αφορά τα εργασιακά

 

https://flefalo.blogspot.com/

Νέο νομοσχέδιο για τα εργασιακά επεξεργάστηκε η κυβέρνηση. Και όπως ήταν αναμενόμενο το νομοσχέδιο θεσμοποιεί την φροντίδα των κυβερνώντων για τους εκπροσώπους της εργοδοσίας και του μεγάλου κεφαλαίου ενώ αποψιλώνει ακόμη περισσότερο τις δυνατότητες διαπραγμάτευσης των εργαζομένων. Ασφαλώς δεν μας εκπλήσσει η οικονομική λογική που εκφράζει το κόμμα των βολεμένων του δημοσίου, οι οποίοι ευαγγελίζονται την ελευθερία της αγοράς. Παραλείπουν, βέβαια, οι θιασώτες του ελλαδικού φιλελευθερισμού να μας πουν ότι υποστηρίζουν την ελευθερία της αγοράς αρκεί αυτή η ελευθερία να αφορά άλλους και όχι τους ίδιους, οι οποίοι είναι προνομιούχοι διπλοθεσίτες του κράτους.

Όπως και να έχει για εμάς τους ρομαντικούς ο φιλελευθερισμός είναι μια οικονομική και πολιτική παθογένεια της ιστορίας, από τις απαρχές του κιόλας. Πολύ περισσότερο στην σημερινή μεταμοντέρνα του εκδοχή. Αλλά για να είμαστε ειλικρινείς δεν περιμέναμε τίποτα διαφορετικό από πολιτικούς όπως αυτοί που μας κυβερνούν. Εκείνο που εξακολουθεί να μας εκπλήσσει είναι η δουλοπρεπής παράνοια αυτών που τους ψηφίζουν.

Αυτών που ζουν σε μια κοινωνία με κοντά 1.000.000 ανέργους, με αδιευκρίνιστο αριθμό παράνομων μεταναστών, με υποπληρωμένες εργασίες της κακιάς ώρας, με εξωτερική πολιτική περίγελο της οικουμένης, με δημόσια υγεία υπό κατάρρευση, με εσωτερική διοίκηση τουρκοκρατικής προέλευσης, κοντολογίς με το μαύρο μας το χάλι. Και παρόλα αυτά δίνουν εκλογικές αυτοδυναμίες (σε δήμους και κεντρική διοίκηση) σε οικογενειοκρατικά κόμματα-δυναστείες, σε γόνους υπουργών και πρωθυπουργών που βυσσοδομούν υπέρ του φιλελευθερισμού αλλά πληρώνονται δια βίου απ' το δημόσιο, σε ψευτοπατριώτες που βάζουν πάνω από το έθνος μας τους δυτικούς συμμάχους και σε πατσαβούρια του αστικού life style.

Αλλά, όπως δεν θα κουραστούμε να επαναλαμβάνουμε, ο νεοέλληνας των καιρών μας ενδιαφέρεται μόνο μήπως και του πουν ότι δεν είναι Ευρωπαίος. Συμπλεγματικός, ψυχικά υποτελής, ανίκανος να δει πέρα από το στενό κουτί στο οποίο τον έχει κλεισμένο ο διεθνής παράγοντας του εξουσιαστικού φιλελευθερισμού μέσω της προπαγάνδας των συστημικών ΜΜΕ, ο νεοέλληνας θα ζητιανεύει ένα κομμάτι ψωμί αλλά δεν θα διανοηθεί να διεκδικήσει καλύτερες συνθήκες ζωής. Γιατί κάτι τέτοιο δεν θα ήταν καθώς πρέπει. Και θα ενοχλούσε τα σαλόνια των δυτικών συμμάχων με τις γραβάτες, με το ορθολογιστικό σκεπτικό και με τα «προοδευτικά» πάθη.

Ας υποστούμε, τώρα, μαζί με τον ανόητο νεοέλληνα και οι λίγοι που παραμένουμε κανονικοί άνθρωποι και αληθινοί Έλληνες την κατάργηση του οκταώρου, την άμισθη εργασία των υπερωριών και άλλα ωραία που προϋποθέτει η φιλελεύθερη δημοκρατία της εποχής μας.

πηγή

Δυο νέες κυκλοφορίες από τις Εκδόσεις «Έξοδος»: Kai Murros - «Η επανάσταση και πώς να την κάνεις σε μια σύγχρονη κοινωνία» & Γεώργιος Λαμπελέτ «Η Ελληνική Εθνική μας Μουσική» (εισαγωγικό σημείωμα του Κωνσταντίνου Στυλιανού)


π τ πισθόφυλλο το βιβλίου:

− Τ θνος δν εναι μι φαίρεση. Μπορε ν τ παρατηρήσει κανες παντο. Στν λαό, στν τόπο, στν πολιτισμό του, στ λαϊκ θιμα κα στν γλσσα, στος καρπος τς σκληρς του δουλεις κα στς κοινς ναμνήσεις.

− Δν μπορε κανες ν γνοήσει τ θνος πλς κα μόνο μ τν σκέψη ν τ κάνει ν ξαφανισθε ναλύοντάς το κα νάγοντάς το στ τομα πο τ ποτελον. Τ θνος πλς Εναι.

νας στερος νος δν μπορε ν συλλάβει ποτ τν οσία το θνους. Τ θνος πρέπει ν βιωθε.

παρξη το θνους βασίζεται στ ασθημα τς κοινότητας κα στν πόθο τς γγύτητας, πο πορρέουν π τν γενετικ βάση τς νθρωπότητας. πεμπτουσία το θνους εναι λληλεγγύη, μοιβαος σεβασμς κα τ ασθημα εθύνης πο χουν ο νθρωποι νας γι τν λλον.

− Τ θνος δν εναι να τυχαο φυσικ γεγονός λλ λογικ κορύφωση τς βιολογικς, κοινωνικς κα πνευματικς ξέλιξης τς νθρωπότητας.

− Τ θνος εναι μι κοινότητα λληλοβοήθειας κα λληλοεξάρτησης. Μπορε κανες ν μετρήσει να θνος π τν βαθμ λληλεγγύης κα συνεργασίας πο ο νθρωποι πιδεικνύουν νας γι τν λλον. Τ θνος εναι μι ργανικ ντότητα.

λογικς σκοπς τς κοινωνικς κα πνευματικς ξέλιξης τς πανάστασης εναι να αξανόμενο ασθημα κοινότητας κα πι σύνθετης συνεργασίας.

− Σ να σοσιαλιστικ σύστημα τ θνος ατοκυβερνται μέσω τς ργανικς δημοκρατίας.

− Μι σοσιαλιστικ κοινωνία χαρακτηρίζεται π τν ννοια τς ργανικς λευθερίας. Μι σοσιαλιστικ κοινωνία, σ ντίθεση μ μι φιλελεύθερη καπιταλιστικ κοινωνία, θέτει τν εθύνη κα τ καθκον πρς τος συμπολτες μπροστ π τν γωισμ κα τν δονισμό.

Κάϊ Μορρος (Kai Murros) εναι Φινλανδς πολιτικς στοχαστς κα γεννήθηκε τ 1969 στ λσίνκι. Τν περίοδο 1990-1999 σπούδασε διάφορα ντικείμενα στ Πανεπιστήμιο το λσίνκι, κυρίως στορία κα νατολικς γλσσες. Στν μεταπτυχιακ διπλωματική του ργασία μελέτησε τν σταδιακ μετατροπ το Κινεζικο Λαϊκο Στρατο π ντάρτικο στρατ σ σύγχρονο παγγελματικ στρατό. Τ ν χερας βιβλίο εναι τ πρτο του κα κυκλοφορε γι πρώτη φορ στν λληνικ γλσσα.

- Εσαγωγικ Σημείωμα το Κωνσταντίνου Στυλιανο

Γεώργιος Λαμπελέτ:

- θνικ μουσικ

- θνικισμς ες τν τέχνην

- λληνικ δημώδης μουσικ

π τ πισθόφυλλο το βιβλίου:

« τελευταία προοδευτικ φάσις το νθρωπίνου πνεύματος φέρει κα τοτο τ παράδοξον, τι πενόησε μίαν κοινν τν λαν τέχνην, μ ποκειμένην ες καμμίαν πίδρασιν φυσικο κα κοινωνικο περιβάλλοντος, φυλς κτλ., ρίσασα δι’ ατν μίαν θέσιν σχεδν εροστατικήν, ες να ρίζοντα που ν πάρχ μόνον διαφορ ποσότητος καλλιτεχνικς διοφυΐας.

[...] Πς νθρωπος, κα πρ πάντα λλον καλλιτέχνης εσπνέει τν κοινωνικν κα φυσικν τμοσφαραν το τόπου του. [...] Τν θνικν ποιητήν τν δημιουργε τ φυσικν κα κοινωνικν περιβάλλον το τόπου του. π τος ρους ατος λοι ο καλλιτέχναι πρέπει ν ενε θνικοί, κα κενοι κόμη ο ποοι προτρέχουν τς ποχς των, ργάζονται δι τ μέλλον, διότι δν ενε λλο τ ργον των, ες τ δένδρον τς θνικς τέχνης, παρ νας κλάδος προτεταμένος ποος ντλε τν πόστασίν του π τς βαθείας ρίζας το περιβάλλοντος κα τς φυλς.»

Γεώργιος Λαμπελέτ (1875 - 1945) ταν λληνας συνθέτης, μουσικοκριτικός, συγγραφέας μουσικοθεωρητικν κειμένων, δοκιμιογράφος, δάσκαλος μουσικς, ποιητς κα μεταφραστής. γραψε κύκλους τραγουδιν, χορωδιακ κα ργανικ ργα, καθς κα θεωρητικς μελέτες σχετικ μ τ θνικ στοιχεο στν λληνικ λόγια κα δημώδη μουσική. 

Θεωρεῖται νας πτος πρωτεργάτες τς θνικς Μουσικς Σχολς.  ν κα τ μεγαλύτερο μέρος τς μουσικς του χει χαθε, στ σωζόμενα ργα διαφαίνεται διάζουσα ασθητική του, πως ατ προκύπτει κυρίως μέσα π ναρμονίσεις δημωδν τραγουδιν. Μελοποίησε πολλ παιδικ ποιήματα το Ζαχαρία Παπαντωνίου. ς κριτικς τς τέχνης -κα δ τς μουσικς- Λαμπελτ πρξε πολέμιος το κδυτικισμο τς τέχνης.

exodosvivlia@gmail.com