Αν μας ζητούσαν να αναφέρουμε έναν πραγματικό ευπατρίδη , που να τον γνωρίζουν και εκτιμούν κάποιες από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες του Εθνικοσοσιαλισμού στην Ευρώπη , που έχει αποτελέσει δάσκαλο και πρότυπο για την σημερινή ελίτ του Εθνικοσοσιαλισμού στην Ελλάδα , με τις ιδέες του να είναι περιζήτητες με έντονο ενδιαφέρον στα διεθνή συνέδρια , δεν θα είχαμε παρά μία και μόνο μια επιλογή :
Τον Στέφανο Γκέκα , του οποίου και έχουμε την ιδιαίτερη τιμή να δημοσιεύουμε αποκλειστική συνέντευξη - και τον ευχαριστούμε θερμά γι αυτό.
Τον Στέφανο Γκέκα , του οποίου και έχουμε την ιδιαίτερη τιμή να δημοσιεύουμε αποκλειστική συνέντευξη - και τον ευχαριστούμε θερμά γι αυτό.
ΜΚ : Κατ΄ αρχάς εκ μέρους της συντακτικής μας ομάδας θα θέλαμε να σας ευχαριστήσουμε θερμά για αυτήν την συνέντευξη, που αποτελεί ιδιαίτερη τιμή για εμάς.
Στ. Γκ : Εγώ σας ευχαριστώ, για την δυνατότητα επικοινωνίας με κάποιους συναγωνιστάς και λοιπούς προβληματιζομένους συμπατριώτες που μου παρέχετε. Θα πρέπει, εν τούτοις, οι αναγνώσται να μη λησμονούν τον εξ ορισμού δειγματοληπτικό χαρακτήρα μιας συνεντεύξεως, όπου κι οι απαντήσεις δεν είναι φυσικά δυνατόν να εξαντλούν το κατά περίπτωσιν τιθέμενο ζήτημα.
ΜΚ : Έχετε διοργανώσει συνέδρια όπου είχατε φιλοξενήσει τον κ. Horst Mahler και την κυρία Florentine Rost van Tonningen. Πείτε μας λίγα λόγια για αυτά τα δυο πρόσωπα και την εμπειρία σας από αυτή την γνωριμία.
Στ. Γκ : Πράγματι, ενετοπίσατε δύο εκ των πλέον εξόχων προσκεκλημένων μου κατ΄ αυτά· ας ξεκινήσω με την σειρά που τους ανεφέρατε.
Ο Horst Mahler, λοιπόν, που μας έκανε την τιμή να σηματοδοτήση με την σημαίνουσα παρουσία του το ιδρυτικό Συνέδριο του ΑΡΜΑΤΟΣ στον ιερόν Όλυμπο πριν πέντε χρόνια, είναι ο ορισμός του μαχητού, ιδεαλιστού διανοουμένου. Βαθύς και λαμπρός νους, με εξαίρετη παιδεία, γλώσσα κι ευφράδεια, γενναιότητα και μαχητικότητα ακατάβλητη – κατέχει στον υπερθετικό βαθμό τα αντίθετα των χαρακτηριστικών της δειλίας, αμβλυνοίας και παρασκηνιακής ευχειραγωγίας των μαζών, στα οποία ακριβώς θεμελιώνεται η μοναδικότης του δημοκρατικού πολιτεύματος ως συνταγής για την χειραγώγησι, μαζοποίησι, καθυπόταξι και παντελή αποσύνθεσι των Λαών από τα επιτήδεια εκείνα διεθνή διευθυντήρια – που, κατανοητώς, εξαπολύουν καθαρώς τρομοκρατικούς πολέμους για να επιβάλουν την περιβόητη δημοκρατία τους όχι μόνον στα αμέσως πληττόμενα θύματα, αλλά και στους υποσυνειδήτως προειδοποιουμένους παγκοσμίους θεατάς …
Είναι ο μαχητής διανοούμενος που το Σύστημα δεν διστάζει να ενάγη και φυλακίζη συνεχώς για εγκλήματα γνώμης! Διότι ο Horst Mahler δεν ομιλεί με μισόλογα και κολακευτικές συμπαθητικότητες προς τους λακέδες του Συστήματος αλλά προτάσσει την αλήθεια μαχητικώτατα και άνευ προκαλυμμάτων: κάτι που το Σύστημα κι οι υποτακτικοί του, απλούστατα, δεν αντέχουν. Εξ άλλου οι φανατικοί εγκάθετοι του Συστήματος είναι ελεεινοί παραφουσκωμένοι αχυράνθρωποι με νευρωτικά χαρακτηριστικά και αρρωστημένη προσωπικότητα, που μετά βίας επιπλέει μέσα σε επισφαλέστατες σχεδίες-καρυδότσουφλα ψεύδους και ψευδούς αλληλεκτιμήσεως/επιβεβαιώσεως επάνω στην ψυχοπνευματική χαβούζα που τους στηρίζει, εντός και πέριξ – και στην οποίαν κινδυνεύουν τόσον άδοξα να βουλιάξουν και να πνιγούν στην πρώτη τρικυμία …
Είναι ο άνθρωπος που είχε την ευθυκρισία, εντιμότητα και ανδρική βούλησι να προσχωρήση στις τάξεις μας από τον πιο εξτρεμιστικό αριστερό χώρο προερχόμενος, μόλις ανεγνώρισε την πλήρη αλήθεια, στην οποίαν και είναι αφιερωμένος – κατ΄ αντίθεσιν προς παλαιούς του συντρόφους, όπως ο πρώην καγκελάριος Gerhard Schroeder, που αφιερώθηκαν στην συμβιβασμένη οσφυοκαμπτική αναρρίχησι στις βαθμίδες του Συστήματος - κατά του οποίου υποτίθεται πως κάποτε από κοινού ηγωνίζοντο.
Μας ετίμησε η φλογερή του συμμετοχή στο ιδρυτικό μας Συνέδριο , κατά το οποίο δεν έβγαζε από πάνω του το χιτώνιο με το έμβλημα του ΑΡΜΑΤΟΣ – και με τιμά η προσωπική φιλία ενός τέτοιου, αληθούς ευγενούς, υποδείγματος αυτών που θα έδει να ηγούνται της αληθούς Πολιτικής των Λαών.
Σήμερα, απεναντίας, τους θώκους ενός ανερματίστου και ώς το μεδούλι διεφθαρμένου καθεστώτος Σήψεως καταλαμβάνουν οι καλλίτεροι, ακινδυνώτεροι, γλοιωδέστεροι κι ευπειθέστεροι κόλακες του όχλου και των ποικίλλων παραγόντων εξουσίας, όχι για να εφαρμόσουν Πολιτική, αφού κάτι τέτοιο τους είναι παντελώς ξένο κι άγνωστο, αλλά για να επιδοθούν σε ανανεωμένες εκστρατείες παραπλανήσεως κι εντυπωσιασμού : θυσιάζοντας πάντα το μέλλον στην φαύλη νάρκη του «εδώ και τώρα» - το αιώνιο, την Φυλή, το Είδος, το Έθνος στο παροδικό κι ανάξιο, στο άχρωμο κι αναιμικό, το ως «πανανθρώπινο» ωραιοποιούμενο, ώστε να επικαλύπτεται όμορφα η απάρνηση κάθε προαιωνίου κι εγγενώς ανωτέρου κι αυθεντικού, αληθινά θεϊκού γνωρίσματος και κατευθύνσεως, προς χάριν του κατωτέρου αυτού «ανθρωπιστικού» περιτυλίγματος μιάς εκφυλιστικώς αποδιαφοροποιημένης ανθρωπομάζας, ενός μυσαρού ανθρωποπολτού που έχει αποκοπή από κάθε τι ανώτερο κι ευγενές.
Αυτή η αναφορά στην ευγένεια με φέρνει φυσικώς στο επόμενο αναφερθέν πρόσωπο : Τι να πω, λοιπόν, για την αλησμόνητη κυρία Florentine Rost van Tonningen … Κι ολόκληρο βιβλίο νάγραφα πάλι λίγο θάταν!
Ήταν μία παρουσία που αισθανόσουν ότι σ΄ έφερνε αμέσως σε επαφή με τον ζώντα Κόσμο, το Πνεύμα – και με την αθάνατη στρατιά των ηρώων της Φυλής μας. Είχε απίστευτη διαίσθησι – και ήταν ταυτοχρόνως η πιο πνευματώδης, ευχάριστη και σπινθηροβόλος, σαρκαστική και προτρεπτική εν ταυτώ, συναναστροφή που έχω γνωρίσει.
Την συνήντησα πρώτη φορά σ΄ ένα ετήσιο συνέδριο του DNSB στο Aalborg, μία πόλη της βορείου Γιουτλάνδης, τέλη του 1986. Τότε, κατόπιν σχετικής διαρροής, βρεθήκαμε αντιμέτωποι με συνεργεία εντεταλμένων φωτο-ανταποκριτών, που τρομοκρατούσαν τους αποβιβαζομένους στον σιδηροδρομικό σταθμό, αφού η τηλεοπτική μετάδοσις ή δημοσίευσις εικόνων εσήμαινε βέβαιες κοινωνικές κι εργασιακές περιπέτειες για τους εκεί εμφανιζομένους αγωνιστάς. ( Στην Γερμανία θα μας συνελάμβαναν – στην δημοκρατική, όμως, Δανία οι κατασταλτικοί μηχανισμοί του – ιδίου! – Συστήματος ήσαν και είναι διακριτικώτεροι …)
Συνεδριάζαμε, κατόπιν, σε μία αίθουσα περικυκλωμένοι από κακοήθεις δημοκρατικούς φωτογράφους-γκάνγκστερς, οι οποίοι εγνώριζαν καλώς τι και γιατί έκαναν… Εκεί με εντυπωσίασε η μαχητική αυτή γηραιά κυρία, η οποία, μετά την απιστεύτως στυγερά, βασανιστικωτάτη δολοφονία του συζύγου της ως αιχμαλώτου των δημοκρατικών αλητών ΜΕΤΑ την λήξιν του πολέμου, αφιέρωσε τον μακρόν της βίο στην στοιχειοθέτησιν του εγκλήματος εκείνου, προσδοκώντας μία ηθική αναγνώρισι και συγγνώμην. Μάλιστα πριν λίγες ημέρες τότε, εν απουσία της, οι άνθρωποι του Συστήματος της είχαν διαρρήξει και αναστατώσει την κατοικίαν, προκειμένου να βρούν κι αφαιρέσουν τα τεκμήρια που είχε καταφέρει ώς τότε να συλλέξη – ένα σενάριο που επανελήφθη πολλές φορές.
Ήτο μία εξόχως χαρισματική κι ανεπανάληπτη προσωπικότης, με μοναδική πνευματική ακτινοβολία και ασύγκριτη προσωπική γοητεία. Αυτά της τα γνωρίσματα, καθώς κι η βιωματική της ταύτισις με την Εθνοκοινοτική και Φυλετική Ιδέα του Αρίου Ανθρώπου, την κατέστησαν πόλο έλξεως που μπορούσε να συγκεντρώνη μεγάλο αριθμό φίλων και συναγωνιστών με διάφορες αφορμές, όπως τα γενέθλιά της κάθε χρόνο την 14η Νοεμβρίου.
Όταν διωργάνωνα το Συνέδριο στο Φίλυρο Θεσσαλονίκης τον Οκτώβριο του ΄98 , αυτό συνέβαινε υπό τις δυσμενέστατες δυνατές συνθήκες και περιρρέον κλίμα μιάς εξηρμένης «αντιναζιστικής ψυχώσεως», με αφορμή την περί τον αναρχοτρομοκράτη Κουσουρή και τον ( «οπλοφορούντα» με … ξυλόβεργα – απέναντι στα καλά εκείνα καϋμένα «παιδιά», που «απεπειράθη να δολοφονήση» !!! ) Περίανδρο σκηνοθεσία , συγκεντρώνοντας προσωπικότητες από Νότιο Αφρική, ΗΠΑ ( Dr. William Pearce ) , Ολλανδία , Γερμανία – και κάποιες ακόμη ευρωπαϊκές χώρες , κάτω από την μύτη του λυσσομανούντος Συστήματος.
Ήταν η τρίτη φορά που συναντούσα την κυρία, αρκετά πιο ηλικιωμένη πια, που με τιμούσε τόσο με την αποδοχή της προσκλήσεώς μου από τόσο μακρυά. Συντόμως κατέστη το επίκεντρο της προσοχής όλων μας … Μετά τις διήμερες εργασίες του Συνεδρίου, το οποίον απευθυνομένη στους συνοδούς της επιστρέφοντας εχαρακτήρισε με αδιανοήτως κολακευτικά λόγια, επισκεφθήκαμε ομαδικώς το Δίον και την Βεργίνα, όπου μαγεύτηκαν όλοι οι ξένοι μας κι η κυρία Φλορεντίνη ακόμη περισσότερο - επίσης δε το Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης και το Μουσείο Μακεδονικού Αγώνος.
Έκτοτε η σχέσις μας έγινε άμεση, ήμασταν πλέον μία οικογένεια – και το σπίτι της ήταν, πράγματι, και δικό μου. Δυστυχώς η απόστασις και η οικονομική δυσπραγία δεν μου επέτρεπαν να ανεβαίνω να την επισκέπτωμαι συχνότερα από 1-2 φορές τον χρόνο. Με παρηγορεί ότι την τελευταία φορά, περί την πρωτοχρονιά του 2006, παρέμεινα εκεί επί μία εβδομάδα. Η οικία της ήταν πάντοτε σημείο συναντήσεων σημαντικών προσωπικοτήτων της Ιδεολογίας μας. Η δική της δε παρουσία έδρα ως καταλύτης, πέραν της μαγνητικής έλξεως που μας έφερνε όλους κοντά της. Χιλιάδες αξέχαστες εικόνες κι εμπειρίες πλουτίζουν την ζωή όλων μας όσοι την ζήσαμε. Θα μας λείπη δε κι η δροσιά του νεανικού χιούμορ, ο δυναμισμός και η θερμή ιδιοσυγκρασία (ταμπεραμέντο), ακόμη κι οι δύσκολες αλλά συμπαθητικές ιδιοτροπίες μιάς μοναδικά φρέσκιας ενενηντάχρονης, που μπορούσε να παραμένη στην πολυθρόνα της στην σάλα, συζητώντας με λίγο κρασί ώς βαθειά μεσ΄ στην νύχτα, μέχρι που έσπαζαν οι αντοχές των νέων ατόμων που την περιστοίχιζαν – πολύ πριν τις δικές της!
Η προσφορά της και με την απλή, ακόμη, παρουσία της στον Αγώνα υπήρξε ανεκτίμητη – αλλά και συνεχίζεται : σας ομολογώ ότι η αίσθησις της πνευματικής της παρουσίας δίπλα μου είναι εξαιρετικώς έντονη αφ΄ ότου απεβίωσε, την 24η Μαρτίου 2007.
ΜΚ : Το ΑΡΜΑ, συμμετείχε σε συνέδρια Ε/Σ οργανώσεων από όλη την Ευρώπη όπως αυτό στη Μόσχα. Πείτε μας κάποια πράγματα για τα συνέδρια αυτά.
Στ. Γκ : Το τελευταίο στο οποίο συμμετείχαμε ήτο κατά τα τέλη Ιουνίου στην Φλάνδρα, ωργανωμένο υπό του Ευρωρωσικού Συνδέσμου. Κατά τα δύο προηγούμενα έτη είχε διεξαχθή αντίστοιχο στην Ρωσία (Μόσχα), στο δεύτερο εκ των οποίων (πέρυσι) συμμετείχα ο ίδιος. Κατ’ αυτά συνέρχονται πολλοί εξέχοντες στοχασταί, αγωνισταί κατά του Συστήματος, λιγότερο ή περισσότερο γνωστοί. Για προφανείς λόγους ασφαλείας, δεν θα ήθελα να εισέλθω σε λεπτομέρειες διεξαγωγής · όμως στην Μόσχα εξεπλάγην ευχαρίστως, καθώς ήρθα σ΄ επαφή μ΄ ένα παλλόμενο δυναμικό, με μία κοχλάζουσα αναδημιουργία, σ΄ ένα περιβάλλον διαλύσεως και πολυκεφάλων μαφιών, που διεδέχθησαν την σοβιετική τυραννία. Με προσήγγισαν άτομα και κύκλοι πέραν εκείνου των διοργανωτών, με προσδοκίες και αιτήματα που πρακτικώς υπερέβαιναν πολύ τα πλαίσια του πρακτικώς εφικτού. Οι Ρώσοι είναι συμπαθέστατος λαός, σκληρός κι ευαίσθητος ταυτοχρόνως, με αγνά φιλελληνικά αισθήματα, παρά την γνωστή συνεπή αμερικανόδουλη πρακτική όλων των εδώ «κυβερνώντων» - ή, μάλλον, επιτηρούντων, θα έλεγα …
Στην δε Φλάνδρα συνήντησα φέτος κάποιους εξαιρετικά συνειδητοποιημένους κι εκπληκτικώς βαθυστοχάστους νέους – από Ολλανδία, Γερμανία, Τσεχία, Αυστρία, Ρωσία, Ουκρανία και, φυσικά, Φλάνδρα. Πολλούς εξ αυτών εγνώριζα ήδη από μακρού, καθώς μάλιστα στην Φλάνδρα μετέβαινα συχνά μέχρι προπέρυσι, επισκεπτόμενος την αλησμόνητη κυρία Florentine Rost van Tonningen.
ΜΚ : Πείτε μας κάποια πράγματα για το πώς βλέπετε την κατάσταση σε Εθνικοσοσιαλιστικά κινήματα άλλων χωρών της Ευρώπης, και ποια από αυτά θα μπορούσατε να ξεχωρίσετε ως ελπιδοφόρα. Επίσης πως βλέπετε την κατάσταση σήμερα στα κινήματα χωρών της ανατολικής Ευρώπης, όπως Ουγγαρία, Πολωνία, Τσεχία.
Στ. Γκ : Η καλλίτερη οργάνωσις που γνώρισα ήταν το Δανικό Εθνοκοινοτικό Κίνημα (DNSB) των τελών της δεκαετίας του ΄80, οπότε μάλιστα κι ο ίδιος ανήκα στην διοικούσα ομάδα, ευρισκόμενος στην Δανία για μεταπτυχιακές σπουδές, όντας και τυπικώς μέλος του πενταμελούς Πολιτικού του Συμβουλίου και με ειδικές πρόσθετες αρμοδιότητες. Το σημερινό DNSB δεν έχει την δυναμική εκείνης της περιόδου. Επισυνέβη μία σειρά ατυχών περιστατικών που το απεδυνάμωσαν – κι εγώ έφυγα λίγο προτού αυτά ξεκινήσουν, αφού επέστρεψα στην Ελλάδα το θέρος του ΄90, για να καταταγώ λίγο αργότερα ( Μάρτιος ΄91 ) στον στρατό, καθώς έληγε η αναβολή μου.
Υπάρχει ένα λανθάνον δυναμικό ανά την Ευρώπη – αλλά καμμία οργάνωσις που να μπορούσε ν΄ αποτελέση πρότυπο. Πιστεύω, αφ΄ ετέρου, ότι οι καιροί και οι περιστάσεις απαιτούν μία νέου τύπου πολυσχιδή, πολυεπίπεδη και πολύπλευρη δράσι – και, πάντως, κάτι που θα ξεκινούσε από έναν απλό, τετριμμένο εξωστρεφή ακτιβισμό δεν μπορεί να προβάλη στο μέλλον αξιώσεις. Ο ακτιβισμός κι η εξωστρέφεια προς τις μάζες, εν γένει, θα είναι κάποιοι από τους καρπούς ενός ωρίμου δένδρου, που πρέπει να ριζώση πολύ βαθειά – για ν΄ ανεβή πολύ ψηλά. Ιδιαιτέρως, όμως, ελπιδοφόρο είναι το πεδίο της Ανατολικής Ευρώπης, πράγματι – και εκτιμώ ότι ο ρόλος αυτού στην μελλοντική μας εξέλιξι πανευρωπαϊκώς θα είναι όλως κρίσιμος.
ΜΚ : Σε χώρο διαδικτυακών συζητήσεων ακροδεξιάς «Ελληνόψυχης» φιλοΚΥΠατζίδικης εφημερίδας , κάποιος παρέθεσε σύνδεσμο σε κείμενο από το ΑΡΜΑ για την φυλετική καταγωγή των Ελλήνων. Ο εκδότης της εφημερίδας το έσβησε αμέσως και δήλωσε δημόσια ότι «δεν έχουν θέση εδώ τέτοιες ανοησίες». Η γνώση από τους Έλληνες της φυλετικής τους προέλευσης και παράδοσης, δεν είναι θέμα μόνο ιστορικής σημασίας, αλλά συνδέεται άμεσα με την πολιτική προοπτική του εθνικοσοσιαλισμού για το μέλλον τους. Εξηγήστε μας με λίγα λόγια το γιατί.
Στ. Γκ : Αυτοί και οι όμοιοί τους εκπροσωπούν μία πολλαπλώς διάτρητη και θνησιγενή «εθνικοφροσύνη» της δεκαετίας του ΄50 · είναι, λοιπόν, πράγματι σωστό ότι δικές μας απόψεις εκεί δεν έχουν θέσιν. Η αναβίωσις, όμως, αυτής της επιφανειακής πατριδοκαπηλείας έχει τις εξής κύριες διαφορές από τότε: πρώτον ότι είναι εντελώς θεατρική, δολία και εγκάθετη, ενώ τότε είχε και πολλά στοιχεία γνησιότητος αλλ΄ ήτο, όμως, ανεπαρκής και στείρα, επικαλυπτομένη από και συνοδεύουσα δόγματα φιλελεύθερα, αμερικανόδουλα κι άλλα τέτοια τραγελαφικά - και, δεύτερον, ότι πια τώρα εξέπεσε σε εκπροσώπους ογδόης κατηγορίας, με τα Βελογλο-λιακοειδή βδελύγματα να πρωτοστατούν σ΄ έναν ακατάσχετο, καθ΄ όσον και λίαν προσοδοφόρον, πλειστηριασμό κιτς ελληναραδισμού και γκρεκο-φάρσας, μέχρι του σημείου να διερωτάται κανείς πόσον βαθύς είναι ο βιολογικός και ψυχικός ξεπεσμός των κατοίκων αυτής της χώρας.
Κι ενώ συνήθως τα ελληνικά τους δεν ανταγωνίζονται ούτε εκείνα των Αλβανών εργατών, μας προέκυψαν και μεγάλοι … «επιστήμονες», γλωσσολόγοι, αρχαιογνώστες-φιλόλογοι, ιστορικοί, έμαθαν και για τις παγετώδεις περιόδους, διαψεύδουν τις κοσμογονικές ανακαλύψεις ιερών τεράτων της επιστήμης εδώ κι αιώνες … - διότι όλοι εκείνοι , εκτός του ότι … ωχριούν προ των δικών τους ανα-(ή απο-)στημάτων , ως γνωστόν συνωμοτούσαν ώστε να πολεμήσουν την μοναδική κι ανεπανάληπτη μεγαλοσύνη του Έλληνος, είναι «φοινικισταί», κι έπλασαν τον «μύθο περί ινδοευρωπαϊσμού» - κι άλλα τέτοια επαγωγά κλαυσιγέλωτος ακατασχέτου …
Η αλήθεια είναι ότι η Αριανικότης ως βιολογικός και πνευματικός προσδιορισμός είναι το κρισιμώτατον όλων των ζητημάτων, όπως γνωρίζουμε εμείς και οι ειδήμονες εκ των εχθρών μας – των οποίων πιόνια, πληρωμένα ή απλήρωτα, σοβαρά ή απλώς γελοιωδέστατα, αποτελούν όλοι αυτοί οι κωμικοτραγικοί «κύριοι». Η Αριανικότης δίδει και το αληθές στίγμα της Ελληνικότητος, την χροιάν της αυθεντικής ευρωπαϊκής ταυτότητος και αυτοπροσδιορισμού, πνευματικού πρώτον και κυρίως - και έπειτα πολιτικού. Ο διαφαινόμενος θετικός μας φωτοτροπισμός, η προς τα άνω έφεσις, της οποίας ο Πλάτων απετέλεσε μίαν των εξοχωτάτων αποτυπώσεων, ο κεντρικός μας εσωτερικός Άξων αναφοράς περί του οποίου αλλού ομιλώ, η κοινωνική μας και ατομική αισθητική αντίληψις και αίσθησις μέτρου και κοσμικής συνέσεως, η προς την προελληνικήν αιμοδιψή και δαιμονιωδώς μητριαρχικήν στάσιν ζωής και το ανάλογον κοσμοθεωρητικό περιεχόμενο αποστροφή καθώς και, απεναντίας, η φυσικώς εγκολπουμένη όντως Ελληνική, ουρανία και ολυμπία φωτεινή Κοσμική Συνείδησις, ευσέβεια και ελευθερία, ελευθερία ως αυτοπραγμάτωσις κατά το οικείον πεπρωμένον καθήκον, το Ντάρμα των αρχαίων Ινδών, είναι όλα περιστάσεις ή φωτεινά παράγωγα αυτής της πεμπτουσίας του ιστορικού μας, φυλετικού, εθνικού και ατομικού πυρήνος – της Αριανικότητος.
Το ζήτημα της Αριανικότητος, λοιπόν, δεν είναι ούτε επουσιώδες ούτε ακαδημαϊκόν ζήτημα· ακριβώς το αντίθετον ισχύει! Πράγμα που ερμηνεύει και την λύσσαν του Σιωνισμού και των λακέδων του κατά της συνειδητοποιήσεώς της· διότι μόνον δι’ αυτής θα δυνηθή ο Λευκός Άνθρωπος ν΄ ανεύρη εαυτόν και ν΄ αναγεννηθή, στην δευτέρα γέννησιν του συνειδητοποιυμένου Αρίου που ανέφεραν τα αρχαία ιερά κείμενα, παύοντας επί τέλους να σέρνεται και να περιάγεται υπό υποχθονίων επιτηδείων σαν «χαμένο κορμί» κυριολεκτικώς. Επί πλέον και περαιτέρω, καθίσταται και μοναδικόν και αναντικατάστατον υπόβαθρον και καταλύτης μιάς αληθούς και πλήρους νοήματος Ευρωπαϊκής Ενότητος – όσον ακριβώς, απεναντίας, η σύνθλιψις της Αρίας συνειδήσεως και, εν τέλει, και της βιολογικής παρουσίας του Αρίου, είναι η μοναδική τελική ασφάλεια και προϋπόθεσις της συνεχιζομένης δουλείας, διαστροφής και υποταγής .
Γι΄ αυτό και το Χόλυγουντ, άλλως τε, πρωτοστατεί στην διαστρέβλωσι και εξευτελισμό της Ιδέας μας – και στην διαβολή του Αδόλφου Χίτλερ και του Εθνικοσοσιαλισμού που πρωτοστάτησαν στην αφύπνισι του Αρίου Ανθρώπου στην σύγχρονη εποχή. Το δε ταλμουδικό λυσσαλέο κι απύθμενο μίσος τους εναντίον μας οι Ιουδαίοι ραβίνοι έχουν καταφέρει να μεταβιβάσουν στους, αρίας καταγωγής συνήθως αλλ΄ εξανδραποδισμένους πλήρως, φορείς ιουδαϊκών δογματικών ιδεοληψιών - όπως ο φιλελευθερισμός, ο μαρξισμός ( του ραβινόπαιδος Μαρντοχάι Μάρξ ) , η ιουδαΐζουσα θρησκοληψία, όπως των ευαγγελιστών στην Αμερική κυρίως και ούτω καθ’ εξής.
ΜΚ : Ποια νομίζετε ότι είναι τα μεγαλύτερα εμπόδια σήμερα στην ανάπτυξη του Ε/Σ κινήματος στην χώρα μας ;
Στ. Γκ : Η απύθμενη εγωπάθεια, εθνοκοινωνική αναισθησία, ιδιοτελής ωχαδερφισμός και γαϊδουριά του νεογραικύλου, ο θανασίμως διακεχυμένος ραγιαδισμός, η φυλετική και πολιτιστική του επιμόλυνσις με μεσανατολικά και γύφτικα στοιχεία, εκδηλούμενα στην μουσική, την (εξωτερική κι εσωτερική) βρωμιά και την σιχαμερή τάση προς το ψεύδος, την ακατάσχετο δικαιολογία-φλυαρία και την πονηρία που τον διακρίνει, η απόλυτος και μοναδική στην Ευρώπη αγλωσσία του, η παρεπομένη σύγχυσις και αγραμματοσύνη - και η ακόμη χειρότερή της ημιμάθεια, η συνοδευομένη από την κομπάζουσα δοκησισοφία κι έλλειψη μέτρου που τον μπολιάζουν τα ΜΜΕ και η δημοκρατική Αντιπαιδεία, ο μπολσεβίκικος φθόνος που δηλητηριάζει τις φιλελεύθερες κοινωνίες/ζούγκλες ιδιοτελών καταναλωτών, όπου όλοι μπορούν να αισθάνωνται ίσοι (στην βλακεία και την εγωπάθεια, ίσως), θέλοντας μάλιστα κι οι «ηγέτες» του να μπαίνουν στην καθολική τους Προκρούστειο κλίνη – οπότε είναι «προκλητική» κάθε περίπτωση κεφαλής που εξέχει χαρακτηριστικά: και που «πρέπει», έτσι ή αλλοιώς, να κόβεται.
Βλέπετε, κι οι εκκολαπτόμενοι ηγετίσκοι, ακόμη και του «χώρου», προσπαθούν ανά κάθε ευκαιρία να αποδεικνύουν το κοινό, χαμερπές τους ήθος και την μοδάτη, «in» νοοτροπία και φρασεολογία ως «ελκυστικά» στοιχεία κοινοτυπίας, «λαϊκότητος» ή, κατ΄ άλλους, «ρεαλισμού» και του ότι «ζουν στην εποχή τους»: διαφορετικές εκφράσεις για το ότι συνεπιβαίνουν συνευωχούμενοι στο πλοίο του Συστήματος – αυτό ακριβώς που εμείς θέλουμε να βυθίσουμε! Παρ΄ ότι δείχνει να τα καταφέρνη μια χαρά και μόνο του, βεβαίως …
Όταν ο κακομαθημένος γιόκας της μαμάς παρουσιαζόταν στο κέντρο βασικής εκπαιδεύσεως ως νεοσύλλεκτος, κάποτε, όσο ακόμα υπήρχε κάποιος στρατός σ΄ αυτήν την χώρα, και στις παρατηρήσεις των ανωτέρων του, καθώς τον είχε μαθημένο το σύστημα της αντιπαιδείας και η μαμοθρεφτίλα του σπιτιού του, απαντούσε με δικαιολογίες επί δικαιολογιών, τότε αντ’ άλλης αποκρίσεως εισέπραττε κάμψεις και άλλα παρεμφερή – μέχρις ότου μάθαινε και στην ερώτηση ακόμη «γιατί το έκανες αυτό» να απαντά ξερά «είμαι αδικαιολόγητος». Αυτή η ανώμαλη προσγείωση επέφερε ένα ψυχολογικό τράνταγμα («σόκ»), απαραίτητο για να αναβαθμισθή ο αραχνοΰφαντος βουτυρομπουμπούκος σε στρατιώτη …
Ο πρώτος, αντικείμενο καλλιεργείας και συστηματικής στοχεύσεως δίκην προτύπου από την παρούσα δημοκρατική «εκπαίδευση», είναι άχρηστος για οποιοδήποτε πραγματικό, ουσιαστικό έργο – αλλά και ανίκανος για οποιαδήποτε ουσιαστική, α-ληθή γνώσι κι επίγνωσι! Κι αυτό που φαίνεται ως καταπίεσις, είναι στην πραγματικότητα απελευθέρωσις από την προσκεκτημένη δουλική προσκόλλησι στην διαρκή ανεύρεσι δικαιολογιών για ένα μονίμως «άμεμπτο», εν τέλει πάντως, «εγώ», που καταπιέζει την ψυχή και το πνεύμα ως μία σκοτεινή κατάληψις, ανατρέποντας κι ακυρώνοντας εκ προοιμίου κάθε δυνατότητα ενδοσκοπούσης αυτογνωσίας, εσωτερικής ιεραρχίας και τάξεως και αυθεντικότητος. Το τυφλό χάος της φλυαρίας – εν αντιθέσει αντιδιαμετρική προς το φωτεινό χρυσάφι της σιωπής. Το πρώτο είναι η εσωτερική ακαταστασία, η εγωπαθής κατακερματιστική κι αντι-ιεραρχική δημοκρατία εντός του ατόμου, από όπου το δημοκρατικό χάος και η ψευδότης καρκινικώς επεκτείνεται και κατακλύζει τις κοινωνίες - αντανακλαστικώς, μάλιστα, πολλαπλασιαζόμενο, κατά μίαν αναδραστικήν επαύξησιν-επικύρωσιν, χωρίς ελπίδα διεξόδου.
Στην Ελλάδα ειδικώτερον, η παλαιά παραδοσιακή τάξις πραγμάτων κρατούσε κάποια στεγανά αξιών, ενδογενούς πειθαρχίας και σεβασμού· η Δημοκρατία ως ιός τύπου ανοσοκαταστολής, δηλαδή AIDS, που είναι, αλλά και αυτοανοσία εν ταυτώ, κατέλυσε όλα τα στοιχεία αυτεπιγνώσεως και συναισθήσεως μέτρου ως «προκαταλήψεις» συλλήβδην, αυτεπιβαλλομένη τυραννικώτατα και τοξικότατα ως η μεγίστη πραγματική δογματική πρόληψις και χίμαιρα, εναντίον πάσης ελευθέρας ευφυΐας, σκέψεως και (επι)γνώσεως φερομένη, αλόγως επικρατούσα δυνάμει μόνον του τυραννικού, εκφοβιστικού, εξαλλοιωτικού και τρομοκρατικώς, ιεροεξεταστικώς δογματικού της χαρακτήρος – ο οποίος προσέτι και απαιτεί δάφνες «ελευθερίας»!!! Σαν τους δικτάτορες τύπου Νέρωνος που αυτοβραβεύονται κι εισπράττουν τα (εκβεβιασμένα!) χειροκροτήματα του πλήθους για εντελώς φανταστικές ιδιότητες κι ικανότητες.
Η ψυχολογική και κοινωνική κατάρρευσις των στεγανών εκείνων κοινωνιολογικώς εσήμανε την επανάστασιν των κατωτέρων φυλετικών στοιχείων, με την γαιώδη εκείνην μαιναδική παραφορά που τα διακρίνει και με μίαν βαθμιαία περαιτέρω εκτράχυνσιν, καθ΄ όσον αυτά διαπιστώνουν ότι όχι μόνον δεν υπάρχει σοβαρά αντίστασις και στις πλέον ωμές και κατάφωρες ακόμη παρεκτροπές τους, αλλά ότι χαίρουν μιας αείποτε μεν υποβοσκούσης, συχνότατα δε και απροσχηματίστως σερβιρομένης γλοιώδους κι ερπούσης κολακείας εκ μέρους των ποικίλλων εγκαθέτων του Συστήματος – ή και των αναριθμήτων ταπεινών σκωλήκων, οίτινες επιθυμούν διακαώς διαγωγήν «κοσμιωτάτην» εις τον αδιάλλειπτον αλληλοέλεγχον «ορθότητος», έχοντες σαφώς διαγνώσει ποιο είναι «το ορθόν» - αν θέλουν να πάνε μπροστά! Όπως ακριβώς στα «εκπαιδευτικά» κονσερβοκούτια των «εκθεσάδων» - όχι σαν εκείνα των ενόπλων μπολσεβίκων κάποτε: αυτά εδώ τώρα δεν σφάζουν λαιμούς – «φιλελεύθερες» λοβοτομές κάνουν μόνον!
Έτσι βλέπουμε και τους καθ΄ εαυτό γύφτους να χαίρουν ενός ειδικού προστατευτικού καθεστώτος που τους παρέχει προνομιακήν ασυλίαν προς πάσαν ασχημία και παντοειδή ιδιάζουσα εγκληματικότητα, χωρίς να τολμούν ακόμη τα αστυνομικά περιπολικά να εισέλθουν στις τρισάθλιες γειτονιές τους όπου βασιλεύει το έγκλημα. Μάλιστα δε το φυλετικώς στοχευμένο, κατά των λευκών ειδικώς, έγκλημα, χωρίς αντίπαλο δράσι…
Ενισχυμένοι από ομοφύλους τους εκ Βουλγαρίας και εξ Αλβανίας που αθρόως συρρέουν εις τον μοναδικόν αυτόν παράδεισο της Γυφτιάς, σχεδόν ανοικτά προωθούν ναρκωτικά, πορνεία, λαθρεμπόριο, εκμετάλλευση ανηλίκων, κάψιμο χωματερών προς εξαίρεσιν (διαχωρισμόν) χαλκού και λοιπών μετάλλων, με αποτέλεσμα την έναρξιν των πλείστων μεγάλων πυρκαϊών του θέρους, κατεβάζουν μεγάλους μετασχηματιστάς της ΔΕΗ για τον ίδιο σκοπό, αφαιρούν πλέγματα φρεατίων και υδρορροών, διαπράττουν σωρηδόν ληστείες, κλοπές, απάτες, οδηγούν τα ωσεί οχήματα της κολάσεως στοιβαγμένα με παλιοσίδερα, κιλίμια, αποικιακά ψιλικά και με τα εν είδει προσοδοφόρων μηχανών περιαγόμενα γυφτάκια, ών ουκ έστιν αριθμός, διακριτώτατα γύφτικα φορτηγά τους σαν μαύροι διάολοι, ανεξέλεγκτοι κι απελεύθεροι …
Εκ παραλλήλου κυρίαν μέριμναν του «εκπαιδευτικού» συστήματος και των ΜΜΕ αποτελεί ο ευνουχισμός και αυτοχειριασμός των Λευκών έναντι των πάσης φύσεως γύφτων και αλλοφύλων, υπό τις δογματίζουσες κι αναντίρρητες επιταγές μιας σιχαμερά κήβδιλης, εμετικώς υποκριτικής και ιδιοτελούς ηθικολογίας ( όπως αριστοτεχνικώς ο Φρ. Νίτσε την ανέταμε, π.χ. στην «Γενεαλογία της Ηθικής» ) , αναμεμειγμένης με καλομαγειρευμένα από τους Ιουδαίους διδασκάλους και τους λακέδες τους αισθήματα ενοχής… Ώστε το θύμα, ο απονευρωμένος κι άβουλος, πια, λευκός (κατά την χροιάν, τουλάχιστον – και ίσως πια μόνον!) να μη δυσχεραίνη την, γυφτείω χειρί, επέλευσιν του μοιραίου…
ΜΟΝΗ ελπίς μας η υπό των υγιών και ρωμαλέων ακόμη εμφωλευουσών φυλετικών δυνάμεων του Λαού μας ενεργός αντίδρασις εις την ουσίαν και την ισχύν της ποικιλλοτρόπως και πολυμόρφως περιρρεούσης και κατακλυζούσης γυφτιάς – προτού ακόμη αφανισθούμε και βιολογικώς, καθώς οι δεινοκρατικοί εξωμόται συνωμοτικώς, εκθύμως και ομοθύμως φροντίζουν, προσδίδοντες εις την πολιτικώς ορθήν τοιαύτην των διαλυτικήν δράσιν ιλιγγιώδη ταχύτητα: η διάλυσις της Εθνοφυλετικής μας Ουσίας και Αίματος προχωρεί πολύ ταχύτερον των περιωρισμένων ορίων της εν Ληθάργω μακαριζομένης αντιληπτικής ικανότητος του Λαού μας… Υπό τα παρελκυστικώς υποκρούοντα όργανα είτε του ευδαιμονισμού είτε της βιοτικής δυσπραγίας - προ της οποίας κάθε τι άλλο εξαφανίζεται …
Απαιτείται, λοιπόν, η επί πολλών επιπέδων παράλληλος δράσις, χωρίς να αφεθή το άγχος των ανοήτων να επιβάλη παραγνώρισιν των εκ πρώτης επιπολαίας όψεως μη αμέσου ενδιαφέροντος θεωρουμένων βαθυτέρων στόχων. Έχουμε να κάνουμε με μία Λερναία Ύδρα – με όρους ψυχολογικούς/εσωτερικούς: η θεμελιώδης διάστασις του Αγώνος μας είναι, λοιπόν, μεταφυσική, καθώς και για τον καθένα γίνεται κάπως αντιληπτό παρακολουθώντας το πώς το Σύστημα ή η αδράνειά μας και η συμβιβαστική διάθεσις απέναντί του οχυρώνονται και καθίστανται πανίσχυρα και μέσα μας ακόμη, υπό αναρίθμητες αρνητικές μορφές και προσχήματα-προσωπεία. Παρατήρησις προφανής αλλά και δυσχερεστάτη, εν ταυτώ. Αυτό το βρίσκουμε πάντα, βέβαια, μπροστά μας και στην ομαδική συγκρότησι, οποιασδήποτε τάξεως μεγέθους.
Πέραν, όμως, αυτής της αρνητικής, ανασχετικής πλευράς της εσωτερικότητος, υφίσταται και η άλλη όψις, η θετική: η οποία σημαίνει, καθ΄ Ηρακλείτειον έννοιαν, το αίτημα δημιουργίας του Νέου Ανθρώπου, από τα άριστα υλικά, από Αίμα και Πνεύμα, από εσωτερικήν ενέργεια και συνείδησιν, εργασίαν και Γνώσιν, από ανθρώπους που θα έχουν μηδενίσει κάθε ιδιοτέλεια και κάθε εγωκεντρισμό, τα οποία και συνιστούν την επιτομή της εθελοτυφλίας και της συγχύσεως. Άτομα εγωκεντρικά δεν έχουν θέσιν μεταξύ μας, το πολύ τον κύκλον των φίλων να δυνηθούν ν΄ αγγίξουν – ή αλλοιώς θα περιπέσουμε οι ίδιοι σε εξουθενωτικούς κι αδιεξόδους φαύλους κύκλους, καθώς πλέον καλώς γνωρίζουμε.
Μπορεί, ακόμη, να σας ξάφνιασε ότι στην αρχή της απαντήσεώς μου έβαλα και την γλώσσα: διότι κι αυτής η κατα-στροφή είναι τόσο συνυφασμένη με την Σύγχυσιν, η οποία αποτελεί ακριβώς τον μέγιστον χημικόν καταλύτην προαγωγής του Συστήματος. Εξ ού και η συγχύζουσα και συσκοτίζουσα Αντιπαιδεία του Συστήματος. Βεβαίως η υψηλή γλώσσα είναι αναγκαία μεν, αλλ’ όχι και ικανή συνθήκη προς διάλυσιν της συγχύσεως, για να μιλήσω και ως μαθηματικός.
Η ως άνω υπαινισσομένη εργασία, έχουσα μάλιστα διάφορα επίπεδα αναφοράς, πλέον ή ήττον του κεντρικού άξονος (: βλ. απ. 8) αφιστάμενα, είναι μόνον εντός συντεταγμένων ομάδων δυνατή. Αλλοιώς, το πολύ ένας (ήδη για δύο ανεξαρτήτως είναι εξαιρετικώς απίθανο) να μπορούσε να επιτύχη κάτι αξιόλογο για τον εαυτόν του, παραμένοντας όμως αποκομμένη νησίδα. Η σημασία της εν ταύτη επιτυχίας θα είναι ανυπολόγιστη – όμως και το κόστος αστοχιών ως εκ της ανεπαρκείας των επιλεγομένων δύναται να είναι οδυνηρότατον και επικινδυνώτατον, ανάλογον και της εκφρασθείσης εμπιστοσύνης και προσδοκίας. Γι΄ αυτό και πρέπει ήδη στα πρώτα στάδια επιλογής να είμαστε άτεγκτοι: το παρελθόν μας έχει διδάξει υπερβολικώς καλώς επ΄ αυτού.
Για να επανέλθω, λοιπόν, κατόπιν της προηγηθείσης αναλύσεως, εις το αρχικόν ερώτημα, περνώντας πέρα από το πεδίον βεληνεκούς της φυλετικής επιμειξίας, μέγιστον εμπόδιον προς ανάπτυξιν του Ε/Σ είναι η πνευματική επιμειξία, η Σύγχυσις ενισχυομένη υπό της επιφανειακότητος και της αδυναμίας αυτοσυγκεντρώσεως του συγχρόνου, δειλού ανθρώπου, ο ευδαιμονισμός, η α-ρωστία, ο υλισμός, η φλύαρος σύγχυσις, η εσωτερική ανειλικρίνεια και ενδοτική εθελοτυφλία, η φιλαυτία και η εγωπάθεια. Εν κατακλείδι, η απουσία αρετής, ιδία δε ανδρείας αρετής – δηλαδή η δειλία σ’ όλα τα επίπεδα: νού, ψυχής και σώματος. Προλαμβάνων αντιδράσεις, παραπέμπω εις τους αρχαίους, π.χ. Πλάτωνα, για αναφορές στα «δειλά σώματα».
Η πείρα με έχει πικρότατα διδάξει περί του πόσην σοφίαν αιώνων υπέκρυπτε η γνωστή άτεγκτος σκληρότης των αρχαίων κατά τις διάφορες επιλεκτικές διεργασίες. Διότι ελαττώματα θεμελιώδη ΔΕΝ εξαλείφονται, δυστυχώς. Το πολύ-πολύ ν΄ αποκρυβούν επιμελώς, να καμουφλαρισθούν – για ν΄ αναδυθούν εν καιρώ πολύ γιγαντωμένα και θρεμμένα με μισαλλοδοξία και οίησιν, στην οποίαν εν τώ μεταξύ μετήλλασσαν την αφελώς επιδειχθείσαν ευεργεσίαν και πίστιν, την περιβόητον καλήν πίστιν του Αρίου ανθρώπου, της οποίας ούτος αείποτε αποδεικνύεται τραγικόν θύμα – αφού οι σκοτεινάνθρωποι, μάλιστα δε οι μη εμφανείς εξ αυτών, του την επιστρέφουν με φθόνο και με δηλητηριώδεις πισώπλατες μαχαιριές – πάντα!
Ήτοι, απαιτείται όχι απλώς η παλινόρθωσις και δράσις ανιδιοτελών και αληθώς πεφωτισμένων ιδεαλιστών, αλλ΄ η υπό τούτων σύμπηξις μιάς οργανικής εσωτερικής Κοινότητος, μιάς Κοινότητος του Αίματος και του Πνεύματος, της Ανδρείας και της Αρμονίας. Αυτό είναι ένα πανευρωπαϊκόν, πράγματι δε παν-άριον αίτημα.
Δεν είμαι δε μόνος εις την εκτίμησίν μου ότι κατά τούτο, ως ΑΡΜΑ , χαράσσουμε δρόμους και ανατέμνουμε διεξόδους.
Στ. Γκ : Εγώ σας ευχαριστώ, για την δυνατότητα επικοινωνίας με κάποιους συναγωνιστάς και λοιπούς προβληματιζομένους συμπατριώτες που μου παρέχετε. Θα πρέπει, εν τούτοις, οι αναγνώσται να μη λησμονούν τον εξ ορισμού δειγματοληπτικό χαρακτήρα μιας συνεντεύξεως, όπου κι οι απαντήσεις δεν είναι φυσικά δυνατόν να εξαντλούν το κατά περίπτωσιν τιθέμενο ζήτημα.
ΜΚ : Έχετε διοργανώσει συνέδρια όπου είχατε φιλοξενήσει τον κ. Horst Mahler και την κυρία Florentine Rost van Tonningen. Πείτε μας λίγα λόγια για αυτά τα δυο πρόσωπα και την εμπειρία σας από αυτή την γνωριμία.
Στ. Γκ : Πράγματι, ενετοπίσατε δύο εκ των πλέον εξόχων προσκεκλημένων μου κατ΄ αυτά· ας ξεκινήσω με την σειρά που τους ανεφέρατε.
Ο Horst Mahler, λοιπόν, που μας έκανε την τιμή να σηματοδοτήση με την σημαίνουσα παρουσία του το ιδρυτικό Συνέδριο του ΑΡΜΑΤΟΣ στον ιερόν Όλυμπο πριν πέντε χρόνια, είναι ο ορισμός του μαχητού, ιδεαλιστού διανοουμένου. Βαθύς και λαμπρός νους, με εξαίρετη παιδεία, γλώσσα κι ευφράδεια, γενναιότητα και μαχητικότητα ακατάβλητη – κατέχει στον υπερθετικό βαθμό τα αντίθετα των χαρακτηριστικών της δειλίας, αμβλυνοίας και παρασκηνιακής ευχειραγωγίας των μαζών, στα οποία ακριβώς θεμελιώνεται η μοναδικότης του δημοκρατικού πολιτεύματος ως συνταγής για την χειραγώγησι, μαζοποίησι, καθυπόταξι και παντελή αποσύνθεσι των Λαών από τα επιτήδεια εκείνα διεθνή διευθυντήρια – που, κατανοητώς, εξαπολύουν καθαρώς τρομοκρατικούς πολέμους για να επιβάλουν την περιβόητη δημοκρατία τους όχι μόνον στα αμέσως πληττόμενα θύματα, αλλά και στους υποσυνειδήτως προειδοποιουμένους παγκοσμίους θεατάς …
Είναι ο μαχητής διανοούμενος που το Σύστημα δεν διστάζει να ενάγη και φυλακίζη συνεχώς για εγκλήματα γνώμης! Διότι ο Horst Mahler δεν ομιλεί με μισόλογα και κολακευτικές συμπαθητικότητες προς τους λακέδες του Συστήματος αλλά προτάσσει την αλήθεια μαχητικώτατα και άνευ προκαλυμμάτων: κάτι που το Σύστημα κι οι υποτακτικοί του, απλούστατα, δεν αντέχουν. Εξ άλλου οι φανατικοί εγκάθετοι του Συστήματος είναι ελεεινοί παραφουσκωμένοι αχυράνθρωποι με νευρωτικά χαρακτηριστικά και αρρωστημένη προσωπικότητα, που μετά βίας επιπλέει μέσα σε επισφαλέστατες σχεδίες-καρυδότσουφλα ψεύδους και ψευδούς αλληλεκτιμήσεως/επιβεβαιώσεως επάνω στην ψυχοπνευματική χαβούζα που τους στηρίζει, εντός και πέριξ – και στην οποίαν κινδυνεύουν τόσον άδοξα να βουλιάξουν και να πνιγούν στην πρώτη τρικυμία …
Είναι ο άνθρωπος που είχε την ευθυκρισία, εντιμότητα και ανδρική βούλησι να προσχωρήση στις τάξεις μας από τον πιο εξτρεμιστικό αριστερό χώρο προερχόμενος, μόλις ανεγνώρισε την πλήρη αλήθεια, στην οποίαν και είναι αφιερωμένος – κατ΄ αντίθεσιν προς παλαιούς του συντρόφους, όπως ο πρώην καγκελάριος Gerhard Schroeder, που αφιερώθηκαν στην συμβιβασμένη οσφυοκαμπτική αναρρίχησι στις βαθμίδες του Συστήματος - κατά του οποίου υποτίθεται πως κάποτε από κοινού ηγωνίζοντο.
Μας ετίμησε η φλογερή του συμμετοχή στο ιδρυτικό μας Συνέδριο , κατά το οποίο δεν έβγαζε από πάνω του το χιτώνιο με το έμβλημα του ΑΡΜΑΤΟΣ – και με τιμά η προσωπική φιλία ενός τέτοιου, αληθούς ευγενούς, υποδείγματος αυτών που θα έδει να ηγούνται της αληθούς Πολιτικής των Λαών.
Σήμερα, απεναντίας, τους θώκους ενός ανερματίστου και ώς το μεδούλι διεφθαρμένου καθεστώτος Σήψεως καταλαμβάνουν οι καλλίτεροι, ακινδυνώτεροι, γλοιωδέστεροι κι ευπειθέστεροι κόλακες του όχλου και των ποικίλλων παραγόντων εξουσίας, όχι για να εφαρμόσουν Πολιτική, αφού κάτι τέτοιο τους είναι παντελώς ξένο κι άγνωστο, αλλά για να επιδοθούν σε ανανεωμένες εκστρατείες παραπλανήσεως κι εντυπωσιασμού : θυσιάζοντας πάντα το μέλλον στην φαύλη νάρκη του «εδώ και τώρα» - το αιώνιο, την Φυλή, το Είδος, το Έθνος στο παροδικό κι ανάξιο, στο άχρωμο κι αναιμικό, το ως «πανανθρώπινο» ωραιοποιούμενο, ώστε να επικαλύπτεται όμορφα η απάρνηση κάθε προαιωνίου κι εγγενώς ανωτέρου κι αυθεντικού, αληθινά θεϊκού γνωρίσματος και κατευθύνσεως, προς χάριν του κατωτέρου αυτού «ανθρωπιστικού» περιτυλίγματος μιάς εκφυλιστικώς αποδιαφοροποιημένης ανθρωπομάζας, ενός μυσαρού ανθρωποπολτού που έχει αποκοπή από κάθε τι ανώτερο κι ευγενές.
Αυτή η αναφορά στην ευγένεια με φέρνει φυσικώς στο επόμενο αναφερθέν πρόσωπο : Τι να πω, λοιπόν, για την αλησμόνητη κυρία Florentine Rost van Tonningen … Κι ολόκληρο βιβλίο νάγραφα πάλι λίγο θάταν!
Ήταν μία παρουσία που αισθανόσουν ότι σ΄ έφερνε αμέσως σε επαφή με τον ζώντα Κόσμο, το Πνεύμα – και με την αθάνατη στρατιά των ηρώων της Φυλής μας. Είχε απίστευτη διαίσθησι – και ήταν ταυτοχρόνως η πιο πνευματώδης, ευχάριστη και σπινθηροβόλος, σαρκαστική και προτρεπτική εν ταυτώ, συναναστροφή που έχω γνωρίσει.
Την συνήντησα πρώτη φορά σ΄ ένα ετήσιο συνέδριο του DNSB στο Aalborg, μία πόλη της βορείου Γιουτλάνδης, τέλη του 1986. Τότε, κατόπιν σχετικής διαρροής, βρεθήκαμε αντιμέτωποι με συνεργεία εντεταλμένων φωτο-ανταποκριτών, που τρομοκρατούσαν τους αποβιβαζομένους στον σιδηροδρομικό σταθμό, αφού η τηλεοπτική μετάδοσις ή δημοσίευσις εικόνων εσήμαινε βέβαιες κοινωνικές κι εργασιακές περιπέτειες για τους εκεί εμφανιζομένους αγωνιστάς. ( Στην Γερμανία θα μας συνελάμβαναν – στην δημοκρατική, όμως, Δανία οι κατασταλτικοί μηχανισμοί του – ιδίου! – Συστήματος ήσαν και είναι διακριτικώτεροι …)
Συνεδριάζαμε, κατόπιν, σε μία αίθουσα περικυκλωμένοι από κακοήθεις δημοκρατικούς φωτογράφους-γκάνγκστερς, οι οποίοι εγνώριζαν καλώς τι και γιατί έκαναν… Εκεί με εντυπωσίασε η μαχητική αυτή γηραιά κυρία, η οποία, μετά την απιστεύτως στυγερά, βασανιστικωτάτη δολοφονία του συζύγου της ως αιχμαλώτου των δημοκρατικών αλητών ΜΕΤΑ την λήξιν του πολέμου, αφιέρωσε τον μακρόν της βίο στην στοιχειοθέτησιν του εγκλήματος εκείνου, προσδοκώντας μία ηθική αναγνώρισι και συγγνώμην. Μάλιστα πριν λίγες ημέρες τότε, εν απουσία της, οι άνθρωποι του Συστήματος της είχαν διαρρήξει και αναστατώσει την κατοικίαν, προκειμένου να βρούν κι αφαιρέσουν τα τεκμήρια που είχε καταφέρει ώς τότε να συλλέξη – ένα σενάριο που επανελήφθη πολλές φορές.
Ήτο μία εξόχως χαρισματική κι ανεπανάληπτη προσωπικότης, με μοναδική πνευματική ακτινοβολία και ασύγκριτη προσωπική γοητεία. Αυτά της τα γνωρίσματα, καθώς κι η βιωματική της ταύτισις με την Εθνοκοινοτική και Φυλετική Ιδέα του Αρίου Ανθρώπου, την κατέστησαν πόλο έλξεως που μπορούσε να συγκεντρώνη μεγάλο αριθμό φίλων και συναγωνιστών με διάφορες αφορμές, όπως τα γενέθλιά της κάθε χρόνο την 14η Νοεμβρίου.
Όταν διωργάνωνα το Συνέδριο στο Φίλυρο Θεσσαλονίκης τον Οκτώβριο του ΄98 , αυτό συνέβαινε υπό τις δυσμενέστατες δυνατές συνθήκες και περιρρέον κλίμα μιάς εξηρμένης «αντιναζιστικής ψυχώσεως», με αφορμή την περί τον αναρχοτρομοκράτη Κουσουρή και τον ( «οπλοφορούντα» με … ξυλόβεργα – απέναντι στα καλά εκείνα καϋμένα «παιδιά», που «απεπειράθη να δολοφονήση» !!! ) Περίανδρο σκηνοθεσία , συγκεντρώνοντας προσωπικότητες από Νότιο Αφρική, ΗΠΑ ( Dr. William Pearce ) , Ολλανδία , Γερμανία – και κάποιες ακόμη ευρωπαϊκές χώρες , κάτω από την μύτη του λυσσομανούντος Συστήματος.
Ήταν η τρίτη φορά που συναντούσα την κυρία, αρκετά πιο ηλικιωμένη πια, που με τιμούσε τόσο με την αποδοχή της προσκλήσεώς μου από τόσο μακρυά. Συντόμως κατέστη το επίκεντρο της προσοχής όλων μας … Μετά τις διήμερες εργασίες του Συνεδρίου, το οποίον απευθυνομένη στους συνοδούς της επιστρέφοντας εχαρακτήρισε με αδιανοήτως κολακευτικά λόγια, επισκεφθήκαμε ομαδικώς το Δίον και την Βεργίνα, όπου μαγεύτηκαν όλοι οι ξένοι μας κι η κυρία Φλορεντίνη ακόμη περισσότερο - επίσης δε το Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης και το Μουσείο Μακεδονικού Αγώνος.
Έκτοτε η σχέσις μας έγινε άμεση, ήμασταν πλέον μία οικογένεια – και το σπίτι της ήταν, πράγματι, και δικό μου. Δυστυχώς η απόστασις και η οικονομική δυσπραγία δεν μου επέτρεπαν να ανεβαίνω να την επισκέπτωμαι συχνότερα από 1-2 φορές τον χρόνο. Με παρηγορεί ότι την τελευταία φορά, περί την πρωτοχρονιά του 2006, παρέμεινα εκεί επί μία εβδομάδα. Η οικία της ήταν πάντοτε σημείο συναντήσεων σημαντικών προσωπικοτήτων της Ιδεολογίας μας. Η δική της δε παρουσία έδρα ως καταλύτης, πέραν της μαγνητικής έλξεως που μας έφερνε όλους κοντά της. Χιλιάδες αξέχαστες εικόνες κι εμπειρίες πλουτίζουν την ζωή όλων μας όσοι την ζήσαμε. Θα μας λείπη δε κι η δροσιά του νεανικού χιούμορ, ο δυναμισμός και η θερμή ιδιοσυγκρασία (ταμπεραμέντο), ακόμη κι οι δύσκολες αλλά συμπαθητικές ιδιοτροπίες μιάς μοναδικά φρέσκιας ενενηντάχρονης, που μπορούσε να παραμένη στην πολυθρόνα της στην σάλα, συζητώντας με λίγο κρασί ώς βαθειά μεσ΄ στην νύχτα, μέχρι που έσπαζαν οι αντοχές των νέων ατόμων που την περιστοίχιζαν – πολύ πριν τις δικές της!
Η προσφορά της και με την απλή, ακόμη, παρουσία της στον Αγώνα υπήρξε ανεκτίμητη – αλλά και συνεχίζεται : σας ομολογώ ότι η αίσθησις της πνευματικής της παρουσίας δίπλα μου είναι εξαιρετικώς έντονη αφ΄ ότου απεβίωσε, την 24η Μαρτίου 2007.
ΜΚ : Το ΑΡΜΑ, συμμετείχε σε συνέδρια Ε/Σ οργανώσεων από όλη την Ευρώπη όπως αυτό στη Μόσχα. Πείτε μας κάποια πράγματα για τα συνέδρια αυτά.
Στ. Γκ : Το τελευταίο στο οποίο συμμετείχαμε ήτο κατά τα τέλη Ιουνίου στην Φλάνδρα, ωργανωμένο υπό του Ευρωρωσικού Συνδέσμου. Κατά τα δύο προηγούμενα έτη είχε διεξαχθή αντίστοιχο στην Ρωσία (Μόσχα), στο δεύτερο εκ των οποίων (πέρυσι) συμμετείχα ο ίδιος. Κατ’ αυτά συνέρχονται πολλοί εξέχοντες στοχασταί, αγωνισταί κατά του Συστήματος, λιγότερο ή περισσότερο γνωστοί. Για προφανείς λόγους ασφαλείας, δεν θα ήθελα να εισέλθω σε λεπτομέρειες διεξαγωγής · όμως στην Μόσχα εξεπλάγην ευχαρίστως, καθώς ήρθα σ΄ επαφή μ΄ ένα παλλόμενο δυναμικό, με μία κοχλάζουσα αναδημιουργία, σ΄ ένα περιβάλλον διαλύσεως και πολυκεφάλων μαφιών, που διεδέχθησαν την σοβιετική τυραννία. Με προσήγγισαν άτομα και κύκλοι πέραν εκείνου των διοργανωτών, με προσδοκίες και αιτήματα που πρακτικώς υπερέβαιναν πολύ τα πλαίσια του πρακτικώς εφικτού. Οι Ρώσοι είναι συμπαθέστατος λαός, σκληρός κι ευαίσθητος ταυτοχρόνως, με αγνά φιλελληνικά αισθήματα, παρά την γνωστή συνεπή αμερικανόδουλη πρακτική όλων των εδώ «κυβερνώντων» - ή, μάλλον, επιτηρούντων, θα έλεγα …
Στην δε Φλάνδρα συνήντησα φέτος κάποιους εξαιρετικά συνειδητοποιημένους κι εκπληκτικώς βαθυστοχάστους νέους – από Ολλανδία, Γερμανία, Τσεχία, Αυστρία, Ρωσία, Ουκρανία και, φυσικά, Φλάνδρα. Πολλούς εξ αυτών εγνώριζα ήδη από μακρού, καθώς μάλιστα στην Φλάνδρα μετέβαινα συχνά μέχρι προπέρυσι, επισκεπτόμενος την αλησμόνητη κυρία Florentine Rost van Tonningen.
ΜΚ : Πείτε μας κάποια πράγματα για το πώς βλέπετε την κατάσταση σε Εθνικοσοσιαλιστικά κινήματα άλλων χωρών της Ευρώπης, και ποια από αυτά θα μπορούσατε να ξεχωρίσετε ως ελπιδοφόρα. Επίσης πως βλέπετε την κατάσταση σήμερα στα κινήματα χωρών της ανατολικής Ευρώπης, όπως Ουγγαρία, Πολωνία, Τσεχία.
Στ. Γκ : Η καλλίτερη οργάνωσις που γνώρισα ήταν το Δανικό Εθνοκοινοτικό Κίνημα (DNSB) των τελών της δεκαετίας του ΄80, οπότε μάλιστα κι ο ίδιος ανήκα στην διοικούσα ομάδα, ευρισκόμενος στην Δανία για μεταπτυχιακές σπουδές, όντας και τυπικώς μέλος του πενταμελούς Πολιτικού του Συμβουλίου και με ειδικές πρόσθετες αρμοδιότητες. Το σημερινό DNSB δεν έχει την δυναμική εκείνης της περιόδου. Επισυνέβη μία σειρά ατυχών περιστατικών που το απεδυνάμωσαν – κι εγώ έφυγα λίγο προτού αυτά ξεκινήσουν, αφού επέστρεψα στην Ελλάδα το θέρος του ΄90, για να καταταγώ λίγο αργότερα ( Μάρτιος ΄91 ) στον στρατό, καθώς έληγε η αναβολή μου.
Υπάρχει ένα λανθάνον δυναμικό ανά την Ευρώπη – αλλά καμμία οργάνωσις που να μπορούσε ν΄ αποτελέση πρότυπο. Πιστεύω, αφ΄ ετέρου, ότι οι καιροί και οι περιστάσεις απαιτούν μία νέου τύπου πολυσχιδή, πολυεπίπεδη και πολύπλευρη δράσι – και, πάντως, κάτι που θα ξεκινούσε από έναν απλό, τετριμμένο εξωστρεφή ακτιβισμό δεν μπορεί να προβάλη στο μέλλον αξιώσεις. Ο ακτιβισμός κι η εξωστρέφεια προς τις μάζες, εν γένει, θα είναι κάποιοι από τους καρπούς ενός ωρίμου δένδρου, που πρέπει να ριζώση πολύ βαθειά – για ν΄ ανεβή πολύ ψηλά. Ιδιαιτέρως, όμως, ελπιδοφόρο είναι το πεδίο της Ανατολικής Ευρώπης, πράγματι – και εκτιμώ ότι ο ρόλος αυτού στην μελλοντική μας εξέλιξι πανευρωπαϊκώς θα είναι όλως κρίσιμος.
ΜΚ : Σε χώρο διαδικτυακών συζητήσεων ακροδεξιάς «Ελληνόψυχης» φιλοΚΥΠατζίδικης εφημερίδας , κάποιος παρέθεσε σύνδεσμο σε κείμενο από το ΑΡΜΑ για την φυλετική καταγωγή των Ελλήνων. Ο εκδότης της εφημερίδας το έσβησε αμέσως και δήλωσε δημόσια ότι «δεν έχουν θέση εδώ τέτοιες ανοησίες». Η γνώση από τους Έλληνες της φυλετικής τους προέλευσης και παράδοσης, δεν είναι θέμα μόνο ιστορικής σημασίας, αλλά συνδέεται άμεσα με την πολιτική προοπτική του εθνικοσοσιαλισμού για το μέλλον τους. Εξηγήστε μας με λίγα λόγια το γιατί.
Στ. Γκ : Αυτοί και οι όμοιοί τους εκπροσωπούν μία πολλαπλώς διάτρητη και θνησιγενή «εθνικοφροσύνη» της δεκαετίας του ΄50 · είναι, λοιπόν, πράγματι σωστό ότι δικές μας απόψεις εκεί δεν έχουν θέσιν. Η αναβίωσις, όμως, αυτής της επιφανειακής πατριδοκαπηλείας έχει τις εξής κύριες διαφορές από τότε: πρώτον ότι είναι εντελώς θεατρική, δολία και εγκάθετη, ενώ τότε είχε και πολλά στοιχεία γνησιότητος αλλ΄ ήτο, όμως, ανεπαρκής και στείρα, επικαλυπτομένη από και συνοδεύουσα δόγματα φιλελεύθερα, αμερικανόδουλα κι άλλα τέτοια τραγελαφικά - και, δεύτερον, ότι πια τώρα εξέπεσε σε εκπροσώπους ογδόης κατηγορίας, με τα Βελογλο-λιακοειδή βδελύγματα να πρωτοστατούν σ΄ έναν ακατάσχετο, καθ΄ όσον και λίαν προσοδοφόρον, πλειστηριασμό κιτς ελληναραδισμού και γκρεκο-φάρσας, μέχρι του σημείου να διερωτάται κανείς πόσον βαθύς είναι ο βιολογικός και ψυχικός ξεπεσμός των κατοίκων αυτής της χώρας.
Κι ενώ συνήθως τα ελληνικά τους δεν ανταγωνίζονται ούτε εκείνα των Αλβανών εργατών, μας προέκυψαν και μεγάλοι … «επιστήμονες», γλωσσολόγοι, αρχαιογνώστες-φιλόλογοι, ιστορικοί, έμαθαν και για τις παγετώδεις περιόδους, διαψεύδουν τις κοσμογονικές ανακαλύψεις ιερών τεράτων της επιστήμης εδώ κι αιώνες … - διότι όλοι εκείνοι , εκτός του ότι … ωχριούν προ των δικών τους ανα-(ή απο-)στημάτων , ως γνωστόν συνωμοτούσαν ώστε να πολεμήσουν την μοναδική κι ανεπανάληπτη μεγαλοσύνη του Έλληνος, είναι «φοινικισταί», κι έπλασαν τον «μύθο περί ινδοευρωπαϊσμού» - κι άλλα τέτοια επαγωγά κλαυσιγέλωτος ακατασχέτου …
Η αλήθεια είναι ότι η Αριανικότης ως βιολογικός και πνευματικός προσδιορισμός είναι το κρισιμώτατον όλων των ζητημάτων, όπως γνωρίζουμε εμείς και οι ειδήμονες εκ των εχθρών μας – των οποίων πιόνια, πληρωμένα ή απλήρωτα, σοβαρά ή απλώς γελοιωδέστατα, αποτελούν όλοι αυτοί οι κωμικοτραγικοί «κύριοι». Η Αριανικότης δίδει και το αληθές στίγμα της Ελληνικότητος, την χροιάν της αυθεντικής ευρωπαϊκής ταυτότητος και αυτοπροσδιορισμού, πνευματικού πρώτον και κυρίως - και έπειτα πολιτικού. Ο διαφαινόμενος θετικός μας φωτοτροπισμός, η προς τα άνω έφεσις, της οποίας ο Πλάτων απετέλεσε μίαν των εξοχωτάτων αποτυπώσεων, ο κεντρικός μας εσωτερικός Άξων αναφοράς περί του οποίου αλλού ομιλώ, η κοινωνική μας και ατομική αισθητική αντίληψις και αίσθησις μέτρου και κοσμικής συνέσεως, η προς την προελληνικήν αιμοδιψή και δαιμονιωδώς μητριαρχικήν στάσιν ζωής και το ανάλογον κοσμοθεωρητικό περιεχόμενο αποστροφή καθώς και, απεναντίας, η φυσικώς εγκολπουμένη όντως Ελληνική, ουρανία και ολυμπία φωτεινή Κοσμική Συνείδησις, ευσέβεια και ελευθερία, ελευθερία ως αυτοπραγμάτωσις κατά το οικείον πεπρωμένον καθήκον, το Ντάρμα των αρχαίων Ινδών, είναι όλα περιστάσεις ή φωτεινά παράγωγα αυτής της πεμπτουσίας του ιστορικού μας, φυλετικού, εθνικού και ατομικού πυρήνος – της Αριανικότητος.
Το ζήτημα της Αριανικότητος, λοιπόν, δεν είναι ούτε επουσιώδες ούτε ακαδημαϊκόν ζήτημα· ακριβώς το αντίθετον ισχύει! Πράγμα που ερμηνεύει και την λύσσαν του Σιωνισμού και των λακέδων του κατά της συνειδητοποιήσεώς της· διότι μόνον δι’ αυτής θα δυνηθή ο Λευκός Άνθρωπος ν΄ ανεύρη εαυτόν και ν΄ αναγεννηθή, στην δευτέρα γέννησιν του συνειδητοποιυμένου Αρίου που ανέφεραν τα αρχαία ιερά κείμενα, παύοντας επί τέλους να σέρνεται και να περιάγεται υπό υποχθονίων επιτηδείων σαν «χαμένο κορμί» κυριολεκτικώς. Επί πλέον και περαιτέρω, καθίσταται και μοναδικόν και αναντικατάστατον υπόβαθρον και καταλύτης μιάς αληθούς και πλήρους νοήματος Ευρωπαϊκής Ενότητος – όσον ακριβώς, απεναντίας, η σύνθλιψις της Αρίας συνειδήσεως και, εν τέλει, και της βιολογικής παρουσίας του Αρίου, είναι η μοναδική τελική ασφάλεια και προϋπόθεσις της συνεχιζομένης δουλείας, διαστροφής και υποταγής .
Γι΄ αυτό και το Χόλυγουντ, άλλως τε, πρωτοστατεί στην διαστρέβλωσι και εξευτελισμό της Ιδέας μας – και στην διαβολή του Αδόλφου Χίτλερ και του Εθνικοσοσιαλισμού που πρωτοστάτησαν στην αφύπνισι του Αρίου Ανθρώπου στην σύγχρονη εποχή. Το δε ταλμουδικό λυσσαλέο κι απύθμενο μίσος τους εναντίον μας οι Ιουδαίοι ραβίνοι έχουν καταφέρει να μεταβιβάσουν στους, αρίας καταγωγής συνήθως αλλ΄ εξανδραποδισμένους πλήρως, φορείς ιουδαϊκών δογματικών ιδεοληψιών - όπως ο φιλελευθερισμός, ο μαρξισμός ( του ραβινόπαιδος Μαρντοχάι Μάρξ ) , η ιουδαΐζουσα θρησκοληψία, όπως των ευαγγελιστών στην Αμερική κυρίως και ούτω καθ’ εξής.
ΜΚ : Ποια νομίζετε ότι είναι τα μεγαλύτερα εμπόδια σήμερα στην ανάπτυξη του Ε/Σ κινήματος στην χώρα μας ;
Στ. Γκ : Η απύθμενη εγωπάθεια, εθνοκοινωνική αναισθησία, ιδιοτελής ωχαδερφισμός και γαϊδουριά του νεογραικύλου, ο θανασίμως διακεχυμένος ραγιαδισμός, η φυλετική και πολιτιστική του επιμόλυνσις με μεσανατολικά και γύφτικα στοιχεία, εκδηλούμενα στην μουσική, την (εξωτερική κι εσωτερική) βρωμιά και την σιχαμερή τάση προς το ψεύδος, την ακατάσχετο δικαιολογία-φλυαρία και την πονηρία που τον διακρίνει, η απόλυτος και μοναδική στην Ευρώπη αγλωσσία του, η παρεπομένη σύγχυσις και αγραμματοσύνη - και η ακόμη χειρότερή της ημιμάθεια, η συνοδευομένη από την κομπάζουσα δοκησισοφία κι έλλειψη μέτρου που τον μπολιάζουν τα ΜΜΕ και η δημοκρατική Αντιπαιδεία, ο μπολσεβίκικος φθόνος που δηλητηριάζει τις φιλελεύθερες κοινωνίες/ζούγκλες ιδιοτελών καταναλωτών, όπου όλοι μπορούν να αισθάνωνται ίσοι (στην βλακεία και την εγωπάθεια, ίσως), θέλοντας μάλιστα κι οι «ηγέτες» του να μπαίνουν στην καθολική τους Προκρούστειο κλίνη – οπότε είναι «προκλητική» κάθε περίπτωση κεφαλής που εξέχει χαρακτηριστικά: και που «πρέπει», έτσι ή αλλοιώς, να κόβεται.
Βλέπετε, κι οι εκκολαπτόμενοι ηγετίσκοι, ακόμη και του «χώρου», προσπαθούν ανά κάθε ευκαιρία να αποδεικνύουν το κοινό, χαμερπές τους ήθος και την μοδάτη, «in» νοοτροπία και φρασεολογία ως «ελκυστικά» στοιχεία κοινοτυπίας, «λαϊκότητος» ή, κατ΄ άλλους, «ρεαλισμού» και του ότι «ζουν στην εποχή τους»: διαφορετικές εκφράσεις για το ότι συνεπιβαίνουν συνευωχούμενοι στο πλοίο του Συστήματος – αυτό ακριβώς που εμείς θέλουμε να βυθίσουμε! Παρ΄ ότι δείχνει να τα καταφέρνη μια χαρά και μόνο του, βεβαίως …
Όταν ο κακομαθημένος γιόκας της μαμάς παρουσιαζόταν στο κέντρο βασικής εκπαιδεύσεως ως νεοσύλλεκτος, κάποτε, όσο ακόμα υπήρχε κάποιος στρατός σ΄ αυτήν την χώρα, και στις παρατηρήσεις των ανωτέρων του, καθώς τον είχε μαθημένο το σύστημα της αντιπαιδείας και η μαμοθρεφτίλα του σπιτιού του, απαντούσε με δικαιολογίες επί δικαιολογιών, τότε αντ’ άλλης αποκρίσεως εισέπραττε κάμψεις και άλλα παρεμφερή – μέχρις ότου μάθαινε και στην ερώτηση ακόμη «γιατί το έκανες αυτό» να απαντά ξερά «είμαι αδικαιολόγητος». Αυτή η ανώμαλη προσγείωση επέφερε ένα ψυχολογικό τράνταγμα («σόκ»), απαραίτητο για να αναβαθμισθή ο αραχνοΰφαντος βουτυρομπουμπούκος σε στρατιώτη …
Ο πρώτος, αντικείμενο καλλιεργείας και συστηματικής στοχεύσεως δίκην προτύπου από την παρούσα δημοκρατική «εκπαίδευση», είναι άχρηστος για οποιοδήποτε πραγματικό, ουσιαστικό έργο – αλλά και ανίκανος για οποιαδήποτε ουσιαστική, α-ληθή γνώσι κι επίγνωσι! Κι αυτό που φαίνεται ως καταπίεσις, είναι στην πραγματικότητα απελευθέρωσις από την προσκεκτημένη δουλική προσκόλλησι στην διαρκή ανεύρεσι δικαιολογιών για ένα μονίμως «άμεμπτο», εν τέλει πάντως, «εγώ», που καταπιέζει την ψυχή και το πνεύμα ως μία σκοτεινή κατάληψις, ανατρέποντας κι ακυρώνοντας εκ προοιμίου κάθε δυνατότητα ενδοσκοπούσης αυτογνωσίας, εσωτερικής ιεραρχίας και τάξεως και αυθεντικότητος. Το τυφλό χάος της φλυαρίας – εν αντιθέσει αντιδιαμετρική προς το φωτεινό χρυσάφι της σιωπής. Το πρώτο είναι η εσωτερική ακαταστασία, η εγωπαθής κατακερματιστική κι αντι-ιεραρχική δημοκρατία εντός του ατόμου, από όπου το δημοκρατικό χάος και η ψευδότης καρκινικώς επεκτείνεται και κατακλύζει τις κοινωνίες - αντανακλαστικώς, μάλιστα, πολλαπλασιαζόμενο, κατά μίαν αναδραστικήν επαύξησιν-επικύρωσιν, χωρίς ελπίδα διεξόδου.
Στην Ελλάδα ειδικώτερον, η παλαιά παραδοσιακή τάξις πραγμάτων κρατούσε κάποια στεγανά αξιών, ενδογενούς πειθαρχίας και σεβασμού· η Δημοκρατία ως ιός τύπου ανοσοκαταστολής, δηλαδή AIDS, που είναι, αλλά και αυτοανοσία εν ταυτώ, κατέλυσε όλα τα στοιχεία αυτεπιγνώσεως και συναισθήσεως μέτρου ως «προκαταλήψεις» συλλήβδην, αυτεπιβαλλομένη τυραννικώτατα και τοξικότατα ως η μεγίστη πραγματική δογματική πρόληψις και χίμαιρα, εναντίον πάσης ελευθέρας ευφυΐας, σκέψεως και (επι)γνώσεως φερομένη, αλόγως επικρατούσα δυνάμει μόνον του τυραννικού, εκφοβιστικού, εξαλλοιωτικού και τρομοκρατικώς, ιεροεξεταστικώς δογματικού της χαρακτήρος – ο οποίος προσέτι και απαιτεί δάφνες «ελευθερίας»!!! Σαν τους δικτάτορες τύπου Νέρωνος που αυτοβραβεύονται κι εισπράττουν τα (εκβεβιασμένα!) χειροκροτήματα του πλήθους για εντελώς φανταστικές ιδιότητες κι ικανότητες.
Η ψυχολογική και κοινωνική κατάρρευσις των στεγανών εκείνων κοινωνιολογικώς εσήμανε την επανάστασιν των κατωτέρων φυλετικών στοιχείων, με την γαιώδη εκείνην μαιναδική παραφορά που τα διακρίνει και με μίαν βαθμιαία περαιτέρω εκτράχυνσιν, καθ΄ όσον αυτά διαπιστώνουν ότι όχι μόνον δεν υπάρχει σοβαρά αντίστασις και στις πλέον ωμές και κατάφωρες ακόμη παρεκτροπές τους, αλλά ότι χαίρουν μιας αείποτε μεν υποβοσκούσης, συχνότατα δε και απροσχηματίστως σερβιρομένης γλοιώδους κι ερπούσης κολακείας εκ μέρους των ποικίλλων εγκαθέτων του Συστήματος – ή και των αναριθμήτων ταπεινών σκωλήκων, οίτινες επιθυμούν διακαώς διαγωγήν «κοσμιωτάτην» εις τον αδιάλλειπτον αλληλοέλεγχον «ορθότητος», έχοντες σαφώς διαγνώσει ποιο είναι «το ορθόν» - αν θέλουν να πάνε μπροστά! Όπως ακριβώς στα «εκπαιδευτικά» κονσερβοκούτια των «εκθεσάδων» - όχι σαν εκείνα των ενόπλων μπολσεβίκων κάποτε: αυτά εδώ τώρα δεν σφάζουν λαιμούς – «φιλελεύθερες» λοβοτομές κάνουν μόνον!
Έτσι βλέπουμε και τους καθ΄ εαυτό γύφτους να χαίρουν ενός ειδικού προστατευτικού καθεστώτος που τους παρέχει προνομιακήν ασυλίαν προς πάσαν ασχημία και παντοειδή ιδιάζουσα εγκληματικότητα, χωρίς να τολμούν ακόμη τα αστυνομικά περιπολικά να εισέλθουν στις τρισάθλιες γειτονιές τους όπου βασιλεύει το έγκλημα. Μάλιστα δε το φυλετικώς στοχευμένο, κατά των λευκών ειδικώς, έγκλημα, χωρίς αντίπαλο δράσι…
Ενισχυμένοι από ομοφύλους τους εκ Βουλγαρίας και εξ Αλβανίας που αθρόως συρρέουν εις τον μοναδικόν αυτόν παράδεισο της Γυφτιάς, σχεδόν ανοικτά προωθούν ναρκωτικά, πορνεία, λαθρεμπόριο, εκμετάλλευση ανηλίκων, κάψιμο χωματερών προς εξαίρεσιν (διαχωρισμόν) χαλκού και λοιπών μετάλλων, με αποτέλεσμα την έναρξιν των πλείστων μεγάλων πυρκαϊών του θέρους, κατεβάζουν μεγάλους μετασχηματιστάς της ΔΕΗ για τον ίδιο σκοπό, αφαιρούν πλέγματα φρεατίων και υδρορροών, διαπράττουν σωρηδόν ληστείες, κλοπές, απάτες, οδηγούν τα ωσεί οχήματα της κολάσεως στοιβαγμένα με παλιοσίδερα, κιλίμια, αποικιακά ψιλικά και με τα εν είδει προσοδοφόρων μηχανών περιαγόμενα γυφτάκια, ών ουκ έστιν αριθμός, διακριτώτατα γύφτικα φορτηγά τους σαν μαύροι διάολοι, ανεξέλεγκτοι κι απελεύθεροι …
Εκ παραλλήλου κυρίαν μέριμναν του «εκπαιδευτικού» συστήματος και των ΜΜΕ αποτελεί ο ευνουχισμός και αυτοχειριασμός των Λευκών έναντι των πάσης φύσεως γύφτων και αλλοφύλων, υπό τις δογματίζουσες κι αναντίρρητες επιταγές μιας σιχαμερά κήβδιλης, εμετικώς υποκριτικής και ιδιοτελούς ηθικολογίας ( όπως αριστοτεχνικώς ο Φρ. Νίτσε την ανέταμε, π.χ. στην «Γενεαλογία της Ηθικής» ) , αναμεμειγμένης με καλομαγειρευμένα από τους Ιουδαίους διδασκάλους και τους λακέδες τους αισθήματα ενοχής… Ώστε το θύμα, ο απονευρωμένος κι άβουλος, πια, λευκός (κατά την χροιάν, τουλάχιστον – και ίσως πια μόνον!) να μη δυσχεραίνη την, γυφτείω χειρί, επέλευσιν του μοιραίου…
ΜΟΝΗ ελπίς μας η υπό των υγιών και ρωμαλέων ακόμη εμφωλευουσών φυλετικών δυνάμεων του Λαού μας ενεργός αντίδρασις εις την ουσίαν και την ισχύν της ποικιλλοτρόπως και πολυμόρφως περιρρεούσης και κατακλυζούσης γυφτιάς – προτού ακόμη αφανισθούμε και βιολογικώς, καθώς οι δεινοκρατικοί εξωμόται συνωμοτικώς, εκθύμως και ομοθύμως φροντίζουν, προσδίδοντες εις την πολιτικώς ορθήν τοιαύτην των διαλυτικήν δράσιν ιλιγγιώδη ταχύτητα: η διάλυσις της Εθνοφυλετικής μας Ουσίας και Αίματος προχωρεί πολύ ταχύτερον των περιωρισμένων ορίων της εν Ληθάργω μακαριζομένης αντιληπτικής ικανότητος του Λαού μας… Υπό τα παρελκυστικώς υποκρούοντα όργανα είτε του ευδαιμονισμού είτε της βιοτικής δυσπραγίας - προ της οποίας κάθε τι άλλο εξαφανίζεται …
Απαιτείται, λοιπόν, η επί πολλών επιπέδων παράλληλος δράσις, χωρίς να αφεθή το άγχος των ανοήτων να επιβάλη παραγνώρισιν των εκ πρώτης επιπολαίας όψεως μη αμέσου ενδιαφέροντος θεωρουμένων βαθυτέρων στόχων. Έχουμε να κάνουμε με μία Λερναία Ύδρα – με όρους ψυχολογικούς/εσωτερικούς: η θεμελιώδης διάστασις του Αγώνος μας είναι, λοιπόν, μεταφυσική, καθώς και για τον καθένα γίνεται κάπως αντιληπτό παρακολουθώντας το πώς το Σύστημα ή η αδράνειά μας και η συμβιβαστική διάθεσις απέναντί του οχυρώνονται και καθίστανται πανίσχυρα και μέσα μας ακόμη, υπό αναρίθμητες αρνητικές μορφές και προσχήματα-προσωπεία. Παρατήρησις προφανής αλλά και δυσχερεστάτη, εν ταυτώ. Αυτό το βρίσκουμε πάντα, βέβαια, μπροστά μας και στην ομαδική συγκρότησι, οποιασδήποτε τάξεως μεγέθους.
Πέραν, όμως, αυτής της αρνητικής, ανασχετικής πλευράς της εσωτερικότητος, υφίσταται και η άλλη όψις, η θετική: η οποία σημαίνει, καθ΄ Ηρακλείτειον έννοιαν, το αίτημα δημιουργίας του Νέου Ανθρώπου, από τα άριστα υλικά, από Αίμα και Πνεύμα, από εσωτερικήν ενέργεια και συνείδησιν, εργασίαν και Γνώσιν, από ανθρώπους που θα έχουν μηδενίσει κάθε ιδιοτέλεια και κάθε εγωκεντρισμό, τα οποία και συνιστούν την επιτομή της εθελοτυφλίας και της συγχύσεως. Άτομα εγωκεντρικά δεν έχουν θέσιν μεταξύ μας, το πολύ τον κύκλον των φίλων να δυνηθούν ν΄ αγγίξουν – ή αλλοιώς θα περιπέσουμε οι ίδιοι σε εξουθενωτικούς κι αδιεξόδους φαύλους κύκλους, καθώς πλέον καλώς γνωρίζουμε.
Μπορεί, ακόμη, να σας ξάφνιασε ότι στην αρχή της απαντήσεώς μου έβαλα και την γλώσσα: διότι κι αυτής η κατα-στροφή είναι τόσο συνυφασμένη με την Σύγχυσιν, η οποία αποτελεί ακριβώς τον μέγιστον χημικόν καταλύτην προαγωγής του Συστήματος. Εξ ού και η συγχύζουσα και συσκοτίζουσα Αντιπαιδεία του Συστήματος. Βεβαίως η υψηλή γλώσσα είναι αναγκαία μεν, αλλ’ όχι και ικανή συνθήκη προς διάλυσιν της συγχύσεως, για να μιλήσω και ως μαθηματικός.
Η ως άνω υπαινισσομένη εργασία, έχουσα μάλιστα διάφορα επίπεδα αναφοράς, πλέον ή ήττον του κεντρικού άξονος (: βλ. απ. 8) αφιστάμενα, είναι μόνον εντός συντεταγμένων ομάδων δυνατή. Αλλοιώς, το πολύ ένας (ήδη για δύο ανεξαρτήτως είναι εξαιρετικώς απίθανο) να μπορούσε να επιτύχη κάτι αξιόλογο για τον εαυτόν του, παραμένοντας όμως αποκομμένη νησίδα. Η σημασία της εν ταύτη επιτυχίας θα είναι ανυπολόγιστη – όμως και το κόστος αστοχιών ως εκ της ανεπαρκείας των επιλεγομένων δύναται να είναι οδυνηρότατον και επικινδυνώτατον, ανάλογον και της εκφρασθείσης εμπιστοσύνης και προσδοκίας. Γι΄ αυτό και πρέπει ήδη στα πρώτα στάδια επιλογής να είμαστε άτεγκτοι: το παρελθόν μας έχει διδάξει υπερβολικώς καλώς επ΄ αυτού.
Για να επανέλθω, λοιπόν, κατόπιν της προηγηθείσης αναλύσεως, εις το αρχικόν ερώτημα, περνώντας πέρα από το πεδίον βεληνεκούς της φυλετικής επιμειξίας, μέγιστον εμπόδιον προς ανάπτυξιν του Ε/Σ είναι η πνευματική επιμειξία, η Σύγχυσις ενισχυομένη υπό της επιφανειακότητος και της αδυναμίας αυτοσυγκεντρώσεως του συγχρόνου, δειλού ανθρώπου, ο ευδαιμονισμός, η α-ρωστία, ο υλισμός, η φλύαρος σύγχυσις, η εσωτερική ανειλικρίνεια και ενδοτική εθελοτυφλία, η φιλαυτία και η εγωπάθεια. Εν κατακλείδι, η απουσία αρετής, ιδία δε ανδρείας αρετής – δηλαδή η δειλία σ’ όλα τα επίπεδα: νού, ψυχής και σώματος. Προλαμβάνων αντιδράσεις, παραπέμπω εις τους αρχαίους, π.χ. Πλάτωνα, για αναφορές στα «δειλά σώματα».
Η πείρα με έχει πικρότατα διδάξει περί του πόσην σοφίαν αιώνων υπέκρυπτε η γνωστή άτεγκτος σκληρότης των αρχαίων κατά τις διάφορες επιλεκτικές διεργασίες. Διότι ελαττώματα θεμελιώδη ΔΕΝ εξαλείφονται, δυστυχώς. Το πολύ-πολύ ν΄ αποκρυβούν επιμελώς, να καμουφλαρισθούν – για ν΄ αναδυθούν εν καιρώ πολύ γιγαντωμένα και θρεμμένα με μισαλλοδοξία και οίησιν, στην οποίαν εν τώ μεταξύ μετήλλασσαν την αφελώς επιδειχθείσαν ευεργεσίαν και πίστιν, την περιβόητον καλήν πίστιν του Αρίου ανθρώπου, της οποίας ούτος αείποτε αποδεικνύεται τραγικόν θύμα – αφού οι σκοτεινάνθρωποι, μάλιστα δε οι μη εμφανείς εξ αυτών, του την επιστρέφουν με φθόνο και με δηλητηριώδεις πισώπλατες μαχαιριές – πάντα!
Ήτοι, απαιτείται όχι απλώς η παλινόρθωσις και δράσις ανιδιοτελών και αληθώς πεφωτισμένων ιδεαλιστών, αλλ΄ η υπό τούτων σύμπηξις μιάς οργανικής εσωτερικής Κοινότητος, μιάς Κοινότητος του Αίματος και του Πνεύματος, της Ανδρείας και της Αρμονίας. Αυτό είναι ένα πανευρωπαϊκόν, πράγματι δε παν-άριον αίτημα.
Δεν είμαι δε μόνος εις την εκτίμησίν μου ότι κατά τούτο, ως ΑΡΜΑ , χαράσσουμε δρόμους και ανατέμνουμε διεξόδους.
Συνεχίζεται …
-wzor.jpg)
