05.05.1981 Σαν σήμερα μετά από 66 μέρες απεργίας πείνας ...
... Εάν δεν μπορέσουν να συντρίψουν αυτόν τον πόθο για ελευθερία, δεν θα μπορέσουν και να σε διαλύσουν.
Δεν θα με διαλύσουν, δεν θα υποκύψω, γιατί ο πόθος μου για ελευθερία, όπως και η ελευθερία του ιρλανδικού λαού, είναι βαθειά μες στην καρδιά μου.
Θα ξημερώσει κάποια μέρα πο ολόκληρος ο ιρλανδικός λαός θα φανερώσει αυτόν τον πόθο για ελευθερία.
Και τότε θα δούμε την σελήνη να ανατέλλει ...
Η τελευταία καταγραφή από το ημερολόγιο του Bobby Sands.
Και τότε θα δούμε την σελήνη να ανατέλλει ...
Η τελευταία καταγραφή από το ημερολόγιο του Bobby Sands.
Δυναμική παρέμβαση Αυτόνομων Εθνικιστών στο "Σπίτι της Κύπρου" στην Αθήνα ...
Σε δυναμική παρέμβαση, σε εκδήλωση που διοργανώθηκε στο Σπίτι της Κύπρου στο Κολωνάκι, προέβησαν Αυτόνομοι Εθνικιστές της Κύπρου, που φοιτούν σε εκπαιδευτικά ιδρύματα των Αθηνών, σε συνεργασία με Συναγωνιστές μας από την Αθήνα.
Το πανηγυράκι ελληνοτουρκικής "φιλίας" ήταν αφιερωμένο στον Τούρκο ποιητή Φικρέτ Ντεμιράγ και ανάμεσα στους καλεσμένους ήταν ο γνωστός και μη εξαιρετέος, επίσης Τούρκος, υβριστής του Ελληνισμού, Νιγιάζι Κιζιλγιουρέκ - καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Κύπρου - διορισμένος επί προεδρίας Γλαύκου Κληρίδη !
Ο εν λόγω "κύριος" ανήκει στην ομάδα των ανθρώπων που θέλουν να εξισώσουν το 82% της ελληνικής πλειοψηφίας της νήσου, με το 18% της τουρκικής μεινότητας και βεβαίως από τους υπερμάχους του σχεδίου Ανάν σε και σε ό,τι αυτό προνοεί.
Οι Συναγωνιστές έριξαν φέιγ βολάν με αντιτουρκικό και αντιομοσπονδιακό περιέχομενο και μοίρασαν φυλλάδια σχετικά με το θέμα της παρέμβασης και το ρόλο που επιτελεί το ανθελληνικό φερέφωνο, εν ονόματι Νιγιάζι Κιζιλγιουρέκ.
Το πανηγυράκι ελληνοτουρκικής "φιλίας" ήταν αφιερωμένο στον Τούρκο ποιητή Φικρέτ Ντεμιράγ και ανάμεσα στους καλεσμένους ήταν ο γνωστός και μη εξαιρετέος, επίσης Τούρκος, υβριστής του Ελληνισμού, Νιγιάζι Κιζιλγιουρέκ - καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Κύπρου - διορισμένος επί προεδρίας Γλαύκου Κληρίδη !
Ο εν λόγω "κύριος" ανήκει στην ομάδα των ανθρώπων που θέλουν να εξισώσουν το 82% της ελληνικής πλειοψηφίας της νήσου, με το 18% της τουρκικής μεινότητας και βεβαίως από τους υπερμάχους του σχεδίου Ανάν σε και σε ό,τι αυτό προνοεί.
Οι Συναγωνιστές έριξαν φέιγ βολάν με αντιτουρκικό και αντιομοσπονδιακό περιέχομενο και μοίρασαν φυλλάδια σχετικά με το θέμα της παρέμβασης και το ρόλο που επιτελεί το ανθελληνικό φερέφωνο, εν ονόματι Νιγιάζι Κιζιλγιουρέκ.
για περισσότερα στον σύνδεσμο εδώ ...
Μπάαθ (Baath): Η δύναμη της ιδεολογίας ενός κινήματος που φοβήθηκαν οι ηγεσίες του.
του Έσπερου.
Το Μπάαθ είναι το μαζικότερο και μακροβιότερο εθνικιστικό σοσιαλιστικό κίνημα που έκανε την εμφάνισή του στον Αραβικό κόσμο. Κατέκτησε την εξουσία σε δύο Αραβικά κράτη, στη Συρία από το 1963 και στο Ιράκ από το 1968 και η πολιτική του δημιούργησε μεγάλο πρόβλημα στις καπιταλιστικές και ιμπεριαλιστικές δυνάμεις του Ισραήλ, των δυτικών Ευρωπαίων και των ΗΠΑ.
Όμως και στα δύο αυτά κράτη οι ηγέτες που επικράτησαν τελικά έχασαν τον αρχικό ιδεολογικό προσανατολισμό τους. Δεν θέλησαν να κρατήσουν «ζωντανό» το εθνικιστικό σοσιαλιστικό κίνημα, αλλά το «υποβάθμισαν» σε ένα συστημικό καθεστωτικό κόμμα, που συνδύαζε την προσωπολατρία και τον νεποτισμό, χωρίς κανένα ριζοσπαστικό στοιχείο και εντελώς ακίνδυνο για τον καπιταλισμό.
Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να απομονωθεί από τις γνήσιες επαναστατικές λαϊκές δυνάμεις και στο Ιράκ να μην καταφέρει να αντιμετωπίσει την Αμερικάνικη καπιταλιστική εισβολή, ενώ στη Συρία να αργοπεθαίνει, μην έχοντας κανένα κοινωνικό έρεισμα για να ενώσει τον λαό, με τα καθοδηγητικά του όργανα να υπολειτουργούν και με μοναδικό ρόλο τα τελευταία χρόνια να επικροτούν τις αποφάσεις της ηγεσίας.
Βέβαια για τη σημερινή ιδεολογική «παρακμή» του Μπάαθ στη Συρία μεγάλο ρόλο έχει παίξει ο Χάφεζ αλ Άσαντ, ο πατέρας του σημερινού προέδρου, που θέλησε να δημιουργήσει ένα προσωποπαγές καθεστώς, χωρίς να έχει το δυναμισμό ενός γνήσια επαναστατικού εθνικοκοινωνικού ριζοσπαστικού κινήματος.
Όμως όταν ξεκίνησαν όλα ήταν πολύ διαφορετικά. Το 1943 δώδεκα νέοι όλοι αγροτικής καταγωγής ίδρυσαν στη Δαμασκό το κόμμα Μπάαθ (που σημαίνει Αναγέννηση). Πρωτεργάτες της ίδρυσης του κινήματος ήταν ο ελληνορθόδοξος Μισέλ Αφλάκ και ο μουσουλμάνος Σαλάχ αν Ντιν αλ Μπιτάρ.
Άρα βλέπουμε από την πολιτική του γέννηση να προσανατολίζεται σε ένα κλίμα ανεξιθρησκίας. Ο Αφλάκ ήταν ο «ιδεολόγος» του Μπάαθ, ενδιαφερόταν περισσότερο για τη θεωρητική ανάλυση των κοινωνικοοικονομικών προβλημάτων παρά για την πολιτική δράση και τα δημόσια αξιώματα. Ο Μπιτάρ ήταν ο «οργανωτής» του κινήματος.
Μετά το μπααθικό πραξικόπημα του 1963 στη Συρία, εντάχθηκε στο Εθνικό Επαναστατικό Συμβούλιο και διορίστηκε Πρωθυπουργός. Όμως η πολιτική που εφάρμοσε ήταν «μετριοπαθής» και δεν ικανοποίησε την ισχυρή τότε ριζοσπαστική πτέρυγα του κόμματος, που το 1966 κατέλαβε την εξουσία και τον ανάγκασε να φύγει στο Λίβανο.
Ιδρυτικό συνέδριο και αρχές.
Στο ιδρυτικό συνέδριο του Μπάαθ, που έγινε 4 - 7 Απριλίου του 1947, παρευρέθηκαν 247 Άραβες αντιπρόσωποι από διάφορα αραβικά κράτη. Οι γενικές αρχές του κινήματος προσδιορίζονταν στον παναραβισμό, σοσιαλισμό, λαϊκό και επαναστατικό.
Στα βασικά άρθρα του περιλαμβάνονταν οι αρχές της δίκαιης κατανομής του εισοδήματος, της εθνικής ιδιοκτησίας των μέσων μεταφοράς, των επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας, του φυσικού πλούτου, των μεγάλων βιομηχανιών, η κατάργηση των προνομίων των ξένων επιχειρήσεων, η συμμετοχή των εργατών στη διοίκηση των εργοστασίων και στα κέρδη τους, η προστασία του θεσμού της οικογένειας, η εξασφάλιση εργασίας, η δημιουργία εργατικών και αγροτικών ενώσεων, η κατάργηση της ταξικής κοινωνίας, του φεουδαρχικού νομαδισμού και η δημόσια δωρεάν παιδεία.
Κεντρικό σύνθημα του Μπάαθ ήταν το τρίπτυχο «ουάχντα, χουρίγια, ισταρακίγια» που σημαίνει «ενότητα, ελευθερία, σοσιαλισμός». Η «ενότητα» αποσκοπούσε να ενώσει τη φυλή των Αράβων σε ένα κράτος επειδή υποστήριζε ότι η ίδρυση των «τεχνητών» κρατών εξυπηρετούσε τα συμφέροντα των καπιταλιστών. Με την ενότητα θα μπορούσε το αραβικό έθνος να εκπληρώσει την αιώνια αποστολή του στον παγκόσμιο πολιτισμό. Η «ελευθερία» αφορούσε την απελευθέρωση των Αράβων από το δυτικό ιμπεριαλισμό. Ο «σοσιαλισμός» θα συντελούσε στην επίτευξη της αραβικής ενότητας, στην αποτίναξη του καπιταλισμού και στην κυριαρχία του εθνικισμού σοσιαλισμού.
Όμως όταν ξεκίνησαν όλα ήταν πολύ διαφορετικά. Το 1943 δώδεκα νέοι όλοι αγροτικής καταγωγής ίδρυσαν στη Δαμασκό το κόμμα Μπάαθ (που σημαίνει Αναγέννηση). Πρωτεργάτες της ίδρυσης του κινήματος ήταν ο ελληνορθόδοξος Μισέλ Αφλάκ και ο μουσουλμάνος Σαλάχ αν Ντιν αλ Μπιτάρ.
Άρα βλέπουμε από την πολιτική του γέννηση να προσανατολίζεται σε ένα κλίμα ανεξιθρησκίας. Ο Αφλάκ ήταν ο «ιδεολόγος» του Μπάαθ, ενδιαφερόταν περισσότερο για τη θεωρητική ανάλυση των κοινωνικοοικονομικών προβλημάτων παρά για την πολιτική δράση και τα δημόσια αξιώματα. Ο Μπιτάρ ήταν ο «οργανωτής» του κινήματος.
Μετά το μπααθικό πραξικόπημα του 1963 στη Συρία, εντάχθηκε στο Εθνικό Επαναστατικό Συμβούλιο και διορίστηκε Πρωθυπουργός. Όμως η πολιτική που εφάρμοσε ήταν «μετριοπαθής» και δεν ικανοποίησε την ισχυρή τότε ριζοσπαστική πτέρυγα του κόμματος, που το 1966 κατέλαβε την εξουσία και τον ανάγκασε να φύγει στο Λίβανο.
Ιδρυτικό συνέδριο και αρχές.
Στο ιδρυτικό συνέδριο του Μπάαθ, που έγινε 4 - 7 Απριλίου του 1947, παρευρέθηκαν 247 Άραβες αντιπρόσωποι από διάφορα αραβικά κράτη. Οι γενικές αρχές του κινήματος προσδιορίζονταν στον παναραβισμό, σοσιαλισμό, λαϊκό και επαναστατικό.
Στα βασικά άρθρα του περιλαμβάνονταν οι αρχές της δίκαιης κατανομής του εισοδήματος, της εθνικής ιδιοκτησίας των μέσων μεταφοράς, των επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας, του φυσικού πλούτου, των μεγάλων βιομηχανιών, η κατάργηση των προνομίων των ξένων επιχειρήσεων, η συμμετοχή των εργατών στη διοίκηση των εργοστασίων και στα κέρδη τους, η προστασία του θεσμού της οικογένειας, η εξασφάλιση εργασίας, η δημιουργία εργατικών και αγροτικών ενώσεων, η κατάργηση της ταξικής κοινωνίας, του φεουδαρχικού νομαδισμού και η δημόσια δωρεάν παιδεία.
Κεντρικό σύνθημα του Μπάαθ ήταν το τρίπτυχο «ουάχντα, χουρίγια, ισταρακίγια» που σημαίνει «ενότητα, ελευθερία, σοσιαλισμός». Η «ενότητα» αποσκοπούσε να ενώσει τη φυλή των Αράβων σε ένα κράτος επειδή υποστήριζε ότι η ίδρυση των «τεχνητών» κρατών εξυπηρετούσε τα συμφέροντα των καπιταλιστών. Με την ενότητα θα μπορούσε το αραβικό έθνος να εκπληρώσει την αιώνια αποστολή του στον παγκόσμιο πολιτισμό. Η «ελευθερία» αφορούσε την απελευθέρωση των Αράβων από το δυτικό ιμπεριαλισμό. Ο «σοσιαλισμός» θα συντελούσε στην επίτευξη της αραβικής ενότητας, στην αποτίναξη του καπιταλισμού και στην κυριαρχία του εθνικισμού σοσιαλισμού.
Ο μπααθικός σοσιαλισμός υποτάσσεται στις ανάγκες του εθνικισμού. Θέλει να αποτινάξει την οικονομική κυριαρχία των καπιταλιστών αποικιοκρατών της δύσης. Απορρίπτει τον φιλελευθερισμό, γιατί οδηγεί στον ατομισμό και στον άκρατο ανταγωνισμό αλλά και τον μαρξισμό επειδή είναι υλιστικός, διεθνιστικός, ντετερμινιστικός και αθεϊστικός. Το κίνημα είχε σαν βασικό στόχο να υποστηρίξει την αγροτική τάξη.
Πριν αναλάβει την εξουσία το κίνημα για να επιβιώσει μέσα σε ένα αυταρχικό περιβάλλον, που υπήρχε τότε στη Συρία, υποχρεώθηκε να διαμορφώσει μια κάθετη οργανωτική δομή. Βάση του είχε τους «πυρήνες» που χωρίζονταν σε τρεις κατηγορίες: την «περιοχή», την «εργασία» και των «φίλων» του κινήματος. Κάθε επτά πυρήνες σχημάτιζαν μια οργάνωση βάσης. Όλες αυτές οι οργανώσεις ανήκαν στην Περιφερειακή Διοίκηση.
Περιφερειακές Διοικήσεις είχε στη Συρία, στο Ιράκ, στο Λίβανο, στην Ιορδανία, στην Σαουδική Αραβία, στο Σουδάν και στην Υεμένη. Στην Αίγυπτο ποτέ δεν είχε καταφέρει να έχει πολιτική επιρροή γιατί τα εθνικιστικά κηρύγματα εκφράζονταν μέσα από το νασσερισμό.
Όλες οι Περιφερειακές Διοικήσεις υπάγονταν στην Εθνική Παναραβική Διοίκηση, που ήταν το ανώτατο όργανο του κόμματος. Από το 1966 γίνεται η ουσιαστική διάσπαση σε συριακό και ιρακινό Μπάαθ και υπάρχουν δύο Εθνικές Παναραβικές Διοικήσεις, με έδρες τη Δαμασκό και τη Βαγδάτη αντίστοιχα. Έτσι χάνεται ουσιαστικά το όραμα της Ένωσης του Αραβικού Έθνους.
Κατάληψη της εξουσίας στη Συρία.
Ως την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της Συρίας (1946) το Μπάαθ ήταν κατά της παρουσίας των Γάλλων και το 1943 είχε συνεργαστεί με την εθνικιστική κυβέρνηση του Κουβάτλι. Τα μέλη του κινήματος διεκδίκησαν και την επιστροφή της Αλεξανδρέττας στη Συρία, την οποία οι Γάλλοι είχαν παραχωρήσει στην Τουρκία. Παράλληλα υποστήριξαν το δικαίωμα του εκλέγειν και για τις γυναίκες, καταδίκασαν την ίδρυση του καπιταλιστικού Αραβικού Συνδέσμου, εναντιώθηκαν στην ίδρυση του Ισραήλ και αντιτάχθηκαν στο δόγμα Τρούμαν, με το οποίο οι Αμερικάνοι μπορούσαν να επέμβουν στις εσωτερικές υποθέσεις άλλων χωρών.
Το 1953 ενώθηκε με το Μπαάθ ο Χαουράνι με το Αραβικό Σοσιαλιστικό Κόμμα. Ο Χαουράνι αντιλήφθηκε σύντομα το αγροτικό πρόβλημα που αντιμετώπιζε η Συρία. Απεγκλώβισε το κίνημα από τους διανοούμενους της Δαμασκού και βοήθησε τον αγροτικό κόσμο της υπαίθρου να προσεγγίσει το κίνημα. Το 1956 το Μπάαθ έλαβε μέρος σε μια κυβέρνηση συνασπισμού με δύο υπουργούς (Μπιτάρ και Κάλλας) και πρόεδρο της Βουλής τον Χαουράνι. Στις 27 Φεβρουαρίου υπόγραψε αυτή η κυβέρνηση την ένωση της Συρίας με την Αίγυπτο.
Οι μπααθικοί επιθυμούσαν αυτή την ένωση για να αντιμετωπίσουν τις εσωτερικές απειλές αλλά κει τις εξωτερικές (από το Ισραήλ και τους κομμουνιστές της Σοβιετικής Ένωσης). Στις 28 Σεπτεμβρίου 1961 μια ομάδα Σύρων συντηρητικών αξιωματικών, υποστηριζόμενοι από την Ιορδανία και τη Σαουδική Αραβία, έκανε πραξικόπημα και απέσυρε τη Συρία από την Ηνωμένη Αραβική Δημοκρατία.
Το φθινόπωρο του 1963 και ένα μήνα μετά την άνοδο στην εξουσία του ιρακινού Μπάαθ, στη Συρία επαναστάτησαν τα στελέχη του και ανέτρεψαν τη συντηρητική κυβέρνηση. Αρχηγοί της επανάστασης ήταν οι Σαλάχ Τζαντίν, Χαφέζ αλ Άσαντ και Μουχάμαντ Ούμραν. Τον πρώτο χρόνο που ανέλαβαν την εξουσία εφάρμοσαν ένα επαναστατικό πρόγραμμα, που περιλάμβανε κρατικοποιήσεις επιχειρήσεων, διανομή γαιών σε άπορους αγρότες, μέτρα κοινωνικής πρόνοιας κ.α.
Πριν αναλάβει την εξουσία το κίνημα για να επιβιώσει μέσα σε ένα αυταρχικό περιβάλλον, που υπήρχε τότε στη Συρία, υποχρεώθηκε να διαμορφώσει μια κάθετη οργανωτική δομή. Βάση του είχε τους «πυρήνες» που χωρίζονταν σε τρεις κατηγορίες: την «περιοχή», την «εργασία» και των «φίλων» του κινήματος. Κάθε επτά πυρήνες σχημάτιζαν μια οργάνωση βάσης. Όλες αυτές οι οργανώσεις ανήκαν στην Περιφερειακή Διοίκηση.
Περιφερειακές Διοικήσεις είχε στη Συρία, στο Ιράκ, στο Λίβανο, στην Ιορδανία, στην Σαουδική Αραβία, στο Σουδάν και στην Υεμένη. Στην Αίγυπτο ποτέ δεν είχε καταφέρει να έχει πολιτική επιρροή γιατί τα εθνικιστικά κηρύγματα εκφράζονταν μέσα από το νασσερισμό.
Όλες οι Περιφερειακές Διοικήσεις υπάγονταν στην Εθνική Παναραβική Διοίκηση, που ήταν το ανώτατο όργανο του κόμματος. Από το 1966 γίνεται η ουσιαστική διάσπαση σε συριακό και ιρακινό Μπάαθ και υπάρχουν δύο Εθνικές Παναραβικές Διοικήσεις, με έδρες τη Δαμασκό και τη Βαγδάτη αντίστοιχα. Έτσι χάνεται ουσιαστικά το όραμα της Ένωσης του Αραβικού Έθνους.
Κατάληψη της εξουσίας στη Συρία.
Ως την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της Συρίας (1946) το Μπάαθ ήταν κατά της παρουσίας των Γάλλων και το 1943 είχε συνεργαστεί με την εθνικιστική κυβέρνηση του Κουβάτλι. Τα μέλη του κινήματος διεκδίκησαν και την επιστροφή της Αλεξανδρέττας στη Συρία, την οποία οι Γάλλοι είχαν παραχωρήσει στην Τουρκία. Παράλληλα υποστήριξαν το δικαίωμα του εκλέγειν και για τις γυναίκες, καταδίκασαν την ίδρυση του καπιταλιστικού Αραβικού Συνδέσμου, εναντιώθηκαν στην ίδρυση του Ισραήλ και αντιτάχθηκαν στο δόγμα Τρούμαν, με το οποίο οι Αμερικάνοι μπορούσαν να επέμβουν στις εσωτερικές υποθέσεις άλλων χωρών.
Το 1953 ενώθηκε με το Μπαάθ ο Χαουράνι με το Αραβικό Σοσιαλιστικό Κόμμα. Ο Χαουράνι αντιλήφθηκε σύντομα το αγροτικό πρόβλημα που αντιμετώπιζε η Συρία. Απεγκλώβισε το κίνημα από τους διανοούμενους της Δαμασκού και βοήθησε τον αγροτικό κόσμο της υπαίθρου να προσεγγίσει το κίνημα. Το 1956 το Μπάαθ έλαβε μέρος σε μια κυβέρνηση συνασπισμού με δύο υπουργούς (Μπιτάρ και Κάλλας) και πρόεδρο της Βουλής τον Χαουράνι. Στις 27 Φεβρουαρίου υπόγραψε αυτή η κυβέρνηση την ένωση της Συρίας με την Αίγυπτο.
Οι μπααθικοί επιθυμούσαν αυτή την ένωση για να αντιμετωπίσουν τις εσωτερικές απειλές αλλά κει τις εξωτερικές (από το Ισραήλ και τους κομμουνιστές της Σοβιετικής Ένωσης). Στις 28 Σεπτεμβρίου 1961 μια ομάδα Σύρων συντηρητικών αξιωματικών, υποστηριζόμενοι από την Ιορδανία και τη Σαουδική Αραβία, έκανε πραξικόπημα και απέσυρε τη Συρία από την Ηνωμένη Αραβική Δημοκρατία.
Το φθινόπωρο του 1963 και ένα μήνα μετά την άνοδο στην εξουσία του ιρακινού Μπάαθ, στη Συρία επαναστάτησαν τα στελέχη του και ανέτρεψαν τη συντηρητική κυβέρνηση. Αρχηγοί της επανάστασης ήταν οι Σαλάχ Τζαντίν, Χαφέζ αλ Άσαντ και Μουχάμαντ Ούμραν. Τον πρώτο χρόνο που ανέλαβαν την εξουσία εφάρμοσαν ένα επαναστατικό πρόγραμμα, που περιλάμβανε κρατικοποιήσεις επιχειρήσεων, διανομή γαιών σε άπορους αγρότες, μέτρα κοινωνικής πρόνοιας κ.α.
Η αντίδραση των αστών όμως ήταν μεγάλη και ανάγκασε τον Μπιτάρ, τον έναν εκ των ιδρυτών του Μπαάθ, να επαναπροσδιορίσει τους ιδεολογικούς του στόχους και να ζητήσει τη συνεργασία με το ιδιωτικό κεφάλαιο. Αυτή ης στροφή του Μπάαθ προς συντηρητικότερους στόχους προκάλεσε μεγάλες αντιδράσεις των ριζοσπαστών μελών, που σωστά έκριναν ότι θα έχαναν την επαναστατικότητα του κινήματος. Οι αντιδράσεις ήταν τόσο σκληρές που οδήγησαν το κόμμα στα πρόθυρα της διάλυσης.
Όμως οι ριζοσπάστες είχαν ακόμη πολιτική δύναμη και δεν είχαν πει τον τελευταίο λόγο τους. Στις 23 Φεβρουάριου του 1966 ριζοσπάστες της «αριστερής» πτέρυγας του Μπάαθ, υπό την ηγεσία του Τζαντίν, ανέτρεψαν με αιματηρή επανάσταση τον «μετριοπαθή» μπααθικό πρόεδρο Αμίν αλ Χάφεζ και την Εθνική Παναραβική Διοίκηση και συγκάλεσαν έκτακτο συνέδριο του κόμματος, στο οποίο καταδίκασαν την προηγούμενη ηγεσία του σαν «δεξιά φιλοκαπιταλιστική με καθεστωτική νοοτροπία». Ο Τζαντίν ανέλαβε την αντιπροεδρία επηρεάζοντας το πολιτικό τμήμα του κινήματος και ο Άσαντ το υπουργείο Άμυνας από το οποίο ασκούσε επιρροή στο στρατιωτικό τμήμα.
Η νέα ηγεσία ήταν η πιο ριζοσπαστική που είχε γνωρίσει ποτέ η Συρία. Προώθησε τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας και της οικονομίας, σχεδίασε και υλοποίησε μεγάλα έργα υποδομών, καταπολέμησε τη διαφθορά, υιοθέτησε άκρως εχθρική στάση εναντίων των ΗΠΑ και πρόσφερε κάθε δυνατή βοήθεια στο Παλαιστινιακό κίνημα. Οι δύο ηγέτες συνεργάζονταν αρμονικά.
Τότε οι καπιταλιστές της Δύσης αποφάσισαν να ενισχύσουν με κάθε μέσο τον Εβραϊκό στρατό, με αποτέλεσμα να έρθει η βαριά στρατιωτική ήττα του πολέμου του 1967, που κλόνισε την ηγεσία του Μπαάθ. Από τότε ο Άσαντ, αν και σαν υπουργός Άμυνας έφερε μεγαλύτερες ευθύνες για την ήττα του πολέμου, άρχιζε να διαφωνεί ανοικτά με τις επιλογές της κυβέρνησης Τζαντίν, κυρίως για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό, την υποστήριξη προς τους Παλαιστινίους και την άρνηση του να έρθει σε οποιαδήποτε συμφωνία με το Ισραήλ.
Ο Άσαντ στην εξουσία.
Ο Άσαντ για να μειώσει την επιρροή του αντιπάλου του στον στρατό, φρόντισε να αποκόψει το πολιτικό τμήμα του Μπάαθ από το στρατιωτικό, που το είχε υπό την πλήρη επιρροή του. Μετά την εξουδετέρωση του αλ Τζούντι, υπεύθυνου Εθνικής Ασφαλείας του Μπάαθ και «προστάτη» της κυβέρνησης ο δρόμος για τον Άσαντ για να αναλάβει πραξικοπηματικά την ηγεσία της χώρας ήταν ανοικτός. Τα συντηρητικά ακροδεξιά στοιχεία με τη βοήθειά του είχαν ισχυροποιηθεί.
Η ευκαιρία για να καταλάβει την εξουσία παρουσιάστηκε τον Σεπτέμβριο του 1970, όταν συριακές δυνάμεις εισέβαλαν στην Ιορδανία, προκειμένου να ενισχύσουν τους Παλαιστινίους αντάρτες οι οποίοι καταδιώκονταν από τον φιλοαμερικανό βασιλιά της χώρας και μεγαλύτερο σύμμαχο των Εβραίων Χουσεΐν. Η ήττα της Συρίας προκάλεσε μεγάλη αναταραχή στην ηγεσία του Μπάαθ. Ο Άσαντ κατηγορήθηκε ανοικτά για «ηττοπάθεια και υποταγή στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό».
Όμως είχε τη στρατιωτική δύναμη πια ολοκληρωτικά στα χέρια του. Οι κατηγορίες εναντίον του ήταν η αφορμή για να οργανώσει πραξικόπημα τον Φεβρουάριο του 1971 και με τη βοήθεια των αστών να καταλάβει την εξουσία. Το μοντέλο εξουσία που επέβαλλε από τότε ήταν καθαρά προσωπολατρικό και έμοιαζε σε μεγάλο βαθμό με αυτό του Σαντάμ Χουσεϊν στο Ιράκ.
Το Μπάαθ περιορίστηκε σε ρόλο κρατικού γραφειοκρατικού μηχανισμού, που επικροτούσε τις αποφάσεις του προέδρου της χώρας. Κάτι σαν τη φάλαγγα όταν στην ηγεσία της Ισπανίας ήταν ο Φράνκο.
Χαρακτηριστικά να αναφέρουμε ότι από το 1985 μέχρι σήμερα δεν έχει συγκληθεί κανένα συνέδριο της Περιφερειακής Διοίκησης του κόμματος. Πρόεδρος του Μπάαθ και της Συρίας από το 2000 είναι ο Μπασάρ αλ Άσαντ, γιος του Χαφέζ αλ Άσαντ, φανερώνοντας έτσι το νεποτισμό που κυριαρχεί όλα αυτά τα χρόνια στο κόμμα.
Όμως οι ριζοσπάστες είχαν ακόμη πολιτική δύναμη και δεν είχαν πει τον τελευταίο λόγο τους. Στις 23 Φεβρουάριου του 1966 ριζοσπάστες της «αριστερής» πτέρυγας του Μπάαθ, υπό την ηγεσία του Τζαντίν, ανέτρεψαν με αιματηρή επανάσταση τον «μετριοπαθή» μπααθικό πρόεδρο Αμίν αλ Χάφεζ και την Εθνική Παναραβική Διοίκηση και συγκάλεσαν έκτακτο συνέδριο του κόμματος, στο οποίο καταδίκασαν την προηγούμενη ηγεσία του σαν «δεξιά φιλοκαπιταλιστική με καθεστωτική νοοτροπία». Ο Τζαντίν ανέλαβε την αντιπροεδρία επηρεάζοντας το πολιτικό τμήμα του κινήματος και ο Άσαντ το υπουργείο Άμυνας από το οποίο ασκούσε επιρροή στο στρατιωτικό τμήμα.
Η νέα ηγεσία ήταν η πιο ριζοσπαστική που είχε γνωρίσει ποτέ η Συρία. Προώθησε τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας και της οικονομίας, σχεδίασε και υλοποίησε μεγάλα έργα υποδομών, καταπολέμησε τη διαφθορά, υιοθέτησε άκρως εχθρική στάση εναντίων των ΗΠΑ και πρόσφερε κάθε δυνατή βοήθεια στο Παλαιστινιακό κίνημα. Οι δύο ηγέτες συνεργάζονταν αρμονικά.
Τότε οι καπιταλιστές της Δύσης αποφάσισαν να ενισχύσουν με κάθε μέσο τον Εβραϊκό στρατό, με αποτέλεσμα να έρθει η βαριά στρατιωτική ήττα του πολέμου του 1967, που κλόνισε την ηγεσία του Μπαάθ. Από τότε ο Άσαντ, αν και σαν υπουργός Άμυνας έφερε μεγαλύτερες ευθύνες για την ήττα του πολέμου, άρχιζε να διαφωνεί ανοικτά με τις επιλογές της κυβέρνησης Τζαντίν, κυρίως για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό, την υποστήριξη προς τους Παλαιστινίους και την άρνηση του να έρθει σε οποιαδήποτε συμφωνία με το Ισραήλ.
Ο Άσαντ στην εξουσία.
Ο Άσαντ για να μειώσει την επιρροή του αντιπάλου του στον στρατό, φρόντισε να αποκόψει το πολιτικό τμήμα του Μπάαθ από το στρατιωτικό, που το είχε υπό την πλήρη επιρροή του. Μετά την εξουδετέρωση του αλ Τζούντι, υπεύθυνου Εθνικής Ασφαλείας του Μπάαθ και «προστάτη» της κυβέρνησης ο δρόμος για τον Άσαντ για να αναλάβει πραξικοπηματικά την ηγεσία της χώρας ήταν ανοικτός. Τα συντηρητικά ακροδεξιά στοιχεία με τη βοήθειά του είχαν ισχυροποιηθεί.
Η ευκαιρία για να καταλάβει την εξουσία παρουσιάστηκε τον Σεπτέμβριο του 1970, όταν συριακές δυνάμεις εισέβαλαν στην Ιορδανία, προκειμένου να ενισχύσουν τους Παλαιστινίους αντάρτες οι οποίοι καταδιώκονταν από τον φιλοαμερικανό βασιλιά της χώρας και μεγαλύτερο σύμμαχο των Εβραίων Χουσεΐν. Η ήττα της Συρίας προκάλεσε μεγάλη αναταραχή στην ηγεσία του Μπάαθ. Ο Άσαντ κατηγορήθηκε ανοικτά για «ηττοπάθεια και υποταγή στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό».
Όμως είχε τη στρατιωτική δύναμη πια ολοκληρωτικά στα χέρια του. Οι κατηγορίες εναντίον του ήταν η αφορμή για να οργανώσει πραξικόπημα τον Φεβρουάριο του 1971 και με τη βοήθεια των αστών να καταλάβει την εξουσία. Το μοντέλο εξουσία που επέβαλλε από τότε ήταν καθαρά προσωπολατρικό και έμοιαζε σε μεγάλο βαθμό με αυτό του Σαντάμ Χουσεϊν στο Ιράκ.
Το Μπάαθ περιορίστηκε σε ρόλο κρατικού γραφειοκρατικού μηχανισμού, που επικροτούσε τις αποφάσεις του προέδρου της χώρας. Κάτι σαν τη φάλαγγα όταν στην ηγεσία της Ισπανίας ήταν ο Φράνκο.
Χαρακτηριστικά να αναφέρουμε ότι από το 1985 μέχρι σήμερα δεν έχει συγκληθεί κανένα συνέδριο της Περιφερειακής Διοίκησης του κόμματος. Πρόεδρος του Μπάαθ και της Συρίας από το 2000 είναι ο Μπασάρ αλ Άσαντ, γιος του Χαφέζ αλ Άσαντ, φανερώνοντας έτσι το νεποτισμό που κυριαρχεί όλα αυτά τα χρόνια στο κόμμα.
Invictus: William Ernest Henley (1849 - 1903)
Out of the night that covers me,
Black as the pit from pole to pole,
I thank whatever gods may be
For my unconquerable soul.
In the fell clutch of circumstance
I have not winced nor cried aloud.
Under the bludgeonings of chance
My head is bloody, but unbowed.
Beyond this place of wrath and tears
Looms but the Horror of the shade,
And yet the menace of the years
Finds and shall find me unafraid.
It matters not how strait the gate,
How charged with punishments the scroll,
I am the master of my fate:
I am the captain of my soul.
Πέρα από την νύχτα που με σκεπάζει,
κατάμαυρη απ΄ακρη σε άκρη
ευχαριστώ τους θεούς όποιοι και νάναι
για την ακατανίκητη ψυχή μου.
Κι αν έπεσα θύμα των περιστάσεων
ούτε δείλιασα ούτε έκλαψα γοερά.
Κάτω απ΄ τα χτυπήματα της τύχης
το κεφάλι μου είναι ματωμένο αλλά δεν προσκυνά.
Πέρα απ αυτό τον τόπο της οργής και των δακρύων
κι απ' τη βαριά του σκιά
ακόμα κι απ την απειλή του χρόνου
είμαι και θα παραμείνω ατρόμητος.
Δεν με ενοχλεί που είναι τόσο στενή η πύλη
ούτε η γεμάτη με καταδίκες περγαμήνη
εγώ είμαι ο κυρίαρχος της μοίρας μου
εγώ είμαι ο καπετάνιος της ψυχής μου.
κατάμαυρη απ΄ακρη σε άκρη
ευχαριστώ τους θεούς όποιοι και νάναι
για την ακατανίκητη ψυχή μου.
Κι αν έπεσα θύμα των περιστάσεων
ούτε δείλιασα ούτε έκλαψα γοερά.
Κάτω απ΄ τα χτυπήματα της τύχης
το κεφάλι μου είναι ματωμένο αλλά δεν προσκυνά.
Πέρα απ αυτό τον τόπο της οργής και των δακρύων
κι απ' τη βαριά του σκιά
ακόμα κι απ την απειλή του χρόνου
είμαι και θα παραμείνω ατρόμητος.
Δεν με ενοχλεί που είναι τόσο στενή η πύλη
ούτε η γεμάτη με καταδίκες περγαμήνη
εγώ είμαι ο κυρίαρχος της μοίρας μου
εγώ είμαι ο καπετάνιος της ψυχής μου.
Aντικαπιταλιστικές παρεμβάσεις για την Εργατική Πρωτομαγιά - Μαύρες Ταξιαρχίες Κύπρος
Σε παρεμβάσεις με κεντρικό άξονα τον αντικαπιταλισμό προχώρησαν Αυτόνομοι Εθνικιστές, που δραστηριοποιούνται σε διάφορες περιοχές του νησιού μας.
Οι ενημερωτικές δράσεις είναι ένα βήμα αντίδρασης κατά του συστήματος, που μπορεί να αποκαλύψει σε πολλούς συμπατριώτες μας το πρόσωπο του κυριότερου εχθρού που θέλει να αφελληνίσει τους εργάτες, ώστε να τους έχει υποχείριο του.
Οι αληθινοί Εθνικιστές Σοσιαλιστές απέχουν από κάθε πανηγύρι του συστήματος. Είτε πρόκειται για τους "εορτασμούς" της Πρωτομαγιάς, είτε πρόκεται για το εκλογικό πανηγύρι.
Η αυτονομία σε κάθε επίπεδο μας λύνει τα χέρια. Κατευθύνσεις δεν θέλουμε από κανένα.
Για να αντιληφθούν οι Έλληνες Πατριώτες ότι τα κόμματα και οι συντεχνίες δεν είναι ο δρόμος για την απελευθέρωση μας. Είναι οι στυλοβάτες του καπιταλισμού και της ξενοκρατίας. Αυτοί που θέλουν τον Έλληνα εργάτη εξαθλιωμένο σκλάβο, χωρίς εθνική συνείδηση. Είναι εκείνοι που βολεύονται με την κοινωνική ανισότητα.
Όταν σπάσουν οι αλυσίδες της συνειδησιακής σκλαβιάς, τότε θα σπάσουν και αυτές που αλυσοδένουν την Πατρίδα μας !
2 συντρόφισσες μας στέλνουν το μήνυμα τους για την 1η Μάη.
Τα παρακάτω 2 μηνύματα από συντρόφισσες που δηλώνουν περήφανες Ελληνίδες και Εθνικοσοσιαλίστριες.
... Μια ακόμα επέτειος στο χρονολόγιο της εθνικής και λαϊκής μνήμης. Μιας μνήμης που έχει χάσει δυστυχώς τον αλλοτινό συλλογικό της χαρακτήρα. Μιας μνήμης που εξασθενεί χρόνο με τον χρόνο, μιας ατομικής συνείδησης που ξεχνά μέρα με τη μέρα, μετατρεπόμενη κατ' αυτόν τον τρόπο σε μια αγελαία επί του συνόλου συνείδηση που δεν γνωρίζει καν το νόημα της συγκεκριμένης ημέρας ...
Εθνικοσοσιαλίστρια
... Σίγουρα δεν είναι αργία και ούτε μια απλή απεργία … την 1η Μάη οι έλληνες εθνικοσοσιαλιστές γιορτάζουν δεν πενθούν … είναι μια ημέρα αφοσίωσης στην εργατική και φυλετική ταυτότητα, μια ταυτότητα που δεν χαρίζεται σε κανέναν συνδικαλιστή αυλοκόλακα. Πέρα από τα υπάκουα σκυλιά που δεν γαβγίζουν, υπάρχουν και κάποια που δαγκώνουν ακόμα !
Εθνικοσοσιαλίστρια
Εθνικοσοσιαλίστρια
... Σίγουρα δεν είναι αργία και ούτε μια απλή απεργία … την 1η Μάη οι έλληνες εθνικοσοσιαλιστές γιορτάζουν δεν πενθούν … είναι μια ημέρα αφοσίωσης στην εργατική και φυλετική ταυτότητα, μια ταυτότητα που δεν χαρίζεται σε κανέναν συνδικαλιστή αυλοκόλακα. Πέρα από τα υπάκουα σκυλιά που δεν γαβγίζουν, υπάρχουν και κάποια που δαγκώνουν ακόμα !
Εθνικοσοσιαλίστρια
Σχετική ανάρτηση: Εθνικοσυνδικαλισμός.
Εργατική Πρωτομαγιά ! Αφετηρία για Αγώνα και διεκδικήσεις.
1η Μάη σήμερα, μια σημαντική ημέρα για τους εργάτες, μια επετειακή ημέρα που πρέπει να μας βρίσκει στο δρόμο, όχι για να "πιάσουμε το Μάη" με τις εκδρομές στη φύση αλλά για να φωνάξουμε για τα δικαιώματα των Εργατών.
Η εργατική τάξη σήμερα υποφέρει. Χαμηλοί και μεσαίοι καθημερινά βιώνουν το ψαλίδισμα των δικαιωμάτων και απολαβών τους, με την ανασφάλεια σε εργασιακό επίπεδο να κυριαρχεί και να αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της σύγχρονης Ελλάδας.
Με την ανεργία να εκτινάσσεται σε άνω του 20% επίπεδα, τα εργασιακά προβλήματα να διογκώνονται (ασφαλιστικό, συνταξιοδοτικό, πάγωμα μισθών και δώρων, αναδιάρθρωση εργασιακών σχέσεων, εργοδοτικοί εκβιασμοί, ανασφαλείς συνθήκες εργασίας, εργατικά ατυχήματα) αλλά και από την άλλη τον συνδικαλιστικό θεσμό να περνά κρίση, σήμερα φαντάζει πιο επιτακτική από ποτέ η αποφασιστική αντιμετώπιση των νέων δεδομένων από την πλευρά του εργατικού κινήματος.
Οι εργαζόμενοι είναι ανάγκη να ξεφύγουν από τη δειλία που τους χαρακτηρίζει και να προχωρήσουν μεθοδικά μέσα από σωματεία, φορείς, συνδικάτα και οργανωμένες ομάδες που πραγματικά προασπίζουν τα συμφέροντά τους στην ανάδειξη των συμπεριφορών που τους πλήττουν καθημερινά.
Γυρνώντας την πλάτη στους επαγγελματίες εργατοπατέρες και συνδικαλιστές, με όπλο το δικαίωμα στη διεκδίκηση και την ανατροπή.
Η 1η του Μάη δεν είναι γιορτή των λουλουδιών. Είναι αφετηρία Αγώνα και διεκδικήσεων.
Η εργατική τάξη σήμερα υποφέρει. Χαμηλοί και μεσαίοι καθημερινά βιώνουν το ψαλίδισμα των δικαιωμάτων και απολαβών τους, με την ανασφάλεια σε εργασιακό επίπεδο να κυριαρχεί και να αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της σύγχρονης Ελλάδας.
Με την ανεργία να εκτινάσσεται σε άνω του 20% επίπεδα, τα εργασιακά προβλήματα να διογκώνονται (ασφαλιστικό, συνταξιοδοτικό, πάγωμα μισθών και δώρων, αναδιάρθρωση εργασιακών σχέσεων, εργοδοτικοί εκβιασμοί, ανασφαλείς συνθήκες εργασίας, εργατικά ατυχήματα) αλλά και από την άλλη τον συνδικαλιστικό θεσμό να περνά κρίση, σήμερα φαντάζει πιο επιτακτική από ποτέ η αποφασιστική αντιμετώπιση των νέων δεδομένων από την πλευρά του εργατικού κινήματος.
Οι εργαζόμενοι είναι ανάγκη να ξεφύγουν από τη δειλία που τους χαρακτηρίζει και να προχωρήσουν μεθοδικά μέσα από σωματεία, φορείς, συνδικάτα και οργανωμένες ομάδες που πραγματικά προασπίζουν τα συμφέροντά τους στην ανάδειξη των συμπεριφορών που τους πλήττουν καθημερινά.
Γυρνώντας την πλάτη στους επαγγελματίες εργατοπατέρες και συνδικαλιστές, με όπλο το δικαίωμα στη διεκδίκηση και την ανατροπή.
Η 1η του Μάη δεν είναι γιορτή των λουλουδιών. Είναι αφετηρία Αγώνα και διεκδικήσεων.
Για την σημερινή ημέρα ...
Σήκωσα το κεφάλι μου
απο το μεροκάματο
και φώναξα πως τούτη η γης
είναι δική μας
πως είναι γης ελληνική
και σεις μου μαστιγώσατε το πρόσωπο.
Αυτό να το θυμάστε.
Λουκάς Σταύρου
απο το μεροκάματο
και φώναξα πως τούτη η γης
είναι δική μας
πως είναι γης ελληνική
και σεις μου μαστιγώσατε το πρόσωπο.
Αυτό να το θυμάστε.
Λουκάς Σταύρου
Αυτόνομοι Εθνικιστές Λάρισας.
Απόψε, ομάδα Εθνικιστών προχώρησε σε ενημερωτική δραστηριότητα στη Λάρισα σχετικά με το πρόσφατο γεγονός της βεβήλωσης και κλοπής της προτομής του Στρατηγού Γρίβα Διγενή.
Καταστηματάρχες και κάτοικοι της περιοχής γύρω από την πλατεία του Αγ. Βησσαρίωνα ενημερώθηκαν σχετικά με το νέο "κατόρθωμα" των ανεγκέφαλων παρακρατικών.
Διανεμήθηκαν 200 φυλλάδια στη γειτονιά, σε μια πρώτη κίνηση ανάδειξης του ζητήματος.
Διανεμήθηκαν 200 φυλλάδια στη γειτονιά, σε μια πρώτη κίνηση ανάδειξης του ζητήματος.
για περισσότερα στον σύνδεσμο εδώ ...
Sergio Ramelli: Presente ! (29.04.75)
O Ιταλός Sergio Ramelli είναι ακόμα ένας μάρτυρας της δικής μας Ευρώπης, που δολοφονήθηκε άναδρα στα "χρόνια του μολυβιού", από τη μαρξιστική τρομοκρατία.
Οι δολοφόνοι τον χτύπησαν στο κεφάλι με αγγλικά κλειδιά έξω από την πολυκατοικία, όπου διέμενε και ο Sergio "υπέκυψε" στα τραύματά του.
Οι δολοφόνοι τον χτύπησαν στο κεφάλι με αγγλικά κλειδιά έξω από την πολυκατοικία, όπου διέμενε και ο Sergio "υπέκυψε" στα τραύματά του.
η συνέχεια εδώ ...
Αναγραφή συνθημάτων του «Μαύρου Κρίνου» στο κέντρο των Αθηνών.
Συναγωνιστές από την Αθήνα προχώρησαν τις προηγούμενες ημέρες σε αναγραφή δεκάδων συνθημάτων στο κέντρο της πρωτεύουσας.
Στόχος να περάσουμε το δικό μας μήνυμα σε όσους περισσότερους συμπατριώτες και συμμαχητές είναι αυτό δυνατόν.
Για τον σκοπό αυτό επιλέχθηκαν κεντρικά σημεία σε περιοχές όπου υπάρχουν σχολεία, στέκια νεολαίας και χώροι εργασίας.
Η αυξημένη επιτήρηση των περιοχών αυτών από τις δυνάμεις καταστολής - λόγω των ημερών των εορτών - δεν προκάλεσε κανένα πρόβλημα αφού οι συναγωνιστές μας διαθέτουν τις ικανότητες να φέρουν σε πέρας κάθε αποστολή στην κυριολεξία κάτω από την μύτη των εξουσιαστών.
Τα συνθήματα στους τοίχους αποτελούν μια ελάχιστη έστω πράξη πολιτικής ανυπακοής απέναντι στα σχέδια των δυνάμεων του ανθελληνικού κράτους και του γνωστού παρακράτους.
Σε επικοινωνία που είχαμε με νέο συναγωνιστή των Αθηνών μας μεταφέρθηκε το εξής μήνυμα μετά το τέλος της παρέμβασης γεγονός που αποδεικνύει την ύπαρξη υψηλού ηθικού:
«Εμείς οι νέοι αυτόνομοι εθνικοσοσιαλιστές μέσα από τη δράση μας, οφείλουμε να παρέμβουμε αντικαθεστωτικά και ανατρεπτικά πλήττοντας καίρια τον σάπιο κοινωνικό ιστό!».
Η αυτόνομη κίνηση μας συνεχίζει την προσπάθεια για την ενδυνάμωση του Εθνικοσοσιαλιστικού κινήματος μέσα από την προσωπική επαφή και την άμεση πολιτική προπαγάνδα.
Να σημειωθεί ότι το τελευταίο διάστημα αρκετοί νέοι και νέες έχουν επικοινωνήσει και συναντηθεί μαζί μας και μας ρωτούν πως μπορούν να συνεισφέρουν στη προσπάθεια για την αφύπνιση του αγωνιζόμενου λαού και την εθνοκοινωνική αναγέννηση.
Μην περιμένετε συναγωνιστές κανέναν να σας δείξει το μονοπάτι του αγώνα.
Οι απαντήσεις βρίσκονται στον νου και την καρδιά. Αυτοοργανωθείτε στις γειτονιές σας, επιλέξτε τρόπους δράσης και κοινωνικής παρέμβασης, ενισχύστε το ιδεολογικό σας οπλοστάσιο με την ανάγνωση βιβλίων και επιχειρήστε καθετί που αναδεικνύει την αξία των ιδεών μας.
Σε κάθε χωριό πόλη και γειτονιά υπάρχουν συναγωνιστές και συναγωνίστριες έτοιμοι και έτοιμες να παλέψουν για Πατρίδα και Σοσιαλισμό.
Οι Ελεύθεροι Εθνικοσοσιαλιστές δεν έχουν ανάγκη να περιμένουν από κανέναν «εντολές» και «κρίσεις» αφού μπροστά στα μάτια τους βρίσκονται τόσο τα προβλήματα όσο και οι λύσεις.
Μικρές ομάδες αντικαθεστωτικών Εθνικοσοσιαλιστών στις γειτονιές στα σχολεία στα πανεπιστήμια χωρίς τους γνωστούς «αρχηγίσκους» και τους γελοίους «φετιχιστές» που αποτελούν εμπόδιο σε κάθε τι ελπιδοφόρο, με μόνη πυξίδα την όρεξη για εθνική αντίσταση και ανατροπή αποτελούν το καλύτερο δυναμικό για την ανασύνταξη και την Εθνικοσοσιαλιστική Αντεπίθεση !
Η αυτόνομη κίνηση μας θα συνεχίσει όπως κάνει εδώ και 4 χρόνια να συνεισφέρει στην ενημέρωση των συναγωνιστών και στην παροχή αλληλεγγύης προς κάθε ελπιδοφόρα προσπάθεια.
Αυτόνομη Κίνηση «Μαύρος Κρίνος»
Ενάντια στην αντιφασιστική ακροδεξιά και την καθεστωτική αριστερά !
ελεύθερη η αντιγραφή και η αναδημοσίευση …
21η Απριλίου: κυβέρνηση με φιλοθωμανικά και φιλοσιωνιστικά χέρια !
«Πιστεύουμε με απόλυτη ειλικρίνεια στηνν αναγκαιότητα της ελληνοτουρκικής συνεργασίας. Η συνεργασία ανάμεσα στις δύο χώρες θα μπορούσε να αναπτυχθεί σταθερά πρός αμοιβαίον όφελος και να οδηγήσει σταδιακά σε ένα είδος Κοινής Αγοράς ανάμεσά τους, με απώτερο σκοπό την κατά στάδια ίδρυση μιας Ελληνοτουρκικής Συνομοσπονδίας. Αυτή η πολιτική δεν είναι ρομαντική, εκτός τόπου και χρόνου ονειροπόλησις, αλλά θαρραλέα αντιμετώπισις της πραγματικότητας και αληθινός ρεαλισμός»
Γεώργιος Γεωργαλάς δημοσιογράφος και στέλεχος της 21ης Απριλίου.
Το παραπάνω απόσπασμα από το βιβλίο του κ. Γεωργαλά "Ελληνικό Μανιφέστο" εκδόσεις Ελεύθερη Σκέψις 1979 σελ.60 - 61.
Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος στις 25.05.1971 δήλωσε στην τουρκική εφημερίδα Milliet ότι η Αθήνα αντιμετωπίζει την Ελληνοτουρκική ομοσπονδία θετικά:
«Εγώ προσωπικά πιστεύω ότι ιστορία μας οδηγεί προς μία ομοσπονδία της Τουρκίας με την Ελλάδα. Θα πραγματοποιηθεί σε ίσως 20 ή 50 χρόνια. Αλλά θα πραγματοποιηθεί»
«Εγώ προσωπικά πιστεύω ότι ιστορία μας οδηγεί προς μία ομοσπονδία της Τουρκίας με την Ελλάδα. Θα πραγματοποιηθεί σε ίσως 20 ή 50 χρόνια. Αλλά θα πραγματοποιηθεί»
«Έξι μήνες μετά την πρωθυπουργοποίηση του, ο Γεώργιος Παπαδόπουλος, σε συνέντευξη που έδωσε στην καθημερινή εφημερίδα της Κωνσταντινουπόλεως, Μιλιέτ, και που δημοσίευε η εφημερίδα αυτή στις 28 Ιουνίου 1968, δήλωσε: “Ακούγονται ακόμη οι φωνές του Ατατούρκ και του Βενιζέλου … Πρέπει να ενώσουμε τις δύο ακτές του Αιγαίου”.
Ο Τούρκος δημοσιογράφος τον ρώτησε τότε εάν με την ένωση δύο χωρών εννοούσε ομοσπονδία. “Θέλω ιδιαιτέρως να υπογραμμίσω” απάντησε ο Παπαδόπουλος, “την πίστη μου στην αναγκαιότητα πραγματοποιήσεως αυτής της ομοσπονδίας …
Εάν είχα μαγική δύναμη θα έκανα το παν για την πραγματοποίηση της ομοσπονδίας και θα οδηγούσα πάραυτα τον λαό μας προς αυτήν την κατεύθυνση”.
Το 1969 και το 1970, ο “αρχηγός της ελληνικής επαναστάσεως” έκανε μεγάλη προσπάθεια για να αναπτύξει την ελληνοτουρκική φιλία […] Αλλά χρειάστηκε να περιμένει τη στρατιωτική επέμβαση στην Άγκυρα, στις 12 Μαρτίου 1971, για να πάρει ευμενή ανταπόκριση από την απέναντι όχθη.
Έγινε πρώτα η δήλωση του Μετίν Τοκέρ, γαμπρού του Ισμέτ Ινονού, που ήρθε στην Αθήνα και έδωσε συνέντευξη Τύπου, στις 25 Μαΐου 1971. Έλεγε πως, κατόπιν της συναντήσεώς του με τον Παπαδόπουλο, ήταν πλέον πεπεισμένος ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός επιθυμούσε ειλικρινά την τουρκοελληνική φιλία. Άλλωστε, πρόσθεσε, επρόκειτο να δημοσιεύσει στη Μιλιέτ, σε μερικές ημέρες, δηλώσεις που ο Παπαδόπουλος τού είχε κάνει […]
Οι δηλώσεις του Παπαδόπουλου δημοσιεύτηκαν πράγματι στην πολιτική εφημερίδα, στις 29 Μαΐου 1971. Από τις ερωτήσεις του Μετίν Τοκέρ έβγαινε καθαρά ότι η πραγματοποίηση της συνομοσπονδίας εξαρτούνταν από δύο όρους: την ύπαρξη και από τις δύο πλευρές του Αιγαίου ισχυρών κυβερνήσεων. τη λύση του Κυπριακού. […]
Όσο για το Κυπριακό, η γνώμη του “αρχηγού της ελληνικής επαναστάσεως”, όπως την είχε παρουσιάσει στις δηλώσεις του, ήταν πως η λύση του δεν ήταν αναγκαίο προηγούμενο, διότι διαφορετικά θα κινδυνεύαμε, είπε, “να χάσουμε το πέταλο για το καρφί”.
Και πρόσθεσε: “Εγώ, προσωπικά, πιστεύω ότι η ιστορία μας οδηγεί προς μία ομοσπονδία της Τουρκίας με την Ελλάδα. Θα πραγματοποιηθεί ίσως σε 20 ή 50 χρόνια. Αλλά θα πραγματοποιηθεί. Πρέπει να δεχθούμε πως είμαστε μικρές χώρες. Εάν έχουμε την ένωση, τότε η δύναμή μας έναντι των μεγάλων χωρών δεν θα διπλασιαστεί απλώς, αλλά θα πολλαπλασιαστεί.
Ο κ. Ερίμ πρέπει να γνωρίζει ότι αυτό που λέει ο κ. Παπαδόπουλος το πιστεύει και θα το κάνει … Δηλώνω κατηγορηματικά ότι θα κάνουμε αυτό που κηρύττουμε …
Ήμουν στο κρεβάτι μου όταν το έμαθα (τον σεισμό του Μπινγκέλ στην ανατολική Τουρκία). Η πρώτη σκέψη υπήρξε … με ποιον τρόπο η Ελλάς θα μπορούσε να βοηθήσει την Τουρκία στη δύσκολη αυτή στιγμή. Πιστέψτε με, δεν επρόκειτο περί απλής ανθρωπιστικής στάσεως, αλλά διότι η Τουρκία είχε κτυπηθεί”».
Το παραπάνω απόσπασμα από το βιβλίο του κ. Δημήτρη Κιτσίκη Ιστορία του ελληνοτουρκικού Χώρου (1928 - 1973) σελ. 305 - 307 Εκδόσεις «Βιβλιοπωλείον της Εστίας»
Διαβάστε τους παρακάτω συνδέσμους:Ο Τούρκος δημοσιογράφος τον ρώτησε τότε εάν με την ένωση δύο χωρών εννοούσε ομοσπονδία. “Θέλω ιδιαιτέρως να υπογραμμίσω” απάντησε ο Παπαδόπουλος, “την πίστη μου στην αναγκαιότητα πραγματοποιήσεως αυτής της ομοσπονδίας …
Εάν είχα μαγική δύναμη θα έκανα το παν για την πραγματοποίηση της ομοσπονδίας και θα οδηγούσα πάραυτα τον λαό μας προς αυτήν την κατεύθυνση”.
Το 1969 και το 1970, ο “αρχηγός της ελληνικής επαναστάσεως” έκανε μεγάλη προσπάθεια για να αναπτύξει την ελληνοτουρκική φιλία […] Αλλά χρειάστηκε να περιμένει τη στρατιωτική επέμβαση στην Άγκυρα, στις 12 Μαρτίου 1971, για να πάρει ευμενή ανταπόκριση από την απέναντι όχθη.
Έγινε πρώτα η δήλωση του Μετίν Τοκέρ, γαμπρού του Ισμέτ Ινονού, που ήρθε στην Αθήνα και έδωσε συνέντευξη Τύπου, στις 25 Μαΐου 1971. Έλεγε πως, κατόπιν της συναντήσεώς του με τον Παπαδόπουλο, ήταν πλέον πεπεισμένος ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός επιθυμούσε ειλικρινά την τουρκοελληνική φιλία. Άλλωστε, πρόσθεσε, επρόκειτο να δημοσιεύσει στη Μιλιέτ, σε μερικές ημέρες, δηλώσεις που ο Παπαδόπουλος τού είχε κάνει […]
Οι δηλώσεις του Παπαδόπουλου δημοσιεύτηκαν πράγματι στην πολιτική εφημερίδα, στις 29 Μαΐου 1971. Από τις ερωτήσεις του Μετίν Τοκέρ έβγαινε καθαρά ότι η πραγματοποίηση της συνομοσπονδίας εξαρτούνταν από δύο όρους: την ύπαρξη και από τις δύο πλευρές του Αιγαίου ισχυρών κυβερνήσεων. τη λύση του Κυπριακού. […]
Όσο για το Κυπριακό, η γνώμη του “αρχηγού της ελληνικής επαναστάσεως”, όπως την είχε παρουσιάσει στις δηλώσεις του, ήταν πως η λύση του δεν ήταν αναγκαίο προηγούμενο, διότι διαφορετικά θα κινδυνεύαμε, είπε, “να χάσουμε το πέταλο για το καρφί”.
Και πρόσθεσε: “Εγώ, προσωπικά, πιστεύω ότι η ιστορία μας οδηγεί προς μία ομοσπονδία της Τουρκίας με την Ελλάδα. Θα πραγματοποιηθεί ίσως σε 20 ή 50 χρόνια. Αλλά θα πραγματοποιηθεί. Πρέπει να δεχθούμε πως είμαστε μικρές χώρες. Εάν έχουμε την ένωση, τότε η δύναμή μας έναντι των μεγάλων χωρών δεν θα διπλασιαστεί απλώς, αλλά θα πολλαπλασιαστεί.
Ο κ. Ερίμ πρέπει να γνωρίζει ότι αυτό που λέει ο κ. Παπαδόπουλος το πιστεύει και θα το κάνει … Δηλώνω κατηγορηματικά ότι θα κάνουμε αυτό που κηρύττουμε …
Ήμουν στο κρεβάτι μου όταν το έμαθα (τον σεισμό του Μπινγκέλ στην ανατολική Τουρκία). Η πρώτη σκέψη υπήρξε … με ποιον τρόπο η Ελλάς θα μπορούσε να βοηθήσει την Τουρκία στη δύσκολη αυτή στιγμή. Πιστέψτε με, δεν επρόκειτο περί απλής ανθρωπιστικής στάσεως, αλλά διότι η Τουρκία είχε κτυπηθεί”».
Το παραπάνω απόσπασμα από το βιβλίο του κ. Δημήτρη Κιτσίκη Ιστορία του ελληνοτουρκικού Χώρου (1928 - 1973) σελ. 305 - 307 Εκδόσεις «Βιβλιοπωλείον της Εστίας»
Ustaša - Hrvatski Revolucionarni Pokret: Η ομορφιά του Κροατικού Φασισμού.
Za dom - spremni!
Za dom - spremni!
Η αντίστασή μας πρέπει να είναι και αισθητική! (μέρος β')
Η αισθητική είναι φανερό ότι σχετίζεται με τις έννοιες του "ωραίου" και του "ωφέλιμου". Η επιστήμη της αισθητικής έρχεται να αναδείξει μέσα από τις καθημερινές πρακτικές ανάγκες της ζωής την προσπάθεια για καλύτερη ποιότητα ζωής. Έτσι, ως φυσικό επακόλουθο, το ωραίο γίνεται αντικειμενικά ωφέλιμο και χρήσιμο και το άχρηστο αντικειμενικά άσχημο, μη ωφέλιμο και συνήθως απορριπτέο.
Το αισθητικό αποτέλεσμα ενός σχεδίου είναι πολύ πιθανόν να σχετίζεται και να εξαρτάται από το περιεχόμενό του. Δηλαδή το περιεχόμενο είναι από μόνο του πολλές φορές ικανό να προκαθορίσει το αισθητικό αποτέλεσμα.
Επίσης αυτό εξαρτάται και από τις γνώσεις αλλά και τις σχεδιαστικές ικανότητες του γραφίστα, από τη συνθετική ικανότητά του αλλά ακόμα και από το κοινό στο οποίο απευθύνεται το σχέδιό του. Ανάλογα με το έργο και την σκοποθεσία, διαφορετικά πρέπει και ο γραφίστας να σκέφτεται και να συνθέτει.
Πρέπει σε αυτό το σημείο να γίνει κατανοητό πως κάθε σχέδιο - ειδικά πολιτικοποιημένο - αποτελεί εικόνα και προφίλ προς τα έξω, αναδεικνύει δηλαδή διαστάσεις του φορέα του και αποκτά το ίδιο διαστάσεις προπαγάνδας, σε διάφορα επίπεδα (ενημέρωση, προβολή, κριτική, διαφήμιση).
Για το λόγο αυτό πέρα από την όποια καλλιτεχνική αλλά και ψυχαγωγική διάσταση μπορεί να έχει, δεν είναι αστεία υπόθεση και εφ' όσον εκφράζει Ιδέες, θα πρέπει να εκλαμβάνεται αναλόγως.
για περισσότερα στον σύνδεσμο εδώ ...
Αμετανόητοι και Τελευταίοι Πιστοί !
του Στέφανου Παγκρατιώτη.
Πάντα θα κρατάμε αναμνήσεις και πάντα θα θυμόμαστε κάθε στιγμή μας ... Κρατάμε εικόνες και τα συναισθήματα που αυτές μας φέρνουν ... Και όλα αυτά συνειδητά, γιατί αυτό μας κάνει να διαφέρουμε από τους απλούς «συμπατριώτες» μας ...
Δεν είναι όλα όμορφα και ευχάριστα αλλά, αυτό δεν είναι που κάνει τη διαφορά σε έναν άνθρωπο ; Πως να αποστασιοποιηθείς από στιγμές είτε καλές είτε κακές ; Αυτή είναι η «κατάρα» μας ...
Ανώτεροι στις εμπειρίες από τους πολλούς αλλά, δυστυχώς όμοιοι στην καθημερινότητα ... Πάντα συνειδητοποιημένοι είτε ως απλοί άνθρωποι είτε ως ιδεολόγοι. Μονίμως να κοιτάμε πέρα από το ανθρώπινο και ποτέ να μην το φτάνουμε ...
Για τους απλούς καθημερινούς σκλαβάνθρωπους είμαστε τα «αντικοινωνικά στοιχεία», για τους Συντρόφους είμαστε εκείνοι που εύκολα πεθαίνουμε για μια ΙΔΕΑ με το χαμόγελο στα χείλη χαιρετώντας τον κόκκινο ήλιο ...
Είμαστε αυτοί που ποτέ (ευτυχώς για εμάς) δεν μετανοούν για όσα και ότι έκαναν .... - ποιό το νόημα να κάνεις κάτι και μετά να μετανιώνεις ; - είμαστε οι σημερινοί λυσσαλέοι επαναστάτες που αναζητούν Ιδέες και Ήθη εποχών πριν από εμάς για εμάς ... Εκείνοι που μιλάνε για γη πατέρων, φυλή και έθνος !
Συνειδητοποιημένος ... Μια λέξη που θα μας «καίει» για πάντα ... μια λέξη που πάντα θα μας διαφοροποιεί .... «κατάρα» ή «ευχή» όλα γίνονται ένα μέσα στην δική μας ανθρώπινη ύπαρξη.
Είμαστε εκείνοι που νιώθουμε μεγαλείο αλλά γνωρίζουμε και το πόσο μικροί είμαστε μέσα στο χρόνο ...
Η αντίσταση μας πρέπει να είναι και αισθητική ! (μέρος α')
Αισθητική: η τέχνη του ωραίου. Ο εναγκαλισμός λέξεων και εικόνων, η κατάλληλη σύζευξη σχημάτων, χρωμάτων αλλά και ήχων. Η αρτιότητα νου και σκέψης διανθισμένη με την τέχνη, η δημιουργία σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο παρουσιασμένη με συγκεκριμένη τεχνοτροπία και από ανάλογη καλλιτεχνική οπτική.
Τέχνη είναι η γλώσσα των αισθήσεων που μας δίνει την δυνατότητα να εξωτερικεύσουμε και να μορφοποιήσουμε πραγματικότητες και συναισθήματα, με διάφορες μορφές καλλιτεχνικής έκφρασης: εικόνα, λόγος, μουσική, με ένα συμβολικό χαρακτήρα και συγκινησιακή κάποιες φορές ποιότητα. Η τέχνη για πολλούς αποτελεί μια υπέρβαση της πραγματικότητας.
Είναι μια παραστατική μορφοποίηση οραμάτων και ψυχικών ερεθισμών, που συλλαμβάνει η φαντασία και διεργάζεται η σκέψη του καλλιτέχνη. Άλλωστε, η καλλιτεχνική δημιουργία ενυπάρχει παντού, σε κάθε τομέα της κοινωνικής δραστηριότητας του ανθρώπου.
για περισσότερα στον σύνδεσμο εδώ ...
Razorblade Nightmare.
Μια γεύση από την νέα μπάντα της Αθήνας που πρόκειται να κυκλοφορήσει σύντομα το ντεμπούτο της με 13 τραγούδια και τίτλο '40 Χρόνια'. Εκτός από 3 κομμάτια στα Αγγλικά, κατά βάση πρόκειται για ελληνόφωνο γκρούπ που καυτηριάζει κοινωνία και τα κοντά 40 χρόνια ελληνικής δημοκρατίας και κοινοβουλευτισμού.
Βιβλιοπαρουσίαση: Το μυστικό του κοχυλιού (Περίανδρος Ανδρουτσόπουλος)
Το μυστικό του κοχυλιού: συγγραφικό έργο του Περίανδρου Ανδρουτσόπουλου και σίγουρα ένα από τα πιο γνωστά - και δυσεύρετα - βιβλία του εθνικιστικού χώρου. Η πλοκή που εκτυλίσσεται στις 200 σελίδες του βιβλίου θα σας καθηλώσει από την πρώτη στιγμή και θα σας ταξιδέψει σε μια σκοτεινή εποχή.
Κυκλοφόρησε το έτος 1996 από τις εκδόσεις «Ηλιοφόρος» ενώ σήμερα ο μόνος τρόπος για να το βρείτε είναι σε πάγκους βιβλιοπωλείων. Αναμφισβήτητα το εν λόγω λογοτεχνικό έργο αποτέλεσε την εποχή εκείνη την πιο σημαντική συμβολή στην αναγέννηση του ελληνικού ιστορικού μυθιστορήματος. Η προμετωπίδα του βιβλίου δίνει την ευκαιρία στον αναγνώστη να νιώσει ότι δεν πρόκειται για άλλο ένα κοινό βιβλίο: «Θα 'θελα να ζω τριακόσια χρόνια. Εκατό χρόνια να σκοτώνω παλιανθρώπους. Εκατό χρόνια να κάμω φυλακή, κι εκατό χρόνια να γλεντάω».
Πολεμική γραφή λοιπόν και σίγουρα κατάθεση ψυχής από έναν άνθρωπο που διώχθηκε για τις ιδέες του από το κράτος και το γνωστό παρακράτος, και φυλακίστηκε επί χρόνια στα κάτεργα της δημοκρατίας μόνο και μόνο επειδή δηλώνει και νιώθει Εθνικοσοσιαλιστής. Όμως προς απογοήτευση πολλών πάλεψε γενναία και νίκησε τους άθλιους τους δειλούς και τους συκοφάντες και σήμερα είναι ελεύθερος και πιο δυνατός από ποτέ. Το οπισθόφυλλο του βιβλίου σε λίγες γραμμές προβάλλει το μήνυμα: «τα μυστικά κλειδιά του έργου είναι για λίγους»:
Στο Μεσαίωνα... Σαράντα χρόνια πριν αλωθεί η Πόλις ... Στη Λυκία της Μικρασίας ... Απέναντι απ' τη Ρόδο των Ιωαννιτών Ιπποτών ... Σε μια πόλη Ελλήνων ... Όπου οι Τούρκοι κυριαρχούν ... Και οι Εβραίοι συνωμοτούν ... Μέσα στους χορούς των Δερβισών ... Όταν οι Εθνικοί ονειροπολούν ... Και οι μάγοι αποφασίζουν ... Γεννιέται ένα όνειρο ... Που 'ναι κι εφιάλτης ... Ώστε κάτω απ' τις ταφόπλακες ... Να γλυστρά ένας μύθος ... Ένα αρχέγονο μυστικό ...
Drudkh - Eternity
Drudkh: Ουκρανική μπάντα που συνδυάζει black metal με folk στοιχεία. Ο εν λόγω δίσκος (Blood in Our Wells / Кров у Наших Криницях) κυκλοφόρησε το 2006 και είναι αφιερωμένος στον Ουκρανό Εθνικιστή οπλαρχηγό Stepan Bandera.
Διαμαρτυρία της αντιστασιακής οργάνωσης Hamas για την διδασκαλία του «εβραϊκού ολοκαυτώματος» στους Παλαιστινίους της Γάζας.
Ο Οργανισμός των Ηνωμένων Εθνών, ξεκίνησε ένα νέο πρόγραμμα, για τη διδασκαλία του Ολοκαυτώματος των Εβραίων, στα σχολεία της Γάζας, οδηγώντας στην άγρια καταδίκη (αυτής της πρωτοβουλίας) από τους μαχητικούς καθηγητές και τους κυβερνήτες της Χαμάς στη Γάζα, και ενώ ακόμη και η Παλαιστινιακή βουλή είναι επιφορτισμένη με τις ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις με το Ισραήλ.
Αν εφαρμοστεί, θα είναι η πρώτη φορά που τα περισσότερα παιδιά των Παλαιστινίων, θα μάθουν για τον Εβραϊκό (ισχυρισμό) του “ολοκαυτώματος”.
Αλλά η Παλαιστινιακή κατακραυγή υπογραμμίζει πόσο ευαίσθητο είναι αυτό το ζήτημα για τους Παλαιστίνιους.
για την συνέχεια στον σύνδεσμο εδώ ...
Ελεγχόμενες ηγεσίες και ακέφαλη αντίσταση στην σύγχρονη κοινωνία.
του Έσπερου.
Αν κοιτάξουμε της ηγεσίες των πολιτικών κομμάτων θα δούμε ότι είναι πλήρως κατευθυνόμενες. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι ξένες πρεσβείες ελέγχουν πλήρως το πολιτικό κατεστημένο της πατρίδας μας. Ο μεσσιανισμός λοιπόν δεν πρόκειται να ωφελήσει ένα επαναστατικό πατριωτικό κίνημα, αφού ο ηγέτης του με το που θα εμφανιστεί στο πολιτικό προσκήνιο πρέπει να έχει έρθει σε επαφή με τα ξένα κέντρα κατοχής. Για αυτό έχουν δίκιο όσοι υποστηρίζουν ότι αν μπορούσαν οι εκλογές να αλλάξουν τα πράγματα θα ήταν σίγουρα παράνομες. Ευτυχώς σήμερα έξι στους δέκα Έλληνες έπαψαν πια να ελπίζουν στις εκλογές και στα κομματικά μαντριά.
Το πολιτικό κατεστημένο, που κυριαρχεί στα χρόνια της μεταπολίτευσης, αποτελείται από δύο βασικές κοινωνικοπολιτικές θεωρίες. Η θεωρία του «κομμουνισμού» που είναι προσηλωμένη στις ιδέες του διεθνισμού και αυτή του «καπιταλισμού» που κυριαρχείται από το φιλελεύθερο πολυπολιτισμικό μοντέλο. Οι δύο αυτές θεωρίες μπορεί φαινομενικά να φαίνεται ότι βρίσκονται σε τροχιά σύγκρουσης αλλά έχουν ένα κοινό σημείο. Στηρίζουν την οικονομική ανάπτυξη στο φτηνό εργατικό δυναμικό. Δηλαδή και οι δύο κοινωνικοπολιτικές θεωρίες θέλουν στην Ελλάδα να εργάζεται ο μετανάστης (νόμιμος για τον κομμουνισμό παράνομος για τον καπιταλισμό), ώστε να κερδίζει ο κεφαλαιοκράτης και να παράγεται ένα προϊόν με χαμηλό κόστος παραγωγής για να είναι ανταγωνιστικό. Όπως υποστηρίζουν δηλαδή μόνο με τους μετανάστες θα μπορέσει η ελληνική παραγωγική οικονομία να αναπτυχθεί.
Ο ελληνικός λαός δεν ακούει κάποια άλλη εναλλακτική λύση οικονομικής ανάπτυξης, άρα νομίζει ότι δεν έχει κάποια άλλη επιλογή. Και αυτό βολεύει σε μεγάλο βαθμό τους τοκογλύφους και τους παγκόσμιους εξουσιαστές. Οι σημερινοί κατακτητές των λαών και οι συνεργάτες τους δεν φοβούνται την κοινωνική αναταραχή αλλά την λαϊκή εξέγερση και την εθνική επανάσταση. Για να γίνει όμως επανάσταση πρέπει να ακούσει ο λαός τον τρόπο που θα ζήσει μετά την εξέγερση και την τελική νίκη. Αν είναι να ζήσει ελεύθερα τότε θα δεχτεί να θυσιάσει τη ζωή του για την «Ιδέα». Σήμερα αυτοί που καλούν τον λαό σε αντίσταση δεν του προτείνουν ένα διαφορετικό μοντέλο ανάπτυξης δεν του προτείνουν μια λύση για να βγει από το φιλελεύθερο καπιταλιστικό τούνελ.
Κάποιες «εθνικιστικές» κραυγές που υπάρχουν στην Ευρώπη αλλά και στη χώρα μας είναι εντελώς ακίνδυνες για το κατεστημένο της φιλελεύθερης αγοράς. Σε Γαλλία, Αυστρία, Ολλανδία, και τις υπόλοιπες Ευρωπαϊκές χώρες, ακούγονται φωνές κατά των μεταναστών αλλά χωρίς καμιά ουσία (Βίλντερς κα). Αν για παράδειγμα κάποιοι από όλους αυτούς που το παίζουν δήθεν «πατριώτες», έπαιρναν την εξουσία και «διώχνανε» σε μια νύκτα τους ξένους μετανάστες που ζούνε στη χώρα τους, σε λίγους μήνες αυτοί θα «επέστρεφαν», αφού η οικονομική ανάπτυξη θα είχε ανάγκη τα φτηνά εργατικά χέρια για να παράγουν «ανταγωνιστικά» προϊόντα. Δηλαδή έχουμε 100% αστικές ακροδεξιές πολιτικές κραυγές χωρίς καμιά πολιτική ουσία.
Θα ήταν πραγματικά επικίνδυνοι αν αντί να λένε αοριστολογίες και ξύλινα λόγια μπορούσαν να προτείνουν έναν διαφορετικό τρόπο παραγωγής, που δεν θα είχε ανάγκη την εισαγωγή φτηνών εργατών. Αυτό περιμένει να ακούσει ο ελληνικός λαός, αλλά δυστυχώς οι κατευθυνόμενοι πολιτικοί ηγέτες του όχι μόνο δεν λένε αλλά ούτε τολμάνε να σκεφτούν. Και επειδή όπως προαναφέραμε όλα είναι ελεγχόμενα από ξένα κέντρα, αφού ζούμε εδώ και χρόνια σε μια κατεχόμενη πατρίδα, για να υπάρξει αληθινή αντίδραση, που θα φέρει μια αληθινή επανάσταση, θα πρέπει να είναι ή «ακέφαλη αντίσταση» ή «αντίσταση δίχως ηγέτη», δηλαδή πολλές μικρές ομάδες που θα έχουν ένα κοινό πολιτικό πλαίσιο αγώνα.
Η στρατολόγηση και συμμετοχή των ατόμων θα πρέπει να γίνεται από τα ίδια τα μέλη του κάθε πυρήνα. Με αυτό τον τρόπο αποφεύγεται μια ξεπουλημένη πολιτική ηγεσία ή κάποια περίεργα «δυστυχήματα» που θα άλλαζαν την πορεία της ιστορίας. Ο μεγάλος αριθμός τους, που θα είναι απλωμένος σε ολόκληρη την χώρα, θα κάνει τρομερά δύσκολο τον οποιοδήποτε έλεγχο από τα ντόπια ή ξένα κέντρα εξουσίας. Ο λαός είναι ώριμος για δράση αυτό που χρειάζεται είναι ιδεολογική έμπνευση και αυτό μπορεί να γίνει μόνο με λόγια που θα συνοδεύονται και από έργα.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
-wzor.jpg)
