Νεκρολογία που γράφτηκε από τον Κωνσταντίνο Μποβιάτσο για τον Γάλλο Συναγωνιστή Gilles Soulas (1955 - 2021)
Adieu, camarade !
Νεκρολογία που γράφτηκε από τον Κωνσταντίνο Μποβιάτσο για τον Γάλλο Συναγωνιστή Gilles Soulas (1955 - 2021)
του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου
Έφυγε από την ζωή ο Γάλλος Gilles Soulas, ένας μεγάλος συναγωνιστής, μαχητής από όλες τις πλευρές.
Ένας εθνικιστής που μέσα από το πεζοδρόμιο με τον ακτιβισμό του από νεαρή ηλικία, στις δύσκολες και αιματηρές εποχές των συγκρούσεων στην Γαλλία την δεκαετία του ‘60 και ‘70, μάχες σώμα με σώμα όχι μόνο με τους αριστερούς αλλά και με το σύστημα.
Το 1976 πήγε εθελοντής στο Λίβανο μαζί με άλλους Ιταλούς νεοφασίστες όπου και πολέμησε στο πλευρό των Μαρωνιτών.
Τεράστιος και στο μυαλό με δράση πνευματική, βιβλία, ομιλίες και τα τελευταία χρόνια την μεταπολιτική.
Τον γνώρισα στην Provence, στην Νότια Γαλλία σε εθνικιστική κατασκήνωση το 2019 και εντυπωσιάστηκα από τον τρόπο που νικούσε, τις γνώσεις και το παράστημα που ήταν σαν μια βελανιδιά.
Είχε ανοίξει και εκδοτικό οίκο καθώς και ένα φοβερό βιβλιοπωλείο το “Nouvelle Librairie” από το οποίο παρέλασαν μεγάλα ονόματα του Γαλλικού εθνικισμού και διανοούμενοι εθνικιστές μεγάλου βεληνεκούς της Ευρώπης.
Συναγωνιστή Gilles Soulas: Αθάνατος!
Με τεταμένη την Δεξιά: Θέλουμε για γείτονες Εθνίκια και Λευκούς, Δασκάλους στα σχολεία μας Φασίστες Αυθεντικούς (η εκδίκηση για την πολυφυλετική κοινωνία είναι η συσπείρωση στις γραμμές της antiantifa δράσης)
γράφει ο Wood
Brother
Μετά την πτώση του Σοβιετικού συνασπισμού που επετεύχθη
μέσω της συμφωνίας της αόρατης κομματικής μαφίας με τα γεράκια των ΗΠΑ τα οποία
χρηματοδοτούσαν το Κρεμλίνο με τα «κόκκινα δολάρια», άνοιξε ο δρόμος για την πλήρη κυριαρχία του
καπιταλισμού και της ελεύθερης αγοράς. Όμως παρά το γεγονός της μετακίνησης
πληθυσμών λόγω της εξαθλίωσης που προκάλεσε ο φιλελευθερισμός, αυτό
που δεν μπόρεσε να αποτρέψει η νέα πλανητική εξουσία ήταν η υπόγεια συμπόρευση
μερίδας των λευκών πληθυσμών της Ανατολικής Ευρώπης που βρήκαν καταφύγιο σε
χώρες της Δυτικής Ευρώπης με τους γηγενείς υπερασπιστές της παράδοσης.
«Πιστεύω
πως η σημαία έχει υψωθεί. Τώρα σπεύδουμε να την υπερασπιστούμε χαρούμενα,
ποιητικά. Υπάρχουν μερικοί που μπροστά στην ξεκινημένη επανάσταση πιστεύουν ότι
για να μαζευτούν οι εθελοντές χρειάζονται να προσφερθούν οι πιο ανώδυνες
λύσεις, πιστεύουν ότι η προπαγάνδα πρέπει να αποκρύπτει όλα όσα μπορούν να
προκαλέσουν συγκινήσεις ή να φανερώνουν μια στάση ενεργητική και εξτρεμιστική.
Τι αυταπάτη! Οι λαοί δεν σπρώχνονται μπροστά παρά μόνον από τους ποιητές.
Αλίμονο σ’ εκείνον, που μπροστά στην ποίηση που καταστρέφει, δεν ξέρει να
αντιπαρατάξει την ποίηση που υπόσχεται»
Jose Antonio Primo de Rivera
Έτσι η Μάγδα από την Ουκρανία βρέθηκε στην Θεσσαλονίκη
και η Ελένη από την Ρουμανία βρέθηκε στην Αθήνα, όπως και η Χρύσα από την
Πολωνία άνοιξε μια νέα ζωή στην Λάρισα. Λευκοί πληθυσμοί που υπήρξαν φορές που κατάφεραν
να στήσουν με επιτυχία ενα νέο σπιτικό και την αξιοπρέπεια τους αν και κάποιες
φορές δεν άντεξαν και λύγισαν από την γραικυλική συμπεριφορά και το κλίμα της ανθρωποφαγίας. Όμως
τελικά χιλιάδες λευκά παιδιά ανατράφηκαν και μεγάλωσαν σε μια χώρα που παρά
την ευλογία των Θεών ρέπει προς την καταστροφή. Μεγάλος αριθμός λευκών παιδιών
των μεταναστών που έκαναν μικτές οικογένειες ή απλά παρέμειναν στην χώρα αποποιήθηκαν
την καταγωγή τους έως ένα σημείο και σήμερα δηλώνουν μόνο Έλληνες. Γοητεύτηκαν από την
εσωτερική δύναμη του Ελληνισμού που επιβάλλεται μέσα από το κάλεσμα της νέας Βαράγγιας
Φρουράς που ασυναίσθητα δημιουργήθηκε σε πόλεις και χωριά της ελλαδικής δυστοπίας.
Που θα τους βρεις τους ξένους που νιώθουν όμως και Έλληνες; Στα γήπεδα
να έχουν τατουάζ με σβάστικες και κέλτικους, θα τους δεις το 2018 στα συλλαλητήρια
για την Μακεδονία να συμμετέχουν στην πρώτη γραμμή ενάντια στους συριζαίους και
τους μπάτσους, θα τους γνωρίσεις σε χώρους δουλειάς και σε σχολές να προσπαθούν
για την μόρφωση και την προσωπική τους εξέλιξη, θα τους χαιρετίσεις την αυγή
που πάνε για το μεροκάματο και μοχθούν για το αύριο. Θα τους δεις ακόμη και σε αυτόνομες ομάδες και εθνικιστικούς
πολιτικούς σχηματισμούς να αποδέχονται τον συγκερασμό της ξένης νοοτροπίας με την ελληνική
ταυτότητα τους πέρα από τις έγγραφες κρατικές διατάξεις και τους αντιδραστικούς αφορισμούς. Από την Βαλτική
μέχρι τον Καύκασο χιλιάδες λευκά παιδιά ανάμεσα μας με μια ιδεολογική καρδιά να χτυπάει ξέρουν να μισούν το ανθελληνικό κράτος επειδή τους αγνοεί και τους πολεμάει
ενώ προωθεί μονόπλευρα και με πλάνο τον Νιγηριανό μπασκετμπολίστα και τα λοιπά κυβερνητικά φερέφωνα. Δεν ξεχνούν ποτέ τι τράβηξαν τα σόγια τους τόσο στον κομμουνισμό όσο και
στον καπιταλισμό νιώθουν περήφανοι για την καταγωγή τους και οι φυσικοί τους σύμμαχοι
δεν είναι άλλοι φυσικά από τους Έλληνες νεοφασίστες και εθνικοσοσιαλιστές παρά το μίσος που υπάρχει λόγω των παλαιών μικροεθνικισμών.
Δεν είναι κρυφό γεγονός η παρουσία Αρμενίων και Πολωνών στην παλιά «Χρυσή Αυγή», η μετέπειτα συνδρομή Ουκρανών και Ρώσων σε παρέες και ομάδες που δεν είχαν και την καλύτερη άποψη για την δημοκρατία. Μια δημοκρατία που ρίχνει στην ανεργία τους γονείς τους όπως και τους ντόπιους Έλληνες, που προωθεί το αποκρουστικό ξόανο της Αμάλ και τα δικαιώματα του κάθε ανώμαλου εθνομηδενιστή, που χρηματοδοτεί αφειδώς τις ΜΚΟ για να γίνουν όλες οι γειτονιές της Αθήνας συνοικίες που θα θυμίζουν στο τέλος λαϊκή αγορά της Καμπούλ. Απέναντι σε αυτή την νέα πραγματικότητα της αντικατάστασης πληθυσμού από τους ασιατικούς πληθυσμούς και τους πιστούς οπαδούς του Σαλαφιστικού Ισλαμισμού, κάποιοι Έλληνες και ξένοι μαθητές λένε ΟΧΙ και αυτό το ΟΧΙ ακούστηκε και στο ΕΠΑΛ της Σταυρούπολης πριν λίγες ημέρες!
Έλληνες και Ξένοι όλοι Λευκής καταγωγής χωρίς κομματική ή πολιτικάντικη καθοδήγηση, Αυτόνομοι και Ελεύθεροι, Άναρχοι και με μια πρωτόλεια Αντιδημοκρατική Σκέψη, με Τεταμένη την Δεξιά σε έναν προκλητικό αλλά υπερήφανο Χαιρετισμό μπροστά στον άνανδρο εχθρό όπως χαιρετούσαν και οι παππούδες πριν τους εκτελέσουν οι πράκτορες και τα τσιράκια τους, αλύγιστοι νεολαίοι μπροστά στις καθοδηγούμενες συμμορίες της κομματικής σαπίλας, με μόνο Οδηγό το Αίμα τους και την Ταυτότητα τους αντιστάθηκαν δυναμικά στις απειλές των εθνομηδενιστών αριστεριστών που με λοστάρια απειλούσαν μικρά παιδιά και έριχναν νερό στον μύλο του κρατικού αντιφασισμού τον οποίο γέννησε η αμερικανική πρεσβεία στο Δυτικό Βερολίνο και είναι γνωστή ως antifa.
Απέναντι τους βρήκαν και τα προδοτικά ΜΜΕ που τους ξέπλυναν για τα καλά και την αντιτρομοκρατική καθώς και τα λοβοτομημένα πιόνια της ΚΝΕ και των ΕΑΑΚ που φαντασιώνονται ότι είναι μέλη των μπολσεβίκων ενώ πολλές φορές έσπευσαν να υπερασπιστούν την υγειονομική δικτατορία και το αστικό καθεστώς αλλά ποτέ δεν βγάζουν μιλιά ή δεν διαδηλώνουν για τα σιωνιστικά εγκλήματα των ΗΠΑ και των Σαούντ σε Λίβανο, Συρία, Υεμένη και Λιβύη ή για την μετατροπή της χώρας μας σε χώρο και σε αποθήκη ψυχών ακόμη και σε στρατιωτική Ισραηλινή βάση. Αυτά τα πλάσματα με τον Γκεβάρα στο μπλουζάκι που αν ζούσε ο Αργεντίνος επαναστάτης της Κουβανικής Επανάστασης θα τους πέταγε με συνοπτικές διαδικασίες στους καρχαρίες της Καραϊβικής ή όπως έλεγε ο προσφάτως αποθανών μουσικοσυνθέτης Θεοδωράκης «θα τους κρεμούσαν πρώτους οι Σοβιετικοί αν είχε κερδίσει ο Στάλιν στα Δεκεμβριανά» άρχισαν και πάλι να ζητούν ως άλλοι Ιακωβίνοι τον θάνατο για τους μικρούς σε ηλικία αντιπάλους τους και να απειλούν με ένα μελλοντικό Νέο Ηράκλειο νομίζοντας ότι είναι η νέα δολοφονική ΟΠΛΑ.
Οι άναρθρες κραυγές υποχώρησης και απόγνωσης όμως μπροστά στους νεολαίους που αντέδρασαν αυθόρμητα και με το εθνόσημο στην καρδιά και ουσιαστικά ήταν άοπλοι και ολιγάριθμοι απέναντι σε μια σχεδιασμένη επίθεση ενήλικων και μελών κομμάτων της νατοϊκής αριστεράς είναι μια ακόμη μουσική πανδαισία στα αυτιά μας. Άλλωστε για εμάς τους Αντιδημοκράτες της «Τρίτης Θέσης» αλλά και για όλους τους συναγωνιστές μας που μισούν την αστική δημοκρατία η μάχη δεν τελείωσε το ’45 και συνεχίζεται σε όλο τον κόσμο απέναντι στις δυνάμεις της σήψης και της υποτέλειας. Θα δώσουμε την τελευταία μάχη ακόμη και αν χάσουμε!
Παντού μια νέα Σταυρούπολη
πρέπει να γεννηθεί, περήφανα να ανεμίζουν τα λάβαρα της Νίκης και του Αίματος,
στηρίξτε με κάθε τρόπο τους συλληφθέντες, βοηθήστε οικονομικά τις οικογένειες τους
απέναντι στα δικαστικά έξοδα, μην περιμένετε τίποτα από τους βολεμένους ακροδεξιούς
λακέδες, απαντήστε με Ιδεολογική Λύσσα και Αυτόνομη Συνείδηση απέναντι στα
δημοσιογραφικά τσιράκια και τις κίτρινες φυλλάδες που ευλογεί πάντα η Καραμανλική δεξιά και
προωθεί η γερμανική πρεσβεία μέσω των ιδρυμάτων.
Ζήτω η Σιδηρά Νεολαία!
Με το Σπαθί και το Σφυρί: Προμηθευτείτε από το βιβλιοπωλείο «Ορφικός» την σημαία της «Τρίτης Θέσης» και του «Μαύρου Μετώπου»
Με το Σπαθί και το Σφυρί: Προμηθευτείτε από το βιβλιοπωλείο «Ορφικός» την σημαία της «Τρίτης Θέσης» και του «Μαύρου Μετώπου»
Με πρωτοβουλία Αυτόνομων και την καίρια συνδρομή του
παλαίμαχου Συναγωνιστή και εκδότη Αθανάσιου Γιαλαμά μπορείτε να προμηθευτείτε από
το βιβλιοπωλείο «Ορφικός» την σημαία της «Τρίτης Θέσης» και του «Μαύρου Μετώπου»,
ελληνικής κατασκευής και άριστης ποιότητας σε διάσταση 70x100 εκατοστά.
Τιμή 11 ευρώ συν τα έξοδα αποστολής
Για να την προμηθευτείτε καλέστε στο βιβλιοπωλείο «Ορφικός»
στο κινητό 6988055650 ή στείλτε mail
στην
ηλεκτρονική διεύθυνση: gialamas1960@hotmail.gr
http://thrakikosoionos.blogspot.com/
Αποκλειστικό: συνέντευξη με τον εκδότη και παλαίμαχο συναγωνιστή Αθανάσιο Γιαλαμά
Στηρίξτε το αγροτοβιβλιοπωλείο «Ορφικός» και τις εκδόσεις «Θρακικός Οιωνός» (6988055650) ΙΙ
Στηρίξτε το αγροτοβιβλιοπωλείο «Ορφικός» και τις εκδόσεις «Θρακικός Οιωνός» (6988055650) I
Ενάντια σε Δεξιά και Αριστερά, ενάντια στον κόσμο της φιλελεύθερης νεωτερικότητας
Έχουμε γράψει αρκετές φορές ότι ο Αριστερός είναι ένας διεθνιστής αντίπαλος που τον αντιμετωπίζουμε κατά πρόσωπο. Ενώ ο Δεξιός ένας διεθνιστής αντίπαλος που χτυπά πισώπλατα. Και τούτο γιατί μέσω των επικοινωνιακών μηχανισμών και των ιστορικών συγκυριών η Δεξιά έχει εγκλωβίσει στο πολιτικό της πεδίο κοινωνικά στρώματα συντηρητικών πολιτών, που κανονικά θα έπρεπε να υποστηρίζουν κάποιο παραδοσιοκρατικό ή εθνικιστικό πλαίσιο. Έχει, δηλαδή, ο Δεξιός μηχανισμός προπαγάνδας κάνει πιστευτή στον δημόσιο λόγο την ψευδή θέση ότι η Δεξιά είναι πολιτική δύναμη εθνοκεντρικά πατριωτική. Ασφαλώς αυτό είναι ένα χυδαίο ψεύδος!
Ιδίως στην Ελλάδα, αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη, οι Δεξιοί πολιτικοί κραυγάζουν για τα εθνικά δίκαια και την υπεράσπιση των παραδοσιακών ταυτοτήτων όσο βρίσκονται στην αντιπολίτευση. Και τα ξεχνούν όλα αυτά μόλις κυβερνούν. Πρόκειται για κάτι νομοτελειακά αναμενόμενο για όποιον έχει τις βασικές γνώσεις της ιστορίας των πολιτικών ιδεών. Γιατί εφόσον ο όρος Δεξιά συμπεριλαμβάνει ανάμεσα στις άλλες θέσεις και την πίστη στην ελευθερία της αγοράς, τον ατομικισμό και την ελευθερία που θεμελιώνεται πάνω στην πολιτική ανθρωπολογία του ατόμου (και όχι του έθνους ως συλλογικού οργανισμού), είναι αυτονόητη προέκταση η κατάληξη σε διεθνιστικές πολιτικές θέσεις.
Ένα χαρακτηριστικό ελληνικό παράδειγμα αυτής της κατάστασης δικαίωσε τα όσα γράφουμε πριν λίγες μέρες. Ο Άδωνις Γεωργιάδης είναι ο τυπικός φανφαρόνος πολιτικός της Δεξιάς, που μπορεί την ίδια στιγμή να αναπαράγει τις κούφιες κλασικιστικές ρητορείες περί της αξίας των αρχαίων μας παραδόσεων και, ταυτοχρόνως, να υπηρετεί τα πιο σκληρά διεθνιστικά συμφέροντα της παγκόσμιας ελίτ των μεγαλοαστών καπιταλιστών. Πριν λίγες μέρες η συγκεκριμένη περσόνα του πολιτικού βίου δήλωσε ότι οι μικρομεσαίες ελληνικές επιχειρήσεις δεν θα έχουν την δυνατότητα τραπεζικού δανεισμού αν δεν συγχωνευτούν. Στην ουσία εννοούσε αν δεν εξαγοραστούν από κάποιο ισχυρό επιχειρηματικό όμιλο.
«Επιχειρήσεις με δύο-τρεις εργαζομένους στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν έχουν πρόσβαση στις τράπεζες. Τι να κάνουμε τώρα;», αυτή ήταν η επιχειρηματολογία του εν λόγω υπουργού. Ας αποκωδικοποιήσουμε το πολιτικό περιεχόμενο αυτής της φράσης προκειμένου να εξάγουμε τα συμπεράσματά μας.
Πρώτα και κύρια ο Δεξιός πολιτικός (όπως κάνουν και οι ομοϊδεάτες του ανά τον κόσμο) αγνόησε επιδεικτικά την ιδιαιτερότητα του ελληνικού εθνικού μας οικονομικού περιβάλλοντος με το επιχείρημα ότι έτσι γίνεται στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Όχι μόνο παρέβλεψε ότι στην Ευρωπαϊκή Ένωση υπάρχουν πολλά και διαφορετικά οικονομικά περιβάλλοντα, αλλά προδιέγραψε ότι όλα αυτά τα διαφορετικά εθνικά περιβάλλοντα θα προσαρμοστούν σε μια γενική υπερθενική νόρμα, η οποία υπαγορεύεται από την α-εθνικά παγκόσμια ελίτ των αγορών. Αν μη τι άλλο εδώ έχουμε να κάνουμε με την πιο σκληρή εκδοχή του διεθνισμού.
Ας υποθέσουμε ότι το όραμα των Δεξιών πατριδοκάπηλων γίνει πραγματικότητα. Οι μικρές οικογενειακές εταιρίες θα απορροφηθούν από τους ισχυρούς ομίλους της καπιταλιστικής ελίτ. Τότε δεν θα έχουμε ψιλικατζίδικα και περίπτερα στην γειτονιά μας, αλλά μόνο υποκαταστήματα μεγάλων (ενδεχομένως και υπερεθνικών brands). Δεν θα έχουμε ελληνικά βιβλιοπωλεία αλλά τοπικές εκδοχές πολυκαταστημάτων. Δεν θα έχουμε συνεργεία και καταστήματα ρούχων αλλά μόνο αντιπροσωπείες μεγάλων εταιριών. Όλο αυτό δεν συνιστά απλά μια συγκέντρωση κεφαλαίου. Προϋποθέτει, ταυτόχρονα, και έναν πολιτισμικό μετασχηματισμό που θα χτυπά κατευθείαν την καρδιά της εθνικής μας ιδιαιτερότητας. Το πολυεθνικό brand, μέσω της αισθητικής (ταμπέλες, διαφημίσεις,) και του τρόπου παραγωγής (εργασιακοί αυτοματισμοί, ντύσιμο εργαζομένων κλπ) θα επιβάλει τα «οικουμενιστικά» μοντέλα συμπεριφοράς και αισθητικής αντίληψης για τον κόσμο ακόμη και στην κάθε γωνιά μιας ελληνικής γειτονιάς. Αυτό, ασφαλώς, δεν ενοχλεί τους Δεξιούς κομπορρήμονες, που κατά τα άλλα παπαγαλίζουν τις φιλολογικές τους ανοησίες περί της αξίας «των αρχαίων ημών προγόνων».
Ο πατριωτισμός των Δεξιών είναι ένας πατριωτισμός τουριστικός. Ένα κάλπικο φολκλόρ για να στολίζουν τον ραγιαδισμό τους προς το μοντέλο οργάνωσης του δυτικού κεφαλαίου. Προφανώς και όταν μιλάμε για Δεξιούς δεν αναφερόμαστε μόνο στους πολιτικούς του κόμματος που κυβερνά την χώρα. Τα τελευταία δέκα χρόνια έχει οργανωθεί μια γενικευμένη αλλοίωση των ιδεολογικών νοημάτων του ελληνικού εθνικιστικού χώρου. Οι περισσότεροι σχηματισμοί (από κόμματα μέχρι αυτόνομες ομάδες και εκδοτικούς οίκους) που βρίσκονται δεξιότερα της Νέας Δημοκρατίας χρησιμοποιούν τον όρο «εθνικισμός» απλά ως σουβενίρ στην βιτρίνα. Στην πραγματικότητα είναι ακρο-Δεξιά συμπληρώματα της Νέας Δημοκρατίας. Δεν έχουν τίποτε το εθνικιστικό. Απλώς υιοθετούν μια δήθεν ακραία ζητωπατριωτική ρητορική αλλά στην πράξη υπηρετούν τα συμφέροντα των υπερεθνικών ελίτ του δυτικού κεφαλαίου και αναπαράγουν τον τουριστικό πατριωτισμό του φιλολογικού κλασικισμού. Αυτό είναι προφανές για τα νεοδεξιά και «νεοεθνικιστικά» σχήματα. Ισχύει όμως και για κάποια που εμφανίζονται με το προσωπείο του σκληρού «ναζί». Ψάξτε λίγο προσεκτικά τις θέσεις τους πάνω στην τρέχουσα επικαιρότητα και θα αντιληφθείτε τι εννοούμε.
Αλλά και ο κοινωνισμός των Αριστερών είναι εξίσου επιδερμικός. Δεν έχει τίποτε το σοσιαλιστικό και αναλώνεται σε επιδείξεις υπέρμετρης προοδευτικότητας. Η Αριστερά αποτελεί σήμερα το «προοδευτικό» σκέλος του εξουσιαστικού φιλελευθερισμού. Αριστεροί και Δεξιοί σκύβουν το κεφάλι μπρος στην παγκόσμια κυριαρχία της καπιταλιστικής αντι-εθνικής ελίτ.
Έχει ενδιαφέρον ότι μετά τις δηλώσεις του Άδωνι Γεωργιάδη για της μικρομεσαίες επιχειρήσεις Αριστεροί κύκλοι έγραψαν ότι «κυβερνά σαν Λουδοβίκος». Τα ανδρείκελα της Αριστεράς φοβούνται ακόμη και να ψελλίσουν μια κριτική προς τον εξουσιαστικό φιλελευθερισμό και φορτώνουν τις καπιταλιστικές παθογένειες στο...Παλαιό Καθεστώς της προνεωτερικής εποχής!! Λοιπόν, κύριοι της Αριστεράς, θα σας κάνουμε άλλο ένα μάθημα πολιτικής ιστορίας. Οι «Λουδοβίκοι» του Παλαιού Καθεστώτος, όταν σκέπτονταν σωστά, ρύθμιζαν την οικονομία των χωρών τους στο σύστημα των συντεχνιών. Μια μορφή μεσαιωνικού οργανιστικού προ-κοινωνισμού, το οποίο παρείχε ασφάλεια στους εργαζόμενους και δημόσιο έλεγχο στις οικονομικές δραστηριότητες. Οι «Λουδοβίκοι» του Παλαιού Καθεστώτος, όταν σκέφτονταν λαθεμένα, επέτρεπαν φυσιοκρατικές ελευθερίες που έστρωναν τον δρόμο για την έλευση του κεφαλαιοκρατικού φιλελευθερισμού. Πάντως αποφάσεις όπως αυτές του Άδωνι δεν λάμβαναν (ασχέτως αν χρεώθηκαν επικοινωνιακά λάθη με αναφορές στο παντεσπάνι κλπ).
Ενάντια σε Δεξιά και Αριστερά, ενάντια στον κόσμο της φιλελεύθερης νεωτερικότητας, υπάρχουν ακόμη κάποιες σκιές που αναδεύονται στο λυκαυγές των καιρών μας. Φέροντας τις μνήμες της Βανδέας και των Λουδιτών. Βαστώντας τα φλάμπουρα της πατρίδας και του κοινωνιστικού οργανικισμού. Σιγοσφυρίζοντας σκοπούς παλιούς και νοσταλγώντας τους πολέμους του μέλλοντος.
Ernst Röhm, ο Πολιτικός Στρατιώτης της Σοσιαλιστικής πτέρυγας του NSDAP που έπεσε θύμα της κομματικής πλεκτάνης.
«Όλες οι Επαναστάσεις
καταβροχθίζουν τα παιδιά τους»
«Δεν είμαστε λέσχη
μπουρζουάδων. Δεν φιλοδοξώ να ηγούμαι ανθρώπων που εκτιμούν οι νοικοκυραίοι,
αλλά επαναστατών, που θα σύρουν την Πατρίδα πίσω τους»
Ernst Röhm
γράφει ο Ian Black
Ο Ernst Röhm γεννήθηκε στο
Μόναχο, στις 28 Νοεμβρίου 1887. Προερχόμενος από οικογένεια της εργατικής τάξης
και μεγαλώνοντας με αρκετές ελευθερίες, μπορούσε να ασχοληθεί με τα ενδιαφέροντα
του, χωρίς η οικογένειά του να τον καταπιέζει και να του στέκεται εμπόδιο. Σε
ηλικία 19 χρονών κατατάσσεται στον Βαυαρικό στρατό. Με το ξέσπασμα του πρώτου
παγκοσμίου πολέμου, μεταφέρθηκε στην πρώτη γραμμή και τον Αύγουστο του ίδιου
έτους τραυματίστηκε σοβαρά στο πρόσωπο, αφήνοντας του ουλές, που θα κουβαλούσε
περήφανα μέχρι το τέλος της ζωής του. Δύο χρόνια αργότερα, στη μάχη του Verdun θα
τραυματιστεί ακόμα μια φορά στο στήθος, με αποτέλεσμα τον παραλίγο θάνατό του.
Έτσι μεταφέρθηκε για το υπόλοιπο του πολέμου στα μετόπισθεν και στην Ρουμανία
σαν αξιωματικός. Οι σύντροφοι του στις μάχες, τον περιγράφουν σαν έναν φανατικό
μαχητή που αψηφούσε τον κίνδυνο και πάντα μαχόμενο με θάρρος και ανδρεία. Με το
τέλος του πολέμου κόλλησε την Ισπανική γρίπη, την οποία νίκησε παρά τις
προβλέψεις των γιατρών.
Μετά τον πόλεμο, έχοντας
τον βαθμό του λοχαγού, συμμετείχε στα "freikorps", ενάντια στους κομμουνιστές, υπό τον
συνταγματάρχη Epp, καταφέρνοντας την
ολοκληρωτική νίκη ενάντια στην Σοβιετική Δημοκρατία της Βαυαρίας, που είχε
σχηματιστεί μετά τη λήξη του Μεγάλου πολέμου. Τον ίδιο χρόνο εντάσσεται στις
τάξεις του Γερμανικού Εργατικού Κόμματος και γνωρίζει τον Αδόλφο Χίτλερ, με τον
οποίο αναπτύσσει φιλία και συνεργασία καταφέρνοντας να κερδίσει σημαντικές
θέσεις μέσα στο κόμμα και να καταφέρει σπουδαία οργανωτικά και πολιτικά επιτεύγματα.
Είχε ιδρύσει αρκετές
παραστρατιωτικές ομάδες, άλλες ενταγμένες στο Εθνικοσοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα
Γερμανίας, άλλες δορυφόροι σε αυτό και άλλες που συμμερίζονταν παρόμοια ιδεολογικά
μοτίβα. Ακόμα, κατάφερε να εξασφαλίσει κονδύλια, που ενώ προορίζονταν για τον
στρατό, κατέληξαν στο κόμμα αγοράζοντας τελικά την χρεοκοπημένη εφημερίδα Münchener Beobachter,
μετονομάζοντάς την σε Völkischer
Beobachter και μετατρέποντας την στο επίσημο
προπαγανδιστικό όργανο του κόμματος μέχρι και τον Απρίλιο του '45. Ακόμα είχε
καταφέρει να δημιουργήσει και να συντονίσει, έναν συνασπισμό ενιαίου μετώπου,
ενάντια σε καπιταλιστές και κομμουνιστές, από διάφορες παραστρατιωτικές ομάδες
και μικρότερα εθνικιστικά κόμματα, όλα έχοντας έμμεσο ή άμεσο αρχηγό τους τον
Χίτλερ. Αποτέλεσμα αυτού του δύσκολου έργου ήταν η συγκέντρωση περίπου 100.000
μελών στην εκδήλωση της "Γερμανικής Ημέρας" τον Σεπτέμβριο του 1923,
από το NSDAP.
Την ημέρα του "Πραξικοπήματος
της Μπυραρίας" ο Ernst Röhm ήταν αυτός που, μέρες πριν, είχε οργανώσει την μεταφορά όπλων και στρατιωτών, υπό άκρα μυστικότητα και ήταν ένας από τους κύριους
οργανωτές του σχεδίου. Είχε συγκεντρώσει και οπλίσει 2.000 άντρες και αφού τους
ανακοίνωσε ότι ο Χίτλερ είχε καταλύσει την κυβέρνηση της Βαυαρίας και είχε κηρύξει
εθνική επανάσταση, κινήθηκε προς το υπουργείο άμυνας, το οποίο κατέλαβε και
οχύρωσε. Με την αποτυχία του πραξικοπήματος καταδικάστηκε σε 15 μηνών αναστολή.
Τον Απρίλιο του 1924,
εξελέγει βουλευτής, χωρίς να καταφέρει να επανεκλεγεί ξανά στις επόμενες
εκλογές του Δεκεμβρίου. Παράλληλα κατάφερε να δημιουργήσει και να οργανώσει από
την αρχή καινούριες παραστρατιωτικές ομάδες, καθώς και τη δημιουργία νέων "S.A."
μίας και αυτά είχαν τεθεί εκτός νόμου. Εκείνη την περίοδο ο Χίτλερ διαφωνούσε με
τον Röhm, σε ότι αφορούσε τις παραστρατιωτικές ομάδες
διότι θεωρούσε αδύνατο να γίνει δική τους η εξουσία με επαναστατικά μέσα όσο ο
στρατός και η αστυνομία ήταν πιστές στην κυβέρνηση. Τον Απρίλιο του 1925, ήρθε
η τελική ρήξη ανάμεσα τους όταν ο Χίτλερ δεν δέχτηκε την προσθήκη 30.000 μελών
παραστρατιωτικών οργανώσεων του Röhm στα S.A. αναγκάζοντας
τον τελευταίο να παραιτηθεί από τα πόστα του και να αποσυρθεί απογοητευμένος
από τη δημόσια ζωή. Το 1928 θα δεχτεί πρόταση από τη Βολιβία να συμμετέχει στον
στρατό της σαν σύμβουλος με τον βαθμό του αντισυνταγματάρχη. Δυο χρόνια
αργότερα θα επιστρέψει στην αγαπημένη του πατρίδα έπειτα από τηλεφωνική παράκληση
του Αδόλφου Χίτλερ.
Αφορμή της επιστροφής του ήταν το αποτυχημένο εσωτερικό πραξικόπημα του Walter Stennes ενάντια στον Χίτλερ. Ο Χίτλερ, αναγκάστηκε να αναλάβει γενικός αρχηγός των S.A. και διόρισε τον Röhm αμέσως επόμενο στην ιεραρχία. Ο Röhm αναδιοργάνωσε τα S.A, διόρισε άτομα της εμπιστοσύνης του σε σημαντικές ιεραρχικές θέσεις και έφερε νέες ριζοσπαστικές και επαναστατικές ιδέες στις τάξεις τους. Αυτές οι αλλαγές κατάφεραν να συγκεντρώσουν πάνω από 1.000.000 μέλη στα S.A. όπου τώρα σκοπός τους δεν ήταν η φύλαξη των συγκεντρώσεων και η προστασία των μελών του κόμματος, αλλά ο πεζοδρομιακός αγώνας ενάντια σε καπιταλιστές, κομμουνιστές και αντίπαλα κόμματα. Ακόμα τα S.A. γνωστά και ως «Τάγματα Μπιφτέκια» (κόκκινα από μέσα φαιά απέξω) διοργάνωναν απεργίες, προστάτευαν απεργίες που δεν διοργανώνονταν από τους ίδιους ή είχαν συμπαραστάτες μέλη του KPD, απειλούσαν δημόσια τους απεργοσπάστες και τα αφεντικά, επιτίθονταν στο χρηματιστήριο και σε λέσχες πλουσίων, διοργάνωναν συσσίτια για τους φτωχούς, παρείχαν καταφύγια για άστεγους και γενικότερα παρείχαν κοινωνικό έργο παράλληλα με το πολιτικό και το πολιτισμικό.
Σκοπός ήταν να περάσουν ένα
πραγματικά σοσιαλιστικό και επαναστατικό πρόσωπο στο κόμμα με σκοπό να προσελκύσουν
περισσότερους υποστηρικτές. Η ραγδαία αύξηση στις δημοσκοπήσεις άρχισε τον
πόλεμο λάσπης και επικριτικής από τα φιλελεύθερα δημοκρατικά μέσα, ένας
κλασικός και διαχρονικός τρόπος τον φιλελεύθερων δημοκρατών όταν δεν
μπορούσαν να σταθούν ενάντια στην πολιτική των αντιπάλων τους να τους
κατηγορούν και να τους λασπολογούν, πολλές φορές ψευδώς, με σκοπό να στρέψουν
τα βλέμματα σε ανθρώπινα πάθη και αδυναμίες, μακριά από το γεγονός ότι οι ίδιοι
είναι ανίκανοι πολιτικά να διαχειριστούν τις εκάστοτε καταστάσεις. Ένας τέτοιος
πόλεμος λάσπης ήταν ενάντια σε μέλη των S.A. όπου υπήρχαν
φήμες ότι κάποιοι εξ αυτών ήταν ομοφυλόφιλοι κατηγορώντας και τον ίδιο τον Röhm αλλά και αφήνοντας
αιχμές για κορυφαία ηγετικά στελέχη του κόμματος. Ο Röhm ήταν ο μόνος που
αποκαλούσε τον Χίτλερ με το μικρό του όνομα ή με το χαϊδευτικό του
"Άντι". Ένας λόγος που ο Röhm ήταν ιδιαίτερο μέλος του κόμματος ήταν
το γεγονός ότι ούτε τον φοβόταν αλλά ούτε και είχε "μαγευτεί" ποτέ από
αυτόν, σε αντίθεση με σχεδόν όλα τα υπόλοιπα μέλη.
Παράλληλα τα SA θεωρούσαν
τους εαυτούς τους ως την σοσιαλιστική εμπροσθοφυλακή της επερχόμενης εθνικοσοσιαλιστικής
επανάστασης και πίστευαν ότι έπειτα της εκλογικής νίκης τους, θα γινόντουσαν
πράξη τα όνειρα και οι αγώνες τόσων ετών, των πλέον εκατομμυρίων μελών όλων των
ηλικιών. Όμως ο Χίτλερ δεν χρειαζόταν πια τα SA για να
ολοκληρώσει τις δικές του προσωπικές επιθυμίες, καθώς και των πλούσιων βιομηχάνων, γαιοκτημόνων, αριστοκρατών, στρατιωτικών και πολιτικών που χρηματοδοτούσαν το κόμμα και ήταν
σημαντικοί πολιτικοί του σύμμαχοι.
Όσο συνέβαιναν αυτά πίσω
από τις βαριές και δρύινες κλειστές πόρτες, ο Röhm, μαζί με άλλα μέλη των SA διαφόρων
βαθμίδων, οργάνωναν και προωθούσαν την λεγόμενη "Δεύτερη Επανάσταση".
Μια επανάσταση αντικαπιταλιστική, αντιαριστοκρατική, αντιαστική και
αντιδημοκρατική. Μια επανάσταση ενάντια στην εκμετάλλευση του καπιταλισμού,
ενάντια στα μονοπώλια και υπέρ της κρατικοποίησης της γης και των επιχειρήσεων.
Σχέδια που πήγαιναν κόντρα στους νέους φανερούς φίλους αλλά και κρυφούς εχθρούς
του Χίτλερ, όπου έσπευσε να τους καθησυχάσει ότι κάτι τέτοιο δεν θα συνέβαινε.
Τα περισσότερα μέλη των SA προέρχονταν
από οικογένειες της εργατικής τάξης και μέσω αυτού, πολεμούσαν και ήλπιζαν για
ένα τέτοιο όνειρο. Ακόμα ο Röhm, καθώς και η πλειοψηφία των SA ήθελαν να
γίνουν αυτοί ο νέος επίσημος τακτικός στρατός της Γερμανίας και να απορροφηθεί
σε αυτά η ήδη υπάρχων στρατός και να δημιουργηθεί ο "Λαϊκός Στρατός"
υπό την ηγεσία του. Τα SA
εκείνη την εποχή αριθμούσαν τα 3 εκατομμύρια ενώ
η Reichswehr τα 100.000, οπότε η ένωση φάνταζε δυνατή και
λογική. Κάτι τέτοιο τρομοκρατούσε την ηγεσία της αρτηριοσκληρωτικής Reichswehr όπου δεν ήθελε να χάσει τις παραδόσεις της και
ούτε την εξουσία που είχαν τα υψηλόβαθμα μέλη του. Έτσι ο στρατός συμμάχησε με
τον Χίτλερ ενάντια στα σχέδια του Röhm, φέρνοντας στον Χίτλερ ακόμα μεγαλύτερη
υποστήριξη από το καθεστώς που υποτίθεται ότι αντιμαχόταν και θα άλλαζε.
Τον Απρίλιο του 1934 ο
Χίτλερ συναντήθηκε με την στρατιωτική ηγεσία στο πλοίο "Deutschland" όπου τους πληροφόρησε για τον επερχόμενο
θάνατο του Χίντεμπουργκ και τους πρότεινε να τον στηρίξουν στην διαδοχή του ως
αντάλλαγμα για περιορισμό και την μείωση της αντικαπιταλιστικής δύναμης των SA και την
αύξηση του στρατού. Μετά τα γεγονότα του Απριλίου ξεκίνησε μια εσωκομματική
μάχη και δημιούργησε παρατάξεις είτε υπέρ του Χίτλερ είτε υπέρ του Röhm. Οι
μεγαλύτεροι σύμμαχοι του Χίτλερ ήταν οι Γκέρινγκ, Γκαίμπελς, Χίμλερ και Ες.
Τον Ιούνιο του ίδιου
έτους, έπειτα από παράπονα του στρατού και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων στον Χίντεμπουργκ,
ο Μπλόμπεργκ παραδίδει τελεσίγραφο, του πρώτου, στον Χίτλερ όπου του ανακοίνωνε
ότι αν δεν σταματούσε αυτή η εσωκομματική πολιτική αστάθεια, θα κήρυττε
στρατιωτικό νόμο και θα παρέδιδε την εξουσία στο στρατό. Κάτι τέτοιο ανάγκαζε
τον Χίτλερ να επισπεύσει την καταστροφή των SA αλλά και των εσωκομματικών και εξωκομματικών του
εχθρών. Έτσι οι Χίμλερ και Γκέρινγκ, όπου έχοντας πολλά να κερδίσουν από την
πτώση του Röhm , ενορχήστρωσαν την "Nύχτα των Mεγάλων Mαχαιριών".
Στην προετοιμασία της κάθαρσης βοήθησε και ο Ράινχαρτ Χάιντριχ όπου πλαστογράφησε τα έγγραφα όπου αποδείκνυαν ότι ο Röhm είχε πληρωθεί 12.000.000 μάρκα από τη Γαλλία για να ρίξει τον Χίτλερ και κάποια άλλα πλαστά έγγραφα στα οποία ο Röhm σκόπευε να κάνει πραξικόπημα ενάντια στον Χίτλερ και να καταλάβει την εξουσία με τα SA. Κατόπιν εντολής του Χίτλερ σχεδιάστηκαν λίστες εντός και εκτός των SA με ονόματα εχθρών του που έπρεπε να πεθάνουν. Στις 25 Ιουνίου η Reichswehr τέθηκε σε κόκκινο συναγερμό. Την επόμενη μέρα ο Χίτλερ μετέβηκε στο Essen με αφορμή έναν γάμο και διέταξε ορισμένους ηγέτες των SA, συμπεριλαμβανομένου και του Röhm, να τον συναντήσουν την επόμενη μέρα στις 11:00. Στις 30 Ιουνίου ο Χίτλερ και μεγάλος αριθμός των SS και της αστυνομίας μέσα στην νύχτα μετέβησαν στο ξενοδοχείο όπου διέμενε η ηγεσία των SA και τους συνέλαβε. Ο δαιμόνιος Γκαίμπελς διάσημος αποστάτης της Στρασσερικής τάσης, εκμεταλλεύτηκε πολιτικά την φήμη, ότι στο ξενοδοχείο ο Edmund Heines βρισκόταν στο κρεβάτι με άλλο μέλος των SA, μιλώντας για ηθική παρακμή εντός των SA, γεγονός όμως που δεν αποδείχτηκε ποτέ.
Γυρίζοντας πίσω στα
κεντρικά γραφεία του κόμματος στο Μόναχο, ο Χίτλερ έκανε λόγο για "την
μεγαλύτερη προδοσία στην παγκόσμια ιστορία" αναφερόμενος στην υποτιθέμενη
προδοσία των SA, παρόλο που αυτή η
προδοσία είχε γίνει από τον ίδιο τον Χίτλερ στα πιστά μέλη του κόμματος που
είχαν δώσει κυριολεκτικά το αίμα τους στην ιδέα και στον αγώνα όπου ο ίδιος ο Χίτλερ τους
πούλησε για την φιλία με τον εχθρό της εθνικοσοσιαλιστικής επανάστασης, τους
αστούς, πλούσιους, καπιταλιστές, δημοκράτες.
Την ίδια ημέρα ο Γκαίμπελς
γύρισε στο Βερολίνο και έδωσε το ελεύθερο στον Γκέρινγκ να απελευθερώσει τα πιστά εκτελεστικά αποσπάσματα ενάντια σε όποιον ήταν γραμμένος στις λίστες του
θανάτου αν και πολλοί έπεσαν θύματα προσωπικών αντιδικιών. Στην φυλακή Stadelheim όπου βρισκόταν η ηγεσία
των SA φυλακισμένη, άρχισαν οι εκτελέσεις με δίκες παρωδίες
που κρατούσαν λιγότερο από ένα λεπτό. Ο Röhm από το κελί
του έβλεπε έναν έναν τους συντρόφους του να εκτελούνται. Στην αρχή ο Χίτλερ
δίσταζε να διατάξει τη δολοφονία του Röhm
αφού γνώριζε την τεράστια προσφορά του στο κίνημα και την πολύχρονη φιλία τους, για αυτό και του πρότεινε
την αυτοκτονία, ο ίδιος όμως αρνήθηκε λέγοντας "αν είναι να πεθάνω, ας με
σκοτώσει ο ίδιος ο Αδόλφος", έβγαλε τα πάνω ρούχα του και έδωσε έναν
τελευταίο χαιρετισμό με τεταμένη την δεξιά φωνάζοντας Heil Hitler!, προτού
εκτελεστεί μέσα στο κελί του.
Ενώ οι περισσότεροι Γερμανοί
σοκαρίστηκαν με τα γεγονότα, άλλοι τα είδαν θετικά ως το τέλος μιας μακροχρόνιας
πολιτικής αστάθειας ενώ σίγουρα χάρηκαν οι ξένες κυβερνήσεις και πρεσβείες. Ο Γκαίμπελς τα επόμενα χρόνια χρησιμοποιούσε συχνά την υποτιθέμενη
σκοτεινή πλευρά του Röhm - μια φήμη που ξεκίνησε από τους σοσιαλοδημοκράτες - ως μια ηθική παρακμή στα SA αν και
στο τέλος του πολέμου ομολόγησε ότι ήταν λάθος η κτηνωδία απέναντι στην
«αριστερή» τάση του Εθνικοσοσιαλισμού.
Οι δολοφονίες που έγιναν
μεταξύ των 30 Ιουνίου και 2 Ιουλίου, νομιμοποιήθηκαν με μία πρόταση
που όριζε ότι τα μέτρα πάρθηκαν ως κρατική αυτοάμυνα (...) παρόλο που τα στοιχεία
του υποτιθέμενου πραξικοπήματος ποτέ δεν βγήκαν στην δημοσιότητα και ποτέ δεν
έγινε κάποια δημόσια αναφορά σε αυτά εκτός του κόμματος. Όλα τα αντίγραφα της ταινίας
«Η νίκη της πίστης» (Der Sieg des Glaubens) καταστράφηκαν επειδή σε κάποιες
σκηνές εμφανιζόταν ο Röhm. Η μητέρα του Röhm αρνήθηκε την σύνταξη του Χιτλερικού
καθεστώτος και το ίδιο έπραξε και η γυναίκα του Gregor Strasser
ενώ οι δυο γιοι του τελευταίου πέθαναν στην πρώτη
γραμμή του ανατολικού μετώπου μετά από μερικά χρόνια.
Έτσι το όραμα μιας Εθνικοσοσιαλιστικής
επανάστασης πέθανε πριν καν αρχίσει, προδομένο από τον ίδιο άνθρωπο που το
υποσχέθηκε και εν τέλει όχι μόνο το ισοπέδωσε αλλά κατάφερε να φροντίσει ότι
δεν θα υπάρξει κάτι τέτοιο ούτε ως όνειρο έπειτα από τις συνεχόμενες αποτυχίες
του. Φαίνεται ότι τελικά ο άνθρωπος που πολλοί ακόμα φέρουν ως είδωλο, ήταν
καλός στις δολοφονίες συμμάχων κακός απέναντι στους πραγματικούς εχθρούς του
Εθνικοσοσιαλισμού.
Από το ημερολόγιο του
Γιόζεφ Γκαίμπελς :
Απρίλιος 1933
''Ο λαός ζητά Δεύτερη
Επανάσταση.
Πρέπει να κλείσουμε τους
λογαριασμούς μας, με την Αντίδραση.
Η Επανάσταση δεν θα
σταματήσει πουθενά''
Μάρτιος 1945
''Αυτά που ήθελε ο Röhm ήταν
σωστά …
Στις 30 Ιουνίου, θα
έπρεπε να είχαν εκτελεστεί καμιά εκατοστή στρατηγοί και όχι καμιά εκατοστή
αξιωματούχοι των SA.
Εκείνα τα γεγονότα ήταν
τραγικά και σήμερα βλέπουμε τις συνέπειες''
AntiCovid Μανιφέστο: άρθρο του Gabriele Adinolfi, ενός εκ των ιδρυτών της «Τρίτης Θέσης»
Gabriele Adinolfi: ένας από τους ιδρυτές της
Εθνικοεπαναστατικής «Terza Posizione», συγγραφέας και εκ των ιδεολογικών
καθοδηγητών της νεοφασιστικής κατάληψης Casa Pound, ιδρυτής του μεταπολιτικού
ινστιτούτου «Polaris»
“ … Μετά από αυτήν την πανδημία, πολλά πράγματα θα αλλάξουν
τόσο στην καθημερινότητά μας όσο και στην οικονομία και την πολιτική και εμείς
θα πρέπει να σταθούμε στο ύψος μας και να τα αντιμετωπίσουμε.
1 Να απαντήσουμε σε αυτήν την ανθρωπολογική μεταμόρφωση. Μια γενική μεταμόρφωση, τυποποιημένη που έχει την έννοια του ατομικισμού της ζωής, της μεταβίβασης της ευθύνης και του μετα-ανθρώπου.
Επομένως, να δράσουμε για την ανακάλυψη του θάρρους, της ιεραρχίας, της ιερότητας και του στιλ. Και επίσης της διαλεχτής κοινότητας και του πρωτοποριακού ρόλου που ενεργεί αυτή, για παράδειγμα ώστε να εισαγάγει την αίσθηση του τραγικού στην καθημερινή ζωή.
Για να αντιπαραβάλουμε ένα ανθεκτικό, αξονικό modus vivendi, ολυμπιακών διαστάσεων, με τη γενικευμένη οριζόντια θέση και τις συνεχείς τελλουρικές δίνες που παράγουν ανοίγματα προς τα κάτω.
Μια νέα λαϊκή αριστοκρατία είναι το βασικό στοιχείο για την προσπάθεια. Λαϊκή όχι με την έννοια των χυδαίων, τυποποιημένων και πληβείων. Αλλά ευγενής αναφορικά με τη δουλειά που έγινε στον εαυτό της …”
για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...
Ο Dante Alighieri, o γνωστός μας Δάντης.
γράφει
ο Κωνσταντίνος Μποβιάτσος
Σαν σήμερα ακριβώς πριν 700 χρόνια
πέθανε ο Dante Alighieri,
o γνωστός
μας Δάντης.
Ήταν κάποτε τα χρόνια κατά τα οποία ο Arturo
Reghini (φιλόσοφος,
μαθηματικός και εσωτεριστής), και ο Julius Evola συνδύασαν
τα πολιτικά τους οράματα με τους στίχους του Δάντη. Ο Reghini ήταν στον απόηχο των
«αποστόλων» της Αναγέννησης που είχαν προσπαθήσει να σηκώσουν το πέπλο της
αλληγορίας του Δάντη: ο πρώτος ήταν ο Gabriele Rossetti, μετά ο Pascoli θα δοκιμάσει τις
δυνάμεις του. Αλλά ο Reghini
υπερέβαλε αντικειμενικά, φαντασιωνόταν έναν παγανιστή Δάντη
πίσω από τη λατρευτική μυθοπλασία.
Στην πραγματικότητα ο Δάντης ήταν παγανιστής και χριστιανός: ότι η ηθική δομή του κόσμου του ήταν αγκυροβολημένη στις τρεις θεολογικές αρετές της χριστιανικής πίστης είναι προφανές, αλλά αυτό που καθιστά τον Δάντη θεμελιώδη για την Ιταλική ταυτότητα είναι η αριστοτεχνική του ικανότητα να ανασυνθέτει τα δύο μέρη του πολιτισμού μας: η χριστιανο - μεσαιωνική και η κλασική - αρχαία πλευρά. Το πέρασμα της σκυτάλης από τον Βιργίλιο στην Βεατρίκη είναι σημαντικό ακριβώς για αυτόν τον λόγο. Η ανασύνθεση θα πραγματοποιηθεί, σε διαφορετικές, πιο νατουραλιστικές μορφές, σε μια άλλη στιγμή κορυφώσεως της ιστορίας μας: την Αναγέννηση.
Με αυτή την έννοια ο Δάντης είναι ταυτόχρονα ένας άνθρωπος της παράδοσης (και για αυτό ο Guénon και ο De Giorgio έχουν δίκιο) και ένας άνθρωπος του μέλλοντος. Το έργο του είναι εποικοδομητικό, αυθαίρετο: συμφιλιώνει το παρελθόν της Ιταλίας, εφαρμόζει μια εξαιρετική «εθνική ειρήνη» και δημιουργεί έτσι τα θεμέλια της Ιταλικής παράδοσης. Θέτει τα θεμέλια μιας γλώσσας που προορίζεται να συγκρατήσει ένα έθνος που δεν είχε ενιαία σύνθεση. Και το γεγονός ότι στο δικαστήριο της Νάπολης όπως και στις αίθουσες διδασκαλίας της Βενετίας η επίσημη γλώσσα ήταν η Ιταλική θα πρέπει να κάνει όσους αρνούνται - όπως το φως του ήλιου θα αρνιόταν - να αντικατοπτρίζουν τη δύναμη της Ιταλικής ταυτότητας.
Η Ιταλία αποτελεί μια μοναδική περίπτωση
μεταξύ των μεγάλων ευρωπαϊκών εθνών με την ενιαία γλώσσα της να μην επιβάλλεται
από την πίεση μιας φεουδαρχικής μοναρχίας ή από το βάρος μιας σύγχρονης εθνικής μοναρχίας. Και αυτό
οφείλεται στον Δάντη και στον προβληματισμό των συγγραφέων για το έργο του
Δάντη.
Τι έχει να πει ο Δάντης σε εκείνους
που στην εποχή μας δένουν ξανά τα νήματα της Ιταλικής ταυτότητας; Ο Δάντης
είναι ένα ανεξάντλητο ορυχείο. Ο Rudolf Steiner σημείωσε ήδη ότι οι τρεις
εικόνες κατά της κόλασης: ο λύγκας, το λιοντάρι, ο λύκος αντιπροσωπεύουν μια
πραγματεία για την ανθρώπινη ψυχή και τις σκοτεινές πλευρές των τριών
εσωτερικών ικανοτήτων: σκέψη, αίσθηση και θέληση/επιθυμία.
Η ερώτηση που τέθηκε έτσι θα μπορούσε να προκαλέσει
πολλαπλές απαντήσεις, αλλά σε αυτά τα χρόνια της ζοφερής «πολιτικά ορθής»
συμμόρφωσης, έρχεται πρώτα στο μυαλό ότι ο Δάντης, με τη θεϊκή του διάθεση, θα
μπορούσε να διδάξει στους νέους, τους ελεύθερους ανθρώπους του αύριο, την
κυρίαρχη ελευθερία να στείλουν στο διάολο όλα τα ζοφερά υποκείμενα που βιάζουν
τις ψυχές μας καθημερινά και στελεχώνουν τις κυβερνήσεις, τα ΜΜΕ την αστυνομία
και την δικαιοσύνη, της εποχής μας: από την «κουλτούρα ακύρωσης» στην εφεύρεση
φανταστικών ειδών, από την διαμάχη για τις «πολιτιστικές ιδιοποιήσεις» έως τους
«κομβικούς αγώνες».
Ο Δάντης αντιπροσωπεύει όλη την Ευρώπη, όπου η Ιταλία τοποθετείτε στην Ευρώπη, αυτήν την Ευρώπη που από την Αρχαία Ελλάδα και την Ρώμη, δημιούργησε την ανεκτίμητη ιστορία της και την κληρονομιά. Από ένα μεγάλο πλήθος μέτριων ανθρώπων σήμερα ο Δάντης είναι ιδανικά καταδικασμένος σε εξορία. Είναι παράνομος. Ένας από εμάς.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
-wzor.jpg)
