ΜΑΥΡΟΣ ΚΡΙΝΟΣ

Πενήντα χρόνια radical chic. Ο κόσμος των ερειπίων.

του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου

Τον Ιούνιο του 1970, μόλις πριν από μισό αιώνα, ο Tom Wolfe ένας Αμερικανός συγγραφέας, κομψός αστός και σύγχρονος δανδής, από την Βιρτζίνια εκ γενετής αλλά Νεοϋορκέζος μέχρι το κόκκαλο στην νοοτροπία, έγραψε ένα άρθρο στο “New York Magazine” που άφησε ιστορία. Στο άρθρο αυτό χρησιμοποίησε μια έκφραση που εξαπλώθηκε αμέσως σε όλο τον κόσμο: radical chic. Δεν ήταν ακόμη διάσημος αυτός ο σαραντάχρονος δημοσιογράφος που θα έγραφε αργότερα κάποια επιτυχημένα μυθιστορήματα όπως το “The Bonfire of the Vanities” (1987) και άλλα πολλά. Παρά τις δεκαετίες ακούραστης δουλειάς, ο λαμπρός συγγραφέας θα μείνει στη μνήμη πάνω απ' όλα για αυτό το άρθρο και αυτόν τον κεραυνοβόλο ορισμό.

Είχε παρευρεθεί με κομμένη την ανάσα σε μια δεξίωση της νεοϋορκέζικης κουλτούρας της υψηλής κοινωνίας, στο πολυτελές διαμέρισμα σε ένα ρετιρέ στην κεντρική Λεωφόρο Παρκ, του εβραϊκής καταγωγής μαέστρου Leonard Bernstein. Η σύζυγός του Felicia, πρωταγωνίστρια των σαλονιών της υψηλής κοινωνίας, σκόπευε να συγκεντρώσει κεφάλαια για τους “Black Panthers”, ένα επαναστατικό μαρξιστικό πολιτικό κίνημα που αποτελείται από νεαρούς μαύρους, ή μάλλον Αφροαμερικανούς. Ήταν η εποχή που το πνεύμα του ‘68 με τους χίππυς, γεννήθηκε στα πανεπιστήμια της αμερικανικής δυτικής ακτής και διαχύθηκε στην υπόλοιπη Αμερική και την Ευρώπη και έγινε η κοινή λογική των νέων γενιών και το δηλητήριο που τρέχει ακόμη στις φλέβες.

Οι συμμετέχοντες όλοι πλούσιοι, όλοι ανήκαν στην ανώτερη μεσαία τάξη, ισχυροί άνθρωποι με τραπεζικούς λογαριασμούς εκατομμυρίων, ενθουσιάστηκαν από την παρουσία κάποιων αδιάκριτων και οπλισμένων επαναστατών. Τότε άφησαν τους εαυτούς τους πιο ελεύθερους και πράγματι έδειχναν χαρούμενοι να μοιράζονται το μίσος των Μαύρων Πανθήρων, ενάντια στην ίδια τους την φυλή, την λευκή, που ανήκαν οι περισσότεροι στην εκδήλωση. Τι περίεργα πράγματα...! Αυτό το μίσος ήταν ένα μίσος για τον εαυτό τους, μια προσμονή του καταστροφικού πνεύματος του πολιτισμού μας που ο Roger Scruton, (κοινωνικός φιλόσοφος) στις αρχές του 21^ου αιώνα θα αποκαλούσε «οικοφοβία».

Φίλοι του εχθρού τους, περιφρονητές του εαυτού τους και της τάξης της οποίας τα προνόμια φρόντιζαν να μην εγκαταλείψουν, αυτά τα μέλη της ανώτερης τάξης είχαν από τότε, έναν αστραφτερό συλλογικό ορισμό: το radical chic. Ριζοσπάστες ναι, ακόμη και εξτρεμιστές - φυσικά μόνο στα λόγια - αλλά παρόλα αυτά κομψοί, σνομπ (που σημαίνει εξευγενισμένος, χωρίς αρχοντιά ...) εκλεπτυσμένοι, διαφορετικοί από τη μάζα, από τον πληθυσμό. Ίσως όπως θα λέγαμε σήμερα και διαμορφωτές γνώμης των λαών.

Το radical chic δεν ήταν παρά ένα μοδάτο γκρουπ που καμάρωνε τρόπους, γοητείες, γλώσσα της άκρας αριστεράς, αλλά παρέμενε πολύ προσεκτικό για να μπορεί να διατηρήσει τα πλεονεκτήματα της κοινωνικής εμφάνισης και του οικονομικού πλούτου. Ταυτόχρονα καθόλου πρόθυμο να το μοιραστεί με τους αποκληρωμένους, τους καταραμένους της γης και όποιον χρειάζεται βοήθεια. Στο πλευρό του λαού για την επανάσταση, αλλά πάντα σε απόσταση ασφαλείας μακριά από την πραγματική ζωή, ντυμένοι με ακριβή μόδα, να τους υπηρετούν πάντα κάποιοι υπηρέτες, κατά προτίμηση από τον Τρίτο Κόσμο. Πολύχρωμοι, πονηροί απατεώνες, αλλά τελικά νικητές.

Ο Tom Wolfe τους ξεσκέπασε, έδειξε την υποκρισία τους και με κάποιο τρόπο, υπέδειξε έναν δρόμο επίθεσης στην πολιτική και πολιτιστική δεξιά που δυστυχώς, παρέμεινε νεκρή στις αντιδράσεις της. Στην Eυρώπη είχαμε άλματα προς τα αριστερά σε όλα τα επίπεδα του πνεύματος και κυρίως με υπεύθυνους τους δημοσιογράφους που μέσα από την μίζερη πραγματικότητα που ζουν, παίζουν τον ποιο βρώμικο ρόλο προωθώντας την νοοτροπία αυτή. Στην πραγματικότητα εκείνα τα χρόνια είχε δημιουργηθεί μια δηλητηριώδης συμμαχία σε όλη τη Δύση μεταξύ του κυρίαρχου πολιτιστικού μαρξισμού (που είχε ήδη εξαγνιστεί σε μεγάλο βαθμό από τον αγώνα ενάντια στη μεγάλη ιδιωτική ιδιοκτησία, μετά τη μακρά περίοδο που κυριαρχούσε η Σχολή της Φρανκφούρτης) και των ανώτερων τάξεων, των μεγάλων ιδιοκτήτων καπιταλιστών που έγιναν «αντιαστοί» για να διατηρήσουν καλύτερα την κυριαρχία τους στην κοινωνία και να αυξήσουν τον πλούτο και την εξουσία τους. Είναι ένας ανθρώπινος τύπος ο radical chic, ο υπεύθυνος για τη μετατόπιση της αριστεράς από την εργατική πλευρά και από την αντικαπιταλιστική πάλη σε αυτή των δικαιωμάτων κάθε δήθεν προσβεβλημένης μειονότητας, που δηλητηριάζει κάθε κομμάτι της κοινωνίας.

Το έτος μετά το άρθρο του Tom Wolfe, ο John Lennon θα έγραφε τον «ύμνο» του μεταμοντέρνου πολιτικά ορθού, το “Imagine”, ένα radical chic τραγούδι όπως ο συγγραφέας του, που μετακόμισε στη Νέα Υόρκη από τη γενέτειρα του το Λίβερπουλ, πλούσιος, τοξικομανής, μαριονέτα στα χέρια της δεύτερης συζύγου του, της δήθεν διανοούμενης Yoko Ono. «Φανταστείτε ότι δεν υπάρχει παράδεισος, είναι εύκολο αν προσπαθήσεις. Δεν υπάρχει κόλαση από κάτω μας, μόνο ουρανός από πάνω μας. Φανταστείτε όλους τους ανθρώπους να ζουν για το σήμερα. Φανταστείτε ότι δεν υπάρχουν χώρες. Δεν είναι δύσκολο να κάνεις, τίποτα για να σκοτώσεις ή να πεθάνεις, ούτε θρησκεία».

Το τέλειο radical chic πρόγραμμα ενός ανεύθυνου, εξαντλημένου, καταστροφικού, παρακμιακού, μηδενιστικού πολιτισμού. Με την πάροδο του χρόνου ένας ισχυρός πολιτιστικός μηχανισμός ενήργησε υποστηριζόμενος από κορυφαίες κοινωνικές ομάδες, στραμμένος αποκλειστικά σε περιθωριακές ταυτότητες. Τις τελευταίες δεκαετίες, αυτές οι ταυτότητες έχουν γίνει ένα κρίσιμο πεδίο μεταπολιτικής σύγκρουσης. Τα δικαιώματα των γυναικών, των μεταναστών, της ομοφυλοφιλικής κοινότητας και κάθε άλλης προβληματικής μειονότητας βρίσκονται στην κορυφή της ατζέντας όλων των κομμάτων που ισχυρίζονται ότι είναι προς τα αριστερά. Είναι πάντα θέμα δικαιωμάτων -και ιδιοτροπιών- των πλούσιων, των μετα-αστικών τάξεων: οι radical chic, ας το παραδεχτούμε άφοβα, έχουν κυριαρχήσει στο γήπεδο. Είναι αυτοί που υπαγορεύουν την πολιτική ατζέντα και πάνω από όλα αυτή των μοδών. Όλοι όσοι προσπάθησαν να κρούσουν τον κώδωνα του κινδύνου, πέρασαν στο περιθώριο. Κανείς δεν σηκώθηκε για να αντιμετωπίσει τη δηλητηριώδη ηγεμονία του «μετααστικού ριζοσπαστισμού».

Η «radical chic» κοινωνία του Wolfe, είναι οι νικητές του μισού αιώνα kulturkampf, του πολιτισμικού πολέμου. Η παλιά ιδιοκτησιακή ανώτερη μεσαία τάξη κατάλαβε εκ των προτέρων ότι η μεταμοντέρνα κοινή γνώμη, για να κυβερνηθεί και να κρατηθεί κάτω από τα συμφέροντά της, έπρεπε να παρασυρθεί με νέα συνθήματα και με νέο στόχο. Έτσι είχαμε τη συνεχή αλλαγή, τις καινοτομίες, τον μύθο της προόδου, την εφήμερη χαρά. Τα υπολείμματα των αρχών του χθες, όπως η πατρίδα, η οικογένεια, η θρησκεία, η εργασία, τα δικαιώματα και η κοινωνική δικαιοσύνη, η ηθική και η πραγματική εργατική και αγροτική τάξη, θα αποτελούσαν πλέον παρελθόν ή το απόλυτο κακό. Έτσι θα είχε διευκολυνθεί η διαιώνιση της εξουσίας στα συνήθη χέρια.

Το είδαμε και από τους μεγάλους καπιταλιστές δεξιούς, που αφού κυριολεκτικά διέλυσαν χιλιάδες αγροτικές οικογένειες στην Νότια Ιταλία και σε πολλές περιοχές της Γαλλίας, τις συγκέντρωσαν μέσα στις θλιβερές και ζοφερές μητροπόλεις ως εργατικό δυναμικό για τα μεγάλα εργοστάσια, δημιουργώντας ψεύτικες ζωές, ψεύτικη ευμάρεια μέσα στο σκοτάδι του φιλελευθερισμού. Στις πρώτες κρίσεις – με τη «συγκυρία» στα τέλη της δεκαετίας του 1960 – ήταν πολύ καλοί όλοι αυτοί οι καρχαρίες στη μεταφορά του κόστους στον δημόσιο προϋπολογισμό, πραγματοποιώντας μια μακρά συμφωνία με την πολιτική αριστερά, που εγκατέλειπε τον κομμουνιστικό μύθο και με τις διανοητικές τάξεις μαρξιστικής καταγωγής της και διέλυσε κάθε κοινωνικό ιστό της Παράδοσης. Τηλεόραση, Ραδιόφωνα, εφημερίδες και ενημέρωση γενικά, ανατέθηκαν στα ματωμένα χέρια της αριστεράς, με τα καπιταλιστικά κεφάλαια, την δεξιά αδερφούλα τους να πατρονάρει τον αργό θάνατο μας.

Εκείνη την εποχή η δεξιά δεν κατανοούσε τη στρατηγική της ιστορικής σημασίας αλλαγών που προωθούσαν οι «radical chic» ομάδες. Μια αμυντική, νωχελική, φοβισμένη στάση στην οποία η δεξιά πολιτική, αντίθετη δήθεν προς την αριστερά, δεν παρείχε λύσεις ή σχέδια εναλλακτικών ενεργειών. Το radical chic θριάμβευσε λόγω της απουσίας του αντίπαλου που επιδόθηκε σε στρατηγικές υποχωρήσεις, σε μάχες οπισθοφυλακής, σε ψάρεμα εκλογικών ευκαιριών, όπως στη δεκαετία του '80 με τον φιλελεύθερο ατομικισμό του Reagan και της Thatcher. Το αποτέλεσμα τελικά είναι δραματικό και συμπυκνώνεται στον θρίαμβο της πολιτικής ορθότητας, δηλαδή στην απαγόρευση των λέξεων και των σκέψεων και στο νέο ευαγγέλιο, τον «αντιρατσιστικό ρατσισμό» που βλέπουμε να εξαπλώνεται τα τελευταία χρόνια όπως με την περίπτωση του George Floyd στις ΗΠΑ και του νεκρού μετανάστη στην Γαλλία. Ειδικά για την περίπτωση του Floyd, ο ρατσισμός που αποδίδεται κατ' επέκταση σε κάθε λευκό άτομο από τον οποίο κάποιος έχει την ηθική υποχρέωση να εξαγνιστεί γονατίζοντας ντροπιασμένος για κακοποιήσεις που δεν διαπράχθηκαν, γίνεται χαρακτηριστικό ολόκληρης της κοινωνικής δομής, κάτι που υπερβαίνει την ικανότητα του καθενός να σκεφτεί.

Ο radical chic κόσμος στην καταστροφική του δράση, έχει καταλάβει ότι ο άνθρωπος είναι ένα συμβολικό ζώο, ένα ον που «ονομάζει τα πράγματα με άλλο όνομα» και ξέρει πώς να συμπυκνώνει τις πιο ιλιγγιώδεις πραγματικότητες σε απλουστευμένα αντικείμενα και όρους. Πριν από πενήντα χρόνια, η πλούσια καπιταλιστική αστική τάξη, στο δρόμο της να γίνει «κάτι», δάμασε την επανάσταση, ή μάλλον έγινε ο επίσημος σπόνσορας της κάθε επανάστασης, από αυτές των φοιτητών, μέχρι αυτές των εργατών. Αυτό συνέβη με την ψευδοεξέγερση του 1968. Απέρριψε την εξουσία, πέταξε τα σύμβολα στη λάσπη, διατήρησε τον μύθο της Προόδου και αντικατέστησε την οικονομική ισότητα - στόχο του παλιού μαρξισμού - με την ισοδυναμία των ιδεών, των φυλών, των πολιτισμών, των φύλων, των πάντων εκτός από το πορτοφόλι. Σε μισό αιώνα, λίγο πάνω από δύο γενιές, μας γονάτισε κυριολεκτικά, πεισμένους να μισούμε αυτό που είμαστε. Εκείνοι, οι radical chic, συνεχίζουν να πίνουν στην υγεία των κορόιδων στις βίλες τους. Έχουν αλλάξει το χρώμα στις μίζερες ζωές των υπηρετών τους, σε χρώματα ουράνιου τόξου, βασιλεύουν σε ένα ανόητο κοπάδι, αλλά έχουν -περισσότερο από πριν- τον κόσμο στα χέρια τους.

Ένα πικρό χειροκρότημα σε αυτούς, νικητές ενός τελειωμένου πολιτισμού, ανάθεμα σε αυτούς που δεν σήκωσαν το δάχτυλο για να τους πολεμήσουν. Όπως πάντα, αλίμονο στους νικημένους, εμάς.

Πόλεμο στους εχθρούς της Πατρώας Γης

Κυκλοφόρησε το νέο βιβλίο του Γιώργου Μάστορα από την ΛΟΓΧΗ «ΑΓΩΝΑΣ, ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΚΑΙ ΤΡΑΓΩΔΙΑ: Η ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΣΙΔΗΡΑΣ ΦΡΟΥΡΑΣ ΣΤΑ ΕΤΗ 1933-1941»

logxi.com

2103611590

«Εάν η Λεγεώνα κατέληγε στην κόλαση,

θα παρέμενε ενωμένη.

Μετά την επιτυχή κατάκτηση της κόλασης,

η Λεγεώνα θα επιστρέψει νικηφόρα.

Ενότητα από ατσάλι».

Αυτοί οι στίχοι, από τραγούδι σουηδικού εθνικιστικού συγκροτήματος για τον Κοντρεάνου, αποκαλύπτουν μέσα σε λίγες μόλις λέξεις όλο το Νόημα και την Ουσία της ύπαρξης της Λεγεώνας. Μια Ενότητα, που απορρέει από την Γνώση του Αληθινού Μυστικού του Ατσαλιού και αντικατοπτρίζεται οπτικά στο σήμα της Σιδηράς Φρουράς (τα κάγκελα της φυλακής), το οποίο υποδηλώνει και προφητεύει τις κακουχίες και τις διώξεις, που θα υποστούν οι Λεγεωνάριοι στον Αγώνα για την επικράτηση των Ιδεών τους.

Από τον πρόλογο του βιβλίου "Ο Mαύρος Μάης του 68"

για να το παραγγείλετε εδώ ...

του Δημήτρη Ζαφειρόπουλου

Από τον πρόλογο του βιβλίου "Ο Mαύρος Μάης του 68"

Πάμε στην Γαλλία λοιπόν. Στην χώρα που απέναντι στην επαναστατική ορμή του 1789, αντιπαράταξε το φαινόμενο της Βανδέας και των Σουάνς. Στην Γαλλία της παλινόρθωσης του 1815 με τους βασιλόφρονες Ultras που δεν δίστασαν να αντιπαρατεθούν στους δρόμους των γαλλικών πόλεων με τα μέλη των ρεπουμπλικανικών κλαμπς. Την Γαλλία της κόμισσας Ντυ Μπερύ που ήταν η ψυχή της βασιλικής εξέγερσης του 1831 ενάντια στην συνταγματική εκτροπή των Ορλεανιστών. Στη χώρα των διανοητών της αντεπανάστασης Ντε Μπνάλντ και Ζοζέφ Ντε Μαίστρ, μεταξύ άλλων, οι οποίοι προχώρησαν πέρα από μια νοσταλγική υπεράσπιση της Μοναρχίας, κριτικάροντας την ουσία "των δεινών της Γαλλίας", δηλαδή τον Διαφωτισμό και τον ορθολογισμό. Από τη γέννηση δηλαδή των σύγχρονων μορφών πολιτικής αντιπαράθεσης, με τη μορφή που δημιούργησε η Γαλλική Επανάσταση, υπήρχαν στη Γαλλία όλα τα ψήγματα μιας διαφορετικής αντιπαράθεσης στον σύγχρονο κόσμο.

Επίσης, από την εποχή εκείνη, η Γαλλία είχε όλα τα χαρακτηριστικά που θα καθόριζαν την μετέπειτα εξέλιξη του φαινομένου που εξετάζουμε. Δηλαδή διανοητές, πολιτικούς ακτιβιστές και ανθρώπους που δεν θα δίσταζαν να αντιπαρατεθούν "με το χέρι στο όπλο", ενάντια στον εσωτερικό εχθρό. Και η Γαλλία συνέχισε έτσι σε όλη τη διάρκεια του 19ου αιώνα. Σε αυτήν έγραψε ο Γκομπινώ, ο πρώτος θεωρητικός που ανέλυσε την Ιστορία με βάση την αντιπαράθεση των φυλών. Σε αυτή διαμόρφωσε ο Ντε Λαπούζ την πρώτη μορφή επιστημονικού βιολογικού αντισημιτισμού. Στην Γαλλία υπήρξε ο Προυντόν, ο τόσο αγαπητός στο αναρχικό κίνημα, που στην κριτική του καπιταλισμού προσέθεσε τον ανορθολογισμό. Το ίδιο και ο θεωρητικός του επαναστατικού συνδικαλισμού, ο Σορέλ, που επηρέασε την αριστερή, ας την πούμε έτσι, έκφανση του μετέπειτα φασισμού. Ο συγγραφέας Μωρίς Μπαρρές που ξεκίνησε από μια ατομικιστική νεορομαντική κριτική του φιλελευθερισμού για να καταλήξει στην θεωρία του αίματος, της γης των προγόνων και να επηρεάσει έτσι μια σειρά διανοητών σε όλη την Ευρώπη, στην εποχή που πάει από τον 19ο στον 20ο αιώνα, μεταξύ των οποίων και οι Έλληνες, Ίων Δραγούμης και Νίκος Καζαντζάκης.

Όμως εκτός από τους διανοητές που αναμφίβολα προσέφεραν θεωρητικές βάσεις στην μετέπειτα εμφάνιση του πολιτικού ρεύματος του Εθνικισμού και του Φασισμού, η Γαλλία έδωσε και άλλα. Έδωσε μια κοινοβουλευτική πλειοψηφία στους παραδοσιοκράτες μοναχικούς τόσο στις εκλογές του 1848 όσο και αυτές του 1871, τις πρώτες της Γ Γαλλικής Δημοκρατίας. Έδωσε ακόμα, το κίνημα του Μπουλανζισμού, στα μέσα της δεκαετίας του 1870. Ένα κίνημα που παραλίγο να ανατρέψει την τότε νεοπαγή Γ Δημοκρατία και περιελάμβανε στοιχεία που θα τα βρούμε μετά, στις κρίσιμες δεκαετίες του 1920 και 30. Τον λαϊκό ηγέτη, στο πρόσωπο του στρατηγού Μπουλανζέ, την χρησιμοποίηση τόσο των εκλογών όσο και των μαζικών πεζοδρομιακών αγώνων. Κρίσιμο στοιχείο η μετάλλαξη της Εθνικιστικής Λίγκας του Ντερουντέλ από μια ρεπουμπλικανική ρεβανσιστική κίνηση, σε ένα πολιτικό μέτωπο που απέρριπτε τις κοινοβουλευτικές μεθόδους και με την δύναμη της μάζας προσπάθησε να εγκαταστήσει στην εξουσία έναν ισχυρό ηγέτη, που νόμισε ότι τον βρήκε στον Μπουλανζέ.

Ακόμα πιο μετά, την δεκαετία του 1890, αυτό το ρεύμα ιδεών και σχηματισμών έφερε τη Γαλλία στα πρόθυρα του εμφυλίου και συντάραξε το οικοδόμημα της δημοκρατίας. Αφορμή ήταν η υπόθεση Ντρέυφους που είδε από την μία να συσπειρώνονται οι μοναχικοί με τους πρώιμους εθνικιστές, τμήματα του στρατού και της Εκκλησίας απέναντι στην Γαλλία των ριζοσπαστών, των σοσιαλιστών, των μασόνων και της εβραϊκής κοινότητας. Εκφραστές των πρώτων, ο δημοσιογράφος και βουλευτής Εντουάρ Ντρουμόν και ο προαναφερθείς συγγραφέας Μωρίς Μπαρρές. Ο πρώτος με την αντισημιτική εφημερίδα "Le parole Libre", η οποία έφτασε να έχει 300.000 φύλλα κυκλοφορίας, έδωσε τα θεμέλια ενός ριζοσπαστικού αντισημιτισμού, τον οποίο δεν ξέχασε ποτέ μεγάλο μέρος της Γαλλικής κοινωνίας. Ο δεύτερος, μαζί με την πένα, έπιασε τα κοινοβουλευτικές έδρανα για να γίνει τότε, ο κύριος εκφραστής αυτής της άλλης Γαλλίας και δίνοντας πρώτος το παράδειγμα του διανοούμενου ακτιβιστή.

Φτάνοντας στο κατώφλι του 20ου αιώνα η χώρα αυτή, είχε να επιδείξει, όλα τα συστατικά της "ποίησης του 20ου αιώνα" όπως ονόμασε αργότερα ο Μπραζιγιάκ τον Φασισμό. Τον ανορθολογισμό, την απόρριψη της δημοκρατίας, τον φυλετισμό, τον οργανικό εθνικισμό, τον σοσιαλισμό για το Έθνος, τον αντισημιτισμό. Η μεγάλη περιπέτεια μπορούσε να αρχίσει.

Walter Stennes: ο «αποστάτης» του Γερμανικού Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος

του Αλεξόπουλου Στέλιου

Ο Walter Stennes υπήρξε ηγετικό στέλεχος των «Ταγμάτων Εφόδου» στην ευρύτερη περιοχή του Βερολίνου. Όπως χιλιάδες άλλοι Γερμανοί την εποχή εκείνη όταν ήρθε η ώρα, υπηρέτησε την πατρίδα στο μέτωπο και τραυματίστηκε στις μάχες. Παρασημοφορήθηκε με μια σειρά κορυφαίων διακρίσεων για το θάρρος του και απέκτησε την φήμη του στο ατσάλι του πολέμου και στην λάσπη των χαρακωμάτων. Το 1927 εντάχθηκε στο Εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα.

Γύρω του σιγά σιγά άρχισε να αναγνωρίζει τον αναδυόμενο νεποτισμό και τα σημάδια σταδιακής διαφθοράς του ευρύτερου κομματικού μηχανισμού. Παρατηρούσε με πίκρα ότι κάποιοι είχαν μια τάση προς την πολυτέλεια την στιγμή που οι σύντροφοι του στα «Τάγματα Εφόδου» ζούσαν σε συνθήκες φτώχειας. Τα ακριβά χόμπι των ηγετικών στελεχών, η τάση για μια επίδειξη πολυτέλειας στις επίσημες κομματικές έδρες, η απόσταση ανάμεσα στα ανώτερα/ανώτατα στελέχη και τα απλά μέλη του κόμματος ήταν αγκάθι στα πλευρά αυτών που τόνιζαν τον σοσιαλιστικό χαρακτήρα του κινήματος. Ποτέ δεν δέχτηκε ως σωστή την νόμιμη οδό για την κατάληψη της εξουσίας, δηλαδή μέσω των εκλογών. Δεν ήθελε να είναι τα ηρωικά SA απλά ένα εξάρτημα στην κομματική μηχανή σύμφωνα με τις οδηγίες χρήσης του Χίτλερ, αλλά το καύσιμο για μια διαρκή εθνικοσοσιαλιστική επανάσταση που δεν θα σταματούσε το βράδυ των εκλογικών αποτελεσμάτων.

link: Ένα βιβλίο - σταθμός της «Τρίτης Θέσης» για κάθε σκεπτόμενο συναγωνιστή: Michael Kühnen - «Η Δεύτερη Επανάσταση» από τις εκδόσεις «το Αντίδοτο» (πρόλογος: Στέλιος Αλεξόπουλος - μετάφραση - εισαγωγή: Βλάσης Βρανάς)

Τα παράπονα για την ηγεσία του κόμματος άρχισαν να εξαπλώνονται σε ολόκληρη την Γερμανία, αφού έβλεπαν ότι οι θυσίες τους δεν υπηρετούσαν το πρόταγμα του Σοσιαλισμού. Τον Αύγουστο του 1930 ο ριψοκίνδυνος Stennes εναντιώθηκε για πρώτη φορά στις πρακτικές και τις πολιτικές του Αδόλφου Χίτλερ. Διαφώνησε με την οργανωτική υποβάθμιση του ρόλου των «Φαιοχιτώνων». Η πρώτη αντίδραση όμως έληξε με ειρηνικά μέσα χωρίς να υπάρξει επέκταση της κρίσης. Ακολούθησε σύντομα μια εξέγερση τον Φεβρουάριο του 1931 αφού η ανάγκη για έναν πιο ενεργό ρόλο μέσα στο κόμμα υπήρξε επιτακτική από τις συνθήκες της εποχής.

Οι άντρες των SA θεωρούσαν ότι το κόμμα κινείται σε λάθος πολιτική πορεία ενώ τα όποια κέρδη είχαν αποκτηθεί λόγω της δικής τους θυσίας, ένα πραγματικό γεγονός για όσους δεν είχαν πάθει ακόμη μια πλήρη πολιτική τύφλωση. Επιζητούσαν επίσης μια εμβληματική εκπροσώπηση στο κοινοβούλιο ένα αίτημα που επίσης δεν ικανοποιούσε ο Χίτλερ ενώ την ίδια στάση κράτησε και στο αίτημα της αύξησης του κομματικού μισθού. Ο Stennes σε καμιά περίπτωση δεν φοβήθηκε την πρωτοκαθεδρία του Χίτλερ και έσπευσε να τον συναντήσει προσωπικά, όμως ο Φύρερ αρνήθηκε να τον συναντήσει αλλά και να δει την αλήθεια κατάματα.

Τον Αύγουστο του 1930 επανέλαβε τα αιτήματα του στον Γιόζεφ Γκαίμπελς με την απειλή να συνοδεύει τα λόγια του, ότι τα 15000 μέλη των SA στο Βερολίνο θα εγκαταλείψουν το κόμμα! Σε μια προγραμματισμένη ομιλία του υπουργού προπαγάνδας όπου παραδοσιακά τα «Τάγματα Εφόδου» παρείχαν την προστασία απέναντι στους εχθρούς του κόμματος, αυτή την φορά δεν έγινε το ίδιο αφού με εντολή του Stennes οι «Φαιοχίτωνες» δεν έσπευσαν να λάβουν θέσεις. Απεναντίας ο κομματικός «αποστάτης» οργάνωσε μια συγκέντρωση των αντρών του την ίδια ημέρα και ώρα και μάλιστα με συνθήματα ενάντια στον υπουργό προπαγάνδας (!) στέλνοντας σε όλους το μήνυμα σε ποιους πραγματικά ανήκει το μαχόμενο εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα.

Σε αντίδραση ο Γκαίμπελς ζήτησε την προστασία των μονάδων των SS γυρνώντας προκλητικά την πλάτη του στα SA. Οι εργάτες και βετεράνοι που επάνδρωναν τα «Τάγματα Εφόδου» ως απάντηση επιτέθηκαν με μια καταδρομική κίνηση στα κεντρικά κομματικά γραφεία του Βερολίνου, διέλυσαν τα πολυτελή έπιπλα που κοσμούσαν τους χώρους και ξυλοφόρτωσαν αυτούς που τόλμησαν να τους αντισταθούν. Ο Χίτλερ τρομοκρατημένος σπεύδει να αποκαταστήσει την τάξη και επιστρέφει από το μουσικό φεστιβάλ για τον Βάγκνερ όπου βρισκόταν. Την επόμενη ημέρα φοβούμενος τα χειρότερα συναντά εσπευσμένα τους μπαρουτοκαπνισμένους άντρες και την 1^η Σεπτεμβρίου μπροστά σε 2000 μέλη των SA υπόσχεται να ικανοποιήσει όλα τα αιτήματα τους και ακόμη περισσότερα.

Καλεί εσπευσμένα από το εξωτερικό που βρίσκεται τον Ernst Röhm για να αναλάβει αυτός την αρχηγία τους, ενώ ο δικός του τίτλος ως ανώτατος ηγέτης τους είναι μόνο διακοσμητικός. Τον Φεβρουάριο του 1931 ο Stennes διαμαρτύρεται για τον ιματισμό που παρέχει το κόμμα στους άντρες του ενώ συγκρούεται και με τον Ernst Röhm τον οποίο κατηγορεί ως «ανήθικο». Στις 20/02/1931 ο Αδόλφος Χίτλερ αποκαλύπτει τελικά τις πραγματικές του σκέψεις και διατάζει τα «Τάγματα Εφόδου» να σταματήσουν την επαναστατική βία στους δρόμους απέναντι στους εχθρούς ώστε να κατευνάσει και την πλουτοκρατία που τους θεωρεί το λιγότερο «χαοτικούς» ενώ παράλληλα ζητάει να αποδεχτούν τα κομματικά περιφερειακά όργανα ως τους ανώτατους ηγέτες τους.

Αυτή είναι η σταγόνα που θα ξεχειλίσει το ποτήρι. Δεν μπορούν να αποδεχτούν οι «Φαιοχίτωνες» ότι θα τους διατάζουν στο εξής οι «αυλικοί» του Αδόλφου Χίτλερ. Ο Ernst Röhm παίρνει για μια ακόμη φορά το μέρος του Χίτλερ και απαγορεύει στους υφιστάμενους του να μιλούν σε δημόσιους χώρους ή να αμύνονται στις επιθέσεις των κομμουνιστών. Ας μην ξεχνάμε ότι είναι η εποχή όπου ο Χιτλερισμός κοιτάει προς την μεριά των βιομηχάνων και των πλουσίων γαιοκτημόνων για την οικονομική στήριξη, ενώ από την άλλη πλευρά οι ακροδεξιοί του στρατεύματος δεν θέλουν να χάσουν τα προνόμια τους και στοχοποιούν τα επαναστατικά στοιχεία που είναι η μελλοντική απειλή. Το εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα όσο και αν κάποιοι υποστηρίζουν αυτή την θέση, ουδέποτε υπήρξε στο σύνολο του υπό τον πλήρη έλεγχο του Αυστριακού ηγεμόνα.

Οι άντρες του Stennes αρνούνται και πάλι τον κομματικό έλεγχο και τις αλλοπρόσαλλες διαταγές που προσβάλουν την τιμή τους και την φήμη τους και καταλαμβάνουν την 31^η Μαρτίου για δεύτερη φορά τα γραφεία του Βερολίνου, σταματούν την έκδοση της εφημερίδας του Γκαίμπελς «Der Angriff» και τυπώνουν εφημερίδες με πρωτοσέλιδα και αρθρογραφία υπέρ των «στασιαστών». Ο Χίτλερ αφρίζει από την συμφορά που τον βρίσκει και άμεσα διατάζει την πολεμική ενάντια στην εξέγερση με κάθε μέσο που μπορεί να απαιτηθεί. Ο Γκαίμπελς καλεί τους μπάτσους του Βερολίνου και μονάδες των SA πιστές σε αυτόν για να αποκατασταθεί η τάξη. Ο Stennes αποβάλλεται άμεσα από το κόμμα και αμέσως αποκτά επαφή με τον Otto Strasser ρίχνοντας έτσι τον σπόρο για το «Μαύρο Μέτωπο».

Στο πλευρό του βρίσκονται 2000 «Φαιοχίτωνες» και 2000 πιστοί του Hermann Ehrhardt οι οποίοι δηλώνουν ότι το κόμμα έχει «εγκαταλείψει τον επαναστατικό του προσανατολισμό και τον αληθινό εθνικοσοσιαλισμό». Ο Χίτλερ σπεύδει στις στήλες των κομματικών εφημερίδων να αποκαλέσει τον Stennes ως έναν «σοσιαλιστή των σαλονιών» και καλεί τα SA να διαλέξουν ποιον ηγέτη θέλουν στο κόμμα, προκαλώντας οργή και προβληματισμό ανάμεσα σε αυτούς που γνωρίζουν την πραγματική αξία του πρωτεργάτη της εσωκομματικής εξέγερσης ή μπορούν να προβλέψουν το μέλλον του Εθνικοσοσιαλισμού.

Είναι εύκολο για τον Χίτλερ εκείνη την εποχή να ξεγελάσει την κομματική βάση σχεδόν στο σύνολο της, κάνοντας λόγο φυσικά σύμφωνα με την προσφιλή τακτική του για «προδότες» ένα επιχείρημα όμως που καμιά σχέση δεν έχει με την πραγματικότητα. Ο Walter Stennes παίρνει τον δρόμο της εξορίας και η μοίρα τον στέλνει όχι στον τάφο (όπως έγινε την 30^η Ιουνίου του 1934 με τους ηγέτες των SA) αλλά στην Κίνα όπου διαθέτει τις υπηρεσίες τους στους Εθνικιστές του Chiang Kai-shek μέχρι το 1949.

link: Η εξέγερση των Ταγμάτων Εφόδου (Sturmabteilung - S.A.) του Βερολίνου και η εσωκομματική διαπάλη στο NSDAP: Κοινωνικό υπόβαθρο και πολιτικές σημαντικές.

Και τώρα τι θα γενούμε χωρίς βαρβάρους

του Σταύρου Λιμποβίση

Ακόμη και οι πιο αισιόδοξοι οπαδοί του Κασιδιάρη δεν περίμεναν τον πρόσφατο εκλογικό θρίαμβο του κόμματος «Σπαρτιάτες». Είναι σίγουρο ότι το βράδυ που ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα ο πρώην νο2 της «Χρυσής Αυγής» δικαιώθηκε τουλάχιστον σε εκλογικό και επικοινωνιακό επίπεδο. Φτάνει όμως ένα σημαντικό ποσοστό για να προχωρήσει ένα κόμμα που χαρακτηρίζεται το λιγότερο ως το «αυγό του φιδιού» από τα κατευθυνόμενα ΜΜΕ; Σαφέστατα οι ανύπαρκτες δομές του κόμματος και η αδυναμία ενός πλήρη ελέγχου των προσώπων και των πολιτικών τακτικών λόγω της φυλάκισης του Κασιδιάρη δημιουργούν εύλογα ερωτηματικά για το άμεσο μέλλον.

Μια παλαιότερη ανακοίνωση του κόμματος θυμίζει την γνωστή συνταγή του εισοδισμού της δεξιάς σε σχηματισμούς που στηρίζονται - καλώς ή κακώς - από εθνικιστές. Τόνιζαν χαρακτηριστικά ότι "Στα 4 χρόνια ύπαρξης τους οι Σπαρτιάτες και εν μέσω σκληρής και απάνθρωπης λιτότητας έχοντας βοηθήσει ηθικά και υλικά μόνο Έλληνες έκαναν το μεγάλο βήμα και έγιναν πολιτικός σχηματισμός. Εμείς οι ΣΠΑΡΤΙΑΤΕΣ εκφράζουμε σε πραγματικό και απόλυτο βαθμό την λαϊκή πατριωτική Δεξιά, το τρίπτυχο πατρίς, θρησκεία, οικογένεια, είμαστε θεματοφύλακες των πατροπαράδοτων αρχών και αξιών του Ελληνισμού, και τιμάμε τις παραδόσεις μας που σήμερα εκλείπουν από την δημόσια ζωή της χώρας". Και επειδή τα γραπτά μένουν, φτάνει να δούμε τις επόμενες κινήσεις για να σκεφτούμε αν θα δικαιωθούν αυτοί που φοβούνται μια επανάληψη της κομματικής οπερέτας που ανέβασε πριν χρόνια στο κομματικό θέατρο ο Μιχαλολιάκος και οι βουλευτές του.

Υπάρχουν κάποια δεδομένα και αυτά είναι:

1. ότι το σύστημα με εντολή της δεξιάς που θα ξεσπαθώσει λόγω του ποσοστού που πήρε θα συνεχίσει να ασχολείται με το κόμμα αυτό για να προχωρήσει σε άλλες υπόγειες διεργασίες σχετικά με το Αιγαίο και τις επαφές με τον Αμερικανικό παράγοντα.

2. το εξουσιαστικό κέντρο αν δεν καταφέρει να περιορίσει τις έδρες μέσω του εκλογοδικείου θα προσπαθήσει με μπροστάρη το παρακράτος να τρομοκρατήσει τους εθνικιστές οι οποίοι νιώθουν να έχουν - μετά από χρόνια - υψηλό ηθικό. Οι συνταγές για να το πετύχει αυτό είναι πολλές και αυτό θα πρέπει να το έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας.

Η σημερινή ηγεσία του κόμματος «Σπαρτιάτες» δείχνει με μια γρήγορη «ανάγνωση» να είναι σάρκα από την σάρκα μιας ακροδεξιάς έντονα αστικής και σε κάποια σημεία νεοφιλελεύθερης. Την εικόνα αυτή την έχουμε δει και στην υπόλοιπη Ευρώπη και δεν πρέπει να μας προκαλεί μεγάλη εντύπωση. Αν και θυμίζει αντίστοιχες περιπτώσεις όπως της Γαλλίας και της Ουγγαρίας ας μην ξεχνάμε ότι η ελληνική άκρα δεξιά πάντα διατηρούσε τα δικά της μοναδικά πολιτικά χαρακτηριστικά. Τα κανάλια όμως δεν θα σταματήσουν ούτε λεπτό να οργιάζουν στα δελτία ειδήσεων, η Κανέλλη δεν θα σταματήσει να φωνάζει με το «χωνί» για τον «κακό φασισμό», οι εκπομπές δεν θα σταματήσουν να θυμίζουν ότι η δημοκρατία κινδυνεύει. Χρέος όλων όσων στήριξαν για λόγους προσωπολατρίας ή ακόμη και από ανάγκη το κόμμα του Κασιδιάρη δεν είναι να μείνουν απλοί παρατηρητές αλλά να διαδραματίσουν έναν καίριο ρόλο αν δεν θέλουν να βρεθούν μπροστά σε εκπλήξεις.

Αν τα πράγματα μπουν πάλι στην διαδικασία ενός πολιτικού αυτόματου πιλότου θα έχουμε στο όνομα του «εθνικισμού» την επανάληψη σκηνών που θα προκαλέσουν την γενική θυμηδία. Πρόσωπα που προέρχονται από τον χώρο της δεξιάς και διατηρούσαν στο παρελθόν επαφές με τέκτονες, στελέχη που δείχνουν να γοητεύονται από την ομορφιά της νεοφιλελεύθερης μέδουσας και προάγουν απόψεις φιλικές στον παγκόσμιο καπιταλισμό, όχι μόνο δεν είναι σύμμαχοι των εθνικιστών αλλά διαχρονικά οι μεγαλύτεροι εχθροί τους. Για την άλωση του «χώρου» από την δεξιά και την άκρα δεξιά έχουν μιλήσει πολλοί τα τελευταία χρόνια όμως είναι η πρώτη φορά που άτομα που ουδέποτε δήλωναν εθνικιστές μέχρι πριν λίγο καιρό δείχνουν να έχουν τα ηνία και τον πλήρη έλεγχο ενός «βιαστικού» κομματικού σχηματισμού που στηρίζεται και από τους εθνικιστές.

Οι όποιες μελλοντικές κινήσεις και επιλογές στην πολιτική σκακιέρα βαρύνουν τον άδικα φυλακισμένο στις φυλακές υψίστης ασφαλείας Κασιδιάρη ο οποίος εμπιστεύτηκε ένα κόμμα χωρίς γραφεία πρόγραμμα αρχές και αξίες, μια ομάδα προσώπων που δεν φοβούνται να δηλώσουν ανοιχτά δεξιοί, έναν σχηματισμό που δείχνει αμφίβολο αν θα αντέξει στις μελλοντικές πιέσεις του συστήματος εξουσίας. Το μόνο θετικό σε όλο αυτό το δυστοπικό σενάριο είναι η παρουσία ποιοτικών συναγωνιστών στις παρυφές της κομματικής αρχής οι οποίοι οφείλουν να αντιδράσουν. Οι ριζοσπάστες εθνικιστές και εθνικοσοσιαλιστές που διάλεξαν την αποχή ή κάποιο άλλο κόμμα δεν έχουν να περιμένουν κάτι από τους «Σπαρτιάτες» αφού είναι φανερό ότι ο αντιφασισμός είναι μια προμετωπίδα της επικοινωνιακής τους τακτικής που θα απλωθεί περισσότερο στα έδρανα του κοινοβουλίου και στις προγραμματικές δηλώσεις.

Κρίνεται σκόπιμο να αναρωτηθούμε για μια ακόμη φορά τελικά σε ποιον «χώρο» ανήκουμε μπροστά στις κομματικές παρουσίες οι οποίες ουδεμία σχέση έχουν με όλους αυτούς που συνεχίζουν να νιώθουν εχθροί της δημοκρατίας και του καθεστώτος. Χρέος όλων δεν είναι να μείνουμε στην κριτική απέναντι στο νέο πολιτικό μόρφωμα αλλά να διαμορφώσουμε τις συνθήκες εκείνες που θα μας επιτρέψουν να προάγουμε την δική μας αισθητική και τις δικές μας αξίες. Για να γίνει αυτό χρειάζεται μια πλήρη επανεκκίνηση των ριζοσπαστικών κινήσεων και ομάδων, μια νέα διακήρυξη θέσεων και γιατί όχι ίσως ένα συνέδριο όλων αυτών που νιώθουν την ανάγκη να εκφραστούν έξω από τα πλαίσια της αστικής νομιμότητας αλλά και της νομιμοφροσύνης που εκτοξεύει η «λερναία ύδρα» της πατριδοκάπηλης αστικής άκρας δεξιάς η οποία αλλάζει πρόσωπα αλλά ποτέ τακτική και στρατηγική από το ’45 και μετά.

Der III Weg: Europa in Waffen - cd για τους Ουκρανούς Εθνικιστές και τις οικογένειες τους

Ο Γερμανικός «Τρίτος Δρόμος» παρουσιάζει ένα cd με συνοδευτικό βιβλιαράκι 16 σελίδων. Τα συγκροτήματα που λαμβάνουν μέρος είναι τα παρακάτω: Martyrs, The Lunikoff Conspiracy, Pugilato, xTOACx, Makss Damage, Sons of Odin, Frontgruen, Still the Same και Alpenfestung.

Η «Ευρώπη στα όπλα» είναι ο τίτλος του έργου ένας καρπός συνεργασίας κορυφαίων μουσικών και τεχνικών του ήχου. Η στάση του κόμματος υπήρξε από την αρχή του πολέμου ενιαία όσον αφορά την επίθεση της Ρωσικής ομοσπονδίας στα εδάφη της Ουκρανίας.

Οι Γερμανοί «τριτοθεσίτες» δεν έκρυψαν την αλληλεγγύη τους απέναντι στις εθελοντικές εθνικιστικές δυνάμεις. Το όποιο οικονομικό κέρδος από τις πωλήσεις έχει ως στόχο να ανακουφίσει την τύχη και τα βάσανα των αναπήρων του πολέμου, των ορφανών πολέμου και των χηρών του πολέμου.

Εκτός από τον πρόλογο του αρχηγού του κόμματος Matthias Fischer, στον δίσκο υπάρχουν συνολικά εννέα τραγούδια, τα οποία συντέθηκαν και ηχογραφήθηκαν μόνο για αυτόν τον σκοπό.

Από το γερμανικό ραπ έως το κλασικό ροκ μέσα από τα στυλ του σκληρού και του μεταλλικού πυρήνα έως τους μαύρους μεταλλικούς τόνους, δημιουργήθηκε μια μεγαλύτερη ποικιλία τραγουδιών, τα οποία μπορούν να ακουστούν παντού.

για να στηρίξετε την προσπάθεια εδώ ...

FRACTION - Dictature sanitaire/Υγειονομική δικτατορία

Αποκλειστικό: συνέντευξη με τον Δημήτρη Ζαφειρόπουλο

Χαίρε, ευχαριστούμε για τον χρόνο. Για όσους δεν σε γνωρίζουν καλά πες μας λίγα λόγια για το πότε εντάχθηκες στο εθνικιστικό κίνημα και την πορεία σου μέσα σε αυτό.

Βιογραφικό έχουν τα στελέχη των επιχειρήσεων. Για μένα ο Εθνικισμός είναι προσωπικό βίωμα. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου είχα αυτές τις απόψεις. Από τα 13 μου, το 1986 άρχισα να ψάχνομαι πηγαίνοντας στα γραφεία της ΕΠΕΝ και στα εθνικιστικά βιβλιοπωλεία «Ελεύθερη Σκέψη», «Νέα Θέση», «Γιακούμος» κλπ . Το 1990 εντάχθηκα στη Χρυσή Αυγή όπου έφτασα να είμαι μέλος του Πολιτικού συμβουλίου της, μέχρι το 2007. Στο ενδιάμεσο, έκδοση του περιοδικού "Αντεπίθεση", της εφημερίδας "Ελεύθερος Κόσμος ", η Πατριωτική Συμμαχία, η υποψηφιότητα ως Δημάρχου στο Δήμο Αθηναίων.

Ακολούθησαν οι μηνύσεις από το ΚΙΣ, τον Δημητρά και άλλους για την έκδοση του ΕΚ. Το κόψιμο από τον Καρατζαφέρη, ως "νεοναζί" το 2009. Από το 2012 συμμετέχω στην επαναλειτουργία του Εθνικού Μετώπου. Και συνεχίζουμε τα τελευταία χρόνια με την ενίσχυση κάθε δράσης της νεολαίας, με κορυφαία το σταμάτημα της Αμάλ το 2021 .

Τις τελευταίες ημέρες έλαβες μέρος σε μια διακαναλική συζήτηση με δημοσιογράφους. Πώς πήγε αυτή η κίνηση;

Στη διακαναλική και σε κάθε άλλη, δημόσια, εμφάνιση του Εθνικού Μετώπου, νομίζουμε ότι ακούστηκε ένας ευθύς εθνικιστικός λόγος. Καθαρός, σοβαρός με θέσεις και προτάσεις. Η ανταπόκριση του κόσμου ήταν πολύ θετική και αυτός είναι ένας λόγος που μας ενθαρρύνει να συνεχίσουμε έτσι. Απλά, εθνικιστικά.

Πολλοί ρωτούν τι έγινε τελικά με την συνεργασία σας με τους Έλληνες ΓΤΠ. Τελικά ποιος ο λόγος που δώσατε τέλος στην συνεργασία σας;

Τα έχουμε πει αυτά. Μετά την 2^η τροπολογία δεν δέχθηκαν καμία, από τις πολλές προτάσεις μας για πολιτική λύση. Αποδεσμευτήκαμε και είδαμε τις κινήσεις που προτιμήθηκαν. Το ΕΑΝ, το κόψιμο από τον Άρειο Πάγο, η ψήφος στην αριστερά και τελευταία οι Σπαρτιάτες. Ο καθένας κρίνεται από τις επιλογές του. Το Εθνικό Μέτωπο, κράτησε μια ενωτική στάση μέχρι και το Μάιο αλλά δεν μπορούμε να συναινούμε σε κάθε λάθος απόφαση, σε κάθε επιλογή που δεν έχει σχέση με Εθνικισμό .

Σε δημοσιεύσεις στο διαδίκτυο κάνεις λόγο για πιέσεις εκ μέρους των Ελλήνων ΓΤΠ να μην ενοχλείται μέσω των δράσεων σας η ΝΔ. Αν θες πες μας περισσότερα για αυτή την σημαντική καταγγελία

Γενικά οι "Έλληνες" είχαν μια αλλεργία στον πολιτικό ακτιβισμό. Προτιμούσαν τα social media. Η πολιτική δράση, η νόμιμη πολιτική δράση όμως και η παρουσία στην κοινωνία είναι συνυφασμένη με τον Εθνικισμό. Αλλιώτικα καταντάς αστικό κόμμα, εκτός βέβαια αν αυτός είναι ο σκοπός σου. Στη συγκεκριμένη δράση, όντως τα στελέχη των "Ελλήνων" γκρίνιαξαν. Το γιατί δεν το κατάλαβα πότε, ούτε μου εξηγήθηκε ποτέ γιατί δεν πρέπει να αντιδρούν στο δρόμο, ενάντια στην παράδοση της ιθαγένειας στους αλλοδαπούς οι Εθνικιστές.

Τι στόχο έχει το Εθνικό Μέτωπο σε αυτές τις εκλογές και τι πιστεύεις ότι μπορεί να αλλάξει την επόμενη ημέρα;

Ο στόχος του Εθνικού Μετώπου ήταν να υπάρξει ένα αμιγώς Εθνικιστικό ψηφοδέλτιο στις εκλογές. Χωρίς εκπτώσεις, χωρίς ιδεολογικούς συμβιβασμούς. Ο δεύτερος στόχος ήταν η συσπείρωση ατόμων στο Εθνικό Μέτωπο με άλλη πολιτική προέλευση αλλά κοινό παρανομαστή τον Εθνικισμό. Και τους 2 αυτούς στόχους τους πετύχαμε. Από τις 26 Ιουνίου προχωρούμε στην ενδυνάμωση αυτής της συσπείρωσης με πολιτικές πρωτοβουλίες και δράσεις. Για τις εκλογές τις αυτοδιοίκησης, για τις Ευρωεκλογές σε 1 έτος, αλλά κυρίως για μια δημιουργία εναλλακτικής πρότασης για την κοινωνία. Ενάντια στην νεοφιλελεύθερη λαίλαπα, την αντικατάσταση πληθυσμού, το ξεπούλημα της εθνικής κυριαρχίας, τη φτώχεια και τη διάλυση του κοινωνικού ιστού.

Πώς βλέπεις σήμερα τον εθνικιστικό χώρο και τι πιστεύεις ότι πρέπει να αλλάξει;

Πολλές οι ελλείψεις. Πολλές οι παθογένειες. Έλλειψη προτάσεων, αρχηγισμός, προσωπολατρεία, ιδεολογική αγκυλώσεις στο παρελθόν και ναι, ο πολιτικαντισμός. Αυτά που, υποτίθεται κατηγορούμε, τα κάνουν χειρότερα κάποιοι και από το πιο αστικό κόμμα εξουσίας. Κλίκες, αυλές, κόλακες και ναρκισσιστές. Αυτά όμως είναι αποτέλεσμα της έλλειψης εθνικιστικής παιδείας. Της λαγνείας προς μια θεσούλα στη Βουλή και τα μισθωτά παρελκόμενα της. Ναι, η Βουλή είναι όπλο, όχι αυτοσκοπός. Και το λέει αυτό κάποιος που πάντα ήταν υπέρ των πολιτικών λύσεων. Αλλά αυτή η λαγνεία προς την όποια θεσούλα, χωρίς κάποια προοπτική, είναι συνώνυμο με καταστροφή.

Ποιες οι προσωπικές σχέσεις με τον Ηλία Κασιδιάρη μετά την αποχώρηση σας από τον κοινό συνδυασμό;

Με τον Κασιδιάρη τελευταία φορά μίλησα τον Μάρτιο, όταν οι antifa προκάλεσαν ζημιές στο μαγαζί μου. Από τότε δεν είχα κάποια επικοινωνία και δεν νομίζω ότι θα είχαμε και κάτι ουσίας να πούμε. Αυτός έκανε τις επιλογές του, το Εθνικό Μέτωπο τις δικές του και όλοι κρινόμαστε από αυτές.

Πώς κρίνεις την κίνηση του να επιλέξει τον αντιεισαγγελέα να ηγηθεί του κόμματος που ο ίδιος ίδρυσε;

Σας είπα και πριν, ότι είχαμε προτείνει στους "Έλληνες", πολλές πολιτικές λύσεις. Προτίμησαν τη λύση ενός συνταξιούχου Εισαγγελέα και τα αποτελέσματα τα είδαμε. Μπάχαλο και ιδρώτας μέχρι να εξηγήσουν στον κόσμο τους ότι το "διαμάντι της Δικαιοσύνης" ήταν τελικά ένας πύργος στην άμμο.

Πολλά δημοσιεύματα σε τοίχους του διαδικτύου στρέφονται ενάντια στα σημαίνοντα στελέχη του Εθνικού Μετώπου με ύβρεις και βαρύτατους χαρακτηρισμούς. Τι απαντάς στους ανώνυμους υβριστές;

Δεν μπορώ να στερήσω από κάποιους το να βγάζουν τα ψυχολογικά τους στο διαδίκτυο. Θα μου πεις, οι ψυχολόγοι κλέφτες θα γίνουν; Όχι, αλλά ζούμε και μια οικονομική κρίση και οφείλουμε να σκεφτόμαστε τον συνάνθρωπο μας. Επί της ουσίας: οποίος έχει στοιχεία για κάτι ας τα φέρει στη δημοσιότητα. Αλλιώτικα, πάγια θέση μου είναι ότι η λάσπη γυρνάει σε αυτόν που τη ρίχνει.

Τελικά οι όποιες προεκλογικές κινήσεις των εθνικιστικών κομμάτων σχεδιάστηκαν με προχειρότητα λόγω των τροπολογιών του Βορίδη;

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη είχε δείξει από την αρχή τις προθέσεις της. Η πρώτη τροπολογία υπήρχε από το 2021. Η προχειρότητα υπήρξε στο να βλέπεις το παγόβουνο και να κάνεις ότι δεν υπάρχει. Αυτό είναι και προχειρότητα και στρουθοκαμηλισμός. Αλλά ξέχασα, πάντα υπάρχουν λύσεις, από τον Λεβέντη σήμερα, τον Νικολόπουλο και τον Κανελλόπουλο τον Μάιο. Μέχρι και τις επόμενες εκλογές, κάτι άλλο θα έχει βρεθεί.

Ποιοι οι στόχοι του κόμματος σας μετά τις εκλογές;

Τα είπαμε και πριν. Συσπείρωση με σοβαρούς συναγωνιστές που έχουν όρεξη για αγώνα και πολιτική δουλειά. Μακριά από ψώνια, wannabe σωτήρες, τοξικούς και λίγους ηθικά. Η ένταξη αυτή γίνεται ήδη και θα συνεχιστεί με συνέδριο, ομάδες μελέτης και κυρίως ... δράσεις.

Πώς πιστεύεις ότι θα βρει η 26^η Ιουνίου τον εθνικιστικό χώρο; Κατακερματισμός, απογοήτευση ή έναρξη για κάτι καλύτερο;

Η διάρκεια είναι που ξεχωρίζει τον Εθνικιστή από τον όποιο γυρολόγο που ψάχνει να τρυπώσει σε μια θέση. Στις 26 Ιουνίου θα δούμε ποιος θα είναι στις επάλξεις και ποιος θα μαζεύει τα συντρίμμια των φιλοδοξιών του ή των φιλοδοξιών που κάποιοι του έμαθαν να έχει.

Πώς βλέπεις την κίνηση του Εμφετζιόγλου και των λοιπών προσώπων που κατεβαίνουν σε κοινό συνδυασμό;

Με ανόμοια υλικά, φτιάχνεις σαλάτα, όχι πολιτική παράταξη. Σε κάθε περίπτωση, αυτή η προσπάθεια ποτέ δεν είχε ιδεολογικό χαρακτήρα, εξαρχής ήταν μια κίνηση του στυλ "όλοι οι καλοί χωράνε".

Τέλος ένα μήνυμα σου για τους φίλους αλλά και για τους εχθρούς της κίνησης σας.

Ας κλείσουμε λαϊκά, με Νότη: "όσο υπάρχουν λύκοι, θα υπάρχουν πρόβατα". Ας διαλέξει ο καθένας τον ρόλο του.

Δεξιά κομματίδια,τα σκύβαλα του κοινοβουλευτισμού ή τα εργαλεία της παγκοσμιοποίησης;

γράφει ο Ανέστης Θεοφίλου

Εν' όψει των εκλογών είδαμε να ξεπηδούν από το πουθενά διάφορα κομματίδια εκ δεξιών της ΝΔ τα οποία φείδονται ριζοσπαστισμού και εθνικής πάνω από όλα ιδεολογίας. Παΐσιοι, κόκκινες μηλιές, μαρμαρωμένοι βασιλιάδες και γενικά μια ανεδαφική αντίληψη γύρω από την έννοια του πατριωτισμού οξύνοντας τα ήδη αποπροσανατολιστικά χαρακτηριστικά του πατριωτικού χώρου ο οποίος (τουλάχιστον εν Ελλάδι) δεν φημίζεται για την ιδεολογική του σαφήνεια.

Τα παραδείγματα πολλά τόσο με τον Βελόπουλο που εντός κ(υ)νοβουλείου ψήφισε τις πενήντα έδρες υπέρ της ΝΔ όσο και του κόμματος Νίκη όπου δηλώνει πως πενθεί εθνικά ένεκα του ναυαγίου στην Πύλο, λες και αφορά την Ελλάδα το γεγονός πως βυθίστηκε ένα πλοίο το οποίο μετέφερε λαθροεισβολείς με κατεύθυνση την Ευρώπη. Είναι πρόκληση όταν υπάρχουν νεκροί βορειοηπειρώτες από τα πυρά της αλβανικής αστυνομίας όπου με τις ευλογίες του ΝΑΤΟ δολοφονούν και εκτοπίζουν γηγενείς Έλληνες να χύνονται κροκοδείλια δάκρυα ενώ στην ουσία παίζονται πολλά εκατομμύρια γύρω από τους λαθρομετανάστες.

Η παγκοσμιοποίηση επεκτείνεται τόσο οικονομικά όσο και πληθυσμιακά μέσω αλλοεθνών, όταν ο Jean Raspail έγραφε το ''στρατόπεδο των Αγίων'' δεν θα φανταζόταν ποτέ πως θα έπεφτε τόσο μέσα σε βαθμό που να γεννά έως μεταφυσικές σκέψεις περί προφήτη στους αναγνώστες. Επειδή λοιπόν η πάλη των ταυτοτήτων αυξάνεται στον σύγχρονο κόσμο οι παγκοσμιοποιητές γνωρίζουν πως η ταυτοτική πάλη θα αποτελέσει το σύγχρονο και διαρκές πεδίο μάχης στην Ευρώπη και κατ' επέκταση σε όλο τον κόσμο, τουλάχιστον όπου προσβληθούν τα εθνικά σύνορα.

Γι' αυτό λοιπόν τον λόγο προωθούν εθνικοφανή κόμματα τα οποία στερούνται αφενός σοβαρότητας και αφετέρου πολιτικής πρότασης εφόσον αναμασούν γενικά και αόριστα το ζήτημα της πατρίδας με αφετηρία τον αστικό πατριωτισμό ο οποίος αποξενώνει τα λαϊκά στρώματα από την εθνική ψυχή και τα περιθωριοποιεί. Τα κόμματα της αστικής δεξιάς ή ακροδεξιάς με καρατζαφέρια αισθητική εργαλειοποιούνται από το καθεστώς ούτως ώστε να δαιμονοποιήσουν και να γελοιοποιοήσουν την εθνική αντίσταση η οποία γεννάται μέσα από τις υπάρχουσες συνθήκες μιας ανάλογης πραγματικότητας όπως της σημερινής.

Σε μια Ευρώπη που οπλισμένοι Άραβες σφάζουν βρέφη σε παιδικές χαρές και η αντίσταση του λευκού άνδρα είναι στο πυρ το εξώτερον τα κομματίδια της αστικής δεξιάς βοηθούν στην καθεστωτική προπαγάνδα της Νέας Τάξης. Διότι μια ακροδεξιά που αναλώνεται σε συνομοσιολογικές ιαχές χωρίς να καταδεικνύει το πρόβλημα είναι ο καλύτερος σύμμαχος της παγκοσμιοποίησης διότι κρατά σε καταστολή το πλήθος που ενστικτωδώς έχει επιλέξει αυτό το κόμμα (το οποιαδήποτε κόμμα) με γνώμονα την ταυτότητα και την εθνική αυθυπαρξία.

Όπως έχει γραφτεί και από άλλους αρθρογράφους του «Μαύρου Κρίνου» ο Σιωνισμός έχει δύο κεφάλια στο τερατώδες κορμί του, το ένα κεφάλι είναι το ροζ της δικαιωματικής και Αμερικανοκινούμενης αριστεράς που από τον ψυχρό πόλεμο πέρασε στον δικαιωματισμό και το άλλο είναι της νέο φιλελεύθερης και γραικύλικης ακροδεξιάς η οποία μυρικάζει το πρόβλημα που η ρίζα του βρίσκεται στο σύστημα αλλά την ύστατη στιγμή τρέχει να το σώσει όπως έχουν πράξει όλα τα ακροδεξιά σκύβαλα στην Ευρώπη με τρανά παραδείγματα στην χώρα μας όπως με τον Καρατζαφέρη και λοιπούς Φαηλοδεξιούς.

Συνεπώς η ακροδεξιά δεν είναι η λύση αλλά το πρόβλημα διότι λειτουργεί σαν ανασταλτικός παράγοντας εντός του συστήματος με απώτερο σκοπό την περιφρούρηση του μέσω μιας αντισυστημικής ρητορικής η οποία όμως δεν είναι τίποτε άλλο πέρα από το ίδιο το σύστημα που χτυπά τον εαυτό του. Γνωστά άλλωστε τα παιχνίδια Μπαλτάκου με κόμματα πατριωτικά τα οποία κατέληγαν σε δεξιά εξαπτέρυγα προκειμένου να καλυφθεί η εθνικιστική αντίδραση που λάμβανε μέρος και στην πατρίδα μας έστω και ανώριμα.

Το ερώτημα που θα πρέπει να βασανίζει τον εθνικοεπαναστάτη είναι το εξής: θέλουμε άλλη μια ακροδεξιά η οποία σαν άλλος Καρατζαφέρης με ύφος Πάνου Καμμένου και πινελιές Φαήλου θα παραδώσει στην νέο φιλελεύθερη λαίλαπα τον αγώνα των αγνών πατριωτών ή ένα κίνημα εθνικιστικό, σοσιαλιστικό και πάνω από όλα διεκδικητικό απέναντι στο τέρας της διεθνοποιημένης οικονομίας η οποία μεταφράζεται ως παγκοσμιοποίηση και μεταβάλει τις κοινωνίες σε απέραντα στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπως τις χώρες της Ευρώπης, προκειμένου να υπάρξουν νέες εργασιακές και οικονομικές σχέσεις για χάρη του διεθνούς καπιταλισμού ο οποίος προωθεί πολιτικούς τύπου Τριντό, Μητσοτάκη και λοιπών σφουγγοκωλάριων της Σιωνιστικής λαίλαπας.

Όπως ορθώς είχε διαπιστώσει ο Όσβαλντ Σπένγκλερ η παρακμή της Ευρώπης θα σηματοδοτήσει την άνοδο των ανατολικών πολιτισμών οι οποίοι θα έχουν μια μεταφυσική έννοια γύρω από την σημασία της ύπαρξης τους απέναντι στην κοσμική και καταναλωτική ηθική των Ευρωπαίων οι οποίοι παραδίδονται στον οικονομισμό και την παράδοση κάθε συλλογικής έννοιας γύρω από τα έθνη τους.

Δεν υπακούμε στην καθεστωτική προπαγάνδα και στις σειρήνες της, δεν ξεγελιόμαστε από την καθεστωτική ακροδεξιά και τους συστημικούς παλιάτσους της και πάνω από όλα δεν κάνουμε έκπτωση στις ιδέες μας οι οποίες είναι η άνοιξη του σήμερα σε μια εποχή παγκόσμιου σκότους. Απορρίπτουμε τον νεωτερισμό και τις εκφάνσεις του και αγωνιζόμαστε για μια Ελλάδα η οποία θα ανήκει στους Έλληνες, αλλά θα ανήκει στους Έλληνες όταν η Ευρώπη θα ανήκει στα έθνη της.

Η απονομιμοποίηση του εχθρού ξεκινά πριν τις εκλογές, και συνεχίζεται μετά τις εκλογές

του Ιφικράτη Αμυρά

Υπενθυμίζω ότι από το 2010 και μετά, ο Σόϊμπλε, υπουργός οικονομικών της Γερμανίας, δήλωνε με θράσος ότι δεν έχει σημασία το εκλογικό αποτέλεσμα στην Ελλάδα, διότι υπάρχουν δεσμεύσεις, εννοώντας ότι όποια κυβέρνηση και να εκλεγεί, πρέπει να ακολουθήσει μνημονιακή πολιτική. Η συγκεκριμένη αντίληψη, είναι αντίληψη κυριάρχου. Έκανε επίδειξη ηγεμονίας. Τότε, σε μία δημόσια τοποθέτηση μου, είχα δηλώσει το εξής: Αν είμαστε άξιοι Έλληνες, δεν αρκεί το να σπάσουμε τα μνημονιακά δεσμά που μας επέβαλε η Γερμανία και η ΕΕ, αλλά πρέπει να επιβάλλουμε ένα μνημόνιο στην Γερμανία εκατό φορές πιο επώδυνο απ' αυτό που μας επέβαλε εκείνη.

Σκοπός της δηλώσεώς μου ήταν να ανοίξω τους πολιτικούς ορίζοντες του ακροατηρίου, και συγχρόνως να εκφράσω αντι-ηγεμονικές και ηγεμονικές θέσεις. Αντι-ηγεμονικές ως προς την απόρριψη του μνημονίου εις βάρος της Ελλάδος, ηγεμονικές ως προς την μελλοντική εκδίκηση εις βάρος των δυναστών της Πατρίδος. Ενώ το κοινό ήταν αντιμνημονιακό, δεν είχε εθιστεί σε μια ηγεμονική ρητορική από την δική μας σκοπιά. Δηλαδή δεν είχε συνηθίσει να ακούει επιθετική ρητορική από την σκοπιά του έθνους που εκείνη την στιγμή υφίσταται την οικονομική επέλαση της τρόικα και ιδίως της Γερμανίας.

Σε λίγο καιρό, θα έχουμε νέες εκλογές. Τα δήθεν αντισυστημικά κόμματα θα έχουν το θάρρος και το θράσος να κάνουν μία αντίστοιχη δήλωση σαν αυτή που έκανε ο Σόϊμπλε, αλλά με αντεστραμμένο περιεχόμενο; Ότι δηλαδή ασχέτως εκλογικού αποτελέσματος, οι πατριωτικές πολιτικές δυνάμεις έχουν διαχρονικές δεσμεύσεις έναντι του Ελληνικού Έθνους και συνεπώς δεν πρόκειται να αναγνωρίσουν ποτέ μία μνημονιακή προδοτική κυβέρνηση. Ακόμη και αν λάβει την απόλυτη πλειοψηφία στις εκλογές.

Μία τέτοια ηγεμονική προσέγγιση, διαχεόμενη και επαναλαμβανόμενη στον Λαό, δημιουργεί μία αντισυστημική, αντιστασιακή, και πεισμώδη αντίληψη. Ότι εκλογικό ποσοστό και να πάρει ο εχθρός, δεν τον αναγνωρίζουμε. Φανταστείτε να γινόντουσαν εκλογές στην Οθωμανική Ελλάδα και η πλειοψηφία να ψήφιζε ότι θέλουν να παραμείνουν ραγιάδες. Ποια πρέπει να είναι η δική μας προσέγγιση; Ότι ο αυτός ο λαός δεν σώζεται με τίποτε; ότι είναι αδιόρθωτος κλπ, κλπ, όπως συνήθως δηλώνουν οι ανίδεοι και ηττημένοι δήθεν αντισυστημικοί πολιτικάντηδες;

Η απάντηση είναι μία: ότι και να ψήφιζαν οι τότε κάτοικοι της Ελλάδος σε αυτό το υποθετικό σενάριο, θα αγωνιστούμε για την απελευθέρωση από την οθωμανική κατοχή. Αν ψηφίσουν υπέρ της απελευθερώσεως, έχει καλώς. Αν καταψηφίσουν, τόσο το χειρότερο για την δημοκρατία. Θα γράψουμε την ετυμηγορία της πλειοψηφίας στα παλαιότερα των υποδημάτων μας. Η απόφαση τους θα αλλάξει, είτε με το καλό, είτε με το άγριο. Το όχι στην Επανάσταση, θα γίνει ναι στην Επανάσταση.

Είναι αδιανόητο ο Σόιμπλε να δηλώνει ότι αδιαφορεί για το εκλογικό αποτέλεσμα, εννοώντας ότι όποιος και να εκλεγεί πρέπει να εφαρμόσει τα μνημόνια. Είναι αδιανόητο ο Σύριζα, η ΝΔ, το Πασόκ, να αδιαφορούν για το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος του 2015, και να υπάρχουν διάφορα μικρά κόμματα που πασχίζουν να μπούν στην βουλή και να αναγνωρίζουν εκ των προτέρων την διαχρονική ήττα του Ελληνισμού, επειδή ο εχθρός κατάφερε να αποσπάσει μία συγκυριακή πλειοψηφία ψήφων.

Οι εκλογές για τα αληθινώς αντισυστημικά κόμματα πρέπει να έχουν χαρακτήρα ζυμώσεως, δημεγερσίας, επαναστατικής γυμναστικής. Ποτέ δεν πρέπει να αποτελούν την σφραγίδα νομιμοποιήσεως του εχθρού στα μάτια της κοινής γνώμης. Από τώρα πρέπει να γίνονται δηλώσεις που θα προϊδεάζουν τον Λαό ότι μία ενδεχόμενη επικράτηση των προδοτικών καθεστωτικών μνημονιακών κομμάτων, δεν θα γίνει ποτέ αποδεκτή, ό,τι ποσοστό και να λάβουν. Η απονομιμοποίηση του εχθρού ξεκινά πριν τις εκλογές. Ακόμη και όταν έχει ήδη πάρει το 40%, συνεχίζουμε να μην τον αναγνωρίζουμε ως νόμιμο κυβερνήτη. Αναγνωρίζουμε μόνον ότι συμφέρει τον Ελληνισμό, ασχέτως εκλογικού ποσοστού.

Μίκης Μάντακας & Zentromag

Ted 'The Unabomber' Kaczynski Tribute

Η γενιά των μηδενιστών (άρθρο του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου)

γράφει ο Κωνσταντίνος Μποβιάτσος

Το είχαν γράψει αναλύσει και προφητεύσει κατά κάποιο τρόπο τα μεγάλα μυαλά του 20^ου αιώνα. Άνθρωποι που πέρασαν δια πυρός και σιδήρου στην ζωή τους, οι περισσότεροι από αυτούς πολέμησαν στα φριχτά χαρακώματα του Α’ παγκοσμίου πολέμου, έζησαν την πείνα και την πραγματική οικονομική κρίση, αυτή της δεκαετίας 1920 και φυσικά τον Δεύτερο μεγάλο πόλεμο τον οποίον προκάλεσαν τα μεγάλα αφεντικά, αυτά που δεν δίστασαν να ισοπεδώσουν εκατοντάδες πόλεις με αμάχους με την λήξη του πολέμου αυτού. Δεν δίστασαν να ρίξουν ακόμη και ατομικές βόμβες. Είναι τα ίδια αφεντικά που σήμερα ανεξέλεγκτα κυβερνούν και βιάζουν τις ψυχές και το μυαλό μας καθημερινά. Πέρα από την ισοπεδωτική και ανεξέλεγκτη μετανάστευση στην Ευρώπη, η οποία έχει ήδη επικυρώσει και την Μεγάλη Αντικατάσταση, υπάρχει και η ολική καταστροφή, η ολική παρακμή του πνεύματος.

Μέσα από τα σύγχρονα τεχνολογικά μέσα - για τα οποία προσπάθησαν να προειδοποιήσουν τον τεράστιο κίνδυνο που ελλόχευε η ασυλλόγιστη χρήση τους, οι αντιμοντερνιστές του 20ου αιώνα - η ολοκλήρωση της σήψης ήταν απλά παιχνιδάκι για το Καθεστώς. Και σε κάποιες στιγμές που ίσως υπήρχε κάποια αντίδραση, ένα ξύπνημα ή έστω ένα σημάδι ότι κάτι δεν πάει καλά, τότε έμπαινε στο παιχνίδι το μεγάλο όπλο, ο Φόβος. Έτσι είχαμε τον θανατηφόρο για την ανθρώπινη φυλή, συνδυασμό: Ανεξέλεγκτη, καταστροφική τεχνολογία και την υγειονομική τρομοκρατία. Αλλά ο στόχος βέβαια, πάνω από όλα, ήταν και είναι οι νέοι...

Βλέπουμε και διαβάζουμε για παράδειγμα, ότι πλήθος νεαρών σε διάφορες ευρωπαϊκές πόλεις προσπαθούν να δουν και να γνωρίσουν από κοντά τους γνωστούς influencer. Μια ιδιότητα που δεν μπορεί να εξηγηθεί ενώ όποιος το κάνει θεωρείται επιτυχημένο κοινωνικό μοντέλο, παρά το γεγονός ότι δεν έχει κάποια ιδιαίτερη καλλιτεχνική ή πολιτιστική ή πνευματική ικανότητα. Πρόκειται δηλαδή για ένα άτομο που – αν οι λέξεις έχουν ακόμη ένα νόημα – τείνει να καθορίζει την συμπεριφορά, τις ιδέες, την κατανάλωση των άλλων μέσω δηλώσεων ή τρόπου ζωής. Μια δραστηριότητα πολύ κοντά στην εξαπάτηση, δεδομένου ότι οι ενέργειες των επιρροών υπαγορεύονται γενικά από το σύστημα κατανάλωσης, ιδίως των αγαθών «θέσης», δηλαδή εκείνων που χρησιμεύουν για να σηματοδοτήσουν μια κοινωνική θέση, μια προϋπόθεση κύρους, συχνά απλώς μια φιλοδοξία και μια συλλογική μίμηση.

Η γενετική, πολιτιστική, αξιακή μετάλλαξη των σημερινών νέων, είναι πλήρης. Έχουν μυηθεί, καθοδηγηθεί, πειστεί στον πληρέστερο μηδενισμό. Η θλιβερή νίκη του μαζικού μηδενισμού επιβεβαιώνεται από μια ισπανική μελέτη για την ψυχική υγεία των νέων. Σαράντα στους εκατό Ισπανούς πιστεύουν ότι δεν έχουν καλή ψυχική υγεία. Οι νέοι είναι η ηλικιακή ομάδα που αξιολογεί την ψυχολογική τους κατάσταση πιο αρνητικά: μόνο ένας στους τρεις δηλώνει ικανοποιημένος. Οι κρίσεις πανικού, το άγχος, οι καταθλιπτικές καταστάσεις, με μια λέξη, μια δυστυχισμένη ζωή, φαίνονται φυσιολογικά για τους νέους Ίβηρες. Η χρήση ψυχοδραστικών φαρμάκων επηρεάζει τουλάχιστον έναν στους δύο νέους και τέτοιου είδους χάπια έχουν περισσότερους καταναλωτές στην Ισπανία από ότι στον υπόλοιπο κόσμο. Όλα αυτά σε μια χώρα που φημίζεται για το κέφι, το καλό κλίμα και τη χαρά της ζωής. Επιπλέον είναι ένα έθνος που έχει από τους πιο χαλαρούς νόμους σχετικά με τα έθιμα και τα νέα «δικαιώματα». Και αυτό είναι ένα απλό παράδειγμα.

Προφανώς αυτός ο τύπος κοινωνίας μας πονάει. Μια κοινωνία ανήσυχη, ατομικιστική, εγωιστική και αδιάφορη για τον άλλον, άδεια από ιδέες και πεποιθήσεις. Είναι πλέον μια ασθένεια από μόνη της και η έκβαση της είναι ένας τρομακτικός πρακτικός μηδενισμός. Καμία αρχή ή αξία δεν φαίνεται να αξίζει να δηλωθεί ή να αξίζει να αγωνιστεί κάποιος για αυτές. Για να αντέξει κανείς την ύπαρξη και να αναζητήσει αναλαμπές της εφήμερης ευτυχίας, οδηγείται στην εξάρτηση από ψυχοτρόπες ουσίες, αλκοόλ, ναρκωτικά, τυχερά παιχνίδια, καταναγκαστικό σεξ. Τεχνητοί παράδεισοι για να ξεφύγει από τις πραγματικές κολάσεις και να θέλει απλά να ζει χωρίς σκοπό. Πολλαπλασιάζονται οι πράξεις αυτοτραυματισμού, η αντικοινωνική συμπεριφορά, η ακοινωνησία που καλύπτεται από τη βουλιμία της ψευδούς, τεχνητής επικοινωνίας των κοινωνικών δικτύων.

Τίποτα περίεργο αν καταφύγουν σε εθισμούς, μεταξύ των οποίων εξέχουσα θέση έχει αυτός των κοινωνικών δικτύων, η ψυχαναγκαστική υπερσύνδεση, το σύνδρομο «μου αρέσει», «δεν μου αρέσει», ακόμη και ο καταστροφικός φόβος να χάσεις κάτι, να μην να είσαι αρκετά μοντέρνος, να μην έχεις ορισμένες εμπειρίες, στην ουσία να μην είσαι αρκετά κομφορμιστής, όπου ο «μεταμοντέρνος κομφορμισμός είναι μια εξαντλητική κούρσα ετεροκατευθυνόμενων παραβάσεων στους τρόπους ζωής, ύπαρξης και σκέψης του χθες», χρησιμοποιώντας τα λόγια του μεγάλου πολέμιου της νεωτερικότητας, του Ernst Junger. Τα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα εργάζονται για να δημιουργήσουν απομονωμένες, φοβισμένες, καταναλωτικές και υπάκουες γενιές. Κανείς δεν τολμά να κατηγορήσει το σύστημα για κάτι τέτοιο διότι όπως λέει και ο λαός: «καλά είμαστε, έχουμε την ελευθέρια μα και την υγεία μας, τι τα θές τώρα τα επαναστατικά». Για το Καθεστώς δεν πρέπει να ξυπνήσει κανείς, ώστε να μην μπορεί να αμφισβητηθεί ένα ολόκληρο σύστημα, ολόκληρη η κοινωνική δομή, το συνολικό σύστημα της «προόδου».

Mην ξεχνάμε ότι οι νεανικές μάζες έδειξαν υποταγή μπροστά στις επιβολές και τη συμπίεση των καθημερινών ελευθεριών της τριετούς “επιδημίας”. Δηλαδή έχουν εισαγάγει τη μη επικριτική προσαρμογή που ο Etienne De La Boétie ονόμασε εθελοντική υποτέλεια. Στις ΗΠΑ, το κέντρο της παρηκμασμένης δυτικής αυτοκρατορίας, η κατάσταση της νεολαίας έχει μπει πλήρως στον πιο σκοτεινό μηδενισμό, που ευνοείται από τα αμέτρητα εθνοτικά γκέτο, τη φτώχεια, την κοινωνική και οικογενειακή ερήμωση, την εκτεταμένη βία και την απογοήτευση που προκαλεί το τεράστιο μέγεθος των προσδοκιών έναντι της πραγματικότητας. Κάποιος κάνει ένα κακό από καθαρό μηδενισμό. Ένας Αμερικανός δημοσιογράφος ανέφερε ένα γεγονός που του συνέβη στην Ουάσιγκτον: δύο παιδιά με μηχανάκια άρπαξαν το κινητό του από τα χέρια όχι για ληστεία, αλλά για να το καταστρέψουν γελώντας, ήταν μια χειρονομία χωρίς νόημα, εντελώς μηδενιστική. Ζουν σε μια αταξία και νιώθουν την ανάγκη να δημιουργήσουν αταξία και στη ζωή των άλλων.

Η ιδέα ότι ολόκληρη η κοινωνία είναι ένοχη για τη συμπεριφορά όσων επιτίθενται, καταστρέφουν, πυρπολούν περιουσίες άλλων ή συνθλίβουν ένα τηλέφωνο χωρίς λόγο, είναι το σύμπτωμα μιας ασθένειας με δυσοίωνη πρόγνωση, αυτή του μηδενισμού. Λείπει η κουλτούρα, ή μάλλον την εξαφάνισαν με το νέο όπλο που ονομάζεται "Cancel Culture", ένα νέο φρούτο πάρα πολύ θανατηφόρο. Άλλωστε υπάρχουν και γνωστοί influencer οι οποίοι εναντιώνονται στο Πνεύμα και την Κουλτούρα, θεωρώντας τα άχρηστα και περιττά. Όλα γίνονται ψηφιακά και αυτός ήταν άλλωστε ο Σκοπός. Υπάρχει η προδιάθεση να γίνουν ψηφιακοί σκλάβοι, ένα κοπάδι του οποίου το βοσκοτόπι θα είναι το παγκόσμιο ψηφιακό εισόδημα, η αέναη σύνδεση και η σεξουαλική ασέβεια, που βιώνονται ως μόδα. Σε κύματα παρόμοια με σμήνη ακρίδων, αναστατώνονται όταν μια ομάδα υποτιθέμενων θυμάτων εκδηλώνει πρόβλημα «ένταξης». Μόλις σβήσει ο θόρυβος, περνούν στην επόμενη είδηση με απόλυτη αδιαφορία.

Μια άλλη μάζα, αποβλακωμένοι ώρες και ώρες μπροστά στις οθόνες τους, την νέα εργασιακή σκλαβιά, περιμένουν τα ολιγόλεπτα διαλείμματα να βγουν δήθεν στον “καθαρό” αέρα μιας ταλαίπωρης μεγαλούπολης και μέσα σε χρόνο μηδαμινό προσπαθούν να φάνε όρθιοι την πλαστική τροφή που αγόρασαν από τις μοντέρνες αλυσίδες της καπιταλιστικής κατανάλωσης και πάλι να επιστρέψουν στα κελιά τους ευχαριστημένοι, μια ψεύτικη ευχαρίστηση αφού η πραγματική ευτυχία δεν τους έχει αγγίξει ποτέ. Είναι μια ορδή από ζόμπι που βαδίζουν χωρίς σκέψη. Είναι ο μαζάνθρωπος. Είναι όπως τους ήθελε το Καθεστώς. Δεν έχουν άλλο λάθος από το να έχουν απενεργοποιήσει τον εγκέφαλο. Και γι' αυτό έχουν άφθονες δικαιολογίες: η παιδαγωγική άγνοια που τους περιβάλλει είναι επιθυμητή, διωκόμενη, προγραμματισμένη από τις ενήλικες γενιές.

Η μηδενιστική μετάλλαξη τελειώνει με την εντυπωσιακή αύξηση της σεξουαλικής σύγχυσης, που εφαρμόζεται από την κυρίαρχη ολιγαρχία. Τα LGBT είναι πλέον «το cool club», μια μορφή καταστροφικού νεοκομφορμισμού. Έχει χαθεί κάθε έννοια του φυσιολογικού και έχουν επιφέρει μια σύγχυση στην οικογένεια για το τι σημαίνει ακριβώς αυτή η λέξη. Εδώ βέβαια το καθεστώς χρησιμοποίησε το άλλο ιδεολογικό του ισχυρό όπλο, την αριστερά και τον αντιρατσισμό. Έτσι έκανε τους αποβλακωμένους αστούς της ηπείρου μας,(στις ΗΠΑ είχε ήδη γίνει εδώ και δεκαετίες), να αισθάνονται ένοχοι για το παρελθόν τους , την Ιστορία τους και την Παράδοση τους. Ο Έλληνας γιατί ήταν κάποτε πρώτος σε όλα, ο Ιταλός γιατί εξέλιξε αυτό που βρήκε, ο Γάλλος γιατί έφτιαξε καθεδρικούς ναούς και άλλα μνημεία, ο Γερμανός για την φιλοσοφία και τις πολιτικές ιδέες του μεσοπολέμου και γενικά γιατί η Ευρώπη αποτέλεσε τον φάρο της παγκόσμιας κληρονομιάς. Πράγματα που προκαλούν ενόχληση και μισαλλοδοξία.

Αυτή είναι η κοινωνία του κατορθωμένου μηδενισμού, της οποίας οι ευθύνες που είναι τεράστιες και εγκληματικές, πέφτουν στις ενήλικες γενιές. Για όσους είναι παιδιά στη δεκαετία του ‘20 της τρίτης χιλιετίας (η χρονολόγηση θα αλλάξει και αυτή σύντομα. Ποιος ήταν τελικά, για παράδειγμα, αυτός ο Χριστός που λειτουργεί ως καταχρηστικό ορόσημο στην ιστορία; ...θα λένε οι προοδευτικοί) υπάρχει σχολαστική κατήχηση για το φύλο από μικρή ηλικία, μια παιδική πορνογραφία που προτείνεται για πρόωρη σεξουαλικότητα και τελικά μια μνησικακία ενάντια στην ελευθερία. Συχνά σκεφτόμαστε όλοι μας με απογοήτευση πώς θα είναι ο κόσμος όταν γεράσουν οι γενιές που σχηματίστηκαν τα χρόνια που ζούμε. Αλλά μάλλον δεν ξέρω αν πρέπει να το κάνουμε αυτό. Ο κόσμος που τους ετοίμασαν οι ολιγαρχίες, της Δύσης και Ανατολής, αυτού του μοιραίου καιρού θα είναι ήδη θαμμένος, κυριευμένος από τα ψέματα και τον τραγικό μηδενισμό και θα ασκείται πλέον χωρίς καν να αναρωτιέται κάποιος το παραμικρό. Κάποιοι τελευταίοι ζωντανοί λαοί που πιστεύουν ακόμα κάτι, αδιαφορώντας για τις νέες συνθήκες, θα έχουν καταστραφεί και θα έχουν αντικατασταθεί. Όσοι δεν θέλουν να ζήσουν δεν αξίζουν ένα μέλλον.

Εγώ προσωπικά μένω με μια πικρία και μια αίσθηση εξορίας καθώς και ένα έντονο αίσθημα ενοχής. Δεν κάναμε αρκετά, δεν αγωνιστήκαμε, δεν ξεσηκωθήκαμε σε όλους τους τομείς, για να αποτρέψουμε την υποβάθμιση που μας περιβάλλει και που - ας το παραδεχτούμε - έχει κυριαρχήσει. Η γενιά των μηδενιστών είναι δημιούργημα μας. Έχουμε κάνει τρομερά λάθη. Μπορούμε μόνο να σταθούμε όρθιοι ανάμεσα στα ερείπια, για εμάς και για τους λίγους νέους που αντιστέκονται στη μόλυνση και για εκείνους, που ίσως μια μέρα, θα αντιστρέψουν την κατάσταση. Σήμερα όλα έχουν χαθεί και το τελευταίο που μας μένει είναι να κρατήσουμε την φλόγα αναμμένη για το μακρινό μέλλον. Και να έχουμε οδηγό τα λόγια του αντάρτη της νεωτερικότητας, Ernst Junger :

"Αν οι μεγάλες μάζες ήταν τόσο διαφανείς, τόσο συμπαγείς μέχρι τα μεμονωμένα άτομα όπως ισχυρίζεται η κρατική προπαγάνδα, τόσοι αστυνομικοί θα ήταν αρκετοί όσοι είναι οι σκύλοι που χρειάζεται ένας βοσκός για τα κοπάδια του. Αλλά τα πράγματα είναι διαφορετικά, γιατί ανάμεσα στα γκρίζα του τα πρόβατα κρύβουν λύκους, δηλαδή εκείνα τα όντα που δεν έχουν ξεχάσει τι είναι ελευθερία. Και όχι μόνο αυτοί οι λύκοι είναι δυνατοί από μόνοι τους, υπάρχει επίσης ο κίνδυνος, μια κακή μέρα, να μεταδώσουν τις ιδιότητές τους στη μάζα και ότι το κοπάδι μετατρέπεται σε αγέλη Αυτός είναι ο εφιάλτης των ισχυρών".

Η Μεγάλη Επανεκκίνηση, η Παγκόσμια Κυβέρνηση και το Ψηφιακό Νόμισμα έως το 2030

Αριστοτέλης Βαλαωρίτης - Ο βράχος και το κύμα

Από την τελετή τιμής και μνήμης των πεσόντων και αγνοουμένων της 33ης Μοίρας Καταδρομών: Πενταδάχτυλος - Στέφανος Πελεκανής (Αδάμου Περατικού)

Οι εκλογές και το δικέφαλο τέρας της παγκοσμιοποίησης.

γράφει ο Ανέστης Θεοφίλου

Στις εκλογές της 21^ης Μαΐου αποδείχθηκε πως η δημοκρατία έχει τεράστια επιρροή στους φτωχοποιημένους Έλληνες οι οποίοι όντας χτυπημένοι ανηλεώς έδειξαν πίστη στους δημίους τους (παρότι η αποχή είναι μεγαλύτερη) ενώ το αίμα των νεκρών στα Τέμπη είναι ακόμη ζεστό και η προδοσία του Αιγαίου εν όψη. Το καθεστώς έδειξε την ισχύ του και συσπείρωσε τους θήτες όπου έδειξαν πως η συντήρηση της δυστυχίας τους είναι σημαντικότερη από την απόκτηση της κοινωνικής τους και εθνικής τους ελευθερίας. Οι ψήφοι στον ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη απόδειξαν πως η ανεδαφικότητα κάποιον αυτοαποκαλούμενων ''εθνικιστών'' είναι το χρησιμότερο όπλο του συστήματος ούτως ώστε να συνεχίσει η ηγεμονία του και να ενισχύσει την παρακμή του παλαιοκομματισμού μέσα από την χρεοκοπημένη αριστερά η οποία θα ενισχύσει την άνοδο του ΠΑΣΟΚ έτσι ώστε να εξασφαλίσει το σύστημα την εφεδρεία του και σε μια ενδεχόμενη αναθεώρηση του συντάγματος την δημιουργία μιας συγκεντρωτικότητας ενός δικομματισμού αμερικανικού τύπου.

Από την ανάλυση σαφώς και δεν μπορούν να λείψουν τα κόμματα ''διαμαρτυρίας'' τόσο από την ροζ αριστερά όσο και από την θρησκόληπτη και γραικύλικη ακροδεξιά. Και εδώ έρχεται η εξής διαλεύκανση της υπόθεσης, η παγκοσμιοποίηση είναι ένα τέρας με δύο κεφάλια, το ένα της κεφάλι είναι ευθυγραμμισμένο με την ''πολιτική ορθότητα'' και το άλλο υποδυόμενο το εθνοκεντρικό έχει καταφέρει να έχει σε καταστολή τους ανθρώπους οι οποίοι δεν έχουν κατάρτιση αλλά αγαπούν την πατρίδα τους ενστικτωδώς. Αυτή η κατευθυνόμενη ''αντίδραση'' αποσκοπεί στον εγκλωβισμό των πατριωτών ψηφοφόρων οι οποίοι δείχνουν μια αμφισβήτηση έστω και ανώριμη απέναντι στο σύστημα.

Τα δεξιά κομματίδια που δοξολογούν ολημερίς τον τριαδικό Θεό ενώ ταυτόχρονα θέλουν καινούργια ειλωτία για χάρη των τραπεζών (βλέπε Νατσιός) εξυπηρετούν την νεοφιλελεύθερη πολιτική ή οποία θέλει στα στάσιμα νερά της δημοκρατίας να ελέγχει τους ''φυγάδες'' δεξιούς ψηφοφόρους οι οποίοι ένεκα των ημερών εξελίσσονται σε ανορθολογικά τμήματα της κοινωνίας. Από την άλλη ένα κομμάτι της χρεοκοπημένης αριστεράς θέλοντας να χτυπήσει σαν καλή πατερίτσα την κακή απομίμηση του ΠΑΣΟΚ δεν θα διστάσει να δώσει ψήφο εμπιστοσύνης στην ΝΔ. Οπότε μια βουλή που επιβεβαιώνει τον Μπραζιγιάκ για την πόρνη δημοκρατία δεν μπορεί να δώσει τις απαντήσεις που επιζητά η εθνική ψυχή, δεν μπορεί να σταθεί απέναντι στην υδροκέφαλη παγκοσμιοποίηση και πολλώ δε μάλλον απέναντι στην συνεχιζόμενη και μακρόσυρτη παρακμή που έχουν δημιουργήσει οι καπιταλιστές.

Από την άλλη έχουμε και τους χιλιαστές του εθνικισμού οι οποίοι περιμένουν τον Μεσσία από την φυλακή πιστεύοντας έως μεταφυσικά πως με τις ανώτερες ικανότητες του θα σώσει την Ελλάδα και θα μας κάνει να τρώμε με χρυσά κουτάλια. Δεν είναι μομφή προς τους φυλακισμένους εθνικιστές αυτό και αν κάποιος μέμφεται πολιτικούς κρατούμενους τότε αν δεν είναι ανόητος σίγουρα είναι επικίνδυνος, όμως άλλο πράγμα η έλλογη κρίση και άλλο ο Χιλιασμός που αδρανοποιεί τον άνθρωπο που κατά Νίτσε οφείλει να δρα αλλιώς πνευματικά είναι νεκρός. Το συμπέρασμα που βγαίνει παρόλα αυτά είναι πως ο σκεπτόμενος εθνικοεπαναστάτης (και όχι επαναστατημένος) οφείλει να επαγρυπνεί και να εντοπίζει τον εχθρό ακόμα και αν εμφανίζεται με το προσωπείο του ''αμνού''.

Πρέπει να δίνει απαντήσεις στα αδιέξοδα και να βρίσκει φόρμουλες επιβίωσης του έθνους τόσο σε κοινοβουλευτικό (αναγκαίο κακό) όσο και σε κινηματικό επίπεδο. Διότι το κ(υ)νοβουλευτικό σύστημα έχει την μαγεία να αδρανοποιεί και να κάνει τους ανθρώπους επαίτες μιας κατάστασης η οποία διαιωνίζεται και επιπλέει μέσα στην παρακμή της συλλογικής πολυπολικότητας και συν τοις άλλοις να δίνει ''τεχνητές αναπνοές'' σε ένα σύστημα το οποίο όντας πεθαμένο θα δείξει το χειρότερο πρόσωπο του απέναντι σε κάθε τι που το αμφισβητεί. Πρέπει να δρα ως Άναρχος κατα Ερνστ Γιούνγκερ και όχι σαν πυροτέχνημα που φωτίζει τον ουρανό του συστήματος.

ΔΕΝ εμπιστευόμαστε το σύστημα και τις βαλβίδες του, δεν ξεγελιόμαστε από τα υποκατάστατα του είτε εθνικοφρονικά είτε σοσιαλίζοντα, δεν επιδιώκουμε να σώσουμε αυτή την Χίμαιρα αντιθέτως θέλουμε να την δούμε να γκρεμίζεται, δεν εμπιστευόμαστε τους δειλούς δεξιούς όπως έλεγε και ο Leon Degrelle και σίγουρα δεν είμαστε πιστοί στο κράτος όταν αυτό καταστρέφει την εθνική ψυχή κατά Δραγούμη. Επιδιώκουμε την δημιουργία μιας πραγματικά εθνικής κοινωνίας η οποία θα λειτουργεί οργανικά και πάνω από όλα με δικαιοσύνη και σε τελευταία ανάλυση επιδιώκουμε την εξουσία και όχι την κυβέρνηση.

Ζήτω το έθνος κάτω το κράτος!