Καιρός για την ανασυγκρότηση των εθνικιστών και την επαναφορά του επαναστατικού λόγου και έργου

 

γράφει ο Νίκος Ζ.

Σε μία Ευρώπη που μαστίζεται από οικονομικά κ πολιτικά εγκλήματα, με τις χώρες να λεηλατούνται ηθικά και πολιτισμικά από τις λαθραίες ορδές μεταναστών και την παράνομη αποικιοκρατία να γίνεται νόμιμη με μόνο σκοπό την εξυπηρέτηση του κεφαλαίου αλλά και την αλλοίωση της εθνικής μας ταυτότητας τότε η δημιουργία ενός μεγάλου εθνικιστικού κινήματος είναι αναγκαία όχι μόνο για να ενεργοποιηθούν  ομάδες που θα δράσουν ενάντια στην συστημική δολιοφθορά αλλά και για την αφύπνιση της κοινωνίας ώστε να αναγνωρίσει τα ιδανικά που θα πρέπει να αγωνίζεται ενάντια στην παράνομη σιωνιστική κατοχή.

Το εθνικιστικό κίνημα θα πρέπει να ξεχωρίσει σε φάσεις. Στην πρώτη φάση είναι η ιδεολογική κατήχηση των μελών τόσο από άποψη ιστορίας και ιδεολογίας όσο και από άριστη γνώση των θέσεων που πρεσβεύουν  και αρμοδιοτήτων ώστε το κάθε παλαιό μέλος να αποτελεί κινητήριο μοχλό για το νέο. Η σύσφιξη σχέσεων μεταξύ τους να γίνεται πέρα από σεμινάρια ιδεολογίας μέσα από αθλητικούς συλλόγους, κοινωνικούς και πολιτιστικούς ώστε η ομαδικότητα τους να γίνει βάση αγώνα ενάντια σε κάθε έναν που θέλει να τους πολεμήσει.

Στην δεύτερη φάση η οργάνωση ενός μαθητικού εθνικιστικού κινήματος ενάντια στην ιδεοληψία των εθνομηδενιστών που επικρατεί στην παιδεία σήμερα, θα είναι μοχλός ενεργοποίησης νέων μελών που θα κατέχουν άριστα τις ιδέες μας ώστε να τις μεταδώσουν τόσο εντός του εκπαιδευτικού χώρου όσο και στους χώρους που δραστηριοποιούνται. Η οργάνωση ενός φοιτητικού εθνικιστικού κινήματος σήμερα θα είναι καθοριστικής σημασίας για τις πολιτικές εξελίξεις καθώς θα μετέχει άριστα τόσο  στα πολιτικά  όσο και στα κοινωνικά δρώμενα υψώνοντας την φωνή της δυναμικά μέσα από κινητοποιήσεις ενάντια σε καθετί αντεθνικό καθεστωτικό που θίγει τα συμφέροντα του λαού..

Στην τρίτη φάση οι δράσεις με αυτοοργανώσεις σε δήμους και γειτονιές θα γίνει πόλος έλξης πολλών κατοίκων που θέλουν την αυτονομία τους και ενάντια σε κάθε έναν παράνομο μετανάστη που τις διεκδικεί. Η κινητοποίηση και καταγγελία των κακώς κειμένων του κάθε δήμου με δυναμικό παρεμβατισμό των εθνικιστών μελών τόσο με γραπτή καταγγελία όσο και με λαϊκή κινητοποίηση στον δρόμο θα έχει ως σκοπό να επιστρέψουν και πάλι οι γειτονιές στα χέρια των Ελλήνων ενάντια σε αυτούς που θέλουν να τις βεβηλώσουν.

Στην τελευταία φάση η οργάνωση του εθνικιστικού κινήματος σε μάχιμο πολιτικό φορέα ώστε να μετέχει σε εκλογικές διαδικασίες με δυναμικό εθνικιστικό παρεμβατισμό τόσο σε εργατικά συνδικάτα όσο και σε πολιτικές  ομάδες ώστε να ξεκινήσει σαν βάση του αγώνα η ανατροπή του πολιτικού κατεστημένου που επικρατεί σήμερα.

Κυκλοφορεί προσεχώς από τις εκδόσεις «Λόγχη»: Otto και Gregor Strasser - Στα αριστερά του Χίτλερ

Η επικαιρική αναγκαιότητα του σοσιαλισμού

Σοσιαλισμός πρωτίστως σημαίνει ανθρωποκεντρισμός. Αναφέρεται ωστόσο σε ένα ανθρωποκεντρισμό πέρα από την υλιστική μονοτροπία μαρξιστικών και φιλελευθέρων θεωριών που θέλουν τον άνθρωπο ξέχωρα από τις οντολογικές του δυνατότητες, αποκομμένο από την γη και την φυλή, με διεστραμμένο και αλλοτριωμένο πρόσωπο.

Ο σοσιαλισμός θέλει ακριβώς να καταξιώσει το ίδιο το πρόσωπο, τις υπαρκτικές του ιδιαιτερότητες, πάντα μέσα στα πλαίσια της κοινωνίας με τον Άλλον, της συντροφικότητας, της συγκρότησης της λαϊκής κοινότητας.

Έτσι, ο σοσιαλισμός αυτός συνυφαίνεται αρμονικά με τον εθνικισμό, αναδεικνύει τις δυνατότητες ενός λαού και αφού χρησιμοποιεί την οικονομία σαν ένα απλό μέσο προς την συλλογική αναμόρφωση, δεν έχει παρά να πετύχει και στον τομέα αυτόν, τον οικονομικό δηλαδή, αβίαστα και θα λέγαμε, νομοτελειακά.

Πρώτα λοιπόν τίθεται το ανθρώπινο πρόσωπο ως προτεραιότητα. Το ανθρώπινο πρόσωπο μέσα στην υγιή κοινότητα της πατρίδας του. Το ανθρώπινο πρόσωπο που δεν παρασιτεί αλλά εργάζεται και παράγει ατομικό και κοινωνικό πλούτο.

Όταν τοποθετήσουμε την οικονομία και τον οικονομισμό σε δεύτερη μοίρα, όταν τεθούν διαφορετικές προτεραιότητες, τότε και η ίδια η οικονομία θα ανθίσει με έναν τρόπο ολότελα φυσικό και αυτοδύναμο.

Επομένως ο εθνικισμός χρειάζεται την Αριστερά ως ζωτικό παραπλήρωμα, προκειμένου να επιτευχθεί η κοινωνική δικαιοσύνη, να προαχθεί η παραγωγική εργασία, να εφαρμοστεί η αναδιανομή του πλούτου, να γίνει η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής όπου αυτό είναι αναγκαίο.

Με άλλα λόγια είναι ανάγκη διαχρονική να κοινωνικοποιηθεί ο πλούτος, να ποδηγετηθεί μέχρι εξαφάνισης το παρασιτικό κεφάλαιο και να επανασυντονιστούν σε νέες φιλολαϊκές βάσεις οι τρόποι με τους οποίους παράγεται ο πλούτος και κατανέμεται έπειτα δίκαια και αναλογικά.

Σήμερα, το καπιταλιστικό παράδειγμα είναι το μόνο που υπερισχύει σε όλη σχεδόν την υφήλιο. Και όσοι δεν έζησαν κάποιο άλλο πρότυπο που δεν καταδυναστεύει τον άνθρωπο μοιάζει να μην φαντάζονται καν ότι μπορεί να διανοιχθεί άλλος δρόμος.

Κι όμως, υπάρχουν παραδείγματα από τον παρελθόν, τόσο θεωρητικά όσο και πρακτικά που δίνουν δύναμη και ελπίδα για ένα ανθρωπινότερο μέλλον.

Άγγελος Δημητρίου

Josué Estébanez: φωνάζει «ελευθερία!» επί 16 χρόνια.

του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου από το Kultura Europa

Καταδικάστηκε άδικα για τα γεγονότα του 2007, πήρε μόλις πέρυσι την πρώτη του άδεια ως ανταμοιβή της καλής συμπεριφοράς, που του επέτρεψε να φύγει από το σωφρονιστικό κατάστημα για πέντε ημέρες. Ο Josué Estébanez de la Hija, ένας Ισπανός νεαρός εθνικιστής που γεννήθηκε το 1984 και που τα τελευταία 16 χρόνια πληρώνει με την ελευθερία του επειδή γλίτωσε από ένα λιντσάρισμα. Πολλοί στη χώρα μας - κυρίως νέοι -  δεν γνωρίζουν τα γεγονότα που οδήγησαν στη φυλάκιση του Josué, ο οποίος καταδικάστηκε σε ποινή φυλάκισης 26 ετών και 6 μηνών συνολικά.

Πάμε όμως με τη σειρά να ξαναθυμίσουμε τι έγινε τότε. Είναι Νοέμβριος του 2007 και το σημείο αναφοράς πολλών από τους εθνικιστές της Μαδρίτης, είναι το εθνικιστικό κίνημα “Democracia Nacional”, που ιδρύθηκε το 1995 συλλέγοντας την ιστορική κληρονομιά άλλων ριζοσπαστικών κινημάτων. Παρά την αποτυχία που σημειώθηκε στις κάλπες στις περιφερειακές εκλογές του Μαΐου, η δραστηριότητα του DN στους δρόμους της πόλης είναι αδιάκοπη. Στο πλαίσιο μιας ενεργητικής αντιμεταναστευτικής εκστρατείας που διεξάγεται με άλλες ομάδες, έχει προγραμματιστεί μια συγκέντρωση για την Κυριακή 11 του μήνα στη γειτονιά Usera, μια συνοικία που έχει ήδη υποβαθμιστεί εδώ και χρόνια καθώς είναι και αγαπημένος προορισμός για την αγορά ουσιών από τους τοξικομανείς της πρωτεύουσας. Οι ακτιβιστές ριζοσπάστες  στην πραγματικότητα θέλουν να διαμαρτυρηθούν για τη νέα εισβολή, αυτή τη φορά ασιατικής καταγωγής, που καταστρέφει την περιοχή εδώ και αρκετό καιρό.

Προβλέποντας μαζική συμμετοχή στην πρωτοβουλία αυτή της DN, οι ντόπιοι αντιφασίστες αποφασίζουν να οργανώσουν μια αντισυγκέντρωση με το ακρωνύμιο του “Coordinadora Antifascista Madrid”. Οι αντιφάδες οργανώθηκαν για να φυλάξουν τις γραμμές του μετρό που οδηγούσαν στον τόπο της εθνικιστικής διαδήλωσης, με στόχο να εντοπίσουν και να στοχοποιήσουν τους εθνικιστές της πρωτοβουλίας αυτής. Ο ίδιος ο Josué ταξιδεύει σε ένα από τα βαγόνια της γραμμής M-3. Το αγόρι με καταγωγή από το Galdacáno, έναν μικρό δήμο στη Χώρα των Βάσκων, είναι πρώην στρατιώτης σε κατάσταση εφεδρείας, όπου είχε υπηρετήσει στο “Regimiento de Infanteria in memorial del rey n°1”, από τα πιο παλαιά στρατιωτικά σώματα της χώρας και εκείνη την ημέρα αποφασίζει  να λάβει μέρος στην εκδήλωση. Έχοντας φτάσει στη στάση Legazpi, ο Josué βλέπει μια μεγάλη ομάδα μελών της αριστερής κολεκτίβας να ανεβαίνουν και αποφασίζει να προετοιμαστεί για το χειρότερο.

Βγάζει ένα μαχαίρι από την τσέπη του με τρόπο διακριτικό και περιμένει να εξελιχθεί η κατάσταση. Οι αντιφασίστες, αφού τον είχαν ήδη εντοπίσει λίγο πριν από το άνοιγμα των θυρών του βαγονιού, πιθανόν από ένα φούτερ γνωστής εθνικιστικής μάρκας “Three stroke” που φορούσε,  αρχίζουν να κινούνται δείχνοντας τον νεαρό με τις φόρμες που τους κοιτάζει ψύχραιμα, ακουμπώντας σε ένα από τα στηρίγματα του τρένου και το οπλισμένο χέρι του πίσω από την πλάτη. Πολλοί άρχισαν αμέσως να βγάζουν όπλα διαφόρων ειδών και να φορούν σιδερογροθιές. Ένας από αυτούς, προφανώς ενθαρρυμένος από κάποιους «συντρόφους» και πεπεισμένος ότι βρήκε μια εύκολη λεία για να επιδείξει την τόλμη του, πλησιάζει τον Josué. Ο τελευταίος διατηρεί τρομερή ψυχραιμία και μετά από μερικές λεκτικές ανταλλαγές, πρόσωπο με πρόσωπο, αποφασίζει να ενεργήσει πρώτος και να μην δώσει χρόνο στον αντιφασίστα να δώσει το πρώτο χτύπημα. 

Του καταφέρνει αμέσως ένα αστραπιαίο χτύπημα που χτυπά στην καρδιά τον Carlos Palomino. Πολλοί από τους δικούς του δεν φαίνεται να συνειδητοποιούν αμέσως τι έχει συμβεί και ενώ κάποιοι σέρνουν τον Palomino έξω από το βαγόνι, άλλοι υποχωρώντας προς τα έξω, προσπαθούν με κάθε τρόπο να ξαναπερικυκλώσουν τον Josué που συνέχιζε να είναι αποκλεισμένος. Οι αντιφασίστες αρχίζουν αμέσως να του πετούν διάφορα αντικείμενα και προσπαθούν να του επιτεθούν πάλι σωματικά. Ένας από αυτούς συγκεκριμένα, με ένα στιλέτο στα χέρια προσπαθεί να επιτεθεί από πίσω στον νεαρό εθνικιστή, ο οποίος καταφέρνει αμέσως να αμυνθεί και να αντεπιτεθεί με ένα χτύπημα δικό του.

Η κατάσταση γίνεται ολοένα και πιο κρίσιμη, παρά το γεγονός ότι στο μεταξύ έχουν παρέμβει οι σεκιουριτάδες του μετρό και προσπαθούν να καταπνίξουν την τραγική πλέον κατάσταση. Οι αντιφασίστες συνεχίζουν να πετούν αντικείμενα και να εντείνουν τις προσπάθειές τους να επιτεθούν σωματικά στον Estébanez.  Ο ίδιος δείχνει τεράστια ψυχραιμία, πιθανόν και λόγω της στρατιωτικής εκπαίδευσης. Εκμεταλλευόμενος έναν πυροσβεστήρα, αποφασίζει να τον ενεργοποιήσει για να δημιουργήσει ένα προπέτασμα καπνού και να εγκαταλείψει γρήγορα το βαγόνι, αποφεύγοντας στην κυριολεξία την σφαγή από μέλη της αντιφασιστικής συμμορίας. Συγκλονισμένος από ότι είχε συμβεί και έχοντας επίγνωση της κατάστασης, ότι μόλις ξέφυγε, παραδόθηκε σε περιπολικό της αστυνομίας και ενώ οι αστυνομικοί τον συλλάμβαναν, έφτασαν κάποιοι αριστεροί και τον χτύπησαν στο πρόσωπο, κινδυνεύοντας να χάσει ένα μάτι.

Μετά το τέλος της σωματικής σύγκρουσης, ξεκινά μια νέα μάχη και τα ΜΜΕ βγάζουν τίτλους με συγκλονιστικές φράσεις που παραποιούν την πραγματικότητα των γεγονότων και μιλούν για μια βάναυση, χωρίς κίνητρα και σκόπιμη δολοφονία από έναν φασίστα  εναντίον ενός ανυπεράσπιστου «νεαρού αντισυστημικού». Ο Josué στάλθηκε αμέσως στη φυλακή για προληπτική κράτηση εν αναμονή μιας δίκης που κορυφώθηκε σχεδόν δύο χρόνια αργότερα, τον Οκτώβριο του 2009. Το δικαστήριο, απορρίπτοντας όλα τα αιτήματα των δικηγόρων του Estébanez για αυτοάμυνα, τον καταδίκασε σε κάθειρξη 19 ετών για την εκούσια δολοφονία του Carlos Palomino και 7 χρόνια και 6 μήνες για την απόπειρα ανθρωποκτονίας ενός εκ των φίλων του θύματος, καθώς και μεγάλα χρηματικά ποσά για την αποζημίωση ενός τραυματία τρίτου αντιφασίστα και των συγγενών του θύματος.

Το δικαστήριο της Μαδρίτης στην πραγματικότητα ισχυρίζεται ότι δεν υπήρχαν λόγοι για τους οποίους ο Ισπανός εθνικιστής θα έπρεπε να υποθέσει ότι κινδυνεύει από επικείμενη επίθεση και σαν να μην έφτανε αυτό, υπογραμμίζει τη διάκριση στις πράξεις του λόγω ιδεολογικού μίσους, κρίνοντας για πρώτη φορά στο ισπανικό δίκαιο, την επιβαρυντική περίσταση που προβλέπεται στο άρθρο 22.4 του Ποινικού Κώδικα. Αυτό που βαραίνει περαιτέρω την τιμωρία είναι η αύξηση της ενοχής που οφείλεται, σύμφωνα με τους δικαστές, στη στρατιωτική προετοιμασία που είχε οδηγήσει τον Josué να χτυπήσει τον αριστερό, στρέφοντας τη λεπίδα προς τα κάτω και γενικά βλέποντας προσεκτικά το βίντεο, ο τρόπος που κινείτο και κρατούσε το μαχαίρι, θεωρήθηκε ... πολύ επαγγελματικός! 

Μετά την ποινή ο εθνικιστής μεταφέρθηκε σε στρατιωτική φυλακή όπου παρέμεινε για ένα χρόνο, εναλλάσσοντας την παραμονή του στις εγκαταστάσεις με κοινωνική εργασία. Στη συνέχεια μεταφέρθηκε στο σωφρονιστικό κατάστημα στο Cadice, στα νοτιοδυτικά της Ισπανίας, περίπου 1000 χιλιόμετρα μακριά από την οικογένεια του. Μετά από προσπάθεια των αγαπημένων του προσώπων, μεταφέρθηκε στη συνέχεια σε μια φυλακή στη Βόρεια Ισπανία, όπου αφιερώθηκε στη διαχείριση ενός εργαστηρίου κεραμικής και στην επίβλεψη των αθλητικών δραστηριοτήτων του κέντρου κράτησης. Κατά τη διάρκεια αυτών των ετών, ο Josué υποβλήθηκε σε πολύ σκληρά περιοριστικά μέτρα που τον εμπόδισαν να λαμβάνει βιβλία και υλικό που θεωρούνταν πολιτικό και περιόριζαν τις ευκαιρίες συνάντησης μόνο στα μέλη της οικογένειας. Μόλις πέρυσι, 15 χρόνια μετά τα γεγονότα του μετρό της Μαδρίτης, ο Josué έλαβε για πρώτη φορά άδεια μπόνους πέντε ημερών.

Εν ολίγοις, η ιστορία του Josué δεν μπορεί  να μας αφήνει αδιάφορους, παρά τον καιρό που έχει περάσει και τις εποχές που ζούμε, γεμάτες μόνο νωθρότητα και απαθή μηδενισμό. Δεν μπορεί παρά να μας κάνει να νιώθουμε ιδανικά και συναισθηματικά συνδεδεμένοι με έναν νέο εθνικιστή, που είδε τα νιάτα του να ξεριζώνονται για τις δικές του ιδέες, που είδε την ελευθερία του να θυσιάζεται στις αίθουσες ενός δημοκρατικού δικαστηρίου, για να υπερασπιστεί τη ζωή του. Το βίντεο αυτών των λεπτών, ακόμη και σήμερα, δεν μπορεί να μην αγγίξει την καρδιά εκείνων που πηγαίνοντας σε μια συγκέντρωση στην πόλη τους, δεν αναρωτήθηκαν τουλάχιστον μια φορά εάν, σε παρόμοια κατάσταση, θα είχαν το θάρρος να θυσιάσουν όλα αυτά για να μη χαμηλώσουν το κεφάλι. 

Ωστόσο πολύ λίγοι (ευτυχώς) έχουν βρεθεί αντιμέτωποι με ένα τέτοιο σταυροδρόμι και για όλους εμάς που δεν μπορούμε και δεν θέλουμε να απαντήσουμε με εύκολες λέξεις που προφέρονται στα τραπέζια ενός μπαρ και μιας καφετέριας, δεν μένει τίποτα να κάνουμε παρά να συνεχίσουμε να φωνάζουμε κάθε φορά στις 11 Νοεμβρίου περισσότερο από ποτέ, «¡Josué Libertad!» και λέγοντας την ιστορία, επαναβεβαιώνουμε καθημερινά ότι η υπεράσπιση της ζωής μας δεν είναι έγκλημα.

Γαλλία, Φεβρουάριος του 1934: Εθνικιστές και Κομμουνιστές ενάντια στην κομματική πολιτική (https://samuraithsdyshs.wordpress.com/)

 

«Οι ηγέτες ανακατεύτηκαν μεταξύ τους όπως έκαναν οι στρατιώτες. Γιατί οι στρατιώτες Clérence, ανακατεύτηκαν σε εκείνη την πλατεία. Είδα κομμουνιστές δίπλα σε ακτιβιστές της ακροδεξιάς. Τους κοιτούσαν, τους παρατηρούσαν προβληματισμένους, με μια παράξενη επιθυμία ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους. Για πολύ λίγο, δεν συναντήθηκαν σε ένα ταραχώδες μείγμα όλα τα αρώματα της Γαλλίας. Καταλαβαίνεις, Clérence; Τρέξε στους νέους κομμουνιστές, υπέδειξε τους τον κοινό εχθρό όλων των νέων, τον παλιό διεφθαρμένο ριζοσπαστισμό». 

Αυτό, ο Drieu La Rochelle ένας από τους Γάλλους συγγραφείς του «Φασιστικού Ρομαντισμού», γράφει στο έργο του “Gilles”, που κυκλοφόρησε το 1939 από τις εκδόσεις Gallimard και λογοκρίθηκε από την κυβέρνηση της Τρίτης Δημοκρατίας. 

Ήταν 6 Φεβρουαρίου 1934 στο Παρίσι στην Place de la Concorde, για πρώτη φορά σε μια μεγάλη διαδήλωση διαμαρτυρίας ενάντια στο έμβλημα της κομματικής πολιτικής, το Palais-Bourbon (Παλάτι των Βουλευτών) και ενάντια στην κυβέρνηση του ριζοσπάστη - σοσιαλιστή Daladier, που οι ακτιβιστές της ακροδεξιάς και της ακροαριστεράς ενώθηκαν. 

Ήταν όλοι εκεί, οι «Camelots du Roi’, οι ακτιβιστές της Action Francais (του μοναρχικού-παραδοσιακού κινήματος του Charles Maurras), άλλοι εθνικιστές μικρότερων κινημάτων και οι νέοι εργάτες της «κόκκινης ζώνης», μέλη των Jeunesses Patriotes και κομμουνιστές αγωνιστές, πρώην αγωνιστές και άνεργοι, όλοι μαζί στους δρόμους.

Μια περίεργη λαοθάλασσα σαράντα χιλιάδων διαδηλωτών που βαδίζουν ενάντια στο σύμβολο της εξουσίας, τραγουδώντας τη “Μασσαλιώτισσα” οι μεν και την Internationale οι δε, κυματίζοντας την τρίχρωμη και την κόκκινη σημαία, φωνάζοντας «Ζήτω η Γαλλία» οι πρώτοι , και «Οι Σοβιετικοί παντού» οι δεύτεροι, «θάνατος στους κλέφτες του καθεστώτος» όλοι μαζί! 

Για μερικά χρόνια η Γαλλία ταραζόταν από ένα από τα πιο συγκλονιστικά σκάνδαλα στην ιστορία της, την «υπόθεση Stavisky», που είχε εμπλέξει και παρασύρει δεκάδες πολιτικούς, τραπεζίτες, δικαστές και δημοσιογράφους. 

Ο Sergio Alexandre Stavisky, ένας επιτυχημένος χρηματιστής με εγκληματικό παρελθόν, χάρη στις πολιτικές του διασυνδέσεις και τις φιλίες που δημιουργήθηκαν με το κοινοβουλευτικό περιβάλλον της Τρίτης Δημοκρατίας, κατάφερε να εγγυηθεί την ατιμωρησία για τις παράνομες διακινήσεις του, οι οποίες κυμαινόταν από την πώληση ναρκωτικών ουσιών μέχρι χρηματικές απάτες, τον έλεγχο του τζόγου και άλλα. 

Κλασικές περιπτώσεις καπιταλιστών αρπακτικών που υπάρχουν έντονα και σήμερα. Παρά τους πολυάριθμους φακέλους που είχαν συσσωρευτεί πάνω του, ο Stavisky φαινόταν απαράβατος. Το ανάποδο θα ήταν περίεργο.

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

«Υπάρχει Πολιτική Λύση»: μία κριτική για το Stregoneria Politica

 

Μετάφραση για τον «Μαύρο Κρίνο»: Μαυρομετωπίτης

«Stregoneria Politica» (Πολιτική Μαγεία) είναι ο τίτλος του «εγχειριδίου μη συμβατικής πολιτικής επικοινωνίας» του Guido Taietti. Μεταφράζεται σε «πολιτική μαγεία» και μπορεί κανείς να διακρίνει το γιατί επιλέχθηκε αυτός ο τίτλος. Μπορεί να φαίνεται πως δεν υπάρχει τίποτα καινούργιο κάτω από τον ήλιο, και πως το να κάνεις πολιτική ήταν πάντα κάτι το ακατάστατο, ανεξάρτητα από το σύστημα διακυβέρνησης που χρησιμοποιείται, αλλά η έλευση του διαδικτύου και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης έκανε την πολιτική σφαίρα  ακόμα πιο μπερδεμένη και σαστισμένη. Πλήθος κομμάτων και προσώπων συναγωνίζονται θορυβωδώς για προσοχή. 

Πώς μπορεί μια μικρή πολιτική οργάνωση, όπως ένα εθνικιστικό κίνημα, να δώσει νόημα σε αυτόν τον παράξενο κόσμο και πώς να χρησιμοποιήσει αυτή τη «μαγεία» για τους δικούς της σκοπούς; Το βιβλίο του Taietti έχει σκοπό να απαντήσει στις παραπάνω ερωτήσεις.

link: Για την Εθνικοεπαναστατική Αυτονομία: "Νοσταλγοί του Μέλλοντος" (download)

Ο Guido Taietti ασχολείται με τον «δεξιό» ιταλικό ακτιβισμό για σχεδόν δύο δεκαετίες και είναι κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου στην πολιτική επικοινωνία από το Πανεπιστήμιο της Φλωρεντίας. Φυσικά, το βιβλίο του είναι γεμάτο με αναφορές και ανέκδοτα για την ιταλική πολιτική και την ιταλική ιστορία, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι ένα βιβλίο γραμμένο μόνο για παίκτες της ιταλικής πολιτικής σκακιέρας. Σχεδόν όλα όσα αναφέρει ο Taietti και οι συμβουλές του σχετικά με τη στρατηγική και την τακτική είναι σχετικές με τον οποιονδήποτε και οπουδήποτε. Συγκεκριμένα, οι «δεξιοί» σε όλο τον κόσμο θα μπορούσαν να ωφεληθούν πάρα πολύ από την εισαγωγή σε ορισμένες από τις έννοιες του Taietti.

Ένας από τους πυλώνες των θέσεων του Taietti είναι ότι «το δεξιό» πρέπει να είναι ριζοσπαστικό. Πρέπει να είναι επαναστατικό. Είναι ανένδοτος με το ότι η καταστρατήγηση που προκαλεί ο «συντηρητισμός» στη δεξιά πολιτική της Ιταλίας έχει καταστροφικές συνέπειες. Στην Ιταλία υπάρχει ένα αρκετά στέρεο θεμέλιο γνήσιας «τρίτης θέσης», εθνικισμού και αντισυστημικού αισθήματος. Ωστόσο, ο συντηρητισμός αγγλοσαξονικού στυλ έχει εισχωρήσει στο ιταλικό έδαφος τελευταία και προκαλεί σημαντική ζημιά. Για τον Taietti, ο συντηρητισμός είναι σχεδόν αδιάκριτος από τον φιλελευθερισμό στον οποίο υποτίθεται ότι αντιτίθεται.

Οι φιλελεύθεροι είναι υπέρ της μαζικής μετανάστευσης για ηθικούς λόγους, όπως η βελτίωση της ζωής των ανθρώπων του τρίτου κόσμου αφήνοντάς τους να έρθουν να ζήσουν στον πρώτο κόσμο και ο «τερματισμός του ρατσισμού» μέσω της δημιουργίας πολυφυλετικών κοινωνιών όπου όλοι θα τα πάνε ευχάριστα μεταξύ τους. Οι συντηρητικοί είναι υπέρ της μαζικής μετανάστευσης για οικονομικούς λόγους. Όσο οι μετανάστες έρχονται «νόμιμα», οι συντηρητικοί δεν φέρουν πραγματικά καμία αντίρρηση. Αυτό αποδεικνύεται με κρυστάλλινη διαύγεια από την κυβέρνηση της Giorgia Meloni και τη νέα της στάση σχετικά με τη μετανάστευση. 

Προκειμένου να καλύψει «κενά στην αγορά εργασίας», η λεγόμενη ακροδεξιά κυβέρνηση της Μελόνι έχει εκπονήσει σχέδια για την υποδοχή 425.000 μεταναστών μέσα στα επόμενα χρόνια. Φυσικά, δεδομένου ότι αυτοί οι μετανάστες μπορούν και θα απαιτήσουν να επιτραπεί στις οικογένειές τους να τους συνοδεύσουν, ο πραγματικός αριθμός των αλλοδαπών που είναι διατεθειμένη να αφήσει η Meloni να εισέλθουν στην Ιταλία είναι στην πραγματικότητα πιο κοντά στο ένα εκατομμύριο. Γνωρίζουμε εκ πείρας ότι αυτοί οι μετανάστες εργάτες και οι οικογένειές τους δεν θα ετοιμάσουν τις βαλίτσες τους και δεν θα επιστρέψουν στο σπίτι τους όταν τελειώσουν οι όποιες δουλειές τους έφεραν να κάνουν. Έρχονται για να μείνουν.

Η Μελόνι χρησιμοποίησε την εισβολή μεταναστών στην Ιταλία για να υποστηρίξει την εκστρατεία της, και με τυπικά συντηρητικό τρόπο εστίασε στις οικογενειακές και καθολικές αξίες, πράγμα που ήταν αρκετό για να χαρακτηριστεί ακροδεξιά από τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης. Σίγουρα δεν είναι ριζοσπαστική επαναστάτρια. Βλέπουμε την ίδια κατάσταση στις Ηνωμένες Πολιτείες και σε άλλες χώρες της Ευρώπης. Οι συντηρητικοί, τελικά, υπηρετούν το κατεστημένο και το status-quo. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο Taietti συνιστά στους «πραγματικούς δεξιούς» να σταματήσουν να σκέφτονται και να ενεργούν σαν συντηρητικοί.

ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΑΝΤΑΡΤΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ

Τι πρέπει να κάνει η ριζοσπαστική δεξιά σύμφωνα με τον Taietti: «η βάση της μη συμβατικής πολιτικής επικοινωνίας είναι η κατασκευή μίας ομάδας στρατιωτών που ξέρουν πώς να πολεμούν μόνοι τους[…] που να επιτίθενται με κάθε ευκαιρία.» Ο Taeitti κατατάσσει τον πολιτικό άνθρωπο σε τέσσερις κατηγορίες:

1. Ο καταναλωτής: Ο ψηφοφόρος ή καταναλωτής είναι πολιτικά παθητικός πολίτης που λαμβάνει αποφάσεις κρίνοντας από ένα ή δύο ζητήματα και ψηφίζει το κόμμα που αισθάνεται σωστό με βάση το πως αυτό αντιμετωπίζει αυτά τα ζητήματα. Θα μπορούσαμε να τον ονομάσουμε «normie».

2. Ο υποστηρικτής: Αυτός είναι υποστηρικτής ή οπαδός. Είναι ελάχιστα πολιτικά ενεργός αλλά τουλάχιστον συμμετέχει. Μοιράζεται μία ανάρτηση ή ένα άρθρο για την υποστήριξη ενός κόμματος. Έχει ορισμένες πολιτικές ή ιδεολογικές προτιμήσεις και είναι σε θέση να τις υπερασπιστεί.

3. Ο αγωνιστής: Ο αγωνιστής ή καλύτερα ακτιβιστής είναι εκείνος που φτάνει στο υψηλότερο επίπεδο ενεργού πολιτικής συμμετοχής. Δεν μοιράζεται μόνο αναρτήσεις και άρθρα αλλά δημιουργεί τα δικά του. Γνωρίζει τις θέσεις του κόμματος και ξέρει να τις υποστηρίξει και να τις υπερασπιστεί απέναντι στους επικριτές.

4. Το μέλος του Κόμματος/Ο Αρχηγός του Κόμματος: Παρόμοιο με την ιδιότητα του αγωνιστή, με την διαφορά ότι το μέλος του κόμματος συνήθως ενδιαφέρεται να κάνει καριέρα στην πολιτική και παραμένει προσκολλημένο στο κόμμα παρά τις οπισθοδρομήσεις ή τις αντιφάσεις του. Αυτή η φιγούρα δεν είναι πάντα απαραίτητη και μπορεί να είναι ακόμη και επιβλαβής για μία πολιτική οργάνωση.

Για τις ριζοσπαστικές ομάδες - την Casa Pound, για παράδειγμα - ο αγωνιστής είναι ο πιο σημαντικός. Ο Taietti κάνει συχνά σύγκριση με στρατιωτικές επιχειρήσεις. Τα κυρίαρχα πολιτικά κόμματα είναι σαν ένας μεγάλος αυτοκρατορικός στρατός. Έχουν χρήματα και πόρους. Έχουν τάξεις και τμήματα: πεζοί, ιππείς, γιατροί, ανιχνευτές, μηχανικοί, στρατηγοί, κ.λπ. Ένας μικρός πολιτικός σχηματισμός μοιάζει περισσότερο με αντάρτικο στρατό. Ο Taietti συγκρίνει τους ριζοσπάστες με τους αντάρτες που πολεμούν στη ζούγκλα. Κάθε αγωνιστής πρέπει να είναι στρατιώτης, αλλά πρέπει επίσης να είναι γιατρός, μηχανικός, να είναι ικανός να πολεμά με λίγους πόρους και να χρησιμοποιεί εφευρετικά τους πόρους που έχει στη διάθεσή του. 

Για τον Taietti, αυτό σημαίνει ότι κάθε πολιτικός οργανισμός θα πρέπει να «εκπαιδεύει» τα μέλη του να διαχέουν τα μηνύματα του με σαφήνεια και αποτελεσματικότητα. Εξίσου ή ακόμη μεγαλύτερης σημασίας, είναι ότι τα μέλη πρέπει επίσης να μάθουν να «επιτίθενται» και να «βομβαρδίζουν» με κριτική τις αναρτήσεις των αντιπάλων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Αυτός είναι ο μόνος σοβαρός τρόπος επιβίωσης στην πολιτική. Στην Αγγλόσφαιρα, ειδικά στο διαδίκτυο, συχνά φαίνεται ότι το «περιεχόμενο» είναι απλώς ένα κομμάτι ψυχαγωγίας. Δεν υπάρχει διάκριση μεταξύ καταναλωτή, υποστηρικτή και αγωνιστή. Διάσπαρτα άτομα ακολουθούν λογαριασμούς χωρίς ιδιαίτερο λόγο πέρα από το να τους αρέσει το «περιεχόμενο». Η Αγγλόσφαιρα θα έπρεπε να γίνει λίγο πιο σοβαρή και να διαμορφώνει το ήθος του στρατευόμενου. Δεν κάνουμε αυτό που κάνουμε για διασκέδαση, και αν αυτό είναι το μόνο που θέλει ή περιμένει κάποιος, τότε αυτό το άτομο δεν είναι στην πραγματικότητα μέρος του κινήματος. Αυτό το άτομο είναι καταναλωτής και θα πρέπει να αντιμετωπίζεται ως τέτοιο.

Πώς θα δημιουργηθούν αγωνιστές; Τα χρόνια συνεργασίας του Taietti με την Casa Pound παρέχουν τις καλύτερες συμβουλές. Μια μικρή πολιτική οργάνωση δεν πρέπει να βασίζεται μόνο στις αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Πρέπει να υπάρχει ένα σκηνικό και στην πραγματική ζωή, ένα επιτελείο και μία αλληλεπίδραση πρόσωπο με πρόσωπο. Μια ριζοσπαστική δεξιά οργάνωση που χτίζει ένα επιτελείο θα πρέπει να φροντίσει να είναι κάτι περισσότερο από έναν απλό χώρο γραφείου με μερικούς υπολογιστές και εκτυπωτές. Θα πρέπει να έχει μια βιβλιοθήκη, έναν χώρο αναψυχής και ένα γυμναστήριο. Εδώ σφίγγονται οι δεσμοί συναναστροφής, εδώ οι ιδέες διευκρινίζονται και οι επικοινωνιακές δεξιότητες ακονίζονται. 

Στην ηπειρωτική Ευρώπη, χώροι όπως αυτοί είναι κάτι αρκετά διαδεδομένο. Κάτι τέτοιο βοηθά τη λειτουργία ενός κινήματος σε ένα κοινοβουλευτικό πολιτικό σύστημα που ένα μικρό κόμμα μπορεί να συμμετάσχει στις εκλογές αλλά χωρίς να επιτύχει την πλειοψηφία των ψήφων που του δίνει την δυνατότητα να μπορεί να αλλάξει τα πράγματα. Σε μέρη όπως οι ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο, χώρες που κυριαρχούνται από δύο μόνο κόμματα που έχουν λίγο πολύ ίδια άποψη σε πολλά θέματα, η δημιουργία αυτού του τύπου τοπικών δομών εξυπηρετεί περισσότερο έναν κοινωνικό σκοπό, αλλά ακόμη και σε απολιθωμένα μονοκομματικά κράτη οι στρατηγικές της «πολιτικής μαγείας» μπορούν να φανούν αποτελεσματικές.

Ωστόσο, ο Taietti σπεύδει να μας ενημερώσει ότι ο ρόλος του «αγωνιστή» πρέπει να εναρμονίζεται με την τρέχουσα εποχή, και στις μέρες μας είναι ο «υποστηρικτής» που είναι, κατά καιρούς, πιο ζωτικός για την επιτυχία ενός μικρού πολιτικού παράγοντα. Τα πεπαλαιωμένα κόμματα είχαν ανάγκη για ακτιβιστές με ιδεολογικά κίνητρα. Τα πολιτικά κόμματα της δεκαετίας του '90, όπως το «Forza Italia» του Μπερλουσκόνι, δεν είχαν σχεδόν καμία ανάγκη για ακτιβιστές, γιατί αυτοί με τον ιδεαλισμό και την ιδεολογία τους, θα έμπαιναν μόνο εμπόδιο στους επικεφαλείς των κομμάτων και στις φιλοδοξίες τους. Το πολιτικό κόμμα του 21ου αιώνα χρειάζεται κάτι διαφορετικό. Ο Taietti το αποκαλεί «κόμμα δικτύου». 

Με βάση αυτή τη λογική, και οι τέσσερις κατατάξεις (καταναλωτής, υποστηρικτής, ακτιβιστής, ηγέτης) συνδέονται μεταξύ τους με μία εσωτερική σχέση. Ο αρχηγός του κόμματος επικοινωνεί απευθείας μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και στη συνέχεια, λόγω της εν λόγω σχέσης, το μήνυμα του αρχηγού διαδίδεται μέσω των ακτιβιστών στον περιστασιακό υποστηρικτή και, τέλος, στα μάτια και τα αυτιά του ψηφοφόρου. Με αυτόν τον τρόπο, το μήνυμα τροποποιείται και προσαρμόζεται για όποιο και αν είναι το κοινό-στόχος. Ο Taietti χρησιμοποιεί την άνοδο του Matteo Salvini ως παράδειγμα του πώς αυτό λειτουργεί στην πράξη. Τα πλεονεκτήματα είναι προφανή: διάδοση του μηνύματος, εξάλειψη της ανάγκης για προβολή στα κύρια μέσα ενημέρωσης και χαμηλού κόστους δαπάνες.

ΨΑΡΕΜΑ ΨΗΦΟΦΟΡΩΝ

Ο Guido Taietti προβάλλει μια άλλη έννοια σημαντικής αξίας: ψάρεμα για ψηφοφόρους και υποστηρικτές που ήδη υπάρχουν αντί για προσπάθεια να πείσουμε ανθρώπους να γίνουν ψηφοφόροι ή υποστηρικτές. Αυτή είναι ιδιαίτερα χρήσιμη συμβουλή για όσους θεωρούν τους εαυτούς τους ριζοσπάστες και αντιφρονούντες. Σημαίνει επαναπροσανατολισμό του στόχου του μηνύματος. Υπάρχουν αμέτρητοι απογοητευμένοι ψηφοφόροι εκεί έξω, έτοιμοι και περιμένουν να σχηματίσουν μια σταθερή βάση για εναλλακτικά κόμματα. Ίσως υπάρχουν ακόμη και απογοητευμένοι «αριστεροί», ευκατάστατοι φιλελεύθεροι που ζουν σε ευχάριστες γειτονιές, οι οποίες έχουν καταστεί εξαθλιωμένες και επικίνδυνες χάρη σε ορισμένες μεταναστευτικές πολιτικές, για παράδειγμα. Δεν είναι τόσο θέμα προσθήκης στους δικούς μας αριθμούς όσο είναι θέμα αφαίρεσης από τους αριθμούς των άλλων μερών. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο μία καλή «εικόνα» και η ύπαρξη ενός μηνύματος που μπορεί να προσαρμοστεί σε συγκεκριμένους στόχους είναι απαραίτητα.

ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΩΝ - ΟΧΙ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΕΠΙΛΥΣΗΣ ΤΟΥΣ

Στα πρώτα κεφάλαια του Stregoneria Politica ο Taietti περιγράφει εν συντομία τη μεγαλύτερη ωφέλεια που έχει η δημιουργία προβλημάτων έναντι της προσπάθειας επίλυσης τους. Αυτή είναι μια από τις πιο ελκυστικές ιδέες για τους ριζοσπάστες. Συχνά κολλάμε με τα ανυπέρβλητα εμπόδια και αποθαρρυνόμαστε όλο και περισσότερο λόγω προβλημάτων που φαίνεται να μην έχουν αντιμετώπιση. Με μια μετατόπιση της σκέψης προς το ριζοσπαστικό και επαναστατικό, ο αντιφρονών μπορεί να συνειδητοποιήσει ότι η δουλειά του δεν είναι να λύνει τα προβλήματα που δημιουργεί το κατεστημένο. Η δουλειά του είναι να δημιουργεί προβλήματα στο κατεστημένο.

Ένα τέλειο παράδειγμα είναι αυτό που έγινε πρόσφατα στην Ισπανία. Αφού η ισπανική γυναικεία ομάδα ποδοσφαίρου κέρδισε το Παγκόσμιο Κύπελλο, ο πρόεδρος του Ποδοσφαιρικού Διοικητικού Οργανισμού της Ισπανίας αγκαλιάστηκε από μία από τις παίκτριες και σε μια στιγμή ευφορίας μοιράστηκαν ένα φιλή στα χείλη. Κανείς, ούτε καν η παίκτρια, δεν φάνηκε να το σκέφτηκε πολύ. Μάλιστα, τα περισσότερα μέσα ενημέρωσης ανέφεραν το φιλί μέσα σε γέλια και χαμόγελα. Οι φεμινίστριες της Ισπανίας όμως έγιναν έξω φρενών. Μέσα σε λίγες μέρες, κατάφεραν να αναμορφώσουν την πραγματικότητα και μετέτρεψαν αυτό που ήταν απλώς ένα «ανέκδοτο» (σύμφωνα με τα όσα δήλωσε η ίδια η ποδοσφαιρίστρια) σε διεθνές σκάνδαλο. Η ιστορία μετατράπηκε από μια ανάλαφρη στιγμή η οποία οδήγησε σε ένα σύντομο φιλί, σε μια σεξουαλική επίθεση. 

Τα φώτα της δημοσιότητας απομακρύνθηκαν από τις παίκτριες που πέτυχαν μία πραγματικά σπουδαία νίκη στο γήπεδο. Η χαρά της νίκης αντικαταστάθηκε από πικρία, αντεγκλήσεις, μίσος και εκβιασμούς. Οι φεμινίστριες εκμεταλλεύτηκαν αυτή την ευκαιρία για να δημιουργήσουν ένα πρόβλημα εκεί όπου δεν υπήρχε κανένα ενώ ακόμη επεκτάθηκαν στη «διαφορά μισθών» που υπάρχει ανάμεσα σε άνδρες και γυναίκες ποδοσφαιριστές. Κοινωνικά και πολιτιστικά, τα φεμινιστικά κινήματα της Ισπανίας πέτυχαν άλλη μια «νίκη» κάνοντας αυτό που κάνουν πάντα: γκρίνια και παράπονα. Ωστόσο, στον πολιτικό στίβο δεν καταφέρνουν τίποτα. Στις πρόσφατες εθνικές εκλογές, το αριστερό-φεμινιστικό πολιτικό κόμμα που ονομάζεται Sumar σημείωσε τα χειρότερα αποτελέσματα από τους βασικούς 4 διεκδικητές (Partido Popular, PSOE, Vox και Sumar). Κανείς δεν ψηφίζει τις φεμινίστριες, ωστόσο έχουν τεράστια δύναμη γιατί δεν μπαίνουν στον κόπο να λύσουν προβλήματα. Τα δημιουργούν και μετά τα χρησιμοποιούν για τους δικούς τους σκοπούς.

Οι «δεξιοί» μπορούν να μάθουν πολλά από αυτό. Σκεφτείτε την πρόσφατη viral καμπάνια στο Twitter για την απαγόρευση του ADL. Η έκκληση για απαγόρευση αυτής της υποκριτικής και απατηλής οργάνωσης προέκυψε χάρη σε μερικούς χρήστες του Twitter που επεσήμαναν το πλήθος των άθλιων πράξεων του ADL στο παρελθόν. Σύντομα όλο αυτό μετατράπηκε σε hashtag που εμφάνισε σχεδόν 300.000 δημοσιεύσεις μέσα σε λίγες μέρες. Ο Έλον Μασκ άρχισε να απαντά σε αρκετές αναρτήσεις που έφεραν το hashtag, αποδοκιμάζοντας τον μαφιόζικο εκβιασμό που χρησιμοποιεί η ADL για να υπονομεύσει τα κέρδη της εφαρμογής του. Μέχρι τη στιγμή που γράφεται αυτό το άρθρο, υπάρχει η φήμη ότι ο Μασκ πρόκειται να μηνύσει την Anti Defamation League για ειρωνεία, συκοφάντιση και δυσφήμιση. 

Και όμως, όπως συμβαίνει συχνά, αρκετές φωνές της «δεξιάς» άρχισαν να εμποδίζουν την προσπάθεια απόδοσης δικαιοσύνης στην υπόθεση του ADL. «Τι πρόκειται να καταφέρουμε;», «Μας αφαιρεί την προσοχή από άλλα θέματα», «Το να διαμαρτύρεσαι για ψευδή κατηγορία αντισημιτισμού εξακολουθεί να νομιμοποιεί την ιδέα ότι ο αντισημιτισμός είναι κάποιου είδους έγκλημα», «Δεν μπορείς να εμπιστευτείς τον Musk», «Η μήνυση δεν μπορεί να ευδοκιμήσει». Et cetera, et cetera. Έτσι μερικοί πιστεύουν ότι «θα λυθούν τ προβλήματα». Νομίζουν ότι θα ήταν καλύτερο η «δεξιά» να καθίσει πίσω και να αρκεστεί στο να αφήσει τον Έλον Μασκ (ο οποίος στην πραγματικότητα δεν είναι με το μέρος μας ούτε είναι κάποιος που να εμπιστευόμαστε) και το ADL να έρθουν σε απολογισμό. Αφήστε τον πλουσιότερο άνθρωπο στον κόσμο και μια ισχυρή οργάνωση εβραϊκών συμφερόντων να το ξεπεράσουν μεταξύ τους.

ΜΙΑ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΠΟΥ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΣΚΕΨΗ

Το υπόλοιπο βιβλίο του Taietti εμβαθύνει σε θέματα όπως η στρατηγική χρήση της «παραπληροφόρησης» και του «τρολαρίσματος». Είναι ένα είδος κανόνων για τους ριζοσπάστες, προσαρμοσμένων στην εποχή των μέσων μαζικής ενημέρωσης και του Διαδικτύου. Μερικά από τα θέματα  είναι πολύ οικεία στους «δεξιούς» αναγνώστες: η άνοδος και η πτώση της Alt Right, η στρατηγική του Steve Bannon κατά την προεκλογική εκστρατεία του 2016, κ.λπ. Κατά τη γνώμη του γράφοντος, τα καλύτερα μέρη του βιβλίου είναι αυτά που αφορούν την ιταλική οπτική του Taietti. Όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, υπάρχει μια μακρόχρονη παράδοση γνήσιας «δεξιάς» σκέψης και ακτιβισμού στο Bel Paese από την οποία η αγγλόφωνη «δεξιά» μπορεί να μάθει.

Αν διαβάσει κάποιος το εγχειρίδιο του Taietti θα συνειδητοποιήσει ότι στην πραγματικότητα υπάρχουν πολιτικές λύσεις. Μπορεί να υπάρχουν λιγότερες ή και καθόλου εκλογικές λύσεις (και αυτό μπορεί να είναι μόνο προσωρινό), αλλά ο Taietti τονίζει ότι η άσκηση πολιτικής υπερβαίνει κατά πολύ τις εκλογές που γίνονται κάθε 2 έως 5 χρόνια. Για όσους από εμάς είναι σοβαρό το τι κάνουμε και γιατί το κάνουμε, οι εκλογές είναι ίσως το λιγότερο σημαντικό. Η ριζοσπαστική επαναστατική νοοτροπία έχει σκοπό να αλλάξει την κουλτούρα, να αλλάξει τα συστήματα και ο Taietti πιστεύει ότι υπάρχουν τρόποι για να πετύχει αυτό. Οι γνώστες της ιταλικής γλώσσας μπορούν να διαβάσουν μόνοι τους ποιοι είναι αυτοί οι τρόποι παίρνοντας στα χέρια τους το βιβλίο του Taietti όπου κι αν πωλείται. Ευτυχώς, το Stregoneria Politica θα μεταφραστεί σύντομα στα αγγλικά».

Πηγή: https://counter-currents.com/2023/09/there-is-a-political-solution/

Εθνικιστική Νεολαία Θεσσαλίας: για τον Γιώργο και τον Μάνο

 

Για τον Αραβικό κόσμο

 

του Α.Π.

Ο αραβικός κόσμος δεν διέφερε από άλλες περιοχές του πλανήτη σε ό,τι αφορά τις συντριπτικές συνέπειες που προήλθαν από τη διάλυση της ΕΣΣΔ και την κατάρρευση του Ανατολικού Μπλοκ, δηλαδή την ανάδυση του "μονοπολικού" κόσμου: υποτάχθηκε στην συντριπτικά ανώτερη ισχύ των ΗΠΑ όταν δεν αιματοκυλίστηκε άμεσα από αυτή (Αφγανιστάν, Ιράκ, Λιβύη, Συρία).

Έφτασε στο έσχατο σημείο υποταγής και υποτέλειας στην περίοδο του συριακού εμφυλίου, όταν δύο μόνο κράτη της περιοχής, το Ιράν και η Συρία, είχαν απομείνει απέναντι στο νταβατζιλίκι (συγγνώμη, δεν βρίσκω άλλη λέξη καλύτερη) του Ισραήλ και των ΗΠΑ στην περιοχή. 

Έγραψε ντροπιαστικές σελίδες, τις ντροπιαστικότερες της ιστορίας του, όταν οι σουνιτικές Τουρκία, Σαουδική Αραβία, Κατάρ, ΗΑΕ, χρηματοδότησαν και όπλισαν τις αποτρόπαιες δυνάμεις του ισλαμικού φονταμενταλισμού κατά της συριακής κυβέρνησης και του συριακού λαού. Τότε, στο πλάι όλων όσων διαμέλιζαν τη Συρία για χάρη της ισραηλιτικής ξεγνοιασιάς και της αμερικανικής γεωπολιτικής είχε σταθεί-προς δική της ντροπή-και η επίσης σουνιτική Χαμάς.

Το κύμα όμως έχει γυρίσει. Και όπως ήταν επόμενο, η διαφαινόμενη επανασυμφιλίωση του αραβικού κόσμου έχει σκυλιάσει την άλλη πλευρά, της οποίας το τελευταίο χαρτί παίχτηκε πέρυσι, με την ψευδοφεμινιστική εκστρατεία δήθεν στο όνομα της απελευθέρωσης των γυναικών του Ιράν (έμεινε μόνο το ταιριαστά γελοίο βραβείο "Ζαχάροφ" της ΕΕ για εκείνη την αποτυχημένη εκστρατεία αποσταθεροποίησης).

Στην έπαρση και την αλαζονεία που τους χάρισαν 30 χρόνια όπου έκαναν ό,τι ήθελαν, ΗΠΑ και Ισραήλ ξέχασαν κάτι για τον αραβικό κόσμο: Στη μεγάλη του πλειοψηφία (πλην Τουρκίας και Ιράν) ενώνεται από μία γλώσσα: η ποίηση του, η λογοτεχνία του, η δημοσιογραφία του, η δημόσια σφαίρα του, η κουλτούρα του, δεν σταματάει στα σύνορα ενός έθνους-κράτους. Αν είναι διαιρεμένος θρησκευτικά από το σχίσμα σουνιτικού και σιιτικού Ισλάμ, έχει μια lingua franca, σε αντίθεση με την Ευρώπη, που δεν έφτασε ποτέ ούτε κοντά. 

Lingua franca έχει και η Λατινική Αμερική. Και αυτό ήταν πάντα όπλο που την έκανε σκληρό καρύδι. Γιατί εκεί που η γλώσσα είναι ενιαία, δεν χρειάζεται κανένας αφηρημένος και συνήθως νερόβραστος "διεθνισμός": οι άνθρωποι καταλαβαίνουν ο ένας τον άλλο και οι εξελίξεις σε ένα κράτος μεταδίδονται πολύ πιο εύκολα σε ένα άλλο.

Ακούμε πάρα πολλά για το "Ισλάμ" και τον "Ισλαμισμό" ως παράγοντα, αλλά τίποτε για την αραβική γλώσσα. Όχι τυχαία. Δεν συμφέρει, βλέπετε: το σχίσμα Σιϊτών-Σουνιτών εξυπηρέτησε πλήρως τους σχεδιασμούς ΗΠΑ και Ισραήλ. Τα αραβικά όμως δεν προσφέρουν κανένα ανάλογα χρησιμοποιήσιμο σχίσμα. Αντίθετα, είναι εύφλεκτη γλώσσα-γλώσσα εύφλεκτης ενότητας-όταν το κύμα γυρίσει.

Η Κολομβία, κάποτε αμερικάνικη αποικία της χειρίστης υποστάθμης, που πέταξε έξω τους διπλωμάτες του Ισραήλ, μπορεί να διέφερε σε πάρα πολλά από την "απείθαρχη" στις ΗΠΑ και γείτονά της Βενεζουέλα, μιλούσε όμως πάντα την ίδια γλώσσα. 

Ο Χοσέ Μαρτί είχε ήδη δει τι δυναμική έδινε αυτό για την αντιαποικιοκρατική δυναμική αντίστασης της ηπείρου από τα τέλη του 19ου αιώνα. Τα μυριάδες προβλήματα του αραβικού κόσμου δεν πρέπει να μας κάνουν να ξεχνάμε ότι διαθέτει ένα ανάλογο-και ειρηνικό στη φύση του-όπλο.

Ανακοίνωση της Casa Pound

Ανακοίνωση της Casa Pound

Οι μαχητές της Casa Pound Italia που συνελήφθησαν και μεταφέρθηκαν χωρίς αιτία στα κελιά κατά την άφιξη τους στο αεροδρόμιο της Αθήνας την 31^η Οκτωβρίου, αφέθηκαν ελεύθεροι και επαναπατρίστηκαν.

«Συνεχίζουμε να θεωρούμε το μέτρο που ελήφθη ως παράλογο και δυσανάλογο, επειδή συνδέεται ειδικά με την προσπάθεια να αποτραπεί η εκδήλωση μνήμης δυο νέων που δολοφονήθηκαν. Γνωρίζουμε καλά ότι παρά τον καταναγκασμό να μας περιορίσουν, η δικαιοσύνη είναι με το μέρος και για τον λόγο αυτό θα μηνύσουμε τις ελληνικές αρχές που μας υπέβαλλαν σε κράτηση για περισσότερες από 48 ώρες. Ωστόσο θυμηθήκαμε και θα θυμόμαστε τον Μανώλη και τον Γιώργο και δεν θα σταματήσουμε ποτέ, παρά τις βάρβαρες απόπειρες καταστολής»

Δια χειρός Βασίλη εκ Ξυπετής (ΙII)

 

Δια χειρός Βασίλη εκ Ξυπετής (I)

Δια χειρός Βασίλη εκ Ξυπετής (II)

Σβάστικες στην γη της Παλαιστίνης

 

του Αλεξόπουλου Στέλιου

Αμέσως μετά την καταδρομική επίθεση της Hamas στο εσωτερικό του «κράτους δολοφόνου» που ονομάζεται Ισραήλ, κάποιοι στην φωλιά του κτήνους που ονομάζεται ΗΠΑ πανηγύρισαν για αυτή την εξέλιξη. 

Δεν δίστασαν να τυπώσουν μπλουζάκια που ανέγραφαν «F@@k Israel» και είχαν δίπλα σκίτσα των μασκοφόρων μαχητών που το πρωί της 7^ης Οκτωβρίου επιτέθηκαν από πολλαπλά σημεία στις δυνάμεις της IDF. 

Δεν ήταν όμως Μουσουλμάνοι στο θρήσκευμα αλλά Λευκοί Εθνικιστές και Εθνικοσοσιαλιστές που είδαν την επίθεση ως μια τιμωρία του Διεθνούς Σιωνισμού ενώ παράλληλα είναι ενάντια σε κάθε εμπλοκή του στρατού των ΗΠΑ υπέρ του Ισραήλ.

Σε διάφορα σημεία της χώρας φυλετικές ακτιβιστικές ομάδες με ανακοινώσεις στο διαδίκτυο πανηγύρισαν για την σύρραξη και εξέφρασαν δημόσια τα συναισθήματα αλληλεγγύης προς τους Παλαιστίνιους μαχητές. 

Δεν προκαλεί έκπληξη το συγκεκριμένο γεγονός αν σκεφτεί κανείς ότι είχε προηγηθεί δημόσια ανακοίνωση ένοπλης πολιτοφυλακής η οποία υποστήριζε ότι σε δημόσια εκδήλωση της παρέστη μέλος της Hamas το οποίο έβγαλε και λόγο. 

Μιλώντας για μια περιοχή που έχει μετατραπεί στην μεγαλύτερη φυλακή του κόσμου δεν μπορεί να αδιαφορήσει κάποιος για το ιστορικό παρελθόν. 

Ξεκινώντας από την μεγάλη μορφή του Μουφτή της Ιερουσαλήμ ο οποίος άφησε το ανεξίτηλο στίγμα του στην σύγχρονη ιστορία, μένει κάποιος έκπληκτος αν αναλογιστεί ότι μετά το Κοράνι τα πιο πολυδιαβασμένα βιβλία στις περιοχές των Αράβων και κορυφαία σε πωλήσεις είναι αυτά που έχουν να κάνουν με τον Εθνικοσοσιαλισμό. 

- Την 14^η Αυγούστου του 2021 κάτοικοι του χωριού Bayta στην περιοχή της Σαμάρειας άναψαν με κηροζίνη ξύλινη κατασκευή που είχε την μορφή της Σβάστικας. 

- Στο χωριό Bayt Umar κοντά στην Χεβρώνα την 25^η Σεπτεμβρίου του 2021 ένα ανάλογο περιστατικό έλαβε μέρος. Από τα καλώδια της ηλεκτρικής ενέργειας μια Σβάστικα κυμάτιζε περήφανα. Ο Ισραηλινός στρατός έσπευσε να πυροβολήσει την σημαία ενώ το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε και τον Ιούλιο του 2014. 

- Σε κεντρικό δρόμο νότια της Ναμπλούς την 22^η Οκτώβρη του 2021 άγνωστοι σχημάτισαν γκράφιτι με Σβάστικες σε τσιμεντένια κατασκευή προκαλώντας οργή στους Εβραίους. 

Αυτά είναι όμως μόνο ένα μικρό δείγμα των συναισθημάτων μιας μερίδας του Παλαιστινιακού λαού για τα σύμβολα και την ιστορική συνεισφορά των Εθνικοσοσιαλιστών. 

- Την 29^η Ιουνίου του 2021 οι δηλώσεις ενός μικρού παιδιού υπέρ του Χίτλερ σε συνέντευξη μέσα από στρατόπεδο της φιλοιρανικής «Ισλαμικής Τζιχάντ» προκάλεσε συζήτηση σχετικά με τον «αντισημιτισμό» της Παλαιστινιακής πλευράς. 

- Σε παιδικά βιβλία που τυπώθηκαν από την Παλαιστινιακή Αρχή και στην σελίδα του fb της Φατάχ έχουν κατά καιρούς δημοσιευθεί και αναρτηθεί άρθρα υπέρ του Εθνικοσοσιαλισμού. 

- Προσφάτως οι μυστικές υπηρεσίες του Ισραήλ έκαναν λόγο για τα κηρύγματα των τζαμιών όπου οι μουφτήδες τελείωναν τα λόγια τους με την προτροπή «να τελειώσουμε την δουλειά των Γερμανών». 

- Είναι αλήθεια ότι οι δυνάμεις ασφαλείας της Δυτικής Όχθης χρησιμοποιούν τον εθνικοσοσιαλιστικό χαιρετισμό σε τελετές ορκωμοσίας. 

Όλα αυτά τα συμβάντα αποδεικνύουν στην πράξη ότι η ιστορική κληρονομιά του Εθνικοσοσιαλισμού γοητεύει ακόμη τον καταπιεσμένο λαό της Παλαιστίνης που μάχεται με λύσσα τους Ταλμουδιστές, οι οποίοι σκοτώνουν με βόμβες φωσφόρου μικρά παιδιά και ξεκληρίζουν ολόκληρες οικογένειες χωρίς κανείς να αντιδρά στο μακελειό που λαμβάνει χώρα.

Αθάνατοι

 γράφει ο Μοναχικός Λύκος

Ήταν 1^η Νοεμβρίου του 2013 όταν τα σώματα του Γεωργίου Φουντούλη και Μανώλη Καπελώνη έπεφταν στο έδαφος ποτίζοντας με το αίμα τους την γη. Οι σφαίρες των θρασύδειλων δολοφόνων έσκισαν τον αέρα και καρφώθηκαν στα σώματα των Εθνικιστών που αγωνίζονταν για μία άλλη Ελλάδα. 

Τα παιδιά με τις μαύρες μπλούζες που τόσο πολύ λοιδορήθηκαν και στοχοποιήθηκαν αγωνιζόταν για ένα Έθνος ανεξάρτητο και ελεύθερο για μία Ελλάδα χωρίς μνημόνια, χωρίς εγκληματικότητα, χωρίς λαθρομετανάστες, χωρίς ανεργία και ναρκωτικά. Για μία Ελλάδα υπερήφανη και ελεύθερη και όχι για ένα άθλιο προτεκτοράτο της Δύσεως που υιοθετεί καθετί ξένο προς τον πολιτισμό μας. 

10 χρόνια μετά και το ανθελληνικό σύστημα θέλοντας να καταστείλει κάθε ίχνος Εθνικής Αντίστασης απαγορεύει την Τελετή Μνήμης των νεκρών συναγωνιστών μας. 10 χρόνια μετά και το άθλιο προτεκτοράτο δείχνει τα δόντια του απέναντι στους εναπομείναντες ελεύθερους και έμψυχους αγωνιστές που συνεχίζουν να κρατούν την δάδα αναμμένη. 

Για άλλη μία φορά το σύστημα προστατεύει τους λοβοτομημένους οργανωτές των αντισυγκεντρώσεων και απαγορεύει το μνημόσυνο νεκρών ελληνόπουλων. Δεν μας εκπλήσσει τίποτα, οι εθνικιστές είμαστε μαθημένοι στις συκοφαντίες, τις διώξεις, τις φυλακίσεις και τις επιθέσεις από κράτος και παρακράτος. Ξέρουμε όμως ένα πράγμα:  δεν πρόκειται να κάνουμε ποτέ πίσω! 

Καμία δολοφονία, καμία φυλάκιση και καμία απαγόρευση δεν θα μας εμποδίσει να δώσουμε μέχρι τέλους τον ιερό αγώνα για την επιβίωση της φυλής μας. Μέσα σε αυτόν τον βούρκο της πνευματικής και ηθικής παρακμής που βιώνει η χώρα μας εμείς θα πολεμούμε πάντα τον υλισμό, την δειλία και την μεμψιμοιρία. Θα αγωνιζόμαστε μέχρι τέλους γιατί σε αντίθεση με εσάς τους πουλημένους έχουμε ιερό και όσιο, έχουμε ψυχή, έχουμε σθένος και παραμένουμε άνθρωποι. 

Εσείς οι προσκυνημένοι αγαπάτε το χρήμα και την υποτέλεια σε αυτό, αγαπάτε την εξουσία και έτσι καταστρέφετε κάθε ίχνος ανθρωπιάς μέσα σας. Με κάθε σας πράξη δείχνετε πόσο απάνθρωποι είστε. Ζούμε στην εποχή που λίγοι έχουν το κουράγιο να αγωνιστούν, λίγοι αλλά πάντα σταθεροί και άτεγκτοι στα πιστεύω τους.

 Λίγοι αλλά ανυπότακτοι!

Ακούστε λοιπόν όλοι εσείς οι προσκυνημένοι και καταλάβετε το:

Ούτε οι σφαίρες ούτε οι φυλακές κανένας δεν λυγίζει τους εθνικιστές!

Γιώργος Φουντούλης και Μανώλης Καπελώνης: Αθάνατοι!

Για τον Γιώργο και τον Μάνο

 

Η αριστερά, μια μαριονέτα.

 

του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου

Η αριστερά θεωρούταν πάντα «Ειρηνική», αλλα τώρα έγινε και «Ατλαντική». Βέβαια ειρηνική δεν ήταν ποτέ, αφού η ιστορία της είναι βαμμένη με αίμα αθώων. Το ερώτημα όμως που πλανάται είναι: υπάρχει σήμερα αριστερά στο μέρος του κόσμου που αυτοαποκαλείται Δύση, αυτό που  πρακτικά είναι ένα ψευδώνυμο για την αμερικανική ηγεμονία;

Οι καρποί των αλλαγών που προωθούνται και εφαρμόζουν τα “αριστερά ρεύματα”, τα τελευταία τριάντα χρόνια, είναι τρομεροί. «Αποδόμησαν» τα πάντα, πετώντας στα σκουπίδια κάθε παρελθόν, αρχή και ιδέα που έλαβαν. Ότι υπήρχε καταστράφηκε για να το αντικαταστήσουν με το "τίποτα", με ουτοπίες ή με την καθαρή και απλή ανατροπή αυτού που ήταν «πριν» σωστό και καλό. Η πρόοδος ισοδυναμεί με αντιστροφή. Οι καρποί είναι η ακύρωση κοινωνικών, υπαρξιακών και αξιακών μοντέλων που ενίσχυσαν αυτό που πριν από το 1989 ήταν ο απόλυτος εχθρός του κάθε αριστερού, δηλαδή ο φιλελεύθερος καπιταλισμός. Μεγάλο μέρος της αριστεράς έχει προλάβει την “κλασική δεξιά” στην εξύμνηση της αγοράς, στην αποδοχή αντικοινωνικών πολιτικών, στην ιδιωτικοποίηση του κόσμου. 

Έχοντας βάλει στο μπαούλο πλέον την ταξική πάλη, τον μαρξισμό και τη σύγκρουση Αφεντικών - σκλάβων, ακολουθώντας η αριστερά τις ράγες της Σχολής της Φρανκφούρτης, έχει εγκαταλείψει τις  κατώτερες τάξεις. Καθόλου επαναστατικά, απλά θέλει να βελτιώσει την κατάσταση τους. Είναι συντηρητικοί  και μοιράζονται με άλλες κοινωνικές ομάδες την «αυταρχική προσωπικότητα» που πρέπει να εξαλειφθεί. Ο δρόμος της αριστεράς είναι η μετάβαση στον υποκειμενισμό και τον μηδενισμό, που άλλωστε είχαν προβλέψει όλοι οι διανοούμενοι του 1900. Η θριαμβευτική «κουλτούρα της ακύρωσης», το μίσος προς την παράδοση και τις ρίζες, είναι η συνειδητοποίηση της «μεγάλης άρνησης», του αθεϊστικού ευαγγελίου που επέβαλε ο Marcuse (Γερμανός θεωρητικός μαρξιστής, εβραϊκής καταγωγής, φιλόσοφος και κοινωνιολόγος, και μέλος της Σχολής της Φρανκφούρτης).

Ο διανοούμενος και κομμουνιστής πολιτικός Gyorgy Lùcacs, όρισε την εμπειρία της Φρανκφούρτης ως άβυσσο. «Ζούσαν σε μια πολυτελή σουίτα του Grand Hotel Abyss, από όπου μπορούσαν να αφοσιωθούν στο να συλλογιστούν το κενό που άνοιγε από κάτω τους, την κρίση του νεωτερισμού που επιτάχυναν, καθισμένοι σε άνετες πολυθρόνες ανάμεσα σε εξαιρετικά γεύματα και καλλιτεχνική διασκέδαση». Οι ατελείωτες αλλαγές συσκοτίζουν το μέλλον. Για παράδειγμα μας εμποδίζει να δούμε την άβυσσο της ολοκληρωτικής επιτήρησης της κατάργησης των μετρητών χρημάτων, της οποίας η αριστερά είναι ένθερμος υποστηρικτής, στο όνομα του ψεύδους, όπως η καταπολέμηση της φοροδιαφυγής. Η «προοδευτική» τους πρεσβυωπία τους εμποδίζει να δούνε τους μεγάλης κλίμακας φοροφυγάδες, που είναι οι χρηματοοικονομικές εταιρείες, funds και άλλους τεχνολογικούς γίγαντες, να συγκεντρώνουν την κοινωνική δυσαρέσκεια και τον φθόνο εναντίον των απλών τεχνιτών και των επαγγελματιών. Η αριστερά πάντα θεματοφύλακας του «νομικού θετικισμού», διακηρύσσει τους «κανόνες», αλλά στην πραγματικότητα διαλύει το τεκμήριο της αθωότητας, τον ακρογωνιαίο λίθο του δικαίου, για να ευχαριστήσει τον πιο ριζοσπαστικό φεμινισμό.

Στο όνομα της αλλαγής που προωθεί η αριστερά, την οποία καλωσόρισε θερμά  ο κυρίαρχος καπιταλισμός, σαν την χαμένη αδερφούλα του που είχε χάσει για κάποιο διάστημα. Καπιταλισμός που δεν ενδιαφέρεται για αξίες και αρχές πέρα από το κέρδος. Έτσι ορισμένες ομάδες ή συλλογικότητες, ιδιαίτερα οι σεξουαλικές μειονότητες, απολαμβάνουν προνομιακό καθεστώς αφού πρέπει να αποζημιωθούν για λάθη - αυθεντικά ή μη - του παρελθόντος, κατά εντυπωσιακή παραβίαση της αρχής της προσωπικής ευθύνης. Ακόμη ίσως πιο εντυπωσιακή σε μια κοινωνία που διαγράφει το παρελθόν και δεν έχει πατέρες. Μπορούμε να ορίσουμε αυτές τις αλλαγές ως θετικές, να τις ορίσουμε ως μια πρόοδο; Νέες αδικίες αντικαθιστούν τις παλιές, κριτήρια εθνοτικής, σεξουαλικής εκδίκησης ή περίεργες αξιώσεις αντικαθιστούν την επίπονη ισορροπία που επιτυγχάνεται με την πάροδο του χρόνου. Αιώνες νόμου και πολιτισμού παρακάμπτονται, διαλύονται: μια απόλυτη αποδόμηση. Η αριστερά υποστηρίζει αυτές τις ιδέες που είναι αλλαγές, αλλά δεν φέρνουν τίποτα θετικό.

Αρνούνται τις αλήθειες της φύσης και της βιολογίας, αποκαλώντας τις «πολιτιστικές κατασκευές που παράγονται από το απόλυτο κακό», όπως τον κανονικό λευκό άνδρα, πατέρα μιας οικογένειας. Μας κάνουν να πιστεύουμε ότι υπάρχουν γυναίκες με πέη, ότι είναι καλό να διακόπτουμε φαρμακολογικά την ανάπτυξη της εφηβείας. Μια ψύχωση για την αναγνώριση καταστάσεων που είναι απλά ενάντια στην φύση και δημιουργούν προβλήματα για το ήδη ζοφερό μέλλον των νέων. Η αυτοαντίληψη αποκτά μεγαλύτερη αξία από τα βιολογικά στοιχεία, ενώ ακραίες καταστάσεις, δυσμορφίες, γενετικές ή σωματικές ανωμαλίες, αντί να συνοδεύονται από ειδική αλληλεγγύη και κατανόηση για όσους υποφέρουν από αυτές, επιδεικνύονται για να δικαιολογήσουν την ύπαρξη πολλαπλών φύλων. Σε συνδυασμό με την εξύμνηση του «μετανάστη», αυτά και άλλα πολλά είναι τα θέματα που γοητεύουν τη νέα αριστερά.

Τα αιτήματα για κοινωνική δικαιοσύνη, οι ελπίδες για μια πιο ισότιμη κατανομή του πλούτου, αντικαθίστανται από ιδεολογίες φύλου, από τον πιο αγανακτισμένο φεμινισμό και από έναν αποκηρυγμένο «περιβαλλοντισμό» που συγχέει την «κλιματική αλλαγή», το νέο ψέμα της δημοκρατίας, τις εκπομπές αερίων και τα ενεργειακά προβλήματα. Αυτό όλο είναι ένα καζάνι που βλέπουν πολύ καλά οι Ελίτ και επιδόθηκε σε τεράστιες παραγωγικές αναδιαρθρώσεις, τοποθετώντας το κόστος σε βάρος μας, με επιλογές που ορίζονται ως αδιαμφισβήτητες και χωρίς εναλλακτικές. Ένας «οικολογισμός» εκρήγνυται τόσο ανόητα, ώστε να αλλοιώνει και να παραμορφώνει έργα τέχνης με μίσος για την ανθρώπινη φυλή, για να γιορτάσει το κλείσιμο εργοστασίων λιπασμάτων, παρά το γεγονός ότι σημαίνει πείνα και φτώχια για εκατομμύρια ανθρώπους. Η απόφαση της Ολλανδικής κυβέρνησης να κλείσει τρεις χιλιάδες αγροκτήματα αποτελεί παράδειγμα αυτοκαταστροφικού φονταμενταλισμού.

Εν μέσω μιας κρίσης που περιλαμβάνει ολόκληρη την Ευρώπη, η αλλαγή είναι η απαγόρευση της παραγωγής τροφίμων για μη επαληθεύσιμες καταστάσεις έκτακτης ανάγκης. Ταυτόχρονα μας πείθουν να καταναλώνουμε έντομα και τεχνητές τροφές, των οποίων οι παραγωγοί και οι δημοπρασίες είναι τα ανώτερα κλιμάκια της δύναμης του χρήματος, ξεκινώντας από τους «φιλάνθρωπους» δισεκατομμυριούχους. Όλες οι πολιτικές που υποστηρίζονται με ενθουσιασμό από την αριστερά (με την συμμετοχή της δεξιάς), της οποίας το κύριο όπλο - μαζί με τη μυθολογία της προόδου - είναι η κατηγορία του φασισμού εναντίον οποιουδήποτε τολμήσει να αντιταχθεί, να διαφωνήσει, να ζητήσει συζήτηση. Η αλλαγή της αριστεράς είναι να έχει ξεχάσει να πολεμήσει τα ταξικά προνόμια, για να επικεντρωθεί στις αδικίες που διαπράττουν ο λευκός, ο άνδρας καταπιεστής, η ετεροφυλοφιλική κουλτούρα. 

Το συμπέρασμα είναι ότι η αριστερά είναι το βασικό στήριγμα του συστήματος, ή μάλλον είναι το σύστημα. Για όσους έχουν αμφιβολίες, ακολουθήστε τα ίδια τα χρήματα. Ποιος χρηματοδοτείται από τον Soros, τον Gates, από δισεκατομμυριούχα ιδρύματα, από πλούσιες ιδιωτικές ΜΚΟ, για ποιες μάχες, αν όχι αυτές της νέας αριστεράς; Ποιες είναι οι ιδεολογικές και πολιτικές προτιμήσεις των οικονομικών και τεχνολογικών κολοσσών; Παράξενο να μην καταλαβαίνουν ότι οι ηγέτες του καπιταλισμού, των οικονομικών, της βιομηχανίας και της τεχνολογίας. Άλλωστε χρηματοδοτούν αυτόν που τους βολεύει, όχι ποιος είναι ο εχθρός τους.

Η αριστερά όχι μόνο έχει πάει απέναντι, αλλά έχει γίνει ο καλύτερος σύμμαχος του Καθεστώτος. Στον πραγματικό κόσμο η φτώχεια, η ανεργία, οι κακουχίες και η επισφάλεια αυξάνονται. Είναι το παράδοξο του Bertolt Brecht που διατυπώθηκε μετά τη λαϊκή εξέγερση στην Ανατολική Γερμανία το 1953: «η Κεντρική Επιτροπή αποφάσισε ότι αφού ο λαός δεν συμφωνεί, πρέπει να διοριστεί νέος λαός». Εδώ λοιπόν είναι έτοιμοι οι νέοι άνθρωποι της αριστεράς, ευθυγραμμισμένοι με τον λόγο της εξουσίας, κάνοντας τον φύλακα των αφεντάδων που κάποτε μισούσαν. Φυσικά έχει τη μεγάλη του ευκολία: το μονοπώλιο των βιομηχανιών πολιτισμού, μουσικής, ψυχαγωγίας, πανεπιστημίων, ψυχαγωγίας και διαφήμισης. Καριέρες, τιμές, προνόμια, χρήματα. Η φιλελεύθερη καπιταλιστική εξουσία άλλαξε έξυπνα τη συσκευασία για να διατηρήσει το περιεχόμενο της και τη σιδερένια λαβή της στην κοινωνία. Οι νεότεροι δυστυχώς, έπεσαν πολύ εύκολα, ακόμα κι αν αρχίζουν να καταλαβαίνουν και κάποιοι αμφισβητούν την κυρίαρχη αφήγηση. 

Οι πρώην επαναστατικές γενιές αποστρατεύτηκαν, κουράστηκαν, μπερδεύτηκαν από την προπαγάνδα, παρασύρθηκαν, αποδέχθηκαν με ενθουσιασμό την αλλαγή που η σύγχυση ονομάζει «πρόοδο». Συνεχίζουν να αυτοαποκαλούνται «αριστεροί και προοδευτικοί», να ενθουσιάζονται με την εικόνα του δύσμοιρου Che Guevara - που έχει γίνει πατενταρισμένο λογότυπο - και ακόμη και να θεωρούν τους εαυτούς τους μαρξιστές, αλλά ανάγονται σε μια ανάποδη εικόνα που αντανακλάται σε έναν άθλιο καθρέφτη. Από ευκολία, τεμπελιά, ανοησία, για να αποφύγουν την παραδοχή της υπαρξιακής αποτυχίας, επικροτούν όλα όσα αποστρέφονταν χθες. Τώρα μπορούν να εφαρμόσουν τις χειρότερες αντικοινωνικές πολιτικές, ερήμωση, έλεγχο, επιτήρηση και πόλεμο πίσω από την ψεύτικη σημαία  των δικαιωμάτων των μειονοτήτων, του πλανήτη, της προόδου. Πυροσβέστες και εμπρηστές ενώθηκαν στον αγώνα!!!

Με επίκεντρο τον αγώνα ενάντια στον ανύπαρκτο πλέον φασισμό, (ηττημένος από το 1945  από τα δυο αγαπημένα αδερφάκια), ξεχνώντας τον Ολιγάρχη του οποίου είναι υπηρέτης, η αριστερά λειτουργεί ως η αστυνομία της σκέψης. Όποιος ξεφεύγει από τις κυρίαρχες ιδέες παραγκωνίζεται και διαπομπεύεται δημοσίως, τακτική που γνωρίζει καλά. Η μεγαλύτερη επιτυχία της εξουσίας είναι να έχει διασφαλίσει ότι οι μεγάλες αντισυστημικές μειονότητες διασκορπίζονται και καθοδηγούνται από πρόσωπα που αποτελούν έκφραση του συστήματος. Υπάρχει μια ψεύτικη αντιπολίτευση εκ δεξιών, που είτε πέφτει στα χέρια του συστήματος ή είναι ανίκανη. Ελεγχόμενες διαφωνίες, αποδυναμωμένες από τους ίδιους που χειραγωγούν την αριστερά και τον προοδευτισμό. Το παράδειγμα της βραζιλιάνικης δεξιάς του Bolsonaro, ενός παρασυρμένου και εγκαταλειμμένου οργάνου των ΗΠΑ, χωρίς εναλλακτική ιδεολογία έναντι του φιλελευθερισμού, είναι πράγματι αξιολύπητο. «Light παγκοσμιοποιητές» εναντίον «Radical παγκοσμιοποιητών». Mετά ξαναβρίσκονται σε αντίθεση με μια αριστερά που ελέγχεται εξίσου από τις ΗΠΑ, στην οποία έχουν διεισδύσει συνεργάτες του Soros. Αντικομμουνιστές χωρίς κομμουνισμό και αντιφασίστες χωρίς φασισμό.

Απέναντι σε αυτούς που προσπαθούν πραγματικά να είναι επαναστάτες, η εξουσία έχει εφεύρει τη «ρητορική μίσους», δηλαδή να ποινικοποιεί τις ιδέες αποχαρακτηρίζοντας τις ως κακές και ταυτόχρονα διαδίδει την κουλτούρα της ακύρωσης. Γιατί να σκύψεις να μαλώσεις με τον φασίστα, τον μισητή όλων, τον κακό και αιμοδιψή; Αυτό επιτρέπει να τον αποκλείουν από παντού και να μην ξέρει τι πραγματικά κάποιος τι σκέφτεται ή τι θέλει να πει, κάτι που θα πυροδοτούσε μια αμηχανία και ένα μπλοκάρισμα μαζί με την κατάρρευση των πεποιθήσεων τους, που είναι  πολύ ανόητη για να αντέξει τη δοκιμασία της πραγματικότητας. Έξω από αυτόν τον μαγικό κόσμο, οι μη πολιτικά ορθοί, οι μη κονφορμιστές, δέχονται επίθεση και από τις δύο πλευρές, αριστερά  και δεξιά, από τους καλούς και υπάκουους αστούς οι οποίοι απλά δεν θέλουν να διαταραχτεί τίποτε από τον ψεύτικο κόσμο τους. 

Τα ερείπια ίσως μας δείξουν τα βήματα μας. Το άλλο είναι να καβαλήσουμε την τίγρη και να επισπεύσουμε το τέλος της παρούσας κατάστασης. Ανάμεσα στις συμπληγάδες αυτές πέτρες, αριστερά και δεξιά, δεν μένουν και πολλά. Και όπως πολύ σωστά, για να μείνουμε στο Evola: «Όποιος φεύγει από το ποτάμι της παράδοσης, χάνεται στην θάλασσα της παρακμής».