Φυλακές Τζιλάβα 26 Νοεμβρίου 1940: Ο Κοντρεάνου εκδικείται από τον τάφο του (δημοσιεύθηκε στο 8ο τεύχος του περιοδικού «Ανάκτηση»)

 

του Γιώργου Μάστορα

Το περιστατικό που έγινε γνωστό ως «η σφαγή της Τζιλάβα» την νύχτα της 26ης Νοεμβρίου 1940 στις φυλακές της Τζιλάβα, κοντά στο Βουκουρέστι της Ρουμανίας. Εξήντα τέσσερις έγκλειστοι, πολιτικοί και κρατικά στελέχη του καθεστώτος του Καρόλου Β’, εκτελέστηκαν από την Σιδηρά Φρουρά (Λεγεώνα), ενώ ακολούθησαν και περαιτέρω εκκαθαρίσεις υψηλών προσώπων αμέσως μετά. 

Οι εκτελέσεις πραγματοποιήθηκαν περίπου στα μισά της δημιουργίας του Εθνικού Λεγεωναρικού κράτους (14 Σεπτεμβρίου 1940 – 21 Ιανουαρίου 1941), και οδήγησαν στην πρώτη ανοιχτή σύγκρουση μεταξύ της Σιδηράς Φρουράς και του πρωθυπουργού Ίων Αντωνέσκου, που σταδιακά οδήγησε στην ολοκληρωτική ρήξη της Λεγεώνας με τον Αντωνέσκου το τριήμερο 21 – 23 Ιανουαρίου 1941.

Ιστορικό υπόβαθρο

Υπό την βασιλεία του Καρόλου Β’ (ο οποίος, σύμφωνα με τον ιστορικό Στάνλεϋ Πέιν ήταν ο πιο διεφθαρμένος βασιλιάς της Ευρώπης), τα κατασταλτικά μέτρα εναντίον της Σιδηράς Φρουράς εντάθηκαν κατά τα τέλη της δεκαετίας του 1930. ]Άνοιξε ένας κύκλος βίας από το «ρουμανικό» κράτος, το οποίο ήταν αποφασισμένο να εξοντώσει πλήρως την Σιδηρά Φρουρά και βεβαίως τον χαρισματικό Ηγέτη της Κορνήλιο Ζέλεα Κοντρεάνου. Στις 16 Απριλίου 1938 ο Κοντρεάνου συνελήφθη με την κατηγορία της «σύνταξης απειλητικής επιστολής» κατά του δεξιού πολιτικού Νικόλα Ιόργκα, την οποία είχε αποστείλει στις 26 Μαρτίου, και κλείστηκε στις φυλακές της Τζιλάβα μαζί με 40 ακόμη μέλη του Κινήματος, ανάμεσά τους και ο πατέρας του, Ίων Κοντρεάνου. Ο «Καπιτάνουλ» καταδικάστηκε αρχικά, σε έξι μήνες φυλάκιση και, εν συνεχεία, σε μια δεύτερη δίκη – παρωδία, σε δέκα χρόνια καταναγκαστική εργασία!

Οι άθλιες και γελοίες κατηγορίες που του αποδόθηκαν στην δεύτερη δίκη ήταν, εκτός των άλλων, «η δράση για ανατροπή του καθεστώτος», «πολιτική στρατολόγηση ανηλίκων» και «οι στενοί δεσμοί με ξένους, αντεθνικούς παράγοντες». Ακόμη και μέσα από την φυλακή, όμως, ο Κοντρεάνου παρέμενε πολύ επικίνδυνος για το αντεθνικό και διεφθαρμένο καθεστώς του Καρόλου Β’. Την νύχτα της 29ης προς την 30η Νοεμβρίου 1938 (την «νύχτα των βρυκολάκων», σύμφωνα με τον ρουμανικό θρύλο) ο Κοντρεάνου κι άλλοι δεκατρείς Σύντροφοί του οδηγήθηκαν από στελέχη της στρατιωτικής αστυνομίας σ’ ένα δάσος έξω από το Βουκουρέστι, όπου και δολοφονήθηκαν με τελετουργικό τρόπο.

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

Τα άγνωστα θραύσματα της ιστορίας: Η μοιραία ανατροπή του ΄73 (απόσπασμα από άρθρο του Νίκου Παπαγεωργίου που δημοσιεύτηκε στο www.elkosmos.gr)

Το παρακάτω άρθρο είναι του παλαίμαχου εθνικιστή Νίκου Παπαγεωργίου και δημοσιεύτηκε την 25η Νοεμβρίου 2023 στο site του «Ελεύθερου Κόσμου». 

Μπορείτε να το διαβάσετε ολόκληρο εδώ ...

“ … Τα γεγονότα πλέον ακολουθούν την πορεία τους. Η επέμβαση Ιωαννίδη έγινε για να αποκατασταθεί η πορεία του καθεστώτος και η επάνοδος στις αρχές της 21ης Απριλίου 1967, η οποία είχε παρεκκλίνει. Ο Παπαδόπουλος προκειμένου να πολιτικοποιήσει το στρατιωτικό καθεστώς αποδέχθηκε τις απαιτήσεις Μαρκεζίνη για τη συμμετοχή του παλαιού πολιτικού κόσμου στις εκλογές του επομένου Φεβρουαρίου. Τα αποτελέσματα αυτού του συμβιβασμού ήταν να δημιουργηθούν τα γεγονότα του Πολυτεχνείου και η επαναφορά του στρατιωτικού νόμου σε ολόκληρη την επικράτεια. 

Επομένως όπως ισχυρίζονται πολλοί προσκείμενοι στον Παπαδόπουλο, ο Ιωαννίδης δεν κατέλυσε καμιά δημοκρατία που όδευε προς εκλογές, διότι στρατιωτικό νόμο βρήκε όταν έγινε το δικό του εγχείρημα. Πέρα όμως από όλα αυτά υπήρχε σοβαρή κρίση και οργή στο εσωτερικό των Ενόπλων Δυνάμεων, κυρίως από τους χαμηλόβαθμους αξιωματικούς, διότι έβλεπαν ότι, η επανάσταση εξετράπη των αρχών της με την μετατροπή πρώην αξιωματικών σε πολιτικούς. 

Τα μηνύματα αυτά τα ελάμβανε ο Ιωαννίδης ο οποίος εξακολουθούσε να υποστηρίζει τον Γ. Παπαδόπουλο. Το ποτήρι της οργής όμως ξεχείλισε όταν ο Μαρκεζίνης έκανε άνοιγμα προς τους φαύλους παλαιοκομματικούς πολιτικούς προσκαλώντας αυτούς στο πολιτικό παιγνίδι. Αλλά και μέσω συνέντευξης του στη «Le Monde» άφησε υπόνοιες περί νομιμοποιήσεως του ΚΚΕ. Παράλληλα αφενός μεν εθεωρείτο τουρκόφιλος αναφέροντας «…το ευγενές τουρκικό έθνος…», αφετέρου στις 31 Οκτωβρίου 1973 δήλωσε στο τύπο «… και οι Τούρκοι έχουν δικαιώματα στο Αιγαίο.» 

Παρά την ύπαρξη πολλών αιτίων, τα παραπάνω γεγονότα και η άφρων πολιτική Παπαδόπουλου – Μαρκεζίνη κατά τους Ιωαννιδικούς θα ήταν ικανά για την απομάκρυνση αυτού του καθεστώτος. Και αυτό έπραξε ο Ιωαννίδης, η υπομονή του ιδίου και των συνεργατών του αλλά και των χαμηλόβαθμων αξιωματικών που ακολουθούσαν τον Ταξίαρχο,  είχε πλέον εξαντληθεί. 

Δεν πρόδωσε αυτός τον Γ. Παπαδόπουλο. Ο ίδιος πρόδωσε τις αρχές της 21ης Απριλίου 1967, ισχυρίζονται οι αξιωματικοί του Ιωαννιδικού εγχειρήματος. Επίσης ισχυρίζονται πως ο Παπαδόπουλος παραιτήθηκε από τον στρατό, έγινε πολιτικός μετά το αποτυχών Βασιλικό πραξικόπημα, του Δεκεμβρίου 1967. Οι αρχές της επαναστάσεως από τότε είχαν προδοθεί με αποκλειστική υπαιτιότητα του ιδίου. 

Επομένως η ανατροπή του Γ. Παπαδόπουλου ξεκίνησε ουσιαστικά με την ανακήρυξη της Δημοκρατίας την 1η Ιουνίου 1973. Η φιλελευθεροποίηση, ο διορισμός του παλαιοκομματικού πολιτικού Μαρκεζίνη, η διάσταση στο κυπριακό, τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, αλλά και το γεγονός ότι, δεν προχώρησε σε ριζοσπαστικές λύσεις (Η έναρξη εξορύξεων πετρελαίων, η ίδρυση βαριάς βιομηχανίας, η επιδίωξη μονομερούς ενώσεως της Κύπρου, οι ενοποιήσεις ταμείων, ο οριστικός αποκλεισμός του παλαιού πολιτικού κόσμου κ.λ.π.), ήταν κατά τον Ταξίαρχο τότε Ιωαννίδη οι αιτίες για την ανατροπή του …”

link: Αυτή είναι η μοναδική συνέντευξη που έδωσε ο «αόρατος δικτάτορας» Δημήτριος Ιωαννίδης!

Νέα κυκλοφορία βιβλίου: Otto και Gregor Strasser - Στα αριστερά του Χίτλερ (www.logxi.com)

 

www.logxi.com

Συνήθως η ιστορική μνήμη συγκρατεί μόνο το κυρίαρχο αφήγημα μιας εποχής και παραγκωνίζει ή διαστρέφει τις άλλες πτυχές που διαμόρφωσαν το ιστορικό γίγνεσθαι.

Στην περίπτωση της Αριστερής έκφρασης του εθνικοσοσιαλισμού συνέβη το ίδιο. Έμεινε μόνο η μνήμη μιας «εσωκομματικής αντιπαλότητας» και παραμερίστηκε κάθε άλλη πλευρά που θα μπορούσε κάτι να συνεισφέρει στην πολιτική επιστήμη.

Το παρόν βιβλίο φέρνει στο φως μια ξεχασμένη ή διαστρεβλωμένη ιδεολογική μορφή που δεν έχει μόνο ιστορικό ενδιαφέρον αλλά αποτελεί μια πρόταση με προεκτάσεις που αγγίζουν το σήμερα και μας υπενθυμίζουν προτεραιότητες που έχουν τεθεί σκόπιμα στο περιθώριο από το καθεστώς.

Μέσα από την ιστορική διαδρομή που ακολουθεί ο αναγνώστης, μέσα από πρόσωπα και γεγονότα μιας άλλης εποχής, αναβιώνει ένα συγκαιρινός μας ιδεολογικός παλμός τον οποίον έχουμε ανάγκη σαν κοινωνικό σύνολο.

Και τότε επανατίθεται το ερώτημα: ποιος ήταν στ’ αλήθεια ο εθνικοσοσιαλισμός και ποια η προοπτική του σήμερα;

Αποκλειστικό: «Πλήρης επιβεβαίωση του Ροζέ Γκαρωντύ για την επιθετικότητα του Σιωνισμού» - άρθρο του Κωνσταντίνου Ποταμιάνου για τον Ροζέ Γκαρωντύ και τον Διεθνή Σιωνισμό

 

Ο Ροζέ Γκαρωντύ (Roger Garaudy, 17 Ιουλίου 1913 - 13 Ιουνίου 2012) ήταν Γάλλος φιλόσοφος και για πολλά χρόνια ανώτατο στέλεχος και θεωρητικός του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Επί σαράντα χρόνια υπήρξε ο κύριος στοχαστής, θεωρητικός και εκφραστής των θέσεων του ΓΚΚ. 

Στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ανήκε στην Αντίσταση και πολέμησε στην Αλγερία, όπου συνελήφθη αιχμάλωτος και κρατήθηκε επί 30 μήνες σε στρατόπεδο αιχμαλώτων. Το 1945 έγινε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του Γαλλικού ΚΚ και το 1956 μέλος του Πολιτικού Γραφείου. 

Στηλίτευσε τη Σοβιετική εισβολή στην Τσεχοσλοβακία, το 1968. Ως συνέπεια το Κομμουνιστικό Κόμμα τον διέγραψε από τις τάξεις του τον Μάιο του 1970. Το 1996 κυκλοφόρησε το βιβλίο «Οι θεμελιώδεις μύθοι της ισραηλινής πολιτικής», στο οποίο αρνούνταν ότι το Ολοκαύτωμα συνέβη όπως μας το παρουσιάζουν. 

Ο συγγραφέας χρησιμοποιώντας και στοιχεία από την έρευνα διαφόρων ιστορικών αναθεωρητών, όπως ο Δρ. Ρομπέρ Φωρισόν, καταρρίπτει επιστημονικά τους ισχυρισμούς περί οργανωμένου σχεδίου εξόντωσης των Εβραίων από τον Εθνικοσοσιαλισμό και την ύπαρξη θαλάμων αερίων, πάνω στους οποίους χτίστηκε η θεωρία του εβραϊκού ολοκαυτώματος, όπου και βασίστηκε η μεταπολεμική κυριαρχία του Σιωνισμού. 

Το βιβλίο αυτό είχε αποσπάσει επαίνους από το καθεστώς του Ιράν, τον Μουαμάρ Καντάφι (του έδωσε και βραβείο το 2002), τους Σαουδάραβες και τον Νασράλα, αρχηγό της Χεζμπολάχ. Τον κατήγγειλαν δύο αντιρατσιστικές οργανώσεις και το 1998 καταδικάστηκε σε φυλάκιση με αναστολή, στη βάση του νόμου Γκεϊσό. Ο Ροζέ Γκαρωντύ πέθανε στις 13 Ιουνίου 2012 στο Παρίσι. 

Πλήρης επιβεβαίωση του Ροζέ Γκαρωντύ για την επιθετικότητα του Σιωνισμού

Γράφει ο Κων/νος Ποταμιάνος, ιστορικός - συγγραφέας

Όλα σαφώς πλέον δείχνουν  ότι η επίθεση της Χαμάς κατά Ισραηλινών στόχων ήταν εν γνώσει των μυστικών υπηρεσιών του Ισραήλ, πράκτορες των οποίων είχαν διεισδύσει στους κόλπους της ισλαμιστικής εξτρεμιστικής οργανώσεως, για να δώσουν κατόπιν την ευκαιρία στις  στρατιωτικές δυνάμεις των Εβραίων να εισβάλουν και να καταλάβουν την περιοχή της Γάζας, την οποία σχεδιάζουν να προσαρτήσουν, εκδιώκοντας φυσικά τους Άραβες (Παλαιστινίους) κατοίκους της και εφαρμόζοντας  την θεωρία του «ζωτικού χώρου» εις βάρος των κατακτητών των παλαιών ελληνικών χωρών της Μέσης Ανατολής. 

Ο Ροζέ Γκαρωντύ κατά την άφιξη  του  στον χώρο των Μυκηνών. 

Πίσω απ’ αυτόν διακρίνεται ελάχιστα η σύζυγός του. 

Μπροστά και στα αριστερά η φιλόλογος Άννα Τζιροπούλου - Ευσταθίου. 

Πίσω ο άνδρας με το μουστάκι είναι  Αιγύπτιος δημοσιογράφος - αν θυμάμαι καλά την ιδιότητά του - και δίπλα του η ξεναγός. 

Πριν από  αρκετά χρόνια ο Γάλλος συγγραφέας Ροζέ Γκαρωντύ  στα βιβλία του είχε προβεί σε αποκαλύψεις και καταγγελίες για  τον καταστροφικό ρόλο του Σιωνισμού στην Μέση Ανατολή και γενικότερα στον κόσμο. Σήμερα για πολλοστή φορά δυστυχώς επαληθεύoνται αυτά τα οποία είχε γράψει. 

Είχα την τύχη να γνωρίσω τον αείμνηστο αντισιωνιστή Γάλλο συγγραφέα Ροζέ Γκαρωντύ, όταν είχε έλθει στην Ελλάδα τον Νοέμβριο  του 1996, συνεργαζόμενος τότε ως διορθωτής στον εθνικιστικό οίκο «ΝΕΑ ΘΕΣΙΣ»  του αειμνήστου Ιωάννη Σχοινά, ο οποίος  εξέδωσε τρία βιβλία του Γάλλου συγγραφέως και  φιλοσόφου. Σε ένα από αυτά τα βιβλία του Ροζέ Γκαρωντύ και ειδικότερα στο οπισθόφυλλο υπάρχει αναφορά στον Νετανιάχου, που πρωτοστατεί και πάλι στην εξόντωση των Παλαιστινίων και επισημαίνεται ότι «το εβραϊκό λόμπυ ασκεί μίαν Ιεράν Εξέτασιν επί του πνεύματος κατονομάζοντας ως αντισημίτη οιονδήποτε αρνείται την πολιτική του πολέμου του Νετανιάχου».

Υπάρχει μία σιωνιστική σχολή σκέψεως, σύμφωνα με την οποία όποιος κατακρίνει τους Εβραίους σε οτιδήποτε κάνουν και επιχειρούν, χαρακτηρίζεται  «αντισημίτης», αντί του ορθού «αντισιωνιστής», που είναι ορθότερος χαρακτηρισμός, αφού όλες οι πολεμικές  και πολιτικές  του Εβραϊκού κινήματος, πηγάζουν από την ιδεολογία του Σιωνισμού, την οποία εμφυτεύουν σε πράκτορες τους ανά τον κόσμο, που ανάγονται σε θέσεις εξουσίας και επιβάλλουν επί των λαών τους τα  διαλυτικά σχέδια του, με κορυφαίο και δυστυχώς μοιραίο παράδειγμα  την ατυχή χώρα μας, την Ελλάδα. 

Από την εποχή του τελευταίου ισχυρού Σουλτάνου Αβδούλ Χαμίτ Β’ το κίνημα του Σιωνισμού με επί κεφαλής τον Θεόδωρο Χερτζλ εσκόπευε  στην εγκατάσταση των Εβραίων στην Παλαιστίνη, στην οποία συγκατετίθετο ο Αβδούλ Χαμίτ να τους την παραχωρήσει, υπό τον όρο της οικονομικής βοηθείας για την αντιμετώπιση των τεραστίων χρεών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Παρά την στενότατη και φιλική σχέση Θεοδώρου Χερτζλ και Αβδούλ Χαμίτ, ο τελευταίος ανετράπη από τους Νεοτούρκους, που κι αυτοί είχαν στενότατη σχέση με τον Χερτζλ και από τους Σιωνιστές παρεκινήθησαν στην εξόντωση των Ελλήνων της Μικράς Ασίας.

Τα  προβλήματα που δημιουργήθηκαν  από την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ  στην περιοχή της Μέσης Ανατολής  το 1948  μέχρι σήμερα είναι άπειρα και δυσεπίλυτα, για να μη πω ανεπίδεκτα λύσεως,  χωρίς την αποφυγή ενός Παγκοσμίου πολέμου. Το Ισραήλ , υιοθετώντας  την πολιτική του ζωτικού χώρου, κατέλαβε την Δυτική όχθη στον πόλεμο του 1967, αλλά προχώρησε και στην κατάληψη των υψωμάτων του Γκολάν  της Συρίας. Είναι γνωστό επίσης ότι προχώρησε τότε και στην κατάληψη της χερσονήσου του  Σινά, από  την οποία απεχώρησε. 

Ασφαλώς θα πρέπει να επισημάνω, αποφεύγοντας την εκτροπή σε άλλο θέμα, ότι στην Παλαιστίνη από τους παναρχαίους χρόνους είχαν εγκατασταθεί Έλληνες και ειδικότερα Κρήτες στην σημερινή περιοχή της μαρτυρικής Γάζας και στην παραλία του σημερινού Ισραήλ  και της Φοινίκης , αλλά και στα ενδότερα. 

Ο Ελληνισμός αυτός ενισχύθηκε κατά τους χρόνους του Μεγάλου Αλεξάνδρου και των διαδόχων του και διατηρήθηκε ακμαίος  κατά την εποχή της Ρωμαιοκρατίας και την εποχή της ελληνικής μεσαιωνικής Αυτοκρατορίας μέχρι της καταλήψεως της Μέσης Ανατολής από τους Άραβες. Φερ’ειπείν, η Σκυθόπολις ήταν μια πόλις που ανήγε την ίδρυσή της σε Σκύθες που συνόδευαν τον Διόνυσο κατά την εκστρατεία του στην Ασία. Άλλωστε το άλλο όνομά της ήταν Νύσσα.

Τι γράφει  ο Ροζέ Γκαρωντύ για τον Βενιαμίν Νετανιάχου

Έχουν  περάσει σχεδόν τρεις δεκαετίες από τότε που είχε έλθει ο αείμνηστος πλέον Ροζέ Γκαρωντύ στην Ελλάδα  και συνεργάσθηκε με την «ΝΕΑ ΘΕΣΙ» για την έκδοση τριών βιβλίων  του στα ελληνικά. Αυτά ήσαν τα εξής: «ΟΙ ΘΕΜΕΛΙΩΔΕΙΣ ΜΥΘΟΙ ΤΗΣ ΙΣΡΑΗΛΙΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ», «ΗΝΩΜΕΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ, Η ΕΜΠΡΟΣΘΟΦΥΛΑΚΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΚΜΗΣ» και «Ο ΙΣΡΑΗΛΙΝΟΣ ΣΙΩΝΙΣΜΟΣ ΣΤΟ ΕΔΩΛΙΟ», ένα βιβλίο αρκετά επίκαιρο, αφού αναφέρεται στην  εκλογή του Βενιαμίν Νετανιάχου  ως πρωθυπουργού της χώρας. 

Αξίζει να υπενθυμίσουμε ότι στις 17 Οκτωβρίου 1996 η κυβέρνηση του Ισραήλ εγκαινίασε έναν δρόμο που διέσχιζε τα απαλλοτριωμένα παλαιστινιακά εδάφη για τον κατακτητή. «Τον Ιούνιο του 1997, ένα μεταθανάτιο χειρόγραφο του Μοσέ Νταγιάν, επικυρωμένο από την ίδια του την κόρη, βουλευτίνα στην Κνεσσέτ, απεκάλυπτε ότι το Συριακό Γκολάν εδέχθη εισβολή και προσηρτήθη όχι για λόγους ασφαλείας, αλλά εξ αιτίας μιας σειράς επιθετικών προκλήσεων, για να ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις των Ισραηλινών εποίκων που εποφθαλμιούσαν την  συριακή γη…». (Ροζέ Γκαρωντύ «Ο ΙΣΡΑΗΛΙΝΟΣ  ΣΙΩΝΙΣΜΟΣ ΣΤΟ ΕΔΩΛΙΟ», Εκδόσεις  «ΝΕΑ ΘΕΣΙΣ», ΜΑΪΟΣ 2001).

Στο ίδιο βιβλίο ο Ροζέ Γκαρωντύ αναφέρει: «Ένα άρθρο της Yediot Aharonot της 4^ης Οκτωβρίου 1996 μάς πληροφορεί ότι ο Αμερικανός δισεκατομμυριούχος Ίρβινγκ Μόσκοβιτς (Irving Moscowitz) είναι το αφεντικό του Νετανιάχου, του οποίου εχρηματοδότησε την εκλογική εκστρατεία.

«Είναι», λέει μια Ισραηλινή εφημερίς, «ο πιο μεγάλος χρηματοδότης  των εποίκων της Ιουδαίας-Σαμάρειας και έγινε θρύλος στους εβραϊκούς κύκλους της δεξιάς για την αποτελεσματικότητά του στην απόκτηση των αραβικών σπιτιών. Σύμφωνα με σοβαρές εκτιμήσεις, αυτά τα τελευταία δέκα χρόνια, επένδυσε δεκάδες εκατομμύρια δολάρια σε αυτού του είδους την δραστηριότητα, στην Ιουδαία-Σαμάρεια και στην αραβική συνοικία της παλαιάς πόλεως της Ιερουσαλήμ  μέσω του συνεταιρισμού ‘’Ateret Cohanim’’».

Ο Ροζέ Γκαρωντύ στο προαναφερθέν βιβλίο (Ο ΙΣΡΑΗΛΙΝΟΣ ΣΙΩΝΙΣΜΟΣ ΣΤΟ ΕΔΩΛΙΟ, Εκδόσεις «ΝΕΑ ΘΕΣΙΣ») δίδει και ένα άλλο στοιχείο που αποκαλύπτει τις επεκτατικές βλέψεις  του Ισραήλ στην Μέση Ανατολή. Γράφει: "…ένωσαν στην Βίβλο, εν είδει παραρτήματος, έναν άτλαντα, όπου κάθε στρατιώτης θα μπορεί να βρει έναν χάρτη του μεγάλου Ισραήλ, ο οποίος περιλαμβάνει όχι μόνο την Ιουδαία και την Σαμάρεια, αλλά και την Ιορδανία. Ένας άλλος χάρτης, ονομαζόμενος ‘’η γη που χαρίστηκε από τον Θεό στους Εβραίους’’, έχει για λεζάντα το γνωστό χωρίο που αφορά το ‘’ έδαφος που απλώνεται από τον ποταμό  της Αιγύπτου στον μεγάλο ποταμό Ευφράτη".

Αυτό το πνεύμα έχει διαδοθεί σε όλα τα επίπεδα της στρατιωτικής ιεραρχίας. Ο μέγας ραββίνος Α. Αβιντάν, ιερωμένος σώματος  του στρατού  με τον βαθμό του συνταγματάρχου, γράφει σε ένα βιβλίο του «Η αγνότης των όπλων στο φως της Χαλάκα»:

«Όσον αφορά την ροή ενός πολέμου ή κατά την διάρκεια ενόπλου καταδιώξεως ή επιδρομής, εάν οι δυνάμεις μας ευρεθούν ενώπιον των πολιτών, για τους οποίους δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι δεν θα μας βλάψουν, αυτοί οι πολίτες, σύμφωνα με την Χαλάκα, μπορούν και μάλιστα  πρέπει να φονευθούν... Σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να εμπιστευθούμε ένα Άραβα, ακόμη κι αν φαίνεται πολιτισμένος… Στον πόλεμο, όταν τα στρατεύματα μας αρχίσουν μία τελική επίθεση, τους επιτρέπεται και τους επιβάλλεται από την Χαλάκα να σκοτώσουν ακόμη και καλούς πολίτες, δηλαδή πολίτες που παρουσιάζονται ως τέτοιοι».

Η γνωριμία μου με τον Ροζέ Γκαρωντύ

Την εποχή που ήλθε ο Ροζέ  Γκαρωντύ στην Ελλάδα - Νοέμβριος του 1996 - και είχε τις επαφές του με τον αείμνηστο Ιωάννη Σχοινά, εκδότη της «ΝΕΑΣ ΘΕΣΕΩΣ», εγώ συνεργαζόμουν με τον τελευταίο ως  διορθωτής του εκδοτικού οίκου, και κατά συνέπεια, είχα την τύχη να γνωρίσω από κοντά τον Γάλλο συγγραφέα, που ήταν ένας απλός άνθρωπος και ο οποίος αγαπούσε, όπως διεπίστωσα, την Ελλάδα. Μάλιστα, κάποια στιγμή, μέσω μεταφραστή φυσικά, διότι εγώ δεν γνωρίζω Γαλλικά, πιάσαμε κουβέντα  για τον Ελληνισμό της Γαλλίας και ειδικότερα για την σπουδαία ελληνική πόλη της Δύσεως, την  Μασσαλία. 

Ο γράφων στις  Μυκήνες μαζί με τον Ροζέ Γκαρωντύ. Πιο πέρα ο αείμνηστος εκδότης της «ΝΕΑΣ ΘΕΣΕΩΣ» Ιωάννης Σχοινάς. 

Θυμάμαι ότι μου είπε ότι κι  αυτοί είναι Έλληνες, μιλώντας για τον εαυτό του... «Είμαστε ένα κομμάτι της Ελλάδος», μου είχε πει χαρακτηριστικά. Μάλιστα ο Γιάννης ο Σχοινάς, όταν του το  είπα, εξέφρασε την έκπληξή του, την χαρά του και φυσικά την ικανοποίηση του. Είχαμε πάει μάλιστα και εκδρομή στις Μυκήνες, όπου ξεναγήθηκε ο Γάλλος συγγραφέας στον αρχαιολογικό χώρο και είχαμε και εκεί την ευκαιρία να βγάλουμε κάποιες αναμνηστικές φωτογραφίες. 

Τότε ήταν μαζί μας, πλην του αειμνήστου Ιωάννη Σχοινά και των συνεργατών του, και η εκλιπούσα προ ετών (αρχές του 2019) φιλόλογος Άννα Τζιροπούλου-Ευσταθίου. Ήταν επίσης και κάποιος  Αιγύπτιος δημοσιογράφος αν θυμάμαι καλά, έχουν περάσει σχεδόν τριάντα χρόνια. Μάλιστα τότε στην  Αθήνα, όταν  έδωσε συνέντευξη στο ξενοδοχείο «ΑΜΑΛΙΑ» ο Ροζέ Γκαρωντύ, τον συνόδευε ένας Ιρανός, του οποίου τα χαρακτηριστικά ήταν όμοια και απαράλλακτα με εκείνα των Περσών στρατιωτών, που απεικονίζονται στα διασωθέντα  ανάγλυφα  των ερειπίων του ανακτόρου της Περσεπόλεως.

Η έκδοση  των βιβλίων του από την «ΝΕΑ ΘΕΣΗ» προκάλεσε  εμπρηστική επίθεση των αυτοαποκαλούμενων «αναρχικών» κατά του εκδοτικού οίκου στην οδό Ιπποκράτους και μάλιστα μέρα μεσημέρι, ενώ ήταν ανοικτός ο εκδοτικός οίκος και όλοι μας δουλεύαμε. Θυμάμαι ότι η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική από  τους καπνούς των βομβών μολότοφ,  που έριξαν και από  τις οποίες  από καθαρή τύχη γλυτώσαμε. Μάλιστα, οι δράστες  σε φυλλάδιο τους, μετά την επίθεση, ανέφεραν περιγραφικά, χωρίς να με κατονομάζουν, ότι ήμουν και εγώ μέσα, παρέχοντας κάποιες πληροφορίες. Φυσικά τέτοιες επιθέσεις κατευθύνονται από κέντρα που θίγονται και ενοχλούνται, όταν επικρίνονται οι  Σιωνιστές…. 

Οι απόψεις  του Γκαρωντύ  για το «Ολοκαύτωμα»  και τον  Σιωνισμό

Ερευνώντας κάποιο τμήμα του αρχείου μου, που ευρίσκεται στα χέρια μου, βρήκα μια συνέντευξη  του Ροζέ Γκαρωντύ, η οποία δημοσιεύεται στο «ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ» της 24^ης Νοεμβρίου 1996. Τυχαία ασφαλώς δεν βρέθηκε το δημοσίευμα. Θεϊκή χειρ αναμφιβόλως ήθελε να βρεθεί… Θεωρώ λοιπόν  χρήσιμο να παραθέσω κάποια τμήματα της ενδιαφέρουσας αυτής συνεντεύξεως, που αποτυπώνει και παρουσιάζει με σαφή  και χαρακτηριστικό τρόπο  τις θέσεις  του Γάλλου φιλοσόφου και συγγραφέως. Ακολουθώ την  ορθογραφία του ονόματος, όπως γράφεται στο δημοσίευμα, παραθέτοντας την ερώτηση που γίνεται και την απάντηση που δίνεται.

« - Πώς είναι δυνατόν, κύριε Γκαροντί, εσείς που μαρτυρήσατε στο πλευρό των Εβραίων, να λέτε πως Ολοκαύτωμα δεν έγινε; Πολλοί λένε πως είστε αντισημίτης.

«Κατηγορία και αυτή! Συγνώμη που γελάω. Όμως... εγώ αντισημίτης; Οι άνθρωποι που το λένε μπερδεύουν τον ιουδαϊσμό, μια θρησκεία που σέβομαι και έχω μελετήσει, με τον σιωνισμό. Μα τον σιωνισμό τον πολεμούν και οι Εβραίοι! Δεν είναι θρησκεία, είναι μια εθνικιστική, σοβινιστική, φυλετική αίρεση, η οποία εκμεταλλεύεται τη  θρησκεία. Αντικαθιστά τον Θεό του Ισραήλ, που είναι και δικός μας Θεός,  με το κράτος του Ισραήλ. Μιλάμε  για ειδωλολατρία! Ο σιωνισμός οδηγεί στον αντισημιτισμό, οδηγεί στο να μισεί ο άνθρωπος τον άνθρωπο. Εμένα οι Εβραίοι  είναι φίλοι μου, αδέλφια μου… Έχω καθήκον απέναντί τους να παλέψω και τον αντισημιτισμό  και τον σιωνισμό. Ένας από τους καλύτερους φίλους μου είναι ο μεγάλος μουσικός Γεχούντι Μενουχίν. Εκείνος Εβραίος, εγώ Χριστιανός, δεν έχει σημασία. Αρκεί ο σεβασμός στον άνθρωπο….» .

«….Τι θα έλεγε ο Μενουχίν ή οι Εβραίοι συναγωνιστές σας στα στρατόπεδα  συγκέντρωσης αν τους λέγατε πως Ολοκαύτωμα δεν υπήρξε;

«Έχω πίστη στους φίλους μου. Ο Γεχούντι με καταλαβαίνει, συμφωνεί. Γιατί εγώ, όταν λέω ‘’Ολοκαύτωμα’’ δεν υπήρξε, εννοώ ότι στο γεγονός του σφαγιασμού των Εβραίων δεν ταιριάζει η λέξη ‘’Ολοκαύτωμα’’. Και αυτό όχι επειδή δεν ήταν θηριωδία του Χίτλερ η δολοφονία τους, αλλά γιατί ‘’ολοκαύτωμα’’ θα πει εξαφάνιση και του τελευταίου Εβραίου πάνω στη γη… Το θέμα είναι άλλο: τώρα έχουμε εκμετάλλευση ενός ιστορικού γεγονότος για να εξυπηρετήσει σιωνιστικά συμφέροντα. Η λέξη ‘’ολοκαύτωμα’’ δίνει στο γεγονός θεολογική διάσταση. Ο θάνατος αυτών των ανθρώπων ανάγεται σε θρησκευτικό φαινόμενο κάτι σαν την σταύρωση του Ιησού στον Χριστιανισμό….»

Σε άλλο σημείο της μακροσκελούς συνεντεύξεώς του στο «ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ» (24 Νοεμβρίου 1996)  παρατηρεί ο Γκαρωντύ  επί των  επιβεβλημένων  απόψεων  για το  λεγόμενο «Ολοκαύτωμα»:  « … Ο Χίτλερ προκάλεσε 50.000.000 θανάτους. Οι Σλάβοι, που θυσίασαν 17 εκατομμύρια, γιατί δεν μιλούν για ‘’Ολοκαύτωμα’’; Και ύστερα, κοιτάξτε τις υπερβολές στα νούμερα. Πρόσφατα η  πινακίδα έξω από το Άουσβιτς που έγραφε ‘’Εδώ πέθαναν τέσσερα εκατομμύρια Εβραίοι’’ αντικατεστάθη και μαζί της η αλήθεια αποκατεστάθη! Τώρα  η πινακίδα γράφει ‘’ένα εκατομμύριο Εβραίοι’’. Το νέο νούμερο προέκυψε από μελέτες της παγκόσμιας επιστημονικής κοινότητας. Σημειώστε: μέλη της είναι και πολλοί Εβραίοι ιστορικοί» .

Ο Ροζέ Γκαρωντύ στην ίδια συνέντευξη τονίζει ότι δεν θα πάψει ποτέ να γράφε και να λέγει την αλήθεια: «Κλείστηκα 33 μήνες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, είχα 14 καταδίκες σε θάνατο, αλλά δεν έπαψα ποτέ να μιλώ για την αλήθεια..».

Σε άλλο σημείο  της συνεντεύξεώς του αναφέρεται στον εμπρησμό  της «ΝΕΑΣ ΘΕΣΕΩΣ», μετά την  δημοσιοποίηση  της εκδοτικής συνεργασίας του εν λόγω εκδοτικού οίκου  μαζί του, αλλά και σε άλλο επεισόδιο στην Γαλλία: «Ο ιδιοκτήτης του οίκου που εκδίδει τους ‘’Θεμελιώδεις νόμους της Ισραηλινής πολιτικής’’ στην Γαλλία υπέστη σοβαρότατους τραυματισμούς από ένοπλους σιωνιστές της ομάδας ΒΕΤΑ. Εδώ πάλι κάποιοι έκαψαν το βιβλιοπωλείο του κ. Γιάννη Σχοινά, που έχει τις εκδόσεις ‘’Νέα Θέση’’, από τις οποίες κυκλοφορεί το βιβλίο μου.., Θεωρώ  πως υπάρχει μια διεθνής σιωνιστική οργάνωση που διαθέτει την εξουσία να επιβάλλει σε όλες σχεδόν τις χώρες του κόσμου την πολιτική του Ισραήλ».

Αγαπητοί μου φίλοι και αγαπητές μου φίλες, κρατήστε στην σκέψη σας αυτήν την τελευταία φράση του αειμνήστου Γάλλου φιλοσόφου και συγγραφέως Ροζέ Γκαρωντύ. Εναντίον αυτής της Σιωνιστικής κυριαρχίας πρέπει και οφείλουμε να αγωνισθούμε σθεναρά και θαρραλέα, χωρίς δισταγμούς και οπισθοχωρήσεις. Ἢ τὰν ἢ ἐπὶ τᾶς...  Διαφορετική επιλογή ή λύση  δεν υπάρχει…

Αυτόνομοι Αθηνών: αντικατοχική πορεία

 

Revuelta Division 250

 

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Λόγχη»: Otto και Gregor Strasser - Στα αριστερά του Χίτλερ

Για το ηλεκτρονικό βιβλιοπωλείο εδώ ...

Συλλογικό έργο

Εκδότης: «Λόγχη»

Νοέμβριος 2023

Σελίδες: 344

Πρόλογος: Σταύρος Λιμποβίσης

Επιμέλεια: Άγγελος Δημητρίου 

Τηλεφωνικές παραγγελίες στο 2103611590

www.logxi.com

info@logxi.com

Αν και έχουν γραφτεί πολλά βιβλία για την γέννηση και την πορεία του NSDAP, υπήρχε ένα κενό το οποιο έρχεται να καλύψει αυτή η έκδοση.

Περιεχόμενα:

Όττο Στράσσερ (1897 – 1974): Παρακμή και Αυτοκρατορία

Μνήμη Όττο Στράσσερ (10.09.1897 – 27.08.1974): Μια βιβλιοκριτική για την ελληνική έκδοση «Όττο Στράσσερ, Η ζωή και η εποχή ενός Γερμανού Σοσιαλιστή»

Τα άγνωστα θραύσματα της ιστορίας: απόσπασμα από την ανακοίνωση αποχώρησης του Όττο Στράσσερ και των υποστηρικτών του από το NSDAP και η ίδρυση του «Μαύρου Μετώπου» (4/7/1930)

Στο πνεύμα των SA: Προς έναν Επαναστατικό Εθνικό Σοσιαλισμό!

Όττο Στράσσερ «Νέα Ευρώπη» Μέρος πρώτο – Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία (του Kerry Bolton)

Ο Στράσσερ όπως τον γνώρισα (του Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ)

Η Γερμανία Αύριο, Όττο Στράσσερ, 1940

Το μανιφέστο του «Μαύρου Μετώπου»

Ο Όττο Στράσσερ για τους Φασίστες.

Η εξέγερση των Ταγμάτων Εφόδου (Sturmabteilung – S.A.) του Βερολίνου και η εσωκομματική διαπάλη στο NSDAP: Κοινωνικό υπόβαθρο και πολιτικές σημαντικές.

Η ιδεολογική διαδρομή του Όττο Στράσσερ

Τα «Τάγματα Εφόδου» και η «Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών»: τολμώντας να θυμηθούμε την 30η Ιουνίου 1934 και την εσωκομματική τραγωδία των Εθνικοσοσιαλιστών!

Σκέψεις του Όττο Στράσσερ

Σκέψεις για θέματα του Μέλλοντος. Άρθρο του Gregor Strasser

Οι 14 θέσεις της γερμανικής επανάστασης

H άνοδος του Εθνικοσοσιαλισμού

Ο Otto Strasser για τους Μαρξιστές

Η Μητρότητα και η Πολεμική Αρετή αποτελούν κλειδιά για τον Εθνικό Σοσιαλισμό

«Για τη φύση του καπιταλισμού»

«Το καπιταλιστικό σκλαβοπάζαρο»

Η άγνωστη πρόταση του Αδόλφου Χίτλερ στον Γκρέγκορ Στράσσερ να αναλάβει το Υπουργείο Οικονομικών

Ο Μαρξισμός ως φιλελευθερισμός

Ο Στρασσερισμός για την ατομική ιδιοκτησία (Μέρος Α)

Ο Στρασσερισμός για την ατομική ιδιοκτησία (Μέρος Β)

To Οικονομικό Πρόγραμμα του NSDAP

Ο Γκρέγκορ Στράσσερ για τον Εθνικοσοσιαλισμό

Οι Σοσιαλιστές εγκαταλείπουν το NSDAP

Το πρόγραμμα των αδελφών Στράσσερ

Επίλογος: η επικαιρική αναγκαιότητα του Σοσιαλισμού 

Ούτε με τους «χουντικούς» ούτε με τους «δημοκράτες», λέμε όχι στις κρατικές αυταπάτες!

 

του Wolverine

Ο «δικός μας Νοέμβρης» μας θυμίζει τους «Επίστρατους» που πέταξαν με τις ξιφολόγχες τους Αγγλογάλλους στην θάλασσα. Καμιά σχέση με γαρύφαλλα σε μνημεία «δημοκρατών» και φιέστες αντιφασιστών. Επειδή όμως η μέρα αυτή σημαίνει τα γεγονότα που έλαβαν μέρος πριν πενήντα χρόνια ας τα δούμε λίγο από μια άλλη οπτική που αποφεύγουν πολλοί λόγω του πολιτικού τους συναισθηματισμού. 

Και «φασίστες» τους είπαν και «βασανιστές», και SA και SS (sic) και ότι άλλο θες. Ήταν όμως οι Απριλιανοί πραγματικά «δικοί μας» ή απλά η πιο «ακραία» πτέρυγα της «εθνικόφρονης» δεξιάς; 

Φανατικοί αντικομμουνιστές άνευ όμως σοβαρής πολιτικής παιδείας, παρασημοφορημένοι στα πεδία των μαχών χωρίς όμως να διαθέτουν ένα πολιτικό σχέδιο για την εγκαθίδρυση μιας νέας πολιτείας. Από την αρχή ζήλεψαν τους τίτλους τα πόστα και τα πολιτικά κουστούμια και πέταξαν στην άκρη την στολή τους, κάνοντας το πρώτο μοιραίο λάθος. Και με τον βασιλιά και ενάντια στον βασιλιά, και με τον Καραμανλή που τον θεωρούσαν σημαντικό στο να τους λέει την γνώμη του … και ενάντια σε αυτόν. Και με το μυστρί ο Παττακός αλλά και με την κατσάδα στους ποδοσφαιριστές για να είναι πιο «ήρεμοι στο παιχνίδι». Και με τον λαό ο Παπαδόπουλος και με τους κεφαλαιοκράτες και την διαμονή του στις βίλες τους όταν ήθελε. 

Και δώσε στον λαό ψωμί αλλά ποτέ ένα όραμα. Και δώσε στον αριστερό ξύλο κάνοντας αυτόν και τα παιδιά του τους πιο φανατικούς εχθρούς. Δικτατορία για τους πολλούς επανάσταση για κάποιους. Και με τον Χριστό και με τον Ελληνισμό το καθεστώς. Χωρίς να θίγεται στο ελάχιστο η ύπουλη εκκλησιαστική εξουσία και οι χρυσοκάνθαροι της, χωρίς αλλαγή στον γεωπολιτικό σχεδιασμό για να μην μας μαλώσουν οι ΗΠΑ ή η Αγγλία. Αστείοι λόγω των επιχειρημάτων τους απέναντι στους Τούρκους και άσχημα προετοιμασμένοι για τους εσωτερικούς εχθρούς. Έτοιμοι να παραδώσουν αύριο το πρωί την εξουσία αν χρειαζόταν αρκεί η «Ελλάς να ορθοποδήσει». Πως όμως και με ποιους στο τιμόνι κανείς δεν γνώριζε για επτά ολόκληρα χρόνια. 

Και ευτυχώς να λέμε που δεν άκουσαν τον μακαρίτη Ζουρνατζή που ήθελε και είχε την φαεινή ιδέα … εκείνη την νύχτα να ρίξουν στον περιφραγμένο χώρο του Πολυτεχνείου δακρυγόνα από ελικόπτερο! Αν τον είχαν ακούσει θα είχαμε να λέμε σήμερα για μια ντουζίνα «ήρωες» χώρια αυτούς που τιμούν σήμερα στην «κεφάλα» του Σβορώνου. Ηττοπαθείς στην πολιτική αρένα οι «χουντικοί» όμως λαοφιλείς σε πανηγύρια και επιδείξεις. Εύκολοι στον χειρισμό τους από τον ξένο παράγοντα και ανίκανοι να προβλέψουν το πολιτικό μέλλον γεγονός που το πλήρωσαν με την πολύχρονη φυλάκιση τους στα κάτεργα της μεταπολίτευσης. 

Ψυχοπονιάρηδες με τους πολιτικούς τους αντιπάλους, σκληροί με τα παιδιά των «ελασιτών» που δεν είχαν στον ήλιο μοίρα κάποιες φορές ή απλά πλήρωναν τα εγκλήματα των γονιών τους. Καχύποπτοι απέναντι στους ριζοσπάστες εθνικιστές και κυρίως απέναντι σε αυτούς που δεν τους έλεγε και πολλά η ελληνική πραγματικότητα αλλά τους «τραβούσε» το μεγαλείο της ευρωπαϊκής ιδέας. Τέκτονες κάποιοι από αυτούς επειδή έτσι νόμιζαν ότι θα κερδίσουν την εύνοια των στοών και φιλικοί απέναντι στους Ισραηλινούς Σιωνιστές και το ΚΙΣ αφού ουδέποτε αμφισβήτησαν την πολιτική του Ισραήλ. Με αυτούς είχαν να κάνουν την ημέρα του Πολυτεχνείου οι ακροαριστεροί και οι «αναρχικοί», όλοι αυτοί που έβλεπαν το «για ένα πουκάμισο αδειανό» να γίνεται πράξη στην καθημερινότητα τους.

«Είσαι κομμουνιστής;» ρώτησε ο δυσώδης ασφαλίτης τον Γεώργιο Βεντούρη σε ένα διάλλειμα του νεοφασιστικού συνεδρίου. Τόπος η Ρώμη και χρόνος λίγο πριν ανατραπεί το καθεστώς του Παπαδόπουλου. Μάταια προσπαθούσε ο νεολαίος επιστήμονας και «αριστερός εθνικοσοσιαλιστής» να αναλύσει το σκεπτικό του απέναντι στον άνθρωπο της κυβέρνησης της Ελλάδος η οποία απειλούσε με διώξεις και αποκλεισμούς τους Έλληνες «μισίνι» αν συνέχιζαν να αμφισβητούν τα έργα και τις ημέρες της «επανάστασης». 

Χρήσιμο αρχείο το βιβλίο για το ΕΣΕΣΙ «Που πήγαν εκείνα τα παιδιά» αν θέλει κάποιος  να γνωρίσει μια άγνωστη και σκοτεινή πτυχή της «επάρατης επταετίας». Άλλωστε ας μην ξεχνάμε ότι η «χούντα» σύμφωνα με το σλόγκαν της πολεμούσε τον «μαύρο και κόκκινο φασισμό» και θα έκανε το οτιδήποτε για να πείσει για τις αντιφασιστικές προθέσεις της τους φίλους και κυρίως τους εχθρούς της. 

Τι ήταν όμως τελικά η «χούντα» είναι το ερώτημα που επανέρχεται. Για όσους μπορούν να αφαιρέσουν τις νοητικές παρωπίδες δεν ήταν τίποτα άλλο παρά μια μερίδα του στρατού (μικρότερη από ότι νομίζουν οι περισσότεροι) η οποία με τις ευλογίες της CIA πρόλαβε το πραξικόπημα των Στρατηγών που είχαν με την σειρά τους την ευλογία του Πενταγώνου. Επιβλήθηκαν επειδή ο πολιτικός κόσμος φοβήθηκε 200 αξιωματικούς και 2000 στρατιώτες. 

Σε μια εποχή και περιοχή κρίσιμη για τα συμφέροντα των ΗΠΑ και του  ΝΑΤΟ όπου οι Αμερικανοσιωνιστές χρειάζονταν μια χώρα στήριγμα και ως μετόπισθεν κυρίως για το Ισραήλ, μια περιοχή όπου οι βάσεις θα εξυπηρετούσαν τα σχέδια των ιμπεριαλιστών απέναντι στις άμεσες προκλήσεις της Μέσης Ανατολής. Παρά την αρχική δυσπιστία των Αμερικανών απέναντι στην ομάδα μερικών φανατικών αντικομμουνιστών αξιωματικών (βενιζελικών τάσεων στην πλειοψηφία τους) γρήγορα οι καπιταλιστές ξαναβρήκαν την ηρεμία τους αφού δεν είχαν τίποτα να χάσουν από τον Παπαδόπουλο και το γραφικό καθεστώς του. 

Οι βάσεις θα συνέχιζαν να υπάρχουν, το κεφάλαιο θα συνέχιζε σε μια εποχή ανάπτυξης και εδραίωσης του φιλελευθερισμού να έχει τα υπερκέρδη του, ο προσανατολισμός της χώρας δεν θα κινδύνευαν να αλλάξει και όλα καλά και όλα ωραία για όλους. Το στρατιωτικό καθεστώς λόγω της έμφυτης πειθαρχίας δεν είχε παρά να οργανώσει τον καθησυχασμό του λαϊκού στοιχείου στέλνοντας στην Μακρόνησο και την Γυάρο τους «ενοχλητικούς» με την ευγενική χορηγία της ΕΣΑ, και δίνοντας μεροκάματα και δάνεια δηλαδή άρτο και θεάματα αλλά και έργα στους πολλούς μέχρι να τελειώσει η «παρένθεση». 

Έτσι ονόμασαν οι ίδιοι οι Απριλιανοί το καθεστώς τους προαναγγέλλοντας άλλωστε την μελλοντική επαναφορά της εξουσίας στον σάπιο πολιτικό κόσμο που είχαν βάλει στον «γύψο» τελικά για λίγο. Όμως υπολόγιζαν χωρίς τον ύπουλο Καραμανλισμό, με τον οποίο διατηρούσαν επικοινωνία και του έστελναν την σύνταξη στο Παρίσι για να μην παραπονιέται ο «εθνάρχης». Ανιχνεύοντας κάποιος τον βηματισμό της επταετίας σε πολιτικό, οικονομικό και πολιτιστικό επίπεδο αντιλαμβάνεται γρήγορα ότι οι «χουντικοί» ουδέποτε ήθελαν να κάνουν την Επανάσταση πράξη και να «σπάσουν αυγά». Προωθώντας σε θέσεις ευθύνης κυρίως στην επαρχία τα πλέον ακατάλληλα πρόσωπα σταδιακά έθρεψαν το θεριό του παλιού πολιτικού κόσμου που για καιρό ήταν στην αδράνεια λόγω της αναγκαστικής αργίας. 

Η απουσία ιδεολογικών αρχών, η μη στρατικοποίηση της νεολαίας, η έλλειψη του επαναστατικού λόγου και οι εκφορές εκείνης της αισθητικής που προκαλούσε το γέλιο στους πολλούς σύντομα αποδείχτηκαν παγίδες για τους ίδιους τους κυβερνώντες. Το πολυτεχνείο που αποδείχτηκε η χρυσοφόρα δεξαμενή για τα πρόσωπα της μεταπολίτευσης, ουσιαστικά είναι έργο και γέννημα της ίδιας της δικτατορίας. Αγνοώντας οι «χουντικοί» την επέλαση της «νέας αριστεράς» που ήταν συμπλήρωμα του κατευθυνόμενου ειρηνιστικού κινήματος σε ένα χρονικό σημείο που μύριζαν έντονα οι ναπάλμ του Βιετνάμ, οι διεργασίες των παλαιών αστικών κομμάτων που ενίσχυαν τους ανθρώπους τους στα κρίσιμα πόστα και προωθούσαν τα δικά τους σχέδια, ο θάνατος του Γκεβάρα που έγινε σύμβολο της επανάστασης μιας γενιάς που δεν έβρισκε απαντήσεις στους γέροντες του Κρεμλίνου είναι μόνο μερικά από τα «εμπυρεύματα» που προώθησαν τις εκρηκτικές κινητοποιήσεις των φοιτητών. 

Παρά την πίεση της αστυνομίας και την ύπαρξη χιλιάδων πληροφοριοδοτών, τον σημαντικό αλλά ποτέ πλήρη έλεγχο του στρατού, την δίωξη των αριστερών και την ανοχή απέναντι στους δεξιούς που αντιδρούσαν η «χούντα» αποδείχτηκε πολύ γρήγορα ένας γίγαντας με πήλινα πόδια. Μερικές εκατοντάδες φοιτητές άοπλοι και με διαφωνίες μεταξύ τους έφεραν μέσα σε ελάχιστες ημέρες σε δύσκολη θέση τον Παπαδόπουλο, ο οποίος αγνοούσε τις διακυμάνσεις στο μυαλό των νέων και έσπευδε να φιλελευθεροποιήσει το καθεστώς προωθώντας τον Τέκτονα και φιλότουρκο Μαρκεζίνη κλείνοντας το μάτι στους παλαιούς πολιτικούς, προσδοκώντας να περάσει γρήγορα στην επόμενη φάση, αυτή της πλήρης επαναφοράς των αστικών κομμάτων και την τοποθέτηση του στρατού σε απλό παρατηρητή των ραγδαίων εξελίξεων παραγνωρίζοντας ότι κάποιοι δεν θα ήθελαν να μοιράσουν την εξουσία. 

Οι φωτιές οι διαμαρτυρίες των φοιτητών οι συγκρούσεις με την αστυνομία και οι νεκροί του Νοέμβρη, υπήρξαν οι φυσιολογικές αντιδράσεις και εντάσεις μέσα σε ένα καθεστώς που είχε να επιδείξει υψηλό ΑΕΠ αλλά χαμηλό ηθικό, απουσία οράματος και πρότασης απέναντι σε αυτούς που τότε ζητούσαν απαντήσεις σε όλα και ήθελαν κάτι το διαφορετικό όπως τα περιγράφει γλαφυρά ο επίσημος προπαγανδιστής της «χούντας» εδώ.  

(αυτό το άρθρο δεν θα το βρείτε πουθενά αλλού το κρύβουν όλοι και κυρίως οι θαυμαστές της δικτατορίας).

Η ανικανότητα του επίσημου μηχανισμού να κατευνάσει τα πνεύματα έφερε νομοτελειακά την αντίδραση της πιο «ακραίας» πτέρυγας του καθεστώτος που έβλεπε τον Παπαδόπουλο να σπεύδει να ζητήσει άφεση αμαρτιών από τους πολιτικάντηδες και στο θέμα της Κύπρου να διατηρεί για χρόνια μια μειοδοτική πολιτική και συνεχιζόμενη «λυκοφιλία» με τον Μακάριο, ενώ οι ίδιοι είχαν ως μόνη πολιτική πρόταση την λύση του Κυπριακού μέσα από την εκμηδένιση της Μακαριακής παράταξης, χωρίς όμως να υπολογίζουν την διαφθορά των προσώπων της στρατιωτικής ηγεσίας και τις υπόγειες διασυνδέσεις του ρασοφόρου με τα κρυφά κέντρα της εξουσίας. 

Σάρκα από την σάρκα της άκρας δεξιάς η Απριλιανή κυβέρνηση η οποία ευλογήθηκε και ενισχύθηκε από τον Αμερικανικό παράγοντα, έπαιξε τον ρόλο της στις γεωπολιτικές εξελίξεις και έφυγε από την εξουσία το ίδιο γρήγορα όπως και ήρθε. Οι φωνές για «ελευθερία και δημοκρατία» που ακούστηκαν εκείνο τον Νοέμβρη δεν ήταν παρά ο αντίλαλος στις άναρθρες κραυγές της «χούντας» η οποία νόμιζε ότι φτιάχνοντας δρόμους και άλλα έργα θα απαντούσε στις απαιτήσεις των καιρών και στην υπονόμευση των νεομαρξιστών. 

Καιρός για την ανασυγκρότηση των εθνικιστών και την επαναφορά του επαναστατικού λόγου και έργου

 

γράφει ο Νίκος Ζ.

Σε μία Ευρώπη που μαστίζεται από οικονομικά κ πολιτικά εγκλήματα, με τις χώρες να λεηλατούνται ηθικά και πολιτισμικά από τις λαθραίες ορδές μεταναστών και την παράνομη αποικιοκρατία να γίνεται νόμιμη με μόνο σκοπό την εξυπηρέτηση του κεφαλαίου αλλά και την αλλοίωση της εθνικής μας ταυτότητας τότε η δημιουργία ενός μεγάλου εθνικιστικού κινήματος είναι αναγκαία όχι μόνο για να ενεργοποιηθούν  ομάδες που θα δράσουν ενάντια στην συστημική δολιοφθορά αλλά και για την αφύπνιση της κοινωνίας ώστε να αναγνωρίσει τα ιδανικά που θα πρέπει να αγωνίζεται ενάντια στην παράνομη σιωνιστική κατοχή.

Το εθνικιστικό κίνημα θα πρέπει να ξεχωρίσει σε φάσεις. Στην πρώτη φάση είναι η ιδεολογική κατήχηση των μελών τόσο από άποψη ιστορίας και ιδεολογίας όσο και από άριστη γνώση των θέσεων που πρεσβεύουν  και αρμοδιοτήτων ώστε το κάθε παλαιό μέλος να αποτελεί κινητήριο μοχλό για το νέο. Η σύσφιξη σχέσεων μεταξύ τους να γίνεται πέρα από σεμινάρια ιδεολογίας μέσα από αθλητικούς συλλόγους, κοινωνικούς και πολιτιστικούς ώστε η ομαδικότητα τους να γίνει βάση αγώνα ενάντια σε κάθε έναν που θέλει να τους πολεμήσει.

Στην δεύτερη φάση η οργάνωση ενός μαθητικού εθνικιστικού κινήματος ενάντια στην ιδεοληψία των εθνομηδενιστών που επικρατεί στην παιδεία σήμερα, θα είναι μοχλός ενεργοποίησης νέων μελών που θα κατέχουν άριστα τις ιδέες μας ώστε να τις μεταδώσουν τόσο εντός του εκπαιδευτικού χώρου όσο και στους χώρους που δραστηριοποιούνται. Η οργάνωση ενός φοιτητικού εθνικιστικού κινήματος σήμερα θα είναι καθοριστικής σημασίας για τις πολιτικές εξελίξεις καθώς θα μετέχει άριστα τόσο  στα πολιτικά  όσο και στα κοινωνικά δρώμενα υψώνοντας την φωνή της δυναμικά μέσα από κινητοποιήσεις ενάντια σε καθετί αντεθνικό καθεστωτικό που θίγει τα συμφέροντα του λαού..

Στην τρίτη φάση οι δράσεις με αυτοοργανώσεις σε δήμους και γειτονιές θα γίνει πόλος έλξης πολλών κατοίκων που θέλουν την αυτονομία τους και ενάντια σε κάθε έναν παράνομο μετανάστη που τις διεκδικεί. Η κινητοποίηση και καταγγελία των κακώς κειμένων του κάθε δήμου με δυναμικό παρεμβατισμό των εθνικιστών μελών τόσο με γραπτή καταγγελία όσο και με λαϊκή κινητοποίηση στον δρόμο θα έχει ως σκοπό να επιστρέψουν και πάλι οι γειτονιές στα χέρια των Ελλήνων ενάντια σε αυτούς που θέλουν να τις βεβηλώσουν.

Στην τελευταία φάση η οργάνωση του εθνικιστικού κινήματος σε μάχιμο πολιτικό φορέα ώστε να μετέχει σε εκλογικές διαδικασίες με δυναμικό εθνικιστικό παρεμβατισμό τόσο σε εργατικά συνδικάτα όσο και σε πολιτικές  ομάδες ώστε να ξεκινήσει σαν βάση του αγώνα η ανατροπή του πολιτικού κατεστημένου που επικρατεί σήμερα.

Κυκλοφορεί προσεχώς από τις εκδόσεις «Λόγχη»: Otto και Gregor Strasser - Στα αριστερά του Χίτλερ

Η επικαιρική αναγκαιότητα του σοσιαλισμού

Σοσιαλισμός πρωτίστως σημαίνει ανθρωποκεντρισμός. Αναφέρεται ωστόσο σε ένα ανθρωποκεντρισμό πέρα από την υλιστική μονοτροπία μαρξιστικών και φιλελευθέρων θεωριών που θέλουν τον άνθρωπο ξέχωρα από τις οντολογικές του δυνατότητες, αποκομμένο από την γη και την φυλή, με διεστραμμένο και αλλοτριωμένο πρόσωπο.

Ο σοσιαλισμός θέλει ακριβώς να καταξιώσει το ίδιο το πρόσωπο, τις υπαρκτικές του ιδιαιτερότητες, πάντα μέσα στα πλαίσια της κοινωνίας με τον Άλλον, της συντροφικότητας, της συγκρότησης της λαϊκής κοινότητας.

Έτσι, ο σοσιαλισμός αυτός συνυφαίνεται αρμονικά με τον εθνικισμό, αναδεικνύει τις δυνατότητες ενός λαού και αφού χρησιμοποιεί την οικονομία σαν ένα απλό μέσο προς την συλλογική αναμόρφωση, δεν έχει παρά να πετύχει και στον τομέα αυτόν, τον οικονομικό δηλαδή, αβίαστα και θα λέγαμε, νομοτελειακά.

Πρώτα λοιπόν τίθεται το ανθρώπινο πρόσωπο ως προτεραιότητα. Το ανθρώπινο πρόσωπο μέσα στην υγιή κοινότητα της πατρίδας του. Το ανθρώπινο πρόσωπο που δεν παρασιτεί αλλά εργάζεται και παράγει ατομικό και κοινωνικό πλούτο.

Όταν τοποθετήσουμε την οικονομία και τον οικονομισμό σε δεύτερη μοίρα, όταν τεθούν διαφορετικές προτεραιότητες, τότε και η ίδια η οικονομία θα ανθίσει με έναν τρόπο ολότελα φυσικό και αυτοδύναμο.

Επομένως ο εθνικισμός χρειάζεται την Αριστερά ως ζωτικό παραπλήρωμα, προκειμένου να επιτευχθεί η κοινωνική δικαιοσύνη, να προαχθεί η παραγωγική εργασία, να εφαρμοστεί η αναδιανομή του πλούτου, να γίνει η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής όπου αυτό είναι αναγκαίο.

Με άλλα λόγια είναι ανάγκη διαχρονική να κοινωνικοποιηθεί ο πλούτος, να ποδηγετηθεί μέχρι εξαφάνισης το παρασιτικό κεφάλαιο και να επανασυντονιστούν σε νέες φιλολαϊκές βάσεις οι τρόποι με τους οποίους παράγεται ο πλούτος και κατανέμεται έπειτα δίκαια και αναλογικά.

Σήμερα, το καπιταλιστικό παράδειγμα είναι το μόνο που υπερισχύει σε όλη σχεδόν την υφήλιο. Και όσοι δεν έζησαν κάποιο άλλο πρότυπο που δεν καταδυναστεύει τον άνθρωπο μοιάζει να μην φαντάζονται καν ότι μπορεί να διανοιχθεί άλλος δρόμος.

Κι όμως, υπάρχουν παραδείγματα από τον παρελθόν, τόσο θεωρητικά όσο και πρακτικά που δίνουν δύναμη και ελπίδα για ένα ανθρωπινότερο μέλλον.

Άγγελος Δημητρίου

Josué Estébanez: φωνάζει «ελευθερία!» επί 16 χρόνια.

του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου από το Kultura Europa

Καταδικάστηκε άδικα για τα γεγονότα του 2007, πήρε μόλις πέρυσι την πρώτη του άδεια ως ανταμοιβή της καλής συμπεριφοράς, που του επέτρεψε να φύγει από το σωφρονιστικό κατάστημα για πέντε ημέρες. Ο Josué Estébanez de la Hija, ένας Ισπανός νεαρός εθνικιστής που γεννήθηκε το 1984 και που τα τελευταία 16 χρόνια πληρώνει με την ελευθερία του επειδή γλίτωσε από ένα λιντσάρισμα. Πολλοί στη χώρα μας - κυρίως νέοι -  δεν γνωρίζουν τα γεγονότα που οδήγησαν στη φυλάκιση του Josué, ο οποίος καταδικάστηκε σε ποινή φυλάκισης 26 ετών και 6 μηνών συνολικά.

Πάμε όμως με τη σειρά να ξαναθυμίσουμε τι έγινε τότε. Είναι Νοέμβριος του 2007 και το σημείο αναφοράς πολλών από τους εθνικιστές της Μαδρίτης, είναι το εθνικιστικό κίνημα “Democracia Nacional”, που ιδρύθηκε το 1995 συλλέγοντας την ιστορική κληρονομιά άλλων ριζοσπαστικών κινημάτων. Παρά την αποτυχία που σημειώθηκε στις κάλπες στις περιφερειακές εκλογές του Μαΐου, η δραστηριότητα του DN στους δρόμους της πόλης είναι αδιάκοπη. Στο πλαίσιο μιας ενεργητικής αντιμεταναστευτικής εκστρατείας που διεξάγεται με άλλες ομάδες, έχει προγραμματιστεί μια συγκέντρωση για την Κυριακή 11 του μήνα στη γειτονιά Usera, μια συνοικία που έχει ήδη υποβαθμιστεί εδώ και χρόνια καθώς είναι και αγαπημένος προορισμός για την αγορά ουσιών από τους τοξικομανείς της πρωτεύουσας. Οι ακτιβιστές ριζοσπάστες  στην πραγματικότητα θέλουν να διαμαρτυρηθούν για τη νέα εισβολή, αυτή τη φορά ασιατικής καταγωγής, που καταστρέφει την περιοχή εδώ και αρκετό καιρό.

Προβλέποντας μαζική συμμετοχή στην πρωτοβουλία αυτή της DN, οι ντόπιοι αντιφασίστες αποφασίζουν να οργανώσουν μια αντισυγκέντρωση με το ακρωνύμιο του “Coordinadora Antifascista Madrid”. Οι αντιφάδες οργανώθηκαν για να φυλάξουν τις γραμμές του μετρό που οδηγούσαν στον τόπο της εθνικιστικής διαδήλωσης, με στόχο να εντοπίσουν και να στοχοποιήσουν τους εθνικιστές της πρωτοβουλίας αυτής. Ο ίδιος ο Josué ταξιδεύει σε ένα από τα βαγόνια της γραμμής M-3. Το αγόρι με καταγωγή από το Galdacáno, έναν μικρό δήμο στη Χώρα των Βάσκων, είναι πρώην στρατιώτης σε κατάσταση εφεδρείας, όπου είχε υπηρετήσει στο “Regimiento de Infanteria in memorial del rey n°1”, από τα πιο παλαιά στρατιωτικά σώματα της χώρας και εκείνη την ημέρα αποφασίζει  να λάβει μέρος στην εκδήλωση. Έχοντας φτάσει στη στάση Legazpi, ο Josué βλέπει μια μεγάλη ομάδα μελών της αριστερής κολεκτίβας να ανεβαίνουν και αποφασίζει να προετοιμαστεί για το χειρότερο.

Βγάζει ένα μαχαίρι από την τσέπη του με τρόπο διακριτικό και περιμένει να εξελιχθεί η κατάσταση. Οι αντιφασίστες, αφού τον είχαν ήδη εντοπίσει λίγο πριν από το άνοιγμα των θυρών του βαγονιού, πιθανόν από ένα φούτερ γνωστής εθνικιστικής μάρκας “Three stroke” που φορούσε,  αρχίζουν να κινούνται δείχνοντας τον νεαρό με τις φόρμες που τους κοιτάζει ψύχραιμα, ακουμπώντας σε ένα από τα στηρίγματα του τρένου και το οπλισμένο χέρι του πίσω από την πλάτη. Πολλοί άρχισαν αμέσως να βγάζουν όπλα διαφόρων ειδών και να φορούν σιδερογροθιές. Ένας από αυτούς, προφανώς ενθαρρυμένος από κάποιους «συντρόφους» και πεπεισμένος ότι βρήκε μια εύκολη λεία για να επιδείξει την τόλμη του, πλησιάζει τον Josué. Ο τελευταίος διατηρεί τρομερή ψυχραιμία και μετά από μερικές λεκτικές ανταλλαγές, πρόσωπο με πρόσωπο, αποφασίζει να ενεργήσει πρώτος και να μην δώσει χρόνο στον αντιφασίστα να δώσει το πρώτο χτύπημα. 

Του καταφέρνει αμέσως ένα αστραπιαίο χτύπημα που χτυπά στην καρδιά τον Carlos Palomino. Πολλοί από τους δικούς του δεν φαίνεται να συνειδητοποιούν αμέσως τι έχει συμβεί και ενώ κάποιοι σέρνουν τον Palomino έξω από το βαγόνι, άλλοι υποχωρώντας προς τα έξω, προσπαθούν με κάθε τρόπο να ξαναπερικυκλώσουν τον Josué που συνέχιζε να είναι αποκλεισμένος. Οι αντιφασίστες αρχίζουν αμέσως να του πετούν διάφορα αντικείμενα και προσπαθούν να του επιτεθούν πάλι σωματικά. Ένας από αυτούς συγκεκριμένα, με ένα στιλέτο στα χέρια προσπαθεί να επιτεθεί από πίσω στον νεαρό εθνικιστή, ο οποίος καταφέρνει αμέσως να αμυνθεί και να αντεπιτεθεί με ένα χτύπημα δικό του.

Η κατάσταση γίνεται ολοένα και πιο κρίσιμη, παρά το γεγονός ότι στο μεταξύ έχουν παρέμβει οι σεκιουριτάδες του μετρό και προσπαθούν να καταπνίξουν την τραγική πλέον κατάσταση. Οι αντιφασίστες συνεχίζουν να πετούν αντικείμενα και να εντείνουν τις προσπάθειές τους να επιτεθούν σωματικά στον Estébanez.  Ο ίδιος δείχνει τεράστια ψυχραιμία, πιθανόν και λόγω της στρατιωτικής εκπαίδευσης. Εκμεταλλευόμενος έναν πυροσβεστήρα, αποφασίζει να τον ενεργοποιήσει για να δημιουργήσει ένα προπέτασμα καπνού και να εγκαταλείψει γρήγορα το βαγόνι, αποφεύγοντας στην κυριολεξία την σφαγή από μέλη της αντιφασιστικής συμμορίας. Συγκλονισμένος από ότι είχε συμβεί και έχοντας επίγνωση της κατάστασης, ότι μόλις ξέφυγε, παραδόθηκε σε περιπολικό της αστυνομίας και ενώ οι αστυνομικοί τον συλλάμβαναν, έφτασαν κάποιοι αριστεροί και τον χτύπησαν στο πρόσωπο, κινδυνεύοντας να χάσει ένα μάτι.

Μετά το τέλος της σωματικής σύγκρουσης, ξεκινά μια νέα μάχη και τα ΜΜΕ βγάζουν τίτλους με συγκλονιστικές φράσεις που παραποιούν την πραγματικότητα των γεγονότων και μιλούν για μια βάναυση, χωρίς κίνητρα και σκόπιμη δολοφονία από έναν φασίστα  εναντίον ενός ανυπεράσπιστου «νεαρού αντισυστημικού». Ο Josué στάλθηκε αμέσως στη φυλακή για προληπτική κράτηση εν αναμονή μιας δίκης που κορυφώθηκε σχεδόν δύο χρόνια αργότερα, τον Οκτώβριο του 2009. Το δικαστήριο, απορρίπτοντας όλα τα αιτήματα των δικηγόρων του Estébanez για αυτοάμυνα, τον καταδίκασε σε κάθειρξη 19 ετών για την εκούσια δολοφονία του Carlos Palomino και 7 χρόνια και 6 μήνες για την απόπειρα ανθρωποκτονίας ενός εκ των φίλων του θύματος, καθώς και μεγάλα χρηματικά ποσά για την αποζημίωση ενός τραυματία τρίτου αντιφασίστα και των συγγενών του θύματος.

Το δικαστήριο της Μαδρίτης στην πραγματικότητα ισχυρίζεται ότι δεν υπήρχαν λόγοι για τους οποίους ο Ισπανός εθνικιστής θα έπρεπε να υποθέσει ότι κινδυνεύει από επικείμενη επίθεση και σαν να μην έφτανε αυτό, υπογραμμίζει τη διάκριση στις πράξεις του λόγω ιδεολογικού μίσους, κρίνοντας για πρώτη φορά στο ισπανικό δίκαιο, την επιβαρυντική περίσταση που προβλέπεται στο άρθρο 22.4 του Ποινικού Κώδικα. Αυτό που βαραίνει περαιτέρω την τιμωρία είναι η αύξηση της ενοχής που οφείλεται, σύμφωνα με τους δικαστές, στη στρατιωτική προετοιμασία που είχε οδηγήσει τον Josué να χτυπήσει τον αριστερό, στρέφοντας τη λεπίδα προς τα κάτω και γενικά βλέποντας προσεκτικά το βίντεο, ο τρόπος που κινείτο και κρατούσε το μαχαίρι, θεωρήθηκε ... πολύ επαγγελματικός! 

Μετά την ποινή ο εθνικιστής μεταφέρθηκε σε στρατιωτική φυλακή όπου παρέμεινε για ένα χρόνο, εναλλάσσοντας την παραμονή του στις εγκαταστάσεις με κοινωνική εργασία. Στη συνέχεια μεταφέρθηκε στο σωφρονιστικό κατάστημα στο Cadice, στα νοτιοδυτικά της Ισπανίας, περίπου 1000 χιλιόμετρα μακριά από την οικογένεια του. Μετά από προσπάθεια των αγαπημένων του προσώπων, μεταφέρθηκε στη συνέχεια σε μια φυλακή στη Βόρεια Ισπανία, όπου αφιερώθηκε στη διαχείριση ενός εργαστηρίου κεραμικής και στην επίβλεψη των αθλητικών δραστηριοτήτων του κέντρου κράτησης. Κατά τη διάρκεια αυτών των ετών, ο Josué υποβλήθηκε σε πολύ σκληρά περιοριστικά μέτρα που τον εμπόδισαν να λαμβάνει βιβλία και υλικό που θεωρούνταν πολιτικό και περιόριζαν τις ευκαιρίες συνάντησης μόνο στα μέλη της οικογένειας. Μόλις πέρυσι, 15 χρόνια μετά τα γεγονότα του μετρό της Μαδρίτης, ο Josué έλαβε για πρώτη φορά άδεια μπόνους πέντε ημερών.

Εν ολίγοις, η ιστορία του Josué δεν μπορεί  να μας αφήνει αδιάφορους, παρά τον καιρό που έχει περάσει και τις εποχές που ζούμε, γεμάτες μόνο νωθρότητα και απαθή μηδενισμό. Δεν μπορεί παρά να μας κάνει να νιώθουμε ιδανικά και συναισθηματικά συνδεδεμένοι με έναν νέο εθνικιστή, που είδε τα νιάτα του να ξεριζώνονται για τις δικές του ιδέες, που είδε την ελευθερία του να θυσιάζεται στις αίθουσες ενός δημοκρατικού δικαστηρίου, για να υπερασπιστεί τη ζωή του. Το βίντεο αυτών των λεπτών, ακόμη και σήμερα, δεν μπορεί να μην αγγίξει την καρδιά εκείνων που πηγαίνοντας σε μια συγκέντρωση στην πόλη τους, δεν αναρωτήθηκαν τουλάχιστον μια φορά εάν, σε παρόμοια κατάσταση, θα είχαν το θάρρος να θυσιάσουν όλα αυτά για να μη χαμηλώσουν το κεφάλι. 

Ωστόσο πολύ λίγοι (ευτυχώς) έχουν βρεθεί αντιμέτωποι με ένα τέτοιο σταυροδρόμι και για όλους εμάς που δεν μπορούμε και δεν θέλουμε να απαντήσουμε με εύκολες λέξεις που προφέρονται στα τραπέζια ενός μπαρ και μιας καφετέριας, δεν μένει τίποτα να κάνουμε παρά να συνεχίσουμε να φωνάζουμε κάθε φορά στις 11 Νοεμβρίου περισσότερο από ποτέ, «¡Josué Libertad!» και λέγοντας την ιστορία, επαναβεβαιώνουμε καθημερινά ότι η υπεράσπιση της ζωής μας δεν είναι έγκλημα.

Γαλλία, Φεβρουάριος του 1934: Εθνικιστές και Κομμουνιστές ενάντια στην κομματική πολιτική (https://samuraithsdyshs.wordpress.com/)

 

«Οι ηγέτες ανακατεύτηκαν μεταξύ τους όπως έκαναν οι στρατιώτες. Γιατί οι στρατιώτες Clérence, ανακατεύτηκαν σε εκείνη την πλατεία. Είδα κομμουνιστές δίπλα σε ακτιβιστές της ακροδεξιάς. Τους κοιτούσαν, τους παρατηρούσαν προβληματισμένους, με μια παράξενη επιθυμία ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους. Για πολύ λίγο, δεν συναντήθηκαν σε ένα ταραχώδες μείγμα όλα τα αρώματα της Γαλλίας. Καταλαβαίνεις, Clérence; Τρέξε στους νέους κομμουνιστές, υπέδειξε τους τον κοινό εχθρό όλων των νέων, τον παλιό διεφθαρμένο ριζοσπαστισμό». 

Αυτό, ο Drieu La Rochelle ένας από τους Γάλλους συγγραφείς του «Φασιστικού Ρομαντισμού», γράφει στο έργο του “Gilles”, που κυκλοφόρησε το 1939 από τις εκδόσεις Gallimard και λογοκρίθηκε από την κυβέρνηση της Τρίτης Δημοκρατίας. 

Ήταν 6 Φεβρουαρίου 1934 στο Παρίσι στην Place de la Concorde, για πρώτη φορά σε μια μεγάλη διαδήλωση διαμαρτυρίας ενάντια στο έμβλημα της κομματικής πολιτικής, το Palais-Bourbon (Παλάτι των Βουλευτών) και ενάντια στην κυβέρνηση του ριζοσπάστη - σοσιαλιστή Daladier, που οι ακτιβιστές της ακροδεξιάς και της ακροαριστεράς ενώθηκαν. 

Ήταν όλοι εκεί, οι «Camelots du Roi’, οι ακτιβιστές της Action Francais (του μοναρχικού-παραδοσιακού κινήματος του Charles Maurras), άλλοι εθνικιστές μικρότερων κινημάτων και οι νέοι εργάτες της «κόκκινης ζώνης», μέλη των Jeunesses Patriotes και κομμουνιστές αγωνιστές, πρώην αγωνιστές και άνεργοι, όλοι μαζί στους δρόμους.

Μια περίεργη λαοθάλασσα σαράντα χιλιάδων διαδηλωτών που βαδίζουν ενάντια στο σύμβολο της εξουσίας, τραγουδώντας τη “Μασσαλιώτισσα” οι μεν και την Internationale οι δε, κυματίζοντας την τρίχρωμη και την κόκκινη σημαία, φωνάζοντας «Ζήτω η Γαλλία» οι πρώτοι , και «Οι Σοβιετικοί παντού» οι δεύτεροι, «θάνατος στους κλέφτες του καθεστώτος» όλοι μαζί! 

Για μερικά χρόνια η Γαλλία ταραζόταν από ένα από τα πιο συγκλονιστικά σκάνδαλα στην ιστορία της, την «υπόθεση Stavisky», που είχε εμπλέξει και παρασύρει δεκάδες πολιτικούς, τραπεζίτες, δικαστές και δημοσιογράφους. 

Ο Sergio Alexandre Stavisky, ένας επιτυχημένος χρηματιστής με εγκληματικό παρελθόν, χάρη στις πολιτικές του διασυνδέσεις και τις φιλίες που δημιουργήθηκαν με το κοινοβουλευτικό περιβάλλον της Τρίτης Δημοκρατίας, κατάφερε να εγγυηθεί την ατιμωρησία για τις παράνομες διακινήσεις του, οι οποίες κυμαινόταν από την πώληση ναρκωτικών ουσιών μέχρι χρηματικές απάτες, τον έλεγχο του τζόγου και άλλα. 

Κλασικές περιπτώσεις καπιταλιστών αρπακτικών που υπάρχουν έντονα και σήμερα. Παρά τους πολυάριθμους φακέλους που είχαν συσσωρευτεί πάνω του, ο Stavisky φαινόταν απαράβατος. Το ανάποδο θα ήταν περίεργο.

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...