Το πραγματικό πρόσωπο των Ταλμουδιστών!




Ο Moshe Feiglin ένας από τους κυριότερους εκπροσώπους της Ισραηλινής κατοχικής κυβέρνησης δήλωσε ότι είναι αναγκαίο να δημιουργηθούν στρατόπεδα συγκέντρωσης για τους Παλαιστινίους καθώς και να εισβάλλουν άμεσα οι Σιωνιστικές δυνάμεις στο υπόλοιπο της Γάζας με στόχο την εξόντωση των ένοπλων ομάδων της αντίστασης. 

Οι δηλώσεις του μεταξύ άλλων ανέφεραν ότι οι πληθυσμοί της περιοχής πρέπει να εκδιωχθούν με πλοία σε διάφορα σημεία της υφηλίου και να χτυπηθούν στόχοι από την Παλαιστίνη έως το Ιράν ...




Αναζητώντας σημεία αναφοράς: 4η Αυγούστου


Κάθε φορέας ιδεών, ιδιαίτερα ίσως των ριζοσπαστικών και ανατρεπτικών ιδεών, νιώθει συνειδητά ή ασύνειδα την ανάγκη να εντοπίσει, ορισμένες φορές ακόμα και να δημιουργήσει, συγκεκριμένα σημεία αναφοράς. Με τα σημεία αναφοράς εννοούμε εκείνα τα πρότυπα μέσα στην ιστορία τα οποία αποτελούν απτές αποδείξεις ή έστω ενδείξεις ότι οι συγκεκριμένες ιδέες είναι εφαρμόσιμες και επιτυχημένες και με τα οποία μπορεί να ταυτιστεί ο κάθε ιδεολόγος. Αυτά τα σημεία αναφοράς μπορεί να είναι ολόκληρες χρονικές περίοδοι της ιστορίας, συγκεκριμένα καθεστώτα, κόμματα, οργανώσεις, πρόσωπα ή ακόμα και μεμονωμένες ενέργειες.




Αρκετές φορές, βέβαια, αυτή η φυσιολογική προσπάθεια ταύτισης και αυτοεπιβεβαίωσης καταλήγει σε απεγνωσμένες και σπασμωδικές ενέργειες με αμφιλεγόμενα αποτελέσματα. Οδηγεί σε μία μυθοποίηση παραπλανητική, χωρίς ιστορικές βάσεις, αντικείμενο εξωραϊσμού και διαστρέβλωσης. 


Για το μέσο νεοφιλελεύθερο νεοέλληνα, ο Καραμανλής ο πρεσβύτερος είναι ο “εθνάρχης” που “έβαλε την Ελλάδα στην Ευρώπη”. Ομοίως, για το μέσο σοσιαλδημοκράτη, ο Α. Παπανδρέου “έδωσε ψωμί στον κοσμάκη”. Για το μέσο ψηφοφόρο του ΚΚΕ ο Στάλιν είναι μια παρεξηγημένη προσωπικότητα, ενώ το καθεστώς του Κάστρο στην Κούβα είναι ο τελευταίος εναπομείνας σοσιαλιστικός παράδεισος, μέχρι την παγκόσμια λαϊκή αντεπίθεση βεβαίως. Τέλος, σχετικά με το 3ο Ράιχ και τον Α. Χίτλερ, χρειάζεται ξεχωριστό κείμενο για να αναλυθούν τα τέρατα που γράφονται και ακούγονται από τους ανά τον κόσμο “πιστούς”.




Ο σύγχρονος ελληνικός εθνικισμός, πατώντας επιλεκτικά πάνω στην κλασσική αρχαιότητα και προσπερνώντας το Βυζάντιο, στην προσπάθειά του να βρει ιδεολογικό στήριγμα και πολιτικό σημείο αναφοράς στη νεότερη ιστορία, επέλεξε να ταυτιστεί σε μεγάλο βαθμό με το καθεστώς της 4ης Αυγούστου. Εξάλλου, από την επανάσταση του Γένους και μετά, ο ελληνικός εθνικισμός εκφράστηκε κυρίως μέσα από πολεμιστές ή από λογοτέχνες, οι οποίοι μπορεί μεν να εμπνέουν με τις πράξεις και τα γραπτά τους, αλλά φαίνεται ότι κρίθηκε πως αυτό δεν ήταν αρκετό.


Έτσι λοιπόν, το καθεστώς της 4ης Αυγούστου βαφτίστηκε “εθνικό καθεστώς”, παρά το ότι, επί της ουσίας, στερούνταν λαϊκού ερείσματος και υποκινήθηκε και στηρίχθηκε άμεσα από τα ανάκτορα, συνεπώς από τον αγγλικό παράγοντα, ως μία προσπάθεια διαχείρισης της έκρυθμης κοινωνικής κατάστασης της εποχής και ανακοπής του κομμουνιστικού παράγοντα. 


για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...

Τεράστιο το ενδιαφέρον των Ελλήνων Συναγωνιστών για την σκέψη και το έργο του Julius Evola


Πραγματικά είναι τεράστιο το ενδιαφέρον τα τελευταία χρόνια ανάμεσα στους  Έλληνες Εθνικοεπαναστάτες / Εθνικοσοσιαλιστές / Φασίστες για τον «Μαύρο Βαρόνο» Ιούλιο Έβολα,  τον προφήτη του νεοφασισμού και ίνδαλμα της σύγχρονης Εθνικοεπαναστατικής Νεολαίας. Προς ενημέρωση των Συναγωνιστών - επειδή οι ίδιοι το ζήτησαν - παραθέτουμε σήμερα παλαιότερους αλλά και νεότερους συνδέσμους των Ελληνικών εκδόσεων σχετικά με το εν λόγω πρόσωπο οι οποίοι να τονίσουμε ότι προέρχονται από διαφορετικές τάσεις κινήσεις και ομάδες αλλά όλες μαζί προωθούν την σκέψη του μεγάλου Αντιδημοκράτη και Φιλοσόφου. Ένα μικρό βιογραφικό του Julius Evola από το ιστολόγιο «Αρχείο» στον σύνδεσμο εδώ 19 αναρτήσεις του «Μαύρου Κρίνου» στον σύνδεσμο εδώ


Το δόγμα των Αρίων για τον αγώνα και τη νίκη - εκδόσεις Ελεύθερη Σκέψις (1985)


Η μεταφυσική του φύλου - εκδόσεις Οξύ (1998)


Εξέγερση ενάντια στον σύγχρονο κόσμο - εκδόσεις Λόγχη (2009)


Η διδασκαλία της αφυπνίσεως - ιδιωτική έκδοση του Κωνσταντίνου Μαλεβίτη (2010)


Προσανατολισμοί - εκδόσεις Λόγχη (2011)


Τα στοιχεία της φυλετικής διαπαιδαγώγησης - εκδόσεις Θρακικός Οιωνός (2014)


Εβραίοι και μαθηματικά - εκδόσεις Θούλη (2013)


Ζεν ο δρόμος των Σαμουράι - εκδόσεις Θούλη (2013)


Άνθρωποι ανάμεσα στα ερείπια - εκδόσεις Απίων (2013)


Κείμενα για την παράδοση και τον σύγχρονο κόσμο - εκδόσεις Χρυσή Αυγή (2010)



Η ζωή και το έργο του Ιουλίου Έβολα - εκδόσεις Διοτίμα (2013)



Το μονοπάτι της αυτοπραγμάτωσης στα μυστήρια του Μίθρα - εκδόσεις Λυκώρεια (2015)


Διαλογισμοί επί των Κορυφών - εκδόσεις Λυκώρεια (2014)

Homo Modernus - εκδόσεις Οινιάδες (2016)



Σημειώσεις για το Γ' Ράιχ - εκδόσεις Omni Publishing (2017)


Συλλογισμοί σχετικά με τον Ποιητή Έβολα - εκδόσεις Οινιάδες (2017)


Τρεις όψεις του εβραϊκού προβλήματος - εκδόσεις Θούλη (2015)


Ταοϊσμός - ο μυστικισμός, η μαγεία - εκδόσεις Νέα Γενεά (2018)



Εξέγερση ενάντια στον σύγχρονο κόσμο μέρος Α΄ - εκδόσεις  Τρίμορφος  (2018)


Corneliu Zelea Codreanu Σημειώσεις Φυλακής & Julius Evola Κείμενα για τον Κοντρεάνου και την Σιδηρά Φρουρά - Εκδόσεις Νέα Γενεά (2018)


Περιοδικό "Τρίσκελον" - κυκλοφορεί το τέταρτο τεύχος




triskelonhellas@yahoo.gr

Dominique Venner, Ο αιών του 1914



Οι άνδρες των Freikorps ήταν υιοί του πολέμου, της ήττας και της επαναστάσεως του Νοεμβρίου. Ήταν απ’ ευθείας συγγενείς των «arditi» του Fiume και των «squadristi», οι οποίοι εμφανίσθηκαν λίγο αργότερα στην Ιταλία και ενσάρκωναν ένα συγκεκριμένο τύπο ανθρώπου, που δεν θα εμφανιζόταν ποτέ ξανά. Σχηματίσθηκαν αρχικά στα χαρακώματα του Α’ Π.Π. Ο πόλεμος είχε εξαλείψει τους άνδρες που είχαν καταρρεύσει ψυχολογικά ή ηθικά συντεθλιμμένοι από το μαρτύριο, και είχε ξεχωρίσει εκείνους, οι οποίοι βγήκαν δυνατότεροι και σκληρότεροι από πρίν. 

Ο Jünger τους συνέκρινε με τους παλαιούς Γερμανούς μισθοφόρους, των οποίων η μοναδική πατρίδα ήταν η σημαία τους. Ο πόλεμος είχε καταργήσει όλες τις κοινωνικές διαφορές μεταξύ τους, εξισώνοντάς τους σύμφωνα με κριτήρια, τα οποία δεν είχαν σχέση με την ζωή του πολίτη. Οι κοινωνικές ταξινομήσεις είχαν αντικατασταθεί από την τόλμη και το θάρρος, και ήθελαν πλέον να μεταφέρουν αυτήν την νέα ιεράρχηση αξιών στην μεταπολεμική αστική κοινωνία. Με τον τρόπο τους ήταν σοσιαλιστές. Ο σοσιαλισμός τους, όμως, ήταν στρατιωτικός και δεν είχε σχέση με την επιδίωξη της ασφαλείας και της υλικής ευμάρειας. 

Η μόνη ιεραρχία που αναγνώριζαν ήταν αυτή της αξίας. Όλοι τους μοιράζονταν την ίδια πίστη στην δύναμη της θελήσεως και στην ειλικρινή απόλαυση των συνοπτικών μεθόδων. Ενώ αναμφισβήτητα δεν αποτελούσαν την επιτομή όλης της ουσίας του φασισμού και του εθνικοσοσιαλισμού, ήταν θεμελιώδες στοιχείο των κινημάτων αυτών, υπό την έννοια ότι ενσάρκωναν στην εποχή τους την πλέον ριζοσπαστική εξέγερση εναντίον του αστικού κόσμου.

Dominique Venner, Ο αιών του 1914



Κώστας Μόντης: Πάντοτε Ενωτικός - πάντοτε Έλληνας (Ιδεάπολις)



Το 2014 ανακηρύχθηκε, στην Κύπρο, ως Έτος Κώστα Μόντη, καθώς συμπληρώνονται, τη χρονιά αυτή, εκατό χρόνια από τη γέννηση του (18.2.1914) και δέκα χρόνια (1.3.2004) από το θάνατο του ποιητή. Το μικρό αυτό κείμενο δεν αποσκοπεί στο να κομίσει κάτι καινούργιο όσον αφορά τον Μόντη, αλλά αποτελεί ένα μνημόσυνο, που κάθε άλλο παρά περιττό κρίνεται. 

Κι αυτό γιατί ο Κώστας Μόντης, το παιδί της κατεχόμενης σήμερα Αμμοχώστου, ο πολιτικός καθοδηγητής της Ε.Ο.Κ.Α., παραμένει για τους νεοέλληνες ένα άγνωστο όνομα. Ο Κώστας Μόντης υπήρξε όχι μόνο ένας - με αυστηρά κριτήρια - σημαντικότατος Έλληνας και Ευρωπαίος ποιητής και πεζογράφος, αλλά και ένας αγωνιστής της ελευθερίας της Κύπρου και πρόμαχος του ονείρου της Ένωσης. 

Ένα περιδιάβασμα στο διαδίκτυο και στη σχετική βιβλιογραφία είναι δόκιμο για μια γνωριμία με τον πνευματικό αυτό άνθρωπο. Για εδώ, αρκεί η μνεία του ονόματος του.


για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...

Μια φωτογραφία του Αριστοτέλη Ηρ. Καλέντζη και η "αγωνία" του Κώστα Μόντη.


Όταν ο αντιφασισμός εξυπηρετεί την προπαγάνδα των Σιωνιστών ...




Η παραπάνω ανακοίνωση δημοσιεύτηκε στο γνωστό Indymedia προκαλώντας όπως ήταν φυσικό θύελλα σχολίων μεταξύ των "αντιφασιστών". Δεν είναι η πρώτη φορά που η άκρα αριστερά με τις ανακοινώσεις της προκαλεί εύλογα ερωτηματικά για την στάση της απέναντι στην Σιωνιστική απειλή. Από την υπεράσπιση του φιλοσιωνιστικού FSA στον πόλεμο της Συρίας που ξεκίνησε πριν 3 χρόνια, την συμπόρευση με υποστηρικτές των Σαλαφιστών μέχρι και την εξίσωση της Παλαιστινιακής αντίστασης με την Σιωνιστική κατοχή σήμερα το συμπέρασμα είναι το ίδιο ...



Η Ρένα Δούρου σε άρθρο της στην Αυγή, έγραψε για τον Πέρες:

"Το γεγονός ότι τούτη την περίοδο πρόεδρος του Ισραήλ είναι ένας από τους τελευταίους ιστορικούς ηγέτες της χώρας, ο άνθρωπος του οποίου η προσωπική ιστορία αποτελεί την ενσάρκωση των περιπετειών του εβραϊκού λαού στη διάρκεια του 20ού αιώνα (γεννήθηκε το 1923 στη Λευκορωσία και μετανάστευσε στις αρχές της δεκαετίας του 1930 στην, υπό βρετανική Εντολή, Παλαιστίνη), προσέδωσε στην επίσκεψη μια ιδιαίτερη υπέρ - αξία. Όλα δείχνουν ότι ο άνθρωπος που διατέλεσε υπουργός σε κρίσιμα πόστα, που σήκωσε, στις αρχές της δεκαετίας του 1990 το βάρος των διαπραγματεύσεων με τον Γιάσερ Αραφάτ και που συνέβαλε στο να μπουν οι σχέσεις Ισραήλ και Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (ΟΑΠ), στη βάση της αμοιβαίας αναγνώρισης, ανοίγοντας έτσι νέους ορίζοντες, δεν κοιτάζει πίσω. Ο 89χρονος Πέρες, που σε λίγες μέρες θα γιορτάσει τα γενέθλιά του, δεν αναμασά το παρελθόν αλλά φροντίζει να τονίζει στις παρεμβάσεις του ότι το μέλλον ανήκει στις νέες γενιές, επιμένοντας στην ανάγκη του εκσυγχρονισμού της εκπαίδευσης, ανταλλαγής τεχνογνωσίας, ανάπτυξης των νέων τεχνολογιών, που μπορούν να συμβάλλουν στη μεγιστοποίηση, για παράδειγμα, της γεωργικής εκμετάλλευσης. Ωστόσο σήμερα, στη δύση του πολιτικού του βίου, ο Σιμόν Πέρες, που για χρόνια εξέφραζε την αριστερή εκδοχή της ισραηλινής πολιτικής σκηνής, αποτελεί πλέον μια... «παραφωνία», με την έννοια ότι τη στιγμή που το γειτονικό περιβάλλον του Ισραήλ αλλάζει καταλυτικά και με ραγδαίους ρυθμούς, η ίδια η χώρα συντηρητικοποιείται σε όλα τα επίπεδα: πολιτικό, κοινωνικό και κυριότερα, ηθικό."







Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης - Γενική Διοίκηση: η «αριστερή» Εθνικιστική έκφραση της Παλαιστινιακής αντίστασης.


του Jihad


Το PFLP - GC (Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης - Γενική Διοίκηση) είναι μια οργάνωση της Παλαιστινιακής / Αντισιωνιστικής αντίστασης Εθνικιστικών και Γκεβαρικών ιδεών με έδρα την Συρία. Ιδρύθηκε το ’68 από τον γενικό γραμματέα Ahmed Jibril ο οποίος μαζί με άλλα στελέχη που διαφώνησαν αποχώρησαν από το κυρίως PFLP  το οποίο και κατήγγειλαν ότι παραιτήθηκε από την ένοπλη δράση για να επικεντρωθεί περισσότερο στην ανάλυση του Μαρξισμού παρά στην απελευθέρωση από τις Σιωνιστικές κατοχικές δυνάμεις …




Η σημερινή ηγεσία κατήγγειλε την προσπάθεια της κεντρικής κομματικής ομάδας η οποία έπαιρνε εντολές από το εξωτερικό και την Παλαιστινιακή παροικία να μεταβληθεί η κίνηση σε προπύργιο των Μαρξιστών και υποχείριο της ΕΣΣΔ και της Κίνας. Στην συνέχεια παρόλο την σύμπλευση με την PLO διαφώνησαν σε επιμέρους ζητήματα τακτικής σχετικά με την συνέχεια του αγώνα και με τις υποχωρήσεις του Arafat απέναντι στις επιδιώξεις των ΗΠΑ και Ισραήλ.




Στον αντίποδα των εξελίξεων ο Jibril ο οποίος υπηρέτησε και στον Συριακό στρατό πρότεινε «ένα όπλο για κάθε χέρι» και αντιστασιακή δράση σε όλα τα επίπεδα καταλήγοντας να θεωρηθεί την εποχή εκείνη η «εθνικιστική αριστερά» των Παλαιστινίων ως η καλύτερη σε οργάνωση και ποιοτική σε αποτέλεσμα αντιστασιακή κίνηση. 





Ahmed Jibril


Κατάφεραν να εξοικονομήσουν δυνάμεις κατά την διάρκεια του εμφυλίου στον Λίβανο σε αντίθεση με άλλες οργανώσεις που δέχτηκαν σημαντικά πλήγματα αλλά και να προχωρήσουν σε εντυπωσιακά χτυπήματα ακόμη και μέσα στο Ισραήλ όπως η επίθεση με ανεμόπτερα στις 25.11.87Στην στρατιωτική βάση Kiryat Shemona 2 κομάντος «μάρτυρες» εξόντωσαν 6 στρατιώτες της IDF και τραυμάτισαν πολλούς άλλους πριν σκοτωθούν από τα πυρά. Αξίζει να αναφερθεί ότι μετά το γεγονός οι τοίχοι της Γάζας γέμισαν με το σύνθημα 6:1 (six to one). To περιστατικό αυτό πυροδότησε την 1η Ιντιφάντα …






Η οργάνωση ενεπλάκη σε σημαντικές μάχες ενάντια στον Ισραηλινό επεκτατισμό και στον Νότιο Λίβανο ενώ  επανεμφανίστηκε κατά την διάρκεια της Συριακής κρίσης. Μέχρι και την δεκαετία του ’90 έλαβαν μέρος επιθέσεις ενάντια σε Σιωνιστικούς στόχους ενώ θεωρείται βέβαιη την εποχή εκείνη  η συνεργασία με την Ιρανική ηγεσία, την Εθνικοεπαναστατική Hezbollah αλλά και με το καθεστώς του Συνταγματάρχη Qaddafi. Πολλές φορές οι Εβραίοι προσπάθησαν να εξοντώσουν την ηγεσία της οργάνωσης αλλά απέτυχαν ενώ το 2002 κατάφεραν και δολοφόνησαν τον γιο του Jibril ο οποίος ηγείτο της στρατιωτικής πτέρυγας με βομβιστική επίθεση στην Βυρηττό.





Πρόσφατη εκδήλωση του PFLP - GC στον προσφυγικό
καταυλισμό Yarmouk της Συρίας 
υπέρ της Γάζας 


Τα περισσότερα μέλη της οργάνωσης τα τελευταία χρόνια στήριξαν την αντίσταση του Assad ενάντια στους Σαλαφιστές και έδωσαν σκληρές μάχες στο προσφυγικό καταυλισμό Yarmouk ενώ δεν έλειψαν και λυσσαλέες συγκρούσεις με τους αμερικανοκίνητους οπαδούς του FSA τους οποίους και κατηγόρησαν ως πράκτορες των Σιωνιστών. Παρόλο τις εσωτερικές έριδες διαφωνίες και διασπάσεις και στην νέα σύγκρουση σήμερα στην Γάζα οι μαχητές της οργάνωσης βρίσκονται στην πρώτη γραμμή για την υπεράσπιση του Πατριωτικού Σοσιαλισμού και της Πατρώας Γης. 


Οι αντίπαλοι τους σπεύδουν να τους κατηγορήσουν σε κάθε ευκαιρία για σχέσεις με Εθνικοσοσιαλιστικές / Φασιστικές οργανώσεις της Ευρώπης και υιοθέτηση φιλοφασιστικών απόψεων μέσα στην οργάνωση γεγονός που δεν απέχει από την πραγματικότητα …




έκτακτη ενημέρωση: Hamas sources claim they shot the hand off of Captain Dimitri Lavitas North of Beit Hanoun. IDF confirmed yesterday that Captain Dimitri Lavitas 24, of Jerusalem was killed in action by a sniper

Δεν ξεχνώ την Μυρτώ ... (21.07.2012 - 21.07.2014)





σύνδεσμος για να κατεβάσετε την αφίσα .... εδώ 

Φονιάδες Σιωνιστές ...



Ahed Atef Bakr
Zakaria Ahed Bakr
Mohamed Ramez Bakr
Ismael Mohamed Bakr


Τα παιδιά σκοτώθηκαν στην προσπάθειά τους να εγκαταλείψουν μια παραλία στην οποία εξαπέλυε επίθεση μια κανονιοφόρος του ισραηλινού πολεμικού ναυτικού, που βρισκόταν ανοιχτά της μεσογειακής ακτής της Γάζας ...

Ο Μέγας Μουφτής της Ιερουσαλήμ και σύμμαχος των Εθνικοσοσιαλιστικών Απελευθερωτικών Δυνάμεων: Haj Amin al-Husseini


του Jihad

Την 4η Ιουλίου 2014 συμπληρώθηκαν ακριβώς 40 χρόνια από την εκδημία του Μεγάλου Μουφτή της Ιερουσαλήμ Haj Amin al-Husseini ενός σημαντικού θρησκευτικού και πολιτικού ηγέτη της Παλαιστίνης και κορυφαίου συμμάχου του Ευρωπαϊκού Εθνικοσοσιαλισμού. Υπήρξε μια άκρως σημαντική προσωπικότητα της Μέσης Ανατολής και ισχυροποίησε όσο λίγοι το Αντισιωνιστικό στρατόπεδο κατά την διάρκεια του Β’ Π.Π.



Υπήρξε γόνος ευγενών της Ιερουσαλήμ και φοίτησε σε Ισλαμικά, Οθωμανικά αλλά και Καθολικά σχολεία της περιοχής. Υπηρέτησε στον Οθωμανικό στρατό και ενεπλάκη αργότερα στις προσπάθειες ιδρύσεως του βασιλείου της Συρίας. Πολύ νωρίς κατάλαβε τους σχεδιασμούς των Σιωνιστών για τον εποικισμό της Παλαιστίνης και υποστήριξε τις κινήσεις των Εθνικιστών/Παναραβιστών που αντιτίθονταν σφόδρα στους σχεδιασμούς των πολιτικών, χρηματιστών και βιομηχάνων με Ιουδαϊκή καταγωγή. Φυλακίστηκε από τους Βρετανούς για τις ιδέες του και τις φλογερές ομιλίες του αλλά η αναγνώριση του από τις λαϊκές μάζες ανάγκασε τις κατοχικές δυνάμεις να τον απελευθερώσουν. Κάθε ενέργεια ενάντια στους Σιωνιστές είχε την σφραγίδα του και υπήρξε ο ιθύνουν νους για τις Αντισιωνιστικές επαναστατικές κινήσεις.




Λόγω της σημαντικής του θρησκευτικής θέσης άρχισε να αυξάνει την επιρροή του σε όλους τους τομείς της Παλαιστινιακής ζωής και να δημιουργεί τις βάσεις εκείνες που αργότερα θα τσάκιζαν τα σχέδια των εβραϊκών εγκεφάλων που είχαν βάσεις τόσο μέσα στην ευρύτερη περιοχή αλλά και στην Ευρώπη. Οι συνεχείς προκλήσεις των Ιουδαίων σχετικά με την δικαιοδοσία στο «τείχος των δακρύων», η αυξανόμενη σιωνιστική επιρροή και οι αρνήσεις των Παλαιστινίων να αποδεχτούν της αλλαγή της κατάστασης οδήγησαν σε νέους κύκλους αίματος. Ο ίδιος ο Haj Amin al-Husseini άρχισε στα τέλη της δεκαετίας του ’20 να οργανώνει τα Παλαιστινιακά «Τάγματα Εφόδου» ως αντίβαρο στην δολοφονική μανία των εβραϊκών παραστρατιωτικών οργανώσεων. Φορτία όπλων από την Παλαιστινιακή διασπορά αλλά και εκ μέρους των Φασιστών ενίσχυσαν την αντίσταση γεγονός που αποδεικνύει περίτρανα ότι οι πρώτοι που συνέδραμαν στον αγώνα της Παλαιστίνης για Λευτεριά δεν ήταν άλλοι από τους «Μελανοχίτωνες»!  




Στο πλευρό της εξέγερσης βρέθηκαν οι περισσότεροι Παλαιστίνιοι εργάτες και αγρότες και ενίσχυσαν με τα ίδια τους τα παιδιά τις «φασιστικές» δυνάμεις αφού η ταξική πάλη της αριστεράς φάνταζε ως κάτι το ελλιπές, ενώ η θεωρία αυτή δεν προέτασσε πρώτα την εθνική ολοκλήρωση και ανεξαρτησία ως απαραίτητο στοιχείο της καθημερινής επιβίωσης. Οι γενικές απεργίες του ’36 που διοργανώθηκαν από τους Παλαιστίνιους Εθνικιστές παρέλυσαν την δημόσια διοίκηση και έφεραν σε δύσκολη θέση τους Βρετανούς. Οι διώξεις εκ μέρους των κατοχικών δυνάμεων ανάγκασαν τον Husseini να φύγει προς γειτονικές χώρες. Η επικράτηση της Εθνικοσοσιαλιστικής Επανάστασης στην Γερμανία ξεσήκωσε θύελλα ενθουσιασμού στις τάξεις των Αράβων Εθνικιστών οι οποίοι είδαν στις επιτυχίες των Ευρωπαίων το όραμα και την προοπτική για την καταπολέμηση του Σιωνισμού. Παρόλο τις αρχικές θετικές επαφές η λανθασμένη πολιτική μιας μερίδας των Γερμανών Εθνικοσοσιαλιστών που δεν ήθελαν να ενοχλήσουν άμεσα τα Αγγλικά συμφέροντα στην περιοχή - λόγω της σκέψης του Χίτλερ για την Βρετανία - στάθηκαν εμπόδιο στην άμεση ενίσχυση των Παλαιστινίων με μοιραία κατάληξη.


Οι Άγγλοι προσπάθησαν να πείσουν την Ιρακινή κυβέρνηση να σταθεί στο πλευρό τους ενάντια στον Άξονα αλλά ο Μουφτής υπήρξε το πρόσωπο που εναντιώθηκε στα σχέδια τους. Οι γύπες της αποικιοκρατίας χρησιμοποίησαν τις Σιωνιστικές δυνάμεις για να εξαναγκάσουν τους Ιρακινούς να συναινέσουν στα σχέδια τους. Το πραξικόπημα υπέρ του Άξονα ανέτρεψε προσωρινά την κατάσταση υπέρ της αντίστασης και ο Husseini κάλεσε σε πόλεμο εναντίον της Αγγλίας. Οι Εβραίοι του Ιράκ πλήρωσαν ακριβά την συμμετοχή τους ενάντια στον Ιρακινό λαό αλλά οι δυνάμεις των Συμμάχων σύντομα συνέτριψαν τις επαναστατικές δυνάμεις. Το «λιοντάρι της Παλαιστίνης» βρέθηκε στην Περσία και μετά από περιπέτειες στην Ιταλία και τέλος στην Γερμανία.


Συναντήθηκε με τον Mussolini και τον Hitler και από τον τελευταίο ζήτησε μια ανοιχτή διακοίνωση για τα δικαιώματα ανεξαρτησίας επί των εδαφών της Παλαιστίνης και της Συρίας. Ο αρχηγός των Γερμανών Εθνικοσοσιαλιστών αρνήθηκε γιατί πίστευε ότι έτσι θα προκαλούσε την ενίσχυση του Ντε Γκολ από τις δυνάμεις του Βισύ. Παρόλο τα απογοητευτικά αποτελέσματα από την αδυναμία της εξωτερικής πολιτικής της Γερμανίας, στην ομιλία του στο ινστιτούτο Ισλαμικών σπουδών στο Βερολίνο δήλωσε ότι εχθροί των Μουσουλμάνων είναι «οι Εβραίοι, οι μπολσεβίκοι και οι Αγγλοσάξονες».




Στην συνέχεια επισκέφτηκε πολλά στρατόπεδα εργασίας στα οποία θαύμασε την οργάνωση του εργατικού δυναμικού και τις άριστες συνθήκες διαβίωσης ενώ συζήτησε διάφορα θέματα με τον Himmler ο οποίος ήταν αρχιτέκτονας των μονάδων των SS. Στην συνέχεια ενίσχυσε όλα τα σαμποτάζ και τις πράξεις δολιοφθοράς στη Μέση Ανατολή ενώ ζήτησε τον βομβαρδισμό του Τελ Αβίβ ώστε να ενισχυθεί το ηθικό της αντισιωνιστικής αντίστασης. Η πρόταση αυτή δεν έγινε αποδεκτή ως «μη εφαρμόσιμη» … από το γενικό επιτελείο. Συμμετείχε και στις κινήσεις προπαγάνδας και ονομάστηκε από πολλούς ως ο Άραβας «Lord Haw - Haw» λόγω των πολλών ραδιοφωνικών εκπομπών, ενώ συνέγραψε το βιβλίο «Ισλαμισμός και Ιουδαϊσμός»  για την 13η Βοσνιακή Μεραρχία των SS




Ανάμεσα σε άλλα έγραφε «θα έρθει η μέρα της κρίσεως όταν οι Μουσουλμάνοι θα συντρίψουν τους Εβραίους ολοκληρωτικά» ενώ δεν σταματούσε από τον σταθμό του Βερολίνου να καλεί σε «ιερό πόλεμο». Τρεις Μεραρχίες των επίλεκτων κομματικών δυνάμεων επανδρώθηκαν από Μουσουλμάνους Βόσνιους και Αλβανούς (η 13η, η 21η, η 23η) ενώ συνέβαλλε σε αυτό και η φιλοισλαμική οπτική του Himmler. Λόγω της συνεργασίας της Βέρμαχτ με τους Μοναρχικούς Εθνικιστές Σέρβους πολλοί Βόσνιοι μαχητές λιποτάκτησαν και έφυγαν σε δυτικές και αραβικές χώρες ή προσχώρησαν στις δυνάμεις των παρτιζάνων του Τίτο. Αργότερα μετά τον πόλεμο βρήκαν άσυλο κάποιοι σε μουσουλμανικές χώρες και πολέμησαν ενάντια στο νεοϊδρυθέν κράτος του Ισραήλ. Με δικές του ενέργειες ενισχύθηκε η «Αραβική Λεγεώνα» η οποία πολέμησε στα Βαλκάνια και στο Ανατολικό Μέτωπο.


Τα Γαλλικά συμφέροντα και η κόντρα του Ντε Γκολ με την Αγγλία απέτρεψαν την παράδοση του Μουφτή μετά την λήξη του πολέμου ενώ οι απόπειρες δολοφονίας εναντίον του εκ μέρους των Σιωνιστών ακυρώθηκαν την τελευταία στιγμή αφού φοβήθηκαν ότι θα καταστεί "μάρτυρας" για τους Άραβες. Με την βοήθεια Μαροκινών Φασιστών απέδρασε και βρήκε άσυλο στην Αίγυπτο. Παρόλο την ήττα των Εθνικοσοσιαλιστικών δυνάμεων συνέχισε να εναντιώνεται στο σχέδιο για τον εποικισμό της Παλαιστίνης και προετοίμαζε τους Αιγύπτιους και τον πρόεδρο Nasser για μελλοντικό πόλεμο με τους Σιωνιστές ενώ αργότερα συνεργάστηκε και με την γνωστή PLO. Οι Σιωνιστές πίστευαν ότι κάθε μεταπολεμική Αντισιωνιστική πράξη είχε τον σχεδιασμό του Μεγάλου Μουφτή της Ιερουσαλήμ …




Πέθανε στην Βυρηττό το ΄74 και οι Παλαιστίνιοι ζήτησαν να ενταφιαστεί στην Ανατολική Ιερουσαλήμ η οποία είναι υπό κατοχή μέχρι και σήμερα. Αρνήθηκαν να δώσουν σχετική άδεια οι σιωνιστικές δυνάμεις … και μεταφέρθηκε η σορός του στην πρωτεύουσα του Λιβάνου. Μόλις 2 χρόνια  μετά οι ακροδεξιοί φιλοσιωνιστές «Φαλαγγίτες» έκλεψαν τα προσωπικά του αρχεία. Η εγγονή του παντρεύτηκε τον αρχηγό επιχειρήσεων του «Μαύρου Σεπτέμβρη» Ali Hassan Salameh ο οποίος αργότερα δολοφονήθηκε από την Mossad για την συμμετοχή του στην επίθεση στο Μόναχο της Γερμανίας. Ο Yasser Arafat υπήρξε ανιψιός  του και πολλοί θεωρούν ότι ο Παλαιστίνιος ηγέτης υπήρξε μετά τον πόλεμο το δεξί του χέρι του Μουφτή για την δομή και την μετέπειτα οργάνωση της αντίστασης και εν τέλει της οργάνωσης Fatah.

Το έργο και η Ιδέα του Μεγάλου Μουφτή της Ιερουσαλήμ παραμένει πάντα επίκαιρο, οι Εθνικοσοσιαλιστές τιμούν την μνήμη του και οραματίζονται την στιγμή που τα νικηφόρα στρατεύματα των Αντισιωνιστικών Δυνάμεων θα παρελάσουν νικηφόρα μέσα στην πρωτεύουσα των Ισραηλινών!