Αριστοτέλης Ηρ. Καλέντζης: περί Κράτους




«Όχι και τόσο αυθαίρετα ορίζω το κράτος ως την φρικαλέα τραχειοτομή που αποτρέπει τον εξ ασφυξίας θάνατο των κοινωνιών που αδυνατούν να θεραπεύσουν τις μειονεξίες τους. Το κράτος υλοποιεί μια πελώρια καταθλιπτική σκιά που, αιώνες πριν, συμμάχησε με την βία σκιάζοντας τον, επί του Καυκάσου, σταυρωμένο Προμηθέα, τους, επί τον σταυρό των πεπρωμένων τους, ηλωμένους Προμηθείς της ανθρωπότητας»

Αριστοτέλης Ηρ. Καλέντζης


Ο Σικελιανός για την Ελένη Παπαδάκη ...




Βιβλιοπαρουσίαση: Δημήτριος Βεζανής (1904 - 1968)




για περισσότερα στον σύνδεσμο εδώ και εδώ 

Ο Αριστοτέλης Ηρ. Καλέντζης για τον Νίκο Ρωμανό.




Η υπόθεση του προφυλακισμένου αντιεξουσιαστή Νίκου Ρωμανού είναι γνωστή: ένας νεαρός γόνος πλούσιας οικογένειας, ο Νίκος Ρωμανός, αποφασίζει να εγκαταλείψει την οικογενειακή άνεση και βγαίνει στη παρανομία με μία καραμπίνα στρεφόμενος εναντίον ενός κράτους το οποίο θεωρεί διεφθαρμένο και αντίθετο προς τη δική του αξιακή κοσμοθέαση! Παρά την απειρία του ξεκινά τη δράση του με μία ληστεία επαρχιακής τράπεζας και συλλαμβάνεται. Από τη πρώτη στιγμή κρατά περήφανη στάση απέναντι στους κρατικούς διώκτες του και, προφυλακιζόμενος, δηλώνει εμμονή στις αξιακές του απόψεις. 

Απ΄ έξω οι σύντροφοι του αλλά και μία αντιφρονούσα κοινωνική μερίδα του συμπαραστέκεται και με αμέτρητες αφίσες αλλά και διοργανώσεις ένα πλήθος κόσμου εμφανίζεται να τον υποστηρίζει αφού όλοι αντιλαμβάνονται τη πράξη του να πλήξει τα συμφέροντα ενός τοκογλύφου, όπως είναι μία τράπεζα. Δε πατρονάρεται από κόμμα, αλλά είναι εμφανής η λαϊκή συμπάθεια που απολαμβάνει ως εξεγερμένη προσωπικότητα! Παρά το διωγμό του δίνει εξετάσεις και κατακτά μία διάκριση εισαγωγής σε πανεπιστημιακή σχολή. Παρά την ιδιότητα του ως προφυλακισμένου, ο πρόεδρος της δημοκρατίας τον καλεί στο προεδρικό μέγαρο για να τον συγχαρεί και να του επιδώσει το προβλεπόμενο χρηματικό βραβείο, αλλά ο Νίκος Ρωμανός αρνείται να αποδεχθεί τη πρόσκληση του, ουσιαστικά, "φτύνοντας" και το πρόεδρο και το χρηματικό βραβείο του, όμως δεν αρνείται να παρακολουθήσει τα πανεπιστημιακά μαθήματα κάτι που το ανήθικο κράτος του το απαγορεύει εκδικητικά, κατά παράβαση των νόμων του που προβλέπουν την ανάλογη δυνατότητα όχι απλώς ενός προφυλακισμένου αλλά ακόμα και ενός καταδικασμένου! 

Ο Νίκος Ρωμανός όχι μόνο δεν οπισθοχωρεί αλλά μέσα από το κελί της φυλακής του ξεκινά απεργία πείνας και σε λίγες μέρες μεταφέρεται σε κακή κατάσταση στο νοσοκομείο, αρνούμενος να υποχωρήσει στα όποια μη αναστρέψιμα αποτελέσματα για τον ήδη κλονισμένο οργανισμό του! Έξω από το κελί του Νίκου Ρωμανού εκδηλώνεται η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ των συντρόφων του και η Αθήνα καίγεται το βράδυ της 2ας Δεκεμβρίου 2014!

Το μόρφωμα της Χρυσής Αυγής το 2012 στηρίζει το καταρρέον κοινοβουλευτικό σύστημα με την είσοδο του στη Βουλή, έχοντας δώσει φρούδες ελπίδες στους ακροδεξιούς ότι θα τους "σώσει"! Απευθύνεται σε έναν ανελλήνιστο και απαίδευτο όχλο ο οποίος νομίζει ότι με τη συνέχιση των δημοκρατικών διαδικασιών θα σωθεί από τη ... δημοκρατική σήψη, μη κατανοώντας ότι οι "σωτήρες" του αποτελούν ένα αγράμματο γκροπούσκολο το οποίο έχει ήδη κάνει ιδεολογική "κολοτούμπα" και από "Ναζιστικό" έχει δηλώσει δια λόγων και πράξεων "δημοκρατικό" και "αντιφασιστικό"! Οι χρυσαύγουλοι "σωτήρες" μπαίνουν στη Βουλή, απλώνονται στα έδρανα τους, εισπράττουν εκατομμύρια από το δημόσιο χρήμα και, λόγω ηλιθιότητας, εμπλέκονται στη δολοφονία ενός περιθωριακού το μαχαίρωμα του οποίου τους στέλνει στο Κορυδαλλό, όπου για ένα και πλέον χρόνο λουφάζουν, με μόνο αίτημα τους να τους σερβίρουν στα πολυτελή κελιά τους ... Ελληνίδες και όχι αλλοδαπές σερβιτόρες όπως η υπηρεσία των φυλακών έχει προβλέψει για τη καλοπέραση τους! 

Με εξαίρεση τη πρώτη ημέρα της σύλληψής τους που μαζεύτηκαν έξω από την Ασφάλεια περίπου 200 (!) άτομα, από τη στιγμή της προφυλάκισής τους και σε όλη τη διάρκεια της μέχρι σήμερα παραμονής τους στις φυλακές δε φάνηκε κανένα δείγμα συμπαράστασης και αλληλεγγύης προς τα πρόσωπα τους από τις 500.000 των οπαδών που τους ψήφισαν! Καμία αφίσα και καμία μαζική εκδήλωση αλληλεγγύης προς τους ίδιους και το κόμμα τους από κανέναν! Η "συντροφικότητα" στην ακροδεξιά ήταν πάντα άγνωστη λέξη! Το τέλος τους γράφτηκε με τη προφυλάκιση τους η οποία έδειξε ότι μη μπορώντας να διαχειρισθούν τη δική τους "κρίση" θα είναι αστείο να ελπίσει κανείς ότι θα μπορούσαν να διαχειρισθούν την Εθνική κρίση! Η Χρυσή Αυγή "τελείωσε" μέσα στη "κολοτούμπα" και στη τραγική της ανικανότητα και αυτό έγινε από όλους αντιληπτό, πλην της ίδιας!

Συγκρίνοντας τις δύο περιπτώσεις καθένας εξάγει τα δικά του συμπεράσματα. Ο νεαρός αντιεξουσιαστής, μόνος και ακομμάτιστος, Νίκος Ρωμανός μάχεται αρνούμενος ακόμη και το φαγητό, "φτύνοντας" το ανήθικο κράτος και τον ίδιο τον πρόεδρό του και τιμώντας τις Αρχές του, ενώ οι ώριμοι κομματισμένοι και "βουτηγμένοι" στο δημόσιο χρήμα χρυσαυγίτες συμβιβάζονται ΚΑΙ μέσα στη φυλακή "γλείφοντας" το κράτος με τη σιωπή τους ζητώντας, μόνον, την αντικατάσταση των γυναικών που τους σερβίρουν το συσσίτιο τους! 

Εμείς, οι Έλληνες Εθνικοσοσιαλιστές, εμμένοντας στην αριστοκρατική θεώρηση μας δε μπορούμε παρά να αναγνωρίσουμε στον αντιεξουσιαστή Νίκο Ρωμανό την ιδιότητα του Αγωνιστή εναντίον ενός κοινού εχθρού, του σημερινού διεφθαρμένου κοινοβουλευτικού συστήματος και του απορρέοντος "κράτους" του, συνθέτον μέρος του οποίου κατάντησε η Χρυσή Αυγή μαζί με τα υπόλοιπα κοινοβουλευτικά κόμματα! Επικροτούμε την πράξη του Νίκου Ρωμανού να πολεμήσει τους (υπό οποιονδήποτε "μανδύα") τοκογλύφους και θεωρούμε ότι η ίδρυση μιας τράπεζας είναι το έγκλημα και όχι η προσβολή των τοκογλυφικών της στόχων! Και, τέλος, παραμένουμε στο πλευρό όσων αγωνίζονται εναντίον των σημερινών κρατικιστών εγκληματιών, είτε συμπολιτευόμενοι, είτε αντιπολιτευόμενοι, μιας και όλα τα συστημικά γουρούνια έχουν την ίδια μούρη! 

Es war ein König In Thule

Gabriele D'Annunzio ο "μαέστρος" του Φασισμού




«Θέλω να πειστεί ο κόσμος πως είμαι ικανός για τα πάντα». Και όταν έλεγε «για τα πάντα», εννοούσε «ΤΑ ΠΑΝΤΑ». Πράγμα το οποίο και απέδειξε στην πράξη…

Για ελάχιστες περιπτώσεις ιστορικών προσωπικοτήτων μπορείς να πεις με σιγουριά πως ο βίος και η πολιτεία τους μοιάζουν με κεραυνό εν αιθρία, αποτέλεσμα μιας καθαρής, αδηφάγου θέλησης για ζωή που φτάνει στα όρια της τερατωδίας. Ακόμη κι αυτές όμως οι λέξεις είναι «λίγες» για να περιγράψουν την υπερβολή και το καταστροφικό πάθος που κατηύθυνε τη ζωή και το έργο του μεγάλου αμφιλεγόμενου Ιταλού ποιητή Γκαμπριέλε Ντ’ Ανούντσιο, ο οποίος όχι μόνο έκανε ό,τι είπε, αλλά κι ένα πλήθος άλλων που δεν είπε.

Ο άνθρωπος που σκανδάλισε την Ευρώπη με την ποίηση και την πρόζα του, που αιματοκύλισε την Ιταλία με τη φλογερή ρητορική του, που έλαβε ο ίδιος μέρος σε μάχες για την απόλαυση της σύγκρουσης, που «πέρασε» ένα στόλο ωραίων γυναικών της εποχής του, χαρίζοντάς τους απλόχερα την περιφρόνησή του, και εγκαθίδρυσε ένα πρώτο πρώιμο δικτατορικό φασιστικό καθεστώς, ανοίγοντας το δρόμο για το Μουσολίνι,  είναι από τους λίγους ανθρώπους των γραμμάτων με πολιτική και στρατιωτική δράση που έχουν προκαλέσει την έντονη αποστροφή των βιογράφων τους

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...


Ernst Junger - Περί Κινδύνου (Μέρος 1ο)


Το παρακάτω απόσπασμα  είναι ένα κείμενο του  Ernst Junger ενός εκ των διανοητών της λεγόμενης συντηρητικής επανάστασης, στα ελληνικά μεταφράστηκε και δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στο βιβλίο “Φωνές από την Βαϊμάρη” των εκδόσεων Ύψιλον 2011 και ένα μικρό κομμάτι του έχει δημοσιευθεί στο περιοδικό “Έρημη Χώρα”. Κυκλοφόρησε για πρώτη φορα τo 1931 υπό τον αυθεντικό τίτλο “Uber diw Gefahr”.




" ... Ένα από τα σημάδια της εποχής στην οποία μόλις τώρα μπαίνουμε είναι η ολοένα μεγαλύτερη εισχώρηση του κινδύνου στην καθημερινότητά μας. Πίσω από αυτό το γεγονός δεν κρύβεται κάτι αναπάντεχο και τυχαίο αλλά μια καθολική αλλαγή στον εσωτερικό και στον εξωτερικό κόσμο μας. Αυτό το βλέπουμε καθαρά όταν θυμηθούμε πόση σπουδαιότητα έχει αποδοθεί στην έννοια της ασφάλειας κατά την αστική περίοδο που μόλις παρήλθε. Η επαρκέστερη περιγραφή του αστού είναι ίσως αυτή που τον παρουσιάζει ως τον άνθρωπο εκείνο ο οποίος τοποθετεί την ασφάλεια ανάμεσα στις ύψιστες αξίες και διάγει το βίο του αναλόγως. Οι κινήσεις του και τα συστήματά του μοναδικό σκοπό έχουν να εξασφαλίσουν τον χώρο του εναντίον του κινδύνου που κατά καιρούς, μόλις ένα συννεφάκι πάει να σκιάσει τον ουρανό, εμφανίζεται στον μακρινό ορίζοντα. Ωστόσο ο κίνδυνος είναι πάντοτε παρών και επιτίθεται με τρομαχτική επιμονή στα προστατευτικά φράγματα που έχει υψώσει γύρω της η τάξη.


Η ιδιαιτερότητα της σχέσης του αστού με τον κίνδυνο έγκειται στο γεγονός ότι τον αντιλαμβάνεται ως μιαν άλυτη αντίθεση προς την τάξη, δηλαδή ως κάτι παράλογο. Ως προς τούτο διαφέρει από άλλους τύπους ανθρώπων όπως, για παράδειγμα, από τον πολεμιστή, τον καλλιτέχνη και τον εγκληματία που αντιπροσωπεύουν μια υψηλή ή ταπεινή σχέση προς το στοιχειακό. Έτσι η μάχη στα μάτια του πολεμιστή είναι μια διαδικασία που ολοκληρώνεται σε μια ανώτερη τάξη πραγμάτων· η τραγική σύγκρουση για τον συγγραφέα είναι μια κατάσταση όπου το βαθύτερο νόημα της ζωής πρέπει να γίνεται πολύ καθαρά κατανοητό· και μια πόλη που βρίσκεται παραδομένη στις φλόγες μιας πυρκαγιάς ή μιας εξέγερσης αποτελεί πεδίο έντονης δράσης για τον εγκληματία. Από την άλλη μεριά, οι αστικές αξίες ελάχιστα ισχύουν για εκείνον τον άνθρωπο που φλογίζεται από τη φωτιά της πίστης, διότι οι θεοί εμφανίζονται στα στοιχεία της φύσης, όπως στη φλεγόμενη και μη-καιόμενη βάτο. Μέσω των συμφορών και των κινδύνων η μοίρα τραβάει τον θνητό στην ανώτερη σφαίρα μιας υψηλότερης τάξης ... "

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...

Guy Fawkes και οικειοποίηση συμβόλων (Ιδεάπολις)


Οι διαρκείς κατηγορίες της ευρύτερης “αντί - εθνικιστικής συμμαχίας” (από τα mainstream ΜΜΕ μέχρι τις λούμπεν γκρούπες των αντίφα) για βρώμικη προπαγάνδα, οικειοποίηση συμβόλων και παραποίηση ιστορικών δεδομένων από τη μεριά των εθνικιστών, ακόμα και για οικειοποίηση μορφών υποκουλτούρας - όπως το hip hop ή το hipster στυλ - έχουν καταντήσει σαν ένα βαρετό επαναλαμβανόμενο ανέκδοτο. Παρουσιάζονται λες και οι εθνικιστές δεν ζούνε σ' αυτή την κοινωνία, ίσως επειδή κάτι τέτοιο θα ήταν αρκετά βολικό για ορισμένους.



Αφίσα της Φασιστικής κατάληψης Casa Pound (2009)

Στην πραγματικότητα, βέβαια, οι εθνικιστές είναι οι τελευταίοι που αντέγραψαν, έκλεψαν ή οικειοποιήθηκαν σύμβολα, πρόσωπα και καταστάσεις. Οι εθνικοί αγώνες τροφοδοτούν με περισσότερους ήρωες τους εθνικιστές από ότι όλοι οι υπερήρωες των κόμικς μαζί. Κι αυτό αφορά όλα τα έθνη της γης. Αντιθέτως, τα πρωτεία της αντιγραφής και της οικειοποίησης ανήκουν στην αριστερά, η οποία έτσι και αλλιώς έχει προσπαθήσει να κατοχυρώσει την αποκλειστικότητα για το trademark της επαναστατικότητας. Επαναστατικές μορφές και ριζοσπάστες έχουν πέσει θύματα της μυθοπλασίας της αριστεράς, ενώ ακόμα και άσματα όπως το “Γελαστό παιδί”, το οποίο αφορά τον Ιρλανδό εθνικιστή Michael Collins, αλέστηκαν στο μύλο της αριστερής προπαγάνδας. 

Ακόμα, όμως, και υπαρκτά ιστορικά πρόσωπα της αριστεράς “κουτσουρεύτηκαν” και λογοκρίθηκαν για να ταιριάξουν στα ιδεολογικά στεγανά: Από τις αποσιωπημένες εθνικιστικές και φυλετικές θέσεις του Τσε Γκεβάρα και τη συμπάθεια του Κάστρο για τον Χοσέ Αντόνιο, μέχρι τις θέσεις των Μπακούνιν και Κροπότκιν για την πατρίδα και την ηθική, όλα κόπηκαν και ξαναράφτηκαν στα διεθνιστικά πρότυπα της αριστεράς.

Στο ίδιο μοτίβο, μία ακόμα φίρμα που οικειοποιήθηκε η αριστερά, με αποτέλεσμα να κυκλοφορήσουν κάθε είδους σχετικά σλόγκαν και αξεσουάρ προς πώληση, είναι η μασκοφόρα φιγούρα από την ταινία “V for Vendetta”. Με μία πρώτη, επιφανειακή, προσέγγιση η ταινία αναφέρεται σε έναν ελευθεριακό και επαναστατικό τύπο, που κρύβει το πρόσωπό του με μια cool μάσκα και προσπαθεί να ανατρέψει ένα φασιστικό - με την απολίτικη ισοπεδωτική έννοια του ολοκληρωτικού - καθεστώς. 

Αποτελεί, λοιπόν, πρώτης τάξεως ευκαιρία για να υιοθετηθεί η μάσκα και η γενικότερη αισθητική της ταινίας στο πλαίσιο της αντιφασιστικής δράσης, μέσω συνθημάτων, γκράφιτι και στίχων, όπως το περίφημο Remember remember the fifth of November, το οποίο αναφέρεται στη σύλληψη του πραγματικού ήρωα, Guy Fawkes - που η ιστορία του αποτέλεσε έμπνευση για το κόμικ και την ταινία “V for Vendetta” - στις 5 Νοεμβρίου του 1605. 

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...

Giovanni Gentile (30.03.1875 - 15.04.1944)


Ήταν ένας από τους μεγάλους σύγχρονους Ιταλούς φιλοσόφους, θεωρητικός του Ιδεαλισμού και από τους βασικότερους θεμελιωτές της ιδεολογίας του Φασισμού. Ο Gentile ήταν εμπνευσμένος από Ιταλούς στοχαστές όπως Mazzini, Rosmini, Gioberti και Spaventa αλλά ήταν εξίσου έντονες οι επιρροές από τη γερμανική ιδεαλιστικές και υλιστικές σχολές σκέψης - και συγκεκριμένα του Karl Marx, Hegel, Fichte. Ο Friedrich Nietzsche τον επηρέασε σημαντικά κι ο επηρεασμός αυτός διαφαίνεται στο συνολικό έργο του για τη θεμελίωση της Φασιστικής θεωρίας.




Ζει την παιδική του ηλικία στο Campobello di Mazara, και φοιτά το σχολείο Ximenes στο Trapani. Το 1895 εγγράφεται στη σχολή Scuola Normale Superiore di Pisa για να σπουδάσει Φιλοσοφία. Καθηγητές του είναι μεταξύ άλλων οι: Alessandro D'Ancona , Amedeo Crivellucci, Donato Jaia. Κατείχε την έδρα της φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο του Παλέρμο, από το 1907 έως το 1914, και αργότερα στο Πανεπιστήμιο της Πίζα. Λίγο αργότερα ο Gentile αρχίζει να εκδίδει τα σημαντικά έργα του: The Theory of Mind as Pure Act (1916) και το Logic as Theory of Knowledge (1917). Στα έργα αυτά ο Gentile διατύπωσε την ιδέα που αποκάλεσε Πραγματικό Ιδεαλισμό «Actualism».



Ήταν υπουργός Δημόσιας Εκπαίδευσης το 1923 στη φασιστική κυβέρνηση του Μουσολίνι. Έμεινε στην πολιτική ιστορία της Ιταλίας για την εφαρμογή σαρωτικής μεταρρύθμισης του ιταλικού συστήματος δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, που αναφέρονταν ως "Riforma Gentile", η οποία είχε μια βαθιά και μακροχρόνια επίδραση στην ιταλική εκπαίδευση. Θεωρούσε την παιδεία σαν τον σημαντικότερο παράγοντα υποδομής της ιδανικής πολιτείας. Διακήρυσσε ότι δεν είναι δυνατόν να υπάρξουν πραγματικοί μαθητές εκεί όπου υστερούν οι δάσκαλοι. Ο κύριος σκοπός του ήταν να χορηγήσει μεγάλη αυτονομία στους δασκάλους και να τονίσει τη σπουδαιότητα της φιλοσοφίας. Η θρησκεία θα εδιδάσκετο μόνο σε σχολεία στοιχειώδους εκπαιδεύσεως, χρησιμεύοντας σαν η πρώτη επαφή με την απλή φιλοσοφία για τους νεαρούς μαθητές, οι οποίοι στη συνέχεια θα διδάσκονταν φιλοσοφία αντί της θρησκείας στα σχολεία της μέσης εκπαίδευσης. 

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...

Μνήμη Επιστράτων - «Ελληνικοί Εσπερινοί» 18 - 19 /11 /1916: ο δικός μας Νοέμβρης …


του Wolverine


Όταν το ημερολόγιο δείχνει τον μήνα που διανύουμε φέρνουμε και πάλι με συγκίνηση στο νου μας το αυθεντικό λαϊκό εξεγερσιακό κλίμα του Νοεμβρίου του 1916 και τους ηρωικούς Έλληνες Επίστρατους. Μια άγνωστη σε πολλούς περίοδος της ιστορίας που όσο διώχνουμε όμως από πάνω της την ομίχλη του χρόνου τόσο αυτή φανερώνεται πιο λαμπερή σε όλους αυτούς που συνεχίζουν να δηλώνουν σε πείσμα των καιρών Αντιδημοκράτες.




Οι Επίστρατοι υπήρξαν η πρώτη μαζική οργάνωση στην πολιτική ιστορία του τόπου και «πρωτοφασιστικό» πολιτικό ρεύμα πριν την επίσημη γέννηση του Φασισμού της Ιταλίας! Σύγχρονοι ιστορικοί θεώρησαν το ένοπλο κίνημα των Επιστράτων ως ένα «πρωτοφασιστικό» φαινόμενο της εποχής και φυσικά αυτό το γεγονός έδωσε τροφή στα μαντρόσκυλα του σύγχρονου «αντιφασισμού» για να ξερνάνε επί πολλά χρόνια την χολή τους απέναντι στην ιστορική συνεισφορά των εν λόγω πολεμιστών.Έφεδροι υπαξιωματικοί και απλοί στρατιώτες στην πλειοψηφία τους οι οποίοι μετά την αποστράτευση του Μαΐου του 1916 και πριν γυρίσουν στα σπίτια τους οργανώνονται και εξοπλίζονται «μέχρι τα δόντια». Γνωρίζουν ότι τους συνδέουν πολλά περισσότερα από ένα τιμητικό στρατιωτικό δίπλωμα στον τοίχο. Είναι τα τραύματα τους και οι εμπερίες στα χαρακώματα καθώς και η «δίψα» για μια Ελεύθερη Ελλάδα χωρίς ξένους να κάνουν κουμάντο στον τόπο μας. Με την δαιμονική φύση του Ιωάννη Μεταξά σε θέματα οργάνωσης ιδρύουν σε ελάχιστο χρόνο μέσω του Πανελληνίου Συνδέσμου Εφέδρων (ΠΣΕ) 400 σωματεία σε ολόκληρη την χώρα και γρήγορα στελεχώνονται από 100.000 μέλη αν και κάποιες πηγές κάνουν λόγο για τον διπλάσιο αριθμό!




Η πολιτική βάση των Επιστράτων υπήρξε βαθύτατα λαϊκή και ταυτίστηκε με τον βασιλικό θεσμό και τον Κωνσταντίνο ΙΒ' αλλά κυρίως με την προάσπιση της ελληνικής παράδοσης. Να σημειωθεί ότι με τον λεγόμενο «Βενιζελισμό» συμπαρατάχθηκαν οι αστοί και οι υπηρέτες των μεγάλων δυνάμεων και των αστικών δημοκρατιών ενώ από την άλλη πλευρά οι βιοπαλαιστές, οι εργάτες και οι αγρότες, όλοι αυτοί που γοητεύτηκαν από την δύναμη της Αντιδημοκρατικής σκέψης και τόνισαν την ανάγκη για την άμεση αμφισβήτηση των δήθεν ανθρωπιστικών «αξιών» της Γαλλικής Επανάστασης. Οι Επίστρατοι οι οποίοι αποτελούσαν την ελληνική «έκδοση» των γνωστών Arditi (βετεράνοι των χαρακωμάτων) πρωτοστατούσαν στην πολεμική ενάντια στην πλουτοκρατία και την αστική δημοκρατία, ενώ στελεχώθηκαν από τα κοινωνικά στρώματα που συνδέθηκαν με τον τόπο και την εργατική δύναμη του Έθνους. Είναι λοιπόν εύλογος ο παραλληλισμός των Επιστράτων ειδικά με δύο κινήματα πού προμήθευσαν στον Ιταλικό φασισμό και στον Γερμανικό ναζισμό, αντίστοιχα, τον σημαντικότερο κι αναντικατάστατο αρχικό τους πυρήνα: το κίνημα των παλαιών πολεμιστών (ex-combattenti) στην Ιταλία και τα Εθελοντικά Σώματα (Freikorps) στη Γερμανία. Ακόμη πιο ταιριαστός φαίνεται πάντως ο παραλληλισμός με παραστρατιωτικές οργανώσεις όπως η Γερμανική Stahlhelm και η Αυστριακή Heimwehr.


Δεν είναι τυχαίο ότι οι Έλληνες εργάτες σε ολόκληρη την Ελλάδα ακόμη και στα μέρη της ξενιτιάς πιστοί στο Αίμα και στην Πατρώα Γη ενίσχυσαν τους Επίστρατους ως απάντηση στα δόγματα του φιλελευθερισμού και του μαρξισμού και συσπειρώθηκαν μαζικά σε όλες τις εργατουπόλεις μόλις τους κάλεσε η Σάλπιγγα του καθήκοντος. Καθόλου τυχαίο να υπάρχει μεγάλη συμμετοχή εκ μέρους των εργατών και αγροτών αφού σε κάθε ναυπηγείο και γιαπί οικοδομής, σε κάθε ορεινό ή παραθαλάσσιο χωριό το συναίσθημα για την πατρίδα παρέμενε την εποχή εκείνη δυνατό. Χιλιάδες εξ αυτών έτοιμοι να πεθάνουν για τον θεσμό που πέρα από το πρόσωπο είχε συνδεθεί με τις πολεμικές νίκες του Ελληνισμού και αυτό ήταν κυρίως που τους κρατούσε πιστούς στις αξίες της Πατρίδας και της Λαϊκής κοινότητας πολύ περισσότερο από μια τυπική προσκόλληση στην δυναστεία. Πήραν τα όπλα και τις σπάθες για να ξεπλύνουν την ντροπή που επέβαλλαν οι ξένοι και οι συνεργάτες τους καθώς και οι Ιουδαίοι συμβουλάτορες που καθοδηγούσαν και χρηματοδοτούσαν τους εκβιαστές του λαού μας.


Το κράτος της «Εθνικής Αμύνης» που επέβαλε ο Βενιζέλος με τις λόγχες των ξένων δυνάμεων είχε ως στόχο να ταπεινώσει τον Λαό και τον Στρατό και να παρασύρει την Ελλάδα στον πόλεμο ενάντια στις δυνάμεις των κεντρικών δυνάμεων. Παρόλο τα λάθη της ηγεσίας του Κωνσταντίνου και την αδυναμία του να αντισταθεί την κρίσιμη στιγμή στις απαιτήσεις των πλουτοκρατών αρνήθηκαν την υποχώρηση της ηγεσίας που φάνηκε ανέτοιμη και δεν ανέχθηκαν στο ελάχιστο την πρόκληση των Άγγλων και Γάλλων πεζοναυτών που ξεπέρασαν τους 3.000 μετά την απόβαση τους στο Φάληρο καθώς και την σχεδιασμένη παράδοση των Ελληνικών όπλων. Στις 18 και 19 Νοεμβρίου του 1916 περισσότεροι από 20.000 Επίστρατοι έπεσαν σαν πραγματικός κεραυνός απάνω στις δημοκρατικές ορδές που είχαν προηγουμένως αποκλείσει και βομβαρδίσει τον Πειραιά και την Αθήνα με αποτέλεσμα οι τελευταίοι να αποσυρθούν και να πέσουν στην θάλασσα. 





Οι Επίστρατοι μαζί με τον Ελληνικό Στρατό ανάγκασαν τους Δημοκρατικούς να υποχωρήσουν και η νίκη αυτή γράφτηκε με χρυσά γράμματα στην ιστορία και μάλιστα απέναντι σε 4 μεγάλες δυνάμεις. Οι δυνάμεις της «Εγκάρδιας Συννενόησης» είχαν 62 νεκρούς και περισσότερους από 150 τραυματίες ενώ οι Επίστρατοι 41 νεκρούς και 64 τραυματίες. Δεν πτοήθηκαν ούτε από την δόλια ενέργεια οπαδών του Βενιζέλου - κάποιοι εξ αυτών Ιουδαίοι στην καταγωγή - οι οποίοι πυροβολούσαν προς το πλήθος μέσα από τα πολυτελή μέγαρα τους πράξη που δεν τους κατέβαλε φυσικά αλλά τους χαλύβδωσε ακόμη περισσότερο για την συνέχιση του αγώνα. 


Προσπάθησαν να «εκκαθαρίσουν» γνωστούς πλουτοκράτες όμως ο ανθρωπισμός του παλατιού - sic - δεν άφησε το πεδίο ελεύθερο για  να αποδοθεί η λαϊκή δικαιοσύνη. Είχαν κάθε δικαίωμα να εκδικηθούν αφού επί σειρά ετών είχαν «μαρτυρήσει» από τις απάνθρωπες ενέργειες των δυνάμεων της «Συνεννόησης» και έβλεπαν με τα ίδια τους τα μάτια τα αποτελέσματα του αναγκαστικού λιμού στον οποίο τους επέβαλαν οι δημοκράτες και οι αστοί. Αυτή η τακτική που υπήρξε έμπνευση των Άγγλων είχε ως συνέπεια την επανεμφάνιση ασθενειών και την έλλειψη πρώτων υλών και εφοδίων άμεσης ανάγκης όπως φάρμακα καθώς και την αποδόμηση του κοινωνικού ιστού.


Οι απόπειρες των πλουτοκρατών να επιβληθούν δια της λόγχης στην Σκιάθο και σε άλλες περιοχές αποκρούστηκαν επιτυχώς ενώ οι βιασμοί και οι λεηλασίες των Γαλλικών στρατευμάτων στην Θεσσαλία οδήγησαν ακόμη περισσότερους να ενταχθούν στο πλευρό των «εθνικιστικών» δυνάμεων. Οι Βενιζελικοί σε συνεργασία με τους Αγγλογάλλους επέβαλλαν παντού τρομοκρατία και βασανιστήρια φτάνοντας στο σημείο να εκδώσουν επίσημη διαταγή με ευθύνη των κοινοταρχών προς ανεύρεση «άπορων κορασίδων» οι οποίες θα ικανοποιούσαν τις σεξουαλικές ορέξεις των ξένων κατοχικών στρατευμάτων και τις λόγχες πάνω στις οποίες στηρίχθηκε ο Βενιζελισμός και τα συμφέροντας της πλουτοκρατίας! 


Η δημοκρατία υπήρξε αντιλαϊκή και  βάρβαρη για πολλοστή φορά και οι πράξεις αυτές υπενθυμίζουν ότι «από την Μήλο και την Εύβοια της αρχαιότητας, την Βανδέα και την Απείρανθο της Νάξου,  μέχρι το Αμβούργο την Δρέσδη και τον Πειραιά η φωνή της ιστορίας αντηχεί στις συνειδήσεις των Εθνικοσοσιαλιστών και των Φασιστών: Θάνατος στη Δημοκρατία!» Τον Ιανουάριο του ’17 οργάνωσαν εκστρατεία ενάντια στη Νάξο και αιματοκύλισαν τον τόπο επειδή οι Έλληνες υποστηρικτές των Επιστράτων δεν ήθελαν να υποταχθούν στο ντόπιο και ξένο κεφάλαιο. Στο χωριό Απείρανθος της νήσου πολυβόλησαν με μπόλικη δημοκρατική ευαισθησία ... 40 γυναικόπαιδα αφού πρώτα σκότωσαν 30 ένοπλους άνδρες που υπερασπίστηκαν το βιος τους απέναντι στους εισβολείς ενώ κανονιοβόλησαν το χωριό με τα πυρά ενός ελληνικού αντιτορπιλικού! Πολλοί ντόπιοι ανέβηκαν στα βουνά για να συγκροτήσουν Εθνικοεπαναστατικές ένοπλες ομάδες ή προσπάθησαν να μεταβούν στα μεγάλα αστικά κέντρα. Δυστυχώς η κάμψη του ηθικού του Κωνσταντίνου ΙΒ' άφησε μόνους τους δεκάδες χιλιάδες Επίστρατους οι οποίοι συνέχιζαν να πολεμούν όχι μόνο την λιμοκτονία αλλά και την κρατική τρομοκρατία.


Ο «Φασισμός» των Επιστράτων παρόλο που έμεινε ανολοκλήρωτος πήρε μορφή ενάντια στο κράτος που ήθελαν να επιβάλλουν τα συμφέροντα των μεγάλων δυνάμεων και τα δεκανίκια της πλουτοκρατίας που εκφράστηκαν την εποχή εκείνη στο πρόσωπο του Βενιζέλου. Οι μάχες και οι θυσίες στην Αθήνα και τον Πειραιά υπήρξαν το πρόπλασμα για την μετέπειτα συγκρότηση των Ελληνικών Εθνικοεπαναστατικών κινήσεων. Είναι σημαντικό να αναφερθεί ότι ο κορυφαίος διανοούμενος Αρίστος Καμπάνης γοητευμένος από την ορμή και το πολεμικό θάρρος των Επιστράτων του ’16 γράφει χαρακτηριστικά το ’22 αμέσως μετά από μια δυναμική αντιδημοκρατική ενέργεια: «Οι Φασίστι του καθεστώτος, πρώην φαλαγγίται και επίστρατοι, έκαμαν χθες την πρώτην των εμφάνισιν...»

Βιβλιοπαρουσίαση: «Νέοθρον Αέλλανον Διάστημον» του Χρήστου Νίκα εκδόσεις «Απολλώνιον Φως»




Παρουσιάζουμε το βιβλίο του Χρήστου Νίκα «Νέοθρον Αέλλανον Διάστημον» μια πρωτοπόρο μελέτη επί της Ελληνικής Γλώσσης με άξονα την ηχοκραδασμική ισχύ και έμμετρη αρμονία αυτής. Στο βιβλίο μεταξύ άλλων αναλύεται η σημασία του πολυτονικού συστήματος, οι μοναδικές ηχοβολές της ελληνικής, και αναλύεται γενικώς η ελληνική βιοθεωρία και οικολογία σε αντιδιαστολή με τη σημερινή πολιτισμιακή παρακμή. Στο βιβλίο περιλαμβάνονται και 16 ύμνοι γραμμένοι σε διάφορες αρχαιοελληνικές διαλέκτους συνοδευόμενοι από απόδοση στη νεοελληνική και μετάφραση στη παλαιά αγγλική.


Για περισσότερα: xnikas@yahoo.com

Νυρεμβέργη αντίστροφη


του Νίκου Ορφανουδάκη

Εξορίες λοιπόν, φυλακές και κρεμάλες.
Δώσατε την χειραψία,
Πάνω απ' τα συντρίμμια της Ευρώπης
Και το μάτι σας μετρούσε
Ποιος στον άλλο πρώτος
Το μαχαίρι του θα καρφώσει.
Πως όμως θα ησυχάσετε "Ελευθερωτές"
με τα τρελά απ' τις πυρκαγιές μάτια της Δρέσδης
καρφωμένα στις αποφάσεις σας;
Σας ειρωνεύεται το μακάβριο χαμόγελο
Των παιδικών κρανίων της Χιροσίμας
- μα σε συνείδηση που δεν υπάρχει
βαραίνουν άραγε ποτέ τα "ημέτερα εγκλήματα"; -
Επαγγελματίες σωτήρες,
η Ιστορία σας χρωστά μια Νυρεμβέργη αντίστροφη. 




Codreanu: ο δικός μας Che, μόνο καλύτερος!


" ... Ο Corneliu Zelea Codreanu (1899 - 1938) ήταν ο ιδρυτής και ηγέτης της Λεγεώνας του Αρχαγγέλου Μιχάηλ (Legiunii Αrchanghelul Mihail). Η Σιδηρά Φρουρά (Garda de Fier), πολιτική έκφραση του Λεγεωναρισμού, ήταν ένα φασιστικό κίνημα που όμως διέφερε σημαντικά από τα αντίστοιχα κινήματα της Ιταλίας και Γερμανίας. Ο ίδιος ο Codreanu, είχε πλήρη συναίσθηση αυτής της διαφοράς, την οποία και διετύπωσε ως εξής: "Τα φασιστικά κινήματα σκοπεύουν στην προστασία και αναγέννηση τριών στοιχείων: της ζωτικής δύναμης, της μορφής και του πνεύματος. Ο γερμανικός εθνικοσοσιαλισμός δίνει έμφαση στην στην ζωτική δύναμη (φυλή). Ο ιταλικός φασισμός δίνει έμφαση στην πολιτική ισχύ και (μορφή). Ο ρουμανικός Λεγεωναρισμός δίνει έμφαση στο Πνεύμα!"



Πραγματικά, στόχος του Codreanu δεν ήταν μόνο η κάθαρση του πολιτικού συστήματος της χώρας του από την εβραιοκρατούμενη πλουτοκρατία που είχε εγκατασταθεί σε κάθε αρμό και κόμβο της κρατικής μηχανής, αλλά κυρίως, η πνευματική και ηθική αναγέννηση του έθνους του, η δημιουργία ενός νέου τύπου ανθρώπου, του οποίου ο βίος θα ήταν εγκεντρισμένος στις επιταγές της Παράδοσης (κατά Evola και Guenon). Η ίδια η Λεγεώνα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ δεν ήταν ένα απλό κίνημα αλλά ένα αληθινό τάγμα ασκητών/πολεμιστών (Βrahmankshatriyas, όπως έχουμε περιγράψει σε προηγούμενα μας γραπτά), με αυστηρά κριτήρια αποδοχής στους κόλπους της, αποδιώχνοντας έτσι αριβίστες και απάχηδες. Έγραφε χαρακτηριστικά ο Codreanu: "Aπό τη Λεγεώνα ένας Νέος Άνθρωπος θα αναδυθεί, ένας Άνθρωπος με ηρωικό χαρακτήρα, ένας γίγαντας της Ιστορίας που θα αγωνιστεί εναντίον των εχθρών του Έθνους μας, ενώ ο πόλεμός του δεν θα είναι μόνο υλικός αλλά και μεταφυσικός".


Ο Codreanu είχε κερδίσει με την ακεραιότητα του ήθους του, την σπάνια προσωπικότητα και τον μαχητικό χαρακτήρα του, τον θαυμασμό όχι μόνο των συναγωνιστών του και των πιο σπουδαίων Ρουμάνων πνευματικών ανθρώπων (Μircea Eliade, Emile Cioran), αλλά και του συνόλου του Ρουμανικού Λαού. Η κατωτερότητα των πολιτικών αντιπάλων του απλά υπογράμμιζε την υπεροχή του, η επιβολή του στους γύρω του ήταν φυσική και αβίαστη, ενώ η επιρροή του σχεδόν μεταφυσική και αδιάπτωτη. Όταν τελικά η πολιτική ισχύς του έγινε επικίνδυνη για το Σύστημα, και αφού απέρριψε την τακτική της μετάνοιας και των δουλικών οσφυοκαμψιών, φυλακίστηκε και δολοφονήθηκε από τους ψοφοδεείς και ουτιδανούς Πραιωριανούς του Συστήματος. Αφού στραγγαλίστηκε, πυροβολήθηκε πισώπλατα, το πρόσωπό του παραμορφώθηκε με οξύ και τελικά ενταφιάστηκε κάτω από 4 τόνους τσιμέντο! Μένος ακάθακτης βλακείας ή μεταφυσικός φόβος; ... "


για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...

Ο Sir Oswald Mosley και η "Βρετανική Ένωση Φασιστών"




Στις 16 Νοεμβρίου 1896, γεννήθηκε ο Σερ Οσβάλντ 6ος Βαρονέτος του Μόσλεϋ, ο ηγέτης των “Βρετανικής Ένωσης Φασιστών” του Μεσοπολέμου και ο οραματιστής μιας ενιαίας μεταπολεμικής Ευρώπης. Ο  Μόσλεϋ εμπνεύσθηκε την “Βρετανική Ενωση Φασιστών” μετά την επίσκεψη του το 1932 στην εθνικιστική Ιταλία όπου γοητεύθηκε από το σύστημα του κορπορατισμού. 

Είχε για σύνθημα το “Η Βρετανία στους Βρετανούς” και σήμα τον κεραυνό, σύμβολο της δράσης. Τα δε μέλη της ντυνόταν στα μαύρα, όπως οι Ιταλοί Μελανοχιτώνες. Όμως ο φασισμός του Μόσλεϋ ήταν μια καθαρά δικιά του σύνθεση, όπου θα ένωνε όλα τα στοιχεία που τον ήδη τον χαρακτήριζαν ως πολιτικό και ως άτομο από την στιγμή που πολέμησε στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και την περίοδο που υπήρξε βουλευτής πρώτα του Συντηρητικού και μετέπειτα του Εργατικού Κόμματος. 

Σε αυτόν υπήρχαν ο ηρωισμός του στην διάρκεια του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου και η «αδελφοσύνη των χαρακωμάτων» που θα έκανε τον Μόσλεϋ, ένα γεννημένο αριστοκράτη να είναι δίπλα στον απλό εργαζόμενο λαό και ενάντια στους πολιτικούς που πούλησαν την “χαμένη γενιά” του πολέμου. Υπήρχε ο “σοσιαλιστικός ιμπεριαλισμός” του Τζόσεφ Τσάμπερλαιν σε συνδυασμό με αγώνα για θεσμοθέτηση μεγαλύτερων μισθών, λιγότερων ωρών, προγράμματα στέγασης για ολόκληρο το έθνος, κατάργηση των παραγκογειτονιών, υγειονομική πρόνοια και προστασία των παιδιών...


για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...

Roberto Farinacci (16.10.1892 - 28.04.1945)


«… Κρεμόνα, 6 Σεπτεμβρίου 1920. Οι σοσιαλοκομμουνιστές, ήταν εξοργισμένοι. Περπατούσαν κατά ομάδες για να δημιουργήσουν κλίμα απειλής προς τους Φασίστες οι οποίοι είχαν απομονωθεί ... Ανέμεναν το βράδυ ώστε με σκοπό να προχωρήσουν στο μεγάλο χτύπημα. Ήταν ενήμεροι ότι το βράδυ, μετά το δείπνο -  εννοείται θα βρίσκομαι - στο ενυδρείο. Μερικοί Φασίστες ήρθαν στο σπίτι μου την προγραμματισμένη ώρα του δείπνου και με ικέτευαν να μην βγω, διότι είχαν συνωμοτήσει σημαντικές πράξεις εναντίον μου. Φυσιολογικά εγώ δεν θα μπορούσα - σε τέτοια κατάσταση εννοείται -  να δείξω ότι δεν έχω  δύναμη στην περίπτωση μου, αλλά το βράδυ, πήγα στο ‘’Ενυδρείο’’ το μπαρ όπου συχνάζω …»


ευχαριστίες στην Συντρόφισσα Lagertha για την μετάφραση του αποσπάσματος

Ο δρόμος είχε την δική του ιστορία ...




Ο δρόμος είχε την δική του ιστορία
Κάποιος ιουδαίος την έγραψε στον τοίχο με μπογιά
Ήταν μια λέξη μοναχά προδοσία
Και ύστερα είπαν πως την έγραψαν κομματικά σκυλιά

Κι ύστερα κύλησε γραικυλισμός κι η υστερία
Πέρασε εύκολα από την τσέπη στην καρδιά
Ο τοίχος έγραφε μεγάλη προδοσία
Εντός πωλούνται πάσης φύσεως μυαλά

Τις Κυριακές από νωρίς στα εκλογοδικεία
Και ύστερα μάσα μίζες και democracy να φας
Ο δρόμος είχε την δική του ιστορία
Και ύστερα είπαν πως την έγραψαν κομματικά σκυλιά 

Κωστής Παλαμάς: Τ’ άτι σου ακόμα μας πατά, Μπραΐμη!




Κωστής Παλαμάς - Σατιρικά Γυμνάσματα

Πρόγονους πάρε, απόγονους, δαιμόνους,
όλα της Ιστορίας τα συναξάρια,
όλους του Ελληνισμού τους φανφαρόνους,

όλα της Ρωμιοσύνης τα καμάρια,
του Λόγου τις κορφές, τους παραλήδες,
τους σοφούς, των πολέμων τα λιοντάρια,

Όμηρους, Αρχιμήδες, Αχιλλήδες,
καθώς περνούν ανάκατα στη στράτα,
Καποδίστρηδες, Διάκους, Κοραήδες.

Όλα φκιάστα γκιουβέτσι και σαλάτα,
νά και το ρετσινάτο στην ταβέρνα,
και τα βιολιά, και ρίξου τους και φά’ τα.

Κέρνα, ρούφα, ξεφάντωνε, και ξέρνα.

***

Οι βωμοί συντριμμένοι, και σβησμένα
τα πολυκάντηλα όλα της λατρείας.
Ούτ’ η Αθηνά, πολεμική παρθένα,

και μήτε η ευλογία της Παναγιάς.
Σ’ αρχαία και νέα, παλάτια και ρημάδια
τ’ άδειο παντού· το κρύο της αθεΐας.

Σαν αγριμιών και σαν αρνιών κοπάδια,
ζουν οι ζωές, τρων, τρώγονται και πάνε.
Κι απάνου απ’ όλα των θεών τα βράδια

υπέρθεα ξωτικά φεγγοβολάνε
μακριά από μας Ιδέα και Επιστήμη.
Βάρβαροι σε ναούς τις προσκυνάνε.

Τ’ άτι σου ακόμα μας πατά, Μπραΐμη! 

Για εκείνη την στιγμή ζούμε ...




του Φαλαγγίτη

"Για εκείνη την στιγμή ζούμε. Για το ξημέρωμα που η σάλπιγγα της συνείδησης θα ξεθαφτεί από τα παράλια της ματωμένης γης και θα σημάνει και πάλι την επίθεση. Είναι αλήθεια ότι δεν θα δούμε πολλούς να μας πλαισιώνουν. Καλύτερα όμως γιατί έτσι θα μπορούμε να νιώθουμε πιο ξεχωριστοί. 

Για εκείνη την στιγμή ζούμε. Που θα υπερασπιστούμε την Ροδόπη και την Λευκωσία από τις ορδές της Ασίας, ακόμη και αν αχνοφαίνονται οι κλωστές της προδοσίας πάνω από τα κεφάλια της προδοτικής ηγεσίας. Ποιος δεν θέλει να ζήσει την στιγμή που ενώ οι λιγόψυχοι θα κλαίνε και θα μοιρολογούν την ατυχία τους εμείς θα χαμογελάμε όπως οι πρόγονοι μας που επιζητούσαν να πέσουν για τους Θεούς και την Πατρώα Γη. Δεν θέλουμε να μας καταλάβουν. Δεν μπορούν άλλωστε όλοι να μας νιώσουν. 

Για εκείνη την στιγμή ζούμε. Που αυτοί θα παίρνουν τα εισιτήρια για το Λονδίνο και εμείς το τρένο για το μέτωπο. Θα νιώθουμε ακόμη τα φιλιά πάνω στην σάρκα των δικών μας ανθρώπων, αλλά θα επιζητούμε την ανάσα του Θανάτου για να τον πιάσουμε γερά από το γυμνό από την σάρκα χέρι και να φωνάξουμε μαζί ΖΗΤΩ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ όπως οι υπερασπιστές του Αλκαζάρ. 

Για εκείνη την στιγμή ζούμε. Που εμείς θα φοράμε την Χαμογελαστή Νεκροκεφαλή μέσα από την παραλλαγή γνωρίζοντας ότι στην πρώτη την γραμμή χιλιάδες άλλοι θα δώσουν το παρών, αν είναι να πέσουμε θα το κάνουμε κοιτώντας το Ήλιο τον Αρχηγό λουσμένοι στο Φως της ροδοκόκκινης αυγής. Με τεταμένη την Δεξιά θα μας ξεπροβοδίσουν οι Σύντροφοι αν έρθει το στερνό το αντίο" 

Richard Wagner & Yukio Mishima


Μετάφραση - Απόδοση: Τίσις


ΟΙ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥ «ΤΡΙΣΤΑΝΟΣ & ΙΖΟΛΔΗ» ΚΑΙ ΤΟΥ «ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ»

Θα επιχειρήσω μια σύγκριση μεταξύ του «Τριστάνος & Ιζόλδη» του Βάγκνερ και του «Πατριωτισμός» του Μισίμα. Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να εξηγήσω την πλοκή του «Πατριωτισμού» στους παρευρισκόμενους. Ο Μισίμα μετέφερε το βιβλίο του στην μεγάλη οθόνη με το ίδιο όνομα, πρωταγωνίστησε ο ίδιος και χρησιμοποίησε ως μουσική επένδυση της ταινίας την όπερα του Βάγκνερ «Τριστάνος & Ιζόλδη». Αν και τούτη η παρατήρηση κάθε άλλο παρά πρωτότυπη είναι, αυτή η ίδια η επιλογή του Μισίμα προς το συγκεκριμένο έργο του Βάγκνερ δεν δείχνει ότι υπάρχει κάτι κοινό ή όμοιο μεταξύ των δύο έργων;




Αυτά τα δύο σπουδαία έργα, το «Τριστάνος & Ιζόλδη» και ο «Πατριωτισμός», φέρουν αρκετά κοινά χαρακτηριστικά• ας ξεκινήσω με το προφανές και επιφανειακό στοιχείο: οι πρωταγωνιστές είναι όλοι όμορφοι. Στον «Πατριωτισμό», αυτό το στοιχείο τονίζεται ιδιαιτέρως.

Στην αρχή ακόμα της αφηγήσεως, λέγεται: «Περιττό να πω, ότι αυτοί που παρευρέθηκαν στην γαμήλια τελετή του υπολοχαγού Takeyama και της γυναικός του, ακόμα και αυτοί που κοίταξαν μόνο την φωτογραφία τους, δεν μπορούσαν να μην θαυμάσουν την ομορφιά της νύφης και του γαμπρού». Και καθ’ όλην την αφήγηση του μυθιστορήματος, διαβάζουμε διάφορες λεπτομερείς και εξαίσιες περιγραφές για το πώς και πόσο όμορφοι ήσαν. Η ομορφιά των δύο νεαρών πρωταγωνιστών συνιστά προϋπόθεση και του «Τριστάνος & Ιζόλδη». Η εξήγηση είναι απλή: τόσο ο Μισίμα όσο και ο Βάγκνερ είναι τελειομανείς, και γι’ αυτούς οι πρωταγωνιστές μιας ρομαντικής ιστορίας επιβάλλεται να είναι πανέμορφοι χωρίς κανένα ψεγάδι• αλλιώς η ιστορία δεν έχει νόημα. Είναι τόσο απλό.




Η ΝΥΧΤΑ ΚΑΙ Η ΠΑΡΟΡΜΗΣΗ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

Η επόμενη ομοιότητα βρίσκεται στο ότι και τα δύο έργα αφηγούνται ιστορίες της νύχτας, μιας νύχτας που μοιάζει ατελείωτη, μιας νύχτας την οποία δεν αγγίζει ποτέ η αυγή• και ίσως ούτε κάποιο φωτεινό και όμορφο σεληνόφως. Ακόμα και αν κάνει την εμφάνισή του στον ουρανό το φεγγάρι, το φως του θα είναι αμυδρό και ωχρό, μόλις που θα αχνοφαίνεται στο περιρρέον σκότος, προκαλώντας ακόμα μια πιο υποβλητική ατμόσφαιρα.

Το κεντρικό μέρος του «Πατριωτισμού» εξελίσσεται κατά την διάρκεια μιας νύχτας από την αρχή προς το τέλος της. Η ιστορία εκτυλίσσεται σε ένα λεπτομερώς κατασκευασμένο σκηνικό, ώστε να αποπνέει την ατμόσφαιρα που περιγράφεται στο βιβλίο: «η νύχτα σε τούτη την συνοικία είναι τόσο ήσυχη, που ούτε κάποιος απομακρυσμένος ήχος κίνησης δεν ακούγεται».

Στο «Τριστάνος & Ιζόλδη» η σκηνή της ευδαιμονίας (2η Πράξη), διαδραματίζεται επίσης την νύχτα. Η Ιζόλδη δυσανασχετεί με το φως της μέρας και το περιγράφει με προσφωνήσεις όπως, «Αλίμονο, άκαρδε υπηρέτη!» και φράσεις όπως «ψεύτικος φωτισμός», ενώ ο Τριστάνος αναφέρει «είμαστε η θυσία στην νύχτα», και «εμείς είμαστε αυτοί που λαμβάνουμε τα βαθειά μυστικά της νύχτας», προτάσεις με τις οποίες δηλώνει ότι οι δυό τους ανήκουν στην νύχτα. Έπειτα, οι δυό τους, σε μια κατάσταση εκστάσεως, αρχίζουν να τραγουδούν δυνατά σε ντουέτο «Αλίμονο, η αιώνια νύχτα, η ευχάριστη νύχτα, η νύχτα του υψηλού και ευγενούς έρωτος».




Αλλά τι ακριβώς σημαίνει αυτό το σύμβολο της νύχτας;

Η νύχτα συμβολίζει τον θάνατο. Για να είμαι πιο ακριβής, συμβολίζει την διαδρομή από τον κόσμο των ζωντανών προς την μεταθανάτια ζωή. Η ημέρα δεν σχετίζεται με τον θάνατο, τουλάχιστον όχι με τον όμορφο κόσμο του θανάτου και την μετά θάνατον ζωή που οι πρωταγωνιστές και των δύο ιστοριών αναζητούν διακαώς. Συνεπώς, το κεντρικό μοτίβο του άσβεστου πόθου του θανάτου και της νύχτας αποτελεί την σημαντικότερη και πιο αξιοσημείωτη ομοιότητα των δύο αφηγήσεων.

Και στις δύο ιστορίες, η ενέργεια που οδηγεί στον θάνατο είναι ένα ρεύμα που ρέει σταθερώς και υπογείως. Εκπέμπει το πρόδηλο μήνυμα πως ο θάνατος είναι ο σκοπός και ότι μόνο στον θάνατο μπορούμε να βρούμε την απόλυτη ομορφιά και την ιδανική αγάπη. Επιπλέον, ο θάνατος απεικονίζεται μ’ έναν εξαιρετικά αισθησιακό τρόπο.

Στο βιβλίο του με τίτλο Self - selected Short Stories, ο Μισίμα έκανε τα εξής σχόλια στο υστερόγραφο: «οι σκηνές του έρωτα και του θανάτου, της τέλειας ενώσεως του ερωτισμού και του ενάρετου σκοπού και η αμοιβαία ενισχυτική αλληλεπίδρασή τους όπως περιγράφεται εδώ, μπορώ να πω ότι αποτέλεσαν την πρώτη και την υπέρτατη ευδαιμονία στην οποία προσέβλεπα σε όλη μου την ζωή». Με άλλα λόγια, ο θάνατος είναι η ύψιστη ευδαιμονία και ο απώτατος σκοπός. Αυτό ταιριάζει απόλυτα και με το «Τριστάνος & Ιζόλδη».

Στον «Τριστάνο», ο «θάνατος» και άλλες λέξεις με την ίδια σημασία εμφανίζονται 45 φορές. Η παρόρμηση του θανάτου σ’ αυτό το έργο είναι ένα από τα πιο έντονα στοιχεία του. Στην σκηνή όπου ο Τριστάνος και η Ιζόλδη τραγουδούν δυνατά σε ντουέτο εκστασιασμένοι «Λοιπόν πεθαίνουμε, γινόμαστε Ένα για πάντα και ποτέ δεν θα χωρίσουμε, ποτέ δεν θα ξυπνήσουμε, χωρίς φόβο και χωρίς όνομα, τυλιγμένοι στην αγάπη ανήκουμε ο ένας στον άλλον, μόνο για να ζήσουμε αγαπημένοι..» αποδεικνύεται ότι κατά το ήμισυ είχαν ήδη αναχωρήσει για τον άλλο κόσμο.

Το ίδιο συμβαίνει και στον «Πατριωτισμό». Αναμένοντας τον σύζυγό της, που δεν έχει επιστρέψει εδώ και 2 μέρες μετά το Γεγονός στις 26/2 (1), η νιόπαντρη Reiko είχε ήδη ένα προαίσθημα θανάτου και βρίσκεται σε μια ψυχική κατάσταση έκστασης. Ως εκ τούτου, αφού τελικώς ο σύζυγός της επιστρέφει και ακούει την απόφασή του να πεθάνει, λέει απλώς: «Σε παρακαλώ, άσε με να φύγω μαζί σου». Μετά από αυτό, «μεγάλη χαρά τυλίγει τις καρδιές τους, και χαμόγελα ανατέλλουν στα πρόσωπά τους». Ο σύζυγος αρχίζει να ξυρίζεται στο μπάνιο, πράξη που υπονοεί ότι «αντικρίζοντας τον επικείμενο θάνατο, είναι πλέον γεμάτος από ευχάριστη προσμονή».

Και έπειτα, «συνδέοντας τα φωτεινά, χαρούμενα και υγιή πρόσωπα με τον θάνατο, μπορούμε να πούμε ότι ενυπάρχει σ’ αυτά μια κομψότητα». Καθισμένη μπροστά στον σύζυγo της o οποίος εκτελεί την τελετή αυτοκτονίας (seppuku), η σύζυγος ντύνεται και στολίζεται προσεκτικά, «μια πράξη γι’ αυτόν τον κόσμο, που δεν θα έχει νόημα σε λίγο». Στην πραγματικότητα, κατά το ήμισυ έχει ήδη αναχωρήσει για τον άλλο κόσμο• όπως και η Ιζόλδη.

Το εμφανές κοινό στοιχείο εδώ είναι ο πόθος του θανάτου, μια ισχυρή και έντονη παρόρμηση. Μπορεί να μοιάζει αρχικά με σκοτεινή απερισκεψία, αλλά οι πρωταγωνιστές που κατέχονται από αυτήν είναι γεμάτοι από υπέρτατη ευδαιμονία, από αδάμαστη ευτυχία. Επιπλέον, αποτελεί κάθαρση, η οποία απομακρύνει κάθε φαυλότητα και ασχήμια και οδηγεί στην εξύψωση της απολύτου αγνότητος και αυθεντικότητος. Ο θάνατος και ο ερωτισμός έχουν ενωθεί αδιαχώριστα σε μια ενότητα, σε μια μοναδική ύπαρξη. Με άλλα λόγια, ο θάνατος σηματοδοτεί το αποκορύφωμα του ερωτισμού και την ολοκλήρωση της ευτυχίας.

Απόσπασμα από την ομιλία του Emi Mann Kawaguchi στο 42ο Yukoki-ki (ετήσια εκδήλωση αφιερωμένη στην μνήμη του Yukio Mishima)


Σχόλια:


1. Το Γεγονός στις 26/2: το διάσημο ανεπιτυχές πραξικόπημα που συνέβη στο Τόκυο στις 26 Φεβρουαρίου το 1936, από μια ομάδα πατριωτών κατωτέρων αξιωματικών που είχαν δυσανασχετήσει με το διεφθαρμένο πλουτοκρατικό καπιταλιστικό σύστημα και αποφάσισαν να το ρίξουν για να δημιουργήσουν μια νέα Ιαπωνία κατά το εθνικοσοσιαλιστικό πρότυπο. Ο Μισίμα εξέφρασε την συμπάθεια του προς τους πρωταγωνιστές του γεγονότος και πιθανώς να είχε απογοητευθεί βαθιά από τον Αυτοκράτορα και την άρνηση του να τους ακούσει και την απόφαση του να πατάξει τους αποστάτες στρατιώτες, οι οποίοι ήταν μόνο ενάντιοι των διεφθαρμένων πλουτοκρατών, αλλά σταθερά πιστοί στον ίδιο τον Αυτοκράτορα. Λέγεται ότι το γεγονός αυτό ενέπνευσε τον Μισίμα να γράψει το "Πατριωτισμός".