Η Ουκρανική εξέγερση και ο πολιτικός παρενδυτισμός της ελληνικής ακροδεξιάς.
του Wolverine
Το Ουκρανικό ζήτημα υπήρξε ένα πρόσφατο σημείο αντιπαράθεσης ανάμεσα στους Έλληνες Εθνικιστές και στους
Εθνικοσοσιαλιστές, γεγονός όμως που παραμένει μέχρι σήμερα σε χαμηλούς τόνους.
Είναι ηλίου φαεινότερο όμως ότι όπως συνέβη στον εμφύλιο πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας (1990-1995) έτσι και στο ζήτημα της Ουκρανίας - και με προκάλλυμα και πάλι την Ορθοδοξία - οι ακροδεξιοί και οι εθνικιστές επέλεξαν με ευκολία να
στοιχηθούν τάχιστα πίσω από την εκστρατεία παραπληροφόρησης και την πολιτική λάσπης του Σιωνιστικού Κρεμλίνου. Απεναντίας οι Αντιδημοκράτες, οι Φασίστες και οι Εθνικοσοσιαλιστές στην μεγάλη πλειοψηφία τους στήριξαν και στηρίζουν μέχρι και σήμερα, και με κάθε μέσο
την Ουκρανική Εθνικοεπαναστατική κινηματική παρουσία η οποία στον πυρήνα της
έχει τον «Μπαντερισμό», ένα ιστορικό επαναστατικό κίνημα που εντάσσεται φυσικά στην «αριστερή» Εθνικοσοσιαλιστική έκφραση και αποτελεί την κληρονομιά ενός ανθρώπου που αποτελεί μέχρι σημείο
αναφοράς στην ιστορία της χώρας. Φυσικά οι Συναγωνιστές του εξωτερικού καλό είναι να αναφερθεί ότι δεν προτιμούν τον σεκταρισμό και τον αλληλοσπαραγμό - όπως συμβαίνει στην χώρα μας - αλλά αγωνίζονται μαζί και ενάντια στον κοινό εχθρό πέρα από τις όποιες διαφορές έχουν σε ιδεολογικά και τακτικά ζητήματα ...
Οι Έλληνες Εθνικοσοσιαλιστές (και φυσικά εννοώ αυτούς που δεν έχουν σχέση σήμερα με τα κομματικά μαντριά) ανταποκρίθηκαν γρήγορα στο κάλεσμα αλλά και είχαν από νωρίς
επισημάνει τους κινδύνους από τα τραγικά λάθη μερίδας του Ουκρανικού κινήματος
καθώς και τον ρόλο συγκεκριμένων κομμάτων ενώ είχαν αποφύγει να ταυτιστούν στα τυφλά με όλες
αυτές τις κινήσεις που βρέθηκαν στο Maidan. Πρόβαλλαν όμως με τα ελάχιστα μέσα που είχαν στην κατοχή τους την άποψη των Ουκρανών συντρόφων για τις εξελίξεις καθώς και τις σχέσεις τους με τα υπόλοιπα κινήματα της Ευρώπης, τις απαντήσεις απέναντι στην λασπολογία των σύγχρονων ρωμιών και των φιλοσιωνιστών νεοφαναριωτών. Ο διαχρονικός ραγιαδισμός της άκρας δεξιάς δεν κατάφερε να κρύψει την αλήθεια για αυτούς που την αναζητούν ενώ δόθηκε η ευκαιρία να διαβάσουν χιλιάδες Συναγωνιστές και Συναγωνίστριες απόψεις των πρωταγωνιστών οι οποίοι μάχονται στην πρώτη γραμμή του μετώπου απέναντι στον πολυφυλετικό στρατό του Κρεμλίνου και στους Ασιάτες εισβολείς. Οι Ουκρανοί Σύντροφοι μάχονται τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό μέτωπο ενώ παράλληλα προσπαθούν να ανακόψουν την εκστρατεία της παραπληροφόρησης που μοιράζουν ως διανοητική πρέζα εδώ και χρόνια οι ακροδεξιοί και οι ακροαριστεροί και στην χώρα μας.
Η προδοτική κυβέρνηση Ποροσένκο σε συνεργασία με το ΝΑΤΟ και το παρακράτος της μαφίας προσπαθεί να εξοντώσει τους Εθνικοεπαναστάτες και να κλονίσει το κίνημα που έχουν αναπτύξει σε κάθε επίπεδο με την αλληλεγγύη όμως να αποτελεί την ύψιστη προτεραιότητα τους. Βασικό μέλημα των Ουκρανών πολεμιστών οι δομές στην νεολαία και στην εκπαίδευση καθώς και η παρουσία ταχυκίνητων μονάδων κρούσης προς αντιμετώπιση των ξένων και ντόπιων εθνομηδενιστών. Κορυφαίες μαζικές πολιτικές κινήσεις Συντρόφων με ποιοτικά χαρακτηριστικά και πρόσωπα που στηρίζουν τον αγώνα εδώ και δεκαετίες με διώξεις να στολίζουν το βιογραφικό τους καθώς και παλαίμαχοι συμπατριώτες μας στηρίζουν σήμερα την Ουκρανική εξέγερση ενάντια στον ιμπεριαλισμό της Μόσχας, του Λευκού Οίκου και τις στοές των Βρυξελλών.
Ο λεγόμενος «εθνικός χώρος» έχει ένα έντονο συναίσθημα
πολιτικού παρενδυτισμού εδώ και δεκαετίες και μια οσμή αμερικανικής ναπάλμ που τον συνοδεύει παντού, αφού σε αυτή βαφτίστηκε
από το τέλος του εμφυλίου και μετά. Η κύρια δομή του είναι ο αστικός Εθνικισμός
που παραμένει ατελής και στον πυρήνα του ακραία δεξιός λόγω της εν γένει
φιλοσοφίας του απέναντι στις γεωπολιτικές εξελίξεις, καθώς και η στάση του προς την
διαλεκτική που αποτελεί καίριο όπλο για την καθημερινή οπτική των κοινωνικών
εξελίξεων. Ενώ λοξοκοιτάει λοιπόν ο ακροδεξιός «Εθνικιστής» προς τις Αντιδημοκρατικές ιδέες και «κράζει» τον
κοινοβουλευτισμό, τις περισσότερες φορές μέσω των επιλογών του καταλήγει να
στηρίζει το αστικό καθεστώς. Ενώ γοητεύεται από τα ιστορικά αντιδημοκρατικά
κινήματα καταλήγει να ενισχύει τις προσωπικότητες εκείνες που έπαιξαν τον μεγαλύτερο αρνητικό ρόλο στην
ανάπτυξη ενός υγιούς επαναστατικού κινήματος.
Δείγματα γραφής έχουν δοθεί πολλές φορές στο πρόσφατο
παρελθόν και το αποτέλεσμα της ανάπτυξης της αστικής εθνικιστικής σκέψης - με εξαίρεση
ελάχιστες κινήσεις και ομάδες - δείχνει να είναι χαμηλότερο των περιστάσεων. Άλλωστε
ένας «εθνικιστικός» χώρος που απέδωσε σεβασμό στον μακαρίτη συντάκτη του
«Στόχου» και επί χρόνια υπάλληλο της ΚΥΠ, στον ρασοφόρο φιλοσιωνιστή Χριστόδουλο και κολλητό φίλο του Βαβύλη ή παλαιότερα στον Χρύσανθο Δημητριάδη της ΕΠΕΝ καθώς
και σήμερα στον «φαραώ» Νίκο Μιχαλολιάκο είναι όχι μόνο άξιος της μοίρας του
αλλά και ένα πολιτικό σκιάχτρο χρήσιμο για την εξουσία. Η αυταπάτη είναι η αγαπημένη ασχολία των ακροδεξιών και των αστών Εθνικιστών που δεν διακρίνονται για τον ριζοσπαστικό τρόπο σκέψης τους. Είναι
το προκάλυμμα πίσω από το οποίο σπεύδουν να κρυφτούν σε δείγμα ενός σύγχρονου πολιτικού
στρουθοκαμηλισμού. Η δική τους οπτική είναι μια μίξη της πολιτικής κληρονομιάς
του Κωλέττη και του Μαυροκορδάτου, πασπαλισμένη με ολίγο βασιλιά και φιλοχουντικό φετιχισμό ενώ στο τέλος καταναλώνουν κοινοβουλευτικό εθνικισμό τύπου νέας «Χρυσής
Αυγής» δηλαδή ένα μπόλικο από όλα με ένα εύγεστο πολιτικό τίποτα.
Στον
πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας παρά την ιδεολογική συγγένεια με τους Κροάτες
Φασίστες ο «εθνικός χώρος» - με εξαίρεση τους Εθνικοσοσιαλιστές και Φασίστες εντός και εκτός
«Χρυσής Αυγής» - στήριξε μετά μανίας το Σερβικό κομμουνιστικό καθεστώς του
Μιλόσεβιτς (...) και τους Σέρβους Μοναρχικούς αντιναζί ακροδεξιούς της Βοσνίας παρά την ιστορικά
δικαιωμένη επιλογή των υπολοίπων εθνών της Γιουγκοσλαβίας για οριστική απεξάρτηση τους από το Βελιγράδι. Μια επιλογή που επέλεξε φυσικά την εποχή εκείνη και το καθεστώς του εβραίου Μητσοτάκη με
πάτρωνα όλων φυσικά το Ισραήλ, αλλά και οι ρασοφόρες ηγετικές ύαινες της Εκκλησίας της
Ελλάδος. Ένας κόσμος πλασμένος - αμέσως μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ - στα
καλούπια μιας πλαστής «φιλίας» προς το νέο ολιγαρχικό καθεστώς της
Ρωσικής ομοσπονδίας για την εξυπηρέτηση των ηγετών του Κρεμλίνου, οι οποίοι
έπαιξαν φυσικά για πολλοστή φορά τα χαρτιά της διαπλεκόμενης ηγεσίας της Ορθοδοξίας προς
ενίσχυση των δικών τους γεωπολιτικών συμφερόντων.
Την ίδια εποχή (1993) να θυμίσω ότι ήταν ακόμη ζεστό το αίμα των Ριζοσπαστών Εθνικιστών και Εθνικοσοσιαλιστών Ρώσων που δολοφόνησε άνανδρα ο ακροδεξιός εθνικοκαπιταλιστής Γιέλτσιν και οι Ιουδαίοι σύμβουλοι του έξω από την Δούμα στην Μόσχα. Και όμως όλα αυτά και άλλα πολλά παραμερίστηκαν για το συμφέρον ενός ακόμη εθνικού μύθου που γέμισε τις τσέπες κάποιων και οδήγησε ακόμη περισσότερους να δέχονται τις ιστορικές αυταπάτες. Η πολυγωνική διάσταση της ακροδεξιάς η οποία όχι μόνο δεν μιλάει για τα σημερινά καυτά ζητήματα, τις κοινές ασκήσεις Ελλάδος - Ισραήλ που εγκαινίασε ο Σαμαράς, την κατοχή του Αμερικανισμού στην χώρα, αλλά βγάζει επίσης τον σκασμό για την παραχώρηση ελληνικών υδάτων πέριξ των ιδιωτικών κατοικιών σε νησιά του Ιονίου που αγοράζουν οι Ρώσοι ολιγάρχες - με λεφτά που στάζουν αίμα από την αφαίμαξη των συμπατριωτών τους - καθώς και την επέλαση του Ρωσικού κεφαλαίου. Η επίδειξη δύναμης του Κρεμλίνου απλά μετατοπίστηκε από τον Σταλινικό Περισσό στις κομματικές φωλιές της αντιφασιστικής ακροδεξιάς αλλά και στα "αυτόνομα" Εξάρχεια που προβάλλουν τους αντιφασίστες αποσχιστές του Ντονμπάς ενώ ξεχνούν - γιατί τους συμφέρει όλους αυτούς - ότι πρόκειται ουσιαστικά για τους επιγόνους του Σταλινισμού που αρέσκονται σε βασανιστήρια αιχμαλώτων πολέμου αλλά και σε μη πολιτικά ορθές τακτικές εντός των πόλεων και χωριών που έχουν στην κυριαρχία τους ...
Την ίδια εποχή (1993) να θυμίσω ότι ήταν ακόμη ζεστό το αίμα των Ριζοσπαστών Εθνικιστών και Εθνικοσοσιαλιστών Ρώσων που δολοφόνησε άνανδρα ο ακροδεξιός εθνικοκαπιταλιστής Γιέλτσιν και οι Ιουδαίοι σύμβουλοι του έξω από την Δούμα στην Μόσχα. Και όμως όλα αυτά και άλλα πολλά παραμερίστηκαν για το συμφέρον ενός ακόμη εθνικού μύθου που γέμισε τις τσέπες κάποιων και οδήγησε ακόμη περισσότερους να δέχονται τις ιστορικές αυταπάτες. Η πολυγωνική διάσταση της ακροδεξιάς η οποία όχι μόνο δεν μιλάει για τα σημερινά καυτά ζητήματα, τις κοινές ασκήσεις Ελλάδος - Ισραήλ που εγκαινίασε ο Σαμαράς, την κατοχή του Αμερικανισμού στην χώρα, αλλά βγάζει επίσης τον σκασμό για την παραχώρηση ελληνικών υδάτων πέριξ των ιδιωτικών κατοικιών σε νησιά του Ιονίου που αγοράζουν οι Ρώσοι ολιγάρχες - με λεφτά που στάζουν αίμα από την αφαίμαξη των συμπατριωτών τους - καθώς και την επέλαση του Ρωσικού κεφαλαίου. Η επίδειξη δύναμης του Κρεμλίνου απλά μετατοπίστηκε από τον Σταλινικό Περισσό στις κομματικές φωλιές της αντιφασιστικής ακροδεξιάς αλλά και στα "αυτόνομα" Εξάρχεια που προβάλλουν τους αντιφασίστες αποσχιστές του Ντονμπάς ενώ ξεχνούν - γιατί τους συμφέρει όλους αυτούς - ότι πρόκειται ουσιαστικά για τους επιγόνους του Σταλινισμού που αρέσκονται σε βασανιστήρια αιχμαλώτων πολέμου αλλά και σε μη πολιτικά ορθές τακτικές εντός των πόλεων και χωριών που έχουν στην κυριαρχία τους ...
Με τις τσέπες να αλλάζουν αλλά και να γεμίζουν αμέσως χιλιάδες ρούβλια τα μυαλά των οπαδών τους παραμένουν
τα ίδια. Μια ακροδεξιά και ακροαριστερά που είχε πάντα χρόνο και όρεξη για να υβρίσει κάθε Επαναστατική
Εθνικοσοσιαλιστική δομή και κινηματική δράση αφού έτσι την διέταζε ο αφέντης
της, που είτε μιλάει αγγλικά είτε ρωσικά από το 1945 και μετά.
Αθήνα 2015 ...
Οι Έλληνες Συναγωνιστές Στο πλευρό των
Ουκρανών Συντρόφων με πράξεις και όχι με λόγια !
Gabriele Adinolfi: το Κρεμλίνο και ο Λευκός Οίκος είναι οι κληρονόμοι της Γιάλτας
Ο Gabriele
Adinolfi, ένας
από τους κύριους ιδεολόγους του Ιταλικού Επαναστατικού Εθνικισμού, συνιδρυτής της
θρυλικής «Τρίτης Θέσης», ιδρυτής του κέντρου μελετών «Polaris», τις τελευταίες βδομάδες
σχολιάζει σε καθημερινό ρυθμό τις εξελίξεις στην Ουκρανία, ασκεί κριτική στην
κυρίαρχη άποψη που υπάρχει στους δυτικούς κύκλους και αποδομεί την ιστορία
σχετικά «με την νεοσοβιετικό χωνευτήρι που καθοδηγείται από ολιγάρχες και θα μας
σώσει από τους Ουκρανούς νεοναζί».
Σύμφωνη με την γνώμη του, το Κρεμλίνο και ο
Λευκός Οίκος στην Ουκρανία «επιδιώκουν τα δικά τους συμφέροντα», όπως έπραξαν
προηγουμένως και στην Μάλτα, και παρουσιάζουν την κλασσική «στρατηγική της έντασης». Είναι ένα είδος συνέχειας του εμφυλίου πολέμου ανάμεσα στους Τροτσκιστές (Soros) και στους νέο-Σταλινικούς (Πούτιν).
Επίσης περιγράφει μια συνάντηση μελών
του κοινοβουλίου που είχαν διασυνδέσεις με την Gazprom, οι οποίοι άρχισαν
ξαφνικά να τραγουδάνε το γνωστό αντιφασιστικό τραγούδι “Bella Ciao” (κατεξοχήν τετριμμένο).
... Η Μόσχα, ο μεγάλος υποστηρικτής του W.T.O. και του I.M.F. όπως και της παγκοσμιοποίησης των
ενεργειακών εταιρειών, η Μόσχα που συνεργάζεται με το ΝΑΤΟ ‘’ενάντια στην
τρομοκρατία’’ δεν είναι ενάντια στην παγκοσμιοποίηση. Χρησιμοποιεί έναν βαρετό
αντισημιτισμό, που αποτελεί το κλειδί για οτιδήποτε. Σε αυτή την βάση, γίνεται
πιστευτό ότι η Μόσχα είναι ενάντια στον ληστρικό Σιωνισμό. Μετά αποδοκιμάζουν
όταν ο Πούτιν κατηγορεί τους Ουκρανούς για αντισημιτισμό, και αγνοούν το
γεγονός ότι στο Κρεμλίνο 16 Ισραηλινοί κατέχουν στρατηγικές θέσεις. Αυτός είναι
ο αντισημιτισμός πίσω από το πληκτρολόγιο … Κυριολεκτικά και ετυμολογικά η Ευρασία είναι μια ουτοπία, η Ευρώπη (ως μια μονάδα) είναι
μύθος. Από την στιγμή που δεν πιστεύω στις ουτοπίες, παραμένω στο πεδίο της «Τρίτης
Θέσης» ...
Παρά αυτά τα σχόλια, ο Gabrielle ακόμη
πιστεύει ότι το άνοιγμα στα Ανατολικά είναι μια αναγκαιότητα για την αναβίωση της
Ευρώπης, ειδικά κάτω από τις συνθήκες της ηγεμονίας των Η.Π.Α. και του
Κινέζικου γίγαντα. Για αυτό χρειάζεται περηφάνια για την δική μας ιστορία και ταυτότητα,
η οποία δεν θα αναγνωρίζει παραχωρήσεις στην νεοσοβιετική ιστορική αφήγηση. O Gabriele Adinolfi και
η κοινότητα της Casa
Pound στην
Ιταλία, μαζί με τους Σουηδούς εθνικιστές, πήραν αποφασιστικά το μέρος του
Ουκρανικού «Δεξιού Τομέα».
Spirit of Our Ancestors
Δεν είναι λίγοι εκείνοι που από ενδιαφέρον για την επόμενη
εκδήλωση Πολεμικών Τεχνών που ετοιμάζουμε, απόρησαν για την επιλογή του τίτλου.
» Spirit of our ancestors». Οφείλουμε μια επεξήγηση.
Η ίδια η επιστήμη, η ίδια η ωμή πραγματικότητα, επιβεβαιώνει
πανηγυρικά την ομοιομορφία και την ομοιογένεια των ανθρώπων που συναποτελούν
βιολογικά και πολιτιστικά το Έθνος μας. Ως εκ τούτου είμαστε υπόχρεοι με τα
πενιχρά μας μέσα να τιμήσουμε κατά την προσταγή του Κωστή Παλαμά, τους
Προγόνους μας.
Δημιουργώντας μια εκδήλωση Πολεμικών Τεχνών, καλούμε κόσμο
που αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως σάρκα από την σάρκα αυτού του λαού, να
συμμετάσχει τελετουργικά σε μια εκδήλωση Αρετής και Τόλμης. Μέσα από το πρίσμα
της δικής μας θεωρίας, αισθανόμαστε πως πρόκειται για μια οργανική συνάντηση
και όχι μια εκδήλωση προς οικονομικό όφελος ή προς εντυπωσιασμό. Προκύπτει τότε
η ανάγκη για έναν τίτλο.
Έναν τίτλο όχι με την εμπορική προοπτική του σήμερα, αλλά ως
σημείο αναφοράς και ως ερέθισμα-σύμβολο το οποίο θα μείνει στην μνήμη, ως μια
δραστηριότητα ουσίας και όχι ως μια κενή συνάντηση.
Στην θέα της κατάρρευσης της Ελλάδος και της Ευρώπης,
θεωρήσαμε εξόχως σημαντικό να προσκαλέσουμε Ευρωπαίους αθλητές να συμμετάσχουν.
Ο τίτλος λοιπόν μπήκε στην Αγγλική για να αισθανθούν οικία και οι Ευρωπαίοι
αθλητές.
‘’Το Πνεύμα των Προγόνων μας’’ είναι μια αναγνώριση της
σπουδαιότητας της προσταγής που έδωσε ο ποιητής. ‘’Η Αρχαία ψυχή ζει μέσα μας,
αθέλητα κρυμμένη’’. Στο χέρι μας είναι να την απελευθερώσουμε.
Της Πατρίδας μου η σημαία είναι σύμβολο ιερό, αρνούμαι να την παραδώσω στον δόλιο νεοχρυσαυγιτισμό …
Γράφει ο Αθηναίος ποιητής και θεατρικός συγγραφέας
Ιωάννης Πολέμης για το Εθνικό Σύμβολο, στο ποίημα του «Η Σημαία»:
«Πάντα κι ὅπου
σ᾿ ἀντικρίζω,
μὲ λαχτάρα σταματῶ,
ὑπερήφανα δακρύζω,
ταπεινὰ σὲ
χαιρετῶ»
Είναι αν μη τι άλλο σίγουρο ότι αν ζούσε σήμερα ο
ένθερμος αυτός Πατριώτης και αντίκριζε την παραπάνω εικόνα στο κέντρο της πόλης
μας πραγματικά θα αγανακτούσε, αλλά και θα απορούσε συγχρόνως για το ποιος έχει
σε αυτή την κατάσταση το σύμβολο ενός έθνους που κάποτε πολεμούσε σε όλα τα
μέτωπα υπέρ βωμών και εστιών. Η εικόνα του εθνικού συμβόλου που βρίσκεται επί σειρά
πολλών μηνών (…) στον εξωτερικό χώρο ενός γραφείου και παραρτήματος κόμματος, η
Γαλανόλευκη κυριολεκτικά πεταμένη βρώμικη και κολλημένη από την κακοκαιρία στα
τζάμια του κτιρίου - το οποίο στεγάζει ακριβώς δίπλα τους οπαδούς του Περισσού
- λες και είναι απλά ένα «παλιοσέντονο» ή
μια αφίσα του δρόμου.
Η κατάσταση αυτή αποτελεί προσβολή του εθνικού συμβόλου
των Ελλήνων και ύβρη προς κάθε συμπατριώτη μας που γνωρίζει την γενική παρακμή
των ημερών μας αλλά και την αξία της υπεράσπισης της Πατρώας Γης. Και μπορεί οι
υπεύθυνοι ανεύθυνοι της κομματικής τοπικής οργάνωσης να έχουν δύσκολες στιγμές
τον τελευταίο καιρό λόγω της διάλυσης του τοπικού μαγαζιού του Μιχαλολιάκου,
εμείς όμως δεν έχουμε μάθει να καλούμε τους εισαγγελείς του καθεστώτος να
παρέμβουν αλλά παίρνουμε την κατάσταση στα χέρια μας.
για περισσότερα στον σύνδεσμο εδώ ...
"Η Ποιητική του Ανορθολογισμού - Εράνισμα Άνθινων Λόγων" (του Άγγελου Δημητρίου)
Σύντομα από τις εκδόσεις "Λόγχη" ...
Ευρώπη Ξύπνα !
του Λυκούργου
"Υπάρχει σήμερα μια εθνικότητα ευρωπαϊκή, όπως στον καιρό του
Αισχύλου, του Σοφοκλή και του Ευριπίδη υπήρχε μια εθνικότητα ελληνική." Victor Hugo
Οι Ευρωπαϊκοί
λαοί σήμερα αντιμετωπίζουν την σκληρή πραγματικότητα της συρρίκνωσης τους
ζωτικού τους χώρου, τις περιορισμένες οικονομικές τους δυνατότητες και τους ολοένα και περισσότερο φόρους που καλούνται να καταβάλουν προκειμένου να
υποστηρίξουν ένα συνεχώς αυξανόμενο αριθμό
«προσφύγων» από την Ασία και την Αφρική. Έχοντας υποστεί μια άνευ
προηγουμένου «αντιρατσιστική» πλύση εγκεφάλου από αριστερές, σοσιαλιστικές ή
δεξιές κυβερνήσεις, υπομένουν όλα τα μέτρα που λαμβάνονται από τους εγκάθετους
των παγκοσμίων εξουσιαστών, πάντα στο
πλαίσιο της πολυπολιτισμικότητας, της «ανεκτικότητας» και της «συναδέλφωσης των λαών». Μέτρα που σε πολλές περιπτώσεις τους
καθιστούν πολίτες δεύτερης κατηγορίας μέσα στην ίδια τους τη χώρα, με τα προκλητικά περισσότερα προνόμια που
παρέχουν στους αλλοφύλους εις βάρος του ντόπιου πληθυσμού.
Βλέπουμε ότι
στις περισσότερες Ευρωπαϊκές χώρες αυξάνεται πλέον το αντιμεταναστευτικό ρεύμα.
Υπάρχει έντονη δυσαρέσκεια και πολλές αντιδράσεις από τη πλευρά των γηγενών
κατοίκων καθώς διαπιστώνουν ότι οι προδοτικές
κυβερνήσεις τους αδιαφορούν για
τους ίδιους και τα συνεχώς αυξανόμενα προβλήματα που καλούνται να
αντιμετωπίσουν, δείχνοντας παράλληλα μια ιδιαίτερη ευαισθησία όσον αφορά τους
λαθροεισβολείς. Αυτή η κατάσταση είναι πολύ πιθανό να οδηγήσει τους Ευρωπαϊκούς
λαούς στην ανάπτυξη της φυλετικής τους συνείδησης, χωρίς ωστόσο αυτό να
σημαίνει ότι είναι αρκετό για να
μπορέσει από μόνο του να μετουσιωθεί σε επαναστατικό πνεύμα. Μια αληθινή
αφύπνιση απαιτεί κάτι πολύ περισσότερο από την αναγνώριση τους προβλήματος.
Απαιτεί τη βούληση για την εφαρμογή της λύσης!
Εδώ ακριβώς
έγκειται το πρόβλημα της λύσης του … προβλήματος: Τι συμβαίνει όταν η λύση κοστίζει περισσότερο από το ίδιο το
πρόβλημα; Αυτό που φαίνεται να συμβαίνει είναι μια παθητική αποδοχή του
προβλήματος, ως προτιμώμενου
αποτελέσματος. Είναι μια άνευρη, ψοφοδεής, και γεμάτη φόβο νοοτροπία που έχει
ενσταλαχθεί στις ψυχές των Ευρωπαϊκών λαών, οι οποίοι, ευρισκόμενοι σε πλήρη
αποχαύνωση, παρακολουθούν σχεδόν αμέτοχοι την κατάρρευση της Ευρώπης. Αρνούμαστε τα
δεινά που αντιμετωπίζουμε εθελοτυφλώντας, διότι κάθε μεγάλη λύση απαιτεί αγώνες
και θάρρος ψυχής. Χρειαζόμαστε ακλόνητη πίστη, ατσαλένιες καρδιές χωρίς οίκτο
και μηδενική ανοχή ενάντια σε όλους όσοι στέκονται στο δρόμο μας! Ο αγώνας για
την επιβίωση είναι δύσκολος και θα παραμείνει έτσι ωσότου αποκτήσουμε την
θέληση που χρειάζεται ώστε να δώσουμε προτεραιότητα στα συμφέροντα του Λαού μας
έναντι του εαυτού μας. Όταν θα μπορέσουμε να
προτάξουμε τα συμφέροντα τους «εμείς» έναντι του «εγώ», τότε η λύση του
προβλήματος θα είναι εφικτή.
Για μια
μεταστροφή του τρόπου σκέψης σε τέτοιο
βαθμό θα πρέπει να ξεπεράσουμε τα στενά υλικά όρια μιας εφήμερης ύπαρξης και να επανασυνδέσουμε τις ψυχές μας μέσα
στον ιστορικό χρόνο. Να ακούσουμε τις φωνές των προγόνων μας και τη κραυγή
αγωνίας των επερχομένων γενεών. Να ανακτήσουμε τη χαμένη φυλετική μας υπερηφάνεια,
να επιστρέψουμε στις παραδόσεις μας, να εμποτιστούμε με τις διαχρονικές αξίες
του αίματος και της τιμής απορρίπτοντας τον ατομικισμό και συνθλίβοντας τους
ψευτοκήρυκες της πολυπολιτισμικότητας. Ο ατομικισμός
δίνει έμφαση στα ιδιαίτερα δικαιώματα του κάθε ατόμου και εστιάζει στις προσωπικές του ευθύνες, κάτι που
περιορίζει τις υποχρεώσεις του απέναντι στους άλλους. Προτάσσει το ατομικό
συμφέρον έναντι του κοινού καλού, μετατρέποντας μας σε λάτρεις μιας εφήμερης
«ευτυχίας». Μας κάνει να προσκυνάμε το «εγώ» και να ενδιαφερόμαστε αποκλειστικά
για τη προσωπική μας ευδαιμονία. Μόνο η λατρεία του χρήματος και η απόκτηση
άψυχων αντικειμένων δίνει νόημα στην
ανούσια ζωή μας γεμίζοντας μας με αισθήματα ικανοποίησης. Η αποθέωση του
υλισμού και της ματαιοδοξίας.
Η πολυπολιτισμικότητα ενδιαφέρεται για τη
προστασία των διαφόρων μειονοτικών ομάδων (νομιμοποιημένων ή μη, μα αρχικά
παράνομα εισελθόντων «μεταναστών»), με σκοπό την επιβολή μιας
πολιτισμικής διαφορετικότητας υπό τον μανδύα της «ενσωμάτωσης». Οι μαριονέττες του συστήματος μας προτρέπουν να
αποδεχθούμε … το «διαφορετικό». Να το
προσκυνήσουμε. Μόνο η αποδοχή της «διαφορετικότητας» θα μπορέσει να εξαγνίσει
τις γεμάτες «μίσος» ζωές μας.
Κάτι που οφείλει να γίνεται με κάθε τρόπο, ακόμα και όταν απειλεί την ευημερία του λαού μας.
Εμείς θα πρέπει να είμαστε ανεκτικοί και να μην αντιδρούμε αφού όλα γίνονται
για το καλό και την πρόοδο της … ανθρωπότητας.
Μας ενθαρρύνουν
να αγαπάμε τον εαυτό μας, μας
παροτρύνουν να αγαπάμε τους ξένους, αλλά δεν πρέπει να αγαπάμε τους
ανθρώπους της δικής μας ράτσας. Γίναμε
άψυχα όντα χωρίς ηθικό χρέος απέναντι στους προγόνους μας. Μετατραπήκαμε
σε άτομα εγωιστικά χωρίς συναίσθηση της
ηθικής υποχρέωσης στους απογόνους μας. Αγνοώντας
το παρελθόν και αδιαφορώντας για το μέλλον, οι Ευρωπαϊκοί λαοί παραμένουν
ανήμποροι μπροστά στον επικείμενο
αφανισμό τους. Δεν βρίσκουν κάποιο βαθύτερο νόημα στο να διατηρήσουν ότι
παρέλαβαν από τους προγόνους τους, ούτε
να χτίσουν έναν καλύτερο κόσμο για τους
απογόνους τους. Οι περισσότεροι ενδόμυχα
αντιλαμβάνονται ότι μια υπερκαταναλωτική
κοινωνία με σημαία τη «διαφορετικότητα»
δεν μπορεί να διαρκέσει για πάντα.
Γνωρίζουν ότι η προσήλωση στις ψεύτικες «αρετές» του ατομικισμού και της
πολυπολιτισμικότητας θα επιφέρει τη
διάλυση της Φυλής και του Πολιτισμού μας. Δεν είναι όμως αρκετό να
διαπιστώνουμε την ύπαρξη του προβλήματος. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι η θέληση
για την αντιμετώπισή του!
Τα μαύρα σύννεφα
πυκνώνουν ολοένα και περισσότερο πάνω από την Ευρώπη καθώς η κατάσταση
χειροτερεύει με ταχύτατους ρυθμούς ... κάτι που ενδεχομένως να οδηγήσει τους Ευρωπαϊκούς
λαούς στο να αντιληφθούν το κοινό τους πεπρωμένο, ως μέλη της ίδιας Φυλής.
Γεγονός που θα μπορούσε να συμβάλλει και
στην ανάπτυξη μιας ευρύτερης αλληλεγγύης
μεταξύ τους , καθότι η επιβίωση της
Φυλής μας και η προάσπιση του Πολιτισμού μας αποτελεί καθήκον κάθε
συνειδητοποιημένου Ευρωπαίου! Σε αυτούς τους
δύσκολους καιρούς οφείλουμε να οπλιστούμε με αποφασιστικότητα ώστε να
υπομείνουμε τον πόνο που θα βιώσουμε και να χαλυβδώσουμε τις ψυχές μας για να
αντέξουμε τις δοκιμασίες που καλούμαστε να ξεπεράσουμε. Αν
θέλουμε να επιβιώσουμε, η επιλογή που έχουμε μπροστά μας
είναι σαφής: Να ανακαλύψουμε ξανά όλα
όσα μας ενώνουν και να τα υπερασπιστούμε από κοινού! Τίποτα άλλο δεν
μπορεί να σώσει τους ανθρώπους μας από τη φυλετική και πολιτιστική τους
αυτοκτονία.
Ποίηση: Σκιές με σάρκες (Στην ιερή μνήμη των Λυκανθρώπων του 1945) του Άγγελου Δημητρίου
«Όλη μαύρη μυρμηγκιάζει
μαύρη η εντάφια συντροφιά,
σαν το ρούχο όπου σκεπάζει
τα κρεβάτια τα στερνά»
Διονύσιος Σολωμός
«Γιατί μεγάλωσαν τα νύχια μου;
Γιατί το τζάκι δεν καπνίζει, παρά μόνο το μεσονύχτι;
Ποιος μου υπαγορεύει αυτόν τον Ιερό Ψαλμό;
Μου φαίνεται σα να ‘ρχεται από πολύ μακριά,
από τους τόπους που φυτρώνουν μόνο πάγοι:
Είμαι το σπέρμα του κοκκινομάτη τράγου!
Δεν έχω μητρική αγκαλιά!
Μάνα μου είναι ο ερειπιώνας του Βερολίνου!
Η ξοδεμένη αναπνοή του σπιλωμένου κοριτσιού,
σήμαντρο είναι στο εφηβικό μου στήθος!
Όνειρο μέσα στ’ όνειρο είδε κανείς ποτέ του;
Σκιές με σάρκες που βαστούν στ’ ανεμικά τους χέρια όπλα;
Δεν θέλω μάρμαρο στον τάφο μου!
Παρά μονάχα έναν ξύλινο σταυρό!
Όταν θα τον σαπίσει η βροχή, η παγωμένη ξαστεριά,
ο φθόνος του χειμώνα,
η μνήμη μου θα φέγγει μόνο μέσα στις καρδιές σας!
Τι κι αν δεν πρόλαβα ποτέ μου, γυναίκα ν’ αγκαλιάσω;
Άκου πώς με καταριούνται οι ουρανοί!
Κάθε αστραπή είναι κι ένα ράπισμα,
στην ροδαλή γυμνή μου πλάτη!
Έχω μια τρίχρωμη σημαία στο σεντούκι μου,
που την φυλάω μαζί με των παππούδων μου τα άγια οστά!
Η μάστιγα της αλήθειας είναι ο βαμπιρισμός!
Το Άγιο Δισκοπότηρο, να ξέρεις, το έχω εγώ!»
Σκιές με σάρκες
(Στην ιερή μνήμη των Λυκανθρώπων του 1945)
του Άγγελου Δημητρίου
Κυριάκος Μάτσης, ο μαχόμενος εθνικοσυνδικαλιστής της ΕΟΚΑ (23.01.1926 - 19.11.1958)
Σήμερα 19 Νοεμβρίου του 2015 συμπληρώνονται 57 χρόνια από
τον θάνατο του αγωνιστή της ΕΟΚΑ Κυριάκου Μάτση. Ο Κυριάκος Μάτσης τελείωσε το
δημοτικό σχολείο Παλαιχωρίου και το Γυμνάσιο Αμμοχώστου, όταν αυτό λειτουργούσε
στο Τρίκωμο, όπου είχε μεταστεγαστεί λόγω του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου. Σπούδασε
γεωπονία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και εργαζόταν ως γεωπόνος
στην Αμμόχωστο, όταν άρχισε ο αγώνας. Ξεχώριζε για την αγάπη του προς την
Ελλάδα, τον άνθρωπο και τη γη, αποκαλώντας καταχραστές της γης όσους δεν
καλλιεργούσαν τη γη τους. Αγωνίστηκε σκληρά για τα δίκαια του αγρότη και του
εργάτη μέσα στις τάξεις των οργανώσεών τους, της ΠΕΚ και της ΣΕΚ, των οποίων
υπήρξε ένας από τους ιδρυτές.
Ο πόθος του για απελευθέρωση της Κύπρου
εκδηλώθηκε έντονα κατά τα φοιτητικά του χρόνια με ομιλίες και οργάνωση
αγωνιστικών εκδηλώσεων στη Θεσσαλονίκη. Διετέλεσε τομεάρχης της ΕΟΚΑ σε περιοχή
της επαρχίας Αμμοχώστου από το 1955, αρχηγός συνδέσμων της ΕΟΚΑ από τον
Αύγουστο του 1955 ως το Φεβρουάριο του 1956, και τομεάρχης Κερύνειας μέχρι το
τέλος του αγώνα. Στις 9 Ιανουαρίου 1956 συνελήφθη και βασανίστηκε άγρια με
ηλεκτροσόκ και άλλες μεθόδους. Επειδή ήταν γνωστή η σχέση του με τον αρχηγό
Διγενή και ο σημαντικός ρόλος του στον αγώνα, τον επισκέφθηκε στο ανακριτήριο
της Ομορφίτας ο ίδιος ο Κυβερνήτης Χάρντιγκ και του πρόσφερε το μυθικό για την
εποχή εκείνη ποσό των 500.000 λιρών, καθώς και φυγάδευσή του για προστασία, αν
αποκάλυπτε πού κρυβόταν ο Διγενής. Οργισμένος ο Μάτσης κτύπησε τη γροθιά του
στο τραπέζι και του απάντησε “Ου περί χρημάτων τον αγώνα ποιούμεθα, αλλά περί
αρετής. Λυπούμαι εξοχότατε, αλλά με προσβάλλετε”.
Ο Κυβερνήτης αποχώρησε
αμέσως. Εκτιμώντας το ήθος του Κυριάκου έδωσε εντολή να σταματήσουν τα
βασανιστήρια που του έκαμναν. Στη συνέχεια μεταφέρθηκε στα κρατητήρια
Κοκκινοτριμιθιάς. Εκεί συνέχισε τη δράση του διατηρώντας επαφή με το Διγενή και
συνεχίζοντας, κατόπιν εντολής του, τις συνομιλίες Μακαρίου – Χάρντιγκ για λύση
του Κυπριακού μετά την εξορία του Αρχιεπισκόπου. Οργάνωσε τους συγκρατούμενούς
του, έθεσε σε λειτουργία σχολείο για τους κρατούμενους μαθητές, δημιούργησε
βιβλιοθήκη, έκαμνε ομιλίες και γενικά δημιούργησε συνθήκες που τόνωναν το
αγωνιστικό φρόνημα μέσα στα κρατητήρια. Οργάνωσε με τόση επιτυχία τη διαφώτιση
των Άγγλων στρατιωτών που φρουρούσαν τους κρατουμένους, ώστε αυτοί έκαψαν το
στρατόπεδο τους και οι αρχές υποχρεώθηκαν να τους αντικαταστήσουν. Έθεσε σε
λειτουργία δίκτυο οργάνωσης δραπετεύσεων, το οποίο συνέχισε τη λειτουργία του
και μετά τη δραπέτευση του ιδίου.
Στις 13 Σεπτεμβρίου 1956 δραπέτευσε και
ανέλαβε ως τομεάρχης τον τομέα της Κερύνειας, όπου ανέπτυξε πλουσιότατη και
πολύπλευρη δράση. Επικηρύχθηκε με το ποσό των πέντε χιλιάδων λιρών. Στις 19
Νοεμβρίου 1958 περικυκλώθηκε στο κρησφύγετό του και ανατινάχθηκε από τις
δυνάμεις κατοχής. Με τον ένδοξο θάνατό του αναδείχθηκε ως ένα από τα ινδάλματα
του αγώνα. Ό,τι περισώθηκε από το πνευματικό του έργο, αποκαλύπτει τη βαθιά
πνευματικότητά του.
πηγή: eoka.org.cy
Επίστρατοι η ακέφαλη αντίσταση - Ο δικός μας Νοέμβρης και το μήνυμα του
Γράφει ο Δημήτρης Μιχαλόπουλος
Συγγραφέας του βιβλίου:
"Η ΞΕΧΑΣΜΕΝΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ. ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΠΙΣΤΡΑΤΟΙ ΚΑΙ Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΟΥΣ"
Τον Νοέμβριο του 1916, Λαός και Στρατός ενωμένοι ξεσηκώθηκαν
στην Αθήνα και πέταξαν τους ξένους εισβολείς στη θάλασσα. Και όχι μόνο αυτό,
αλλά κατόρθωσαν και να πιάσουν αιχμάλωτο τον Γάλλο ναύαρχο, που ήταν επικεφαλής
των δυνάμεων της θρασύτατης επιθετικής ενέργειας. Αυτήν την τελευταία την είχαν
πραγματοποιήσει οι χώρες της Εγκάρδιας Συνεννόησης (Ententecordiale), Γαλλία
και Αγγλία. Και πρωτεργάτες της λαϊκής άμυνας υπήρξαν οι συσπειρωμένοι γύρω από
τους Βασιλιά Κωνσταντίνο και Ιωάννη Μεταξά Επίστρατοι, δηλαδή οι έφεδροι που
είχαν κληθεί στα όπλα κατά το 1915, προκειμένου να υπερασπιστούν την Πατρίδα
μας ενάντια σε οποιαδήποτε επιβουλή.
Τότε διεξαγόταν ο Α΄ Παγκόσμιος πόλεμος
και οι Επίστρατοι, το ωραιότερο και τιμιότερο κομμάτι του Ελληνικού Λαού,
επιδίωκαν την ουδετερότητα της χώρας μας - έστω και αν, ενδομύχως, αισθάνονταν
συμπάθεια για τη Γερμανία, η οποία, σχεδόν αμέσως μετά την κατά το 1914 έναρξη
των εχθροπραξιών είχε εκδηλώσει την πρόθεσή της να ευνοήσει την ένωση της
Βορείου Ηπείρου με το Βασίλειο της Ελλάδος. Η αυτονομία της Βορείου Ηπείρου
είχε επιτευχθεί, με το πρωτόκολλο της Κέρκυρας, τον Μάιο του 1914 και διεθνώς
αναγνωριστεί κατά τον Ιούλιο του ίδιου χρόνου. Και στις αρχές του 1916, υπό τη
σιωπηρή συγκατάνευση του Ράιχ και των συμμάχων του, οι περιφέρειες του
Αργυροκάστρου και της Κορυτσάς ενσωματώθηκαν στην Ελλάδα, με αποτέλεσμα
Βορειοηπειρώτες βουλευτές να έλθουν στην πρωτεύουσά μας και να πάρουν μέρος
στις εργασίες της Α΄συνόδου της ΚΑ΄ περιόδου της Βουλής των Ελλήνων.
Η
ενσωμάτωση αυτή της Βορείου Ηπείρου βέβαια ακυρώθηκε πρώτα «προσωρινώς», πριν
ακόμα από τη λήξη του Α΄ Παγκόσμιου πολέμου, λόγω της αντίδρασης των Δυνάμεων
της Ententecordiale,και οριστικώς λόγω της ματαίωσης της ελληνοϊταλικής μυστικής
συμφωνίας που υπογράφηκε στο Παρίσι, τον Ιούλιο του 1919, από τους Ελευθέριο
Βενιζέλο και Tommaso Tittoni. Και οπωσδήποτε αξίζει στο σημείο αυτό όχι απλώς
να αναφερθεί, αλλά να τονιστεί ότι η μη υλοποίηση της συμφωνίας
Βενιζέλου - Tittoni οφείλεται σε δημοσιοποίηση του περιεχομένου της από
«παράγοντα» η ταυτότητα του οποίου μυστηριωδώς και αινιγματικώς παραμένει,
μέχρι σήμερα, άγνωστη ...
Ειρήνη, Εθνική Δικαίωση και διατήρηση της Παράδοσης: Τα
ζητούμενα των Επιστράτων
Τώρα πάντως μπορεί να γίνει σαφές το τι ζητούσαν οι Έλληνες
Επίστρατοι: Αποφυγή εμπλοκής της χώρας μας σε νέες πολεμικές περιπέτειες,
δεδομένου ότι δεν είχε περάσει πολύς καιρός αφότου είχαν λήξει οι νικηφόρες
βαλκανικές συγκρούσεις των ετών 1912-1913 ενσωμάτωση της Βορείου Ηπείρου στην
ανεξάρτητη Ελλάδα ή, τουλάχιστον, διάσωση της αυτονομίας της· και τέλος
διατήρηση της παραδοσιακής φυσιογνωμίας της ελληνικής κοινωνίας. Αυτό το
τελευταίο εμπεριέχει σημασία ιδιαίτερη. Οι Επίστρατοι προέρχονταν από τα
κοινωνικά στρώματα που αποκαλούνται «μεσαία». Ήταν, με άλλα λόγια, άνθρωποι που
ζούσαν ευπρεπώς αλλά με τον ιδρώτα του προσώπου τους και τον κόπο των χεριών
τους· δεν ήταν, δηλαδή, τεμπέληδες είτε πλούσιοι που τα «είχανε βρει έτοιμα» ή
φτωχοί που αποστρέφονταν την εργασία. Αυτοί ήταν και παραμένουν ό,τι υγιέστερο
διαθέτει μία χώρα - και ειδικά η δική μας. Θέλετε απόδειξη; Σήμερα τα μεσαία
κοινωνικά στρώματα έχουν εξουθενωθεί/εξοντωθεί και η Ελλάδα βρίσκεται στα χέρια
των αεριτζήδων και αετονύχηδων με αποτέλεσμα να επικρατεί η κατάσταση την οποία
εμείς βιώνουμε κατά τρόπο ιδιαίτερα οδυνηρό.
Οι Επίστρατοι, βέβαια,
κατηγορούνται ακόμα και σήμερα (από καθεστωτικούς παράγοντες εξυπακούεται) ως
βίαιοι, βάναυσοι, «φονιάδες». Ε, και λοιπόν; Και έτσι να έχουν τα πράγματα, τι
έγινε; Στην ουσία, πράγματι, οι Επίστρατοι έκαναν επανάσταση, ακριβώς για να
προλάβουν την επικράτηση καταστάσεων όπως η τωρινή. Γίνεται επανάσταση χωρίς
συγκρούσεις, χωρίς θύματα; Άλλωστε ο ίδιος ο Πλάτων είχε τονίσει ότι σημασία
δεν έχει ο φόνος αυτός καθ’ αυτός αλλά η αιτία του φόνου: «Είναι γελοίο,
Σωκράτη, να πιστεύεις πως έχει σημασία εάν ο σκοτωμένος είναι ξένος ή συγγενής
μας· το μόνο που έχει σημασία είναι το κατά πόσον ο φονιάς σκότωσε δίκαια ή
άδικα». (Πλάτωνος, Ευθύφρων, IVb.) Και ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός άλλωστε είχε εμφαντικώς
ζητήσει να «κατασφαγούν» και μάλιστα μπροστά Του οι εχθροί Του που δεν έστεργαν
να αποδεχτούν τη βασιλεία Του. (Κατά Λουκάν, ιθ΄, 27.) Προς τι λοιπόν
κατηγορούνται οι Επίστρατοι για θανατώσεις κ.λπ.; Στην πραγματικότητα, για ένα
και μόνο μπορεί να κατηγορηθούν: επειδή δεν υπερίσχυσαν οριστικώς. Όπως,
πράγματι, και πάλι από τους Αρχαίους Χρόνους είχε δεόντως επισημανθεί, κάθε
καθεστώς «θεσπίζει νόμους τέτοιους, ώστε να εξυπηρετείται το δικό του συμφέρον»
(Πλάτωνος, Πολιτεία, 338e). Σήμερα έχουμε πλουτοκρατικού χαρακτήρα δημοκρατικό
καθεστώς στην Ελλάδα, άρα οι Επίστρατοι ήταν «οι κακοί»....
Η «Κοινοβουλευτική Δικτατορία» και τα διδάγματα του σήμερα
Και όσον, όμως, αφορά τη μη οριστική κατίσχυσή τους οι
Επίστρατοι δεν μπορεί να θεωρηθούν οι κύριοι υπεύθυνοι. Όταν οι Αγγλογάλλοι,
την άνοιξη του 1917, ξαναέφτασαν στην Αθήνα, ο βασιλιάς Κωνσταντίνος δεν
ακολούθησε τη συμβουλή του Μεταξά, να αποχωρήσει στο κέντρο της Πελοποννήσου,
στην Τρίπολη, και από εκεί να οργανώσει λαϊκή αντίσταση κατά των εισβολέων,
αλλά προτίμησε να αποχωρήσει από την Ελλάδα. Επιβλήθηκε τότε στον τόπο μας
«δικτατορία με κοινοβουλευτικό μανδύα» που στηριζόταν αποκλειστικά στα όπλα των
ξένων. Το τι τράβηξε ο κόσμος τότε είναι αδύνατον, ακόμα και σήμερα, να το
φανταστεί κανείς. Βέβαια, ήδη από τα Νοεμβριανά του 1916 η Νότια Ελλάδα,
πυρήνας και μήτρα του Ελληνικού κόσμου, είχαν υποβληθεί σε αποκλεισμό
ασφυκτικό. Τρόφιμα δεν έρχονταν στον τόπο μας, φάρμακα δεν υπήρχαν, επιδημίες
θέριζαν τον πληθυσμό και όσοι παρόλα αυτά δυστροπούσαν και δεν ήθελαν να
δεχτούν την κυριαρχία των φιλελεύθερων και δημοκρατικών, δηλαδή πλουτοκρατικών
δυνάμεων, σκοτώνονταν ομαδικώς με πολυβολισμούς ή και κανονιοβολισμούς. Είναι
απερίγραπτο το τι τράβηξαν τότε οι πληθυσμοί της Νότιας Ελλάδας. Και πάλι όμως δεν
υπέκυψαν… Όταν τον Νοέμβριο του 1920 έγιναν εκλογές, οι πρώην Επίστρατοι, με
ένα αυθόρμητο σύστημα leaderless resistance (: ακέφαλης αντίστασης), που μόνο
τώρα, τον 21ο αιώνα επιχειρούν να ξαναναστήσουνε οι αντικαθεστωτικοί
Αμερικανοί, συνεννοήθηκαν στα κρυφά πόρτα -με - πόρτα, πήγανε ήσυχα στις κάλπες
και ρίξανε την ψήφο τους υπέρ του βασιλιά Κωνσταντίνου και των οπαδών του.
Και
όταν αυτοί οι τελευταίοι, μετά τη νίκη τους, παρά τις υποσχέσεις που είχανε
δώσει προεκλογικώς, θέλησαν να συνεχίσουν τον χωρίς νόημα και ελπίδα πόλεμο στη
Μικρά Ασία, αυτοί, οι Επίστρατοι, αντίθετα προς τη θέληση και την ιδεολογία
τους, στρατεύθηκαν ξανά και πήγαν να πολεμήσουν εκεί όπου τους έστελναν. Και
μετά την Καταστροφή του 1922, ήταν ξανά έτοιμοι να δώσουν μάχη για τον βασιλιά
τους και την κοινωνία που ήθελαν να παγιωθεί στην Πατρίδα μας, αλλά η θανατική
εκτέλεση των Έξι στο Γουδί σε συνδυασμό με τον πρόωρο θάνατο του Κωνσταντίνου
στην εξορία τους στέρησε από τη φυσική τους ηγεσία και τους αποδυνάμωσε σε
βαθμό περίπου καθοριστικό … Ο Αγώνας των Επιστράτων, όμως, φέρνει σε εμάς, τους
νεότερους ένα μήνυμα: Κανένα Κράτος δεν ευσταθεί, εάν στις δομές του
εισχωρήσουν ο πλούτος και η φτώχεια. Και αυτό, επειδή ο (πολύς) πλούτος
δημιουργεί καλοπερασάκηδες και τεμπέληδες, ενώ η (μεγάλη) φτώχεια ανελευθερία
και φαυλότητα. Έτσι, και οι πολύ πλούσιοι και οι πολύ φτωχοί έχουν την
αχαλίνωτη τάση να προξενούν πολιτικές αναστατώσεις … κάτι που πλήρως
επαληθεύεται ακριβώς στις μέρες μας.
Το Κράτος, όπως είπαμε κιόλας στην αρχή,
είναι σε κατάσταση ευστάθειας, μόνο εάν στις δομές του επικρατούν τα μεσαία
κοινωνικά στρώματα - και μόνον αυτά. Όσο περίεργο και αν φαίνεται, αυτό ακριβώς
το μήνυμα των Επιστράτων μάς το έστειλε πρώτος ο Πλάτων (Πολιτεία, 421e - 422a).
Και επίσης η Αρχαία Ρώμη μας στέλνει μήνυμα, τη σημασία του οποίου
ασυναισθήτως αλλά πλήρως κατάλαβαν επίσης οι Επίστρατοί μας:
Salus reipublica esuprema lexesto (= η σωτηρία της Πατρίδας αποτελεί τον υπέρτατο
νόμο). Αυτή είναι η μόνη εν προκειμένω αλήθεια ... Και όλα τα άλλα είναι μόνο
για τους απλουστέρους, δηλαδή τους αφελείς, όπως εμφαντικώς κάθε τόσο
επαναλάμβανε ο καημένος ο Δημήτριος Γούναρης ...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
-wzor.jpg)
