Βιβλιοπαρουσίαση: Προσπάθειαι Άξιαι Τιμής - Τα Φασιστικά κινήματα στην Ελλάδα του μεσοπόλεμου



Ποιος γνωρίζει αλήθεια για το πολιτικό κλίμα της Ελλάδος του μεσοπολέμου; Για τις αντικομμουνιστικές φοιτητικές ενώσεις, τις οργανώσεις και τα κόμματα που είχαν έναν ξεκάθαρα εθνικιστικό και λαϊκό χαρακτήρα, που θα μπορούσε μέσα στο πνεύμα της εποχής να ονομαστεί και φασιστικός; Μάχες στα Πανεπιστήμια, πορείες σε στρατιωτική παράταξη στους δρόμους της Αθήνας, οι Κυανοχίτωνες της οργανώσεως Ελλήνων Εθνικιστών του Γιάνναρου και άλλα άγνωστα στοιχεία αποκαλύπτονται μέσα από τις σελίδες του βιβλίου αυτού.  

Γιατί Είμαι Φασίστας


"Στις μέρες μας, η χρήση του όρου φασισμός είναι εντελώς αυθαίρετη, με αποτέλεσμα ο καθένας να την χρησιμοποιεί κατά το δοκούν, μέσα σε ένα πεδίο ακαθοριστίας και γενίκευσης. Όλοι μπορούν να είναι «φασίστες» ανάλογα με τους σκοπούς των κατηγόρων τους. Έτσι, κρίνεται αναγκαία η καινούρια έκδοση από τις εκδόσεις Λόγχη του βιβλίου του σημαντικού ιστορικού Volpe ούτως ώστε να τεθεί το ζήτημα στην σωστή του βάση. Είναι μια πράξη αντίθετη στην παραπληροφόρηση και στην πνευματική ασυδοσία που επικρατεί. Η Ιστορία του Φασιστικού Κινήματος του Volpe, μαζί με το βιβλίο ο Φασισμός και οι ιδεολογικαί του βάσεις του Γεώργιου Παμπούκα και το Κορπορατιβιστικό Κράτος, απότελούν μια τρίλογία μέσω της οποίας ο απροκατάληπτος αναγώνστης μπορεί να εξαγάγει χρήσιμα και καίρια συμπεράσματα για το ιστορικό φαινόμενο του Φασισμού και να συμπεράνει τους λόγους για τους οποίους κατέληξε η έννοια αυτή να χρησιμοποιείται σήμερα με αυτόν τον τρόπο"



Γιατί Είμαι Φασίστας

του Ν.Α.

Εισαγωγή

«Είμαι Φασίστας».[1] Πολλοί θα παραξενευθούν από αυτήν τη δήλωση . Σύμφωνα  με την επικρατούσα πολιτική και ιδεολογική αντίληψη, η οποία επιβλήθηκε μετά το 1945, ο «Φασισμός» είναι ότι χειρότερο υπήρξε ποτέ στην ιστορία. Διότι, λένε, προκάλεσε το μεγαλύτερο έγκλημα στην ιστορία, το «Ολοκαύτωμα» των Εβραίων που κόστισε τη ζωή σε 6 εκατομμύρια περίπου αθώους Εβραίους. Ένας λογικός άνθρωπος θα γίνει κατευθείαν αντιφασίστας εάν πληροφορηθεί κατά αυτόν τον τρόπο, ποιος άλλωστε συμφωνεί με το φόνο 6 εκατομμυρίων αθώων ανθρώπων, εκτός αν είναι διεστραμμένος. Κατά  αυτόν τον τρόπο ο οποιοσδήποτε από το 1945 και μετά, είναι οπαδός της Φασιστικής ιδεολογίας θεωρείται ή αδαής ή εντελώς παρανοϊκός, εφόσον συμφωνεί με τη δολοφονία αθώων. Όμως ο Φασισμός δεν είναι αυτό. Ασχέτως εάν συνέβη το «Ολοκαύτωμα» όπως η «ορθόδοξη» ιστοριογραφία μας διηγείται, για ποιο λόγο κάποιος να θεωρείται παρανοϊκός επειδή υποστηρίζει μία πολιτική θεωρία; Εάν πήγαινε έτσι, τότε δεν θα έπρεπε κανείς να υποστηρίζει τίποτα, ούτε θρησκεία ούτε ιδεολογία, αφού δεν υπάρχουν «εγκλήματα» που να μην έχουν διαπραχθεί στο όνομα κάποιας ανώτερης αξίας, θρησκευτικής, εθνικής, πολιτικής ή κοινωνικής. 

Αυτοί οι οποίοι κατηγορούν τον Φασισμό ως βίαιο και καταπιεστικό ξεχνούν, μάλλον, τις χιλιάδες των νεκρών της Γαλλικής Επαναστάσεως (η οποία θεμελίωσε την κοινοβουλευτική δημοκρατία), τις πολλές χιλιάδες νεκρών των άλλων δημοκρατικών επαναστάσεων του 19ου αιώνος, τις χιλιάδες νεκρών της Μπολσεβίκικης Επανάστασης στη Ρωσία. Συγκεκριμένα οι Κομμουνιστές δεν έχουν κανένα δικαίωμα να μιλούν για «τυραννία» και «δικτατορία» εάν σκεφθεί κανείς ότι τα Κομμουνιστικά καθεστώτα θανάτωσαν δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπους (με τις πιο μικρές εκτιμήσεις μόνο 3 εκατομμύρια στη Ρωσία της σταλινικής περιόδου), ανθρώπους που μέχρι χθες ήταν συνεργάτες τους, αλλά που για κάποιο λόγο κάτι συνέβη και έγινε ότι έγινε. Οι φιλελεύθεροι επίσης δεν έχουν δικαίωμα να κατηγορούν τους Φασίστες ως «ρατσιστές», ξεχνώντας ότι η αποικιοκρατία υπήρξε αποκλειστικό γέννημα της καπιταλιστικής δημοκρατίας, ότι στις ΗΠΑ έως και τις αρχές του 60’ ίσχυαν φυλετικοί νόμοι, ότι το περιβόητο Απαρτχάιντ της Νότιας Αφρικής ήταν ένα καθόλου δημοκρατικό καθεστώς με εκλογές, πρωθυπουργό, που απλώς ίσχυαν φυλετικές διακρίσεις ανάμεσα στις εθνικές κοινότητες του. Επιπλέον όποιος υποστηρίξει την ευγονική χαρακτηρίζεται αμέσως «φιλοναζί», και αποκρύπτεται ότι φανατικοί οπαδοί της ήταν ο Ουίνστον Τσόρτσιλ καθώς και ο φιλελεύθερος δημοκράτης και κορυφαίος βιολόγος, Τζούλιαν Χάξλεϋ. Αφού έγιναν κάποιες απαραίτητες διευκρινήσεις, ας πάμε στο κυρίως θέμα μας.


Τι είναι ο Φασισμός;

Τι είναι ο Φασισμός; Αυτό είναι ένα μεγάλο ερώτημα στο οποίο έχουν δοθεί πολλές απαντήσεις ανά καιρούς. Καταρχάς υπάρχει η μαρξιστική θεώρηση. Σύμφωνα με αυτήν, ο Φασισμός δεν είναι τίποτα άλλο παρά η πιο σκληρή, τυραννική και δολοφονική έκφανση του καπιταλιστικού συστήματος. Είναι ένα γέννημα της κεφαλαιοκρατίας, το οποίο καταπολεμεί το λαϊκό κίνημα και ποθεί την καταστροφή του. Έτσι ο Κομμουνισμός θεωρείται φύσει εχθρός του Φασισμού, αφού ο ένας υποστηρίζει την προλεταριακή επανάσταση ενώ ο άλλος επιχειρεί την συντριβή των εργατών. Αυτή η ερμηνεία όμως έχει πολλά κενά. Καταρχήν δεν μπορεί να εξηγήσει για ποιο λόγο δεν επικράτησε σε ολόκληρη την Ευρώπη ο Φασισμός (εφόσον η μοίρα του καπιταλισμού θεωρείται παντού κοινή) παρά μόνο σε δύο χώρες. Επιπλέον πως εξηγείται η μαζική στήριξη της γερμανικής εργατικής τάξεως προς το NSDAP, εάν αυτό ήταν κόμμα των μεγαλοαστών; Πως γίνεται στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο να βρέθηκαν σύμμαχοι ο Κομμουνισμός και ο Φιλελευθερισμός (δηλαδή ο Καπιταλισμός) από τη μία και ο Φασισμός από την άλλη, εάν ο Φασισμός δεν είναι τίποτα άλλο  παρά Καπιταλισμός σε δικτατορική μορφή; Αυτά και πολλά άλλα ερωτήματα τίθενται συνεχώς και βεβαίως κανείς κομμουνιστής δεν δύναται να απαντήσει. Μία άλλη θεωρία του Φασισμού, που προτάθηκε κυρίως από κάποιους φιλελεύθερους κοινωνιολόγους, θεωρεί τον Φασισμό ως το αποκορύφωμα της ηθικής σήψεως του αστικού συστήματος, την ασθένεια η οποία εμφανίζεται όταν λείπουν οι ηθικές και πολιτιστικές αξίες από ένα κράτος. Και αυτή η θεώρηση όμως είναι προβληματική, διότι πως είναι δυνατόν να υπήρξαν φασιστικά κινήματα σε χώρες οι οποίες δεν είχαν αστικό καθεστώς π.χ. Ρουμανία και Ουγγαρία και ούτε βρίσκονταν υπό ηθική κρίση π.χ. Ιταλία; Άρα και αυτή η εξήγηση είναι ανεπαρκής.  


Τα τελευταία χρόνια έχει γίνει, από ορισμένους ιστορικούς και πολιτικούς επιστήμονες, μία εντελώς νέα προσέγγιση του φαινομένου. Ο Φασισμός δεν είναι αντιδραστικός, όπως διαβεβαίωναν επί δεκαετίες οι μαρξιστές και οι φιλελεύθεροι κοινωνιολόγοι, αλλά ουσιαστικά επαναστατικός και νεωτερικός. Δεν ήταν μία επιστροφή στην προνεωτερική εποχή, παρόλα τα προνεωτερικά στοιχεία του, αλλά ένα βήμα προς μία νέα νεωτερικότητα.  Σύμφωνα με τον Αμερικανοεβραίο ιστορικό και διανοούμενο Τζορτζ Μόσσε ο Φασισμός «ήταν πάνω από όλα μία πολιτιστική επανάσταση, μία επανάσταση από τα Δεξιά» βασιζόμενη στη φυλή και τον ιδεαλισμό που ήρθε να αντικαταστήσει τον φιλελεύθερο υλιστικό πολιτισμό του 19ου αιώνος.[2] Ο Ισραηλινός ιστορικός Ζέεβ Στέρνχελλ πιστεύει ότι ο Φασισμός στόχευε στην δημιουργία ενός νέου πολιτισμού (the creation of a new civilization) βασισμένο στον φυλετισμό και τον εθνοτικό εθνικισμό, συμφωνώντας περίπου με τον Μόσσε. Για τον Γερμανό ιστορικό και φιλόσοφο Ερνστ Νόλτε ο Φασισμός υπήρξε γέννημα συγκεκριμένων συνθηκών, είχε δικούς του υπερβατικούς στόχους και αναδύθηκε κυρίως ως αντίδραση στον μπολσεβικισμό, ο οποίος απειλούσε να καταστρέψει τις αξίες του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Ο Βρετανός ιστορικός Ρότζερ Γκρίφιν[3] θεωρεί ότι ο Φασισμός υπήρξε ένα κοσμοϊστορικό επαναστατικό κίνημα του πλέον ριζοσπαστικού και παλιγγενετικού εθνικισμού που επιχείρησε να μεταμορφώσει την όψη της κοινωνίας και της ιδεολογίας. Για εμένα ο φασισμός υπήρξε η μεγαλύτερη πολιτιστική και ιδεολογική επανάσταση του 20ου αιώνος, όπως παραδέχεται και ο Αμερικανός ιστορικός Στάνλεϋ Πέιν[4].Ήταν αντικομουνιστικός διότι ήταν εθνικιστικός, αντιφιλελεύθερος διότι ήταν παραδοσιακός, αντικαπιταλιστικός διότι στόχευε στην μετατροπή του καπιταλισμού και την αντικατάσταση του με ένα νέο κοινωνικοοικονομικό σύστημα και αντισυντηρητικός διότι αρνείται τις συμβατικές αστικές αρχές του συντηρητισμού και επιδιώκει την αλλαγή του κοινωνικού και πολιτισμικού status quo.  Είναι η πολιτική δύναμη η οποία αναβιώνει σήμερα στην Ελλάδα, και επιζητεί την καταστροφή του παρηκμασμένου και σάπιου κοινωνικοπολιτικού κατεστημένου της λεγόμενης «Μεταπολίτευσης».


Γιατί είμαι Φασίστας

Είμαι λοιπόν Φασίστας, διότι είμαι ιδεαλιστής και πολέμιος του υλισμού, γιατί είμαι εθνικιστής και θέλω το έθνος μου να αναγεννηθεί από την τέφρα του, όπως ο μυθικός Φοίνιξ. Είμαι Φασίστας σημαίνει πάνω από όλα έχω ήθος και αρχές ( ο Φασισμός δεν είναι για όλους τους ανθρώπους διότι δεν ταιριάζει με όλα τα είδη χαρακτήρα). Διαθέτω το αίσθημα της δικαιοσύνης και - όπως ο Σωκράτης - είμαι νομοταγής αλλά όχι νομιμόφρων. Συνδυάζω τα καλύτερα στοιχεία της Αρχαιότητας και του Μεσαίωνος, γιαυτό είμαι ενάντια στον μοντερνισμό, και σε κάθε «μετανεωτερικό κίνημα» που καπηλεύεται αξίες και ιδανικά (π.χ. οικολογία, φεμινισμός, ΛΟΑΤ κίνημα κ.λ.π.), Είμαι κατά του φεμινισμού όχι διότι θεωρώ κατώτερη την γυναίκα αλλά διότι μισώ τον φιλελευθερισμό, ο οποίος γέννησε τον φεμινισμό ενώ είμαι κατά των λεγόμενων «οικολόγων» όχι γιατί είμαι υπέρμαχος της βιομηχανοποίησης, αλλά γιατί το εν λόγω κίνημα καπηλεύεται την έννοια της οικολογίας και της δίνει πολιτική χροιά. Είμαι φασίστας διότι πιστεύω στο μύθο του «Νέου Ανθρώπου», του ανθρώπου με διαφορετική ηθική και ιδεολογική αντίληψη ,με ξεχωριστή θεώρηση των πραγμάτων από τον υλιστή - ευδαιμονιστή μαζάνθρωπο του φιλελευθερισμού. Είμαι Φασίστας γιατί αποδέχομαι το όραμα του μεγάλου Πλάτωνος για την Αρίστη Πολιτεία και επιδιώκω την πραγμάτωση της, έστω και εάν δεν υπάρχει ούτε μία ένδειξη επιτυχίας. Είμαι Φασίστας διότι αρνούμαι τον αθεϊσμό (λανθάνοντα στο Φιλελευθερισμό και κυρίαρχο στον Κομμουνισμό) και αποδέχομαι την ύπαρξη ενός Υπερτάτου  Όντος, του Θεού, που δημιούργησε το Σύμπαν  και έφερε τα πράγματα από την ανυπαρξία στην ύπαρξη και υποτάσσομαι στη θέληση του, πράττοντας το θέλημα Του. Τέλος, είμαι Φασίστας, διότι είμαι ελεύθερος πνευματικά και ψυχικά και όχι δούλος του χρήματος ή της ύλης, είμαι οπαδός της πραγματικής ελευθερίας του ανθρώπου, όπως αυτή πραγματώνεται μέσα από την Εθνική Κοινότητα.

[1] Πρέπει να γίνει μία απαραίτητη διευκρίνιση όσον αφορά τον όρο «Φασισμός». Σε αυτό το κείμενο όταν μιλάμε για Φασισμό εννοούμε τον όρο με την έννοια του «γενικού Φασισμού» (generic fascism) δηλαδή ως τα εθνικιστικά πολιτικά κινήματα που εμφανίσθηκαν μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο στην Ευρώπη. Σε αυτήν την κατηγορία εμπίπτουν τόσο ο κατεξοχήν Ιταλικός Φασισμός και ο Εθνικοσοσιαλισμός όσο και η Ισπανική Φάλαγγα , η Ρουμανική Λεγεώνα, το Ουγγρικό Σταυρός-Βέλος, η Ελληνική ΕΕΕ κ.α.

[2]  Βλ. το έργο του «Nazi Culture» (Νέα Υόρκη 1966) καθώς και το «The Crisis of German Ideology. Intellectual Origins of the Third Reich» (Νέα Υόρκη 1964).

[3] Βλ. την εξαιρετική ερμηνεία του στο «The Nature of Fascism», Oxford 1991. «Η ανάλυση του Γκρίφιν είναι τόσο πλούσια, που από όλες τις σύγχρονες ερμηνείες είναι αυτή που αξίζει να διαβαστεί ολόκληρη», ισχυρίζεται ο Στάνλεϋ Πέιν.

[4] Βλ. το ανεπανάληπτο έργο του «Η Ιστορία του Φασισμού», Αθήνα 2000. 

Βιβλιοπαρουσίαση: Η ΜΑΥΡΗ ΣΚΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ (β' έκδοση - αναθεωρημένη) Εθνικοσοσιαλιστικές και Φασιστικές οργανώσεις στην Ελλάδα του Μεσοπολέμου και της Κατοχής (1923-1945)

Rotting Christ - Orders from the dead

Το αντάρτικο της Πάφρας.



Το αντάρτικο της Πάφρας έχει αμέτρητες γνωστές ιστορίες φρίκης, ηρωισμού και θυσίας, και πολλές άγνωστες αφού δεν επέζησαν αρκετοί για να τις διηγηθούν.
Ειδική μνεία κάνει στα απομνημονεύματά του και ο Μητροπολίτης Γερμανός Καραβαγγέλης: «τα βουνά της Πάφρας χαμήλωσαν και προσκύνησαν την παλικαριά και ανδρεία των ανταρτών του Κιζίλ Ιρμάκ», ενώ σε επιστολή του σε εφημερίδα των Παρισίων λέγει πως πλέον των 40.000 Παφραίων εξήχθησαν. Ο φόρος αίματος βαρύς. Στη μαύρη βίβλο του κεντρικού συμβουλίου των Ποντίων αναφέρεται πως πρώτα η Πάφρα και έπειτα η Αμισός προσέφεραν τον μεγαλύτερο φόρο αίματος και δεν είναι οι μοναδικές αναφορές

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ

Το πραγματικό πρόσωπο των υπερασπιστών του αντιφασισμού.

Βιβλιοπαρουσίαση: Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης (του Τσοπάνη Κωνσταντίνου)


Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης
το χρονικό του Λεονάρδου του Χίου


Βιβλιοπαρουσίαση: Ίων Δραγούμης - Ο ασυμβίβαστος




Άνθρωπος ορμητικός, γοητευτικός και ιδιόρρυθμος, επιφανές μέλος της ελίτ, διπλωμάτης, ήρωας ενός εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα (του Μακεδονικού), πολιτικός, διανοούμενος, ο Ίων Δραγούμης συγκαταλέγεται μεταξύ των ηγετών του αντιβενιζελισμού κατά τον Εθνικό Διχασμό. Δολοφονήθηκε από βενιζελικούς την επομένη της απόπειρας δολοφονίας κατά του Ελευθέριου Βενιζέλου στο Παρίσι. Στη συγκεκριμένη βιογραφία γίνεται προσπάθεια να αποδοθεί η σκέψη του πολιτικού χωρίς τις διάφορες ιδεολογικές παραμορφώσεις και στρεβλώσεις που επικρατούν, έξω από έναν ορισμένο ρομαντισμό που το περιβάλλει.


συγγραφέας: Γιάννης Μάζης

εκδόσεις: Μεταίχμιο



μετάφραση: Ανδρέας Παππάς

πρόλογος: Δημήτρης Π. Σωτηρόπουλος 



Σελίδες: 496

Ημερομηνία έκδοσης: 11/2016 

Κύκλος Ιδεάπολις: Ομιλία και ταινία για τον I.R.A.

Ῥένος Ἀποστολίδης: Περικλῆς Γιαννόπουλος, Ἴων Δραγούμης, Παῦλος Μελᾶς



Εν τέλει μέσα και πέρα από όλα αυτά ο Ίδας (Ίων Δραγούμης) μένει ένας λεβέντης, ένα παλληκάρι από ρίζα παλιά, Ελλαδική. Ως γνωστόν οι λεβέντες και τα παλληκάρια δεν μπορούν να κάνουν τίποτε στο χώρο της πολιτικής. Καμιά φορά το πολύ πολύ, στο χώρο της λογοτεχνίας ή του λόγου και της σκέψης, γενικότερα μπορούν να φέρουν έναν αέρα αψύ, ξανασαστικό, που καίει τα πλεμόνια και ξαναθέτει πρώτες ιδέες. Στα μεγαλύτερά της μεγέθη αυτή η ποιότητα δίνει έναν Νίτσε ή έναν Κάρλαϋλ, και στις μικρότερές της ποιότητες, στις εδώ διαστάσεις μας, έστω έναν Περικλή Γιαννόπουλο. Όταν οι τύποι αυτοί βρουν αρκετή αυτογνωσία και μείνουν οι εαυτοί τους, ασυμβίβαστοι με τους οχετούς, υπάρχει ελπίδα για αυτούς να δώσουν σε λόγο αυτή την πνοή που οιστρηλατεί τη ζωή τους. Σε λόγο ή σε οτιδήποτε άλλο το δημιουργικό.

Είναι ένας μεγαλεξανδρισμός αυτή η ποιότητα, είναι ακριβώς το ηρωίζεσθαι του Κάρλαυλ. Αλλά η ποιότητα αυτή ή θα είναι η ανάσα μιάς γνήσια και ισχυρότατα ηγετικής στόφας που θα καταφέρη να σύρει πίσω της επαρκείς απλούς Σάντσους, ώστε να αποτελούν αποδοτικό όργανο κρούσης των πραγμάτων, και τότε θα δημιουργήσουν ιστορία, ή αλλοιώς είναι χαμένοι για χαμένοι, αν δεν περιορισθούν στην απόλυτη προσωπική αποχή, και σε αυτό που λέμε: κάθε λογής καλλιτεχνική δημιουργία.

Από τους τρεις - Περικλή Γιαννόπουλο, Παύλο Μελά, Ίωνα Δραγούμη - ο Ίδας υπήρξε ο πιο αυτοσπαταλημένος και αυτοαδικημένος. Πολύ σωστότερα ο Παύλος Μελάς, που ακριβώς δεν είχε την πνευματικότητα του Δραγούμη και ούτε την αυτογνωσία του, με το ένστικτο όμως βρήκε τι είχε να κάνη για να φερθή παλληκαρίσια και κατ'απόλυτη εξαίρεση από όλους, σαν ένας ευγενής ταξικός λεβέντης, απομεινάρι δηλαδή φεουδαρχικού Μεσαίωνα (αυτό είναι το ψυχολογικό του αρχέτυπο) και πάει εκεί να πιαστή με τους βούλγαρους κομιτατζήδες, τρώγοντας όσους μπορούσε περισσότερους. Γίνηκε έτσι ένα σωστό και στέρεο ίνδαλμα, σωστό και στέρεο πρόσταγμα, σύμμετρο δε εν εσχάτη αναλύσει για κάθε προσωπική πατριωτική συνείδηση που θέλει μόνη της «να καθαρίση» και να αναμετρηθή με ότι θεωρεί εχθρό.

Σύμμετρο δε πρόσταγμα, ακριβώς γιατί η δύναμη τέτοιων παλληκαριών, που δεν έχουν τη στόφα του μεγάλου ηγέτη, έχουν όμως τη λεβεντιά μέσα σε οποιαδήποτε παράταξη και αν βρεθούν, δεν είναι δύναμη ικανή να πραγματώση περισσότερα από τέτοια έργα προσωπικού ηρωισμού. Και βέβαια τα έθνη, οι λαοί, οι αγώνες, οι παρατάξεις, πάντα χρειάζονται πολλά τέτοια παλληκάρια-θύματα και δίκαια τα τιμούν και τα ινδαλματοποιούν. Είναι λύκοι ή μαντρόσκυλα αυτά, μιάς κοινότητας, είναι τίγρεις ατομικού αγώνα μέσα στα πλαίσια του όποιου ομαδικού. Είναι η στόφα των μονομάχων, και υπάρχουν πάντα πλαίσια στους ομαδικούς αγώνες που χωρούν και χρειάζονται τους μονομάχους.

Ένας εθνικός οργανισμός που λειτουργεί σωστά, με υγεία, πάντα βρίσκει τον τρόπο και τα σχήματα και τα πλαίσια, σε ειρήνη και σε πόλεμο να εντάξει τα παλληκάρια αυτά, τις τίγρεις, τους μονομάχους, και να καρπωθή από τη λεβεντιά τους και να τιμήση τις αυτοθυσίες τους. Όταν όμως είναι ανήμπορος ο εθνικός οργανισμός, ή όποια ομάδα περιέχει αυτά τα παλληκάρια, να τα εντάξη και να τα καρπωθεί, τότε αυτά εκτρέπονται συνήθως και μεγαλοανδρίζωνται ζητώντας να παίξουν ρόλο πρώτων ηγετών, και πάνε χαμένα για χαμένα.

Στους καιρούς μας, εθνικοί οργανισμοί που είχαν αυτή την υγεία και δύναμη πέτυχαν πάντα αυτές τις εντάξεις: Να η Αγγλία με τους ήρωες της Ραφ της και του Ναυτικού της, να η Γερμανία, με τους ήρωες της Λουφτβάφε και των μηχανοκινήτων της, να η Ιαπωνία με τους ανθρώπους- τορπίλλες και τους καμικάζι, να η παληότερη Γαλλία, με την Λεγεώνα των ξένων της, να όλες οι μονάδες κομάντος όλων των εθνών που είχαν βιολογική υγεία και ισχύ κοινωνικών ορμών.

Εδώ ούτε θυσιαστήρια για τέτοιους η νεοελληνική πραγματικότητα. Έτσι εκτρέπεται ο Δραγούμης, αυτοκτονεί ο Περικλής Γιαννόπουλος και ζουν καλά οι μέτριοι, οι ανηρωικοί, χωρίς να κερδίζουμε και τίποτε από τους ελάχιστους ηρωιζόμενους, μέσα σ' όποιους αγώνες ή παρατάξεις.


(Ῥένος Ἀποστολίδης, ἀνέκδοτο σημείωμα, Μάιος 1978)

Μνήμη Νικολάου Σαμψών (16.12.1935 - 09.05.2001)




-"Ελεύθερος Τύπος: Είχατε καταδικαστεί δις εις θάνατον από τις βρετανικές δυνάμεις... Σαμψών: Ναι, αφού πέρασα βασανιστήρια στα οποία δεν είχε υποβληθεί κανένας Κύπριος όσο εγώ. Μου έβγαλαν δόντια και νύχια... Φυλακίστηκα στις κεντρικές φυλακές της Κύπρου, μετά με μετέφεραν στην Αγγλία στις φυλακές του Wormscraps στο Λονδίνο. Εκεί ήρθα σε επαφή με τον Ιρλανδικό Δημοκρατικό Στρατό (IRA) για απόδραση, αλλά το αντιλήφθηκαν οι ΄Αγγλοι και εμάς τους πρωτεργάτες της απόδρασης μας μετέφεραν ξημερώματα στις φυλακές υψίστης ασφαλείας Wakefield στο Yorkshire που χτίστηκαν το 1404 και δεν είχε αποδράσει ποτέ άνθρωπος. Είχαν ναρκοπέδια, κλπ. Εκεί γνώρισα τον αγωνιστή του IRA, τον Simus Murphy, που είχε καταδικαστεί 5 φορές σε ισόβια δεσμά από το 1951. Η συνάντηση μας έγινε το 1958. Αποφασίσαμε να αποδράσουμε μαζί και σε ένα χρόνο το πραγματοποιήσαμε!"-

9η Μαίου 1956: Όταν ο Καραμανλής έδινε εντολή να δολοφονηθούν Εθνικιστές διαδηλωτές.




«Στις 9 Μαΐου 1956 χιλιάδες λαού συγκεντρώθηκαν στην Πλατεία Ομονοίας για να καταδικάσουν τα σκληρά μέτρα του άγγλου κυβερνήτη Χάρντινγκ στην Κύπρο και την εκτέλεση των αγωνιστών Μιχαλάκη Καραολή και Ανδρέα Δημητρίου.  Οι διαδηλωτές ζητούσαν την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, αποδοκιμάζοντας τον νεοεκλεγέντα πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Καραμανλή. Μετά το πέρας του συλλαλητηρίου, οι συγκεντρωμένοι θέλησαν να οδεύσουν προς τη Βρετανική Πρεσβεία στο Κολωνάκι. Στην οδό Δραγατσανίου, λόγω του ότι είχαν στηθεί οδοφράγματα, η σύγκρουση ήταν ιδιαίτερα σφοδρή, με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους τρεις διαδηλωτές: Ευάγγελος Γεροντής (28 ετών), Ιωάννης Κωνσταντόπουλος (21 ετών), Φραγκίσκος Νικολάου (23 ετών). Στα νοσοκομεία μεταφέρθηκαν 265 τραυματίες, 165 από σφαίρες αστυνομικών και 100 με μώλωπες από χτυπήματα.  Η θυσία τους, όπως και δεκάδων άλλων Αγωνιστών της Ένωσης παραμένει αδικαίωτη. 

ΑΘΑΝΑΤΟΙ


Βιβλιοπαρουσίαση: Η γενεαλογία του φασισμού


Συγγραφέας: Mohler Armin, Mudry Tierry, Steuckers Robert
Μεταφραστής: Δενδρινός Ανδρέας
Εκδότης:  Ελεύθερη Σκέψις
Έτος έκδοσης: 1988
Σελίδες: 86

Zionist State: France 2017


Corneliu Zelea Codreanu



"Φασισμός σημαίνει πρώτα απ’ όλα να αμύνεσαι του έθνους σου εναντίον των κινδύνων που το απειλούν. Σημαίνει την καταστροφή αυτών των κινδύνων και το άνοιγμα ενός ελεύθερου δρόμου προς την ζωή και την δόξα του έθνους σου"

Φοίνικας Ελληνικός (Ωδή της Φωτιάς και του Ήλιου)

Μια νέα γη ορίζεται
στο διάβα των ορέων
φυόμενη πάνω στο σώμα
αρχαίων βωμών και σε
ματιές δωρικών αγαλμάτων
μνήμη Ηράκλειτου
μνήμη Αλέξανδρου
μνήμη Ιδέας και Πάλης

Η νέα γη που μας ανήκει
βυθίζεται ωσάν ξίφος ηλιακό
μέσα στων ημερών το σκότος
στο σαθρό κουφάρι του κόσμου
ακόντιο κορμί της νέας ψυχής
που ενσωματώνεται στη γη της
τον χρόνο να δρασκελίσει
προτού καταργήσει εκείνος
την επουράνια μνήμη

Υπήρξαμε νεκροί και ήρωες
υπήρξαμε ριψάσπιδες δειλοί
την γη μας την πατρώα χαρακώσαμε
αδίστακτα χαρίζοντάς την
στον προαιώνιο εχθρό
δίχως το ρίγος του αίματος
στο στήθος ν' αναβλύζει
και στην συνείδησή μας την ακμαία
επαίτες γίναμε χωρίς καρδιά

Ν' ανακαινίσουμε ψυχή και γη
κορμί και νου και βλέμμα
τούτο προτάσσει η ιστορία
η θέση μας αυτή μονάχα είναι
θανή οριστική ή αναγέννηση
Φοίνικας Ελληνικός στην γροθιά
τις στάχτες του να διατάζει
ενώ τον κόσμο αγκαλιάζουν τα φτερά του
η νίκη του πανανθρώπινη θα είναι
τούτος είναι ο Σκοπός μας

Μια νέα γη ορίζεται
Ένα που θα 'ναι με τη νέα ψυχή
έξω και μακριά από τον κόσμο
του ψεύδους της δουλείας και της απάτης
η γη μας και το αίμα μας και η ψυχή
δικά μας είναι και άλλου μηδενός
η νίκη μας νίκη ανθρώπου είναι
γιατί τον άνθρωπο ορίσαμε εμείς
τούτος είναι ο Σκοπός μας και μη σφάλλεις

Κινήσου απλά στο μέλλον
που 'ναι για μας το παρελθόν
κινήσου και μη σφάλλεις
σε διάβα Ήλιου και Φωτιάς

 Κάσσιος Δώρος

Сокира Перуна - Україна

Gioacchino Volpe: Φασισμός και αντιεβραϊσμός


Το παρακάτω κείμενο αποτελεί απόσπασμα από το βιβλίο του Gioacchino Volpe «Ιστορία του Φασιστικού Κινήματος» που δημοσιεύτηκε το 1939. Αναδημοσιεύουμε το κείμενο από το ιστολόγιο Ευρώπη των Εθνών σε μια προσπάθεια να συμπληρώσουμε τα αποδεικτικά άρθρα μας σχετικά με τον φυλετισμό του Ιταλικού Φασισμού. 

Μπορείτε να διαβάσετε επίσης τα κείμενα Φασιστική Ιταλία 1938: «Το Μανιφέστο της Φυλής» και Ο αντισημιτισμός του Μουσολίνι και του Μεταξά με πράξεις! Προτείνουμε να διαβάσετε την πρόσφατη επανέκδοση του βιβλίου του Volpe που πραγματοποιήθηκε από τις εκδόσεις Λόγχη. Το βιβλίο είχε εκδοθεί στα ελληνικά την περίοδο του Μεσοπολέμου.

για περισσότερα στον σύνδεσμο εδώ

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ: Η συγκλονιστική συνέντευξη του υπαρχηγού της ΕΟΚΑ Β΄ Λευτέρη Παπαδόπουλου σε .pdf στο περιοδικό "Το Αντίδοτο" (Ελληνική Δράση Καλαμάτας τεύχος 2&3 - Αύγουστος 2015&Μάρτιος 2016)

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ: Η συγκλονιστική συνέντευξη του υπαρχηγού της ΕΟΚΑ Β΄ Λευτέρη Παπαδόπουλου σε .pdf στο περιοδικό "Το Αντίδοτο" (Ελληνική Δράση Καλαμάτας τεύχος 2&3 - Αύγουστος 2015&Μάρτιος 2016)


Λευτέρης Παπαδόπουλος: υπαρχηγός της ΕΟΚΑ Β’ και Ενωτικός μαχητής που χωρίς υπεκφυγές λέει όλη την αλήθεια για την Κύπρο. Μια συγκλονιστική συνέντευξη (του Νίκου Θεοδώρου) που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό των Εθνικιστών της Καλαμάτας και θάφτηκε τόσο από τους "πατριώτες" όσο και από τους εθνομηδενιστές. Πρόκειται για άκρως σημαντική μαρτυρία και μια ακόμη απάντηση προς όλους αυτούς που στήριξαν τον Καραμανλισμό ή θεοποίησαν τον Συνταγματάρχη Γεώργιο Παπαδόπουλο χωρίς όμως να αναφερθούν ποτέ στην ενδοτική πολιτική και των 2 πλευρών σχετικά με το Κυπριακό. 


για να την κατεβάσετε σε .pdf 
στον σύνδεσμο εδώ







Ημέρα μνήμης για τις Αντιδημοκρατικές δυνάμεις:
ΕΟΚΑ Β' Ξαναχτύπα! 
(15η Ιουλίου 1974)

Bruno Spampanato: Contromemoriale


Είδα στης λίμνης τα θαμπά νερά την σεπτή μορφή σου
Κάτω από τον Αετό της Ρεπούμπλικα ο τελευταίος Λύκος
Και εσύ ατάραχος δεν τρόμαξες μπρός στου σκυλιού την σφαίρα
Στον ήλιο έλαμπε το γράμμα Μ κάτω από τα πυκνά μαλλιά της


Είχα δει πολλές φορές το Μουσολίνι στο Βορρά, και πολλές φορές τον είχα δει πρωτύτερα,  πριν  η κακοτυχία τον οδηγήσει στη λίμνη. Αλλά δεν θα μπορέσω ποτέ να ξεχάσω την εντύπωση που  έχω τώρα για τη πρώτη φορά. Δεν γνωρίζω αυτό που μπορεί να συμβεί . Δεν γνωρίζω  τίποτα και δεν είμαι σε θέση να προβλέψω τίποτα. Αλλά ο Μουσολίνι είναι πραγματικά ένας άλλος Μουσολίνι που δεν γνωρίζω , ο οποίος μου προκαλεί  μια καινούρια , απεριόριστη θλίψη. Είμαι εκεί όρθιος, δίχως να τολμώ να μιλήσω. Ειδικά από αυτή τη τελευταία , συντομότατη ακρόαση δεν έχω κρατήσει ούτε μια σημείωση. Έχω στο μυαλό κάποιες φράσεις , ακόμα και κάποια αποσπάσματα , λες και δεν πέρασαν τα χρόνια από τότε.

Αυτός που μου μιλά είναι ο Μουσολίνι . Λέγει:

- Φτάσαμε στο Αμήν.

Διακόπτω ίσως από απερισκεψία.

-Ντούτσε δεν μπορείτε να μιλάτε για για μέλλον, είσαστε εδώ.

Πιάνει στον αέρα εκείνη τη λέξη "μέλλον" ...

- ... Μέλλον λέξη ερμητική. Μόνο τα γεγονότα μπορούν να  δώσουν σ΄αυτό κάποιο νόημα, αλλά φτάνουμε σε ένα σημείο που οι άνθρωποι μετατρέπονται σε θεατές.

Δημιουργήθηκε μια σύντομη σιωπή: δεν θυμάμαι τι  είπα στη συνέχεια γιατί εκείνος συνέχισε να μιλά, αλλά με μια  διαφορετική φωνή.

-Το ότι εξακολουθώ να υπάρχω δεν έχει παρά  μια αμελητέα μόνο σπουδαιότητα . Αυτό που ενδιαφέρει είναι τα όσα έχουν γίνει. Πολλά πράγματα έχουν καταστραφεί , πολλά ακόμα  θα καταστραφούν στη συνέχεια . Αλλά ακόμα και έτσι η ζημιά δεν είναι ανεπανόρθωτη Σας θέτω ένα ερώτημα. Απαντήστε...

Είπε:

-Θα διατηρήσουν οι Ιταλοί τη μνήμη αυτής της περιόδου; Αλλά δεν περιμένει μια απάντησή μου.

Είπε:

-Αν οι Ιταλοί έχουν μνήμη θα ξαναφτιάξoυν την Ιταλία.

-Ντούτσε , διέκοψα πάλι , αλλά δεν μου άφησε χρόνο.

-Ο Gatti μου είπε πως δεν ήλθατε μόνος.

Ναι συνοδευόμουν από ανθρώπους που ήθελαν να τον χαιρετίσουν.Έδωσε εντολή να παρουσιαστούν και εγώ ο ίδιος έσπευσα να τους καλέσω.

-"Decima" χαιρέτισαν μπαίνοντας.

Αυτός είπε:

-Camerati.



Ζήτησε πληροφορίες γι αυτούς και για τη δράση τους και από το Zanfagna ενημέρωση για τη πολεμική δράση της "Δεκάτης . Στη συνέχεια υπέγραψε τις ταυτότητες τους. Δυο φορές είδαμε την πόρτα εισόδου να μισοανοίγει  προσεκτικά. Ο Μουσολίνι είχε σηκωθεί όρθιος, βρισκόταν  στο κέντρο του δωματίου, εμείς στεκόμασταν μπροστά του πάντα σε στάση προσοχής. Κάποιος χτύπησε τη πόρτα διακριτικά. Καταλάβαμε και χαιρετίσαμε . Αλλά σε μένα μου έκανε νόημα να παραμείνω. Θυμάμαι μόνο το Μουσολίνι που είπε.

-Κανείς δεν γνωρίζει τι πρόκειται να συμβεί απόψε, ή αύριο ή μετά. Αλλά εγώ σας έχω δείξει πολλές φορές το δρόμο,  και τώρα ακόμη....

Και στη παράκλησή μου να μου δώσει μόνο διαταγές :

-Δεν υπάρχουν διαταγές. Δεν μπορώ να δώσω διαταγές πλέον. Να υποδείξω δρόμο ναι. Αυτό που μου είπε ο Μουσολίνι στη συνέχεια   δεν πρόκειται να το ξεχάσω ποτέ.

-Με οποιοδήποτε τρόπο προκειμένου να ξαναγίνει η Ιταλία ισχυρή. Η ισχύς ισοδυναμεί με το χώρο, την επιρροή, τον πλούτο. Η κοινωνική επανάσταση δεν είναι υπόθεση για λαούς οκνηρούς ή για άθλια Έθνη, οποιαδήποτε κοινωνική επανάσταση έχει ανάγκη από αυτούς τους όρους, αυτή είναι η διόρθωση που ο Φασισμός επέφερε στον σοσιαλισμό δίχως την οποία  θα καταντούσε μια χάρτινη επανάσταση. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να το αγνοήσει.

Στη συνέχεια ο Μουσολίνι είπε:

Έχετε καταγωγή από τον Νότο, προέρχεστε από τη θάλασσα, ο εχθρός βρίσκεται στην θάλασσα, είναι ο μόνος εχθρός. Πείτε το αυτό και οποιαδήποτε πολιτική και αν ακολουθήσει η Ιταλία, και με όποιο τρόπο και αν ονομάζεται αυτή, θα είναι ιταλική πολιτική μόνο αν υποχρεώσει την Αγγλία να μας αφήσει να αναπνεύσουμε στη θάλασσα. Την υποχρεώσαμε μια φορά και είμαστε στο σημείο αυτό. Αλλά τα έθνη έχουν ζωή μεγαλύτερη από εκείνη των ηγετών τους. Η Ιταλία έχει περιοριστεί στο Μιλάνο αλλά μόνο για μια χρονιά. Το 1945. Η ζωή των Εθνών δεν σταματά πάνω σε κάποια  χρονιά.
Ο Μουσολίνι δεν μου είπε τίποτα περισσότερο. 

Με χαιρετά . Εγώ δεν έλεγα τίποτα. Στη συνέχεια μου άπλωσε το χέρι και ενστικτωδώς θέλησα να επαναλάβω  τη παλιά χειρονομία που συνηθίζεται στην ιδιαιτέρα  πατρίδα μου από  τα παιδιά  για τους γονείς.

Έσκυψα να του φιλήσω το χέρι. Δίχως να πει μία λέξη παραπάνω ο Μουσολίνι μου άγγιξε το μάγουλο. Δεν θυμάμαι αν τον αποχαιρέτισα.



ΜΙΛΑΝΟ 25 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1945

Το επόμενο πρωί -25 Απριλίου- ο ναύτης με ειδοποίησε ότι με αναζητούσε ο Borghese . Οι δικοί μου είχαν φύγει από το ξενοδοχείο και είχαν μετακομίσει σε ένα δωμάτιο που είχα βρει στη Via Lambrate 15 σε μικρή απόσταση από τη πλατεία Loreto. Εγώ με τον αδελφό μου είχα μετακινηθεί στο απόσπασμα της "Δεκάτης" στη πλατεία Fiume. Πηγαίνω στο Borghese. Τον βρίσκω να συζητά με το Gennaro Riccio τον διοικητή του αποσπάσματος του Μιλάνου: στη πραγματικότητα είναι ο έμπιστος αξιωματικός του για τις περισσότερο ευαίσθητες υποθέσεις .O Borghese μου λέει πως έχει θέσει τη « Decima » σε κατάσταση συναγερμού. Είδε το Duce μετά από μένα. Αλλά οι ειδήσεις είναι οι ίδιες. Οι "σύμμαχοι" που προελαύνουν, οι Γερμανοί που τους αφήνουν να προελάσουν και ένας παράδοξος αγώνας που οι δικοί μας διεξάγουν, εδώ και εκεί , δίχως συγκεκριμένους στόχους. Τώρα μου έλεγε ότι ήθελε να καλέσει σε αναφορά τους αξιωματικούς."Κάνε το γρήγορα " τον συμβουλεύω. Αλλά αυτός περιμένει να φθάσουν και οι άλλοι. Η διοίκησή του παρέμενε , ακόμα και σ΄αυτή τη συντυχιά, ένα είδος μικρού και άκαμπτου στρατιωτικού σοβιέτ , με αυτόν αρχηγό. Αποφασίζεται να ξαναβρεθούμε το βράδυ. Εγώ στο μεταξύ θα επέστρεφα στην Νομαρχία, το είχα ήδη αναφέρει τηλεφωνικά στο Bombacci.

Ο Bombacci ήταν αυτός που μου ανάγγειλε την κινητοποίηση των Φασιστών του Μιλάνου. Αλλά για οριστική απόφαση ούτε αυτός γνώριζε τίποτα. Ακόμα και οι πλέον πρωταρχικές λεπτομέρειες για εκείνη την ημέρα αποτελούν μέρος του "μυστικού του Βορρά". Εκείνη τη στιγμή μπορούσε να γίνει λόγος μόνο για το Μιλάνο. Οι τηλεφωνικές επικοινωνίες με τις επαρχίες είχαν καταστεί δύσκολες, κάποιες Νομαρχίες δεν απαντούσαν πλέον, οι Ομοσπονδίες (federazioni dei fasci di combattimento) έκαναν λόγο για κολώνες φασιστών σε σύμπτυξη. Ήσαν οι Φασίστες των περιοχών πάνω από το Πάδο όπου εμφανίζονταν τα πρώτα τεθωρακισμένα του εχθρού. Από διάφορα σημεία επαναλαμβάνεται ότι τμήματα μας αρνήθηκαν  να εγκαταλείψουν τις  θέσεις τους. Τα ονόματα χάνονται σε εκείνες τις θυελλώδεις ημέρες. Δεν υπάρχει πλέον μόνο το παράδειγμα των ατλαντικών φρουρίων της Βέρμαχτ. Το λέω στο Bombacci και αυτός: «Αυτό είναι υπέροχο όμως δεν λύνει τίποτα». 

Από τη πλευρά της Γερμανικής Ανωτάτης Διοίκησης εξακολουθούν να λείπουν ειδήσεις. Ούτε και εδώ στις διοικήσεις τους αφήνουν να ξεφύγει μια λέξη. Απαντούν: αυτές είναι οι διαταγές. Και για σήμερα και για αύριο απαντούν, περιμένουμε διαταγές. Για την Wehrmacht αυτή είναι μια έκτακτη υποχώρηση: για πρώτη φορά δεν γίνεται λόγος για οχυρά που αντιστέκονται,  παραμικρή αναφορά για αντίδραση. Διαταγή και αυτό; Ούτε μοιάζουν να συγκινούνται για κάτι που ήδη  μοιάζει με την υποχώρηση των Γάλλων ανάμεσα σε Μάιο και Ιούνιο του 1940. Για να συγκινηθούν  περιμένουν μια διαταγή. 
«Χρειάζεται να ληφθεί μέριμνα για τον Mussolini πριν η υποχώρηση φτάσει μέχρι εδώ και τον συμπαρασύρει» έλεγε ο  Bombacci. 

Έγινε πάλι συζήτηση για τη Valtellina. «Πηγαίνω μόνο αν πάει και αυτός -λέει- αλλά μοιάζει  σαν να θέλουμε να εγκλωβιστούμε». Λέγει ότι κάτι τέτοιο  αποτελεί πλέον την αποκορύφωση της κατάρρευσης... Παρ΄όλα αυτά μπορεί ακόμα να σωθεί ο Μουσολίνι,  επιμένει ο Bombacci. «Τους γνωρίζω τους κομμουνιστές - λέγει - οι κομμουνιστές δεν πρόκειται να χάσουν την μοναδική ευκαιρία να δημιουργήσουν χάος, μόνο το χάος χρησιμεύει στους κομμουνιστές και αυτός είναι ο λόγος που θα θελήσουν να βγάλουν εκείνον από τη μέση. Είναι ο μόνος ικανός να δημιουργήσει στην Ιταλία καταστάσεις και οι κομμουνιστές θέλουν μόνο τη δική τους κατάσταση.».

Αφήνω το Bombacci πριν ακόμα το ρολόι δείξει έντεκα. Τηλεφωνώ στο Barghini, τον βρίσκω στο σπίτι, μου είπε ότι το περασμένο βράδυ είχε φιλοξενήσει το Buffarini. Ότι είχαν έλθει Pavolini, ο πρώην  υπουργός Riccardi, ο Νομάρχης  Turchi, ο δημοσιογράφος Baroni, νομάρχες , κομματικά στελέχη. Ήθελαν όλοι να μάθουν νέα από το  Buffarini. Εντελώς φυσικό να ζητήσω και εγώ κάτι από το φίλο μου. Και εγώ ήθελα να ενημερωθώ από το  Buffarini. Ο Barghini μου απαντά ότι για τον Buffarini, όπως έχουν έλθει τα πράγματα , δεν απομένει τίποτα άλλο  από το να μεταφέρει το  Mussolini στην Ελβετία. Ο Buffarini την προηγούμενη ημέρα είχε πάει στον Duce, για να του μιλήσει και τον είχε συνοδεύσει ο Barghini. Του είχε επαναλάβει τι σημασία είχε για όλους να σωθεί ο Αρχηγός. Άλλωστε , αυτό έπραξαν πάντα οι Αρχηγοί του Κράτους ή της Κυβέρνησης, όταν εξέλειπε κάθε δυνατότητα αντίστασης. 

Ο Duce ήταν αρκετά στοργικός  με τον πρώην υπουργό του, αλλά δεν φαινόταν να έχει πεισθεί γι αυτό. Φαινόταν πεπεισμένος για άλλες λύσεις. Τώρα που επιστρέφω στη «Decima» παρατηρώ προσεκτικά  το πλήθος στους δρόμους. Τίποτα το ασυνήθιστο. Ίσως μια πρώτη αίσθηση αποξένωσης, απόστασης ανάμεσα στο πλήθος και τις στολές μας, ίσως και να είναι  απλά η ιδέα μου. Στη πλατεία Fiume σταματώ το αυτοκίνητο μπροστά από τη μπάρα. Όλη η περιοχή του αποσπάσματος  είναι περιφραγμένη με συρματόπλεγμα. Χρέη φρουρών εκτελούν ναύτες πάνοπλοι. Τα 12/7 σε θέση μάχης. Παίρνω από το αυτοκίνητο  τα χαρτιά μου και ανεβαίνω πάνω. Από εκείνη τη στιγμή δεν έχω πλέον επαφές με τη πολιτική κατάσταση.

Γύρω στις 4 το απόγευμα προσπαθούμε να συνδεθούμε με τη Νομαρχία. Δεν μπορούμε να βγάλουμε το παραμικρό συμπέρασμα.Ένας μοτοσικλετιστής μας πληροφορεί ότι μια Μαύρη Ταξιαρχία (όμως ποια;) ετοιμάζεται να αναχωρήσει. Είπα στον Borghese, ότι θα έπρεπε να ληφθεί μέριμνα για το στρατιωτικό ραδιόφωνο, το Radio-Fante. Είναι ένα επί πλέον μέσο επικοινωνίας τόσο με τους στρατιώτες όσο και με τους πληθυσμούς του Βορρά. Ο Borghese συμφωνεί. Μου δίνει 20 άνδρες υπό την διοίκηση του υποπλοίαρχου Ducci. Έρχονται μαζί ο υπολοχαγός Zanfagna, ο Genta, ο αδελφός μου Francesco, και κάποιοι άλλοι. Του αυτοκινήτου μας προηγούνται καμιόνια με ναύτες. Στο κέντρο συναντάμε τα φορτηγά με τους «παρτιζάνους », κόκκινο μαντήλι στο λαιμό. Μας κοιτούν, τους κοιτάμε. Ποιος διοικεί το Μιλάνο σήμερα;

Στην οδό Rovani παραμένει ακόμη κάποιος Γερμανός βαθμοφόρος. Υπάρχουν ακόμη δικοί μας . Ο Ducci αναλαμβάνει τη διοίκηση και ύστερα από λίγα λεπτά το Radio-Fante εκπέμπει σαν Radio-Decima Mas. Είναι μια εκπομπή πρόχειρη, εκτός ωραρίου και δίχως πρόγραμμα. Είναι 6.30 μ.μ της 25 Απριλίου. Το Ρεπουμπλικανικό ραδιόφωνο σιωπά. Έχει ήδη καταληφθεί; Μιλώ από το Radio-Decima.

Το τραγούδι της « Decima » έχει ανοίξει την εκπομπή:

«De­cima, Flottiglia nostra
che beffasti l'Inghilterra...
Vittoriosa ad Alessandria
Malta Suda e Gibilterra... ».



Λέγω στους στρατιώτες να μη σκορπίσουν, να παραμείνουν πάνω από όλα στρατιώτες να έχουν στο νου ότι και μέσα από μια ήττα μπορεί να διαφυλαχθεί η στρατιωτική τιμή, την οποία κανείς μέχρι τώρα, δεν έχει διαφυλάξει καλύτερα από αυτούς, λέγω ότι διατηρώντας την τιμή αφήνουμε ανοικτή τη πόρτα για το μέλλον, λέγω για τους συμμάχους που μας είδαν να αγωνιζόμαστε και οι οποίοι υποχωρούν κάτω από την ίδια κακοτυχία.

Ένας δίσκος επαναλαμβάνει σαν σε μουσική υπόκρουση:
« Camerata Richard », ένα δημοφιλές τραγούδι που ήταν και το δικό μας ραδιοφωνικό σήμα:

«Camerati d'una guerra
camerati d una sorte
chi divide pane e morte
non si scioglie sulla terra
Camerati d'una guerra
ca­merati d'una sorte
chi divide pane e morte
piu nessun li scioglierâ ».

Τώρα μιλώ για εκείνους της «Decima », και ακόμη ένας δίσκος με το τραγούδι της «San Marco». Από το μικρόφωνο το τραγούδι ξεχύνεται προς τους ναύτες, προς όλους τους στρατιώτες:

« San Marco, San Marco
cosa importa se si muore... ».

Ίσως, οι μάχες να έχουν σταματήσει ή σύντομα θα σταματήσουν. Αλλά αυτός ο στρατός των Ιταλών έχει δικαίωμα να περιμένει, με τα όπλα στο χέρι, τον νικητή εχθρό. Αυτό λέω από το ραδιόφωνο. Αφήνομε την οδό Rovani μετά τις 8 μ.μ. Παρέμειναν στο ραδιόφωνο, ναυτικοί με τον Genta. Θα το παραδώσουν στη Finanza, αλλά την επόμενη ημέρα.
Στη πλατεία Fiume ακούω μια περίεργη ιστορία για συσκέψεις στην Αρχιεπισκοπή: ότι σ΄αυτές πήρε μέρος και ο Duce. Ο Borghese, που ήρθε τότε,είπε ότι ο Mussolini αναχώρησε.
Ακριβώς έτσι, ότι ο Mussolini αναχώρησε. Λίγο πριν από τα μεσάνυχτα ο Borghese μας καλεί σε σύσκεψη . Το δωμάτιο του Riccio είναι γεμάτο από αξιωματικούς, καπνό και φωνές. Έρχεται ο Rolandino, ένας δημοσιογράφος διαπιστευμένος στο Στρατάρχη Graziani. Τον παρακαλώ να κρατήσει σημειώσεις , μπορούν να είναι χρήσιμες. 

Φτάνει ο Carlo Borsani. Παραμερίζουμε για να περάσει ο τυφλός. Έπειτα , μπαίνει ο Borghese. Ο Borghese εκθέτει τη κατάσταση: Τα τάγματα της «Decima» συμπτύσσονται από Βορρά, από τον Νότο συμπτύσσονται το «Lupo», το «Barbarigo», το τάγμα «N. P.» και η ομάδα «Colleoni», δικά μας τμήματα βρίσκονται ακόμη στο Sesto Calende, Arona, Pallanza, Torino, Genova, οχυρά έχουν απομείνει στις περιοχές της Αδριατικής. Ο διοικητής Borghese είναι σίγουρος, ότι οι άνδρες θα ανταποκριθούν σε οποιαδήποτε διαταγή Όμως όλες οι καταστάσεις είναι άμεσα συνδεδεμένες με εκείνες των ενόπλων δυνάμεων και οι ίδιες οι ένοπλες δυνάμεις ακολουθούν τις τύχες των Γερμανικών. Αυτό είναι το σκοτεινό σημείο . Ποια θα είναι η κατάληξή τους;

Στο μεταξύ υπάρχει η εκκρεμότητα του Μιλάνου. Μετά την αναχώρηση της Κυβέρνησης τίθεται το ερώτημα αν πρέπει η πόλη να εγκαταλειφθεί ή να τηρηθούν οι θέσεις . Οι απόψεις διίστανται. Κάποιες στιγμές ο τόνος της συζήτησης γίνεται πιο δυνατός. Κάποιος διακόπτει: τί κάνουν οι Γερμανοί στο Μιλάνο; Απάντηση του Borghese: δεν κινούνται, έχουν εντολή να μη κινηθούν, περιμένουν να παραδοθούν. Ένας άλλος λέει: γιατί δεν γίνεται ένα τηλεφώνημα στο Γερμανικό Φρουραρχείο του Μιλάνου. Η διοίκηση του στρατηγού Wening επιβεβαιώνει: τα στρατεύματα είναι συγκεντρωμένα στα στρατόπεδα. Ο Borghese τους καλεί στο τηλέφωνο και ζητά να μάθει αν νοιώθουν σε θέση να αναλάβουν στο πλευρό μας, στρατιωτική πρωτοβουλία. Απάντηση: όχι, οι διαταγές της Ανωτάτης Διοίκησης είναι διαφορετικές. Εξετάζεται το ενδεχόμενο αν μπορούν να συγκεντρωθούν στο Μιλάνο τουλάχιστον τα κοντινότερα σ΄αυτό αποσπάσματα. Η κατάσταση χειροτερεύει από ώρα σε ώρα και χρειάζεται να ξεπεραστεί το πρόβλημα του Μιλάνου: να ληφθεί απόφαση για το Απόσπασμα. Ο Riccardi ενημερώνει ότι στις 4 πρόκειται να αναχωρήσει από τη πόλη μια τελευταία φάλαγγα την οποία θα μπορούσαμε να ακολουθήσουμε.



ΜΙΛΑΝΟ 26 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1945

Η συζήτηση συνεχίζεται πάνω στο ίδιο θέμα. Παίρνω το λόγο και εγώ. Διαθέτοντας εκατοντάδες άνδρες, που είναι συνηθισμένοι να πολεμούν, δεν μπορούμε να ανησυχούμε για πολίτες με ένα χρωματιστό μαντήλι. Λέγω , ότι στη περίπτωση που επιθυμούσαν να πολεμήσουν, μπορούσαν να το κάνουν με τον εχθρό ή να στραφούν εναντίον μας μέχρι το σημερινό πρωινό. Δεν θα  το κάνουν όταν ο πόλεμος τελειώσει , αλλά ακόμα και σ΄αυτή  τη περίπτωση , τους περιμένουμε. Ένας εισηγείται  ξαφνικά το ενδεχόμενο της εξέγερσης. Αλλά η υπόθεση της εξέγερσης δεν βρίσκει εξαιρετική αποδοχή. Ακόμα και αυτή τη στιγμή, το χάραμα της 26ης Απριλίου, στην πλατεία Fiume τουλάχιστον, δεν έχουν φτάσει ειδήσεις για εξέγερση. Ο Borghese είναι της άποψης ότι συμφέρει να παραμείνουμε στις θέσεις μας και να καταλήξουμε σε μια στρατιωτική λύση, αν οι άλλες αποκλειστούν. Στην συνέχεια τηλεφωνεί στην Ιταλική Διοίκηση στο Στρατηγό Diamanti για να του αναφέρει το αποτέλεσμα της σύσκεψης. Είναι περασμένες 3.30 όταν χωρίζουμε. Περιμένουμε διαταγές από το Διοικητή.

To πρόγραμμα προβλέπει κάποια ώρα ανάπαυσης αλλά με ξυπνά απότομα μια ριπή αυτομάτου όπλου.Ο αδελφός μου λέει ότι είναι ο επικεφαλής Pompei που διασκεδάζει κατεβάζοντας κόκκινες σημαίες κάθε φορά που τις υψώνουν στο κτίριο μπροστά. Πλέον δεν απομένει άλλο από το να σηκωθούμε και να επιστρέψουμε στην Διοίκηση. Ακούω ότι η Νομαρχία έχει καταληφθεί. Έχουν καταλάβει και το Φρουραρχείο. Διοικητής ένας στρατηγός που ακόμα χθες τον πληρώναμε εμείς, ο Faldella. Αυτή η είδηση αξίζει για εκατό. Από τη πόλη τίποτα νεώτερο για την ώρα . Στις 9 μας τηλεφώνησαν από τη Piazza della Scala όπου  ένα τμήμα μας που δέχτηκε επίθεση, απάντησε στα πυρά. Στις 9,45 φέρνουν στη πλατεία Fiume ένα νεκρό ναύτη και ένα τραυματία. Από μακρυά φαίνεται να κινούνται φορτηγά με μεγάλες κόκκινες σημαίες που όμως δεν πλησιάζουν . Περνώ εκείνες τις πρώτες ώρες στο γραφείο του Riccio, όπου έχει εγκατασταθεί και ο Borghese. Αυτός μου λέει, ότι μας έκαναν πρόταση να  παραδοθούμε , και ότι η πρόταση τους  απορρίφθηκε. Διαπραγματεύονται για τη «Decima » ο Riccio και ο Διοικητής De Martino, και για το Corpo Volontari Li­berta ο ταγματάρχης Argenton και ο λοχαγός Federico Serego της Alighieri. Η επαφή έγινε στα γραφεία της Credito Lombardo, στην οδό Manzoni.



Εξακολουθεί να παραμένει  σε ισχύ  η πρόταση που συζητήθηκε τη νύχτα για  στρατιωτικού τύπου λύση,   και οι άνδρες παραμένουν σε επιφυλακή. Στη πόλη μόλις σταμάτησαν ένα φορτηγό της "Δέκατης" . Η Διοίκησή μας ζητά την άμεση απελευθέρωση  του  και απαιτεί εξηγήσεις, το φορτηγό αποδεσμεύεται και οι εξηγήσεις δίδονται. Το φορτηγό το οδηγούν  στη πλατεία Fiume  3-4 "παρτιζάνοι " που ανεμίζουν λευκό πανί. 

Το μεσημέρι φτάνουν φορτηγά με δικές μας δυνάμεις. Κατάφεραν να περάσουν. Οι ναυτικοί τραγουδούν, έχουν τα πρόσωπα καλυμμένα με στρώμα σκόνης, πηδούν από τα φορτηγά, συντάσσονται. Τα δωμάτια εξακολουθούν να είναι πάντα γεμάτα όπως και τη προηγούμενη ημέρα. Έρχεται ο Gemelli, υφυπουργός Ναυτικού. Ο Gelormini, Διοικητής της GNR στο Milano. Έρχεται η χήρα του Bardelli (Πρόκειται για τη Luigia Maresca σύζυγο του παλιού Διοικητή του τάγματος "Barbarigo" Umberto Maria Adriano Bardelli που είχε σκοτωθεί στις 8 Ιουλίου 1944 Θ.Μ). Βλέπω τη Maria Pasquinelli, που στις 10 febbraio '47, την ημέρα της ιταλικής υπογραφής στο diktat, θα σκοτώσει στη Trieste τον Άγγλο Ταξίαρχο De Winton. Για να θυμίσει στο κόσμο τη Trieste: θα πει η Pasquinelli στους Βρετανούς στρατοδίκες της Α.Μ. Η Maria Pasquinelli μου δίνει τώρα μια δέσμη εγγράφων. Είναι τα πρακτικά της Φασιστικής ομοσπονδίας της Pola με τους καταλόγους των «infoibati»: ένα καταπληκτικό και τρομερό ντοκουμέντο της σλαβικής απανθρωπιάς.

Οι ώρες περνούν και ακόμη έρχεται κόσμος. Ντιβάνια, καθίσματα, τραπέζια, όλα χρησιμεύουν στην αναμονή και έτσι φτάνουν οι πρώτες ώρες του απογεύματος. Ένας πυκνός και ανακόλουθος ήχος φωνών κυριαρχεί όπου μόνο η αναφορά σε ένα όνομα, εκείνο του Μουσολίνι, δημιουργεί παύσεις σιωπής. Μόνο στις 14.45 παρουσιάζονται ο λοχαγός και ο ταγματάρχης της CVL. Έρχεται και ο ταγματάρχης Bocchia του Φρουραρχείου για τη παράδοση-παραλαβή. Όπως έκανε και ο Στρατός έτσι και η Δέκατη θα παραδώσει κανονικά το ταμείο, με όλους τους τύπους, μέχρι και την τελευταία "πεντάρα" των όσων διαθέτει. Η συνομιλία ανάμεσα στο Διοικητή Borghese και τους πληρεξούσιους είναι συντομότατη. Στις 14.55 ο σαλπιγκτής σαλπίζει γενικό προσκλητήριο. Κατεβαίνει ο Borghese για να μιλήσει στους άνδρες. Τρία σαλπίσματα χαιρετίζουν την άφιξη της τριγωνικής σημαιούλας της ομάδας μάχης «Todaro». Ο Διοικητής στέκεται μπροστά στους ναυτικούς .

Τους χαιρέτισε:«Decima, marinai!».

Απάντησε μια σταθερή κραυγή:«Decima, comandante!».

Ο Borghese είπε ότι η Repubblica Sociale τελειώνει μαζί με τον πόλεμο, αλλά παραμένουν οι αρχές της, η υπεράσπιση της τιμής μέχρι και του τελευταίου, η υποχρέωση όλων να ανταποκριθούν σε κάθε προσκλητήριο της χώρας. Είπε ότι τα όπλα θα παραδοθούν σε αυτόν γιατί η «Decima» δεν παραδίδεται, αλλά, αποστρατεύεται… Κάνει προσκλητήριο των νεκρών ναυτών . Έπεφτε μια ελαφριά, πυκνή βροχή. Αυλάκωνε τα κράνη , γλιστρούσε στα πουλόβερ, στις κάνες των αυτομάτων. Οι άνδρες βγήκαν από τη σιωπή «Trieste, Διοικητά! ». Η κραυγή παρέμεινε στη πλατεία, κλεισμένη από παντού με συρματοπλέγματα. Τρία σαλπίσματα και η ρεπουμπλικανική πολεμική σημαία υπεστάλη. Ο μαύρος αετός, εναρμονισμένος στα 3 χρώματα έκλεινε τα φτερά του στις πτυχές του πανιού που κατέβαινε αργά. Οι "παρτιζάνοι" αξιωματικοί και η συνοδεία τους είχαν σταθεί σε στάση προσοχής. Είμασταν όλοι στρατιώτες, είμασταν όλοι Ιταλοί. Εκείνη τη στιγμή δόθηκε και ο χαιρετισμός στον Duce. Οι ναυτικοί φώναξαν: «A noi!».
Και έτσι ο Μουσολίνι χαιρετήθηκε από ένα ένοπλο τακτικό τμήμα της Repubblica Sociale Italiana, στο Milano, την 17η ώρα της 26ης Απριλίου. Εδώ και μια ημέρα η πόλη είχε εγκαταλειφθεί , και εκείνος πήγαινε να συναντήσει τη τύχη του. 

πηγή