Πως θα ακουγόταν σήμερα αν λέγαμε στους αντιφασίστες και κομμουνιστές ότι τρία χρόνια πριν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, το 1936, είχαν κάνει έκκληση στους Ιταλούς Φασίστες υποστηρίζοντας το φασιστικό πρόγραμμα του 1919, ένα πρόγραμμα που εκείνη την περίοδο πολεμούσαν; Τον Οκτώβριο του 1922 ο Μπενίτο Μουσολίνι είχε καταλάβει την εξουσία με την πασίγνωστη «Πορεία προς την Ρώμη».
Η Κεντρική Επιτροπή του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος με γενικό γραμματέα τον Παλμίρο Τολιάτι θα δημοσιεύσει υπογεγραμμένη Έκκληση με τίτλο: «Ιταλικέ Λαέ! Φασίστες της Παλιάς Φρουράς! Φασίστες Νεολαίοι!». Στο βιβλίο του Αυστριακού κομμουνιστή Georg Scheuer »Genosse Mussolini? Wurzeln und Wege des Ur-Fascismus» παρατίθεται απόσπασμα από αυτή την Έκκληση των Ιταλών κομμουνιστών. Ο Georg Scheuer είχε προσχωρήσει το 1931 στην Κομμουνιστική Νεολαία Συνασπισμού της CPA και το 1935 είxε ιδρύσει την Επαναστατική Κομμουνιστική Αυστρία (RKO). Το βιβλίο κυκλοφορεί στα ελληνικά με τίτλο «Σύντροφος Μουσολίνι» από τις εκδόσεις Φιλίστωρ.
«Οι κομμουνιστές τάσσονται υπέρ του φασιστικού προγράμματος του 1919, ενός προγράμματος Ειρήνης, Ελευθερίας υπεράσπισης εργατικών συμφερόντων. Είμαστε έτοιμοι μαζί σας και με τον Ιταλικό Λαό ολόκληρο να αγωνιστούμε για την εκπλήρωση του φασιστικού προγράμματος. Πρέπει να ενώσουμε την εργατική τάξη και με αυτήν όλο τον Ιταλικό Λαό και να προχωρήσουμε αδελφωμένοι. Ας δώσουμε λοιπόν τα χέρια, φασίστες και κομμουνιστές, καθολικοί και σοσιαλιστές, άνθρωποι όλων των κατευθύνσεων.Ας δώσουμε τα χέρια κι ας προχωρήσουμε δίπλα – δίπλα για να κατακτήσουμε τα δικαιώματα του πολίτη ενός πολιτισμένου λαού όπως είναι ο δικός μας».
Μετά τον πόλεμο αυτή η Έκκληση θα «σβηστεί» από την μνήμη των κομμουνιστών.
Τι είναι το κοινοβούλιο; Είναι άραγε μια συνένωση αρετών και
ταλάντων, μεγάλων αυταπαρνήσεων, υψηλών διανοιών, μια εκλεκτή συνάθροιση των
καλλιτέρων ανθρώπων ενός έθνους; Εάν κοιτάξω τα δείγματα των βουλευτών τα οποία
ενόχλησαν, διέφθειραν και απογοήτευσαν τον τόπο, είναι ένα υπόλειμμα μηδαμινών
ανδρών και εγωιστών, όπου διακρίνονται μερικοί τεχνίτες του λόγου και μερικές
βλαβερές επιδεξιότητες, οι οδηγοί του ποιμνίου και οι κύριοι του κόσμου όλου.
Κατά τις ημέρες της θύελλας και της καταστροφής, όταν η πατρίδα κινδυνεύει στις
βάσεις της, ο εγωισμός όλων τούτων των μετριοτήτων φέρνει ταχέως την
καταστροφή. Το ένστικτο το οποίο τους κυριεύει είναι πρώτον ο φόβος και κατόπιν
το συμφέρον. πηγή
Ανακοίνωση της Εθνικοσοσιαλιστικής Κίνησης Ελλάδος για
την δολοφονία του εντεκάχρονου Μάριου.
Η λαϊκή αντίδραση των κατοίκων του Μενιδίου αποδεικνύει
στην πράξη ότι μπορούμε να αντισταθούμε απέναντι στον φυλετικό πόλεμο, τον
οποίο μας έχει κηρύξει το κράτος των νεομαρξιστών και το παρακράτος των γύφτων.
Οι ντόπιοι κάτοικοι μακριά από τα κομματικά διλήμματα και τις συντεχνίες των
ψήφων, μπορούν να αυτοοργανωθούν και να απαντήσουν στις απειλές των συμμοριών
που γέμισαν με πρέζα τα στέκια της νεολαίας.
Τα 700 άτομα που βρέθηκαν στους δρόμους
και συγκρούστηκαν με το ένστολο τεχνητό χέρι του ανθελληνικού κράτους, δεν
ξεχνούν την ΣΤΥΓΝΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ του εντεκάχρονου Μάριου από τους επήλυδες εισβολείς.
Νέοι, γέροι και μικρά παιδιά στέλνουν μήνυμα Εθνικής Αντίστασης και δεν ξεχνούν
ότι Συνένοχοι για τον φρέσκο τάφο ενός μικρού Ελληνόπουλου είναι οι μπάτσοι και
η πολιτική τους ηγεσία που κάνει τα στραβά μάτια απέναντι στην οργάνωση της μαφίας,
και κρατάει τον εξοπλισμό - που πληρώθηκε με δικά μας λεφτά -καθώς και τις επίλεκτες
δυνάμεις των πραιτοριανών για να αντιμετωπίσει φυσικά τις αντιδράσεις των
Ελλήνων.
Συνένοχοι στην σιωπή και στην αθλιότητα για την κατάσταση στην Δυτική
Αττική όλα τα κομματόσκυλα από τις μούμιες της Σοβιετίας μέχρι τους άθλιους γελωτοποιούς
του Μιχαλολιάκου, για πολλοστή φορά οι κομματικοί κηφήνες απέδειξαν ότι υπάρχουν
μόνο για να προβάλλουν την ξύλινη γλώσσα του κοινοβουλευτισμού, αγνοώντας στην
πράξη το λαϊκό αίτημα για αυτοπροστασία και αξιοπρέπεια. Κάθε γειτονιά με
Υπερήφανους Έλληνες πρέπει να δώσει τον Αγώνα ενάντια στο πρεζεμπόριο και στην
γενοκτονία που προωθούν τα εγγόνια του Γκράμσι και ο πολυφυλετικός στρατός τους. Καλό ταξίδι Μάριε ...
“Εκεί, που κρεμούσαν οι καπετάνιοι τ’ άρματα, κρεμάν οι γύφτοι τα νταούλια!”
"Ο Φασισμός δεν πιστεύει στην πιθανότητα της "ευτυχίας" στην γη. Απορρίπτει την θεολογική θεωρία που λέει πως σε έναν μελλοντικό χρόνο, η ανθρώπινη οικογένεια θα βρει ένα τελικό καταφύγιο για όλες τις δυσκολίες της. Η άποψη αυτή έρχεται σε αντίθεση με την εμπειρία που μας διδάσκει πως η ανθρώπινη ζωή είναι διαρκώς ρευστή και διαρκώς εξελίσσεται."
Στο βίντεο που βλέπεται παρακάτω είναι από τα Ελληνικά χωριά της Κριμαίας και έχει γυριστεί από το εθελοντικό σώμα Azov.
γράφει ο
Γιώργος Δημητρούλιας
Θα μπορούσε
να υπάρχει ένα τρίτο Ελληνικό κράτος μετά το Ελλαδικό και το Κυπριακό αλλά το
ξεπούλησαν οι νεώτεροι πολιτικοί, οι οποίοι αποδείχθηκαν όχι μόνο πολιτικοί
νάνοι αλλά και ορισμένες φορές εθνοπροδότες και κινούμενοι από ξένα συμφέροντα.
Μιλάω πάντα για τις περιοχές του Καυκάσου και πιο συγκεκριμένα για την Κριμαία,
την ανατολική Μαύρη Θάλασσα και τον μικρασιατικό Πόντο.
Η πανάρχαια
ελληνική παρουσία.
Πολύ πριν
περιέλθουν στην σφαίρα επιρροής των ρώσων η Κριμαία και η Μαύρη Θάλασσα ήταν
αποικίες των Ελλήνων, οι οποίοι βάση των ευρημάτων κατέφθασαν τον 10ο
αιώνα πχ στην περιοχή. Η πρώτη οργανωμένη ελληνική αποικία ήταν τον 8ο
αιώνα πχ αυτή των Μιλησίων. Την περίοδο της ρωμαιοκρατίας αλλά και του
Βυζαντίου ονομάζονται «Ρωμαίοι» και μετά την άλωση της Πόλεως από τους Φράγκους
το 1204 μχ δημιουργείται η Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας η οποία διαρκεί 257
χρόνια. Μέχρι την έλευση των Τατάρων τον 13ο αιώνα μχ, η Κριμαία και
οι περιοχές βόρεια της Μαύρης Θάλασσας παραμένουν αμιγώς ελληνικές. Η μαζική
μετανάστευση των Ελλήνων στον Καύκασο έγινε την εποχή της κυριαρχίας της
Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και υπήρξε φαινόμενο ευθέως ανάλογο με την επέκταση
των Ρώσων προς τον νότο.
Η σχέση των
Ελλήνων με τους Ρώσους.
Η εχθρότητα
των τούρκων απέναντι των Ελλήνων διαχρονικά είναι γνωστή. Η σχέση των Ελλήνων
με τους Ρώσους είναι κάτι που πέρασε πολλές διακυμάνσεις. Το Ρωσικό κράτος
δημιουργήθηκε από δύο καθοριστικούς παράγοντες στα Βυζαντινά χρόνια. Ο πρώτος
ήταν οι Βαράγγοι, συγγενείς των Βίκινγκς, που
τους οργάνωσαν κρατικά και στρατιωτικά, και ο δεύτερος ήταν τα Βυζαντινά
γράμματα και ο Πολιτισμός τον οποίο διατηρούν μέχρι σήμερα. Έτσι στην αρχή οι
Ρώσοι είδαν στους Έλληνες του Καυκάσου θετικά στοιχεία και συμμάχους στους
ρωσοτουρκικούς πολέμους αλλά κατόπιν με τον πανσλαβισμό η συμπεριφορά τους
άλλαξε.
Η
πανσλαβιστική ιδεολογία.
Όταν
εγκαταλείφθηκε το σχέδιο της Μεγάλης Αικατερίνης για μια ανασύσταση της
Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, υπό ρωσικό έλεγχο βέβαια, ήρθε στην θέση του το
πανσλαβιστικό ιδεώδες. Αν κάποιος, τώρα, μου αντιτάξει ότι τα Ορλωφικά το
1770μχ ήταν προς όφελος των Ελλήνων αρκεί να διαβάσουμε τι είπε ο περήφανος
μανιάτης οπλαρχηγός Γιάννης Μαυρομιχάλης στον ίδιο τον Θόδωρο Ορλώφ: «Και αν
ακόμη είχες όλους τους στρατούς της αυτοκράτειρας σου δεν θα κατόρθωνες και
πάλι τίποτα, διότι είσαι δούλος μιας γυναίκας, ενώ εγώ είμαι αρχηγός ενός
ελεύθερου λαού, που γνωρίζει να υπερασπίζεται την ελευθερίαν του με το ξίφος».
Στα πλαίσια της πανσλαβιστικής πολιτικής, η οποία ήθελε να αφομοιώσει όλες τις
διαφορετικές εθνότητες, τα ελληνόπουλα ήταν υποχρεωμένα να ακολουθούν ρώσικη
εκπαίδευση, μέχρι και η εκκλησιαστική λειτουργία έπρεπε να γίνεται στα ρώσικα.
Οι έλληνες ιερείς όμως αντιστάθηκαν σθεναρά, καθώς και η ισχυρή συνείδηση των
Ελλήνων του Πόντου δημιουργούσε ουσιαστικά εμπόδια στην πολιτική εκρωσισμού.
Και
διηγώντας τα να κλαις.
Άπειρες οι
περιπέτειες των Ελλήνων στην περιοχή που είχαν προστριβές ακόμα και με
Αρμένιους, Γεωργιανούς αλλά και Κούρδους εκτός από τις σφαγές των τούρκων
ειδικά στην Ελληνική περιοχή του Πόντου. Δύο είναι τα
σημεία που μου έκαναν εντύπωση και θα ήθελα να τονίσω: Το πρώτο έχει να κάνει
με την πρώτη πολιτική κίνηση των Ελλήνων του Καυκάσου που συγκαλούν Εθνική
Συνέλευση στην Τιφλίδα τον Μάιο του 1917 και μεταξύ άλλων ζητούν την δημιουργία
αυτόνομου καθεστώτος και την συγκρότηση ελληνικού στρατιωτικού σώματος.
Το δεύτερο
είναι η αντίθεση του Ελευθερίου Βενιζέλου στους στόχους του Ποντιακού Κινήματος
όταν στις 4 Φεβρουαρίου του 1919 δηλώνει στον αμερικανό πρόεδρο Ουίλσον ότι
παρόλο που οι Έλληνες Πόντιοι επιθυμούσαν ανεξαρτησία αυτός αντιτάχθηκε
απόλυτα. Επίσης στην εφημερίδα SundayTimes, δήλωσε ότι δέχεται να συμπεριληφθεί
ο Πόντος στο αρμενικό κράτος. Η επίσημη θέση της Ελλάδας στην αρχή του 1919
ήταν η υποστήριξη της Ανεξαρτησίας της Αρμενίας, συμπεριλαμβανομένης της
περιοχής της Τραπεζούντας. Ο κατεξοχήν εκπρόσωπος του Ελληνικού
Μεγαλοϊδεατισμού Ελευθέριος Βενιζέλος αφήνει αβοήθητους κοντά ένα εκατομμύριο Έλληνες Πόντιους του Καυκάσου. Μήπως αυτό του
είπε η Αγγλία να κάνει;
Η πολιτική
των μπολσεβίκων.
Πόσοι
γνωρίζουν την σκληρή έως φρικιαστική αντιμετώπιση των μπολσεβίκων στους
Ποντιακούς πληθυσμούς, γιατί όλοι ξέρουν μόνο τις τούρκικες σφαγές. Τον
Φεβρουάριο του 1921 άρχισε στην Μόσχα η σοβιετοτουρκική διάσκεψη, στην οποία ο
ίδιος ο Λένιν εκτός από την οικονομική συνεργασία, χάρισε τα χρέη της Τουρκίας,
υπόσχεται και την βοήθεια εναντίον του Ελληνικού Στρατού που βρίσκεται στην
Μικρά Ασία. Εκτός αυτών χαρίζει στην Τουρκία ολόκληρες περιοχές. Οι
σταλινικές διώξεις ρίχνουν και την ταφόπλακα στον Ελληνισμό της περιοχής, αφού
το μεγαλύτερο μέρος των Ελλήνων του Καυκάσου εκτοπίζεται βίαια στην Κεντρική
Ασία τις δεκαετίες ’30 και ’40. Το τι υπέστησαν οι Έλληνες από τους
μπολσεβίκους και ειδικά τον Στάλιν είναι αδύνατο να περιγράψουμε στα πλαίσια
ενός άρθρου.
Η κραυγή των
εναπομεινάντων Ελλήνων.
Στο βίντεο
που βλέπεται είναι από τα Ελληνικά χωριά της Κριμαίας και έχει γυριστεί από το
εθελοντικό σώμα Azov. Οι εναπομείναντες Έλληνες περιγράφουν τις συγκρούσεις της
περιοχής από την ελληνική σκοπιά. Η προξενική αρχή δίνει ιστορικά ντοκουμέντα
για τις διαχρονικές ρωσικές διώξεις έναντι των Ελλήνων. Είναι μια επιτυχία
γιατί για πρώτη φορά μιλούν απλοί Έλληνες κάτοικοι της περιοχής και λένε αυτά
που πιστεύουν πέρα από οποιαδήποτε προπαγάνδα.
«Το μόνο πράγμα που μπορεί να σταματήσει έναν κακό άνδρα με
ένα όπλο είναι ένας καλός άντρας με ένα όπλο»
Το μοιραίο βράδυ της 25ης Ιουλίου του 1993, ένας λευκός
Νοτιοαφρικανός ιεραπόστολος, ο Charl van Wyk, έγινε αιτία να σωθούν οι ζωές
πάρα πολλών ανθρώπων, όταν κατάφερε να σταματήσει τέσσερις άντρες που
οπλισμένοι με χειροβομβίδες και αυτόματα όπλα έσπερναν τον θάνατο μέσα σε μία
εκκλησία λευκών στο Κέιπ Τάουν της Νότιας Αφρικής. Το αιματηρό περιστατικό
έμεινε γνωστό ως η Σφαγή στην Εκκλησία του Αγ. Ιακώβου (Saint James Church
massacre). Ο μόνος λόγος που ο van Wyk κατάφερε να διώξει τους δράστες που
είχαν πρόθεση εκείνο το βράδυ να σκοτώσουν όσο το δυνατόν περισσότερους από
τους περίπου χίλιους ενορίτες, ήταν ότι είχε πίστη. Και ένα όπλο.
Στις 25 Ιουλίου 1993, τέσσερις μαύροι άνδρες του Λαϊκού
Απελευθερωτικού Στρατού της Αζανίας (APLA), της ένοπλης στρατιωτικής πτέρυγας
του Παναφρικανικού Κογκρέσου (PAC - του μαύρου ρατσιστικού κόμματος που
υποστήριζε ότι ολόκληρη η αφρικανική ήπειρος πρέπει να ανήκει μόνο σε μαύρους),
επιτέθηκαν στην Εκκλησία του Αγίου Ιακώβου της Αγγλίας στο Kenilworth του Κέιπ
Τάουν, κατά τη διάρκεια της κυριακάτικης λειτουργίας, όταν μέσα στην εκκλησία
υπήρχαν περίπου 1.000 άνθρωποι.
Η εκκλησία επελέγη ως στόχος, διότι συχνότατα το εκκλησίασμα
αποτελείτο σχεδόν αποκλειστικά από λευκούς. Ο APLA ιδρύθηκε στη δεκαετία του 1960, μετά την απαγόρευση
του PAC και άλλων πολιτικών οργανώσεων όπως του Εθνικού Κογκρέσου της Αφρικής
(ANC) και του Κομμουνιστικού Κόμματος της Νότιας Αφρικής (SACP). Η APLA
υποστήριζε τις επιθέσεις και τις δολοφονίες λευκών νοτιοαφρικανών. Οι
περισσότερες από αυτές έλαβαν χώρα στο ανατολικό και δυτικό ακρωτήριο και ήταν
τυφλές πράξεις βίας εναντίον λευκών. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '80 η
APLA με το σύνθημα του "Μια Σφαίρα για κάθε Άποικο" ("One
Settler, One Bullet") άρχισε να δολοφονεί λευκούς αγρότες ...
Ο Giorgio Pisanò γεννήθηκε στη πόλη Ferrara, της
Βόρειας Ιταλίας στις 30 Ιανουαρίου 1924. Ο πατέρας του Luigi, είχε σπουδάσει
Νομικά και υπηρετούσε σαν Δημόσιος υπάλληλος. Στα πλαίσια των διαφόρων
μεταθέσεων του ο Luigi Pisanò βρέθηκε στη Ferrara στις αρχές της δεκαετίας του
20'. Εκεί γνώρισε τη μελλοντική σύζυγό του, εκεί παντρεύτηκε και εκεί απέκτησε
λίγο αργότερα το πρωτότοκο Giorgio. Οι υπηρεσιακές μεταθέσεις συνεχίστηκαν και
η οικογένεια ακολούθησε αδιαμαρτύρητα τον Luigi Pisanò στις επόμενες
μετακινήσεις του.
Στα 1939 ήλθε ο πόλεμος, στη διάρκεια του οποίου, ο
νεαρός Giorgio ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές του σπουδές στη πόλη του Τάραντα. Στα
1942 σε ηλικία μόλις 18 χρόνων, υπηρέτησε σαν επικεφαλής λόχου άμεσης επέμβασης
της GIL. Η αποστολή της μονάδας του ήταν η συνδρομή και ο συντονισμός του
άμαχου πληθυσμού στη διάρκεια των εχθρικών βομβαρδισμών. Στις 8 Σεπτεμβρίου
1943 βρέθηκε στη Pistoia στη περιοχή της Τοσκάνης όπου με άλλους νέους
επιχείρησε να ξαναλειτουργήσει τα κομματικά γραφεία και παράλληλα να καταλάβει
το στρατοπέδο Gavinana που στη πράξη είχε εγκαταλειφθεί από τους στρατιώτες.
Εντάχθηκε εθελοντής στις γραμμές της RSI και έλαβε
μέρος σε ένα πλήθος παράτολμων αποστολών, από τη κατασκοπεία και τη συλλογή
πληροφοριών, μέχρι πράξεις δολιοφθοράς πίσω από τις γραμμές του εχθρού. Για τις
πράξεις του αυτές παρασημοφορήθηκε με το γερμανικό Eisernes Kreuz I και II
Τάξεως. Το τέλος του πολέμου τον βρήκε στη Valtellina, αξιωματικό της Xª
Flottiglia MAS, εντεταλμένο με ειδικά καθήκοντα της Γενικής Διοίκησης. Στις 27
Απριλίου προσκολλήθηκε στη φάλαγγα Vanna της Συνοριακής Ρεπουμπλικανικής
Εθνικής Φρουράς (Guardia Nazionale Repubblicana di Frontiera) αλλά συνελήφθη
από τους παρτιζάνους στις 28 Απριλίου 1945 στη Ponte Valtellina. Αμέσως οδηγήθηκε
στις φυλακές του Sondrio. Στην πορεία μετακινήθηκε στις φυλακές του Milano, του
Spoleto, της Perugia, της Pistoia για να καταλήξει στα αγγλικά στρατόπεδα του
Terni και του Rimini όπου παρέμεινε μέχρι 7 Νοεμβρίου 1946.
Η δημοσιογραφική του καριέρα ξεκίνησε στα 1948 . Δούλεψε σαν συντάκτης και ειδικός
απεσταλμένος σε εβδομαδιαία περιοδικά , όπως : "Meridiano d'Italia" -
"Settimo Giorno" και "Gente". Υπήρξε μέλος της Κεντρικής
επιτροπής και της Εθνικής Διεύθυνσης του νεοσύστατου Εθνικού Κοινωνικού
Κινήματος (ΜSI) και στα 1951 υπήρξε ιδρυτής και πρώτος πρόεδρος της Φοιτητικής
Ένωσης "Η Νέα Ιταλία" (Associazione Studenti "La Giovane
Italia". Στα 1968 έδωσε και πάλι ζωή στο εβδομαδιαίο Candido, ένα
περιοδικό, που είχε ιδρύσει ο Giovannino Guareschi και το οποίο είχε σταματήσει
να εκδίδεται από τα 1961.
Στα χέρια του το περιοδικό διέγραψε μέχρι τα 1992
μια πολύ αξιόλογη πορεία κυρίως σαν έντυπο έρευνας πάνω σε σοβαρά πολιτικά
κοινωνικά και οικονομικά θέματα. Στις πολιτικές εκλογές του 1972 εκλέχτηκε Γερουσιαστής
στις γραμμές του MSI αξίωμα που διατήρησε σε 5 εκλογικές αναμετρήσεις μέχρι το
1992. Υπήρξε μέλος της Κεντρικής επιτροπής και της Εθνικής διεύθυνσης του
Ιταλικού Movimento Sociale (MSI) Μετά την έξοδό του από το MSI στα 1991 ίδρυσε
στις 25 Ιουλίου 1991 το κίνημα Φασισμός και Ελευθερία και αναλαμβάνει καθήκοντα
Εθνικού Γραμματέα. Στα 1995, μετά τη
στροφή του Fiuggi και τον οριστικό μετασχηματισμό του Movimento Sociale
Italiano σε Εθνική Συμμαχία (Alleanza Nazionale), ο Pisanò αποφάσισε να
συμπαραταχθεί με τον Pino Rauti με απώτερο σκοπό τη διατήρηση του ιστορικού
κόμματος της Ιταλικής Δεξιάς, που θα έδινε ζωή στο Κοινωνικό Κίνημα Τρίχρωμη
φλόγα (Movimento Sociale Fiamma Tricolore.) Πέθανε στο Milano στις 17 Οκτωβρίου
1997 ύστερα από μακρά ασθένεια.
Έργα του Giorgio Pisanò
1. Ιστορία των
Ενόπλων Δυνάμεων της Ιταλικής Ρεπουμπλικανικής Δημοκρατίας. Τόμοι 4 (Storia delle Forze Armate della RSI - 4 vol.)
Τον Δεκέμβριο που μας πέρασε ο συγγραφέας του βιβλίου «Ίων Δραγούμης ο ασυμβίβαστος», Γιάννης Μάζης, έδωσε μια συνέντευξη στο LIFO και μίλησε για την προσωπικότητα του μεγάλου ιδεαλιστή. Ανέπτυξε από το πως ξεκίνησε να μελετήσει τον Δραγούμη ως και τα βαθύτερα χαρακτηριστικά των ιδεών του και του χαρακτήρα του. Αυτό που αξίζει να σημειώσω είναι ότι ο Μάζης που δεν είναι εθνικιστής, αποδέχεται ότι ο πατέρας του Ελληνικού Εθνικισμού υπήρξε ένας άνθρωπος επηρεασμένος από την νιτσεϊκή σκέψη και την θεωρία του Υπερανθρώπου αλλά και ένας πρωτοφασίστας, δηλαδή ένας άνθρωπος που ανήκε στην πρωτοφασιστική εποχή ή αλλιώς προ του ιταλικού Φασισμού ή του γερμανικού Εθνικοσοσιαλισμού. Σε πείσμα των καιρών, συνεχίζουμε να καταρρίπτουμε την προπαγάνδα των διασπαστών του εθνικιστικού χώρου που προσπαθούν να συκοφαντήσουν και να αποκαθηλώσουν τα είδωλα των Ιδεών μας.
Μετά το βιβλίο του εθνικοσοσιαλιστή Πέτρου Ωρολογά που δημοσιεύσαμε προ τριών ημερών όπου αποκαλύπτεται ότι χαρακτήριζε πρώτο εθνικοσοσιαλιστή τον Ίωνα Δραγούμη, μετά το άρθρο του ΙΔΑ που δημοσίευσα πριν μερικούς μήνες όπου αποκαλύψαμε ότι προέτρεπε τους Έλληνες σοσιαλιστές να στραφούν σε Εθνικό Σοσιαλισμό, έρχεται κι η συνέντευξη του Γιάννη Μάζη όπου ο συγγραφέας χαρακτηρίζει πρωτοφασίστα τον μεγάλο άνδρα που μας εμπνέει. Ο Έλληνας επαναστάτης που με την ζωή του αντιστεκόταν και περιφρονούσε τον συντηρητισμό, την ξενομανία, τον διεθνισμό, την πάλη των τάξεων, την πολιτική των μικροσυμφερόντων, τα εβραϊκά ιδανικά που είχαν επικρατήσει στην Ευρώπη, την μετριότητα των μαζών και την κοινοβουλευτική δημοκρατία, δεν θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο εκτός από ένας αληθινός εθνικοσοσιαλιστής ή φασίστας.
Εξάλλου ο ίδιος είπε πριν από όλους στην Ελλάδα: «Εθνικόν σοσιαλισμόν, όχι υπό την γνωστήν έννοιαν, αλλ’ υπό την έννοιαν, ότι η εφαρμογή του θα είναι ανάλογος προς το έθνος και προς την κατάστασιν της εξελίξεώς του». Ο άνδρας που περιφρονούσε τις μικρότητες της εποχής του και του περιβάλλοντός του και μισούσε τον χώρο της πολιτικής, είχε την πιο ισχυρή πολιτική διορατικότητα διαπιστώνοντας από το 1914: «Υπάρχει τώρα μια παγκόσμια σχεδόν συνείδηση πως υπάρχουν στη γη επάνω διάφορα έθνη με ξεχωριστή εθνική συνείδηση. Αυτό είναι το principe des nationalites και η εθνολατρεία. Υπάρχει δηλαδή μια δίεθνη ενότητα στη συνείδηση πως τα έθνη ξεχωρίζονται το ένα απ’ το άλλο. Κατά τούτο ο εθνικισμός είναι δίεθνο αίσθημα».
Όσοι έχουν μελετήσει τον Μεσοπόλεμο και τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο καταλαβαίνουν ότι ο Ίων πολύ πριν εμφανιστούν σε κινήματα οι μεγάλες Ιδέες μίλησε για τον εθνικισμό που θα ένωνε την Φυλή. Το 1919 θα σημείωνε:«Μα μ’ αρέσει και να μη σκοτίζομαι για πάρα πέρα, για ιμπεριαλιστικά σχέδια, μ’ αρέσει η αδελφότητα που αισθάνονται αναμεταξύ τους οι λαοί σαν άνθρωποι, μ’ αρέσει ο Γάλλος να βλέπει τον Γερμανό σαν αδελφό, σαν όμοιό του, σαν άνθρωπο, να βλέπει τη διαφορά του αλλά και να μην τον βρίζει, να μην τον περιφρονεί».Είναι καταφανέστατο ότι ο Δραγούμης ήταν ένας άνθρωπος πολύ μπροστά για την εποχή του. Στο βιβλίο του ο Μάζης γράφει τα εξής ...
Το 1938 κυκλοφορεί στην Θεσσαλονίκη ένα ακόμη βιβλίο για τον Ίωνα Δραγούμη. Ο συγγραφέας είναι ο Πέτρος Ωρολογάς εκδότης και δημοσιογράφος με καταγωγή από την Κορυτσά, φανατικός εχθρός του Βενιζελισμού και μια από τις μεγαλύτερες μορφές της ελληνικής δημοσιογραφίας. Συμμετείχε στην εκδοτική ομάδα της εφημερίδας «Νέα Ευρώπη» ως αρθρογράφος, μια εφημερίδα από την Θεσσαλονίκη με εθνοκοινωνικό προσανατολισμό στην οποία και υπέγραφε με το ψευδώνυμο Πέτρος Φωτεινός ή Τριάστερος. Διώχθηκε από το μεταπολεμικό καθεστώς και καταδικάστηκε για την συνεισφορά του στην αντιδημοκρατική προπαγανδιστική μηχανή.
Η ιστοσελίδα μας δεν θα μπορούσε να έχει στα χέρια της αυτό το έργο (σε pdf) χωρίς την πολύτιμη συνεισφορά και το άμεσο ενδιαφέρον ενός παλαίμαχου Αγωνιστή των Ιδεών, του Αθανασίου Γιαλαμά. Ενός υπερήφανου Εβρίτη που μάχεται για την διατήρηση της Ταυτότητας και εδώ και δεκαετίες συνεισφέρει τα μέγιστα στην προάσπιση των Εθνικών συμφερόντων. Ενός ανθρώπου που προβάλλει τον Ελληνισμό και μέσα από τον εκδοτικό οίκο «Θρακικός Οιωνός»που βρίσκεται στην Αλεξανδρούπολη.
Ίων Δραγούμης. Ένα βιβλίο που αναφέρεται στην τριπλή του ιδιότητα, του διπλωματικού, του πολιτικού και του πνευματικού ανθρώπου, με φόντο την προσωπική του ζωή και τα πολυποίκιλα θέματα που τον απασχόλησαν. Ένα πρόσωπο που σημάδεψε τις αρχές του εικοστού αιώνα με τη δραστηριότητά του και μένει στην επικαιρότητα χάρη στην άδικη και ακατανόητη δολοφονία του.
Η βιογραφία του σε πρώτο πρόσωπο δίνει έμφαση στο πώς ο ίδιος αντιλαμβανόταν όσα του συνέβαιναν κι εκείνα που παρατηρούσε γύρω του. Ένα βιβλίο μοναδικό που θα καθηλώσει τον αναγνώστη με τα νέα στοιχεία τα οποία έρχονται στο φως και διαφοροποιούν την εικόνα που είχαμε για τον Ίωνα. Ήταν ένας άνθρωπος που πάντοτε επιδίωκε να είναι αδέσμευτος, ήταν αποφασισμένος και αποφασιστικός και πάλεψε πολύ για όσα πίστευε. Έτσι έγινε και με τις πολιτικές του απόψεις που στην ωριμότητά του άλλαξαν πολύ!
¨Δεν είναι νεκρός αλλά κοιμάται, καθισμένος στο θρόνο του.
Οι λίγοι που τυχαία τον είδαν στην βαθιά σπηλιά λένε πως τα γένια του ακόμα
μεγαλώνουν, ενώ κάποιες φορές φαίνεται πως κοιμάται με τα μάτια ανοιχτά. Και
όταν θα έρθει η ώρα, θα σηκωθεί, θα μαζέψει τους πιστούς του και θα σώσει τον
λαό του από τον κίνδυνο που τους απειλεί”.
Μαρτυρία για το
Μαρμαρωμένο Βασιλιά. Αλλά για ποιον Μαρμαρωμένο Βασιλιά; Τον Κωνσταντίνο
Παλαιολόγο; Τον Ιωάννη Βατάτζη, όπως υποστηρίζουν αρκετοί; Η μαρτυρία αυτή όμως
θα μπορούσε κάλλιστα να μην προέρχεται απ' την Ελλάδα ή να μην είναι απλά από
την περίοδο της παρακμής της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Γιατί η
παράδοση αυτή δεν περιορίζεται τοπικά ή χρονικά αλλά υπάρχει σχεδόν σε όλους
τους Ευρωπαϊκούς λαούς.
Σε αντίθεση με την ιουδαϊκή παράδοση της αναμονής του
Μεσσία, που θα οδηγήσει τον εκλεκτό λαό του στην κυριαρχία, οι ευρωπαϊκοί λαοί
επέλεξαν μια εντελώς διαφορετική προσέγγιση. Ο εκλεκτός δεν είναι o
απεσταλμένος του Θεού, αλλά είναι ο Ήρωας, που δεν πεθαίνει, παρά το πεπρωμένο
που του επεφύλαξε τη μοίρα του αιώνιου ύπνου. Πηγάζοντας ίσως από τις αρχέγονες
δοξασίες των Ινδοευρωπαίων, που τοποθετούσαν τους θεούς τους επάνω σε βουνά και
στον ουρανό, αυτή τη φορά οι ρίζες του βουνού και οι σπηλιές του ορίζονται ως
τόπος στον οποίο ο Ήρωας κοιμάται, προστατευμένος μέχρι την έλευση της
κατάλληλης στιγμής.
Η Ελληνική Δράση τίμησε τον τελευταίο αυτοκράτορα της Πόλης Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, σε μια εκδήλωση που ακούστηκαν άγνωστες πτυχές από την ζωή και την δράση του. Αρχικά ο πρόεδρος του συλλόγου Χασάπης Αθανάσιος ευχαρίστησε τους παρευρισκόμενους για την παρουσία τους, καλοσωρίζοντας τους δύο ομιλητές.
Η αποφράδα ημέρα της 29ης Μαϊου του 1453 μας αφήνει ένα δίδαγμα το οποίο δεν πρέπει να παραβλέψουμε ούτε ως Έλληνες αλλά ούτε ως φασίστες: ο καλογερισμός υπήρξε και παραμένει εχθρός του Έθνους και της Φυλής και φέρει την ευθύνη για την Άλωση της Αυτοκρατορίας μας. Ακόμα και σήμερα προωθείται το καλογερικό πνεύμα μέσω κάποιων προφητειών όπου ξεδιπλώνεται το σχέδιο του Θεού και ότι η Ελλάς χωρίς να κάνει απολύτως τίποτα θα ξαναγίνει μεγάλη και θα πάρει την Πόλη, ότι θα γίνουν πόλεμοι αλλά δεν θα πολεμήσουμε εμείς κι ότι ο Θεός μας τιμωρεί επειδή απομακρυνθήκαμε από τον λόγο του. Αυτά και άλλα πολλά προωθούν μια παθητικότητα η οποία είναι καταστροφική και συνάμα αντίθετη με το φασιστικό ιδεώδες. Ο Περικλής Γιαννόπουλος που δεν ήταν πολέμιος της θρησκείας εντόπισε το πρόβλημα του καλογερισμού και εναντιώθηκε με την αιχμηρή του πένα και τον οργισμένο λόγο του. Παραθέτω αρχικά τα λόγια του από βιβλίο «Έκκλησις προς το Πανελλήνιον Κοινόν» και εν συνεχεία τα όσα καταγράφει η έγκυρη εγκυκλοπαίδεια «Ήλιος» για την νοσηρή επίδραση του καλογερικού πνεύματος κατά του Έθνους και της Φυλής.
Άρθρο του Ίωνα Δραγούμη που δημοσιεύτηκε στον «Νουμά» τον Φεβρουάριο του 1912 με την υπογραφή «ΙΔΑΣ».
ΑΡΒΑΝΙΤΙΑ
Το Σούλι πάει, μας το τραγούδησε σε πεντέξη εξαίρετες ζωγραφιές – μια σταλιά ρωμαντικές μονάχα μολονότι επιγραμματικές – ο κ. Βλαχογιάννης. Και με το Σούλι άρχισε να τελειόνει και η παράδοση του φαγωμού μας με τον Αρβανίτη. «Αρβανίτης» είναι ο Τουρκαλνός, ο Τόσκας, ο Γκέκας, που πάντα του σ’ αμαχή βρισκόταν με το Χριστιανό, το Ρωμιό, τον «Έλληνα», κι ακόμα σε κάποια μέρη, στην ‘Ηπειρο, βρίσκεται και τώρα.
Ο Ηπειρώτης είναι ο καλλίτερος συνάμα και ο χειρότερος σύμβουλος όσο για να καταλάβουμε, οι Αρβανιτάδες τι πράμα είναι και πως πρέπει να τους φερνόμαστε. Καλός σύμβουλος, για να σου χαρακτηρίσει τέλεια τον Αρβανίτη, τον ξέρει από την κορφή ως τα νύχια. Κακός σύμβουλος, για να σου υποβάλει πολιτική απέναντι στους Αρβανίτες στενή και κοντόφθαλμη.
Σου λέει άξαφνα πως ο Αρβανίτης είναι πονηρός, πλιατσικολόγος, ανόργωτος, πολεμιστής, στολιδιάρης – σαν κανένα όμορφο πουλί που δείχνει σαν άρματα τα φτερά του. Και πονηρός είναι και πλεονέχτης είναι και πρωτόγονος είναι και όλα τα άλλα που σου αριθμούν οι Ηπειρώτες τάχει. Μα όταν σου λεν τους μισούμε και πρέπει να τους μισείτε και σεις, γιατί στα μέρη μας, εκεί που συναπαντιόμαστε, οι Ρωμιοί και οι Αρβανίτες, μας τυραννούν και μας βασανίζουν επειδή έχουν την κυρίαρχη θρησκεία και την κυρίαρχη φυλή τους, τους Τούρκους, μαζί τους, δεν πρέπει η ταραχή για τα βάσανα των αδερφών μας να μας παραφέρνει. Άμα βρίσκει, όποιος και νάναι, απακούμπι και δύναμη, γίνεται τύραννος, ή καλλίτερα, άμα αντικρύσει κανένας άνθρωπο πιο αδύνατο του έρχεται να τον κάνει δούλο του. Λοιπόν τυραννούν οι Αρβανίτες.
Μα ας πάρουν αν θέλουν άρματα και οι χριστιανοί και ας τους τυραννίσουν κι αυτοί. Οι μπέηδες από τον Αλή-πασά έχουν κάμει χωριά ολόκληρα χριστιανικά, τσιφλίκια τους. Η Τουρκία κληρονόμησε κι αυτή μερικά καταπατημένα χριστιανικά τσιφλίκια από τον ίδιο τον Αλή, όταν τον κατέστρεψε. Ο δραγάτης ο Αρβανίτης τυραννάει κι αυτός, ο χωροφύλακας είτε Τούρκος είτε Αρβανίτης (το ίδιο κάνει το κάτω κάτω της γραφής) κι αυτός βασανιστής, ο δεκατιστής που παίρνει τα βασιλικά δοσίματα, τύραννος κι αυτός, και Αρβανίτης τις περισσότερες φορές.Είναι φυσικό λοιπόν οι Ρωμιοί να σιχαίνονται τον Αρβανίτη, στην Ήπειρο. Ως τόσο ούτε η Αρβανιτιά βρίσκεται στην ‘Ηπειρο ούτε οι Ηπειρώτες είναι όλοι οι Έλληνες.
Σφυριά και αμόνια πολεμάν, την ώρα τούτη, για να φτειάξουν μιαν Αρβανιτιά. Οι Αρβανίτες, ενώ ήταν Αρβανίτες πάντα, δεν έλαβαν συνείδηση εθνική ξεχωριστή από τους Τούρκους παρά στα τελευταία χρόνια και πάλι όχι όλοι. Είναι ακόμα χωρισμένοι σε φυλές, σε οικογένειες, σε αρχηγούς, που τρώγονται αναμεταξύ τους και εκδικιούνται, και σε πολλά μέρη δεν εχώρισαν ακόμα οι Αρβανίτες καθαρά τον εαυτόν τους από τον Τούρκο. Μα ολοένα γίνεται το έθνος το Αρβανίτικο μέσα στην συνείδηση των Αρβανιτάδων. Άρχισαν από το 19ον αιώνα οι Τόσκηδες και προπάντων μερικοί χριστιανοί – οι πιο διανοητικοί να πούμε Αρβανίτες – να δείχνουν στους άλλους πως είναι ξεχωριστό από τους Τούρκους έθνος. Η ελληνική γειτονιά τους επηρέασε βέβαια σ’ αυτό, και η μόρφωση που δώκαμε μείς στους χριστιανούς. Βάλθηκαν και οι Μιρδίτες, οι καθολικοί, η παπιστάνικη προπαγάντα και τα σκολειά τους, να δώσουν και στους Γκέκηδες να καταλάβουν πως είναι προπάντων Αρβανίτες.
Τα προνόμια της ασυδοσίας και της οπλοφορίας των Γκέκηδων, αποτέλεσμα της αδυναμίας των Τούρκων να τους επιβληθούν, άρχισαν να γίνονται αφορμή να ξυπνούν και τούτοι εθνικά, από τον καιρό που αποφάσισε το Τούρκικο το κράτος να μεταρρυθμίζεται ευρωπαϊκά με ταχτικές στρατολογίες, ταχτικούς φόρους, συγκεντρωτικά συστήματα και άλλα τέτοια καμώματα ξένα στους Τούρκους.Άμα θέλησε το κράτος, δηλαδή η Πύλη, να χτυπήσει τα αρβανίτικα προνόμια, πάλεψαν οι Αρβανίτες και χύθηκε αίμα. Και κάθε χρόνο τώρα γίνεται και από μια τέτοια αιματοχυσία. Το αίμα αυτό έσκαψε βάραθρο βαθύ που ξεχώρισε τους Αρβανίτες, τους εγδικητές, από τους Τούρκους τους καταχτητές, που θέλησαν να μεταμορφωθούν μονομερώς σε μεταρρυθμιστές. Αφότου μάλιστα και τούτοι κατάντησαν ν’ αποχτήσουν εθνική συνείδηση και ο εθνικισμός τους έφερε το σύνταγμα στην Τουρκία, όπως οι άλλοι οι Μουσουλμάνοι, οι Κούρδοι και οι Άραβες, έτσι και οι Τουρκαλβανοί συναιστάνθηκαν καθαρότερα την ξεχωριστή τους υπόσταση, το εθνικό τους είναι.
Ποιος γνωρίζει αλήθεια για το πολιτικό κλίμα της Ελλάδος του μεσοπολέμου; Για τις αντικομμουνιστικές φοιτητικές ενώσεις, τις οργανώσεις και τα κόμματα που είχαν έναν ξεκάθαρα εθνικιστικό και λαϊκό χαρακτήρα, που θα μπορούσε μέσα στο πνεύμα της εποχής να ονομαστεί και φασιστικός; Μάχες στα Πανεπιστήμια, πορείες σε στρατιωτική παράταξη στους δρόμους της Αθήνας, οι Κυανοχίτωνες της οργανώσεως Ελλήνων Εθνικιστών του Γιάνναρου και άλλα άγνωστα στοιχεία αποκαλύπτονται μέσα από τις σελίδες του βιβλίου αυτού.
-wzor.jpg)
