Pino Rauti (1926 - 2012): «Οι μετανάστες είναι και αυτοί θύματα του καπιταλισμού»

Για τον Pino Rauti διαβάστε πρώτα τα άρθρα του «Μαύρου Κρίνου» εδώ και εδώ. Το άρθρο που ακολουθεί δημοσιεύτηκε στον σύνδεσμο εδώ …

Ο Ιταλός εθνικιστής διανοούμενος, συγγραφέας και πολιτικός Giuseppe Umberto "Pino" Rauti, μια από τις πιο εξέχουσες μορφές του ιταλικού λαϊκού εθνικιστικού κινήματος, υπήρξε ιδρυτής της “Ordine Nuovo” και Γραμματέας του Ιταλικού Κοινωνικού Κινήματος (Movimento Sociale Italiano ή M.S.I.), βουλευτής και ευρωβουλευτής του Ιταλικού Εθνικιστικού Κινήματος. 

Γεννήθηκε στο Cardinale της επαρχίας του Catanzaro στην Καλαβρία της Σικελίας στις 19 Νοεμβρίου 1926 και πέθανε στις 2 Νοεμβρίου 2012 στη Ρώμη. Η εξόδιος ακολουθία της σορού του έγινε στις 5 Νοεμβρίου στη Βασιλική του Αγίου Μάρκου της Ρώμης. Ο Rauti έμεινε γνωστός ως “Fascista di sinistra” («φασίστας της αριστεράς»). 

Ο ίδιος χαρακτήριζε τον εαυτό του «αριστερό» και όχι «νεοφασίστα». Με το που εξελέγη πρόεδρος του MSI το 1990, ο Ράουτι έθεσε ως στόχο να συγκεντρώσει όλους τους «απογοητευμένους της αριστεράς», οι οποίοι είχαν αντιληφθεί την αποτυχία του κομμουνισμού, αλλά δεν ήταν διατεθειμένοι να αναδιπλωθούν σε "συντηρητικές" θέσεις. 

Συνέγραψε εκατοντάδες βιβλία, δοκίμια και άρθρα που βρίθουν από ριζοσπαστικές ιδέες. Ήταν σταθερός υπέρμαχος του ένοπλου ακτιβισμού και κατά καιρούς συμπαραστάθηκε σε όσους εναντιώνονταν στην αστική δημοκρατία, ενώ πρεσβεύοντας τον επαναστατικό «αριστερό Φασισμό» κατάφερε να προσελκύσει και να εντάξει στις τάξεις του Εθνικισμού χιλιάδες ανθρώπους με μαρξιστικές ιδέες.

“Σχετικά με την μετανάστευση:

Εμείς οι Ιταλοί γνωρίζουμε ότι μεταναστεύουμε από ανάγκη, όχι για να κάνουμε τουρισμό. Ο μετανάστης λοιπόν για μας είναι κατ’ ανάγκην ένα θύμα. Είναι ένας άνθρωπος πού εγκατέλειψε την γη του, τον τόπο καταγωγής του, μερικές φορές ακόμα και την οικογένεια του. Η μετανάστευση είναι λοιπόν ένα αρνητικό φαινόμενο, αυτό όμως πρέπει να το λέμε μαζί με τους μετανάστες και όχι εναντίον τους ….. Για αυτό καταδικάζουμε σταθερά κάθε μορφή ρατσισμού και ξενοφοβίας.

Θυμάμαι ένα ταξίδι πού είχα κάνει στο Μπέρμινχαμ στην Μεγάλη Βρετανία, μαζί με μέλη της επιτροπής Υγείας του Ιταλικού Κοινοβουλίου. Υπάρχουν στο Μπέρμινχαμ περίπου 500.000 μετανάστες πακιστανικής ή τζαμαϊκανής καταγωγής που ζουν σε αξιοθρήνητες συνθήκες. Να βλέπεις αυτά τα πλήθη που περιπλανιόντουσαν κάτω από την βροχή, κάτω από τον σκοτεινό ουρανό, υπήρξε για μένα ένα φρικτό θέαμα. Και έθεσα λοιπόν στον εαυτό μου το ερώτημα: μα τι κάνουν εδώ αυτοί οι άνδρες κι αυτές οι γυναίκες; Ποιός τους αποστέρησε την ταυτότητά τους; Ποιός τους έκανε να έρθουν; Και συναισθάνθηκα για την κατάστασή τους ένα ζωντανό συναίσθημα αλληλεγγύης. Κατάλαβα πραγματικά ότι ήταν τα θύματα ενός συστήματος αλλοτριωτικού, εκριζωτικού του οποίου υφιστάμεθα κι εμείς επίσης τα αποτελέσματα.

Δεν είναι οι μετανάστες που απειλούν την ταυτότητα, μα αυτό το σύστημα που απειλεί συγχρόνως την ταυτότητά τους και την δική μας. Μάχομαι λοιπόν για την ιδιαιτερότητα μας, όπως μάχομαι και για την ιδιαιτερότητα των μεταναστών, δηλαδή με άλλα λόγια για το κοινό μας δικαίωμα να ζήσουμε αρμονικά με την δική μας καταγωγή. Πρέπει λοιπόν να τεθούν κάποιες ερωτήσεις. Ποιός έχει συμφέρον να ξεριζώσει τούς μετανάστες; Γιατί οι άνθρωποι πρέπει να εγκαταλείψουν την γη τους και να αποκοπούν από τις παραδόσεις τους; .…

Γνωρίζω πολύ καλά τις δυσκολίες πού γεννά η μετανάστευση στην καθημερινή ζωή, το πρόβλημα της εγκληματικότητας ανηλίκων, της πορνείας κ.λ.π. Δεν μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε παρά μόνο δημιουργώντας θέσεις εργασίας στον Τρίτο Κόσμο και αγωνιζόμενοι εναντίον του διεθνούς καπιταλιστικού συστήματος που καταστρέφει όλες τις συλλογικές ταυτότητες που υπάρχουν στην επιφάνεια της γης, και ασφαλώς χωρίς να ενθαρρύνουμε την διάδοση συναισθημάτων κατά των μεταναστών.

Δεν έχουμε το δικαίωμα να χρησιμοποιούμε καταστάσεις που ήδη είναι πολύ δραματικές για να παρακινούμε στο μίσος. Και εξ άλλου, νομίζω ότι ό Τρίτος Κόσμος προορίζεται να γίνει ο καλύτερος σύμμαχος των λαών μας, εφόσον ο εχθρός μας είναι κοινός”

Από το βιβλίο «Φιλελευθερισμός: Εχθρός των Λαών», εκδόσεις Ελεύθερη Σκέψις (1990)

Τα άνθη του Κακού (αφιερωμένο στην εθνικοεπαναστατική γενιά που πλάστηκε μέσα στην δίνη των συλλατηρίων για το Μακεδονικό)

του Γ.Δ.

Είμαστε μια χούφτα ξεχασμένοι ονειροπόλοι,

                μια δεκάδα ξεπεσμένοι ρομαντικοί,

                λίγοι μελαγχολικοί ιδεαλιστές,

                οι οποίοι όμως έκαναν την ιδέα τους Λάβαρο!

                Το Λαβαρό μας μελανοπορφυρό  

                κυμματίζει από πάνω μας.

                Τι όμορφο που είναι;     

                Πόσο το φοβούνται οι αστοί και το κράτος; 

              Κάποιοι λίγοι, δειλοί και υποτακτικοί 

                της εξουσίας, προσπάθησαν

                να μας  ονομάσουν παρακρατικούς

                και ορντινάντσες του συστήματος...

                Αλλά εμείς με σπασμένα κεφάλια

                και με κορμιά γδαρμένα, 

                από τις συγκρούσεις

                με τις δυνάμεις καταστολής.

                Ουρλιάζουμε δυνατά :

               «Εμείς τα Άνθη του Κακού,

                Είμαστε ο Ανθός

                της Ελληνικής Νεολαίας !»

Αιχμάλωτοι Των Δυνάμεων Του Άξονος

Ο τόμος αυτός είναι ο προτελευταίος των αναμνήσεων του Horia Sima, και στις σελίδες του διεκτραγωδεί τα γεγονότα που συνέβησαν κατά την περίοδο της γερμανικής αιχμαλωσίας στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως Berkenbrück, Buchenwald, Dachau, Sonderlager Fichtenhain και αλλού, τότε που ο ίδιος, όπως και πολλοί Λεγεωνάριοι είχαν καταφύγει στη Γερμανία για να σωθούν από το μένος του Στρατάρχου Antonescu, μετά την εξέγερση του Ιανουαρίου του 1941. 

Αυτοί, οι πλέον πιστοί φίλοι του Γ Γερμανικού Ράιχ είχαν βρεθεί, για καθαρά πολιτικούς λόγους, κρατούμενοι εκείνων που θαύμαζαν. Σχεδόν ένα χρόνο πριν, στις 10 Ιουνίου του 1940, ο Γάλλος πρέσβυς στη Ρώμη Φρανσουά Πονσέ, είχε πει στον κόμητα Τσιάνο, όταν ο τελευταίος του επέδωσε τη δήλωση για την κήρυξη του πολέμου εκ μέρους της Ιταλίας στην τότε καταρρέουσα Γαλλία: «Είναι σαν να μαχαιρώνετε έναν άνθρωπο που βρίσκεται πεσμένος στη γη. Και θυμηθείτε: οι Γερμανοί είναι σκληρά αφεντικά. Θα το καταλάβετε».   

Καθώς ο ήλιος του Ντούτσε είχε αρχίσει να βασιλεύει και δεν μπορούσε να τους θερμάνει προστατεύοντας τους, είχε έρθει η ώρα να γνωρίσουν και οι Ρουμάνοι Λεγεωνάριοι στο πετσί τους πόσο σκληρά αφεντικά μπορούσαν να είναι οι Γερμανοί. Πίσω, στην πατρίδα, είχε δοθεί το χειρότερο τέλος για την καλύτερη αρχή: το πείραμα της Λεγεωναρικής Επαναστάσεως και του Εθνικού – Λεγεωναρικού κράτους είχε σβήσει μέσα σε έναν απέραντο τρόμο που ενέσπειρε η δικτατορία του Στρατάρχου Antonescu, ενώ εκείνοι, προσπαθούσαν με πολύ κόπο να κρατηθούν από τις αβέβαιες διεξόδους του παρελθόντος, έχοντας σαν παρηγοριά την αίσθηση ότι επιβίωσαν ενός ναυαγίου. 

Η νοσταλγία για την πατρίδα χάιδευε όλες τους τις αισθήσεις, σαν γλυκό τραγούδι κι εκείνοι παρέμεναν συσπειρωμένοι γύρω από τον Commandant Horia Sima, που τον αγαπούσαν με αφοσίωση γιατί ήταν ο μόνος που έδινε ελπίδα στην απελπισία τους. 

πηγή

Gregor Strasser (31.05.1892 - 30.06.1934)

“Οι άνθρωποι διαμαρτύρονται εναντίον μίας οικονομικής τάξεως, η οποία σκέφτεται μόνον με τους όρους του χρήματος, του κέρδους και των μερισμάτων και η οποία έχει ξεχάσει να σκέφτεται την εργασία και την επιτυχία. Ενδιαφέρουσα και  πολύτιμη σε αυτήν την ανάπτυξη είναι η μεγάλη αντικαπιταλιστική επιθυμία, όπως εγώ θα την ονόμαζα, η οποία διατρέχει τον λαό μας και η οποία σήμερα έχει κατακτήσει το 25% του λαού μας, συνειδητά ή όχι. Είναι η διαμαρτυρία του λαού εναντίον της εκφυλισμένης οικονομίας και απαιτεί από το Κράτος, ότι , προκειμένου να εξασφαλίσει το δικαίωμά του στην ζωή, αποστασιοποιείται από τους δαίμονες του χρυσού, της παγκόσμιας οικονομίας και του υλισμού, από τις στατιστικές των εξαγωγών και την έκπτωση της Reichsbank, και να ανακτήσει έναν έντιμο βιοπορισμό από την έντιμη εργασία που κάνει”

Gregor Strasser

πηγή

Αυτοεξόριστοι από τον μοντέρνο κόσμο

του Άγγελου Δημητρίου

Ο μοντέρνος άνθρωπος δεν δημιουργεί, πιθηκίζει. Δεν διακινδυνεύει, δειλιάζει. Δεν θυσιάζεται, εξασφαλίζεται. Βρισκόμαστε σήμερα αντιμέτωποι με έναν ολοκληρωμένο τύπο ανθρώπου, με μια συνολική θεώρηση της ζωής. Και έχουμε να προτείνουμε μια νέα, την δική μας. Αυτή θα πρέπει να είναι η σκέψη κάθε φορά που αντικρίζουμε ένα ζήτημα μικροπολιτικής, κάθε φορά που η καθημερινή ζωή τοποθετεί μπροστά μας μια έκφραση του μοντέρνου τρόπου ζωής.

Όπως ο μοντερνισμός μας κατακλύζει και τείνει να μας συμπαρασύρει, με τον ίδιο τρόπο καθολική και σθεναρή πρέπει να είναι η άρνησή του από μέρους μας. Γιατί κανείς δεν μπορεί να δουλεύει σε δύο αφέντες. Εχθρός λοιπόν δεν είναι ο «πολιτικός αντίπαλος», αλλά κάθε πτυχή αυτής της τάξης πραγμάτων που δρα διαλυτικά και αφομοιωτικά. Μετέχουμε αναγκαστικά αυτού του κόσμου και γινόμαστε κι εμείς οι ίδιοι χωρίς την θέλησή μας φορείς της παρακμής στον έναν ή τον άλλον βαθμό. Γι’ αυτό και είναι επιτακτικό να ξεριζώνουμε όπου εντοπίζουμε το πνεύμα αυτό που μας θέλει δέσμιους.

Με τον ίδιο τρόπο, η αντίληψή μας για την πολιτική πρέπει να πλατύνει, αγκαλιάζοντας ολόκληρη την ζωή μας, λαμβάνοντας την πολυεπίπεδη χροιά της ολοκληρωμένης κοσμοθεωρίας που θα συνοδεύει την σκέψη και την δράση, κάθε μας βήμα στο ενάντιο περιβάλλον. Έτσι θα τεθούν οι βάσεις για μια αντανακλαστική αντίδραση, μια νοοτροπία με τον χαρακτήρα της εθνικής λαϊκής αντιεξουσίας.

Κάθε επιλογή έχει και το τίμημα της, και όπως γίνεται φανερό, το να είναι κανείς εθνικιστής στην δεύτερη χιλιετία δεν είναι μια ανέξοδη απόφαση. Γίνεται αμέσως το μαύρο πρόβατο, ο μιαρός και ο στιγματισμένος, ο φορέας της ιδέας του απόλυτου κακού. Για να αντεπεξέλθουμε των δυσχερειών είναι σημαντικό οι δικές μας κοινότητες να έχουν επάρκεια, δρώντας αντισταθμιστικά.

Σε ένα μεταπολιτικό πλαίσιο με πολυσχιδή παρουσία. Ο μονήρης είναι ευάλωτος, η συντροφικότητα ωστόσο ενέχει δύναμη. Η ηθελημένη αυτο-αποβολή από το πνεύμα των καιρών δεν είναι αναχωρητισμός και απραξία. Είναι θέση και λόγος, είναι αντίπραξη και αντίδραση. Είναι μια στάση ζωής που κρύβει ελπίδα και οραματίζεται το μέλλον με υγιείς όρους. 

πηγή

Η συνέντευξη με τον Κωνσταντίνο Κίτσιο, μεταφραστή του βιβλίου «Εξέγερση Ενάντια Στον Σύγχρονο Κόσμο» του Julius Evola (2009)

http://www.logxi.com/

Ο Κωνσταντίνος Κίτσιος είναι ο μεταφραστής του έργου του Ιούλιου Έβολα «Εξέγερση ενάντια στον σύγχρονο κόσμο» Γεννήθηκε στην Ελλάδα - στην Κέρκυρα - και μετά τις γυμνασιακές του σπουδές, μετέβη στην Ιταλία για να συνεχίσει στο Πανεπιστήμιο. Το 1974 βρέθηκε σε ένα βιβλιοπωλείο στην Φλωρεντία και εκεί αγόρασε το βιβλίο του Έβολα «Οι άνθρωποι και τα ερείπια». Αυτή ήταν η πρώτη του γνωριμία με το έργο του Ιταλού φιλοσόφου.

Κύριε Κίτσιο, ποιά ήταν η πρώτη σας επαφή με το έργο του Ιούλιου Έβολα; Ποίος σας το γνώρισε; Γιατί παρόλο που στην Ευρώπη είναι δεόντως διάσημος, στους Έλληνες ήταν κατά πολύ άγνωστος.

Πριν ακόμη να φύγω από την Ελλάδα, γνώριζα για την ύπαρξη αυτού του φιλοσόφου του Νιτσεϊκού ρεύματος διανόησης. Αλλά στην Ελλάδα και στα ελληνικά δεν μπόρεσα να βρω κανένα από τα βιβλία του. Στα περισσότερα βιβλιοπωλεία στην Αθήνα, στα οποία είχα αποταθεί ούτε καν τον… γνώριζαν. Στην Ελλάδα τότε, πριν ακόμη τελειώσω το Λύκειο περνούσα πολλές ώρες την εβδομάδα με τα έργα του Νίτσε και του Σοπενάουερ.

Όταν ακόμη ήμουν 17 χρονών, διάβασα το «Υπεράνω του καλού και του κακού», το οποίο με συγκίνησε βαθιά και με εντυπωσίασε. Στην Ιταλία πήγα το 1972 και αρχικά γράφτηκα σε μια σχολή ιταλικής γλώσσας για ξένους, στην Perugia. (Universita per Stranieri). Έμεινα εκεί ένα χρόνο και παρακολουθούσα το εντατικό σύστημα Berlitz, διδασκαλίας της Ιταλικής γλώσσας. Αφού τελείωσα, εκείνο τον κύκλο εκμάθησης, τα επόμενα δύο χρόνια συνέχισα - κατ’ επιλογή μου - στο Instituto Dante Alighieri της Φλωρεντίας όπου διδασκόταν η Ιταλική λογοτεχνία για ξένους και μη. Την ίδια ημέρα που παρέλαβα το δίπλωμα εκείνου του σχολείου, μπήκα στο πρώτο βιβλιοπωλείο που βρήκα στον δρόμο και αγόρασα το πρώτο μου βιβλίο του Έβολα – το μόνο που βρήκα εκεί «οι άνθρωποι και τα ερείπια». Με πεποίθηση πλέον ότι θα το διάβαζα όλο. Όπως και έγινε. Μετά έμαθα ότι εκείνο το καλοκαίρι του 1974 πέθανε στην Ρώμη ο Έβολα.

Γιατί στους Έλληνες είπατε ότι ήταν κατά πολύ άγνωστος…

Γνωρίζετε, όπως γνωρίζει και όλη η Ευρώπη, στην οποία όπως είπατε είναι γνωστός, ότι ο Έβολα έχει γαλουχηθεί και μεγαλώσει και εξελιχθεί με την ελληνικότητα. Έχει καλλιεργήσει το πνεύμα του με τον Πλατωνισμό και θεωρεί τον Ελληνικό πολιτισμό σαν την κοιτίδα της Ρώμης πρώτα και της Ευρώπης μετέπειτα….

Το λέγει και το επαναλαμβάνει και το ενθυμίζει σε όλα του τα έργα. Ουδεμία αμφιβολία υπάρχει στην Ευρώπη, ότι ο Έβολα πριν από όλα υπήρξε Έλληνας, περισσότερο πραγματικός παρά επίτιμος, πρώτα Έλληνας και μετά Ρωμαίος…. Ένας Έλληνας που στην Ευρώπη είναι δεόντως διάσημος - όπως είπατε - είναι στους σημερινούς Έλληνες κατά πολύ άγνωστος; Δεν μπορεί παρά να μας γεννηθεί μία μεγάλη, πικρή αμφιβολία: Μήπως ο Φαλμεράϋερ είχε δίκαιο πέρα ως πέρα;

Τι ήταν αυτό που σας ώθησε να μεταφράσετε στα Ελληνική το “Εξέγερση ενάντια στον σύγχρονο κόσμο”;

Το φθινόπωρο του 1974 πήγα στην Ρώμη και γράφτηκα στην Ιατροχειρουργική Σχολή του Πανεπιστημίου. Τον χειμώνα του ιδίου έτους διάβασα όλη την Εξέγερση. Διάβασα, δεν είναι η σωστή λέξη. Μελέτησα την Εξέγερση. Μου έκανε τεράστια εντύπωση Είχα την πεποίθηση ότι συνάντησα την εξέλιξη του Νιτσεϊκού στοχασμού. Μου ήταν πλέον απολύτως βέβαιο, ότι εάν ο Νίτσε περιέγραψε τον ελεύθερο στοχαστή, ο Έβολα τον εμψύχωσε. Τότε είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου, ότι κάποτε - και εάν εν τω μεταξύ δεν το είχε κάνει κάποιος άλλος -εγώ θα μετέφραζα στα ελληνικά την «Εξέγερση».

Σαφώς ήταν μια χρονοβόρος διαδικασία. Πόσο καιρό σας πήρε η ολοκλήρωση της μετάφρασης;

Δεκαοκτώ μήνες για τα χειρόγραφα μου και άλλους έξι για την δακτυλογράφηση, την διόρθωση και την επιμέλεια του κειμένου εκ μέρους της αναντικατάστατης δακτυλογράφου μου Γεωργίας Μαρκεσίνη.

Ήσασταν φοιτητής στην Ιταλία, σε μια πολύ ιδιάζουσα ιστορική περίοδο. Πώς επηρέασε ο Έβολα εκείνους τους καιρούς την πολιτική κατάσταση;

Την εποχή που σπούδαζα ιατρική στην Ρώμη, ήμουν σε επαφή με τις φοιτητικές οργανώσεις του Ιταλικού Κοινωνικού Κινήματος (Movimento Sociale Italiano). Παρακολούθησα και έζησα εκείνη την ταραγμένη εποχή. Ο Εβολιανός στοχασμός αποτελούσε τον ιδεολογικό - ιδανικό και πνευματικό «φάρο» όχι μόνον στον χώρο του Κοινωνικού Κινήματος, αλλά ακόμη και σε ακραίες ομάδες της αριστεράς που δεν άντεχαν να βλέπουν την επίσημη ιδεολογία τους να συμβιβάζεται όλο και περισσότερο με την αστική τάξη, δηλαδή με το κράτος των «εμπόρων-αστών» του Έβολα! Σ’ αυτό φυσικά βοήθησε η ειλικρινής αμεροληψία της ευγένειας του Εβολιανού στοχασμού, και η μεγαλύτερη ποιότητα του: το «ασυμβίβαστο».

Ο Έβολα εκείνη την εποχή ήταν η μοναδική πνευματική τροφή για οιονδήποτε, ανεξάρτητα πολιτικής τοποθέτησης, ένοιωθε ότι είχε ανάγκη. Ουδεμία ύβρις ακούσθηκε ποτέ κατά της σκέψης και του έργου του Έβολα, ούτε και από τους καθοδηγητές των αυτονομιστών (autonomi), οι οποίοι αντιμετώπιζαν το πνεύμα του με συγκατάβαση, αν όχι με σεβασμό. Εκείνους τους καιρούς ο Έβολα έδωσε κατευθυντήριες γραμμές και δημιούργησε ρεύματα που οδήγησαν στην σημερινή πολιτική πραγματικότητα στην Ιταλία.

Τι πιστεύετε ότι προσφέρει στον αναγνώστη το βιβλίο που μεταφράσατε; Γιατί θα έπρεπε κανείς να το έχει στην βιβλιοθήκη του;

Του προσφέρει μια ολογραμμική θέαση του κόσμου και της ιστορίας της εξέλιξης των πολιτισμών με την αρνητική επίδραση που είχε αυτή στην πνευματικότητα και στο ανθρωπιστικό και ηθικό κοινωνικό στοιχείο. Θα έπρεπε κατά την γνώμη μου να έχει κάποιος την «Εξέγερση» στην βιβλιοθήκη του, διότι έτσι είναι απόλυτα βέβαιος ότι διαθέτει …. Βιβλιοθήκη. Θα μπορούσε επίσης να τοποθετήσει το βιβλίο αυτό οπουδήποτε. Δεν έχει ανάγκη από το έπιπλο. Μόνο του αποτελεί μία βιβλιοθήκη!

Πιστεύετε ότι ο Έβολα, μπορεί να προσφέρει στην πολιτική σκέψη της Ελλάδος του 2009;

Αυτό θα ήταν δύσκολο και για τον Έβολα, κατά την ταπεινή μου γνώμη. Είπατε την «πολιτική σκέψη». Είναι λάθος η έκφραση πιστεύω. Διότι η Ελλάδα σήμερα δεν διαθέτει ούτε πολιτική, ούτε σκέψη… Κι’ εδώ υπάρχει μία λογική προτεραιότητα: Πρώτα η Ελλάδα πρέπει να αποκτήσει σκέψη, δηλαδή συλλογική διανόηση και μετά πολιτική. Και τελευταία επομένως την πολιτική σκέψη. Πάντως μεταξύ Ελλάδας του σήμερα και του Έβολα υπάρχει μία θετική συγκυρία. Η Ελλάδα του 2009 έχει ανάγκη από Έλληνες με την πραγματική σημασία της λέξης. Και όσον αφορά τον Έβολα, διαθέτει δέκα τουλάχιστον φορές περισσότερη ελληνικότητα, από όλα τα μέλη του σημερινού ελληνικού κοινοβουλίου, και όχι συγκρίνοντας τον με το καθένα από αυτά, αλλά με το σύνολο τους!Αυτό καθίσταται εμφανές, σε οποίον διαβάσει την «Εξέγερση» ήδη από τις πρώτες σελίδες. Να βρεις λοιπόν όσους περισσότερους δυνατόν αναγνώστες για τον Έβολα. Κατά την ταπεινή μου συμβουλή θα είναι καλύτερα να το διαβάσουν όσοι περισσότεροι νέοι γίνεται και όσον το δυνατόν λιγότεροι «γέροι», συμβιβασμένοι - νεκροί, καθώς -πρέπει αστοί. Εκείνα τα τεύχη θα πήγαιναν χαμένα. 

πηγή

Ο Κόσμος Των Ερειπίων (σχόλιο πάνω στους «Προσανατολισμούς» του Ιουλίου Έβολα)

του Άγγελου Δημητρίου

Αρκετή κριτική θα μπορούσε να κάνει κάποιος στην σκέψη του Έβολα, πολλές διαφωνίες να εντοπίσει. Σε έναν άνθρωπο που στοχαζόταν πολιτικά, αλλά που δεν ήθελε να εννοήσει τον εαυτό του ως «πολιτικό στοχαστή». Ας δούμε όμως από πιο κοντά ένα έργο του που γράφτηκε για να μιλήσει στην σκέψη και την πολιτική δράση των νεολαίων της εποχή του, άρα ένα κείμενο καθεαυτό «πολιτικό».

Ο Έβολα, σκοπεύοντας να περιγράψει τον μεταπολεμικό κόσμο, ξεκινά με την επισήμανση ότι δεν υπάρχουν περιθώρια για αισιοδοξία, μια τέτοια κρίση θα ήταν παραισθητική. Χρειάζεται ανδρεία - ας το σκεφτούμε - για να αποκλείσει κάποιος τέτοια αισθήματα, χρειάζεται να εργαστεί επάνω σε ένα σκληρό ρεαλισμό και πόσο μάλλον όταν ο σκοπός είναι, όχι μόνο να διατηρήσει τις αντοχές του, αλλά και να εξέλθει και δυνατότερος, νικητής. Χρειάζεται μια ευθύτητα εμπρός στο αδυσώπητο κοίταγμα του κόσμου και του εαυτού. Πολύ περισσότερο όταν προάγεται ως πρότυπο ζωής η υλική ευδαιμονία και η λογική της διαρκούς προόδου και εξέλιξης. Η πολιτική δράση, ωστόσο, ακολουθεί ένα δικό της ανορθολογικό πεπρωμένο που δίνεται με την φράση «εμείς δεν μπορούμε να πράξουμε διαφορετικά, αυτός είναι ο δρόμος μας, αυτή είναι η ύπαρξή μας».

Ο Έβολα είναι σαφής: «βρισκόμαστε στο τέλος ενός κύκλου», «στο μέσον ενός κόσμου ερειπίων». Μπορούμε αλήθεια να συλλάβουμε σε όλο το βάθος και την έκταση τους το νόημα αυτών των φράσεων; Τι σημαίνει ότι ζούμε ανάμεσα στα ερείπια; Τι σημαίνει για την συγκρότηση του εαυτού μας, για τις σχέσεις και την επικοινωνία των ανθρώπων, για την συμπεριφορά, τις συνήθειες και τις ατομικές εκδηλώσεις; Τι σημαίνει για τους θεσμούς και τον τρόπο άσκησης πολιτικής, για την αντίληψη της τέχνης και του Θεού, για την κοινωνική έκφραση;

Και η παραμικρή εξωτερική και εσωτερική κίνηση, ατομική και κοινωνική, είναι ταυτισμένη και επηρεάζεται από αυτό το μολυσμένο και μολυσματικό περιβάλλον που παραπαίει και αργοπεθαίνει. Ακόμα και όσοι λαμβάνουν αποστάσεις από το πνεύμα αυτού του κόσμου, ακόμα και εμείς οι ίδιοι, μετέχουν της παρακμής, βιώνουν την αλλοτρίωση, την γεύονται και συχνά την εκφράζουν ή την εγκολπώνονται.

Η αιτία της πτώσης ορίζεται από το ότι «ο Δυτικός άνθρωπος διέρρηξε τους δεσμούς με την παράδοση». Το ερώτημα τίθεται από τον συγγραφέα: άραγε υπάρχουν ακόμα άνθρωποι όρθιοι ανάμεσα σ’ αυτά τα ερείπια; Και τι πρέπει αυτοί να πράξουν; 

πηγή

Βιβλιοπαρουσίαση: Orientamenti - Προσανατολισμοί του Ιουλίου Έβολα (εκδόσεις Λόγχη)

Η Σιωπηλή Επανάσταση (σχόλιο πάνω στους «Προσανατολισμούς» του Ιουλίου Έβολα)

του  Άγγελου Δημητρίου

Αναφορικά με την διαδικασία της αναμόρφωσης, ο Έβολα έχει να προτείνει κάποιες «αντι-πολιτικές» λύσεις. Και σήμερα αυτές είναι περισσότερο χρήσιμες καθώς η πολιτική έχει απαξιωθεί και οι θεσμικές επιλογές για μια αλλαγή έχουν αποδειχθεί αλυσιτελείς.

Απέναντι στην ενεργό πολιτική, την πρακτική πολιτική, την πολιτική που λαμβάνει τα χαρακτηριστικά του μαζισμού, αντιπαραθέτει την «σιωπηλή επανάσταση»: αναγνωρίζοντας τα σημερινά πολιτικά προβλήματα ως εσωτερικά, στο επίπεδο της ηθικής και των ιδεών, εκείνο που θα πρέπει να γίνει πρώτο είναι μια στροφή προς τα έσω, μια μάχη εσωτερική σε κάθε άνθρωπο συνειδητοποιημένο. Απέναντι στον πολιτικό αγώνα όπως γίνεται σήμερα, προτείνεται μια μύχια ανασυγκρότηση, την στόχευση προς μια ποιοτική κατεύθυνση, που θα γίνεται με τρόπο θετικό, και θα διαπερνάει ολόκληρη την ζωή δίνοντας το παράδειγμα.

Είναι μια εξυγίανση και αφύπνιση, η οποία αφού στερεωθεί στο άτομο θα διαχυθεί δημιουργώντας τις προϋποθέσεις της αλλαγής. Ο Έβολα μιλάει για μια «ολοκληρωτική ενασχόληση που πρέπει να αναφαίνεται όχι μόνο στον πολιτικό αγώνα αλλά και σε κάθε έκφραση της ύπαρξης: στα εργοστάσια, στα εργαστήρια, στα πανεπιστήμια, στους δρόμους, στην ίδια την προσωπική ζωή των συναισθημάτων». Το πνεύμα επίσης πρέπει να είναι αδιάλλακτο σε αυτή την πορεία, ασυμβίβαστο, προσηλωμένο, ασκητικό, αντι -αστικό, αντίθετο στον υλισμό της Δεξιάς και της Αριστεράς, στον μοντέρνο μαζάνθρωπο.

Με τον τρόπο αυτό θα δημιουργηθεί μια νέα ελίτ, γύρω από τις αρχές της ιεραρχίας και της οργανικότητας. Μια ελίτ συνεστημένη γύρω από μια Ιδέα, η οποία θα αποτελεί την καινούργια πατρίδα. Είναι σαφείς οι μεταπολιτικές προεκτάσεις των απόψεων του Έβολα και κατά τούτο μοιάζουν πολύ σημερινές. Όπως είναι σαφές ότι παρόμοιες απόψεις εκφράζει λόγω της αποστροφής του προς την μάζα και του ελιτισμού του. Όπως και να ‘χει, όσα αναπτύσσει στο βιβλίο δεν περιορίζονται στον σύντομο σχολιασμό αυτών εδώ των σημειωμάτων.

Είναι όμως ακριβώς «προσανατολισμοί» στον αντίποδα της εφήμερης πολιτικής δραστηριοποίησης που συναντάμε σήμερα και στην πτωμαΐνη που αυτή αναδίδει. Μας δίνει έναν οδοδείκτη για να μεταμορφώσουμε τον κόσμο, μεταμορφώνοντας πρώτα τον εαυτό μας. 

πηγή

Βιβλιοπαρουσίαση: Orientamenti - Προσανατολισμοί του Ιουλίου Έβολα (εκδόσεις Λόγχη)

Η πολιορκία του Αλκαζάρ - Ιστορία της πολιορκίας της ακρόπολης του Τολέδο, 1936 Geoffrey Mcneill - Moss

Το βιβλίο αυτό αποτελεί την μοναδική λεπτομερή περιγραφή της περίφημης πολιορκίας του Αλκαζάρ που υπάρχει σήμερα στην παγκόσμια βιβλιογραφία. Η συγκεκριμένη πολιορκία έλαβε χώρα τους πρώτους κιόλας μήνες του Ισπανικού Εμφυλίου και έδωσε ουσιαστικά το στίγμα όσων τραγικών γεγονότων έμελλαν να ακολουθήσουν. Ο Βρεταννός συγγραφέας, που είχε και ο ίδιος επαγγελματική στρατιωτική κατάρτιση, έγραψε αυτό το πόνημα ελάχιστους μήνες μετά το τέλος της πολιορκίας, αφότου είχε την ευκαιρία να επισκεφθεί προσωπικά τον τόπο όπου αυτή διεξήχθη και να μιλήσει με πολλούς επιζώντες. 

Το έργο του, που εκτυλίσσεται με ημερολογιακή διάταξη και καταγράφει όλα όσα συνέβησαν εκείνες τις 69 τραγικές αλλά και συνάμα ένδοξες μέρες του 1936 στην Στρατιωτική Ακαδημία του Τολέδο, φέρει ανεξίτηλη την προσωπική εντύπωση που αποκόμισε ο ίδιος από τα πρόσφατα γι' αυτόν γεγονότα. Η διήγηση του διανθίζεται με πλήθος άγνωστων λεπτομερειών και εντυπωσιακών περιστατικών, τα οποία αποκαλύπτουν το μεγαλείο του ισπανικού λαού, τους λόγους που τον οδήγησαν στην τραγωδία του εμφύλιου σπαραγμού και τα αισθήματα που διακατείχαν τους εμπλεκόμενους και των δύο πλευρών. 

Αν και η κύρια έμφαση δίνεται στην ηρωική φρουρά του Αλκαζάρ η οποία άντεξε στωικά σε μία απίστευτη ηθική και υλική δοκιμασία χαρίζοντας την πρώτη μεγάλη ψυχολογική νίκη στους Εθνικιστές του στρατηγού Φράνκο, το βιβλίο δεν αμελεί να παρουσιάσει και τους πολιορκητές, τα κίνητρά τους, τις προσδοκίες τους, τη σύνθεση του προσωπικού τους και το πώς οργάνωσαν και διεξήγαγαν τον αγώνα για το μεσαιωνικό φρούριο-σύμβολο της Καστίλλης. 

Hellenic Stompers: new album

Συνέντευξη με τον Rudy των Hellenic Stompers

Θέση ΙΙ: Υπερβορεία

Ο Πολιτικός μας Στρατιώτης δεν πιστεύει στο σημερινό κράτος. Δεν αγωνιά να γίνει μέρος του, δεν τρέφεται από αυτό και δεν το αντιπροσωπεύει. Τουναντίον, στρέφεται προς τον Άνθρωπο. Αγωνίζεται για το Έθνος μέσω της διατήρησης όσων στοιχείων το συνθέτουν. Αγωνίζεται για τη Φυλή του προσφέροντας στους φορείς αυτής. Αγωνίζεται για τις αξίες και τα ιδανικά που αρμόζουν στην ταυτότητa του μέσω της καθημερινής πάλης για δικαιοσύνη. Επιλέγει τον αγώνα στους πυλώνες του Έθνους και όχι στην κατάκτηση κάποιας εξουσίας επ’ αυτού. Στους συντρόφους, στους συναγωνιστές, στην οικογένεια, στα παιδιά, στην μόρφωση, στην παιδεία, στον συνάνθρωπό του. Στον δρόμο του Αγώνα συνάντησε μυριάδες οι οποίοι αγωνιούν να κατακτήσουν κάποια εξουσία και κατόπιν να αλλάξουν τα «πράγματα», αφού τα πάρουν «στα χέρια τους». Συνάντησε μυριάδες προέδρους, επί κεφαλής, αρχηγούς. Συνάντησε και κάποιους όμως, οι οποίοι σιωπηλά και στωικά άλλαζαν τον κόσμο τους «εδώ και τώρα». Και συνάμα εξέπεμπαν αχτίδες αξιοπρέπειας και δικαιοσύνης στον υπόλοιπο κόσμο γύρω τους κερδίζοντας τον δικό τους ζωτικό χώρο στο χάος της σύγχρονης πραγματικότητας. Αυτόν τον δρόμο θαυμάζει, αυτόν τον δρόμο ακολουθεί. Είτε είναι σωστός, είτε είναι λάθος, είτε είναι αποτελεσματικός, είτε όχι, αυτόν ακολουθεί. Δεν περιμένει από κανένα κράτος ελεημοσύνη ή δικαιοσύνη. Δεν περιμένει από κανένα κόμμα να τον σώσει. «Πολεμά» για να ζήσει, ζει για να «πολεμά».

Χορεύοντας πάνω στο πτώμα της «Χρυσής Αυγής»

του Wolverine 

Η «Χρυσή Αυγή» δεν πέθανε το βράδυ των τελευταίων εκλογών. Είχε πεθάνει εδώ και πολλά χρόνια αφού ξεφτίλισε κάθε έννοια ιδεολογικής συγκρότησης και εσωκομματικής πειθαρχίας. Είχε πεθάνει από την στιγμή που άφησε τον κάθε Ρουπακιά και τον κάθε Πατέλη να εισχωρήσει στις τάξεις της. Είχε πεθάνει χιλιάδες φορές όσα και τα πρόσωπα που την ενίσχυσαν αλλά μετά αποχώρησαν αηδιασμένοι λόγω της επίδειξης πλουτισμού και πολιτικού αυτισμού. Και σήμερα λοιπόν το πτώμα της ακροδεξιάς «Χρυσής Αυγής» είναι μπροστά στα μάτια όλων, πρησμένο από την σήψη, λίπασμα για το χώμα της εγχώριας πολιτικής σκηνής.

Δεν έχουμε παρά να χαρούμε για το λυπητερό γεγονός. Να χορέψουμε και να γελάσουμε. Να νιώσουμε ελεύθεροι αφού χιλιάδες Συνέλληνες κατάλαβαν και δεν πίστεψαν στο παραμυθάκι της ξεπουλημένης ηγετικής ομάδας. Επιτέλους ο Ελληνικός Εθνικοσοσιαλισμός και ο ριζοσπαστικός Εθνικισμός θα πάψει να λοιδορείτε από ανθρώπους που καμιά σχέση δεν είχαν και δεν έχουν με τις ιδέες μας. Θα τελειώσει το παραμυθάκι του «Λαϊκού Εθνικισμού» και του «μοναδικού εθνικού κινήματος». Δεν έχουμε τέλος παρά να απολαύσουμε τις γελοίες απολογίες των «παιδιών με τα μαύρα» (sic) στους χώρους των δικαστηρίων  οι οποίοι καρφώνουν με ευκολία ο ένας τον άλλο μπροστά στα μάτια της αντιφασιστικής εξουσίας. Ιδού η διαφορά των Φασιστών από τους ακροδεξιούς τυχάρπαστους γελωτοποιούς. Οι πρώτοι υπερασπίζονται αρχές και αξίες ενώ οι δεύτεροι οδηγούνται σε μια στάση ζωής χωρίς τιμή και αξιοπρέπεια.

Εδώ και χρόνια το καράβι ήταν σε μια πορεία συντριβής με τον Μιχαλολιάκο να αδιαφορεί επιδεικτικά για το τι μέλλει γενέσθαι. Άλλωστε δεν έκανε κουμάντο ο ίδιος σε όλα τα επίπεδα αλλά μόνο σε αυτά που είχε συναίσθηση των πράξεων του. Σύντομα η ηγεσία της και τα απλά μέλη θα βρεθούν στην λαιμητόμο της δεξιάς κυβέρνησης η οποία θα σπεύσει να τους καταδικάσει και να επωφεληθεί από την εξόντωση των «νεοναζιστών». Έτσι θα αποσπάσει τα εύσημα και τα παράσημα από την σιωνιστική κλίκα και θα γράψει τους τίτλους του τέλους. Και όμως η συντριβή της «Χρυσής Αυγής» είναι μια χρυσή ευκαιρία για να ξεκινήσει κάτι νέο και ελπιδοφόρο.

Ο γράφων δεν εμπιστεύεται και δεν θα εμπιστευτεί και στο μέλλον εύκολα κάποια γνωστά πρόσωπα που αποχώρησαν από το κόμμα. Θα πρέπει όλοι μας να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί με ανθρώπους που στους λόγους αποχώρησης τους δεν έχουν αναφερθεί μέχρι στιγμής σε ιδεολογικές διαφωνίες. Δεν έχω εμπιστοσύνη ούτε στους «παλιούς» του «χώρου» οι οποίοι αντιμετωπίζονται ως μελλοντικοί «σωτήρες». Αρκετά με όλους αυτούς οι οποίοι περίμεναν τα εκλογικά αποτελέσματα για να μιλήσουν και να πάρουν θέση απέναντι στις εξελίξεις.

Η μόνη πρόταση που μπορεί να σταθεί μελλοντικά απέναντι στην επέλαση της κοινοβουλευτικής τυρρανίας θα έρθει μόνο μέσα από την Νεολαία. Από τα νέα παιδιά που σήμερα έχουν καταλάβει ποια είναι η αλήθεια και ποιοι οι οι ρουφιάνοι. Από όλα εκείνα τα νέα παιδιά που πάλεψαν και τσάκισαν τους ένστολους πραιτοριανούς στα συλλαλητήρια για την Μακεδονία. Από ανθρώπους που δεν έχουν μολυνθεί με τον κομματισμό και την δουλοπρέπεια απέναντι στους ταγούς του καθεστώτος. Από την Σιδηρά Νεολαία που δεν θα έδινε ποτέ το χέρι της στην Μπακογιάννη και το σινάφι της. 

Nicola Bombacci: Κόκκινος και Μαύρος

Μετάφραση: Κωνσταντίνος Μποβιάτσος

Δημοσιεύτηκε στο www.ordinefuturo.it

Η ιστορία του Φασισμού στην Ιταλία, ήταν πλούσια από δυνατές προσωπικότητες και μάλιστα «έξω από τα πλαίσια», όπως λέγεται. Μια από αυτές αναμφισβήτητα ήταν ο Nicola Bombacci. Η καταγωγή του ήταν από την Emiglia Romagna, ήταν από καθολική και σοσιαλιστική οικογένεια όπως ο φίλος του Μπενίτο Μουσολίνι. Σκληρός Λενινιστής και ιδρυτής του Κομμουνιστικού κόμματος της Ιταλίας και μετά έγινε Μουσολινικός κατά την διάρκεια της Δημοκρατίας του Σαλό. Επαναστάτης μέχρι το τέλος της ζωής του, ο Νικολίνο - έτσι τον φωνάζανε φιλικά - είναι μια από τις ιστορικές και αμφιλεγόμενες προσωπικότητες της Ιταλίας του 20^ου αιώνα. Από μερικούς χαρακτηρίστηκε προδότης των Κομμουνιστικών αξιών, από άλλους έγινε Φασίστας διότι τον συνέφερε, από λίγους για εκείνο που στην πραγματικότητα ήταν: ένας άνθρωπος ελεύθερος, πρωτοποριακός, τίμιος και χωρίς προκαταλήψεις.

Δημιουργός της «προλεταριακής επανάστασης», ο Νικολό, στήριζε φανατικά την ιδέα των εργατών για μια επανάσταση εθνική και σοσιαλιστική, που αποτέλεσε και έναν από τους μεγαλύτερους  ξεσηκωτές των μαζών στην Ιταλία του 20^ου αιώνα, όπως ο φίλος του και ανταγωνιστής Μουσολίνι. Το αποτέλεσμα των ικανοτήτων του ήταν ότι κατάφερε να διπλασιάσει τα μέλη του Σοσιαλιστικού κόμματος της Ιταλίας, από το οποίο θα φύγει το 1921, αφού αντιπροσώπευε την πιο σκληροπυρηνική φράξια του κόμματος, ιδρύοντας έτσι το Κομμουνιστικό κόμμα μαζί με άλλες ιστορικές προσωπικότητες της Ιταλίας όπως οι Antonio Gramsci, Umberto Terracini, Amedeo Bordiga.

Λίγους μήνες μετά, πάντα το 1921, στις 9 Νοεμβρίου, ο Μουσολίνι ιδρύει το Εθνικό Φασιστικό Κόμμα, μια εξέλιξη των Fasci di Combattimento , που είχαν ιδρυθεί το 1919. Σύμφωνα με μερικούς ειδικούς μελετητές, όλο αυτό ήταν ένα είδος στρατηγικής από τον Mussolini και τον Bombacci για να επιτεθούν δυνατά στην πλουτοκρατία και από «δεξιά» και από «αριστερά», κάτι σαν τανάλια ενάντια στους αφέντες καπιταλιστές. Μια ρομαντική θεωρία αλλά ποτέ βασισμένη σε συγκεκριμένα στοιχεία.

Ας ξαναγυρίσουμε όμως στα ιστορικά δεδομένα. Η άνοδος του Φασισμού στην Ιταλία είχε να κάνει με προηγούμενα σκληρά και αιματηρά επεισόδια μεταξύ Φασιστών και Κομμουνιστών. Επεισόδια που ο Nicolino Bombacci προσπάθησε να εμποδίσει ή τουλάχιστον να προσπαθήσει να δώσει μια ηρεμία ιδεολογική μεταξύ των δυο πλευρών. Δεν τα κατάφερε όμως και η δράση του περιορίστηκε σε προσωρινές λύσεις. Περνώντας ο καιρός ο Nicolino άρχισε να μιλά για μια ιδεολογική ταυτοποίηση μεταξύ Μπολσεβίκων και Φασιστών βασιζόμενος ότι και οι δυο ιδεολογίες είχαν την ίδια μητέρα, τον Σοσιαλισμό που ο κοινός εχθρός ήταν ο Καπιταλισμός.

Αυτές οι πρωτοποριακές και αποφασιστικά ακραίες ομιλίες είχαν σαν αποτέλεσμα να αποβληθεί από το Κομμουνιστικό κόμμα , χαρακτηριζόμενος ως αιρετικός που δεν σήκωνε συχώρεση , ένας σούπερ προδότης που η ιστορία πρέπει να σβήσει με οποιοδήποτε κόστος, ένας άνθρωπος που γελοιοποίησε τον διεθνή Κομμουνισμό και κυρίως το ιταλικό του κομμάτι. Κατά την περίοδο αυτών των ιδεολογικών μεταλλάξεων του, είχε και κάποια άλλα προβλήματα οικογενειακά. Ο υιός του ο Βλαδίμηρος - όνομα αφιερωμένο στον Λένιν - έμεινε ανάπηρος λόγω ενός ατυχήματος που είχε στο σπίτι του. Οι θεραπείες κόστιζαν ακριβά, που δυστυχώς ο «σύντροφος με το μελανό πουκάμισο» δεν έχει να πληρώσει. Εδώ μπαίνει στην σκηνή και ο Μουσολίνι. Ακριβώς ο Ντούτσε αποφασίζει να αναλάβει τις θεραπείες του νεαρού, δίνοντας και δουλειά στο ίδιο τον Nicolino για να ζήσει αξιοπρεπώς. Η αναγνώριση αυτών των ενεργειών από μέρους του ήταν πολύ μεγάλη, αλλά δεν ήταν αυτό που τον έφερε στον Φασιστικό χώρο. Θα ήταν σαν να εξαγόραζε αυτά που πίστευε και δεν ήταν η συμπεριφορά ενός πραγματικού επαναστάτη αυτή.

Η αποφασιστική καμπή ήταν όταν δημιουργήθηκε η Repubblica Sociale Italiana, (Κοινωνική Ιταλική Δημοκρατία), ένα πείραμα που εκτόξευσε τον Επαναστατικό Φασισμό με όλες τις κοινωνικές του πλευρές , ακόμη και σε μια περίοδο τρομερά δύσκολη όπως κατά την διάρκεια της απόβασης των Συμμάχων στην Ιταλία. Μπόρεσε και πάντρεψε τα δεδομένα της εθνικής άμυνας με αυτά της κοινωνικοποίησης, μιας λογικής ανάπτυξης του κορπορατισμού (Συντεχνιασμός) και αυτό χάρη και στους ανθρώπους του Solaro, Pavolini και του Bombacci που συνέβαλε με το «Μανιφέστο της Βερόνα». Ο Bombacci δεν ήταν ο τύπος που πήγαινε εύκολα με τους νικητές, αντιθέτως προτιμούσε να είναι με αυτά που πίστευε και στην συγκεκριμένη περίπτωση ονομαζόταν «Fascismo repubblicano», μένοντας δίπλα στον παλαιό φίλο/ανταγωνιστή, Μουσολίνι.

Ήταν ικανός να πραγματοποιήσει μια διαδρομή πραγματικά μοναδική. Από τον Κομμουνισμό στον Φασισμό, με το μότο «Ζήτω ο Σοσιαλισμός», ήταν ένας άνθρωπος απαλλαγμένος από πνευματικά κλουβιά και προκαταλήψεις, σε έναν πολιτικό δρόμο που ξεκινούσε μαζί με τον Μουσολίνι, όταν ήταν νέοι, μετά θα χωριστούν κατά την διάρκεια της ανόδου του Φασισμού και τελικά θα ξαναενωθούν κατά την 19μηνη διάρκεια της Repubblica Sociale Italiana. Έμεινε στο πλευρό του Ντούτσε, και στην τελευταία πράξη του, σε μια από τις πιο ωμές, σκληρές και αποτρόπαιες σελίδες της Ιταλικής ιστορίας: την εκτέλεση του Μουσολίνι και των οπαδών του. Το σώμα του κρεμάστηκε ανάποδα, στην πλατεία Λορέτο του Μιλάνο, στις 29 Απριλίου 1945, μαζί με αυτά των Mussollini, Claretta Petacci, Pavolini και Starace. Aυτό είναι και η μαρτυρία μιας επιλογής ζωής έξω από τα «πολιτικά ορθά» πλαίσια, που ο ίδιος έσερνε μαζί του παρά τις εξελίξεις που έφτασαν στις πιο ακραίες μορφές επιπτώσεων. Η ζωή του αντιπροσωπεύει και μια σιωπηρή κατηγορία από μεριά ενός πραγματικού Εθνικοεπαναστάτη. Απογοητευμένου από τον Κομμουνισμό, ενάντια σε όλους τους διανοούμενους της αριστεράς που μπροστά στην πτώση του Σοβιετικού συστήματος, ανακάλεσαν πολλά.

Επομένως ο Nicola Bombacci, αντιπροσωπεύει, όπως και άλλες προσωπικότητες, ένα σημαντικό κεφάλαιο στον Ιταλικό Φασισμό, μια προσωπικότητα που έδωσε ψυχή, καρδιά και σώμα στην πιο μεγάλη ιδέα της σημερινής εποχής, στο όνομα της Εθνικής και Κοινωνικής αναγέννησης. Και μάλιστα σε μια εποχή, σε μια χώρα όπως η Ιταλία που ήταν γεμάτη από πολιτικά λαμόγια και δειλούς ιδεολόγους καθώς και υπηρέτες του συστήματος που περνούσαν πάντα στο άρμα του νικητή, ο Nicola Bombacci αποτελεί παράδειγμα ήθους, αλτρουισμού και πίστης, μένοντας σε μια ιδεολογία ακριβώς στο τέλος της, την πιο επικίνδυνη και τραγική στιγμή δηλαδή, με κόστος την ίδια του την ζωή . Φτάνει αυτό για να τον τιμούμε και να τον θυμόμαστε!

Ernst Jünger

Λύκοι κρύβονται στο γκρίζο κοπάδι - χαρακτήρες, δηλαδή, που γνωρίζουν τι είναι ελευθερία. Οι λύκοι αυτοί, επίσης, δεν είναι μόνον δυνατοί για τον εαυτό τους. Υπάρχει και ο κίνδυνος ένα όμορφο πρωί να μεταδώσουν τα χαρακτηριστικά τους στις μάζες, ώστε το κοπάδι να μεταμορφωθεί σε αγέλη. Αυτός είναι ο εφιάλτης του αφέντη.

Ernst Junger, Der Waldgang

πηγή

Ο αντι-διαφωτισμός - Από τον 18ο αιώνα ως τον Ψυχρό Πόλεμο / Zeev Sternhell