Η Παράδοση και το Περιθώριο



του Αριδαίου

Μια απορία βλέπω να επανέρχεται συχνά μεταξύ των εθνικιστών. Πώς καταφέρνουν οι αριστεροί και οι αναρχικοί να είναι φορείς αυτής της περίφημης Ανανέωσης της Παράδοσης, ενώ παράλληλα είναι φορείς μιας ιδεολογίας που μισεί κάθε τι το εθνικό και πατριωτικό; Θα προσπαθήσω να απαντήσω.

Η «εθνικοφροσύνη» ταυτισμένη με την δυτικής προέλευσης κλασικιστική εικόνα για την Ελλάδα, αλλά και κυρίως με τον αντιπαραδοσιαρχικό Μοντερνισμό, πάντα απεχθανόταν το γνήσιο Νεοελληνικό "φολκλόρ", το "Volk-ισισμό" μας. Πάλι καλά που ήταν κι εκείνος ο Γκαίτε που ύμνησε τη Δημοτική μας ποίηση ως γνησίως ... Ομηρική! Έπαιζαν μπάλα μόνοι τους λοιπόν. Την εποχή που στα Βαλκάνια του "Ανατολικού Μπλοκ" είχαν πανεπιστημιακές έδρες και μελετούσαν τη λαογραφία τους, εμείς εδώ είχαμε μια Δόμνα Σαμίου στα όρια της περιφρόνησης από το επίσημο ελληνοφοβικό κράτος. Για να μην πω τι έκανε σε όσους έπρεπε να αποδείξουν ότι δεν είναι ελέφαντες.

Ο Κομμουνισμός του Ανατολικού Μπλοκ, αλλά και αλλού, είχε αυτό το παράδοξο, λειτούργησε σαν Παγετώνας κάτω από τον οποίο οι ρίζες έμειναν θερμές. Ίσως γιατί κατάφερε και απορρόφησε τους ναροντικούς (narod,volk,λαός), ίσως γιατί παντού στον λεγόμενο Τρίτο Κόσμο τα κομμουνιστικά κινήματα ήταν ταυτόχρονα και εθνικοαπελευθερωτικά, εκτός από το ότι οι λαοί αυτοί ήταν αγροτικοί και άρα πιο κοντά στην Λαϊκή Παράδοση, κατά παράβαση του μαρξιστικού ευαγγελίου, που θέλει τις κομμουνιστικές επαναστάσεις υπόθεση των εργατών κι όχι των αγροτών. Ή ο Μαρξ είχε λάθος ή αυτά τα κινήματα ήταν πιότερο "τριτοθεσίτικα" (νεοφασιστικά) παρά  κομμουνιστικά (Κιτσίκης). Η Ευρώπη ανήκει στον Τρίτο Κόσμο (Ντε Μπενουά). Αντίθετα η "ζεστασιά" της δυτικής οικονομικής ακμής μόλυνε τις ρίζες ...

Να γιατί θεωρώ σημαντικό τον Λαϊσμό. Ίσως όντως ο λαός να είναι πιο ολιστική έννοια από το έθνος και το έθνος ίσως όντως κατασκεύασμα. Γιατί στο έθνος συμπεριλαμβάνονται και η πλουτοκρατική ελίτ με το αποκρουστικό της πρόσωπο. Το πρόσωπο της δήθεν αιώνιας νιότης! Ενώ ο λαός γερνάει, όπως είναι φυσιολογικό, και οι γιαγιάδες είναι όντως γιαγιάδες και για αυτό τις αγαπάμε. Καλά την έκανε την Φάουστ(α) ότι την έκανε ο "Μεγάλος" Κωνσταντίνος.

Πώς καταφέρνουν οι αριστεροί και οι αναρχικοί να παραμένουν φορείς αυτού του πολιτισμικού Λαϊσμού, λοιπόν, ενώ παράλληλα είναι φορείς μιας ιδεολογίας που μισεί κάθε τι το εθνικό και πατριωτικό; Ίσως γιατί, εν αγνοία τους τις περισσότερες φορές, είναι συντονισμένοι ήδη με αυτό που έρχεται. Την δύση του εθνοκράτους και την επιστροφή των Μεγάλων Χώρων, με τις πολλές περιφέρειες, περιοχές, επαρχίες, μικρές ιδιαίτερες πατρίδες.

Στο μυαλό τους μέσα αυτό είναι η Πολυπολιτισμικότητα! Λάθος. Αυτό είναι ο Εθνοπλουραλισμός. Η Εθνοπολιτισμική Ποικιλότητα. Να τα βάλουμε σε μια σειρά; Το αντίστοιχο της Βιοποικιλότητας της Φύσης στις ανθρώπινες κοινωνίες ΔΕΝ είναι η Πολυπολιτισμικότητα. Η Πολυπολιτισμικότητα είναι το αντίστοιχο της υβριδικής (ή και μεταλλαγμένης) Μονοκαλλιέργειας. Το αντίστοιχο της Βιοποικοιλότητας είναι η Εθνοποικιλότητα. Η Ευρώπη των Εκατό Φλάμπουρων. Τα Μιλιέτ των Οθωμανών, δυστυχώς, ήταν ένα είδος υπαρκτής Εθνοποικιλότητας. Οπότε αν προσθέσουμε την ροπή της προς τον εκφυλισμό της υπερσεξουαλικοποίησης και της φιλολογίας των φύλων θα βρούμε κι άλλες ομοιότητες ... Ο ευνουχισμός είναι πανάρχαια παράδοση, όχι μοντέρνα.

Να πώς εξηγείται το πώς καταφέρνουν οι αναρχικοί να ανανεώνουν την Παράδοση πιο καλαίσθητα από το απύθμενο κιτς του "μην παραχαράσσετε την ιστορία...". Όταν οι αριστεροί άκουγαν Ξυλούρη, Μαρκόπουλο, Θεοδωράκη και τους υπολοίπους, οι εθνικιστές μιλούσαν για άπλυτους κι άλλες βλακείες. Να πώς εξηγείται το πώς στοχαστές σαν τον Ντούγκιν είναι για πολλούς εθνικιστές αντιφασίστας, ενώ από τους αντιφασίστες θεωρείται φασίστας! Όταν θα ξανά ανοίξει η αυλαία μετά τη Μεταβατική Περίοδο το σκηνικό θα είναι αλλαγμένο.

Το νεοελληνικό κράτος είναι αποικία. Αποικία του Μοντερνισμού. Ένα από τα πιο μοντέρνα κράτη που ιδρύθηκε ποτέ. Ο λαός του όμως ποτέ δεν υπήρξε γνησίως μοντέρνος και το χάσμα αυτό μετουσιώθηκε πρώτα σε Πολιτισμική/Υπαρξιακή Αγωνία που έδωσε αριστουργήματα και στην συνέχεια, αφού εξαντλήθηκε, σε εσωτερικό κενό. Σε Παρακμή. Και ήταν ο παραδοσιακός "αριστερός", ο πατριώτης, πριν η "Αριστερά" ασπαστεί πλήρως την Κριτική Θεωρία της Σχολής της Φρανκφούρτης και την ατζέντα του Πολιτιστικού Μαρξισμού, με την ροπή του προς την "θυματοποίηση" που εξέφρασε καλύτερα αυτήν την Αγωνία ενός Λαού που πεθαίνει.

Ο Μοντερνισμός όμως τελειώνει. Δίνει τη θέση του στο μεταμοντέρνο Νέο-Μεσαιωνισμό. Η πρόταση για παράταση ζωής της Νεωτερικότητας με την βοήθεια ενός κλασικού τύπου Φασισμού ή μάλλον ενός πινοσετικού τύπου δεν είναι παρά το αποκρουστικό πρόσωπο της αιώνιας νιότης της Φάουστ(ας). Ο σημερινός ρατσισμός των ελίτ εναντίον του Λαού είναι μετεξέλιξη του παλιού ρατσισμού της αποικιοκρατίας. Ο κλασικός σοβινιστικός εθνικιστής ταυτιζόμενος με το νεοελληνικό κράτος άθελά του έγινε οπαδός των αφεντικών του. Μέχρι τα χθες τουλάχιστον. Γιατί οι μαγνητικοί πόλοι αρχίζουν και αντιστρέφονται ...

Γιατί δεν μπορεί κανείς να παραπονιέται και για την Βανδέα και για την δικτατορία της πολυπολιτισμικής ομογενοποίησης. Το ισοπεδωτικό εθνοκράτος έκανε σε επίπεδο εθνικών επικρατειών ότι σήμερα κάνει η παγκοσμιοποίηση σε ευρύτερη κλίμακα. Η επιστροφή του ταυτοτισμού στην δυτική Ευρώπη και κυρίως στις λατινόφωνες χώρες (με το Κέλτικο υπόστρωμα) γίνεται παράλληλα με την επιστροφή του εθνοτικού τοπικισμού και την άρνηση της "κατασκευής" του έθνους-κράτους. Δεν θα αργήσει να κάνει την εμφάνιση του και μια πρόταση Λατινικού Ιμπέριουμ.

Αυτά βέβαια στην Δύση όπου τα κράτη έφτιαξαν τα έθνη. Εμείς είμαστε ανατολικοευρωπαίοι. Εδώ τα έθνη έφτιαξαν τα κράτη. Εκτός από την Τουρκία. Εμείς βέβαια έχουμε κι άλλη μία ιδιαιτερότητα: όχι απλά είμαστε το μοναδικό έθνος της Ευρώπης που δεν ελευθέρωσε την πρωτεύουσα του και δεν αποκαταστάθηκε στα φυσικά του σύνορα, αλλά είμαστε και το μόνο έθνος - όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω τουλάχιστον - που δεν ελευθέρωσε την ψυχή του. Είμαστε δέσμιοι αλλότριων δογμάτων, του Μοντερνισμού συμπεριλαμβανομένου. Επίσης αυτή η περίφημη εθνοαποδόμηση που στην Ελλάδα λειτουργεί ανθελληνικά, στις γειτονικές μας χώρες λειτουργεί φιλελληνικά, αν όχι ελληνολατρικά! Και είναι η ίδια η μονολιθική, η σοβινιστική εκδοχή (η κυρίαρχη εκδοχή) του νεοελληνικού εθνικισμού που διαπράττει αυτοχειρία σε σχέση με αυτήν την επιστροφή της ελληνοκεντρικής συνείδησης σε πολλούς γείτονες. Είναι η απόρριψη του ερωτευμένου που γεννάει το μίσος. Δεν θελήσαμε να "ελληνοποιήσουμε" Αλβανούς και Σκοπιανούς και τώρα μας εποικίζει το Πακιστάν, αλλά αδυνατούμε να δούμε τη σύνδεση.

Να γιατί θεωρώ επιτακτική την ανάγκη τόσο για την δημιουργία "Γκραμσιανού" εθνικισμού. Ένα Συνειδητό Λαϊκό Εθνικό Πολιτισμικό Πόλο. Κι αυτό δεν θα έπρεπε να θεωρείται ανταγωνιστικό σε σχέση με τα διάφορα δόγματα και τάσεις του εθνικισμού. Δεν υπάρχει η πολυτέλεια της μίζερης αλληλοφαγωμάρας. Οι antifa είναι χίλιες φράξιες ενωμένες κάτω από τη κοινή μιαρή σημαία του μίσους για κάθε τι το ελληνικό, ευρωπαϊκό, ινδοευρωπαϊκό και άριο. Ο Εθνικισμός ή θα μάθει από την Αριστερά ή θα παραμείνει σε ένα κακώς εννοούμενο Περιθώριο. Το περιθώριο του ετεροκαθορισμού. Γιατί το συνειδητό περιθώριο είναι εντελώς διαφορετική περίπτωση. Είναι τα ποιμενικά που κινούνται περιμετρικά του κοπαδιού. Είναι η Εμπροσθοφυλακή.

Όσο και για μια αυτουπέρβαση ως προς την αυτοεικόνα μας σε δύο επίπεδα. Ένα το ιδεολογικό. Να πάψουμε να βλέπουμε αριστερούς και δεξιούς, αναρχικούς και φασίστες. Αλλού βρίσκεται η τομή. Πατρίδα ή Διεθνισμός/Κοσμοπολιτισμός. Σε τι διαφέρουν δηλαδή οι Δαπίτες από τους antifa εκτός από το dress code; Εμείς είμαστε οι Άπλυτοι, αυτοί είναι οι ξεπλυμένοι και οι ξεπουλημένοι.

Δύο η εθνογεωγραφία. Είμαστε απομονωμένοι ως Λάος όσο ποτέ άλλοτε στην ιστορία μας. Ίσως όπως την εποχή της Άλωσης. Μοιάζουν άλλωστε καταπληκτικά οι δύο εποχές και ως προς αλλά δεδομένα. Από εκεί λοιπόν πρέπει να το πιάσουμε. Από εκεί που το άφησαν οι ύστατοι υπερασπιστές του Μεσαιωνικού Ελληνισμού. Η απάντηση λοιπόν στον νεο-οθωμανισμο δεν μπορεί να είναι ο νέο-φαναριωτισμός, αυτό σημαίνει νέο-ραγιαδισμός για τον Λαό. Επανίδρυση! Επανελληνισμός! Αλλά και Νέο Βυζαντινισμός! Χρειαζόμαστε έναν δικό μας Αναγεννησιακό Νέο Βυζαντινισμό που να μας ενώνει, να μας συμπυκνώνει, αλλά και να μας καθιστά πόλο έλξης.  Άρα χρειαζόμαστε έναν Ορατό Πόλο. Ένα Πολιτισμικό Κέντρο. Ένα  Ελληνό-Ορθόδοξο Πατριαρχείο - και σε δογματικό επίπεδο, όπου η κάθε λέξη έχει το νόημα της ... - κι όχι απλά μια αυτοκέφαλη αρχιεπισκοπή Αθηνών και πάσης Ελλάδος άμα λάχει ναούμε. Αυτό είναι σαν το ΚΚΕ που δεν είναι ελληνικό, αλλά της Ελλάδος!

Ας αφήσουμε λοιπόν την κλάψα κι ας διεκδικήσουμε την Κληρονομιά μας. Ξεκινώντας από τα απλά. Από τον καθημερινό μας πολιτισμό. Πού όταν θα μας ξαναγίνει βίωμα θα τον ανανεώνουμε ανεπαίσθητα πια. Θα αναβλύζει! Μέχρι τότε θα τρώμε την σκόνη των εθνομηδενιστών. Πρέπει λοιπόν να επανασυνδεθούμε οργανικά όχι μόνο με την Μεγάλη αλλά και κυρίως με την μικρή μας Πατρίδα, την ιδιαίτερη, την τοπική. Γιατί από κει πηγάζουν οι Παραδόσεις μας. Αυτό είναι που δίνει ακόμα προβάδισμα στους "αριστερούς", παρά τον εθνομηδενισμό τους. Γιατί αρνούνται την Μεγάλη Πατρίδα, όχι την ιδιαίτερη κι έτσι καλύπτουν και την εσωτερική ανάγκη του ριζώματος. Εκείνοι που αρνούνται και τις δύο καταλήγουν ή παρακμιακοί, πρεζάκια, "σχιζομητροπολιτάνοι" ή κοσμοπολίτες που μάλιστα εκεί που πηγαίνουν αναπόφευκτα είναι Έλληνες!

Ενώ εμείς συχνά ταυτιζόμαστε με την Μεγάλη μας Πατρίδα ή την Ρομαντική Ιδέα που έχουμε για αυτήν - και καλά κάνουμε - αλλά περιφρονούμε την ταπεινή μας λαογραφία. Γιατί αυτή μας θυμίζει πως με όλους τους γειτονικούς μας λαούς, των εχθρών μας συμπεριλαμβανομένων, είμαστε συγγενείς! Κι αυτό είναι κομβικό να το συνειδητοποιήσουμε και να συμφιλιωθούμε μαζί του. Με τον εαυτό μας! Να συμφιλιωθούμε ακόμα και με την ιδέα των δίγλωσσων, των "αλλόφωνων" Ελλήνων. Να συνειδητοποιήσουμε πως, οι μουσικές μας, για παράδειγμα, είναι ίδιες σε κάθε τόπο με των γειτόνων κι όμως εμείς έχουμε αυτό το κάτι που μετουσιώνει το τοπικό τόσο σε Πανελλήνιο όσο και σε Οικουμενικό! Τον Ελληνισμό μας!

Εδώ να κάνω μία διευκρίνιση. Δεν γίνεται λόγος για την κοσμοπολίτικη αντίληψη περί Ελληνισμού, όπου με το ζόρι κάθε άσχετος που δήθεν μετέχει της Ελληνικής Παιδείας είναι Έλληνας. Αλλά το ότι υπάρχουν ελληνογενείς πληθυσμοί από την Κάτω Ιταλία/ Μεγάλη Ελλάδα ως τον Πόντο και από την Κριμαία και την Ουκρανία ως τον Λίβανο και την Συρία δεν είναι υπόθεση κοσμοπολιτισμού, αλλά ακριβώς έκφανση αυτής της διαλεκτικής μεταξύ της Μικρής μα ιδιαίτερης τοπικότητας και της Μεγάλης μας Πατρίδας. Αλλά τα σύνορα του νεοελληνικού κράτους, αλλά τα σύνορα του Πανελληνίου. Αυτή τη Μετά Βυζαντινή λαογεωγραφία ονομάζω Νεοβυζαντινισμό.

Ελπίζω να κατάφερα να δώσω μια εξήγηση.

Υ.Γ.

Και μετά προχωράμε και στα αμιγώς πολιτικά και γεωπολιτικά ζητήματα. Ως προς τα οποία δεν πρέπει να έχουμε αυταπάτες. Ο δρόμος του Πινοσέτ θα είναι για μας ότι και ο δρόμος των Ενωτικών. Παταγώδης αποτυχία και οσμανικός προάγγελος. Για την Ε.Ε. και όλη την Δύση είμαστε ανταλλάξιμοι. Ευρώμπατσοι περιπολούν τα βόρεια σύνορα μας, έτοιμοι από καιρό για την μέρα που θα μας πετάξουν έξω και από την Σένγκεν, αφήνοντας μας με τους νεοεποίκους!

Αν λοιπόν δεν θέλουμε να απορροφηθούμε από τον νέο οθωμανισμό ο Τρίτο-Τέταρτος Δρόμος του Εθνικό Επαναστατικού Λαϊκού Πατριωτικού Κοινωνισμού είναι μονόδρομος. Ένας συνδυασμός Συντηρητικής Επανάστασης και Εθνικού Κοινωνισμού και Κοινοτισμού. Το παράδειγμα του Ιράν. Η μαχητική αγωνιστική αντιπρόταση στον νέο οθωμανισμό δεν μπορεί να είναι η συνέχεια των καταναλωτικών ψευδαισθήσεων, αλλά ένα διαφορετικό Έθνος-Κράτος, χωρίς τους κομπλεξισμούς του παρελθόντος στο εσωτερικό και η Ελληνιστική, η Νέο-Βυζαντινή, η Καθ'ημάς Ανατολή ως ολοκληρωμένη αντι-πρόταση στο εξωτερικό. Κι αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει συνειδητά να τεθούμε στο αυτοπροσδιοριστικό περιθώριο (που όμως ανοίγει περάσματα) - Ακρίτες - πριν μας πετάξουν για τα καλά στον Καιάδα τους. Γιατί τότε ο ίδιος δρόμος σε μικρότερη κλίμακα θα έχει για υπόδειγμα τη Χεζμπολάχ.

Έρρωσθε!

Τεν Τεν, η αλήθεια πίσω από ένα σκίτσο ...


του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου

Πολλά έχουμε διαβάσει και άλλα τόσα έχουμε ακούσει από τους δημοκράτες κουλτουριάρηδες για την τέχνη γενικά. Και επιμελώς κρύβουν πάντα πολλές αλήθειες για την αληθινή καταγωγή ή τους λόγους δημιουργίας διαφόρων ειδών τέχνης. Και αυτό γίνεται διότι κάποια αριστουργήματα είτε μουσικά είτε συγγραφικά είτε άλλα γενικά, δεν είναι “πολιτικά ορθά”, με λίγα λόγια δεν ακολουθούν το σύστημα.


Ένα από τα θύματα αυτά είναι και ο Herge ο δημιουργός του Τεν Τεν. Και για την ακρίβεια το θύμα είναι το ίδιο το σκίτσο του. Η τεράστια επιτυχία του παγκοσμίως δεν θα μπορούσε να επιτρέψει στο καθεστώς να γνωρίζει ο κόσμος την πραγματική καταγωγή του Τεν Τεν και για ποιους λόγους ο Herge τον δημιούργησε.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Ο George Remi, κατά τον κόσμο Herge, γεννήθηκε στις Βρυξέλλες από πατέρα Βαλλώνο και μητέρα Φλαμανδή. Είχε μέσα του το ταλέντο του σκίτσου απλά δεν είχε την δυνατότητα να το κάνει επάγγελμα. Νέος, δούλευε περιστασιακά σε διάφορα περιοδικά αλλά με σχεδόν μηδενική επιτυχία. «Όλα τα οφείλω σε έναν ηγούμενο, τον ηγούμενο Norbert Wallez», λέει μετά από χρόνια ο Herge. Ο συγκεκριμένος ηγούμενος ήταν και ιδιοκτήτης μιας καθολικής εφημερίδος της « Le ΧΧ siècle», που αργότερα ο Ηerge το έφτιαξε πιο καλλιτεχνικό σε «Le vingtieme Siecle». Ο Wallez πίστεψε πάρα πολύ στον νεαρό George με αποτέλεσμα να τον βοηθήσει να αναδείξει το μεγάλο του ταλέντο στα σκίτσα και έγινε αναντικατάστατος στην εφημερίδα. 

Πολύ φίλος του Herge και σχεδόν γεννημένοι μαζί, ήταν ο Βαλλόνος, Leon Degrelle, καθολικός , ο οποίος εκείνα τα χρόνια ασχολούταν με τον προσκοπισμό και ερασιτεχνικά με τις ανταποκρίσεις διαφόρων άρθρων από κοντινά ταξίδια. Τότε παρουσιάστηκε μια ευκαιρία για την μικρή εφημερίδα για ένα θέμα που αφορούσε το μακρινό Μεξικό. Εκείνον τον καιρό στο Μεξικό, υπήρχε ένα σκληρό κομμουνιστικό καθεστώς, με δικτάτορα τον αιμοσταγή Calles, ο οποίος κυνηγούσε και εξόντωνε τους χριστιανούς.


Φυσικά υπήρξε και η αντίδραση από κάποιους καθολικούς οι οποίοι πήραν τα βουνά προσπαθώντας να σωθούν αλλά και να ελευθερώσουν τους συμπολίτες τους. Το κίνημα αυτό είναι γνωστό ως “ Cristeros”. Ο Degrelle αποφάσισε να πάει εκεί και να ζήσει από κοντά την περιπέτεια αυτή. Ο ηγούμενος διεθυντής της εφημερίδος πέταξε από την χαρά του μόλις του το πρότεινε, αφού καμιά εφημερίδα δεν είχε πάει στην Αμερική εκείνα τα χρόνια. Μάλιστα θα ταξίδευε και με ψεύτικη ταυτοτητα αφού θα πήγαινε σε ένα κράτος που υπήρχε εμφύλιος πόλεμος και τα ρίσκα ήταν μεγάλα.Τα έξοδα τα κάλυψε η ίδια η εφημερίδα μαζί με κάποια χρήματα που έστειλε η ιταλική “avvenire d’ Italia” για να κάνει ρεπορτάζ και για λογαριασμό της.

Η άφιξη του νεαρού Leon στο Μεξικό ξεκίνησε με περιπέτεις αφού τα πράγματα δεν ήταν εύκολα εκεί. Έζησε με τους Cristeros, είδε άγριες καταστάσεις, αφού ο αιμοσταγής δικτάτορας λάτρευε να κρεμάει τους χριστιανούς σε τηλεγραφικούς στύλους εκατοντάδων χιλιομέτρων και άλλα τέτοια φρικτά. Ο νεαρός ανταποκριτής ταυτόχρονα μάζευε και διάφορα κόμικς από την περιοχή, όπου έβρισκε, με γραφικά και φολκοριστικά σκίτσα, αφού θυμόταν πάντα τον καλό του φίλο και σχεδιαστή Herge, διότι με αυτόν τον τρόπο θα του έδινε έμπνευση.



Από εκεί λοιπόν πετάχτηκε ο Τεν Τεν, που ο καλός φίλος George θέλησε να φτιάξει έναν “αδερφό” του Leon, όπως τον φανταζότανε ο σχεδιαστής και να βάλει δίπλα του έναν ... Μιλού! Και γιατί ένα φοξ τεριέ; Ο ίδιος ο καλιτέχνης αρνήθηκε για πολλά χρόνια, ειδικά μετά το 1945, να πει γιατί ένα τέτοιο σκυλάκι. Αργότερα γράφτηκε ότι το σκυλάκι το εμπνέυστηκε από μια φωτογραφία του Α’ Παγκοσμίου πολέμου, όπου απεικόνιζε μια διμοιρία Γερμανών στρατιωτών με τον δεκανέα τους και στην αγκαλιά τους είχαν ένα λευκό φοξ τεριέ, κάτι σαν μασκότ.Τώρα για ποιον λόγο αρνήθηκε να πει, ας αφήσουμε λίγο την φαντασία μας να καλπάσει για το ποιος ήτανε αυτός ο δεκανέας σε χαράκωμα του Α’ Παγκοσμίου πολέμου και τα ερωτηματά μας θα λυθούν.


Βέβαια δεν φτάνει να βρεις όνομα και σκίτσο της φιγούρας, Για να ολοκληρωθεί πρέπει να τον ντύσεις και να του φτιάξεις τα τα μαλλιά . Έτσι ο ηρωάς μας ντύθηκε με παντελόνι στυλ γκολφ, σαν και αυτό που φορούσε ο Leon στην καθημερινότητα του σαν πολίτης. Κια μάλιστα όταν ρωτήθηκε γιατί είχε αυτή την ενδυμασία, ο Leon απάντησε: « ήθελα να είμαι ντυμένος με έναν τροπο δικό μου και παράξενα κομψό, με αποτέλεσμα να φοράω το παντελόνι του γκολφ, χωρίς να έχω παίξει ποτέ στην ζωή μου γκολφ».Και τελειοποιώντας την εμφάνιση, ήρθε το τσουλούφι πάντα σηκωμένο ψηλά σαν σημαία όπου ήταν και το σήμα κατατεθέν του ήρωα μας.

Και αυτό το εμπνεύστηκε από το ίδιο πρόσωπο και ειδικότερα από μια προσωπογραφία που ο ίδιος ο Herge είχε κάνει με κάρβουνο στον εικοσάχρονο τότε φίλο του Leon. Οι αναλυτές αργότερα που μελέτησαν τον Τεν Τεν, εντυπωσιάστηκαν από την ομοιότητα του πορτραίτου και του Τεν Τεν. Έτσι το τσουλούφι ολοκλήρωσε την εικόνα του ήρωα μας και τον έκανε μοναδικό ανάμεσα από πολλούς.

Mετά την λήξη του Πολέμου το 1945, οι δημοκρατικές δυνάμεις των Συμμάχων ξεκίνησαν μια εκστρατεία τιμωρίας των αντιπάλων τους, περιλαμβάνοντας μέσα σε αυτήν και άτομα συγγενικά όλων αυτών που κάποτε τόλμησαν απλά να έχουν έναν πατέρα , αδερφό η παππού που πολέμησε για κάποιον σκοπό. Το ίδιο έγινε και σε όλα τα επίπεδα της καθημερινότητας αφού στόχοι έγιναν καλλιτέχνες, ποιητές, ζωγράφοι, συγγραφείς αλλά και άνθρωποι επαγγελματίες απλοί.

Ο Herge ήταν ένας από αυτούς και η οικογένεια του αλλά και ο ίδιος κατηγορήθηκε για ναζί και φυλακίστηκαν. Μετά από κάποιο διάστημα ελευθερώθηκε και συνέχισε το έργο του ξεδιπλώνοντας το τεράστιο ταλέντο του, κάνοντας τον Τεν Τεν να σημειώσει μεγάλη επιτυχία σε όλον τον κόσμο πουλώντας εκατομμύρια τεύχη σε πολλές γλώσσες.


Ο Λεόν Ντεγκρέλ που μετά τον πόλεμο ζούσε στην Ισπανία, δεν "ενόχλησε" ποτέ τον παιδικό του φίλο, καταλαβαίνοντας ότι θα έπεφταν επάνω του και θα τον κατέστρεφαν. Έτσι δεν υπήρξε καμιά επαφή πλέον. Στην τελευταία του συνέντευξη ο Herge, το 1975, σε έναν Βέλγο δημοσιογράφο είπε ότι, ο ήρωας του ο Τεν Τεν, είναι ο Λεόν Ντεγκρέλ και κάποιες περιπέτειες της ζωής του. 



Πολλά από τα σκίτσα του δημιουργού, μετά τον θανατό του εμφανίστηκαν στην δημοσιότητα και αρκετός κόσμο είδε κάποιες "αλλαγές" παράξενες από τις πρωτότυπες ιστορίες. Έχουν αντικατασταθεί κάποιοι πρωταγωνιστές διότι κατά το σύστημα δεν ήταν πολιτικά ορθόν να εμφανίζονται έτσι. Μάλιστα η πρώτη περιπέτεια του ηρώα μας, το " Ο Τεν Τεν στην χώρα των μπολσεβίκων", δεν έχει μεταφραστεί παρά σε ελάχιστες γλώσσες και φυσικά όχι στα ελληνικά... Γιατί άραγε; Και φυσικά τα αρωστημένα μυαλά κυρίως των αριστερών της δεκαετίας του 1970, διέδιδαν ότι ο Τεν Τεν είναι γκέι και άλλοι ότι είναι ανώμαλος και παιδεραστής. Ουδέν σχόλιο.

Την όλη αλήθεια που επιμελώς κρύβουν, ο Λεόν Ντεγκρελ την περιγράφει με τρόπο μοναδικό και με αποδεικτικά στοιχεία, στο βιβλίο του: "Ο συντροφός μου ο Τεν Τεν", που έχει κυκλοφορήσει αρκετό καιρό πριν - όχι στα ελληνικά - και έχει δημιουργήσει έναν θόρυβο. Ας ελπίσουμε οι δημοκράτες να καταλάβουν ότι η τέχνη δεν φιμώνεται με κανένα τρόπο. Αλλά μέχρι τότε, απολαύστε τις περιπέτειες του νεαρού Βέλγου και αφήστε την φαντασία σας ελεύθερη διότι το έχουμε όλοι ανάγκη.


Υ.Γ. το βιβλίο για τον Τεν Τεν , υπάρχει στα Γαλλικά και στα Ιταλικά.

Μετανάστευση: Ο εφεδρικός στρατός του Κεφαλαίου


Μετάφραση: Τίτος

Δημοσιεύτηκε στο Open Revolt


του Alain de Benoist

Το 1973, λίγο πριν το θάνατο του, ο Γάλλος πρόεδρος Ζορζ Πομπιντού αναγνώρισε  πως έχουν ανοίξει οι στρόφιγγες της μετανάστευσης, κατόπιν αιτήματος πολλών μεγάλων επιχειρηματιών, όπως ο Francis Bouygues, ο οποίος ήταν πρόθυμος να επωφεληθεί από την υπάκουη και τη φθηνή εργασία που στερείται ταξικής συνείδησης και οποιασδήποτε παράδοσης κοινωνικού αγώνα. Αυτή η κίνηση είχε ως στόχο να ασκήσει πίεση προς τα κάτω στους μισθούς των Γάλλων εργαζομένων, να μειώσει τον ζήλο διαμαρτυρίας τους και, επιπλέον, να διαλύσει την ενότητα του εργατικού κινήματος.  Τα μεγάλα αφεντικά, είπε, "πάντα θέλουν περισσότερα."

Σαράντα χρόνια αργότερα, τίποτα δεν άλλαξε. Σε μια εποχή που κανένα πολιτικό κόμμα δεν θα τολμούσε να ζητήσει την περαιτέρω επιτάχυνση του ρυθμού της μετανάστευσης, φαίνεται ότι μόνο οι μεγάλοι εργοδότες είναι υπέρ του - απλώς και μόνο επειδή είναι προς το συμφέρον τους. Η μόνη διαφορά είναι το ότι οι οικονομικοί τομείς που πλήττονται σήμερα είναι πλέον πολυάριθμοι και υπερβαίνουν τις βιομηχανίες και τον τομέα των υπηρεσιών ξενοδοχείων και τροφοδοσίας - τώρα συμπεριλαμβάνονται τα κάποτε "προστατευόμενα" επαγγέλματα, όπως οι μηχανικοί και οι επιστήμονες υπολογιστών.

Η Γαλλία, όπως γνωρίζουμε, ξεκινώντας από τον 19o αιώνα, κάλεσε μαζικά ξένους μετανάστες. Ο μεταναστευτικός πληθυσμός ήταν ήδη 800.000 το 1876, για να φτάσει 1.2 εκατομμύρια το 1911. Η γαλλική βιομηχανία ήταν το κύριο κέντρο έλξης για Ιταλούς και Βέλγους μετανάστες, ακολουθούμενοι από πολωνούς, ισπανούς και πορτογάλους μετανάστες. "Τέτοια μετανάστευση, ανειδίκευτων και μη συνδικαλισμένων, επέτρεψε στους εργοδότες να αποφύγουν την αύξηση των απαιτήσεων που αφορούν στο εργατικό δίκαιο" (François-Laurent Balssa,« Un choix μισθός για τις μεγάλες επιχειρήσεις »Le Spectacle du monde, Οκτώβριος 2010). Το 1924, με πρωτοβουλία της Επιτροπής Άνθρακα και μεγάλων αγροτών από το Βορειοανατολικά της Γαλλίας , ιδρύθηκε  η "γενική υπηρεσία μετανάστευσης". (Société générale της μετανάστευσης). Άνοιξε γραφεία απασχόλησης στην Ευρώπη, τα οποία λειτουργούσαν ως αντλίες απορρόφησης. Το 1931 υπήρχαν 2,7 εκατομμύρια αλλοδαποί στη Γαλλία είναι, 6,6% του συνολικού πληθυσμού. Την εποχή εκείνη η Γαλλία εμφάνισε το υψηλότερο επίπεδο μετανάστευσης στον κόσμο (515 άτομα σε 100.000 κατοίκους). “Αυτός ήταν ένας πρακτικός τρόπος για έναν μεγάλο αριθμό μεγάλων εργοδοτών να ασκήσουν πτωτική πίεση στους μισθούς ... Από τότε ο καπιταλισμός εισήλθε στον ανταγωνισμό με το εργατικό δυναμικό, με το να προσκαλεί τον εφεδρικό στρατό των μισθωτών”.

Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, οι μετανάστες άρχισαν να φτάνουν όλο και πιο συχνά από τις χώρες του Μαγκρέμπ. Πρώτα από την Αλγερία, στη συνέχεια από το Μαρόκο. Φορτηγά ναυλωμένα από μεγάλες εταιρείες (ιδιαίτερα στον τομέα της αυτοκινητοβιομηχανίας και την κατασκευαστική βιομηχανία) ήρθαν κατά εκατοντάδες να προσλάβουν μετανάστες επί τόπου. Από το 1962 έως Το 1974, σχεδόν δύο εκατομμύρια επιπλέον μετανάστες έφθασαν στη Γαλλία από τους οποίους 550.000 προσλήφθηκαν από την Εθνική Υπηρεσία Μετανάστευσης (ONI), κρατική υπηρεσία αλλά ελεγχόμενη κάτω από το τραπέζι από τις μεγάλες επιχειρήσεις. Από τότε, το κύμα συνέχισε να αυξάνεται. Ο François - Laurent Balssa σημειώνει ότι όταν υπάρχει έλλειψη εργατικού δυναμικού σε έναν τομέα, από τις δύο δυνατές επιλογές πρέπει είτε να αυξηθεί ο μισθός είτε να καλέσει κανείς ξένους εργάτες. Συνήθως η τελευταία επιλογή ευνοήθηκε από το Εθνικό Συμβούλιο Γάλλων Εργοδοτών (CNPF) και από το 1998 από τον διάδοχό του, το Κίνημα Επιχειρήσεων (MEDEF). 

Η επιλογή αυτή αποτελεί μαρτυρία της επιθυμίας για βραχυπρόθεσμα οφέλη, καθυστερημένη πρόοδο των εργαλείων παραγωγής και τη βιομηχανική καινοτομία. Κατά την ίδια περίοδο, ωστόσο, όπως το παράδειγμα της Ιαπωνίας αποδεικνύει, η απόρριψη της ξένης μετανάστευσης και η ευνοϊκή μεταχείριση του εγχώριου  εργατικού δυναμικού επέτρεψε στην Ιαπωνία να επιτύχει την τεχνολογική της επανάσταση, πολύ πιο μπροστά από τους περισσότερους δυτικούς ανταγωνιστές της.

Μεγάλη επιχείρηση και αριστερά. Μια Ιερή Συμμαχία.

Στην αρχή, η μετανάστευση ήταν ένα φαινόμενο συνδεδεμένο με τις μεγάλες επιχειρήσεις. Ακόμα έτσι συνεχίζει να είναι. Εκείνοι που φωνάζουν για πάντα περισσότερη μετανάστευση είναι οι μεγάλες εταιρείες. Αυτή η μετανάστευση είναι σύμφωνη με το ίδιο το πνεύμα του καπιταλισμού, το οποίο αποσκοπεί στη κατάργηση των συνόρων («laissez faire, laissez passer»). "Υπακούοντας στη λογική του κοινωνικού ντάμπινγκ, συνεχίζει ο Balssa, δημιουργήθηκε μια αγορά εργασίας «χαμηλού κόστους» που  με το "μη κατοχυρωμένο" και το "χαμηλής ειδίκευσης", λειτούργησε ως υποδοχή "stopgap" του συνόλου των συναλλαγών. "Έτσι, η μεγάλη επιχείρηση άπλωσε το χέρι της προς την άκρα-αριστερά, η πρώτη με στόχο την αποσυναρμολόγηση του κράτους πρόνοιας, το οποίο θεωρείται υπερβολικά δαπανηρό, η τελευταία σκοτώνοντας το έθνος-κράτος που θεωρείται υπερβολικά αρχαϊκό. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το γαλλικό κομμουνιστικό κόμμα (PCF) και το γαλλικό συνδικάτο (CGT) (που έχουν ραγδαία μεταβληθεί από τότε) είχε, μέχρι το 1981, πολεμήσει κατά της φιλελεύθερης αρχής των ανοιχτών συνόρων, στο όνομα της υπεράσπισης των συμφερόντων της εργατικής τάξης.

Ένας κάποτε καλοπροαίρετος καθολικός φιλελεύθερος συντηρητικός ο Philippe Nemo, επιβεβαιώνει  μόνο αυτές τις παρατηρήσεις: "Στην Ευρώπη υπάρχουν άνθρωποι που είναι υπεύθυνοι για την οικονομία και ονειρεύονται φέρνοντας στην Ευρώπη φθηνή εργασία. Πρώτον, δημιουργώντας θέσεις εργασίας για τις οποίες το τοπικό εργατικό δυναμικό είναι ελλιπές·  δεύτερον, ασκώντας σημαντική πτωτική πίεση στους μισθούς άλλων εργαζομένων στην Ευρώπη. Αυτά τα λόμπι, τα οποία διαθέτουν όλα τα απαραίτητα μέσα για να ακουστούν είτε από τις κυβερνήσεις τους είτε από την Επιτροπή, στις Βρυξέλλες, είναι, γενικά, υπέρ της μετανάστευσης και τη διεύρυνση της Ευρώπης - η οποία θα διευκόλυνε σημαντικά την μεταναστευτική εργασία. Έχουν δίκιο από την σκοπιά τους - μια σκοπιά με καθαρά οικονομική λογική [...] Το πρόβλημα, ωστόσο, είναι ότι δεν μπορεί κανείς να μιλήσει για αυτό το θέμα από οικονομική άποψη μόνο, δεδομένου ότι η εισροή του εκτός Ευρώπης  πληθυσμού έχει επίσης σοβαρές κοινωνιολογικές συνέπειες. Αν αυτοί οι καπιταλιστές δίνουν λίγη προσοχή σε αυτό το πρόβλημα, είναι ίσως επειδή απολαμβάνουν, σε γενικές γραμμές, οικονομικά οφέλη από τη μετανάστευση, χωρίς ωστόσο να υποφέρουν από τις κοινωνικές συνέπειες. Με τα χρήματα που κερδίζουν οι εταιρείες τους, των οποίων η κερδοφορία διασφαλίζεται με αυτόν τον τρόπο, μπορούν να διαμείνουν σε όμορφες γειτονιές, αφήνοντας τους λιγότερο τυχερούς συμπατριώτες τους να αντιμετωπίσουν μόνοι τους με αλλότριο πληθυσμό σε φτωχές προαστιακές περιοχές "(Philippe Nemo, Le Temps d'y pense r, 2010)

Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, οι μετανάστες που ζουν σε κανονικά νοικοκυριά αντιπροσωπεύουν 5  εκατομμύρια ανθρώπους, το 8% του γαλλικού πληθυσμού το 2008. Παιδιά μεταναστών, οι οποίοι είναι άμεσοι απόγονοι ενός ή δύο μεταναστών, αντιπροσωπεύουν 6,5 εκατομμύρια άνθρωποι, που είναι το 11% του πληθυσμού. Ο αριθμός των παράνομων εκτιμάται  να είναι μεταξύ 300.000 έως 550.000. (Η απέλαση των παράνομων μεταναστών κοστίζει 232 εκατ. ευρώ ετησίως, δηλαδή 12.000 ευρώ ανά περίπτωση). Από την πλευρά του, ο Jean-Paul Gourevitch, εκτιμά τον πληθυσμό ξένης προέλευσης που ζει στη Γαλλία το 2009 σε 7,7 εκατομμύρια ανθρώπους (εκ των οποίων 3,4 εκατομμύρια προέρχονται από το Μαγκρέμπ και 2,4 εκατομμύρια από την υποσαχάρια  Αφρική), δηλαδή 12,2% του μητροπολιτικού πληθυσμού. Το 2006, ο μεταναστευτικός πληθυσμός αντιπροσώπευε το 17% των γεννήσεων στη Γαλλία. Η Γαλλία βιώνει σήμερα μεταναστευτικούς οικισμούς, γεγονός που αποτελεί άμεση συνέπεια της πολιτικής της οικογενειακής επανένωσης. Ωστόσο, περισσότερο από ποτέ, οι μετανάστες αντιπροσωπεύουν τον αποθεματικό στρατό του κεφαλαίου.

Με αυτή την έννοια είναι εκπληκτικό να παρατηρήσουμε πώς τα δίκτυα για λογαριασμό των "Χωρίς έγγραφα", που διευθύνεται από την άκρα αριστερά (η οποία φαίνεται να έχει ανακαλύψει στους μετανάστες το «υποκατάστατο προλεταριάτο» της) εξυπηρετεί τα συμφέροντα των μεγάλων επιχειρήσεων. Ποινικά δίκτυα, λαθρεμπόρους ανθρώπων και αγαθών, μεγάλες επιχειρήσεις, ακτιβιστές "ανθρωπίνων δικαιωμάτων" και εργοδότες κάτω από το τραπέζι - όλοι αυτοί, χάρη στην παγκόσμια ελεύθερη αγορά, έχουν γίνει μαζορέτες για την κατάργηση των συνόρων.

Για παράδειγμα, είναι ένα αποκαλυπτικό γεγονός ότι οι Michael Hardt και Antonio Negri στα βιβλία τους «Η αυτοκρατορία και το πλήθος» υποστηρίζουν την "παγκόσμια ιθαγένεια" όταν ζητούν την απομάκρυνση των συνόρων, τα οποία πρέπει να έχουν ως πρώτο στόχο στις αναπτυγμένες χώρες την επιταχυνόμενη διευθέτηση των μαζών εργαζομένων του Τρίτου Κόσμου με χαμηλό μισθό. Το γεγονός ότι οι περισσότεροι οι μετανάστες οφείλουν σήμερα την εκτόπιση τους στην εξωτερική ανάθεση, που προήλθε από την ατελείωτη λογική της παγκόσμιας αγοράς και ότι ο εκτοπισμός τους είναι ακριβώς κάτι για το οποίο ο καπιταλισμός αγωνίζεται προκειμένου να ενταχθούν όλοι στην αγορά, και τέλος, ότι  κάθε ανθρώπινο ρίζωμα θα μπορούσε να αποτελεί μέρος των ανθρώπινων κινήτρων - δεν ενοχλεί τους δύο συγγραφείς καθόλου. Αντιθέτως, σημειώνουν με ικανοποίηση ότι «το ίδιο το κεφάλαιο απαιτεί αυξημένη κινητικότητα της εργασίας καθώς και συνεχή μετανάστευση σε επίπεδο εθνικών συνόρων». Η παγκόσμια αγορά πρέπει να αποτελεί, από τη σκοπιά τους, φυσικό πλαίσιο για την "παγκόσμια ιθαγένεια". 

Η αγορά "απαιτεί έναν ομαλό χώρο χωρίς κωδικό και ροή αποτροπής", προορισμένη να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των "μαζών", επειδή "η κινητικότητα φέρει αποτύπωμα κεφαλαίου, που σημαίνει αυξημένη επιθυμία για ελευθερία". Το πρόβλημα με μια τέτοια απολογία της ανθρώπινης μετατόπισης, που θεωρείται ως μια πρώτη προϋπόθεση της "απελευθέρωσης του νομαδισμού", είναι ότι βασίζεται σε μια εντελώς μη πραγματική προοπτική των συγκεκριμένων μεταναστών και εκτοπισμένων. Όπως ο Jacques Guigou και ο Jacques Wajnsztejn γράφει: "Οι Hardt και Negri παραπλανούνται με την ικανότητα των μεταναστευτικών ροών, οι οποίες πιστεύουν ότι αποτελούν πηγή νέων ευκαιριών για την αποτίμηση του κεφαλαίου, καθώς και τη βάση για την ενίσχυση των ευκαιριών για τις μάζες. Ωστόσο, οι μεταναστεύσεις δεν σημαίνουν τίποτα άλλο παρά μια διαδικασία παγκόσμιου ανταγωνισμού, ενώ η μετανάστευση δεν έχει περισσότερη χειραφέτηση από την παραμονή στο σπίτι. Ένα "νομαδικό" άτομο δεν έχει περισσότερη κλίση στην κριτική ή στην εξέγερση από ένα άτομο που δεν μετακινείται. "(L'évanescence de la valeur. Μια κριτική της ομάδας Krisis, 2004).

"Όσο οι άνθρωποι συνεχίζουν να εγκαταλείπουν τις οικογένειες τους, προσθέτει ο Robert Kurz και ψάχνουν για εργασία αλλού, ακόμη και με κίνδυνο της ζωής τους - μόνο και μόνο για να τεμαχιστούν τελικά από τα γρανάζια  του καπιταλισμού - θα είναι λιγότεροι οι εραστές της χειραφέτησης και περισσότερο οι αυτο-επαινούμενοι πράκτορες της μεταμοντέρνας Δύσης. Στην πραγματικότητα, αντιπροσωπεύοντας μόνο μια μίζερη εκδοχή του" (Robert Kurz, «L'Empire et ses théoriciens», 2003).

Όποιος επικρίνει τον καπιταλισμό, ενώ εγκρίνει τη μετανάστευση, της οποίας η εργατική τάξη είναι το πρώτο θύμα της, καλύτερα να το βουλώνει. Όποιος επικρίνει τη μετανάστευση, ενώ παραμένει σιωπηλός για τον καπιταλισμό, πρέπει να κάνει το ίδιο. 

Oswald Spengler - Ο άνθρωπος και η τεχνική



«Ο άνθρωπος ήταν -και είναι- υπερβολικά ρηχός και δειλός για να αντέξει το γεγονός της φθαρτότητας καθετί ζωντανού. Ως εκ τούτου, κουκουλώνει τη φθαρτότητα αυτή με τη ρόδινη αισιοδοξία της Προόδου -στην οποία κανείς δεν πιστεύει πραγματικά-, τη συγκαλύπτει με τη λογοτεχνία, ενώ κρύβεται πίσω από ιδεώδη για να μην αντικρύσει το παραμικρό. Η φθαρτότητα όμως, η γένεση και η φθορά, είναι η μορφή καθετί πραγματικού […]. Κάθε δημιουργία υποκύπτει στην παρακμή· κάθε σκέψη, κάθε εφεύρεση, κάθε πράξη υποκύπτει στη λησμοσύνη. Διαισθανόμαστε παντού κοσμοϊστορικές διαδρομές που έχουν εξαφανιστεί. Ερείπια περασμένων έργων που ανήκουν σε νεκρούς πλέον πολιτισμούς κείνται παντού μπροστά στα μάτια μας. Στην ύβρη του Προμηθέα, ο οποίος φτάνει μέχρι τον ουρανό για να υποτάξει τις θεϊκές δυνάμεις στον άνθρωπο, αναλογεί η συντριβή».

Όσβαλντ Σπένγκλερ

Οι ιδέες που περιλαμβάνονται σε τούτο το σύντομο βιβλίο συνεχίζουν, εμβαθύνουν αλλά κι ανανεώνουν συνάμα, τις αναλύσεις της «Παρακμής της Δύσης», του μείζονος έργου του Όσβαλντ Σπένγκλερ. Το βασικό ζήτημα που απασχολεί εδώ τον Γερμανό φιλόσοφο είναι η ανάδυση κι οι πολλαπλές συνέπειες της επικράτησης της βιομηχανικής τεχνικής: σε επίπεδο κοινωνικό, οικονομικό και πνευματικό, εντός της ίδιας της παρακμάζουσας Δύσης· σε επίπεδο γεωπολιτικό, σε ό,τι αφορά τις σχέσεις της Δύσης με τους μη δυτικούς λαούς· τέλος, σε επίπεδο οικολογικό, καθώς ο συγγραφέας αναλύει με ποιον τρόπο η ισχύς και η θηρευτική κι επεκτατική φύση της δυτικής τεχνικής χρησιμοποιούνται από τον άνθρωπο ως το ύψιστο και πιο αποτελεσματικό όπλο στον προμηθεϊκό του αγώνα ενάντια στη Φύση. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)


Ο Κύκλος και ο Σταυρός (και το Μισοφέγγαρο)



του Αρριδαίου

Στην Παλαιά Διαθήκη, λέει, οι Άγγελοι αποκαλούνται Ελοχίμ, δηλαδή θεοί στα εβραϊκά! Ούτε λίγο ούτε πολύ η Παλαιά Διαθήκη είναι ένα πολυθεϊστικό βιβλίο, που διόλου δεν έρχεται σε αντίφαση με τον περίφημο αβρααμικό μονοθεϊσμό. Κατά τα άλλα χλευάζουν "τα πατομπούκαλα του Νεοπλατωνισμού". Ακριβώς γιατί ξέρουν ότι εκεί βρίσκεται η αληθινή Ελληνική Θρησκεία. Ο Πανθεϊστικός Ενοθεϊσμός. Ούτε αλά κόμιξ παγανισμός, ούτε μονόχνοτος μονοθεϊσμός. Μια απαγόρευση είναι στην ουσία μια περίφραξη. Η απαγόρευση ισχύει μόνο για αυτούς που είναι έξω από την περίφραξη. Για τους από μέσα είναι Κτήμα... Και οι περιφράξεις του Νου και της Καρδιάς είναι  οι χειρότερες.

Παρόλα αυτά δεν επιτίθεμαι στον Χριστιανισμό.  Και το σταυρό μου κάνω και τις εικόνες φιλώ (όχι όλες), γιατί κρύβουν μέσα τους Όλυμπο και Ελευσίνα. Ο Νίτσε άσκησε την πιο δριμεία κριτική στον Χριστιανισμό, αλλά τον είδε και σαν όχημα, σαν κανάλι, σαν Κιβωτό για την επιστροφή Αρχαιότητας. Και ο Μεσαίωνας και το δικό μας "Βυζάντιο" δεν ήταν παρά η ωριμότητα της Αρχαιότητας. Ο Καρλ Γιουνγκ στο περίφημο κείμενο του για τον Οντίν ως έκφανση ή ανάδυση ενός γνήσιου γερμανικού λαϊκού (volkish) πνεύματος κάνει λόγο για τις ομοιότητες του γερμανικού αυτού θεού με τον Διόνυσο. Ενώ παρομοιάζει τον στωικό Δία (Ζευς Πάτερ) με τον χριστιανικό Ουράνιο Πατέρα.

Για τον προχριστιανικό Ελληνισμό δηλαδή η ύπαρξη του Πατρός και του Υιού δε ήταν ξένη και κανονικά δεν θα έπρεπε να επιστρατεύσουμε τον Γιούνγκ για να το θυμηθούμε. Σήμερα η κυρίαρχη θρησκεία είναι η Φιλελεύθερη Παγκοσμιοποίηση, ο Φιλελέδικος Οικουμενισμός, η Θρησκεία των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, όχι ο Χριστιανισμός. Όσοι αρχαιολάτρες παγανιστές κτλ νιώθουν καταπιεσμένοι από τον Χριστιανισμό, μάλλον χρειάζεται να απελευθερωθούν από τις αλυσίδες του μυαλού τους, όχι από τον Χριστιανισμό. Όσοι βλέπουν την ταινία "Agora" με την ζωή της Υπατίας και το μόνο που βλέπουν είναι τους κακούς χριστιανούς να επιτίθονταν στους Εθνικούς, στους Έλληνες, μάλλον χρειάζεται να κοιτάξουν πιο βαθιά, πίσω από τα πέπλα της φαινομενικότητας. Ίσως να τους διέφυγε ότι οι ίδιοι οι Εθνικοί στην συνέχεια όχι μόνο ασπάστηκαν τον Χριστιανισμό, αλλά έγιναν ιερείς και επίσκοποι! Ίσως να τους διέφυγε ότι η όλη ταινία δεν είναι απλή εξιστόρηση του Παρελθόντος, αλλά αλληγορία για το Μέλλον, όπου στην θέση των χριστιανών είναι άλλοι και στην θέση των Εθνικών θα είναι τα σημερινά χριστιανικά δλδ ευρωπαϊκά έθνη.

Σήμερα βρισκόμαστε λίγο πριν μια νέα εποχή του "Μεγάλου" Κωνσταντίνου. Ναι, λίγο πριν επισήμως η Δύση ανακηρύξει το Ισλάμ επίσημη μοναδική της θρησκεία. Λίγο πριν ο ασπασμός της νέας θρησκείας και η επιμειξία (interbreeding) θα γίνουν υποχρεωτικά. Ή έστω ο μόνος τρόπος που θα μας επιτρέπουν να μην είναι υποχρεωτική η αλλαγή φύλου για τα παιδιά μας θα είναι να είμαστε μουσουλμάνοι! Δείτε την Σουηδία... Σήμερα ο Ιουλιανός θα ήταν τρόπων τινά χριστιανός! Όπως οι απόγονοι των Μακεδόνων, των Ελλήνων και των Ρωμαίων στην Μέση Ανατολή. Δηλαδή εκεί που κυριάρχησε το Ισλάμ οι Εθνικοί κράτησαν σφιχτά τον... Χριστιανισμό τους!

Όπως σε εκείνη την αμφιλεγόμενη εξέγερση των νοτίων Ελλήνων κατά της χριστιανικής πλέον Νέας Ρώμης όπου οι Σπαρτιάτες, οι άλλοτε Αρνητές του Διονύσου και Μόνιμο Στρατόπεδο του Απόλλωνα κατά Νίτσε, είχαν για ηγέτη τους έναν ιερέα του... Διόνυσου! Ο Κύκλος έχει Σταυρό! Δεν υπερασπίζομαι τον Χριστιανισμό ως έχει. Απλά αρνούμαι να του επιτεθώ. Άλλωστε ο Χριστιανισμός εφευρέθηκε για να αντιμετωπιστεί από τον Ελληνορωμαϊκό Κόσμο ο Περσικός (Νέο) Μιθραϊσμός, απορροφώντας στοιχεία του. Η προσαρμογή στον εχθρό είναι σημάδι υγείας, όλα τα αντισώματα το ξέρουν αυτό. Ακόμα και από το Ισλάμ πρέπει να μάθουμε. Ο "Μεγάλος" Κωνσταντίνος είναι ο ιδρυτής του Χριστιανισμού ως Θρησκεία, μέχρι τότε ήταν ιουδαϊκή αίρεση ελληνιζόντων Ιουδαίων της διασποράς, όχι εξεβραισμένων Εθνικών. Σήμερα ο Χριστιανισμός είναι κενό δοχείο. Ας του δώσουμε Νέα Μορφή. Ίσως αυτό να είναι το Όραμα που μας λείπει. Η Νέα Μεγάλη Ιδέα. Δεν είναι μόνο η Ελλάδα σε βαθιά παρακμή, αλλά όλος ο λεγόμενος, ο ευρωπαϊκός και ευρωγενής πιο σωστά Κόσμος, γιατί η Ευρώπη δεν είναι απαραίτητα Δύση. Στην Ελλάδα η Σήψη ζέχνει γιατί η Ελλάδα είναι η Πνευματική Καρδιά της Ευρώπης. Το Λίκνο της.  Μαρασμός και η Σαπίλα Εδώ είναι συμπυκνωμένα.

Η πρόταση για μια Πολιτιστική Επανάσταση (του Καραμπελιά) που να αξιοποιεί ακριβώς αυτήν την Αλήθεια, το ότι οι δυτικοευρωπαίοι επισκέπτονται κατά εκατομμύρια τους αρχαιολογικούς μας χώρους σαν ένα είδος πολιτισμικού προσκυνήματος και το ότι οι Ρώσοι και οι Ορθόδοξοι Σλάβοι γενικώς επισκέπτονται το Άγιον Όρος για τους ίδιους λόγους σε πιο θρησκευτική εκδοχή, είναι πολύ καλή αλλά για μένα δεν είναι αρκετή.  Δεν αρκούμαι δηλαδή στο να κηρύξω ανακωχή και σε αυτόν τον Εμφύλιο. Όχι. Αν είναι να μάθουμε κάτι από τους μουσουλμάνους - εκτός του ότι Τζιχάντ στην ουσία σημαίνει Αγώνας και ο Αγώνας βρίσκεται στο Κέντρο της Ελληνικής Κοσμοαντίληψης - ας ξεκινήσουμε με το ότι "Απαγορεύεται το Χαράμ και Επιβάλεται το Χαλάλ". Απαγορεύεται η Σπατάλη και Επιβάλλεται η Θυσία.  Η μιζέρια της αλληλοφαγωμάρας είναι σπατάλη.

Σαν τον Οντίν πρέπει να θυσιάσουμε κάτι από τον εαυτό μας για χάρη μιας ανώτερης εκδοχής του εαυτού μας. Αυτό το κάτι είναι ο κρυμμένος πίσω από δογματισμούς εαυτούλης μας. Ο φόβος μας να ενώσουμε τα κομμάτια μας. Από Εδώ, από τους Αγίους Τόπους της Ελλάδας πρέπει να ξεκινήσει μια Πανευρωπαϊκή Πνευματική Αναγέννηση. Και ο Κλήρος έλαχε σε μας. Όχι μόνο να συντηρήσουμε τη τρεμάμενη Φλόγα, αλλά και να ενώσουμε το Αείζωον Πυρ με το Άκτιστο Φως.

Δεν γνωρίζω τις λεπτομέρειες. Νογώ πως Στωικισμός και Νεοπλατωνισμός πρέπει να τεθούν στον Πυρήνα του Πολιτισμικού και Πνευματικού μας Γίγνεσθαι. Όπως στον κινεζικό παραδοσιακό πολιτισμό ο Κομφουκιανισμός για το εξωτερικό γίγνεσθαι και το Ταό για το εσωτερικό. Και σαν τους βουδιστές να δεχόμαστε πως κάποιος μπορεί να είναι χριστιανός, παγανιστής ή και μουσουλμάνος ακόμα και να προσεγγίζει τον Ελληνισμό μέσα από αυτά τα πρίσματα.  Άλλοι πάλι προτιμούν τον δημοκρατικό Αριστοτέλη κι άλλοι τον Επίκουρο και τον Δημόκριτο. Έστω, δεν μας ενοχλούν. Αρκεί να μην μας επιτίθονταν. Εμείς θα κρατήσουμε και τον Διογένη τον Σκύλο. Ίσως γιατί αγαπάμε τα ποιμενικά. Γιατί αν δεν ήταν Αλέξανδρος θα 'θελε να'ναι Διογένης, ο Νέος Διόνυσος και Παις του Διός! Διογένιδες είναι και οι ασκητές καλόγεροι, όχι προφανώς οι κοιλαράδες με τα λούσα. Αλλά οι ασκούντες την φιλοκαλία, την αγάπη για το Κάλος -Η Ομορφιά θα σώσει τον Κόσμο- το Αγαθό. Οι ασκούντες την λεγόμενη και Ορθόδοξη Ησυχαστική "γιόγκα" (δεν μας απασχολεί που οι επίσημοι κύκλοι της εκκλησίας όχι μόνο αρνούνται αυτόν τον ανεπίσημο παραλληλισμό αλλά και του επιτίθονταν. Εκδηλώσεις της Σήψης είναι αυτά), τη Νοερά Προσευχή.

Και στην Ελευσίνα Ησυχία επιβάλλονταν και μάλιστα επί ποινή θανάτου. Και όταν για πρώτη φορά οι "βυζαντινοί" υιοθέτησαν την Θεία Κοινωνία, των Αχράντων Μυστηρίων, επί υποτιθέμενου διώκτη των Ελλήνων Θεοδόσιο, ο Πάπας τους κατηγόρησε "επί ελληνισμό", δηλαδή για Παγανισμό!  Το "Λάβετε Φάγετε" δηλαδή είναι Ελευσίνιο! Ενώ το τελετουργικό των Βουκελαρίων, δηλαδή των βυζαντινών Ιπποτών, είναι το ίδιο ακριβώς με το τελετουργικό του Μεγαλέξανδρου στους γάμους των Εταίρων, δηλαδή των Μακεδόνων Ιπποτών, εκτός του ότι αντηχεί και κάτι από τον Κέλτικο Κύκλο των Ιπποτών της Στρογγυλής Τραπέζης και του Ιερού Γκράαλ! Τόσο Χάσμα χωρίζει την Αρχαιότητα από το Βυζάντιο και την Ελληνισμό από την Ορθοδοξία! Το Χάσμα μέσα μας. Το Χάσμα που πρέπει να διαβούμε. Σαν τον Ηρακλή και σαν τον Διγενή. Περήφανα και ταπεινά. Όσοι πιστοί και όστις πολεμιστής!

Έρρωσθε!

Οι χρυσές μας διαψεύσεις - Η ιστορία ενός κινήματος που δεν γεννήθηκε ποτέ



του Άγγελου Δημητρίου

Οι ριζοσπάστες εθνικιστές στην Ελλάδα σύρονταν πάντα από την κυριαρχούσα Δεξιά παράταξη στο περιθώριο.  Το περιθώριο αυτό σιγά σιγά έγινε η κατοικία τους, την οποία μισούσαν και αγαπούσαν ταυτόχρονα. Συχνά ενώ είχαν την δυνατότητα να απεμπλακούν από αυτό, επέλεγαν την προστατευτική κρυψώνα που τους παρείχε. Φαίνεται ότι η πολιτική περιθωριοποίηση προσδίδει σε έναν πολιτικό χώρο τον χαρακτήρα μιας μόνιμα αποδυναμωμένης φωνής που αδυνατεί να παρέμβει και να συγκινήσει τις μάζες, ακόμα κι αν οι θέσεις του συζητούνται καθημερινά στις παρέες και αποτελούν προσωπικούς προβληματισμούς πολλών. Τον καθηλώνει στην θέση του γραφικού διαμαρτυρόμενου. Το περιθώριο κατέστη ταυτοτικό στοιχείο των Ελλήνων εθνικιστών. Ας το παραδεχτούμε ψύχραιμα και ειλικρινά. Το πολιτικό περιθώριο αποτελεί μια μέγγενη που προκαλεί άλγος και μαζί γοητεία. Η έξοδος από αυτήν είναι αβέβαιη.

Η αστική δημοκρατία χρειάζεται να προβάλλει μια ελεγχόμενη «πολυφωνία» και οι εθνικιστές άθελά τους συνεισέφεραν σε αυτή τη μεθόδευση, λαμβάνοντας τον ρόλο μιας ασήμαντης μειοψηφίας, «επικίνδυνης και ακραίας», την οποία όμως όλοι «οι υπόλοιποι φυσιολογικοί πολίτες ανέχονταν» χάριν του «πλουραλισμού» και της «ελευθερίας». Ο ρόλος του φόβητρου ωστόσο, είχε και ένα καταρχήν θετικό επακόλουθο. Χιλιάδες νέοι άνθρωποι, η πιο αγνή μερίδα της νεολαίας, σ’ αυτούς που άνθισε ανεπιτήδευτα μέσα τους η αγάπη για την πατρίδα και το επαναστατικό πνεύμα,  μετά την πρώτη τους εφηβεία, επέλεγαν να ριζοσπαστικοποιηθούν κατά τις δεκαετίες της μεταπολίτευσης και να στρατευθούν στον εθνικισμό. Το αφήγημα με το οποίο τρέφονταν, απευθυνόταν ακριβώς στα εφηβικά αντανακλαστικά τους: αυτοί ήταν οι «εκλεκτοί» που νομοτελειακά κάποια μέρα θα άλλαζαν τον κόσμο. Αυτοί ήταν οι «διαφορετικοί», μέσα σε ένα κόσμο νεκροζώντανων. 

Η ρητορική αυτή παρότι αγαπήθηκε και μέχρι και σήμερα αναπαράγεται, διατήρησε στους νέους αυτούς την οσμή του περιθωρίου, διαιώνισε έναν εσωστρεφή εθνικισμό και δυστυχώς, από την φύση της, οδηγούσε στο να απογοητεύονται οι νεαροί ιδεολόγοι, αργά ή γρήγορα. Βέβαια, δεν υπάρχει τίποτα κακό στον να αισθάνεται και να δηλώνει κανείς «διαφορετικός». Αυτό που αποτελεί πρόβλημα είναι όταν τέτοιου είδους διακηρύξεις και πεποιθήσεις λειτουργούν περιοριστικά, πολλές φορές σεχταριστικά, όταν αποκόπτουν τον πολιτικό οργανισμό από την πραγματικότητα. Όταν αναπτύσσονται όχι προκειμένου να ενδυναμώσουν τις συνειδήσεις, αλλά για να συντηρήσουν μια ελεγχόμενη, μικρή, χειραγωγήσιμη  ομάδα ανθρώπων των οποίων η κριτική ικανότητα διαρκώς αμβλύνεται σκόπιμα.

Επιπλέον κάθε φορά που συγκυριακά ο χώρος των εθνικιστών αποκτούσε μεγαλύτερη δυναμική και είχε την ικανότητα να εκφραστεί πλατύτερα, οι ασθένειες του περιθωρίου αποτελούσαν ανασταλτικό παράγοντα. Όπως συμβαίνει στους ανθρώπους με ψυχικές ασθένειες, ο αληθινός χαρακτήρας με τα παθολογικά στοιχεία είχαν για καιρό συμβιώσει και ήταν πια δυσδιάκριτα. Ποια είναι πια τα στοιχεία ενός υγιούς κινήματος και τι αποτελεί ασθένεια;

Σήμερα, βλέπουμε ότι ένας κύκλος κλείνει όσον αφορά τα πολιτικά πράγματα στην Ελλάδα. Παρά όμως τις καινοφανείς μεταβολές, οι εθνικιστές σαν συγκροτημένο - συνειδητοποιημένο πολιτικό σώμα στέκονται μετέωροι και όπως είναι φυσικό, βρέθηκαν απροετοίμαστοι. Καλύπτονται οι δυνάμεις τους από τα φαινόμενα που τόσα χρόνια συντηρούσαν την αδράνεια, την περιθωριοποίηση, την ομφαλοσκόπηση.

Το εθνικιστικό κίνημα δεν απέτυχε γιατί τέτοιο κίνημα, εδώ στην Ελλάδα, δεν υπήρξε ποτέ. Μόνο κάποια ευγενή ξεσπάσματα γνωρίσαμε στην καλύτερη περίπτωση, και κυρίως κατά κανόνα, μόνο έναν πολιτικό χώρο υβριδικό, σπαρασσόμενο, έναν χώρο που (αυτό) υπονομεύτηκε και έδωσε αφορμές για να γίνει πεδίο εκμετάλλευσης των αγαθών προθέσεων των μελών του. Όχι, το μέλλον για μας δεν είναι ευοίωνο. Αλλά αυτό αποτελεί μια πρόκληση και πρέπει να μας πεισμώνει.

Δημοσιεύτηκε στον "Ελεύθερο Κόσμο" αρ. φύλλου 536

Φάλαγγα



Κοιτάζοντας τὸν Ἥλιο
μὲ καινούργιο πουκάμισο
πού τὸ κέντησες κόκκινο ἐχθὲς
θά μὲ βρεῖ ὁ Θάνατος νά μὲ πάρει
καὶ δὲν θά σὲ ξαναδῶ ποτέ μου...

Δίπλα στοὺς Συντρόφους μου θὰ βρίσκομαι
ποὺ στέκονται Φρουροί στὸν Παράδεισο
φυλώντας Σκοποὶ κάτω ἀπό τὰ Ἀστέρια
Ἀτάραχοι καὶ Παρόντες
στὴν Κοινὴ Προσπάθεια...

Ἄν σοῦ ποῦν πὼς ἔπεσα
νὰ ξέρεις πὼς πῆγα στὸ πόστο
πού μὲ περιμένει ἐκεῖ ἐπάνω...

Θὰ ξαναγυρίσουν Νικηφόρες οἱ Σημαῖες
μέ τὸ χαρούμενο βῆμα τῆς εἰρήνης
καὶ πέντε τριαντάφυλλα
θὰ 'ναι καρφωμένα
στὰ Βέλη τῆς Φαρέτρας μου...

Θὰ ξαναγελάσει ἡ Ἄνοιξη
ποὺ προσμένουν οἱ Οὐρανοί,
ἡ Γῆ καὶ ἡ Θάλασσα.
Ὄρθιες οἱ Φάλαγγες!
Ἐμπρὸς γιά τὴ Νίκη!
Μιὰ καινούργια Αὐγὴ
ἀνατέλλει γιά τὴν Ἰσπανία!

Ezra Pound - Η Πέμπτη δεκάδα των Κάντο


Η Πέμπτη δεκάδα από τα «Κάντο» του Έζρα Πάουντ είναι γνωστή στη διεθνή βιβλιογραφία ως «Λεοπολδινά Κάντο». Ο Πάουντ τα έγραψε στο Ραπάλο της Β. Ιταλίας μεταξύ 1935-1937 και η πρώτη τους έκδοση οφείλεται στον εκδοτικό οίκο Faber&Faber.

Σε αυτά τα κάντο, ο Πάουντ (πρωταγωνιστής-προφήτης) καταγγέλλει την τοκογλυφία σαν την επίγεια Κόλαση. Αφορμή υπήρξε η πρώτη στον κόσμο συνεταιριστική και μη τοκογλυφική τράπεζα “Monte dei Paschi”, που ιδρύθηκε στη Σιένα το 1624. Μετά από λίγα χρόνια και παρά τη σωτήρια παρέμβαση του φωτισμένου δούκα Λεοπόλδου, έπεσε στα χέρια αγυρτών τοκογλύφων. «…Η αλήθεια είναι πως η δίψα για το κέρδος δεν σβήνει εύκολα (Κάντο L). 

Την αμερικανική δημοκρατία την αφάνισαν οι τοκογλύφοι. Τον Ναπολέοντα τον αφάνισε η Ευρώπη των χρηματιστών. Ο κόσμος παραδόθηκε στην τοκογλυφία. Αλλά ο κόσμος δεν είναι η κόλαση των εξουσιαστών και των τοκογλύφων (Κάντο LI). Ο κόσμος είναι θεϊκός. Η ύβρις της τοκογλυφίας μπορεί να καταστρέψει τα πάντα, αλλά όλα γίνονται από την αρχή. ‘Ειλικρίνεια!’ φωνάζει ο ποιητής. Και σωπαίνει» […] (απόσπασμα από την υποδειγματική Εισαγωγή του Γιώργου Μπλάνα).

Oswald Mosley



“Ήμασταν διχασμένοι και είμαστε κατακτημένοι. Αυτός είναι ο τραγικός  επιτάφιος δύο γενεών πολέμου.  Τα λόγια αυτά από μόνα τους θα έπρεπε να κοσμούν τον τάφο της νεολαίας της Ευρώπης. Αυτή ήταν η μοίρα της γενιάς μου το 1914, και αυτή ήταν η καταστροφή της νέας γενεάς νεαρών στρατιωτών το 1939. Η νεολαία της Ευρώπης έχυσε  αίμα συγγενικό και τα παγκόσμια τσακάλια πάχυναν. Όσοι πολέμησαν βρίσκονται στην θέση του κατακτημένου, ανεξαρτήτως χώρας.  Όσοι δεν πολέμησαν, αλλά απλώς  πλούτισαν, είναι οι μόνοι νικητές.”

München Putsch



της Μαρίας Παπαστεφάνου

ταν 8 Νοεμβρου το 1923 ταν ποπειρθηκε νατροπ τς στικς κυβρνησης τς Βαυαρας. Στ μπυραρα το Μονχου «Löwenbräukeller» εχαν συγκεντρωθε πιχειρηματικ λτ καθς κα ο πικεφαλς τν κρατικν θεσμν κα τς βαυαρικς κυβρνησης, σ μιλα το προδρου το κρατιδου τς Βαυαρας, Γκοσταφ φν Κρ.

π τν γεσα το Χρμαν Γκρινγκ, τ τγματα φδου το θνικοσοσιαλιστικο Γερμανικο ργατικο Κμματος περικκλωσαν τν μπυραρα. Στς 8:30 Χτλερ, κολουθομενος π μα μδα νοπλων SA, εσβαλε στν μπυραρα νακοιννοντας πς: « θνικ πανσταση βρσκεται σ ξλιξη. Ο κυβερνσεις Βαυαρας κα Βερολνου κατρρευσαν. Σ λγη ρα θ σχηματσουμε τ δικ μας κυβρνηση». Τν δια ρα, ρνστ Ρμ, γτης τν SA, μ μα μδα μαχητν του, κατλαβε τ πουργεο Πολμου.

Τν πομνη, στς 9 Νοεμβρου, Χτλερ μαζ μὲ περπου 3.000 νπλους θνικοσοσιαλιστς, πορετηκε στος δρμους το Μονχου μ στχο ν συνενωθε μ τς δυνμεις το Ρμ πο κατεχαν τ πουργεο Πολμου. Στν πλατεα Odeonsplatz μως, βρκαν τν δρμο κλεισμνο π τς δυνμεις καταστολς τς Βαυαρας, ο ποες, μετ π σκληρ μχη, θ καταπνξουν στ αμα τν ξγερση τν θνικοσοσιαλιστν, ο ποοι θ θρηνσουν 16 νεκρος. Τ γχερημα θ μενει γνωστ ς München Putsch (πραξικπημα το Μονχου).

δλφος, μσα π τν φυλακ, τιμντας τος νεκρος συντρφους του, θ φιερσει τ " γν μου" στν μνμη τους. Δκα χρνια μετ, η φση νομοτελειακ φρντισε κα ξουσα πρασε στ χρια μας, νατρποντας τν μισητ δημοκρατα τς Βαϊμρης.

Τ Feldherrnhalle ταν τ κτριο τς πλατεας Odeonsplatz μπροστ στ ποο πεσαν ο 16 ρωες το "Πραξικοπματος τς Μπυραρας". Μετ τν πικρτηση το θνικοσοσιαλισμο (ανουάριος 1933) στ Γερμανα, μα πλκα μ τ νματα τν νεκρν ρων τοποθετθηκε στν νατολικ πλευρ το κτηρου, τ ποο μετατρπηκε σ μνημεο κα χρο πσημων τελετν, στς ποες γινταν κα παρση τς Blutfahne (Σημαα το Αματος), μας σημαας πο εχε βαφτε μ τ αμα τν νεκρν ρων. Λγο ργτερα χτστηκαν δο λλα κτσματα, ο "Ehrentempel" (Ναο τς Τιμς), στος ποους φυλσσονταν τ σματα τν ρων. 

Τοποθετθηκαν ν τσσερις σ εδικς σαρκοφγους σ κθε γωνα το μνημεου, μ κθε σαρκοφγο ν φρει τ νματα τν νεκρν πο περιεχε. Στ σημεο πρχαν σ 24ωρη βση δο φρουροί κα κθε διερχμενος φειλε θνικοσοσιαλιστικό χαιρετισμ

Μετ τν ττα τς θνικοσοσιαλιστικς Γερμανας, τ σματα φαιρθηκαν π τ μνημεο. Ο συγγενες τν ρων ναγκστηκαν ετε ν νταφισουν τς σορος σ ννυμους τάφους, ετε ν τος ποτεφρσουν, ν τ μνημεο στ Feldherrnhalle ξηλθηκε κα τ κτριο πστρεψε στν παλι του μορφ κα τοποθετθηκε ναμνηστικ πλκα μ τ νματα τν μελν τν δυνμεων καταστολς πο εχαν σκοτωθε κατ τν καταστολ το πραξικοπματος.