ΜΑΥΡΟΣ ΚΡΙΝΟΣ

Dominique Venner, Ο αιών του 1914

“Οι άνδρες των Freikorps ήταν υιοί του πολέμου, της ήττας και της επαναστάσεως του Νοεμβρίου. Ήταν απ’ ευθείας συγγενείς των «arditi» του Fiume και των «squadristi», οι οποίοι εμφανίσθηκαν λίγο αργότερα στην Ιταλία και ενσάρκωναν ένα συγκεκριμένο τύπο ανθρώπου, που δεν θα εμφανιζόταν ποτέ ξανά. Σχηματίσθηκαν αρχικά στα χαρακώματα του Α’ Π.Π. Ο πόλεμος είχε εξαλείψει τους άνδρες που είχαν καταρρεύσει ψυχολογικά ή ηθικά συνθλιμμένοι από το μαρτύριο, και είχε ξεχωρίσει εκείνους, οι οποίοι βγήκαν δυνατότεροι και σκληρότεροι από πριν.

Ο Jünger τους συνέκρινε με τους παλαιούς Γερμανούς μισθοφόρους, των οποίων η μοναδική πατρίδα ήταν η σημαία τους. Ο πόλεμος είχε καταργήσει όλες τις κοινωνικές διαφορές μεταξύ τους, εξισώνοντάς τους σύμφωνα με κριτήρια, τα οποία δεν είχαν σχέση με την ζωή του πολίτη. Οι κοινωνικές ταξινομήσεις είχαν αντικατασταθεί από την τόλμη και το θάρρος, και ήθελαν πλέον να μεταφέρουν αυτήν την νέα ιεράρχηση αξιών στην μεταπολεμική αστική κοινωνία. Με τον τρόπο τους ήταν σοσιαλιστές. Ο σοσιαλισμός τους, όμως, ήταν στρατιωτικός και δεν είχε σχέση με την επιδίωξη της ασφαλείας και της υλικής ευμάρειας.

Η μόνη ιεραρχία που αναγνώριζαν ήταν αυτή της αξίας. Όλοι τους μοιράζονταν την ίδια πίστη στην δύναμη της θελήσεως και στην ειλικρινή απόλαυση των συνοπτικών μεθόδων. Ενώ αναμφισβήτητα δεν αποτελούσαν την επιτομή όλης της ουσίας του φασισμού και του εθνικοσοσιαλισμού, ήταν θεμελιώδες στοιχείο των κινημάτων αυτών, υπό την έννοια ότι ενσάρκωναν στην εποχή τους την πλέον ριζοσπαστική εξέγερση εναντίον του αστικού κόσμου”.

πηγή

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ: Το βιβλίο "Οι Μπολσεβίκοι της Δεξιάς" του Δημήτρη Μιχαλόπουλου σε μορφή αρχείου .pdf (free download)

Georges Sorel

του Alain de Benoist

Μολονότι η βία βρίσκεται πάντα στην ημερησία διάταξη, η πεντηκοστή επέτειος του θανάτου του Georges Sorel θα είχε περάσει απαρατήρητη, εάν οι εκδόσεις Marcel Rivière δεν είχαν την ιδέα να επανεκδώσουν το «Σκέψεις πάνω στην βία» (Réflexions sur la violence , Paris: Éditions Marcel Rivière, 1973).

«Ο Sorel, το αίνιγμα του εικοστού αιώνος, φαίνεται να είναι η μετενσάρκωση του Proudhon, του αινίγματος του δεκάτου ενάτου αιώνος», έγραψε ο Daniel Halévy στο πρόλογο του στο βιβλίο του M. Pierre Andreu «Ο Δάσκαλός μας, M. Sorel» (Paris: Grasset, 1953). Αίνιγμα, πράγματι: ένας ιδεολόγος με διάπλαση γίγαντος, με αυτιά κολλημένα στο κεφάλι, δυνατή μύτη, καθαρά μάτια, λευκή γενειάδα. Αίνιγμα: αυτός ο ανένδοτος σοσιαλιστής, ο οποίος δεν ένοιωθε άνετα με την Ρωσική Επανάσταση, ο οποίος συμπαθούσε την Action Française και ήταν θαυμαστής των Renan, Hegel, Bergson, Maurras, Marx, and Mussolini.

Ο Georges Sorel γεννήθηκε στο Cherbourgon στις 2 Νοεμβρίου 1847. Η καταγωγή του ήταν Νορμανδική και από δύο πλευρές: από την Μάγχη και την Calvados. Ο πρώτος του εξάδελφος, Albert Sorel, θα γινόταν ο ιστορικός της Αυτοκρατορίας και της Επαναστάσεως. Απόφοιτος του Πολυτεχνείου, μηχανικός γεφυρών και δρόμων, ο Sorel αφοσιώθηκε στα κοινωνικά προβλήματα μόνον μετά το 1892. Τα βιβλία του, τα οποία ελάχιστοι διαβάζουν πια, έχουν το δίχως άλλο διατηρήσει την αξία τους - ιδιαιτέρως τα «Οι ψευδαισθήσεις της προόδου» (Les illusions du progrès) «Σκέψεις πάνω στην βία» (Réflexions sur la violence) «Περί της Εκκλησίας και του Κράτους» (De l’Église et de l’État), «Περί της χρησιμότητας του Πραγματισμού» (De l’utilité du pragmatisme), «Η αποσύνθεση του Μαρξισμού» (La décomposition du marxisme), «Από τον Αριστοτέλη στον Μαρξ» (D’Aristote à Marx), «Η κατάρρευση του αρχαίου κόσμου» (La ruine du monde antique), «Η δίκη του Σωκράτη» (Le procès de Socrate) κλπ.

Το βιβλίο «Σκέψεις πάνω στην βία» εξεδόθη για πρώτη φορά το 1908 και έκτοτε επανεξεδόθη το 1973 στην συλλογή «Σπουδές πάνω στην κοινωνική αλλαγή» (Études sur le devenir social), της οποίας υπεύθυνος είναι ο M. Julien Freund, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Στρασβούργου. Το βιβλίο αυτό αμέσως παρουσιάσθηκε ως το θεμελιώδες έργο του επαναστατικού συνδικαλισμού.

Εχθρικά διακείμενος απέναντι στον κοινοβουλευτικό σοσιαλισμό και στον Jean Jaurès, τον οποίον κατηγόρησε ότι εξετράφη με αστική ιδεολογία, ο Georges Sorel τους αντέταξε αυτό που αποκαλούσε «νέα σχολή». Είδε στην απεργία την ουσιώδη μορφή κοινωνικής διαμαρτυρίας. Μέσω της γενικής απεργίας η κοινωνία θα χωρισθεί σε εχθρικές φατρίες και το αστικό κράτος θα καταστραφεί. Η απεργία είναι «η πιο καταστρεπτική εκδήλωση της ατομικιστικής δυνάμεως εντός των στασιαζουσών μαζών». Η απεργία συνεπάγεται βία. Σε αντίθεση με τους σοσιαλιστές της εποχής του (εξαιρουμένου του Proudhon), ο Sorel δεν αντέτασσε την εργασία στην βία. Ηρνείτο την επίφαση «της επιθυμίας των εργατών για ειρήνη». Η βία ήταν για εκείνον μία πράξη πολέμου. «Μια πράξη γνησίου αγώνος, παρόμοια με αυτόν των στρατών σε εκστρατεία», έγραφε.

«Η εξομοίωση αυτή της απεργίας με τον πόλεμο είναι καθοριστική» σημειώνει ο Claude Polin στον πρόλογο της καινούργιας εκδόσεως του Réflexions sur la violence, «διότι ο,τιδήποτε αγγίζει ο πόλεμος γίνεται δίχως μίσος και δίχως πνεύμα εκδικήσεως: στον πόλεμο ουδείς σκοτώνει τους ηττημένους, ουδείς υποβάλει τους αμάχους στα ίδια μαρτύρια, από τα οποία υποφέρουν οι στρατοί στο πεδίο της μάχης». Τούτο εξηγεί γιατί ο Sorel κατέκρινε την «εκδικητική βία» των επαναστατών του 1793: «Είναι απαραίτητο να μην συγχέουμε την βία με τις ανούσιες αιμοδιψείς ωμότητες.»

Εν αρχή ήν η δράσις

Εκκινώντας από την διάκριση, έκτοτε κλασική, μεταξύ «δικαίου» και «αδίκου» πολέμου, αντιτάσσει την αστική βία στην προλεταριακή βία. Στα μάτια του η τελευταία κατέχει μία διπλή αρετή. Όχι μόνον πρέπει να εξασφαλίσει την μελλοντική επανάσταση, αλλά αποτελεί το μοναδικό μέσον των Ευρωπαϊκών εθνών, «αποχαυνωμένων από τον ανθρωπισμό», να επανακτήσουν την προτέρα ενέργεια τους. Η ταξική πάλη είναι, επομένως, μία σύγκρουση βουλήσεων, οι οποίες είναι ακλόνητες και όχι τυφλές. Η βία γίνεται η εκδήλωση μίας βουλήσεως. Ασκεί, ταυτοχρόνως, και ένα είδος ηθικής λειτουργίας: παράγει μία «επική» διανοητική κατάσταση. «Η βία» διεκήρυττε ο Sorel στον φίλο του Jean Variot «είναι μία διανοητική διδασκαλία: η θέληση των ισχυρών εγκεφάλων, που γνωρίζουν τι θέλουν. Η πραγματική βία είναι αυτό που είναι απαραίτητο να ακολουθεί τις ιδέες μέχρι τέλους». (Propos de Georges Sorel [Paris: Gallimard, 1935]).

Ο Sorel θα ενέκρινε τον στίχο του Goethe: «Εν αρχή ήν η δράσις.» Για εκείνον, ο άνθρωπος που δρά, ο,τιδήποτε και εάν κάνει, είναι πάντοτε ανώτερος από εκείνον που υποτάσσεται: «Η πραγματική βία φανερώνει, πρώτον και πάνω απ’ όλα, την υπερηφάνεια των ελεύθερων ανθρώπων.» Προκειμένου να επανακτηθεί η ενέργεια στον σύγχρονο κόσμο, είναι απαραίτητος ένας μύθος, φερ’ ειπείν ένα θέμα, το οποίο δεν είναι ούτε αληθές ούτε ψευδές, αλλά το οποίο ενεργεί ισχυρά στο μυαλό, το κινητοποιεί και του υποδαυλίζει την δράση.

Ο Georges Sorel είδε στην Πρωσία του 19ου αιώνος τον κληρονόμο της αρχαίας Ρώμης. Εξυμνώντας τις «Πρωσικές αρετές», υιοθετεί έναν τόνο, ο οποίος είναι υποβλητικός στον Moeller van den Bruck (Der preussische Stil). «Ο Sorel, ο χειροτέχνης, πίστευε στην θρησκεία της καλής και ολοκληρωμένης δουλειάς» παρατηρεί ο Claude Polin «και αυτή η δουλειά συνιστά από μόνη της έναν σκοπό, ανεξάρτητο από τα οφέλη που μπορεί να αποκομίσει κάποιος από αυτόν. Η ανιδιοτέλεια αυτή αποτελεί την ποιότητα της βίας: στην βάση της σκέψεως του Sorel υπάρχει αυτή η διαίσθηση, ότι κάθε εργασία είναι μία μάχη και ειδικά κάθε καλή και ολοκληρωμένη δουλειά, ακόμα ότι κάθε δουλειά γίνεται καλά μόνον εάν είναι μία μάχη. Η ιδέα αυτή ανατρέχει στην διαίσθηση του θεμελιωδώς προμηθεϊκού χαρακτήρος της εργασίας»

Βαθμιαία, ο Sorel τελειώνει αποκηρύσσοντας την δημοκρατία (την «γνήσια δικτατορία της ανικανότητας») συνδυάζοντας τις ρήσεις ενός Μωρράς, ενός Μπακούνιν και ενός Σεκρετάν. Η δικτατορία του προλεταριάτου φάνταζε σε εκείνον εξίσου απατηλή: «Πρέπει να είσαι πολύ αφελής, ώστε να υποθέτεις ότι οι άνθρωποι που επωφελούνται από την δημαγωγική δικτατορία θα είναι έτοιμοι να εγκαταλείψουν τα κέρδη τους» Απορρίπτει τον πρωτοποριακό ρόλο, τον οποίον ισχυρίζεται ότι παίζει η διανόηση του Μπολσεβικισμού : «Ολόκληρο το μέλλον του σοσιαλισμού εναπόκειται στην αυτόνομη ανάπτυξη των εργατικών σωματείων.» (Matériaux pour une théorie du prolétariat, υλικά για μια θεωρία του προλεταριάτου). «Ο Μαρξ δεν είχε πάντοτε και πολλή έμπνευση» συνέχιζε. «Τα γραπτά του κατέληγαν να επαναλαμβάνουν πολλά από τα σκουπίδια των ουτοπικών σοσιαλιστών.»

Η ιδέα αυτή της δράσεως έρχεται σε ευθεία αντίθεση με τις θεωρίες περί «πρωτοπορίας» (για παράδειγμα, ο Τροτσκισμός). Την βρίσκουμε, όμως, στις προτάσεις για επαναστατικό συνδικαλισμό και αναρχο-συνδικαλισμό.

Τελικώς, εάν ο Sorel υπερασπίσθηκε το προλεταριάτο με τόση επιμονή, δεν το έπραξε μέσω συναισθηματισμού, όπως ο Ζολά, ούτε λόγω ενός μικροπρεπούς αστικούς αισθήματος ενοχής, ούτε καν επειδή ένοιωθε μία «ταξική συνείδηση». Το έκανε, επειδή είχε πεισθεί ότι εντός της αστικής κοινωνίας, μόνον μέσα από τον λαό μπορούσε ακόμα κάποιος να ανακτήσει την ενέργεια, την οποίαν είχαν απωλέσει οι άρχουσες τάξεις. Έχοντας συνείδηση των «ψευδαισθήσεων της προόδου», διεπίστωσε ότι οι κοινωνίες, όπως και οι άνθρωποι, είναι θνητές. Σε αυτήν την μοιρολατρία αντέταξε μία θέληση για ζωή, μία από τις εκδηλώσεις της οποίας είναι η βία.

Σήμερα ο Sorel θα απεκήρυττε την εμπορική κοινωνία όπως και τους ηγετικούς αντιφρονούντες της Νέας Αριστεράς. «Ο Μαρκούζε θα εκπροσωπούσε κατά την κρίση του» γράφει ο Polin «το τυπικό παράδειγμα ανθρώπου που έχει εκφυλισθεί από την αφελή πίστη στην πρόοδο, που έχει παραπλανηθεί από την πρόοδο, επειδή δεν καταλαβαίνει τίποτα και περιμένει τα πάντα, που είναι ανίκανος να εναποθέσει τις ελπίδες του οπουδήποτε αλλού παρά στην επαυξημένη και ριζοσπαστικοποιημένη πρόοδο, σε αυτό το όνειρο μίας αφθονίας τόσο αυτοματοποιημένης, ώστε θα μοιράζει Ευτυχία και θα καθιστά δυνατή την τυχαία ικανοποίηση των πλέον τρελλών παθών: με λίγα λόγια, ανίκανος να κατανοήσει ότι η πηγή του κακού έγκειται στην ψυχή του ανθρώπου, ο οποίος έχει από-αρρενοποιηθεί εξαιτίας της πίστεως στην οικονομία.»

Το Όνομα της Αρχαίας Αντιοχείας

Ξεκινώντας από το 1907, ο Georges Sorel ήταν ο αρχιτέκτων μίας προσεγγίσεως μεταξύ των αντιδημοκρατών της Δεξιάς και της Αριστεράς. Το όργανο της προσεγγίσεως αυτής ήταν το “Revue critique des idées et des livres» (Κριτική Επιθεώρηση των ιδεών και των ελευθεριών), όπου ο εθνικιστής Georges Valois εξέδιδε τα αποτελέσματα των ερευνών του για την μοναρχία και την εργατική τάξη. Το 1910 εμφανίσθηκε η επιθεώρηση La Cité française και έπειτα από το 1911 μέχρι το 1913 η L’Indépendance (Η Ανεξαρτησία). Μπορεί να βρεί κάποιος σε αυτές τις υπογραφές των Georges Sorel, Jean Variot, Édouard Berth, και Daniel Halévy, όπως και των αδελφών Tharaud, των René Benjamin, Maurice Barrès και Paul Bourget.

Το 1913 ο δημοσιογράφος Édouard Berth, συγγραφέας του Les Méfaits des intellectuels, χαιρέτισε στους Maurras και Sorel «τους δύο ηγέτες της Γαλλικής και της Ευρωπαϊκής αναγεννήσεως.» Τον Σεπτέμβριο, όμως, του 1914 έγραψε ο Sorel σε αυτόν: «Εισήλθαμε σε μια εποχή, η οποία μπορεί να χαρακτηρισθεί άνετα από την σύγκριση με την αρχαία Αντιόχεια. Ο Renan περιέγραψε πολύ καλά αυτήν την μητρόπολη των αυλικών, των τσαρλατάνων και των εμπόρων. Πολύ σύντομα θα έχουμε την ευχαρίστηση να δούμε τον Maurras να καταδικάζεται από το Βατικανό, η οποία θα είναι η ποινή για τις παρεκτροπές του. Και τι μπορούσε να ανταποκρίνεται σε ένα βασιλόφρον κόμμα σε μία Γαλλία που θα κυριαρχείται από την απόλαυση της εύκολης ζωής της Αντιοχείας;»

«Ο Sorel», εξηγεί ο κοινωνιολόγος Gaëtan Pirou, «κατηγόρησε τον Maurras ως πολύ δημοκρατικό, μία κατηγορία, η οποία, εκ πρώτης όψεως, μπορεί να φανεί παράδοξη. Στην πραγματικότητα αυτό που ο Sorel ήθελε να πει είναι ότι ο Maurras, θετικιστής και διανοητής, είχε αποκηρύξει την δημοκρατία μόνον ως προς την πολιτική της διάσταση και όχι στο φιλοσοφικό της θεμέλιο» (Georges Sorel [Paris: Marcel Rivière, 1927]).

Εθνικο-επαναστάτες

Ο Sorel θα επηρέαζε τους Barrès και Péguy, όπως, επίσης, και τον Lenin. Ο τελευταίος, ωστόσο, θα τον απεκήρυσσε ως «ομιχλώδη διανοητή» στο έργο του «Υλισμός και Εμπειριοκρατία».

Μετά την Γαλλία, παρατήρησε ο Alexandre Croix στο έργο του «La Révolution prolétarienne» (Η προλεταριακή επανάσταση), η Ιταλία ήταν αυτή που θα γινόταν «η γη της επαγγελίας για τον Σορελιανισμό». Εξ αρχής ο Sorel ήσκησε μεγάλη επιρροή στην ιταλική συνδικαλιστική σχολή με επικεφαλής τον Arturo Labriola, μέλλοντα Ιταλό Υπουργό Εργασίας (1920–1921). Ο Labriola, από το 1903, μετέφρασε το βιβλίο L’avenir socialiste des syndicats στην Εμπροσθοφυλακή του Μιλάνο. Ένας από τους συνεργάτες του, ο Enrico Leone, έγραψε τον πρόλογο στην πρώτη έκδοση του Réflexions, η οποία θα κυκλοφορούσε στην Ιταλία το 1906 με τον Lo sciopero generale e la violenza(Η γενική απεργία και η βία).

Μεταγενέστερα, ο Sorel επηρέασε, επίσης, τους Vilfredo Pareto, Benedetto Croce, Giovanni Gentile και με ενδιάμεσο τον Hubert Lagardelle, τον Benito Mussolini. Στην Γερμανία ο Σορελιανισμός βρήκε ένα είδος συνέχειας του στα εθνικο-επαναστατικά και τα εθνικο-κομμουνιστικά ρεύματα που εμφανίσθηκαν κατά την διάρκεια της Βαϊμάρης στα μέσα της δεκαετίας του 1920. (Cf. Michael Freund, Georges Sorel: Der revolutionäre Konservatismus [Frankfurt am Main: Vittorio Klostermann, 1932 and 1972].)

Όταν ο Sorel πέθανε το 1922 ο μοναρχικός Georges Valois στην L’Action française, και ο σοσιαλιστής Robert Louzon, στην La Vie ouvrière έκαναν αφιερώματα με τον ίδιον θαυμασμό. Μερικές εβδομάδες αργότερα ο Μουσολίνι, εισερχόμενος στην Ρώμη, δήλωσε σε έναν Ισπανό δημοσιογράφο: «Στον Sorel οφείλω τα περισσότερα». Η Σοβιετική κυβέρνηση και το Φασιστικό κράτος πρότειναν την ίδια ημέρα να αναλάβουν την συντήρηση του τάφου του.

Βιβλιογραφικό Σημείωμα

Ο Jules Monnerot, σε μία συλλογή άρθρων υπό τον τίτλο Inquisitions (José Corti, 1974), δημοσίευσε το εκπληκτικό κείμενο “Georges Sorel ou l’introduction aux mythes modernes” [(pp. 7–47), («Georges Sorel ή εισαγωγή στους σύγχρονους μύθους», σελ. 7-47). Σε αυτό χαρακτηρίζει την «συνοχή της Σορελιανής προσεγγίσεως» ως μία επίμονη αναζήτηση για το «ανυπέρβλητο», όρος ο οποίος καθορίζει την πηγή, συλλογική και ατομική, «των ψυχολογικών κινητοποιήσεων, οι οποίες είναι ανίκητες σε μία συγκεκριμένη χρονική στιγμή-ανίκητες κατά περίπτωση.» Για τον Sorel το ανυπέρβλητο είναι μία «ψυχική τροφή» απαραίτητη για τις Δυτικές Κοινωνίες, Όταν εξαφανίζεται, εμφανίζεται η παρακμή. «Το όλο μυστικό του περάσματος του Sorel από τον επαναστατικό συνδικαλισμό, έπειτα στον ακτιβιστικό εθνικισμό, μετά σε ένα είδος Μπολσεβικισμού ή ενός Ευρωπαϊκού εθνικού σοσιαλισμού, τον οποίον ο θάνατος δεν άφησε να αναπτύξει ολοκληρωτικά», γράφει ο Monnerot, «το όλο μυστικό του έργου του Sorel φαίνεται να συμπυκνώνεται στην φράση του: “το ανυπέρβλητο είναι νεκρό στην μπουρζουαζία…”».

πηγή

Άρης Αρίων: Έκκληση δημιουργίας Ενός Υγιούς Εθνικιστικού Κινήματος ... !

Ο «Μαύρος Κρίνος» έχει παρουσιάσει στο παρελθόν τα άρθρα, τις απόψεις, τις ραδιοφωνικές εκπομπές, καθώς και τις εκδόσεις που έχει επιμεληθεί ο Άρης Αρίων. Για όποιον θέλει να διαβάσει αναλυτικά τις εν λόγω αναρτήσεις μπορεί να πατήσει στον σύνδεσμο εδώ. Λόγω των ραγδαίων εξελίξεων στον «χώρο» λάβαμε το παρακάτω άρθρο το οποίο και προβάλλουμε σήμερα για το οποίο όμως τονίζουμε ότι διατηρούμε τις επιμέρους διαφωνίες μας.

Γράφει ο Άρης Αρίων

ΑΝΥΠΑΡΞΙΑ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ

Προϋπόθεση ύπαρξης ενός πραγματικού κινήματος είναι η μαζικότητα, δηλαδή, η δυνατότητα κινητοποίησης ανά πάσα στιγμή δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων στο πεζοδρόμιο απολύτως αφοσιωμένων, άκρως αποφασισμένων και πανέτοιμων ανεπιφύλακτα να θυσιάσουν την προσωπική τους καλοπέραση και ησυχία, την εργασιακή τους ασφάλεια, την οικονομική τους ευημερία, την οικογενειακή τους γαλήνη ή ακόμα και την ίδια τη ζωή τους.

ΑΙΤΙΑ ΑΝΥΠΑΡΞΙΑΣ ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ

Δυστυχώς, κάτι τέτοιο ουδέποτε υπήρξε στον αυτοαποκαλούμενο "εθνικιστικό" χώρο και τούτο γιατί οι ηγηθέντες (αρχηγοί και προβεβλημένα στελέχη) των κυριοτέρων πολιτικών φορέων ήσαν αναξιόπιστοι, ανεπαρκείς, δειλοί, ψυχικά και πνευματικά ανισόρροποι, ανασφαλείς εγωιστές, ιδιοτελείς, καιροσκόποι, άπληστοι, ακροδεξιοί αστοί, οικογενειοκράτες, διεφθαρμένοι, παρακμιακοί, ανόητοι, μέλη μασονικών στοών ή και πράκτορες μυστικών υπηρεσιών.

ΘΕΤΙΚΗ ΕΞΕΛΙΞΗ: ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ΕΚΤΟΣ ΒΟΥΛΗΣ

Καταρχήν, θεωρώ ότι η μη-είσοδος της "Χρυσής Αυγής", αποτελεί θετική εξέλιξη, δεδομένου ότι το μόρφωμα της ΧΑ αποτελούσε (και συνεχίζει να αποτελεί...) μία διαρκή δυσφήμιση του αληθούς εθνικισμού με τους ανώριμους ανάλγητους λόγους της, την υποτακτική απραξία της, τα αήθη έργα της και την ειδεχθή πολιτική αλητεία της.

ΕΛΠΙΔΑ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΝΕΟ ΚΑΙ "ΚΑΘΑΡΟ" ΦΟΡΕΑ

Η εκλογική κατάρρευση της "Χρυσής Αυγής" και η συνεχής απώλεια στελεχών, μελών και ψηφοφόρων της, έχει φέρει την ελπίδα σε πάρα πολλούς ότι θα δημιουργηθεί ένας νέος πραγματικά "καθαρός" εθνικιστικός φορέας στον οποίο θα συνενωθούν άπαντες οι ευρισκόμενοι εκτός ΧΑ.

ΑΝΕΦΙΚΤΗ Η ΣΥΝΕΝΩΣΗ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΟΥ "ΧΩΡΟΥ"

Είναι πρακτικώς αδύνατον να γίνει πράξη η συνένωση των διαφόρων ομάδων, κομμάτων, σωματείων και προσωπικοτήτων του λεγόμενου εθνικιστικού χώρου, διότι υπάρχουν εξ αντικειμένου πολλές και ποικίλες διαφορές κεφαλαιώδους σημασίας. Όποιος πιστεύει στην ανέφικτη ένωση του "χώρου", είναι αιθεροβάμων και ματαιοπονεί.

ΠΡΩΤΙΣΤΟΣ ΣΤΟΧΟΣ: Η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΞΕΝΗ ΚΑΤΟΧΗ

Από την ίδρυση του το νεοελληνικό κράτος, ουσιαστικά ήταν υπό κατοχή, προτεκτοράτο της Αγγλίας, μετέπειτα των ΗΠΑ, εσχάτως των ΗΠΑ και του Ισραήλ και κυρίως αποικία των Ρότσιλντ. Με μοναδική εξαίρεση την πεφωτισμένη διοίκηση της Ελλάδος από τον ελληνορθόδοξο εθνικό κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια.

Σήμερα πλέον - από το 2009 και εντεύθεν με την υπογραφή αντισυνταγματικών αντεθνικών και αντιλαϊκών δανειακών συμβάσεων και μνημονίων - η Ελλάς, ευρίσκεται όχι μόνον ουσιαστικά, αλλά και τυπικά υπό ξένη κατοχή, ενώ από αποικία μετετράπη σε ιδιωτική δουλοπαροικία εταιρικής ιδιοκτησίας. Κατόπιν τούτου, αποτελεί πρώτιστο καθήκον όλων όσων αγαπούν τον λαό και την πατρίδα, να αγωνισθούν ανιδιοτελώς για την απελευθέρωση της πατρίδας.

ΑΝΑΓΚΗ ΣΥΠΡΑΞΗΣ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΕΘΝΙΚΙΣΤΩΝ

Προς επίτευξη του ιερού σκοπού της ανάκτησης της χώρας μας, θα πρέπει να συμπράξουν σε πολιτική συνεργασία όλες οι εθνικιστικές δυνάμεις, έτσι ώστε να δημιουργηθεί ένας υγιής και αληθής εθνικιστικός φορέας που θα εδράζεται σε ηθικοπνευματικές αξίες και στην ανιδιοτέλεια.

ΝΕΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΑΠΟΜΙΜΗΣΗΣ ΤΗΣ "ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ" ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΑ ΣΕ ΑΠΟΤΥΧΙΑ

Η όποια δημιουργία δήθεν καθαρόαιμου "εθνικιστικού" κόμματος, από πρώην βουλευτές της "Χρυσής Αυγής", οι οποίοι υπήρξαν δηλωσίες, κομματικοί υποτακτικοί, μέλη της δουλοπρεπούς κλίκας Μιχαλολιάκου, θιασώτες αισχρούς πολιτικής αλητείας, βαθύτατης ακροδεξιάς νοοτροπίας που ανέχθηκαν απαράδεκτα φαινόμενα άκρατης οικογενειοκρατίας, οικονομικού καιροσκοπισμού και κομματικής αναξιοκρατικής σαπίλας, οι οποίοι εξυμνούν τον Ντόναλντ Τραμπ, εξυμνούν τους ρωσόφιλους κομμουνιστές αποσχιστές της ανατολικής Ουκρανίας, είναι ρωσόδουλοι, σατανιστές, εξυμνούν τον Αλεξάντερ Ντούγκιν που είναι Ιλλουμινάτι σατανιστής, πολιτιστικός μαρξιστής, πράκτορας της FSB..., όπου απόλαυσαν επί σειράν ετών βουλευτικές αποζημιώσεις, χρήματα από συμμετοχή σε κοινοβουλευτικές επιτροπές, άτοκα δάνεια, βουλευτικά αυτοκίνητα, φοροαπαλλαγές κλπ., θα αποτελέσει άλλο ένα θλιβερό κακέκτυπο, τρισάθλιας απομίμηση της εκφυλισμένης ακροδεξιάς "Χρυσής Αυγής".

Είναι αδύνατον να κτίσεις ισχυρές βάσεις για ένα νέο υγιές εθνικιστικό κίνημα, χρησιμοποιώντας σαθρά υλικά κατεδάφισης. Τα ισχυρά θεμέλια, θα εγγυηθούν το μέλλον και την διαχρονική επιτυχία του κινήματος.

Τέλος, είναι επιτακτική ανάγκη να επέλθει κάθαρση "των κόπρων του Αυγείου" που έχουν το απύθμενο θράσος να καπηλεύονται ανενόχλητοι - οι κόπροι του δήθεν εθνικιστικού "χώρου" - τις ιερές έννοιες: Ορθοδοξία, Έθνος, Φυλή, Πατρίδα...

ΟΙ ΒΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΕΝΑ ΥΓΙΕΣ ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΌ ΚΙΝΗΜΑ

Ένα μελλοντικό υγιές εθνικιστικό κίνημα, θα πρέπει να έχει έναν αρχηγό, ο οποίος:

1. Θα πρέπει να είναι ελληνορθόδοξος στο θρήσκευμα, όχι τύποις αλλά θα πρέπει να έχει τον Χριστό μέσα του.

2. Θα πρέπει επίσης να είναι: ιδεαλιστής, ανιδιοτελής, έντιμος, εργατικός, θαρραλέος και να διακατέχεται από πνεύμα αγάπης, ταπεινότητας, ανδρείας, αυταπάρνησης και αυτοθυσίας.

3. Θα πρέπει καταστατικά να τελεί υπό αέναη επιτροπεία (θα υπόκειται στον άμεσο έλεγχο ολιγομελούς αυτόνομης επιτροπής ακραιφνούς εθνικιστικής ιδεολογίας), έτσι όπου να υπάρχει άμεση αντικατάστασή του σε περίπτωση που εκτροχιαστεί ηθικοπνευματικά, ιδεολογικά ή πολιτικά.

4. Θα πρέπει να έχει μηδενική δικαιοδοσία επί των οικονομικών του κόμματος, καθώς επίσης δεν θα πρέπει να αμείβεται από τον κομματικό μηχανισμό ή να έχει στην ιδιοκτησία του το κομματικό βιβλιοπωλείο, τα κομματικά έντυπα της οργάνωσης ή την επίσημη σφραγίδα του κόμματος...

5. Δεν θα διορίζονται συγγενείς του προέδρου του κινήματος σε ανώτατα ή ανώτερα κομματικά όργανα ή στο ελληνικό δημόσιο κατ' επιλογήν του κόμματος - είτε εξ αίματος είτε εξ αγχιστείας - μέχρι και τρίτου βαθμού συγγενείας.

[Εάν εφαρμοσθούν οι 5 ανωτέρω προϋποθέσεις δεν θα υπάρξουν ξανά πολιτικάντικα παρασιτικά αστικά φαινόμενα τύπου "Ν. Γ. Μιχαλολιάκου".]

Η βασική ιδεολογική πλατφόρμα του κόμματος:

1. Ελληνορθοδοξία.

2. Ριζοσπαστισμός: αποκοπή από όλες τις μοχθηρές σιωνιστικές ρίζες του παρελθόντος: μίσος, "όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εχθρός μας", "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα", η συκοφαντία, η βία, το μίσος, η μνησικακία, η αλαζονεία, ο εγωισμός, η ψευδολογία, ο υλισμός, ο ευδαιμονισμός, ο κοσμοπολιτισμός...

3. Εθνικισμός, ο οποίος θα απορρέει από την πλουσιότατη μακραίωνη εμπειρία της ελληνικής ιστορίας: του αρχαίοι ελληνικού κόσμου, του Βυζαντίου, της περιόδου της τουρκοκρατίας και της εθνεγερσίας του 1821.

4. Πρότυπα του κινήματος, θα πρέπει να είναι οι Ήρωες, οι εθνομάρτυρες, οι ιερομάρτυρες, καθώς και όλοι οι Άγιοι Πατέρες της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

5. Εθνοκρατισμός, πίστη στο Έθνος-Κράτος ενάντια στην καταστροφική ισοπέδωση της παγκοσμιοποίησης. Η Ελλάς, προκειμένου να διασφαλίσει την εθνική της ακεραιότητα, θα πρέπει να αποκτήσει στο μέγιστο δυνατόν φυλετική, θρησκευτική, γλωσσική και παραδοσιοκρατική ομοιογένεια.

6. Κοινοτισμός, ο οποίος θα βασίζεται στην ελληνική παράδοση την κοινοβιακή-ασκητική, καθώς και από την πλούσια εμπειρία της φιλανθρωπικής αλληλεγγύης που αναπτύχθηκε μέσα από το σύστημα και το πνεύμα κοινοτισμού στο Βυζάντιο και στην χρονική περίοδο της Οθωμανικής κατοχής.

7. Στο κίνημα δεν θα πρέπει να υπάρχουν αποκλεισμοί/face control σε συναγωνιστές και συντρόφους που έχουν διαφορετικές ιδεολογικές προσεγγίσεις πχ. εθνοαναρχιστές, εθνομπολσεβίκους, εθνικοσοσιαλιστές, φασίστες, παραδοσιοκράτες, αυτόνομους εθνικιστές κλπ., εφόσον έχουν σεβασμό στις γενικές αρχές του κινήματος. Το ίδιο θα πρέπει να ισχύει για συναγωνιστές που ασπάζονται άλλα θρησκευτικά δόγματα, εφόσον δεν διατυπώνουν ανοικτά αντιχριστιανικές γνώμες ή δεν επιχειρούν θρησκευτικό προσηλυτισμό.

ΩΡΑ ΕΥΘΥΝΗΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ...

Η Ελλάς, ευρίσκεται κυριολεκτικά ενώπιον ακρωτηριασμού, διαμελισμού και νέων εθνικών συμφορών, παράλληλα η αναίμακτη γενοκτονία κατά των Ελλήνων συνεχίζεται με επιταχυνόμενους ρυθμούς, ενώ η οικονομία τελεί υπό κατάρρευση, η περιουσία του ελληνικού δημοσίου και η ιδιωτική περιουσία των Ελλήνων ξεπουλιέται στους ξένους δανειστές, οικονομικούς κερδοσκόπους και στα ξένα συμφέροντα..., γι' αυτό, σήμερα είναι ώρα ευθύνης για όλους μας.

Δεν υπάρχει πλέον ουδεμία πολυτέλεια για ατέρμονες συζητήσεις και φιλοσοφικές ενατενήσεις, ήλθε η ώρα για πράξεις και δράση.

Όσοι λοιπόν, ενδιαφέρονται και αγαπούν την πατρίδα, τον λαό και την ελευθερία (εθνικιστικές οργανώσεις, πατριωτικά σωματεία, ομάδες αυτόνομων εθνικιστών, εθνικιστικά αθλητικά σωματεία, διαχειριστές εθνικιστικών και πατριωτικών ιστοσελίδων και μπλογκς, εθνικιστές, εθνικοσοσιαλιστές κλπ.), ας συνταχθούν - με βάσει τα προαναφερθέντα - σε έναν κοινό αγώνα για την απελευθέρωση της πατρίδας μας. Κάθε περαιτέρω ολιγωρία, φέρνει την Ελλάδα πλησιέστερα προς την απόλυτη καταστροφή.

Ευκαιρία, να ξεκαθαρίσει "η ήρα από το στάρι" στον "χώρο" και να εξακριβωθεί επιτέλους έμπρακτα ποιος αγαπά πραγματικά την Ελλάδα και ποιος είναι απλώς άλλος ένας δόλιος συστημικός πολιτικός λακές.

Λοιπόν, εμπρός για την ανάκτηση της πατρίδας μας!

Pino Rauti (1926 - 2012): «Οι μετανάστες είναι και αυτοί θύματα του καπιταλισμού»

Για τον Pino Rauti διαβάστε πρώτα τα άρθρα του «Μαύρου Κρίνου» εδώ και εδώ. Το άρθρο που ακολουθεί δημοσιεύτηκε στον σύνδεσμο εδώ …

Ο Ιταλός εθνικιστής διανοούμενος, συγγραφέας και πολιτικός Giuseppe Umberto "Pino" Rauti, μια από τις πιο εξέχουσες μορφές του ιταλικού λαϊκού εθνικιστικού κινήματος, υπήρξε ιδρυτής της “Ordine Nuovo” και Γραμματέας του Ιταλικού Κοινωνικού Κινήματος (Movimento Sociale Italiano ή M.S.I.), βουλευτής και ευρωβουλευτής του Ιταλικού Εθνικιστικού Κινήματος.

Γεννήθηκε στο Cardinale της επαρχίας του Catanzaro στην Καλαβρία της Σικελίας στις 19 Νοεμβρίου 1926 και πέθανε στις 2 Νοεμβρίου 2012 στη Ρώμη. Η εξόδιος ακολουθία της σορού του έγινε στις 5 Νοεμβρίου στη Βασιλική του Αγίου Μάρκου της Ρώμης. Ο Rauti έμεινε γνωστός ως “Fascista di sinistra” («φασίστας της αριστεράς»).

Ο ίδιος χαρακτήριζε τον εαυτό του «αριστερό» και όχι «νεοφασίστα». Με το που εξελέγη πρόεδρος του MSI το 1990, ο Ράουτι έθεσε ως στόχο να συγκεντρώσει όλους τους «απογοητευμένους της αριστεράς», οι οποίοι είχαν αντιληφθεί την αποτυχία του κομμουνισμού, αλλά δεν ήταν διατεθειμένοι να αναδιπλωθούν σε "συντηρητικές" θέσεις.

Συνέγραψε εκατοντάδες βιβλία, δοκίμια και άρθρα που βρίθουν από ριζοσπαστικές ιδέες. Ήταν σταθερός υπέρμαχος του ένοπλου ακτιβισμού και κατά καιρούς συμπαραστάθηκε σε όσους εναντιώνονταν στην αστική δημοκρατία, ενώ πρεσβεύοντας τον επαναστατικό «αριστερό Φασισμό» κατάφερε να προσελκύσει και να εντάξει στις τάξεις του Εθνικισμού χιλιάδες ανθρώπους με μαρξιστικές ιδέες.

“Σχετικά με την μετανάστευση:

Εμείς οι Ιταλοί γνωρίζουμε ότι μεταναστεύουμε από ανάγκη, όχι για να κάνουμε τουρισμό. Ο μετανάστης λοιπόν για μας είναι κατ’ ανάγκην ένα θύμα. Είναι ένας άνθρωπος πού εγκατέλειψε την γη του, τον τόπο καταγωγής του, μερικές φορές ακόμα και την οικογένεια του. Η μετανάστευση είναι λοιπόν ένα αρνητικό φαινόμενο, αυτό όμως πρέπει να το λέμε μαζί με τους μετανάστες και όχι εναντίον τους ….. Για αυτό καταδικάζουμε σταθερά κάθε μορφή ρατσισμού και ξενοφοβίας.

Θυμάμαι ένα ταξίδι πού είχα κάνει στο Μπέρμινχαμ στην Μεγάλη Βρετανία, μαζί με μέλη της επιτροπής Υγείας του Ιταλικού Κοινοβουλίου. Υπάρχουν στο Μπέρμινχαμ περίπου 500.000 μετανάστες πακιστανικής ή τζαμαϊκανής καταγωγής που ζουν σε αξιοθρήνητες συνθήκες. Να βλέπεις αυτά τα πλήθη που περιπλανιόντουσαν κάτω από την βροχή, κάτω από τον σκοτεινό ουρανό, υπήρξε για μένα ένα φρικτό θέαμα. Και έθεσα λοιπόν στον εαυτό μου το ερώτημα: μα τι κάνουν εδώ αυτοί οι άνδρες κι αυτές οι γυναίκες; Ποιός τους αποστέρησε την ταυτότητά τους; Ποιός τους έκανε να έρθουν; Και συναισθάνθηκα για την κατάστασή τους ένα ζωντανό συναίσθημα αλληλεγγύης. Κατάλαβα πραγματικά ότι ήταν τα θύματα ενός συστήματος αλλοτριωτικού, εκριζωτικού του οποίου υφιστάμεθα κι εμείς επίσης τα αποτελέσματα.

Δεν είναι οι μετανάστες που απειλούν την ταυτότητα, μα αυτό το σύστημα που απειλεί συγχρόνως την ταυτότητά τους και την δική μας. Μάχομαι λοιπόν για την ιδιαιτερότητα μας, όπως μάχομαι και για την ιδιαιτερότητα των μεταναστών, δηλαδή με άλλα λόγια για το κοινό μας δικαίωμα να ζήσουμε αρμονικά με την δική μας καταγωγή. Πρέπει λοιπόν να τεθούν κάποιες ερωτήσεις. Ποιός έχει συμφέρον να ξεριζώσει τούς μετανάστες; Γιατί οι άνθρωποι πρέπει να εγκαταλείψουν την γη τους και να αποκοπούν από τις παραδόσεις τους; .…

Γνωρίζω πολύ καλά τις δυσκολίες πού γεννά η μετανάστευση στην καθημερινή ζωή, το πρόβλημα της εγκληματικότητας ανηλίκων, της πορνείας κ.λ.π. Δεν μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε παρά μόνο δημιουργώντας θέσεις εργασίας στον Τρίτο Κόσμο και αγωνιζόμενοι εναντίον του διεθνούς καπιταλιστικού συστήματος που καταστρέφει όλες τις συλλογικές ταυτότητες που υπάρχουν στην επιφάνεια της γης, και ασφαλώς χωρίς να ενθαρρύνουμε την διάδοση συναισθημάτων κατά των μεταναστών.

Δεν έχουμε το δικαίωμα να χρησιμοποιούμε καταστάσεις που ήδη είναι πολύ δραματικές για να παρακινούμε στο μίσος. Και εξ άλλου, νομίζω ότι ό Τρίτος Κόσμος προορίζεται να γίνει ο καλύτερος σύμμαχος των λαών μας, εφόσον ο εχθρός μας είναι κοινός”

Από το βιβλίο «Φιλελευθερισμός: Εχθρός των Λαών», εκδόσεις Ελεύθερη Σκέψις (1990)