Ο όρος National-Anarchism αναφέρεται σε μια πολιτική ιδεολογία που είναι πιθανώς παλαιότερη αλλά ο όρος δημιουργήθηκε αρχικά στη δεκαετία του ΄90 από μια Αγγλική ομάδα που εκείνη την περίοδο αποκαλούταν NRF ( National Revolutionary Faction-Εθνική Επαναστατική Φράξια ). Το NRF ήταν μια φράξια αποσπασμένη από μια άλλη οργάνωση, την αποκαλούμενη International Third Position (Διεθνής Τρίτη Θέση) η οποία ήταν επίσης αρχικά μια φατρία η οποία αποσπάστηκε από το γνωστό Βρετανικό National Front. Ο κλασικός αναρχισμός έχει οριστεί συχνά ως αντεξουσιαστικός σοσιαλισμός. Με τον ίδιο σχεδόν τρόπο κάποιος θα μπορούσε σύντομα να περιγράψει τον Εθνικοαναρχισμό σαν αντιεξουσιαστικό εθνικισμό.Υπάρχει η διαδεδομένη άποψη ότι ο εθνικισμός είναι συνώνυμος του φασισμού επειδή ο εθνικιστής ταυτίζεται με ένα συγκεντρωτικό ολοκληρωτικό κράτος.
Ο εθνικισμός, εντούτοις, δεν χρειάστηκε πάντα να επικεντρωθεί προς το κράτος. Πολλά χρόνια πριν την εμφάνιση των ιδεών του 19ου αιώνα περί εθνών-κρατών σε αυξημένη κλίμακα υπήρχε μια άλλη μορφή εθνικισμού. Ένας εθνικισμός στον οποίο ο εθνικιστής αυτοπροσδιορίζεται όχι με το κράτος αλλά με το Γένος του, την Εθνική ομάδα του και την τοπική κοινότητά του.Υπήρχαν και υπάρχουν άνθρωποι που απορρίπτουν το κράτος, και την ελλοχεύουσα ιδέα της εξουσίας σαν βασική αρχή της κοινωνίας όπως αυτό προϋποθέτει σαν μορφή οργάνωσης, και επιδιώκουν περισσότερη ατομική ελευθερία αλλά σε συνάρτηση με την περηφάνια και την αγάπη για τις εθνικές καταβολές τους. Είναι αυτοί οι άνθρωποι που μπορούν να οριστούν ως Εθνικοαναρχικοί και η ιδεολογία τους ως Εθνικοαναρχισμός (ή Αναρχοεθνικισμός). Ο ΑναρχοΕθνικισμός συνδέεται έτσι με το σημερινό εθνικισμό με τον ίδιο σχεδόν τρόπο όπως ο αναρχισμός συνδέεται με το σοσιαλισμό. Οι αναρχικοί όπως ο Bakunin και ο Kropotkin είχαν σχεδόν την ίδια ατζέντα με το υπόλοιπο σοσιαλιστικό εργατικό κίνημα : Την ριζική αλλαγή της οικονομικής διανομής μέσα στην κοινωνία και δημιουργία έτσι μιας κοινωνίας οικονομικής και κοινωνικής ισότητας. Τα μέσα προς την επίτευξη των στόχων τους, εντούτοις, ήταν διαφορετικά.
Με τον ίδιο σχεδόν τρόπο οι αναρχοεθνικιστές στοχεύουν στη δημιουργία μιας κοινωνίας θεμελιωμένης επάνω στις παραδοσιακές εθνικιστικές αρχές της εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας, της αλληλεγγύης και της αυτάρκειας αλλά η μέθοδος των αναρχοεθνικιστών προς την επίτευξη αυτού του είδους κοινωνίας είναι διαφορετική από αυτήν του τυπικού σύγχρονου εθνικιστή. Ο αναρχοεθνικιστής είναι, όπως οι κλασικοί αναρχικοί, ενάντια στον απολυταρχισμό και βλέπει την προσωπική ελευθερία σαν τη σημαντικότερη αρχή στον κόσμο - απορρίπτοντας έτσι το κράτος και τις αυταρχικές εξουσιαστικές οργανώσεις ως μέσο επίτευξης μιας Εθνικιστικής κοινωνίας. Ο Αναρχοεθνικισμός είναι επομένως σε αντίθεση με την πλειοψηφία των ιδεών που κυριαρχούν αυτήν την στιγμή στα εθνικιστικά κινήματα και που στόχος τους είναι η κατάληψη του κράτους-εξουσίας και ώθηση μετά των εθνικιστικών ιδανικών μέσω της ισχύος. Οι αναρχοεθνικιστές συνειδητοποιούν ότι το αληθινό εθνικιστικό συναίσθημα * πρέπει να ρεύσει από τις μάζες στην ελίτ και όχι αντιστρόφως. Ο εθνικοαναρχικός στοχεύει έτσι να δημιουργήσει ένα είδος λαϊκού εθνικισμού στον οποίο η κουλτούρα του έθνους του/της θα κρατιέται ζωντανός μέσω ενός ζωηρού και ζωντανού ενδιαφέροντος από το κοινό για την κουλτούρα του έθνους παρά μέσω μιας τεχνητής κρατικής υποστήριξης: Ένας λαϊκός εθνικισμός στον οποίο οι άνθρωποι θα αποφασίζουν ελεύθερα να απολαμβάνουν την εθνική κουλτούρα τους.
Ο Εθνικοαναρχισμός είναι, φυσικά όχι μια ιδεολογία που εστιάζει μονάχα στην εσωτερική πολιτική. Στο πλαίσιο της ιδεολογίας ανήκει επίσης και η σκέψη για το χειρισμό των διεθνών σχέσεων και την επίλυση των διεθνών προβλημάτων. Η ανάλυση σε βάθος σε αυτό το θέμα θα καθιστούσε αυτό το κείμενο πάρα πολύ μεγάλο αλλά βασικά στόχος των αναρχοεθνικιστών είναι ένα διεθνές σύστημα στηριζόμενο στις παραδοσιακές εθνικιστικές αρχές της κυριαρχίας και ανεξαρτησίας για όλους τους ανθρώπους και στις αναρχικές ιδέες για έναν κόσμο μικρών αυτοδιαχειρζόμενων και αυταρκών, πολιτικών μονάδων.
Ως εκ τούτου ο πυρήνας των ιδεών του σημερινού εθνικοαναρχισμού είναι:
1.Ότι μια παγκόσμια κυβέρνηση, είτε υπό μορφή de jure παγκόσμιου υπερκράτους είτε υπό μορφή de facto παγκόσμιου υπερκράτους που προκύπτει από μια εξελιγμένη κατάσταση της παγκοσμιοποίησης, είναι κάτι το αρνητικό και κακό.
2.Ότι ο ιμπεριαλισμός και ο νέο ιμπεριαλισμός είναι επίσης αρνητικά.. Αυτό περιλαμβάνει την αντίθεση στον πολιτισμικό ιμπεριαλισμό και σημαίνει ότι οι αναρχοεθνικιστές επιθυμούν την διατήρηση της εθνικής ποικιλίας που ενυπάρχει μέσα στην ανθρωπότητα.
3.Ότι η δημιουργία μικρών, περισσότερο ή λιγότερων, ανεξάρτητων κοινοτήτων είναι μια επιθυμητή εναλλακτική λύση απέναντι στην παγκοσμιοποίηση, τον ιμπεριαλισμό και τον νεο-ιμπεριαλισμό και ότι ένας κόσμος ενισχυμένος από τέτοιες κοινότητες θα ήταν κάτι το θετικό.
4.Ότι η παραδοσιακή πολιτική διάκριση μεταξύ «αριστεράς» και «δεξιάς» είναι απλοϊκή και αταίριαστη στο σύγχρονο κόσμο.
5.Ότι στον ιδιαίτερα παγκοσμιοποιημένο κόσμο του σήμερα, που τείνει σε ένα de facto παγκόσμιο υπερκράτος, μια πιο χρήσιμη διάκριση είναι αυτή μεταξύ «σύστημα» και «εχθροί του συστήματος».
6. Ότι το καθιερωμένο σύστημα , όντας παγκοσμοιοποιητικό, ιμπεριαλιστικό και νέο ιμπεριαλιστικό όργανο, είναι ένα κάτι αρνητικό που πρέπει να αντιταχθεί και γενικά οποιοδήποτε σύστημα που αφαιρεί δύναμη από τους τοπικές κοινότητες και τους απλούς ανθρώπους πρέπει να αντιταχθεί.
7.Ότι θα ήταν κάτι θετικό κάποιος βαθμός σχηματισμού συμμαχίας μεταξύ των εχθρών του συστήματος.
Κάποιοι μπορεί να πουν ότι ένας τέτοιος συνδυασμός εθνικιστικών και αναρχικών αρχών δεν μπορεί να λειτουργήσει δεδομένου ότι ο αναρχισμός και ο εθνικισμός δεν μπορούν να λειτουργήσουν μαζί **.Με περαιτέρω στοχασμό όμως είμαι βέβαιος ότι οι περισσότεροι άνθρωποι θα δούνε πώς διάφορα πράγματα συνδέουν στην πραγματικότητα τον εθνικισμό και τον αναρχισμό μεταξύ τους. Πρώτα απ' όλα και οι δύο ιδεολογίες είναι ιδεολογίες βασισμένες στο στοιχείο της ελευθερίας. Ενώ ο εθνικισμός ασχολείται με την ελευθερία της εθνικής ομάδας, ο αναρχισμός ασχολείται με την ελευθερία του ατόμου. Σύμφωνα με την Εθνικόαναρχική ιδέα αυτές οι δύο μορφές ελευθερίας, η εθνικής και η ατομική, μπορούν να συνδυαστούν... κι ακόμη ότι είναι η μία προϋπόθεση της άλλης.
Καμία ομάδα δεν μπορεί να είναι αληθινά ελεύθερη εάν τα άτομα που αποτελούν την ομάδα δεν είναι ελεύθερα, όπως δεν μπορεί κανένα άτομο που έχει μια αληθινή, συναισθηματική σύνδεση με μια ομάδα να αισθάνεται ελεύθερο εκτός αν η ομάδα συνολικά είναι ελεύθερη. Επομένως οποιοσδήποτε αγώνας για την ελευθερία μιας ομάδας -είτε αυτή είναι εθνική, θρησκευτική, εργασιακή ή οτιδήποτε - πρέπει συγχρόνως να είναι κι ένας αγώνας για την ελευθερία του ατόμου ενάντια στην γενική καταπίεση. Από την απελευθέρωση της ομάδας πρέπει αμέσως να προέλθει η ανάδυση μιας αποκεντρωμένης κοινωνίας με την τοπική και ατομική αυτοδιάθεση της. Επομένως ο αναρχισμός και ο εθνικισμός μπορούν εξαίσια να συνταιριαστούν μεταξύ τους.
*Εθνικιστικό συναίσθημα εδώ σημαίνει την υπερηφάνεια και το ενδιαφέρον για το εθνικό υπόβαθρο, το γένος και όχι εθνικό-σοβινιστικό μίσος ή περιφρόνηση για άλλους
** εάν πράγματι μπορούμε να μιλήσουμε για έναν συνδυασμό, μίας και ο αντιαυταρχικός και αντιεξουσιαστικός εθνικισμός στον οποίο αναφερόμαστε εδώ σαν Εθνικοαναρχισμό
(ή Αναρχοεθνικισμό ) είναι στην πραγματικότητα πολύ παλαιότερος και από τον Αναρχισμό και από την τύπου 19ου αιώνα κρατική ιδεολογία που συνδέθηκε με τον όρο Εθνικισμό.
