του Προμηθέα Αυγερινού
Οι κυρίαρχες τάξεις των Ευρωπαϊκών κρατών και οι προπαγανδιστικοί τους μηχανισμοί, θέλουν να εμφανίσουν την ΕΕ , ως ένα οργανισμό, που δημιουργήθηκε τάχα για την υπεράσπιση των συμφερόντων των λαών της Ευρώπης.
Η αλήθεια είναι ότι τα μόνα συμφέροντα που υπερασπίζεται – γι’αυτό και η δημιουργία της – είναι εκείνα της πλουτοκρατικής ολιγαρχίας, των εργοδοτών και του κεφαλαίου, σε βάρος της συντριπτικής πλειοψηφίας των εργαζομένων. Στόχος τους , εκτός από τα να ελέγχουν και να εκμεταλλεύονται από κοινού και με καλύτερους όρους την εργατική τάξη κάθε χώρας, είναι να δυναμώσουν και τα ανταγωνιστικά τους συμφέροντα με τα υπόλοιπα ιμπεριαλιστικά κέντρα και κυρίως με την Αμερική.Οι χώρες που έχουν τον πρώτο και κύριο λόγο μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι δυο - τρεις ( Γαλλία, Γερμανία, Αγγλία ) όπου αυτές οι συγκεκριμένες χώρες και ανάλογα με τα συμφέροντά τους – που δεν συμπίπτουν πάντοτε – εφαρμόζουν πολιτικές , περνάνε μέτρα οικονομικά και όχι μόνο , που θέλοντας και μη, μικρότερες χώρες σαν την Ελλάδα είναι αναγκασμένες να υιοθετήσουν , άσχετα αν με αυτά τα μέτρα και τις πολιτικές, χάνουν κάθε οικονομική και πολιτική αυτοτέλεια , μετατρέποντάς τα σε ‘ κράτη-υπηκόους ’ .
Η Ελλάδα συμπληρώνει 25 χρόνια από την υπογραφή της Πράξης Προσχώρησης στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα. Όλα αυτά τα χρόνια τα αστικά κόμματα προσπαθήσανε να πείσουνε τον λαό για τα ΄τεράστια οφέλη’ που θα είχε η χώρα. Φυσικά η αλήθεια είναι – και αυτό το αποδεικνύουν τα γεγονότα και η ίδια η ζωή – ότι κανένα όφελος δεν είχε η χώρα και ο λαός από την ένταξη. Το μόνο όφελος το είχε η ντόπια ολιγαρχία μαζί με τους πολιτικούς προστάτες της.
Η προσχώρηση της Ελλάδας στον Ευρωπαϊκό ιμπεριαλιστικό άξονα είχε βαριές συνέπειες και δημιούργησε αδιέξοδα τόσο στον οικονομικό-κοινωνικό όσο και στον εθνικό τομέα. Συνέπειες και αδιέξοδα που θα προσπαθήσουμε να παρουσιάσουμε παρακάτω και που ο μόνος δρόμος κατά την γνώμη μας, για να απαλλαγούμε από αυτά συνοψίζονται στο σύνθημα :
'' Έξω η Ελλάδα από την ΕΕ '', που οι αριστεροί Εθνικοσοσιαλιστές θεωρούμε επιτακτικό να το προβάλλουμε και να το αναδείξουμε.
Δυνάμωμα της οικονομικής εξάρτησης από την Ε.Ε.
Η ένταξη της Ελλάδας στην ΕΕ, ήταν μια επιλογή της άρχουσας τάξης με σκοπό την αναζήτηση προστατών και για την όσο και πιο ‘ομαλή’ συνέχιση της αντιλαϊκής πολιτικής. Τα αποτελέσματά της 25 χρόνια μετά, είναι έντονα πάνω στον λαό και την χώρα , όσον αφορά τις οικονομικο-κοινωνικές συνέπειες και μπορούμε να βγάλουμε τα συμπεράσματά μας , εξετάζοντας κάποια συγκεκριμένα στοιχεία.
Έτσι λοιπόν το 1981, χρονιά εισόδου στην τότε ΕΟΚ, απασχολούνταν στην Γεωργία 972.000 αγρότες, αποτελώντας το 28% του τότε εργατικού δυναμικού, ενώ το 2002 απασχολούνται στην Γεωργία 623.000 αγρότες που αποτελούν το 14% του εργατικού δυναμικού.
Το 1981 η συμμετοχή του πρωτογενή τομέα ( Γεωργία ) στο Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν (ΑΕΠ) ήταν 15% ενώ το 2001, η συμμετοχή αυτή έπεσε στο 5.5%. Τα στοιχεία δείχνουν ξεκάθαρα ότι από την ένταξη της Ελλάδα στην ΕΕ, ο αγροτικός τομέας της χώρας οδηγήθηκε σε πλήρες αδιέξοδο , αφού 350.000 αγροτικά νοικοκυριά ξεκληρίστηκαν και εγκατέλειψαν την αγροτική δραστηριότητα.
Παραδοσιακές καλλιέργειες σταδιακά εξαφανίζονται , η αγροτική παραγωγή συρρικνώνεται και το έλλειμμα αυξάνει , με το φάσμα της εγκατάλειψης και της ερήμωσης να προβάλλει απειλητικό στην ύπαιθρο.
Για να δούμε όμως τι εικόνα εμφανίζει και η ντόπια βιομηχανία τα τελευταία 20 χρόνια. Το 1981 απασχολούνταν στην βιομηχανία – που αποτελεί την ατμομηχανή για την ανάπτυξη κάθε οικονομίας – 670.000 εργάτες το 19% του εργατικού δυναμικού ενώ το 2002 απασχολούνταν 540.000 εργάτες, το 12% του εργατικού δυναμικού. Η συμμετοχή της βιομηχανίας στο ΑΕΠ το 1981 ήταν 20% και το 2001 έπεσε στο 10,5%.
Παρατηρούμε λοιπόν ότι όχι μόνο δεν κατάφερε η ελληνική οικονομία να απορροφήσει το ‘πλεονάζον δυναμικό’ του αγροτικού τομέα, αλλά αντιθέτως έχασε και 130.000 εργατικό προσωπικό μέσα σε αυτά τα χρόνια.
Επίσης η ανεργία από το 4% την χρονιά της ένταξης στην ΕΟΚ το 1981, ανέβηκε το 1987 στο 7,4% στο 10,27% το 95’ και στο 12% το 99’ ενώ σήμερα κινείτε σε παράλληλα επίπεδα.
Θα μπορούσαμε να παραθέσουμε μια σειρά ακόμα στοιχείων και μελετών που αποδεικνύουν την κατάσταση της οικονομίας και πως αυτή διαμορφώθηκε στα χρόνια που η Ελλάδα βρίσκεται δεμένη μέσα στον ασφυκτικό κλοιό της ΕΕ. Θεωρούμε όμως πως αυτά είναι αρκετά για να αποκαλυφθούν ξεκάθαρα οι βαριές συνέπειες που φορτώνεται στις πλάτες του το σύνολο του λαού. Να ξεκαθαρίσουμε στο σημείο αυτό, ότι παίρνοντας ως σημείο έναρξης το 1981, αυτό σε τίποτα δεν σημαίνει ότι θεωρούμε τα χρόνια πριν το έτος αυτό, χρόνια ρόδινα και οικονομικής ευμάρειας για τον λαό , απλά θέλουμε να αναδείξουμε τα αδιέξοδα και τις επιπτώσεις και πως αυτές οξύνθηκαν τα τελευταία χρόνια.
Βέβαιο είναι ότι και στα επόμενα χρόνια που η Ελλάδα θα παραμένει εντός της ΕΕ το μέλλον των λαϊκών στρωμάτων θα φαντάζει όλο και πιο δυσοίωνο. Ήδη τα πρώτα δείγματα γραφής για το τι πρόκειται να συμβεί, τα είδαμε με τις κυβερνητικές εξαγγελίες και με μια σειρά αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων σε ΟΤΕ και τράπεζες , στην αύξηση του ΦΠΑ , στην διεύρυνση του ωραρίου στα εμπορικά μαγαζιά και στην κατάργηση του οκταώρου.
Μια πολιτική συμφωνία Κεφαλαίου-ΕΕ που οδηγεί στο κλείσιμο δεκάδων εργοστασίων, με τις χιλιάδες των ανέργων που βρίσκονται στους δρόμους διεκδικώντας τον μισθό του κόπου και του ιδρώτα τους, μιας πολιτικής συνυφασμένης με την φτώχεια, την ανέχεια και την υποτέλεια. Τα εθνικά αδιέξοδα εντός της Ε.Ε.
Η ξενόδουλη στάση των εκπροσώπων της αστικής τάξης δηλώνει το παρών της και στα εθνικά ζητήματα που ταλανίζουν εδώ και χρόνια την χώρα. Οι δικηγόροι της ευρωδουλείας για χρόνια ολόκληρα παπαγάλιζαν την ιδέα ότι με την ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα, όλες οι εθνικές εκκρεμότητες θα έβρισκαν και μια δίκαιη λύση. Κάτι τέτοιο ποτέ δεν συνέβη, αντίθετα οι όποιες «λύσεις» επιχειρήθηκαν να δοθούν από μεριάς της ΕΕ, το λιγότερο είναι ότι ναρκοθετούσαν ακόμα περισσότερο τα ‘ εθνικά δίκαια ’ της χώρας μας.
Το Κυπριακό που αποτελεί ζήτημα εισβολής και κατοχής από την πλευρά της Τουρκίας, είχε σαν κατάληξη να προταθεί το διχοτομικό ιμπεριαλιστικό σχέδιο Ανάν, ως η ‘ μοναδική λύση ’ και τελικώς να απορριφθεί με το περήφανο όχι των Ελληνοκυπρίων, παρά τις συνεχείς απειλές και την πολιτική τρομοκρατία που άσκησαν αμερικάνοι και Ευρωπαίοι.
Από την άλλη οι Ελληνοτουρκικές σχέσεις αντί να ‘αναβαθμιστούν’ όπως υποστηρίζανε τα διάφορα αστικά επιτελεία, οδηγούνται καθημερινά σε μια συνεχιζόμενη ένταση με τουρκικές παραβιάσεις του εθνικού εναερίου χώρου και με την θεσμοθετημένη αμφισβήτηση του Αιγαίου, όπως αυτό οριστικοποιήθηκε με την Σύνοδο κορυφής του Ελσίνκι.Από την μια λοιπόν διχοτόμηση της Κύπρου και μετατροπή της σε προτεκτοράτο και από την άλλη πλήρη εξουσιοδότηση στις απαιτήσεις της Τουρκίας σχετικά με το Αιγαίο. Αυτές είναι οι ‘δίκαιες λύσεις’ που γνώρισε η Ελλάδα από την ΕΕ στα εθνικά θέματα. Και δεν είναι μόνο αυτά.
Η απόλυτη προσαρμογή-υποταγή στις απαιτήσεις της ΕΕ σχετικά με τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Γιουγκοσλαβία που οδήγησε στο κομμάτιασμα της χώρας, στην διάλυσή της και στη δημιουργία νέων κρατών-δορυφόρων είχε ως αποτέλεσμα να οδηγήσει στην διατάραξη των φιλικών σχέσεων με τους Σέρβους προς χάριν των αρπακτικών επιδιώξεων της ΕΕ. Φιλικές σχέσεις που κλονίζονται και με τα κράτη της Μ. Ανατολής, αφού η ελληνική αστική τάξη προτρέχει ως κράτος-οπερέτα να ευθυγραμμιστεί με την Ευρω – Αμερικανική πολιτική κατά της λεγόμενης ‘διεθνούς τρομοκρατίας’. . Απατηλά συνθήματα προσαρμογής στην Ε.Ε.
Η Ευρώπη Των Εργαζομένων.
Οι βασικοί υποστηρικτές της ΕΕ, είναι ως γνωστό στην χώρα μας τα δύο αστικά κόμματα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Υπάρχει όμως και ένα φάσμα της αριστεράς , με ‘πρωτοπόρο’ τον Συνασπισμό και δυνάμεις του Τροτσκιστικού χώρου, που ενώ αφήνουν την εντύπωση ότι αντιπαλεύουν τις πολιτικές της ΕΕ , με τα συνθήματα και την φρασεολογία που χρησιμοποιούνε, στην ουσία εξωραΐζουν τον αντιδραστικό της ρόλο. Βασικό σύνθημα αυτού του μέρους της αριστεράς είναι η ‘ Ευρώπη των εργαζομένων ’. Τι σημαίνει όμως στην πράξη κάτι τέτοιο. Αφήνει να εννοηθεί ότι είναι δυνατό μέσα σε μια ιμπεριαλιστική-καπιταλιστική ένωση να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα των εργαζομένων. Θέση που αντί να αποκαλύπτει τον πραγματικό ρόλο της ΕΕ , τον υποβιβάζει κάνοντας λόγο για έναν καπιταλισμό που μπορεί να έχει ανθρώπινο πρόσωπο. Αντί να κατευθύνουν τις εργατικές δυνάμεις στην λογική της ριζικής αντίθεσης και της αντιιμπεριαλιστικής πάλης, καλλιεργούνε οππουρτουνισμούς και ψευτοθεωρίες περί ‘εσωτερικών μεταρρυθμίσεων προς όφελος των λαών ’.Από την άλλη το ΚΚΕ έχει κατά καιρούς διατυπώσει το γνωστό σύνθημα για ‘ Διάλυση της ΕΕ ’. Πέρα όμως από «επαναστατική» λογοκοπία και ‘αγωνιστική ανοησία’ δεν περιέχει τίποτα άλλο. Γιατί δεν είναι δυνατόν να μιλάμε για ‘διάλυση’ στην Ευρώπη της ανισόμετρης οικονομικής ανάπτυξης. Και ακριβώς επειδή υπάρχει διαφορετικό επίπεδο ανάπτυξης του καπιταλισμού σε κάθε χώρα, δεν μπορεί να υπάρξει ενιαίο σπάσιμο και ενιαία ανατροπή του καπιταλισμού.
Ευρώπη Των Εθνών.
Αυτό το σύνθημα προέρχεται από τον ακροδεξιό κορμό και αποτελεί θέση κομμάτων ακόμα και εκτός Ελλάδας.Η ‘Ευρώπη των εθνών’ κινείτε μέσα στον άξονα των σχέσεων της ΕΕ με το κάθε κράτος. Η λεγόμενη ‘ολοκλήρωση της ΕΕ’ σε πολιτικό επίπεδο αναμφίβολα και υπονομεύει εθνική αυτοτέλεια κάθε Ευρωπαϊκού κράτους. Τα κράτη αυτά εκχωρούνε κυριαρχικά δικαιώματα στο Διευθυντήριο των Βρυξελλών. Αυτός είναι ο κανόνας σε συνασπισμούς αυτού του είδους. Όλα τα άλλα περί «ισότιμης σχέσης» των εθνών-κρατών στην ΕΕ, έχουν οριστικά χρεοκοπήσει. Όσο μια χώρα όπως η Ελλάδα παραμένει σε ένα τέτοιο συνασπισμό, το ζήτημα της εθνικής ανεξαρτησίας θα παραμένει ανέφικτο. Κάθε λόγος για ‘ Ευρώπη των Εθνών ’ εντός της ΕΕ, είναι απατηλός και αποπροσανατολιστικός. Το σύνθημα αυτό και όσοι το επικαλούνται φαίνεται να αγνοούν την σημερινή πραγματικότητα, τις καπιταλιστικές νομοτέλειες – εξάλλου οι ακροδεξιοί είναι φύση και θέση ουρά της αστικής τάξης – και κατά ανάλογο τρόπο με αυτόν της οππουρτουνιστικής αριστεράς ζητάνε ‘μεταρρύθμιση της ΕΕ προς ανεξαρτησία των εθνών’.
Η θέση μας : Έξω η Ελλάδα από την Ε.Ε.
Κατά την γνώμη μας, οι τεράστιες επιπτώσεις που είχε η ένταξη και παραμονή της χώρας της Ελλάδας στην ΕΕ, επιπτώσεις που ολοένα και οξύνονται πάνω στον λαό και την χώρα, θα βρούνε πραγματική λύση όχι με τις «αριστερές» (ΣΥΝ) και δεξιές (ακροδεξιές ) θεωρίες περί μεταρρύθμισης, μα με την έξοδο της Ελλάδας από την ΕΕ.
Στα κελεύσματα της αμερικανοδουλείας και ευρωδουλείας από πλουτοκρατική ελίτ, εμείς παλεύουμε για το σπάσιμο της διπλής κυριαρχίας ιμπεριαλισμού - κεφαλαίου. Μόνο με την έξοδο της Ελλάδας από την ΕΕ, το ΝΑΤΟ και τους υπόλοιπους ληστρικούς οργανισμούς και την ανατροπή-αφοπλισμό της εγχώριας αστικής τάξης μπορεί να γίνει πραγματικότητα η Εθνική Ανεξαρτησία και ο κοινωνικός μετασχηματισμός για τον Σοσιαλισμό.
Το να αναδεικνύουμε τα εθνικά αδιέξοδα και τις κοινωνικές ανισότητες είναι και αυτό τεράστιο ζήτημα και αναγκαία προϋπόθεση από την πλευρά μας. Προϋπόθεση αναγκαία για την σωστή πολιτική πάλη των Εθνικοσοσιαλιστών, όπως αυτή διαμορφώνεται στις σημερινές συνθήκες. Το ‘ Έξω η Ελλάδα από την ΕΕ’ συμπυκνώνει το λαϊκό αίτημα για εθνική ανεξαρτησία και κοινωνική απελευθέρωση, σε κατεύθυνση πραγματικά αριστερή-επαναστατική, εκφράζοντας και τον πολιτικό αγώνα των Εθνικοσοσιαλιστών για το σήμερα και το Αύριο του τόπου και του λαού μας.
Οι κυρίαρχες τάξεις των Ευρωπαϊκών κρατών και οι προπαγανδιστικοί τους μηχανισμοί, θέλουν να εμφανίσουν την ΕΕ , ως ένα οργανισμό, που δημιουργήθηκε τάχα για την υπεράσπιση των συμφερόντων των λαών της Ευρώπης.
Η αλήθεια είναι ότι τα μόνα συμφέροντα που υπερασπίζεται – γι’αυτό και η δημιουργία της – είναι εκείνα της πλουτοκρατικής ολιγαρχίας, των εργοδοτών και του κεφαλαίου, σε βάρος της συντριπτικής πλειοψηφίας των εργαζομένων. Στόχος τους , εκτός από τα να ελέγχουν και να εκμεταλλεύονται από κοινού και με καλύτερους όρους την εργατική τάξη κάθε χώρας, είναι να δυναμώσουν και τα ανταγωνιστικά τους συμφέροντα με τα υπόλοιπα ιμπεριαλιστικά κέντρα και κυρίως με την Αμερική.Οι χώρες που έχουν τον πρώτο και κύριο λόγο μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι δυο - τρεις ( Γαλλία, Γερμανία, Αγγλία ) όπου αυτές οι συγκεκριμένες χώρες και ανάλογα με τα συμφέροντά τους – που δεν συμπίπτουν πάντοτε – εφαρμόζουν πολιτικές , περνάνε μέτρα οικονομικά και όχι μόνο , που θέλοντας και μη, μικρότερες χώρες σαν την Ελλάδα είναι αναγκασμένες να υιοθετήσουν , άσχετα αν με αυτά τα μέτρα και τις πολιτικές, χάνουν κάθε οικονομική και πολιτική αυτοτέλεια , μετατρέποντάς τα σε ‘ κράτη-υπηκόους ’ .
Η Ελλάδα συμπληρώνει 25 χρόνια από την υπογραφή της Πράξης Προσχώρησης στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα. Όλα αυτά τα χρόνια τα αστικά κόμματα προσπαθήσανε να πείσουνε τον λαό για τα ΄τεράστια οφέλη’ που θα είχε η χώρα. Φυσικά η αλήθεια είναι – και αυτό το αποδεικνύουν τα γεγονότα και η ίδια η ζωή – ότι κανένα όφελος δεν είχε η χώρα και ο λαός από την ένταξη. Το μόνο όφελος το είχε η ντόπια ολιγαρχία μαζί με τους πολιτικούς προστάτες της.
Η προσχώρηση της Ελλάδας στον Ευρωπαϊκό ιμπεριαλιστικό άξονα είχε βαριές συνέπειες και δημιούργησε αδιέξοδα τόσο στον οικονομικό-κοινωνικό όσο και στον εθνικό τομέα. Συνέπειες και αδιέξοδα που θα προσπαθήσουμε να παρουσιάσουμε παρακάτω και που ο μόνος δρόμος κατά την γνώμη μας, για να απαλλαγούμε από αυτά συνοψίζονται στο σύνθημα :
'' Έξω η Ελλάδα από την ΕΕ '', που οι αριστεροί Εθνικοσοσιαλιστές θεωρούμε επιτακτικό να το προβάλλουμε και να το αναδείξουμε.
Δυνάμωμα της οικονομικής εξάρτησης από την Ε.Ε.
Η ένταξη της Ελλάδας στην ΕΕ, ήταν μια επιλογή της άρχουσας τάξης με σκοπό την αναζήτηση προστατών και για την όσο και πιο ‘ομαλή’ συνέχιση της αντιλαϊκής πολιτικής. Τα αποτελέσματά της 25 χρόνια μετά, είναι έντονα πάνω στον λαό και την χώρα , όσον αφορά τις οικονομικο-κοινωνικές συνέπειες και μπορούμε να βγάλουμε τα συμπεράσματά μας , εξετάζοντας κάποια συγκεκριμένα στοιχεία.
Έτσι λοιπόν το 1981, χρονιά εισόδου στην τότε ΕΟΚ, απασχολούνταν στην Γεωργία 972.000 αγρότες, αποτελώντας το 28% του τότε εργατικού δυναμικού, ενώ το 2002 απασχολούνται στην Γεωργία 623.000 αγρότες που αποτελούν το 14% του εργατικού δυναμικού.
Το 1981 η συμμετοχή του πρωτογενή τομέα ( Γεωργία ) στο Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν (ΑΕΠ) ήταν 15% ενώ το 2001, η συμμετοχή αυτή έπεσε στο 5.5%. Τα στοιχεία δείχνουν ξεκάθαρα ότι από την ένταξη της Ελλάδα στην ΕΕ, ο αγροτικός τομέας της χώρας οδηγήθηκε σε πλήρες αδιέξοδο , αφού 350.000 αγροτικά νοικοκυριά ξεκληρίστηκαν και εγκατέλειψαν την αγροτική δραστηριότητα.
Παραδοσιακές καλλιέργειες σταδιακά εξαφανίζονται , η αγροτική παραγωγή συρρικνώνεται και το έλλειμμα αυξάνει , με το φάσμα της εγκατάλειψης και της ερήμωσης να προβάλλει απειλητικό στην ύπαιθρο.
Για να δούμε όμως τι εικόνα εμφανίζει και η ντόπια βιομηχανία τα τελευταία 20 χρόνια. Το 1981 απασχολούνταν στην βιομηχανία – που αποτελεί την ατμομηχανή για την ανάπτυξη κάθε οικονομίας – 670.000 εργάτες το 19% του εργατικού δυναμικού ενώ το 2002 απασχολούνταν 540.000 εργάτες, το 12% του εργατικού δυναμικού. Η συμμετοχή της βιομηχανίας στο ΑΕΠ το 1981 ήταν 20% και το 2001 έπεσε στο 10,5%.
Παρατηρούμε λοιπόν ότι όχι μόνο δεν κατάφερε η ελληνική οικονομία να απορροφήσει το ‘πλεονάζον δυναμικό’ του αγροτικού τομέα, αλλά αντιθέτως έχασε και 130.000 εργατικό προσωπικό μέσα σε αυτά τα χρόνια.
Επίσης η ανεργία από το 4% την χρονιά της ένταξης στην ΕΟΚ το 1981, ανέβηκε το 1987 στο 7,4% στο 10,27% το 95’ και στο 12% το 99’ ενώ σήμερα κινείτε σε παράλληλα επίπεδα.
Θα μπορούσαμε να παραθέσουμε μια σειρά ακόμα στοιχείων και μελετών που αποδεικνύουν την κατάσταση της οικονομίας και πως αυτή διαμορφώθηκε στα χρόνια που η Ελλάδα βρίσκεται δεμένη μέσα στον ασφυκτικό κλοιό της ΕΕ. Θεωρούμε όμως πως αυτά είναι αρκετά για να αποκαλυφθούν ξεκάθαρα οι βαριές συνέπειες που φορτώνεται στις πλάτες του το σύνολο του λαού. Να ξεκαθαρίσουμε στο σημείο αυτό, ότι παίρνοντας ως σημείο έναρξης το 1981, αυτό σε τίποτα δεν σημαίνει ότι θεωρούμε τα χρόνια πριν το έτος αυτό, χρόνια ρόδινα και οικονομικής ευμάρειας για τον λαό , απλά θέλουμε να αναδείξουμε τα αδιέξοδα και τις επιπτώσεις και πως αυτές οξύνθηκαν τα τελευταία χρόνια.
Βέβαιο είναι ότι και στα επόμενα χρόνια που η Ελλάδα θα παραμένει εντός της ΕΕ το μέλλον των λαϊκών στρωμάτων θα φαντάζει όλο και πιο δυσοίωνο. Ήδη τα πρώτα δείγματα γραφής για το τι πρόκειται να συμβεί, τα είδαμε με τις κυβερνητικές εξαγγελίες και με μια σειρά αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων σε ΟΤΕ και τράπεζες , στην αύξηση του ΦΠΑ , στην διεύρυνση του ωραρίου στα εμπορικά μαγαζιά και στην κατάργηση του οκταώρου.
Μια πολιτική συμφωνία Κεφαλαίου-ΕΕ που οδηγεί στο κλείσιμο δεκάδων εργοστασίων, με τις χιλιάδες των ανέργων που βρίσκονται στους δρόμους διεκδικώντας τον μισθό του κόπου και του ιδρώτα τους, μιας πολιτικής συνυφασμένης με την φτώχεια, την ανέχεια και την υποτέλεια. Τα εθνικά αδιέξοδα εντός της Ε.Ε.
Η ξενόδουλη στάση των εκπροσώπων της αστικής τάξης δηλώνει το παρών της και στα εθνικά ζητήματα που ταλανίζουν εδώ και χρόνια την χώρα. Οι δικηγόροι της ευρωδουλείας για χρόνια ολόκληρα παπαγάλιζαν την ιδέα ότι με την ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα, όλες οι εθνικές εκκρεμότητες θα έβρισκαν και μια δίκαιη λύση. Κάτι τέτοιο ποτέ δεν συνέβη, αντίθετα οι όποιες «λύσεις» επιχειρήθηκαν να δοθούν από μεριάς της ΕΕ, το λιγότερο είναι ότι ναρκοθετούσαν ακόμα περισσότερο τα ‘ εθνικά δίκαια ’ της χώρας μας.
Το Κυπριακό που αποτελεί ζήτημα εισβολής και κατοχής από την πλευρά της Τουρκίας, είχε σαν κατάληξη να προταθεί το διχοτομικό ιμπεριαλιστικό σχέδιο Ανάν, ως η ‘ μοναδική λύση ’ και τελικώς να απορριφθεί με το περήφανο όχι των Ελληνοκυπρίων, παρά τις συνεχείς απειλές και την πολιτική τρομοκρατία που άσκησαν αμερικάνοι και Ευρωπαίοι.
Από την άλλη οι Ελληνοτουρκικές σχέσεις αντί να ‘αναβαθμιστούν’ όπως υποστηρίζανε τα διάφορα αστικά επιτελεία, οδηγούνται καθημερινά σε μια συνεχιζόμενη ένταση με τουρκικές παραβιάσεις του εθνικού εναερίου χώρου και με την θεσμοθετημένη αμφισβήτηση του Αιγαίου, όπως αυτό οριστικοποιήθηκε με την Σύνοδο κορυφής του Ελσίνκι.Από την μια λοιπόν διχοτόμηση της Κύπρου και μετατροπή της σε προτεκτοράτο και από την άλλη πλήρη εξουσιοδότηση στις απαιτήσεις της Τουρκίας σχετικά με το Αιγαίο. Αυτές είναι οι ‘δίκαιες λύσεις’ που γνώρισε η Ελλάδα από την ΕΕ στα εθνικά θέματα. Και δεν είναι μόνο αυτά.
Η απόλυτη προσαρμογή-υποταγή στις απαιτήσεις της ΕΕ σχετικά με τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Γιουγκοσλαβία που οδήγησε στο κομμάτιασμα της χώρας, στην διάλυσή της και στη δημιουργία νέων κρατών-δορυφόρων είχε ως αποτέλεσμα να οδηγήσει στην διατάραξη των φιλικών σχέσεων με τους Σέρβους προς χάριν των αρπακτικών επιδιώξεων της ΕΕ. Φιλικές σχέσεις που κλονίζονται και με τα κράτη της Μ. Ανατολής, αφού η ελληνική αστική τάξη προτρέχει ως κράτος-οπερέτα να ευθυγραμμιστεί με την Ευρω – Αμερικανική πολιτική κατά της λεγόμενης ‘διεθνούς τρομοκρατίας’. . Απατηλά συνθήματα προσαρμογής στην Ε.Ε.
Η Ευρώπη Των Εργαζομένων.
Οι βασικοί υποστηρικτές της ΕΕ, είναι ως γνωστό στην χώρα μας τα δύο αστικά κόμματα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Υπάρχει όμως και ένα φάσμα της αριστεράς , με ‘πρωτοπόρο’ τον Συνασπισμό και δυνάμεις του Τροτσκιστικού χώρου, που ενώ αφήνουν την εντύπωση ότι αντιπαλεύουν τις πολιτικές της ΕΕ , με τα συνθήματα και την φρασεολογία που χρησιμοποιούνε, στην ουσία εξωραΐζουν τον αντιδραστικό της ρόλο. Βασικό σύνθημα αυτού του μέρους της αριστεράς είναι η ‘ Ευρώπη των εργαζομένων ’. Τι σημαίνει όμως στην πράξη κάτι τέτοιο. Αφήνει να εννοηθεί ότι είναι δυνατό μέσα σε μια ιμπεριαλιστική-καπιταλιστική ένωση να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα των εργαζομένων. Θέση που αντί να αποκαλύπτει τον πραγματικό ρόλο της ΕΕ , τον υποβιβάζει κάνοντας λόγο για έναν καπιταλισμό που μπορεί να έχει ανθρώπινο πρόσωπο. Αντί να κατευθύνουν τις εργατικές δυνάμεις στην λογική της ριζικής αντίθεσης και της αντιιμπεριαλιστικής πάλης, καλλιεργούνε οππουρτουνισμούς και ψευτοθεωρίες περί ‘εσωτερικών μεταρρυθμίσεων προς όφελος των λαών ’.Από την άλλη το ΚΚΕ έχει κατά καιρούς διατυπώσει το γνωστό σύνθημα για ‘ Διάλυση της ΕΕ ’. Πέρα όμως από «επαναστατική» λογοκοπία και ‘αγωνιστική ανοησία’ δεν περιέχει τίποτα άλλο. Γιατί δεν είναι δυνατόν να μιλάμε για ‘διάλυση’ στην Ευρώπη της ανισόμετρης οικονομικής ανάπτυξης. Και ακριβώς επειδή υπάρχει διαφορετικό επίπεδο ανάπτυξης του καπιταλισμού σε κάθε χώρα, δεν μπορεί να υπάρξει ενιαίο σπάσιμο και ενιαία ανατροπή του καπιταλισμού.
Ευρώπη Των Εθνών.
Αυτό το σύνθημα προέρχεται από τον ακροδεξιό κορμό και αποτελεί θέση κομμάτων ακόμα και εκτός Ελλάδας.Η ‘Ευρώπη των εθνών’ κινείτε μέσα στον άξονα των σχέσεων της ΕΕ με το κάθε κράτος. Η λεγόμενη ‘ολοκλήρωση της ΕΕ’ σε πολιτικό επίπεδο αναμφίβολα και υπονομεύει εθνική αυτοτέλεια κάθε Ευρωπαϊκού κράτους. Τα κράτη αυτά εκχωρούνε κυριαρχικά δικαιώματα στο Διευθυντήριο των Βρυξελλών. Αυτός είναι ο κανόνας σε συνασπισμούς αυτού του είδους. Όλα τα άλλα περί «ισότιμης σχέσης» των εθνών-κρατών στην ΕΕ, έχουν οριστικά χρεοκοπήσει. Όσο μια χώρα όπως η Ελλάδα παραμένει σε ένα τέτοιο συνασπισμό, το ζήτημα της εθνικής ανεξαρτησίας θα παραμένει ανέφικτο. Κάθε λόγος για ‘ Ευρώπη των Εθνών ’ εντός της ΕΕ, είναι απατηλός και αποπροσανατολιστικός. Το σύνθημα αυτό και όσοι το επικαλούνται φαίνεται να αγνοούν την σημερινή πραγματικότητα, τις καπιταλιστικές νομοτέλειες – εξάλλου οι ακροδεξιοί είναι φύση και θέση ουρά της αστικής τάξης – και κατά ανάλογο τρόπο με αυτόν της οππουρτουνιστικής αριστεράς ζητάνε ‘μεταρρύθμιση της ΕΕ προς ανεξαρτησία των εθνών’.
Η θέση μας : Έξω η Ελλάδα από την Ε.Ε.
Κατά την γνώμη μας, οι τεράστιες επιπτώσεις που είχε η ένταξη και παραμονή της χώρας της Ελλάδας στην ΕΕ, επιπτώσεις που ολοένα και οξύνονται πάνω στον λαό και την χώρα, θα βρούνε πραγματική λύση όχι με τις «αριστερές» (ΣΥΝ) και δεξιές (ακροδεξιές ) θεωρίες περί μεταρρύθμισης, μα με την έξοδο της Ελλάδας από την ΕΕ.
Στα κελεύσματα της αμερικανοδουλείας και ευρωδουλείας από πλουτοκρατική ελίτ, εμείς παλεύουμε για το σπάσιμο της διπλής κυριαρχίας ιμπεριαλισμού - κεφαλαίου. Μόνο με την έξοδο της Ελλάδας από την ΕΕ, το ΝΑΤΟ και τους υπόλοιπους ληστρικούς οργανισμούς και την ανατροπή-αφοπλισμό της εγχώριας αστικής τάξης μπορεί να γίνει πραγματικότητα η Εθνική Ανεξαρτησία και ο κοινωνικός μετασχηματισμός για τον Σοσιαλισμό.
Το να αναδεικνύουμε τα εθνικά αδιέξοδα και τις κοινωνικές ανισότητες είναι και αυτό τεράστιο ζήτημα και αναγκαία προϋπόθεση από την πλευρά μας. Προϋπόθεση αναγκαία για την σωστή πολιτική πάλη των Εθνικοσοσιαλιστών, όπως αυτή διαμορφώνεται στις σημερινές συνθήκες. Το ‘ Έξω η Ελλάδα από την ΕΕ’ συμπυκνώνει το λαϊκό αίτημα για εθνική ανεξαρτησία και κοινωνική απελευθέρωση, σε κατεύθυνση πραγματικά αριστερή-επαναστατική, εκφράζοντας και τον πολιτικό αγώνα των Εθνικοσοσιαλιστών για το σήμερα και το Αύριο του τόπου και του λαού μας.