Το «αντιφασιστικό» παρακράτος και τα ακροδεξιά σκιάχτρα μέρος δεύτερο.

των : Πολυπέρχονα , Μαύρου Λύκου , Red Byron.

Η προλεταριακή βία και η Εθνική Αντικαπιταλιστική Επανάσταση.


Η προλεταριακή βία ενάντια στην αστική ισχύ και το παρακράτος της.

Τα στελέχη των αστικών κομμάτων δηλώνουν συνεχώς ότι «καταδικάζουν κάθε μορφή βίας από όπου και αν προέρχεται». Τα περί «καταδίκης κάθε βίας» δεν είναι παρά οι αόρατες ηθικές και ιδεολογικές αλυσίδες που βάζουν οι αστοί στο καταπιεσμένο προλεταριάτο , για να μην ξεσηκωθεί και επαναστατήσει ενάντια στους καταπιεστές του. Ενώ οι ίδιοι που τα διαδίδουν όλα αυτά , ούτε τα πιστεύουν , ούτε τα εφαρμόζουν ποτέ.

Αν καταδίκαζαν «κάθε μορφή βίας» , «από όπου και αν προέρχεται» , τα αστικά κόμματα το πρώτο που θα έκαναν θα ήταν να καταθέσουν πρόταση στη βουλή να κλείσουν οι ΝΑΤΟικές βάσεις που βρίσκονται στην Ελλάδα και να γυρίσουν πίσω τα Ελληνικά στρατεύματα από το Αφγανιστάν και τη Γιουγκοσλαβία. Θα κατέθεταν πρόταση να διαλυθούν τα ΜΑΤ , τα ΕΚΑΜ και όλες οι δυνάμεις κρατικής αντιλαϊκής καταστολής. Θα είχαν μαζέψει τους «αντιφασίστες» παρακρατικούς τους που χτυπάνε εργάτες , καίνε βιβλιοπωλεία και καταστήματα , αλλά και τους ακροδεξιούς παρακρατικούς τους που έχουν αναλάβει να ελέγξουν και να εμποδίσουν την ανάπτυξη του κοινωνικού επαναστατικού εθνικισμού στην Ελλάδα και στέλνουν άτομα να μαχαιρώνουν και να χτυπάνε άσχετους μετανάστες και αριστερούς , για να ενοχοποιείται στα μάτια της κοινωνίας ο εθνικισμός και για να γιγαντώνουν τις «αντιφασιστικές» συμμορίες.


Αν «καταδίκαζαν κάθε μορφή βίας» όπως λένε , πρώτα από όλα δε θα στήριζαν ένα σύστημα που στηρίζεται στη βία της αστικής καταστολής ενάντια στο λαό, ένα σύστημα με εκατομμύρια ανθρώπους να δολοφονούνται στο βωμό του κέρδους των πολυεθνικών , ένα σύστημα και που παράγει εγκληματικότητα λόγω των ηθικών προτύπων της βαρβαρότητας , των ναρκωτικών ή των κοινωνικών ψυχώσεων που δημιουργεί σε μεγάλη μερίδα του πληθυσμού.


Η πραγματικότητα όμως είναι ότι η μόνη διέξοδος από αυτό το σύστημα είναι η επανάσταση. Μετασχηματισμός αυτού του κόσμου σε μια κοινωνία δίκαιη και ελεύθερη , χωρίς σύγκρουση με τα συμφέροντα των πολυεθνικών και απαλλοτρίωση του κοινωνικού και λαϊκού πλούτου που κατέχουν , δεν υπάρχει. «Ειρηνική κοινωνική επανάσταση» δεν υπάρχει , ούτε υπήρξε , ούτε και θα υπάρξει ποτέ και πουθενά στην ιστορία.

Διότι η άρχουσα τάξη , δεν θα καθίσει να πάρει ο λαός πίσω της εξουσίες και τον πλούτο που του έχει αφαιρέσει , κοιτώντας τον με σταυρωμένα τα χέρια της. Θα προσπαθήσει, όπως και προσπαθεί κάθε φορά που υπάρχει οποιαδήποτε φιλολαϊκή διαδικασία , να την πνίξει με το χειρότερο τρόπο χρησιμοποιώντας την ισχύ της. Και το προλεταριάτο δεν μπορεί και δεν πρέπει να κάθεται με σκυμμένο το κεφάλι μπροστά στους καπιταλιστές δολοφόνους ή την κρατική και παρακρατική αστική καταστολή. Μόνος δρόμος για την ελευθερία του προλεταριάτου είναι η προλεταριακή άμυνα και η επαναστατική προλεταριακή βία , που διαφέρει από την αστική ισχύ.


Η άμυνα του λαού από τις επιθέσεις που δέχεται από κράτος και παρακράτος, δεν είναι να προσφέρει λουλούδια σε αυτούς που θα έρθουν με σκεπάρνια , μαχαίρια η λοστούς να του ανοίξουν το κεφάλι , ή σε αυτούς που θα έρθουν με βενζίνη ή εκρηκτικά να κάψουν το σπίτι του και το μαγαζί του. Ούτε μπορεί να περιμένει από το κράτος και τους μηχανισμούς του να συλλάβουν και να καταδικάσουν τους παρακρατικούς του. Μπορεί να αμυνθεί μόνο μέσα από τη λαϊκή αυτοργάνωση και την προλεταριακή βία.


Η αστική ισχύς δεν συνδέεται απαραίτητα με την φυσική βία αλλά μεταλλάσσεται ανάλογα με τις φάσεις της κοινωνικής εξέλιξης , παίρνει μορφές υπόγειες , ειρηνικές , θεσμοποιημένες έτσι ώστε να μην γίνεται αντιληπτή, πάντα όμως έχει ως αποτέλεσμα τη δημιουργία δεσμών. Αντίθετα η προλεταριακή βία πρέπει να είναι πάντα ανοιχτή και να σπάει τα δεσμά. Οι ΗΠΑ για παράδειγμα και οι πολυεθνικές της , σπρώχνουν δισεκατομμύρια δολάρια κάθε χρόνο για να ανατρέψουν κυβερνήσεις που έχουν μια πολιτική σε κατεύθυνση εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας στις χώρες τους. Και εφόσον δεν τα καταφέρνουν να το πετύχουν με χρηματοδότηση εσωτερικής «αντιπολίτευσης» , χρησιμοποιούν τους νεοταξικούς ιμπεριαλιστικούς πολέμους με πολυεθνικούς στρατούς με μεγάλο οικονομικό κόστος για τους πλουτοκράτες. Η άνοδος λοιπόν στην εξουσία κινημάτων με αναφορές σε εθνική ανεξαρτησία και λαϊκή κυριαρχία έχει τεράστιο κόστος για τις πολυεθνικές.

Αντί να πληρώσουν ένα τεράστιο ποσό προκειμένου να ανατρέψουν τέτοια ανεπιθύμητα καθεστώτα , όπως π.χ. ξόδεψαν στο Ιράκ , η στην Κούβα παλαιότερα , αυτό που πλέον κάνουν , είναι να στηρίζονται στην πρόληψη , να εμποδίσουν να δημιουργηθούν νέα τέτοια καθεστώτα , σε χώρες που είναι ακόμη υπό τον έλεγχό τους , όπως η Ελλάδα. Γι αυτό πληρώνουν ένα συγκριτικά υπερελάχιστο ποσό χρηματοδοτώντας ακροδεξιές και νεοταξικές παρακρατικές ομάδες , οργανώσεις και έντυπα μέσα σε αυτές τις χώρες. Οι ακροδεξιές ομάδες μέσα από τη δράση , το ύφος , τις προτάσεις τους και τα προβοκατόρικα τους χτυπήματα , εξευτελίζουν κάθε πολιτική άποψη με αναφορές σε θέματα εθνικής ανεξαρτησίας , την ποινικοποιούν, ενώ παράλληλα δημιουργούν ηθικό άλλοθι και γιγαντώνουν τις ομάδες της νεοταξικής αριστεράς . Αυτό ακριβώς είναι που κρύβεται πίσω από τα όποια προβοκατόρικα ακροδεξιά μαχαιρώματα , και όχι κάποιος «ρατσισμός».

Οι νεοταξικές ομάδες στη συνέχεια , παίζοντας κατάλληλα το χαρτί του «ανθρωπισμού» , προβάλλοντας και παρουσιάζοντάς με κατάλληλο τρόπο και με τη βοήθεια όλων των εφημερίδων και των καναλιών συνεχείς αναφορές σε υπαρκτά ή ανύπαρκτα θύματα ακροδεξιών επιθέσεων και σε «ρατσιστικό» και «εθνικιστικό» κίνδυνο , σπρώχνουν τον κόσμο προς ακριβώς την αντίθετη κατεύθυνση από της εθνικής κυριαρχίας που κοστίζει όπως είπαμε παραπάνω πολύ στις πολυεθνικές για να ανατραπεί αν καταφέρει και γίνει σε μια χώρα κυβερνητικό καθεστώς. Στην κατεύθυνση του να γίνει κοινωνική συνείδηση στις μάζες ο μανιώδης «αντιεθνικισμός» και η πολιτική των «ανοιχτών συνόρων».


Ποίο όμως είναι όμως σήμερα το παρακράτος ;


Οι συμμορίες εθελοντών που αντί για τα ΜΑΤ , αναλαμβάνουν οι ίδιοι να χτυπήσουν και να διαλύσουν λαϊκές συγκεντρώσεις με εθνικές αναφορές , είναι σαφώς παρακρατικοί. Παρακρατικοί είναι και όσοι χτυπάνε ή προσπαθούν να δολοφονήσουν πολίτες στους δρόμους , επειδή φέρουν εθνικά σύμβολα , ακόμα και ανήλικα παιδιά , ώστε να τους τρομοκρατήσουν και να επιβάλλουν να εξαφανιστεί η αναφορά σε κάθε τι εθνικό.

Παρακρατικοί είναι και οι ηθικοί αυτουργοί. Όσοι με τα χρήματα των κεφαλαιοκρατών , αναλαμβάνουν να στήνουν «ανεξάρτητα» και «εναλλακτικά» μέσα ενημέρωσης και «Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις» με περιεχόμενο τέτοιο που να φανατίζει και που να οπλίζει το χέρι των παρακρατικών συμμοριών.

Οι όποιες προβοκατόρικες ακροδεξιές παρακρατικές επιθέσεις γίνονται ενάντια σε μετανάστες και άσχετα άτομα του χώρου της αριστεράς , όπως και οι εκατοντάδες επιθέσεις σε ανυποψίαστους πολίτες από «αντιφασιστικές» παρακρατικές συμμορίες , αλλά και οι επιθέσεις τους ενάντια σε πολιτικές συγκεντρώσεις και εκδηλώσεις , δεν ανήκουν στην «προλεταριακή βία», αλλά στην κρατική αστική βία ενάντια στο προλεταριάτο , μια βία που ανήκει στην «αστική ισχύ».

Η προλεταριακή βία , είναι ακριβώς στον αντίποδα από τα παραπάνω. Δεν μπορεί να έχει στόχο εργάτες , μετανάστες και ανυποψίαστους πολίτες , με κριτήριο την εξωτερική τους εμφάνιση , είτε ή σύμβολα που φέρουν πάνω τους, είτε «εθνικιστικά» είτε «αριστερά», ή επειδή ανήκουν σε οποιαδήποτε πολιτική ομάδα ή συμμετέχουν σε οποιαδήποτε πολιτική συγκέντρωση , είτε «αριστερή» , είτε «εθνικιστική».

Απέναντι σε τέτοιες επιθέσεις , λύση δεν πρόκειται να δώσει ποτέ η αστυνομία, τα δικαστήρια και οι κρατικές δομές , που πάντα καλύπτουν τους παρακρατικούς. Μόνη λύση είναι η προλεταριακή και λαϊκή αυτοργανωμένη άμυνα, απέναντι σε κάθε μηχανισμό επίθεσης και καταστολής του αστικού κράτους ενάντια σε εργάτες. Έτσι η προλεταριακή άμυνα , στον κομμάτι της που αφορά την άμυνα απέναντι στο παρακράτος , πρέπει να έχει ξεκάθαρους στόχους.

Στόχοι είναι αυτοί που βρίσκονται πίσω από παρακρατικές ακροδεξιές προβοκάτσιες που το σύστημα μετά τις παρουσιάζει ως δήθεν «ρατσιστικές» επιθέσεις για να καταστείλει τα κινήματα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση. Στόχοι είναι και όσοι βρίσκονται πίσω από τις «αντιφασιστικές» κατασταλτικές παρακρατικές επιθέσεις , όπως τις διάφορες συμμορίες τύπου «αντιφά» με δεκάδες απόπειρες δολοφονίας ανυποψίαστων πολιτών ακόμα και μικρών παιδιών στο ενεργητικό τους , επειδή οι τελευταίοι είχαν πάνω τους εθνικά σύμβολα. Στόχοι είναι και αυτοί που αναλαμβάνουν αντί για την αστυνομία , να επιτίθενται και να διαλύουν λαϊκές συγκεντρώσεις. Στόχοι είναι ότι σχετίζεται με το παρακράτος , όπως οι χρηματοδότες του , αλλά και οι διάφοροι ηθικοί αυτουργοί των επιθέσεων.

Οι επιθέσεις όμως ενάντια σε ανυποψίαστα άτομα που συμμετέχουν σε συγκεντρώσεις ή και σε οργανώσεις οποιασδήποτε συνιστώσας του πολιτικού φάσματος , άτομα που δεν έχουν οι ίδιοι καμιά εμπλοκή και συμμετοχή σε παρακρατικές δράσεις, δεν αποτελούν «προλεταριακή άμυνα» ή «προλεταριακή βία» αλλά παρακρατική δράση και «αστική ισχύ».
Στόχος της προλεταριακής άμυνας πρέπει να είναι οι μηχανισμοί καταστολής και οι παρακρατικοί, και όχι νέοι άνθρωποι και παιδιά που πάνε είτε σε «εθνικιστικές» είτε σε «αριστερές» συγκεντρώσεις γιατί θέλουν να παλέψουν για ένα καλύτερο κόσμο και δεν έχουν καταλάβει τι συμβαίνει με το παρακράτος , ακόμα και αν υπάρχουν παρακρατικοί και μέσα στις ίδιες τις οργανώσεις τους. Και πολύ περισσότερο δεν μπορεί να είναι άσχετα άτομα επειδή φέρουν πάνω τους σύμβολα οποιουδήποτε είδους.

Όσον αφορά τη συμμετοχή σε ομάδες και οργανώσεις , οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας, έστειλαν στρατό κατοχής στο Αφγανιστάν και τη Γιουγκοσλαβία, και επέτρεψαν στο ΝΑΤΟ να χρησιμοποιεί το Ελληνικό έδαφος και βάσεις μέσα σε αυτό , για να δολοφονεί τους λαούς. Στήριξαν και συνεργάζονται με τους διεθνείς δολοφόνους ΗΠΑ , Βρετανίας και Ισραήλ. Αν η απλή συμμετοχή σε ομάδες ή η ιδεολογική τοποθέτηση ήταν το κριτήριο για να γίνει επίθεση σε κάποιον , θα έπρεπε τώρα διάφορες ομάδες να επιτίθενται στο δρόμο στο 80% των πολιτών , επειδή ψήφισε στις εκλογές ή έχει κοινά ιδεολογικά στοιχεία με κόμματα που η πολιτική τους ευθύνεται για τη δολοφονία ή τον άσχημο τραυματισμό πολύ περισσότερων ανθρώπων από οποιαδήποτε ακροδεξιά η «αριστερή» οργάνωση της Ελλάδας. Κάτι τέτοιο όμως θα ήταν παράλογο και προβοκατόρικο.


Εθνική Αντικαπιταλιστική επανάσταση.


Για να καλύψουν το ότι η πολιτική των «ανοιχτών συνόρων» έρχεται σε αντιδιαστολή με τον αντικαπιταλισμό , και για να συνεχίσουν να πουλάνε «επαναστατικότητα» , ομάδες της νεοταξικής αριστεράς μιλάνε για «προλεταριακή επανάσταση σε όλες τις χώρες σχεδόν ταυτόχρονα» κάτι που δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ. Σήμερα και σε όλη την περίοδο του καπιταλισμού , όπως έχει δείξει και η ίδια η ιστορία , η εργατική τάξη είναι δυνατόν να κερδίσει την εξουσία σε κάποιο σημείο της γης , με μόνο τρόπο την απόσχισή εθνών από το παγκοσμιοποιημένο καπιταλιστικό σύστημα και τη δημιουργία λαϊκών κρατών με διαφορετική κοινωνική και πολιτική οργάνωση. Και αυτή η διαδικασία μπορεί να επεκταθεί σε μια σειρά από κράτη σε βάθος χρόνου αλλά και με τη δημιουργία διεθνοποιήσεων που σέβονται τα εθνικά χαρακτηριστικά και τη λαϊκή κυριαρχία.

Εργατική επανάσταση όμως «σε όλες τις χώρες ταυτόχρονα» και μάλιστα νικηφόρα , δεν έγινε και ούτε πρόκειται να γίνει ποτέ , διότι δεν είναι καθόλου ίδιες ούτε οι κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες από χώρα σε χώρα , ούτε ίδιες οι δυνάμεις καταστολής του συστήματος. Σε ένα καθεστώς παγκοσμιοποιημένης οικονομίας , οποιαδήποτε εργατική κοινωνική νικηφόρα επανάσταση είτε θα έχει ταυτόχρονα και εθνικιστικά και αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά, είτε δεν θα είναι δυνατόν να υπάρξει καθόλου. Το μέλλον της βέβαια θα εξαρτηθεί και από την επιτυχία παρόμοιων κινημάτων και σε άλλες χώρες , με δυνατότητα οικοδόμησης μιας νέας πολύ διαφορετικής κοινωνίας από τη σημερινή.


ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...