Ούτε δεξιά . . . Ούτε αριστερά ;

του Heimdall.


Από την πρώτη στιγμή που ο Εθνικοσοσιαλισμός ( ως κοσμοθεωρία και βιοθεωρία ) , συγκροτήθηκε σε πολιτικό μαζικό κίνημα , τέθηκε αμείλικτα το ερώτημα :


« Είστε δεξιοί ή αριστεροί ; ».


Η απάντηση στο ερώτημα ήταν , ότι δεν είμαστε ούτε δεξιοί ούτε αριστεροί. Καλό λοιπόν θα ήταν να δούμε πως και γιατί , τεκμηριώθηκε ιδεολογικά η παραπάνω θέση.

Η διακήρυξη των Ισπανών φαλαγγιτών του Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ριβέρα , μας βοηθά να δούμε πως προσέγγιζαν το όλο ζήτημα οι "ιστορικοί" εθνικοσοσιαλιστές.

« Το σημερινό κίνημα δεν ανήκει ούτε στην Δεξιά ούτε στην Αριστερά , γιατί κατά βάθος , δεξιά δεν σημαίνει τίποτε άλλο από μια φιλοδοξία να διατηρηθεί μια άδικη οικονομική οργάνωση , Ενώ η αριστερά δεv είναι άλλο από την επιθυμία ανατροπής συθέμελης , μιας , οικονομικής οργανώσεως αδιαφορώντας αν με την μετατροπή αυτή θα παραμερισθούν και χρήσιμα πράγματα. Παράλληλα πρέπει να γνωρίζουν ότι το κίνημα μας δεv θα επιτρέψει ποτέ να το επισκιάσουν τα συμφέροντα των ομάδων ή τα ταξικά συμφέροντα που φωλιάζουν κάτω από την επιφανειακή διαίρεση της , δεξιάς , και της , αριστεράς ».

Από αυτό το μικρό τμήμα της διακηρύξεως των Ισπανών φαλαγγιτών , μας φανερώνεται με ένα καθαρό τρόπο το πως σκέφτονταν και σκέφτονται οι "ορθόδοξοι" εθνικοσοσιαλιστές για το συγκεκριμένο ζήτημα.


Σωστές Κρίσεις Λάθος Συμπεράσματα.


Ο Πρίμο ντε Ριβέρα στην προκειμένη περίπτωση , είναι σωστός στην κρίση του για τις έννοιες δεξιά και αριστερά. Όντως , η δεξιά θέλει και αγωνίζεται για την διαιώνιση του υπάρχοντος οικονομικού συστήματος, που είναι ο καπιταλισμός. Από την άλλη , όντως , η αριστερά θέλει το γκρέμισμα αυτού του συστήματος συθέμελα , γιατί ο πραγματικός σοσιαλισμός μόνο με μια ριζική επανάσταση μπορεί να πραγματοποιηθεί και να πετύχει , πάνω από τα ερείπια της αστικής τάξης. ­


Ενώ λοιπόν ο Πρίμο ντε Ριβέρα έχει πολύ σωστά σταθεί και αναλύσει τις πιο πάνω έννοιες και , ως επαναστάτης , θα ήταν αναμενόμενο να ταχθεί με το μέρος της αριστεράς , είδαμε πιο πάνω ότι την αρνείται. Η αιτιολογία του , έρχεται πάλι μέσα από την ίδια διακήρυξη :


" Η πατρίδα είναι μια ολοκληρωμένη ενότητα στην οποία συμμετέχουν όλα τα άτομα και όλες οι τάξεις ουδέποτε καταγράφηκε ιστορικά σαν εναλλακτική πολιτική πρόταση πέραν της δεξιάς και της αριστεράς ".


Το πολιτικό συμπέρασμα εδώ , είναι εντελώς λανθασμένο.


Σε συνθήκες καπιταλισμού , η πατρίδα παύει να είναι μια ολοκληρωμένη ενότητα και γίνεται υποχείριο στα χέρια μιας ολιγαρχίας του πλούτου που αποτελεί την αστική τάξη.

Αυτή η συγκεκριμένη τάξη μαζί με τις κυβερνήσεις της , χρησιμοποιεί την πατρίδα και τον λαό για να εξυπηρετήσει συγκεκριμένα συμφέροντα με σκοπό την αύξηση των κερδών της.


Ο Πρίμο ντε Ριβέρα , μην έχοντας συνειδητοποιήσει τον ρόλο της αστικής τάξης που εκπροσωπείται από την δεξιά , την αναγνωρίζει , λέγοντας ότι πρέπει να υπάρχει , συμμετέχοντας μάλιστα στην ζωή του τόπου. Έτσι όμως δεν της αφαιρεί κανένα δικαίωμα. Αντί λοιπόν για τη ριζική ανατροπή του συστήματος , προτείνει ένα μεταρρυθμιστικό ρόλο, με τον απλό «έλεγχο» της κυρίαρχης τάξης.


Η ιστορική πορεία των επαναστάσεων μας διδάσκει κατά τρόπο – σαφή , ότι μόνο με την εξόντωση της κυρίαρχης τάξης ( σήμερα αστικής ) , μπορεί μια επανάσταση να προχωρήσει ανεξάρτητη ( τουλάχιστον στο εσωτερικό της χώρας ) .


Οι Φαλαγγίτες αρνούμενοι να δούνε αυτήν την πραγματικότητα "πληρώσανε" αργότερα την πίστη τους στον αντιδραστικό Φράνκο , που υπήρξε η επιλογή της άρχουσας τάξης.


Το σύστημα ανάλογα με τις περιστάσεις , μπορεί να φορέσει χωρίς κανένα δισταγμό την μάσκα του πατριώτη , η του διεθνιστή , μόνο όμως με την ανατροπή του , μπορεί να αποτελέσει γεγονός η ενότητα της πατρίδας και η λαϊκή εξουσία. Μια ανατροπή που ούτε στην Γερμανία έγινε , με αποτέλεσμα η δεύτερη επανάσταση που ζητούσαν τα ( SA ) να αποτύχει , λόγω της πλουτοκρατικής ελίτ που επεδίωξε, πιέζοντας τον Αδόλφο Χίτλερ, τη διάλυση τους.


Το σύνθημα μετά τον Πόλεμο.


Το ιστορικό και λαθεμένο αυτό σύνθημα όχι μόνο δεν έπαψε , αλλά αναπτύχθηκε και μετά τον πόλεμο. Η νίκη των συμμάχων δημιούργησε νέες συνθήκες στην Ευρώπη αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο. Οι Εθνικοσοσιαλιστές , αντί να προσαρμόσουν την τακτική τους στις νέες αυτές συνθήκες , παρέμειναν προσηλωμένοι στο ίδιο πεπαλαιωμένο και οριστικά αποτυχημένο σύνθημα.


Ενώ λοιπόν στην Δυτική Ευρώπη ο καπιταλισμός με γοργά βήματα αναπτυσσόταν διαρκώς , όταν οι ταξικές αντιθέσεις βάθαιναν με τις δημιουργίες των μονοπωλίων και των πολυεθνικών κολοσσών από την μια , και τις στρατιές ανέργων και εξαθλιωμένων μαζών από την άλλη , με τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και την διάλυση κάθε συλλογικού πνεύματος να αποτελούν μια νέα πραγματικότητα, το κίνημα , αντί να επικεντρώσει τα πυρά και την κριτική του στο κυρίαρχο σύστημα , αντιθέτως πορεύτηκε με μια αστεία αντικομμουνιστική ρητορεία και πρακτική , που βοηθούσε και έπαιζε τον ρόλο , έστω και αθέλητα , του φιλελευθερισμού.


Έτσι το ούτε δεξιά­ ούτε αριστερά , έγινε στην ουσία ΟΧΙ στην δικτατορία της Ε.Σ.Σ.Δ και ΝΑΙ στην δικτατορία του κεφαλαίου , της Ευρώπης και της Αμερικής.


Αποτέλεσμα όλης αυτής της τακτικής ήταν να δημιουργήσει σύγχυση και να συγχωνεύσει αντεπαναστατικούς συντηρητικούς κύκλους με όσους αναφέρονταν στον εθνικοσοσιαλισμό. Κάποιες φωνές πρωτοπόρες και ανεξάρτητες από την Ευρώπη , ήταν αδύναμες για να αλλάξουν την νέα νοοτροπία που είχε διαμορφωθεί.


Ταξική Πραγματικότητα ''Διαχωρισμός στο Κίνημα''.


Αυτοί που σήμερα είναι στην ουσία , οι υπέρμαχοι του συνθήματος «ούτε δεξιά ούτε αριστερά» , είναι τα ίδια τα φιλελεύθερα και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα. Τελευταία και στην χώρα μας ακούμε συχνά τους αρχηγίσκους των κομμάτων , να μιλάνε για «σπάσιμο των τειχών», να ζητάνε να «κατεβάσουμε τις κομματικές σημαίες υψώνοντας τις εθνικές» , να λένε ότι οι παλιοί διαχωρισμοί ανάμεσα σε αριστερούς και δεξιούς δεν υφίστανται πλέον. Ο λόγος προφανής.


Η Δεξιά με το οικονομικοπολιτικό κατεστημένο που εκπροσωπεί αναζητά εναγωνίως στήριξη από τα λαϊκά στρώματα , αφού οι συνθήκες του παγκοσμιοποιημένου πλέον καπιταλισμού τα έχουν τσακίσει.


Με το να λέμε και ‘’εμείς’’ το ίδιο , δεν συντασσόμαστε με την κυρίαρχη τάξη ;


Από την στιγμή που δεχόμαστε όλες τις αρνητικές συνέπειες που κουβαλά ο καπιταλισμός ( πολυπολιτισμός , φυλετικές επιμειξίες , μόλυνση του περιβάλλοντος κ.α ) , πρέπει να αναγνωρίσουμε και μια άλλη αλήθεια. Αυτή η αλήθεια είναι ότι, σε συνθήκες ελεύθερης αγοράς , θα υπάρχει και θα εντείνεται η ταξική πάλη. Την ταξική πάλη δεν την γέννησε κανείς Marx , είναι απόρροια του αντιανθρώπινου καπιταλισμού. Από την μια θα στέκουν οι εκμεταλλευτές μεγαλοαστοί (και φυσικά απάτριδες , αφού το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα) και από την άλλη οι εκμεταλλευόμενοι (εργάτες και λαϊκά στρώματα).


Και όσο θα υπάρχει καπιταλισμός δεν θα υπάρξει ποτέ ταξική και κοινωνική εκεχειρία. Να γιατί ποτέ δεν θα πέσουν τα τείχη μεταξύ δεξιάς και αριστεράς , να γιατί είμαστε αριστεροί.


Από την εποχή ακόμα της συγκρότησης των Ε/Σ και Φασιστικών κομμάτων κατά τον Μεσοπόλεμο υπήρχαν αυτές οι δυο «τάσεις» μέσα στα κινήματα. Από την μια ήταν αυτοί που δεν αναγνώριζαν την ταξική πάλη και μιλούσαν περί αφομοίωσης των τάξεων από την πατρίδα ( ουτοπικός σοσιαλσωβινισμός ) , ενώ από την άλλη μεριά οι αριστεροί Ε/Σ είχαν διαβλέψει τον κίνδυνο από την διατήρηση της άρχουσας τάξης και ζητούσαν το τσάκισμά της προς όφελος της επανάστασης ( Γκ. Στράσσερ , Ε.Ραιμ κ.α ).




Ακόμα χειρότερα αρκετό χρόνια μετά τον πόλεμο , οι «δεξιοί Ε/Σ» μαζί με ακροδεξιούς και άλλους κατ' ουσίαν φετιχιστές και δογματικούς δημιούργησαν ένα αντιδραστικό κίνημα.


Μασκαρεμένη σε εθνικοσοσιαλισμό , η ακροδεξιά θα συνεχίσει την πολιτική ταύτιση με θεσμούς του κράτους , όπως η εκκλησία , ο στρατός και η αστυνομία και θα αρκείται σε "μεγάλα" λόγια περί φυλετικής πολιτικής και διώξιμο των "λαθρομεταναστών".



Ο εθνικοσοσιαλισμός πράγματι είναι ένα κίνημα της αριστεράς. Είμαστε αριστεροί γιατί επιδιώκουμε την ολική αντίθεση με το σύστημα και την ανατροπή του καπιταλισμού μαζί με την αστική τάξη , για την σοσιαλιστική πατρίδα και οικονομία. Είμαστε αριστεροί γιατί το δίκαιο είναι με το μέρος των κολασμένων αυτής της γης γιατί εν τέλει προτιμούμε την επανάσταση από την μεταρρύθμιση.


Ο κόσμος θα γίνει καλύτερος μόνον όταν ο τελευταίος καπιταλιστής κρεμαστεί από τα έντερα του τελευταίου γραφειοκράτη.

Δημοσιεύτηκε στο τρίτο τεύχος του αριστερού φυλετικού εντύπου "Γαμμάδιον" το φθινόπωρο του 2004.