Μεταναστευτικό , ακροδεξιά και πατριωτική αριστερά.

Άρθρο που λάβαμε από ανένταχτο συναγωνιστή και το οποίο δημοσιεύουμε αυτούσιο:

του Αιτωλού.



Χαίρετε Συναγωνιστές !



Βλέπουμε ότι τις τελευταίες μέρες έχει επανέλθει στα media το θέμα των μεταναστών / εποίκων λόγω του γνωστού νομοσχεδίου της κυβέρνησης. Έχει ενδιαφέρον να προσέξουμε ότι κανείς δεν συζητά καταρχάς το γιατί (και το αν πρέπει να) βρίσκονται όλοι αυτοί εδώ μέχρι να φτάσουμε στο θέμα των πολιτικών δικαιωμάτων. Και ακριβώς αυτό είναι το θέμα για το οποίο θα ήθελα να μιλήσω, διότι πιστεύω ότι τούτο είναι κατόρθωμα της ακροδεξιάς όσο και της λεγόμενης πατριωτικής αριστεράς.


Πρώτα από όλα για να είμαστε δίκαιοι θα πρέπει να αναγνωρίσουμε στους αριστερούς πατριώτες πιο ανιδιοτελή κίνητρα από αυτά που θα αναγνωρίζαμε στους ακροδεξιούς. Εξάλλου από αυτό εδώ το βήμα έχει στηλιτευτεί πολλάκις η υποκρισία της ακροδεξιάς που ενώ φωνάζει για τους μετανάστες , για τους βομβαρδισμούς στις χώρες τους δεν λένε κουβέντα.


Όμως το κοινό σημείο των δύο αυτών πολιτικών τάσεων είναι η αμυντική στάση που τηρούν απέναντι στις επιθέσεις που δέχονται από όλον αυτό τον εθνομηδενιστικό / φιλοσιωνιστικό εσμό που ελέγχει τα πράγματα και στην δική μας πατρίδα (όπως τα ελέγχει και σε άλλες ευρωπαϊκές πατρίδες).Η αμυντική αυτή στάση έχει ως συνέπεια τις διαρκείς ήττες και υποχωρήσεις τους.


Για παράδειγμα άκουγα σήμερα γνωστό καθηγητή της Παντείου - γνωστό για τις πατριωτικές του θέσεις - να λέει ότι δεν αντίρρηση να κατέχει η κα Δραγώνα δημόσιο αξίωμα αρκεί να κατέχουν δημόσια αξιώματα και άλλοι που δεν έχουν τις εθνομηδενιστικές απόψεις της εν λόγω κυρίας !


Άραγε αναρωτήθηκε ποτέ κανείς γιατί οι κυβερνήσεις δεν κατόρθωσαν ποτέ να διαλύσουν τους οργανωμένους συνδέσμους οπαδών των ομάδων ; Πολύ απλά γιατί δεν είχαν επιχειρήματα που να πείθουν. Διότι όποτε π.χ ένας δημοσιογράφος / φερέφωνο κατηγορεί έναν οπαδό για φανατισμό, θα δείτε ότι ο οπαδός πάντα θα απαντά ότι «ναι είμαι φανατικός και είμαι υπερήφανος για αυτό». Έτσι ο δημοσιογράφος / φερέφωνο μένει με το μικρόφωνο στο χέρι, η συζήτηση τελειώνει μαζί και η προπαγάνδα.



Αντίθετα οι ανωτέρω αισθάνονται σε κάθε ευκαιρία την ανάγκη να δηλώνουν:



1) Δεν είμαστε φοβικοί : μόνο οι διανοητικά καθυστερημένοι δεν φοβούνται.


2) Δεν είμαστε ξενόφοβοι : ωραία τότε που είναι το πρόβλημα; Να έρθουν και άλλοι ξένοι.


3) Δεν είμαστε ρατσιστές : ναι, δεν είσαστε ρατσιστές εσείς , η SOS ρατσισμός, ο Λάκης, ο Μάκης και το υπόλοιπο κονκλάβιο.


4) Δεν είμαστε εθνικιστές: αλήθεια γιατί όχι; Δεν πιστεύετε στην ιδέα του Έθνους, του εθνικού κράτους; Τότε γιατί όλη αυτή η φασαρία;


5) Δεν είμαστε φασίστες : Καλώς, και τότε τι είστε; Μαρξιστές διεθνιστές ή κοσμοπολίτες φιλελεύθεροι ; τότε γιατί διαμαρτύρεστε ;



Αυτά ακούνε οι σιωνιστολάτρες εθνομηδενιστές μας και δικαίως τους λένε ότι, εντάξει αφού δεν είστε όλα αυτά, βγάλτε το σκασμό και δεχτείτε τους αλλοφύλους, την παγκοσμιοποίηση και ότι άλλο προκύψει.



Το δε καταπληκτικό είναι ότι ορισμένοι προκειμένου να στηλιτεύσουν κάποιους δημοσιογράφους / φερέφωνα που επιχειρηματολογούν ενάντια σε δημοψήφισμα σχετικό με το θέμα, τους κατηγορούν ότι προσχωρούν στη φασιστική ιδεολογία περί αυθεντίας της εξουσίας .


Μόνο που … έτσι απλά και εντελώς τυχαία ξεχνούν να πουν ότι η τελευταία εντάσσεται απολύτως αποκλειστικά σε αυτό που λέμε Εθνική Κοινωνία. Δηλαδή συναγωνιστές, δεν μπορείς να συγκρίνεις την αυθεντία του οποιουδήποτε κοινωνικού λειτουργού (βλέπε πρωθυπουργός μη εθνικού κράτους) με αυτή μιας μάνας (βλέπε ηγέτης Εθνικής Κοινωνίας) για το παιδί της, πώς να το κάνουμε !



Για το τι δε, έχει διδάξει ο μέγιστος Πλάτων, ούτε λόγος !



Η διαφορά μας λοιπόν με αυτούς είναι ότι εμείς αρνούμαστε να παίξουμε με τη σημαδεμένη τράπουλα των ιδεολογικών μας (και όχι μόνο) αντιπάλων. Κάνουμε το δικό μας παιχνίδι, πεντακάθαρο όπως και οι ιδέες μας !

Ζήτω η Νίκη !