H άνοδος του Εθνικοσοσιαλισμού.

του Gregor Strasser.

Σημείωση : Ο Gregor Strasser ( 1892 – 1934 ) διετέλεσε ηγέτης του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος στη Βόρειο Γερμανία και επικεφαλής του τμήματος Προπαγάνδας και Οργάνωσης. Ήταν εκφραστής της «αριστερής» αντικαπιταλιστικής και σοσιαλεπαναστατικής πτέρυγας μέσα στο Κόμμα.

Μετάφραση – επεξεργασία κειμένου: Αίμωνας Φωτεινός.



Παρά την απροσδόκητη αντίσταση όλων των εμπλεκομένων στο σύστημα Bruning και όλων των ανδρών της κυβέρνησης, οι πρόσφατες εκλογές είχαν σαν αποτέλεσμα την απρόσκοπτη και ακαταμάχητη άνοδο του κινήματος. Πιστεύω πως είναι καιρός η άρχουσα τάξη να παραμερίσει τους εορτασμούς και να ρίξει μια προσεκτική ματιά στις ρίζες αυτής της ανόδου.


Όταν οι άνθρωποι υποστηρίζουν σήμερα πεισματικά ότι η άνοδος των εθνικοσοσιαλιστών οφείλεται στην ,κατά κύριο λόγο, ευρύτερη δυσαρέσκεια του γερμανικού λαού, τότε θα πρέπει να ρωτήσω, από πού προέρχονται όλοι αυτοί οι δυσαρεστημένοι άνθρωποι, γιατί είναι δυσαρεστημένοι. Θα πρέπει να οφείλεται στα λάθη και τις αποτυχίες των κυβερνητικών κομμάτων πού έτυχαν της υποστήριξης τους.


Όμως αυτή δεν είναι μια επαρκής εξήγηση. Δεν είναι καν επαρκές για μένα να πω πως ο μεγάλος λόγος για την άνοδο του κινήματός μας, είναι το πρόσφατα αναγεννημένο εθνικό αίσθημα, το οποίο έχοντας τροφοδοτηθεί ακούσια και αδηφάγα για χρόνια, είναι φυσικό να αναπτύσσεται ισχυρότερα τώρα. Εδώ εμπλέκονται πολύ περισσότερα.


Η άνοδος του εθνικοσοσιαλιστικού κινήματος αποτελεί τη διαμαρτυρία ενός λαού απέναντι σ’ ένα κράτος που αρνείται σε λαϊκούς συντρόφους το δικαίωμα στην εργασία και την επανάκτηση των μέσων για τη φυσική τους βιωσιμότητα. Είναι διαμαρτυρία απέναντι σ’ ένα κράτος που επιτρέπει και νομιμοποιεί ένα οικονομικό σύστημα που χαλκεύει τη φυσική παραγωγικότητα, καίει τα σπαρτά, πετάει τον καφέ στη θάλασσα, συσσωρεύει αλόγιστα είδη πρώτης ανάγκης, και όλα αυτά με μόνο σκοπό την αύξηση των τιμών και τα κέρδη του χρηματιστηρίου.


Κύριοι κομμουνιστές , πάντα μου άρεσε η πολεμική, και κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι θα απέφευγα μια καυστική πολιτική αντιπαράθεση. Τώρα όμως που θα μιλήσω για τα φλέγοντα γερμανικά ζητήματα, και ιδιαίτερα για τη δημιουργία θέσεων εργασίας, έχω το δικαίωμα να απαιτήσω το σεβασμό σας.


Πρέπει να τονίσουμε ακλόνητα και να θυμηθούμε ( η ικανότητα για να γίνει αυτό βρίσκεται στον ενδότερο πυρήνα και ιδιοσυγκρασία του γερμανικού λαού ) ότι ο καλός Θεός παρέχει αρκετά ανά τον κόσμο ώστε να καλύπτονται οι ανάγκες ολόκληρης της ανθρωπότητας. Εάν η σημερινή παγκόσμια οικονομία δεν μπορεί να κατανείμει τον πλούτο της φύσης δίκαια, τότε αυτό το σύστημα είναι λανθασμένο και πρέπει να αλλάξει αν είναι να ζήσουν οι άνθρωποι.


Ο γερμανικός λαός αντιτάσσεται σε ένα οικονομικό σύστημα, που σκέφτεται μόνο με χρηματικούς όρους, με όρους κέρδους και μεριδίων, και που έχει ξεχάσει να σκέφτεται την εργασία και το επίτευγμα - παράγωγο.


Η μεγάλη αντικαπιταλιστική προσμονή ( όπως την ονομάζω ) που έχει καταλάβει το λαό μας, που έχει ήδη ίσως πείσει το 95% εξ’ αυτών, συνειδητά ή ασυνείδητα, είναι ενδιαφέρουσα και πολύτιμη. Δεν πρόκειται ούτε στο ελάχιστο για απόρριψη της ιδιοκτησίας που νομιμοποιείται ηθικά, που έχει αποκτηθεί από την εργασία και τη λογική χρήση των χρημάτων. Πάνω απ’ όλα δεν έχει καμιά σχέση με τις αμετροεπείς, αντιπαραγωγικές και καταστροφικές τάσεις της κομμουνιστικής Διεθνούς. Πρόκειται μάλλον για τη δυσανασχέτηση των εργαζομένων απέναντι σε ένα παρηκμασμένο σύστημα οικονομικής σκέψης. Απαιτούν από το κράτος, για να διασφαλιστεί η ακεραιότητα του ιδίου, να καταστραφούν οι σχέσεις του με τους δαίμονες του χρυσού, της παγκόσμιας οικονομίας, του υλισμού.







Ενάντια σε πρακτικές και λογικές αποκλειστικά και μόνο εξαγωγής στατιστικών και εκπτώσεων της τράπεζας του κράτους. Ώστε να βρει έναν τρόπο να διασφαλίσει μια έντιμη επιστροφή στην τίμια εργασία.



Η μεγάλη αντικαπιταλιστική λαχτάρα αποδεικνύει ότι βρισκόμαστε σε ένα μεγάλο και θαυμάσιο σημείο μεταστροφής. Την κυριαρχία πάνω στο φιλελευθερισμό και την άνοδο ενός νέου τύπου οικονομικής αντίληψης και μιας νέας όψης του κράτους.



Το εθνικοσοσιαλιστικό πρόγραμμα πλήρους εργοδοσίας.



Έχω δηλώσει ότι η ανεργία και η διασφάλιση της εργασίας είναι τα πιο επείγοντα προβλήματα, και θέλω να αδράξω την ευκαιρία και να παρουσιάσω εδώ και τώρα στο γερμανικό λαό, τα σχέδια και τις ιδέες που έχουμε αναπτύξει οι εθνικοσοσιαλιστές γι αυτά τα προβλήματα τους περασμένους μήνες.


Έχουμε πει εδώ και χρόνια ότι τα ακόλουθα προβλήματα είναι υπαρκτά στη Γερμανία: η βελτίωση της οικονομικής κατάστασης των αγροτών - λέω ειδικά των αγροτών, η αναγκαιότητα για εσωτερικό επαναπατρισμό και μείωση της μετανάστευσης προς την πόλη. Η ανάκαμψη του εμπορίου και του χρηματικού συστήματος. Η αύξηση της εσωτερικής παραγωγής, που πηγαίνει γάντι με την υποστήριξη για μια κλειστή οικονομία. Η διασφάλιση επαρκών προμηθειών τροφίμων. Η οργάνωση της εθνικής εργασίας. Η εγκαθίδρυση μιας εσωτερικής αγοράς με τη συνεργασία της βιομηχανίας. Η αναθεώρηση του νόμου μας για τη γη, και ίσως το σημαντικότερο, η διακήρυξη αυτού που αποκαλώ το καθήκον στην εργασία και την παροχή τροφίμων, που συνεπάγεται την υποχρέωση του Γερμανού λαϊκού συντρόφου να αφιερώσει όλη την εργασία του στο έθνος για την παραγωγή των ειδών πρώτης ανάγκης. Απαιτούμε την κρίση και αξιολόγηση του ατόμου ανάλογα με το βαθμό του ολοκληρωμένου επιτεύγματός του. Είτε είναι κυβερνητικός σύμβουλος, είτε ανειδίκευτος εργάτης δεν έχει καμία σημασία.


Όταν επιστρέφουμε στη διασφάλιση της εργασίας, σύμφωνα με το πρόγραμμα πλήρους εργοδοσίας, πρόταση του μεγαλύτερου γερμανικού κόμματος, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε στο μυαλό μας ότι πρόκειται για κάτι που έρχεται σε αντίθεση με την παρούσα σκέψη. Στον κόσμο υπάρχουν δύο αιώνιες αξίες από τις οποίες απορρέουν όλα όσα χρειαζόμαστε, όλα όσα έχουμε και όλα όσα μπορούμε να δημιουργήσουμε , ο φυσικός πλούτος και η εργασία. Με λίγα λόγια όλες οι διακηρύξεις του τύπου: «Το Κεφάλαιο δημιουργεί την εργασία», είναι λανθασμένες.



H εργασία δημιουργεί το κεφάλαιο !



Δύο πράγματα είναι απαραίτητα για να προσεγγίσει κανείς τη διασφάλιση της εργοδοσίας επαρκώς, διασαφηνίζοντας την όλη κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο λαός. Καταρχήν το άρθρο 163 του συντάγματος της Βαϊμάρης πρέπει να αλλάξει. Πιστεύω πως καταδεικνύει τη συνειδητή δειλία της δημιουργίας του συντάγματος, το ότι στο άρθρο 163 υιοθετήθηκε απλά η φράση ότι κάθε Γερμανός θα έπρεπε να έχει το δικαίωμα στην εργασία. Αυτή η χρήση ήδη εξέφραζε την ανικανότητα και την απροθυμία αυτών των ανθρώπων να κατευθύνουν το κράτος και την οικονομία σύμφωνα με τις οργανικές ανάγκες και να προσφέρουν εργασία σε όλους όσους επιθυμούν έντιμα να εργαστούν. Το άρθρο 163 θα πρέπει να αλλάξει, εν γνώσει όλων των συνεπειών αυτής της αλλαγής, ώστε να μπορούμε να πούμε ότι κάθε Γερμανός πρέπει να έχει το δικαίωμα στην εργασία.


To άρθρο 163 του συντάγματος που διακηρύσσει το δικαίωμα στην εργασία, θα πρέπει να συμπληρωθεί με τη δεύτερη απαίτηση, που διατύπωσα νωρίτερα, της υποχρέωσης στην εργασία και τη χρησιμοποίηση της εργασίας για το γενικό καλό. Από την εργασία προέρχονται τα απαραίτητα αγαθά για τη ζωή: τροφή, στέγη, ενδυμασία, φως και ζεστασιά. Η εργασία, όχι το κεφάλαιο είναι ο πλούτος ενός λαού. Όλα προέρχονται από την εργασία. Γι’ αυτό το λόγο, όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με το πρόβλημα της διασφάλισης της εργοδοσίας, το κράτος δε θα πρέπει ποτέ να ρωτάει αν υπάρχουν χρήματα. Υπάρχει μία και μόνη ερώτηση που πρέπει να τεθεί: Πως θα έπρεπε να χρησιμοποιηθούν τα χρήματα;



Πάντα υπάρχουν αρκετά χρήματα για την παροχή θέσεων εργασίας, και η τελευταία λύση είναι απλά η επέκταση της πίστωσης, που δικαιολογείται απολύτως και είναι παραγωγική με όρους οικονομίας. Τουλάχιστον είναι το ίδιο δίκαιο και σωστό όσο ο αργυρούς πληθωρισμός σας, και τουλάχιστον τόσο αποτελεσματικό και τόσο ασφαλές όσο τα παγωμένα ρωσικά σας δάνεια, και ασφαλέστερο από τα χρήματα που χρησιμοποιήσατε για τη σταθεροποίηση των γερμανικών τραπεζών. Στη διασφάλιση της εργοδοσίας η ερώτηση που προκύπτει μπορεί να είναι μόνο η εξής: «Από πού αρχίζουμε;».



Θα πρέπει να βρεθεί το σημείο εκκίνησης. Σχετικά μ’ αυτό θα πρέπει να ειπωθούν τα ακόλουθα: Για την ικανοποίηση των πιο σημαντικών ανθρώπινων αναγκών, την ανάγκη της σίτισης , η Γερμανία εξακολουθεί να είναι εξαρτημένη από ξένες χώρες. Αλλά σε τελική ανάλυση ένας λαός που είναι εξαρτημένος από ξένες χώρες δεν είναι ποτέ σε θέση να λύσει τα διεθνή προβλήματά του, το πρόβλημα της ελευθερίας, σύμφωνα με τα δικά του κριτήρια. Με άλλα λόγια: Πρέπει να καταστήσουμε δυνατή την παραγωγή σε γερμανικό έδαφος των απαραίτητων τουλάχιστον αγαθών για ολόκληρο το λαό. Θα έπρεπε ήδη να το είχαμε κάνει, πριν αυξηθεί η ανεργία στα σημερινά επίπεδα: θα έπρεπε να το κάνουμε ως απάντηση στη συνθήκη των Βερσαλιών , που συρρίκνωσε το ζωτικό μας χώρο και γι’ αυτό αυτομάτως δημιούργησε την ανάγκη για μια επανασύνταξη της αγροτικής παραγωγής.



Eπιπλέον χρειαζόμαστε στη Γερμανία μια ευρείας κλίμακας στεγαστική και πληθυσμιακή πολιτική, πράγμα που σημαίνει, την εκκένωση των μεγαλουπόλεων. Οι πόλεις ήδη συρρικνώνονται, πράγμα που δείχνει ότι η έμφυτη δύναμη του λαού, το ασυνείδητό του, αρχίζει να επιστρέφει στο φυσικό, σωστό και οργανικό τρόπο ζωής. Δε χρειάζεται να εξετάσω βαθύτερα αυτό το ζήτημα και τις περιπλοκές του. Σε τελική ανάλυση το πρόβλημα της στέγασης είναι το μεγαλύτερο κοινωνικό πρόβλημα. Δεν είναι εφικτό για ένα άτομο που είναι αναγκασμένο να ζει σε μια ταπεινή, κρύα, σκοτεινή τρύπα ενός διαμερίσματος μιας μεγαλούπολης να έχει συναίσθηση των πολιτικών αναγκών του λαού του, της ομορφιάς της φύσης ή των πολύτιμων και ακόμα ανέξοδων τρόπων, με τους οποίους θα μπορούσε να βελτιώσει τα πάντα στη ζωή του. Πρέπει να προσφέρουμε σ’ αυτή την ανάγκη χτίζοντας, στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό οικοδομικά συγκροτήματα, αποτελούμενα από προσωπικές οικείες.



Η κατεύθυνση προς την οποία θα πρέπει η ελεύθερη εργασία στη Γερμανία να κινηθεί, έχει επισημαθεί ξεκάθαρα: Μας υποδεικνύεται από την ίδια μας την οικονομία, από τις ανάγκες του λαού μας: Αυξημένη παραγωγή τροφίμων και η επίτευξη μιας σωστής πολιτικής οικοδόμησης και στέγασης, από την οποία θα μεταβούμε σε μια εκπληκτική θεώρηση της αγοράς εργασίας, μέσω της καταβολής των μισθών, αυξάνοντας έτσι την αγοραστική δύναμη καθώς επίσης παρέχοντας ύλη, η οποία σε τελική ανάλυση πάντα γεννάει ένα υψηλό ποσοστό πληρωμών. Στη δημιουργία της ανάπτυξης προσωπικών κατοικιών, εάν κανείς κοστολογούσε την καθεμία με 5000 μάρκα, το 65% συμπεριλαμβανομένων των πάντων, είναι πληρωμές. Όμως οι πληρωμές παρέχουν τη δυνατότητα επαναπορρόφησης των ανέργων.


Τότε το επίδομα ανεργίας εκλείπει. Τα έξοδα κοινωνικής ασφάλισης και όλα αυτά μπορούν μετά να πληρωθούν πάλι από τον ίδιο τον εργάτη που έχει προσληφθεί. Ένα τεράστιο βάρος στο θησαυροφυλάκιο θα μετριαστεί έτσι. Αλλά για να το πετύχουμε αυτό πρέπει να απορρίψουμε τον υπ’ αριθμόν ένα κανόνα που εμφανίζεται συχνά στις συμφωνίες του οικονομικού συμβουλίου: Αναφέρομαι στο σύνθημα του αποπροσανατολισμένου κεφαλαίου. Υπάρχουν ακόμη άνθρωποι, εντελώς μολυσμένοι από τη φιλελεύθερη σκέψη, που παίρνουν την εξής θέση: Αν δημιουργήσω περισσότερες θέσεις εργασίας με όρους διευρυμένης πίστωσης, αυξάνοντας την παροχή χρημάτων σε έναν τομέα της γερμανικής οικονομίας, τότε αυτά τα χρήματα θα υπολείπονται σε έναν άλλο τομέα.


Για το σημερινό άνθρωπο είναι σχεδόν ασύλληπτη αυτή η ιδέα, γιατί η εργασία δημιουργεί νέα εργασία με μια αιώνια, σταθερή και συνεχή ακολουθία. Κάθε προσληφθέν άτομο, συνεπάγεται την πρόσληψη τουλάχιστον άλλου ενός ατόμου. Μια οικονομική αρχή που είναι γενικότερα αποδεκτή στις μέρες μας! Έτσι δεν μπορεί να υφίσταται αποπροσανατολισμένο κεφάλαιο!