Ο Λύκος της Ερήμου: Ο συνταγματάρχης Muammar Qaddafi είναι νεκρός.

του Αλεξόπουλου Στέλιου.

Παρόλο τις όποιες διαφωνίες με τις ιδέες, τις ενέργειες του Muammar Qaddafi καθώς και τις κινήσεις του όλα αυτά τα χρόνια στην Λιβύη, οφείλουμε να τονίσουμε προς κάθε κατεύθυνση ότι ως ηγέτης της χώρας του έπεσε πολεμώντας, δεν εγκατέλειψε την πατρίδα του, και αντιστάθηκε μέχρι το τέλος στους Αμερικανοσιωνιστές και τα τσιράκια τους.

Οι λεγόμενοι «αντιστασιακοί» αντάρτες όχι μόνο δεν εκπροσωπούν τον λαό της Λιβύης αλλά είναι γέννημα θρέμμα της Al Qaida και στο μέλλον αυτό θα αποδειχτεί περίτρανα. Ας μην ξεχνάμε ότι η μεγάλη πλειοψηφία των φυλών της περιοχής στήριξε το καθεστώς με φανατισμό και ο στρατός της Λιβύης παρόλο τις όποιες αδυναμίες του εξέπληξε τους πάντες με το μαχητικό του πνεύμα και τις νικηφόρες μάχες κατά την διάρκεια του πολέμου. Κύριος υπεύθυνος για την εισβολή στην Λιβύη είναι ο Σαρκοζί αυτός ο παμπόνηρος Ιουδαίος που κυβερνάει σήμερα την Γαλλία και αποτελεί το πιστό φιλαράκι πολλών ελλήνων πολιτικάντηδων. Οι Σιωνιστές δεν ξεχνούν ποτέ και πάντα επιλέγουν να εκδικηθούν όλους αυτούς που τους αντιστάθηκαν στο παρελθόν. Σημαντική η ευθύνη των ελλήνων πολιτικών και στρατιωτικών για την υποστήριξη τους στους Σιωνιστές του ΝΑΤΟ που εισέβαλλαν σε μια ανεξάρτητη χώρα μόνο και μόνο για να καρπωθούν οι καπιταλιστές τα πλούσια κοιτάσματα πετρελαίου.

Δυστυχώς ο συνταγματάρχης Qaddafi όλα αυτά τα χρόνια δεν τήρησε στο σύνολο τους ως όφειλε τις αρχές της Λιβυκής Επανάστασης. Το στενό του οικογενειακό περιβάλλον ξέχασε πολύ γρήγορα τις όποιες επαναστατικές ιδέες και ο ίδιος επαναπαυόμενος από την πλήρη κυριαρχία του στην χώρα διάλεξε να συνάψει συμμαχίες με τον ίδιο τον διάβολο … Υπήρξε στο παρελθόν φίλος των Παλαιστινίων, φανατικός εχθρός του Ισραήλ και θαυμαστής του προέδρου Nasser. Συμμετείχε στο κίνημα των «ελεύθερων αξιωματικών» και στήριξε τον Αραβικό Εθνικισμό ως αντίβαρο στον Σιωνισμό. Αυτός ήταν και ο λόγος που με το πραξικόπημα της 1ης Σεπτεμβρίου του 1969 ανέτρεψε τον μονάρχη ο οποίος κρατούσε φιλική στάση προς το Ισραήλ. Άμεσα η νέα εθνικιστική ηγεσία έκλεισε τις αμερικανικές και βρετανικές βάσεις στην χώρα.

Οι ατυχείς πολεμικές συρράξεις με γειτονικές χώρες, η εχθρική διάθεση του καθεστώτος προς πληθυσμούς της χώρας που δεν είχαν αραβική καταγωγή, ο καταναλωτισμός και η επίδειξη πλουτισμού που προώθησε το στενό οικογενειακό του περιβάλλον οδήγησε κάποιους Λίβυους στο να αλλάξουν άποψη για την επανάσταση και τον ηγέτη της. Σε πολλά θέματα ακολούθησε μια ριψοκίνδυνη πολιτική χωρίς να υπολογίζει τις όποιες συνέπειες. Υπήρξε βασικός χρηματοδότης του Αυστριακού εθνικιστή Jörg Haider ενώ δεν δίστασε να εκφράσει την αλληλεγγύη του προς τους ορθόδοξους Σέρβους της Βοσνίας κατά την διάρκεια του πολέμου, καθώς και την υποστήριξη του προς την Σερβία απέναντι στους Αλβανούς του Κοσσόβου και του UCK. Υποστηρικτής μετά το '84 της Κύπρου στους κύκλους του ΟΗΕ, στενός φίλος του Hugo Chávez και ο κύριος εμπνευστής μιας μελλοντικής αφρικανικής ένωσης η οποία θα είχε ως στόχο την δημιουργία ενός μετώπου απέναντι στις ΗΠΑ. Αμέτρητα τα ένοπλα κινήματα και οι ομάδες που υποστήριξε όλα αυτά τα χρόνια και ανάμεσα σε αυτές πολλές που ήταν με διαφορετικό ιδεολογικό προσανατολισμό.

Στήριξε οικονομικά τις Ερυθρές Ταξιαρχίες, τον Ιρλανδικό IRA, της Γερμανική RAF και έδωσε χείρα βοηθείας σε κινήσεις που διάλεξαν τον ένοπλο αγώνα απέναντι στον ιμπεριαλισμό. Δημιούργησε γυναικεία στρατιωτική ακαδημία αναβαθμίζοντας την θέση της γυναίκας στην χώρα του. Κατά την διάρκεια των τελευταίων ετών είχε σχεδιάσει να αλλάξει ριζικά την οικονομική πολιτική της Λιβύης, προωθούσε τεράστια αρδευτικά έργα για την στήριξη της γεωργίας ενώ παράλληλα το εξωτερικό χρέος της χώρας ήταν μηδαμινό. Πολλοί πιστεύουν ότι αυτός ήταν και ο κύριος λόγος της εισβολής. Ακολούθησε μια αλλοπρόσαλλη πολιτική σε πολλά εσωτερικά θέματα όπως η στρατολόγηση ξένων μισθοφόρων και η παραχώρηση δικαιωμάτων σε ξένες εταιρείες. Αυτά ήταν και τα λάθη που άνοιξαν την όρεξη στους ευρωπαίους καπιταλιστές οι οποίοι όταν συνειδητοποίησαν ότι το καθεστώς έχει χάσει προ πολλού τα επαναστατικά του στοιχεία προώθησαν ομάδες αντιφρονούντων που είχαν εκπαιδευτεί από την CIA. Οι καταλληλότεροι δεν ήταν άλλοι από τους Ισλαμιστές και Μοναρχικούς - που τόσο θαυμάζουν οι θαμώνες του ελληνικού indymedia - και οι οποίοι έχουν ως κύριο ιδεολογικό στοιχείο τον ισλαμικό φονταμενταλισμό και την σαρία.

Το τέλος βρήκε τον ηγέτη της Λιβύης βαριά τραυματισμένο από επιθετική χειροβομβίδα να προσπαθεί να αντισταθεί μόνος με ένα πιστόλι στο χέρι, απέναντι σε δεκάδες αλαλάζοντες Ισλαμιστές που συντηρεί και προωθεί το ΝΑΤΟ και οι Αμερικανοί. Πραγματοποίησε αυτό που είχε υποσχεθεί ότι δηλαδή θα πέσει μαχόμενος απέναντι στον εχθρό. Δεν παρακάλεσε κανέναν, δεν έφυγε από την χώρα, δεν υπέκυψε στις επιταγές Αμερικανών και Ευρωπαίων καπιταλιστών και παρόλο τις όποιες δεδομένες διαφωνίες που μπορεί να έχουμε απέναντι στο καθεστώς της Τζαμαχιρίγια οφείλουμε να αναγνωρίσουμε την γενναιότητα του.

Το λιντσάρισμα και  η εν ψυχρώ δολοφονία καθώς και  η διαπόμπευση του νεκρού αρχηγού της Λιβυκής επανάστασης είναι ένα ακόμα δείγμα της δημοκρατικής ηθικής, ακόμα και όταν αυτή λαμβάνει μέρος στην έρημο της Λιβύης.