Κανόνες εμπλοκής.

του Δημητρίου Κόκκινου.


Για να διαβάζεις αυτές τις γραμμές είσαι Εθνικοσοσιαλιστής ή τουλάχιστον φλερτάρεις με την Ιδέα.

Αν θεωρείς τον εαυτό σου «δημοκράτη» δεν με ενδιαφέρεις, δεν θα καταλάβεις τίποτε.

Όταν και αν ωριμάσεις ίσως επανέλθεις. Προς το παρόν δεν με ενδιαφέρεις.

Μπορεί να είσαι και εχθρός βέβαια αλλά θα πω πράγματα που ξέρεις, άρα και πάλι δεν με νοιάζει ...


Μιλώ λοιπόν σε σένα εθνικοσοσιαλιστή.

Ξεκίνα λοιπόν διαβάζοντας πρώτα αυτό εδώ:

http://mavroskrinos.blogspot.com/2009/01/19.html

που είναι γενικές αρχές (που γενικά ισχύουν) κι ύστερα συνέχισε το διάβασμα σε αυτό το άρθρο, γιατί σήμερα θα ψάξουμε να βρούμε τους κανόνες εμπλοκής που ισχύουν τώρα ...


Το έκανες ;

Πάμε λοιπόν...


Σήμερα περισσότερο από ποτέ το πεδίο της μάχης είναι χαώδες. Η τεράστια ροή πληροφορίας δεν κάνει τίποτε άλλο από το να σε συσκοτίζει με αποτέλεσμα να μην ξέρεις αν ο διπλανός σου είναι εχθρός ή φίλος παρά μόνο όταν είστε σε απόσταση ξιφολόγχης ...

Η διπλανή μονάδα που αυτοπροσδιορίζεται ως πατριωτική, εθνικιστική, αυτόνομη ή εθνικοσοσιαλιστική δεν ξέρεις αν είναι ρουφιάνοι της ασφάλειας, απογοητευμένοι πασόκοι, κουκουέδες με προβιά πατριώτη ή πρακτοράκια της mossad.

Κι όμως εσύ σε αυτό το περιβάλλον, με τις αποκομμένες φιλικές μονάδες πρέπει:

α. να επιβιώσεις και β. να νικήσεις.

Αν δεν θες να νικήσεις πήγαινε σπίτι σου, κάποια στιγμή θα λογαριαστείς με τη συνείδηση, δεν χρειάζεται να μας εμποδίζεις κιόλας ...

Αν δεν θες να επιβιώσεις και πάλι δεν σε θέλουμε γιατί θα πάρεις και μας μαζί σου ...

Και στο κάτω κάτω αν έχεις αποφασίσει πως δεν θες την ζωή σου ζώσου με μερικά μασούρια δυναμίτη κι άντε γίνε ξεκάθαρο παράδειγμα παίρνοντας κάμποσους μαζί σου.


Αν όμως θες να νικήσουμε, μάθε πρώτα να επιβιώνεις ...

Είμαστε λοιπόν σκόρπιοι. Άλλοι το παλεύουν διαμέσου εκλογών, άλλοι στήνουν βιβλιοπωλεία, άλλοι καβαλάνε άλογα, άλλοι τραβάνε στα βουνά, άλλοι στήνουν ιστοσελίδες, άλλοι βαράνε τύμπανα και κιθάρες ...


Σεβαστοί όλοι, αλλά είμαστε σκόρπιοι. Και μεταξύ μας ; έτσι πρέπει ...

Δεν είμαστε εκατοντάδες χιλιάδες είμαστε μερικές εκατοντάδες σκέτο. Οπότε δεν μας παίρνει να μπερδευόμαστε και να την μπουμπουνίζουμε ο ένας στον άλλο.

Ίσα ίσα όταν ακούμε τον άλλο να φωνάζει: "Ντου συντρόφια !" πρέπει να τρέχουμε όλοι να βοηθήσουμε ...

Αυτό στον πόλεμο λέγεται τοπική υπεροχή. Μπορεί να μην μπορούμε (τώρα) να τους επιτεθούμε παντού αλλά δεν σημαίνει πως δεν μπορούμε να συντονιστούμε και να την πέσουμε σε ένα σημείο που ο εχθρός είναι αδύναμος.

Και δεν εννοώ (μόνο) μια πεζοδρομιακή σύγκρουση αλλά και την παρουσία μας σε μια συνέλευση, την παρέμβαση σε ένα εργατικό θέμα, σε ότι τέλος πάντων είναι το πεδίο που εμείς θα διαλέξουμε ...

Γιατί δεν ξέρω αν σας το είπα, αλλά από την εποχή που οι άνθρωποι πολεμούσαν με πέτρινα μαχαίρια για να είσαι νικητής έπρεπε να επιλέξεις το πεδίο της μάχης και το χρόνο ...

Οπότε και λίγοι που είμαστε αν διαλέγουμε εμείς που θα δώσουμε και πότε θα δώσουμε την μάχη, έχουμε δηλαδή την πρωτοβουλία και δεν μας σέρνει ο οχτρός εκεί που θέλει έχουμε καλές πιθανότητες.

Όχι βεβαιότητα, καλές πιθανότητες ...

Και πρέπει να μείνουμε σκόρπιοι για να μην γνωρίζει ο εχθρός τι κάνουμε και να μην μπορεί να μας εξοντώσει με την μία ...

Αν μαζευτούμε όλοι σε ένα μέρος ο εχθρός ξέρει τι κάνουμε και με ένα καλό "βομβαρδισμό" μπορεί να σε εξολοθρεύσει. Πλήρως.

Το να είσαι σκόρπιος στον πόλεμο λέγεται διασπορά ...

Στον δικό μας Αγώνα μεταφράζεται στο ότι αν μαζευτούμε όλοι σε μια οργάνωση με προδοτική ηγεσία, ένας ρουφιάνος στην πόρτα ή μέσω της πρόθυμης «γκόμενας», η Κρατική Ασφάλεια θα ξέρει ακόμη και το που κατουράς.

Κι ένας στρατιώτης πρέπει να κρύβει από τον εχθρό ακόμη κι αυτό.

Αν όμως είμαστε παντού, δηλαδή σε σωματεία και συλλόγους, μπαράκια και σχολές, γήπεδα και βιβλιοπωλεία ο εχθρός δεν θα ξέρει που να στρέψει το «μάτι του Σάουρον» κι ακόμη κι αν η μπόμπα πέσει στο διπλανό χαράκωμα το παραδιπλανό θα την γλιτώσει ...

Άσε που άνετα μπορεί να έχουμε φτιάξει και κάμποσα άδεια χαρακώματα, έτσι για να τους μπερδεύουμε ...

Μην ξεχνάτε πως στην Σερβία οι Αμερικάνοι βομβάρδισαν χιλιάδες σερβικά άρματα μάχης που ήταν φτιαγμένα από ντενεκέδες, με πυραύλους αξίας εκατοντάδων χιλιάδων δολλαρίων ...

Νικάς με όλα αυτά ; Όχι. Μένεις ζωντανός απλά ...

Άντε κάνεις καμιά κατσιαπλιάδικη επίθεση, ίσα για να εκτονώνεσαι εσύ και να μένει σε εγρήγορση ο εχθρός.

Τι χρειάζεται για να πετύχεις την Νίκη ;

Συντονισμός ...

Άτυπα, χαλαρά, χωρίς δεσμεύσεις, χωρίς ηγεσίες, με πολλούς τρόπους, με το διαδίκτυο, το έντυπο, το sms, το FB, το twitter. Θα βρούμε τρόπο, ξύπνια παιδιά είμαστε.

Το μόνο που χρειάζεται είναι να μελετούμε την Ιδέα, να οξύνουμε την μαχητικότητα μας και να βαθαίνουμε το μίσος μας.

Δεν χρειαζόμαστε σε αυτή την φάση πυραμιδοειδή δομή, ο Πόλεμος μας είναι αντάρτικο.

Ηγεσίες, διαταγές και κάθετη δομή θέλει ο μετωπικός πόλεμος και αν τον δοκιμάσουμε σήμερα ή είμαστε βαλτοί του Κράτους ή έχουμε αποφασίσει να πεθάνουμε ...

Άρα άχρηστοι καθότι δεν θα νικήσουμε ...