Απελευθέρωση.

Απόσπασμα από το "Metaphysics of War" του Julius Evola

Στις ήρεμες και οργανωμένες περιόδους της ιστορίας, αυτή η σοφία είναι προσιτή μόνο από μερικούς εκλεκτούς, καθώς υπάρχουν τόσες πολλές περιστάσεις στις οποίες μπορεί να παραδοθεί και να βυθιστεί κάποιος, να θεωρήσει πως το εφήμερο είναι σημαντικό, να λησμονήσει την αστάθεια και την παροδικότητα της φύσεως των πραγμάτων. Πάνω σε τούτην την βάση έχει οργανωθεί αυτό που μπορούσαμε ευρύτερα να αποκαλέσουμε αστική νοοτροπία: είναι η ζωή που δεν γνωρίζει ούτε βάθη ούτε ύψη, αναπτύσσει ενδιαφέροντα, προσκολλήσεις, επιθυμίες και πάθη, τα οποία, όσο σημαντικά και αν φαίνονται υπό το πρίσμα μιας επίγειας θεωρήσεως, καθίστανται ανούσια και σχετικά υπό το πρίσμα μιας υπερ - ατομικής και πνευματικής θεωρήσεως, η οποία αποτελεί και την πρέπουσα για κάθε άξια, ανθρώπινη ύπαρξη. [...]

Από την μια μέρα στην άλλη, ακόμα και από ώρα σε ώρα, λόγω (π.χ.) κάποιου βομβαρδισμού, ο καθείς μπορεί να χάσει το σπίτι του και όλα όσα αγαπούσε, όλα όσα με τα οποία ήταν δεμένος, τα αντικείμενα της πιο βαθειάς του τρυφερότητος. Η ανθρώπινη ύπαρξη καθίσταται σχετική - συνειδητοποίηση τραγική και σκληρή, μπορεί όμως να αποτελέσει την αρχή μιας καθάρσεως και το μέσο για να έρθει στο φως το μόνο πράγμα που δεν γίνεται να υποτιμηθεί και να καταστραφεί. Θα πρέπει να έχουμε κατά νου πως, για αρκετούς και περίπλοκους λόγους, η προκατάληψη που συνδέει κάθε αξία με την αμιγώς ατομική και επίγεια ανθρώπινη ζωή έχει διαδοθεί και έχει ριζώσει βαθειά - μια προκατάληψη η οποία σε άλλους πολιτισμούς ήταν και παραμένει σχεδόν άγνωστη.


Εν προκειμένω, το γεγονός ότι, κυρίως η Δύση είναι αυτή που ασπάστηκε τον Χριστιανισμό είχε μόνο μικρή επίδραση• ολόκληρο το δόγμα της μεταφυσικής υπάρξεως του Πνεύματος και της επιβιώσεώς του πέραν τούτου του κόσμου δεν αποδυνάμωσε τούτη την προκατάληψη• δεν οδήγησε στο να αξιοποιηθεί, από έναν ικανό αριθμό όντων στην καθημερινή, συναισθηματική και βιολογική τους ύπαρξη, η γνώση Αυτού που η αρχή του δεν συμπίπτει με την γέννηση ούτε το τέλος του στον θάνατο. Αντ’ αυτού, οι άνθρωποι έχουν προσκολληθεί σπασμωδικά σ’ αυτό το μικρό κομμάτι του Όλου που αντιστοιχεί στην σύντομη περίοδο της υπάρξεως του ατόμου και έχουν προσπαθήσει με κάθε τρόπο να αγνοήσουν το γεγονός ότι η αγκίστρωση της προσωπικής ζωής από την πραγματικότητα είναι τόσο ισχυρή όσο και το κράτημα από μια δέσμη χορταριού από την οποία πιάνεται κάποιος προκειμένου να σωθεί και να μην τον παρασύρει το ορμητικό ρεύμα.

Εγείρεται ακριβώς αυτή η συνειδητοποίηση, όχι ως κάτι εγκεφαλικό και λατρευτικό, αλλά ως μια ζώσα πραγματικότητα και ως λυτρωτικό συναίσθημα πως ο,τιδήποτε σήμερα είναι τραγικό και καταστροφικό, μπορεί να έχει, τουλάχιστον για τους αρίστους εξ ημών, δημιουργική αξία. Δεν προωθούμε την αδιαφορία ή έναν κακώς εννοούμενο στωικισμό. Πέρα απ’ αυτό:είναι θέμα συνειδητοποιήσεως και εξελίξεως της αίσθησης της αποσπάσεως από τον εαυτό, από τα πράγματα και από τα άτομα, η οποία θα ενσταλάξει εντός μας μια ήρεμη και ασύγκριτη βεβαιότητα, και ακόμα, όπως έχουμε αναφέρει προηγουμένως, μιαν ακατανίκητη δύναμη. Είναι σαν να απλοποιούμε τον εαυτό μας, απεκδύοντάς τον από την κατάσταση της διαρκούς αναμονής, με σταθερό και συγκεντρωμένο νου, έχοντας συνειδητοποιήσει ότι υπάρχει κάτι πέρα από κάθε ύπαρξη. Όντας σε τούτη την κατάσταση, θα αναδυθεί και η δυνατότητα της διαρκούς επανεκκινήσεως από το τίποτα (ex nihilo) με νέο και διαυγή νου, λησμονώντας τι έχει υπάρξει και τι έχει χαθεί, εστιάζοντας μόνο σε ό,τι θετικά και δημιουργικά μπορεί ακόμα να γίνει.

Η ριζική καταστροφή του «αστού» που ενυπάρχει σε κάθε άνθρωπο, είναι δυνατή σε τούτες τις μέρες τις παρακμής περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Σε τέτοιες εποχές, ο άνθρωπος μπορεί να ξαναβρεί τον εαυτό του, μπορεί να σταθεί έξω από τον εαυτό του και να συνηθίσει να αντικρίζει τα πράγματα από την αντίπερα όχθη, έτσι ώστε να αποκατασταθεί η σπουδαιότητα και η ζωτική σημασία στα όντως σπουδαία και ουσιώδη πράγματα: στην σχέση μεταξύ της ζωής και ό,τι υπερβαίνει την ζωή, μεταξύ του ανθρώπινου και του Αιωνίου, μεταξύ του Εφήμερου και του Άφθαρτου.

Και το να βρει κανείς τρόπους, πάνω και πέρα από απλούς ισχυρισμούς και τεχνάσματα, για να βιώσει θετικά αυτές αξίες και το να βρει μια δυναμική έκφρασή τους στον μεγαλύτερο δυνατό αριθμό ατόμων σ’ αυτές τις κρίσιμες ώρες, είναι αδιαμφισβήτητα ένας εκ των βασικών στόχων της πολιτικο - πνευματικής ελίτ του έθνους μας.

Μετάφραση - απόδοση: Τίσις

πηγή