Περί ανεργίας (άρθρο του Συναγωνιστή Ιωάννη Γιαννόπουλου)

Εάν η εργασία είναι καθήκον του πολίτου έναντι του Συνόλου, καθήκον του Συνολικού κράτους έναντι του πολίτου είναι η εις αυτόν παροχή εργασίας. Το Κράτος είναι εκείνο , το οποίο οφείλει να οργανώσει κατά τέτοιο τρόπον τρόπον την Οικονομίαν του  ώστε κάθε πολίτης να δύναται εύκολα να βρίσκει εργασίαν. 

Η ύπαρξις ανεργίας και υποαπασχολήσεως αποτελεί ένα από τα χαρακτηριστικότερα γνωρίσματα της φιλελεύθερης οικονομίας, όπως είναι και η μετανάστευσις, το χαμηλόν κατά κεφαλήν εισόδημα και η συσσώρευσις υπερόγκων κεφαλαίων εις τα χέρια των ολίγων. Η ανεργία και η υποαπασχόληση είναι ολέθριον φαινόμενον δια την κοινωνική οικονομία. Δι’ αυτού πρώτα χάνονται τα αγαθά, τα οποία οι άνεργοι θα παρήγαγον αν εργάζοντο, ως και οι φόροι τους οποίους αυτοί θα κατέβαλλον στο Κράτος. Δεύτερον μειώνεται το κατά κεφαλήν  εισόδημα, εφ’ όσον οι άνεργοι και οι υποαπασχολούμενοι ζούνε εις βάρος των εργαζομένων. Και τρίτο, το Κράτος πληρώνει μεγάλα ποσά εις τα επιδόματα ανεργίας.

Το πρόβλημα της ανεργίας αντιμετωπίζεται σπασμωδικώς ή και καθόλου υπό του φιλελεύθερου κράτους με ανοήτους μεθόδους, όπως της μειώσεως των ωρών εργασίας και δια της εθνικώς εγκληματικής τακτικής της προωθήσεως πολιτών προς μετανάστευση. Το εθνικό σοσιαλιστικό κράτος κτυπά αντιθέτως την  ανεργίαν στις ρίζες της δια της αυξήσεως των υπαρχουσών εργασιών και της μεγαλυτέρας παραγωγικότητος αυτών. Εις το φιλελεύθερο κράτος υπάρχουν εκείνα τα είδη των εργασιών, τα προϊόντα των οποίων έχουν κόστος χαμηλότερον του των εκ του εξωτερικού αντιστοίχως εισερχομένων, και το επιτυγχανόμενον κέρδρος των οποίων κρίνεται υπό των επιχειρηματικών ως το αξιολογότερον. Με αυτόν τον τρόπο απομένει άνευ εργασίας τόσος αριθμός πολιτών, όση η διαφορά του διαθέσιμου εργατικού δυναμικού της χώρας μείον τους απασχολούμενους εις τας ως άνω εργασίας.

Εις το Εθνικοσοσιαλιστικό Κράτος αντιθέτως διατάσσεται η δημιουργία τόσων ακόμη εργασιών, επί πλέον των υπαρχόντων όσες απαιτούνται δια την απασχόλησιν του ανέργου δυναμικού της χώρας. Συγχρόνως τα αντίστοιχα εκ του εξωτερικού εισαγόμενα προϊόντα υφίστανται κατάλληλον δασμολογικήν επιβάρυνσιν . Για όσες εκ των προγραμματισμένων εργασιών δεν εκδηλώνεται ιδιωτική προθυμία, αναλαμβάνει την αποκλειστική των χρηματοδότηση το ίδιο το Κράτος. Με αυτόν τον τρόπο, δια μικρών αυξήσεων της τιμής ορισμένων αγαθών, επιτυγχάνεται εις την χώραν η απορρόφηση των ανέργων.

Οι δημιουργούμενες θέσεις εργασίας  εκλέγονται κατά προτίμησιν, μεταξύ εκείνων, οι οποίες είναι πολλαπλώς παραγωγικές, που έχουν δυνατότητες δια την δημιουργίαν και άλλων εργασιών, εκείνων οι οποίες χρησιμοποιούν  πολλά εργατικά  χέρια (π.χ. προϊόντα ακριβείας) και εκείνων δια τις οποίες δεν υπάρχει εισαγωγή από το εξωτερικό (π.χ. δημόσια έργα και γεωργικές βιομηχανίες). Γενικά η μέθοδος αυτή ακολουθεί τις εξής οδούς:

Α)  Άμεσος δημιουργία εργασιών υπό τους Κράτους. Διάθεση πιστώσεως δι’ εκτέλεσιν κολοσσιαίου προγράμματος κοινωφελών  έργων (οικοδομικών, οδικών, λιμενικών κλπ) τα οποία συγχρόνως δίδουν γενική ώθηση στην Εθνική Οικονομία. Ούτω π.χ. δια την μείωση της ανεργίας κατασκευάζονται σιδηροδρομικές και λοιπές συγκοινωνιακές γραμμές, οι οποίες όμως διευκολύνουν αποφασιστικώς την μεταφορά πρώτων υλών και προϊόντων για τις νεοιδρυόμενες βιομηχανίες, οι οποίες με την σειρά τους συμβάλλουν και αυτές ακόμη περισσότερον  στην εξάλειψιν της ανεργίας.

Β) Έμμεσος δημιουργία εργασιών δια υποκινήσεως της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Οικονομικές παροχές στους ιδιοκτήτας μεγάλων χώρων, δια την μετατροπήν αυτών εις πολλούς μικρότερους και την παραχώρησίν των  εις μικρούς βιοτέχνας και καταστηματάρχες (κοινοτικοποίηση καταστημάτων) φορολογικές και άλλες διευκολύνσεις για την προμήθεια μηχανημάτων, την κατασκευήν μικρών ιδιοκατοικιών, την αγορά αγαθών παραγομένων υπό εγχωρίων βιομηχανιών.

Γ) Ενίσχυση της προσφοράς εργασίας. Διάφορες παροχές και διευκολύνσεις προς εκείνους τους εργοδότας οι οποίοι παρέχουν αυξημένο αριθμόν νέων θέσεων  για εργασία.

Η καταπολέμηση της ανεργίας δεν αποτελεί βασικόν στόχον του Εθνικοσοσιαλιστικού Κράτους μόνον διά τον λόγο ανακουφίσεως του λογαριασμού επιδομάτων ανεργίας, αλλά κυρίως διότι τούτο εμπίπτει εις την μορφήν των οικονομικών  αντιλήψεων του Κράτους. Εμπίπτει εις την μορφήν των οικονομικών αντιλήψεων του Κράτους. Τούτο δηλαδή πιστεύει ότι μόνο η εργασία είναι παράγων της οικονομικής ευημερίας, συν βέβαια τον κρατικό προγραμματισμό. Λέγοντας πράγματι «οικονομική ευημερία» εννοούμε  την σύμμετρον αύξηση αγαθών και αναγκών εις την μεγάλη μάζα του λαού. Η αύξηση των αναγκών προέρχεται αυτομάτως από την πολιτιστική και τεχνική πρόοδο. 

Μόνο ο κομμουνισμός επιχειρεί την οικονομικήν ευημερία δια της βιαίας περιστολής των αναγκών (π.χ. της απαγορεύσεως ποικιλιών στα αγαθά). Η δική μας αντίληψις ενισχύει την παραγωγή αγαθών  ώστε αυτή να συμβαδίζει με την αύξηση των αναγκών. Η προγραμματισμένη αυτή ενίσχυσις της παραγωγής δεν αφήνει την δυνατότητα όμως, όπως συμβαίνει συχνά εις τον απρογραμμάτιστον φιλελευθερισμόν, υπερβεί αυτές τις ανάγκες οπότε επέρχεται οικονομική κρίσις.

Ενίσχυσις  της παραγωγής σημαίνει εργασία και κρατικό Προγραμματισμό. «Δεν ζει κανείς από το χάρτινο χρήμα, αλλά από το συνολικό άθροισμα της παραγωγής των συμπατριωτών του». Με καμία άλλη μέθοδο δεν μπορεί να αναρρώσει η εθνική οικονομία, εκτός δια της επιτεύξεως μιας υψηλής παραγωγής αγαθών που επαρκούν για τις καταναλωτικές ανάγκες  ολόκληρου του λαού. Νομισματικά μέτρα,  μέτρα ενισχύσεως του εμπορίου ή της κατανάλωσις κλπ, καμία βαθύτερη εξυγίανση της οικονομίας μπορούν να φέρουν. Μόνο η ενίσχυση της παραγωγής στα είδη και τις ποιότητες αγαθών μπορούν να βελτιώσουν ουσιαστικώς το βιοτικόν επίπεδον του λαού. Το εθνικό νόμισμα δεν έχει ανάγκη άλλου καλύμματος.

Κάλυμμα του είναι η εργατική ισχύς του λαού.

Τίποτα δεν τελείωσε το '45!

Ο γιος του μαχητή της Ελευθερίας Abu Turab απαγγέλει
ύμνο υπέρ του αγώνα πάνω από τον τάφο του πατέρα του
με τεταμένη την δεξιά!

«Μετά το τέλος του Δεύτερου Μεγάλου Πολέμου τα μελανοπόρφυρα σύμβολα οι Ιδέες και τα πρόσωπα των Εθνικοεπαναστατικών Δυνάμεων που “ηττήθησαν” στα πεδία των μαχών εμφανίζονται στο καθεστώς του Peron, στην χώρα του Nasser αλλά και στην σύγχρονη εποχή μέσα από τους συναγωνιστές του SSNP στην Συρία καθώς και στους αγώνες της Λιβανέζικης Hezbollah. Γεγονός που αποδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο ότι η πολιτική κληρονομιά της Εθνοκοινωνικής ιδεολογίας υπάρχει ζει και αναπνέει σε διαφορετικές χώρες σε ολόκληρο  τον κόσμο»

Για την Εθνικοεπαναστατική Αυτονομία: "Νοσταλγοί του Μέλλοντος" (download)

Ένα πολύ σημαντικό βιβλίο για τον Αυτόνομο Εθνικισμό που κυκλοφόρησε το 2011 και εξαντλήθηκε μέσα στην ίδια χρονιά είναι το "Νοσταλγοί του Μέλλοντος".

Στις 50 σχεδόν σελίδες του γνωστοποιούνται σε μορφή αρθρογραφίας σε συνέχειες, βασικές κατευθύνσεις που εστιάζουν σε ζητήματα θεωρητικής και τακτικής προσέγγισης του τριπτύχου "σκέψου - δράσε - αξιολόγησε".

Μια συλλογή κειμένων που αποτελεί ουσιαστικά ένα εργαλείο για την ανάπτυξη ενός νέου εναλλακτικού ρεύματος σύνθεσης και αξιοποίησης των δημιουργικών κυττάρων της κοινωνίας, ένα σημείο αναφοράς σε κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο για την πολιτικά ενεργή νεολαία στην Ελλάδα της κρίσης των αξιών και των ιδανικών.

Μετά από μια επιτυχημένη κυκλοφορία δύο εκδόσεων, το βιβλίο διατίθεται για ελεύθερη ανάγνωση, αλλά και κατέβασμα ή τύπωμα από τον παρακάτω σύνδεσμο.

για να το κατεβάσετε στον σύνδεσμο εδώ

Down with Israel!

«Πρέπει όλοι να ξεσηκωθούμε, να καταστρέψουμε το Ισραήλ και να το αντικαταστήσουμε με το ηρωικό Παλαιστινιακό έθνος»

Ayatullah Khomeini

Janusz Waluś: «Όποιος παλεύει για την ελευθερία του Έθνους του, δεν αξίζει να βρίσκεται στη φυλακή!»

της Selene

Ο Janusz Waluś γεννήθηκε το 1953 στο Ζakopane της Πολωνίας. Μετανάστευσε με την οικογένεια του στην Νότια Αφρική, το 1981. Πολύ σύντομα γίνεται ενεργό μέλος του AWB και συνεργάζεται στενά με τον Eugene Terre Blanche και τον Clive Derby Lewis.

Στις 10 Απριλίου 1993 πυροβολεί και σκοτώνει τον Chris Hani. Ο Chris Hani δεν ήταν ειρηνιστής και δεν πολεμούσε για την ελευθερία. Ήταν ο ηγέτης του SACP (South African Communist Party) και επικεφαλής προσωπικού του Umkhonto we Sizwe (MK), της στρατιωτικής οργάνωσης του ANC.

 Όταν καταδικάστηκε σε φυλάκιση για τρομοκρατικές ενέργειες, ο Hani ζήτησε άσυλο από την τότε ΕΣΣΔ  και μάλιστα τον ανέλαβαν προσωπικά ο Yuri Andropov και ο Leonid Brezhnev! Ο Chris Hani ήταν ένας κομμουνιστής και πιστός συνεργάτης των Σιωνιστών που ήθελε να υποδουλώσει όλα τα έθνη της Νότιας Αφρικής υπό ένα και μοναδικό καθεστώς. Αυτός ήταν ο σκοπός του και αυτός ήταν ο λόγος που δολοφονούσε. 

Από το Ιανουάριο ως τον Αύγουστο του 1988 μόνο, προκάλεσε 105 εκρήξεις με 22 νεκρούς και 256 τραυματίες, τοποθετήσεις ναρκών και εν ψυχρώ δολοφονίες σε σχολεία, εστιατόρια και στέκια νεολαίας ... Και συνέχισε για χρόνια μετά ... Μέχρι που ο Janusz Waluś τον σταμάτησε. Με τρεις σφαίρες στο κεφάλι.

Ο Janusz Waluś, βρίσκεται στις φυλακές της Πραιτόρια και αναμένεται να ελευθερωθεί το έτος 2014.

Τιμή μας η Πίστη!

του Αλέξανδρου

Υπάρχει ένα μέρος βαθιά μέσα μας στο οποίο βρίσκουν καταφύγιο οι ιδέες μας.

Είναι ένα μέρος οπού κανείς άλλος δεν μπορεί να φτάσει.

Είναι ένα μέρος όπου κανείς άλλος δεν έχει πρόσβαση….

ένα μέρος το οποίο κανείς δεν μπορεί να βλάψει,
να καταστρέψει ή να φυλακίσει….

Για να εισχωρήσει κάποιος σε αυτό το μέρος χρειάζεται Πίστη.

Είναι ένα μέρος στο οποίο εμείς οι Εθνικοσοσιαλιστές βρίσκουμε ηρεμία,

είναι ένα μέρος στο οποίο εμείς οι Εθνικοσοσιαλιστές βρίσκουμε γαλήνη.

Είναι ένα μέρος στο οποίο εμείς οι Εθνικοσοσιαλιστές συναντάμε την ελευθερία μας.

Μπορούν να φυλακίσουν εμάς όμως
δεν μπορούν να φυλακίσουν τις ιδέες μας.

Αγωνιζόμαστε για τις ιδέες αυτές με αυστηρότητα,

Αγωνιζόμαστε για τις ιδέες αυτές με πειθαρχία,

Αγωνιζόμαστε για τις ιδέες αυτές με ένταση.

Θα πολεμήσουμε για τις ιδέες αυτές μέχρι τέλους και θα νικήσουμε!

Τιμή μας η Πίστη!

Ελένη Παπαδάκη (4 Νοεμβρίου 1908 - 21 Δεκεμβρίου 1944)

Η άγνωστη στο ευρύ κοινό συντελούμενη γενοκτονία των ευρωπαϊκής καταγωγής αγροτών της Νοτίου Αφρικής (Boers), από το καθεστώς του αρχιεγκληματία Μαντέλα (άρθρο της Εθνικοσοσιαλιστικής οργάνωσης ΑΡΜΑ)

Σε συνέχεια της προηγούμενης αναφοράς μας σχετικά με την πρόσφατη κηδεία του «αγωνιστή» Μαντέλα θα θέλαμε να θυμίσουμε ορισμένες «λεπτομέρειες» της επιμελώς αποσιωπουμένης στο ευρύ κοινό (εκ μέρους των κρατούντων μ.μ.ε.) συντελουμένης γενοκτονίας εις βάρος των εναπομεινάντων λευκών ευρωπαϊκής καταγωγής αγροτών της Ν. Αφρικής, με ανεξέλεγκτες συμμορίες νέγρων εγκληματιών κατσαπλιάδων που λυμαίνονται την χώρα στον ρόλο των φυσικών αυτουργών…

Από το 1994, δηλαδή μετά την πτώση του απαρτχάιντ, οι Λευκοί και κυρίως οι λευκοί αγρότες (Boers) υφίστανται φρικτές ρατσιστικές δολοφονικές επιθέσεις απίστευτης κτηνωδίας. Περίπου 50 άνθρωποι δολοφονούνται καθημερινώς στην Νότιο Αφρική από τους οποίους οι 20 περίπου είναι Λευκοί -το ποσοστό δολοφονιών μαύρων κατά λευκών αγγίζει το 95%! Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να αναλογιστεί κανείς πως το ποσοστό των λευκών που ζουν στην ΝΑ σε σχέση με τον συνολικό πληθυσμό αγγίζει μόλις το 9%, οπότε γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι το ποσοστό δολοφονιών λευκών από μαύρους είναι ιδιαιτέρως υψηλό.

Η παγκόσμια κοινότητα με τρόπο προκλητικό κλείνει τα μάτια σε αυτήν την γενοκτονία, η οποία, σύμφωνα με τα λεγόμενα λευκών Νοτιοαφρικανών, αναμένεται να ενταθεί τόσο σε αριθμούς όσο και σε αγριότητα, ιδίως τώρα πια, με τον θάνατο του Μαντέλα. Είναι προφανές επίσης, ότι και η ίδια η κυβέρνηση της χώρας δεν προτίθεται να κάνει το παραμικρό για να αποτρέψει την γενοκτονία των λευκών, αφού, όπως αποδεικνύεται από οπτικό υλικό που παρατίθεται σε προηγούμενη ανάρτηση, ο τωρινός πρόεδρος της ΝΑ φαίνεται να παροτρύνει ευθέως τους μαύρους κατοίκους της χώρας να σκοτώσουν τους λευκούς (τραγουδώντας: “kill a Boer, kill a farmer”)!

Από το 1994 και έπειτα έχουν δολοφονηθεί περισσότεροι από 70.000 (!!!) λευκοί από τους οποίους οι 4.000 ήταν αγρότες.Τα επίσημα στοιχεία αναφέρουν ότι τα ποσοστά δολοφονιών αγροτών στην ΝΑ είναι τα υψηλότερα παγκοσμίως όσον αφορά δολοφονίες με βάση το επάγγελμα. Επίσης, ο δείκτης δολοφονιών ανέρχεται στο 310/100.000 όσο περίπου (όλως τυχαίως) στην πιο «μαύρη» πόλη των ΗΠΑ, το Ντιτρόιτ. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι στην ΝΑ δολοφονούνται ετησίως περισσότεροι αγρότες απ’ότι στρατιώτες σε εμπόλεμες περιοχές! Ακριβείς αριθμοί δεν υπάρχουν καθώς δεν καταγράφονται από τις αστυνομικές αρχές όλες οι περιπτώσεις δολοφονιών. Πρόκειται λοιπόν για μία πολύ συντηρητική εκτίμηση της καταστάσεως που επικρατεί…

Καθώς ο λευκός πληθυσμός της ΝΑ ανερχόταν σε 4.434.697 άτομα, (σύμφωνα με επίσημες καταγραφές του 1996) και με δεδομένη την μετανάστευση περισσοτέρων από 400.000 λευκών, μπορεί κανείς να εκτιμήσει ότι περίπου το 2% του λευκού πληθυσμού της ΝΑ έχει δολοφονηθεί σε αυτά τα 19 χρόνια της μαύρης «δημοκρατίας». Συγκρινόμενα αυτά τα νούμερα με τους 7.518 μαύρους (περίπου το 0,02% του συνολικού πληθυσμού μαύρων) οι οποίοι «εδολοφονήθησαν» κατά την διάρκεια 50 ετών της κυβερνήσεως διαχωρισμού, μπορεί κανείς να μιλήσει για μία πραγματική γενοκτονία η οποία βρίσκεται εν εξελίξει και η οποία αναμένεται να ενταθεί.

Το 1980 στην ΝΑ ζούσαν περίπου 128.000 λευκοί αγρότες. Σήμερα παραμένουν, ηρωικώς, περί τους 40.000, από τους οποίους, όπως προανεφέρθη, έχουν δολοφονηθεί περίπου 4.000, ενώ είναι ανυπολόγιστος ο αριθμός αυτών οι οποίοι έχουν πέσει θύματα κτηνωδών επιθέσεων, βιασμών και απανθρώπων βασανιστηρίων, αποφεύγοντας να προβούν σε καταγγελίες στις αρχές φοβούμενοι το ενδεχόμενο αντιποίνων όπως έχει συμβεί σε πάρα πολλές περιπτώσεις μετά την δημοσιοποίηση των εγκλημάτων.

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ... 

(προσοχή περιέχει σκληρές εικόνες)

Yukio Mishima, Yojuro Yasuda και Φασισμός (μέρος τρίτο και τελευταίο)

8. Οι ιστορικές αντιλήψεις του Yasuda και του Mishima

Οι Tsuneari Fukuda[5] και Kanji Nishio[6] έγραψαν ένα δοκίμιο για τον Yojuro Yasuda, στο οποίο εκθειάζουν τον τρόπο, με τον οποίον βοήθησε τους αναγνώστες της Περιόδου Showa, οι οποίοι ήταν εξοικειωμένοι με την Δυτική λογοτεχνία, να κατανοήσουν και να εκτιμήσουν τους Ιάπωνες κλασικούς. Ενώ ο ίδιος ο Yasuda ήταν βαθιά ενημερωμένος για τους Ιάπωνες κλασικούς ήδη από την παιδική του ηλικία, έλαβε και Δυτική μόρφωση και συνδύασε την εμπειρία του αυτήν με τον Ιαπωνικό πολιτισμό, για να σχηματίσει μία συγκεκριμένη σύνθεση.

Επιπροσθέτως, υπάρχει ένα ενδιαφέρον ανέκδοτο για τον Yasuda. Μολονότι συνήθως φορούσε δυτικά ρούχα πριν τον Πόλεμο, υιοθέτησε το κιμονό μετά τον Πόλεμο και διατήρησε αυτήν την ενδυμασία μέχρι τον θάνατό του. Αυτό δείχνει να ανταποκρίνεται στην πεποίθησή του, ότι ενώ οι Ιάπωνες έπρεπε να έχουν μάθει το Δυτικό Πνεύμα πρό του Πολέμου, μετά τον Πόλεμο όφειλαν να δώσουν προτεραιότητα στην υπεράσπιση του Ιαπωνικού πολιτισμού.

Η λογοτεχνία του Yasuda αντανακλά ακριβώς της ιστορία της Ιαπωνίας. Απεικόνιζε τον πολιτισμό της Ιαπωνίας πριν την Manyoshu[7] Περίοδο ως ένα ευθύ μονοπάτι και ισχυριζόταν σθεναρά ότι αυτός είναι ο ορθός τρόπος αντιμετωπίσεως της ιαπωνικής ιστορίας. Υπεστήριζε, επιπλέον,την προσαρμογή όχι μόνον του ευθέος μονοπατιού αλλά και των παρακαμπτηρίων αυτού, όπως πίστευε και ότι η Ιστορία του Ιαπωνικού έθνους δεν μπορεί να σταθεί, εάν τα παρακαμπτήρια μονοπάτια απλώς απορρίπτονταν χωρίς δεύτερη σκέψη. Τόσο το ευθύ μονοπάτι όσο και τα παρακαμπτήρια μονοπάτια ανήκουν στην εθνική ιστορική εμπειρία. Η στάση του Yasuda μπορεί να ιδωθεί ως μία συγκεκριμένη μορφή «εθνικής συνθέσεως».

Παρομοίως, ο Mishima ήταν γνώστης της ιστορίας και επιβεβαίωνε την Ιαπωνία ως μία «χώρα ιστορίας και παραδόσεως». Πράγματι, ενώ το έργο του «Το ολάνθιστο δάσος», πρώιμο έργο εκδοθέν το 1941, αντιμετώπιζε την ιστορία και την καταγωγή ως παράγοντες, τα μεταγενέστερα έργα επιδεικνύουν μικρότερη αντίληψη της ιστορίας. Η ιστορική άποψη του Mishima κατά κύριο λόγο επεκτείνεται στις σύγχρονες περιόδους. Όπως εκδηλώνεται στο έργο του «Η θάλασσα της γονιμότητος», η ερμηνεία του της ιστορίας αποτελεί συχνά απλώς την γέφυρα μίας γενεάς ή αρχίζει από το τέλος του σογκούν Tokugawa, που συνδέεται ριζικά με την σύγχρονη Ιαπωνία.

Από την άλλη πλευρά, ο Mishima ασκούσε κριτική στον μαρξιστικό ιστορικό υλισμό, ο οποίος είχε διαπεράσει το μεταπολεμικό ιαπωνικό εκπαιδευτικό σύστημα. Ο ιστορικός υλισμός βασίζεται στον ντετερμινισμό, όπως ακριβώς και ο φιλελευθερισμός, και εξαναγκάζει τους ανθρώπους σε ένα προκαθορισμένο ιστορικό πλαίσιο. Ο Φασισμός αντιτίθεται σε αυτόν, υπό την έννοια ότι θεωρεί την ιστορία ως το αποτέλεσμα της ανθρώπινης ελευθέρας βουλήσεως, με την οποίαν ο Mishima συμφωνεί. Ο Mishima ασκεί κριτική στον ιστορικό υλισμό, επειδή πιστεύει ότι η ιστορία οφείλει να είναι όχι μία υλική αναφορά, αλλά ένα ζήτημα του «εθνικού πνεύματος».

για την συνέχεια στον σύνδεσμο εδώ ...

Όταν ο τυφλός αντιρωσισμός οδηγεί στην αγκαλιά της Σιών ...

Υπάρχει ένα κόμμα στην Ουκρανία το “Svoboda” το οποίο ξεκίνησε ως Εθνικοσοσιαλιστικό, διασπάστηκε στην συνέχεια λόγω αποχώρησης των ριζοσπαστικών δυνάμεων και σήμερα παίζει έντονα το χαρτί του αντιρωσισμού και του αντικομμουνισμού. Όμως παρόλο τις όποιες τάσεις του κόμματος υπέρ του Ουκρανικού Εθνικισμού με μερικές λεκτικές πινελιές "νεοναζισμού" και "αντισιωνισμού" να ξεχωρίζουν - που τις διαγράφουν όταν τους πιέζουν οι κρατιστές - σε πρόσφατη συγκέντρωση στο Κίεβο ο ηγέτης τους Oleh Tyahnybok καλοδέχτηκε με θέρμη τον Αμερικανό ψυχοπαθή δολοφόνο φιλοσιωνιστή και καταστροφέα της Συρίας και της Λιβύης John McCain. Αυτή η κίνηση είναι άλλη μια απόδειξη για την έκταση της διάβρωσης των "εθνικιστικών" κομμάτων από τον δόλιο αμερικανισμό και την Mossad η οποία χρησιμοποιεί τις ηγεσίες της ακροδεξιάς - οι οποίες δεν έχουν καμιά σχέση με τις εθνικοσοσιαλιστικές ιδέες - για τα δικά της γεωπολιτικά συμφέροντα και παιχνίδια.

Free Janusz Waluś!

Capitan Corneliu Zelea Codreanu (13.09.1899 - 29.11.1938)

του Γεωργίου Μεταξά

Χέρια θανάτου απλώθηκαν βαθειά στη φυλακή

στους σκοτεινούς διαδρόμους παντού ανατριχίλα

μια παγωμένη απειλή καραδοκούσε κει

π' αβάσταχτη προχώρησε μες της καρδιάς τα φύλλα

Το αίμα σου και αν χάθηκε μες το κελί

της φυλακής και βρέθηκες νεκρός

το πνεύμα σου δε χάθηκε ξεχύθηκε απάνου

στ'  άρμα του ήλιου φώλιασε, στο χρυσαφένιο φως

λάμπει για πάντα αθάνατο, Ζελέα Κοντρεάνου

Yukio Mishima, Yojuro Yasuda και Φασισμός (μέρος δεύτερο)

6. Η λογοτεχνία δράσεως του Mishima

Ας προσπαθήσουμε να αναζητήσουμε τις ομοιότητες μεταξύ της λογοτεχνίας του Mishima και του Φασισμού υπό ένα λογοτεχνικό πρίσμα. Εάν χρησιμοποιήσουμε μία λέξη, για να περιγράψουμε την λογοτεχνία του Mishima, αυτή είναι λογοτεχνία της δράσεως. Τα ύστερα έργα του δείχνουν μία ιδιαιτέρως ισχυρή τάση δράσεως. Ακόμα και στα πρώιμα έργα του, οι πρωταγωνιστές είναι υπέρ της δράσεως. Υπό μία συνολική έννοια, η λογοτεχνία του Mishima είναι περισσότερο ακτιβιστική παρά διανοουμενίστικη. Αυτό είναι όμοιο με τον Φασισμό, ο οποίος εξίσου αποδίδει σπουδαιότητα στην δράση.

Ο Giovanni Gentile, ο Ιταλός φασίστας φιλόσοφος, υιοθέτησε μία Φιλοσοφία της Δράσεως. Σύμφωνα με τις θεωρίες του, η ανθρωπότητα επιτυγχάνει αυτό-συνειδητότητα και αυτό-πραγμάτωση πρωτίστως μέσω της δράσεως. Ένεκα τούτου ο Φασισμός αποκαλείται, επίσης, πολιτική της δράσεως.

Ο Μουσολίνι συχνά συγκρίνεται με τον Λένιν. Οι πολιτικές τους θεωρίες και η κομματική οργάνωσή τους είναι υποθετικά όμοιες, ο δε Μουσολίνι έβγαινε με μια γυναίκα, η οποία είχε εργασθεί ως γραμματέας του Λένιν και εξήγησε στον Μουσολίνι τον Μαρξισμό, μέσω του οποίου ασκήθηκε εμμέσως η επιρροή του Λένιν στον Μουσολίνι. Και ο Μουσολίνι και ο Λένιν θεωρούσαν ότι οι οργανώσεις των λίγων έπρεπε να καθοδηγούν τις μάζες. Διαφοροποιούνταν, όμως, μεταξύ τους θεμελιωδώς στην φύση αυτών των ελίτ. Για τον Λένιν, ήταν οι διανοούμενοι. Για τον Μουσολίνι, ήταν οι άνθρωποι της δράσεως.

Ο Μουσολίνι και ο Mishima μοιράζονται μία ηρωική αντίληψη του ανθρώπου. Οι πρωταγωνιστές των λογοτεχνικών έργων του Mishima είναι δραστήριοι ήρωες με ισχυρό χαρακτήρα. Αυτό αποτελεί, επίσης, ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά του Φασισμού. Περαιτέρω, ενώ ο Μαρξισμός και ο Φιλελευθερισμός αποδίδουν μεγάλη σπουδαιότητα στις υλικές συνθήκες και ισχυρίζονται ότι οι άνθρωποι ελέγχονται από την οικονομία και από το περιβάλλον, αυτή η θεώρηση απορρίπτεται εντελώς από τον Φασισμό, ο οποίος αποδίδει μεγάλη σημασία στην ανθρώπινη βούληση, με την οποίαν μπορούμε να ελέγξουμε το περιβάλλον μας. Τούτο, επίσης, σημαίνει ότι οι άνθρωποι αποφασίζουμε οι ίδιοι για την μοίρα μας.

Ο Mishima και ο Μουσολίνι μοιράζονται, επίσης, μία μεγάλη εκτίμηση για την παράδοση και την εξ αίματος συγγένεια. Όπως ο Μαρξισμός, ο Φασισμός αρνείται ότι ο άνθρωπος απλώς υπάρχει στο παρόν. Κουβαλάμε το παρελθόν μέσα μας, Οι άνθρωποι είναι προϊόντα της ιστορίας. Ό,τι κληρονομούμε από το παρελθόν, το μεταβιβάζουμε στο μέλλον. Αυτή είναι, επίσης, η άποψη του Mishima. Οι άνθρωποι είναι αποτέλεσμα της συσσωρεύσεως του παρελθόντος και θα συνεχίσουν στο μέλλον, έστω και ασυνείδητα. Η Παράδοση ενσωματώνεται κατά φυσικό τρόπο στην εξ αίματος συγγένεια. Για αυτόν τον λόγο οι συντηρητικοί και οι εθνικιστές νοιάζονται για την Παράδοση. Η Ιαπωνική Ρομαντική Σχολή, η ομάδα λογοτεχνών και διανοουμένων, η οποία επηρέασε άμεσα τον Mishima, επίσης ενδιαφερόταν για την αιματολογική γραμμή όπως και για την Παράδοση.

Οι έννοιες της Παραδόσεως και της καταγωγής είναι εξίσου πολύ σημαντικές για τα μεμονωμένα άτομα μίας κοινότητος. Οι παραδόσεις αποτελούν το θεμέλιο μίας κοινότητος, χωρίς την οποίαν θα ήμασταν μοναχικά και απομονωμένα όντα. Συνεπώς, συνεχίζουμε την δική μας ταυτότητα εντός της κοινότητός μας και υπό αυτήν την έννοια οι παραδόσεις και η καταγωγή συνιστούν την πηγή της ατομικής ταυτότητος. Ο Mishima είχε ξεκάθαρα το θέμα αυτό στον νού του όταν έγραφε το βιβλίο «Σε υπεράσπιση του Πολιτισμού». Οι άνθρωποι υπάρχουν και λειτουργούν σε μία κοινωνία και οφείλουμε την ταυτότητά μας στην ύπαρξη των παραδόσεων.

Στην σύγχρονη περίοδο της παγκοσμίου τυποποιήσεως, οι παραδόσεις τείνουν να απορρίπτονται ως κάτι αρνητικό. Διαφορετικά έθνη, έθιμα και παραδόσεις αντιμετωπίζονται ως εμπόδια για την παγκοσμιοποίηση και βαθμιαία εξαφανίζονται. Αυτό, όμως, οδηγεί στην καταστροφή της ατομικότητος. Οι παραδόσεις και οι πολιτισμοί είναι οι πηγές της ταυτότητός μας. Ούτως η υπεράσπιση του πολιτισμού σημαίνει εξίσου την υπεράσπιση της ανθρώπινης ατομικότητος.

Όσο δε για την σχέση της παραδόσεως και της βελτιώσεως, η «Παράδοση» έχει και καλή και κακή σημασία. Η τήρηση των παραδόσεων δεν πρέπει να σημαίνει την μηχανική προσκόλληση σε παλαιές συνήθειες, διότι τούτο δεσμεύει και αναστέλλει την ενέργεια και την δημιουργικότητα ενός έθνους. Πρέπει πάντοτε να γνωρίζουμε τις ενυπάρχουσες παραδόσεις στο συνεχές από το παρελθόν, να αγωνιζόμασθε να αναμορφώσουμε το παρόν και να δημιουργήσουμε τα θεμέλια για το μέλλον.

7. Η πηγή της δημιουργικότητος

Στις αρχές του 20ου αιώνος ο Φουτουρισμός στην Ιταλία ήταν ένα πρωτοπόρο πολιτιστικό κίνημα, το οποίο καλούσε σε καταστροφή των φιλελεύθερων κλασικών. Ο Φουτουρισμός διαπέρασε την λογοτεχνία, την ζωγραφική, την αρχιτεκτονική, την μαγειρική και όλα τα υπόλοιπα πεδία και έπαιξε έναν σημαντικό ρόλο στον σχηματισμό του Φασισμού. Πράγματι, αυτοί που συνέβαλαν στην θεμελίωση του ιταλικού Φασισμού υπήρξαν πρώην μέλη του Ιταλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, πρώην στρατιωτικοί και μέλη του Φουτουριστικού πνευματικού κινήματος.

Στην Ιαπωνία ο Yojuro Yasuda είχε μία παρόμοια άποψη για την Παράδοση. Πίστευε ότι η συντήρηση έπρεπε να οδηγήσει στην αναμόρφωση, διότι εάν ενδιαφερόμασθε μόνον για την διατήρηση του παρελθόντος, οι παραδόσεις θα κολλήσουν στην πλήξη και την μονοτονία και προοδευτικά θα εξαφανισθούν.

Η ιδέα ότι η συντήρηση πρέπει να οδηγεί στην αναμόρφωση μπορεί να θεωρηθεί ως η αντίληψη του Φασισμού για την επανάσταση. Ο Mishima αξιολογούσε την Παράδοση τόσο στην σκέψη όσο και στην δράση. Ήταν, ωστόσο, άνθρωπος της σύγχρονης εποχής και την ζούσε. Είχε επιτύχει σε μεγάλο βαθμό να απορροφήσει την κουλτούρα και την λογοτεχνία της Δύσεως και να τις ενσωματώσει στο ιαπωνικό πλαίσιο. Το έργο του Mishima «Σύγχρονα έργα θεάτρου Noh» είναι εμβληματικό αυτής της μίξεως ιαπωνικών και δυτικών παραδόσεων.

Η λογοτεχνία του Mishima συνέθετε ολόκληρη την εμπειρία του Ιαπωνικού έθνους, την οποίαν Giovanni Gentile αποκαλούσε «εθνική σύνθεση». Διά του συλλογισμού οτι τα στοιχεία της Δυτικής κουλτούρας, τα οποία η Ιαπωνία απορρόφησε από την στιγμή που άνοιξε τις πύλες της και ακολούθησε το μονοπάτι του εκσυγχρονισμού, αποτελούν εξίσου μέρος της εμπειρίας του Ιαπωνικού έθνους, ο Mishima έπραξε τα περισσότερα από οποιονδήποτε άλλον, για να «εξιαπωνίσει» αυτά τα ξένα στοιχεία.

Ο Φασισμός ήταν, επίσης, αρχικά μία απόπειρα για «εθνική σύνθεση». Ο Μουσσολίνι ξεκίνησε από την Αριστερά και εγκαθίδρυσε έναν νεόν τρόπον σκέψεως βασισμένο στην σύνθεση των εμπειριών ολόκληρου του Ιταλικού έθνους. Μία τέτοια «εθνική σύνθεση» προκύπτει από την ορθή κατανόηση της Ιστορίας.

πηγή

Yukio Mishima, Yojuro Yasuda και Φασισμός μέρος πρώτο

Στιγμές καλλιτεχνικής δημιουργίας ...

Μ. Καραγάτσης (Κίτρινος Φάκελος)

"Η δημοκρατία είναι το πιο αυταρχικό πολίτευμα, γιατί επιβάλλει στους πάντας τις ανεξέλεγκτες κι άτυπες παρορμήσεις του όχλου. Μ’ ένα δικτάτορα, κατά κάποιον τρόπο συζητείς λογικά, γιατί έχει πάντοτε μια δόση λογικής. Με τον όχλο, κάθε συζήτηση αποκλείεται. Μόνον να τον επηρεάσης μπορείς, αν είσαι δημαγωγός δηλαδή αν μεταχειρισθής επιχειρήματα χαμηλοτάτης ποιότητας, τα μόνα που ο όχλος μπορεί να κατανοήση. Ενας δικτάτωρ, αν βέβαια δεν είναι κτήνος, έχει κάποια γνώση και κάποιαν εκτίμηση προς τις προσωπικότητες της χώρας. Ο όχλος τις αγνοεί, κι ούτε παραδέχεται να κυβερνηθή από ανθρώπους που σκέπτονται. 

Η σκέψη για τον όχλο είναι αντιπαθής, ύποπτη κι επικίνδυνη. Εκείνο που τον επηρεάζει είναι τα ωραία λόγια κι η καταφερτζοσύνη. Η δημοκρατία κρατάει πεισματικά στο περιθώριο τις αξίες, εκτός αν αυτές καμουφλαρισθούν με τα χυδαία προσόντα που θαυμάζει ο όχλος. Να! παράδειγμα ο κ.Τασάκος, νέος μεγάλης αξίας, που για να επιτύχει το σκοπό του διαβουκόλευε άλλοτε τον όχλο με εκδηλώσεις ψεύτικου ενδιαφέροντος. Ο κ. Τασάκος είναι πολιτικός, μα θα αποτύχη επειδή κάποτε ο όχλος θα διαισθανθή πως είναι άνθρωπος αξίας και θα τον παραμερίση. Η δημοκρατία βασίζεται στο θέλημα της πλειοψηφίας. 

Ποιάς πλειοψηφίας; Η πλειοψηφία του όχλου δεν δημιουργείται στην τύχη αλλά με βάση ορισμένες κοινές ομοιότητες των ατόμων που τον αποτελούν, κι οι πιο κοινές, οι πιο θεμελιώδεις ομοιότητες είναι η βλακεία κι η κακεντρέχεια. Συνεπώς δημοκρατία είναι το πολίτευμα εκείνο που η πλειοψηφία των ηλιθίων και κακεντρεχών εκλέγει κυβερνήτες του συνόλου κατ’ εικόνα και ομοίωσή της. Η δημοκρατία δεν αρκείται να παραμερίση τους νοήμονες κι αγαθούς από τη διαχείρηση των κοινών. Διαποτισμένη από αβυσσαλέο και φαρμακερό πλέγμα κατωτερότητας, κάνει το παν για να τους εξουθενώση…"

Το παραπάνω απόσπασμα από το μυθιστόρημα “Κίτρινος Φάκελος” του Μ.Καραγάτση

Εθνικοσοσιαλιστική Νεολαία: Δράμα

Fanzine "Σιδηρά Πατρίς" τεύχος πρώτο έκδοση των Αυτόνομων Εθνικιστών Βόλου.

Η σκέψη της Αυτονομίας αποτελεί για εκατοντάδες Συναγωνιστές και Συναγωνίστριες στην χώρα μας  το Φωτεινό Μονοπάτι που ξεχωρίζει μέσα  στο σκότος που επιβάλλει το Σιωνιστικό καθεστώς και η καπιταλιστική πρακτική. 

Χαρακτηριστικό παράδειγμα της εν λόγω προσπάθειας η παραπάνω κίνηση των Αυτόνομων συναγωνιστών του Βόλου όπου σε λίγες γραμμές εκφράζουν καίριες σκέψεις και προσπαθούν να αφυπνίσουν συνειδήσεις. Το εν λόγω έντυπο μοιράστηκε σε σχολεία και σχολές, στέκια νεολαίας και χώρους εργασίας. 

Η συντακτική ομάδα του "Μαύρου Κρίνου" δεν έχει παρά να στείλει αγωνιστικούς χαιρετισμούς στους Συναγωνιστές του Βόλου και να τους συγχαρεί για αυτή την αξιόλογη έκδοση.

José Antonio Primo de Rivera: Αθάνατος! (24.04.1903 - 20.11.1936)

"Η θέση μας είναι έξω, στον ελεύθερο αέρα μέσα στην καθαρή νύχτα με το όπλο στον ώμο, ψηλά στ’ αστέρια. Οι άλλοι μπορούν να συνεχίσουν ανενόχλητοι τα συμπόσιa τους. Εμείς έξω, σε μια τεταμένη επιφυλακή, παρουσιάζουμε μια διάπυρη και σίγουρη νέα χαραυγή για τις εύθυμες ιδιοσυγκρασίες μας"

Ezra Pound (30.10.1885 - 01.11.1972)

Μ. Καραγάτσης (23.06.1908 - 14.09.1960)

«Η Αθηναϊκή Δημοκρατία ήταν η δικτατορία πενήντα χιλιάδων ομοτίμων πολιτών επί τριών εκατομμυρίων συμμάχων, μετοίκων και δούλων. Επί πενήντα χρόνια έτυχε οι 25.001 από αυτές τις πενήντα χιλιάδες να είναι άνθρωποι έξυπνοι. Βιολογικό φαινόμενο καταπληκτικό και ανεπανάληπτο στην ιστορία. Από την στιγμή που οι 25.001 έξυπνοι έγιναν 24.999, οι 25.001 ηλίθιοι έφεραν στην αρχή τον Κλέωνα, άνθρωπο στα μέτρα τους ακριβώς, κι η δημοκρατία ξαναβρήκε τον συνεπή εαυτό της»

Κύκλος Ιδεάπολις: Πάτα στις ρίζες σου γερά και κοίτα ψηλά!

http://www.ideapolis.info/

29.10.2013

20.10.2013

15.10.2013

Szent Korona Rádió

http://szentkoronaradio.com/

Μιχάλης Τερζής - Ποίηση: Κωστή Παλαμά "Παιδί το περιβόλι μου που θα κληρονομήσεις" απόσπασμα από το ποίημα "Πατέρες"

«Η Δημοκρατία δολοφονεί, καιρός να την εκτελέσουμε!»

του Wolverine

Τίποτα δεν άλλαξε σε αυτή την χωρά από την μέρα που «απελευθερώθηκε» στα χαρτιά και υποδουλώθηκε και πάλι στον ξένο παράγοντα. Μίση, εμφύλιοι, νεκροί, ένας καταραμένος τόπος που κυλάει σαν σάπιο καράβι στα νερά της απελπισίας χωρίς τιμόνι, πυξίδα και πλήρωμα. Το αίμα των νεαρών Εθνικιστών έφερε και πάλι στο προσκήνιο τις μνήμες της ΟΠΛΑ που στο διάβα της σκορπούσε αδιακρίτως σφαίρες και θάνατο ακόμα και ανάμεσα στα πρώην δικά της μέλη, τους τότε «αιρετικούς» για την ηγεσία του ΚΚΕ. Στο παρασκήνιο το χέρι των άνανδρων δολοφόνων δεν το  όπλισε μόνο ο βρωμερός «αντιφασισμός» και οι αντιρατσιστικές οργανώσεις  που δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια προκάλυψη της ιδεολογικής ανεπάρκειας της αριστεράς αλλά το αστικό σύστημα και τα κανάλια, η κυβέρνηση της φιλοσιωνιστικής δεξιάς, και ένα κλαμπ οικογενειών που τρέφεται από το αίμα του λαού μας.

Arno Breker 

Λίγο μετά τον θάνατο του Φύσσα είχαμε γράψει «Η καταστολή παίρνει καθημερινά νέα μορφή και χαρακτήρα και απλά έλειπε το κομμάτι εκείνο που θα ολοκλήρωνε τον προμελετημένο σχεδιασμό. Δεν πέτυχαν άλλες ενέργειες που ενορχήστρωσαν στο παρελθόν οι εγκέφαλοι της εξουσίας, χρειαζόταν κάτι εντυπωσιακό που θα συσπειρώσει τα μέλη της antifa και θα οπλίσει στο μέλλον ξανά τα περίστροφα των Εξαρχείων». Και να λοιπόν που τα όπλα βρόντηξαν μανιασμένα λες και έπαιρναν μέρος σε σαφάρι ζώων της ζούγκλας. Στράφηκαν όχι όμως απέναντι σε έναν στόχο που έχει άμεση ή έμμεση ευθύνη για την κοινοβουλευτική κατοχή και την διαιώνιση του κομματισμού στην χώρα μας αλλά απέναντι σε 2 απλά παιδιά τα οποία τα σκότωσαν με τρόπο μαφιόζικο και ξεκάθαρα «πούστικο» μπροστά σε δεκάδες άλλους για παραδειγματισμό.

Θα κάνουμε το λάθος να αναφέρουμε ότι ΟΛΟΙ όσοι εμπλέκονται στην ιστορία περίμεναν το γεγονός αυτό στο Νέο Ηράκλειο και κάποιοι θα βγουν ιδιαίτερα κερδισμένοι. Θα κάνουμε το λάθος να θυμίσουμε ότι κάποιοι είχαν στο πίσω μέρος του μυαλού τους ότι το εν λόγω χτύπημα εξυπηρετεί στο άμεσο μέλλον πολλαπλούς στόχους και τροφοδοτεί με ακόμη περισσότερη οργή τα λεγόμενα «άκρα» που έχουν στις τάξεις τους νέους ανθρώπους και είναι έτοιμοι να αλληλοσπαραχτούν την στιγμή που η κυβέρνηση απειλεί με φυλάκιση ακόμα και όσους αμφισβητούν το ΝΑΤΟ και την Ε.Ε. ενώ δεν παραλείπει σε περίπτωση αναταραχών να προειδοποιήσει ότι θα καλέσει και την ευρωπαϊκή στρατοχωροφυλακή!

Θυμίζει ο τρόπος δολοφονίας και η οργάνωση καθώς και η επιχειρησιακή τακτική μια ξένη υπηρεσία γνωστή για τις εν ψυχρώ δολοφονίες με πιστόλια, όμως δεν υπάρχουν αποδείξεις παρά ενδείξεις σε αυτή την υπόθεση. Επίσης μια μηχανή κλεμμένη από χρόνια, ένα όπλο με ιδιαίτερο συμβολισμό, ένα χτύπημα σε πολυσύχναστο δρόμο ενώ στα πενήντα μέτρα μόλις το αστυνομικό τμήμα … Κανείς δεν τολμάει να υψώσει τους τόνους απέναντι στο δολοφονικό καθεστώς, όλοι μιλούν για ψυχραιμία - μάλλον θα υπάρξουν ανταλλάγματα για την καλή τους διαγωγή … - την στιγμή που η ρίζα του κακού είναι μια και γνωστή από χρόνια.

Από την μια πλευρά οι «αντιφασίστες» θα χαρούν που έστειλαν στο χώμα 2 «φασίστες» (άλλωστε στο Γαλάτσι φώναζαν ότι δεν χόρτασαν και θέλουν και άλλο αίμα …) και από την άλλη πλευρά το όραμα του εχθρού που θα διαμορφωθεί μπροστά στα μάτια των Εθνικιστών θα έχει απαραίτητα κόκκινο υπόβαθρο και σφυροδρέπανο ή μαυροκόκκινο αστέρι. Και αυτό διότι κάποιοι τους συμφέρει να υπάρχει ο παραμορφωτικός φακός για να μην δουν ότι ο κύριος ΕΧΘΡΟΣ είναι το ίδιο το δημοκρατικό σύστημα που μεγάλωσε στα σπλάχνα της την ίδια την λογική της antifa, είναι ο κάθε αληταράς αστός δημοκράτης και εκδότης που ούρλιαζε να «εξολοθρευτούν οι φασίστες» με αφορμή τον θάνατο του Φύσσα από τον μισθοφόρο Ρουπακιά, είναι ο κάθε νεροκουβαλητής του κομματισμού και του φιλελευθερισμού που έφερε την τρόικα στην Ελλάδα και επέβαλλε ομάδες ΔΙΑΣ, ΔΕΛΤΑ, και χίλιους άλλους 2 με βαρύ οπλισμό να σουλατσάρουν πολλές φορές σε γειτονιές σχολεία και στέκια νεολαίας.

Συμφέρει τους πάντες - και εννοούμε όλους όσους γοητεύονται από την μανία της εξουσίας - να αρχίσουν να πέφτουν πιστολιές εκατέρωθεν σε μια Ελλάδα που όχι μόνο δεν είναι Βαϊμάρη αλλά τα πάντα τείνουν να πάρουν την μορφή μιας αγελαίας βίας χωρίς κανένα ιδεολογικό υπόβαθρο. Αντίγραφο της τραγικής πράξης στην «Acca Larenzia» η εν λόγω δολοφονική κίνηση και είναι σίγουρο ότι οι δράστες θα είχαν γνώση της ιστορίας για την περίοδο της «εποχής των μολυβιών». Και επειδή δεν ζούμε σε εποχές Βαϊμάρης που οι επαναστατικές ιδέες είχαν γίνει κτήμα της πλειοψηφίας ενός λαού αλλά στην Ελλάδα του Σαμαρά και του Βενιζέλου τα γεγονότα θέλουν διπλή ανάγνωση και καθαρή ματιά και ιδιαίτερα όταν αυτά έχουν να κάνουν με αίμα. Σε ένα ελληνόφωνο κρατίδιο που το κράτος ταυτίζεται πλήρως με το παρακράτος και φοράει κατά καιρούς ακροαριστερούς και ακροδεξιούς μανδύες - πάντα με αντιφασιστική επένδυση - το κέρδος για τον Λαό είναι μόνο θάνατος  και πόνος. Όσο και αν κάποιοι ονειρεύονται αντίποινα σε στυλ «Δεκεμβριανών» να θυμίσουμε ότι αυτός που έφυγε στο τέλος χαρούμενος και με το πούρο στο στόμα για το μακρινό Λονδίνο, έχοντας στο πλευρό του την αόρατη εξουσία να είναι ντυμένη με μαύρο ράσο δεν ήταν άλλος από τον μέθυσο και εγκληματία πολέμου Churcill. 

Σήμερα κάποιοι χαίρονται και πολύ μάλιστα που σε λίγο η Ελλάδα θα βυθιστεί και πάλι σε χρόνους τραγικούς. Όμως στο τέλος του κάθε εμφυλίου αυτός που χάνει είναι ο λαός και όχι τα ξένα και ντόπια αφεντικά. Έτσι λοιπόν θέλει μέτρημα στις λέξεις όταν λέμε για εμφύλιο διότι ο μόνος «εμφύλιος» που αξίζει να πάρουμε μέρος είναι αυτός ενάντια στην Δημοκρατία, δίοτι απλά «η Δημοκρατία δολοφονεί, καιρός να την εκτελέσουμε!»

Για τον Γιώργο Φουντούλη και τον Μανώλη Καπελώνη ... Καλό Ταξίδι ...

Λύκοι ανάμεσα στα πρόβατα ...

"Όσο ουρλιάζουν οι λύκοι στα βουνά, ελεύθεροι και χωρίς δεσμεύσεις, τα τσακάλια μπαίνουν στα μαντριά, δεύτερα ξαδέρφια των λύκων, αλλά με τίποτα ικανά να κάνουν την μεγάλη ζημιά, έως την στιγμή που οι λύκοι ξαναγίνουν αγέλη που δεν θα ντρέπεται να κραυγάζει: Θα γυρίσουμε και η γη θα τρέμει!"

Ιωάννης Συκουτρής 01.12.1901 - 21.09.1937

« ... Κανένας δέν μπορεί νά χτίση γιά λογαριασμό σου τό γεφύρι, άπ ' οπου χρωστάς νά πέρασης τό ρεύμα της Ζωής - κανένας εκτός άπό σένα τον ίδιον. ' Υπάρχουν βέβαια μονοπάτια άπειρα καί γεφύρια καί ημίθεοι πρόθυμοι νά σέ περάσουν μά θά ζητήσουν πληρωμή τον  Ίδιο σου τόν εαυτό.  Στόν κόσμο ένας μόνο δρόμος υπάρχει, κι αυτόν κανένας άλλος δέν μπορεί νά τον βαδίση παρά εσύ. Πρός τά πού βγάζει; Μην τό ρωτάς. Τράβα τον μόνο ... »