Προσέγγιση της Εθνικοσοσιαλιστικής Βιοπολιτικής (άρθρο του Συναγωνιστή Ιωάννη Γιαννόπουλου)

Ο βασικός λόγος που δικαιολογεί την δημιουργία της Βιοπολιτικής ως βοηθητικού κλάδου της Πολιτικής Επιστήμης προέρχεται από ένα γεγονός πολύ απλό και απολύτως αδιαμφισβήτητο: για τον άνθρωπο ισχύουν οι ίδιοι Φυσικοί νόμοι που κυβερνούν και το υπόλοιπο της φύσεως. Πραγματικά, ο άνθρωπος παρόλο την υπερηφάνεια του και την έπαρση που συνήθως έχει για τον εαυτό του,  δεν είναι παρά ένας εκπρόσωπος αυτής της απέραντης κυριαρχίας οντοτήτων που μελετά η βιολογία και που ονομάζει Ζωντανό Κόσμο. Αυτό δεν σημαίνει ότι μειώνεται η αξία ή η σημασία της ανθρώπινης ικανότητας. Δεν σημαίνει ότι υποβιβάζουμε ή μικραίνουμε τον άνθρωπο. 


Η κατανόηση και η συνειδητοποίηση της Ιδέας ότι ο άνθρωπος είναι απλά ένα ακόμη Ζωντανό ον μέσα στην πλειάδα των ζωντανών όντων, αντανακλά μια αλήθεια που οφείλουμε να λάβουμε σοβαρά υπόψιν σε κάθε σχετική μας θεώρηση. Ωστόσο όμως, εάν το ανθρώπινο ον είναι ένα ον βιολογικά παρόμοιο με όλους τους ζωντανούς οργανισμούς του πλανήτη, είναι απόλυτα αναγκαίο να δεχτούμε ότι ισχύουν οι ίδιοι νόμοι για αυτόν όπως και για τα υπόλοιπα όντα. Το βασικό ζήτημα που τίθεται λοιπόν είναι να εξάγουμε τα συμπεράσματα που αναδύονται από αυτή την αλήθεια. Το ότι ο άνθρωπος γεννιέται, μεγαλώνει, τρέφεται, αναπαράγεται και πεθαίνει όπως όλα τα άλλα ζώα. Και αυτή η αλήθεια μέχρι τώρα είναι παγκόσμια αποδεκτή.

Nationalsozialistische Soldat Richard Scheibe
‘Kneeling Warrior’ 1937

Κανένας φοιτητής Ανθρωπολογίας, Κοινωνιολογίας και Εθνολογίας δεν αγνοεί την επίπτωση των βιολογικών νόμων στην ζωή  των ανθρωπίνων κοινοτήτων. Αλλά αφού έχουμε φθάσει μέχρις εδώ, είναι απαραίτητο να ακολουθήσουμε τον δρόμο μέχρι τέλους. Αν οι νόμοι της ζωής έχουν επίπτωση στην ύπαρξη της Κοινωνίας, η Επιστήμη που έχει σαν αντικείμενο την καθοδήγηση αυτής της κοινωνίας - η πολιτική - δεν μπορεί να τις αγνοήσει. Αλλά αλλοίμονο σε αυτόν που θα θελήσει να προχωρήσει έστω και ένα βήμα περισσότερο! Αλλοίμονο σε αυτόν που θα ανακαλύψει τους νόμους της κληρονομικότητας ή τις στατιστικές που αποκαλύπτουν την εθνική σύσταση ενός Λαού! Αν υπονοήσει κάτι ακόμα, και αν έχει καταλάβει οτιδήποτε σε σχέση με αυτά τα γεγονότα, θα πέσουν επάνω του τα πιο φοβερά και τρομερά αναθέματα των τελευταίων χρόνων: Θα τον κατηγορήσουν ότι είναι «ρατσιστής» και Εθνικοσοσιαλιστής. Και δεν θα υπάρχει σωτηρία. 

Τόσο για την φιλελεύθερη καπιταλιστική νοημοσύνη όσο και για την μαρξιστική , θα έχει μετατραπεί στο πτώμα ενός πολιτικού τέρατος, ανάξιου ακόμα και να εμφανιστεί δημοσίως. Αν ήξερε η πλειοψηφία του κόσμου πόση υποκρισία κρύβεται πίσω από αυτή την απόρριψη. Από τον σκληρό φιλελευθερισμό, ο οποίος υποτιμά παντελώς την μεγάλη εργατική μάζα η οποία στις περισσότερες χώρες είναι υποτιμημένη μέχρι τον μαρξιστή της βιβλιοθήκης ο οποίος αποκαλεί «Lumpenproletariat» όλη την  μάζα η οποία απλά δεν έχει την όρεξη να ακολουθήσει τις καθοδηγητικές εντολές οποιουδήποτε διανοούμενου κουλτουριάρη, περισσότερο ή λιγότερο μαρξιστικές. Η υποκρισία είναι παγκόσμια. Φτάνει με το που θα προφέρουμε την λέξη «ράτσα» για να γυρίσει ντροπαλά το κεφάλι του ακόμη και αυτός που θα σκότωνε την κόρη του, πριν την δει παντρεμένη με έναν νέγρο. Είναι λίγο ανώφελο να διερωτόμαστε που οφείλεται αυτή η υποκρισία. 


Η υποκρισία δεν ήταν ποτέ τίποτε παραπάνω από  μια επίδειξη δειλίας. Και η εθνική υποκρισία δεν είναι παρά πολιτική και κοινωνική δειλία. Ο πανεπιστημιακός καθηγητής τρέμει  να αναφέρει ότι οι φυλές υπάρχουν και ότι η ύπαρξη τους είναι μεγάλης σημασίας, γιατί φοβάται μήπως χάσει την έδρα του. Ο πολιτικός φοβάται και τρέμει να υποδείξει ότι η ανικανότητα αφομοιώσεως πολλών εθνικών ομάδων μέσα σε ένα έθνος οφείλεται απλά στην πολύ διαφορετική εθνική σύσταση. Ο κοινωνιολόγος φοβάται να παραλληλίσει τις κοινωνικές τάξεις που δημιουργεί η πλουτοκρατική αδικία και τις εθνικές ομάδες που προκαλούν και υποφέρουν το κακό. Η ερώτηση σε σχέση με το τι φοβούνται, έχει απαντηθεί πρακτικά: φοβούνται την απέλαση, την γελοιοποίηση, τα καταδικαστικά μέτρα, την απώλεια της σταδιοδρομίας τους, την δυσφήμιση συνολικά, όλα αυτά τα μέτρα που μπορούν να εξοντώσουν κοινωνικά έναν άνθρωπο. Δυστυχώς σήμερα όσο ποτέ άλλοτε, υφιστάμεθα ένα αποτρόπαιο καθεστώς ιδεολογικής τρομοκρατίας, μονόπλευρης φυσικά, άκρατα αντεθνικής και αντικοινωνικής. Αλλά είναι επίσης ενδιαφέρον να ρωτήσουμε ποιον φοβούνται. Φοβούνται την οικονομική, πολιτική και κοινωνική δύναμη του Ιουδαϊκού επεκτατισμού, την μοναδική πραγματική νικήτρια δύναμη του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Φοβούνται επίσης τους χρήσιμους ηλίθιους οι οποίοι από άγνοια παίζουν το παιχνίδι αυτού του επεκτατισμού . Φυσικά νιώθουν και πανικό μπροστά στην δύναμη των νικητών της Εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας.

Από τότε που τέλειωσε ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος αρκεί να ανοίξουμε οποιοδήποτε ημερολόγιο, οποιαδήποτε εφημερίδα, οποιοδήποτε βιβλίο, αρκεί να πάμε να δούμε οποιαδήποτε κινηματογραφική ταινία, να κοιτάξουμε οποιοδήποτε τηλεοπτικό πρόγραμμα ή θεατρικό έργο για να πληροφορηθούμε ότι από το 1933 έως το 1945 η Γερμανία των Μπετόβεν, Γκαίτε, Σίλλερ, Καντ, Σοπενχάουερ, Μπάχ, Βάγκνερ, και τόσων άλλων κυβερνάται από πλήθος εγκληματιών που αυτοαποκαλούνται Εθνικοσοσιαλιστές. Για περισσότερο από μια δεκαετία μετά ένας από τους πιο καλλιεργημένους και έξυπνους λαούς του πλανήτη αναγκάστηκε μαζικά να τον κυβερνούν κάποιοι άντρες που φαίνεται ότι το είχαν «σκάσει» οι μισοί από το τρελοκομείο και οι άλλοι μισοί από φυλακές υψίστης ασφαλείας. Αλλά αυτό δεν είναι ακόμα τίποτα. Αν συνεχίσουμε να διαβάζουμε τους αξιοσέβαστους «ιστορικούς» της εποχής μας και να κοιτάμε τα θεάματα που μας προσφέρουν θα πληροφορηθούμε επιπρόσθετα ότι ο Γερμανικός λαός όχι μόνο υπέφερε όλο αυτό το εγκληματικό τρελοκομείο να διοικεί το κράτος του, αλλά και ότι ήταν διατεθειμένος ακόμα και να πολεμήσει και να σκοτωθεί για αυτό συντηρώντας έναν πόλεμο για πολλά χρόνια και παλεύοντας μέχρι τον τελευταίο στρατιώτη και πολίτη.

Όσο λίγο και να αναλύσουμε την εικόνα της Εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας που μας παρουσιάζουν είναι σίγουρο ότι θα φτάσουμε σε ένα από τα δυο συμπεράσματα: ή όλοι οι Γερμανοί ήταν ένας λαός τρελών, ή όλη η ιστορία δεν είναι τίποτε άλλο από μια αισχρή απάτη πολιτικής προπαγάνδας γραμμένη από τους νικητές. Είναι γνωστό ότι πάντα, μετά από μια μεγάλη σύρραξη, την ιστορία την γράφουν οι νικητές. Αυτό μπορεί να είναι λυπηρό από την άποψη της ιστορικής επιστήμης, αλλά πολιτικά είναι αναπόφευκτο και ίσως λογικό γεγονός. Από το άλλο μέρος τι διηγείται αυτή η ιστορία; Τι ξέρει ο κόσμος και ακόμα και το μεγαλύτερο μέρος αυτών που λένε ότι συμφωνούνε με τις Εθνικοσοσιαλιστικές ιδέες σε σχέση με αυτό που πραγματικά συνέβη στην Γερμανία μεταξύ του 1933 – 1945 ; Εκτός από μια πολύ σύντομη και πολύ άσχημη μεταφρασμένη έκδοση του «Mein Kampf» του Χίτλερ, και εκτός από μια ασαφή προφορική παράδοση, κανείς δεν ξέρει τίποτα. Ποιος ξέρει ολόκληρο το κείμενο ενός και μόνο σημαντικού νόμου του γερμανικού αστικού κώδικα; Ποιος γνωρίζει κατά ένα τμήμα της τουλάχιστον, την δομή και την περίπλοκη λειτουργία της Εθνικοσοσιαλιστικής κυβερνητικής μηχανής;

Το σύνολο των ιδεών που σχηματίζει την γερμανική βιοπολιτική ανάμεσα στο 1933 - 1945 δεν ήταν ποτέ όπως θέλουν να μας κάνουν να πιστεύουμε ένα σύνολο από άκαμπτες ακίνητες και μονοπολιτικές αντιλήψεις, τοποθετημένες γύρω από την λανθασμένη αντίληψη της «καθαρής φυλής». Αντίθετα η Γερμανική βιοπολιτική ήταν μια δυναμική διαδικασία, σε συνεχή παράλληλη ανάπτυξη της επιστημονικής γνώσης. Και εκτός αυτού, μπορεί να εκτιμηθεί εύκολα το διανοητικό ύφος, η ηθική υπευθυνότητα και το επιστημονικό βάθος που αντιμετώπιζε το θέμα. Οι νόμοι της Εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας που έχουν σχέση με την βιοπολιτική μπορούν να χωρισθούν σε 2 ομάδες. Η μια ομάδα αποτελείται από εκείνους τους νόμους που αναφέρονται στον εθνικό παράγοντα σε σχέση με την χορήγηση υπηκοότητας. Η άλλη ομάδα - πιο αυστηρή σε σχέση με την εσωτερική  οργάνωση της κοινωνίας - η οποία αναφέρεται στην διαδικασία της αποτροπής εκδηλώσεως μιας καταγωγής κληρονομικά άρρωστης.

Η πρώτη ομάδα είναι πιο γνωστή ως «οι νόμοι της Νυρεμβέργης» οι οποίοι δημοσιεύτηκαν στις 15 Σεπτεμβρίου του 1935, εξαιτίας της ημέρας του αγώνα (Reichsparteitag). Η δεύτερη ομάδα είναι και αυτή πιο γνωστή ως «νόμοι της Ευγονίας» . Οι διάφοροι σύγχρονοι σοβαροφανείς «ιστορικοί» επιμένουν να τις αναφέρουν ως νόμους της ευθανασίας. Το γεγονός ότι χρησιμοποιείτε ο όρος «ευθανασία» αποκαλύπτει τη δολιότητα με την οποία δουλεύει η επαίσχυντη προπαγάνδα των νικητών. Οι γερμανικοί νόμοι αναφέρονταν αποκλειστικά στην ευγονική διαδικασία, και σε κανένα μέρος της γερμανικής νομοθεσίας μεταξύ 1933 και 1945 δεν υπάρχει νόμος … ευθανασίας. Ο όρος ευθανασία σημαίνει «καλός θάνατος» εφόσον προέρχεται από το ελληνικό «ευ» και το «θάνατον». Εν αντιθέσει ο όρος ευγονία σημαίνει «καλή γέννα» και είναι η ευγονία η βοηθητική επιστήμη της βιοπολιτικής που εξετάζει τον τρόπο με τον οποίο θα βελτιώσει και θα τελειοποιήσει τις βιοψυχικές δυνατότητες ενός Λαού. Αντιθέτως η ευθανασία υπονοεί απλή θανάτωση για την αποφυγή αφορήτων και μη απαραίτητων πόνων σε μια ασθένεια που είναι αναπόφευκτα συνδεδεμένη με τον θάνατο.

Εδώ μας παρουσιάζεται η ευκαιρία να δηλώσουμε ξεκάθαρα πως ο Εθνικοσοσιαλισμός και συνεπώς οι Εθνικοσοσιαλιστές ανοικτά και δυναμικά είναι κατά της πρακτικής της ευθανασίας! Κάποτε οι αντίπαλοι μας θα πρέπει να πάψουν - όχι ότι μας ενδιαφέρει - να παρουσιάζουν τους Εθνικοσοσιαλιστές ως τέρατα που θα σκότωναν χωρίς οίκτο οποιονδήποτε δεν θα είχε ξανθά μαλλιά και γαλανά μάτια! Ε, λοιπόν όχι! Οι Γερμανοί Εθνικοσοσιαλιστές δεν ήσαν σίγουρα ούτε τρελοί ούτε ηλίθιοι, μανιακοί ή ανίκανοι. Ήξεραν πολύ καλά αυτό που έκαναν. Και αυτό που έκαναν, λειτούργησε!

«Ψυχή εστί Φυλή ορώμενη εκ των έσω»
Αλφρέδος Ρόζενμπεργκ