«Οι ελεύθεροι σκοπευτές της Φλωρεντίας» του Curzio Malaparte

Η 11^η Αυγούστου του 1944 είναι η ημερομηνία «απελευθέρωσης» της Φλωρεντίας. Βρετανοί και παρτιζάνοι του C.T.L.N. εισβάλλουν νικηφόρα στην πρωτεύουσα της Τοσκάνης μετά από ένα μήνα μαχών ενώ οι Γερμανοί Εθνικοσοσιαλιστές και οι πιστές στον Duce ομάδες μάχης μαζί με τα στελέχη του Φασιστικού κόμματος υποχωρούν. Κατά την διάρκεια της «μάχης της Φλωρεντίας» αλλά και σε άλλες περιοχές της χώρας διακρίθηκαν για το μαχητικό τους πνεύμα και την αυτοθυσία τους οι μονάδες ελεύθερων σκοπευτών που οργάνωσε ο Alessandro Pavolini και εκπαίδευσαν τα Waffen - SS. 

Ο Pavolini υπήρξε  μόνιμος κάτοικος της πόλης και πρώτος γραμματέας του Φασιστικού κόμματος. Επανδρώθηκαν οι μονάδες των ελεύθερων σκοπευτών από στρατιώτες μεταξύ 14 και 16 ετών με ελάχιστα μέλη τους να φτάνουν τα 20 χρόνια επειδή δεν μπορούσαν να ενταχθούν στις κύριες μονάδες του R.S.I. Εκτός από αυτά τα παιδιά που θυμίζουν τους υπερασπιστές του Βερολίνου, εκατοντάδες κάτοικοι της πόλης - και των δυο φύλων - όλων των ηλικιών αποφάσισαν να αντισταθούν μέχρι το τέλος και έστησαν ενέδρες σε παράθυρα, στέγες και γωνίες των δρόμων. 

Παρόλο την μειονεκτική τους θέση αρνήθηκαν να εγκαταλείψουν τις θέσεις τους και στις εκκλήσεις των στρατιωτών που υποχωρούσαν απάντησαν «η παράδοση μας είναι να πεθάνουμε». Αποφάσισαν να μην ακολουθήσουν τους Μελανοχίτωνες, να υπερασπιστούν με ελάχιστα όπλα αλλά περίσσια τιμή και πίστη, την πόλη τους απέναντι στις ορδές της δημοκρατίας και της πλουτοκρατίας.

Οι ήρωες δεν κλαίνε ... αλλά μιμούνται!

«Οι ελεύθεροι σκοπευτές της Φλωρεντίας» του Curzio Malaparte

μετάφραση: Αλεξόπουλος Στέλιος

« … Τα αγόρια κάθονταν στα σκαλιά της Santa Maria Novella, το μικρό πλήθος των θεατών μαζεύτηκε γύρω από τον οβελίσκο και ο αξιωματικός των παρτιζάνων καθισμένος στο σκαμνί που είχε τοποθετήσει στην αρχή των σκαλιών της εκκλησίας με τους αγκώνες στο τραπέζι από σίδερο και έναν καφέ που πήρε στην πλατεία.

Η ομάδα των νέων υποστηρικτών της κομμουνιστικής μεραρχίας ‘’Potente’’ οπλισμένοι με υποπολυβόλα και παρατεταγμένοι μπροστά στα πτώματα που είναι το ένα πάνω στο άλλο σαν από το χέρι του Masaccio ζωγραφισμένα που στο ασβεστοκονίαμα του αέρα φαίνονται γκρι. Φωτεινό φως αιχμής βρώμικος σοβάς που πέφτει από τον συννεφιασμένο ουρανό, όλοι ήταν σιωπηλοί, ακίνητοι, τα πρόσωπα τους γυρισμένα προς την ίδια πλευρά. Σταγόνες αίματος κυλούσαν στα μαρμάρινα σκαλοπάτια.

Οι Φασίστες που κάθονταν στα σκαλιά της εκκλησίας ήταν αγόρια δεκαπέντε ή δεκάξι χρονών, χωρίς μαλλιά ψηλά, με μαύρα μάτια και πολύ χλωμό πρόσωπο. Ο νεότερος ντυμένος με ένα μαύρο πουκάμισο και ένα ζευγάρι κοντά παντελόνια που τον άφηναν από τις κνήμες με γυμνά πόδια, ήταν σχεδόν ένα παιδί.

Υπήρχε επίσης και ένα κορίτσι ανάμεσα τους. Νεαρής ηλικίας με μαύρα μάτια και τα μαλλιά της χαλαρά να πέφτουν πάνω στους ώμους της, το σκούρο ξανθό χρώμα που βρίσκεις μεταξύ των γυναικών του λαού στην Τοσκάνη, καθόταν με το πρόσωπο να ατενίζει τα καλοκαιρινά σύννεφα πάνω από τις στέγες της Φλωρεντίας που έλαμπαν από την δυνατή βροχή, ο ουρανός βαρύς και χάλκινος, σκασμένος εδώ και εκεί παρόμοιος με τον ουρανό του Masaccio στις τοιχογραφίες της Carmine.

Όταν ακούσαμε τους πυροβολισμούς ήμασταν στα μισά του δρόμου στη Scala στο Oricellari του Orti . Βρίζοντας στην πλατεία σταματήσαμε στην βάση των σκαλοπατιών της Santa Maria Novella πίσω από τον αξιωματικό που καθόταν μπροστά από το σιδερένιο τραπέζι. Από το σφύριγμα του φρενάρισματος των 2 τζιπ ο αξιωματικός δεν κουνήθηκε ούτε γύρισε να κοιτάξει πίσω. 

Αλλά μετά από λίγο έδειξε με τεταμένο το δάχτυλο ένα από αυτά τα παιδιά και είπε:

- Εξαρτάται από σένα, ποιο είναι το όνομα σου;

- Σήμερα είμαι εγώ - είπε το παιδί όταν σηκώθηκε - αλλά αυτή η ημέρα ή η επόμενη είναι στο χέρι σας

- Ποιο είναι το όνομα σου;

- Το όνομα μου είναι αυτό που φαίνεται

- Αυτή είναι η απάντηση που πρέπει να δώσεις σε αυτόν τον ηλίθιο, είπε ένας σύντροφος του που καθόταν δίπλα του …

- Η απάντηση αυτή θα τον μάθει να φέρεται, απάντησε το αγόρι σκουπίζοντας τον ιδρώτα από το μέτωπο του. Ήταν χλωμός και τα χείλη του έτρεμαν αλλά γέλασε βλέποντας τον αξιωματικό των παρτιζάνων. Μιλούσε με την τοπική προφορά του San Frediano, Santa Croce, Palazzolo

Ο παρτιζάνος αξιωματικός σήκωσε το κεφάλι και είπε:

- Βιαστείτε, μην με κάνετε να σπαταλώ τον χρόνο μου, εξαρτάται από εσάς

- Αν είναι να σπαταλώ τον χρόνο σου - είπε το αγόρι με ειρωνικό ύφος - τότε να βιαστώ. Προσπέρασε τους συντρόφους του και πήγε και στάθηκε μπροστά στους παρτιζάνους που ήταν οπλισμένοι με υποπολυβόλα δίπλα στον σωρό των πτωμάτων ακριβώς στο κέντρο της λίμνης του αίματος που απλωνόταν στον μαρμάρινο περίβολο της εκκλησίας

- Πρόσεξε μην λερώσεις τα παπούτσια φώναξε ένας από τους συντρόφους του και όλοι γέλασαν

- ο Τζακ και εγώ βγήκαμε έξω από το τζιπ

- Σταματήστε! φώναξε ο Τζακ

Αλλά εκείνη την στιγμή το αγόρι φώναξε: Viva Mussolini! Και έπεσε διάτρητο από τις σφαίρες … »

ΓΑΛΛΙΑ: Ξανακερδίζοντας τους δρόμους και τις πόλεις μας. Μαθήματα εθνικιστικού ακτιβισμού από τους Identitarians ...

του Patrick Le Brun (Counter-Currents) / ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Μετά από την πιο εντυπωσιακή ενέργεια ακτιβισμού που έχει παρατηρηθεί στη Γαλλία από τα τέλη της δεκαετίας του 1960, στην οποία οι Identitarians (Ταυτοτιστές - μέλη της ‘Γενιάς της Ταυτότητας’) κατέλαβαν τη στέγη του υπό κατασκευή τζαμιού του Πουατιέ (βλ. εδώ), αυτό το κίνημα έχει υποστεί διώξεις, παρακολουθήσεις, διείσδυση από ξένα στοιχεία και δυσφήμηση. Ωστόσο, η ιδέα και το κίνημα δεν μπορούν να σταματήσουν από τους προδότες και τους βαλτούς. Η ευρωπαϊκή ταυτότητα δεν θα ξεψυχήσει αθόρυβα μέσα στη νύχτα. Η αναγέννηση έχει ήδη αρχίσει …

για την συνέχεια στον σύνδεσμο εδώ ...

Casa Pound: "«Χθες τάφρος και ξιφολόγχη ... σήμερα ένα iPhone που σας περιμένει»

«Πόλεμος πάντων μεν πατήρ εστί» Το NSBM είναι μια Ιδεολογία που ακούγεται …

του Baldur

Το Εθνικοσοσιαλιστικό Black Metal (NSBM) αποτελεί τον εσωτερικό και ελιτίστικο χαρακτήρα της «Επαναστατικής Λευκής Μουσικής» όπως ακριβώς το RAC, το ns Hardcore και το Industrial. Στίχοι που υμνούν την Ευρώπη και την ομορφιά της άγριας φύσης, δοξάζουν τον Πόλεμο και την Εκδίκηση ενάντια στους εισβολείς και την συλλογική παθητικότητα. Σπαθιά, πελέκεις δόρατα και ασπίδες και κάθε είδους μεσαιωνικά όπλα συνθέτουν το σκηνικό μαζί με πρόσωπα βαμμένα ασπρόμαυρα που θυμίζουν την στρατιά των νεκρών του Odin τους «Oskorei». 

Η μουσική αυτή σκηνή που προκαλεί τρόμο στους δούλους της αστικής κοινωνίας είναι μια φωνή διαμαρτυρίας ενάντια στον σύγχρονο κόσμο την λαίλαπα που ονομάζεται δημοκρατία και την πολιτιστική κατοχή της Ευρώπης.  Πολλοί προσπάθησαν να περιορίσουν την μουσική στρατιά του NSBM είτε διαδίδοντας παντού ψέμματα είτε προσπαθώντας να την εμπορευματοποιήσουν προς όφελος τους. Απέτυχαν όμως οικτρά αφού χιλιάδες Συναγωνιστές φρόντισαν να κρατήσουν «καθαρή» την σκηνή από συμφέροντα και τυχοδιώκτες. 

Τα θέματα που κυριαρχούν στους στίχους είναι η Μυθολογία, η Αριοσοφία, η Εθνικοσοσιαλιστική Κοσμοθεωρία και ο Μυστικισμός του Αίματος. Σημαντικές μπάντες υπάρχουν σε ολόκληρη την Ευρώπη με ιδιαίτερη αναζωπύρωση στην Ανατολική όπου μετά από δεκαετίες τυραννίας η νεολαία αναζητά πρότυπα στην ταυτότητα και στον πολιτισμό των αρχαίων προγόνων. Υπάρχουν πολλές ανεξάρτητες εταιρείες διανομής τις οποίους αξίζει να στηρίξουμε με κάθε μέσο. Διώκονται από τις Σιωνιστικές αρχές και έχουν δεχθεί εισβολές από την αστυνομία με συνέπεια την κατάσχεση υλικού και τις νομικές κυρώσεις. Πολύ σημαντικό είναι το γεγονός της συνεργασίας Skinheads και NSBM έργο κυρίως του αείμνηστου Dr. Pierce. 

Αυτή η μουσική είναι ένα Κάλεσμα Μάχης ενάντια στην Σιωνιστική Κυβέρνηση Κατοχής και επιβάλλει μια Φωνή Φυλετικής Συνείδησης που ξυπνάει τα αρχέτυπα και τους Τρόπους της φυλής μας. Δεν θα βρεις ποτέ αυτή την μουσική στα μοδάτα περιοδικά και στις μουσικές ραδιοφωνικές ή τηλεοπτικές εκπομπές αφού σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να χαρακτηριστεί «political correct». 

Με πρωτοπόρο τον Rob Darken των Πολωνών Graveland το Black Metal έφυγε από κινήσεις που δεν έχουν καμιά σχέση με τον Φυλετισμό και κατάφερε να μεταδώσει την αγάπη για την Πατρίδα και το Ηρωικό συναίσθημα. Όποιος ασχολείται με το NSBM δεν παίζει για την μουσική αλλά για την διάδοση της Εθνικοσοσιαλιστικής Ιδεολογίας και προετοιμάζει το έδαφος στην καρδιά της Νεολαίας για την Επανάσταση της Ευρώπης και του Λευκού Ανθρώπου. Είναι ιδιαίτερη τιμή για τον Ελληνικό Εθνικοσοσιαλισμό ότι πολλές κορυφαίες μπάντες της NSBM σκηνής επανδρώνονται από συμπατριώτες μας.

http://www.supernalmusic.com/

http://www.darker-than-black.com/

Ανένταχτοι Εθνικιστές Αιτωλοακαρνανίας

http://anentaxtoi-ethnikistes-aitnias.blogspot.gr/

Η "Ελληνική Δράση" τίμησε τον Νικήτα Σταματελόπουλο.

Ταγματάρχης Παναγιώτης Στούπας: ο Λύκος του Μοριά (01.01.1894 - 24.10.1944)

Ταγματάρχης Παναγιώτης Στούπας: ο Λύκος  του Μοριά (01.01.1894 - 24.10.1944)

70 χρόνια από την αυτοκτονία του ...

του Αλεξόπουλου Στέλιου

Λίγα λόγια για τα «Τάγματα Ασφαλείας»

Τα περιβόητα «Τάγματα Ασφαλείας» δημιουργήθηκαν από Βενιζελικούς αξιωματικούς επηρεασμένους από το κίνημα του Mussolini και Γερμανόφιλες δυνάμεις τον Ιούνιο του ’43 ως αντίπαλο δέος στην αυξανόμενη προκλητική δράση του ΕΛΑΣ αλλά και ως αντίβαρο στην μελλοντική επιστροφή του Γεωργίου Β’. Δημιουργήθηκε πολύ γρήγορα ένας συνασπισμός ετερόκλητων ιδεολογικών κινήσεων απέναντι στην αντιλαϊκή παρουσία του κομμουνιστικού ΕΛΑΣ αφού σε πολλές περιοχές η παράδοση στις πατριωτικές ιδέες προκαλούσε το μίσος των μπολσεβίκων και συνεχείς επιθέσεις ενάντια σε αντικομμουνιστές.

Πολλά έχουν λεχθεί για τις μονάδες αυτές οι οποίες έφτασαν τον σημαντικό αριθμό των 25.000 ατόμων και σίγουρα η παραπληροφόρηση της αριστεράς και η μεταπολιτευτική λαίλαπα συμβάλλει στην ακόμη μεγαλύτερη ιστορική σύγχυση. Είναι σαφές ότι η συμπαράταξη των κομμουνιστών με τις επιταγές της Μόσχας οδήγησε πολλούς - ακόμη και μη εθνικιστές - στην απόφαση να πάρουν τα όπλα όχι τόσο για την υπεράσπιση των Εθνικοσοσιαλιστικών Δυνάμεων στην Ελλάδα αλλά κυρίως για την αυτοπροστασία τους αφού για τους «κόκκινους» κάθε ένας που δεν αποδεχόταν την Σοβιετοποίηση της χώρας αυτομάτως ήταν στόχος για την δολοφονική ΟΠΛΑ και τους «μαυροσκούφηδες» του Κλάρα. 


Ανάμεσα στους χιλιάδες στρατιώτες της συγκεκριμένης αντικομμουνιστικής πλευράς υπήρξαν αρκετοί τυχοδιώκτες και εγκληματικά στοιχεία που βρήκαν ευκαιρία να εκμεταλλευτούν την χαοτική κατάσταση της εποχής επιφέροντας όπως ήταν φυσικό περισσότερα δεινά παρά ευνοϊκή στάση των τοπικών κοινωνιών. Όμως  ξεχώρισαν πολλές άλλες προσωπικότητες ανάμεσα στους συμμετέχοντες με προσωπική ιδεολογική κληρονομιά κυρίως στην Μακεδονία, την Εύβοια και την Πελοπόννησο με πλούσια στρατιωτική δράση υπέρ του Έθνους και του Λαού οι οποίοι αρνήθηκαν να υποκύψουν στους εκβιασμούς του Βελουχιώτη και του Σιάντου. Η εσπευσμένη δημιουργία των μονάδων αυτών με έναν τρόπο που ήταν μακριά από τον συνεχή στρατιωτικό σχεδιασμό - είχε κριθεί ουσιαστικά η πολεμική σύρραξη - και η έλλειψη μιας ενιαίας ιδεολογικής γραμμής πλην ενός μετωπικού αντικομμουνισμού οδήγησε στην δημιουργία στρατιωτικών δυνάμεων που δεν κατάφεραν να αντιμετωπίσουν πολλές φορές με επιτυχία τις δυνάμεις της αριστεράς ή παραδόθηκαν σε αυτές χωρίς να υπάρξει περαιτέρω εμπλοκή. 


Χαρακτηριστική περίπτωση η πολιορκία της πόλης της Τριπόλεως όπου οι δυνάμεις 3.000 πάνοπλων ανδρών των Τ.Α. παραδόθηκαν μετά από σχετική συμφωνία με τον γελοίο αστό Κανελλόπουλο ο όποιος όρισε και τους όρους (…) απέναντι σε κατώτερες σε εξοπλισμό αριστερές δυνάμεις. Επίσης είναι χαρακτηριστικό ότι σε περιοχές της Πελοποννήσου αμέσως μετά την αποχώρηση των Γερμανών, δυνάμεις των Ταγματασφαλιτών που μέχρι τότε ορκίζονταν πίστη και αφοσίωση στον «Αδόλφο Χίτλερ» εγκατέλειψαν εύκολα τις όποιες δηλώσεις πίστης και τάχθηκαν στο πλευρό των Αγγλικών δυνάμεων και της κυβέρνησης του Παπανδρέου η οποία όλα αυτά τα χρόνια έπαιρνε με την ησυχία της το τσάι της στο πλευρό των Αγγλοσιωνιστών. 


Η μεγαλύτερη απόδειξη ότι τα «Τάγματα Ασφαλείας» δεν αντιπροσωπεύουν στο σύνολο τους τις εθνικοεπαναστατικές δυνάμεις και σε καμιά περίπτωση δεν μπορούν να σταθούν δίπλα στην θρυλική παρουσία των Ελλήνων προδρόμων του Φασισμού δηλαδή των Επιστράτων του ’17 ή την μεσοπολεμική κίνηση των Τριψελιτών και αργότερα της Εθνικοσοσιαλιστικής ΕΣΠΟ είναι η συνύπαρξη διαφορετικών τάσεων (Εθνικοσοσιαλιστές που αποσχίστηκαν από τον ΕΔΕΣ Αθηνών μαζί με Μοναρχικούς και αντικομμουνιστές Βενιζελικούς …) η έλλειψη πολιτικής κληρονομιάς και η συνεργασία πολλών μελών της με την δεξιά στην μεταπολεμική εποχή. Φυσικό και επόμενο αυτό το γεγονός αφού η δράση τους στηρίχθηκε σε έναν πηγαίο αντικομμουνισμό αλλά ποτέ σε ιδεολογικά μετερίζια γεγονός που πληρώθηκε με αίμα τα αμέσως επόμενα χρόνια ...

Ο Ταγματάρχης Παναγιώτης Στούπας όμως είναι μια θρυλική μορφή των εθνικιστικών αντικομμουνιστικών δυνάμεων που ξεχωρίζει μέσα σε αυτή την χρονική περίοδο αφού ουδέποτε καταδέχτηκε να συνθηκολογήσει ή να υποταχθεί στους όρους και στις απειλές της αριστεράς. Μιας αριστεράς που δεν είχε κανένα πρόβλημα μαζί με την Σοβιετική σημαία να κρατήσει στα χέρια της τα σύμβολα των Αμερικανών και Άγγλων επικυρίαρχων και καταστροφέων της Ευρώπης και της Ελλάδος. Μιας αριστεράς που μπουκώθηκε με μανία τις αγγλικές λίρες και τυφλώθηκε από τους κομισάριους της Μόσχας για να παίξει το όχημα μεταφοράς των γεωπολιτικών σχεδιασμών του εγκληματία πολέμου Τσόρτσιλ και του σχεδιασμού της Γιάλτας. Μιας αριστεράς που δεν είχε κανένα πρόβλημα να εκτελέσει με τσεκούρια μπαλτάδες και κλαδευτήρια ή να γδάρει ζωντανούς χιλιάδες αγρότες, εργάτες, και φοιτητές μόνο και μόνο επειδή δεν υπήρξαν μπολσεβίκοι. Δεν είναι τυχαίο ότι χιλιάδες απλοί μεροκαματιάρηδες άνθρωποι του λαού μας που αρνήθηκαν να ακολουθήσουν τους μαρξιστές και συσπειρώθηκαν από τις ομάδες των αντικομμουνιστών οπλαρχηγών της Μάνης μέχρι τους Τουρκόφωνους Πόντιους βετεράνους μαχητές του Κιλκίς αργότερα βρέθηκαν από κοινού στα «Τάγματα Ασφαλείας» και πήραν εκδίκηση για τους βιασμούς, τις δολοφονίες και τις απαγωγές της αριστεράς η οποία όταν δεν τεμάχιζε με τσεκούρι την ηθοποιό Ελένη Παπαδάκη … έριχνε στο βάραθρο του Φενεού έγκυες γυναίκες και στην Στιμάγκα ανατίναζε με αντιαρματικές νάρκες τα πτώματα των Εθνικιστών για να κρύψει το ειδεχθές έγκλημα.

Ο Ταγματάρχης Στούπας πολέμησε από την Μικρά Ασία μέχρι την Πίνδο.

«Ό ταγματάρχης Παναγιώτης Στούπας γεννήθηκε τήν Πρωτοχρονιά του 1894 στή Λεύκη (παλαιά Μουζούστα), τέσσερα χιλιόμετρα νότια των Γαργαλιάνων. Κατετάγη στό Στρατό τό 1914, καί τό 1916 μονιμοποιήθηκε καί έλαβε τόν βαθμό του Άνθυπολοχαγου πεζικου. Πολέμησε στή Μικρα­σιατική Εκστρατεία, όπου καί τραυματίσθηκε σοβαρά. Μάλιστα έζησε τήν υπόλοιπη ζωή του μ'ενα βλήμα στό σώμα του. Τό 1923 έλαβε μέρος στό κίνημα του Λεοναρδόπουλου - Γαργαλίδη καί άποτάχθηκε άπό τό στρατό ώς βασιλόφρονας μέ τόν βαθμό του ύπολοχαγου. Εγκαταστάθηκε στη Θράκη, και ήσχολείτο μέ τό εμπόριο ξυλείας. Τόν βαθμό του λοχαγού τόν πήρε τό 1925 καί του ταγματάρχη τό 1935, ώς εφεδρος.

Στόν πόλεμο του '40 κατετάγει εθελοντικά καί πολέμησε στην πρώτη γραμμή υπό τόν συνταγματάρχη Παπαδόγκωνα που διοικουσε τό Σύνταγμα Κρήτης καί πήρε τήν Τρεμπεσίνα. Μετά την κατάρρευση επέστρεψε στη Θράκη, άλλά σύντομα διαπίστωσε ότι ήταν αδύνατο νά μείνει εκεί άφου ή περιοχή παραχωρήθηκε άπό τους Γερμανούς στή δικαιοδοσία των Βουλγάρων. 

Έτσι διέφυγε στόν νότο καί ζουσε στό χωριό του, στή Λεύκη, μέ τήν οικογένεια του πατέρα του, του παπα-Σπύρου. Ή έπίδοσή του στή σκοποβολή, μέ τό πιστόλι καί τό τουφέκι, έχει μείνει παροιμοιώδης. Στίς μάχες μέ τους άντάρτες του ΕΛΑΣ πιστεύεται ότι τους προξένησε μόνος του περισσότερα θύματα άπό όσα όλοι οί στρατιώτες ή άντάρτες ύπό τις διαταγές του. Ιδιαίτερα στήν πρώτη μάχη του Μελιγαλα, καί στίς μάχες τής Λεύκης καί τών Γαργαλιάνων.

Γνώστης του πολέμου, μέ ικανότητες άναγνωρισμένες άπό όλους τους αντιπάλους του, στους στρατιώτες του ενέπνεε τόν σεβασμό καί τήν άγάπη, ποτέ τό φόβο. Μετριοπαθής, δίκαιος, καλόψυχος, σεβόταν τους άντιπάλους του καί οί μονάδες του ποτέ δέν κακοποίησαν εν γνώσει του πολιτικούς άντιπάλους, άμαχους πολίτες ή άντάρτες του ΕΛΑΣ. Ουδέποτε συγκρότησε στρατοδικεία ή συμμετείχε σ'αύτά»

Από το βιβλίο του κ. Μπουγά «Ματωμένες Μνήμες 1940 - 45

Μετά την προέλαση των κομμουνιστών στον Μωριά και απομονωμένος στο κάστρο της Πύλου καθώς και με ελάχιστα μέσα στην διάθεση του το πρωί της 24^ης Σεπτεμβρίου 1944 αποφασίζει να αυτοκτονήσει λίγο πριν την είσοδο των «κόκκινων» στο κάστρο. 

Ο Δημήτρης Γιαννακούρας ή "Πέρδικας" γνωστό στέλεχος της αριστεράς σε μια επίδειξη δημοκρατικής ηθικής στην αρχή πριν την είσοδο του στο κάστρο της πόλεως τους Ταγματασφαλίτες και τους άμαχους τους προσφωνεί ειρωνικά «αδέρφια» αλλά όταν αντιλαμβάνεται ότι ο Στούπας την τελευταία στιγμή προχώρησε στην ύστατη πράξη αυτοθυσίας ως μια συμβολική κίνηση απέναντι στους κομμουνιστές … τον μαχαιρώνει ενώ είναι ήδη νεκρός (!) στο στήθος και στην πλάτη, οι «απελευθερωτές» αντάρτες που τον συνοδεύουν του αφαιρούν τα δόντια και του σπάζουν τα κόκκαλα των χεριών και των ποδιών και στη συνέχεια τον ρίχνουν σε έναν λάκο για να εξαφανίσουν τα ίχνη. Το σώμα του Ταγματάρχη βρέθηκε από συγγενείς του και αποδόθηκαν τιμές από τους Έλληνες που δεν ανέχθηκαν την ζωή τους να την καθορίσει το κόμμα της Μόσχας ενώ σήμερα ο βίος και η πολεμική του δράση αποτελεί θρύλο για τους Συναγωνιστές της Πελοποννήσου.

Ταγματάρχης Παναγιώτης Στούπας: Αθάνατος!

ΣΤΟΥΠΑ ΝΑ ΜΗ ΠΑΡΑΔΟΘΕΙΣ

ΤΑ ΟΠΛΑ ΝΑ ΜΗ ΔΩΣΕΙΣ

ΣΤΟΥ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗ ΤΑ ΣΚΥΛΙΑ

ΨΥΧΗ ΜΗ ΠΑΡΑΔΩΣΕΙΣ

ΔΕ ΠΑΡΑΔΙΝΩ Τ ΑΡΜΑΤΑ

ΟΥΤΕ ΤΑ ΠΑΛΛΙΚΑΡΙΑ

ΣΤΟΥΣ ΓΑΡΓΑΛΙΑΝΟΥΣ ΠΟΛΕΜΑΝ

ΣΑΝ ΑΓΡΙΑ ΛΙΟΝΤΑΡΙΑ

ΚΙ Ο ΠΑΠΑΔΗΜΑΣ ΦΩΝΑΞΕ

ΒΑΖΕΙ ΦΩΝΗ ΜΕΓΑΛΗ

ΒΑΛΤΕ ΜΙΑ ΣΦΑΙΡΑ ΜΕΣ Τ' ΑΥΤΙ

ΜΟΝΟΙ ΝΑ ΣΚΟΤΩΘΕΙΤΕ

ΚΑΙ ΝΑ ΜΗ ΠΑΡΑΔΟΘΕΙΤΕ

ΚΙ Ο ΣΤΟΥΠΑΣ ΤΟΥΣ ΑΓΚΑΛΙΑΣΕ

ΚΑΙ ΤΟ ΠΙΣΤΟΛΙ ΒΓΑΖΕΙ

ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΤΟΥ Τ' ΑΔΕΙΑΖΕΙ

Φωτογραφίες που μας έστειλαν Αυτόνομοι Σύντροφοι: από την περιοχή καταγωγής του Ταγματάρχη Στούπα και το κάστρο της Πύλου (τους ευχαριστούμε θερμά) 

Ο Μελιγαλάς Μεσσηνίας, το «θέατρο σκιών» του Σαμαρά και η αποκαθήλωση της αντιφασιστικής ακροδεξιάς.

του Wolverine

Ο Μελιγαλάς Μεσσηνίας είναι το σύμβολο της ήττας αλλά και της θυσίας για τις αντικομμουνιστικές δυνάμεις. Με τα τελευταία γεγονότα της περασμένης Κυριακής γίνεται περισσότερο από σαφές ότι λαμβάνει και μια δεύτερη διάσταση ο τόπος αυτός. Είναι το γεωγραφικό σημείο όπου θα μείνει γνωστό  για την πλήρη αποκαθήλωση της σύγχρονης «Χρυσής Αυγής» ενός αστικού κόμματος που πολύ σωστά ο Αριστοτέλης Καλέντζης χαρακτήρισε ως «πινακοθήκη ηλιθίων».

Μιας «Χρυσής Αυγής» που εδώ και πολλά χρόνια δεν έχει καμιά σχέση με την Εθνικοσοσιαλιστική «Χρυσή Αυγή» της δεκαετίας του ’80 και του ’90. Ένα κόμμα που προβλήθηκε από το σύστημα και σήμερα χτυπιέται σαν χταπόδι από τους μέχρι χτες χορηγούς του ενώ η ηγεσία του αντιδρά σπασμωδικά σε κάθε περίπτωση, που ενώ εδώ και πολλά χρόνια ερωτοτροπεί με την γελοιότητα και την ακροδεξιά αντιφασιστική παράκρουση σήμερα δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια μεθυσμένη πόρνη του συστήματος - όπως και όλα τα κόμματα - που όταν δεν πηδιέται με το κράτος γυρνάει στα σοκάκια της προδοσίας με το παρακράτος.

Σε 2 μόνο χρόνια εξελίχθηκε στο νέο ΛΑΟΣ και το μόνο που θα αφήσει στο μέλλον πίσω της θα είναι ιδεολογικά αποκαΐδια και 3 τάφους να ξεχωρίζουν. Οι εκατοντάδες υποστηρικτές της ως κορυφαία πρόβατα σε ολόκληρη την Ευρώπη ανέχθηκαν την παρουσία μπάτσων μέσα σε έναν χώρο που το αίμα ακόμη αφήνει το αποτύπωμα του, έκατσαν προσοχή και άπραγοι μπροστά στην εκπρόσωπο της οικογενειοκρατίας του Μιχαλολιάκου ενώ οι βουλευτές της και τα μέλη της όχι μόνο δεν απαίτησαν την αποχώρηση των δυνάμεων καταστολής αλλά τήρησαν «χαμηλούς τόνους» ή επιδόθηκαν στα συνηθισμένα λόγια την ίδια στιγμή που δεκάδες οδηγούντο στις κλούβες μετά την σχολαστική ανάγνωση καταλόγων της ΓΑΔΑ μόνο και μόνο επειδή ο Σαμαράς βάλθηκε να μετακινήσει τις κρατικές μαριονέτες σε ένα νέο θέατρο σκιών.

Ευτυχώς έσωσαν την τιμή των Ιδεών μας κάποιοι ξεχωριστοί Σύντροφοι οι οποίοι δεν ανέχτηκαν ούτε λεπτό την αηδιαστική συμπεριφορά των ένστολων σκυλιών του συστήματος, δεν έσκυψαν το κεφάλι και έδωσαν την πρέπουσα απάντηση. Γνώριζαν οι υπεύθυνοι ανεύθυνοι «ηγετίσκοι» ότι θα τους περιμένει μεγάλη αστυνομική δύναμη στην περιοχή και όμως παραδόθηκαν στην επικοινωνιακή ήττα και την απραξία. Η παρουσία του βουλευτή της «Χρυσής Αυγής» και φίλου του πράκτορα της Mossad Βαβύλη στην εκδήλωση μνήμης πέρσι και η προβοκατόρικη συμπεριφορά του υπήρξε μόνο η αφορμή για να προχωρήσει ο Σαμαράς σε μια επίδειξη επιβολής φέτος όχι μόνο απέναντι στους Χρυσαυγίτες αλλά και σε όλους αυτούς που εκείνη την ημέρα θυμήθηκαν τα γυναικόπαιδα και τους στρατιώτες που έσφαξε το '44 ο Βελουχιώτης και ο Μπελογιάννης κάτω από τα μάτια των Άγγλων αξιωματικών και με την κάλυψη και παρουσία Βρετανικών αντιτορπιλικών στον Μεσσηνιακό κόλπο.

Τι και αν ο Κουκούτσης ο μέχρις χτες κολλητός συνεργάτης του Σαμαρά καταγγέλλει με πάθος την χούντα της δεξιάς … (sic) τι και αν ο Μπαρμπαρούσης το παίζει οργισμένος τσοπάνης μπροστά στις κάμερες τι και αν ο Παναγιώταρος εξ αποστάσεως -  φέτος - ξιφουλκεί απέναντι στην μπατσοκρατία (!) σημασία έχει ότι η «Χρυσή Αυγή» και ο «Στόχος» παίζουν ΑΡΙΣΤΑ τον ρόλο του συστήματος και το τελευταίο κέρδισε ακόμη μερικές αναπνοές στην εντατική του κομματισμού. Το έργο όμως έχει και συνέχεια αφού η εκλογή του προέδρου θα έχει εκπλήξεις, ενώ η πρόσφατη νοσηλεία του «αλβανοφάγου» βουλευτή Παππά κάτω από την εποπτεία κορυφαίου Σιωνιστή εν Ελλάδι ιατρού και μέλους του ΚΙΣ δείχνει ότι όταν το σύστημα θα χρειαστεί θα αναζωογονήσει και πάλι το τέρας της αντιφασιστικής ακροδεξιάς προς όφελος του Γιαχβέ και της "Αγίας Σιών" …

ΙΤΕ (Κωνσταντίνος Στυλιανού)

Αυτόνομη πρόταση ζωής: σκέψεις ενός Συναγωνιστή …

« … Παραμένουμε πιστοί στο τρίπτυχο Αυτόνομα Εθνικά Σοσιαλιστικά. Η επικράτηση του καπιταλισμού είναι ο ενταφιασμός της ανθρώπινης ύπαρξης. Θεωρούμε ότι η μόνη λύση ενάντια στην αστική νεοφιλελεύθερη δημοκρατία και στην πολυπολιτισμική πραγματικότητα είναι η ιδεολογία της «Τρίτης Θέσης» η οποία τονίζει την αντικαπιταλιστική οπτική και την αντισιωνιστική δράση. Είναι καιρός για ξεκάθαρες κουβέντες σήμερα όσο ποτέ.  Δεν περιορίζουμε την παρουσία μας σε στείρα αναπαραγωγή ιδεολογικών προτύπων αλλά προσαρμόζουμε τις θέσεις αυτές στα δεδομένα της πραγματικότητας στην οποία ζούμε. Πιστεύουμε στην Αυτόνομη δράση χωρίς ιεραρχικές δομές και θεωρούμε ως Σύντροφο όποιον δρα μαζί μας είτε κατά μόνας, βάσει των πιο πάνω θέσεων. 

Η ελευθερία της προσωπικότητας του καθενός και η ελευθερία στην δράση είναι δεδομένη, έτσι μπορεί να οδηγήσει στην κοινωνική και εθνική απελευθέρωση. Η αποτυχία της νεοφιλελεύθερης δημοκρατίας είναι για μας δεδομένη έτσι δεν μας απασχολεί η δημιουργία και η ύπαρξη ενός κομματικού μηχανισμού γιατί απλά δεν ασπαζόμαστε το δημοκρατικό πολίτευμα. Επικροτούμε και στηρίζουμε την ίδρυση και άλλων Αυτόνομων Εθνικοσοσιαλιστικών ομάδων και αποδεχόμαστε την παρουσία μεμονωμένων Συντρόφων επιδιώκοντας την συνεργασία και κοινή δράση. Δεν διεκδικούμε δάφνες Εθνικοσοσιαλιστικής «ορθοδοξίας». Δεν ζούμε σε ψευδαισθήσεις ούτε φαντασιωνόμαστε αλάθητα. 

Κάνουμε τον δικό μας αγώνα όπως εμείς κρίνουμε περί ορθού ή λάθους. Σεβόμαστε την προσωπικότητα των Συντρόφων έτσι δεν μας απασχολεί η επιβολή ενιαίας ιδεολογικής «γραμμής». Αποδεχόμαστε την διαφωνία και την κριτική από Συντρόφους. Η ανυπαρξία κάθετης δομής ιεραρχίας όμως δεν σημαίνει και ασυδοσία στην πολιτική μας πρακτική. Θεωρούμε εχθρούς την δεξιά και την αστική ακροδεξιά που στηρίζει το κεφάλαιο, τους δημοκράτες, την νεοταξική εθνομηδενιστική αριστερά και τα παρακλάδια της που εναντιώνονται στην καταγωγή μας και στην εθνική μας συνείδηση, το ανθελληνικό κράτος και το σύστημα στο σύνολο του. 

Η εναντίωση μας προς την διάβρωση των εθνών - φυλών από την κοσμοπολίτικη διαστροφή του καπιταλισμού και του πολυπολιτισμού είναι δεδομένη. Ως εκ τούτου δεν ταυτιζόμαστε με την αυταπάτη όσων επιμένουν να αντιτίθενται σε ανύπαρκτους αντιπάλους αφού θεωρούμε ως πραγματικό αντίπαλο τον Καπιταλισμό και τα παράγωγα του … »

«Αλήτες και κότες» η σύγχρονη Γραικία! (άρθρο του Αριστοτέλη Ηρ. Καλέντζη)

του Αριστοτέλη Ηρ. Καλέντζη

ΓΡΑΙΚΙΑ: 
ΑΛΛΟΤΕ: ΓΟΡΓΟΝΕΣ ΚΑΙ ΜΑΓΚΕΣ
ΣΗΜΕΡΑ: ΑΛΗΤΕΣ ΚΑΙ ΚΟΤΕΣ

Kαι η ζωή τραβά τη … κατηφόρα!

Ο Φύσσας υπήρξε ένας ανεπάγγελτος περιθωριακός υβριστής Ελλήνων ο οποίος είχε επιλέξει το ψευδώνυμο «Δολοφόνος» προτρέποντας αλήτες ομοίους του να … κατουρήσουν τις μητέρες Ελλήνων !! Αυτό το υποκείμενο το μαχαίρωσε μέσα σε ένα συνοικιακό καφενέ ένας άλλος ανεπάγγελτος περιθωριακός για λόγους επιλύσεως προσωπικών διαφορών! 


Δύο αγάλματα και μία συναυλία στη πλατεία … Συντάγματος πρόκειται να γίνουν για τον αλήστου μνήμης περιθωριακό «Δολοφόνο» ο οποίος δε πατροναρίστηκε ούτε από κάποιο κόμμα, ούτε από κάποια κοινοβουλευτική παράταξη, αλλά που ο θάνατος του αξιοποιήθηκε από κάποιους οι οποίοι ΞΕΡΟΥΝ να πολεμάνε για τις (σάπιες) «ιδέες» τους. 

Δύο αγάλματα σε δημόσιο χώρο (!!) και μία συναυλία στην κεντρική πλατεία της πρωτεύουσας για έναν άνανδρο περιθωριακό ο οποίος καλούσε τους αλήτες ομοίους του σε … κατούρημα των Ελληνίδων μητέρων! Αντιθέτως … 


Για τους δύο Έλληνες ιδεολόγους που δολοφονήθηκαν υπέρ της Χρυσής Αυγής στην οποία αφιερώθηκαν, το κόμμα της ντροπής και Πινακοθήκη των Ηλιθίων, η Χρυσή Αυγή ποιεί τη νύσσα την ήμερη, ή, μάλλον τη κότα την … άγρια! 

Ενώ τα δύο αγάλματα προετοιμάζονται και θα στηθούν εντός των ημερών με επίσημα … αποκαλυπτήρια για τον περιθωριακό ασελγό της αισθητικής, για τα δύο παλληκάρια ΜΟΥΓΓΑ ΣΤΗ ΣΤΡΟΥΓΓΑ από τη Χρυσή Αυγή τη πολύφερνη, με 18 βουλευτικούς μισθούς, κομματικές επιχορηγήσεις, "μαύρα" κάτω από αμέτρητα τραπέζια etc etc!

Αν η Χρυσή Αυγή δε κατάφερε να διαχειρισθεί το συγκεκριμένο πρόβλημα αρκούμενη στην εξαργύρωση του αίματος των δύο παλληκαριών με τη … βουλευτοποίηση του πατέρα του ενός από αυτά, τότε με τι θράσος θα ζητήσει τη ψήφο των Ελλήνων για να διαχειρισθεί τα πολλαπλασίως σοβαρότερα εθνικά προβλήματα;

«Αλήτες και κότες» η σύγχρονη Γραικία!

Edith Piaf - Non, je ne regrette rien

Όχι, δεν μετανιώνω για τίποτα

Δεν με νοιάζει το παρελθόν ...

Προσπεράστηκε για πάντα,

Ξεκινάω πάλι από την αρχή.

Όχι, δεν μετανιώνω για τίποτα

"Non, je ne regrette rien" meaning "No, I regret nothing"  is a French song composed by Charles Dumont, with lyrics by Michel Vaucaire. It was written in 1956, and is best known through Édith Piaf's 1960 recording, which spent seven weeks atop the French Singles & Airplay Reviews chart. Piaf dedicated her recording of the song to the French Foreign Legion. At the time of the recording, France was engaged in a military conflict, the Algerian War (1954–1962), and the 1st REP (1st Foreign Parachute Regiment) - which backed the failed 1961 putsch against president Charles de Gaulle and the civilian leadership of Algeria - adopted the song when their resistance was broken. The leadership of the Regiment was arrested and tried but the non-commissioned officers, corporals and Legionnaires were assigned to other Foreign Legion formations. They left the barracks singing the song, which has now become part of the French Foreign Legion heritage and is sung when they are on parade …

Henry Charles Bukowski (16.08.1920 - 09.03.1994)