ΕΛΛΗΝΙΚΟΙ ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ

Guy Fawkes και οικειοποίηση συμβόλων (Ιδεάπολις)


Οι διαρκείς κατηγορίες της ευρύτερης “αντί - εθνικιστικής συμμαχίας” (από τα mainstream ΜΜΕ μέχρι τις λούμπεν γκρούπες των αντίφα) για βρώμικη προπαγάνδα, οικειοποίηση συμβόλων και παραποίηση ιστορικών δεδομένων από τη μεριά των εθνικιστών, ακόμα και για οικειοποίηση μορφών υποκουλτούρας - όπως το hip hop ή το hipster στυλ - έχουν καταντήσει σαν ένα βαρετό επαναλαμβανόμενο ανέκδοτο. Παρουσιάζονται λες και οι εθνικιστές δεν ζούνε σ' αυτή την κοινωνία, ίσως επειδή κάτι τέτοιο θα ήταν αρκετά βολικό για ορισμένους.



Αφίσα της Φασιστικής κατάληψης Casa Pound (2009)

Στην πραγματικότητα, βέβαια, οι εθνικιστές είναι οι τελευταίοι που αντέγραψαν, έκλεψαν ή οικειοποιήθηκαν σύμβολα, πρόσωπα και καταστάσεις. Οι εθνικοί αγώνες τροφοδοτούν με περισσότερους ήρωες τους εθνικιστές από ότι όλοι οι υπερήρωες των κόμικς μαζί. Κι αυτό αφορά όλα τα έθνη της γης. Αντιθέτως, τα πρωτεία της αντιγραφής και της οικειοποίησης ανήκουν στην αριστερά, η οποία έτσι και αλλιώς έχει προσπαθήσει να κατοχυρώσει την αποκλειστικότητα για το trademark της επαναστατικότητας. Επαναστατικές μορφές και ριζοσπάστες έχουν πέσει θύματα της μυθοπλασίας της αριστεράς, ενώ ακόμα και άσματα όπως το “Γελαστό παιδί”, το οποίο αφορά τον Ιρλανδό εθνικιστή Michael Collins, αλέστηκαν στο μύλο της αριστερής προπαγάνδας. 

Ακόμα, όμως, και υπαρκτά ιστορικά πρόσωπα της αριστεράς “κουτσουρεύτηκαν” και λογοκρίθηκαν για να ταιριάξουν στα ιδεολογικά στεγανά: Από τις αποσιωπημένες εθνικιστικές και φυλετικές θέσεις του Τσε Γκεβάρα και τη συμπάθεια του Κάστρο για τον Χοσέ Αντόνιο, μέχρι τις θέσεις των Μπακούνιν και Κροπότκιν για την πατρίδα και την ηθική, όλα κόπηκαν και ξαναράφτηκαν στα διεθνιστικά πρότυπα της αριστεράς.

Στο ίδιο μοτίβο, μία ακόμα φίρμα που οικειοποιήθηκε η αριστερά, με αποτέλεσμα να κυκλοφορήσουν κάθε είδους σχετικά σλόγκαν και αξεσουάρ προς πώληση, είναι η μασκοφόρα φιγούρα από την ταινία “V for Vendetta”. Με μία πρώτη, επιφανειακή, προσέγγιση η ταινία αναφέρεται σε έναν ελευθεριακό και επαναστατικό τύπο, που κρύβει το πρόσωπό του με μια cool μάσκα και προσπαθεί να ανατρέψει ένα φασιστικό - με την απολίτικη ισοπεδωτική έννοια του ολοκληρωτικού - καθεστώς. 

Αποτελεί, λοιπόν, πρώτης τάξεως ευκαιρία για να υιοθετηθεί η μάσκα και η γενικότερη αισθητική της ταινίας στο πλαίσιο της αντιφασιστικής δράσης, μέσω συνθημάτων, γκράφιτι και στίχων, όπως το περίφημο Remember remember the fifth of November, το οποίο αναφέρεται στη σύλληψη του πραγματικού ήρωα, Guy Fawkes - που η ιστορία του αποτέλεσε έμπνευση για το κόμικ και την ταινία “V for Vendetta” - στις 5 Νοεμβρίου του 1605. 

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...

Giovanni Gentile (30.03.1875 - 15.04.1944)


Ήταν ένας από τους μεγάλους σύγχρονους Ιταλούς φιλοσόφους, θεωρητικός του Ιδεαλισμού και από τους βασικότερους θεμελιωτές της ιδεολογίας του Φασισμού. Ο Gentile ήταν εμπνευσμένος από Ιταλούς στοχαστές όπως Mazzini, Rosmini, Gioberti και Spaventa αλλά ήταν εξίσου έντονες οι επιρροές από τη γερμανική ιδεαλιστικές και υλιστικές σχολές σκέψης - και συγκεκριμένα του Karl Marx, Hegel, Fichte. Ο Friedrich Nietzsche τον επηρέασε σημαντικά κι ο επηρεασμός αυτός διαφαίνεται στο συνολικό έργο του για τη θεμελίωση της Φασιστικής θεωρίας.




Ζει την παιδική του ηλικία στο Campobello di Mazara, και φοιτά το σχολείο Ximenes στο Trapani. Το 1895 εγγράφεται στη σχολή Scuola Normale Superiore di Pisa για να σπουδάσει Φιλοσοφία. Καθηγητές του είναι μεταξύ άλλων οι: Alessandro D'Ancona , Amedeo Crivellucci, Donato Jaia. Κατείχε την έδρα της φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο του Παλέρμο, από το 1907 έως το 1914, και αργότερα στο Πανεπιστήμιο της Πίζα. Λίγο αργότερα ο Gentile αρχίζει να εκδίδει τα σημαντικά έργα του: The Theory of Mind as Pure Act (1916) και το Logic as Theory of Knowledge (1917). Στα έργα αυτά ο Gentile διατύπωσε την ιδέα που αποκάλεσε Πραγματικό Ιδεαλισμό «Actualism».



Ήταν υπουργός Δημόσιας Εκπαίδευσης το 1923 στη φασιστική κυβέρνηση του Μουσολίνι. Έμεινε στην πολιτική ιστορία της Ιταλίας για την εφαρμογή σαρωτικής μεταρρύθμισης του ιταλικού συστήματος δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, που αναφέρονταν ως "Riforma Gentile", η οποία είχε μια βαθιά και μακροχρόνια επίδραση στην ιταλική εκπαίδευση. Θεωρούσε την παιδεία σαν τον σημαντικότερο παράγοντα υποδομής της ιδανικής πολιτείας. Διακήρυσσε ότι δεν είναι δυνατόν να υπάρξουν πραγματικοί μαθητές εκεί όπου υστερούν οι δάσκαλοι. Ο κύριος σκοπός του ήταν να χορηγήσει μεγάλη αυτονομία στους δασκάλους και να τονίσει τη σπουδαιότητα της φιλοσοφίας. Η θρησκεία θα εδιδάσκετο μόνο σε σχολεία στοιχειώδους εκπαιδεύσεως, χρησιμεύοντας σαν η πρώτη επαφή με την απλή φιλοσοφία για τους νεαρούς μαθητές, οι οποίοι στη συνέχεια θα διδάσκονταν φιλοσοφία αντί της θρησκείας στα σχολεία της μέσης εκπαίδευσης. 

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...

Μνήμη Επιστράτων - «Ελληνικοί Εσπερινοί» 18 - 19 /11 /1916: ο δικός μας Νοέμβρης …


του Wolverine


Όταν το ημερολόγιο δείχνει τον μήνα που διανύουμε φέρνουμε και πάλι με συγκίνηση στο νου μας το αυθεντικό λαϊκό εξεγερσιακό κλίμα του Νοεμβρίου του 1916 και τους ηρωικούς Έλληνες Επίστρατους. Μια άγνωστη σε πολλούς περίοδος της ιστορίας που όσο διώχνουμε όμως από πάνω της την ομίχλη του χρόνου τόσο αυτή φανερώνεται πιο λαμπερή σε όλους αυτούς που συνεχίζουν να δηλώνουν σε πείσμα των καιρών Αντιδημοκράτες.




Οι Επίστρατοι υπήρξαν η πρώτη μαζική οργάνωση στην πολιτική ιστορία του τόπου και «πρωτοφασιστικό» πολιτικό ρεύμα πριν την επίσημη γέννηση του Φασισμού της Ιταλίας! Σύγχρονοι ιστορικοί θεώρησαν το ένοπλο κίνημα των Επιστράτων ως ένα «πρωτοφασιστικό» φαινόμενο της εποχής και φυσικά αυτό το γεγονός έδωσε τροφή στα μαντρόσκυλα του σύγχρονου «αντιφασισμού» για να ξερνάνε επί πολλά χρόνια την χολή τους απέναντι στην ιστορική συνεισφορά των εν λόγω πολεμιστών.Έφεδροι υπαξιωματικοί και απλοί στρατιώτες στην πλειοψηφία τους οι οποίοι μετά την αποστράτευση του Μαΐου του 1916 και πριν γυρίσουν στα σπίτια τους οργανώνονται και εξοπλίζονται «μέχρι τα δόντια». Γνωρίζουν ότι τους συνδέουν πολλά περισσότερα από ένα τιμητικό στρατιωτικό δίπλωμα στον τοίχο. Είναι τα τραύματα τους και οι εμπερίες στα χαρακώματα καθώς και η «δίψα» για μια Ελεύθερη Ελλάδα χωρίς ξένους να κάνουν κουμάντο στον τόπο μας. Με την δαιμονική φύση του Ιωάννη Μεταξά σε θέματα οργάνωσης ιδρύουν σε ελάχιστο χρόνο μέσω του Πανελληνίου Συνδέσμου Εφέδρων (ΠΣΕ) 400 σωματεία σε ολόκληρη την χώρα και γρήγορα στελεχώνονται από 100.000 μέλη αν και κάποιες πηγές κάνουν λόγο για τον διπλάσιο αριθμό!




Η πολιτική βάση των Επιστράτων υπήρξε βαθύτατα λαϊκή και ταυτίστηκε με τον βασιλικό θεσμό και τον Κωνσταντίνο ΙΒ' αλλά κυρίως με την προάσπιση της ελληνικής παράδοσης. Να σημειωθεί ότι με τον λεγόμενο «Βενιζελισμό» συμπαρατάχθηκαν οι αστοί και οι υπηρέτες των μεγάλων δυνάμεων και των αστικών δημοκρατιών ενώ από την άλλη πλευρά οι βιοπαλαιστές, οι εργάτες και οι αγρότες, όλοι αυτοί που γοητεύτηκαν από την δύναμη της Αντιδημοκρατικής σκέψης και τόνισαν την ανάγκη για την άμεση αμφισβήτηση των δήθεν ανθρωπιστικών «αξιών» της Γαλλικής Επανάστασης. Οι Επίστρατοι οι οποίοι αποτελούσαν την ελληνική «έκδοση» των γνωστών Arditi (βετεράνοι των χαρακωμάτων) πρωτοστατούσαν στην πολεμική ενάντια στην πλουτοκρατία και την αστική δημοκρατία, ενώ στελεχώθηκαν από τα κοινωνικά στρώματα που συνδέθηκαν με τον τόπο και την εργατική δύναμη του Έθνους. Είναι λοιπόν εύλογος ο παραλληλισμός των Επιστράτων ειδικά με δύο κινήματα πού προμήθευσαν στον Ιταλικό φασισμό και στον Γερμανικό ναζισμό, αντίστοιχα, τον σημαντικότερο κι αναντικατάστατο αρχικό τους πυρήνα: το κίνημα των παλαιών πολεμιστών (ex-combattenti) στην Ιταλία και τα Εθελοντικά Σώματα (Freikorps) στη Γερμανία. Ακόμη πιο ταιριαστός φαίνεται πάντως ο παραλληλισμός με παραστρατιωτικές οργανώσεις όπως η Γερμανική Stahlhelm και η Αυστριακή Heimwehr.


Δεν είναι τυχαίο ότι οι Έλληνες εργάτες σε ολόκληρη την Ελλάδα ακόμη και στα μέρη της ξενιτιάς πιστοί στο Αίμα και στην Πατρώα Γη ενίσχυσαν τους Επίστρατους ως απάντηση στα δόγματα του φιλελευθερισμού και του μαρξισμού και συσπειρώθηκαν μαζικά σε όλες τις εργατουπόλεις μόλις τους κάλεσε η Σάλπιγγα του καθήκοντος. Καθόλου τυχαίο να υπάρχει μεγάλη συμμετοχή εκ μέρους των εργατών και αγροτών αφού σε κάθε ναυπηγείο και γιαπί οικοδομής, σε κάθε ορεινό ή παραθαλάσσιο χωριό το συναίσθημα για την πατρίδα παρέμενε την εποχή εκείνη δυνατό. Χιλιάδες εξ αυτών έτοιμοι να πεθάνουν για τον θεσμό που πέρα από το πρόσωπο είχε συνδεθεί με τις πολεμικές νίκες του Ελληνισμού και αυτό ήταν κυρίως που τους κρατούσε πιστούς στις αξίες της Πατρίδας και της Λαϊκής κοινότητας πολύ περισσότερο από μια τυπική προσκόλληση στην δυναστεία. Πήραν τα όπλα και τις σπάθες για να ξεπλύνουν την ντροπή που επέβαλλαν οι ξένοι και οι συνεργάτες τους καθώς και οι Ιουδαίοι συμβουλάτορες που καθοδηγούσαν και χρηματοδοτούσαν τους εκβιαστές του λαού μας.


Το κράτος της «Εθνικής Αμύνης» που επέβαλε ο Βενιζέλος με τις λόγχες των ξένων δυνάμεων είχε ως στόχο να ταπεινώσει τον Λαό και τον Στρατό και να παρασύρει την Ελλάδα στον πόλεμο ενάντια στις δυνάμεις των κεντρικών δυνάμεων. Παρόλο τα λάθη της ηγεσίας του Κωνσταντίνου και την αδυναμία του να αντισταθεί την κρίσιμη στιγμή στις απαιτήσεις των πλουτοκρατών αρνήθηκαν την υποχώρηση της ηγεσίας που φάνηκε ανέτοιμη και δεν ανέχθηκαν στο ελάχιστο την πρόκληση των Άγγλων και Γάλλων πεζοναυτών που ξεπέρασαν τους 3.000 μετά την απόβαση τους στο Φάληρο καθώς και την σχεδιασμένη παράδοση των Ελληνικών όπλων. Στις 18 και 19 Νοεμβρίου του 1916 περισσότεροι από 20.000 Επίστρατοι έπεσαν σαν πραγματικός κεραυνός απάνω στις δημοκρατικές ορδές που είχαν προηγουμένως αποκλείσει και βομβαρδίσει τον Πειραιά και την Αθήνα με αποτέλεσμα οι τελευταίοι να αποσυρθούν και να πέσουν στην θάλασσα. 





Οι Επίστρατοι μαζί με τον Ελληνικό Στρατό ανάγκασαν τους Δημοκρατικούς να υποχωρήσουν και η νίκη αυτή γράφτηκε με χρυσά γράμματα στην ιστορία και μάλιστα απέναντι σε 4 μεγάλες δυνάμεις. Οι δυνάμεις της «Εγκάρδιας Συννενόησης» είχαν 62 νεκρούς και περισσότερους από 150 τραυματίες ενώ οι Επίστρατοι 41 νεκρούς και 64 τραυματίες. Δεν πτοήθηκαν ούτε από την δόλια ενέργεια οπαδών του Βενιζέλου - κάποιοι εξ αυτών Ιουδαίοι στην καταγωγή - οι οποίοι πυροβολούσαν προς το πλήθος μέσα από τα πολυτελή μέγαρα τους πράξη που δεν τους κατέβαλε φυσικά αλλά τους χαλύβδωσε ακόμη περισσότερο για την συνέχιση του αγώνα. 


Προσπάθησαν να «εκκαθαρίσουν» γνωστούς πλουτοκράτες όμως ο ανθρωπισμός του παλατιού - sic - δεν άφησε το πεδίο ελεύθερο για  να αποδοθεί η λαϊκή δικαιοσύνη. Είχαν κάθε δικαίωμα να εκδικηθούν αφού επί σειρά ετών είχαν «μαρτυρήσει» από τις απάνθρωπες ενέργειες των δυνάμεων της «Συνεννόησης» και έβλεπαν με τα ίδια τους τα μάτια τα αποτελέσματα του αναγκαστικού λιμού στον οποίο τους επέβαλαν οι δημοκράτες και οι αστοί. Αυτή η τακτική που υπήρξε έμπνευση των Άγγλων είχε ως συνέπεια την επανεμφάνιση ασθενειών και την έλλειψη πρώτων υλών και εφοδίων άμεσης ανάγκης όπως φάρμακα καθώς και την αποδόμηση του κοινωνικού ιστού.


Οι απόπειρες των πλουτοκρατών να επιβληθούν δια της λόγχης στην Σκιάθο και σε άλλες περιοχές αποκρούστηκαν επιτυχώς ενώ οι βιασμοί και οι λεηλασίες των Γαλλικών στρατευμάτων στην Θεσσαλία οδήγησαν ακόμη περισσότερους να ενταχθούν στο πλευρό των «εθνικιστικών» δυνάμεων. Οι Βενιζελικοί σε συνεργασία με τους Αγγλογάλλους επέβαλλαν παντού τρομοκρατία και βασανιστήρια φτάνοντας στο σημείο να εκδώσουν επίσημη διαταγή με ευθύνη των κοινοταρχών προς ανεύρεση «άπορων κορασίδων» οι οποίες θα ικανοποιούσαν τις σεξουαλικές ορέξεις των ξένων κατοχικών στρατευμάτων και τις λόγχες πάνω στις οποίες στηρίχθηκε ο Βενιζελισμός και τα συμφέροντας της πλουτοκρατίας! 


Η δημοκρατία υπήρξε αντιλαϊκή και  βάρβαρη για πολλοστή φορά και οι πράξεις αυτές υπενθυμίζουν ότι «από την Μήλο και την Εύβοια της αρχαιότητας, την Βανδέα και την Απείρανθο της Νάξου,  μέχρι το Αμβούργο την Δρέσδη και τον Πειραιά η φωνή της ιστορίας αντηχεί στις συνειδήσεις των Εθνικοσοσιαλιστών και των Φασιστών: Θάνατος στη Δημοκρατία!» Τον Ιανουάριο του ’17 οργάνωσαν εκστρατεία ενάντια στη Νάξο και αιματοκύλισαν τον τόπο επειδή οι Έλληνες υποστηρικτές των Επιστράτων δεν ήθελαν να υποταχθούν στο ντόπιο και ξένο κεφάλαιο. Στο χωριό Απείρανθος της νήσου πολυβόλησαν με μπόλικη δημοκρατική ευαισθησία ... 40 γυναικόπαιδα αφού πρώτα σκότωσαν 30 ένοπλους άνδρες που υπερασπίστηκαν το βιος τους απέναντι στους εισβολείς ενώ κανονιοβόλησαν το χωριό με τα πυρά ενός ελληνικού αντιτορπιλικού! Πολλοί ντόπιοι ανέβηκαν στα βουνά για να συγκροτήσουν Εθνικοεπαναστατικές ένοπλες ομάδες ή προσπάθησαν να μεταβούν στα μεγάλα αστικά κέντρα. Δυστυχώς η κάμψη του ηθικού του Κωνσταντίνου ΙΒ' άφησε μόνους τους δεκάδες χιλιάδες Επίστρατους οι οποίοι συνέχιζαν να πολεμούν όχι μόνο την λιμοκτονία αλλά και την κρατική τρομοκρατία.


Ο «Φασισμός» των Επιστράτων παρόλο που έμεινε ανολοκλήρωτος πήρε μορφή ενάντια στο κράτος που ήθελαν να επιβάλλουν τα συμφέροντα των μεγάλων δυνάμεων και τα δεκανίκια της πλουτοκρατίας που εκφράστηκαν την εποχή εκείνη στο πρόσωπο του Βενιζέλου. Οι μάχες και οι θυσίες στην Αθήνα και τον Πειραιά υπήρξαν το πρόπλασμα για την μετέπειτα συγκρότηση των Ελληνικών Εθνικοεπαναστατικών κινήσεων. Είναι σημαντικό να αναφερθεί ότι ο κορυφαίος διανοούμενος Αρίστος Καμπάνης γοητευμένος από την ορμή και το πολεμικό θάρρος των Επιστράτων του ’16 γράφει χαρακτηριστικά το ’22 αμέσως μετά από μια δυναμική αντιδημοκρατική ενέργεια: «Οι Φασίστι του καθεστώτος, πρώην φαλαγγίται και επίστρατοι, έκαμαν χθες την πρώτην των εμφάνισιν...»

Βιβλιοπαρουσίαση: «Νέοθρον Αέλλανον Διάστημον» του Χρήστου Νίκα εκδόσεις «Απολλώνιον Φως»




Παρουσιάζουμε το βιβλίο του Χρήστου Νίκα «Νέοθρον Αέλλανον Διάστημον» μια πρωτοπόρο μελέτη επί της Ελληνικής Γλώσσης με άξονα την ηχοκραδασμική ισχύ και έμμετρη αρμονία αυτής. Στο βιβλίο μεταξύ άλλων αναλύεται η σημασία του πολυτονικού συστήματος, οι μοναδικές ηχοβολές της ελληνικής, και αναλύεται γενικώς η ελληνική βιοθεωρία και οικολογία σε αντιδιαστολή με τη σημερινή πολιτισμιακή παρακμή. Στο βιβλίο περιλαμβάνονται και 16 ύμνοι γραμμένοι σε διάφορες αρχαιοελληνικές διαλέκτους συνοδευόμενοι από απόδοση στη νεοελληνική και μετάφραση στη παλαιά αγγλική.


Για περισσότερα: xnikas@yahoo.com

Νυρεμβέργη αντίστροφη


του Νίκου Ορφανουδάκη

Εξορίες λοιπόν, φυλακές και κρεμάλες.
Δώσατε την χειραψία,
Πάνω απ' τα συντρίμμια της Ευρώπης
Και το μάτι σας μετρούσε
Ποιος στον άλλο πρώτος
Το μαχαίρι του θα καρφώσει.
Πως όμως θα ησυχάσετε "Ελευθερωτές"
με τα τρελά απ' τις πυρκαγιές μάτια της Δρέσδης
καρφωμένα στις αποφάσεις σας;
Σας ειρωνεύεται το μακάβριο χαμόγελο
Των παιδικών κρανίων της Χιροσίμας
- μα σε συνείδηση που δεν υπάρχει
βαραίνουν άραγε ποτέ τα "ημέτερα εγκλήματα"; -
Επαγγελματίες σωτήρες,
η Ιστορία σας χρωστά μια Νυρεμβέργη αντίστροφη. 




Codreanu: ο δικός μας Che, μόνο καλύτερος!


" ... Ο Corneliu Zelea Codreanu (1899 - 1938) ήταν ο ιδρυτής και ηγέτης της Λεγεώνας του Αρχαγγέλου Μιχάηλ (Legiunii Αrchanghelul Mihail). Η Σιδηρά Φρουρά (Garda de Fier), πολιτική έκφραση του Λεγεωναρισμού, ήταν ένα φασιστικό κίνημα που όμως διέφερε σημαντικά από τα αντίστοιχα κινήματα της Ιταλίας και Γερμανίας. Ο ίδιος ο Codreanu, είχε πλήρη συναίσθηση αυτής της διαφοράς, την οποία και διετύπωσε ως εξής: "Τα φασιστικά κινήματα σκοπεύουν στην προστασία και αναγέννηση τριών στοιχείων: της ζωτικής δύναμης, της μορφής και του πνεύματος. Ο γερμανικός εθνικοσοσιαλισμός δίνει έμφαση στην στην ζωτική δύναμη (φυλή). Ο ιταλικός φασισμός δίνει έμφαση στην πολιτική ισχύ και (μορφή). Ο ρουμανικός Λεγεωναρισμός δίνει έμφαση στο Πνεύμα!"



Πραγματικά, στόχος του Codreanu δεν ήταν μόνο η κάθαρση του πολιτικού συστήματος της χώρας του από την εβραιοκρατούμενη πλουτοκρατία που είχε εγκατασταθεί σε κάθε αρμό και κόμβο της κρατικής μηχανής, αλλά κυρίως, η πνευματική και ηθική αναγέννηση του έθνους του, η δημιουργία ενός νέου τύπου ανθρώπου, του οποίου ο βίος θα ήταν εγκεντρισμένος στις επιταγές της Παράδοσης (κατά Evola και Guenon). Η ίδια η Λεγεώνα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ δεν ήταν ένα απλό κίνημα αλλά ένα αληθινό τάγμα ασκητών/πολεμιστών (Βrahmankshatriyas, όπως έχουμε περιγράψει σε προηγούμενα μας γραπτά), με αυστηρά κριτήρια αποδοχής στους κόλπους της, αποδιώχνοντας έτσι αριβίστες και απάχηδες. Έγραφε χαρακτηριστικά ο Codreanu: "Aπό τη Λεγεώνα ένας Νέος Άνθρωπος θα αναδυθεί, ένας Άνθρωπος με ηρωικό χαρακτήρα, ένας γίγαντας της Ιστορίας που θα αγωνιστεί εναντίον των εχθρών του Έθνους μας, ενώ ο πόλεμός του δεν θα είναι μόνο υλικός αλλά και μεταφυσικός".


Ο Codreanu είχε κερδίσει με την ακεραιότητα του ήθους του, την σπάνια προσωπικότητα και τον μαχητικό χαρακτήρα του, τον θαυμασμό όχι μόνο των συναγωνιστών του και των πιο σπουδαίων Ρουμάνων πνευματικών ανθρώπων (Μircea Eliade, Emile Cioran), αλλά και του συνόλου του Ρουμανικού Λαού. Η κατωτερότητα των πολιτικών αντιπάλων του απλά υπογράμμιζε την υπεροχή του, η επιβολή του στους γύρω του ήταν φυσική και αβίαστη, ενώ η επιρροή του σχεδόν μεταφυσική και αδιάπτωτη. Όταν τελικά η πολιτική ισχύς του έγινε επικίνδυνη για το Σύστημα, και αφού απέρριψε την τακτική της μετάνοιας και των δουλικών οσφυοκαμψιών, φυλακίστηκε και δολοφονήθηκε από τους ψοφοδεείς και ουτιδανούς Πραιωριανούς του Συστήματος. Αφού στραγγαλίστηκε, πυροβολήθηκε πισώπλατα, το πρόσωπό του παραμορφώθηκε με οξύ και τελικά ενταφιάστηκε κάτω από 4 τόνους τσιμέντο! Μένος ακάθακτης βλακείας ή μεταφυσικός φόβος; ... "


για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...

Ο Sir Oswald Mosley και η "Βρετανική Ένωση Φασιστών"




Στις 16 Νοεμβρίου 1896, γεννήθηκε ο Σερ Οσβάλντ 6ος Βαρονέτος του Μόσλεϋ, ο ηγέτης των “Βρετανικής Ένωσης Φασιστών” του Μεσοπολέμου και ο οραματιστής μιας ενιαίας μεταπολεμικής Ευρώπης. Ο  Μόσλεϋ εμπνεύσθηκε την “Βρετανική Ενωση Φασιστών” μετά την επίσκεψη του το 1932 στην εθνικιστική Ιταλία όπου γοητεύθηκε από το σύστημα του κορπορατισμού. 

Είχε για σύνθημα το “Η Βρετανία στους Βρετανούς” και σήμα τον κεραυνό, σύμβολο της δράσης. Τα δε μέλη της ντυνόταν στα μαύρα, όπως οι Ιταλοί Μελανοχιτώνες. Όμως ο φασισμός του Μόσλεϋ ήταν μια καθαρά δικιά του σύνθεση, όπου θα ένωνε όλα τα στοιχεία που τον ήδη τον χαρακτήριζαν ως πολιτικό και ως άτομο από την στιγμή που πολέμησε στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και την περίοδο που υπήρξε βουλευτής πρώτα του Συντηρητικού και μετέπειτα του Εργατικού Κόμματος. 

Σε αυτόν υπήρχαν ο ηρωισμός του στην διάρκεια του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου και η «αδελφοσύνη των χαρακωμάτων» που θα έκανε τον Μόσλεϋ, ένα γεννημένο αριστοκράτη να είναι δίπλα στον απλό εργαζόμενο λαό και ενάντια στους πολιτικούς που πούλησαν την “χαμένη γενιά” του πολέμου. Υπήρχε ο “σοσιαλιστικός ιμπεριαλισμός” του Τζόσεφ Τσάμπερλαιν σε συνδυασμό με αγώνα για θεσμοθέτηση μεγαλύτερων μισθών, λιγότερων ωρών, προγράμματα στέγασης για ολόκληρο το έθνος, κατάργηση των παραγκογειτονιών, υγειονομική πρόνοια και προστασία των παιδιών...


για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...

Roberto Farinacci (16.10.1892 - 28.04.1945)


«… Κρεμόνα, 6 Σεπτεμβρίου 1920. Οι σοσιαλοκομμουνιστές, ήταν εξοργισμένοι. Περπατούσαν κατά ομάδες για να δημιουργήσουν κλίμα απειλής προς τους Φασίστες οι οποίοι είχαν απομονωθεί ... Ανέμεναν το βράδυ ώστε με σκοπό να προχωρήσουν στο μεγάλο χτύπημα. Ήταν ενήμεροι ότι το βράδυ, μετά το δείπνο -  εννοείται θα βρίσκομαι - στο ενυδρείο. Μερικοί Φασίστες ήρθαν στο σπίτι μου την προγραμματισμένη ώρα του δείπνου και με ικέτευαν να μην βγω, διότι είχαν συνωμοτήσει σημαντικές πράξεις εναντίον μου. Φυσιολογικά εγώ δεν θα μπορούσα - σε τέτοια κατάσταση εννοείται -  να δείξω ότι δεν έχω  δύναμη στην περίπτωση μου, αλλά το βράδυ, πήγα στο ‘’Ενυδρείο’’ το μπαρ όπου συχνάζω …»


ευχαριστίες στην Συντρόφισσα Lagertha για την μετάφραση του αποσπάσματος

Ο δρόμος είχε την δική του ιστορία ...




Ο δρόμος είχε την δική του ιστορία
Κάποιος ιουδαίος την έγραψε στον τοίχο με μπογιά
Ήταν μια λέξη μοναχά προδοσία
Και ύστερα είπαν πως την έγραψαν κομματικά σκυλιά

Κι ύστερα κύλησε γραικυλισμός κι η υστερία
Πέρασε εύκολα από την τσέπη στην καρδιά
Ο τοίχος έγραφε μεγάλη προδοσία
Εντός πωλούνται πάσης φύσεως μυαλά

Τις Κυριακές από νωρίς στα εκλογοδικεία
Και ύστερα μάσα μίζες και democracy να φας
Ο δρόμος είχε την δική του ιστορία
Και ύστερα είπαν πως την έγραψαν κομματικά σκυλιά 

Κωστής Παλαμάς: Τ’ άτι σου ακόμα μας πατά, Μπραΐμη!




Κωστής Παλαμάς - Σατιρικά Γυμνάσματα

Πρόγονους πάρε, απόγονους, δαιμόνους,
όλα της Ιστορίας τα συναξάρια,
όλους του Ελληνισμού τους φανφαρόνους,

όλα της Ρωμιοσύνης τα καμάρια,
του Λόγου τις κορφές, τους παραλήδες,
τους σοφούς, των πολέμων τα λιοντάρια,

Όμηρους, Αρχιμήδες, Αχιλλήδες,
καθώς περνούν ανάκατα στη στράτα,
Καποδίστρηδες, Διάκους, Κοραήδες.

Όλα φκιάστα γκιουβέτσι και σαλάτα,
νά και το ρετσινάτο στην ταβέρνα,
και τα βιολιά, και ρίξου τους και φά’ τα.

Κέρνα, ρούφα, ξεφάντωνε, και ξέρνα.

***

Οι βωμοί συντριμμένοι, και σβησμένα
τα πολυκάντηλα όλα της λατρείας.
Ούτ’ η Αθηνά, πολεμική παρθένα,

και μήτε η ευλογία της Παναγιάς.
Σ’ αρχαία και νέα, παλάτια και ρημάδια
τ’ άδειο παντού· το κρύο της αθεΐας.

Σαν αγριμιών και σαν αρνιών κοπάδια,
ζουν οι ζωές, τρων, τρώγονται και πάνε.
Κι απάνου απ’ όλα των θεών τα βράδια

υπέρθεα ξωτικά φεγγοβολάνε
μακριά από μας Ιδέα και Επιστήμη.
Βάρβαροι σε ναούς τις προσκυνάνε.

Τ’ άτι σου ακόμα μας πατά, Μπραΐμη! 

Για εκείνη την στιγμή ζούμε ...




του Φαλαγγίτη

"Για εκείνη την στιγμή ζούμε. Για το ξημέρωμα που η σάλπιγγα της συνείδησης θα ξεθαφτεί από τα παράλια της ματωμένης γης και θα σημάνει και πάλι την επίθεση. Είναι αλήθεια ότι δεν θα δούμε πολλούς να μας πλαισιώνουν. Καλύτερα όμως γιατί έτσι θα μπορούμε να νιώθουμε πιο ξεχωριστοί. 

Για εκείνη την στιγμή ζούμε. Που θα υπερασπιστούμε την Ροδόπη και την Λευκωσία από τις ορδές της Ασίας, ακόμη και αν αχνοφαίνονται οι κλωστές της προδοσίας πάνω από τα κεφάλια της προδοτικής ηγεσίας. Ποιος δεν θέλει να ζήσει την στιγμή που ενώ οι λιγόψυχοι θα κλαίνε και θα μοιρολογούν την ατυχία τους εμείς θα χαμογελάμε όπως οι πρόγονοι μας που επιζητούσαν να πέσουν για τους Θεούς και την Πατρώα Γη. Δεν θέλουμε να μας καταλάβουν. Δεν μπορούν άλλωστε όλοι να μας νιώσουν. 

Για εκείνη την στιγμή ζούμε. Που αυτοί θα παίρνουν τα εισιτήρια για το Λονδίνο και εμείς το τρένο για το μέτωπο. Θα νιώθουμε ακόμη τα φιλιά πάνω στην σάρκα των δικών μας ανθρώπων, αλλά θα επιζητούμε την ανάσα του Θανάτου για να τον πιάσουμε γερά από το γυμνό από την σάρκα χέρι και να φωνάξουμε μαζί ΖΗΤΩ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ όπως οι υπερασπιστές του Αλκαζάρ. 

Για εκείνη την στιγμή ζούμε. Που εμείς θα φοράμε την Χαμογελαστή Νεκροκεφαλή μέσα από την παραλλαγή γνωρίζοντας ότι στην πρώτη την γραμμή χιλιάδες άλλοι θα δώσουν το παρών, αν είναι να πέσουμε θα το κάνουμε κοιτώντας το Ήλιο τον Αρχηγό λουσμένοι στο Φως της ροδοκόκκινης αυγής. Με τεταμένη την Δεξιά θα μας ξεπροβοδίσουν οι Σύντροφοι αν έρθει το στερνό το αντίο" 

Richard Wagner & Yukio Mishima


Μετάφραση - Απόδοση: Τίσις


ΟΙ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥ «ΤΡΙΣΤΑΝΟΣ & ΙΖΟΛΔΗ» ΚΑΙ ΤΟΥ «ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ»

Θα επιχειρήσω μια σύγκριση μεταξύ του «Τριστάνος & Ιζόλδη» του Βάγκνερ και του «Πατριωτισμός» του Μισίμα. Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να εξηγήσω την πλοκή του «Πατριωτισμού» στους παρευρισκόμενους. Ο Μισίμα μετέφερε το βιβλίο του στην μεγάλη οθόνη με το ίδιο όνομα, πρωταγωνίστησε ο ίδιος και χρησιμοποίησε ως μουσική επένδυση της ταινίας την όπερα του Βάγκνερ «Τριστάνος & Ιζόλδη». Αν και τούτη η παρατήρηση κάθε άλλο παρά πρωτότυπη είναι, αυτή η ίδια η επιλογή του Μισίμα προς το συγκεκριμένο έργο του Βάγκνερ δεν δείχνει ότι υπάρχει κάτι κοινό ή όμοιο μεταξύ των δύο έργων;




Αυτά τα δύο σπουδαία έργα, το «Τριστάνος & Ιζόλδη» και ο «Πατριωτισμός», φέρουν αρκετά κοινά χαρακτηριστικά• ας ξεκινήσω με το προφανές και επιφανειακό στοιχείο: οι πρωταγωνιστές είναι όλοι όμορφοι. Στον «Πατριωτισμό», αυτό το στοιχείο τονίζεται ιδιαιτέρως.

Στην αρχή ακόμα της αφηγήσεως, λέγεται: «Περιττό να πω, ότι αυτοί που παρευρέθηκαν στην γαμήλια τελετή του υπολοχαγού Takeyama και της γυναικός του, ακόμα και αυτοί που κοίταξαν μόνο την φωτογραφία τους, δεν μπορούσαν να μην θαυμάσουν την ομορφιά της νύφης και του γαμπρού». Και καθ’ όλην την αφήγηση του μυθιστορήματος, διαβάζουμε διάφορες λεπτομερείς και εξαίσιες περιγραφές για το πώς και πόσο όμορφοι ήσαν. Η ομορφιά των δύο νεαρών πρωταγωνιστών συνιστά προϋπόθεση και του «Τριστάνος & Ιζόλδη». Η εξήγηση είναι απλή: τόσο ο Μισίμα όσο και ο Βάγκνερ είναι τελειομανείς, και γι’ αυτούς οι πρωταγωνιστές μιας ρομαντικής ιστορίας επιβάλλεται να είναι πανέμορφοι χωρίς κανένα ψεγάδι• αλλιώς η ιστορία δεν έχει νόημα. Είναι τόσο απλό.




Η ΝΥΧΤΑ ΚΑΙ Η ΠΑΡΟΡΜΗΣΗ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

Η επόμενη ομοιότητα βρίσκεται στο ότι και τα δύο έργα αφηγούνται ιστορίες της νύχτας, μιας νύχτας που μοιάζει ατελείωτη, μιας νύχτας την οποία δεν αγγίζει ποτέ η αυγή• και ίσως ούτε κάποιο φωτεινό και όμορφο σεληνόφως. Ακόμα και αν κάνει την εμφάνισή του στον ουρανό το φεγγάρι, το φως του θα είναι αμυδρό και ωχρό, μόλις που θα αχνοφαίνεται στο περιρρέον σκότος, προκαλώντας ακόμα μια πιο υποβλητική ατμόσφαιρα.

Το κεντρικό μέρος του «Πατριωτισμού» εξελίσσεται κατά την διάρκεια μιας νύχτας από την αρχή προς το τέλος της. Η ιστορία εκτυλίσσεται σε ένα λεπτομερώς κατασκευασμένο σκηνικό, ώστε να αποπνέει την ατμόσφαιρα που περιγράφεται στο βιβλίο: «η νύχτα σε τούτη την συνοικία είναι τόσο ήσυχη, που ούτε κάποιος απομακρυσμένος ήχος κίνησης δεν ακούγεται».

Στο «Τριστάνος & Ιζόλδη» η σκηνή της ευδαιμονίας (2η Πράξη), διαδραματίζεται επίσης την νύχτα. Η Ιζόλδη δυσανασχετεί με το φως της μέρας και το περιγράφει με προσφωνήσεις όπως, «Αλίμονο, άκαρδε υπηρέτη!» και φράσεις όπως «ψεύτικος φωτισμός», ενώ ο Τριστάνος αναφέρει «είμαστε η θυσία στην νύχτα», και «εμείς είμαστε αυτοί που λαμβάνουμε τα βαθειά μυστικά της νύχτας», προτάσεις με τις οποίες δηλώνει ότι οι δυό τους ανήκουν στην νύχτα. Έπειτα, οι δυό τους, σε μια κατάσταση εκστάσεως, αρχίζουν να τραγουδούν δυνατά σε ντουέτο «Αλίμονο, η αιώνια νύχτα, η ευχάριστη νύχτα, η νύχτα του υψηλού και ευγενούς έρωτος».




Αλλά τι ακριβώς σημαίνει αυτό το σύμβολο της νύχτας;

Η νύχτα συμβολίζει τον θάνατο. Για να είμαι πιο ακριβής, συμβολίζει την διαδρομή από τον κόσμο των ζωντανών προς την μεταθανάτια ζωή. Η ημέρα δεν σχετίζεται με τον θάνατο, τουλάχιστον όχι με τον όμορφο κόσμο του θανάτου και την μετά θάνατον ζωή που οι πρωταγωνιστές και των δύο ιστοριών αναζητούν διακαώς. Συνεπώς, το κεντρικό μοτίβο του άσβεστου πόθου του θανάτου και της νύχτας αποτελεί την σημαντικότερη και πιο αξιοσημείωτη ομοιότητα των δύο αφηγήσεων.

Και στις δύο ιστορίες, η ενέργεια που οδηγεί στον θάνατο είναι ένα ρεύμα που ρέει σταθερώς και υπογείως. Εκπέμπει το πρόδηλο μήνυμα πως ο θάνατος είναι ο σκοπός και ότι μόνο στον θάνατο μπορούμε να βρούμε την απόλυτη ομορφιά και την ιδανική αγάπη. Επιπλέον, ο θάνατος απεικονίζεται μ’ έναν εξαιρετικά αισθησιακό τρόπο.

Στο βιβλίο του με τίτλο Self - selected Short Stories, ο Μισίμα έκανε τα εξής σχόλια στο υστερόγραφο: «οι σκηνές του έρωτα και του θανάτου, της τέλειας ενώσεως του ερωτισμού και του ενάρετου σκοπού και η αμοιβαία ενισχυτική αλληλεπίδρασή τους όπως περιγράφεται εδώ, μπορώ να πω ότι αποτέλεσαν την πρώτη και την υπέρτατη ευδαιμονία στην οποία προσέβλεπα σε όλη μου την ζωή». Με άλλα λόγια, ο θάνατος είναι η ύψιστη ευδαιμονία και ο απώτατος σκοπός. Αυτό ταιριάζει απόλυτα και με το «Τριστάνος & Ιζόλδη».

Στον «Τριστάνο», ο «θάνατος» και άλλες λέξεις με την ίδια σημασία εμφανίζονται 45 φορές. Η παρόρμηση του θανάτου σ’ αυτό το έργο είναι ένα από τα πιο έντονα στοιχεία του. Στην σκηνή όπου ο Τριστάνος και η Ιζόλδη τραγουδούν δυνατά σε ντουέτο εκστασιασμένοι «Λοιπόν πεθαίνουμε, γινόμαστε Ένα για πάντα και ποτέ δεν θα χωρίσουμε, ποτέ δεν θα ξυπνήσουμε, χωρίς φόβο και χωρίς όνομα, τυλιγμένοι στην αγάπη ανήκουμε ο ένας στον άλλον, μόνο για να ζήσουμε αγαπημένοι..» αποδεικνύεται ότι κατά το ήμισυ είχαν ήδη αναχωρήσει για τον άλλο κόσμο.

Το ίδιο συμβαίνει και στον «Πατριωτισμό». Αναμένοντας τον σύζυγό της, που δεν έχει επιστρέψει εδώ και 2 μέρες μετά το Γεγονός στις 26/2 (1), η νιόπαντρη Reiko είχε ήδη ένα προαίσθημα θανάτου και βρίσκεται σε μια ψυχική κατάσταση έκστασης. Ως εκ τούτου, αφού τελικώς ο σύζυγός της επιστρέφει και ακούει την απόφασή του να πεθάνει, λέει απλώς: «Σε παρακαλώ, άσε με να φύγω μαζί σου». Μετά από αυτό, «μεγάλη χαρά τυλίγει τις καρδιές τους, και χαμόγελα ανατέλλουν στα πρόσωπά τους». Ο σύζυγος αρχίζει να ξυρίζεται στο μπάνιο, πράξη που υπονοεί ότι «αντικρίζοντας τον επικείμενο θάνατο, είναι πλέον γεμάτος από ευχάριστη προσμονή».

Και έπειτα, «συνδέοντας τα φωτεινά, χαρούμενα και υγιή πρόσωπα με τον θάνατο, μπορούμε να πούμε ότι ενυπάρχει σ’ αυτά μια κομψότητα». Καθισμένη μπροστά στον σύζυγo της o οποίος εκτελεί την τελετή αυτοκτονίας (seppuku), η σύζυγος ντύνεται και στολίζεται προσεκτικά, «μια πράξη γι’ αυτόν τον κόσμο, που δεν θα έχει νόημα σε λίγο». Στην πραγματικότητα, κατά το ήμισυ έχει ήδη αναχωρήσει για τον άλλο κόσμο• όπως και η Ιζόλδη.

Το εμφανές κοινό στοιχείο εδώ είναι ο πόθος του θανάτου, μια ισχυρή και έντονη παρόρμηση. Μπορεί να μοιάζει αρχικά με σκοτεινή απερισκεψία, αλλά οι πρωταγωνιστές που κατέχονται από αυτήν είναι γεμάτοι από υπέρτατη ευδαιμονία, από αδάμαστη ευτυχία. Επιπλέον, αποτελεί κάθαρση, η οποία απομακρύνει κάθε φαυλότητα και ασχήμια και οδηγεί στην εξύψωση της απολύτου αγνότητος και αυθεντικότητος. Ο θάνατος και ο ερωτισμός έχουν ενωθεί αδιαχώριστα σε μια ενότητα, σε μια μοναδική ύπαρξη. Με άλλα λόγια, ο θάνατος σηματοδοτεί το αποκορύφωμα του ερωτισμού και την ολοκλήρωση της ευτυχίας.

Απόσπασμα από την ομιλία του Emi Mann Kawaguchi στο 42ο Yukoki-ki (ετήσια εκδήλωση αφιερωμένη στην μνήμη του Yukio Mishima)


Σχόλια:


1. Το Γεγονός στις 26/2: το διάσημο ανεπιτυχές πραξικόπημα που συνέβη στο Τόκυο στις 26 Φεβρουαρίου το 1936, από μια ομάδα πατριωτών κατωτέρων αξιωματικών που είχαν δυσανασχετήσει με το διεφθαρμένο πλουτοκρατικό καπιταλιστικό σύστημα και αποφάσισαν να το ρίξουν για να δημιουργήσουν μια νέα Ιαπωνία κατά το εθνικοσοσιαλιστικό πρότυπο. Ο Μισίμα εξέφρασε την συμπάθεια του προς τους πρωταγωνιστές του γεγονότος και πιθανώς να είχε απογοητευθεί βαθιά από τον Αυτοκράτορα και την άρνηση του να τους ακούσει και την απόφαση του να πατάξει τους αποστάτες στρατιώτες, οι οποίοι ήταν μόνο ενάντιοι των διεφθαρμένων πλουτοκρατών, αλλά σταθερά πιστοί στον ίδιο τον Αυτοκράτορα. Λέγεται ότι το γεγονός αυτό ενέπνευσε τον Μισίμα να γράψει το "Πατριωτισμός". 


Σκέψεις ως φόρος τιμής και ως προβληματισμοί (Ιδεάπολις)




“Το να σκοτώσεις έναν φασίστα δεν είναι έγκλημα”. Σύνθημα των Ιταλών αριστερών στα πέτρινα Χρόνια του Μολυβιού, όταν δολοφονούσαν οικογένειες Ιταλών εθνικιστών, όταν έκαιγαν ζωντανά ανήλικα παιδιά, που οι γονείς τους έκαναν το έγκλημα να είναι εθνικιστές. Το κράτος οπλίζει, η αριστερά τραβάει τη σκανδάλη. Έτσι συνέβαινε στα Χρόνια του Μολυβιού, έτσι έγινε και στην Ελλάδα της μεταπολιτευτικής σήψης. Μία μηχανή με δύο επιβαίνοντες σταματά μπροστά στην είσοδο των γραφείων της Χρυσής Αυγής του Νέου Ηρακλείου και οι σφαίρες αρχίζουν να πέφτουν βροχή αδιακρίτως. 


Δύο νέοι εθνικιστές, δύο νέοι “φασίστες”, ο Γιώργος Φουντούλης και ο Μάνος Καπελώνης, πέφτουν άμεσα νεκροί, ενώ ένας τρίτος, ο Αλέξανδρος Γέροντας, τραυματίζεται σοβαρά και νοσηλεύεται για μήνες. Το έγκλημά τους; Δεν έμειναν στα σπίτια τους, δεν έγιναν “λογικοί”, δεν φοβήθηκαν, ήταν συνειδητοποιημένοι ιδεαλιστές που, σε πείσμα των καιρών, επέλεξαν, μέσα από το μετερίζι τους, να παλεύουν για ιδέες και έννοιες απαγορευμένες. Δεν ήταν δολοφόνοι. Δεν ήταν υπόκοσμος. Δεν ήταν απόκληροι της ζωής. Δεν ήταν περιθώριο. Ήταν απλά δύο από μας. Μέχρι εκείνο το μοιραίο απόγευμα.


Ένας χρόνος πέρασε από τη δολοφονική επίθεση, με τα αισθήματα, όμως, να παραμένουν έντονα, σα να ήταν χθες, και τα ερωτήματα και τους προβληματισμούς να φουντώνουν όλο και περισσότερο. Ένας χρόνος και οι φυσικοί αυτουργοί της δολοφονίας παραμένουν ελεύθεροι. Ένας χρόνος και οι ηθικοί αυτουργοί της δολοφονίας κυκλοφορούν ακόμη στα πάνελς των καναλιών, νομοθετούν, κρίνουν, παίρνουν αποφάσεις για το μέλλον μας και δείχνουν με το δάχτυλο. 


Αλήθεια, τι ακριβώς άλλαξε μετά από έναν χρόνο; Πόσο άλλαξε η πολιτική κατάσταση στη χώρα μετά από αυτή την άγρια δολοφονία, που ήρθε για να αναβιώσει εμφυλιοπολεμικές μνήμες; Πόσο αλλάξαμε εμείς; Τι συνειδητοποιήσαμε και τι διορθώσαμε; 


για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο 
στον σύνδεσμο εδώ ...

Αετός: ο γιος του Ήλιου (του Περίανδρου Ανδρουτσόπουλου)





Αετός: ο γιος του Ήλιου 

του Περίανδρου Ανδρουτσόπουλου




Άνοιξε τα τεράστια βαθύχρυσα φτερά του και πέταξε απ’ την κορφή του χιονισμένου Ολύμπου προς την αιωνιότητα. Ξεμύτισε με τ' αρπαχτικό του ράμφος απ’ την αυγή του χρόνου και χύθηκε με την ορμή του στυγερού κατακτητή στα βάθη της ιστορίας. Ο εισβολέας. Ο περήφανος. Ο Βασιλεύς. Ο απόμακρος. Ο γιος του Ήλιου! Έκρωξε τον μύθο των Ελλήνων φιλοσόφων. Βάφτισε τ' «αέτωμα» των Ναών φωλιά του. Καθρεφτίστηκε στα πορφυρά λάβαρα της Μεσαιωνικής αυτοκρατορίας. Κι επέβλεψε με την ασύγκριτη ματιά του τους Ακρίτες και τα φουσάτα στ’ ακρόρια του Ελληνισμού. Αυτός, ο παντεπόπτης ιπτάμενος οφθαλμός της Γης μας, ο βιγλάτορας των αιθέρων, το αιώνιο ζωντανό φλάμπουρο της φυλετικής μας ψυχής που τραγουδήθηκε στα κλέφτικα άσματα και ξαναχύθηκε στα ύψη για να φρουρήσει στα σύγνεφα τ' αρχέτυπα του ματοβαμένου μας πολιτισμού.

ΜΙΑ ΑΝΕΞΙΧΝΙΑΣΤΗ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ.

Σύμβολο μιας Παράδοσης που πολεμήθηκε κι εκδιώχθηκε απ' την συνείδηση μας, ο αετός αναμφισβήτητα επωμίσθηκε τα εύσημα του συμβολισμού της και εξαργύρωσε το τίμημα με την βιολογική του εξαφάνιση. Διακόσια πενήντα ζεύγη χρυσαετών στην Ελληνική επικράτεια και μόλις δύο (!) στο όρος των θεών. στον Όλυμπο. μάλλον πιστοποιούν το ανελέητο κυνηγητό και την αιματηρή εκδίωξη των άψυχων όσο και ζωντανών συμβόλων της Ελληνικότητος απ' τους εκφραστές της καπιταλιστικής μεταβιομηχανικής υστερίας. Ποια είναι όμως η ουσιαστική τοποθέτηση απέναντι στο αισθητικό αυτό θαύμα της δημιουργίας, ποια η αληθινή ταυτότητα και οι καταβολές του;

Πολύ πριν ο χάλκινος αετός του 4ου αι. π.χ. κοσμήσει το ιερό του Διός στη Δωδώνη κι ακόμη πρωτύτερα οι ασπίδες των ελληνικών φύλων χαρακτούν απ' την ακτωβόλο μορφή του στη μανιώδη επέλαση τους στο θέατρο της ιστορίας, το αγέχωρο πτηνό διέγραφε στα κατάβαθα του χρόνου μια πορεία μαγικής ωραιότητος δίπλα απ' τον άγριο καβαλάρη της Μεγάλης Φυλής, τον εξερευνητή της πρωτοϊστορίας, Λευκό άνθρωπο. Μέσα απ' την απόκρυφη θρησκεία του και τμήμα της αρχέγονης μεταφυσικής του, αποθεώθηκε απ' την εποχή ακόμα όπου οι τελετουργίες και τα λατρευτικά δεδομένα εξέλειπαν της ωμής και αμείλικτης επαφής του με τα στοιχεία της φύσης. Σε τούτη τη γυμνή επικοινωνία του Αρίου με τις θεότητες του σύμπαντος, όταν ο χρόνος αδυνατούσε να παρεμβληθεί στον ανεξερεύνητο τότε χώρο, ο αετός φτερούγισε με τα σημάδια του Ηλίου στα πολύχρωμα πτερύγια του.




Προσδιόρισε τις κατοικίες των θεών, συμβόλισε την πνευματική αρχή, την απαλλαγή απ' τα δεσμά του σκότους, την ελευθερία, την αυθεντία και τη βασιλική εξουσία. Πτηνό του ηλιακού φάσματος μαζί με το λύκο, το άλογο, το γεράκι, τον πετεινό και άλλα ζώα, μοιράστηκε τα "τοτέμ" και τα σκήπτρα των επελαυνόντων ανά την υφήλιο φύλων. Τότε που κέρδιζε μαζί με τ' άλλα ηλιακά ζώα τις πρέπουσες τιμές. Απολάμβανε των προνομίων της ιδιωτικής γης και του αδιατάραχτου ζωτικού του χώρου κυνηγώντας τα θηράματα του σε χώρους ιερούς και απαραβίαστους όπου με το πέταγμα του και τις συμπλοκές του σκιαγραφούσε την πρώιμη μαντική των σημείων και την οιωνοσκοπία. Τότε, ξεκίνησε να εισχωρεί στην αναπτυσσόμενη μυθολογία των πρωτοΑρίων. Σχεδόν πάντα συνόδευε στις αφηγήσεις των ιεροφαντών τις μακρινές μάχες των προγόνων πετώντας πάνω από νεκρούς ήρωες και πολεμιστές στο πεδίο του αίματος.

Από φίλος και σύντροφος μετατρέπεται σιγά - σιγά σε εξώκοσμο ιερέα. Γίνεται ο Γκαρουντά, το πτηνό που ιππεύει ο Βισνού των Ινδοαρίων, πουλί του λευκού Ίνδρα, μυνητής των συννέφων και τις βροχής. Στέκεται πολεμοχαρής στα κλαδιά του γερμανικού δένδρου Υγκντρασίλ ως φωτεινή δέσμη που θα παλέψει με το σκότος. Είναι η Σοφία των Σκανδιναβών, το έμβλημα του Βόταν, ο μεσημεριάτικος Ήλιος των Χετταίων. Μα είναι στους Έλληνες που η αίγλη του θα κοσμήσει τα έργα των ημιθέων και των αθανάτων και θα παραστεί μάρτυρας όσο και φορέας της αιώνιας πάλης μεταξύ των λευκών και σκοτεινών δυνάμεων του γίγνεσθαι. Πολύ νωρίς, απ' την είσοδο των πρώτων ελληνικών φύλων στο σημερινό χώρο, οι Φλεγύες, το φύλο που εγκαθίσταται στην Ήπειρο και στη Θεσσαλία φέρουν ζωντανή την ανάμνηση ενός πτηνού με τ' όνομά τους. Φλεγύας, ένας καταπληκτικός αετός με τα απίθανα σχεδόν χρώματα του αίματος και της τιμής: κόκκινα και μαύρα φτερά. Ο άλλος αετός, ο χρυσός ή "βασιλικός" κατά τον Αθηναίο ή "γνήσιος" κατά τον Αριστοτέλη ξεχύνεται από τους ώμους του Διός μ' έναν κεραυνό στα νύχια του για να επικυρώσει την νίκη και την εύνοια των Ολύμπιων και του Νεφεληγερέτη. Το άνοιγμα των μεγάλων φτερών του κρύβει τον Ήλιο που αυτός τώρα εκπροσωπεί πριν κουρνιάσει στ' αετώματα των Ναών και των μαντείων της Ηπείρου.

Είναι η αστραποφόρος δύναμις των θεών, το δείγμα της ισχύος τους, η νίκη των ηρώων επί της ύλης. Νεκρικό σημάδι κι αυτού του Γανυμήδη που ραντίζει έναν αετό για να συμβολίσει την υπέρβαση του θανάτου. Πολύ συχνά σε πάμπολλα αγγεία, μωσαϊκά κι ελληνικά έργα τέχνης εικονίζεται ένας ολόκληρος κόσμος συμβολισμών όπως απορρέουν απ' τη φυλετική παράδοση και την προσωκρατική φιλοσοφία: Κοσμική ένωση, ένωση πνεύματος και ύλης, νίκη ουρανίων δυνάμεων, ο ανίκητος ήλιος (sol invictus) που θα μεταλαμπαδευθεί και στους Ρωμαίους, η αιώνια σύγκρουση μεταξύ των αντιθέτων κατά την Ηρακλείτεια ρήση (πόλεμος πατήρ πάντων μεν εστί...), η μάχη ανάμεσα στο συνειδητό και ασυνείδητο, στην ανώτερη και κατώτερη φύση του ανθρώπου και ο αγώνας μεταξύ των Λευκών δυνάμεων έναντι των σκουρόχρωμων δαιμονικών τελλουρικών φυλών. Στις ποικίλες αποικίες της Μεσογείου - και όχι μόνο - η καλλιτεχνική του παρουσία είναι δεδομένη. Τα ελληνιστικά βασίλεια μέχρι και την εποχή της μεταφοράς της Ρώμης στην Πόλη θα διατηρήσουν ζωντανή την ανάμνηση του αετού των μακρινών Πτολεμαίων. Ο Χριστιανισμός δεν θα τον παραγκωνίσει. Το Ελληνορθόδοξο πνεύμα, που θα εγκαταλείψει τον ασιατικό σκοταδισμό και θα εισχωρήσει στ' άδυτα του Πλάτωνος και του Αριστοτέλους για την ανάλυση των νέων ιερών κειμένων, δεν θα τον εγκαταλείψει. Στολίζει τις τοιχογραφίες και διαιωνίζει την παράδοση μαζί με ρόδακες, μαιάνδρους, αγκυλωτούς σταυρούς, παγώνια, πετεινάρια και ήλιους. Δεικνύει πλέον την ανάληψη, το ζήλο, την πνευματική προσπάθεια και τη νίκη επί του Διαβόλου. Τώρα γίνεται ο συμβολικός θώρακας της Αυτοκρατορίας και το φίδι τ' απειράριθμα στίφη που την απειλούν.

Ο Μεσαιωνικός Ελληνισμός θα κεντήσει μ' αυτόν τα λάβαρά του, τα φλάμπουρα και τα σκουτάρια του. Τόσοι πολλοί ήταν οι σχεδιασμένοι αετοί πάνω στα αυτοκρατορικά ενδύματα που κάποτε αυτά τα τελευταία ονομάσθηκαν "Αετοί". Στην υστεροβυζαντινή περίοδο, μετά την άλωση της Πόλης το 1204, οι Παλαιολόγοι θ' ανασύρουν απ' το βασίλειο της Νίκαιας ένα μακρινό έμβλημα των Χετταίων. Τον πασίγνωστο δικέφαλο αετό που αντί για τον σεληνιακό λαγό στα νύχια του, τώρα θα βαστά τα σκήπτρα ενός νέου διαμορφωμένου μεγαλοϊδεατικού εθνικιστικού σκοπού με διπλό προσανατολισμό: Σε Δύση και σ' Ανατολή. Δεν υπάρχει υφαντό που να μην τον υμνεί με αλληγορική σημασία. Οι αξιωματικοί και οι στρατιώτες τον υιοθετούν, οι ευγενείς τον παριστάνουν στα οικόσημα τους και η εραλδική του απονέμει την ιδιαίτερη μυστικιστική της αξία ανάλογα με το αν τα φτερά του είναι κλειστά ή ανοιχτά, ανάλογα με το χρώμα και το μέγεθος του.

Στην Ιωνία και στη Ρωμυλία, στη Μακεδονία, στην Ηπειρο αλλά και στη νότια Ελλάδα ο βασιλιάς των πτηνών κατακτά την περιβόητη θέση στην κορυφή των δημοτικών τραγουδιών. Στ' άσματα της τάβλας και στα τραπεζίτικα μεταφέρεται πλέον ο αητός της δημώδους νεοελληνικής ποίησης που ξεκινά να υφαίνεται απ' τον 10ο - 11ο αι. Προσωποποίηση της λεβεντιάς, της ωραιότητος και του ηρωικού πνεύματος συνεχίζει να κατέχει εξέχουσα θέση στον πολιτισμό και τον συμβολισμό των αγώνων για την εθνεγερσία. Η συναίρεση της ελληνικής ιστορίας πραγματοποιείται για πολλοστή φορά όταν ο κλέφτης επαναστάτης της Ρούμελης τραγουδά το αιώνιο αυτό σύμβολο στα φαράγγια των Δελφών και ταυτόχρονα το περήφανο πουλί διαγράφει αιθέριους κύκλους πάνω απ' τους βράχους των Φαιδριάδων. Δέρνει τον αέρα με θόρυβο που θυμίζει τ' άρματά του:

"Το πως βροντάει ο σταυραετός όντας αργοκινάει έτσ' όντας συναρίζεται κι ο γλεντερός ο κλέφτης" Όταν ο άνθρωπος πεθαίνει από φυσικό θάνατο λέει ο κλέφτης, ο αδάμαστος Έλληνας, τότε είναι "ψοφίμι". Όταν όμως σκοτώνεται στη μάχη είναι "σφαγάδι". Ευχή του είναι να μη φαγωθεί απ' τα όρνια άλλα απ' τους σταυραετούς στα όρη.

"Φάγε - ν - αητέ μ' τα νιάτα μου φάγε την αντρειά μου, να κάμεις πήχυ το φτερό και σπιθαμή το νύχι". Και οι αετοί ξεχύνονται στην Τουρκιά κι απελευθερώνουν τη χώρα. Κόβουν ανάερους κύκλους πάνω απ' το λαβωμένο κορμί της πατρίδας και ζωγραφίζουν τ' όνομα της, την ιστορία της. Μέχρι που η λαίλαπα της σύγχρονης σήψης κατακερμάτισε τις φωλιές τους, έκαψε τα φτερά τους και η λήθη ξερίζωσε απ' την καρδιά μας τα σημάδια και τις εικόνες μιας αρχέγονης λατρείας.

Η ΑΛΛΗ ΟΠΤΙΚΗ ΤΟΥ ΣΥΜΒΟΛΟΥ.

Η πολυσύχναστη αναφορά του υπέροχου αυτού πτηνού στα λαϊκά και δημώδη άσματα αλλά και η τακτική του σχηματοποίηση στα εικαστικά θέματα δεν έχει να κάνει μόνο με την ερμηνεία του αλληγορικού συμβολισμού στοιχείων της φιλοσοφίας και της μυθολογίας. Ας ρίξουμε μια πιο προσεκτική ματιά στην καταγωγή των θρύλων. Θα πάμε μακρύτερα. Ο άνθρωπος μιλά με τη φύση, επικοινωνεί με τα ζώα, ορισμένα απ' τα οποία ανήκουν στον κοινωνικό του περίγυρο. Δημιουργεί, συνθέτει τις πρώτες αρχές των επιστημών , όμως ακόμη τραγουδά τα βουνά, απευθύνεται με ευθύ λόγο στους λόγγους και στις ρεματιές, συνομιλεί με τους αητούς και του λύκους. Τα ζώα αυτά μέρη του κοινωνικού του γίγνεσθαι, έχουν τη δική τους ταυτότητα και σημασία για τη ζωή του. Αποτελούν κωδικοποιημένους τρόπους συμπεριφοράς των οποίων η λαϊκή ερμηνεία οδηγεί στη λαϊκή σοφία και στην παιδεία των μικρών κοινωνιών. Ποιος είπε ότι η καλιακούδα, η αλεπού, το άλογο δεν έχουν ειδικές και γενικές συμπεριφορές; Ο Αίσωπος θα τον διαψεύσει. Η καλιακούδα ζήλεψε τον αητό και θέλοντας να σηκώσει ένα πρόβατο συνελήφθη απ' τον βοσκό. Η θρασύτητα της τιμωρήθηκε. Αλλού πάλι ένας γεωργός ελευθερώνει από παγίδα έναν αητό κι εκείνος για να τον ανταμείψει μιαν άλλη φορά τον απασχολεί απ' την δουλειά του κι ο γεωργός σώζεται και γλιτώνει απ' το γκρέμισμα ενός χαλασμένου τοίχου.

Εκπληκτική σχέση του Έλληνα με τον αητό όπως και με το άλογο ή το δελφίνι στη θάλασσα. Πανάρχαια κατάλοιπα αρχετύπων του ασυνειδήτου; Αναμνήσεις μιας παλαιότατης φιλίας και συμβίωσης; Στην επαρχία μέχρι και σήμερα το ηθικοδιδακτικό πάντως στοιχείο των ιστοριών με ζώα επαναλαμβάνεται με τους ίδιους πρωταγωνιστές και διαφορετικές ίσως περιπτώσεις. Είναι η ίδια εκείνη πηγή που τροφοδότησε μ' ανεξάντλητη θεματολογία κατά τον 13ο αι. έργα όπως είναι ο "πουλολόγος" και "η παιδόφραστος διήγησις των ζώων των τετραπόδων" με σκωπτική διάθεση, γνωμική διατύπωση της σοφίας και ευφυή αλληγορία που έχουν την καταγωγή της στην αρχαιότητα αλλά και στους "φυσιολόγους" της Ελληνιστικής περιόδου. Πρόκειται για μια καυστική θεατρικότητα που έστω και διαστρεβλωμένη διατηρήθηκε στους σύγχρονους καιρούς μέσω των κινούμενων σχεδίων και εικονογραφημάτων με διαλόγους ζώων που απέχουν βεβαίως πολύ απ' το διδακτικό νόημα της αρχικής τους χρήσης. Συνομιλίες όμως με τον αητό που λαμβάνουν τη μορφή θεατρικού μονολόγου, γνωμικών αλλά και επιτραπέζιων τραγουδιών δεν έχουμε μόνο στην πρόσφατη περίοδο της νεωτέρας Ελληνικής ιστορίας. Η καθαρά παγανιστική τούτη πτυχή των δημοτικών ασμάτων απαντάται στην πρώιμη περίοδο της αρχαίας λατρείας κορυφή της οποίας αποτελούν οι πρωτόγονες τοτεμικές ενσαρκώσεις του ηλιακού πτηνού, του Βασιλεύοντος αετού, με τη μορφή της μύησης και των πολυάριθμων μαγικοθρησκευτικών χαρακτήρων.

Ο εκπολιτισμός και η πνευματοποίηση του νέου κοινωνικού όντος παρομοιάζεται με την ικανότητα που αυτό τώρα αποκτά να εγκαταλείπει το σώμα του και να πετά στο συμπαντικό χώρο σαν αετός. Ένα ονειρικό σύμβολο των μυημένων και των ιερέων, που σημαίνει πλέον την ψυχή που φτερουγίζει και την λαμπρή υπερβατικότητα. Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος που ο αιγυπτιακής προέλευσης Ερμής (ως θεός θωθ με κεφάλι ίβις) προσθέτει στο φιδίσιο κηρύκειο του τις φτερούγες της ουράνιας υπερβατικότητας. Εξελληνισμένος και αισθητικά εξανθρωπισμένος περνά από τη χθόνια συνείδηση του όφεως, στην διαπροσωπική πραγματικότητα. Τα σανδάλια και το κράνος του αποκτούν φτερά, γίνεται ένας πνευματικός αετός που ενώνεται με το φίδι σ' ένα μεικτό χαρακτήρα ένωσης του συνειδητού και ασυνειδήτου των τμημάτων της υπόστασης. Για να θυμηθούμε τις φτερούγες ενός Πήγασου και Δράκου και τόσων αλχημιστικών συμβόλων που αντιστοιχούν σε ανάλογες θεωρήσεις. Θα' ναι πολύ - πολύ μεταγενέστερα, ακόμη και μετά τις παρελάσεις των ρωμαϊκών λεγεώνων με τ' αετήσια σκήπτρα, που στην εποχή του ορθολογιστικού 20ου αι, η σύναξη των πιστών του Αετού θα επαναληφθεί και μέσα στα κατάβαθα της νύχτας με τους κίτρινους πυρσούς οι νέοι ιερείς και μύστες θα θυσιάσουν στην αιμοπότιστη χάρη του.

ΤΟ ΑΙΩΝΙΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ.

Αναμφισβήτητα, το αρχέτυπο του εκπληκτικού αυτού πτηνού συνδεδεμένο με την κυριαρχία και το αδάμαστο πνεύμα, έγινε τον τελευταίο αιώνα το ποθούμενο έμβλημα όχι λίγων κρατών που επεδίωξαν κάτω απ' το νόημά του να παρασύρουν τα υγιή στοιχεία των εθνών τους και να τα θέσουν υπό την εκδούλευσή τους. Αμερικανοί, γερμανικοί και λοιποί αετοί κόφτηκαν και ράφτηκαν στα μέτρα μιας δημοκρατίας που απ' την άλλη πλευρά προώθησε την σταδιακή τους εξαφάνιση στο πεδίο της ζωής με την ακατάσχετη καταστροφή της φύσης και την εγκληματική της υποβάθμιση. Και παρά το γεγονός ότι επεδίωξαν να μετατρέψουν την αίγλη τους σε συμπεριφορά ειρηνόφιλου περιστεριού, η αλήθεια είναι ότι η εμφάνιση και όψη τους διεγείρει στο συλλογικό ασυνείδητο τα θεία συναισθήματα και τις αναμνήσεις του Κυριαρχικού τους μεγαλείου ακόμη και σήμερα. Φυλακισμένοι βασιλείς, οι σύγχρονοι αετοί των διαφόρων εθνοσήμων, σύρουν την ανάμνηση των εθνικιστικών κινημάτων της Ευρώπης του Μεσοπολέμου όπου για κάθε εθνικιστική νεολαία φτερούγισε κι ένας περήφανος Αετός με μορφή επιβλητική και απαιτητική.

Έτοιμος να σηκώσει τους πόθους της Μεγάλης Παράδοσης στα ύψη και να εφορμήσει με μανία εναντίον των σκοτεινών του αντιπάλων. Βέβαια, η φωλιά του γιου του ήλιου πνίγηκε στις φλόγες κι ο μεγάλος περήφανος Αητός γυροφέρνει μ' αέρινους κύκλους πάνω απ' τους νεκρούς πολεμιστές της Γηραιάς Ηπείρου με συριγμούς πάθους κι ελπίδας για την ανάσταση τους και την ολοκλήρωση του σκοπού τους. Στο θλιβερό του ταξίδι σιμώνει απ' τα σταχτιά νέφη τα γαλάζια βουνά της Ελλάδας και δακρύζει για το κατάντημα της φυλής του. Διακόσια πενήντα μόνο ζεύγη στην επικράτεια όπου κούρνιασαν τ' αμέτρητα σμήνη του βασιλιά των πτηνών. Μα και τα δέκα απ' τα είδη της Ευρώπη, έτσι οξύμωρα κι ανεξήγητα Δέκα απ' τους γιούς του, που αν και μόνοι. κρώζουν στις βραχώδεις κι αιμόκοφτες φωλιές τους το τραγούδι του Φλεγύα, του μεγάλου Αητού με τα μαυροκόκκινα χρώματα, τα μελανοπόρφυρα λάβαρα της πατρίδας που κάποτε θα καρφωθούν στα κουφάρια των εχθρών και θα οριοθετήσουν το μετερίζι ενός νέου κολοσσιαίου πολιτισμού.

Κρώζουν, συρίζουν τραγουδούν κι οδύρονται. Και σέρνουν τον τσάμικο στο άσμα των ασμάτων. Πάνω από ένα πέτρινο αλώνι στην απρόσιτη χαράδρα μεταξύ κόλασης και Παραδείσου.

Εκεί ... στα Ηλύσια Πεδία !