ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ: «Η Ουκρανία και οι Ευρωπαίοι Εθνικιστές», του συναγωνιστή Igor Zahrebelny (άρθρο της 24ης Δεκεμβρίου 2014/ Ukrainian Crusade)

Μετάφραση - επεξεργασία κειμένου εκ μέρους του «Μαύρου Κρίνου»: 

Wolverine

Θερμές ευχαριστίες στον Συναγωνιστή Δ.Β. για την σημαντική συνεισφορά.

Το παρακάτω κείμενο το οποίο διακρίνεται τόσο για την αντικειμενικότητα του αλλά και για την προσπάθεια αυτοκριτικής εντός του Ουκρανικού «χώρου» ενώ από την άλλη επιβεβαιώνει πλήρως τις απόψεις μας δημοσιεύθηκε τον Δεκέμβριο του 2014 στο Εθνικοεπαναστατικό Ουκρανικό ιστολόγιο (Ukrainian Crusade). Είναι πιθανότατα το μοναδικό στην Ελληνική εθνικιστική διαδικτυακή αρθρογραφία που προβάλλει για πρώτη φορά μια ολοκληρωμένη άποψη ενός εκ των κορυφαίων εκπροσώπων των Ουκρανών Εθνικιστών. Όλες οι άλλες προσπάθειες που είχαν ελληνική προέλευση είτε αποσιωπήθηκαν έως ένα σημείο και πολεμήθηκαν με μανία από την «αντιφασιστική» ακροδεξιά αντίδραση είτε περιορίστηκαν κάποιες εξ αυτών σε μια απλή παράθεση φωτογραφιών και αν μη τι άλλο σε στείρα συνθηματολογία. Φυσικά δεν έλειψαν και αυτοί που προσπάθησαν πάνω στην Ουκρανική κρίση να εκμεταλλευτούν την περίσταση και την δημοσιότητα του θέματος και να λύσουν μέσω αυτού τις όποιες προσωπικές τους διαφορές προκαλώντας όπως ήταν φυσικό την θυμηδία όλων των Ελλήνων συναγωνιστών.

Καλό είναι να τονιστεί προς τους αναγνώστες του ιστολογίου ότι δεν εξαντλείται το ενδιαφέρον μας στο παρακάτω κείμενο αφού η αλληλεγγύη εκ μέρους των Ελλήνων Συναγωνιστών είναι κάθε μέρα όλο και πιο φανερή και ενισχυμένη αλλά και η κληρονομιά του λεγόμενου «Μπαντερισμού» έχει άμεση σχέση με το πολιτικό στίγμα του «Μαύρου Κρίνου». Η Ουκρανική κρίση είναι αλήθεια ότι είναι το μοναδικό ζήτημα που δεν έχει προσεγγίσει σε βάθος αυτό εδώ το ιστολόγιο τους προηγούμενες μήνες πλην ελαχίστων αναφορών. Ο λόγος δεν ήταν φυσικά η έλλειψη ενδιαφέροντος αλλά ο καταιγισμός παραπληροφόρησης όλους αυτούς τους μήνες στα κανάλια και στο διαδίκτυο, η δυσκολία επικοινωνίας με τους Ουκρανούς λόγω της γλώσσας και φυσικά η έλλειψη αξιόπιστων πηγών του εξωτερικού για τα συμβάντα στην πολύπαθη αυτή περιοχή.

Μια περιοχή όπου κυριαρχούν 3 δυνάμεις με αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα και επιδιώξεις. Από την μια μεριά η «εθνικοκαπιταλιστική» πολυεθνική Ρωσία - του πρώην υπαλλήλου της KGB και εβραίου εκ μητρός Βλαντιμίρ Πούτιν - η οποία προσπαθεί να προσεταιριστεί και να κατακτήσει την Ανατολική Ουκρανία βρισκόμενη την ίδια στιγμή δίπλα στην Ρωσόφιλη μειονότητα η οποία στο παρελθόν για όσους δεν το ξεχνούν - επί εποχής ΕΣΣΔ κυρίως - υπήρξε η καταπιεστική εξουσιαστική ελίτ του κομματικού κράτους και διαχρονικός διώκτης των Ουκρανών που δεν αποδέχονταν την κυριαρχία της Μόσχας. Από την άλλη οι καπιταλιστικές δημοκρατίες που προσπαθούν μέσα από την σύγχρονη ολιγαρχία της Ουκρανίας να δέσουν την Ουκρανική Πατρίδα στο άρμα της ελεύθερης αγοράς και του τεκτονισμού. Στην μέση μεταξύ σφύρας και άκμονος βρίσκονται μόνοι αλλά φανατικά προσηλωμένοι οι χιλιάδες Ουκρανοί Εθνικιστές / Εθνικοσοσιαλιστές που παρόλο την μειοψηφία σε αριθμό πρωτοστάτησαν και υπήρξαν η αιχμή του δόρατος στην ανατροπή της Ρωσόφιλης καπιταλιστικής εξουσίας και στο Maidan με αντίτιμο δεκάδες ηρωικούς νεκρούς έγιναν το παγκόσμιο παράδειγμα για την αντιμετώπιση των κρατικών κατασταλτικών δυνάμεων όπου τσάκισαν την εξοπλισμένη φιλομοσχοβίτικη υπηρεσία Berkut ενώ  σήμερα μάχονται ταυτόχρονα σε δυο μέτωπα. 

Δεν μισούν φυσικά τον Ρωσικό λαό στο σύνολο του - 40% των ανδρών της Azov είναι Ρωσόφωνοι ενώ δεκάδες Ρώσοι στην καταγωγή συμμετέχουν στις επιχειρήσεις - όπως προσπαθούν να μας πείσουν τα κατευθυνόμενα ΜΜΕ και κυρίως το defence.net στην Ελλάδα καθώς και τα δήθεν πολιτικά «άκρα» αλλά εναντιώνονται όπως είναι φυσικό άλλωστε στον εδαφικό στραγγαλισμό της χώρας τους από τα πολυφυλετικά Ρωσικά στρατεύματα και στην πολεμική της Μόσχας (συμμετέχουν στο πλευρό του Πούτιν χιλιάδες Ασιάτες μισθοφόροι οι οποίοι διαπράττουν συνεχώς εγκλήματα πολέμου) ενώ την ίδια στιγμή αρνούνται να υποταχθούν στο άρμα της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ. 

Παρόλη την συνεχή πλημμυρίδα ύβρεων συκοφαντιών και ψεμάτων που εξαπέλυσε σύσσωμη και σε διατεταγμένη υπηρεσία η αντιφασιστική ακροδεξιά στην Ελλάδα τους προηγούμενους μήνες, είτε πρόκειται για τον φίλο του Καρατζαφέρη τον Βελόπουλο και την εμετική «Ελεύθερη Ώρα», είτε  για τον φιλοκυπατζίδικο «Στόχο» και την ανεκδιήγητη σύγχρονη «Χρυσή Αυγή» (η οποία ξέχασε γρήγορα ότι τους Φουντούλη - Καπελώνη τους τίμησαν οι Ουκρανοί…), την εφημερίδα «Εμπρός» και την φιλοσιωνιστική φυλλάδα «Ακρόπολη» η αλήθεια εμφανίζεται όπως τα διαμάντι στην λάσπη. 

Αυτή δεν είναι άλλη από την τιτάνια προσπάθεια των Ουκρανών Εθνικιστών και άμεσων πολιτικών επιγόνων του «Τριτοθεσίτη» Stepan Bandera - για τον οποίο μπορείτε να διαβάσετε εδώ - να υπερασπιστούν τα πάτρια εδάφη παρά την υπεροπλία και την συνεχή ενίσχυση των αυτονομιστών και των μισθοφόρων του Πούτιν καθώς και την πλήρη έλλειψη βαρέως οπλισμού στην πλευρά των Ουκρανών της Azov στα πεδία των μαχών, γεγονός που φάνηκε πασιφανές λίγο πριν την επίτευξη της προσωρινής εκεχειρίας.

Η άρνηση των Συναγωνιστών Ουκρανών Εθνικιστών / Φασιστών / Εθνικοσοσιαλιστών να αποδεχτούν την πρόσφατη προδοτική συμφωνία του Μινσκ που υπέγραψε ο ολιγάρχης Ποροσένκο (διαβάστε τις δηλώσεις εδώ) και η εθελοντική κατάταξη χιλιάδων Ουκρανών και Ευρωπαίων Εθνικοσοσιαλιστών στις δυνάμεις της Azov και άλλων στρατιωτικών εθελοντικών σχηματισμών που δεν έχουν σχέση με την επίσημη εθνοφυλακή είναι η καλύτερη απάντηση σε όλους αυτούς που πιστεύουν σήμερα σε μια «Αγία Ρωσία» (!) η οποία υπήρξε διαχρονικά το εμιράτο του Γέλτσιν και αργότερα του Πούτιν ενώ η ηγεσία της προωθεί σήμερα τους Τσετσένους του Καντίροφ στα ανώτατα διοικητικά κλιμάκια μέσα στην ίδια την χώρα, αγνοώντας πλήρως τον Λευκό Ρωσικό πληθυσμό ο οποίος μειώνεται συνεχώς σε αριθμό ενώ η Μόσχα έχει καταντήσει σήμερα ένας τεράστιος χώρος προσευχής των Ισλαμιστών. 

Η «Αγία Ρωσία» φυσικά σπεύδει σήμερα να εξοπλίσει με βαλλιστικά συστήματα τον Τουρκικό παράγοντα και να προσκυνήσει στον τύμβο του Κεμαλισμού σε μια ένδειξη 100% ρεαλιστικής πολιτικής η οποία όμως απέχει μακριά από τα μυθεύματα για το «ξανθόν γένος» που θα δικαιώσει τον Ελληνισμό τα οποία προωθούν διάφορες πολιτικές πλευρές και φυλλάδες στην χώρας μας (…) Η φανατική προσκόλληση σε σύγχρονα ή παλαιότερα μυθεύματα που προωθεί κυρίως το ελληνόφωνο ιερατείο των Ιουδαιοχριστιανών του Ιερώνυμου και η τυφλή υποταγή στον ξένο παράγοντα ως κληρονομιά του γραικυλισμού τόσο στο παρελθόν όσο και σήμερα έχει αποβεί μοιραία. Είναι πασιφανές ότι τόσο η δυτική εξωτερική πολιτική όσο και η Ρωσική γεωπολιτική τακτική και μετά το ’17 αλλά και πριν από αυτό έχει φέρει τραγωδίες και αρνητικά αποτελέσματα για τα συμφέροντα των Ελλήνων. Όποιος διαφωνεί δεν έχει παρά να διαβάσει για - με εξαίρεση μια μικρή περίοδο κατά την διάρκεια του ’21 - όλες τις άλλες χρονικές περιόδους όπως ο βομβαρδισμός των Κρητών επαναστατών το 1897 από τον Ρωσικό στόλο και αργότερα η στήριξη του Λένιν στον Κεμάλ, η ενίσχυση του Βουλγαρικού επεκτατισμού και η υπόγεια συνεργασία ΕΣΣΔ - Ζαχαριάδη κατά την διάρκεια του εμφυλίου καθώς και η ενίσχυση του ΚΚΕ, η εναντίωση στην ένωση της Μεγαλονήσου με την Ελλάδα και η σιωπή της Σοβιετικής ηγεσίας κατά την διάρκεια των 2 Τουρκικών αποβάσεων στην Κύπρο το '74.

Συμπερασματικά ο Ρωσικός παράγοντας δείχνει αποφασισμένος να επεκταθεί με οποιονδήποτε κόστος χωρίς κανένα όφελος για τον Ελληνισμό αλλά συνεχίζει να προβάλλει «τις κοινές αξίες των 2 λαών» προς αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης. Σήμερα περισσότερο από ποτέ οφείλουμε ως Έλληνες Εθνικοσοσιαλιστές να σημάνουμε τον κώδωνα του κινδύνου και να αποτρέψουμε να συμβούν από την πλευρά μας τα ίδια λάθη που συνέβησαν κατά την διάρκεια του Γιουγκοσλαβικού εμφυλίου, να συμβούν σήμερα και στη Ουκρανία. Η κοινή (;) θρησκευτική παράδοση της σύγχρονης Ρωσίας  και της σύγχρονης Ελλάδος (…) δεν θα πρέπει να σημαίνει στήριξη στην Μόσχα και στις επιδιώξεις του Πούτιν ο οποίος καθοδηγείται σήμερα σε μεγάλο βαθμό από τον Σιωνιστικό παράγοντα ενώ αποτελεί ο ίδιος τον πιο στενό φίλο και συνεργάτη του Λίμπερμαν ο οποίος με την σειρά του εκφράζει την σκληροπυρηνική τάση του κόμματος που κυβερνάει το Σιωνιστικό Ισραήλ.

Τα οικονομικά συμφέροντα των ελληνικών επιχειρήσεων και των Ρωσικών πολυεθνικών κολοσσών ή για παράδειγμα το ξεπούλημα της ελληνικής γης στην Χαλκιδική και τα όποια οφέλη δεν ταυτίζονται με τους πόθους και τα οράματα του λαού μας ενώ την ίδια στιγμή δεν μπορούμε να κάνουμε αποδεκτή την διαχρονική αιχμαλωσία στους μηχανισμούς «στήριξης» του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. Θυμίζουμε ότι ο ελληνικός λαός ιστορικά στάθηκε πάντα στο πλευρό των Ουκρανών από τις μάχες στην Κριμαία με τους εύζωνες του 5/42 να πέφτουν ηρωικά μέχρι την αλησμόνητη θυσία του Ποντιακής καταγωγής Εθνικοσοσιαλιστή Σεβαστιανού Φουλίδη ο οποίος αγωνίστηκε με τα όπλα ενάντια στους ασιάτες εισβολείς και όπως είναι φυσικό δεν θα αφήσουμε καμιά «άκρα δεξιά» και καμιά «άκρα αριστερά» είτε επειδή τους γοητεύει το πουγκί με τα ρούβλια είτε γιατί οι αυτονομιστές κυματίζουν την σημαία των μπολσεβίκων να διασπάσουν τους δεσμούς με τον ιστορικό λαό του Perun. Από την άλλη μεριά οφείλουμε να στηρίξουμε τους Ουκρανούς Συναγωνιστές με κάθε τρόπο καθώς και την Ουκρανική παροικία στην Ελλάδα η οποία βρίσκεται υπό διωγμό ενόψει των εξουσιαστικών σχεδιασμών της εθνομηδενιστικής κυβέρνησης με τον Πούτιν.  

Ούτε Βρυξέλλες, Ούτε Μόσχα! Αλληλεγγύη στους Ουκρανούς Συναγωνιστές!

(Τέλος καλό θα είναι να τονιστεί προς αποφυγή παρερμηνειών ότι η χρήση του όρου «δεξιός» από τον Ουκρανό διανοητή στο κυρίως κείμενο δεν έχει καμιά σχέση με την ελληνική πολιτική πραγματικότητα, αλλά έχει να κάνει με την ευρωπαϊκή διάσταση της πολιτικής ερμηνείας, σχετικά με αυτούς που ασπάζονται εθνικιστικές και πατριωτικές θέσεις)

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ: «Η Ουκρανία και οι Ευρωπαίοι Εθνικιστές», του συναγωνιστή Igor Zahrebelny (άρθρο της 24^ης Δεκεμβρίου 2014/ Ukrainian Crusade)  

O Igor Zahrebelny γεννήθηκε στις 26.05.1988. Σπούδασε στο πανεπιστήμιο της Poltava στην Ανατολική Ουκρανία (τμήμα Ιστορίας) ενώ αυτό τον καιρό εκπονεί την διδακτορική του διατριβή. Είναι ενεργός στο Εθνικιστικό κίνημα της πατρίδας του από τα εφηβικά του χρόνια. Λόγω της επαναστατικής του δράσης συγκρούστηκε με τον νόμο 2 φορές και εξέτισε ποινή φυλάκισης 9 μηνών στα δημοκρατικά κάτεργα. Έλαβε μέρος στα επαναστατικά γεγονότα του Κιέβου ενώ έχει πολεμήσει στο μέτωπο στα ανατολικά της χώρας. Είναι από τους πιο φημισμένους συγγραφείς την παρούσα στιγμή στην χώρα του και εκδότης του Εθνικιστικού βιβλίου με τον τίτλο «Ο σύγχρονος Εθνικισμός μας» το οποίο και έχει αφιερώσει στον Dmytro Dontsov τον κλασσικό του Ουκρανικού Εθνικισμού.

Η Ουκρανία και οι Ευρωπαίοι Εθνικιστές: του Igor Zahrebelny

Έχει γίνει «μόδα» στην Ουκρανία η διάχυτη απογοήτευση απέναντι στην «φιλορωσική» θέση των Ευρωπαίων Εθνικιστών. Ο αντικατοπτρισμός των «Ευρωπαίων Εθνικιστών» στον ρόλο των πρακτόρων του Πούτιν είναι μια συνηθισμένη δουλειά των φιλελεύθερων μέσων μαζικής ενημέρωσης τα οποία ελέγχονται από τους ολιγάρχες. Νέες «ταμπέλες» που δημιουργήθηκαν από τα ΜΜΕ έχουν γίνει τόσο διαδεδομένες σε ένα απίστευτα μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού. Μπορούμε να ακούσουμε φωνές όπως «μας πρόδωσαν» ακόμη και ανάμεσα στους Εθνικιστές. Στην πραγματικότητα οι σχέσεις της Ουκρανίας και των «ακροδεξιών» δυνάμεων στην Ευρώπη είναι ένα περίπλοκο θέμα. Περίπλοκο αλλά πολύ σημαντικό το οποίο προωθεί το σχέδιο των Ουκρανών Εθνικιστών να συνεχίσουν την επαναστατική πάλη.

Καταρχάς πρέπει να πούμε ότι η θέση ότι για μια συνολική φιλικά προσκείμενη στην Μόσχα (αντιουκρανική στην πραγματικότητα) Ευρωπαϊκή Εθνικιστική παράταξη είναι λάθος και ένα μεγάλο τεχνητό στερεότυπο. Το Ουγγρικό Jobbik, το Βουλγαρικό Attack, η Ελληνική Χρυσή Αυγή, το Γαλλικό National Front, έχουν μια ξεκάθαρη φιλική προς την Μόσχα θέση. Πάνω από όλα, το κάθε ένα από αυτά τα κόμματα έλαβε υποστήριξη από το Κρεμλίνο. Επίσης φιλική προς την Μόσχα ρητορική υπάρχει από τους εκπροσώπους του British National Party, και την Ιταλική Forza Nuova. Αλλά τα πολιτικά κόμματα που αναφέρθηκαν προηγουμένως δεν εξαντλούν την λίστα των «ακροδεξιών» δυνάμεων στην Ευρώπη. Πολλοί Ευρωπαίοι Εθνικιστές, παρόλο τις διαφορές μεταξύ τους, τις οποίες θα συζητήσουμε αργότερα μας υποστήριξαν στο Maidan και συνέχισαν να υποστηρίζουν την Ουκρανία απέναντι στις κατοχικές δυνάμεις της Ρωσίας. Υπάρχουν διαφορετικοί τρόποι υποστήριξης: ένα ταξίδι στο Maidan, φίλο - ουκρανικοί κύκλοι στα δικά τους ενημερωτικά κέντρα, παρεμβάσεις στον δρόμο, οικονομική υποστήριξη, συμμετοχή στις επιχειρήσεις ως εθελοντές. Η Ιταλική Casa Pound έχει μια φίλο - ουκρανική θέση, η Σκανδιναβική Nordic Youth (Nordisk Ungdom) μας υποστήριξε ενεργά στο Maidan, είμαστε πολύ ευγνώμονες στην Ισπανική «Εθνικοεπαναστατική Δράση» για τις φίλο - ουκρανικές παρεμβάσεις  στον δρόμο καθώς και για τις Εθνικιστικές ομάδες στην Γαλλία.

Μιλώντας για την διαφοροποίηση των «ακροδεξιών» κινημάτων στην Ευρώπη σε φιλικά προσκείμενα προς την Μόσχα και φίλο - ουκρανικά πρέπει να εμβαθύνουμε για μερικά λεπτά. 

Πρώτον, ακόμη και οι δυνάμεις με ξεκάθαρη στάση απέναντι στο Maidan δεν πρέπει να υπολογίζονται ως δεδομένες. Για παράδειγμα ο αρχηγός του British National Party, ο Nick Griffin σε μια συνέντευξη του απάντησε θετικά για τον «Δεξιό Τομέα» τονίζοντας ότι αυτός ο πολιτικός σχηματισμός δημιουργήθηκε ως εναλλακτικός προς τους ευρωατλαντικούς φιλελεύθερους «ηγέτες» του Maidan.

Δεύτερον, το θετικό γεγονός είναι ότι οι Ουκρανοί Εθνικιστές υποστηρίζονται από «περιθωριακές» και για αυτό αληθινά Επαναστατικές δυνάμεις. Ας δούμε στην Γαλλία, το φιλικό προς τον Πούτιν National Front είναι οπορτουνιστικό, εθνικολαϊκιστικό στην πραγματικότητα. Οι προσπάθειες του National Front να περάσει στην πλευρά της «πολιτικής ορθότητας» ή σε παιχνίδια με το σύστημα μεταβάλλει την δύναμη αυτή σε έναν θολό φιλελευθερισμό, και παρουσιάζονται όπως τα Ουκρανικά «λαϊκά κινήματα» της δεκαετίας του ’90 απέναντι στην παράδοση των Εθνικιστικών δυνάμεων της Tryzub και του UNA - UNSO. 

Την ίδια στιγμή «δεξιά» κινήματα του δρόμου όπως η Generation Identitaire δείχνουν περισσότερη Εθνικιστική και Επαναστατική συνέπεια. Αυτοί είναι «περιθωριακοί» Ταυτοτιστές, Βασιλόφρονες, Καθολικοί, Παραδοσιοκράτες, και είναι στην πρώτη γραμμή του αγώνα απέναντι στην αριστερή φιλελεύθερη δικτατορία του Francois Hollande σήμερα. Τέλος αφήστε μας να φέρουμε στην μνήμη μας διαμαρτυρίες ενάντια στην δικτατορία των ομοφυλοφιλικών νόμων στην Γαλλία! Οι «Δεξιοί του δρόμου» ήταν αυτοί που έκαναν ξεκάθαρο ότι η Γαλλία δεν θα γονατίσει απέναντι στον εκφυλισμό, όχι το Front National! Είναι «περιθωριακοί» σήμερα, αύριο μπορεί να παίξουν έναν καθοριστικό ρόλο στην Γαλλική ιστορία όπως ο «Δεξιός Τομέας» ξεκίνησε από αγνώστους στις δημόσιες κινήσεις και τα κινήματα, και έπαιξε τον ρόλο του στην Ουκρανική ιστορία.

Τρίτον, οι Ευρωπαίοι Εθνικιστές  έχουν ήδη βρει τους εαυτούς τους στις διαφορετικές πλευρές των χαρακωμάτων και πάλι στο παρελθόν λόγω των σημαντικών εθνικών συμπαθειών. Αυτό κατά διάρκεια της Βαλκανικής διαμάχης κατά την οποία Ευρωπαίοι Εθνικιστές στήριξαν τους Κροάτες ενώ άλλοι τους Σέρβους. Πρέπει να καταλάβουμε ότι υπάρχει μια αντικειμενική βάση και λόγοι για τον μέσο Ευρωπαίο Εθνικοεπαναστάτη να έχει φίλο - μοσχοβίτικες και όχι μια φίλο - ουκρανική θέση. Αυτοί οι Ευρωπαίοι «δεξιοί» που υποστηρίζου την Ουκρανία είναι ουσιαστικά κολυμβητές ενάντια στο ρεύμα κατά μία έννοια. Νομίζω επίσης ότι πολλοί Ουκρανοί Εθνικιστές θα έχουν την ίδια φίλο - ρωσική θέση και μια αρνητική θέση απέναντι στο Maidan την ίδια στιγμή. Υπάρχει ένας αριθμός σημαντικών αιτιών και για αυτό.

Ο πρώτος είναι ότι θεωρούν την Ρωσία μια «Εθνικιστική» χώρα. Πιεσμένοι από τον λιμπεραλισμό οι Ευρωπαίοι «δεξιοί» εύχονται να υπάρχει μια εναλλακτική έξοδος όχι μόνο στα όνειρα τους αλλά και στην πραγματικότητα. Συγκεκριμένα, μερικοί από αυτούς θεωρούν την Ρωσία ως μια Λευκή, Συντηρητική, Εθνικιστική πατρίδα,  η κύρια εχθρός της Ε.Ε. και των Η.Π.Α. υπερασπίστρια της Ευρώπης από την νέα τάξη πραγμάτων. Ατυχώς αυτό είναι μόνο ένα όνειρο, ο πληθυσμός έχει αντικατασταθεί από Ασιάτες στην «Λευκή» και «Εθνικιστική» Ρωσία, πολλοί από τους Ρώσους Εθνικιστές που πολεμούν την πολυπολιτισμική πολιτική του Κρεμλίνου  βρίσκονται στην φυλακή. Ο «Συντηρητισμός» του Πούτιν είναι εντελώς μια φάρσα. Η Ρωσική κοινωνία είναι επικεντρωμένη γύρω από την Σοβιετική (όχι την προεπαναστατική, μοναρχική) μυθολογία, τις δοξασίες του λαού ενώ το επίπεδο της ηθικής είναι μικρό. Η Ρωσική κοινωνία είναι πολιτιστικά εκδυτικισμένη παρόλη την επαναφορά της εικόνας της «σάπιας δύσης». Οι φίλο - μοσχοβίτες Ευρωπαίοι Εθνικιστές δεν μπορούν να καταλάβουν το απλό αυτό γεγονός. Κοιτούν την Ρωσία μέσα από μια θολή οπτική και πιστεύουν  μόνο σε αυτό που θέλουν να πιστεύουν. Μια από την προπαγάνδα της Μόσχας είναι επικεντρωμένη στην κατεύθυνση της υποστήριξης αυτού του σκεπτικού. 

Ο δεύτερος λόγος είναι οι φίλο - ευρωατλαντικές ψευδαισθήσεις του Ουκρανικού λαού. Πιθανότατα η πλειοψηφία των Ουκρανών Εθνικιστών όχι λιγότερο από όσο οι άλλοι Εθνικιστές σε Ελλάδα, Ισπανία, Γαλλία, και άλλες Ευρωπαϊκές χώρες. Δεν μπορούμε να αρνηθούμε το γεγονός ότι το Maidan έχει φίλο - ευρωπαϊκή οπτική, ενώ οι Εθνικιστές που υπήρξαν οι φρουροί της διαμαρτυρίας, ήταν η μειοψηφία. Πρέπει  να σημειωθεί ότι λόγω των λαθεμένων γεωπολιτικών προσανατολισμών των Ουκρανών που «δούλεψαν» καλά, πολλοί από τους συνηθισμένους ειρηνικούς διαδηλωτές κρατούσαν τις σημαίες της Ε.Ε με ειλικρινή διάθεση. Οι κάτοχοι της σκηνής του EuroMaidan υπήρξαν αμετακίνητοι στην διαδικασία σχεδιασμού ενός ειρηνικού EuroMaidan με την βοήθεια social DJ’s και καλλιτεχνών όπως η Ruslana Lyzhychko. Τα ΜΜΕ ακολούθησαν την ίδια λιμπεραλιστική τακτική. Μερικοί από τους Ευρωπαίους Εθνικιστές ήταν ικανοί να καταλάβουν ότι οι Ουκρανοί που ήρθαν στο Maidan δεν ήταν εκεί για την πολιτική υποστήριξη της Ε.Ε. αλλά πρώτα από όλα για να διαμαρτυρηθούν ενάντια στην διαφθορά, την κοινωνική ανισότητα, και την ακόρεστη εγκληματική ολιγαρχική κυβέρνηση. Άλλοι είχαν μια επιθυμία να προωθήσουν την Ουκρανία ως μέρος της «Σοβιετικής» ομοσπονδίας της Ε.Ε. Στην πραγματικότητα οι πρώτοι υποστήριξαν το Maidan και οι δεύτεροι αντιστάθηκαν σε αυτό. 

Ο τρίτος λόγος είναι προφανώς, τα λάθη των Ουκρανών Εθνικιστών. Σε αντίθεση με την Ρωσία η οποία εργάστηκε ανάμεσα στα Ευρωπαϊκά Εθνικιστικά Κινήματα και σε διεθνές επίπεδο για μεγάλο χρόνο, οι Ουκρανοί Εθνικιστές αμέλησαν την πρόοδο πάνω σε αυτό το μέτωπο. Τα επιτυχή αποτελέσματα του κόμματος Svoboda στις βουλευτικές εκλογές του 2012 καλωσορίστηκαν από πολλούς Ευρωπαίους Εθνικιστές αλλά αργότερα αυτοί απογοητεύτηκαν. Το Svoboda υποστήριξε τον Γιανούκοβιτς σε σχέση με την τελωνειακή ένωση της Ε.Ε.  και εργάστηκε στενά με την φιλελεύθερη φιλοδυτική αντιπολίτευση κατά την διάρκεια του Maidan. Περισσότερο κακό παρά καλό προκάλεσε το αγγλόφωνο site του κόμματος και για κάποιον λόγο αυτοί που προώθησαν το Svoboda προσπάθησαν να δημιουργήσουν μια τεχνητή εικόνα για αυτό το πολιτικό κόμμα στην Ευρώπη.

Ο «Δεξιός Τομέας» βελτίωσε την κατάσταση αυτή κατά την διάρκεια του Maidan, λίγα άρθρα δημοσιεύτηκαν στα αγγλικά με την επεξήγηση των ιδεολογικών αρχών. Συνέβησαν κάποιες ηλίθιες καταστάσεις (για παράδειγμα φίλο -  ισραηλινές παρεμβάσεις που ενέπλεξαν ένα πρώην μέλος του «Δεξιού Τομέα» τον  Andrew Denisenko ή άστοχες δηλώσεις ενός πρώην οργανωτή του Borislav Bereza)

Πριν, κατά την διάρκεια και μετά το Maidan οι Ουκρανοί Εθνικιστές πρόσεξαν πολύ προς κάποιες κατευθύνσεις:

Την διάδοση της κληρονομιάς του Ουκρανικού Εθνικισμού (ειδική έμφαση σε αντιλιμπεραλιστικές, συντηρητικές επαναστατικές και παραδοσιακές θέσεις της Εθνικιστικής διανόησης)

Στην προβολή του Ουκρανικού ρόλου στον αγώνα ενάντια στον Μπολσεβικισμό στο παρελθόν

Την ιστορική θέση της Ουκρανίας

Την καταστροφή της θέσης που είναι υπέρ της Ε.Ε. στο Maidan. Μια καθαρή επεξήγηση σχετικά με την Εθνικιστική θέση στο Maidan. Τονίζοντας ότι ο Επαναστατικός αγώνας δεν έχει τελειώσει αλλά έχει προσωρινά σταματήσει λόγω της επιθετικότητας της Μόσχας. Διαχωρισμός και αντίθεση στην υπάρχουσα ολιγαρχική ελίτ.

Καταστροφή των ψευδαισθήσεων απέναντι στην Ρωσία.

Απέναντι σε όλα αυτά που είπαμε παραπάνω μπορεί να ειπωθεί ξεκάθαρα γιατί οι Ευρωπαίοι Εθνικιστές δεν ανταποκρίθηκαν στο σύνολο τους στην φίλο - ουκρανική θέση στα γεγονότα του Maidan. Το γεγονός ότι κομμάτι των Ευρωπαίων Εθνικοεπαναστατών υποστήριξε την Ουκρανία είναι αποτέλεσμα της δικής τους οπτικής, αλλά όχι λόγω των οργανωμένων προσπαθειών των Ουκρανών Εθνικιστών. Ίσως οι Ουκρανοί Εθνικιστές προσέλκυσαν την συμπάθεια των Ευρωπαίων Συντρόφων λόγω της αυτοθυσίας και των τακτικών νικών (πιθανότατα πολλοί από τους Ευρωπαίους Εθνικιστές παρακολούθησαν βίντεο και φωτογραφίες των οδομαχιών στο Κίεβο). Πάντως αν τα δούμε στο προσκήνιο έχοντας σταθερή οικονομική βοήθεια και ανθρώπινες πηγές πολλά περισσότερα θα μπορούσαν να έχουν επιτευχθεί.

Ανακεφαλαιώνοντας το θέμα της Ουκρανίας και των Ευρωπαίων Εθνικιστών, πρέπει να δείξουμε προσοχή σε 2 θέματα. 

Πρώτον γιατί υπάρχει τόσο έντονη προς τους Ουκρανούς - η φιλική προς τον Πούτιν - εικόνα των Ευρωπαίων Εθνικιστών; Δεύτερον είναι σημαντική για τους Ουκρανούς Εθνικιστές η συνεργασία με Ευρωπαίους Συντρόφους; Ας αρχίσουμε με το δεύτερο μέρος της πρώτης ερώτησης. Σφυρηλατώντας την εικόνα των εθνικιστών που είναι «πράκτορες του Πούτιν» δημιουργείτε ένα πληροφοριακό matrix που συμπεριλαμβάνει τον Εθνικισμό γενικά, και πέρα από αυτό είναι αντικειμενικά ζημιογόνο για το Ουκρανικό Εθνικιστικό Κίνημα. Τον ίδιο ρόλο παίζει η ρητορική του «αυταρχισμού», «εθνικισμού» ακόμη και του «φονταμενταλισμού» του καθεστώτος του Πούτιν σε αντίθεση με τα πραγματικά νεομπολσεβικικά χαρακτηριστικά της σύγχρονης Ρωσίας, τα ΜΜΕ δημιουργούν μια καρικατούρα φάντασμα. Προσπαθούν να δείξουν μια αντιφιλελεύθερη Ρωσία αλλά δεν δείχνουν την πραγματική αντισυντηρητική και αντεθνική Ρωσία.

Ποιος είναι ο λόγος για αυτή την κατάσταση των σχέσεων. Από την μια μεριά πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι το πλαίσιο μέσα στα οποία οι Ουκρανοί δημοσιογράφοι αναπτύσσουν τα δημοσιογραφικά τους καθήκοντα είναι αρκετά μακριά από τις Εθνικιστικές ιδέες. Από την άλλη μεριά είναι η μη εξηγήσιμη αποκάλυψη ότι οι ιδιοκτήτες και οι διευθυντές των ΜΜΕ προάγουν την κατάλληλη πληροφόρηση και πολιτική σύμφωνα με τις αντιεθνικιστικές τους θέσεις και οι μέθοδοι τους είναι πλήρως σχεδιασμένες. Χωρίς αυτή την διαπίστωση είναι δύσκολο να εξηγήσουμε την εμφάνιση των φιλικών προς τον Πούτιν «δεξιών» που δημιουργήθηκαν από τα ΜΜΕ και την απόλυτη σιωπή σχετικά με την αντιφασιστική υποστήριξη της «DNR» και «LNR» (ας θυμηθούμε τις τελευταίες φίλο - ρωσικές ενέργειες της Ιταλικής «Banda Bassotti» μιας αντιφασιστικής γκρούπας, τις αντιουκρανικές ενέργειες στην Ισπανία ή τους Ισπανούς Κομμουνιστές και την συμμετοχή τους στην στρατιωτική διαμάχη στο πλευρό της Novorossia).

Μιλώντας για την σημασία της Ουκρανικής – Ευρωπαϊκής Εθνικιστικής συνεργασίας πρέπει να τονίσουμε ότι αυτή η συνεργασία δεν είναι αυτοσκοπός. Είναι σημαντική από την εξής οπτική:

Την προώθηση των Eθνικιστικών ιδεών στην Ουκρανία

Την προώθηση των Eθνικιστικών ιδεών στην Ευρώπη

Επανακατάληψη της Ευρώπης και ενίσχυση της αντίστασης στην νέα τάξη πραγμάτων.

Η στρατηγική προοπτική της συνεργασίας.

Η νίκη της Εθνικής Επανάστασης στην Ουκρανία σημαίνει περισσότερη ή λιγότερη απομόνωση της χώρας από τα δυτικά φιλελεύθερα καθεστώτα και τους διεθνείς οργανισμούς. Ακόμα και αν οι Εθνικιστές έρθουν στην εξουσία μετά την επανάσταση θα συνάψουν ημιτελή συνθήκη με τα ξένα κράτη και τους διεθνείς οργανισμούς αποφεύγοντας την πλήρη απομόνωση (παίρνοντας παράδειγμα από την ιστορία την πολιτική του Franco). Οι εξουσιαστές του σύγχρονου κόσμου,  οι δυνάμεις που διαμορφώνουν την νέα τάξη πραγμάτων δεν είναι απλά εχθροί της Ουκρανίας ή του Εθνικισμού, είναι εχθροί της κύριας δύναμης του έθνους. Είναι εχθροί των εθνών, της χριστιανικής θρησκείας, της οικογένειας της παραδοσιακής ηθικής και του ανθρώπου. Οι Eθνικιστές αν θέλουν πραγματικά να είναι Eθνικιστές, πρέπει να αντισταθούν σε αυτές τις δυνάμεις. Ως εκ τούτου οι Ουκρανοί Εθνικιστές παίρνουν ξεκάθαρη θέση σε αυτή την διαμάχη. Σε κάθε περίπτωση χρειαζόμαστε ένα ευρύ δίκτυο συμμάχων και φίλων.

Για να αυξήσουμε τις πιθανότητες της Εθνικής Επανάστασης στην Ουκρανία και να διασφαλίσουμε τα αποτελέσματα της, οι Ουκρανοί Εθνικιστές πρέπει να εργαστούν μαζί με τις Ευρωπαϊκές αντιφιλελεύθερες δυνάμεις. Οι Εθνικές Επαναστάσεις σε αρκετές Ευρωπαϊκές πατρίδες την ίδια στιγμή ή σε ένα μικρό χρονικό διάστημα θα ήταν η καλύτερη προοπτική σε αυτή την περίπτωση. Αυτό θα επέτρεπε να δημιουργηθεί μια συμμαχία η οποία θα προστατεύει τα επαναστατικά οφέλη. Ή τα Εθνικιστικά κινήματα πρέπει να παίξουν τον ρόλο της «πέμπτης φάλαγγας» στις πατρίδες τους σε περίπτωση απουσίας αυτής της συμμαχίας.

Η αποσταθεροποίηση των φιλελεύθερων δομών θα είναι ο ελάχιστος προγραμματισμός για τις «πέμπτες φάλαγγες» σε κάθε περίπτωση. Ο μέγιστος προγραμματισμός είναι η επιτυχής διεκπεραίωση της Εθνικής Επανάστασης και ο επακόλουθος ερχομός στην εξουσία (με την ευκαιρία η συμμετοχή Ευρωπαίων Εθνικιστών που συμμετέχουν στις τάξεις των Ουκρανικών Εθελοντικών  Ταγμάτων και πολεμούν στην Ανατολική Ουκρανία εφοδιάζονται με την απαραίτητη εμπειρία που θα είναι χρήσιμη στο μέλλον στις Εθνικές Επαναστάσεις στις πατρίδες τους).

Πέραν τούτου έχουμε να ατενίσουμε τον κόσμο ρεαλιστικά και να συνειδητοποιήσουμε ότι η νίκη της Συντηρητικής Εθνικιστικής Επανάστασης δεν είναι εγγυημένη 100% στην Ουκρανία ή σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες. Είναι πιθανός τα πράγματα να οδεύουν προς το χειρότερο. Σε κάθε περίπτωση οι Εθνικιστικές δυνάμεις θα πρέπει να κάνουν κάθε προσπάθεια να δημιουργήσουν ένα παγκόσμιο δίκτυο και δομές αντίστασης στον «υπέροχο νέο κόσμο» που έρχεται.