Για την Τζιχάντ και τον ιερό πόλεμο (Ιούλιος Έβολα)

"Στην Ισλαμική παράδοση, γίνεται μια διάκριση μεταξύ δύο ειδών “ιερού πολέμου”, του “μείζονος ιερού πόλεμου” και του “ελάσσονος ιερού πόλεμου”. Αυτή η διάκριση έλκει τις καταβολές της από μία ρήση του Προφήτη, που στην επιστροφή από μια πολεμική εκστρατεία, φέρεται να είπε: “Γυρίσατε από ένα μικρό ιερό πόλεμο σε ένα μεγάλο ιερό πόλεμο”. Ο μείζων ιερός πόλεμος, είναι εσωτερικής και πνευματικής φύσεως, ενώ ο ελάσσων είναι ο υλικός πόλεμος που βιώνεται εξωτερικά, εναντίον μιας εχθρικής ομάδας, με την πρόθεση να ποδηγετηθεί αυτή η ομάδα των “απίστων” κάτω από το Θεϊκό Νόμο (Ισλάμ). Η σχέση μεταξύ του “μείζονος” και του “ελάσσονος ιερού πολέμου”, αντικατοπτρίζει την σχέση μεταξύ σώματος και ψυχής. Για να μπορέσει όμως κάποιος να είναι σε θέση αντιληφθεί τον ηρωικό ασκητισμό ή αλλιώς, το “μονοπάτι της Δράσης”, απαιτείται να μπορεί να αντιληφθεί την κατάσταση στην οποία τα δύο αυτά μονοπάτια περιπλέκονται, με τον “μικρό ιερό πόλεμο” να γίνεται το μέσο με το οποίο θα συντελεστεί ο “μείζων ιερός πόλεμος” και αντίστροφα: ο “μικρός ιερός πόλεμος”, (ο εξωτερικός), γίνεται μία - σχεδόν - τελετουργική δράση που εκφράζει και μαρτυρεί την πραγματικότητα του πρώτου (του εσωτερικού πολέμου). Αρχικά, το ορθόδοξο Ισλάμ, σφυρηλάτησε μια ενιαία μορφή ασκητισμού: αυτή που συνδέεται με την έννοια της Τζιχάντ ή “ιερού πολέμου”.

Ο “μείζων ιερός πόλεμος” αφορά την πάλη του ανθρώπου με τους εχθρούς που κουβαλά μέσα του. Συγκεκριμένα, είναι η πάλη των υψηλότερων αρχών του ανθρώπου, ενάντια σε οτιδήποτε είναι ανθρώπινο μέσα του, ενάντια στην κατώτερη φύση του, τις χαοτικές του παρορμήσεις και κάθε είδους υλικής δεσμεύσεως. Αυτό εκφράζεται με απόλυτο τρόπο σε ένα κείμενο Άριας, πολεμικής σοφίας: “ Γνώρισε Αυτόν που υπερίπταται κάθε λογικής, και άσε την ηρεμία του να σου χαρίσει και εσένα ηρεμία. Γίνε πολεμιστής και σκότωσε την Επιθυμία, αυτόν τον πανίσχυρο εχθρό της ψυχής” (Μπαγκαβατ Γκιτα 3.43). Ο “εχθρός” που μας αντιπαλεύεται και ο “άπιστος” μέσα μας πρέπει να ηττηθεί και να κυριαρχηθεί. Αυτός ο εχθρός είναι η ζωώδης ορμή και το ένστικτο, η ανοργάνωτη πολυπλοκότητα των παρορμήσεων, οι περιορισμοί που μας υποβάλλει ένας φαντασιακός εαυτός, και ως εκ τούτου ο φόβος, η μοχθηρία και η αβεβαιότητα. Αυτή η κυριαρχία ενώπιον του εσωτερικού εχθρού είναι ο μόνος τρόπος να πραγματοποιηθεί η εσωτερική απελευθέρωση ή η αναγέννηση σε μια κατάσταση ανωτέρου εσωτερικού σφρίγους και “ηρεμίας”, κατά την εσωτεριστική και θριαμβευτική έννοια της λέξης.

Στον κόσμο του παραδοσιακού πολεμικού ασκητισμού ο “μικρός ιερός πόλεμος”, ονομαστικά, ο εξωτερικός πόλεμος, υποδεικνύεται και και χρησιμοποιείται σαν το μέσο για να διεξαχθεί αυτός ο “μεγάλος ιερός πόλεμος”. Έτσι, στο Ισλάμ, οι όροι “ιερός πόλεμος” και ο “δρόμος του Αλλάχ” συχνά οι όροι χρησιμοποιούνται διαδραστικά. Σε αυτήν την σειρά των ιδεών, η δράση επιτελεί τη δραστική λειτουργία και αποσκοπεί σε μια θυσιαστική και εξαγνιστική τελετουργία. Η εξωτερική σκληρότητα που αντιμετωπίζει κάποιος σε μια πολεμική εκστρατεία, προκαλεί τον “εσωτερικό εχθρό” να έρθει στην επιφάνεια και προβάλλει σθεναρή αντίσταση και πάλη, στην μορφή των ζωωδών ενστίκτων όπως αυτό της αυτοσυντήρησης, του φόβου, της αδράνειας, της συμπόνοιας η άλλων παθών. Αυτοί που διεξάγουν μάχες πρέπει να υπερνικήσουν αυτά τα αισθήματα κατά την ώρα που βαδίζουν στο πεδίο της μάχης, αν θέλουν βέβαια να νικήσουν και να υπερισχύσουν της εξωτερικής μορφής του “άπιστου”. Προφανώς ο πνευματικός προσανατολισμός και η “σωστή πρόθεση”, δηλαδή, η τάση προς την υπέρβαση (τα σύμβολα που χρησιμοποιούνται για να υποδηλώσουν την υπέρβαση, είναι ο “παράδεισος”, οι “ουρανοί”, οι “κήποι του Αλλάχ” και ου το καθεξής), έχει τον σκοπό, σαν θεμέλιο της Τζιχάντ, ειδάλλως ο πόλεμος χάνει τον ιερό του χαρακτήρα και εκφυλίζεται σε μια άγρια διένεξη στην οποία ο αγνός ηρωισμός αντικαθίσταται με μια ριψοκίνδυνη εγκατάλειψη, και που αυτό που μετρά σε αυτήν την περίπτωση είναι οι αχαλίνωτες ορμές της ζωώδους φύσεως.

Στο Κοράνι γράφεται σαφέστατα: “Είθε αυτοί που θα εγκατέλειπαν την ζωή αυτού του κόσμου για το επέκεινα, να πολεμήσουν για τον σκοπό του Αλλάχ. Είτε πεθάνουν είτε κυριεύσουν, θα τους ανταμείψουμε πλουσιοπάροχα”. Η προϋπόθεση με την οποία δίνεται η προσταγή “ Όταν συναντήσεις τους απίστους στο πεδίο της μάχης, χτύπα τους τα κεφάλια, και όταν τους κατεβάσεις, δέσε τους αιχμαλώτους σφιχτά” ή “Μην διστάζεις να ειρηνεύσεις, όταν αποκτήσεις το πάνω χέρι” είναι ό,τι “η ζωή αυτού του κόσμου δεν είναι παρά ένα άθλημα και παρελθόν”(Κοράνι 47:37) και πως “όποιος δεν προσφέρει σε αυτόν τον σκοπό, δεν προσφέρει και στον εαυτό του” (Κοράνι 47:38). Αυτές οι δηλώσεις πρέπει να ερμηνεύονται στην βάση του ευαγγελικού ρητού : “Όποιος θέλει να σώσει την ζωή του πρέπει να την χάσει, άλλα όποιος την χάσει για χάρη Του θα την βρει” (Κατά Ματθαίον 16:25). Αυτή η αρχή επιβεβαιώνεται και από ένα άλλο απόσπασμα του Κορανίου : “Γιατί, ενώ σας λένε: “Πορευθείτε στον σκοπό του Αλλάχ”, κάθεστε άπληστα στο έδαφος; Είστε ευχαριστημένοι με αυτήν την ζωή σε αντιδιαστολή με την ζωή που έρχεται;”(Κοράνι 9;38). “Πείτε μου: Περιμένετε τίποτα άλλο εκτός από την Νίκη ή να γίνετε Μάρτυρες;” (Κοράνι 9:52). Άλλο ένα εδάφιο είναι σχετικό επίσης: “Tο να πολεμήσεις είναι υποχρεωτικό, όσο και αν σε δυσαρεστεί. Αλλά μπορεί να μισείς κάτι ενώ είναι καλό για σένα, και να σου αρέσει κάτι που είναι κακό για εσένα. O Αλλάχ ξέρει αλλά εσύ όχι!” (Κοράνι 2:216). Αυτό το εδάφιο συνδυάζεται περίφημα με το ακόλουθο: “ Ήταν ικανοποιημένοι να είναι με αυτούς που μείναν πίσω. Σφράγισαν τις καρδιές τους, στερώντας τους την δυνατότητα να μπορούν να αντιληφθούν. Αλλά ο απόστολος και οι άνδρες που μοιράστηκαν την πίστη του πολέμησαν με την ψυχή τους. Αυτοί θα ανταμειφθούν υπέροχα. Σίγουρα θα προοδεύσουν. Ο Αλλάχ τους ετοίμασε κήπους με τρεχούμενα νερά, στα οποία θα ζουν για πάντα. Αυτός είναι ο υπέρτατος Θρίαμβος.” (Κοράνι 9:88-9:89)

Αυτός ο “τόπος αναπαύσεως” (παράδεισος) συμβολίζει την υπερ προσωπική σφαίρα του Όντος, η πραγμάτωση της οποίας δεν περιορίζεται μόνο στο μεταθανάτιο, όπως το ακόλουθο εδάφιο δείχνει: “Όσο για αυτούς που έχουν φονευθεί στο όνομα του Αλλάχ, αυτός δεν θα αφήσει το έργο τους να γίνει μάταιο. Θα τους προστατέψει και θα τους καθοδηγήσει και θα εξευγενίσει την ύπαρξη τους. Θα τους δεχθεί στον παράδεισο, τον οποίο τους γνωστοποίησε.”(Κοράνι 47:5-7). Στην περίπτωση του αληθινού θανάτου στην μάχη, συναντάμε το γνωστό, από τις κλασσικές παραδόσεις, σχήμα του Θριαμβευτή Θανάτου. Αυτοί που αντιμετώπισαν τον “μεγάλο ιερό πόλεμο” μέσω του “μικρού ιερού πολέμου”, έχουν ξυπνήσει μέσα τους μια δύναμη που πιθανόν θα τους βοηθήσει να υπερνικήσουν το τέλμα του θανάτου. Αυτή η δύναμη, αφού τους έχει ήδη απελευθερώσει από τον “εχθρό” και τον “άπιστο”, θα τους βοηθήσει να αποφύγουν την μοίρα του Άδη. Για αυτό το λόγο, στην κλασσική αρχαιότητα, η ελπίδα των νεκρών και η ευσέβεια των συγγενών, επέτασσε και συχνά ήταν ο λόγος, όπου οι φιγούρες των ηρώων και των νικητών, να αναγράφονται στο μνήμα. Είναι πιθανόν, όμως να πορευθείς μέσω του Θανάτου και να θριαμβεύσεις, όπως επίσης να είσαι σε θέση, όντας ζωντανός, να κατακτήσεις το επέκεινα και να ανέβεις στο “βασίλειο των ουρανών” όσο είσαι ακόμα ζωντανός"

Ιούλιος Έβολα - Εξέγερση ενάντια στον σύγχρονο κόσμο