Ο Λύκος της Ρώμης (29.07.1883 - 28.04.1945)
του Λεγεωνάριου
Είδα στης λίμνης τα θαμπά νερά την σεπτή μορφή σου
Κάτω από τον Αετό της Ρεπούμπλικα ο τελευταίος Λύκος
Και εσύ ατάραχος δεν τρόμαξες μπρός στου σκυλιού την
σφαίρα
Στον ήλιο έλαμπε το γράμμα Μ κάτω από τα πυκνά μαλλιά
της
Ο ιστορικός αναθεωρητισμός και μια απάντηση στον Rainer Höss.
Ο
ιστορικός αναθεωρητισμός και μια απάντηση στον Rainer Höss.
Εισαγωγικό σημείωμα της συντακτικής ομάδας: Το δημοκρατικό αντιφασιστικό κίνημα είναι η κυριότερη
εφεδρεία του Σιωνιστικού κατοχικού καθεστώτος, ενώ τον κύριο ρόλο διατηρούν οι Ισραηλικές ένοπλες δυνάμεις και οι συνεργάτες τους, που τους βρίσκει κάποιος και στην χώρα μας από τα ΜΜΕ μέχρι τα κόμματα της βουλής. Μέχρι τις αρχές της δεκαετίας
του ’90 υπήρχαν 2 πλευρές που χρηματοδοτούσαν τα πρόσωπα και τις κινήσεις των «ευαίσθητων»
πολιτών που ενώ έκαναν ότι δεν έβλεπαν τα διεθνή εγκλήματα του περιούσιου λαού, την ίδια στιγμή ούρλιαζαν για το Άουσβιτς και το Νταχάου και τον εγκληματικό "νεοναζισμό".
Μετά την
κατάρρευση της ΕΣΣΔ οι ΗΠΑ ανέλαβαν εξ’ ολοκλήρου την ανάπτυξη του κρατικού αντιφασισμού
είτε μέσα από τις διαλέξεις, τους οργανισμούς και τις γνωστές ΜΚΟ είτε με την
χρηματοδότηση της γνωστής “antifa”.
Οργανώσεις τόσο του εξωτερικού όσο και του εσωτερικού χρηματοδοτήθηκαν και χρηματοδοτούνται
και σήμερα με πακτωλό χρημάτων από τα Σιωνιστικά κέντρα και σπέρνουν το μίσος ενάντια
στην αλήθεια, δηλητηριάζουν τον νου του Ευρωπαίου και του Λευκού Ανθρώπου
σε ολόκληρο τον κόσμο.
Η σύγχρονη Ελλάς ως μια από τις αποικίες του ευρωπαϊκού
αντιφασισμού παραμένει σήμερα η απομακρυσμένη βάση υποστήριξης του Σιωνιστικού καθεστώτος σε περίπτωση εκτεταμένης πολεμικής εμπλοκής αλλά και το πεδίο
δοκιμών κάθε ψυχολογικής επιχείρησης που έχει ως στόχο την κάλυψη των
εγκλημάτων του Σιωνισμού, υπό τον μανδύα
του «ολοκαυτώματος» παρά τις επτά δεκαετίες από το τέλος του πολέμου. Έτσι
λοιπόν την ίδια στιγμή που στην Υεμένη διεξάγεται ένας ακόμη πόλεμος με την
λογιστική υποστήριξη του Ισραήλ και στην νότια Συρία διαμετακομίζονται
τραυματίες του FSA
στα
Ισραηλινά νοσοκομεία, στην Ελλάδα ανεγείρονται μνημεία «ολοκαυτώματος» τα οποία
καταλήγουν σε Ισραηλινές φιέστες και φυσικά η οδός Μεληδώνη στο Θησείο παραμένει υπό την πλήρη εποπτεία και την φύλαξη της Mossad. Κράτος μέσα στο ελληνόφωνο κράτος οι
Σιωνιστές με guest
star των
ημερών τον Rainer Höss ο οποίος θεωρεί τον Αλέξη Τσίπρα όπως λέει «έναν πραγματικά καλό πρωθυπουργό» …
Αυτές τις ημέρες (21-24.04) λοιπόν βρέθηκε στην Αθήνα
(Κεντρική Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση) ο Rainer Höss εγγονός του Rudolf Höss. Ο Rudolf Höss διετέλεσε διοικητής του στρατοπέδου
εργασίας στο γνωστό Auschwitz - Birkenau σε 2
περιόδους, και κατηγορήθηκε από τις κατοχικές αρχές με πλαστά έγγραφα και ψεύτικες μαρτυρίες για
εγκλήματα πολέμου. Ακολούθησε μια σειρά βασανιστηρίων των Άγγλων και των κομμουνιστών
της Πολωνίας και μια στημένη δίκη στο τέλος της οποίας καταδικάστηκε σε απαγχονισμό. Ποινή η οποία και εκτελέστηκε στην Βαρσοβία το 1947. Για τον τρόπο
που πάρθηκαν οι ομολογίες μπορείτε να διαβάσετε εδώ …
Με εμφανή τα σημάδια από τα βασανιστήρια ...
Το να μιλήσει κάποιος σήμερα για τον ιστορικό αναθεωρητισμό
και ενάντια στα ψέμματα σχετικά με την προπαγάνδα του «ολοκαυτώματος» παραμένει
ένα έγκλημα σκέψης (...) το οποίο διώκεται στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης με ποινές φυλάκισης και χρηματικά πρόστιμα.
Είναι
αλήθεια ότι ο «Μαύρος Κρίνος» καθώς και ελάχιστα άλλα ιστολόγια έχουν ασχοληθεί στο παρελθόν με το θέμα αυτό, με κορυφαία στιγμή σε αυτή την σειρά άρθρων την προβολή ενός έργου που
εκδόθηκε από τον Συναγωνιστή Άρη Αρίων ο οποίος και δέχτηκε να προβληθεί από το
ιστολόγιο μας, χωρίς κανένα οικονομικό όφελος για τον ίδιο. Το βιβλίο αυτό
προκάλεσε ενθουσιώδη σχόλια από τους Συναγωνιστές μας και ρεκόρ downloads αλλά
και σκεπτικισμό στους αντιπάλους. Η κίνηση αυτή να προβληθεί σε .pdf ένα
σπάνιο βιβλίο - το οποίο μπορείτε να το κατεβάσετε εδώ - είναι μια ακόμη κίνηση
πληροφόρησης απέναντι στην άθλια προπαγάνδα του καθεστώτος.
Ακολουθεί άρθρο του συναγωνιστή Απίωνος
Ο ιστορικός αναθεωρητισμός και μια απάντηση στον Rainer
Höss.
Ο Rainer Höss εγγονός του διοικητή του Άουσβιτς Rudolf Höss
ήρθε στην Αθήνα αυτές τις ημέρες για να συμμετάσχει στις δράσεις που συνοδεύουν
την παράσταση των Rimini Protokoll «Adolf Hitler: Ο Αγών μου» (21-24 Απριλίου,
Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών), που αφορά μια διαστρεβλωτική παρουσίαση του
δίτομου πονήματος του Αδόλφου Χίτλερ, ένα πολιτικό μανιφέστο και μια
αυτοβιογραφία του ηγέτη του Γερμανικού Εθνικοσοσιαλισμού. Ο Rainer Höss την Παρασκευή 22 Απριλίου, στην
Κεντρική Σκηνή της Στέγης, συζήτησε με τον ιστορικό Τάσο Σακελλαρόπουλο ο
οποίος για όσους δεν το γνωρίζουν συνδέεται με το Μουσείο Μπενάκη.
Ο Rainer Höss αποτελεί το επιστέγασμα των έθνο-αυτοκτονικών
αποτελεσμάτων της ψυχικής διαταραχής που προκαλεί το ακατάσχετο σύνδρομο ενοχής
σε ένα ψυχολογικά ευάλωτο και ανισόρροπο άτομο. Είναι ο αντίποδας των Εβραίων
αναθεωρητικών του… «ολοκαυτώματος των 6.000.000» Roger Garaudy, Marty Markowitz, David Cole
(Stein), Joseph G. Burg, Norman Finkelstein, κ.ά. Του τελευταίου οι γονείς ήσαν
έγκλειστοι στο Άουσβιτς και επεβίωσαν όπως και πολλοί άλλοι.
Από τα μέρη της συνέντευξης που δημοσιεύτηκε σε διάφορα
συστημικά μέσα, φαίνεται ο βαθμός της ψυχικής διαταραχής του Ράινερ Ες -
γεγονός που μπορεί να προκλήθηκε και από την χρήση ναρκωτικών κατά την διάρκεια
της νεανικής ηλικίας του όπως περιγράφει άλλωστε ο ίδιος - ο οποίος από
μάγειρας στο επάγγελμα έγινε φανατικός αντεθνικιστής ακτιβιστής και διαπρύσιος
κήρυκας της Διάτρητης Απάτης (Holohoax).Το TVXS παραθέτει την εξής δήλωσή του:
«Στο Άουσβιτς, μου αρέσει η κρεμάλα του παππού μου. Το αγαπημένο μου μέρος στο
Άουσβιτς είναι η αγχόνη που έκοψε το νήμα της ζωής του, η οποία παραμένει στη
θέση της σε μια γωνιά του στρατοπέδου». Από το περιεχόμενο των δηλώσεων του
φαίνεται επίσης η πλήρης παράλυση όλων των προστατευτικών εθνοφυλετικών
αντανακλαστικών και η ισοπεδωτική αποστροφή σε κάθε τι που εκφράζει ή φαίνεται
να εκφράζει οτιδήποτε το εθνικό, που επιφέρει η … ολοκαυτωματική προσβολή και
«θρόμβωση» των νοητικών λειτουργιών.
Για παράδειγμα για τον κάθε Rainer δεν υπάρχει καμία διαφορά
μεταξύ των Σιωνιστικών Pegida, του UIP, του FN της Λε Πεν, του ακροδεξιού NPD
και του συντηρητικου AfD, ή της ντόπιας Χρυσής Αυγής. Απ’ ότι ο ίδιος αναφέρει
στο ιστολόγιο «Ιδεοδρόμιο», «στο AfD παριστάνουν τους ήρεμους, καθωσπρέπει,
πολιτισμένους, ενώ η αλήθεια είναι ότι τα συνθήματα και η πολιτική τους σκέψη
είναι ίδια με των νεοναζιστών.» Είναι υπέρ των ανοιχτών συνόρων και της
ανεμπόδιστης αλλόφυλης εισβολής.
Στην ερώτηση, «Πιστεύετε ότι η μόνη λύση ήταν η πολιτική της
Μέρκελ για ανοιχτά σύνορα;» Απαντάει, «Φυσικά. Τη στήριζα με πάθος. Οι Γερμανοί
ξεχνάμε εύκολα. Τι θα γινόμασταν μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο αν δεν είχαμε
τους Αμερικανούς και τους Αγγλους να μας βοηθήσουν;…» Δηλαδή, η εθνοκτόνος
αμερικανό-σιωνιστική κατοχή για αυτόν και τους ομοίους του είναι θετική και βοηθητική,
και ο δωσίλογος κοινοβουλευτισμός μια ευχάριστη και αναγκαία πανάκεια!...
Ο εθνικός ευνουχισμός που έχει υποστεί ο εξαπατημένος
Γερμανικός λαός ως απόρροια αυτού του τεράστιου ψέματος έχει καταστήσει
ανενεργό το εθνικό του ανοσοποιητικό
σύστημα, διακινδυνεύοντας την εθνική του επιβίωση. Οι ελάχιστοι εθνοφυλετικά
υγιείς Γερμανοί που αντιδρούν, υφίστανται τις διώξεις του πλέον στυγνού
κατοχικού καθεστώτος της υπό αμερικανό-σιωνιστική κυριαρχία Ευρώπης. Η μέγιστη
απάτη του ... ολοκαυτώματος των εβραίων δεν αφορά μόνον τους Γερμανούς, αλλά
και όλους τους Ευρωπαίους, αφού έχει και σε αυτούς αν όχι άμεσες, τουλάχιστον
έμμεσες έθνοψυχολογικές και εθνοπαραλυτικές προεκτάσεις. Ως εκ τούτου,
εστιαζόμενοι στο Άουσβιτς καθίσταται απαραίτητη μια σύντομη λόγω ελλείψεως
χώρου ανασκόπηση της ανυπέρβλητης Απάτης των 6.000.000 με τη παράθεση κάποιων
ιστοσελίδων.
Τον Απρίλιο του 1990 ο καθηγητής Yehuda Bauer του Εβραϊκού
Πανεπιστημίου του Ισραήλ, που θεωρείται ως ένας σημαίνων ιστορικός του
Ολοκαυτώματος καθώς και Samuel Krakowski o διευθυντής του κέντρου του
Ολοκαυτώματος του Ισραήλ Yad Vashem - στο οποίο κατέθεσε στεφάνι ο πρόεδρος της
ελληνόφωνης δημοκρατίας - επιβεβαίωσαν ότι η ιστορία του ανθρώπινου σαπουνιού
δεν είναι αληθής. Επίσης, οι ίδιοι οι Εβραίοι παραδέχτηκαν ότι στο Άουσβιτς δεν
είχαν θανατωθεί 4.000.000 Εβραίοι αλλά μόνον 1.500.000 από τους οποίους μόνον
1.100.000 Εβραίοι. Δηλαδή, 2.500.000 λιγότεροι, οι οποίοι όμως δεν αφαιρέθηκαν
από το σύνολο των 6.000.000. Επακόλουθα άλλαξαν αναλόγως τις αναθηματικές πλάκες
του μνημείου του στρατοπέδου.
To Πραγματικό Auschwitz
Αυτό ήταν το στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας (αεροφωτογραφία)
Παρατίθεται μια αντικειμενική λίστα των διευκολύνσεων
που είχαν στην διάθεση τους οι κρατούμενοι του κατ’ ισχυρισμόν «στρατοπέδου θανάτου» του
‘Άουσβιτς στην Πολωνία. Τις περισσότερες από αυτές τις διευκολύνσεις
εγκαταστάσεις μπορούν να τις δουν και σήμερα οι επισκέπτες του στρατοπέδου,
όπως τον κινηματογράφο, την πισίνα, το νοσοκομείο, την βιβλιοθήκη και το
ταχυδρομείο. Οι επισκέψεις ήταν συχνές. Τάχα, για το πλέον φοβερό από τα Γερμανικά στρατόπεδα,
ομάδες επιθεώρησης του Ερυθρού Σταυρού επισκέπτονταν επανειλημμένα το Αουσβιτς
και τους επιτρεπόταν να μιλήσουν με εκπροσώπους των κρατουμένων, για να
ακούσουν από τους ίδιους για κάθε κακή μεταχείριση, διακοπή των ταχυδρομικών
δεμάτων ή επιστολών, θέματα υγείας, συσσίτια φαγητού, κλπ. Τέτοιες επισκέψεις
του Ερυθρού Σταυρού ποτέ δεν επέτρεψαν οι Σοβιετικοί να γίνουν στα χιλιάδες
σοβιετικά στρατόπεδα των Γκούλαγκ. Το Άουσβιτς είχε πολλές παροχές, διευκολύνσεις και
υπηρεσίες, μεταξύ των οποίων:
Οδοντιατρικές Υπηρεσίες Στρατοπέδου
Αναρρωτήρια Στρατοπέδου και ένα Νοσοκομείο, στο οποίο
χειρούργοι από τη διάσημη κλινική Charité του Βερολίνου αποσπάζονταν.
Υπήρχαν δώδεκα κουζίνες σε
όλο το στρατόπεδο, με τον έλεγχο αντιπροσώπων του Ερυθρού Σταυρού. Προς το
τέλος του πολέμου λόγω των συμμαχικών βομβαρδισμών οι παροχές ελαττώθηκαν κατά
πολύ.
Υπήρχαν 16 ορχήστρες στο στρατόπεδο με κάθε όργανο
Ένα θέατρο, όπου
ανέβαιναν έργα με κρατούμενους ηθοποιούς
Πανεπιστήμιο του στρατοπέδου με
μαθήματα όλων σχεδόν των θεμάτων
Ένας κινηματογράφος
Ένας οίκος ανοχής που
επιβεβαιώνεται και από τους υπαλλήλους του μουσείου του Άουσβιτς! Αυτός ο οίκος έγινε το καλοκαίρι του 1943 με
διαταγή του Χίμλερ και βρισκόταν στο block 24.
Μια βιβλιοθήκη με 5000 τόμους καθώς και θρησκευτικές
εγκαταστάσεις
Εγκαταστάσεις για ποδόσφαιρο
Το
στρατόπεδο είχε και σάουνα
Ο χάρτης του Άουσβιτς
Ποιός έχει πισίνα σε στρατόπεδο θανάτου;
Το Άουσβιτς είχε
στούντιο τέχνης
Το Μουσείο του Άουσβιτς έχει 1470 πίνακες, αλλά δεν
εκτίθεται ούτε ένας!
Το στρατόπεδο είχε ένα σύστημα κινήτρων με κουπόνια
Γραφείο παραπόνων του στρατοπέδου
Γάμοι ελάμβαναν χώρα μεταξύ των κρατουμένων
Οι κρατούμενες άφηναν τα παιδία τους σε βρεφονηπιακούς
σταθμούς
Μαιευτήριο του Άουσβιτς όπου πάνω από 3000 γεννήσεις
είχαν καταγραφεί
Γυναικείες φύλακες
για τις γυναίκες κρατούμενες
Το Άουσβιτς
εξέδιδε τα δικά του χρήματα
Οι κρατούμενοι πληρωνόντουσαν και εξόδευαν τα χρήματα τους
σε καντίνες, μπορδέλα και καταστήματα
Τα Κρεματόρια
του Auschwitz - Αυτές οι κατασκευές
κτίσθηκαν με βιασύνη μετά την πρώτη επιδημία τύφου, από την οποία είχαν
προσβληθεί και Γερμανοί αλλά κα Πολωνοί που έμεναν κοντά στο στρατόπεδο ...
Οι Δίκες για το … ολοκάυτωμα του Ernst Zundel
Ο Zundel είναι ένας Γερμανός Καναδός που δικάστηκε στον
Καναδά, επειδή υπέβαλε ερωτήσεις για το «ολοκάυτωμα». Ανάγκασε τον Ερυθρό
Σταυρό να προσκομίσει τα αρχεία του από τον πόλεμο, που έδειξαν μόνον 280.000 πεθαμένους
σε όλα τα στρατόπεδα συνολικά. Το Άουσβιτς ήταν ένα μεγάλο στρατόπεδο εργασίας, που
είχε σαράντα διαφορετικές βιομηχανίες. Ο πραγματικός λόγος για την ύπαρξη του
στρατοπέδου αποκαλύπτεται με τις εικόνες του βιομηχανικού
συγκροτήματος, που περιέβαλε το στρατόπεδο. Στο βιομηχανικό συγκρότημα του Μόνοβιτς, είχαν βάλει να δουλεύουν οι περισσότεροι από τους κρατούμενους του Άουσβιτς
σε διάφορες βαριές βιομηχανίες από παραγωγή καουτσούκ, ιατρικές προμήθειες,
εξοπλισμούς και ρουχισμό για τον Γερμανικό στρατό.
http://web.archive.org/web/20080522032321/judicial-inc.biz/Auschwitz.htm
Ο Αναθεωρητικός καθηγητής Robert Faurrison.
Απέδειξε
ότι αυτός δεν είναι θάλαμος αερίων ...
Ιστοσελίδες σχετικά με τον Ρουντολφ Ες και τον εγγονό
του:
http://www.kathimerini.gr/71321/article/proswpa/proskhnio/h-ametanohth-mprigkite-es-kai-to-tromero-mystiko-ths
http://news.in.gr/features/article/?aid=1500072023
http://melamp.blogspot.gr/2016/04/blog-post_70.html
http://www.protothema.gr/city-stories/article/570900/o-eggonos-tou-dioikiti-tou-aousvits/
http://tvxs.gr/news/prosopa/rainer-es-sto-aoysbits-moy-aresei-i-kremala-toy-pappoy-moy
http://www.ethnos.gr/diethni/arthro/enas_es_sti_maxi_kata_ton_neonazi-64008333/?mmid=28741024
http://www.mixanitouxronou.gr/o-allos-rountolf-es-o-diikitis-teras-tou-stratopedou-exontosis-sto-aousvits-pou-ton-prodose-i-gineka-tou-katelixe-stin-kremala/
Αναθεωρητικές Ιστοσελίδες της πιο Μεγάλης Απάτης
http://vho.org/dl/ENG.html Αναθεωρητικά Βιβλία pdf
http://www.ihr.org/jhr/v11/v11p217_Weber.html - Jewish Soap
Ένας νεολαίος Εθνικοσοσιαλιστής γράφει: Η Δικτατορία της 21ης Απριλίου 1967, πέρα απ την υστερία των ακροαριστερών και μακριά από τα γλέντια των ακροδεξιών…
του Kώστα
W.
Εμείς οι Έλληνες Εθνικιστές & Εθνικοσοσιαλιστές Αυτόνομοι
ή μη, οφείλουμε να δούμε την ιστορία όπως ακριβώς είναι και κατανοώντας αυτή να
μπορέσουμε να δράσουμε για το μέλλον του Έθνους χωρίς τα λάθη του παρελθόντος.
Η 21η Απριλίου εκτός από πραξικόπημα και κατάλυση
της Δημοκρατίας ήταν μια πραγματικά Εθνική και Κοινωνική επανάσταση ;
Η Επανάσταση είναι η ενηλικίωση της αντίστασης, κάτι
που η 21η Απριλίου δεν
κατάφερε να κάνει για διάφορους λόγους. Η Επανάσταση είναι μια τέχνη που απαιτεί φιλοσοφία, κοσμοθεωρία,
Ιδεολογία, έρεισμα στην κοινωνία και την δημιουργία ενός νέου ανθρώπου με νέα
χαρακτηριστικά όπως την σωματική - πνευματική ρώμη και την Αριστοκρατία ενάντια
σε δημοκρατικά, χαοτικά και μαρξιστικά έκφυλα χαρακτηριστικά.
Το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου έγινε στην
κορύφωση του ψυχρού πολέμου της Αμερικής ενάντια στην Σοβιετική Ένωση και ήταν
η βίαιη κατάλυση της μισοπεθαμένης «ελληνάδικης» δημοκρατίας με την πλήρη ανοχή
της Αμερικής που φυσικά και δεν ήθελε σε καμία περίπτωση να χάσει την Ελλάδα
ολικώς η μερικώς από τον δικό της συνασπισμό δυνάμεων με πιθανή εμπλοκή του ''εξ
ανατολών κινδύνου'' της Σοβιετικής Ένωσης στην δημοκρατική ταραγμένη ελληνική
κοινωνία.
Στην μετά - πραξικοπηματική Ελλάδα λοιπόν το Κεντρικό
Ισραηλιτικό Συμβούλιο (ΚΙΣ) έγινε Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου μάλιστα Δικαίου με
την βοήθεια της δικτατορίας της 21ης Απριλίου και τα τηλεγραφήματα του προέδρου του
ΚΙΣ που ξεχείλιζαν εβραϊκής αγάπης προς την ''εξοχότητα, τον πρωθυπουργό
Γεώργιο Παπαδόπουλο'' για ''ευόδωση του έργου επ’ αγαθώ της πατρίδος''
Καθώς λοιπόν οι Σιωνιστές αγκάλιαζαν την Ακροδεξιά και
η ακροδεξιά τους Σιωνιστές η νεανική φλόγα της Ελληνικής Επανάστασης
φυλακιζόταν δίπλα στην άρρωστη γριά δημοκρατία. Έτσι η 21η Απριλίου ήταν αδύνατο να βαδίσει σε μια
πραγματικά Εθνική και κοινωνική Επανάσταση και πόσο μάλλον να πετύχει. Το τέλος
της λοιπόν ήταν να πέσει (όπως ακριβώς ανέβηκε) με ''παρασκηνιακό'' τρόπο από
ένα τσούρμο εξίσου στημένων φοιτητών και με τους άλλοτε παντοδύναμους ηγέτες
της 21ης Απριλίου να
σέρνονται πλέον στα δικαστήρια αδύναμοι, αβοήθητοι και τελικώς να μένουν για
δεκαετίες στη φυλακή ώσπου πεθαίνουν.
Το ιδεολογικό κενό και η σχέση στελεχών του
πραξικοπήματος με Σιωνιστικές δυνάμεις είναι και ο λόγος της τεράστιας
αποτυχίας τους. Σίγουρα δεν τα εκμηδενίζουμε όλα υπήρχαν και άτομα με καλή
θέληση στο πραξικόπημα όπως και φοιτητές με ''αγνά'' ίσως αισθήματα και νεανική
ορμή στο Πολυτεχνείο αλλά η ελίτ τόσο η «Χουντική» όσο η «Πολυτεχνειακή» αλλά
και της Μεταπολίτευσης ήταν στο Σιωνιστικό διεθνιστικό και δημοκρατικό
στρατόπεδο, η αποτυχία όλων τους ήταν και είναι αναμενόμενη.
Η φλόγα όμως της πραγματικά Εθνικής και Κοινωνικής Επανάστασης
καίει ακόμα!
Οι όροι εμπέδωσης του Στρατιωτικού Κινήματος της 21ης Απριλίου 1967.
του Γεωργίου Γιαννακόπουλου
Το στρατιωτικό κίνημα (το χαρακτηρίζω κίνημα
προκειμένου να αποφευχθεί ενδεχόμενη φόρτιση από τη χρήση του όρου πραξικόπημα)
της 21ης Απριλίου 1967 χαρακτήρισαν δύο φαινόμενα: η έκπληξη και η
παντελής έλλειψη αντίδρασης στην επιβολή του. Η ικανοποιητικότερη εξήγηση που
μπορεί να δοθεί άπτεται στις καταπιεστικές συνέπειες (δηλ. δημιουργία κρατικών
λειτουργιών ειδικής μορφής) και στο καθαρά αστικό χαρακτήρα της Ένωσης Κέντρου,
που ήταν ο ουσιαστικός εκφραστής της πολιτικοποίησης των λαϊκών μαζών. Οι
στόχοι της Ε.Κ. ήταν στενά κομματικοί χωρίς να εμφορούνται από το στοιχείο μιας
πλατύτερης πολιτικής προοπτικής. Η «Παπανδρεϊκή» πολιτικοποίηση οριζόταν
αυστηρά από τα όρια των κομματικών προθέσεων, στα πλαίσια του
κοινοβουλευτισμού. Η λαϊκή παθητικότητα μπορεί να αιτιολογηθεί μέσα από τη ταυτολογία: oι αντιδεξιές λαϊκές
τάξεις δεν αντέδρασαν το 1967 γιατί είχαν ήδη αντιδράσει με τον
"ανένδοτο" και στην βασιλική εκτροπή. Οι αντιδράσεις αυτές
αποτελούσαν και το όριο της πολιτικοποίησής τους, όπως είχε διαμορφωθεί από την
ηγεσία της Ε.Κ., του πολιτικού τους εκφραστή! Όριο γνωστό στους κινηματίες, ουσιαστική
εγγύηση για την επιτυχία του εγχειρήματος. Στις στρατηγικές επιλογές της
ηγεμονικής ομάδας της άρχουσας τάξης, οι κυριαρχούμενοι δεν είχαν τίποτα να
αντιτάξουν, γι΄αυτό και παρέμειναν παθητικοί.
Η συναίνεση απέναντι στην εξουσία ήταν γεγονός γιατί η
ταξική δομή της κοινωνίας είχε γίνει αποδεκτή, καθώς δεν ήταν αντιληπτή σαν
τέτοια. Η άρνηση της συναίνεσης, όπως εκφράστηκε στις κινητοποιήσεις του
΄60,δεν αφορούσε τη ταξική δομή αλλά τις αστικές στρατηγικές επιλογές. Η άρνηση
που συμπυκνωνόταν στο εκλογικό αποτέλεσμα του ΄64, εξέφραζε τη λαϊκή άρνηση στα
οργανωτικά δομικά στοιχεία της αστικής εξουσίας, αποτελώντας ταυτόχρονα και μια
ΑΠΟΛΥΤΗ παραδοχή της αστικής νομιμότητας. Το κεντρικό σύνθημα των
κινητοποιήσεων των «Ιουλιανών», δηλαδή το 114,
δείχνει με το πιο εμφαντικό τρόπο ότι η λαϊκή πολιτικοποίηση δεν είχε
στόχο την ανατροπή αλλά την εφαρμογή του αστικού συντάγματος. Οι κυριαρχούμενοι
δεν εξέφραζαν δικές τους ταξικές
στρατηγικές στη κατεύθυνση αντί-αστικών επιλογών. Στόχος τους δεν ήταν η αστική
νομιμότητα αλλά οι παράνομοι μηχανισμοί της αστικής εξουσίας με κέντρο τη
πολιτική στρατηγική της μοναρχίας. Η ιδεολογική τους ενσωμάτωση, δηλαδή η
υποστήριξη αστικών πολιτικών επιλογών ήταν στάση παθητική, γιατί παρέμενε
παθητικός δέκτης των αστικών πρωτοβουλιών.
Η έλλειψη ενός συνειδητού διαταξικού
συνασπισμού στη βάση, που θα ανάγκαζε το συνασπισμό εξουσίας σε υποχωρήσεις
αναγκαίες για την αναπαραγωγή της ταξικής κυριαρχίας, ήταν το ισχυρότερο όπλο
στα χέρια των κυρίαρχων. Η πλήρης ιδεολογική και πολιτική τους ενσωμάτωση, η
οποία και αποτυπώνεται στην υποστήριξή τους κύρια προς την Ε.Κ. και
δευτερευόντως προς την ΕΔΑ, άφηνε ελεύθερο πεδίο για την ανάπτυξη αστικών
στρατηγικών που ηρνούντο αυτήν την ίδια την αστική νομιμότητα. Αυτός είναι ο
λόγος που η αντίδρασή τους τη περίοδο ΄61 -΄65 εκφραζόταν κοινοβουλευτικά μέσα
από την υποστήριξη μιας καθαρά αστικής στρατηγικής ενός καθαρά αστικού
κόμματος: της E.K. Ο προσανατολισμένος αποκλειστικά σε κοινοβουλευτικές μορφές
αγώνας ήταν καταδικασμένος μετά τη κατάργηση του μοναδικού του μέσου έκφρασης,
δηλαδή των κομμάτων και του κοινοβουλίου. Η ιδεολογική ενσωμάτωση είχε
περιορίσει το πεδίο το πεδίο της πολιτικής αντιπαράθεσης, από τη πλευρά των
κυριαρχούμενων, αποκλειστικά σε κομματικό επίπεδο.
H αποδοχή της αστικής επιλογής, που εξέφραζαν τόσο η ΕΚ
όσο και η ΕΔΑ, σήμαινε ταυτόχρονα και τη πλήρη αποδοχή μιας ιδεολογικής οπτικής
που περιόριζε το πλέγμα των δομών εξουσίας σε ένα και μοναδικό σημείο: στην
εκλογική κομματική αντιπαράθεση. Η
κατάργηση αυτής της ιδεολογικής αναφοράς σήμαινε και τη πλήρη αδυναμία
αντίδρασης. Οι κυριαρχούμενοι ταυτίστηκαν με μια συγκεκριμένη αστική
στρατηγική, αυτήν του κοινοβουλευτισμού, η οποία εγκαταλείφθηκε από την αστική
εξουσία όταν άρχισε να παρουσιάζει αρνητικά σημεία, προκειμένου να
αντικατασταθεί από τη στρατηγική της δικτατορίας. Αυτή η τομή βρήκε τους κυριαρχούμενους
απροετοίμαστους, έρμαια της στενής κομματικής προοπτικής των ΕΚ και ΕΔΑ, που προπαγανδίζοντας τη πίστη τους στη
"νίκη της δημοκρατίας", απολιτικοποιούσαν την κοινοβουλευτική
διαδικασία εδραιώνοντας παράλληλα τη
λαϊκή εμπιστοσύνη σ΄ αυτήν.
Η εμπιστοσύνη στη κοινοβουλευτική νομιμότητα ήταν
το βασικότερο στοιχείο της ιδεολογικής τους ενσωμάτωσης, επί του οποίου
αρθρώθηκε και η δημοκρατία της μεταπολίτευσης. Η αδυναμία των κυριαρχούμενων
ήταν αυτή που έδωσε τη δυνατότητα στην αστική τάξη να επιβάλει τις επιλογές της
στο βαθμό και το χρόνο που επιθυμούσε, χωρίς να είναι υποχρεωμένη να δεχθεί
συμβιβασμούς και υποχωρήσεις. Λόγω της αρνητικής για τους κυριαρχούμενους
συγκυρίας της ταξικής πάλης - συνέπεια του εμφυλίου - η άρχουσα τάξη είχε ανέκαθεν τη πρωτοβουλία
κινήσεων, με την επιβολή της δικτατορίας να αποτελεί τη πιο καθαρή μορφή
υλοποίησης αυτού του πλεονεκτήματος. Παρότι η στάση των κυριαρχούμενων υπήρξε η βασική
συνιστώσα καθορισμού της πολιτικής συγκυρίας, δεν ήταν η μόνη. Το μετεμφυλιακό
κράτος αρθρωνόταν επί ενός τριπολικού πλέγματος εξουσίας: κοινοβούλιο, στρατός,
μοναρχία με τη τελευταία να αποτελεί το συνδετικό κρίκο του τριγώνου. Με τη de
facto κατάργησή της δημιουργήθηκε μια τομή στη μετεμφυλιακή νομιμότητα, την
οποία δε μπορούσαν να προβλέψουν ούτε τα κόμματα αλλά ούτε και ο μονάρχης. Αμφότεροι
θεωρούσαν ότι επιχείρημα
"βίαιης" άρσης της πολιτικής κρίσης αποτελούσε προνόμιο των ανακτόρων, τα οποία θα έλεγχαν τους
κινηματίες.
Γι΄αυτό και το κίνημα των Συνταγματαρχών δημιουργεί σύγχυση την
οποία και εκμεταλλεύεται προωθώντας έναν υποτιθέμενο συμβιβασμό με τη μοναρχία,
το πρώτο διάστημα επιβολής του. Η "σιωπή" του Κωνσταντίνου προσφέρει
τεράστια βοήθεια στη προσπάθεια εμπέδωσης του καθεστώτος καθώς αποδέχεται
ουσιαστικά ως τετελεσμένα και αμετάκλητα τα γεγονότα. Το ερώτημα της στάσης του
ερμηνεύεται στη παρακάτω συλλογιστική: η ομάδα των Συνταγματαρχών τον θέτει
ενώπιον του διλήμματος είτε να δεχθεί τα γεγονότα ως τετελεσμένα είτε να
αντιταχθεί. Στην δεύτερη περίπτωση η αντίδραση του μπορούσε να πάρει, είτε τη
μορφή αντίδρασης εν ονόματι της κοινοβουλευτικής νομιμότητας με σκοπό την άμεση
αποκατάστασή της είτε τη μορφή ενός αντί-πραξικοπήματος κάτω από τη δική του
ηγεσία. Η σύνταξη της μοναρχίας με τη κοινοβουλευτική νομιμότητα, θα είχε
τεράστιες συνέπειες τόσο για το κοινοβουλευτισμό, όσο και για την ίδια τη
μοναρχία. Η αντιπαράθεση σ΄αυτή τη κατεύθυνση απαιτούσε όχι μόνο αντιπαράθεση
μεταξύ κέντρων εξουσίας αλλά και τη λαϊκή συμμετοχή. Οι συνέπειες θα ήταν
καθοριστικές για τη μορφή οργάνωσης της αστικής εξουσίας. Θα έδινε σίγουρα
αίγλη στην μοναρχία, ανατρέποντας τις αντιμοναρχικές τάσεις στο λαϊκό κίνημα
αλλά ταυτόχρονα θα άλλαζε και τις σχέσεις ισορροπίας στο πλέγμα εξουσίας προς
το συμφέρον του κοινοβουλίου.
Αν επικυρωνόταν η κοινοβουλευτική νομιμότητα θα
περιοριζόταν αντίστοιχα ο προσδιοριστικός ρόλος του στρατού κάτι το οποίο θα
ανέτρεπε συνολικά τη μεταπολεμική αστική στρατηγική. Η αναπαραγωγή της
κοινοβουλευτικής νομιμότητας θα είχε σαν συνέπεια όχι μόνο την αποδυνάμωση της
θέσης του στρατού αλλά και της μοναρχίας, αφού αποσυνδεόμενη από τον Στρατό και
τους κατασταλτικούς μηχανισμούς, κρατικούς και παρακρατικούς, θα δεχόταν
αναγκαστικά τη πρωτοκαθεδρία της εκλεγμένης εκτελεστικής εξουσίας. Αν η
μοναρχία αυτοπεριοριζόταν στα πλαίσια της νομιμότητας θα έχανε μακροπρόθεσμα το
πολιτικό της βάρος καθώς η "ιδιαίτερη" θέση της στηριζόταν στις σχέσεις της με παρακρατικούς
μηχανισμούς και άνομα κέντρα εξουσίας. Άλλωστε η μοναρχία ήταν αδύνατο να
αντιταχθεί στις δομές εξουσίας της άρχουσας τάξης, συστατικό στοιχείο των
οποίων ήταν και η ίδια μέσα από τη σύνδεση και την εξάρτηση της από το κεντρικό
στοιχείο αυτής της δομής που ήταν ο Στρατός.
Η δεύτερη πιθανή αντίδραση του Κωνσταντίνου, δηλαδή το αντί-πραξικόπημα
χωρίς τη συμμετοχή του λαϊκού παράγοντα, ήταν τεχνικά αδύνατο. Τα όργανα και οι
ενδοστρατιωτικοί μηχανισμοί που ήταν απαραίτητοι για τη διενέργεια του είχαν
ήδη χρησιμοποιηθεί για την εκτέλεση του προσαρμοσμένου στις ανάγκες του πραξικοπήματος
Νατοϊκού σχεδίου "Προμηθεύς". Η μοναδική του επιλογή ήταν στη
πραγματικότητα η συνεργασία με την ομάδα Παπαδόπουλου. Ενδεχόμενη συμμαχία του
με μέρος του πολιτικού κόσμου, μέρος του Στρατού και το σημαντικότερο με την
βοήθεια του λαϊκού παράγοντα θα είχε σαν συνέπεια όχι μόνο τον πολιτικό αυτοπεριορισμό
του, αλλά και γιατί μετά τη κρίση εκπροσώπησης είχε γίνει κατανοητό ότι η
κοινοβουλευτική συνέχεια αντίφασκε προς τις στρατηγικές επιλογές της αστικής
τάξης, όπως αυτές είχαν λάβει υλική υπόσταση στην οργανωτική δομή του
μετεμφυλιακού κράτους. Γιατί, ας μη ξεχνάμε, ότι η δομή του κρατικού
μηχανισμού, η εσωτερική άρθρωση των επιμέρους τμημάτων του, η μορφή των μεταξύ
τους διασυνδέσεων, η σχέση νομιμότητας και κρατικής ανομίας δεν είναι τίποτα
άλλο παρά η υλική μορφή της στρατηγικής της άρχουσας τάξης.
Ο συμβιβασμός της μοναρχίας δεν ήταν τίποτα άλλο παρά
μια πράξη καθαρής συνθηκολόγησης. Ο Παπαδόπουλος βρήκε την δυνατότητα και το
χρόνο να ελέγξει πλήρως τον κρατικό μηχανισμό και κυρίως τον Στρατό, ενώ και η
τελευταία δυνατότητα τουλάχιστον ανοχής από τους κυριαρχούμενους προς τη
μοναρχία εξέλιπε. Η αποτυχία του Δεκεμβρίου ήταν και η τελευταία ένδειξη, ότι η
διαδικασία μετατόπισης των κέντρων εξουσίας είχε ολοκληρωθεί.
Εξαιρετική επιτυχία σημείωσε η εκδήλωση για τον Dominique Venner στην οποία μίλησε ο ιστορικός Βασίλης Δρογανάς.
Εξαιρετική επιτυχία σημείωσε η εκδήλωση των εκδόσεων «Λόγχη» για τον
Γάλλο Εθνικιστή συγγραφέα Dominique Venner στην οποία μίλησε ο ιστορικός
Βασίλης Δρογανάς.
Στην εκδήλωση αναλύθηκαν όλες οι πτυχές της πολυσχιδούς
προσωπικότητας του μεγάλου συγγραφέα, ο οποίος είχε δώσει, όπως αναφέρθηκε, το
παρών σε όλους σχεδόν τους αγώνες του Γαλλικού και όχι μόνον Εθνικιστικού
κινήματος, ακόμα και με την τελευταία του πράξη, την ηρωική εθελούσια έξοδο του
από την ζωή σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την κατάπτωση των ηθών και των αξιών
στην Γαλλία και την Ευρώπη γενικότερα.
Οι εκδόσεις «Λόγχη» φιλοδοξούν στο άμεσο μέλλον να
παρουσιάσουν στο αναγνωστικό κοινό κάποια από τα έργα του ώστε να γίνουν
ευρύτερα γνωστά, γιατί ήταν ένας άνθρωπος που πονούσε όχι μόνον για την Γαλλία
αλλά για ολόκληρο τον Λευκό κόσμο.
Στην εκπομπή “Πένα και Ξίφος” (16.04.2016) η ομιλία
του Βασίλειου Δοργανά για τον Ντομινίκ Βεννέρ ...
Στην εκπομπή “Πένα και Ξίφος” (16.04.2016) η ομιλία
του Βασίλειου Δοργανά για τον Ντομινίκ Βεννέρ ...
