Michael Kühnen: ο Φαιός Λύκος του Ρήνου (06.21.1955 - † 25.04.1991)

του Στέλιου Αλεξόπουλου

Τον Ιούνιο του 1955 ο Michael Kühnen γεννιέται στην πόλη της Βόννης σε μια ευκατάστατη αστική οικογένεια. Ένας άνθρωπος που θα παίξει καθοριστικό ρόλο στο αποδυναμωμένο Γερμανικό κίνημα. Έξυπνος καλλιεργημένος και διαβασμένος. Απορρίπτει γρήγορα τις επιλογές των αστικών ακροδεξιών κομμάτων και γίνεται αυτός που θα χτίσει ένα άλλο πεδίο δράσης και ιδεών, μέσα από το οποίο θέλει ο νεολαίος Εθνικοσοσιαλιστής να μην παραμείνει θρησκόληπτος και γονυπετής μπροστά στα ιστορικά πρόσωπα αλλά θα υπερασπίζεται την ιδέα και μόνο αφού τα πρόσωπα είναι το όχημα και όχι ο αυτοσκοπός. Όπως λέει και ο ίδιος «οι Εθνικοσοσιαλιστές ανήκουν στις Εθνικοσοσιαλιστικές οργανώσεις». Κόβει αμέσως τον γόρδιο δεσμό με την προδοτική ακροδεξιά και ετοιμάζεται για την δική του «έφοδο στα αστέρια» αψηφώντας τους κινδύνους της εποχής!

Θυμάμαι το όνομα του να βρίσκει χώρο σε αρκετά από τα παλιά ιδεολογικά περιοδικά της «Χρυσής Αυγής» καθώς και στο Εθνικοεπαναστατικό περιοδικό «Αντίδοτο» ενώ μέσα από τις φωτογραφίες να προβάλλεται το μεγαλειώδες έργο του στο νεότερο Γερμανικό Εθνικοσοσιαλιστικό Κίνημα. Ένας αυθεντικός Πολιτικός Στρατιώτης που δεν ανέχθηκε τις ευκαιριακές επιλογές και τις διαταγές των «εφήμερων ανθρώπων» που βρίσκει κάποιος στις ηγεσίες των κομμάτων, αλλά πορεύτηκε μέχρι το τέλος στο αγώνα για την Γερμανική εργατιά και την Ευρωπαϊκή Πατρίδα.

Συνεχίζει να προκαλεί σε ολόκληρη την ζωή του τα κατευθυνόμενα ΜΜΕ κυκλοφορώντας με μαύρα δερμάτινα παντελόνια και μαύρες μπότες, Σβάστικες και σύμβολα απαγορευμένα, και καταφέρνει να αυξήσει με θεαματικό τρόπο τον αριθμό στις τάξεις των συναγωνιστών του. Το σύνθημα του είναι «πριν γίνεις διάσημος πρέπει να γίνεις γνωστός». Επανιδρύει σε γειτονιές και πόλεις ομάδες που θυμίζουν τα «Τάγματα Εφόδου» και σπέρνει τον πανικό σε ασφαλίτες μπάτσους και εισβολείς. Είναι ο πιο ικανός για να συσπειρώσει τις δυνάμεις της Επανάστασης παρά τις όποιες ιδεολογικές διαφωνίες υπάρχουν μεταξύ τους, και αυτός που θα ρίξει στην μηχανή της δράσης το καλύτερο καύσιμο, την συνεχή παρέμβαση μέσα στην κοινωνία.

Δημιουργός και οργανωτής ποικίλων ομάδων του ένοπλου ακτιβισμού, εξαιρετικός ρήτορας και μαχητής των δρόμων, πρωτοπόρος στην ανασυγκρότηση του κινήματος παρά τις συκοφαντίες τις παγίδες και τις εμπάθειες στον «χώρο». Πέρασε 2 φορές από τα «λευκά κελιά» της σύγχρονης δημοκρατικής Γερμανίας αλλά δεν φοβήθηκε ούτε λεπτό τις απάνθρωπες συνθήκες και τα βασανιστήρια των κρατιστών γουρουνιών. Ίδρυσε την οργάνωση  ANS/NA που υπήρξε ο φόβος και ο τρόμος των ένστολων πιθήκων και των καπιταλιστών που έπιναν το αίμα του λαού ενώ σύντομα από τα 25 μέλη βρίσκεται μεταξύ εκατοντάδων μαχητών. Αυτός ο πιστός Ρωμαιοκαθολικός και πρώην Μαοϊκός με τα χέρια του να έχουν σημάδια από την σκληρή δουλειά στα ναυπηγεία του Αμβούργου, έδειξε τον δρόμο για την ανάπτυξη του κινήματος και βάφτισε τον μεταπολεμικό ένοπλο αγώνα απέναντι στην ασυδοσία του κεφαλαίου. Στην φυλακή θα γράψει το ιδεολογικό μανιφέστο «Η δεύτερη επανάσταση». Ο τίτλος θυμίζει σε πολλούς τον Ernst Rohm έναν ακόμη «καταραμένο» μύστη του Εθνικοσοσιαλιστικού κινήματος που απελευθέρωσε το Βερολίνο από τις ύαινες του Λένιν.

Μια από τις πιο γνωστές παρεμβάσεις που οργάνωσε, υπήρξε η πορεία τον Μάιο του ’78 στο Αμβούργο ενάντια στο «ολοκαύτωμα» με μάσκες γαϊδουριών. Συμμετείχε στην προετοιμασία για την ανάμειξη των Γερμανών συντρόφων μέσα από τις δομές της ομάδας Hoffmann στις μάχες στον Λίβανο οι οποίοι και πολέμησαν στο πλευρό των Παλαιστίνιων Φενταγίν. Εδώ να θυμίσω ότι όταν δολοφονήθηκε ο Rudolf Hess η σημαία του Λιβάνου κυμάτιζε μεσίστια στα μυστικά επαναστατικά στρατόπεδα με εντολή του διοικητή τους. Επίσης δεν είναι κρυφό ότι στα στρατόπεδα αυτά εκπαιδεύτηκαν μαζί από Σύριους και άλλους ομάδες «νεοναζιστών» και «ακροαριστερών» οι οποίοι είχαν κοινό το μίσος για τον Σιωνισμό.

Για ένα διάστημα βρέθηκε στις τάξεις του Γερμανικού στρατού ως υπολοχαγός αλλά έλαβε τιμητική απόταξη και καταδίκη για την διάδοση των επαναστατικών ιδεών. Η μεγαλύτερη τιμή για τον θρύλο και οργανωτή του σύγχρονου «αυτόνομου» Γερμανικού Εθνικοσοσιαλισμού αφού απαρνήθηκε το υβρίδιο της εβραϊκής εξουσίας και αντέταξε τις γροθιές του απέναντι στα μαντρόσκυλα του καπιταλισμού. Οι ληστείες τραπεζών και η απαλλοτρίωση όπλων από αποθήκες οπλισμού και στρατιωτικές βάσεις του δημοκρατικού στρατού υπήρξε η απαραίτητη εισαγωγή για να περάσει τον δικό του «Ρουβικώνα». 

Κατηγορήθηκε για δράση ενάντια στο Αμερικανοσιωνιστικό ΝΑΤΟ και ως ο κύριος ενορχηστρωτής σχεδίων για την απελευθέρωση του Rudolf Hess. Yπήρξε ο νους πίσω από συναντήσεις με κορυφαία πρόσωπα και παλαίμαχους πολεμιστές του Χιτλερικού καθεστώτος αλλά και αυτός που έφερε την ενότητα ανάμεσα στους «αριστερούς» Εθνικοσοσιαλιστές και τους «ορθόδοξους». Ήταν αυτός που βοήθησε οργανώσεις και βετεράνους πολέμου, που διοργάνωσε ομιλίες και τελετές μνήμης, που μίλησε για την ανάγκη να διαφυλαχθεί η ενότητα καθώς και η προάσπιση της εργατιάς, αυτός που απευθύνθηκε με θέρμη στις καρδιές χιλιάδων συντρόφων και επηρέασε τις μάζες στις λαϊκές συνοικίες.

Παρά τις απαγορεύσεις των δικαστηρίων της πλουτοκρατίας, τις έρευνες σε σπίτια και γιάφκες, τις δηλώσεις μετανοίας μερικών «συντρόφων» και τα πισωγυρίσματα δεν έπαψε ποτέ να είναι δραστήριος και αλληλέγγυος. Προωθήθηκε στις δομές του FAP και προσέγγισε συντομα τον Στρασσερισμό ο οποίος έδειχνε τον βηματισμό για την προσέλκυση των μαζών κοντά στις ιδέες της εθνικής επανάστασης. Μελέτησε το έργο και την ιστορία των ανθρώπων που διαφώνησαν με τον Adolf Hitler και εμπνεύστηκε από τις πράξεις της ριζοσπαστικής πτέρυγας του κόμματος η οποία και πρωτοστάτησε μεταπολεμικά στην ανασυγκρότηση των κινημάτων σε ολόκληρη την Ευρώπη. Διέφυγε το ’84 στην Ελβετία και την Γαλλία για να αποφύγει το κυνήγι μαγισσών και ήρθε σε επαφή με τον Leon Degrelle στην Ισπανία. Υποστήριξε με θέρμη την οργάνωση CEDADE αλλά σύντομα συνελλήφθη στο Παρίσι από το οποίο και στάλθηκε ως αιχμάλωτος πολέμου στις γερμανικές αρχές. Μια νέα καταδίκη τον περίμενε εκεί.

Μετά την αποφυλάκιση του και παρά τα προβλήματα υγείας δραστηριοποιήθηκε στην κίνηση ενάντια στο άνοιγμα των συνόρων. Εργαζόταν ασταμάτητα έγραφε, έδινε συνεντεύξεις και ομιλίες και συνέχιζε για την επόμενη δράση και κίνηση χωρίς ποτέ να κουράζεται ενώ ταξίδευε σε ολόκληρη την Γερμανία για ιδρύσει πυρήνες σύμφωνα με την «θεωρία των κελιών» και τα διδάγματα της «εθνικής αυτονομίας». Το ΄83 είχε ήδη ιδρύσει 30 «Συντροφιές» (Kameradschaften) τις ομάδες εκείνες που αργότερα εξελίχθηκαν σε Αυτόνομες βάσεις δράσης. Με στοιχεία από τα S.A. αλλά προσαρμοσμένες οι κινήσεις αυτές στα δεδομένα της εποχής μετατράπηκαν σύντομα σε ευέλικτες ομάδες μάχης εντός και εκτός αστικού περιβάλλοντος δημιουργώντας τις συνθήκες εκείνες για την απονεύρωση του αντιπάλου. Οι εσωτερικές διαφωνίες και έριδες δεν καταφέρνουν να τον απομονώσουν ενώ σε έκτακτο συνέδριο οι περισσότερες ομάδες αποδέχονται τον πρωταγωνιστικό του ρόλο και λόγο.

Μετά από μια ακόμη φυλάκιση πεθαίνει στις 25.04.1991 και αφήνει ένα δυσαναπλήρωτο κενό στο δυναμικό κίνημα της Γερμανίας. Το σώμα του αποτεφρώθηκε και τοποθετήθηκαν οι στάχτες μαζί με τα ιδεολογικά σύμβολα στο Kassel, δίπλα σε έναν άλλο σύντροφο που δολοφονήθηκε από την αντίδραση κατά την διάρκεια της ένοπλης πάλης. Τα επεισόδια πριν και μετά την νεκρώσιμη ακολουθία θύμισαν σε πολλούς την κηδεία του Horst Wessel. Οι πέτρες και οι φωτιές, ο πετροπόλεμος και οι αύρες των μπάτσων καθώς και οι συγκρούσεις με αντιφασίστες ολοκλήρωσαν το σκηνικό της ημέρας. Μετά από λίγο καιρό οι antifa αρουραίοι σύλησαν το νεκροταφείο και μέσα στο σκοτάδι έκλεψαν την τεφροδόχο του νεκρού, θυμίζοντας τις Σιωνιστικές πρακτικές μετά την δίκη παρωδία της Νυρεμβέργης. Το έργο του και η μνήμη του είναι μια Φρυκτωρία στην πορεία του Εθνικοσοσιαλιστικού Κινήματος.

Michael Kühnen: ζει και μάχεται!