¨Δεν είναι νεκρός αλλά κοιμάται, καθισμένος στο θρόνο του.
Οι λίγοι που τυχαία τον είδαν στην βαθιά σπηλιά λένε πως τα γένια του ακόμα
μεγαλώνουν, ενώ κάποιες φορές φαίνεται πως κοιμάται με τα μάτια ανοιχτά. Και
όταν θα έρθει η ώρα, θα σηκωθεί, θα μαζέψει τους πιστούς του και θα σώσει τον
λαό του από τον κίνδυνο που τους απειλεί”.
Μαρτυρία για το
Μαρμαρωμένο Βασιλιά. Αλλά για ποιον Μαρμαρωμένο Βασιλιά; Τον Κωνσταντίνο
Παλαιολόγο; Τον Ιωάννη Βατάτζη, όπως υποστηρίζουν αρκετοί; Η μαρτυρία αυτή όμως
θα μπορούσε κάλλιστα να μην προέρχεται απ' την Ελλάδα ή να μην είναι απλά από
την περίοδο της παρακμής της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Γιατί η
παράδοση αυτή δεν περιορίζεται τοπικά ή χρονικά αλλά υπάρχει σχεδόν σε όλους
τους Ευρωπαϊκούς λαούς.
Σε αντίθεση με την ιουδαϊκή παράδοση της αναμονής του
Μεσσία, που θα οδηγήσει τον εκλεκτό λαό του στην κυριαρχία, οι ευρωπαϊκοί λαοί
επέλεξαν μια εντελώς διαφορετική προσέγγιση. Ο εκλεκτός δεν είναι o
απεσταλμένος του Θεού, αλλά είναι ο Ήρωας, που δεν πεθαίνει, παρά το πεπρωμένο
που του επεφύλαξε τη μοίρα του αιώνιου ύπνου. Πηγάζοντας ίσως από τις αρχέγονες
δοξασίες των Ινδοευρωπαίων, που τοποθετούσαν τους θεούς τους επάνω σε βουνά και
στον ουρανό, αυτή τη φορά οι ρίζες του βουνού και οι σπηλιές του ορίζονται ως
τόπος στον οποίο ο Ήρωας κοιμάται, προστατευμένος μέχρι την έλευση της
κατάλληλης στιγμής.
Η Ελληνική Δράση τίμησε τον τελευταίο αυτοκράτορα της Πόλης Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, σε μια εκδήλωση που ακούστηκαν άγνωστες πτυχές από την ζωή και την δράση του. Αρχικά ο πρόεδρος του συλλόγου Χασάπης Αθανάσιος ευχαρίστησε τους παρευρισκόμενους για την παρουσία τους, καλοσωρίζοντας τους δύο ομιλητές.
Η αποφράδα ημέρα της 29ης Μαϊου του 1453 μας αφήνει ένα δίδαγμα το οποίο δεν πρέπει να παραβλέψουμε ούτε ως Έλληνες αλλά ούτε ως φασίστες: ο καλογερισμός υπήρξε και παραμένει εχθρός του Έθνους και της Φυλής και φέρει την ευθύνη για την Άλωση της Αυτοκρατορίας μας. Ακόμα και σήμερα προωθείται το καλογερικό πνεύμα μέσω κάποιων προφητειών όπου ξεδιπλώνεται το σχέδιο του Θεού και ότι η Ελλάς χωρίς να κάνει απολύτως τίποτα θα ξαναγίνει μεγάλη και θα πάρει την Πόλη, ότι θα γίνουν πόλεμοι αλλά δεν θα πολεμήσουμε εμείς κι ότι ο Θεός μας τιμωρεί επειδή απομακρυνθήκαμε από τον λόγο του. Αυτά και άλλα πολλά προωθούν μια παθητικότητα η οποία είναι καταστροφική και συνάμα αντίθετη με το φασιστικό ιδεώδες. Ο Περικλής Γιαννόπουλος που δεν ήταν πολέμιος της θρησκείας εντόπισε το πρόβλημα του καλογερισμού και εναντιώθηκε με την αιχμηρή του πένα και τον οργισμένο λόγο του. Παραθέτω αρχικά τα λόγια του από βιβλίο «Έκκλησις προς το Πανελλήνιον Κοινόν» και εν συνεχεία τα όσα καταγράφει η έγκυρη εγκυκλοπαίδεια «Ήλιος» για την νοσηρή επίδραση του καλογερικού πνεύματος κατά του Έθνους και της Φυλής.
Άρθρο του Ίωνα Δραγούμη που δημοσιεύτηκε στον «Νουμά» τον Φεβρουάριο του 1912 με την υπογραφή «ΙΔΑΣ».
ΑΡΒΑΝΙΤΙΑ
Το Σούλι πάει, μας το τραγούδησε σε πεντέξη εξαίρετες ζωγραφιές – μια σταλιά ρωμαντικές μονάχα μολονότι επιγραμματικές – ο κ. Βλαχογιάννης. Και με το Σούλι άρχισε να τελειόνει και η παράδοση του φαγωμού μας με τον Αρβανίτη. «Αρβανίτης» είναι ο Τουρκαλνός, ο Τόσκας, ο Γκέκας, που πάντα του σ’ αμαχή βρισκόταν με το Χριστιανό, το Ρωμιό, τον «Έλληνα», κι ακόμα σε κάποια μέρη, στην ‘Ηπειρο, βρίσκεται και τώρα.
Ο Ηπειρώτης είναι ο καλλίτερος συνάμα και ο χειρότερος σύμβουλος όσο για να καταλάβουμε, οι Αρβανιτάδες τι πράμα είναι και πως πρέπει να τους φερνόμαστε. Καλός σύμβουλος, για να σου χαρακτηρίσει τέλεια τον Αρβανίτη, τον ξέρει από την κορφή ως τα νύχια. Κακός σύμβουλος, για να σου υποβάλει πολιτική απέναντι στους Αρβανίτες στενή και κοντόφθαλμη.
Σου λέει άξαφνα πως ο Αρβανίτης είναι πονηρός, πλιατσικολόγος, ανόργωτος, πολεμιστής, στολιδιάρης – σαν κανένα όμορφο πουλί που δείχνει σαν άρματα τα φτερά του. Και πονηρός είναι και πλεονέχτης είναι και πρωτόγονος είναι και όλα τα άλλα που σου αριθμούν οι Ηπειρώτες τάχει. Μα όταν σου λεν τους μισούμε και πρέπει να τους μισείτε και σεις, γιατί στα μέρη μας, εκεί που συναπαντιόμαστε, οι Ρωμιοί και οι Αρβανίτες, μας τυραννούν και μας βασανίζουν επειδή έχουν την κυρίαρχη θρησκεία και την κυρίαρχη φυλή τους, τους Τούρκους, μαζί τους, δεν πρέπει η ταραχή για τα βάσανα των αδερφών μας να μας παραφέρνει. Άμα βρίσκει, όποιος και νάναι, απακούμπι και δύναμη, γίνεται τύραννος, ή καλλίτερα, άμα αντικρύσει κανένας άνθρωπο πιο αδύνατο του έρχεται να τον κάνει δούλο του. Λοιπόν τυραννούν οι Αρβανίτες.
Μα ας πάρουν αν θέλουν άρματα και οι χριστιανοί και ας τους τυραννίσουν κι αυτοί. Οι μπέηδες από τον Αλή-πασά έχουν κάμει χωριά ολόκληρα χριστιανικά, τσιφλίκια τους. Η Τουρκία κληρονόμησε κι αυτή μερικά καταπατημένα χριστιανικά τσιφλίκια από τον ίδιο τον Αλή, όταν τον κατέστρεψε. Ο δραγάτης ο Αρβανίτης τυραννάει κι αυτός, ο χωροφύλακας είτε Τούρκος είτε Αρβανίτης (το ίδιο κάνει το κάτω κάτω της γραφής) κι αυτός βασανιστής, ο δεκατιστής που παίρνει τα βασιλικά δοσίματα, τύραννος κι αυτός, και Αρβανίτης τις περισσότερες φορές.Είναι φυσικό λοιπόν οι Ρωμιοί να σιχαίνονται τον Αρβανίτη, στην Ήπειρο. Ως τόσο ούτε η Αρβανιτιά βρίσκεται στην ‘Ηπειρο ούτε οι Ηπειρώτες είναι όλοι οι Έλληνες.
Σφυριά και αμόνια πολεμάν, την ώρα τούτη, για να φτειάξουν μιαν Αρβανιτιά. Οι Αρβανίτες, ενώ ήταν Αρβανίτες πάντα, δεν έλαβαν συνείδηση εθνική ξεχωριστή από τους Τούρκους παρά στα τελευταία χρόνια και πάλι όχι όλοι. Είναι ακόμα χωρισμένοι σε φυλές, σε οικογένειες, σε αρχηγούς, που τρώγονται αναμεταξύ τους και εκδικιούνται, και σε πολλά μέρη δεν εχώρισαν ακόμα οι Αρβανίτες καθαρά τον εαυτόν τους από τον Τούρκο. Μα ολοένα γίνεται το έθνος το Αρβανίτικο μέσα στην συνείδηση των Αρβανιτάδων. Άρχισαν από το 19ον αιώνα οι Τόσκηδες και προπάντων μερικοί χριστιανοί – οι πιο διανοητικοί να πούμε Αρβανίτες – να δείχνουν στους άλλους πως είναι ξεχωριστό από τους Τούρκους έθνος. Η ελληνική γειτονιά τους επηρέασε βέβαια σ’ αυτό, και η μόρφωση που δώκαμε μείς στους χριστιανούς. Βάλθηκαν και οι Μιρδίτες, οι καθολικοί, η παπιστάνικη προπαγάντα και τα σκολειά τους, να δώσουν και στους Γκέκηδες να καταλάβουν πως είναι προπάντων Αρβανίτες.
Τα προνόμια της ασυδοσίας και της οπλοφορίας των Γκέκηδων, αποτέλεσμα της αδυναμίας των Τούρκων να τους επιβληθούν, άρχισαν να γίνονται αφορμή να ξυπνούν και τούτοι εθνικά, από τον καιρό που αποφάσισε το Τούρκικο το κράτος να μεταρρυθμίζεται ευρωπαϊκά με ταχτικές στρατολογίες, ταχτικούς φόρους, συγκεντρωτικά συστήματα και άλλα τέτοια καμώματα ξένα στους Τούρκους.Άμα θέλησε το κράτος, δηλαδή η Πύλη, να χτυπήσει τα αρβανίτικα προνόμια, πάλεψαν οι Αρβανίτες και χύθηκε αίμα. Και κάθε χρόνο τώρα γίνεται και από μια τέτοια αιματοχυσία. Το αίμα αυτό έσκαψε βάραθρο βαθύ που ξεχώρισε τους Αρβανίτες, τους εγδικητές, από τους Τούρκους τους καταχτητές, που θέλησαν να μεταμορφωθούν μονομερώς σε μεταρρυθμιστές. Αφότου μάλιστα και τούτοι κατάντησαν ν’ αποχτήσουν εθνική συνείδηση και ο εθνικισμός τους έφερε το σύνταγμα στην Τουρκία, όπως οι άλλοι οι Μουσουλμάνοι, οι Κούρδοι και οι Άραβες, έτσι και οι Τουρκαλβανοί συναιστάνθηκαν καθαρότερα την ξεχωριστή τους υπόσταση, το εθνικό τους είναι.
Ποιος γνωρίζει αλήθεια για το πολιτικό κλίμα της Ελλάδος του μεσοπολέμου; Για τις αντικομμουνιστικές φοιτητικές ενώσεις, τις οργανώσεις και τα κόμματα που είχαν έναν ξεκάθαρα εθνικιστικό και λαϊκό χαρακτήρα, που θα μπορούσε μέσα στο πνεύμα της εποχής να ονομαστεί και φασιστικός; Μάχες στα Πανεπιστήμια, πορείες σε στρατιωτική παράταξη στους δρόμους της Αθήνας, οι Κυανοχίτωνες της οργανώσεως Ελλήνων Εθνικιστών του Γιάνναρου και άλλα άγνωστα στοιχεία αποκαλύπτονται μέσα από τις σελίδες του βιβλίου αυτού.
"Στις μέρες μας, η χρήση του όρου φασισμός είναι εντελώς αυθαίρετη, με αποτέλεσμα ο καθένας να την χρησιμοποιεί κατά το δοκούν, μέσα σε ένα πεδίο ακαθοριστίας και γενίκευσης. Όλοι μπορούν να είναι «φασίστες» ανάλογα με τους σκοπούς των κατηγόρων τους. Έτσι, κρίνεται αναγκαία η καινούρια έκδοση από τις εκδόσεις Λόγχη του βιβλίου του σημαντικού ιστορικού Volpe ούτως ώστε να τεθεί το ζήτημα στην σωστή του βάση. Είναι μια πράξη αντίθετη στην παραπληροφόρηση και στην πνευματική ασυδοσία που επικρατεί. Η Ιστορία του Φασιστικού Κινήματος του Volpe, μαζί με το βιβλίο ο Φασισμός και οι ιδεολογικαί του βάσεις του Γεώργιου Παμπούκακαι το Κορπορατιβιστικό Κράτος, απότελούν μια τρίλογία μέσω της οποίας ο απροκατάληπτος αναγώνστης μπορεί να εξαγάγει χρήσιμα και καίρια συμπεράσματα για το ιστορικό φαινόμενο του Φασισμού και να συμπεράνει τους λόγους για τους οποίους κατέληξε η έννοια αυτή να χρησιμοποιείται σήμερα με αυτόν τον τρόπο"
«Είμαι Φασίστας».[1] Πολλοί θα παραξενευθούν από αυτήν τη
δήλωση . Σύμφωνα με την επικρατούσα
πολιτική και ιδεολογική αντίληψη, η οποία επιβλήθηκε μετά το 1945, ο «Φασισμός»
είναι ότι χειρότερο υπήρξε ποτέ στην ιστορία. Διότι, λένε, προκάλεσε το
μεγαλύτερο έγκλημα στην ιστορία, το «Ολοκαύτωμα» των Εβραίων που κόστισε τη ζωή
σε 6 εκατομμύρια περίπου αθώους Εβραίους. Ένας λογικός άνθρωπος θα γίνει
κατευθείαν αντιφασίστας εάν πληροφορηθεί κατά αυτόν τον τρόπο, ποιος άλλωστε
συμφωνεί με το φόνο 6 εκατομμυρίων αθώων ανθρώπων, εκτός αν είναι
διεστραμμένος. Κατάαυτόν τον τρόπο ο
οποιοσδήποτε από το 1945 και μετά, είναι οπαδός της Φασιστικής ιδεολογίας
θεωρείται ή αδαής ή εντελώς παρανοϊκός, εφόσον συμφωνεί με τη δολοφονία αθώων.
Όμως ο Φασισμός δεν είναι αυτό. Ασχέτως εάν συνέβη το «Ολοκαύτωμα» όπως η
«ορθόδοξη» ιστοριογραφία μας διηγείται, για ποιο λόγο κάποιος να θεωρείται
παρανοϊκός επειδή υποστηρίζει μία πολιτική θεωρία; Εάν πήγαινε έτσι, τότε δεν
θα έπρεπε κανείς να υποστηρίζει τίποτα, ούτε θρησκεία ούτε ιδεολογία, αφού δεν
υπάρχουν «εγκλήματα» που να μην έχουν διαπραχθεί στο όνομα κάποιας ανώτερης
αξίας, θρησκευτικής, εθνικής, πολιτικής ή κοινωνικής.
Αυτοί οι οποίοι
κατηγορούν τον Φασισμό ως βίαιο και καταπιεστικό ξεχνούν, μάλλον, τις χιλιάδες
των νεκρών της Γαλλικής Επαναστάσεως (η οποία θεμελίωσε την κοινοβουλευτική
δημοκρατία), τις πολλές χιλιάδες νεκρών των άλλων δημοκρατικών επαναστάσεων του
19ου αιώνος, τις χιλιάδες νεκρών της Μπολσεβίκικης Επανάστασης στη Ρωσία.
Συγκεκριμένα οι Κομμουνιστές δεν έχουν κανένα δικαίωμα να μιλούν για «τυραννία»
και «δικτατορία» εάν σκεφθεί κανείς ότι τα Κομμουνιστικά καθεστώτα θανάτωσαν
δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπους (με τις πιο μικρές εκτιμήσεις μόνο 3 εκατομμύρια
στη Ρωσία της σταλινικής περιόδου), ανθρώπους που μέχρι χθες ήταν συνεργάτες
τους, αλλά που για κάποιο λόγο κάτι συνέβη και έγινε ότι έγινε. Οι φιλελεύθεροι
επίσης δεν έχουν δικαίωμα να κατηγορούν τους Φασίστες ως «ρατσιστές», ξεχνώντας
ότι η αποικιοκρατία υπήρξε αποκλειστικό γέννημα της καπιταλιστικής δημοκρατίας,
ότι στις ΗΠΑ έως και τις αρχές του 60’ ίσχυαν φυλετικοί νόμοι, ότι το περιβόητο
Απαρτχάιντ της Νότιας Αφρικής ήταν ένα καθόλου δημοκρατικό καθεστώς με εκλογές,
πρωθυπουργό, που απλώς ίσχυαν φυλετικές διακρίσεις ανάμεσα στις εθνικές
κοινότητες του. Επιπλέον όποιος υποστηρίξει την ευγονική χαρακτηρίζεται αμέσως
«φιλοναζί», και αποκρύπτεται ότι φανατικοί οπαδοί της ήταν ο Ουίνστον Τσόρτσιλ
καθώς και ο φιλελεύθερος δημοκράτης και κορυφαίος βιολόγος, Τζούλιαν Χάξλεϋ.
Αφού έγιναν κάποιες απαραίτητες διευκρινήσεις, ας πάμε στο κυρίως θέμα μας.
Τι είναι ο Φασισμός;
Τι είναι ο Φασισμός; Αυτό είναι ένα μεγάλο ερώτημα στο οποίο
έχουν δοθεί πολλές απαντήσεις ανά καιρούς. Καταρχάς υπάρχει η μαρξιστική
θεώρηση. Σύμφωνα με αυτήν, ο Φασισμός δεν είναι τίποτα άλλο παρά η πιο σκληρή,
τυραννική και δολοφονική έκφανση του καπιταλιστικού συστήματος. Είναι ένα
γέννημα της κεφαλαιοκρατίας, το οποίο καταπολεμεί το λαϊκό κίνημα και ποθεί την
καταστροφή του. Έτσι ο Κομμουνισμός θεωρείται φύσει εχθρός του Φασισμού, αφού ο
ένας υποστηρίζει την προλεταριακή επανάσταση ενώ ο άλλος επιχειρεί την συντριβή
των εργατών. Αυτή η ερμηνεία όμως έχει πολλά κενά. Καταρχήν δεν μπορεί να
εξηγήσει για ποιο λόγο δεν επικράτησε σε ολόκληρη την Ευρώπη ο Φασισμός (εφόσον
η μοίρα του καπιταλισμού θεωρείται παντού κοινή) παρά μόνο σε δύο χώρες.
Επιπλέον πως εξηγείται η μαζική στήριξη της γερμανικής εργατικής τάξεως προς το
NSDAP, εάν αυτό ήταν κόμμα των μεγαλοαστών; Πως γίνεται στον Δεύτερο Παγκόσμιο
Πόλεμο να βρέθηκαν σύμμαχοι ο Κομμουνισμός και ο Φιλελευθερισμός (δηλαδή ο Καπιταλισμός) από τη μία και ο Φασισμός από την άλλη, εάν ο Φασισμός δεν είναι
τίποτα άλλο παρά Καπιταλισμός σε
δικτατορική μορφή; Αυτά και πολλά άλλα ερωτήματα τίθενται συνεχώς και βεβαίως
κανείς κομμουνιστής δεν δύναται να απαντήσει. Μία άλλη θεωρία του Φασισμού, που
προτάθηκε κυρίως από κάποιους φιλελεύθερους κοινωνιολόγους, θεωρεί τον Φασισμό
ως το αποκορύφωμα της ηθικής σήψεως του αστικού συστήματος, την ασθένεια η
οποία εμφανίζεται όταν λείπουν οι ηθικές και πολιτιστικές αξίες από ένα κράτος.
Και αυτή η θεώρηση όμως είναι προβληματική, διότι πως είναι δυνατόν να υπήρξαν
φασιστικά κινήματα σε χώρες οι οποίες δεν είχαν αστικό καθεστώς π.χ. Ρουμανία
και Ουγγαρία και ούτε βρίσκονταν υπό ηθική κρίση π.χ. Ιταλία; Άρα και αυτή η
εξήγηση είναι ανεπαρκής.
Τα τελευταία
χρόνια έχει γίνει, από ορισμένους ιστορικούς και πολιτικούς επιστήμονες, μία
εντελώς νέα προσέγγιση του φαινομένου. Ο Φασισμός δεν είναι αντιδραστικός, όπως
διαβεβαίωναν επί δεκαετίες οι μαρξιστές και οι φιλελεύθεροι κοινωνιολόγοι, αλλά
ουσιαστικά επαναστατικός και νεωτερικός. Δεν ήταν μία επιστροφή στην
προνεωτερική εποχή, παρόλα τα προνεωτερικά στοιχεία του, αλλά ένα βήμα προς μία
νέα νεωτερικότητα. Σύμφωνα με τον
Αμερικανοεβραίο ιστορικό και διανοούμενο Τζορτζ Μόσσε ο Φασισμός «ήταν πάνω από
όλα μία πολιτιστική επανάσταση, μία επανάσταση από τα Δεξιά» βασιζόμενη στη
φυλή και τον ιδεαλισμό που ήρθε να αντικαταστήσει τον φιλελεύθερο υλιστικό
πολιτισμό του 19ου αιώνος.[2] Ο Ισραηλινός ιστορικός Ζέεβ Στέρνχελλ πιστεύει
ότι ο Φασισμός στόχευε στην δημιουργία ενός νέου πολιτισμού (the creation of a
new civilization) βασισμένο στον φυλετισμό και τον εθνοτικό εθνικισμό,
συμφωνώντας περίπου με τον Μόσσε. Για τον Γερμανό ιστορικό και φιλόσοφο Ερνστ
Νόλτε ο Φασισμός υπήρξε γέννημα συγκεκριμένων συνθηκών, είχε δικούς του
υπερβατικούς στόχους και αναδύθηκε κυρίως ως αντίδραση στον μπολσεβικισμό, ο
οποίος απειλούσε να καταστρέψει τις αξίες του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Ο Βρετανός
ιστορικός Ρότζερ Γκρίφιν[3] θεωρεί ότι ο Φασισμός υπήρξε ένα κοσμοϊστορικό
επαναστατικό κίνημα του πλέον ριζοσπαστικού και παλιγγενετικού εθνικισμού που
επιχείρησε να μεταμορφώσει την όψη της κοινωνίας και της ιδεολογίας. Για εμένα
ο φασισμός υπήρξε η μεγαλύτερη πολιτιστική και ιδεολογική επανάσταση του 20ου
αιώνος, όπως παραδέχεται και ο Αμερικανός ιστορικός Στάνλεϋ Πέιν[4].Ήταν
αντικομουνιστικός διότι ήταν εθνικιστικός, αντιφιλελεύθερος διότι ήταν
παραδοσιακός, αντικαπιταλιστικός διότι στόχευε στην μετατροπή του καπιταλισμού
και την αντικατάσταση του με ένα νέο κοινωνικοοικονομικό σύστημα και
αντισυντηρητικός διότι αρνείται τις συμβατικές αστικές αρχές του συντηρητισμού
και επιδιώκει την αλλαγή του κοινωνικού και πολιτισμικού status quo. Είναι η πολιτική δύναμη η οποία αναβιώνει
σήμερα στην Ελλάδα, και επιζητεί την καταστροφή του παρηκμασμένου και σάπιου
κοινωνικοπολιτικού κατεστημένου της λεγόμενης «Μεταπολίτευσης».
Γιατί είμαι Φασίστας
Είμαι λοιπόν Φασίστας, διότι είμαι ιδεαλιστής και πολέμιος
του υλισμού, γιατί είμαι εθνικιστής και θέλω το έθνος μου να αναγεννηθεί από
την τέφρα του, όπως ο μυθικός Φοίνιξ. Είμαι Φασίστας σημαίνει πάνω από όλα έχω
ήθος και αρχές ( ο Φασισμός δεν είναι για όλους τους ανθρώπους διότι δεν
ταιριάζει με όλα τα είδη χαρακτήρα). Διαθέτω το αίσθημα της δικαιοσύνης και - όπως
ο Σωκράτης - είμαι νομοταγής αλλά όχι νομιμόφρων. Συνδυάζω τα καλύτερα στοιχεία
της Αρχαιότητας και του Μεσαίωνος, γιαυτό είμαι ενάντια στον μοντερνισμό, και σε κάθε «μετανεωτερικό κίνημα» που καπηλεύεται αξίες και ιδανικά (π.χ. οικολογία,
φεμινισμός, ΛΟΑΤ κίνημα κ.λ.π.), Είμαι κατά του φεμινισμού όχι διότι θεωρώ
κατώτερη την γυναίκα αλλά διότι μισώ τον φιλελευθερισμό, ο οποίος γέννησε τον
φεμινισμό ενώ είμαι κατά των λεγόμενων «οικολόγων» όχι γιατί είμαι υπέρμαχος
της βιομηχανοποίησης, αλλά γιατί το εν λόγω κίνημα καπηλεύεται την έννοια της
οικολογίας και της δίνει πολιτική χροιά. Είμαι φασίστας διότι πιστεύω στο μύθο
του «Νέου Ανθρώπου», του ανθρώπου με διαφορετική ηθική και ιδεολογική αντίληψη
,με ξεχωριστή θεώρηση των πραγμάτων από τον υλιστή - ευδαιμονιστή μαζάνθρωπο του
φιλελευθερισμού. Είμαι Φασίστας γιατί αποδέχομαι το όραμα του μεγάλου Πλάτωνος
για την Αρίστη Πολιτεία και επιδιώκω την πραγμάτωση της, έστω και εάν δεν
υπάρχει ούτε μία ένδειξη επιτυχίας. Είμαι Φασίστας διότι αρνούμαι τον αθεϊσμό
(λανθάνοντα στο Φιλελευθερισμό και κυρίαρχο στον Κομμουνισμό) και αποδέχομαι
την ύπαρξη ενός Υπερτάτου Όντος, του
Θεού, που δημιούργησε το Σύμπαν και
έφερε τα πράγματα από την ανυπαρξία στην ύπαρξη και υποτάσσομαι στη θέληση του,
πράττοντας το θέλημα Του. Τέλος, είμαι Φασίστας, διότι είμαι ελεύθερος
πνευματικά και ψυχικά και όχι δούλος του χρήματος ή της ύλης, είμαι οπαδός της
πραγματικής ελευθερίας του ανθρώπου, όπως αυτή πραγματώνεται μέσα από την
Εθνική Κοινότητα.
[1] Πρέπει να γίνει μία απαραίτητη διευκρίνιση όσον αφορά
τον όρο «Φασισμός». Σε αυτό το κείμενο όταν μιλάμε για Φασισμό εννοούμε τον όρο
με την έννοια του «γενικού Φασισμού» (generic fascism) δηλαδή ως τα εθνικιστικά
πολιτικά κινήματα που εμφανίσθηκαν μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο στην Ευρώπη. Σε
αυτήν την κατηγορία εμπίπτουν τόσο ο κατεξοχήν Ιταλικός Φασισμός και ο
Εθνικοσοσιαλισμός όσο και η Ισπανική Φάλαγγα , η Ρουμανική Λεγεώνα, το Ουγγρικό
Σταυρός-Βέλος, η Ελληνική ΕΕΕ κ.α.
[2]Βλ. το έργο του «Nazi Culture» (Νέα Υόρκη 1966) καθώς και
το «The Crisis of
German Ideology. Intellectual Origins of the Third Reich» (Νέα Υόρκη 1964).
[3]Βλ. την εξαιρετική ερμηνεία του
στο «The Nature of
Fascism», Oxford 1991. «Η ανάλυση του Γκρίφιν είναι τόσο πλούσια, που από
όλες τις σύγχρονες ερμηνείες είναι αυτή που αξίζει να διαβαστεί ολόκληρη»,
ισχυρίζεται ο Στάνλεϋ Πέιν.
[4] Βλ. το ανεπανάληπτο έργο του «Η Ιστορία του Φασισμού»,
Αθήνα 2000.
Το αντάρτικο της Πάφρας έχει αμέτρητες γνωστές ιστορίες φρίκης, ηρωισμού και θυσίας, και πολλές άγνωστες αφού δεν επέζησαν αρκετοί για να τις διηγηθούν.
Ειδική μνεία κάνει στα απομνημονεύματά του και ο Μητροπολίτης Γερμανός Καραβαγγέλης: «τα βουνά της Πάφρας χαμήλωσαν και προσκύνησαν την παλικαριά και ανδρεία των ανταρτών του Κιζίλ Ιρμάκ», ενώ σε επιστολή του σε εφημερίδα των Παρισίων λέγει πως πλέον των 40.000 Παφραίων εξήχθησαν. Ο φόρος αίματος βαρύς. Στη μαύρη βίβλο του κεντρικού συμβουλίου των Ποντίων αναφέρεται πως πρώτα η Πάφρα και έπειτα η Αμισός προσέφεραν τον μεγαλύτερο φόρο αίματος και δεν είναι οι μοναδικές αναφορές
Άνθρωπος ορμητικός, γοητευτικός και ιδιόρρυθμος, επιφανές μέλος της ελίτ, διπλωμάτης, ήρωας ενός εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα (του Μακεδονικού), πολιτικός, διανοούμενος, ο Ίων Δραγούμης συγκαταλέγεται μεταξύ των ηγετών του αντιβενιζελισμού κατά τον Εθνικό Διχασμό. Δολοφονήθηκε από βενιζελικούς την επομένη της απόπειρας δολοφονίας κατά του Ελευθέριου Βενιζέλου στο Παρίσι. Στη συγκεκριμένη βιογραφία γίνεται προσπάθεια να αποδοθεί η σκέψη του πολιτικού χωρίς τις διάφορες ιδεολογικές παραμορφώσεις και στρεβλώσεις που επικρατούν, έξω από έναν ορισμένο ρομαντισμό που το περιβάλλει.
Εν τέλει μέσα και πέρα από όλα αυτά ο Ίδας (Ίων Δραγούμης)
μένει ένας λεβέντης, ένα παλληκάρι από ρίζα παλιά, Ελλαδική. Ως γνωστόν οι
λεβέντες και τα παλληκάρια δεν μπορούν να κάνουν τίποτε στο χώρο της πολιτικής.
Καμιά φορά το πολύ πολύ, στο χώρο της λογοτεχνίας ή του λόγου και της σκέψης,
γενικότερα μπορούν να φέρουν έναν αέρα αψύ, ξανασαστικό, που καίει τα πλεμόνια
και ξαναθέτει πρώτες ιδέες. Στα μεγαλύτερά της μεγέθη αυτή η ποιότητα δίνει
έναν Νίτσε ή έναν Κάρλαϋλ, και στις μικρότερές της ποιότητες, στις εδώ
διαστάσεις μας, έστω έναν Περικλή Γιαννόπουλο. Όταν οι τύποι αυτοί βρουν αρκετή
αυτογνωσία και μείνουν οι εαυτοί τους, ασυμβίβαστοι με τους οχετούς, υπάρχει
ελπίδα για αυτούς να δώσουν σε λόγο αυτή την πνοή που οιστρηλατεί τη ζωή τους.
Σε λόγο ή σε οτιδήποτε άλλο το δημιουργικό.
Είναι ένας μεγαλεξανδρισμός αυτή η ποιότητα, είναι ακριβώς
το ηρωίζεσθαι του Κάρλαυλ. Αλλά η ποιότητα αυτή ή θα είναι η ανάσα μιάς γνήσια
και ισχυρότατα ηγετικής στόφας που θα καταφέρη να σύρει πίσω της επαρκείς
απλούς Σάντσους, ώστε να αποτελούν αποδοτικό όργανο κρούσης των πραγμάτων, και
τότε θα δημιουργήσουν ιστορία, ή αλλοιώς είναι χαμένοι για χαμένοι, αν δεν
περιορισθούν στην απόλυτη προσωπική αποχή, και σε αυτό που λέμε: κάθε λογής
καλλιτεχνική δημιουργία.
Από τους τρεις - Περικλή Γιαννόπουλο, Παύλο Μελά, Ίωνα Δραγούμη
- ο Ίδας υπήρξε ο πιο αυτοσπαταλημένος και αυτοαδικημένος. Πολύ σωστότερα ο
Παύλος Μελάς, που ακριβώς δεν είχε την πνευματικότητα του Δραγούμη και ούτε την
αυτογνωσία του, με το ένστικτο όμως βρήκε τι είχε να κάνη για να φερθή
παλληκαρίσια και κατ'απόλυτη εξαίρεση από όλους, σαν ένας ευγενής ταξικός
λεβέντης, απομεινάρι δηλαδή φεουδαρχικού Μεσαίωνα (αυτό είναι το ψυχολογικό του
αρχέτυπο) και πάει εκεί να πιαστή με τους βούλγαρους κομιτατζήδες, τρώγοντας
όσους μπορούσε περισσότερους. Γίνηκε έτσι ένα σωστό και στέρεο ίνδαλμα, σωστό
και στέρεο πρόσταγμα, σύμμετρο δε εν εσχάτη αναλύσει για κάθε προσωπική
πατριωτική συνείδηση που θέλει μόνη της «να καθαρίση» και να αναμετρηθή με ότι
θεωρεί εχθρό.
Σύμμετρο δε πρόσταγμα, ακριβώς γιατί η δύναμη τέτοιων
παλληκαριών, που δεν έχουν τη στόφα του μεγάλου ηγέτη, έχουν όμως τη λεβεντιά
μέσα σε οποιαδήποτε παράταξη και αν βρεθούν, δεν είναι δύναμη ικανή να
πραγματώση περισσότερα από τέτοια έργα προσωπικού ηρωισμού. Και βέβαια τα έθνη,
οι λαοί, οι αγώνες, οι παρατάξεις, πάντα χρειάζονται πολλά τέτοια
παλληκάρια-θύματα και δίκαια τα τιμούν και τα ινδαλματοποιούν. Είναι λύκοι ή
μαντρόσκυλα αυτά, μιάς κοινότητας, είναι τίγρεις ατομικού αγώνα μέσα στα
πλαίσια του όποιου ομαδικού. Είναι η στόφα των μονομάχων, και υπάρχουν πάντα
πλαίσια στους ομαδικούς αγώνες που χωρούν και χρειάζονται τους μονομάχους.
Ένας εθνικός οργανισμός που λειτουργεί σωστά, με υγεία,
πάντα βρίσκει τον τρόπο και τα σχήματα και τα πλαίσια, σε ειρήνη και σε πόλεμο
να εντάξει τα παλληκάρια αυτά, τις τίγρεις, τους μονομάχους, και να καρπωθή από
τη λεβεντιά τους και να τιμήση τις αυτοθυσίες τους. Όταν όμως είναι ανήμπορος ο
εθνικός οργανισμός, ή όποια ομάδα περιέχει αυτά τα παλληκάρια, να τα εντάξη και
να τα καρπωθεί, τότε αυτά εκτρέπονται συνήθως και μεγαλοανδρίζωνται ζητώντας να
παίξουν ρόλο πρώτων ηγετών, και πάνε χαμένα για χαμένα.
Στους καιρούς μας, εθνικοί οργανισμοί που είχαν αυτή την
υγεία και δύναμη πέτυχαν πάντα αυτές τις εντάξεις: Να η Αγγλία με τους ήρωες
της Ραφ της και του Ναυτικού της, να η Γερμανία, με τους ήρωες της Λουφτβάφε
και των μηχανοκινήτων της, να η Ιαπωνία με τους ανθρώπους- τορπίλλες και τους
καμικάζι, να η παληότερη Γαλλία, με την Λεγεώνα των ξένων της, να όλες οι
μονάδες κομάντος όλων των εθνών που είχαν βιολογική υγεία και ισχύ κοινωνικών
ορμών.
Εδώ ούτε θυσιαστήρια για τέτοιους η νεοελληνική
πραγματικότητα. Έτσι εκτρέπεται ο Δραγούμης, αυτοκτονεί ο Περικλής Γιαννόπουλος
και ζουν καλά οι μέτριοι, οι ανηρωικοί, χωρίς να κερδίζουμε και τίποτε από τους
ελάχιστους ηρωιζόμενους, μέσα σ' όποιους αγώνες ή παρατάξεις.
-"Ελεύθερος Τύπος: Είχατε καταδικαστεί δις εις θάνατον από τις βρετανικές δυνάμεις... Σαμψών: Ναι, αφού πέρασα βασανιστήρια στα οποία δεν είχε υποβληθεί κανένας Κύπριος όσο εγώ. Μου έβγαλαν δόντια και νύχια... Φυλακίστηκα στις κεντρικές φυλακές της Κύπρου, μετά με μετέφεραν στην Αγγλία στις φυλακές του Wormscraps στο Λονδίνο. Εκεί ήρθα σε επαφή με τον Ιρλανδικό Δημοκρατικό Στρατό (IRA) για απόδραση, αλλά το αντιλήφθηκαν οι ΄Αγγλοι και εμάς τους πρωτεργάτες της απόδρασης μας μετέφεραν ξημερώματα στις φυλακές υψίστης ασφαλείας Wakefield στο Yorkshire που χτίστηκαν το 1404 και δεν είχε αποδράσει ποτέ άνθρωπος. Είχαν ναρκοπέδια, κλπ. Εκεί γνώρισα τον αγωνιστή του IRA, τον Simus Murphy, που είχε καταδικαστεί 5 φορές σε ισόβια δεσμά από το 1951. Η συνάντηση μας έγινε το 1958. Αποφασίσαμε να αποδράσουμε μαζί και σε ένα χρόνο το πραγματοποιήσαμε!"-
«Στις 9 Μαΐου 1956 χιλιάδες λαού συγκεντρώθηκαν στην Πλατεία Ομονοίας για να καταδικάσουν τα σκληρά μέτρα του άγγλου κυβερνήτη Χάρντινγκ στην Κύπρο και την εκτέλεση των αγωνιστών Μιχαλάκη Καραολή και Ανδρέα Δημητρίου. Οι διαδηλωτές ζητούσαν την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, αποδοκιμάζοντας τον νεοεκλεγέντα πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Καραμανλή. Μετά το πέρας του συλλαλητηρίου, οι συγκεντρωμένοι θέλησαν να οδεύσουν προς τη Βρετανική Πρεσβεία στο Κολωνάκι. Στην οδό Δραγατσανίου, λόγω του ότι είχαν στηθεί οδοφράγματα, η σύγκρουση ήταν ιδιαίτερα σφοδρή, με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους τρεις διαδηλωτές: Ευάγγελος Γεροντής (28 ετών), Ιωάννης Κωνσταντόπουλος (21 ετών), Φραγκίσκος Νικολάου (23 ετών).Στα νοσοκομεία μεταφέρθηκαν 265 τραυματίες, 165 από σφαίρες αστυνομικών και 100 με μώλωπες από χτυπήματα. Η θυσία τους, όπως και δεκάδων άλλων Αγωνιστών της Ένωσης παραμένει αδικαίωτη.
"Φασισμός σημαίνει πρώτα απ’ όλα να αμύνεσαι του έθνους σου εναντίον των κινδύνων που το απειλούν. Σημαίνει την καταστροφή αυτών των κινδύνων και το άνοιγμα ενός ελεύθερου δρόμου προς την ζωή και την δόξα του έθνους σου"
