Ούτε με την Σκύλλα, ούτε με την Χάρυβδη!

του Wolverine

Πολλές οι διεργασίες μέσα στον εθνικιστικό «χώρο». Συναντήσεις, προτάσεις, ζυμώσεις, ατέρμονες συζητήσεις και μια απίστευτη παραφιλολογία συνθέτουν το σκηνικό. Δυο στρατόπεδα ξεχωρίζουν στην σκακιέρα των εξελίξεων. Από την μια μεριά τα πολιτικά «ζόμπι» της «Χρυσής Αυγής» που προσπαθούν να μας πείσουν ότι θα επιστρέψουν στις πολιτικές επάλξεις και από την άλλη κάποια πρώην μέλη και στελέχη του κόμματος του Μιχαλολιάκου που βρήκαν καταφύγιο στην αγκαλιά του Κωνσταντίνου Πλεύρη.

Η «αλεπού» της ελληνικής ακροδεξιάς προσπαθεί να παίξει κομβικό ρόλο στις εξελίξεις μέσω αντιπροσώπων, χωρίς ο ίδιος να εκτίθεται ιδιαίτερα. Από τον εκδοτικό του οίκο στο Κολωνάκι και την πολυτελή έπαυλη του στα περίχωρα των Αθηνών είναι σίγουρο ότι απολαμβάνει την προσπάθεια πολλών να τον συμβουλευτούν και να πάρουν την πολιτική του «ευλογία» αφού θεωρείται ο Πάπας του «εθνικισμού». Είναι γνωστός ο βίος και η πολιτεία του στις τάξεις των Ελλήνων Εθνικοσοσιαλιστών. Μπορεί να μην κατάφερε να πείσει τον ίδιο του τον γιο και βουλευτή για την «ποιότητα» του Καραμανλισμού και της «δεξιάς» αλλά σίγουρα κατάφερε να πείσει χιλιάδες άλλους για τον δήθεν ενδιαφέρον του. Για άλλη μια φορά θα εμφανιστεί ως ο «άγιος» του «χώρου» λόγω της κατάρρευσης της «Χρυσής Αυγής».

Από την άλλη ο Κασιδιάρης δείχνει να έχει την δική του ατζέντα στα εσωτερικά του κόμματος. Οι φήμες που έκαναν λόγο για το δαχτυλίδι της διαδοχής δείχνουν να μην επιβεβαιώνονται μέχρι στιγμής. Η εμφάνιση του στην Θεσσαλονίκη με αφορμή την ΔΕΘ αποτέλεσε ένα επικοινωνιακό show που είχε ως στόχο την απάντηση στις διάφορες φήμες που κυκλοφορούν. Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά σε ποιο μονοπάτι θα κινηθεί στο μέλλον. Οι εξελίξεις στο επερχόμενο τέλος της δίκης του κόμματος είναι σίγουρο ότι θα σημάνουν την έναρξη νέων φυγόκεντρων δυνάμεων στα εσωτερικά της οργάνωσης.

Απλοί θεατές απέναντι στις όποιες εξελίξεις παραμένουν χιλιάδες Συναγωνιστές και Συναγωνίστριες. Υπάρχουν και αυτοί που δεν γοητεύονται από τις Σειρήνες της ακροδεξιάς «διανόησης» αλλά και του κομματικού «ακτιβισμού». Προτιμούν να παραμείνουν αμέτοχοι παρά να λάβουν μέρος σε κινήσεις με ημερομηνία λήξης. Είναι λογικό να συμβαίνει αυτό αφού τόσο το περιβάλλον και οι συνεργάτες του Πλεύρη όσο και οι κινήσεις των Χρυσαυγιτών που συνεχίζουν να στηρίζουν τον Μιχαλολιάκο, δεν μπορούν να πείσουν όλους αυτούς που έχουν ένα άλλο όραμα και άλλες προσδοκίες.

Κανένα από τα 2 κύρια «στρατόπεδα» δεν δείχνει ικανό να συγκρουστεί με την αστική δεξιά και την κυβερνητική συμμορία. Κανείς από τους εμφανιζόμενους ως «σωτήρες» δεν μπορεί να αφουγκραστεί τις ανάγκες της κοινωνίας και να προτείνει άμεσες λύσεις. Η κίνηση του Λαγού πορεύεται στα ίδια επικοινωνιακά βήματα με αυτά του παρελθόντος, οι φλυαρίες του Κασιδιάρη δεν έχουν να δείξουν κάτι το καινούργιο στον μέσο εθνικιστή και εθνικοσοσιαλιστή.  Και οι 2 πλευρές αδυνατούν να πιάσουν τον παλμό των ημερών μας και να συγκροτήσουν την επαναστατική πρόταση που είναι αναγκαία σήμερα. Οι Συναγωνιστές μας είναι κουρασμένοι και αηδιασμένοι αφού κατάλαβαν τον ρόλο της αστικής ακροδεξιάς τα προηγούμενα επτά χρόνια. Κάποιοι έχουν ξυπνήσει και δεν πρόκειται να παίξουν τον ρόλο του θηράματος στο στόμα των «τεράτων» της ντόπιας «εθνικοφροσύνης».