ΕΛΛΗΝΙΚΟΙ ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ

Όταν ο Φασισμός ανήκε στην αριστερά.

 


Το παραδοσιακό αριστερό - δεξιό μοντέλο του πολιτικού τόξου παρουσιάζει τον Φασισμό και τον Μαρξισμό ως διαμετρικά αντίθετες ιδεολογίες. Ο Μαρξισμός θεωρείται ως μια ιδεολογία της άκρας αριστεράς ενώ ο Φασισμός υποθετικά αντιπροσωπεύει μια προοπτική που είναι περίπου όσο πιο άκρα στη δεξιά μπορεί κανείς να πάει.

Ένα άρθρο που πρόσφατα μεταφράστηκε στα αγγλικά από την πορτογαλική Finis Mundis Press, του Eric Norling «Επαναστατικός Φασισμός» κάνει πολλά στο να αποκαλύψει την οπτική του Φασισμού όπως τον θεωρούσε αυτόν ο Μουσολίνι και οι Κοόρτες του και θέτει το θέμα της ιδεολογίας της άκρας δεξιάς υπό αμφισβήτηση.

(Σ.Σ. Ο Δημήτριος Βεζανής στη μελέτη του «Η Κρίσις του Δημοκρατισμού» περιγράφει το Φασισμό ως «κυρίως μια πνευματική κίνησις, μία επανάστασις ψυχών κατά της υφισταμένης τάξεως των πραγμάτων … {…} … ο Φασισμός δεν προτιμά την δουλείαν από την ελευθερίαν. Αλλά βλέπων τον άμεσον, τον μέγα κίνδυνον όστις απειλεί όχι μόνον το παρόν αλλά και το μέλλον της φυλής θέλει να τη σώση πάσει δυνάμει, έστω και με θυσίαν των μεγαλυτέρων ανθρωπίνων αγαθών. Η διαφορά λοιπόν μεταξύ Αντιδημοκρατών και Δημοκρατών δεν είναι ότι οι πρώτοι τάσσονται υπέρ της δουλείας και οι δεύτεροι υπέρ της ελευθερίας. Αλλ’ ότι οι πρώτοι βλέπουν το ν κίνδυνον ενώ οι δεύτεροι δεν θέλουν να ιδούν αυτόν»)

Το έργο αυτό αρχικά εκδόθηκε το 2001 και ο συγγραφές Norling, είναι ένας ιστορικός και δικηγόρος Σουηδός που τώρα ζει μόνιμα στην Ισπανία. Ο Norling παρατηρεί ότι καθόλη τη διάρκεια της νεανικής ζωής του από τα παιδικά χρόνια μέχρι τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, ο Μουσολίνι ήταν όπως κάθε τυπικός αριστερός, όπως π.χ. ο Eugen V. Debs. Ήταν αυτός που αργότερα θα γινόταν γνωστός ως το «Μωρό με τις κόκκινες πάνες» (το οποίο σημαίνει ότι ήταν παιδί επαναστατών σοσιαλιστών γονιών). Σαν νεαρός ο ίδιος ο Μουσολίνι ήταν Μαρξιστής, φανατικά ενάντια στον κλήρο, πήγε στην Ελβετία για να αποφύγει την υποχρεωτική στρατιωτική θητεία και είχε συλληφθεί και φυλακισθεί επειδή προέτρεπε σε απεργίες.

Τελικά έγινε αρχηγός στο Σοσιαλιστικό κόμμα της Ιταλίας και φυλακίσθηκε ξανά το 1911 για τις αντιπολεμικές ενέργειές του που σχετίζονταν με την Ιταλική εισβολή στη Λιβύη. Ο Μουσολίνι ήταν τόσο ελπιδοφόρος σαν σοσιαλιστής σε εκείνο το σημείο της καριέρας του που κέρδισε τον έπαινο του Λένιν, ο οποίος τον θεωρούσε τον φυσικό ηγέτη ενός μελλοντικού Ιταλικού σοσιαλιστικού κράτους.

Όταν ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος ξεκίνησε το 1914, ο Μουσολίνι αρχικά υποστήριζε την αντιπολεμική θέση του Ιταλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, αλλά τους επόμενους μήνες άλλαξε σε μια θέση υπέρ του πολέμου, θέση που του «πρόσφερε» την διαγραφή του από το κόμμα. Μετά κατατάχτηκε στον Ιταλικό στρατό και πληγώθηκε στη μάχη. Οι λόγοι για την αλλαγή στάσης του Μουσολίνι υπέρ του πολέμου είναι απαραίτητοι για την κατανόηση της πραγματικής προέλευσης και φύσης του Φασισμού και της θέσης του μέσα στο πλέγμα της πολιτικής και θεωρητικής ιστορίας του 20ου αιώνα.

Ο Μουσολίνι έφτασε να βλέπει τον πόλεμο σαν μια αντί ιμπεριαλιστική πάλη ενάντια σε συντηρητικές δυνάμεις όπως οι Αψβούργοι, οι Οθωμανοί Τούρκοι και η Γερμανία των Hohenzollern που επιτίθονταν σε αυτά τα καθεστώτα σαν αντεπαναστάτες εχθρούς που είχαν καταπιέσει τον σοσιαλισμό. Ο Μουσολίνι επίσης προφητικά πίστευε ότι η συμμετοχή της Ρωσίας στον πόλεμο θα ξυπνούσε αυτό το έθνος στον βαθμό που να είναι ανοιχτό σε μια σοσιαλιστική επανάσταση (που είναι ακριβώς ότι έγινε). Με άλλα λόγια, ο Μουσολίνι θεώρησε τον πόλεμο σαν μια ευκαιρία για να αναπτυχθούν αριστεροί επαναστατικοί αγώνες στην Ιταλία και αλλού.

Όταν το Ιταλικό Φασιστικό κίνημα ιδρύθηκε το 1919, τα περισσότερα από τα ηγετικά στελέχη και τους θεωρητικούς του ήταν, όπως και ο ίδιος ο Μουσολίνι πρώην Μαρξιστές και γενικότερα ριζοσπάστες αριστεροί όπως οι ακόλουθοι του επαναστάτη συνδικαλιστή George Sorel. Τα επίσημα προγράμματα που έβγαλαν οι Φασίστες, μεταφράσεις των οποίων περιλαμβάνονται στο βιβλίο του Norling, αντανακλούν μια μίξη δημοκρατικών και σοσιαλιστικών ιδεών που θα ήταν κοινή σε οποιαδήποτε ευρωπαϊκή ομάδα της εποχής. Εάν πράγματι τα στοιχεία είναι συντριπτικά ότι ο Φασισμός έχει τις ρίζες του στην άκρα αριστερά τότε από πού πήρε ο Φασισμός τη φήμη του ως ιδεολογία προερχόμενη από τη δεξιά;

Η απάντηση φαίνεται να είναι ένας συνδυασμός τριών βασικών παραγόντων. Η Μαρξιστική προπαγάνδα η οποία δυστυχώς βρήκε τον δρόμο της στην mainstream ιστοριογραφία, η αναθεώρηση των ίδιων των αριστερών επαναστατικών αρχών από τους ηγέτες του Φασισμού και η αναπόφευκτη συμβιβασμοί και οι υποχωρήσεις που έγιναν από τον Φασισμό προκειμένου να πετύχει τον στόχο του να ελέγχει πραγματικά το κράτος. 

Σχετικά με τα πρώτα αυτά ο David Ramsey Steele περιέγραψε την κλασσική μαρξιστική θεώρηση του Φασισμού σε ένα σημαντικό άρθρο σχετικά με την ιστορία του Φασισμού. Το 1930 η έννοια του «Φασισμού» στον αγγλόφωνο κόσμο είχε μετασχηματιστεί από μια εξωτική, ίσως σικ, ιταλική αριστοκρατία σε ένα σύμβολο του κακού για κάθε χρήση. Κάτω από την επιρροή αριστερών συγγραφέων επιβλήθηκε μια θεώρηση του Φασισμού που παρέμεινε κυρίαρχη ανάμεσα στους διανοούμενους μέχρι σήμερα. Και πάει έτσι:

«Ο Φασισμός είναι καπιταλισμός χωρίς τη μάσκα. Είναι ένα εργαλείο του μεγάλου κεφαλαίου, ο οποίος κυβερνά μέσω της δημοκρατίας μέχρι να νιώσει ότι απειλείται θανάσιμα, μετά «απελευθερώνει» τον Φασισμό. Ο Μουσολίνι και ο Χίτλερ πήραν την εξουσία από το μεγάλο κεφάλαιο επειδή το μεγάλο κεφάλαιο προκλήθηκε από την επαναστατική εργατική τάξη. Φυσικά πρέπει να εξηγήσουμε, μετά, πως ο Φασισμός μπορεί να είναι ένα μαζικό κίνημα και ένα κίνημα που ούτε οδηγείται ούτε οργανώνεται από το μεγάλο κεφάλαιο. Η εξήγηση είναι ότι ο Φασισμός το κάνει αυτό με έξυπνη χρήση τελετουργικών και συμβόλων. Ο Φασισμός σαν ιδεολογική κατήχηση είναι κενός σοβαρού περιεχομένου ή εναλλακτικά το περιεχόμενό του είναι ασυνάρτητος. Η επιρροή του Φασισμού είναι θέμα συναισθημάτων περισσότερο παρά ιδεών. Βασίζεται σε τραγούδισμα ύμνων, κούνημα σημαιών και άλλα μικροπράγματα που δεν είναι τίποτε άλλο παρά παράλογα μέσα που χρησιμοποιούνται από τους Φασίστες ηγέτες που έχουν πληρωθεί από το μεγάλο κεφάλαιο για να ποδηγετούν τις μάζες»

Αυτή η αντίληψη συνεχίζει να είναι η κυρίαρχη αριστερή ανάλυση του Φασισμού και χρειάζεται αρκετή προσπάθεια για να εξηγηθεί γιατί για παράδειγμα Αμερικανικά πολιτικά κινήματα ή φιγούρες που δεν έχουν απολύτως τίποτα κοινό με τον ιστορικό Φασισμό όπως για παράδειγμα το Tea Party ή οι Νεοσυντηρητικοί (ασυνάρτητοι σχολιαστές) του Fox News ή των συντηρητικών ραδιοφωνικών σχολιαστών, συνεχίζουν να είναι αποδέκτες της «φασιστικής» ταμπέλας από ακτιβιστές φιλελευθέρους και αριστερούς.

Η πραγματικότητα της προέλευσης του Φασισμού είναι εντελώς διαφορετική. Οι δημιουργοί του ήταν μια ομάδα αριστερών διανοητών και πολιτικών αντρών των οποίων κοινό σημείο αναφοράς ήταν η κοινή συνειδητοποίηση ότι ο Μαρξισμός ήταν μια αποτυχημένη ιδεολογία. 

Όπως παρατηρεί ο Στιλ:

«Ο Φασισμός ξεκίνησε ως μια αναθεώρηση του Μαρξισμού από Μαρξιστές, μια αναθεώρηση που αναπτύχθηκε σε διαδοχικά στάδια, ώστε τελικά αυτοί οι Μαρξιστές σταδιακά σταμάτησαν να σκέφτονται τους εαυτούς τους σαν Μαρξιστές και τελικά σταμάτησαν να σκέφτονται τους εαυτούς τους ως Σοσιαλιστές. Ποτέ δεν σταμάτησαν να σκέφτονται τους εαυτούς τους σαν Αντιφιλελεύθερους επαναστάτες»

Η κρίση του Μαρξισμού συνέβη στη δεκαετία του 1890. Οι Μαρξιστές διανοούμενοι μπορούσαν να ισχυριστούν ότι μιλούν εκ μέρους μαζικών σοσιαλιστικών κινημάτων σε όλη την ηπειρωτική Ευρώπη, και όμως έχει γίνει ξεκάθαρο εκείνα τα χρόνια ότι ο Μαρξισμός είχε επιβιώσει σε έναν κόσμο για τον οποίο ο Μαρξ πίστευε ότι δεν ήταν δυνατό να υπάρξει. Οι εργάτες γίνονταν πλουσιότεροι, η εργατική τάξη είχε χωριστεί σε τομείς με διαφορετικά ενδιαφέροντα, η τεχνολογική πρόοδος επιταχυνόταν αντί να έρχεται αντιμέτωπη με ένα οδόφραγμα, το «ποσοστό του κέρδους» δεν έπεφτε, ο αριθμός των πλούσιων επενδυτών («μεγιστάνες του κεφαλαίου») δεν έπεφτε αλλά αυξανόταν, η βιομηχανική συγκέντρωση δεν μεγάλωνε, και σε όλες τις χώρες οι εργάτες έβαζαν την χώρα πάνω από τις τάξεις τους.

Οι πρώιμοι Φασίστες ήταν πρώην Μαρξιστές που είχαν φτάσει σε σημείο να αμφισβητούν την επαναστατική δυνατότητα του ταξικού αγώνα, αλλά είχαν επανειλημμένως φτάσει στο σημείο να θεωρούν τον Επαναστατικό Εθνικισμό ως δείχνοντα αξιοσημείωτες πιθανότητες. 

Όπως ο Μουσολίνι είχε σημειώσει σε έναν λόγο στις 5 Δεκεμβρίου του 1914:

«Το Έθνος δεν εξαφανίστηκε. Συνηθίζαμε να πιστεύουμε ότι ήταν κενό περιεχομένου. Αντίθετα βλέπουμε το Έθνος να υψώνεται σαν μια συνταρακτική πραγματικότητα μπροστά μας … ! Η Τάξη δεν μπορεί να καταστρέψει το Έθνος. Η Τάξη αποκαλύπτει εαυτόν ως μια συλλογή ενδιαφερόντων - αλλά το έθνος είναι μια ιστορία συναισθημάτων, παραδόσεων, γλώσσας, κουλτούρας και φυλής. Η Τάξη μπορεί να γίνει ένα βασικό κομμάτι του Έθνους, αλλά το ένα δεν μπορεί να εξαλείψει το άλλο. Ο Ταξικός Αγώνας είναι ένας άσκοπος δρόμος, με αποτελέσματα και συνέπειες οπουδήποτε κάποιος βρίσκει ανθρώπους που δεν έχουν αναδείξει αυτούς στα σωστά γλωσσικά και φυλετικά πρότυπα -όπου το εθνικό πρόβλημα δεν έχει λυθεί οριστικά. Σε τέτοιες περιπτώσεις το Ταξικό κίνημα βρίσκεται να συντροφεύετε από ένα δυσοίωνο ιστορικό κλίμα»

Ο Φασισμός υποδόρια εγκατέλειψε τον ταξικό αγώνα για μια επαναστατική εθνικιστική έκβαση που εξέφραζε την ταξική συνεργασία κάτω από την ηγεσία ενός ισχυρού κράτους που ήταν ικανό να ενώσει το έθνος και να επιταχύνει την βιομηχανική πρόοδο. Πράγματι, ο Στιλ έκανε μια ενδιαφέρουσα παρατήρηση σχετικά με τις ομοιότητες ανάμεσα στην Ιταλία και τα Μαρξιστικά εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα του 3ου κόσμου το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα:

Η λογική που υπογράμμιζε την αλλαγή της θέσης τους ήταν ότι δυστυχώς θα γινόταν επανάσταση όχι της εργατικής τάξης είτε στα ανεπτυγμένα κράτη είτε σε λιγότερα ανεπτυγμένα κράτη όπως η Ιταλία. Η Ιταλία ήταν μόνη της και το πρόβλημα της ήταν το χαμηλό βιομηχανικό της ισοζύγιο. Η Ιταλία ήταν ένα έθνος εκμεταλλευόμενων προλεταρίων ενώ οι πλουσιότερες χώρες ήταν κορεσμένα έθνη μπουρζουάδων. Το Έθνος ήταν ο μύθος που θα ένωνε τις παραγωγικές τάξεις πίσω από έναν αγώνα για να μεγεθύνουν τις εξαγωγές. Αυτές οι ιδέες επικάλυψαν την προπαγάνδα του 3ου Κόσμου τις δεκαετίες ’50 ’60 στις οποίες εμπνευσμένες ελίτ σε οικονομικά χαμηλές χώρες εκπροσωπούσαν λιγότερο τις δικές τους αλλά με σχολαστικό ανθρωπιστικό ρόλο σαν «προοδευτικές» γιατί αυτό θα επιτάχυνε την ανάπτυξη του 3ου Κόσμου. Από τον Nkrumah μέχρι τον Κάστρο οι δικτάτορες του 3ου Κόσμου θα ακολουθούσαν τα βήματα του Μουσολίνι. Ο Φασισμός ήταν μια πλήρης «πρόβα κουστουμιού» για τον μεταπολεμικό 3ο Κόσμο.

Κατά τη διάρκεια των 23ων χρόνων στην εξουσία το καθεστώς του Μουσολίνι σίγουρα έκανε αξιοσημείωτους συμβιβασμούς με τα παραδοσιακά συντηρητικά συμφέροντα όπως την μοναρχία, το μεγάλο κεφάλαιο και την καθολική εκκλησία. Αυτοί οι πραγματιστικοί συμβιβασμοί γεννημένοι από την πολιτική ανάγκη είναι ανάμεσα στα στοιχεία που τυπικά αναφέρουν οι αριστεροί σαν δείγματα της δεξιάς φύσης του Φασισμού. Όμως υπάρχουν αρκετά στοιχεία ότι ο Μουσολίνι βασικά παρέμεινε ένας Σοσιαλιστής καθόλη τη διάρκεια της πολιτικής ζωής του. Έως το 1935, δεκατρία χρόνια αφού ο Μουσολίνι πήρε την εξουσία με την πορεία προς τη Ρώμη , το 75% της ιταλικής βιομηχανίας είχε ήδη ή κατευθείαν εθνικοποιηθεί ή βρεθεί κάτω από αυστηρό κρατικό έλεγχο. Πράγματι ήταν κυρίως προς το τέλος τόσο της ζωής του όσο και της ζωής του καθεστώτος του που η οικονομική πολιτική του Μουσολίνι ήταν κατά τον κύριο λόγο αριστερή. Αφού έχασε για λίγο την εξουσία, για μερικούς μήνες κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού του 1943 ο Μουσολίνι επέστρεψε στην ηγεσία του Ιταλικού κράτους με γερμανική βοήθεια και έστησε αυτό που ονομάστηκε «Ιταλική Σοσιαλιστική Δημοκρατία» (Σ.Σ. Repubblica Sociale Italiana). 

Το καθεστώς επίμονα εθνικοποίησε όλες τις εταιρίες που απασχολούσαν περισσότερους από 100 εργάτες, αναδιένειμε τα σπίτια που προηγουμένως ανήκαν στους εργοδότες, προχώρησε σε αναδασμό της γης και είδε έναν αριθμό προεξεχόντων Μαρξιστών να ενώνονται με την κυβέρνηση του Μουσολίνι, ανάμεσα στους οποίους και ο Nicola Bombacci, ο ιδρυτής του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος και προσωπικός φίλος του Λένιν. Αυτά τα γεγονότα περιγράφονται με αξιοσημείωτες λεπτομέρειες στο έργο του Norling.

Φαίνεται ότι η ιστορική πικρή αντιδικία ανάμεσα στους  Μαρξιστές και τους Φασίστες είναι λιγότερο μια αντιδικία μεταξύ δεξιάς και αριστεράς και περισσότερο μια διαμάχη μεταξύ πρότερων παιδιών της αριστεράς. Αυτό δεν θα έπρεπε να δημιουργήσει κάποια ιδιαίτερη έκπληξη δεδομένης της συνήθειας των ριζοσπαστικών αριστερών γκρουπών για αιματηρές σεχταριστικές έριδες. Πράγματι θα μπορούσε να γίνει φανερό με επιχειρήματα ότι ο αριστερός «αντιφασισμός» έχει τις ρίζες του στη ζήλια ενός πιο πετυχημένου συγγενή περισσότερο παρά σε κάτι άλλο. Όπως επισήμανε ο Στιλ:

«Ο Μουσολίνι πίστευε ότι ο Φασισμός είναι ένα διεθνές κίνημα. Περίμενε ότι και η παρηκμασμένη μπουρζουάζικη δημοκρατία και ο δογματικός Μαρξισμός - Λενινισμός παντού θα υποχωρούσαν μπροστά στον Φασισμό, ότι ο 20ος αιώνας θα ήταν ένας αιώνας του Φασισμού. Όπως και οι αριστεροί ανταγωνιστές του υποτίμησε την αντοχή τόσο της δημοκρατίας όσο και του φιλελευθερισμού της ελεύθερης αγοράς. Αλλά στην ουσία η πρόβλεψη του Μουσολίνι εκπληρώθηκε: Το μεγαλύτερο κομμάτι του ανθρωπίνου πληθυσμού κατά το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα κυβερνήθηκαν από κυβερνήσεις που επί του πρακτέου ήταν πιο κοντά στον Φασισμό απ' ότι ήταν είτε στον φιλελευθερισμό είτε στον μαρξισμό - λενινισμό. Ο 20ος αιώνας ήταν πράγματι ο Φασιστικός αιώνας»

Μετάφραση από antistasi.info

19 σχόλια:

  1. Ανώνυμος22/11/20 6:14 μ.μ.

    ο Φασισμός ήταν ένα γελοίο κίνημα το οποίο εξατμίσθηκε με ένα διάταγμα του βασιλέως Βίκτορα-Εμμανουήλ.

    Taliban

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ανώνυμος22/11/20 6:45 μ.μ.

      Aφού ήταν γελοίο κίνημα γιατί αναβίωσε στην RSI αλλά και μεταπολεμικά ;

      Διαγραφή
    2. Ανώνυμος22/11/20 10:33 μ.μ.

      πού επιβίωσε ?

      Taliban

      Υ.Γ.
      δεν είπες τίποτε για το διάταγμα

      Διαγραφή
    3. Ανώνυμος22/11/20 10:41 μ.μ.

      Ο Φασισμός ήταν ένα ευρύτερο και όχι μόνο ιταλικό κίνημα.

      Στην Ιταλία, την Βραζιλία, την Ισπανία, την Ρουμανία, την Ουγγαρία και αλλού, προδόθηκε από την άκρα δεξιά.

      Μια άκρα δεξιά που άλλοτε εμφανιζόταν ως (ψευδο)συντηρητική και άλλοτε ως (ψευδο)εθνικοσιαλιστική.

      Διαγραφή
    4. Ποιοι ήταν αυτοί που πρόδωσαν τον γερμανικό στρατό; Μα φυσικά οι ακροδεξιοί Φον (όχι όλοι) που είχαν σχέση με την εκκλησία, τους τέκτονες, τα δίκτυα κατασκοπείας κ.α. Ποιοι πολέμησαν ενάντια στον Μουσολίνι; Μα φυσικά ο Τσιάνο που διατηρούσε μυστικό ραδιοφωνικό σταθμό και μιλούσε με τους συμμάχους, οι τέκτονες του πολεμικού ναυτικού που άφηναν τους άγγλους πλουτοκράτες να αλωνίζουν στην μεσόγειο, οι μοναρχικοί που συνθηκολόγησαν με τους συμμάχους και αυτοί ως ευχαριστώ ... έφεραν Μαροκινούς και βίαζαν παιδιά και γυναίκες όταν οι δημοκράτες δεν έριχναν εμπρηστικές βόμβες ακόμη και σε ιστορικές πόλεις. Κοινός παρανομαστής η ακροδεξιά που έχει επικρατήσει και εμφανίζεται με το προσωπείο του Μεταξικού αλλά και με το προσωπείο του Εθνικοσοσιαλιστή.

      Διαγραφή
  2. Ανώνυμος23/11/20 1:41 π.μ.

    Φασισμός = αντιρατσισμός, καπιταλισμός, βασιλεία, θρησκοληψία/κουμάντο η εκκλησία, διεθνισμός (θυμίζω το όραμα του Ντούτσε για ευρωαφρικανική ομοσπονδία), ιμπεριαλισμός, ρουφιάνοι των Βρετανών και προδότες του Άξονος.

    Μόνη λύση ο εθνικός αντικαπιταλισμός. Απορώ πως γίνεται να ταυτίζονται Εθνικοί Κοινωνιστές και Εθνικοσοσιαλιστές με φασίστες μόνο και μόνο λόγω αντικοινοβουλευτισμού και αντικομμουνισμού.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αντιρατσισμός ; Και στην Ιταλία υπήρχαν φυλετιστές ... Καπιταλισμός ; οι άνθρωποι του κεφαλαίου στήριξαν με πάθος τους μοναρχικούς και χρηματοδοτούσαν την αριστερά! Ναι τραγικό λάθος η σύμπλευση με τον Πάπα αλλά μιλάμε για μια Καθολική Ιταλία ... Διεθνισμός ; Να θυμίσω ότι οι Γερμανοί έφτιαξαν μεραρχίες με μουσουλμάνους, ινδούς, ακόμη και μογγόλους που μισούσαν τον Στάλιν! Αν ήταν λοιπόν όλα αυτά που λες και προδότες υπεύθυνος είναι ο Χιτλερισμός και η πολιτική του σε όλα τα επίπεδα. Επίσης μπορείς να απευθυνθείς στα σύγχρονα κινήματα της γείτονος χώρας και να καταλάβεις τι σημαίνει ενότητα πέρα από ιδεολογικές διαφορές.

      Διαγραφή
    2. Ανώνυμος23/11/20 1:59 μ.μ.

      Υπήρχαν μεν φυλετιστές αλλά ο φασισμός σαν δόγμα είναι αντιφυλετικος.

      Το μεγάλο κεφάλαιο στήριξε τον μαρξισμό στην Ιταλία; αν έχεις πηγές κι βιβλιογραφία θα χαρώ να τα μοιραστείς επί του θέματος διότι δεν το γνώριζα αυτό.

      Πάντως ο καπιταλιστής σιωνοΤσώρτσιλ τον αποθέωνε τον Ντούτσε όπως ξέρεις.

      Αλήθεια είναι ότι οι χιτλερικοί ΕΣ κάνανε λάθη, αλλά εκπροσωπούσαν στο ακέραιο τις ιδέες μας. Επίσης υπάρχουν και ΕΣ στρασερικοί, που δεν συμμερίζονται τον φασιστικό αντιρατσισμό

      Εξάλλου η φυλετική περηφάνεια είναι παροξυσμός σύμφωνα με τον ίδιο τον Ντούτσε.

      Διαγραφή
    3. Ο Φασισμός δεν είναι δόγμα με την στενή έννοια του όρου, έχει τάσεις και μεγάλες διαφοροποιήσεις για αυτό και σε κάθε χώρα είχε άλλη παρουσία. Είναι η εκκλησία των αιρέσεων όπως έλεγε ο Μουσολίνι. Οι μαφιόζοι που προετοίμασαν τους χώρους απόβασης στην νότια Ιταλία είχε χρηματοδοτηθεί από τους καπιταλιστές και διάφορες οργανώσεις αντιφασιστικές τόσο της αριστεράς όσο και της δεξιάς είχαν λάβει ποσά και όπλα. Σου προτείνουμε το βιβλίο του Τσοπάνη για τον Φασισμό. Πράγματι ο Churchill είχε εκφραστεί θετικά όπως είχε πει και εναντίον του Σιωνισμού. Επειδή όμως ήταν μέθυσος και χρωστούσε υπέρογκα ποσά στα χαρτιά οι γνωστοί άγνωστοι τον χρηματοδότησαν και τον είχαν του χεριού τους. Το θέμα δεν είναι σήμερα η αντιπαράθεση μεταξύ εθνικοσοσιαλιστών αν και ο Μαύρος Κρίνος και όσοι συμμετείχαν ή συμμετέχουν έχουν εκφραστεί κατά 90% υπέρ του Στρασσερισμού. Το πως και το γιατί είναι μια άλλη κατάσταση που σε σχετικό άρθρο μπορεί να γίνει. Ο Μουσολίνι ήταν ένας επαναστάτης γεγονός που το παραδέχονται ακόμη και οι πολιτικοί του αντίπαλοι στην Ιταλία. Εκεί όμως υπάρχει πολιτικός πολιτισμός και για αυτό σε κηδείες νεοφασιστών σπεύδουν και αριστεροί και δεξιοί διότι ο Φασισμός είναι ιδεολογία με αρχές παρά την πολεμική που δέχτηκε, παρά τις παλινωδίες, παρά τις προδοσίες, παρά τον καιροσκοπισμό κάποιων. Σημασία έχει η προσφορά του Φασισμού στην σημερινή Αντιδημοκρατική σκέψη. Βλέπε π.χ. Κάζα Πάουντ και την προσφορά της ...

      Διαγραφή
    4. Ανώνυμος25/11/20 11:31 π.μ.

      Τελικα τι ειναι ο φασισμος ρε μαυρε κρινε μας μπερδεψες με την "εκκλησια των αιρεσεων". Αλλη παρουσια σε αλλες χωρες τι εννοεις γιατι και καποιοι αλλοι τωρα τελευταια που ανεβαζουν κομμουνια και ναζι το ιδιο μαγαζι φασιστες μας παρουσιαζονται

      Διαγραφή
    5. http://mavroskrinos.blogspot.com/2014/03/mario-tuti-patria.html

      διάβασε την συνέντευξη αυτή για αρχή

      Διαγραφή
    6. και μετά πάρε το βιβλίο του Τσοπάνη για τον Φασισμό

      https://biblionet.gr/%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CF%89%CF%80%CE%BF/?personid=50637

      Διαγραφή
  3. Δεν είπα ότι επιβίωσε αλλά ότι αναβίωσε. Σου απάντησα Taliban, στο Σαλό και μεταπολεμικά. Ο Μουσολίνι πολεμήθηκε και από το Μεγάλο Φασιστικό Συμβούλιο εκτός μερικών και από τους Τέκτονες και από τους Μοναρχικούς. Μετά τον πόλεμο το MSI ήταν η πρώτη μεταπολεμική κίνηση ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ανώνυμος24/11/20 1:59 π.μ.

    Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Ο ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΠΡΟΗΛΘΑΝ ΑΠΟ ΚΑΜΙΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ........ΓΕΝΝΗΘΗΚΑΝ ΩΣ ΙΔΕΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΝΤΙΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗ ΔΕΞΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΝΤΙΔΙΑΦΩΤΙΣΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΠΟΥ ΣΑΡΩΣΕ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΤΟΝ 19 ΑΙΩΝΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΤΕΛΗ ΤΟΥ ΑΙΩΝΑ ΕΜΠΛΟΥΤΙΣΤΗΚΕ ΚΑΙ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΟΠΟΙΗΘΗΚΕ ΜΕ ΤΙΣ ΦΥΛΕΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΝΕΟΔΑΡΒΙΝΙΚΕΣ ΙΔΕΕΣ.....Ο ΣΟΡΕΛ ΗΤΑΝ ΕΝΑΣ ΤΥΠΙΚΟΣ ΑΝΤΙΔΙΑΦΩΤΙΣΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΣΦΟΣ ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΙΔΙΟΤΥΠΟΣ "ΜΑΡΞΙΣΤΗΣ" ,ΑΦΟΥ ΑΦΑΙΡΕΣΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΑΡΞ ΤΟΝ ΕΓΓΕΝΗ ΥΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΝΕΛΥΣΕ ΩΣ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΒΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΘΕΛΗΣΗΣ.......

    Ο ΔΕ ΜΟΥΣΣΟΛΙΝΙ ΕΒΛΕΠΕ ΑΝΕΚΑΘΕΝ ΤΗΝ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΩΣ ΕΝΑ ΜΕΣΟ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ ΤΟΥ ΑΣΤΙΚΟΥ ΠΑΡΑΚΜΙΑΚΟΥ ΤΡΟΠΟΥ ΖΩΗΣ .ΟΧΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΜΕ ΟΡΟΥΣ "ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΤΕΛΕΟΛΟΓΙΑΣ" ΟΠΩΣ ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ.........ΓΙ"ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΜΠΟΡΕΣΕ ΝΑ ΘΕΜΕΛΙΩΣΕΙ ΤΟΝ ΤΡΙΤΟ ΔΡΟΜΟ, ΤΗΝ ΣΥΖΕΥΞΗ ΜΕΤΑΞΥ ΕΝΟΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥ ΑΝΤΙΦΙΛΕΛΕΥΘΡΟΥ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΕΝΟΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥ ΑΝΤΙΜΑΡΞΙΣΤΙΚΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ........ΟΙ ΟΙΠΟΙΟΙ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΙ ΓΙΝΑΝ ΣΤΟΝ ΑΤΕΛΗ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΚΟΣΜΟ ΓΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΣΚΟΠΙΜΟΤΗΤΕΣ ΔΕΝ ΑΝΑΙΡΟΥΝ ΤΟ ΑΡΧΕΤΥΠΟ ΤΗΣ ΙΔΕΑΣ......

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πολύ σωστός με μόνη ένσταση ότι "προκαπιταλιστική Δεξιά" μάλλον δεν υπήρχε. Δεν στέκει ο όρος εύκολα.

      Η τομή Αριστερά/Δεξιά σχηματίστηκε με την Γαλλική Επανάσταση. Μάλλον θα ήταν καλύτερα να μιλάμε για "προκαπιταλιστικό συντηρητισμό"

      Διαγραφή
  5. Ανώνυμος24/11/20 9:08 μ.μ.

    Οι Ηγέτες του NSDAP πάντα τόνιζαν πως ο ΕθνικοΣοσιαλισμός είναι ένα εξειδικευμένο για την Γερμανία κίνημα.
    Επίσης ( άσχετο με το προηγούμενο ) όλοι οι Γερμανοι στρατιωτικοί εξέφραζαν την περιφρόνηση τους για την Ιταλική δειλία.

    Taliban

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ο Σκορτσένυ είχε διαφορετική άποψη. Η προδοσία του επιτελείου ήταν εμφανής σε όλα τα επίπεδα πριν τον πόλεμο. Όμως είχαν και λαμπρές μαχητικές παρουσίες. Θυμίζω την μέτρια απόδοση στον Ισπανικό εμφύλιο με δείγματα αυτοθυσίας, την παρουσία στους στο Ανατολικό Μέτωπο που άντεξαν χωρίς καλό εξοπλισμό, την μάχη των αλεξιπτωτιστών της θρυλικής Folgore απέναντι στους Άγγλους, την μάχη στην Τυνησία πριν την παράδοση όπου ήταν ανθεκτικοί, την X MAS του Κόμη Μποργκέζε με τους βατραχάνθρωπους και τις ανθρωποτορπίλες, και την μαζική παρουσία στις Μαύρες Φλόγες και τις Μαύρες Ταξιαρχίες της RSI. Ακόμη και στην Ήπειρο παρά την λογική ιστορία του ΓΕΣ είχαν μάχες με λυσσαλέα αντίσταση απέναντι στους ηρωικούς στρατιώτες οι οποίοι υπερασπίζονταν τον τόπο τους.

      Διαγραφή
  6. Ανώνυμος27/11/20 12:03 μ.μ.

    Αριστερά και δεξιά είναι δύο μασονικοί όροι που προήλθαν και οι δύο από την εβραιοτεκτονοκινούμενη γαλλική επανάσταση. Ο εθνικοσοσιαλισμός δεν ανήκει σε τίποτα από τα δύο και βρίσκεται πάνω από το ευρύ πολιτικό φάσμα. Οτιδήποτε άλλο είναι αίρεση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Για να επικοινωνήσετε άμεσα με την συντακτική ομάδα μας καθώς και για συνεργασία στην αρθρογραφία, νέες κυκλοφορίες βιβλίων και περιοδικών, ενημέρωση σχετικά με νέα ιστολόγια, απορίες, διαφωνίες, μουσικά νέα ή labels, ομιλίες και εκδηλώσεις, προτάσεις στην ηλεκτρονική μας διεύθυνση: blackmilitiagr@gmail.com

Η συντακτική ομάδα δημοσιεύει άμεσα κάθε σχόλιο. Ωστόσο δεν υιοθετούμε τις απόψεις αυτές καθώς εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή.

Σχόλια με ύβρεις διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.

Ο κάθε αναγνώστης μπορεί να εντοπίζει τη θεματική περιοχή που τον ενδιαφέρει από το πλαίσιο δεξιά του ιστολογίου που αναγράφονται στο μενού αρχειοθέτησης ιστολογίου.

Οι διαχειριστές δεν πρόκειται να απαντήσουν σε υβριστικά ή προβοκατόρικα σχόλια ή σε ερωτήσεις που οι απαντήσεις δόθηκαν ή θα δοθούν σε άρθρα της.

Απαντήσεις θα υπάρξουν μόνο αν κριθεί απαραίτητο αναλόγως την περίπτωση και σύμφωνα με τους κανόνες λειτουργίας στην ενότητα «Μια υπενθύμιση προς τους αναγνώστες» που θα πρέπει να διαβαστεί ΠΡΩΤΑ πριν υπάρξει επικοινωνία.

Τα σχόλια που θα είναι άσχετα με την κύρια ανάρτηση θα διαγράφονται πλην εξαιρέσεων.

Σχόλια που θα προσπαθούν να δώσουν πληροφορίες σε ιδεολογικούς εχθρούς και στο ανθελληνικό κράτος θα διαγράφονται επίσης.

Σχόλια που θα είναι σε ευγενικά πλαίσια ακόμη και αυτά με αυστηρή κριτική προς την συντακτική ομάδα ή άλλες αυτόνομες και ανένταχτες ομάδες και πολιτικές κινήσεις θα εγκρίνονται αν αυτά συνεισφέρουν στην ενδυνάμωση της κινηματικής δυναμικής.

Τα σχόλια σας να είναι MONO σχετικά με το θέμα, περιεκτικά και ευπρεπή.

Για την καλύτερη επικοινωνία δώστε κάποιο όνομα ή ψευδώνυμο. Διαφημιστικά σχόλια ΔΕΝ δημοσιεύονται.

Επειδή ΔΕΝ υπάρχει η δυνατότητα διόρθωσης του σχολίου σας παρακαλούμε μετά την τελική σύνταξή του να ελέγχεται.

Προτιμάτε την ελληνική γραφή κι όχι την λατινική (κοινώς greeklish). Πολύ σημαντικό είναι να κρατάτε προσωρινό αντίγραφο του σχολίου σας ειδικά όταν είναι εκτενές διότι ενδέχεται να μην γίνει δεκτό από την Google (λόγω μεγέθους) και θα παραστεί η ανάγκη να το σπάσετε σε δύο ή περισσότερα.

Το σχόλιο σας θα δημοσιευθεί, μετά από έγκριση των διαχειριστών. Υβριστικά, ειρωνικά, συκοφαντικά, μη ευπρεπή και προπαγανδιστικά σχόλια θα διαγράφονται ή ΔΕΝ θα δημοσιεύονται.

Οι αναρτήσεις δεν είναι απαραίτητο να εκπροσωπούν το σύνολο της συντακτικής ομάδας.

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση των άρθρων με μόνη προϋπόθεση να υπάρχει αναφορά στην πηγή.