Ο χαρισματικός ηγέτης του κινήματος Gianluca Iannone απορρίπτει το υφιστάμενο πολιτικό φάσμα και βλέπει την CPI ως μέρος της απόρριψης από την Τρίτη Θέση (Third Posistion) των παλαιών εννοιών της Αριστεράς και της Δεξιάς υπέρ μιας πιο οργανικά οριζόμενης πολιτικής. Οι πολιτικές και οι μέθοδοι του κινήματος είναι δύσκολο να γίνουν αντιληπτές, καθώς έχουν στοιχεία τόσο της Αριστεράς όσο και της Δεξιάς.
Αυτό είναι ιδιαίτερα εμφανές στην προέλευση του κινήματος. Με μέλη που προέρχονται από διάφορες νεοφασιστικές και δεξιές ομάδες, το κόμμα γεννήθηκε μέσα από μια πράξη εθνικιστικών καταλήψεων στην περιοχή Esquilino της Ρώμης, το 2003, όπου ένας αριθμός οικογενειών κατέλαβε ένα κρατικό ιδιόκτητο κτίριο στην Chinatown της Ρώμης για να διαμαρτυρηθούν ενάντια στα υψηλά ενοίκια για τους γηγενείς Ιταλούς, καθήμενοι οκλαδόν, μια τακτική που συνήθως συνδέεται με αριστερούς ή αναρχικούς.
«Γεννήθηκα τον Αύγουστο του 1973 και άρχισα τον πολιτικό ακτιβισμό στα 14 στο Fronte della Gioventù στο Acca Larenzia, μία από τις γειτονιές στο κέντρο της πόλης της Ρώμης», εξήγησε. «Από τότε δεν έχω ποτέ σταματήσει να είμαι μέρος αυτού του χώρου. Υπήρξα δημοσιογράφος από το 1999, εργάστηκα για τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς σταθμούς και έχω επίσης γράψει σε εθνικές εφημερίδες για διεθνείς συγκρούσεις, τη λογοτεχνία, τον κινηματογράφο και τη μουσική».
Η Fronte della Gioventù ήταν η πτέρυγα της νεολαίας του Movimento Sociale Italiano (MSI), του Ιταλικού Κοινωνικού Κινήματος, ενός μεταπολεμικού πολιτικού κόμματος που ήταν ενεργό από το 1946 έως το 1995. Ιδρύθηκε από «Κοινωνικούς Φασίστες», φασίστες αριστερών τάσεων, συνεχίζοντας την πολιτική κληρονομιά του Μουσολίνι, αλλά με ισχυρά αντι-καπιταλιστικά στοιχεία. Για παράδειγμα, υπερασπίστηκε την αναδιανομή της γης και κάλεσε τους εργαζομένους να συμμετέχουν στα κέρδη της παραγωγής, δείχνοντας σαφώς τάσεις της Τρίτη Θέσης από την αρχή. Πράγματι, ο Iannone ενδιαφέρεται περισσότερο να αποστασιοποιηθεί από την ιδέα ότι η CPI είναι κίνημα δεξιό από ό, τι από φασιστικό.
«Η σύνδεση της Casa Pound με την Δεξιά είναι κάπως περιοριστική», σχολίασε. «Η CPI είναι ένα πολιτικό κίνημα που οργανώνεται ως ένωση για την κοινωνική προαγωγή. Ξεκινά από την δεξιά και περνά μέσα από ολόκληρο το πολιτικό πανόραμα. Δεξιά ή Αριστερά είναι δύο παλιά οράματα της πολιτικής, χρειάζεται να δώσουμε γέννηση σε μια νέα σύνθεση».
Η κίνηση, η οποία λέει ο Iannone έχει 4.000 μέλη και σημαντική υποστήριξη μεταξύ των φοιτητών, περιγράφει τον εαυτό της ως μια ολιστική προσέγγιση για την πολιτική με επιδίωξη να οικοδομήσει κοινότητες και να αλληλοεπιδράσει με πολλές διαφορετικές πτυχές στη ζωή των ανθρώπων. Εκτός από το θέμα που είναι το «ψωμοτύρι» της, την στέγαση, η CPI διοργανώνει πατριωτικές πορείες, καμπάνιες αλληλεγγύης, καθώς και διάφορες πολιτιστικές δραστηριότητες για να δημιουργήσει έναν τρόπο ζωής με έντονο το στοιχείο του ανήκειν και της δέσμευσης.
«Η CPI εργάζεται πάνω σε οτιδήποτε αφορά τη ζωή του έθνους μας: από τον αθλητισμό έως την αλληλεγγύη, τον πολιτισμό και την πολιτική βεβαίως», πρόσθεσε ο Iannone. «Για τον αθλητισμό, έχουμε ομάδες ποδοσφαίρου και μια ακαδημία. Κάνουμε χόκεϊ, ράγκμπι, ελεύθερη πτώση με αλεξίπτωτο, πυγμαχία, βραζιλιάνικο Ζίου Ζίτσου και καταδύσεις. Έχουμε, επίσης, πεζοπορία, σπηλαιολογία, και ομάδες αναρρίχησης. Για την αλληλεγγύη, έχουμε ομάδες πρώτων βοηθειών. Συγκεντρώνουμε χρήματα για τους ανθρώπους της φυλής Karen (στην Μιανμάρ/Βιρμανία) και παρέχουμε βοήθεια σε ορφανά και ανύπαντρες μητέρες. Μια τηλεφωνική γραμμή που ονομάζεται ‘Dillo to CasaPound’ (‘πες το στην CasaPound’), η οποία δραστηριοποιείται 24 ώρες το 24ωρο, δίνοντας δωρεάν συμβουλές σχετικά με νομικά και φορολογικά θέματα. Στο πολιτιστικό μέτωπο, φιλοξενούμε συγγραφείς και οργανώνουμε παρουσιάσεις βιβλίων, έχουμε ομάδα καλλιτεχνών, μια σχολή θεάτρου, δωρεάν μαθήματα κιθάρας, μπάσου και ντραμς. Έχουμε επίσης δημιουργήσει μια καλλιτεχνική τάση που ονομάζεται Turbodinamismo. Έχουμε μια εκδοτική εταιρεία, δεκάδες βιβλιοπωλεία και ιστοσελίδες».
Το να κάνουν εκστρατείες για τα πολιτικά ζητήματα και να τραβάνε την προσοχή μέσω της κάλπης, μία στο τόσο, δεν τους είναι αρκετό. Ένα βασικό σημείο για την CPI είναι να έχει μια σταθερή ορατή παρουσία και ισχυρή εικόνα στις γειτονιές που θεωρεί δικές της. Αυτό το προφίλ του δρόμου σημαίνει συχνά αφίσες και τέχνη του δρόμου που δείχνουν ότι οι περιοχές είναι δικές τους. Αυτό προκαλεί συγκρίσεις όχι μόνο με την πολιτική αφίσα που συνήθως συνδέεται με την Αριστερά, αλλά και με τον τρόπο με τον οποίο οι συμμορίες του δρόμου χρησιμοποιούν γκράφιτι για να "μαρκάρουν" ως δικές τους τις περιοχές και να προειδοποιήσουν άλλες συμμορίες να μείνουν μακριά. Μια τέτοια προσέγγιση σηματοδοτεί σαφώς μια σημαντική διαφορά σε σχέση με την πολιτική κουλτούρα στο Ηνωμένο Βασίλειο.
«Η CPI εργάζεται με διάφορα σχέδια και διάφορες μεθόδους από συνέδρια έως διαδηλώσεις, διανομή πληροφοριών και αφίσες», εξηγεί ο Iannone. «Το σημαντικό πράγμα είναι να δημιουργήσεις αντι-πληροφόρηση και να καταλάβεις την περιοχή. Είναι θεμελιώδες να δημιουργηθεί ένα δίκτυο υποστηρικτών παρά να εστιάζεις στις εκλογές. Στις εκλογές, ανταγωνίζεσαι ομάδες που έχουν μεγάλη χρηματοδότηση και με το να εκλεγούν μόνο ένα ή δύο άτομα, δεν μπορείς να αλλάξεις τίποτα. Η πολιτική μας είναι μια κοινότητα. Είναι μια πρόκληση. Είναι μια επιβεβαίωση. Για εμάς, η πολιτική είναι να προσπαθούμε για το καλύτερο κάθε μέρα. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο λέμε ότι αν δεν μπορούμε να σε δούμε, είναι επειδή δεν είσαι εκεί. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο είμαστε στους δρόμους, στους υπολογιστές, στα βιβλιοπωλεία, στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, στα γυμναστήρια, στην κορυφή των βουνών ή στα περίπτερα. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο βρισκόμαστε στον πολιτισμό, στην κοινωνική εργασία και στον αθλητισμό. Αυτό είναι ένα συνεχές έργο».
Για να υποστηριχθεί μια τόσο ευρεία στοχευμένη προσέγγιση,
το κίνημα πρέπει όχι μόνο να εργάζεται σκληρά και να έχει ένα καλά οργανωμένο
πυρήνα ακτιβιστών, αλλά πρέπει επίσης να προσπαθεί να διατηρεί την αξιοπιστία
του δρόμου στο πρόσωπο μιας αντιπολίτευσης που πάντα είναι έτοιμη να
χρησιμοποιήσει ακραίες μεθόδους. Μέσα από τις πορείες της, τις ροκ συναυλίες,
την τέχνη του δρόμου, και τις αθλητικές λέσχες, η CPI καταφέρνει να
καλλιεργήσει μια εικόνα του να είναι αρκετά σκληρή για κάθε ενδεχόμενο. Με λίγα
λόγια, είναι έτοιμοι να πολεμήσουν, όπως έκαναν τον Οκτώβριο του 2008, στα
επεισόδια που έμειναν γνωστά ως «οι συγκρούσεις της Piazza Navona
Κατά τη διάρκεια μιας μαζικής φοιτητικής διαδήλωσης ενάντια στις περικοπές στην εκπαίδευση, τα μέλη του ‘Blocco Studentesco’, της φοιτητικής οργάνωσης της CasaPound, σε μια έξυπνη κίνηση, τοποθετήθηκαν στην κεφαλή της μαζικής διαδήλωσης των φοιτητών και ξεδίπλωσαν ένα πανό με το σύνθημα «ούτε κόκκινη ούτε μαύρη, μόνο ελεύθερη σκέψη». Στην συμπλοκή που ακολούθησε, από τους αριστερούς και ‘αντίφα’ φοιτητές που τους επιτέθηκαν, η ομάδα του Blocco Studentesco έδειξε πειθαρχία, ανδρεία και οργάνωση στο να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους χρησιμοποιώντας κλομπ και κοντάρια σημαίας.
Ενώ η βία μπορεί να επισκίασε τον αρχικό στόχο της μεγαλύτερης διαδήλωσης, η ομάδα του Blocco Studentesco πέτυχε τους στόχους της. Κατάφεραν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης να τους παρουσιάσουν ως θύματα της βίας των αριστερών και το πιο σημαντικό, να εμφανιστούν ως θαρραλέοι πολεμιστές του δρόμου, μια σημαντική συμβολική νίκη.
Ένα άλλο παράδειγμα παρόμοιο με εκείνο της Piazza Navona είναι οι εθνοτικές ταραχές που έλαβαν χώρα στο Ροζάρνο της Καλαβρίας το 2010. Οι αυξανόμενες εθνοτικές εντάσεις μεταξύ των κατοίκων και μεγάλου μέρους των Αφρικανών μεταναστών που εργάζονταν στη συγκομιδή φρούτων, οδήγησε σε σοβαρές ταραχές και τελικά στην απομάκρυνση όλων των Μαύρων από την περιοχή.
Η απάντηση της CPI στις ταραχές ήταν να στείλει αμέσως μια αντιπροσωπεία για να δείξει την αλληλεγγύη της προς τους ντόπιους κατοίκους τους οποίους ο ξένος τύπος κατηγορούσε για ρατσισμό. Εκτός από αυτό όμως, η CPI ζήτησε το κράτος να παρέμβει και να τιμωρήσει τους εκμεταλλευτές του φθηνού ξένου εργατικού δυναμικού, «παίζοντας» στο γήπεδο της αριστεράς.
Η τακτική της CPI δείχνει ταλέντο και φαντασία στο να αποφευχθεί το να τους τοποθετηθεί η "ταμπέλα", κι ενώ την ώρα που στο ιταλικό πολιτικό σύστημα, η Λέγκα του Βορρά και το Il Popolo della Libertà κάνουν δηλώσεις κατά της μετανάστευσης και της πολυπολιτισμικότητας, η CPI δεν επικεντρώνεται αποκλειστικά σε φυλετικά ζητήματα, εστιάζοντας σε πολιτικές με περισσότερο κοινωνικό προσανατολισμό.
«Πολιτικά προτείνουμε διάφορους νόμους, όπως το ‘Mutuo sociale’ (κοινωνική υποθήκη), το ‘Tempo di essere Madri’ (Ώρα να γίνεις μητέρα), ή ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του νερού, και τόσα άλλα», εξηγεί ο Iannone. «Όλα αυτά τα πράγματα είναι CasaPound. Όλα αυτά αποτελούν προκλήσεις και έργα για τώρα και την χιλιετία».
Η πολιτική του «Ώρα να γίνεις μητέρα» έχει ως στόχο να δώσει στις μητέρες που εργάζονται περισσότερο χρόνο άδειας από την εργασία χωρίς να τιμωρούνται οικονομικά. Εάν εφαρμοστεί θα μειωθεί ο χρόνος εργασίας για τις γυναίκες που έχουν παιδιά ηλικίας έξι και κάτω, από 8 σε 6 ώρες την ημέρα, ενώ θα τους δίνεται ο ίδιος μισθός, με το 15% να καταβάλλεται από το κράτος.
Η πολιτική κοινωνικών στεγαστικών δανείων επιδιώκει να δημιουργήσει συνθήκες στις οποίες οι άνθρωποι θα μπορούν να αγοράσουν σπίτια χωρίς να πληρώνουν τόκους. Η πολιτική αυτή ζητά τη δημιουργία περιφερειακών οργανισμών οι οποίοι θα χτίσουν σπίτια και γειτονιές σε ανθρώπινες συνθήκες με δημόσιο χρήμα, τα οποία στη συνέχεια θα πωλούν σε τιμή κόστους σε οικογένειες μέσω δανείου χωρίς τόκους. Η δόση δεν θα υπερβαίνει το ένα πέμπτο του εισοδήματος της οικογένειας και θα είναι εγγυημένη απέναντι στους άνεργους.
Άλλες διαδηλώσεις κοινωνικής ευαισθησίας είναι το κρέμασμα κούκλων που αντιπροσωπεύουν το οικονομικό στραγγαλισμό των ιταλικών οικογενειών με τις υποθήκες των σπιτιών, και μια εισβολή στο ιταλικό Big Brother που επειδή, όπως δήλωσή τους βάζει χιούμορ, η δωρεάν διαμονή απολαμβάνουν οι συγκατοίκους προσβάλλει όλους τους Ιταλούς οι οποίοι είναι θύματα της κρίσης κατοικιών.
Η ταυτότητα του κινήματος, όπως προτείνεται από το όνομά του, δεν βασίζεται τόσο πολύ στα αντι-μεταναστευτικά αισθήματα, αλλά στην κεντρική ιδέα ότι η τοκογλυφία είναι η ρίζα του κακού. Αυτός είναι και ο λόγος για το όνομα του κινήματος, το οποίο προέρχεται από τον Αμερικάνο ποιητή Έζρα Πάουντ, ο οποίος συχνά καταφέρθηκε εναντίον της τοκογλυφίας και συμπαθούσε τον ιταλικό φασισμό.
«Ο Ezra Pound ήταν ένας ποιητής, ένας οικονομολόγος και ένας καλλιτέχνης», εξηγεί ο Iannone. «Ήταν ένας επαναστάτης και ένας φασίστας. Ο Έζρα Πάουντ έπρεπε να υποφέρει για τις ιδέες του, τον έστειλαν σε αυτό που ήταν ουσιαστικά μία φυλακή για δέκα χρόνια για να τον κάνουν να σταματήσει να μιλάει. Βλέπουμε στον Ezra Pound έναν ελεύθερο άνθρωπο που πλήρωσε για τις ιδέες του. Είναι ένα σύμβολο των “δημοκρατικών απόψεων” των νικητών».
«Η τοκογλυφία είναι το χειρότερο πράγμα. Είναι η κεφαλή του χταποδιού», λέει ο Iannone. «Είναι αυτή που έχει δημιουργήσει τους πολέμους γύρω από τη Μεσόγειο Θάλασσα, που παράγουν την παράνομη μετανάστευση και την καταστροφή. Είναι αυτή που δημιουργεί την ανεργία και τα χρέη. Είναι αυτή που απειλεί το μέλλον των παιδιών μας, που τα καθιστά αδύναμα και έτοιμα για τη σφαγή».
Στις αγγλόφωνες χώρες τέτοιες δηλώσεις εναντίον της τοκογλυφίας φέρνουν στο νου εικόνες από το αρχετυπικό "άρπαγα Εβραίο" της αντισημιτικής σκέψης, μια εντύπωση που ενισχύεται από την σύνδεση με τον Pound, έναν άνθρωπο γνωστό για την παραγωγή αντι-σημιτικών δηλώσεων από την Ιταλία κατά τη διάρκεια του πολέμου. Δεν ανησυχεί ο Iannone ότι κάποιοι μπορεί να δουν την ταύτιση με τον Pound ως κωδικό για τον αντισημιτισμό;
«Το να συσχετίζεις τον Ezra Pound με τον αντισημιτισμό είναι η απόλυτη διαστροφή» αποκρίθηκε. «Είναι το ίδιο για την Casa Pound. Δεν έχει νόημα. Είναι αλήθεια ότι είμαστε κατά της ισραηλινής πολιτικής έναντι των Παλαιστινίων και κατά του βομβαρδισμού των αμάχων και του εμπάργκο στη διεθνή βοήθεια. Το να τα λες αυτά, δεν σημαίνει ότι είσαι αντισημίτης. Σημαίνει ότι αναλύεις τα γεγονότα».
Στην ιταλικό πολιτικό οικοσύστημα, η Casa Pound έχει βρει τον κενό χώρο για να αναπτυχθεί και να τροφοδοτηθεί από τα ιδεολογικά απομεινάρια του παρελθόντος, τόσο από την Αριστερά όσο και την Δεξιά. Έχει βρει επίσης σημαντικό χώρο για να λειτουργήσει κοιτάζοντας πέρα από την κάλπη στην κοινωνική και πολιτιστική διάσταση. Με μια τέτοια περίπλοκη και ολιστική προσέγγιση στην πολιτική, τον ρώτησα την γνώμη του για την αγγλική αντι-ισλαμική English Defence League.
«Νομίζω ότι η EDL υποβιβάζει (τον αγώνα) στην σύγκρουση των πολιτισμών, απάντησε. Σε μένα και στην CasaPound, αυτό προκαλεί ένα είδος αηδίας. Αν η βρετανική Δεξιά πέφτει σε αυτό το σημείο, τότε ας μιλήσουμε για το ποδόσφαιρο, θα είναι καλύτερα».
«Το να συσχετίζεις τον Ezra Pound με τον αντισημιτισμό είναι η απόλυτη διαστροφή» αποκρίθηκε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο μόνο βέβαιο είναι ότι ο Ezra Pound ήταν αντισημίτης.Δεν καταλαβαίνω γιατί προσπαθούν να το διαστρεβλώσουν αυτό.
Η απόλυτη διαστροφή, είναι να κρύβουν κάποιοι τον αντισημιτισμό τους!
ΔιαγραφήΜπορεί να δημιουργηθεί μια Casa Pound στην Ελλάδα; Εσύ μαύρε κρίνε γιατί δεν ξεκινάς κάτι ανάλογο; Εντελώς καλοπροαίρετη ερώτηση
ΑπάντησηΔιαγραφή