Acca Larenzia: 07.01.1978

γράφει ο Κωνσταντίνος Μποβιάτσος

7 Ιανουαρίου 1978, μια ακόμη μέρα στα γραφεία του εθνικιστικού κόμματος MSI. Οι τρείς συναγωνιστές, νεαρής ηλικίας, μόλις έχουν κατεβάσει τα ρολά ασφαλείας και ετοιμάζονται να φύγουν.

Η ώρα είναι περίπου 18, όταν ξαφνικά δέχονται δεκάδες σφαίρες από αυτόματα όπλα. Ο νεαρός Franco Bigonzetti, φοιτητής Ιατρικής, πέφτει νεκρός, ο Vincenzo Segneri προλαβαίνει να κρυφτεί τραυματισμένος στο μπράτσο ενώ ο τρίτος ο Francesco Ciavatta, ο νεαρότερος σε ηλικία μόλις 18 χρονών, τραυματισμένος και αυτός, προσπαθεί να ξεφύγει ανεβαίνοντας κάτι σκαλιά που ήταν δίπλα αλλά οι δολοφόνοι τον ακολουθούν και τον πυροβολούν πισώπλατα. Θα πεθάνει στο ασθενοφόρο για το νοσοκομείο.

Η σφαγή όμως δεν σταματάει εδώ. Μόλις το γεγονός της δολοφονίας διαδίδεται, συναγωνιστές από όλη την Ρώμη σπεύδουν στο σημείο της οδού Acca Larenzia, και η ένταση αρχίζει να ανεβαίνει. Ζητούν εκδίκηση και τιμωρία των ενόχων της αριστεράς, αφού ήδη είχαν προηγηθεί αρκετές δολοφονίες τα προηγούμενα χρόνια. Ο κόσμος συνεχίζει να μαζεύεται αλλά και το ίδιο η αστυνομία που προσπαθεί να αποκλείσει την περιοχή.

Ήδη επεισόδια έχουν σημειωθεί σε αρκετά σημεία της Ρώμης. Ξαφνικά, στην οδό της δολοφονίας και ενώ οι συναγωνιστές εκατοντάδες φωνάζουν συνθήματα, ένας λοχαγός των καραμπινιέρων σηκώνει το πιστόλι του – σύμφωνα με μαρτυρίες – και σημαδεύει στο πλήθος. Το πιστόλι παθαίνει εμπλοκή και ο λοχαγός αφού το βάζει το δικό του πιστόλι στην θήκη, παίρνει αυτό του συναδέρφου του και πυροβολεί. Νεκρός πέφτει ο νεαρός συναγωνιστής Stefano Recchioni.

Έρευνες, ανακρίσεις , αλλά μετά από τόσα χρόνια τίποτε. Κανένας ένοχος. Ούτε αστυνομικός πλήρωσε γι αυτήν την δολοφονία. Άλλωστε να μην ξεχνάμε ότι: ΤΟ ΝΑ ΣΚΟΤΩΝΕΙΣ ΕΝΑΝ ΦΑΣΙΣΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΚΗΜΑ ..., αυτό το σύνθημα κυριαρχούσε και συνεχίζει να κυριαρχεί.

Ο πατέρας ενός από τους συναγωνιστές, μετά από μερικούς μήνες αυτοκτόνησε από την απελπισία του. Ένα από τα αυτόματα όπλα της δολοφονίας, βρέθηκε το 1988 σε ένα κρησφύγετο των Ερυθρών Ταξιαρχιών.

Εκείνη η μέρα σημάδεψε πολλούς νεαρούς κυρίως συναγωνιστές. Ήδη είχαν γίνει πολλές δολοφονίες και ποτέ δεν υπήρξε αντίδραση καμιά. Αλλά αυτή η μέρα σήμαινε πολλά. Ήταν η αρχή του ένοπλου αγώνα ενάντια τόσο στην αριστερά τόσο και στο σύστημα. Δεκάδες μέλη του κόμματος παραιτήθηκαν και πέρασαν στην παρανομία δημιουργώντας ένοπλες ομάδες κρούσης. Φεύγοντας από τα σπίτια τους, ζώντας καθημερινά με ψεύτικες ταυτότητες, ληστεύοντας για να ζουν τα έβαλαν με όλο το σύστημα.

Το αν έπραξαν καλά η όχι, τους έχει κρίνει η Ιστορία. Εμείς τιμούμε τους αγώνες τους διότι τα παιδιά εκείνα πίστευαν σε κάτι. Προδόθηκαν από κάποιες άλλες καταστάσεις και έπραξαν σύμφωνα με την συνείδηση τους. Τα χρόνια εκείνα ήταν πολύ δύσκολα, οι συνθήκες διαφορετικές αλλά η πίστη πάντα βαθιά ριζωμένη μέσα στις καρδιές τους. 

Κάποια άλλα παιδιά σχημάτισαν κινήματα πιο ριζοσπαστικά προσπαθώντας να περάσουν τις ιδέες τους στον κόσμο αλλά το σύστημα έριξε στον αγώνα και το μεγάλο του όπλο. Τις λεγόμενες «τραγωδίες» που δεν ήταν τίποτε άλλο από τα τυφλά χτυπήματα με βόμβες σε πολυσύχναστα μέρη σκοτώνοντας αθώους πολίτες.

Με αυτόν τον τρόπο, έχοντας και τα πιστά τσιράκια του κοντά , τους δημοσιογράφους, έστρεψε την κοινή γνώμη ενάντια στα κινήματα αυτά. Αποτέλεσμα να κυνηγηθούν ανελέητα εκατοντάδες μέλη τους, να φυλακιστούν πάρα πολλοί και άλλοι να φύγουν στο εξωτερικό άλλοι να πεθάνουν προσπαθώντας να πολεμήσουν το σύστημα. Τέλος μέχρι και σήμερα και σε μεγάλη πλέον ηλικία κάποιοι να ταλαιπωρούνται ακόμη δικαστικά.

Τιμή σε όλους αυτούς που πάλεψαν για να διαδώσουν τις ιδέες του εθνικισμού μέσα από τόσο αντίξοες συνθήκες.

Franco Bigonzetti, Stefano Recchioni,  Francesco Ciavatta: AΘΑΝΑΤΟΙ

πηγή