ΕΛΛΗΝΙΚΟΙ ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ

Βαδίζοντας στην παγωμένη γη - Iced Earth

 


του Κωνσταντίνου Στυλιανού

Η παρουσία του Jon Ryan Schaffer κιθαρίστα των Iced Earth στο Καπιτώλιο επανέφερε στο προσκήνιο την υποκρισία των σχέσεων και των συμπλεγμάτων που αναπτύσσονται μεταξύ πολιτικής, πολιτισμού και πολιτών. Η συμμετοχή του στα γεγονότα πέραν των ποινικών ευθυνών που προκύπτουν άφησε εμβρόντητους τους οπαδούς του συγκροτήματος αλλά και την κοινή γνώμη. Οι προοδευτικοί απολιτίκ οπαδοί και μη του συγκροτήματος ακολουθώντας το ρεύμα της πολιτικής  ορθότητας ζητούν την κεφαλή του επί πίνακι όπως ακριβώς και το FBI. Προφανώς δεν γνώριζαν τις απόψεις του Jon Schaffer που ουδέποτε κράτησε κρυφές αλλά ούτε και τους στίχους που εκφράζουν τα τραγούδια του. Για τους γνώστες της μουσικής του και των στίχων του αλλά και αυτούς που με νηφαλιότητα αντιλαμβάνονται τα αυτονόητα η παρουσία του ηγέτη των Iced Earth δεν ήταν και τόσο μεγάλη έκπληξη αφού ο ίδιος έκανε πράξη τα πιστεύω του.

Ο Jon Schaffer έκανε το λάθος να πιστεύει κάτι διαφορετικό από την επικρατούσα άποψη. Αν ήταν υποστηρικτής των Δημοκρατικών και οπαδός της πολιτικής ορθότητος αλλά και του BLM προφανώς θα δικαιολογούσε η κοινή γνώμη και οι οπαδοί του την όποια παρουσία του αλλά και τις βίαιες πράξεις που τυχόν θα διέπραττε. Ισοπεδώνοντας τα πάντα στο πέρασμα της η πολιτική ορθότητα δεν αφήνει περιθώρια κατάθεσης διαφορετικής άποψης. Ανεξαρτήτως ιδεολογίας συγκροτήματα όπως οι Motorhead, Helloween, Judas, Venom, Iron, Blind Guardian, Manowar κ.ά. οφείλουν να ακολουθούν την επικρατούσα διαδεδομένη τάση και να θέτουν τις απόψεις τους τεχνηέντως χωρίς να ενοχλούν τις πολιτικές απόψεις του απολίτικου στην πλειοψηφία του κοινού.

Θεωρώντας τον πολιτισμό ως το πιο επικίνδυνο όπλο στην άσκηση της πολιτικής εξουσίας αλλά και ως την συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα παραφράζοντας τον Κλαούζεβιτς μπορούμε να αντιληφθούμε την βαθύτατη σύνδεση της πολιτιστικής δημιουργίας με τις κοινωνικές σχέσεις όπως αυτές αναπτύσσονται και διαχειρίζονται εντός της πολιτείας.

Γνωρίζουμε από τους αρχαίους φιλοσόφους την σύνδεση των μουσικών ήχων με τον ψυχικό κόσμο της ανθρώπινης φύσης και κατ επέκταση την ηθική και πολιτική δύναμη της μουσικής αφού έχει την δυνατότητα να μορφοποιεί και να πλάθει τον άνθρωπο δηλαδή τους πολίτες. Μέσα από αυτή την διαδικασία προκύπτει και ο σημαντικός ρόλος του μουσικού αλλά και των ανθρώπων των τεχνών. Βεβαίως όλα αυτά αφορούν την πολιτιστική πολιτική που θέλει να επιβάλει η πολιτεία μέσω της παιδείας και δη της μουσικής.

Αν η τέχνη, αν η πολιτιστική παρουσία του δημιουργού δεν εξυπηρετεί την κοινότητα τότε δεν έχει λόγο ύπαρξης. Από την άλλη είναι αναφαίρετο δικαίωμα του καλλιτέχνη να επιλέγει το έργο που θα εκθέσει δημόσια αλλά ταυτόχρονα είναι και δικαίωμα της πολιτείας να κρίνει το έργο αυτό. Έχουν δικαίωμα άσκησης κριτικής όλοι αυτοί που έρχονται σε επαφή με το αποτέλεσμα γνώστες και μη. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, δηλαδή η ουσιαστική προσφορά του καλλιτέχνη εντός της κοινότητος, ασκείται και η κριτική που αφορά την προσωπική ζωή του δημιουργού. Ο καλλιτέχνης οφείλει να είναι ουσιαστικός τόσο με το δημιούργημα του όσο και με την καθημερινότητα του όπως κάθε πολίτης οφείλει να εκπληρώνει το χρέος του απέναντι στην κοινότητα. Δεν μπορεί να υπάρχει συγχωροχάρτι σε θέματα όπως η κατάχρηση εξουσίας, χρημάτων, η χρήση ουσιών, η παιδεραστία, δολοφονίες κτλ.

Η πολιτιστική πρόταση των καλλιτεχνών εντός της κοινότητας είναι ο πολιτικός λόγος και κατέχει ιδιαίτερο ρόλο στην πολιτεία μέσω της παιδείας. Ακόμη και αν ο λόγος αυτός παρουσιάζεται ως πρόταση απολιτική. Και είναι άκρως επικίνδυνος όταν παρουσιάζεται ως δήθεν απολίτικος σε σχέση με πολιτιστικές προτάσεις και παρουσίες καλλιτεχνών και έργων που δηλώνουν ξεκάθαρη πολιτική θέση.

Είναι δεδομένη αριθμητικά η υπεροχή των αριστερών καλλιτεχνών ανά το παγκόσμιο στερέωμα. Ο αυτοπροσδιορισμός ενός καλλιτέχνη ως προοδευτικός δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο. Οι προοδευτικοί καλλιτέχνες αλλά και τα αριστερά αντανακλαστικά τους αφορούν την ευθύνη που αναλαμβάνουν αυτοβούλως απέναντι σε ότι αυτοί θεωρούν αδικία και εκμετάλλευση εκφράζοντας παράλληλα λόγο υπέρ της δήθεν ισότητας και των δικαιωμάτων, υπέρ των δήθεν προσφύγων και της παγκοσμιοποίησης. Μια τεράστια πολιτική ατζέντα που εκφράζει την ακροαριστερή τάση και καταλήγει μέχρι και την φιλελεύθερη προοδευτική άποψη. Χορός, κινηματογράφος, ζωγραφική, ποίηση και λογοτεχνία αλλά κυρίως το τραγούδι είναι τα μέσα που εκφράζουν τον αριστερό λόγο. Στο ίδιο γήπεδο παρών και ο αθλητισμός εννοείται.

Η κυριαρχία της αριστεράς στην Ελλάδα από την μεταπολίτευση και μετά υπήρξε ολοκληρωτική. Χωρίς ιδεολογικό αντίπαλο επιβλήθηκε στον πολιτισμό δημιουργώντας και παρουσιάζοντας την δική της κουλτούρα σε όλες τις μορφές της τέχνης. Η επιβολή της αριστεράς στον πολιτισμό ήταν το διαβατήριο για την καλλιτεχνική καταξίωση. Με κάθε τρόπο αληθινοί δημιουργοί αλλά και ατάλαντοι δήλωναν αριστεροί και καλλιτέχνες εξασφαλίζοντας έτσι την αναρρίχηση τους μέσα από την επίδειξη των όποιων υπαρκτών ή και ανύπαρκτων αριστερών καταβολών. Η δημόσια δήλωση κοινωνικών φρονημάτων γέμιζε συναυλίες και γήπεδα, έκοβε εισιτήρια στα θέατρα και στα σινεμά,  πραγματοποιούσε αλματώδεις αυξήσεις στις πωλήσεις των βιβλίων και των εκδοτικών οίκων, χαριεντίζονταν με ποιητές φανφάρες και κριτικούς τέχνης.  Η ανύπαρκτη αντίπερα όχθη σπανίως τραύλιζε πολιτικό λόγο μέσα από την τέχνη της έχοντας πρωταρχικό μέλημα της τόσο την πιστοποίηση της καλλιτεχνικής παρουσίας αλλά και της οικονομικής ανέσεως με παρουσίες στα κομματικά φεστιβάλ και στις συναυλίες των δήμων και των κοινοτήτων. Ανεξαρτήτως ιδεολογίας η επιχορήγηση ήταν και θα είναι το ζητούμενο ακόμα και σήμερα. Εν καιρώ κορονοιού οι καλλιτέχνες ζητιανεύουν από τον κρατικό μηχανισμό επιδότηση.

Ποιος καλλιτέχνης τόλμησε να δηλώσει αντίθετη πολιτική άποψη; Ακόμα και ο «δεξιός» Μάνος Χατζηδάκης υπενθύμιζε συχνά πυκνά ότι υπήρξε ο συνθέτης του ύμνου της ΕΠΟΝ. Γνωστά ονόματα της Ελληνικής δισκογραφίας κέρδισαν μυθικά ποσά τραγουδώντας τον μόχθο του εργάτη, την πείνα, την ξενιτειά και την εγκατάλειψη, τους εργατικούς αγώνες και την πάσης φύσεως αριστερά. Ή ίδια συντριπτική πλειοψηφία έδωσε ολοκληρωτικό στίγμα και στην ξένη μουσική δισκογραφία εξαιρουμένης βεβαίως της κάντρυ μουσικής των προηγούμενων δεκαετιών που εξέφρασε τους λευκούς Αμερικάνους του νότου, τους τελευταίους πιστούς των παραδοσιακών αξιών, των εθνικών και πατριωτικών ιδεωδών αλλά και μιας περήφανης στάσης ζωής που ασφυκτιά μπροστά στην παγκοσμιοποίηση. Κόντρα στο φεμινιστικό κίνημα και στο κίνημα των χίπις, οι πατριώτες του Νότου αντιστέκονται στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση τραγουδώντας για τα χαμένα χρόνια της αθωότητας ενός Νότου που δεν θα ανατείλει ξανά. 

Από την άλλη υπήρξε εκκωφαντική η απόλυτη σιωπή μεγάλης μερίδας καλλιτεχνών για σημαντικά γεγονότα που απασχόλησαν και απασχολούν την κοινωνία. Πως θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά; Κανένας δεν ήταν έτοιμος να πάρει το ρίσκο γιατί δεν θα ήθελε να χάσει τα κέρδη του. Αυτή η έκθεση βεβαίως σημαίνει απώλεια κερδών, δημοτικότητας αλλά και διαμάχης μεταξύ του καλλιτέχνη και του  κοινού του.  Η δήλωση άποψης ακόμη και με καλλιτεχνικό τρόπο θα τους άφηνε εκτεθειμένους και έρμαια στις αδυσώπητες ορέξεις του κοινού τους.  Η εποχή του κορονοιού έδωσε το δικαίωμα σε αρκετούς να αναλογιστούν ξανά την στάση τους απέναντι στις κυβερνητικές πολιτικές αλλά αυτό δεν τους δίνει άλλοθι για την χρόνια σιωπή τους.

Το κοινό αρέσκεται να βαμπιρίζει. Τρέφεται μέσα από το θέαμα και την κριτική. Θέλει ο καλλιτέχνης να ακολουθεί τα δικά του όρια και ιδέες που τον βρίσκουν σύμφωνο μαζί του για να ικανοποιείται αυνανιζόμενο με τα δικά του θέλω. Αρέσκεται στο γλείψιμο αλλά είναι και έτοιμο να φτύσει χωρίς ενδοιασμό το είδωλο του αν το τελευταίο ξεφύγει από το πλαίσιο που το έχουν ορίσει.

Αμελητέα ποσότητα αλλά με ηχηρή παρουσία η μεταστροφή στο πρόσφατο διάστημα πολλών καλλιτεχνών που με υπερβάλλοντα ζήλο και αφορισμούς προσπαθούν να δηλώσουν παρόντες είτε με τον ένα τρόπο είτε με τον άλλο διαγράφοντας την αδικαιολόγητη σιωπή του πρότερου βίου τους. Βουβοί και άβουλοι όπως λέει και ο ποιητής όλα τα χρόνια κρατούσαν σταθερή πολιτική ουδετερότητας ενδιαφερόμενοι μόνον για το καλλιτεχνικό τους έργο αποφεύγοντας να εκτεθούν και να κάνουν όποια δήλωση θα τους κατέτασσε εκτός του mainstream καλλιτεχνικού στρατοπέδου. Αυτή η στάση του επιτήδειου ουδέτερου δείχνει την εγωιστική πλευρά και δεν είναι τίποτα άλλο από μικρόψυχη και ποταπή. Έτσι η σιωπή είναι μονόδρομος στο δόγμα του ωχ αδελφισμού.

Ο κάθε λογικός άνθρωπος μπορεί να παρατηρήσει ότι απέναντι στο στρατόπεδο των υπερασπιστών της παγκοσμιοποίησης σηκώνουν ανάστημα ελάχιστοι. Σε αυτούς τους ελάχιστους, θεωρώντας δεδομένη την θέση ότι ο δημιουργός οφείλει να έχει πολιτική πρόταση αφού ο  ακροατές, οι καλλιτέχνες και οι πολιτικές εξελίξεις δεν μπορεί κανείς παρά να βγάλει το καπέλο μπροστά στον John Schaffer για το θάρρος της γνώμης τους.

Όρθιοι βεβαίως μπροστά σε όσους στάθηκαν με το κεφάλι ψηλά κρατώντας αξιοπρεπή στάση και υποστήριξαν αυτό που πίστευαν είτε συμφωνούσε το φιλοθέαμον κοινό είτε διαφωνούσε πληρώνοντας προσωπικό και επαγγελματικό κόστος.


13 σχόλια:

  1. Έτσι ακριβώς είναι. Όποιος έχει ασχοληθεί με τη συνομοταξία των Θολοκουλτουριάρηδων, ένεκα καλλιτεχνικής δημιουργίας, μπορεί να καταλάβει τί σημαίνει να δηλώνεις εθνικιστής σ' αυτό το χώρο.
    Να προβάλλετε ανθρώπους των Τεχνών που είναι αποδεδειγμένα εθνικιστες-πατριωτες. Στο χώρο του πολιτισμού επικρατούν κατά κράτος οι ψυχοπαθείς εθνομηδενιστές και οι εκφυλισμένοι φιλελεύθεροι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Στην Ελλάδα τα πράγματα είναι έτσι όπως τα γράφει ο Κωνσταντίνος. Με την διευκρίνηση ότι η ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς δεν βασίστηκε απλά στην απουσία της Δεξιάς από το πολιτιστικό στερέωμα. Οι Δεξιοί, προσαρμοσμένοι πάντα στις νόρμες του αστικού φιλελευθερισμού, εκφράστηκαν μέσα από την "mainstream" κουλτούρα (την λαϊκή μουσική των νυκτερινών κέντρων, την μουσική των night clubs) και από τις τάσεις της μαζικής κουλτούρας. Μπορεί να μην υπήρχε ισχυρό στίγμα Δεξιάς κουλτούρας. Ο αστικός κόσμος χρειαζόταν απλά την υποταγή της μαζικής κουλτούρας στις νόρμες του και οι Δεξιοί έγιναν μέρος αυτής της συνθήκης.

    Το πρόβλημα ήταν η απουσία της εθνικιστικής φωνής από το ελληνικό πολιτιστικό γίγνεσθαι. Για αυτή την απουσία γνωρίζουμε όλοι ποιοι φέρουν ευθύνη τόσα χρόνια.

    Στο εξωτερικό πάντως τα τελευταία χρόνια τα πράγματα έχουν διαφοροποιηθεί ελαφρά. Μην ξεχνάμε τον Johny Rotten των Sex Pistols, που τοποθετήθηκε κατά του φιλελευθερισμού και υπέρ του Brexit. Υπέρ του Brexit και ο Jagger. Υπέρ του Τραμπ ήταν και οι Kid Rock, Ted Nuggent, Gene Simmons και πολλοί ακόμη.

    Ακόμη καλύτερα, οι Phil Anselmo και Chris Holmes είχαν εκφράσει όχι φιλοτραμπικές αλλά καθαρά εθνικιστικές απόψεις στο παρελθόν.

    Το θέμα λοιπόν δεν είναι μόνο η βολική σιωπή πολλών καλλιτεχνών που περιγράφει πολύ σωστά ο αρθρογράφος. Το θέμα είναι και η ταυτόχρονη έλλειψη δομών του εθνικιστικού χώρου που θα μπορούσαν να υποδεχτούν και να αναδείξουν τις όποιες εθνικιστικές πρωτοβουλίες καλλιτεχνών. Ας μην ξεχνάμε και την ηθοποιό Ελένη Λιάσκα που τόλμησε να εκφράσει πατριωτικές θέσεις. Το σύστημα την εξαφάνισε.

    Υπάρχει κάποιο δίκτυο δημοσιογραφικό, εκδοτικό κλπ. να στηρίξει όσους καλλιτέχνες τολμούν; Ένας καλλιτέχνης που η αριστερά είχε οικειοποιηθεί με το έτσι θέλω, ο Rotten, τόλμησε να μιλήσει δημόσια ως πατριώτης. Αντί να το κάνουμε σημαία ως "χώρος", ελάχιστοι ασχολήθηκαν (δεν θα πω ποιοι, γιατί θα κατηγορηθώ πάλι ότι "λιβανίζω" τη συλλογικότητα στην οποία εντάσσομαι). Φανταστείτε τι θα έκαναν οι πάσης φύσεως αντιφασίστες μέσω των επικοινωνιακών τους μηχανισμών αν συνέβαινε κάτι αντίστροφο (π.χ αν ο Varg ή ο Alain Delon αποκήρυτταν τον εθνικισμό).

    Μην το ξεχνάμε αυτό. Δεν μας λείπουν μόνο οι φωνές των καλλιτεχνών. Μας λείπουν σοβαροί και αληθινοί εθνικιστές δημοσιογράφοι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εθνικιστές δημοσιογράφοι;;; Ούτε για αστείο φίλε...
      Διαδικτυακοί χώροι σοβαρής αντιπληροφόρησης χρειάζονται χωρίς ζητωπατριωτικές κορώνες. Αλλά ποιος θα στηρίξει οικονομικά τέτοια εγχειρήματα; Εθνικιστές οικονομικά ευκατάστατοι, υπάρχουν σήμερα;

      Διαγραφή
    2. Το ίδιο λέμε στην ουσία. Χρησιμοποιώ τη λέξη "δημοσιογράφος" με την ουσιαστική της έννοια. Μόνο με το διαδίκτυο δεν μπορεί να στηριχτεί ένας πολιτικός χώρος. Αν κοπεί το ρεύμα σβήνει και ο ηλεκτρονικός πολιτισμός. Χρειαζόμαστε και τα έντυπα (και το intrnet δεν διαφωνώ). Σήμερα με τις νέες τεχνικές εκτύπωσης δεν είναι τόσο ακριβές οι εκδόσεις.

      Ικανός αριθμός σοβαρών προσώπων μας λείπει. Στις τέχνες, στη δημοσιογραφία στην πολιτική δράση. Παντού, γενικά.

      Διαγραφή
  3. Ανώνυμος17/1/21 12:15 π.μ.

    Για σταθείτε ρε παιδιά. Στην Ελλάδα οι καραγκιόζηδες της άκρας δεξιάς θα τους βρίσουν τους ροκάδες αν μιλήσουν υπέρ του εθνικισμού. Ξεχνάτε τι έγινε με τη συναυλία συγκροτήματος στην Πάτρα; Τους βγάλανε σατανιστες τους ανθρώπους. Η Ουρανία έβγαινε στα κανάλια με μπλούζες συγκροτήματων και οι κομματάρχες του μπαμπά της ακυρωναν τις συναυλίες τους, κάνοντας τους μπροστάρηδες των παπάδων που ψήφιζαν Νέα Δημοκρατία.
    Ο μακαρίτης ο Χάρυ Κλυν θα έκανε τρελές σάτιρες αν ζούσε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ανώνυμος17/1/21 4:46 μ.μ.

      Και αυτοί που υπαινίσσεσαι, δηλώνουν κατά του εθνικισμού, λέγοντας (εδώ γελάμε) ότι η μέταλ δεν έχει σχέση με τον Εθνικισμό.Το είχε αναδείξει το θέμα ο Μ.Κ με μια συνέντευξη πριν λίγο καιρό.

      Διαγραφή
    2. Ανώνυμος18/1/21 11:41 π.μ.

      Σύμφωνοι. όμως και η στάση της συμπαιγνίας των κομματαρχών-κληρικών στράφηκε συνολικά κατά του χέβυ μέταλ. Όχι μόνο κατά του συγκεκριμένου συγκροτήματος. Την ίδια ώρα που γνωστά στελέχη του ήταν μέλη μέταλ συγκροτημάτων. Ιδεολογικό χάος ενός κόμματος της αρπαχτής? Υποταγή στην αστική νοοτροπία της δεξιάς? Τι να πρωτοσκεφτεί κανείς

      Διαγραφή
    3. Ανώνυμος18/1/21 3:12 μ.μ.

      Υπήρχαν βάσιμες μαρτυρίες ότι οι Rotting Christ είχαν εκφράσει ένα παγανο-πατριωτικό ύφος κάπου στα 2011 (εποχή μνημονίων, αγανακτισμένων κλπ). Όχι ότι μου λέει κάτι αυτό ιδεολογικά. Πάντως αντιφάδες δεν ήταν. Οι αντιφάδες είχαν αρχίσει να τους περιμένουν στη γωνία εκείνη την εποχή επειδή υπήρχαν οι σχετικές διαρροές για τον πατριωτισμό τους. Είχαν πετάξει οι αντιφάδες κάτι μπηχτές στα σάιτ τους. Ετοίμαζαν το έδαφος για ένα πογκρόμ εναντίον τους όπως εκείνο που οργάνωσαν κατά των ιδιοκτητών συναυλιακού χώρου αργότερα. Όμως οι R.C. ήταν μεγάλο brand name. Είχαν ανθρώπους στην πιάτσα. Όταν κατάλαβαν τι ερχόταν άρχισαν τις κωλοτούμπες. Όχι ότι έγιναν αντιφάδες. Απλά το παίζανε απολιτίκ και συνεργάστηκαν δισκογραφικά με αντιφασιστικά συγκροτήματα. Μέχρι που άρχισαν να τους χτυπάνε οι ακροδεξιοί.
      Τότε το γυρίσανε στο καλαματιανό και αρχίσανε τις διεθνιστικές κολεγιές. Μπορεί να είναι εμποράκια. Έχουν πάντως και ένα δίκιο. Που να βασιστεί ένα ελληνικό συγκρότημα όταν το στοχοποιήσουν οι αντιφάδες? Ούτε στούντιο να ηχογραφήσει δε θα βρει. Οι ξεφτίλες ακροδεξιοί έβαλαν και σ' αυτό το χεράκι τους

      Διαγραφή
    4. Ανώνυμος18/1/21 8:35 μ.μ.

      Να θυμηθούμε τον "πατριάρχη" που κάποτε έλεγε στο κανάλι του Καρατζαφέρη ότι όσοι ακούνε rock είναι "αλήται".

      Διαγραφή
  4. Ανώνυμος18/1/21 5:19 μ.μ.

    Οι Rotting Christ ξεκινησαν απο ΚΚΕ-ΜΛ και φανατικοί τουρκοφιλοι (με επίσημο fan club στην Τουρκια), μετα σε καποια φάση πηγαν να πουλησουν "Πατριωτισμό" με τραγούδια για Αρχαία Ελλάδα, Σμύρνη κλπ Και τωρα παίζουν συναυλίες για τους "προσφυγες" στη Μόρια κλπ Κοινώς οπως μουσικά (ξεκινησαν grind, το γυρισαν στο black metal οταν μυρίστηκαν ψητο, μετα οταν ειδαν οτι group τυπου Moonspell εχουν πέραση μεταπήδησαν στο "gothic metal"και παει λέγοντας....) έτσι και "ιδεολογικα" οι ανθρωποι ειναι ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΔΕΣ και ΓΥΡΟΛΟΓΟΙ του χειριστου είδους. Οποτε μην σπαταλατε χρόνο με κοπριες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ανώνυμος19/1/21 1:10 μ.μ.

    Ποιος τους χέζει τους Rotting Christ. Το θέμα δεν είναι αν υπάρχουν μουσικοί που θα υποστηρίξουν τις ιδέες μας. Έστω και λίγοι υπάρχουν. Το θέμα είναι αν έχει ο χώρος δύναμη να τους υποστηρίξει για να ξεθαρρέψουν και άλλοι. Εκεί πάσχουμε συναγωνιστές. Δεν έχουμε δύναμη να στηρίξουμε όποιον έχει το θάρρος της γνώμης. Αφού δεν έχουμε αυτή τη δύναμη χαιρετίστε μου τον πλάτανο.

    Μη μου πει κανείς ότι φταίνε για αυτή την κατάσταση οι ελεεινοί εθνικιστοπατέρες της γενιάς του πολυτεχνείου. Θυμάμαι πως αντιμετώπισαν το ροκ και το μέταλ όλοι τους. Τώρα τι γίνετε. Αυτό με απασχολεί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Σπασίκλας20/1/21 12:28 μ.μ.

    Αν γράψω ένα ειρωνικό σχόλιο για τη δράση της Ουρανίας και των φίλων της έξω από το κλειστό λόγω covid19 Πάντειο θα θεωρηθεί εκτός θέματος;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι, καλό είναι να τηρούμε τους κανόνες στα σχόλια.

      Διαγραφή

Για να επικοινωνήσετε άμεσα με την συντακτική ομάδα μας καθώς και για συνεργασία στην αρθρογραφία, νέες κυκλοφορίες βιβλίων και περιοδικών, ενημέρωση σχετικά με νέα ιστολόγια, απορίες, διαφωνίες, μουσικά νέα ή labels, ομιλίες και εκδηλώσεις, προτάσεις στην ηλεκτρονική μας διεύθυνση: blackmilitiagr@gmail.com

Η συντακτική ομάδα δημοσιεύει άμεσα κάθε σχόλιο. Ωστόσο δεν υιοθετούμε τις απόψεις αυτές καθώς εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή.

Σχόλια με ύβρεις διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.

Ο κάθε αναγνώστης μπορεί να εντοπίζει τη θεματική περιοχή που τον ενδιαφέρει από το πλαίσιο δεξιά του ιστολογίου που αναγράφονται στο μενού αρχειοθέτησης ιστολογίου.

Οι διαχειριστές δεν πρόκειται να απαντήσουν σε υβριστικά ή προβοκατόρικα σχόλια ή σε ερωτήσεις που οι απαντήσεις δόθηκαν ή θα δοθούν σε άρθρα της.

Απαντήσεις θα υπάρξουν μόνο αν κριθεί απαραίτητο αναλόγως την περίπτωση και σύμφωνα με τους κανόνες λειτουργίας στην ενότητα «Μια υπενθύμιση προς τους αναγνώστες» που θα πρέπει να διαβαστεί ΠΡΩΤΑ πριν υπάρξει επικοινωνία.

Τα σχόλια που θα είναι άσχετα με την κύρια ανάρτηση θα διαγράφονται πλην εξαιρέσεων.

Σχόλια που θα προσπαθούν να δώσουν πληροφορίες σε ιδεολογικούς εχθρούς και στο ανθελληνικό κράτος θα διαγράφονται επίσης.

Σχόλια που θα είναι σε ευγενικά πλαίσια ακόμη και αυτά με αυστηρή κριτική προς την συντακτική ομάδα ή άλλες αυτόνομες και ανένταχτες ομάδες και πολιτικές κινήσεις θα εγκρίνονται αν αυτά συνεισφέρουν στην ενδυνάμωση της κινηματικής δυναμικής.

Τα σχόλια σας να είναι MONO σχετικά με το θέμα, περιεκτικά και ευπρεπή.

Για την καλύτερη επικοινωνία δώστε κάποιο όνομα ή ψευδώνυμο. Διαφημιστικά σχόλια ΔΕΝ δημοσιεύονται.

Επειδή ΔΕΝ υπάρχει η δυνατότητα διόρθωσης του σχολίου σας παρακαλούμε μετά την τελική σύνταξή του να ελέγχεται.

Προτιμάτε την ελληνική γραφή κι όχι την λατινική (κοινώς greeklish). Πολύ σημαντικό είναι να κρατάτε προσωρινό αντίγραφο του σχολίου σας ειδικά όταν είναι εκτενές διότι ενδέχεται να μην γίνει δεκτό από την Google (λόγω μεγέθους) και θα παραστεί η ανάγκη να το σπάσετε σε δύο ή περισσότερα.

Το σχόλιο σας θα δημοσιευθεί, μετά από έγκριση των διαχειριστών. Υβριστικά, ειρωνικά, συκοφαντικά, μη ευπρεπή και προπαγανδιστικά σχόλια θα διαγράφονται ή ΔΕΝ θα δημοσιεύονται.

Οι αναρτήσεις δεν είναι απαραίτητο να εκπροσωπούν το σύνολο της συντακτικής ομάδας.

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση των άρθρων με μόνη προϋπόθεση να υπάρχει αναφορά στην πηγή.