Πίνακες του ζωγράφου Γιάννη Γίγα. Οι εννέα απαγχονισθέντες της ΕΟΚΑ (αριστερά) και οι εν Ιρλανδία δέκα μάρτυρες του IRA (δεξιά)
Μαύρες Φλόγες - podcast#5 με τον Κωνσταντίνο Στυλιανού (Εθνικοί αγώνες & 1η Απριλίου 1955)
Πίνακες του ζωγράφου Γιάννη Γίγα. Οι εννέα απαγχονισθέντες της ΕΟΚΑ (αριστερά) και οι εν Ιρλανδία δέκα μάρτυρες του IRA (δεξιά)
Η τελευταία συνέντευξη που παραχώρησε ο Στρατηγός Γεώργιος Γρίβας «Διγενής» στο γερμανικό περιοδικό «Der Spiegel» την 5η Νοεμβρίου 1973, λίγο πριν τον θάνατο του (.pdf)
Με αφορμή την 1η Απριλίου 1955, ημερομηνία εκκίνησης
του εθνικιστικού αντάρτικου ενάντια στους
Άγγλους αντιφασίστες, η συντακτική μας ομάδα αναδημοσιεύει σήμερα την τελευταία
συνέντευξη που παραχώρησε ο Στρατηγός Γεώργιος Γρίβας «Διγενής» στο γερμανικό
περιοδικό «Der
Spiegel» την
5η Νοεμβρίου 1973, λίγο πριν τον θάνατο του.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Ελεύθερος Κόσμος» την 3η
Απριλίου του 2011. Μπορείτε να πατήσετε πάνω στις εικόνες ή να την κατεβάσετε
σε μορφή αρχείου .pdf
εδώ…
Ο άνθρωπος που πολέμησε σε όλα τα πεδία των μαχών μέχρι που ηττήθηκε από τον Χάροντα στο κρησφύγετο του στην Λεμεσό, ο πολέμαρχος που δεν έβγαλε ποτέ την στολή και δεν φοβήθηκε τις αντιξοότητες, ο στρατιωτικός που θέλησε την Ένωση της ιδιαίτερης πατρίδας του με την μητέρα Ελλάδα και έμεινε να παλεύει έως το τέλος παρά το γεγονός ότι δέχτηκε ελάχιστη βοήθεια, ο αντάρτης που αρνήθηκε να σεβαστεί το μελάνι της προδοσίας, σε αυτές τις γραμμές αποκαλύπτει το σκεπτικό του και δίνει απαντήσεις προς όλες τις κατευθύνσεις.
Lotta Di Popolo. (Λαϊκός Αγώνας). Από τον Έβολα στο Μάο: Ένα βιβλίο για τους νεαρούς νεοφασίστες στις δεκαετίες του 1960 και του 1970
Εισαγωγικό σημείωμα: Η γη της Ρώμης που μορφοποίησε τον
Επαναστατικό Φασισμό δεν έπαψε να παράγει την αναγκαία σύνθεση ακόμη και μετά
την ήττα του πολέμου. Κάποιες ομάδες και κινήσεις των νεοφασιστών δεν φοβήθηκαν
να δοκιμάσουν να πορευτούν σε ιδεολογικές ατραπούς που φαινομενικά ήταν
δύσβατες ή δυσδιάκριτες αλλά στην πράξη τις έφερναν ακόμη πιο κοντά στον στόχο
που δεν ήταν άλλος από την αποτελεσματική πολεμική ενάντια στον εχθρό.
Οι «nazi-maoists» ήταν αυτοί οι «αιρετικοί» που ονειρεύονταν μια κολεκτιβιστική Πολιτεία την οποία ανακάλυπταν
και στο έργο του Πλάτωνα, επιθυμούσαν την συμμαχία με την «άκρα αριστερά» που
πολεμούσε με κάθε τρόπο το Ισραήλ και έκαναν αυστηρή κριτική στις συμβιβασμένες ηγεσίες των
ακροδεξιών που ποδηγετούσαν τους κομματικούς μηχανισμούς.
Η αποδοχή της κοινής συμπαράταξης ενός «τριτοδρομικού»
Ισλαμισμού μαζί με τους μύθους και την παράδοση του παγανισμού, την κληρονομιά
των Εθνικοσοσιαλιστών και των Φασιστών σε συνάρτηση με την μεθοδολογία του Μαοϊκού
Λαϊκού Στρατού που θύμιζε τον αγροτοφασισμό του 1919 ήταν το κύριο ιδεολογικό σχήμα που έμοιαζε αλλόκοτο ή γοητευτικό και σίγουρα ριζοσπαστικό.
Οι ιδέες του Ιρανού Khomeini μαζί
με τα γραπτά των Julius
Evola, Horia Sima, Corneliu Codreanu, Robert Brasillach, Rene Guenon, Frithof Schuon, είναι τα κομμάτια του νέου παζλ του «Ιερού
Πολέμου» που παίρνει σάρκα και οστά σε ολόκληρο τον πλανήτη ενάντια στην εκφυλισμένη Δύση και τον Διεθνή Σιωνισμό .
Εμβληματική μορφή της εν λόγω τάσης ο αντάρτης πόλης και φυλετιστής Franco Freda ενώ δεν μπορεί να μην αναφερθεί και το Ελληνικό φοιτητικό ΕΣΕΣΙ στα σπλάχνα του οποίου αναπτύχθηκε η εθνικοεπαναστατική σκέψη με πρωτοβουλία του συναγωνιστή Βεντούρη.
Μετάφραση: Κωνσταντίνος
Μποβιάτσος & Τίτος
Lotta Di Popolo. (Λαϊκός Αγώνας). Από τον Έβολα στο
Μάο: Ένα βιβλίο για τους νεαρούς νεοφασιστές στις δεκαετίες του 1960 και του
1970
Ένα βιβλίο του Alfredo Villano. Μια διαυγής και κατά κάποιο τρόπο διευκρινιστική ανάλυση. Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο Il Secolo d'Italia τις τελευταίες ημέρες, το οποίο δημοσιεύουμε πλήρως. Άνοιξε επίσης τη συζήτηση για το ρόλο που έπαιξε το αρχιπέλαγος των ομάδων και των κινημάτων που περιστράφηκαν γύρω από τον εξωκοινοβουλευτικό χώρο της ακροδεξιάς εκείνα τα χρόνια. Μαθαίνουμε για να καταλάβουμε και να κατανοήσουμε.
Όχι μόνο η ιστορία του MSI (Ιταλικό Κοινωνικό Κίνημα) και οι πολλαπλές ψυχές του αποτέλεσαν αντικείμενο, πρόσφατα, μελετών και ιδεών. Διερευνώνται επίσης πρωτοβουλίες, ομάδες και έργα φαινομενικά μειονοτικά, αλλά που κατάφεραν να επιδράσουν καταλυτικά ως προς την ενέργεια και τον ενθουσιασμό, αφήνοντας πίσω τους ένα ετερογενές αιρετικό φορτίο.
Αυτή είναι η περίπτωση της μελέτης του Alfredo Villano
(Από τον Έβολα στον Μάο. Η ριζοσπαστική δεξιά από τον νεοφασισμό στους Ναζί-Μαοϊστές,
Luni Editore,
Μιλάνο, σελίδες 384) που εστιάζει στην εξέλιξη του νεολαιΐστικου νεοφασισμού που
οδήγησε, από τη δεκαετία του 1950 και μετά, στο σχηματισμό αντικαθεστωτικών κινήσεων σχετικά με τη γραμμή εισαγωγής στα θεσμικά όργανα (στμ. "εκ των
έσω") που υποστήριζε το MSI: η Εθνική Αριστερά και η Νέα Τάξη, η Νέα
Ευρώπη και επίσης το κίνημα του Randolfo Pacciardi, Nuova Repubblica (Νέα
Πολιτεία) με την νεολαιΐστικη οργάνωση του Primula Goliardica.
Αλλά ειδικότερα, το βιβλίο του Alfredo Villano εξετάζει
την προέλευση και τις πολιτικές φιλοδοξίες της Lotta di Popolo (Λαϊκός Αγώνας),
ένα φαινόμενο που κατά την γνώμη του συγγραφέα ήταν ο δείκτης «της ενεργητικής
ιδεολογικής αντίδρασης, ριζοσπαστικής υφής, προς έναν νεοφασισμό που
εξακολουθούσε να είναι επιρρεπής σε νοσταλγικές εκτροπές».
Αυτό που σκόπευε να δημιουργήσει η Lotta di Popolo,
επίσης βάσει μιας έντονης κριτικής για την αντιδραστική στάση που ανέλαβε το
MSI έναντι του 1968 (στο εξώφυλλο του βιβλίου, δεν προκαλεί έκπληξη, υπάρχουν
οι συγκρούσεις του Valle Giulia), ήταν μια δύναμη ικανή να ενώσει στον αγώνα
«όλα τα άτομα που δεν έχουν ακόμη ενσωματωθεί στο παραγωγικό-καταναλωτικό
σύστημα»: οι επαναστατικές μειονότητες του βιομηχανικού προλεταριάτου, μαθητές,
αγρότες και μη οργανικοί διανοούμενοι. Σε αυτό το πλαίσιο, η Lotta di Popolo
ανέπτυξε επίσης μια σειρά εγγράφων για την υποστήριξη των
εθνικο-απελευθερωτικών κινημάτων, εξετάζοντας με συμπάθεια τον Παλαιστινιακό
και τον Ιρλανδικό λαό.
Ανάμεσα στα προκριματικά σημεία του πρότζεκτ της Lotta di Popolo υπήρχε πάνω απ' όλα η «ευρωπαϊκή κεντρικότητα» ενάντια στους ιμπεριαλισμούς, προϋπόθεση βάσει της οποίας επιτεύχθηκε η συμβολή της Lotta di Popolo στο Ιταλικό γκρουπ της Giovane Europa.
Το πρότζεκτ, ωστόσο, με το εξωσυστημικό του κάλεσμα
(ούτε το κόκκινο μέτωπο ούτε η αντίδραση ήταν ένα από τα συνθήματα) και έξω από
τις κλασικές αντιθέσεις δεξιάς - αριστεράς και φασισμού - αντιφασισμού,
προοριζόταν να αντιπροσωπεύσει πάνω απ' όλα μια λεκάνη ιδεών και πολιτιστικών
αναφορών, χωρίς όμως να καταφέρει να εδραιωθεί και να δομηθεί βαθιά στο έδαφος.
Μια λεκάνη που προσέλκυσε εκφραστές όπως ο Paolo
Signorelli, και κινήσεις όπως η Terza Posizione (Τρίτη Θέση), βοηθώντας να
δοθεί ουσία σε αυτήν την τάση του «φαίο-κόκκινου κοινοτισμού» που εξακολουθεί
μέχρι και σήμερα να υποστηρίζεται από μερικές εφημερίδες και περιοδικά, όπως το
Rinascita του Ugo Gaudenzi και τα περιοδικά Ευρασία και Orion των Claudio
Mutti και Maurizio Murelli αντίστοιχα.
Γιατί όμως να μελετήσουμε σε βάθος το φαινόμενο Lotta
di Popolo σήμερα; "Επειδή - απαντά ο συγγραφέας Alfredo Villano - κανείς
δεν το είχε κάνει στο παρελθόν και η Lotta di Popolo επηρέασε πολύ τους
ριζοσπαστικούς κύκλους της δεκαετίας του '70''.
Υπάρχει ένα αντικειμενικό ενδιαφέρον για τη μελέτη
αυτού του ρεύματος σκέψης το οποίο, ξεκινώντας από το MSI, καθιστά τον αντισυστημικό αγώνα το στοιχείο ταυτοποίησης
και πήξης πέρα από τα κλασικά σχήματα του νεοφασισμού.
Εξ ου και ο τίτλος: από τον Έβολα, συγγραφέα cult των
παραδοσιοκρατών της δεκαετίας του 1950, περνάει στην συμπάθεια κυριολεκτικά
ακόμα και για τον Μάο, κατά ένα πολιτικό ερμηνευτικό κλειδί του τι κινείται στο
παρόν που δεν εξαρτάται πλέον από τη νοσταλγία.
Η "Εθνική Αριστερά" και η "Νέα
Τάξη", η "Νέα Πολιτεία" του Pacciardi και τα αγόρια του από την
Primula Goliardica: ποιο είναι το κόκκινο νήμα που ενώνει ομάδες τόσο
διαφορετικές όσον αφορά το ξεπήδημα και την ιδεολογική προέλευση, τις
εμπνεύσεις και τις φιλοδοξίες;
Εάν στη δεκαετία του πενήντα αυτή η εξεγερτικότητα αγκαλιάζει αναπόφευκτα τις κοινωνικές ρίζες του Φασισμού και του RSI (Ιταλική Κοινωνική Πολιτεία) ή ο πνευματισμός εβολιανής υφής, προκαλώντας προοπτικές και λύσεις που ενώνονται από έναν ισχυρό "αδιαλλαξισμό" προς την πολιτική γραμμή της "Φλόγας", η δεκαετία του εξήντα δεν οδηγεί απαραίτητα σε παρόμοια συμπεράσματα και εξόδους της ίδιας φύσης. Τα θέματα της εξωτερικής πολιτικής διαιρούν και φλέγουν τους νέους εξτρεμιστές οι οποίοι, ξεκινώντας από τους αντιϊμπεριαλιστικούς προβληματισμούς σε ένα ευρωπαϊκό πλαίσιο του Jean Thiriart και της Νέας Ευρώπης του, ξεκινούν και με κάποιο τρόπο συνεχίζουν έναν πολιτικο-πολιτισμικό δρόμο ο οποίος, περνώντας από την εμπειρία της Primula Goliardica, την ομάδα νέων της Nuova Repubblica, θα οδηγήσει στη γέννηση του πιο αμφιλεγόμενου κινήματος της φοιτητικής διαμαρτυρίας: την Lotta di Popolo.
Είναι σε μεγάλο βαθμό νέοι από τις τάξεις της δεξιάς
εξεγερτικότητας που, με σκοπό να ξεπεράσουν την αντιπαλότητα φασισμού - αντιφασισμού,
προσελκύθησαν από την αντι-κομματοκρατική και προεδρική μάχη του κινήματος
επικεφαλής του οποίου ήταν ο
αντιφασίστας Randolfo Pacciardi. Ο Pacciardi επικεντρώνεται έντονα στους
νέους γενικά, αλλά κυρίως σε εκείνους της Primula ώστε να είναι σε θέση να
αποδείξει την δύναμη και την ζωτικότητα του κινήματος του. Ανάμεσα τους, πολλοί
δεν αναγνωρίζουν τους εαυτούς τους στις ατλαντικές και φιλοισραηλινές θέσεις
του ηγέτη του κινήματος και θα εισχωρήσουν βαθειά στη φοιτητική διαμαρτυρία
μέχρι και την Valle Giulia. Αυτή η ομάδα, της οποίας η γένεση δεν μπορεί να
διαχωριστεί από την εμπειρία του Φοιτητικού Κινήματος της Νομικής της Ρώμης,
από μια αντι-αστική και αντι-ιμπεριαλιστική οπτική, θα αναπτύξει ένα πρωτότυπο
μείγμα ιδεών κατά το οποία η Ευρώπη θα γίνει ο φάρος των εθνικο-απελευθερωτικών
κινημάτων και οι απόλυτοι εχθροί είναι η ΕΣΣΔ, οι ΗΠΑ και οι πιστοί τους
σύμμαχοι όπως το Ισραήλ.
Είναι ο λαός που ξεσπά στη σκηνή και γίνεται άξονας της
ιστορίας και της αλλαγής αυτής: οι «Ναζί-Μαοϊκοί» της PLO, στην τολμηρή τους
επεξεργασία ενός βαθιά αντι-αστικού στιλ, που προκαλούν, αναθεωρώντας και
διορθώνοντας, θέματα ήδη αγαπητά τον εθνικό σοσιαλισμό, και να θυμηθούμε το
γεωπολιτικό όραμα της Νέας Ευρώπης, το οποίο δεν μπορεί να αγνοήσει την
αντισυστημική εμπειρία της Primula που σχημάτισε ένα πολιτιστικό και αξιακό
φορτίο το οποίο, αφού ακούστηκε για χρόνια σε εγκάρσια μεταξύ τους
περιβάλλοντα, ακόμα και σήμερα, κερδίζει χώρο σε σημαντικές κινήσεις, περιοδικά
και εφημερίδες
Ο συγγραφέας:
Ο Alfredo Villano, ο οποίος αποφοίτησε στην Πίζα με
διατριβή πάνω στις ρίζες του Ιταλικού Κοινωνικού Κινήματος, δημοσίευσε το «Η
τελευταία Μαύρη Λεγεώνα» το 2008. Το κίνημα Ordine Nuovo (Νέα Τάξη) μεταξύ
παράδοσης και επανάστασης (1954-1973), η πρώτη ανάλυση του ακροδεξιού κινήματος
Νέα Τάξη, το οποίο ακολούθησε το 2011 το Rodolfo Graziani, ένας Φασιστής που
αμφισβητήθηκε. Η δύσκολη σχέση με το MSI (Ιταλικό Κοινωνικό Κίνημα), οι
φευγαλέες επαφές με το PCI (ΚΚΙ), η εξέλιξη του «μαύρου» μαχητισμού
(1947-1962). Το 2015 είναι ο συγγραφέας μιας έκθεσης με τίτλο ''η γοητεία του
Pacciardi για τους νεαρούς νεοφασιστές''.
Για μια θετική κριτική: βιβλίο μάχης του Dominique Venner
Μπορεί ένα βιβλίο που γράφτηκε στις αρχές της δεκαετίας του 60', να μιλήσει στον αναγνώστη του σήμερα; Μπορεί ένα βιβλίο 153 μικρών σελίδων να αποτελέσει εγχειρίδιο εθνικιστική δράσης; Μπορεί το πόνημα ενός διανοουμένου να είναι συνάμα ένα κάλεσμα σε πολιτική μάχη; Όταν το βιβλίο είναι το "Για μια θετική Κριτική" και συγγραφέας του είναι ο Dominique Venner, η απάντηση στα προηγούμενα ερωτήματα είναι, φυσικά και ναι. Τον συγγραφέα, τον έμαθε η παγκόσμια κοινή γνώμη από την αυτοχειρία του στην Παναγία των Παρισίων, πράξη συνειδητής πολιτικής διαμαρτυρίας για τον εποικισμό από αλλόφυλους και την γενικότερη παρακμή της Ευρώπης.
Οι Εθνικιστές τον γνωρίζουν επίσης από τα πολλά βιβλία του, πολιτικού και ιστορικού περιεχομένου. Στην Ελλάδα, είχε εκδοθεί μέχρι σήμερα, το υπέροχο "Ο Λευκός ήλιος των ηττημένων", με θέμα την ιστορία του Αμερικανικού Νότου. Όμως, το "Για μια θετική κριτική", που τυπώθηκε πρόσφατα από την Fatria Zentropa, δεν περιλαμβάνεται στα συνήθη βιβλία του Venner. Είναι ένα κάλεσμα μάχης, ένα μήνυμα εθνικιστικής αντίδρασης και τρόπος μάχης συνάμα. Κείμενο οργισμένο, γραμμένο στην φυλακή όπου εξέτισε διετή ποινή ο συγγραφέας για την συμμετοχή του στον OAS, ξεπερνά τον χρόνο, τον χώρο και έρχεται να δώσει ένα ράπισμα στο εθνικιστικό κίνημα.
Όπως και η Γαλλία των αρχών του 60' μετά την ήττα της δράσης για την γαλλική Αλγερία, έτσι και στην Ελλάδα του 2021, ο Εθνικισμός έχει ανάγκη από ένα great reset. Η ανάγκη του διαχωρισμού από τους συστημικούς εθνικόφρονες, ο προσδιορισμός του εσωτερικού, ιδεολογικού, εχθρού ως σημαντικότερου από τον εξωτερικό. Η κριτική στην φιλελεύθερη κοινωνία των οικονομικών ελίτ και των αριστερών δεκανικιών τους. Η προτροπή της αποφυγής της λατρείας των προσωπικοτήτων και των παραγόντων του χώρου. Η αδυναμία των συμμαχιών με ευκαιριακούς ιδεολογικούς πολτούς. Η σημασία της τοπικής δράσης, της νεολαίας, της δράσης με πρωτοβουλίες και όχι εκ καθέδρας. Η καταδίκη της τρομοκρατίας, της ψευτοεπαναστατικότητας, του ιδεολογικού αναχωρητισμού.
Τέλος, η σημασία της συνεργασίας των εθνικιστικών κινημάτων της Ευρώπης έναντι του κοινού εχθρού. Όλα αυτά και πολλά ακόμα, είναι μερικές από τις θεματικές της "Κριτικής". Αν σας αγγίζουν, αν σας κάνουν να βλέπετε την πολιτική δράση και αγωνία σας σε κάτι από τα παραπάνω, όχι μόνο διαβάστε αλλά διαδώστε το βιβλίο αυτό. Αν είστε νέος στον εθνικισμό, το βιβλίο αυτό θα αποτελεί τον μπούσουλα σας. Αν σας ενοχλεί κάτι από τα παραπάνω, τότε, απλά διαβάζεται λάθος έντυπο η ιστοσελίδα.
Ο Γεώργιος Γεμιστός (Πλήθων) και η πρώιμη Εθνική αναγέννηση του Ελληνισμού
Μακαρισμένος εσύ που μελέτησες
να τον ορθώσεις απάνω στους ώμους σου
τον συντριμμένο ναό των Ελλήνων!
Του Νόμου το άγαλμα σταίνεις Κορώνα του,
στις μαρμαρένιες κολώνες του σκάλισες
τους λογισμούς των Πλωτίνων.
Γεννήθηκε στη Κωνσταντινούπολη το 1355 μ. Χ. Έκανε λαμπρές σπουδές στην
Ανδριανούπολη, όπου ασχολήθηκε ιδιαιτέρως με το έργο του Πλάτωνα. Αργότερα,
όταν οι ιδέες του άρχισαν να γίνονται στόχος κάποιων σκληροπυρηνικών του
Οικουμενικού Πατριαρχείου (που εξόντωσαν τον μαθητή του Ιουβενάλιο),
εγκαταστάθηκε με την ανοχή του φίλου του, Αυτοκράτορος Μανουήλ του Β'
Παλαιολόγου το 1400 στο Δεσποτάτο του Μυστρά, όπου ίδρυσε φιλοσοφική σχολή.
Υπήρξε ένθερμος υπερασπιστής της φυσικής και πολιτισμικής
συνέχειας του Ελληνισμού («εσμέν Έλληνες το γένος, ως η τε φωνή και η πάτριος
παιδεία μαρτυρεί»), η σκέψη του οποίου επηρέασε έντονα την ιταλική διανόηση της
εποχής και συνέβαλε στην τελική διαμόρφωση του ρεύματος που ονομάστηκε
«Αναγέννηση».
Ύπαρξη Εθνικού στρατού σήμαινε ταυτόχρονα και αφύπνιση της
Ελληνικής συνείδησης. Αυτή η αφύπνιση όμως ήταν αντίθετη στον ηδονικό
κοσμοπολιτισμό των γαιοκτημόνων, γιατί διέβλεπαν σ’ αυτήν το τέλος του μαλθακού
τους βίου, σε συνάρτηση με τον περιορισμό των άπειρων προνομίων τους.
Ουσιαστικά ο Πλήθων επιζητούσε την εξίσωση όλων των πολιτών
και την οργάνωση τους σε ένα σχήμα που αρχικώς θα εξασφάλιζε την επιβίωση του
έναντι της Οθωμανικής επιβουλής και αργότερα θα επιδίωκε να πραγματώσει το
ανώτερο πλατωνικό «Αγαθό» σύμφωνα με τις επιταγές της Πλατωνικής
φιλοσοφίας.
Μια άλλη βασική συνιστώσα της ιδεολογίας του Γεμιστού ήταν η
ανάγκη το Θεοκρατικό Βυζάντιο να αντικατασταθεί από ένα νέο κράτος με κύριο
ενοποιητικό στοιχείο του τον Ελληνικό εθνισμό και την κοινή Ελληνική καταγωγή.
Στα μάτια του Πλήθωνα, η διαμάχη μεταξύ ορθοδόξων και
καθολικών φαντάζει εντελώς αντιπαραγωγική, παρόλο που ο ίδιος θα συνταχθεί με
τους ανθενωτικούς στη διάρκεια της διάσκεψης και μάλιστα, στα 1448, θα γράψει
το έργο Περί εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος όπου απορρίπτει τις απόψεις των
Λατίνων και υποστηρίζει την ορθοδοξία. Αντιθέτως ο ισχυρότερος πολέμιος της
Ένωσης που έλαβε μέρος στην Σύνοδο ήταν ο Μάρκος Ευγενικός που αντιτάχθηκε με
σθένος στην Ένωση για λόγους καθαρά δογματικούς.
Στο 16ο κεφάλαιο του βιβλίου του, ο Μανδηλάς γράφει: «από την καρδιά της Πελοποννήσου άρχισε λοιπόν ο σοφός Πλήθων να βάζει τα θεμέλια μίας νέας μεταρρύθμισης, όχι για την ανάκαμψη της πάλαι ποτέ κραταιάς αυτοκρατορίας των Βυζαντινών, αλλά μόνο για την δημιουργία των προϋποθέσεων ενός εντελώς καινούργιου ξεκινήματος του Ελληνισμού μέσα στον ίδιο τον γεωγραφικό χώρο της Κλασικής Ελλάδος. Ο φιλοσοφικός του λόγος φιλοδοξούσε ν'; αντικαταστήσει τον κυρίαρχο Χριστιανισμό και να οδηγήσει στην ανάσταση του παλιού, αρχαίου, εθνικού μεγαλείου των Ελλήνων. Απογοητευμένος από την ησυχαστική τάση του ανατολικού Χριστιανισμού που εκείνη την εποχή ήταν πλέον κυρίαρχη σε όλα τα επίπεδα, ο Πλήθων αναζήτησε, συνέλαβε και πρότεινε μία περισσότερο πολιτική θρησκεία, ικανή να ανασυντάξει τον κατεστραμμένο ιστό στην προετοιμασία για ένα εντελώς νέο ευνομούμενο Κράτος των Ελλήνων, σύμφωνα με τις απαιτήσεις του νέου κόσμου που τότε διαμορφωνόταν. Η ανάδειξη της σημασίας του Φυσικού Κόσμου, η θέληση για ζωή μέσα σε αυτόν και όχι στους νεφελώδεις υπερβατικούς ουρανούς, τού ήταν γνωστό ότι θα γεννούσε στις ψυχές των ανθρώπων την ανάγκη για μία διαφορετική, πολύ πιο ανθρώπινη και ελπιδοφόρα οργάνωση της επίγειας ζωής τους. Προς αυτήν λοιπόν την κατεύθυνση, η πραγμάτωση της περίφημης Πολιτείας του Πλάτωνος στα μέσα της δεύτερης χιλιετίας και στην ασφαλή σχετικά χώρα των αρχαίων Λακεδαιμονίων έγινε το μεγάλο όραμα του Γεωργίου Γεμιστού».
Το «Περί Νόμων» βιβλίο του, ένα πλήρες σχέδιο για επανελληνοποίηση της Πελοποννήσου, δυστυχώς κάηκε δημόσια μετά τον θάνατό του από τον μετέπειτα πατριάρχη Γεννάδιο Σχολάριο, καθώς θεωρήθηκε «ειδωλολατρικό» και «σατανικό» βιβλίο. Κοιτάζοντας τις συνθήκες που διέπουν σήμερα την ζωή του λαού μας, αλλά και το μέλλον του, όλοι θα συμφωνήσουμε ότι δεν προμηνύουν τίποτε ευχάριστο. Αντίθετα!!! Όπως και τότε έτσι και σήμερα, λίγες οικογένειες ελέγχουν την πολιτική, κοινωνική και οικονομική ζωή του τόπου μας, με εκπροσώπους τα ανδρείκελα που το μόνο που γνωρίζουν είναι να υπηρετούν κατά γράμμα τις επιταγές, των ξένων αφεντικών τους.
Οι προοδευτικοί και οι νεοφιλελεύθεροι του σήμερα, αντικρίζοντας το σύστημα του Πλήθωνα το κατακρίνουν χαρακτηρίζοντάς το ιδιαίτερα σκληρό, για τον «σημερινό άνθρωπο». Θα συμφωνήσουμε μαζί τους, λέγοντας ότι ο Ταΰγετος δεν γαλουχεί άλλου είδους ανθρώπους, αλλά ανθρώπους σκληρούς, τίμιους κι όχι ύπουλους και ψεύτες αρνησιπάτριδες, που εξαγοράζουν την Εθνική τους ταυτότητα με την κοσμοπολίτικη απροσωπία. Οι εχθροί του Ελληνισμού σήμερα όπως και τότε είναι παντοδύναμοι. Η φωνή του μεγάλου φιλοσόφου, ας μιλήσει στην ψυχή όλων όσων ποθούν να δουν μια Ελλάδα ελεύθερη από προστάτες και δυνάστες.
Εκ μέρους της συντακτικής ομάδας του «Μαύρου Κρίνου» και των αυτόνομων/ανένταχτων συναγωνιστών της «Τρίτης Θέσης» μια συμβολική κίνηση στην μνήμη του Γάλλου Φασιστή François Duprat (26.10.1940 – 18.03.1978): αποστολή «προπαγανδιστικού» υλικού σε 10 πόλεις της Ελλάδος.
Με την αμέριστη βοήθεια του Συναγωνιστή Κ.Τ. ο οποίος εδώ και χρόνια στηρίζει τις αυτόνομες/ανένταχτες ομάδες και κινήσεις καθώς και με την οικονομική συνδρομή των Αυτόνομων Αντιδημοκρατών της «Τρίτης Θέσης» - που προβάλλει και ενισχύει σε όλα τα επίπεδα από το 2007 η συντακτική μας ομάδα - μερικές μέρες πριν την 18η Μαρτίου εστάλησαν ΔΩΡΕΑΝ σε δεκάδες συναγωνιστές και συναγωνίστριες σε δέκα πόλεις της πατρίδας μας, φάκελοι που περιείχαν πολιτικά φυλλάδια, αφίσες, είδη ένδυσης, μουσικά και πολιτικά cd, ιδεολογικά βιβλία, μπροσούρες, αρχειακό υλικό για αναπαραγωγή καθώς και εκατοντάδες αυτοκόλλητα (ανάμεσα σε άλλα πολλά από Γαλλία) σε διαφορετικά μεγέθη και ποιότητες με διάφορα πολιτικά θέματα.
Σκοπός της συμβολικής αυτής κίνησης η άμεση ενίσχυση και ενημέρωση των νεολαίων συναγωνιστών αλλά και για να υπάρχει το ιδεολογικό μας «αποτύπωμα» σε λαϊκές γειτονιές, χώρους εργασίας, χώρους νεολαίας, σχολεία, σχολές και όπου αλλού χρειάζεται προς φρίκη των τρωκτικών της antifa αλλά και των κρατικών παλιάτσων.
Παράλληλα με αυτή την αυτόνομη πρωτοβουλία ενημερώσαμε και μέσω του διαδικτύου αυτούς που στηρίζουν τις Αντιδημοκρατικές Ιδέες με έργα και όχι με λόγια για τις δυο αυτόνομες κινήσεις αλληλεγγύης που είναι σε εξέλιξη - πάντα με την στήριξη δεκάδων αυτόνομων συναγωνιστών οι οποίοι δεν ξεχνούν όσους βρίσκονται σε δύσκολη θέση και βοηθούν από το υστέρημα τους - λόγω των διώξεων και της καθημερινότητας. Αυτή η προσπάθεια που έχει να κάνει κυρίως με χρήματα και τρόφιμα συνεχίζεται αφού οι ανάγκες είναι σημαντικές και η επιβίωση πιο δύσκολη από ποτέ. Για μια ακόμη φορά θα σταθούμε στο πλευρό τους.
Η συντακτική
ομάδα του «Μαύρου Κρίνου» και οι ανένταχτοι/αυτόνομοι συναγωνιστές της «Τρίτης
Θέσης» αφιερώνουν αυτή την συμβολική κινηματική προσπάθεια στην μνήμη του Γάλλου
Συναγωνιστή και αντισιωνιστή François Duprat ο οποίος δολοφονήθηκε άνανδρα από τους παγκόσμιους
εξουσιαστές την 18η Μάρτη του 1978 και ήταν μια από τις εμβληματικές
μορφές της «εθνικοεπαναστατικής» (NR) τάσης του κινήματος.
François Duprat: Παρών!
Εκ μέρους της συντακτικής ομάδας του «Μαύρου Κρίνου»
και αυτόνομων/ανένταχτων συναγωνιστών της «Τρίτης Θέσης»
Ένα μικρό δείγμα από φωτογραφίες που λάβαμε από τους αυτόνομους συναγωνιστές:
Σύρος
Πειραιάς
Κόρινθος
Θεσσαλονίκη
Με την συνδρομή των Αυτόνομων νεοφασιστών στάλθηκαν οι φάκελοι που είχαν ανάμεσα σε άλλα εκατοντάδες αυτοκόλλητα με διαφορετικά θέματα: παραλήφθηκαν δωρεάν από νεολαίους συναγωνιστές σε δέκα πόλεις της Ελλάδος στην μνήμη του Γάλλου συναγωνιστή ...
Μοσχάτο - Πετράλωνα - Καλλιθέα
Μνήμη Θεόφιλου Γεωργιάδη - Εγώ η Άνοιξη (ποίημα του Κωνσταντίνου Στυλιανού)
Την επιστροφή μου σου υποσχέθηκε ο Ήλιος.
Είμαι η γλυκεία Άνοιξη.
Και μέχρι εσύ να επιστρέψεις θα στείλω τα τραγούδια μου.
Θα ταξιδέψω στα λόγια των Ηρώων.
Και θα στέλνω το χώμα της πατρίδας μου.
Για αυτό ακούστε με προσεκτικά.
Συντροφιά με τον Άδη θα γκρεμίσουμε το κάστρο που φυλακίσατε
την Περσεφόνη.
Θα επιστρέψω την εποχή μου. Η Περσεφόνη με οδηγεί στην Γη
που της ανήκει. Και τότε οι άξιοι θα κερδίσουν την Κόρη.
Η Άνοιξη δεν ανήκει στους προδότες της ζωής. Ανήκει σε
ατρόμητους πολεμιστές. Αυτοί κοιτάζουν το θηρίο της καθημερινότητας στα μάτια.
Οι σιωπές τους σηκώνουν ανάστημα απέναντι στην τυραννία της λήθης που εσείς
σκορπίσατε.
Και τότε όλοι εσείς θα κρυφτείτε στις τρύπες σας γιατί η
περιφρόνηση μου θα εκδικηθεί τους χειμώνες που επιβάλατε στα αδέλφια μου.
Βάλτε καλά στο μυαλό σας την επιστροφή μου γιατί συντροφιά
με τον Ήλιο θα σκορπίσω τον Έρωτα στις ψυχές των συντρόφων μας.
Είμαι η Άνοιξη και έρχομαι για σένα.
Εις μνήμην: Κομάντο Θεόφιλος Γεωργιάδης
Η αθλιότητα του ελλαδικού παρόντος.
Πριν λίγες ημέρες ήρθε στο φως της δημοσιότητας ένα ακόμη γεγονός που αναδεικνύει την αθλιότητα του ελλαδικού παρόντος. Ο αστυνομικός - οδηγός ενός εκ των συνοδευτικών αυτοκινήτων της κυρίας Ντόρας Μπακογιάννη, (ξέρετε, χρειάζονται πολλά αυτοκίνητα οι βουλευτές), αγνοώντας τους τροχονομικούς κανονισμούς παραβίασε τις σημάνσεις και (οδηγώντας το βουλευτικό αυτοκίνητο) τράκαρε έναν νεαρό οδηγό μοτοσικλέτας, έξω από το κοινοβούλιο.
Η τραγωδία ήταν διπλή. Γιατί πέρα από την ανθρώπινη ζωή ενός
αθώου Έλληνα που χάθηκε στην άσφαλτο, η όλη συμπεριφορά του θύτη και η
συνακόλουθη διαχείριση του ζητήματος από την κυβερνητική κουστωδία της φαμίλιας
που κυβερνά τον τόπο, έκανε την φρίκη ακόμη μεγαλύτερη. Ο οδηγός αντί να
σταματήσει για να βοηθήσει τον χτυπημένο, τον αγνόησε και μπήκε με το όχημα που
οδηγούσε στην Βουλή. Μάλιστα ο τροχονόμος που βρισκόταν έξω από το κοινοβούλιο,
λειτουργώντας με το κομματικό σκεπτικό της παράταξης των
"νοικοκυραίων" και όχι βάσει του αστυνομικού καθήκοντος, έσπευσε να
διώξει και να απειλήσει τους αυτόπτες μάρτυρες, φοβούμενος το πολιτικό κόστος
που θα προκαλούσε στο κόμμα του η γνωστοποίηση του γεγονότος.
Η συμπεριφορά του δράστη, του τροχονόμου και της οικογένειας
που διαφεντεύει κράτος και δήμους απέδειξε τα εξής.
α) ότι τα στελέχη των "τριτοκοσμικών ευρωπαϊστών"
που κυβερνούν τον τόπο υπό τις οδηγίες της Μέρκελ, των Η.Π.Α, του Ισραήλ και άλλων φιλελεύθερων δυνάμεων,
νιώθουν ότι ζουν σε ένα χωράφι τους. Όποτε θέλουν τηρούν και επικαλούνται τους
νόμους, όποτε θέλουν τους παραβιάζουν. Γι αυτούς όλα επιτρέπονται. Το κόμμα
τους διοικεί μια αποικία. Και οι ζωές των ιθαγενών δεν μπορεί να έχουν την ίδια
αξία με το κομματικό προφίλ.
β) ότι όλα μπορεί να έχουν όριο. Όχι όμως η απανθρωπιά και η
προστυχιά των θιασωτών της φιλελεύθερης ιδεολογικής ηγεμονίας. Αν και αυτό
είναι κάτι γνωστό σε όσους διαβάζουν την ιστορία του 19ου και του 20ου αιώνα, η
παρατήρηση του πολιτικού παρόντος αρκεί για να μας το υπενθυμίσει.
Ο εν λόγω τύπος, που έχει το θράσος να φορά το εθνόσημο,
πόσο διαφορετικά θα είχε κριθεί απ' όσους σοβαρούς Έλληνες έχουν απομείνει αν είχε σταματήσει να
περιθάλψει και να βοηθήσει τον τραυματία; Κανείς δεν θέλει ένα τροχαίο, αλλά
δυστυχώς είναι κάτι που μπορεί να συμβεί. Πόσο ανθρώπινο και υπεύθυνο θα ήταν
αν, μόλις γινόταν το ατύχημα, σταματούσε και έσπευδε να βοηθήσει τον τραυματία;
Τι θα μπορούσε τότε να του προσάψει κανείς; Αμέλεια, απροσεξία, θάνατο εξ
αμελείας; Ναι.
Αλλά όλα αυτά, όσο τραγικά και αν είναι, μπορούν να συμβούν στον καθένα μας. Αντιθέτως ο ελεεινός πραιτοριανός δεν συμπεριφέρθηκε όπως το συναίσθημα του κάθε κανονικού ανθρώπου θα πρόσταζε. Σκέφτηκε ότι η δημοσιοποίηση του ατυχήματος μπορεί να προκαλούσε ζημιά στο πολιτικό προφίλ της οικογένειας που τον προσέλαβε ως οδηγό. Και από το να προκληθεί μια ρωγμή στο πολιτικό προφίλ της κυβερνητικής μαφίας, προτίμησε να αποκρύψει το συμβάν. Να φύγει για το πάρκινγκ της Βουλής και να υποκριθεί ότι δεν συνέβη τίποτε!! Εξάλλου αν ζούσε ο τραυματίας, το mediaακό και το πολιτικό κατεστημένο θα φρόντιζαν να διαχειριστούν το ζήτημα με τρόπο που δεν θα προκαλούσε εντάσεις.
Μόνο που ο τραυματίας πέθανε. Μόνο που ζούμε στην εποχή των
social media και το γεγονός καταγράφηκε και μαθεύτηκε. Χρειάστηκε λοιπόν να
περάσουν τρεις ολόκληρες μέρες απόκρυψης και συγκάλυψης του γεγονότος από τον
πολιτικό κόσμο και τα ΜΜΕ, για να ψελλίσει το κόμμα των
"νοικοκυραίων" μια δικαιολογία της συμφοράς, όταν το διαδίκτυο
βοούσε.
Αλλά όπως λέμε διαρκώς (και δεν θα κουραστούμε να το επαναλαμβάνουμε) αυτά και χειρότερα αξίζουν στον μέσο Ελλαδίτη. Δυστυχώς είναι λίγοι σήμερα εκείνοι που κρατούν ακόμη στην ψυχή τους τις αξίες του παλιού ελληνισμού. Τα ήθη και τις πρακτικές που μεγάλωσαν γενεές επί γενεών. Ποια ευθύνη, ποια αλληλεγγύη, ποια εντιμότητα; Αυτά είναι ξεπερασμένα πράγματα οπισθοδρομικών μυαλών. Οι περισσότεροι προτιμούν στις μέρες μας τον μεταμοντέρνο συρμό της εποχής. Θέλουν "πρόοδο", φιλελευθερισμό, τηλεριάλιτι, life style, ελεύθερες αγορές, ελεύθερες διασκεδάσεις, ελεύθερα ήθη, πρεστίζ χαρτογιακάδων. Αυτή είναι η ηθική και η κουλτούρα των "νοικοκύρηδων" της εποχής μας. Αυτών που θέλουν να γίνουν "Ευρωπαίοι", "Αμερικανοί" και, ασφαλώς, αυτών που ψηφίζουν τους πολιτικούς οι οποίοι εγγυώνται όλα τα παραπάνω.
Όλοι εκείνοι που εκδηλώνουν σήμερα τα συμπεριφορικά γνωρίσματα του "καθώς πρέπει" Έλληνα (κάτω από τον μανδύα μιας σοβαροφάνειας και ενός επιδερμικού φολκλόρ δεξιάς κοπής) εκφράζουν μια συμπλεγματική αντιπάθεια προς την σοβαρότητα και προς τις αξίες που ευδοκίμησαν σε παλαιότερες εποχές. Αλλά ακόμη μεγαλύτερη είναι η βιωματική τους πίστη στο σύστημα της παρούσας εξουσίας και στην κουλτούρα του. Μια πίστη για την οποία δεν διστάζουν να θυσιάσουν και μερικές ζωές προκειμένου να την υπερασπιστούν. Μόνο που αγνοούν ότι αυτές οι ζωές που θυσιάζονται μπορεί να είναι και των παιδιών τους.
Μνήμη Pierre Drieu La Rochelle (03.01.1893 - 15.03.1945)
του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου
O Pierre Drieu La
Rochelle, αυτοκτόνησε στο Παρίσι στις 15 Μαρτίου 1945. Ο Γάλλος διανοούμενος
συχνά συζητήθηκε αρνητικά λόγω της κριτικής
που υπέστησαν εκείνοι που εργάστηκαν υπέρ του ονόματος της εξέγερσης. Στη μνήμη της παρουσίας
του, θεωρούμε χρήσιμο να αφηγηθούμε την ουσία της ευρωπαϊκής σκέψης και του ονείρου,
μια φαινομενική ουτοπία που ακυρώθηκε από τη σημερινή «Ένωση».
Ένας συνεχής σύντροφος της ύπαρξης του Drieu La Rochelle ήταν η μοναξιά. Η παραδοξότητα
προς την γαλλική κοινωνία της εποχής
του, άσκησε στον ίδιο υπερβολικό βάρος από την εφηβεία. Μετά τις σχολικές
δυσκολίες (που οδήγησαν στην πρώτη σκέψη αυτοκτονίας) η φιγούρα του κατάφερε να
πάρει φήμη. Θεωρημένος ως αιρετικός από τους περισσότερους,
αφιέρωσε τη ζωή του στην αναζήτηση για κάτι αφηρημένο που θα μπορούσε να του
δώσει την πραγματική ελευθερία.
Μέσω του «Gilles», του πιο διάσημου κειμένου του, αντιλαμβάνεται κανείς
την κραυγή για βοήθεια και την αίσθηση της αδιαθεσίας απέναντι στο ότι η Γαλλία
δεν μπορεί να αντιταχθεί στην έλευση του εχθρού. Ο Drieu La
Rochelle δεν περιορίστηκε ποτέ στη δημιουργία απλών αυτοβιογραφικών
μυθιστορημάτων, αλλά επέλεγε πάντα τη συνέχιση ενός ονείρου: την έλευση μιας
ενωμένης Ευρώπης, ισχυρή στην ποικιλομορφία της, αλλά ακόμη περισσότερο στην
επιλογή της ανεξάρτητης λειτουργίας. Χωρίς κάτι που θα μπορούσε να
αποκλείσει την ελευθερία.
Δεν έγινε ποτέ κατανοητός στη Γαλλία μέχρι την ημέρα του θανάτου του. Παρεμποδίστηκε και
κατηγορήθηκε για συνεργασία με την Γερμανία, γι 'αυτό υπέστη πολλές φορές
λογοκρισία. Στις 15 Μαρτίου, συνειδητοποιώντας ότι θα καταλήξει φυλακισμένος
και θα θεωρηθεί προδότης του έθνους του, διέπραξε την αυτοκτονία, αφού προσπάθησε πολλές φορές. Ένιωσε ότι ήταν
καθήκον του να μεταδώσει το αποτύπωμα του στην ιστορία, τελικά απαλλαγμένος από
όλες τις κατηγορίες και το μίσος που χυνόταν προς αυτόν.
Τα γραπτά του εξακολουθούν να θεωρούνται κλασικά στην Γαλλία σήμερα,
εκτιμώμενα θετικά επίσης από τις πιο ακραίες πολιτικές ομάδες. Στην Ελλάδα θα μπορούσαν να ανακαλυφθούν πολλά για τον
Drieu, με την αριστερά να είναι αδύναμη να καταλάβει τις σκέψεις του και την
δεξιά συχνά φοβισμένη από τα «άβολα» φαντάσματα.
Χρειάζεται η επιθυμία για αλήθεια
και θάρρος ώστε να δώσουμε τη δέουσα πίστη στην παράδοση και τις ταυτότητες που
χαρακτηρίζουν το παρελθόν μας, γεμάτο αξίες και περιφρόνηση για τον μηδενισμό. Ένας πολιτιστικός
αγώνας και το όνειρο μιας νέας Ευρώπης περνούν επίσης από την ανακάλυψη της
σκέψης του Drieu La Rochelle: «Η Ευρώπη έχει καταντήσει στο να έχει τις εκκλησίες της χωρίς Θεό, τα παλάτια της
χωρίς βασιλιάδες, όπως αστραφτερά κοσμήματα σε μη γινωμένα στήθη».
José Antonio Primo de Rivera: Ένας πνευματικός πατριώτης
Συγγραφέας: Radbod
Μετάφραση: Ρωμανός
«Ο Φασισμός γεννήθηκε για να εμπνεύσει μια πίστη όχι της Δεξιάς (η οποία κατά βάσιν φιλοδοξεί να συντηρεί τα πάντα, ακόμη και την αδικία) ή της Αριστεράς (η οποία κατά βάσιν φιλοδοξεί να καταστρέψει τα πάντα, ακόμη και την καλοσύνη), αλλά μια συλλογική, ολοκληρωμένη, εθνική πίστη»
José
Antonio Primo de Rivera
Ο José Antonio Primo de Rivera y Saenz de Heredia Marques de Estella ή José Antonio (όπως συνήθως αναφέρεται) γεννήθηκε στις 24 Απριλίου 1903 στην Μαδρίτη, για να μεγαλώσει σε ένα υγιές αριστοκρατικό οικογενειακό περιβάλλον ως ο μεγαλύτερος γιος του στρατηγού Miguel Primo de Rivera, ο οποίος ήταν ο ηγέτης της Ισπανίας από το 1923 έως το 1930. Η οικογένειά του ήταν κοινωνικώς εξέχουσα στην Ανδαλουσία, έχοντας συνδεθεί μέσω επιγαμιών με μεγάλους γαιοκτήμονες και εμπόρους της περιοχής Jerez de la Frontera 1. Από τον πατέρα του ο Χοσέ Αντόνιο κληρονόμησε τον τίτλο του μαρκησίου της Estella (marqués de Estella).
Ο πατέρας του, μετά από μια γρήγορη και λαμπρή στρατιωτική
σταδιοδρομία στην Κούβα, τις Φιλιππίνες και το Μαρόκο, έγινε κυβερνήτης του
Κάδιθ (1915), στην συνέχεια με την σειρά γενικός διοικητής της Βαλένθια, της
Μαδρίτης και της Καταλονίας. Από την Καταλονία πραγματοποίησε πραξικόπημα τον
Σεπτέμβριο του 1923, διαλύοντας το Κοινοβούλιο (Cortes Generales) και στην
συνέχεια εγκαθίδρυσε, με την πλήρη έγκριση του βασιλέως Αλφόνσου του 13ου, ένα
στρατιωτικό διευθυντήριο. Το σύνταγμα του 18762, καθώς και οι πολιτικές
ελευθερίες ανεστάλησαν. Η στρατιωτική
δικτατορία αντικαταστάθηκε από μια πολιτική (1925)· αμφότερες κυβέρνησαν αρκετά
μετριοπαθώς, χωρίς τις βιαιότητες και την ακραία καταστολή, οι οποίες
χαρακτήριζαν τις μεταγενέστερες δικτατορίες
Ο Miguel Primo de
Rivera τερμάτισε τον πόλεμο στο Μαρόκο (1926), εισήγαγε πολλά μέτρα με
στόχο τον οικονομικό εκσυγχρονισμό και
την διοικητική μεταρρύθμιση και ξεκίνησε ένα φιλόδοξο πρόγραμμα δημοσίων έργων,
η διακυβέρνηση του, όμως, προκάλεσε την αντίθεση των αναρχοσυνδικαλιστών, των
Καταλανών τοπικιστών και όλων των φιλελευθέρων. Το καθεστώς του ήταν σε
περισσότερες από μία περιπτώσεις αποπροσανατολισμένο, αδέξιο και αφελές, αλλά
ήταν κατά βάσιν γενναιόδωρο και χωρίς αποκλεισμούς. Η Ισπανία υπό την εξουσία
του θα εξελισσόταν οικονομικά και όλοι οι Ισπανοί θα μοιράζονταν τα οφέλη.
Υπήρχαν δημόσια έργα, μεγαλύτερη απασχόληση, περισσότερα σχολεία, υγειονομικές
βελτιώσεις και προσοχή στα δικαιώματα των εργατών. Μια εξέγερση το 1929
των φιλελευθέρων απέτυχε, αλλά διάφορες
πολιτικές και οικονομικές αποτυχίες του καθεστώτος οδήγησαν σύντομα στην
παραίτηση του (Ιανουάριος 1930). Πέθανε στην εξορία στο Παρίσι, σύμφωνα με
πληροφορίες με ραγισμένη καρδιά.
Ο Χοσέ Αντόνιο ήταν ένας δυνατός διανοούμενος και μελέτησε
έργα φιλοσόφων και πολιτικών στοχαστών όπως ο Σπένγκλερ, ο Κέιζερλινγκ, ο Μαρξ,
ο Λένιν, ο Ορτέγκα, ο Μουσολίνι και ο Τρότσκι. Πήγε στο Πανεπιστήμιο της
Μαδρίτης, για να σπουδάσει νομικά και μετά την στρατιωτική θητεία του ξεκίνησε
την καριέρα του ως δικηγόρος το 1925. Όταν στο Cortes (κοινοβούλιο) άρχισαν να
χλευάζουν την μνήμη του πατέρα του, ασχολήθηκε με την πολιτική και πραγματοποίησε ομιλίες υπερασπίζοντας τις
πολιτικές του πατέρα του και τελικά αποφάσισε να θέσει υποψηφιότητα για το
κοινοβούλιο. Όσο περισσότερο επετίθεντο και
γελοιοποιούσαν τον πατέρα του, τόσο πιο ανταγωνιστικός γινόταν έναντι
της επιμονής τους υπέρ της φιλελεύθερης δημοκρατίας και τις κοινοβουλευτικές
μορφές της μεσαίας τάξεως. Η περιφρόνησή του για την πολιτική σφαίρα θα του
εμπνεύσει μια θεωρία για ένα πολιτικό σύστημα, το οποίο θα διατηρούσε τις
θετικές πτυχές του καθεστώτος του πατέρα του και θα δημιουργούσε άλλες που θα
μπορούσαν να διορθώσουν τα σφάλματα του. Ο Χοσέ Αντόνιο επιμελήθηκε επίσης την
δεξιά εφημερίδα El Fascio. Αφού την έκλεισε η Δημοκρατική κυβέρνηση, έγραφε για
το περιοδικό ABC.
Η Δημοκρατία εγκαθιδρύθηκε στην Ισπανία στις 14 Απριλίου
1931 με το τέλος της δικτατορίας του στρατηγού Primo de Rivera. Η χώρα,
επομένως, δεν έψαχνε για άλλη μία αυταρχική μορφή κυβερνήσεως, και σίγουρα όχι
για μοναρχία, αφ’ ής στιγμής ο Αλφόνσος ο 13ος
είχε δείξει, ότι ήταν εντελώς ανίκανος να κυβερνήσει τον ισπανικό λαό. Η
Αριστερά είχε τελικά την ευκαιρία να κυβερνήσει την Ισπανία με τον τρόπο της.
Ωστόσο, η αποστροφή για την πορεία των πραγμάτων ήταν εμφανής μόλις λίγους
μήνες μετά την εγκαθίδρυση της Δημοκρατίας. Στα χρόνια που ακολούθησαν τα
συναισθήματα έγιναν αγχώδη και τα νεύρα τεντώθηκαν. Οι υποσχέσεις για αλλαγή
κατέπεσαν γρηγορότερα από όσο δόθηκαν. Το Cortes μαστιζόταν από την διαρκή διαφωνία των μελών του, τα
οποία ασχολούνταν μόνον με την προπαγάνδα και τις υποθέσεις τους. Ο ισπανικός
φιλελευθερισμός σημείωνε άνοδο και η πιθανότητα δημιουργίας μιας πολιτικής
εναλλακτικής άρχισε να συζητείται.
Ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος είχε αφήσει την Ευρώπη σε
κατάσταση αναταραχής. Το εθνικό πνεύμα είχε αναδυθεί σαν βαρύ άρωμα σε μια κρύα
νύχτα, γλυκαίνοντας ό,τι είχε απομείνει
από μία σαπισμένη Ευρώπη. Υφήρπαν, ωστόσο, ακόμα το πρόβλημα της ταξικής πάλης
και το ζήτημα της κοινωνικής δικαιοσύνης. Αυτά τα δύο συστατικά - το εθνικό
συμφέρον και το κοινωνικό ζήτημα - πυροδότησαν τελικά ένα νέο κίνημα, το οποίο
καλούσε υπέρ του έθνους ανεξαρτήτως τάξεως
- εθνικιστικό και σοσιαλιστικό. Η Ισπανία μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο
Πόλεμο ήταν σε πολύ χειρότερη κατάσταση από οποιαδήποτε άλλη χώρα, με πιθανή
εξαίρεση την Πορτογαλία. Η χώρα βρισκόταν σε περίπου μεσαιωνική κατάσταση. Περί
τις αρχές του εικοστού αιώνα το ενενήντα οκτώ τοις εκατό περίπου της γης ανήκε
στο 3 τοις εκατό περίπου του συνολικού πληθυσμού. Η κοινωνία ήταν κυρίως
αγροτική και η οργάνωση της εργασίας άγνωστη. Μολονότι η Ισπανία βελτιωνόταν χάρη στην βοήθεια της συνταγματικής μοναρχίας
που ξεκίνησε το 1875 και της δικτατορίας του στρατηγού Primo de Rivera, η
ανάπτυξή της ήταν ασυνήθιστα αργή. Το γεγονός δε οτι οι περιοχές με οικονομική ανάπτυξη ήταν απομονωμένες, περισσότερο πολιτισμικά παρά γεωγραφικά, επιδείνωνε την κατάσταση. Η ταξική
πάλη εκτραχυνόταν ολοένα και περισσότερο. Ίσως το μόνο πράγμα που η μεσαία
τάξη, η οποία θα αποτελούσε το κύριο συστατικό του Φασιστικού κινήματος, ήταν
παθιασμένη εκείνη την εποχή ήταν ο περιορισμός της προλεταριακής εξεγέρσεως, αν
όχι η παντελής αποφυγή αυτής.
Οι συνθήκες ήταν τελικώς ευνοϊκές για την ανάπτυξη ενός
εθνικού σοσιαλιστικού κινήματος. Διαφορετικά επίπεδα του νέου κινήματος
αναπτύχθηκαν σε δύο άλλες χώρες εκτός της Ισπανίας. Η Γερμανία θα συμμετάσχει
σε ένα εθνικό σοσιαλιστικό κίνημα, το οποίο καταπίεσε τον σοσιαλισμό υπό την
παραφουσκωμένη υπερηφάνεια του εθνικισμού. Η Ιταλία προφανώς είχε μια
ρεαλιστική συμφιλίωση σοσιαλιστικών και εθνικιστικών φιλοδοξιών. Το εθνικό
σοσιαλιστικό ή φασιστικό κίνημα της Ισπανίας, ωστόσο, ανέλαβε έναν πιο
προσωπικό ή ατομικό, πατριωτικό ρόλο. Η σκηνή προετοιμαζόταν για την απαρχή
ενός ισπανικού εθνικού σοσιαλιστικού κόμματος, του κόμματος του Χοσέ Αντόνιο
Πρίμο ντε Ριβέρα.
Ο Χοσέ Αντόνιο προσέφερε μια νέα ματιά στο σύστημα
διακυβερνήσεως. Συντασσόταν με την Δημοκρατία αισθανόμενος περιφρόνηση για ένα
καπιταλιστικό σύστημα. Όπως και η Αριστερά, ο Χοσέ Αντόνιο πίστευε ότι η
Ισπανία υπέφερε από την καπιταλιστική πανούκλα «η οποία μετατρέπει τον
εργαζόμενο σε απανθρωποιημένο γρανάζι στα μηχανήματα της αστικής παραγωγής».
Ωστόσο, πίστευε επίσης ότι η λύση δεν ήταν ο κομμουνισμός που προσέφερε η
Αριστερά. Ο Χοσέ Αντόνιο υποστήριξε ότι, ενώ ένα καπιταλιστικό σύστημα «απανθρωποποιούσε» το άτομο, ο κομμουνισμός «απορροφά την ατομική προσωπικότητα
στο Κράτος».
Πέρασε ένα χρονικό διάστημα κατά τους πρώτους μήνες του 1933
αναζητώντας κάποιον, να ηγηθεί ενός νέου εθνικού σοσιαλιστικού κινήματος.
Θεώρησε τον εαυτό του ανίκανο, ισχυριζόμενος ότι είχε «πάρα πολλές πνευματικές
ανησυχίες, για να είναι ηγέτης των μαζών» και ότι οι πιθανοί χρηματοδότες του
δεν ήθελαν να υποστηρίξουν «άλλον έναν Primo de Rivera». Ευτυχώς, ο Χοσέ Αντόνιο βρήκε «έναν γερό συνεργάτη»
στο πρόσωπο του Ruiz de Alda. Ο Alda ήταν ένας διάσημος αεροπόρος, ο οποίος
προσελκυόταν από τις εθνικιστικές ιδέες και δυσπιστούσε έναντι των καθιερωμένων
κομμάτων. Ξεκίνησαν την συνεργασία για την δημιουργία του ιδεαλιστικού τους
είδους εθνικού συνδικαλισμού. Το μόνο που έπρεπε τώρα να κάνουν, ήταν να περιμένουν την στιγμή που η πολιτική
ατμόσφαιρα θα ήταν πιο ευνοϊκή. Η αναμονή δεν ήταν μεγάλη, καθώς το φθινόπωρο
του ίδιου έτους θα διεξάγονταν εκλογές.
Στις 29 Οκτωβρίου 1933 στο Teatro Comedia, ο Χοσέ Αντόνιο
Πρίμο ντε Ριβέρα ανακοίνωσε την εκλογή του στο Cortes και την δημιουργία της
Falange Española (Ισπανικής Φάλλαγας). Ο Χοσέ Αντόνιο ανακοίνωσε εκείνο το
απόγευμα της Κυριακής στο Teatro Comedia σε ένα πλήθος περίπου 3.000 ατόμων, τι
αντιπροσώπευε η Φάλαγγα: Πίστη προς την Ισπανία, δηλαδή στην συνολική σύνθεση
όλων των ατόμων και των τάξεων, συνθέτοντας τα ούτως σε ένα νέο άτομο αποκτούσε
ένα θεϊκό πεπρωμένο. Μέσα σε αυτήν τη σύνθεση, δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν
πολιτικά κόμματα: η θρησκεία θα ήταν ανεκτή, εφόσον δεν θα παρέμβαινε σε
απροσδιόριστες υποθέσεις εκτός της αρμοδιότητος της: δεν θα μπορούσαν να
υπάρχουν κηφήνες ή παράσιτα στην νέα κοινωνία: όλοι οι άνδρες θα είχαν το
δικαίωμα αλλά και το καθήκον να εργάζονται
για την κοινότητα.
Για να επιτευχθεί η νέα κοινωνία, η βία μπορούσε να είναι
απαραίτητη, αλλά δεν ήταν αυτοσκοπός. Ξεκίνησε την Φάλαγγα ως κίνημα αφοσιωμένο
στην ανατροπή της κυβερνήσεως, εάν τα πολιτικά κόμματα της Αριστεράς
κατάφερναν να επιβάλουν την πολιτική
τους στην χώρα. Ήταν εν μέρει πολιτοφυλακή, εν μέρει πολιτικό κόμμα και εν
μέρει κίνημα, εμπνευσμένο από τον Φασισμό του Μουσολίνι, και άρχισε να κηρύττει
την ανάγκη για ένα μεγαλύτερο εθνικό συμφέρον, το οποίο θα ήταν υπεράνω όλων
των ειδικών ή των ομαδικών συμφερόντων, που απαιτούσαν τότε την προσοχή, και
ότι η απάντηση δεν βρισκόταν ούτε στην Δεξιά ούτε στην Αριστερά, αλλά σε μια
αμαγαλμάτωση των καλύτερων στοιχείων αμφοτέρων.
Τα αρχικά F.E. προέρχονται από τις λέξεις Falange Española
και σχηματίζουν την ισπανική λέξη για την «πίστη» 3, συνοψίζοντας το συναίσθημα
του Χοσέ Αντόνιο για την Ισπανία. Εξέθετε τις επαναστατικές απόψεις του στα
περιοδικά του F.E. (1934) και Arriba (1935), και όταν αυτές οι εκδόσεις
καταργήθηκαν από το κράτος, μιλούσε σε συναντήσεις ανά την χώρα και εκφωνούσε
ομιλίες στο Cortes, στο οποίο εξελέγη το
1933. Στο μανιφέστο της η Φαλάγγα καταδίκαζε τον σοσιαλισμό, τον μαρξισμό, την
δημοκρατία και τον καπιταλισμό και πρότεινε
την μετατροπή της Ισπανίας σε φασιστικό κράτος. Αναγνωρίζοντας γενικώς τις
αρχές του φασισμού, η Φάλαγγα ξεχώρισε από τις άλλες φασιστικές ομάδες
λόγω της μεγάλης εμφάσεως της στην
εθνική παράδοση, ιδιαιτέρως στις αυτοκρατορικές και αναγεννησιακές χριστιανικές
παραδόσεις της Ισπανίας.
Κατά τους πρώτους μήνες της η Φάλαγγα είχε μεγάλη επιτυχία.
Ήδη είχε αποκτήσει περισσότερα μέλη από τους Εθνικο-Συνδικαλιστές (Juntas de
Ofensiva Nacional-Sindicalist - J.O.N.S. 4), την εθνική συνδικαλιστική οργάνωση
με επικεφαλής τον Ledesma Ramos. Μεταξύ των νέων οπαδών ήταν πολλοί φοιτητές πανεπιστημίου
εντυπωσιασμένοι από την ρητορική του Χοσέ Αντόνιο. Η J.O.N.S. είχε παρόμοιο στυλ, και διέθετε
περίπου χίλια μέλη. Υπήρξε μια τεράστια πίεση στα δύο κόμματα να συγχωνευθούν,
εάν ήθελαν να παραμείνουν στο πολιτικό παιχνίδι. Στις 14 Μαρτίου 1934 η
J.O.N.S. εντάχθηκε στην Φάλαγγα, για να γίνουν ένα (FE-JONS) υπό την ηγεσία του
Χοσέ Αντόνιο. Ο Χοσέ Αντόνιο συμφώνησε στην ένωση, δεν του άρεσαν ο Λεντέσμα, ο
αρχηγός του κόμματος και η «αγριότητα» του κόμματος.
Ωστόσο, η βία δεν δεν ήταν κάτι καινούργιο για το κόμμα της
Φάλαγγος. Η βία μεταξύ των Φαλαγγιτών και της Αριστεράς ήταν έντονη. Λίγες
μέρες μετά την δημιουργία του κόμματος, σκοτώθηκε το πρώτο του μέλος. Ο Χοσέ
Αντόνιο είχε διαβεβαιώσει, ότι η βία θα ήταν απαραίτητη και ήταν απολύτως
ρεαλιστής. Έγιναν πολλές απόπειρες εναντίον της ζωής του, συμπεριλαμβανομένης
μιας βόμβας, την οποίαν έριξαν στο όχημα του. Ο Χοσέ Αντόνιο αντέδρασε
βγαίνοντας από το αυτοκίνητό του και προσπαθώντας να πυροβολήσει τους
επιτιθέμενους. Δεν φοβήθηκε με κόστος την ελευθερία του λόγου. Κάθε νύκτα
υπήρχαν αναφορές για «ύποπτους Φασίστες», οι οποίοι συνελήφθησαν ή
πυροβολήθηκαν. Στην ομιλία ιδρύσεως της Φάλαγγος, ο Χοσέ Αντόνιο δήλωσε: «Δεν θα
πάμε σε αυτό το μέρος (το Cortes), για να λογομαχούμε με τους θαμώνες για τα άνοστα αποφάγια ενός βρώμικου συμποσίου.
Η θέση μας είναι έξω, η θέση μας είναι στην ύπαιθρο, κάτω από τον
καθαρό νυχτερινό ουρανό, με το σπαθί στο χέρι και τα αστέρια από επάνω μας»
Στο κόμμα αναδυόταν ένας διαφορετικός τύπος βίας. Πολλοί
φοβούνταν, ότι το κόμμα γινόταν πολύ συντηρητικό. Ενώ ο Χοσέ Αντόνιο ενίσχυε
τον έλεγχο του, ο Ledesma εγκατέλειψε το κόμμα στις αρχές του 1935. Αργότερα
εκείνο το έτος, ο Χοσέ Αντόνιο έθεσε το κόμμα του στην υπηρεσία της ιταλικής
κυβερνήσεως, από την οποία λάμβανε μηνιαία επιδότηση έως τον Ιούνιο του 1936.
Το 1935 τα κόμματα
της Αριστεράς σχημάτισαν το Λαϊκό Μέτωπο, το οποίο ανήλθε στην εξουσία μετά τις
εκλογές του Φεβρουαρίου του 1936, ενώ η Φάλαγγα έλαβε μόνον το 0,7 τοις εκατό
των ψήφων. Ο Χοσέ Αντόνιο εξελέγη στο Cortes. Το να είσαι νομίμως εκλεγμένος
αξιωματούχος μικρή σημασία είχε για την κυβέρνηση της Αριστεράς στη Μαδρίτη.
Για αυτούς ο Χοσέ Αντόνιο ήταν σύμβολο, όλων όσων φοβούνταν: Πατριωτισμός,
Πειθαρχία, Ηθική και Πνευματικότητα. Εκείνη την εποχή, η Φάλαγγα δεν είχε ούτε
τους αριθμούς ούτε τα χρήματα, για να κάνει τη διαφορά. Δεν επρόκειτο με
κανέναν τρόπο η Δημοκρατική κυβέρνηση να επιτρέψει στους Φαλαγγίτες, να
αποκτήσουν οποιαδήποτε εξουσία στην Ισπανία, με τυπικά νόμιμο ή με άλλο τρόπο.
Για λίγο κατάφερε να αποτρέψει τους οπαδούς του από το να
ανταποκρίνονται στην αυξανόμενη βία στους δρόμους. Μετά την νίκη του Λαϊκού
Μετώπου, η Ισπανική Φάλαγγα μεγάλωσε ραγδαίως και μέχρι τον Ιούλιο είχε 40.000
μέλη. Τότε απορροφήθηκε και αυτός από
τις ένοπλες μάχες, οι οποίες ήταν η κανονική μορφή διαμάχης στους δρόμους. Η
κατάσταση επιδεινώθηκε περαιτέρω και, μετά την αποτυχία άλλων επιλογών, ο Πρίμο
ντε Ριβέρα συμμετείχε σε μια συνωμοσία για την ανατροπή της κυβερνήσεως του
Λαϊκού Μετώπου. Ο Πρίμο ντε Ριβέρα
υποστήριξε πλήρως την στρατιωτική εξέγερση τον Ιούλιο του 1936 εναντίον
της δημοκρατικής κυβερνήσεως και μετά το ξέσπασμα του ισπανικού εμφυλίου
πολέμου η Φάλαγγα κατέστη το κυρίαρχο πολιτικό κίνημα των Εθνικιστών. Η
πολιτοφυλακή της Φάλαγγος προσχώρησε στους Στασιαστές κατά τον ισπανικό εμφύλιο
πόλεμο του 1936-39.
Όταν η δημοκρατική κυβέρνηση πληροφορήθηκε, ότι οι
Φαλαγγίτες άρχιζαν να εξοπλίζονται, ξεκίνησαν οι συλλήψεις των ηγετών του
Φαλαγγιτικού κινήματος σε όλη την Ισπανία. Η λεγόμενη Δημοκρατική κυβέρνηση δεν
έκανε ποτέ τίποτα, για να εμποδίσει τους Κομμουνιστές και τους Σοσιαλιστές να
οπλιστούν ή τις εγκληματικές πράξεις, που διαπράχθηκαν από αυτές τις δύο
ομάδες.
Η βία αυξήθηκε στους δρόμους της Μαδρίτης. Οι Φαλαγγίτες
συλλαμβάνονταν και εκτελούνταν, και συνέβαινε το αντίθετο ως αντίποινα. Οι
εντάσεις κορυφώθηκαν τελικώς, όταν το βράδυ της 12ης Ιουλίου 1936, όταν ο José
Calvo Sotelo, ο επικεφαλής εκπρόσωπος της οργανωμένης Δεξιάς, τέθηκε δήθεν υπό
κράτηση. Το επόμενο πρωί το πτώμα του βρέθηκε στις πύλες ενός νεκροταφείου.
Αυτό ήταν το περιστατικό που πυροδότησε τις εξελίξεις. Ξέσπασαν ταραχές,
πραγματοποιήθηκαν εξεγέρσεις και στις 17 Ιουλίου 1936 ξεκίνησε ο Ισπανικός
Εμφύλιος Πόλεμος. Με το ξέσπασμα του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου, λίγο μετά την
απώλεια της έδρας του στο Cortes εκείνη την εποχή, η Ισπανική Φάλαγγα κηρύχθηκε
ως παράνομη οργάνωση από τους Δημοκρατικούς. Απαγόρευαν το κόμμα, συνέλαβαν
τους ηγέτες του και έκλεισαν τα έντυπα του Ο Πρίμο ντε Ριβέρα συνελήφθη στις 5
Ιουνίου 1936 και φυλακίσθηκε στην φυλακή του Αλικάντε από τους μισθοφόρους του
Κράτους (την αστυνομία), υπό την εξουσία των αντιπάλων του. Η Φάλαγγα
εξελίχθηκε σε ένα από τα πιο ισχυρά κινήματα στην Ισπανία ενώ ο Χοσέ Αντόνιο
ήταν στην φυλακή.
Ο Πρίμο ντε Ριβέρα δικάστηκε για την συμμετοχή του στην
εξέγερση. Δικάστηκε με μία συνοπτική δίκη με την κατηγορία της συνωμοσίας εναντίον της Δημοκρατίας και
της ηγεσίας φασιστικής οργανώσεως και
καταδικάσθηκε σε θάνατο. Στις 18 Νοεμβρίου 1936, ο Χοσέ Αντόνιο έγραψε: «Χθες
καταδικάστηκα σε θάνατο, προσεύχομαι στον Θεό, αν δεν με γλυτώσει από αυτήν την
τελευταία δοκιμασία, να διατηρήσει εντός μου μέχρι το τέλος την φαινομενική
υποταγή, με την οποία τον αναλογίζομαι, και όταν κρίνει την ψυχή μου, να το
κάνει με μέτρο όχι τις αρετές μου, αλλά
με αυτό το άπειρο Έλεος Του.»
Οι συνθήκες γύρω από τον θάνατο του Χοσέ Αντόνιο είναι πολύ
περίεργες. Η Δημοκρατική κυβέρνηση ανησυχούσε για την αύξηση της δυνάμεως των
Φασιστών. Εφαρμόστηκε καταστολή στους Φασίστες. Φοβούμενη για την εντύπωση που
θα προκαλούσε ο Χοσέ Αντόνιο στους
οπαδούς του, η Δημοκρατική κυβέρνηση τον κράτησε φυλακισμένο για αρκετούς
μήνες. Στην διαθήκη του, ο Χοσέ Αντόνιο σημειώνει ότι μόλις πέντε έως έξι
ημέρες πριν την συντάξει, ενημερώθηκε για τις εναντίον του κατηγορίες. Στις 20 Νοεμβρίου 1936, ο Χοσέ Αντόνιο Πρίμο
ντε Ριβέρα οδηγήθηκε έξω από το κελί του στη φυλακή του Αλικάντε και με
έναν σταυρό στα χέρια του, με «προσευχή στα χείλη του» και συγχώρεση για
τους εχθρούς, που θα τον δολοφονούσαν, εκτελέσθηκε από εκτελεστικό απόσπασμα. Ο
Χοσέ Αντόνιο πέθανε σαν Άνδρας, πέθανε Ήρωας, Μάρτυρας και Άγιος.
Οι ειδήσεις για τον θάνατο του παρέμεναν απαγορευμένες μέχρι
και ένα έτος έπειτα. Η θέση του σώματός του στο νεκροταφείο της φυλακής του
Αλικάντε ήταν άγνωστη, έως ότου ο αδελφός του Μιγκέλ, αφότου αποφυλακίσθηκε,
κατάφερε να παράσχει πληροφορίες. Πριν από τη δήλωση του Μιγκέλ σχετικά με τα
γεγονότα, η Δημοκρατική κυβέρνηση είχε προσπαθήσει να καλύψει την εκτέλεση
ισχυριζόμενη, ότι ένας όχλος εισέβαλε στη φυλακή και σκότωσε τον Χοσέ Αντόνιο.
Ο θάνατος του Χοσέ Αντόνιο οδήγησε στον θάνατο της Φάλαγγος
του. Η Φάλαγγα θα περνούσε στην συνέχεια
από τεράστιες αλλαγές. Υπήρξαν πολλές διενέξεις, για το ποιος θα διαδεχθεί τον
José Antonio. Ένας άντρας, ο πλέον ανάξιος της θέσεως, ονόματι Hedilla 5 ηγήθηκε της οργανώσεως για σύντομο χρονικό
διάστημα. Διότι ο Φράνκο δρούσε στο παρασκήνιο, αυξάνοντας τις νίκες του.
Τελικώς ο Generalissimo ανακήρυξε τον εαυτό του jefe nacional και στις 19
Απριλίου 1937 μετονόμασε την οργάνωση σε
Falange Espanola Tradicionalista y de las Juntas de Ofensiva
Nacional-Sindicalist.
Τελικώς, κατόπιν τριών ετών ψευδών, ο Χοσέ Αντόνιο έλαβε τον
οφειλόμενο στο πρόσωπό του σεβασμό το 1939. Τα λείψανα του ανεσκάφησαν και
μεταφέρθηκαν στη Μονή Εσκοριάλ. Αεροπλάνα έριξαν στεφάνια στο νεκροταφείο του
Αλικάντε και ο Φράνκο απέδωσε μέσω ραδιοφώνου φόρο τιμής στον νεκρό ηγέτη.
Πραγματοποιήθηκε μια τεράστια τελετή κηδείας, η οποία διήρκεσε 10 ημέρες και
περιελάμβανε πομπή 284 μιλίων με το φέρετρο του στους ώμους των Φασιστών. Ο
Μουσολίνι έστειλε Ιταλούς Φασίστες να
φέρουν προσωπικά ένα χάλκινο στεφάνι στον τάφο του. Ο Χοσέ Αντόνιο ετάφη στη
Μονή Εσκοριάλ στα Όρη Γκουανταράμμα
ανάμεσα στον βασιλιά και τις βασίλισσες της Ισπανίας. Αφότου έκτισε ο
Φράνκο την Κοιλάδα των Πεσόντων, τα
λείψανα του μεταφέρθηκαν εκεί για τελευταία φορά στις 30 Μαρτίου 1959.
Το κόμμα του στρατηγού Φράνκο αντιμετώπισε τον Χοσέ Αντόνιο
ως μάρτυρα, προκειμένου να κερδίσει την υποστήριξη των οπαδών του Εθνικού
Επαναστατικού Κινήματος. Έχοντας συγχωνευθεί με την πολιτοφυλακή των
Καρλιστών από τον Φρανσίσκο Φράνκο το
1937, η οργάνωση μετονομάστηκε σε Falange Española Tradicionalista και έγινε το
επίσημο κόμμα του εθνικιστικού κράτους. Ήταν, ωστόσο, μια σαφώς λιγότερο
ανεξάρτητη δύναμη από τον ιταλικό φασισμό, την οποίαν εκμεταλλευόταν και
χειραγωγούσε ο Φράνκο. Από τα μέσα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και μετά το κόμμα
αποδυναμωνόταν σταθερά και ο Φράνκο προσπάθησε να το κάνει ένα είδος
γραφειοκρατικού εθνικιστικού μετώπου. Το ίδιο το Φαλαγγιτικό κίνημα εξασθένησε
και τυχόν υπολείμματα του παλαιού επαναστατικού πνεύματος εξαλείφθηκαν για να
καθησυχάσουν τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία και τον στρατό. Στις αρχές της
δεκαετίας του 1970, ουσιαστικά δεν είχε καμία επιρροή. Τα άρθρα και οι ομιλίες
του Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ριβέρα βοηθούν στην διαμόρφωση μέρους του δόγματος
του εθνικιστικού κινήματος του Φράνκο· αλλά όπως κάθε άλλη από όλες τις
κυρίαρχες πολιτικές οργανώσεις, δεν μπορούσαν πραγματικά να θρέψουν πέραν του
συμβατισμού και να θεσπίσουν τις πραγματικά Επαναστατικές πτυχές του δόγματος,
το οποίο θα είχε καταστήσει την Ισπανία ένα πραγματικό Έθνος του Λαού.
Με όλα όσα έχουν ειπωθεί, είναι δύσκολο να φαντασθεί κανείς,
ότι ακόμα και σήμερα οι άνθρωποι χρησιμοποιούν αλόγιστα μια λέξη τόσο ισχυρή
όσο η λέξη «Φασίστας». Αυτός ο όρος χρησιμοποιήθηκε προχείρως για τον
χαρακτηρισμό οποιουδήποτε ατόμου ή οργανώσεως της Δεξιάς, που θεωρούνται επαναστατικά, όποιου αγαπά την
χώρα του πάνω απ 'όλα, και όποιου εγκρίνει μια αυταρχική κυβέρνηση. Σήμερα, οι
πατριώτες Χριστιανοί της μεσαίας τάξεως
που πιστεύουν στην ατομική ευθύνη φάνηκε ότι χαρακτηρίζονται ως Φασίστες ή ως
συμπαθούντες τον Φασισμό. Ο Ιούλιος Έβολα έχει σχολιάσει, ότι «ο Φασισμός έχει
υποστεί μια διαδικασία, η οποία μπορεί να ονομασθεί μυθοποίηση και η στάση που
υιοθετούν πολλοί απέναντι του είναι περισσότερο παθιασμένη και παράλογη
είδους παρά κριτική και πνευματική».
Σε ένα σημείωμα που τελικώς
δημοσιεύθηκε στον ισπανικό τύπο στις 10 Δεκεμβρίου 1934, ο Χοσέ Αντόνιο
δηλώνει σαφώς ότι η «Falange Espanola de
las J.O.N.S. δεν είναι φασιστικό κίνημα. Συμπίπτει με τον Φασισμό συγκεκριμένα
σε βασικά σημεία, τα οποία είναι καθολικής ισχύος· αλλά καθημερινώς αποκτά ένα
δικός της σαφέστερο περίγραμμα, και είναι πεπεισμένη ότι ακολουθώντας αυτό το
μονοπάτι και κανένα άλλο θα βρει τις πιο καρποφόρες δυνατότητές της για
ανάπτυξη». Ακόμα και στο τέλος της ζωής του απογοητεύτηκε έντονα από την
πολιτική ονομασία και τον εκφοβισμό. «Με εκπλήσσει το γεγονός, ότι μετά από
τρία χρόνια, η τεράστια πλειοψηφία των συμπατριωτών μας πρέπει να συνεχίσει να
μας κρίνει χωρίς να έχει αρχίσει να δείχνει το λιγότερο σημάδι για να μας
καταλάβει, και μάλιστα χωρίς να έχει αναζητήσει ή αποδεχθεί τις παραμικρές πληροφορίες».
Δεν είναι περίεργο σε
αυτήν την εποχή της ανηθικότητας και των αντι-ηρώων, ο Χοσέ Αντόνιο ξεχωρίζει
σαν ένας Φάρος Φωτός με μια ολοένα αυξανόμενη δημοτικότητα και υποστήριξη, όχι
μόνον σε ολόκληρη την Ισπανία αλλά και τον υπόλοιπο κόσμο επίσης.
Σημειώσεις
1.Jerez de la Frontera (Χερέθ ντε λα Φροντέρα ) είναι πόλη
και δήμος στην Ανδαλουσία, στη νότια Ισπανία, η οποία βρίσκεται στην επαρχία
του Κάδιθ.
2.Το πραξικόπημα (pronunciamiento) του Μαρτίνεθ-Κάμπος
εγκατέστησε τον Αλφόνσο ΙΒ΄ως βασιλέα, επιφέροντας το τέλος της Πρώτης
Ισπανικής Δημοκρατίας. Μετά από αυτό, το σύνταγμα του 1876 γράφτηκε και
εφαρμόστηκε κατά την διάρκεια ολόκληρης της Παλινορθώσεως. Το σύνταγμα αυτό
καθόρισε την Ισπανία ως συνταγματική μοναρχία με διπλό νομοθετικό σώμα (Cortes
Generales), αποτελούμενο από την άνω βουλή (Senado-Γερουσία) και την κάτω βουλή
(Congreso de los Diputados, Βουλή). Το Σύνταγμα αυτό έδινε στον βασιλιά την
εξουσία να ορίζει γερουσιαστές και να ανακαλεί νόμους εφόσον το επιθυμούσε και
του ανέθετε επίσης την ηγεσία του στρατού.
3.Fe στα ισπανικά
σημαίνει πίστη
4.Juntas de Ofensiva Nacional-Sindicalist - J.O.N.S.
Συνελεύσεις της Εθνικής Συνδικαλιστικής Αντεπιθέσεως, οργάνωση, η οποία
προέκυψε στις 10 Οκτωβρίου 1931 από την
ενοποίηση των οργανώσεων La Conquista
del Estado (Η Κατάκτηση του Κράτους) του
Ramiro Ledesma Ramos και Juntas
Castellanas de Actuación Hispánica (Καστιλλιάνικη Συνέλευση Ισπανικής Δράσεως)
του Onésimo Redondo. Υπήρξε μικρή οργάνωση βασισμένη σε φοιτητές της Μαδρίτης
και σε εργάτες και αγρότες εντός και πέριξ της Βαγιαδολίδ. Το 1933 άρχισε να μεγαλώνει ως οργάνωση,
ξεκίνησε την έκδοση του θεωρητικού περιοδικού
JONS., δημιούργησε εργατικό σωματείο στην Καστίλη και την Βαγιαδολίδ,
ίδρυσε την Ομοσπονδία Αγροτικών Σωματείων, ενώ συνολικά προέβη στην δημιουργία
περίπου 175 εργατικών σωματείων. Ο Λεντέσμα Ράμος δολοφονήθηκε από την αριστερά
και ο Ονεσίμο Ρεντόντο έπεσε κατά τον ισπανικό εμφύλιο στο πεδίο της μάχης
ηρωικώς μαχόμενος.
5.Manuel Hedilla Larrey
(18 Ιουλίου 1902- 4 Φεβρουαρίου
1970), εκ των αρχικών μελών της Φάλαγγος και στενός συνεργάτης του Χοσέ
Αντόνιο. Έλαβε μόρφωση από
ρωμαιοκαθολικά σχολεία και εργάσθηκε ως εργάτης σε ναυπηγεία και σε δημόσια
έργα επί δικτατορίας Miguel Primo de Rivera, έζησε, ωστόσο, και μεγάλες
περιόδους ανεργίας. Ανήκε στην αριστερή
πτέρυγα της Φάλαγγος και έδιδε μεγάλη βαρύτητα στην προλεταριακή και συνδικαλιστική πλευρά
αυτής. Μετά την δολοφονία του Χοσέ
Αντόνιο τον διαδέχθηκε στην ηγεσία της Φάλαγγος για λίγους μήνες, καθόσον
ακολούθησε η πραξικοπηματική και βίαια μέσω του Decreto de Unificaciòn, (Διάταγμα
ενοποίησης) συγχώνευση της Φάλαγγος
(Falange Española de las Juntas de Ofensiva Nacional Sindicalista / FE de las
JONS) με τους Καρλιστές της Comunión
Tradicionalista (μάχιμοι βασιλόφρονες
υπέρ της γραμμής του δον Κάρλος-Μαρία κόμη της Μολίνα της δυναστείας των
Βουρβόνων) και με τους αντιδραστικούς
της CEDA(Confederación Española de Derechas Autónomas/ Ισπανική
Ομοσπονδία Δεξιών Αυτονόμων, συντηρητική-καθολική οργάνωση), του Bloque
Nacional (Εθνικό Μέτωπο, μοναρχικό
κόμμα)και της Renovación Española (RE,
Ισπανική Αναγέννηση, μοναρχικό κόμμα) και την δημιουργία της Falange Española
Tradicionalista y de las Juntas de Ofensiva Nacional Sindicalista.
Ο Hedilla, επειδή μαζί με άλλους αδιάλλακτους Φαλαγγίτες
αρνήθηκε να υπακούσει στην συγχώνευση του Φράνκο, συνελήφθη και δικάστηκε με
την κατηγορία της συνωμοσίας εναντίον του Φράνκο. Κατεδικάσθη σε θανατική
ποινή, η οποία μετετράπη αργότερα σε είκοσι χρόνια φυλακίσεως, για να εκτίσει
εν τέλει τέσσερα έτη.
Η εις βάρος του κριτική από τον συγγραφέα του άρθρου είναι μάλλον άδικη. Προφανώς ο Hedilla δεν ήταν χαρισματικός ηγέτης, όπως ο προκάτοχος του, όμως λαμβανομένων υπ’ όψιν των τότε συνθηκών και εξελίξεων φαίνεται, ότι δεν είχε και πολλά περιθώρια αντιδράσεως.