Μνήμη Leon Degrelle (15.06.1906 - 31.03.1994): «Etsi mortuus urit» - «Αν και νεκρός, καίει ...»

του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου

Όταν μιλάμε για τον Leon Degrelle, έρχονται στο μυαλό τα έργα του, η διαθήκη του, τα οποία μετά τον Β 'Παγκόσμιο Πόλεμο ζέσταναν τις καρδιές και τις ψυχές των εθνικoεπαναστατών μαχητών. Τα βιβλία του παρείχαν μια τεράστια ιστοριογραφική συνεισφορά στα πάθη που φλόγισαν εκείνη την περίοδο τόσο πλούσια σε εντάσεις και αναλύσεις, και μια εξίσου σημαντική κληρονομιά πνευματικής ανύψωσης για τηn διαμόρφωση του εσωτερικού μας εαυτού. Δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι ο Degrelle ήταν ένας από τους τελευταίους μεγάλους πολεμιστές του περασμένου αιώνα που κατάφερε να συγχωνεύσει την πολιτική πολιτοφυλακή και την πολιτοφυλακή της ψυχής σε ένα κοινό σημείο.

O Degrelle γεννήθηκε στις 15 Ιουνίου 1906 στη Bouillon, στο γαλλόφωνο Βέλγιο, το μέρος όπου ζούσε επίσης ο Godfrey της Bouillon, ένας από τους φεουδάρχες που γέννησε την πρώτη Σταυροφορία (θα μπορούσε να είναι σύμπτωση;).

Το 1935 δημιούργησε το Rex, ένα περήφανo καθολικό κίνημα (Christus Rex), αντλώντας αρχικά έμπνευση από την «Action Française» του Maurras και σύντομα το έφερε στην πλευρά των ευρωπαϊκών φασιστικών κινημάτων. Και χάρη στην ρητορική του και την επαναστατική του ιδιοσυγκρασία, θα φουντώσει τις φλόγες στις πλατείες και στις καρδιές  της Βελγικής νεολαίας. Ενέπνευσε επίσης τον σχεδιαστή Herge: Τα χαρακτηριστικά του Degrelle  εμφανίζονται στο πρόσωπο του Tin Tin.

Η μαρτυρία του Robert Brasillach φαίνεται σημαντική για εμάς, ο οποίος στις σελίδες του περιοδικού "Je suis partout" περιέγραψε με εμφανή συμπάθεια την πληθωρική προσωπικότητα του Lèon Degrelle, περιμένοντας να τον συναντήσει και να του πάρει συνέντευξη:

«Βλέπω αυτόν τον ευκίνητο, όμορφο νεαρό άντρα να προχωράει προς μένα, του οποίου τα μάτια λάμπουν τόσο χαρούμενα σε ένα γεμάτο πρόσωπο. Μου μιλάει  για τα πλήθη, με δυνατή φωνή που είναι απίστευτα φυσική. Ακόμα δεν ξέρω τι θα μου πει, δεν ξέρω τι αξίζει. Ξέρω μόνο ότι εμπνέει μια χαρά για την ζωή, μια αγάπη για την ζωή και ταυτόχρονα την επιθυμία να βελτιώσει αυτή την ζωή για όλους, για να πολεμήσουμε για την ζωή, που είναι ήδη όλα τα αξιοθαύμαστα πράγματα. Δεν πιστεύω ότι υπάρχουν μεγάλοι ηγέτες χωρίς κάποιο είδος δυναμικής ζωτικότητας, φυσικής λαμπρότητας. Δεν ξέρω αν ο Lèon Degrelle έχει άλλες ιδιότητες: αλλά πάνω απ 'όλα έχει αυτά. Υπάρχουν πολλά άλλα εξίσου ορατά, από την άλλη, και όλα τόσο ενστικτώδη (...)»

Για την έντονη και απερίσκεπτη ζωή του Léon Degrelle, θα μπορούσαμε να γράψουμε ένα πραγματικό έπος, αλλά αυτό δεν είναι η πρόθεση αυτού του σύντομου άρθρου, οπότε ας πάμε κατευθείαν στους λόγους που ενέπνευσαν αυτές τις γραμμές.

Το Feldpost (οι σημειώσεις ενός πολιτικού στρατιώτη) δημοσιεύθηκε στο Βέλγιο το 1944 από τον εκδοτικό οίκο Rexist Party. Η ανάγνωση αυτού του σύντομου αλλά έντονου κειμένου προτάθηκε σε μέλη της Ρεξιστικής  νεολαίας, η οποία, με παρότρυνση από το παράδειγμα των ηγετών τους, τρέμανε από ενθουσιασμό, εν αναμονή της συμμετοχής τους στην Ευρωπαϊκή Σταυροφορία κατά του Μπολσεβικισμού, στο Ανατολικό Μέτωπο. Θα ήταν η επίθεση τους στον παράδεισο.

Ωστόσο, αυτό δεν είναι το συνηθισμένο στρατιωτικό ημερολόγιο, όπου περιγράφονται πολεμικά γεγονότα ή άλλες πτυχές αυστηρά πολεμικού χαρακτήρα. Η αφήγηση στρέφεται σε άλλους ορίζοντες, πολύ βαθύτερους και πιο περίπλοκους. Ο ίδιος ο Degrelle το εξηγεί στις πρώτες γραμμές της εισαγωγικής του σημείωσης:

«Το Feldpost είναι ένα απλό βιβλίο. Είναι ένα βιβλίο στρατιώτη. Συλλέγει μια σειρά από γρήγορες σημειώσεις που έγραφα αμέσως, κάθε μέρα, ακριβώς, στα φύλλα του Feldpost. Αυτά τα χαρτιά, που γράφτηκαν στους απροσδόκητους δρόμους και τις μάχες στη Ρωσία, είχαν σκοπό να μεταφέρουν τις σκέψεις μου στο σπίτι. Μην ψάχνετε για ζωντανές σελίδες μάχης, δεν είναι στρατιωτικό ημερολόγιο. Χωρίς να ξέρω τι θα μπορούσε η μοίρα να μου φυλάει στον πόλεμο, βιάστηκα να εκφράσω τις ιδέες και τα συναισθήματα που έζησα μέσα μου».

Αυτό που αναδύεται είναι ο στρατιώτης Degrelle, ή καλύτερα, ο «πολιτικός στρατιώτης» Degrelle. Ο άνθρωπος που αποφάσισε με πλήρη συνειδητοποίηση και με αξιοθαύμαστο ιδεαλισμό να πιάσει τα όπλα, παρά τους κινδύνους και τις τεράστιες δυσκολίες, για την επιβεβαίωση ενός καθαρού και απόλυτου οράματος για τον κόσμο και τη ζωή. Ακόμα κι αν η πιθανότητα πληρωμής των συνεπειών ήταν πραγματικά υψηλή, ήξερε πολύ καλά ότι ο θάνατος τον ακολουθεί πάντα σαν μια σκιά εκείνη που παίρνει το δρόμο των όπλων. Ο δρόμος του πολεμιστή είναι δύσβατος, ασύγκριτος από δυσκολίες και τα δεινά που μπορεί να προσφέρει σε όσους θέλουν να τον ακολουθήσουν, αλλά είναι επίσης υπέροχος για τους καρπούς της πνευματικής ανύψωσης και  η υπέρβαση των ορίων που δίνει γενναιόδωρα σε όσους ξέρουν πώς να τον διαβούν. Ο Degrelle ήξερε πως να τον ακολουθήσει.

Επιπλέον, βλέπουμε στον  Degrelle την προσπάθεια του πολιτικού στρατιώτη -  και στην περίπτωσή του ειδικότερα της τυπικής συνύπαρξης του μοναχού πολεμιστή - να θέλει να συνειδητοποιήσει τον εαυτό του στο πεδίο της μάχης μέσω της αγνής δράσης, δράσης όχι μόνο με την έννοια του ανδρικού και πολεμικού  ασκητισμού, αλλά πάνω απ 'όλα τον εσωτερικό καθαρμό του πνεύματος και την μετάβαση σε υψηλότερες μορφές ζωής.

Να θυμίσουμε επίσης ότι ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος δεν ήταν καθόλου μια απλή στρατιωτική σύγκρουση, συγκρίσιμη με άλλα προηγούμενα γεγονότα, και δεν βιώθηκε ως τέτοια. Ήταν μια τιτάνια σύγκρουση με υψηλή ηθική και ιδεολογική ένταση. Υπήρχαν δύο εντελώς αντίθετοι ΚΟΣΜΟΙ: η εμφάνιση ενός Ευρωπαϊκού Εθνικού Σοσιαλισμού, ενάντια στον Διεθνή Σοσιαλισμό της ΕΣΣΔ.

Εκτός από αυτά στον Degrelle, βρίσκουμε και μια σοβαρή κριτική για τον αστικό κόσμο, ψεύτικο, υποκριτικό, υπηρέτη του θεού του χρήματος. Η ίδια δειλή μετριότητα που κυριαρχεί στην καθημερινή μας ύπαρξη. Μια μετριότητα, που δεν πρέπει καθόλου να ρέει μέσα στο βάλτο της. Η προτροπή είναι πάντοτε να πολεμάμε και να παλεύουμε στο άκρο, μαζί με τον πιο πιστό μας σύντροφο, αυτό το όραμα του κόσμου που ώθησε τον ίδιο τον Degrelle να αντιμετωπίσει τον εαυτό του και τον εχθρό.

"Είμαι εδώ γιατί το ιδανικό που με έκαιγε  όταν έφυγα, έχει κάνει την ατμόσφαιρα ασφυκτική, με τη μυρωδιά της μούχλας του παλιού αστικού σύμπαντος  που πεθαίνει. Η ζωή του στρατιώτη στο μέτωπο είναι η μόνη, αυτή την στιγμή, που είναι πραγματικά απλή, αδιάφορη . Εδώ, μπροστά στο θάνατο, ή τουλάχιστον μπροστά στον καθημερινό πόνο, η ψυχή υψώνεται πάνω από το τέλμα της παρακμής …

Σε έναν αιώνα στον οποίο κάποιος ζει μόνο για τον εαυτό του, θα είναι απαραίτητο εκατοντάδες, χιλιάδες άντρες να μην ζουν πλέον για τον εαυτό τους, αλλά για ένα κοινό ιδεώδες, πρόθυμοι από την αρχή να υποφέρουν όλες τις θυσίες, όλους τους εξευτελισμούς, όλους τους ηρωισμούς για αυτό. Μετράει μόνο η πίστη, η ένθερμη εμπιστοσύνη, η πλήρης απουσία εγωισμού και ατομικισμού, η ένταση ολόκληρου του όντος προς τον σκοπό».

Εκστρατεία προς Ανατολάς - Εκδόσεις Λόγχη