1η Σεπτεμβρίου 1969: η επανάσταση της Al - Fateh και μια εισαγωγή στο «Πράσινο Βιβλίο» του Συνταγματάρχη Muammar Qaddafi (άρθρο του Troy Southgate)

52 χρόνια πριν, την 1^η Σεπτεμβρίου 1969 ο Muammar Qaddafi και οι σύμμαχοι του πραγματοποιούν την επανάσταση της Al - Fateh και μεταμορφώνουν την Λιβύη από μια φιλοδυτική μοναρχία σε μια νέα παναραβική σοσιαλιστική κοινωνία, που για ένα κομμάτι της αριστεράς ονομάστηκε «αναρχολενινιστική» ενώ για τους Ευρωπαίους συναγωνιστές της «Τρίτης Θέσης» ως «εθνικοεπαναστατική». 

Έχουν περάσει δέκα χρόνια από την εισβολή των καπιταλιστών στην Λιβύη και την καταστροφή της Τζαμαχιρίγια ένα έργο ληστρικής κατοχής το οποίο επικρότησε το σύνολο των εθνομηδενιστών από την πλατεία Εξαρχείων μέχρι το μέγαρο Μαξίμου. Οι πρώτοι προσπαθούν σήμερα με χρονοκαθυστέρηση να ξεπλύνουν επικοινωνιακά τις αμαρτίες τους μέσω της κακόγουστης μαριονέτας Αμάλ και των ΜΚΟ. 

Δεν ξεχνάμε ότι ήταν οι ίδιοι που ζητούσαν το 2011 μέσω του Indymedia το κεφάλι του Qaddafi και αργότερα αυτό του Άσαντ καθώς και την καταστροφή του Συριακού στρατού (την ίδια ένοχη στάση κράτησαν όλα αυτά τα χρόνια για τους θύτες και τα θύματα των πολέμων σε Υεμένη, Λιβύη, Συρία), ενώ οι δεύτεροι κρατούν στο σκοτάδι την άγνωστη εγκληματική συμμετοχή της ελληνικής πολεμικής αεροπορίας (πήρε και βραβείο από το ΝΑΤΟ) στους βομβαρδισμούς της ανεξάρτητης Λιβύης και τα εγκλήματα πολέμου της τότε κυβέρνησης. 

Την 1^η Σεπτεμβρίου του 2021 ο υιός του ιστορικού ηγέτη Saif al - Islam ανακοίνωσε την συμμετοχή του στις εκλογές και υποσχέθηκε την αναγέννηση της χώρας. Εκδηλώσεις χαράς έλαβαν μέρος σε πόλεις και χωριά για την κίνηση αυτή. 

Στην Λιβυκή επανάσταση έχουμε να κάνουμε με μια περίπτωση ισλαμισμού, αλλά με έναν ιδιότυπο συγκρητισμό ανάμεσα στον αραβικό εθνικισμό, τον ισλαμισμό και τις σοσιαλιστικές αντιλήψεις. Ο Καντάφι, στο «Πράσινο Βιβλίο» του υπερβαίνει τον Ισλαμισμό και το Κοράνι. 

Η προσπάθεια αυτή αποτελεί μια ιδιότυπη και πρωτότυπη μορφή χρήσης του ισλαμικού υπόβαθρου για τον κοινωνικό μετασχηματισμό της Λιβύης, προς την κατεύθυνση της εκβιομηχάνισης. Από τον ισλαμισμό κρατάει τη λογική της «ενότητας», της άρνησης της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και της αντικατάστασής της από τα «λαϊκά συμβούλια», άποψη που συμβαδίζει με την απόρριψη των κοινωνικών ανταγωνισμών και η οποία βέβαια, πέρα από οποιεσδήποτε προθέσεις, εμπεριέχει και ολοκληρωτικά χαρακτηριστικά. 

Η κοινή ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής και η αυτοδιαχείριση δεν έχουν την πηγή τους στον Ισλαμισμό, παρόλο που ενδύονται στην εφαρμογή τους ισλαμικό ένδυμα και φρασεολογία. 

Για περισσότερα σχετικά με τον Μάρτυρα της Λιβυκής επανάστασης του οποίου το βιβλίο επανακυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Έξοδος» διαβάστε εδώ …

Μια Εισαγωγή στο «Πράσινο Βιβλίο» του Muammar al - Qaddafi

Δημοσιεύτηκε στα ελληνικά εδώ και πρώτη φορά εδώ

 άρθρο του Troy Southgate

Πρωτογνώρισα το «Πράσινο Βιβλίο» το 1986, όταν ήμουν μέλος του «Εθνικού Μετώπου» (NF). Μεγαλώνοντας στην Αγγλία εν μέσω της καταπιεστικής απληστίας και της διαφθοράς των χρόνων της Θάτσερ, οι ιδέες κοινής λογικής που περιέχονται σε αυτό το αναζωογονητικό μικρό κείμενο κυριολεκτικά με σφυροκόπησαν.

Πριν από τα μέσα της δεκαετίας του 1980, το NF - ήδη τότε το όνομα ενός μαγαζιού, αν και για όλους τους λάθος λόγους - ήταν μια αρκετά αρνητική οργάνωση όπου σύχναζε ένα μείγμα βρετανών ιμπεριαλιστών και φαντασμένων ακροδεξιών, αλλά μόλις καθάρισε από μερικά από τα πιο αντιδραστικά στοιχεία από τις τάξεις του, η ομάδα άρχισε γρήγορα να εξελίσσεται σε ένα επαναστατικό κίνημα ταγμένο στην εθνική ελευθερία, την κοινωνική δικαιοσύνη και την ανατροπή της καπιταλιστικής άρχουσας τάξης. Ως αποτέλεσμα, η «Τρίτη Θέση» του NF - «ούτε Αριστερά ούτε Δεξιά» - οδήγησε την ομάδα να ευθυγραμμιστεί με ορισμένους αντιφρονούντες σε όλο τον κόσμο που είχαν κοινό συμφέρον να αντιταχθούν στα δίδυμα κακά τόσο του καπιταλισμού όσο και του κομμουνισμού.

Αυτό περιλάμβανε, για παράδειγμα, τον Αγιατολάχ Χομεϊνί του Ιράν, ο οποίος, το 1979, είχε οδηγήσει τη χώρα του μακριά από το να είναι το φιλοαμερικανικό κουτάβι του καθεστώτος του Σάχη και έφτασε σε μια Σιιτική θεοκρατία. Το NF απέδειξε επίσης την υποστήριξη του στους μαύρους ριζοσπάστες όπως ο Jerry Rawlings της Γκάνας και ο Louis Farrakhan των Ηνωμένων Πολιτειών, για να μην αναφέρουμε τον θετικό αφροκεντρισμό του αείμνηστου Marcus Garvey.

Ομοίως, η οργάνωση εντυπωσιάστηκε επίσης από την αντισιωνιστική ηγετική φυσιογνωμία της Λιβύης, τον Muammar al - Qaddafi, έναν άνθρωπο που είχε αψηφήσει και αντισταθεί στην συνδυασμένη δύναμη των δυτικών φιλελεύθερων δημοκρατιών για πολύ καιρό και που, την ίδια χρονιά που ανακάλυψα το «Πράσινο Βιβλίο», είχε υποστεί τη στρατιωτική οργή του αμερικάνικου προέδρου, Ronald Reagan.

Στη συνέχεια, και με την πλήρη ευλογία της Margaret Thatcher, η Πολεμική Αεροπορία των Ηνωμένων Πολιτειών ξεκίνησε ένα κύμα ιμπεριαλιστικών αεροπορικών επιθέσεων από το αγγλικό έδαφος και η πατρίδα της Βόρειας Αφρικής του Qaddafi βομβαρδίστηκε δεόντως από την φαινομενικά άμεμπτη επίθεση του Διεθνούς Σιωνισμού. Το αγγλοαμερικανικό κοινό, εύπιστο ως συνήθως, ήταν έτοιμο να πιστέψει οτιδήποτε του έριξαν οι διεφθαρμένες κυβερνήσεις τους και, ήδη από πολύ καιρό, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης χτυπιούνταν κατά του «τρελού σκύλου» του Qaddafi. Ο ίδιος ο Qaddafi, εν τω μεταξύ, έχασε ένα από τα παιδιά του στις βομβαρδιστικές επιδρομές. Ο πραγματικός λόγος που ο Qaddafi είχε στοχοποιηθεί από τους Σιωνιστές, φυσικά, είναι που η «Σοσιαλιστική Λαϊκή Λιβυκή Αραβική Jamahiriya» (SPLAJ) ήταν σκληρός αντίπαλος του Ισραηλινού κράτους και ένθερμος υποστηρικτής της Παλαιστινιακής αυτοδιάθεσης.

Ο Qaddafi, ο οποίος έγινε γνωστός κατά τη διάρκεια ενός αναίμακτου πραξικοπήματος την 1η Σεπτεμβρίου 1969, κληρονόμησε μια χώρα η οποία, μέχρι τότε, είχε ηγηθεί από τον βασιλιά Idris I, έναν μονάρχη που δεν φοβόταν να εκφράσει τις συμπάθειες του για τη Βρετανία και την Αμερική. Μόλις ο Qaddafi και οι υποστηρικτές του έδιωξαν το παλιό καθεστώς, σύντομα ίδρυσαν ένα Επαναστατικό Διοικητικό Συμβούλιο. Πράγματι, σε αντίθεση με τη δυτική προπαγάνδα ότι ο Καντάφι ήταν κάποιος «δικτάτορας», συνέχισε να διατηρεί το αξίωμα του ως Συνταγματάρχης στο Λιβυκό στρατό και τέτοια ήταν η δημοτικότητα του μεταξύ των απλών ανθρώπων που μπορούσε να περπατήσει στους δρόμους χωρίς να φοβάται να τον δολοφονήσουν.

Οι ιδέες που περιέχονται στο «Πράσινο Βιβλίο», που εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1975, αποτελούν σοβαρή απειλή για τον δυτικό φιλελευθερισμό και υπονομεύουν πλήρως την καταρρέουσα βιτρίνα της «δημοκρατίας», για την οποία πιστεύουμε ότι λειτουργεί ως διοικητικό και νομοθετικό πρότυπο για όλο τον κόσμο. Το αντίγραφο του Πράσινου Βιβλίου που αγόρασα το 1986 είχε τυπωθεί στη Μαλαισία στα τέλη της δεκαετίας του 1970, λίγο μετά την πρώτη εφαρμογή των ιδεών του Qaddafi - γνωστών ως η «Τρίτη Οικουμενική Θεωρία» - στη Λιβύη. Ήταν ένα ελκυστικό χαρτόδετο τσέπης - πράσινο, φυσικά - και μερικά από τα πιο σημαντικά και αξέχαστα συνθήματα στο κείμενο είχαν επισημανθεί σκόπιμα. Αυτές οι φράσεις εμφανίζονταν στο περιθώριο και περιλάμβαναν φράσεις όπως «καμία εκπροσώπηση αντί του λαού», «η εκπροσώπηση είναι άρνηση συμμετοχής» και «η εκπροσώπηση είναι διαστρέβλωση της δημοκρατίας».

Εκείνο που τόνιζε ο συγγραφέας είναι ότι η αντιπροσωπευτική δημοκρατία - δηλαδή ένα σύστημα στο οποίο οι άνθρωποι εκλέγουν έναν πολιτικό για να "εξυπηρετεί" τα συμφέροντα  τους - είναι ουσιαστικά ανοιχτό στην κατάχρηση. Ο Qaddafi υποστηρίζει την πραγματική συμμετοχή του ίδιου του λαού, κάτι που, σίγουρα, στις Βρετανικές Νήσους, θα οδηγούσε στη δημιουργία επιτροπών δρόμων, γειτονιών και περιφερειών αντικαθιστώντας το κάθε Μέλος του Κοινοβουλίου (MP) για κάθε εκλογική περιφέρεια.

Σε αντίθεση με το είδος της «δημοκρατίας» που λειτουργεί επί του παρόντος από το Κοινοβούλιο, μέσω του οποίου οι βουλευτές παραμένουν στην εξουσία για περίοδο τουλάχιστον τεσσάρων ετών, το μοντέλο της Λιβύης ήταν μια μορφή «άμεσης δημοκρατίας» και εάν οι εκπρόσωποί του δεν υπηρετούσαν πιστά τα συμφέροντα των ανθρώπων τους αντικαθιστούσαν αμέσως. Η λύση στην απάτη του κοινοβουλευτισμού, ως εκ τούτου, είναι γνωστή στη Λιβύη ως «η εξουσία του λαού».

Το βιβλίο του Qaddafi εξετάζει επίσης την οικονομική κατάσταση και προσφέρει μια πραγματική εναλλακτική λύση στις αποστειρωμένες θρησκείες του καπιταλισμού και του κομμουνισμού που, μεταξύ τους τότε, είχαν χωρίσει μεγάλο μέρος του κόσμου. Ο συγγραφέας αποκαλεί την ιδέα του «Σοσιαλισμό», αλλά έχει πολλά περισσότερα κοινά με τον ριζοσπαστικό αντικαπιταλισμό ανθρώπων όπως ο Robert Owen, ο William Morris και ο Robert Blatchford, ή ο Διανεμισμός του Hilaire Belloc και του Chesterton, παρά με τον πρακτικά ανεφάρμοστο δόγμα της ψευδοισότητας  που προσφέρεται από την νεομαρξιστική Αριστερά.

Οι εργαζόμενοι στη Λιβύη είχαν μερίδιο στα εργοστάσια τους και κατείχαν τα μέσα παραγωγής, κάτι που δεν άφησε ποτέ το θεωρητικό σχέδιο σε μέρη όπως η Σοβιετική Ρωσία και η πρώην Ανατολική Γερμανία. Ο Qaddafi ασχολείται επίσης με το πώς αυτές οι ιδέες θα επηρεάσουν την κοινωνική σφαίρα και εξετάζει τη σχέση μεταξύ του ατόμου, της οικογένειας, της φυλής και του έθνους, καθώς και ζητήματα που σχετίζονται με τις γυναίκες, την εκπαίδευση, την τέχνη και τον αθλητισμό.

Ο βαθμός εφαρμογής της «Τρίτης Οικουμενικής Θεωρίας» στη Λιβύη παραμένει αντικείμενο μεγάλης διαμάχης. Ωστόσο, ένα από τα πρώτα του καθήκοντα ως ηγέτης της επανάστασης της Al Fateh ήταν να τερματίσει την εισαγωγή ξένων αγαθών στη χώρα, αλλά μόλις στα τέλη της δεκαετίας του 1970 τα πράγματα άρχισαν πραγματικά να αλλάζουν. Μέχρι το 1981, ο Qaddafi είχε ιδρύσει τη Λιβυκή εταιρεία λεωφορείων και φορτηγών με τη βοήθεια της ιταλικής αυτοκινητοβιομηχανίας, Fiat, αν και με την πάροδο του χρόνου το αρχικό μερίδιο 50% του κολοσσού του αυτοκινήτου μειώθηκε σταδιακά μέχρι να γίνει εντελώς Λιβυκό. 

Επιπλέον, τα μικρά εργοστάσια και οι επιχειρήσεις μετατράπηκαν σε συνεταιρισμούς σύμφωνα με το δημοφιλές σύνθημα, «συνεργάτες, όχι μισθωτοί». Αλλά αυτό δεν ισχύει πάντα για τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις στη Λιβύη και ως εκ τούτου η επανάσταση της Al Fateh ήταν ένα συνεχές φαινόμενο που έπρεπε να επιτύχει πολλά ακόμη εάν οι ιδέες που περιέχονται στο «Πράσινο Βιβλίο» ήταν να εφαρμοστούν πιστά.

Η τοκογλυφία ήταν επίσης παράνομη στη Λιβύη και οι άνθρωποι που επιθυμούσαν να χτίσουν ένα σπίτι μπορούσαν να δανειστούν χρήματα από δημόσιους πόρους, πληρώνοντας ένα μικρό ποσό περίπου 7-10% για το προνόμιο, σίγουρα τίποτα στην κλίμακα του εκβιαστικού τόκου που χρεώνουν τα δυτικά τραπεζικά ιδρύματα. Τα χρήματα στη συνέχεια διοχετεύονταν ξανά στη δημόσια οικονομία.

Τα σούπερ μάρκετ ήταν κρατικά, αλλά κάθε περιοχή είχε το δικό της συνεργατικό κατάστημα που περιλάμβανε πάγκους τροφίμων, ηλεκτρικούς προμηθευτές και οικογενειακά εργαστήρια. Όλα κάτω από μια στέγη. Ο ανταγωνισμός ελέγχεται μέσω του καθορισμού τιμών, κάτι που σχεδόν δεν ακούγεται στη Δύση από την εποχή των "δικαίων τιμών" του Μεσαίωνα. Οι μισθοί ήταν επίσης περιορισμένοι, παρέχοντας οικονομική ασφάλεια σε όλους τους ενδιαφερόμενους.

Η Λιβύη κατάργησε επίσης την κρατική αστυνομική δύναμη στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και την αντικατέστησε με τις «Πράσινες Φρουρές του Λαού» που αποτελούνται από απλούς ανθρώπους που ζουν σε μια συγκεκριμένη περιοχή. Το έγκλημα ήταν πολύ χαμηλό στη χώρα, επίσης, γιατί σε αντίθεση με την Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική οι άνθρωποι εξακολουθούσαν να ζουν μεταξύ των εκτεταμένων οικογενειών τους και όλοι γνώριζαν όλους τους άλλους.

Σε έναν κόσμο που ελέγχεται αδίστακτα από ισχυρές τράπεζες και τις απρόσωπες εταιρείες, ωστόσο, αυτό το μεγάλο κοινωνικοοικονομικό πείραμα δεν γινόταν παρά να βρεθεί σε μια πορεία σύγκρουσης με τους ιμπεριαλιστικούς εχθρούς του. Στις 20 Οκτωβρίου 2011, καθώς η Λιβύη ήταν στην διαδικασία ανατροπής από έναν στρατό ψευδοισλαμιστών εξτρεμιστών, εγκληματικών στοιχείων και ξένων μισθοφόρων - πολλοί από τους οποίους είχαν εκπαιδευτεί κρυφά από το ΝΑΤΟ - ο ηγέτης της επανάστασης, Muammar al Qaddafi, τελικά συνελήφθη και εκτελέστηκε χωρίς δίκη. Ο άνθρωπος που θαύμαζα από μακριά για ένα τέταρτο του αιώνα δολοφονήθηκε βάναυσα με εντολή των Σιωνιστών και η συγκλονιστική εικόνα του μελανιασμένου και χτυπημένου προσώπου του Qaddafi στην οθόνη της τηλεόρασης είναι κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ.

Σε πιο θετικό πνεύμα, ενώ το «Πράσινο Βιβλίο» είχε τεράστιο αντίκτυπο στη ζωή μου και βοήθησε να διαμορφώσω τις δικές μου πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές ιδέες, είμαι βέβαιος ότι μπορεί να έχει το ίδιο ευεργετικό αποτέλεσμα στους αναγνώστες και τους ακτιβιστές του εικοστού πρώτου αιώνα. Εάν όχι ως πολιτικό σύστημα που μπορεί να εφαρμοστεί σε εθνικό επίπεδο, τότε σίγουρα όσον αφορά την αξιοσημείωτη «κατεδάφιση» από μέρους του συγγραφέα της «δημοκρατίας» δυτικού τύπου.