Ενάντια σε Δεξιά και Αριστερά, ενάντια στον κόσμο της φιλελεύθερης νεωτερικότητας

Έχουμε γράψει αρκετές φορές ότι ο Αριστερός είναι ένας διεθνιστής αντίπαλος που τον αντιμετωπίζουμε κατά πρόσωπο. Ενώ ο Δεξιός ένας διεθνιστής αντίπαλος που χτυπά πισώπλατα. Και τούτο γιατί μέσω των επικοινωνιακών μηχανισμών και των ιστορικών συγκυριών η Δεξιά έχει εγκλωβίσει στο πολιτικό της πεδίο κοινωνικά στρώματα συντηρητικών πολιτών, που κανονικά θα έπρεπε να υποστηρίζουν κάποιο παραδοσιοκρατικό ή εθνικιστικό πλαίσιο.  Έχει, δηλαδή, ο Δεξιός μηχανισμός προπαγάνδας κάνει πιστευτή στον δημόσιο λόγο την ψευδή θέση ότι η Δεξιά είναι πολιτική δύναμη εθνοκεντρικά πατριωτική. Ασφαλώς αυτό είναι ένα χυδαίο ψεύδος!

Ιδίως στην Ελλάδα, αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη, οι Δεξιοί πολιτικοί κραυγάζουν για τα εθνικά δίκαια και την υπεράσπιση των παραδοσιακών ταυτοτήτων όσο βρίσκονται στην αντιπολίτευση. Και τα ξεχνούν όλα αυτά μόλις κυβερνούν. Πρόκειται για κάτι νομοτελειακά αναμενόμενο για όποιον έχει τις βασικές γνώσεις της ιστορίας των πολιτικών ιδεών. Γιατί εφόσον ο όρος Δεξιά συμπεριλαμβάνει ανάμεσα στις άλλες θέσεις και την πίστη στην ελευθερία της αγοράς, τον ατομικισμό και την ελευθερία που θεμελιώνεται πάνω στην πολιτική ανθρωπολογία του ατόμου (και όχι του έθνους ως συλλογικού οργανισμού), είναι αυτονόητη προέκταση η κατάληξη σε διεθνιστικές πολιτικές θέσεις.

Ένα χαρακτηριστικό ελληνικό παράδειγμα αυτής της κατάστασης δικαίωσε τα όσα γράφουμε πριν λίγες μέρες. Ο Άδωνις Γεωργιάδης είναι ο τυπικός φανφαρόνος πολιτικός της Δεξιάς, που μπορεί την ίδια στιγμή να αναπαράγει τις κούφιες κλασικιστικές ρητορείες περί της αξίας των αρχαίων μας παραδόσεων και, ταυτοχρόνως, να υπηρετεί τα πιο σκληρά διεθνιστικά συμφέροντα της παγκόσμιας ελίτ των μεγαλοαστών καπιταλιστών. Πριν λίγες μέρες η συγκεκριμένη περσόνα του πολιτικού βίου δήλωσε ότι οι μικρομεσαίες ελληνικές επιχειρήσεις δεν θα έχουν την δυνατότητα τραπεζικού δανεισμού αν δεν συγχωνευτούν. Στην ουσία εννοούσε αν δεν εξαγοραστούν από κάποιο ισχυρό επιχειρηματικό όμιλο.

«Επιχειρήσεις με δύο-τρεις εργαζομένους στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν έχουν πρόσβαση στις τράπεζες. Τι να κάνουμε τώρα;», αυτή ήταν η επιχειρηματολογία του εν λόγω υπουργού.  Ας αποκωδικοποιήσουμε το πολιτικό περιεχόμενο αυτής της φράσης προκειμένου να εξάγουμε τα συμπεράσματά μας.

Πρώτα και κύρια ο Δεξιός πολιτικός (όπως κάνουν και οι ομοϊδεάτες του ανά τον κόσμο) αγνόησε επιδεικτικά την ιδιαιτερότητα του ελληνικού εθνικού μας οικονομικού περιβάλλοντος με το επιχείρημα ότι έτσι γίνεται στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Όχι μόνο παρέβλεψε ότι στην Ευρωπαϊκή Ένωση υπάρχουν πολλά και διαφορετικά οικονομικά περιβάλλοντα, αλλά προδιέγραψε ότι όλα αυτά τα διαφορετικά εθνικά περιβάλλοντα θα προσαρμοστούν σε μια γενική υπερθενική νόρμα, η οποία υπαγορεύεται από την α-εθνικά παγκόσμια ελίτ των αγορών. Αν μη τι άλλο εδώ έχουμε να κάνουμε με την πιο σκληρή εκδοχή του διεθνισμού.

Ας υποθέσουμε ότι το όραμα των Δεξιών πατριδοκάπηλων γίνει πραγματικότητα. Οι μικρές οικογενειακές εταιρίες θα απορροφηθούν από τους ισχυρούς ομίλους της καπιταλιστικής ελίτ. Τότε δεν θα έχουμε ψιλικατζίδικα και περίπτερα στην γειτονιά μας, αλλά μόνο υποκαταστήματα μεγάλων (ενδεχομένως και υπερεθνικών brands). Δεν θα έχουμε ελληνικά βιβλιοπωλεία αλλά τοπικές εκδοχές πολυκαταστημάτων. Δεν θα έχουμε συνεργεία και καταστήματα ρούχων αλλά μόνο αντιπροσωπείες μεγάλων εταιριών. Όλο αυτό δεν συνιστά απλά μια συγκέντρωση κεφαλαίου. Προϋποθέτει, ταυτόχρονα, και έναν πολιτισμικό μετασχηματισμό που θα χτυπά κατευθείαν την καρδιά της εθνικής μας ιδιαιτερότητας. Το πολυεθνικό brand, μέσω της αισθητικής (ταμπέλες, διαφημίσεις,) και του τρόπου παραγωγής (εργασιακοί αυτοματισμοί, ντύσιμο εργαζομένων κλπ) θα επιβάλει τα «οικουμενιστικά» μοντέλα συμπεριφοράς και αισθητικής αντίληψης για τον κόσμο ακόμη και στην κάθε γωνιά μιας ελληνικής γειτονιάς. Αυτό, ασφαλώς, δεν ενοχλεί τους Δεξιούς κομπορρήμονες, που κατά τα άλλα παπαγαλίζουν τις φιλολογικές τους ανοησίες περί της αξίας «των αρχαίων ημών προγόνων».

Ο πατριωτισμός των Δεξιών είναι ένας πατριωτισμός τουριστικός. Ένα κάλπικο φολκλόρ για να στολίζουν τον ραγιαδισμό τους προς το μοντέλο οργάνωσης του δυτικού κεφαλαίου. Προφανώς και όταν μιλάμε για Δεξιούς δεν αναφερόμαστε μόνο στους πολιτικούς του κόμματος που κυβερνά την χώρα. Τα τελευταία δέκα χρόνια έχει οργανωθεί μια γενικευμένη αλλοίωση των ιδεολογικών νοημάτων του ελληνικού εθνικιστικού χώρου. Οι περισσότεροι σχηματισμοί (από κόμματα μέχρι αυτόνομες ομάδες και εκδοτικούς οίκους) που βρίσκονται δεξιότερα της Νέας Δημοκρατίας χρησιμοποιούν τον όρο «εθνικισμός» απλά ως σουβενίρ στην βιτρίνα. Στην πραγματικότητα είναι ακρο-Δεξιά συμπληρώματα της Νέας Δημοκρατίας. Δεν έχουν τίποτε το εθνικιστικό. Απλώς υιοθετούν μια δήθεν ακραία ζητωπατριωτική ρητορική αλλά στην πράξη υπηρετούν τα συμφέροντα των υπερεθνικών ελίτ του δυτικού κεφαλαίου και αναπαράγουν τον τουριστικό πατριωτισμό του φιλολογικού κλασικισμού. Αυτό είναι προφανές για τα νεοδεξιά και «νεοεθνικιστικά» σχήματα. Ισχύει όμως και για κάποια που εμφανίζονται με το προσωπείο του σκληρού «ναζί». Ψάξτε λίγο προσεκτικά τις θέσεις τους πάνω στην τρέχουσα επικαιρότητα και θα αντιληφθείτε τι εννοούμε.

Αλλά και ο κοινωνισμός των Αριστερών είναι εξίσου επιδερμικός. Δεν έχει τίποτε το σοσιαλιστικό και αναλώνεται σε επιδείξεις υπέρμετρης προοδευτικότητας. Η Αριστερά αποτελεί σήμερα το «προοδευτικό» σκέλος του εξουσιαστικού φιλελευθερισμού. Αριστεροί και Δεξιοί σκύβουν το κεφάλι μπρος στην παγκόσμια κυριαρχία της καπιταλιστικής αντι-εθνικής ελίτ.

Έχει ενδιαφέρον ότι μετά τις δηλώσεις του Άδωνι Γεωργιάδη για της μικρομεσαίες επιχειρήσεις Αριστεροί κύκλοι έγραψαν ότι «κυβερνά σαν Λουδοβίκος». Τα ανδρείκελα της Αριστεράς φοβούνται ακόμη και να ψελλίσουν μια κριτική προς τον εξουσιαστικό φιλελευθερισμό και φορτώνουν τις καπιταλιστικές παθογένειες στο...Παλαιό Καθεστώς της προνεωτερικής εποχής!! Λοιπόν, κύριοι της Αριστεράς, θα σας κάνουμε άλλο ένα μάθημα πολιτικής ιστορίας. Οι «Λουδοβίκοι» του Παλαιού Καθεστώτος, όταν σκέπτονταν σωστά, ρύθμιζαν την οικονομία των χωρών τους στο σύστημα των συντεχνιών. Μια μορφή μεσαιωνικού οργανιστικού προ-κοινωνισμού, το οποίο παρείχε ασφάλεια στους εργαζόμενους και δημόσιο έλεγχο στις οικονομικές δραστηριότητες. Οι «Λουδοβίκοι» του Παλαιού Καθεστώτος, όταν σκέφτονταν λαθεμένα, επέτρεπαν φυσιοκρατικές ελευθερίες που έστρωναν τον δρόμο για την έλευση του κεφαλαιοκρατικού φιλελευθερισμού. Πάντως αποφάσεις όπως αυτές του Άδωνι δεν λάμβαναν (ασχέτως αν χρεώθηκαν επικοινωνιακά λάθη με αναφορές στο παντεσπάνι κλπ).

Ενάντια σε Δεξιά και Αριστερά, ενάντια στον κόσμο της φιλελεύθερης νεωτερικότητας, υπάρχουν ακόμη κάποιες σκιές που αναδεύονται στο λυκαυγές των καιρών μας. Φέροντας τις μνήμες της Βανδέας και των Λουδιτών. Βαστώντας τα φλάμπουρα της πατρίδας και του κοινωνιστικού οργανικισμού. Σιγοσφυρίζοντας σκοπούς παλιούς και νοσταλγώντας τους πολέμους του μέλλοντος.

πηγή