Στη μνήμη του επαναστάτη Eθνικοσοσιαλιστή Horst Wessel.

Μετάφραση από τα Αγγλικά για τον «Μαύρο Κρίνο»: Noeton

Το παρακάτω άρθρο γράφτηκε από τον εκδότη και συγγραφέα του «Μαύρου Μετώπου» Richard Schapke ο οποίος υπήρξε πρώην ηγέτης της κομματικής νεολαίας, βασικός συνεργάτης των αδερφών Otto και Gregor Strasser καθώς και ένας εκ των στελεχών που υπέγραψαν το συλλογικό άρθρο δυσαρέσκειας της 4^ης Ιουλίου 1930 σχετικά με την πορεία του Εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος το οποίο μπορείτε να το διαβάσετε εδώ.

Δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο διαδίκτυο στα Γερμανικά στην εθνικοεπαναστατική πλατφόρμα ενημέρωσης Sache de Volkes

«Όποιος ερχόταν στα SA στο Βερολίνο βρισκόταν ανάμεσα στους εξοστρακισμένους. Το μονοπάτι του έγινε ένα στενό πέρασμα ανάμεσα στην αστυνομία και τον όχλο. Εδώ έπρεπε ή να σταθεί ή να πέσει».

Joseph Goebbels

Μαζί με τον Hans Maikowski, ο πιο εξέχων «Μάρτυρας του Αίματος» του NSDAP του Βερολίνου γεννήθηκε στις 10 Ιανουαρίου 1907 στο Μπίλεφελντ ως γιος ενός πάστορα και Τέκτονα. Αφού η μεσαίας τάξης οικογένεια του μετακόμισε στο Βερολίνο, ο Horst Wessel πήγε το γυμνάσιο εκεί. Η περιφρόνηση της καταγωγής και του περιβάλλοντός του τον τράβηξε στην πολιτική σε νεαρή ηλικία - ήδη από το 1922 εντάχθηκε στο Τάγμα Bismarck, η τοπική ομάδα 21 "Crown Princess".

Αυτή ήταν μια προκαταρκτική οργάνωση του Γερμανικού Εθνικού Λαϊκού Κόμματος με επικεφαλής τον μετέπειτα Εθνικοσοσιαλιστή Γκάουλαϊτερ, Wilhelm Kube. Ως μέρος των υπηρεσιών ασφαλείας χώρων που παρείχε το Τάγμα για ta πολιτικά γεγονότα, ο Horst Wessel ήρθε σε επαφή με το Wiking-Bund του Λοχαγού Ehrhardt την άνοιξη του 1924. Αυτό χρησίμευσε ως μια δεξαμενή στρατολόγησης για τα πρώην μέλη της Ταξιαρχίας Πεζοναυτών Ehrhardt ("Σβάστικα σε Ατσάλινο Κράνος»), που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο Πραξικόπημα του Kapp και ήταν εδώ που γνώρισε πρώην «τρομοκράτες» της νεφελώδους οργάνωσης Consul.

Μεταξύ άλλων, η οργάνωση Consul ήταν υπεύθυνη για τη δολοφονία του “κατοχικού’’, υποτακτικού πολιτικού των Συμμάχων Matthias Erzberger και του υπουργού Εξωτερικών του Ράιχ Rathenau. Ο Wessel εντυπωσιάστηκε από τον άνευ όρων ακτιβισμό των υποστηρικτών του Ehrhardt, ο οποίος έρχεται σε ευνοϊκή αντίθεση με τον αντιδραστικό χαρακτήρα των Γερμανών ακροδεξιών. Λογικά, αν και ήταν κάτοχος του Αργυρού Μεταλλίου της Τιμής, έγινε και μέλος του Wiking Association, κάτι που τον Ιούλιο του 1924 είχε ως αποτέλεσμα την αποβολή του από το σχολείο. Ο λόγος εντοπίζεται στο γεγονός ότι ο μαθητής του Λυκείου φορούσε εθνικοσοσιαλιστική στολή σε μια εκδήλωση - όχι ασυνήθιστο για τους υποστηρικτές του Ehrhardt εκείνη την εποχή.

Ωστόσο, το ποτάμι δε γυρνούσε πίσω. Στις 12 Φεβρουαρίου 1925, ο Χορστ Βέσελ εγκατέλειψε το Τάγμα του Μπίσμαρκ και αφοσιώθηκε ολοκληρωτικά στην ενασχόλησή του με τους Βίκινγκς. Ούτε η αποφοίτηση του ως φοιτητής της Νομικής στις 19 Απριλίου 1926 δεν τον αποδιοργάνωσε από τον σκοπό του αυτό. Μόλις ένα μήνα αργότερα, το Bund (= η «ομάδα») απαγορεύτηκε στην Πρωσία επειδή ο ηγέτης του στο Βερολίνο, Sodenstern, φέρεται να συμμετείχε στις προετοιμασίες για το πραξικόπημα. Παρεμπιπτόντως, η σχετική κατηγορία αναγκάστηκε να αποσυρθεί λόγω έλλειψης αποδεικτικών στοιχείων.

Ο Horst Wessel, πλέον πολιτικά άστεγος, δεν μπορούσε να είναι ικανοποιημένος με τη ζωή της ομάδας που ανήκε. Η προσωρινή συμμαχία του Ehrhardt με το «αντιδραστικό χαλύβδινο κράνος» είναι πιθανό να είχε προκαλέσει δυσαρέσκεια στον νεαρό ακτιβιστή. Ως εναλλακτική λύση, η SA του Βερολίνου που έφερε στις τάξεις της τον Heinz Hauenstein, γνωστό πρώην ηγέτη των Freikorps και πρωτοπόρο του NSDAP της Βόρειας Γερμανίας, συγκέντρωσε τα κοινωνικά επαναστατικά στοιχεία σε αντίθεση με τον Gauleiter Schmiedicke και τον διοικητή SA Daluege. Παρά τις άναρχες συνθήκες που επικρατούσαν στο Gau Berlin εκείνη την εποχή, ο Wessel εμφανίστηκε στον κατάλογο των μελών της Sturmabteilung του Βερολίνου τον Οκτώβριο του 1926.

Την 1η Νοεμβρίου 1926, ο Γιόζεφ Γκαίμπελς ανέλαβε τη διαχείριση του εθνικοσοσιαλιστικού τομέα που κατέρρεε και ξεκίνησε την αναδιοργάνωση του. Σε αντίθεση με την κοινή άποψη, ο Wessel δεν ήταν ακριβώς πεπεισμένος για τις ικανότητες του νέου του Gauleiter, στις οποίες μπορεί να συνέβαλε η εκδίωξη του Hauenstein. Ανεξάρτητα από κάθε αμφιβολία, απέκτησε το βιβλιάριο μελών του NSDAP τον Δεκέμβριο. Ο ανοιχτός χαρακτήρας του Horst Wessel και το να μην υποκύπτει στις κρατικές αρχές μπορεί να οδήγησε σε μια άμεση διαφωνία με τον Goebbels (οι εγγραφές στο ημερολόγιο αυτής της περιόδου χάνονται). Το ενδιαφέρον του Gauleiter για το Ε/Σ φοιτητικό σωματείο εκείνη την εποχή μπορεί επίσης να εντοπιστεί σε αυτές τις επαφές. Μια εντυπωσιακή εμπειρία για τον Wessel ήταν πιθανώς η συμμετοχή του στο 3^ο Συνέδριο του Κόμματος του Ράιχ στη Νυρεμβέργη (Αύγουστος 1927), όπου ξέσπασαν βίαιες διαφωνίες για το φοιτητικό σωματείο.

Το χειμερινό εξάμηνο του 1927/28, ο φοιτητής της Νομικής πήγε στη Βιέννη για ένα εξάμηνο και του ανατέθηκε από τον Gauleiter να μελετήσει το έργο της νεολαίας των Αυστριακών εθνικοσοσιαλιστών εδώ. Ο Wessel απέκτησε τις προϋποθέσεις καθώς ηγήθηκε προσωρινά μιας μονάδας της Ομοσπονδίας της Γερμανικής Εργατικής Νεολαίας (προπομπός της Χιτλερικής Νεολαίας). Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στη Βιέννη συμμετείχε στα επεισόδια κατά της τζαζ όπερας «Johnny plays up». Είναι χαρακτηριστικό ότι στις 20 Φεβρουαρίου 1928, ο Wessel έγραψε σε έναν φίλο του ότι, σε αντίθεση με το Βερολίνο, το Eθνικοσοσιαλιστικό Gau Vienna οργανώθηκε με υποδειγματικό τρόπο. Μετά την ολοκλήρωση του εξαμήνου στη Βιέννη, ο Horst Wessel διέκοψε τις σπουδές του στη Νομική και ανέλαβε το τμήμα των SA στην πλατεία Alexanderplatz του Βερολίνου, το οποίο χρησιμοποιήθηκε για την SA Storm 1 του Standard 4, που ήταν εξαιρετικά κοινωνικό - επαναστατικό.

Διέπρεψε και ως ομιλητής προπαγάνδας. Για παράδειγμα, στις 15 Ιανουαρίου 1929, ο Wessel επιτέθηκε βίαια στους Γερμανούς υπηκόους στο Berlin - Friedenau. Στη συνέχεια, σε συνέντευξη του στον Γκαίμπελς, εξέφρασε τη λύπη του για την έλλειψη ακτιβισμού εντός των SA! Ο Gauleiter σημείωσε: «Είμαι σε αδιέξοδο. Άν κάνουμε δράσεις στο Βερολίνο, οι άνθρωποι μας θα κόβουν και θα ράβουν όπως επιθυμούν». Ακολούθησαν τακτικές συναντήσεις στις οποίες ο Wessel και ο Goebbels συζήτησαν πάνω απ' όλα τη σχέση του NSDAP με τους Γερμανούς Εθνικιστές ή το Stahlhelm και την Eθνικοσοσιαλιστική Eπανάσταση. Ο Γκαίμπελς έδειξε επίσης ότι δεν ήταν πολύ ενθουσιώδης όταν ο Χίτλερ ξεκίνησε την προσέγγιση περί πολιτικών δικαιωμάτων τον Απρίλιο του 1929 και μίλησε θετικά για το κοινοβουλευτικό έργο: «Και ειδικά τώρα που είναι σημαντικό να διατηρήσεις τη ψυχραιμία σου. Ξεφεύγει. Έχουμε ακόμα πάρα πολλούς Φιλισταίους στο κόμμα. Η πορεία του Μονάχου μερικές φορές είναι αφόρητη! Δεν είμαι έτοιμος να κάνω έναν τεμπέλικο συμβιβασμό! Αν είναι αυτό να μου κοστίσει την προσωπική μου θέση, θα το αναλάβω ευθέως. Μερικές φορές αμφιβάλλω για τον Χίτλερ... Υπήρξε ήδη σοβαρή σύγχυση στις ομάδες των SA.»

Μετά από μία από αυτές τις συζητήσεις, ο Γκαουλάιτερ του Βερολίνου αποφάσισε να πολεμήσει την επίθεση της γερμανικής εθνικής αντίδρασης, καθώς ο Χίτλερ δεν απάντησε σε όλες τις σχετικές ερωτήσεις. Το Reichsleitung του Μονάχου έπεσε σε αυτήν την εκστρατεία όταν συμμετείχε στο δημοψήφισμα ενάντια στο Young Plan (πιθανόν μετά από πρόταση του Otto Strasser όλων των ανθρώπων). Σε αυτό ο «αριστερός» Εθνικοσοσιαλιστής Bodo Uhse, σίγουρα μια αδελφή ψυχή του Horst Wessel, είπε: «Με αυτούς που κατηγορούμε με πάθος καθημερινά, επειδή βεβηλώνουν το όνομα του έθνους με την απληστία τους για το κέρδος, με τους οπισθοδρομικούς μαθητές γεμάτους με μια αηδιαστική ‘’αριστοκρατία’’, ο Χίτλερ είχε συνδέσει τους νεαρούς στρατούς των SA! Την αποφασιστική εκείνη ώρα, όταν ο αγώνας έπρεπε να διεξαχθεί έξω από τους νόμους αυτού του κράτους, είχε κατευθύνει τον δρόμο του προς τον ειρηνικό περίβολο της δημοκρατίας της Βαϊμάρης, σε μια παρέα διαφανών ταραχοποιών για τους οποίους το έθνος δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ένα κάλυμμα για την επιχείρηση τους. Τη στιγμή που ο κίνδυνος και η δράση φαινόταν ότι ήταν απαραίτητα, ο Χίτλερ έπαιζε ένα ασφαλές παιχνίδι. Συνδέθηκε με την ‘’αντίδραση’’ και το δυσαρεστημένο κεφάλαιο.

Αυτός ο δρόμος οδήγησε στο Μέτωπο του Χάρτσμπουργκ, στη δίωξη των αριστερών κομμάτων και των ανοργάνωτων εθνικοσοσιαλιστών κατά τη διάρκεια του Τρίτου Ράιχ. Το αποκορύφωμα ήταν η σφαγή της 30ης Ιουνίου 1934, όταν ο Horst Wessel ήταν αρχηγός ομάδας στο Berlin - Friedrichshain από την 1η Μαΐου 1929 και έστησε εδώ το SA Storm 5. Μεταξύ των δικών του υπήρχαν πολλοί πρώην μαχητές του «Κόκκινου Μετώπου» και Κομμουνιστές, κάτι που εκφράστηκε επίσης με το σχηματισμό μιας μπάντας shawm που προηγουμένως υπήρχε μόνο στο KPD. Ο περιπλανώμενος μαθητής συνέθεσε το τραγούδι "Die Fahne hoch!" («Σημαίες του Χίτλερ πάνω από οδοφράγματα/ Ορθό το Λάβαρο!») βασισμένο σε ένα κομμουνιστικό μαχητικό τραγούδι, το οποίο επρόκειτο να γίνει ο δεύτερος εθνικός ύμνος του Τρίτου Ράιχ. 

Μετά από μια ελάχιστα αντιληπτή παράσταση στη Φρανκφούρτη / Όντερ, το τραγούδι του Horst Wessel έκανε την πρεμιέρα του στο Βερολίνο στις 6 Σεπτεμβρίου 1929. Λίγο αργότερα τυπώθηκε επίσης στην «Επίθεση». Σε αυτό το σημείο όμως ο Χορστ Βέσελ είχε αποσυρθεί όλο και περισσότερο από τις κομματικές εργασίες. Οι λόγοι για αυτό είναι αφενός η απογοήτευση για την φιλοαστική πορεία του Χίτλερ και αφετέρου η σχέση με την πρώην ιερόδουλη Erna Jaenicke. Το νεαρό ζευγάρι έμενε στο Widow Salm's στην οδό Grosse Frankfurter Strasse 62. Μετά από διαφωνίες, η σπιτονοικοκυρά θυμήθηκε τους συντρόφους του αποθανόντος συζύγου της, ο οποίος ήταν ακτιβιστής στην Ένωση Μαχητών του Κόκκινου Μετώπου.

Σε εκείνο το σημείο - ήταν 14 Ιανουαρίου 1930 - ξεκίνησε μια ομάδα που σουλατσάριζε υπό τον Κομμουνιστή μαστροπό Albert "Ali" Höhler. Το σχεδιασμένο «προλεταριακό φλερτ» για τον Wessel δεν πήγε όπως σχεδίαζε μιας και ο Höhler γνώριζε την Erna Jaenicke από ... τις κακές εποχές. Ο "Ali" τράβηξε απροσδόκητα ένα πιστόλι και χτύπησε τον Horst Wessel με μια σφαίρα στο στόμα όταν ήταν στο έδαφος. Στις 23 Φεβρουαρίου, υπέκυψε στα σοβαρά τραύματα του μετά από εβδομάδες αγώνων. Ο Gauleiter Goebbels - αληθινά κλονισμένος και πιθανώς οδηγημένος από μια ένοχη συνείδηση - ένας σίγουρα επαναστάτης εκπρόσωπος της «αριστερής» πτέρυγας του κόμματος - βρήκε την ευκαιρία και ανέδειξε τον Sturmführer 5 σε μάρτυρα του κινήματος - ενάντια στην αντίρρηση της ηγεσίας του Ράιχ του Μονάχου, που εμφανίστηκε στις 26 Φεβρουαρίου στην «Επίθεση» (σ.μ.γερμ.= “Der Angriff”) ως ειδικά αφιερωμένο φύλο στον Horst Wessel και την 1^η Μαρτίου η ταφή έγινε στο Nikolaikirchfriedhof στο Βερολίνο με μεγάλες τιμές.

Ομιλητές ήταν ο Γκαίμπελς, ο Ανώτατος Αρχηγός των SA Franz Pfeffer von Salomon, ο Standartenführer Breuer και δύο εκπρόσωποι της Ε/Σ Φοιτητικής Ένωσης. Ο Χίτλερ ζήτησε μια επιδεικτική συγγνώμη, η οποία, παρεμπιπτόντως, ήταν μια περαιτέρω ένδειξη της κακής σχέσης με τους ανθρώπους της Gau Berlin. Ο αρχηγός του κόμματος προτίμησε να «αναρρώσει» στο Μπερχτεσγκάντεν. Κατά τη διάρκεια των εορτασμών, οι Κομμουνιστές ξεσηκώθηκαν στην περιοχή και βεβήλωσαν ακόμη και το νεκροταφείο, παραπέμποντας στην Erna Jaenicke με το σύνθημα: "Ένα τελευταίο ‘Χάιλ Χίτλερ’ στον νταβατζή Χορστ Βέσελ!". Σαν να απαντούσε στην αδιάφορη στάση του Χίτλερ, ο Γκαίμπελς επιτέθηκε στις 4 Απριλίου στο Berlin Sportpalast με αποσπάσματα από το τραγούδι του Horst Wessel τα οποία και τραγούδησε επιδεικτικά σε επαναστατική στάση. 

Στις 26 Σεπτεμβρίου 1930, οι δολοφόνοι του Horst Wessel καταδικάστηκαν σε μακροχρόνιες ποινές φυλάκισης. Ο Höhler έλαβε την υψηλότερη ποινή σε έξι χρόνια και ένα μήνα φυλάκιση. Η πικρία των SA για την αναξιοπρεπή συμπεριφορά των Κομμουνιστών δεν υποχώρησε φυσικά (οι δράστες είχαν άσχημη μοίρα όταν τον Σεπτέμβριο του 1933 τα SA εισέβαλαν στη φυλακή τους). Όταν η SA του Ανατολικού Έλβα υπό τον Ταγματάρχη Stennes εξεγέρθηκε ενάντια στην ηγεσία του Μονάχου στις αρχές Απριλίου 1931, με αναφορά στην 1η Μαρτίου 1930, οι «αντάρτες» αρνήθηκαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους με την Φασιστική Ένωση, η οποία ήταν επίσης ανοιχτή σε ανοργάνωτους Εθνικοσοσιαλιστές. Παρεμπιπτόντως, ο Γκαίμπελς έπαιξε έναν πολύ αμφίβολο ρόλο εδώ. Πιθανώς να συμμετείχε στις προετοιμασίες της εξέγερσης. Τουλάχιστον γνωρίζουμε ότι οι «αντάρτες» προσπάθησαν να τον κερδίσουν και όχι ο «αντιπαθητικός» Otto Strasser ως αρχηγός ενός ανεξάρτητου βορειο -γερμανικού NSDAP.

Ακόμη και μετά από αυτή την υπόθεση, η οποία σχεδόν του χάρισε μια μεταγραφή στη Βιέννη, ο Γκαίμπελς διατήρησε αυτή τη “λατρεία της προσωπικότητας” γύρω από τον πρώην σύντροφό του. Στις 15 Αυγούστου 1931, για παράδειγμα, καθαγίασε το νέο SA Standard 5 "Horst Wessel" στο Βερολίνο. Τον Ιούλιο του 1932 ακολούθησε το βιβλίο «Horst Wessel - Leben und Die» στον εκδοτικό οίκο του κόμματος και το μυθιστόρημα του Hanns Heinz Ewers «Horst Wessel», που εκδόθηκε το φθινόπωρο, κυκλοφόρησε 30.000 αντίτυπα μέσα σε λίγες εβδομάδες. Στις 30 Οκτωβρίου 1932, ένα άρθρο στη μνήμη του Eπαναστάτη Eθνικοσοσιαλιστή Horst Wessel εμφανίστηκε στο «Μαύρο Μέτωπο».