Συνέντευξη του Francois Bousquet στο περιοδικό «Éléments». Το να είσαι επαναστάτης - οδηγίες χρήσης. Το μάθημα του Dominique Venner και η μεταθανάτια δημοσίευση των «Carnets rebelles» (μετάφραση του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου)

Χρόνια πολλά σε όλους τους Αντιδημοκράτες!

zentropafatria@protonmail.com

Τα παραπάνω βιβλία μπορείτε να τα βρείτε: βιβλιοπωλείο "Η αλληλεγγύη των φίλων" (Αθήνα) "Λόγχη" (Αθήνα) και στο "Αριστοτέλειο" (Θεσσαλονίκη) καθώς και μέσω των αυτόνομων ομάδων.

Μετάφραση: Κωνσταντίνος Μποβιάτσος

Η μεταθανάτια έκδοση των Carnets rebelles (Επαναστατικά Τετράδια) του Dominique Venner (1935 - 2013), του οποίου ο πρώτος τόμος μόλις κυκλοφόρησε από την «Nouvelle Librairie» στην Γαλλία με εισαγωγή του Alain de Benoist, είναι για όλους εμάς ένα σπουδαίο εκδοτικό γεγονός.

Έχω διαβάσει μερικές  γραμμές, διότι  μιλάμε για 400 σελίδες που θα ακολουθήσουν χιλιάδες άλλες. Μια ποσότητα  αντάξια του ανθρώπου που ήταν ο Dominique Venner. Μία κολοσσιαία έκδοση που έχει να δώσει πολλά. Αλλά ας αφήσουμε τον Francois Bousquet, μελετητή και αναλυτή του Venner, να μας τα εξηγήσει καλύτερα.

Η συνέντευξη που ακολουθεί είναι στο περιοδικό Éléments.

«Όσο θα έχουμε όπλο πίσω από την πόρτα, κούτσουρα στο τζάκι και μωρά στην κούνια, θα είμαστε κύριοι του σπιτιού μας»

Dominique Venner

«Με χτύπησαν βάναυσα πολλές φορές οι αστυνομικοί, έγδαραν το τριχωτό της κεφαλής, έσπασαν τα πλευρά μου στο βαν της αστυνομίας, τα χέρια μου δεμένα πίσω από την πλάτη με χειροπέδες. Το κρανίο μου ήταν σαν τσακισμένο σίδερο, κατά τη σύλληψή μου, τον Απρίλιο του 1961, στις εγκαταστάσεις του εγκληματολογικού. Όταν μίλησα σε  αυτούς τους κυρίους, με έγδυσαν, με χειροπέδες πίσω από την πλάτη μου. Χτυπήματα σε διαλλείματα, διπλωμένος στην μέση, έκανα εμετό. Ποτέ δεν σκέφτηκα  να κάνω καταγγελία, να χρησιμοποιήσω αυτές τις καταχρήσεις εναντίον των αντιπάλων μου. Λάθος, χωρίς αμφιβολία από την άποψη της χαμηλής πολιτικής αποτελεσματικότητας. Μου φάνηκε ότι ήταν μέρος του παιχνιδιού. Οι κίνδυνοι της δουλειάς κατά κάποιο τρόπο. Και θα ήταν ταπεινωτικό, θα ήταν υποτιμητικό και θα έπεφτε να παραπονεθώ. Τους κάνετε πάρα πολύ μεγάλη τιμή. Να αντέχεις με ασυδοσία και περιφρόνηση και να μην γκρινιάζεις»

Dominique Venner, Carnets rebelles τόμος 1^ος

Éléments: Ο Dominique Venner είναι ο συγγραφέας ενός εντυπωσιακού έργου, αλλά δεν φανταζόμασταν ότι περιείχε ακόμη αδημοσίευτους θησαυρούς όπως αυτά τα «επαναστατικά τετράδια» , στων οποίων υπάρχει ένα πολύ μεγάλο άρθρο στο νέο τεύχος του  περιοδικού μας, το Éléments, συνοδευόμενα από φωτογραφίες επίσης αδημοσίευτες ... Από πού προέρχονται;

Δεν τολμάμε να μιλήσουμε για μια  θεϊκή έκπληξη, μια παραπλανητική έκφραση που θα παρερμηνευόταν. Η ανακάλυψη αυτών των «Carnets rebelles» είναι, ωστόσο, μια τέτοια έκπληξη.

Μετά τον θάνατο του στις 21 Μαΐου 2013, ο Dominique Venner έγινε πολιτικός μύθος, όπως λέει ο Alain de Benoist. Έχει τις εξεγερσιακές και ενωτικές ιδιότητες του, τουλάχιστον για όσους δεν φοβούνται τον πανηγυρικό ρωμαϊκό θάνατό του στον καθεδρικό ναό της Notre - Dame - de - Paris. Για πολλούς από εμάς, η αναφορά του ονόματος του έχει γίνει ακόμη και παραστατική, λες και ο θάνατός του είχε μεταθανάτιες αρετές και λειτούργησε ως ενεργός αρχή.

Ως συγγραφέας όμως ας πούμε, ότι είχε σταματήσει πια να μιλάει, παρά μόνο να ξαναδιαβάσει κάποιος  τα βιβλία του, κάτι που σίγουρα πρέπει να γίνεται. Ωστόσο, η πολιτική και πνευματική του διαθήκη  το «Un Samouraï D Occident», Ο Δυτικός Σαμουράι, ένα υπερβόρειο βιβλίο, φαινόταν να είναι η τελευταία του λέξη για πάντα. Τίποτα δεν μας εμποδίζει να το ξαναδιαβάσουμε, αντιθέτως πρέπει συνεχώς, αλλά δεν μπορούμε πλέον να το ξανανακαλύψουμε!

Λες και ο εκούσιος θάνατος του Venner, μέσω της απήχησης του, είχε επισκιάσει τα πάντα, συμπεριλαμβανομένου του έργου του. Τώρα, είναι αυτός  που είναι μπροστά μας, είναι αυτός που μας καλεί να δράσουμε. Από τις 21 Μαΐου 2013 είναι ο Ομηρικός Ήρωας, ο Ρωμαίος Στρατιώτης που απευθύνεται σε εμάς, πολύ περισσότερο από τον συγγραφέα. Και τώρα ο συγγραφέας μας καλεί πίσω. τώρα μας δίνει αυτά τα καταπληκτικά Τετράδια - Μαύρα, Φλογερά και Αιρετικά σαν τον Ιππότη του Dürer, τον οποίο τόσο αγαπούσε.

Κανείς δεν τους περίμενε. Κατά κάποια ειρωνεία της τύχης, είναι με τον δικό τους τρόπο μια από τις μορφές του απροσδόκητου στην ιστορία (και που ξέρουμε πόσο το έψαχνε ο Venner). Για το κοινό του, μια τέτοια ανακάλυψη είναι θαύμα.  Δουλεύουμε νυχθημερόν για να μπορέσουμε να δημοσιεύσουμε αυτού του είδους τα βιβλία. Ευχαριστούμε την Clotilde Venner, την τελευταία του σύζυγο, και τον Guillaume Venner, τον γιο του, που μας τα εμπιστεύτηκαν.

Éléments: Ο Dominique Venner ήταν ένας πολύ μυστικός χαρακτήρας. Αποκαλύπτει μια γωνιά της ψυχής του σε αυτά τα επαναστατικά Τετράδια. Τα εμπιστεύετε περισσότερο από ό,τι συνήθως;

Εμπιστεύεται, ναι, μερικές φορές. Δεν ήταν όμως αυτό το στυλ του. Δεν θα βρεις εξομολογητήριο εδώ. Ο Venner ήταν κυνηγός, όχι βοσκός. Τούτου λεχθέντος, αποκαλύπτει ελάχιστα γνωστά σημεία της ζωής του, με σεμνότητα και διακριτικότητα. Έτσι τα κενά στη βιογραφία του καλύπτονται εν μέρει. Κατά τη διάρκεια των σελίδων και των Σημειωματάριων, διαμορφώνεται ένας πιο εξαντλητικός, πιο περίπλοκος, ευρύτερος χαρακτήρας ... Δεν υπάρχουν περιορισμοί χώρου ή μορφής (τα Carnets περιέχουν χιλιάδες σελίδες και δέκα τόμοι δεν θα είναι αρκετοί για να εξαντληθεί το υλικό).

Ποτέ άλλοτε ο Venner δεν είπε τόσα πολλά για τον εαυτό του και την κοσμοθεωρία του, χωρίς να γίνει ποτέ αδιάκριτος. Είναι εκεί όπως είναι από μόνο του και πρώτα απ' όλα μια ηθική συμπεριφορά. Ωστόσο, όταν πρόκειται για συμπεριφορά, μιλάμε για μετριοπάθεια.

Ποτέ μην παραπονιέσαι, ποτέ μην εξηγείς, πίστευε ο ίδιος! Τα Τετράδια δεν αλλάζουν ριζικά αυτή τη νοοτροπία, αλλά δίνουν στον συγγραφέα μια μεταθανάτια ελευθερία που δεν έχουν οι ζωντανοί, και μάλιστα για καλό λόγο: την ελευθερία των νεκρών.

Éléments: Πώς παρουσιάζεται το σύνολο των κειμένων; Σαν ένα ημερολόγιο που ενημερώνεται μέρα με τη μέρα μετά από ένα χρονολογικό νήμα; Γιατί τα αποκάλεσε έτσι;

Δεν είναι ένα ημερολόγιο με την αυστηρή έννοια του όρου, όπως αυτό του Drieu, του Morand ή σήμερα του Renaud Camus, αν και υπάρχουν πολλές σημειώσεις που το κάνουν να μοιάζει με ημερολόγιο με την κλασική έννοια του όρου.

Είναι μάλλον ένα είδος κατασκευής ενός έργου, μαζί με μια αυτοπροσωπογραφία και ένα χρονικό των καιρών. Καθώς το διάβαζα και το ξαναδιάβασα, πίστευα ότι είναι ένα συνολικό βιβλίο. Όταν άρχισε να το γράφει, ο Dominique Venner σίγουρα δεν ήξερε πού θα τον πήγαιναν αυτά τα Carnets. Το πρώτο από αυτά χρονολογείται από το 1973. Είναι μια συλλογή αναφορών, ένα είδος vademecum, εγχειρίδιο, σίγουρα πολύτιμο, αλλά που δεν θα απαιτούσε μεταθανάτια δημοσίευση, παρά μόνο σε επιστημονικά περιοδικά. Θα χρειαζόταν δέκα χρόνια για να δει το πρώτο πραγματικό Carnet, το 1982.

Μετά από αυτό, τίποτα δεν θα σταματούσε τον Venner. Σημαντικό σημείο: τα Carnet δεν γράφτηκαν στη έμπνευση της στιγμής, αλλά εκ των υστέρων, ως αυτοσχέδια απομνημονεύματα. Συνολικά, υπάρχουν περίπου είκοσι τετράδια με αναμνήσεις και περίπου δεκαπέντε προπαρασκευαστικά τετράδια για τα βιβλία του, τα οποία μπορούμε να υποθέσουμε ότι περιέχουν θησαυρούς λόγω της πυκνότητάς τους, συμπεριλαμβανομένου ενός πολυτελούς και πλούσια εικονογραφημένου «Βιβλίου Κυνηγιού», που σε εύθετο χρόνο θα δημιουργήσει προβλήματα δικαιωμάτων.

Το συναρπαστικό με το ξεφύλλισμα αυτών των χιλιάδων σελίδων είναι η προσπάθεια που κόστισε στον συγγραφέα. Είμαι πεπεισμένος ότι ο Venner έδινε μια μάχη με τον άγγελο, αν μου επιτρέπετε αυτή τη βιβλική εκτροπή, μια μάχη ενάντια στις δυνάμεις του θανάτου, της φθοράς, της εντροπίας. Για να φανταστεί κανείς αυτό το είδος ζωής, πρέπει πάντα να έχει κατά νου ένα από τα λόγια του Solzhenitsyn, που ισχύει τόσο για τον Balzac όσο και για τον Dostoevskij (και εκατό άλλους): «Όλη μου τη ζωή, έτρεχα σαν μαραθώνιος».

Έτσι και με τον Venner. Χωρίς επιβράδυνση, «Ολοκληρωτική Κινητοποίηση», για να δανειστώ το λεξιλόγιο του Jünger. Τον οδηγούσε η επιταγή του έργου να γραφτεί και αφιέρωσε όλες του τις ώρες σε αυτό. Για να αποκτήσετε εσείς αυτή την εντυπωσιακή μάζα κειμένων. Γιατί βρισκόμαστε μπροστά σε ένα μνημείο εξεγερμένης σκέψης.

Éléments: Αυτό είναι που σε κάνει να λες ότι ένα έργο κρίνεται ακόμα κι αν το ζυγίσεις ...

Το ζύγισμα των ψυχών, όπως ειπώθηκε στις θεολογίες της Δευτέρας Παρουσίας.  Είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι δεν μπορεί κανείς να παρουσιαστεί σε αυτήν την Δεύτερη Παρουσία της τέχνης, που είναι μεταγενέστερη, με μια χούφτα βιβλία ή μερικούς πίνακες. Σε αυτό το δικαστήριο της τέχνης, η αφθονία έχει σημασία, συχνά επικρατεί η ποσότητα.

Αυτό είναι που με κάνει να πω ότι ένα έργο, ξεκινώντας από αυτό του Venner, που παίρνει μια εντελώς νέα διάσταση με αυτά τα Carnets, κρίνεται ζυγίζοντας το, όπως στην πυγμαχία. Υπάρχουν βαρέων βαρών και άλλα. Με αυτά τα Τετράδια, ο Venner παίζει περισσότερο από ποτέ στην κατηγορία των βαρέων βαρών.

Éléments: Είναι εντυπωσιακό να βλέπεις πώς η ιδεολογική ραχοκοκαλιά του Venner έγινε ξεκάθαρη πολύ νωρίς. Μόλις ξέσπασε ο πόλεμος στην Αλγερία, το όραμά του για τον κόσμο ορίστηκε …

Για να παραφράσω τον Péguy, ο κόσμος ανήκει σε αυτούς που ξυπνούν νωρίς, πριν από το δωδέκατο έτος. Αυτό συμβαίνει με τον Venner. Όλα σκιαγραφούνται κατά προσέγγιση όταν είναι δέκα ετών. Αργότερα, μπορεί μόνο να αναπτυχθεί κάτι και να εκβαθύνει.

Θέτει τα μεγάλα ερωτήματα της εποχής μας μισό αιώνα νωρίτερα. Και γιατί; Διότι ήταν ο πρώτος που αντιλήφθηκε τα προβλήματα ταυτότητας και πολιτισμού που θα γίνονταν μέρος της δημόσιας συζήτησης μόνο στον 21o αιώνα, μετά την 11η Σεπτεμβρίου, στον νέο χώρο του Huntington,  χώρος που ανοίχτηκε από τότε.

Αυτή η επίγνωση χρονολογείται από την ανακάλυψη των ευρωπαϊκών πληθυσμών της Βόρειας Αφρικής κατά τη διάρκεια του πολέμου της Αλγερίας. Τα σύνορα που τους χώριζαν από τους αυτόχθονες πληθυσμούς ξεπερνούσαν κατά πολύ το καθεστώς και των δύο, εκεί  οι αποικισμένοι, εδώ οι αποικιστές. Δεν είναι ζήτημα στάτους, μας λέει ο Venner - το καθεστώς είναι αναστρέψιμο - είναι ζήτημα ταυτότητας, που είναι άυλο.

Αυτό που χωρίζει τους Ευρωπαίους από τους Αφρικανούς έχει βαθύτερες και αρχαιότερες ρίζες από τα απρόβλεπτα της ιστορίας. Έχουν να κάνουν με την εθνική, θρησκευτική και πολιτισμική μήτρα κάθε ταυτότητας. Κανείς δεν ήθελε να το δει αυτό εκείνη τη στιγμή.

Δείτε το βιβλίο του Jean Birnbaum, Un silence religieux, που εκδόθηκε το 2016, το οποίο αναδεικνύει αυτό το τυφλό σημείο. Δεν ήταν για τον Dominique Venner. Ήταν ο πρώτος που κατάλαβε ότι αυτά τα μεγάλα ερωτήματα του πολιτισμού θα επέστρεφαν όπως στον Μεσαίωνα, πριν από τη γέννηση των σύγχρονων εθνών.