Άρθρο του Gabrielle Adinolfi για τον Eric Zemmour (μετάφραση: Κωνσταντίνος Μποβιάτσος)

 

Ένα άρθρο «πικάντικο» και καθαρά «ωμό», από τον διανοητή ακτιβιστή και ιδρυτή της «Τρίτης Θέσης» (Terza Posizione) την δεκαετία του ‘70 στην Ιταλία, του Gabrielle Adinolfi.  

Άριστος γνώστης της Γαλλικής πολιτικής σκηνής, έχει άλλωστε ζήσει και πολλά χρόνια στην Γαλλία κατά την διάρκεια της απόδρασης του από την Ιταλία τα ταραγμένα χρόνια των δεκαετιών ‘70, ‘80 και ’90. 

Ας απολαύσουμε λοιπόν τι μας λέει για τον διάσημο Ζemmour τον «νέο μεσσία» των γραφικών δεξιών, νέο «είδωλο» φυσικά και των απανταχού ακροδεξιών απατεώνων δήθεν «πατριωτών» που επιλέγουν την αγία τριάδα Orban - Meloni - Zemmour στον βρώμικο δρόμο τους προς την υποταγή. 

Ακόμη ένα πανέξυπνο παιχνίδι - παγίδα από το καθεστώς, μετά από τους Trump, Salvini και άλλους «φωστήρες» του παρενδυτικού «λαϊκίστικου πατριωτισμού», παντοτινού εχθρού του ριζοσπαστικού εθνικισμού και της αυθεντικής αντιδημοκρατικής παράδοσης.

Γιατί όχι ο Zemmour από το Α στο Ω!

Ο Zemmour, ο άνθρωπος που από την συναγωγή θέλει να μεταρρυθμίσει τη Γαλλία, κινήθηκε από το Stay Behind για να θάψει την επαναστατική «δεξιά» και να εμποδίσει τη Γαλλική και Ευρωπαϊκή πολιτική σε παγκόσμια σενάρια. Η επίθεση Zemmour στη Γαλλία δεν είναι μεμονωμένη, είναι μέρος μιας στρατηγικής για την Ευρώπη που πρέπει να αποφευχθεί και η οποία πρέπει να καταπολεμηθεί. Οι λόγοι κυμαίνονται από την απάτη, δηλαδή την μυσταγωγία και την ανατροπή βασικών αρχών και γραμμών, έως τις πολιτικές στρατηγικές που στον τέλειο «Λενινισμό» των δημιουργών του υψηλού χρηματοοικονομικού συστήματος, έχουν πάντα δύο ακριβείς στόχους να επιτύχουν ταυτόχρονα.

Ας ξεκινήσουμε όμως  με τον άμεσα αντιληπτό τακτικό στόχο του.

Φέρνοντας τη Σαρκοζική  αύρα  πίσω στα Ηλύσια για να ξαναρχίσουν την αντιγαλλική και αντιευρωπαϊκή (και αντιιταλική, σκεφτείτε την Λιβύη) πολιτική που ο Μακρόν ανέτρεψε αμέσως σε σημείο να εξαπολύσει μια πρόκληση για την Αμερικανική ηγεμονία στην Ευρώπη. Αλλά και για να αναγκάσει την Γαλλία να παραχωρήσει έδαφος σε Κινέζους και Αμερικανούς στην Αφρική και να βάλει τέλος στην πολιτική του Μακρόν που στραγγαλίζοντας τους από τον Νίγηρα μείωσε την μετανάστευση από το 2018 όχι μόνο στη Γαλλία αλλά και στην Ευρώπη. Μια αντιστροφή της τάσης που ισχύει από το 1973 τουλάχιστον.

Δεν θα είναι ο ίδιος ο Zemmour που θα πραγματοποιήσει αυτές τις ανατροπές, αλλά, συγκρατώντας τον αγώνα της Μαρίν Λεπέν, καλείται να επιτρέψει στον υποψήφιο Σαρκοζιστή να αμφισβητήσει τα Ηλύσια και να κατακτήσει τη Γαλλία για λογαριασμό των διεθνιστικών αδελφοτήτων του Ατλαντικού.

Όποιος ψηφίζει Zemmour ψηφίζει Pecresse (υποψήφια των Ρεπουμπλικάνων)

Είναι ένα στοιχειώδες γεγονός. Είναι στα μαθηματικά αλλά και στην δυναμική. Κάποιος έχει την ψευδαίσθηση ότι ο πολεμιστής είναι «ένας άνθρωπος της πρόνοιας που γεννήθηκε κάτω από ένα λάχανο», βγήκε μέσα από την γη, από παρθενογένεση. Δεν είναι έτσι. Ο ταλαντούχος ομιλητής είχε στη διάθεση του για δύο χρόνια κάθε απόγευμα μια ιδιωτική τηλεόραση, το Cnews, που τον ενδυνάμωνε δυναμικά  στο στερέωμα των προεδρικών εκλογών. Το Cnews είναι μια ιδιωτική δεξιά τηλεόραση που ξεκίνησε από την ομάδα Canal + (παγκοσμιοποιημένη αριστερά).

Ο επιχειρηματίας που ηγείται αυτής της τηλεόρασης, ο Bolloré, επίσης κοντά στους κύκλους της φιλελεύθερης δεξιάς που μετράει σαν προσωπικότητα και  είχε ως διευθυντή της ομάδας τον Dominique Roux, ο οποίος, ακούστε ακούστε, είναι ο πατέρας της Valérie Pecresse, υποψηφίου της κλασικής δεξιάς. Αυτός είναι που ωθεί την όλη στρατηγική προς την προεδρία.

Τα στηρίγματα του «εχθρού» του συστήματος

Η υποστήριξη που απολαμβάνει ο Zemmour είναι αξιοσημείωτη και ποτέ στην ιστορία της Γαλλίας δεν είχε σύγκριση σε αυτό το πολιτικό περιβάλλον. Πέρα από την χρηματοδότηση, ας αναλογιστούμε την ομάδα. Γύρω του υπάρχουν εξέχουσες προσωπικότητες της αντιδραστικής δεξιάς, συμπεριλαμβανομένου του Philippe de Villiers, υποτιθέμενο έμβλημα της Βανδέας, ο οποίος, πριν παρασυρθεί από ένα ιδιωτικό σκάνδαλο, είχε γίνει δημόσιο πρόσωπο επειδή είχε παρουσιαστεί στις προεδρικές εκλογές του 1995 με το μοναδικό δηλωμένο σκοπό, αυτόν της αφαίρεσης ψήφων προς τον Ζαν - Μαρί Λεπέν προκειμένου να τον αποτρέψει από την πρόσβαση στον δεύτερο γύρο και σε κάθε περίπτωση να μειώσει τις ψήφους του και τη συνακόλουθη διαπραγματευτική δύναμη.

Λίγο αργότερα, η ίδια η δεξιά πτέρυγα εργάστηκε για τη διάσπαση των  οπαδών του Μεγκρέ (που είχε κάνει δικό του κόμμα, πιο ριζοσπαστικό από το FN) στα τέλη του 1998, το οποίο χρηματοδοτήθηκε ευρύτατα. Οι ελεγχόμενοι διασπαστές  εκείνης της εποχής τώρα υποστηρίζουν τον  Zemmour. Στην ηγετική ομάδα της εκστρατείας του υπάρχουν πεπεισμένοι Σαρκοζιστές ιστορικοί.

Εθνοτική υποκατάσταση

Ο δεύτερος στόχος δεν είναι τα Ηλύσια, αλλά η συνειδητοποίηση και στη Γαλλία μιας αντικατάστασης προσανατολισμού, ψυχής, πνεύματος και κουλτούρας σε ένα περιβάλλον, αυτό  της ακροδεξιάς περίπου, που πάντα είχε κάτι δικό της. Με λίγα λόγια, πρόκειται για αναστάτωση του κόμματος της Μαρίν Λεπέν, το  Rassemblement National, ώστε να τους περιορίσει αρκετά και για να επιβάλει  μια «Ζεμουριανικής»  συντηρητική  και ταξική στροφή.

Δεν είναι ότι ο Zemmour έχει ασχοληθεί με θέματα που έχουν εγκαταλειφθεί από την Marine και ότι αυτός έχει ριζοσπαστικοποιήσει τον λόγο του ενώ η Marine τον έχει κάνει μαλακό. Βλακείες είναι αυτά! Η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική. Η Marine δεν έχει καν πραγματική στρατηγική, σίγουρα δεν είναι ο πατέρας της, είναι η ηγέτης μιας λαϊκιστικής Γαλλίας, είναι μάλλον κοντόφθαλμη αλλά επιδιώκει την κοινή λογική και πάντα με την κοινή λογική αντιμετώπιζε τα ζητήματα  που ο Zemmour  αναδεικνύει, προσφέροντας βιώσιμες λύσεις, σίγουρα πολύ περισσότερες από αυτόν.

Οι εξοργισμένοι και απογοητευμένοι όμως χρειάζονται λόγια πυρκαγιάς έστω και ευνουχιστικά, έστω κι αν, όπως διατυπώνονται, δεν έχουν άλλο πιθανό αποτέλεσμα από τον εκφοβισμό των κυβερνητικών που ασχολούνται με το θέμα και, επομένως, από το να ευνοούν την επανέναρξη μαζικών μεταναστεύσεων αυτά είναι ένας από τους κύριους στόχους των κατασκευαστών, των δημιουργών μάνατζερ του Zemmour. Βρισκόμαστε και βιώνουμε τον εξτρεμισμό ως παιδική ασθένεια. Και ως πρώτο εχθρό του ριζοσπαστισμού.

Η «δαιμονοποίηση» του Zemmour

Για αυτούς τους λόγους, ο Zemmour πρέπει να δαιμονοποιηθεί αυτεπάγγελτα: για να μπορέσει, με αναγκαστική αντίδραση, να χαλαρώσει το κλείσιμο των ροών από την Αφρική  και να κλέψει ψηφοφόρους από την Marine Le Pen. Έτσι, ο κύριος αυτός  παραπονιέται ότι του φέρονται ως φασιστή, ρατσιστή και ακόμη και αντισημίτη, αν και είναι Εβραίος. Στην πραγματικότητα, αν τον είχαν πραγματικά μποϊκοτάρει, θα του είχε συμβεί αυτό που συμβαίνει σε όλους αυτούς, τους πολύ λίγους, λογοκριμένους ανθρώπους που βρίσκουν απειλές από τους εργοδότες τους, φορολογική καταστολή, μπλακάουτ, αποκλεισμός διαφημίσεων και άλλα κόλπα του συστήματος. Στην πραγματικότητα κάποιος προσπάθησε να εφαρμόσει αυτή την τελευταία κίνηση, αλλά αρκετοί διάσημοι χαρακτήρες παρενέβησαν για να υπερασπιστούν τον Zemmour για να το αποτρέψουν.

Πολύ περίεργο μποϊκοτάζ ενός ατόμου που εφευρέθηκε ως υποψήφιος από τα μέσα ενημέρωσης και όχι μόνο από το Cnews, αλλά - όπως τόνισε ο αριστερός ηγέτης Mélenchon - εξετάστηκε για τρεις μήνες έως ότου η υποψηφιότητά του ανακοινώθηκε κατά μέσο όρο με 164 άρθρα την ημέρα συν συνεντεύξεις βίντεο και τηλεοπτικές εκπομπές.

Εν τω μεταξύ, ο υποψήφιος Florian Philippot (πρώην δεξί χέρι της Marine, με αρκετά «σκληρές» ιδέες), ο οποίος έχει στο πλευρό του αρκετούς τοπικούς αιρετούς και ο οποίος ηγήθηκε της εκστρατείας κατά του Health Pass (το γνωστό μας πιστοποιητικό της υγειονομικής δικτατορίας), για μήνες, εξαφανίστηκε από τα μέσα ενημέρωσης. Μέσα που τότε συσκότισαν τελείως τη Λεπέν (κάτι που συνέβη ακόμη και στον Αλμιράντε κάποτε στην Ιταλία). Όχι μποϊκοτάζ αλλά εφησυχαστική και συνένοχη «δαιμονοποίηση». Μην ξεχνάτε ότι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης διέγραψαν τις σελίδες του Τραμπ ενώ βρισκόταν στον Λευκό Οίκο.

Το πρόβλημα της ταυτότητας

Ο Zemmour κάνει συνεχείς αναφορές στην ταυτότητα και τον πολιτισμό, αλλά στην πραγματικότητα έχει άλυτους λογαριασμούς με τον εαυτό του. Δεν είναι μόνο οι ιστορικοπολιτικές αντιφάσεις ή οι κάπως μυθομανικές ταυτίσεις του με τον Ναπολέοντα και τον Ντε Γκωλ ενώ αναφέρεται στην Νομιμοποίηση και  κλείνει και το μάτι στο Βισύ. Ένας συγκρητισμός πιθανός και βασικά όχι σοβαρός, ακόμα κι αν ο Mitterrand είχε ήδη κάνει πολύ μα πολύ καλύτερα από αυτόν. Αντίθετα, το ερώτημα βρίσκεται σε μια άλυτη ταυτότητα που λάμπει ασταμάτητα, αυτή του Γάλλου  εθνικιστή.

Θεωρεί την Ευρώπη μια προβολή της Γαλλίας, από την οποία διεκδικεί τη βόρεια Ιταλία και την Καταλονία. Παίρνει την ιστορική αντι-αγγλική ταυτότητα, αλλά είναι φίλος με τον Farrage και έχει ξεκινήσει τη δική του εκστρατεία από το Λονδίνο. Το ιουδαιοχριστιανικό όραμα του για τον πολιτισμό τον ωθεί να απορρίψει πολλές από τις ρίζες του. Οι πρόγονοι του ήταν υπέρ του ιουδαιο-μουσουλμανικού πολιτισμού και ξέφυγαν από την Reconquista της οποίας έδωσε το όνομα στο κόμμα του, το σύμβολο του οποίου θυμίζει αυτό της φιλελεύθερης δεξιάς αλλά με οξυδερκείς ερμητικούς δεσμούς με την Καμπάλα και μεσσιανικές υποσχέσεις.

Είναι βερβερικής καταγωγής, αλλά μάλλον Άραβας αφού για να «εξευγενίσει» πολλούς την εποχή του Βερβερισμού, πρέπει ακόμα να συμβιβαστεί με τις ρίζες του. Για αυτούς τους λόγους έχουμε τον αντιμουσουλμανικό φανατισμό του και ορισμένες δηλώσεις όπως αυτές σύμφωνα με τις οποίες η Παλαιστίνη δεν υπάρχει αλλά είναι εφεύρεση της KGB. Ανάμεσα στις πολλές εξτρεμιστικές κορώνες δράσης του  ενάντια σε αυτό το «απόλυτο κακό» υπάρχει και η λύση της επιβολής ενός γαλλικού ονόματος για την αφομοίωση τους. Δεδομένου ότι ο ίδιος λέει ότι το όνομά του είναι Eric δημόσια και Moishé στη Συναγωγή, το αποτέλεσμα όμως είναι το αντίθετο καθώς έχει γίνει βιβλικός εξτρεμιστής. Η ιδεολογική του δομή είναι τύπου Maurras, αλλά αυτή η σκέψη γεννήθηκε σε αντίθεση με τις εβραϊκές ολιγαρχίες και εκφράζει μια τρανσέξουαλ εκδοχή της.

Είναι πιθανό ο ίδιος να αισθάνεται ένα ισχυρό πρόβλημα ταυτότητας που δεν μπορεί να λύσει και έτσι να βρίσκεται ρευστός και με τρανς - ταυτότητα, ένας προφήτης της  πολιτικής  ερήμου μιας ρευστής τρανς - δεξιάς. Η Εβραϊκή Κοινότητα δικαίως αγνοεί την υβριδική και μπερδεμένη φύση της.

Καραμέλα για παιδιά

Ένα από τα ελαττωματικά χαρακτηριστικά των Γάλλων είναι ότι συχνά σκέφτονται ως παιδιά. Είναι φυσικό τα παιδιά να βυθίζονται στα παιχνίδια που παίζουν και να χάνουν την αίσθηση της πραγματικότητας. Έτσι, αν και θέλουν να είναι Καρτεσιανοί, παρακαλούν να μπορούν να παίξουν (ίσως για να εκτονώσουν όλες τους τις απογοητεύσεις) και μισούν που καλούνται πίσω στην πραγματικότητα. Να θυμηθούμε ότι η γραμμή Maginot δεν τους προστάτευε  από τις γερμανικές εισβολές ακριβώς από εκεί που είχαν ήδη δεχθεί εισβολή δύο φορές πριν.

Η επιχείρηση Zemmour για κάποιους είναι το δώρο της καραμέλας μπροστά από την είσοδο του σχολείου. Είναι μια ωραία προειδοποίηση από παιδεραστές, η καραμέλα φαίνεται πολύ καλή. Ο ίδιος ο Zemmour θα μπορούσε να είναι θύμα παιδεραστών επειδή η μεγαλομανία του έχει υπονομεύσει τη διαύγεια του. Ορισμένοι από τη ριζοσπαστική δεξιά που τον έχουν στηρίξει είναι ασυγχώρητοι, και μιλάω για όλους εκείνους που το έπραξαν επειδή πρώτα ο Jean - Marie Le Pen και αργότερα η κόρη του ανατίναξαν τους «ευφυείς» πολιτικούς ελιγμούς τους … το κατάλαβαν όμως γρήγορα  και ευτυχώς.

Και μιλάω για αυτούς που το έκαναν για να γίνουν μέλη της Στοάς. Και μιλάω για αυτούς που το έκαναν για να κυνηγήσουν λεφτά και δουλειές που μάλλον δεν θα βρουν ποτέ. Τα άλλα είναι εξαπατημένα παιδιά που πρέπει να συνεχίσουν να τα αγαπούμε  και που θα πρέπει να πάνε στις πρώτες βοήθειες  όταν τελειώσει η καραμέλα.

Η στρατηγική της πυρκαγιάς

Ο Zemmour δεν είναι απλώς μια γαλλική απάτη. Η επίθεση του είναι μέρος μιας στρατηγικής που έχει  δύο ειδικούς στόχους. Ο πρώτος είναι πολιτικού χαρακτήρα και εντάσσεται στη διαμάχη μεταξύ των εξουσιών. Ο ιμπεριαλισμός στην Ευρώπη στοχεύει να θέσει στην υπηρεσία του τους μηχανισμούς που σκοπεύουν να εκπροσωπήσουν και να ρυθμίσουν τις δύο τάσεις που ζουν σήμερα: το λαϊκιστικό και το πράσινο. Η χρήση αυτών των ζωντανών δυνάμεων ενάντια στην ανάπτυξη, την χειραφέτηση και την ανεξαρτησία των λαών τους είναι το πρόγραμμα και γι' αυτό χρειάζονταν οι κυρίαρχοι και οι συντηρητικοί και θα χρειαστούν ακόμη περισσότερο, γιατί δεν θα μιλάμε πλέον για κυριαρχία, αλλά για τη διατήρηση των προνομίων των υποτελών, δηλαδή όλων μας πλην  φυσικά των αφεντάδων!

Το δεύτερο είναι μέρος του μεταφυσικού και πνευματικού πολέμου του Χάους ενάντια στον Κόσμο. Το χάος είναι διεμφυλικό, ρευστό και με μια τρανς-ταυτότητα και, πρώτο χαρακτηριστικό της Αποσυντόνισης, είναι μια καρικατούρα: μεταμφιέζεται σε Τάξη, ενώ καταστρέφει τα θεμέλιά του.

Υπάρχει ή αποσυντίθεται

Βρισκόμαστε στη μέση μιας αντι-ριζικής επίθεσης που περιλαμβάνει αντικαταστάσεις. Για το λόγο αυτό, πριν κάποια  εβδομάδα ο αντιπρόεδρος της Vox ευχήθηκε στους Ισπανούς καλή Hannukah και για τους λόγους αυτούς ο πρώην δήμαρχος της Νέας Υόρκης, Giuliani, ήρθε στη Ρώμη λίγες μέρες αργότερα για να την γιορτάσει. Ας μην περιοριστούμε στο να τονίσουμε το είδος της μήτρας που επιβάλλεται να αντικαταστήσει την αρχική, την γνήσια. Το αν είναι Εβραϊκή ή Αγγλοσάξονική, είναι λιγότερο προβληματικό από το να είναι υποκατάστατη και δουλοπρεπή. Όσοι δεν έχουν δική τους ταυτότητα το συζητούν συνέχεια, το ψάχνουν, το ράβουν στον εαυτό τους και επιπλέον σε αυτή την απέλπιδα προσπάθεια χωρίς καν το ταλέντο του Γάλλου πολεμιστή. Ίσως θα είναι λιγότερο χειρότερο, καθώς είναι ακίνδυνο, να αναζητάς ταυτότητα στη Ρωσία ή στην Κίνα, αλλά είναι πάντα η ίδια ιστορία, το ίδιο ελάττωμα και η ίδια εσωτερική κατάρρευση.

Πρέπει να είσαι για να γίνεις, να υπάρχεις.  Η αντίθετη διαδικασία δεν μπορεί να επιτευχθεί, δηλαδή να φτάσει κανείς στο είναι μέσω του γίγνεσθαι, της γνώμης του και της στάσης του: αυτό προκύπτει μόνο σε τεχνητές ταυτότητες που είναι λεία υπαρξιακής καταστροφής και πολιτικής ισορροπίας που θεμελιώνονται, όλο και περισσότερο, σε σύγκριση μεταξύ διαφορετικών ανισόρροπων. Η δημιουργική και αντιανατρεπτική επανάσταση είναι η μόνη απάντηση. Αυτό είναι ακριβώς το αντίθετο από τον Zemmour και το μικρό θέατρο που υπάρχει σήμερα στα δεξιά της δυτικής αστικής τάξης.