Η Τουρκία μπροστά στον νέο παγκόσμιο διπολισμό & η γιγάντωση της απειλής προς την Ελλάδα.

 

γράφει ο Ιάσωνας Δράγος 

Μέσα στην ταχύτητα των εξελίξεων που επιφέρει στο νέο Διεθνές περιβάλλον η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία είναι σημαντικό, για το μέλλον της επιβίωσης του Ελληνικού έθνους, να προσπαθήσουμε να στρέψουμε την προσοχή μας ως Έλληνες Εθνικοεπαναστάτες στην ειδική διάσταση που μπορεί να πάρουν οι Ελληνό - Τουρκικές σχέσεις από εδώ και πέρα. Αυτός είναι και ο λόγος που η αντικειμενική ανάλυση της παγκόσμιας συστημικής έντασης οφείλει να στηρίζεται στις νέες οικονομικές, ενεργειακές και χρηματοπιστωτικές αλλαγές που έχουν συμβεί την τελευταία δεκαετία στον παγκόσμιο καπιταλισμό.

Οι αλλαγές αυτές εντοπισμένες από όλους τους διεθνείς γεωπολιτικούς, αναλυτές επιστήμονες υπογραμμίζουν ένα γεγονός: την σταδιακή μετατόπιση της παγκόσμιας ηγεμονίας του καπιταλιστικού κόσμοσυστήματος προς Ανατολάς εξαιτίας της πλανητικής εμπορικής, βιομηχανικής έκρηξης της Κινεζικής οικονομίας και του περάσματος μεγάλου μέρους των αποθεματικών της Δύσης ακόμα και των ΗΠΑ στην εξάρτηση από την σχέση τους με την Κίνα. Στα πλαίσια αυτής της γιγαντιαίας οικονομικής αλλαγής που ήρθε μετά από την μεγάλης έκταση αποβιομηχάνιση της Δύσης και μετεγκατάσταση της βιομηχανίας της στη φθηνή εργατικά Ανατολή, γεννήθηκε και η μεγάλη εμπλοκή της Κίνας μαζί με Αμερικανούς μεγαλοεπενδυτές στην έκρηξη των κρυπτονομισμάτων με σκοπό την γενικότερη υπονόμευση του δολαρίου και του κλασικού Δυτικού τραπεζικού συστήματος. Στις ΗΠΑ εκφραστής αυτής της προσαρμογής στην νέα αυτή περίοδο υπήρξε ο Trump ο οποίος κατανοώντας πια η μελλοντική σύγκρουση για την παγκόσμια κυριαρχία θα παιχτεί με την Κίνα συγκέντρωσε πάνω της ένα μόνο εμπορικό ανταγωνισμό και φυσικά προσπάθησε να προσεταιριστεί την Ρωσία καθυστερώντ.ας την δημιουργία μιας ακλόνητης Σινορωσικής συμμαχίας.

Έτσι έκλεισε συμφωνίες με το Κρεμλίνο, έβαλε ανθρώπους κλειδιά παλαιό δεξιούς μεγάλο καπιταλιστές να αναλάβουν τις σχέσεις μαζί τους στρατιωτικά και σε επίπεδο μυστικών υπηρεσιών και άφησε τα σενάρια του πολέμου στην άκρη. Τα αμερικανικά λόμπι που κλασσικά επιθυμούν μια νέα ισοπέδωση της Ευρώπης, προσέλκυση της Ρωσίας στην παγίδα ενός νέου τσαρισμού και συγκράτηση της κόντρας με την Κίνα στο παρασκήνιο είναι αυτά που ανέβασαν τον Biden, συμφώνησαν με την πανδημία, σταμάτησαν την άνοδο των κρυπτονομισμάτων και φυσικά μαζί με τις στοές του Λονδίνου προκάλεσαν το σκηνικό στην Ουκρανία.

Η Ευρώπη είναι η τελευταία καθαρή σφαίρα επιρροής των ΗΠΑ, για αυτό και τα κράτη παρίες της με εξαίρεση την Γαλλία τρέχουν σαν λυσσασμένοι υπηρέτες από την πανδημία ως τα ζητήματα των κυρώσεων έναντι της Ρωσίας. Οι ΗΠΑ δεν είναι ο πλανητικός μόνος κυρίαρχος συνεπώς αλλά ο εύθραυστος ηγέτης που χρησιμοποιεί την Ευρωαποικία και το ΝΑΤΟ για να καθυστερήσει την γιγάντωση του Κινεζικού οικονομικού ιμπεριαλισμού και να χάσει το σκήπτρο του πλανήτη. Σε αυτό το περιβάλλον η Ρωσία είναι απλά ένας πληγωμένος οικονομικά γίγαντας, με ΑΕΠ και επίπεδο κοινωνικής διαβίωσης στον πάτο, χωρισμένη μεταξύ δυτικών και ανατολικών ολιγαρχών που υπό τον Πούτιν κρατάνε ισορροπία. Την σώζει η ενέργεια και ο στρατός της ώστε να προσπαθεί να δείχνει ότι ανάμεσα σε Κίνα και ΗΠΑ έχει έναν ρόλο. Και αυτός ο ρόλος αναγκαστικά είναι αυτός του προμηθευτή με ενέργεια της Κίνας, δείτε το νέο μεγάλο deal της Γκαζπρόμ αυτές τις μέρες με την Κίνα, και από την άλλη της Γερμανίας άρα κατά επέκταση και της ΕΕ. Η Ρωσία πρέπει λοιπόν να δείχνει δυνατή και η Κίνα την θέλει για αυτό κάνει πάντα την ήρεμη και φιλειρηνική δύναμη.

Αυτή η Ρωσία δεδομένης της ανύπαρκτης Ευρώπης και της Ιστορίας της πηγαίνει πλήρως προς Ανατολή. Δεν έχει ούτε το ιδεολογικό ενδιαφέρον να επηρεάσει τις Ευρωπαϊκές κοινωνίες όπως κάποτε με τον Σοβιετικό Μαρξισμό, ούτε την νοιάζει να ανανεώσει ένα νέο Ευρωπαϊκό Εθνικισμό που διαρκώς τον δαιμονοποιεί στο όνομα ενός δήθεν γνήσιου αντί-ναζισμού και φυσικά οι Ευρασιατικές εμμονές της διανόησης της δεν της επιτρέπουν και καμία σοβαρή διαμόρφωση μιας νέας Πανευρωπαϊκής επαναστατικής ιδεολογίας. Παλαιοτσαρισμός μαζί με μπόλικο αντιφασισμό είναι ότι έχει σε επίπεδο δημόσιας ρητορικής εμβέλειας. Συνεπώς η Ρωσία στην Ευρώπη και στον ευρύτερο χώρο της Μέσης Ανατολής και Ανατολικής Μεσογείου θα συνεχίσει να παίζει τον ρόλο της δύναμης που αναζητά νέους παίχτες που θέλουν να μπουν στο άρμα του Κινεζικού οικονομικού ιμπεριαλισμού άρα και στο δικό της άρμα του πολιτικό στρατιωτικού διαμεσολαβητή.

Σε αυτό το πλαίσιο θεωρούμε την προσέγγιση της Τουρκίας μετά και το πραξικόπημα ενάντια στον Ερντογάν μια βαθιά στρατηγική επιλογή του Ανατολικού μπλοκ του καπιταλιστικού συστήματος. Ο πολλαπλασιασμός των εμπορικών και τουριστικών σχέσεων αρχικά γρήγορα έγινε δημιουργία πυρηνικών εργοστασίων με Ρωσική υποστήριξη στην Μικρά Ασία. Ακόμα πιο γρήγορα έγινε στήριξη της Τουρκίας από το πουθενά να γίνει παίχτης στα ζητήματα της Συριακής κατάστασης, καθώς και ρυθμιστής της νέας Λιβυκής κατάστασης με παρουσία στρατιωτική αλλά και οικονομική των Τουρκικών κεφαλαίων. Η Τουρκία στο εσωτερικό της παράλληλα τα τελευταία χρόνια δυναμώνει μαζί με τον νέο οθωμανισμό ένα ευρύτερο αντιδυτικό Παντουρκισμό που αγκαλιάζει την πολιτική συνεργασίας με την Ρωσία και ζητάει όλο και πιο δυνατά μόνιμη οικονομική σύνδεση της Τουρκίας με το Σινορωσικό μπλοκ.

Οι Γκρίζοι Λύκοι αλλά και οι δυνάμεις του Κεμαλισμού ουσιαστικά ζητάνε από τον Ερντογάν να υιοθετήσει ένα νέο δόγμα για την Τουρκία που θα βλέπει την Δύση ως το απόλυτο κακό και την Αμερική ως παρελθόν. Η Τουρκία πριν λίγο καιρό προσπάθησε να παίξει ρόλο στις ταραχές στο Καζακστάν που θεωρείται μέρος του «Τουρκικού τόξου» επιρροής λόγω φυσικά και της τεράστιας ενεργειακής του δύναμης. Η Ρωσία παρενέβη έντονα για να βοηθήσει το καθεστώς εκεί και υπενθύμισε στην Τουρκία πως ακόμα «δεν έχετε διαλέξει μεριά για να σας αφήσουμε σε όλα τα μέτωπα να έχετε μια σφαίρα επιρροής».

Το έκαναν οι Ρώσοι και στο θέμα με την σύγκρουση Αρμενίας και Αζερμπαϊτζάν. Άφησαν τους Τούρκους να αλωνίζουν ενάντια στους ορθόδοξους Αρμένιους όμως ζητάνε περισσότερα από αυτούς. Ο Τσαβούσογλου ήδη είπε πως κυρώσεις ενάντια στην Ρωσία δεν θα επιβληθούν από την Τουρκία. Δεν λέμε ότι αυτό συνιστά ρήξη με το ΝΑΤΟ όμως ήδη επιβεβαιώνει μια απόσταση με τις ΗΠΑ που μεγαλώνει χαρακτηριστικά. Αν η Τουρκία δεν είχε τεράστια θέματα με την οικονομία της που την κρατάνε σε μια τυπική διπλωματία με την Ευρώπη και την Αμερική ήδη θα έκανε ίσως ακόμα πιο ακραίες κινήσεις στο χάρτη της περιοχής. Η διέλευση του ΤΑΠ από τα εδάφη της αλλά και το παιχνίδι που κάνει σε Κύπρο και Αιγαίο για την ενέργεια δεν είναι μόνο θεατρινισμοί για να παίρνει ανταλλάγματα από τις ΗΠΑ. Οι ΗΠΑ μπορούν να τους καλύπτουν μόνο χρηματοπιστωτικά αλλά αν μια τέτοια ανάγκη καλυφθεί κάποια στιγμή από την Κινέζικη σκοπιά τότε οι ασκοί του Αιόλου από την Άγκυρα θα ανοίξουν προς πάσα κατεύθυνση.

Το δυστύχημα όσο και αν οι παραπάνω εκτιμήσεις ακόμα φαίνονται πρόωρες είναι πως η Ελλάδα βρίσκεται σε αυτό το νέο σκηνικό χωρίς πυξίδα και σκάφος εθνικής εξωτερικής πολιτικής. Όχι μόνο ο Κούλης αλλά όλο το σύστημα ουσιαστικά εξαρτάται από την Αμερικανική κυριαρχία και δεν εκμεταλλεύεται καν την συγκυρία της Ουκρανικής κρίσης στο να θέσει θέματα στο τραπέζι του ΝΑΤΟ για την επικαιροποίηση κυρώσεων απέναντι στην Τουρκική κατοχή της Κύπρου αλλά και να αξιοποιήσει ψύχραιμα την ανάγκη της Ρωσίας για ουδετερότητα από έστω λίγα Ευρωπαϊκά κράτη.

Κανείς δεν τολμάει να πει πως ο λαός μας από την ακρίβεια στα είδη πρώτης ανάγκης θα πνιγεί, ότι οι εξαγωγές μας θα πληγούν και ότι ενεργειακά η απόλυτη εξάρτηση της χώρας από τα αμερικανικά τάνκερ των Αλαφούζου και Μαρινάκη δεν αποτελεί παρά μονοδιάστατη αυτοκτονία. Την ίδια στιγμή δεν υπάρχει Ελληνικό κράτος που να πει στην Ρωσία «κύριοι αν θέλετε στήριξη καταδικάστε τώρα δημόσια τη Τουρκική κατοχή της Κύπρου  και την Τουρκική επιθετικότητα σε Αιγαίο και Θράκη, ώστε να λάβουμε πρακτικές αποδείξεις για το ενδιαφέρον σας για μια αμοιβαία ωφέλιμη διπλωματική σχέση. Πείτε μας αν έχετε συνάψει συμφωνία στρατιωτικής συνεργασίας με την Τουρκία σε περίπτωση πολεμικού επεισοδίου της Άγκυρας με γείτονα της περιοχής».

Όλα αυτά όμως είναι ψηλά γράμματα για τους Χατζηαβάτηδες της Ουάσινγκτον και των Βρυξελλών, αλλά και τους Ρωσολάγνους δεξιούς και ακροδεξιούς του συστήματος που ερεθίζονται με την «αρρενωπότητα» του Μόσχοβου. Η Ελλάδα στήριξε όλη την μεταπολιτευτική της ειρήνη με την Τουρκία πάνω σε μια εγγύηση, αυτή των Αμερικανών που ελέγχουν πολιτικά και τα δυο κράτη. Η εποχή αυτή τελειώνει. Οι ΗΠΑ δεν μπορούν να εγγυηθούν καμία ασφάλεια και αποτροπή πολεμικής σύρραξης με την Τουρκία για την Πατρίδα μας. Οι μύθοι τελειώνουν, τα παραμύθια το ίδιο. Ο λαός μας και η ιερή πατρώα γη θα κινδυνεύσουν και κανένας από τους ισχυρούς  για τους δικούς τους λόγους για άλλη μια φορά δεν θα ενδιαφερθεί για την προστασία μας.

Μόνο από αυτή την σκοπιά μπορούμε πια να ερμηνεύουμε τις μελλοντικές ενέργειες της Τουρκίας σε Θράκη, Αιγαίο και Κύπρο. Το αστικό σύστημα τα επόμενα χρόνια θα αποδειχθεί ακόμα περισσότερο ανίκανο και εχθρικό για την ύπαρξη και την επιβίωση του έθνους. Τα πνευματικά μάτια μας πρέπει να ανοίξουν για να προετοιμαστούμε. Η τελική συρρίκνωση του Ελληνισμού πρέπει να αποτραπεί πάση θυσία. Ας είμαστε λιγότερο φανατισμένοι πια με το τι περνάει μόνο ο βασανισμένος Ουκρανός ή ο δήθεν αγανακτισμένος Ρώσος και ας σκεφτούμε τα παιδιά μας, το χώμα μας και το πεπρωμένο μας.