Franco Ferraresi - Φρέντα, ο αιρετικός ερμηνευτής του Έβολα: απόσπασμα από το άρθρο «Οι θεωρητικο-δογματικές αναφορές της Ριζοσπαστικής Δεξιάς* στην Ιταλία», 1986, Mots no 12

Franco Ferraresi - Φρέντα, ο αιρετικός ερμηνευτής του Έβολα

Απόσπασμα από το άρθρο: «Οι θεωρητικο-δογματικές αναφορές της Ριζοσπαστικής Δεξιάς* στην Ιταλία», 1986, Mots no 12

Με αφορμή την αναμενόμενη έκδοση της χρονιάς, που δεν είναι άλλη από την κυκλοφορία του ριζοσπαστικού έργου «Η Διάλυση του Συστήματος» - «La Disintegrazione del Sistema» (1969), του διανοητή και ακτιβιστή της «Τρίτης Θέσης» Franco Freda δημοσιεύουμε σήμερα το παρακάτω άρθρο.

Μετάφραση: Nero Valois 

* Ο όρος Δεξιά δεν έχει καμιά νοηματική σχέση με την ελληνική πραγματικότητα αφού στην Ευρώπη σηματοδοτεί την ριζοσπαστική σκέψη όλων των «νεοφασιστικών» ρευμάτων που πολέμησαν τα ισοπεδωτικά κηρύγματα του Διαφωτισμού.  

Το αδιέξοδο του συστήματος, που φάνηκε ότι συνέβη στην Ιταλία στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1970 (η κυβέρνηση το ονόμασε «εθνική αλληλεγγύη»), πυροδότησε  τις διαμαρτυρίες όσων ένιωθαν αποκλεισμένοι και περιθωριοποιημένοι. Οι «νέες ανάγκες» εμφανίστηκαν με τα «νέα επαναστατικά υποκείμενα» που ήταν αδύνατον να περιοριστούν μόνο στον αγώνα των εργατών. Ο αγώνας κατά της καταστολής και της περιθωριοποίησης μετατράπηκε σε μια δραστική αντιπαράθεση που καλωσόρισε στο εξής τις δυνάμεις της αριστεράς ενάντια σε ένα «παλάτι» (Palazzo). 

Η αποβολή του γραμματέα της CGIL, Λουτσιάνο Λάμα, από το Πανεπιστήμιο της Ρώμης είναι το επεισόδιο που χαράσσει νέες γραμμές ανάπτυξης δυνάμεων και σύγκρουσης. Σε αυτή την φάση, η ριζοσπαστική δεξιά επεξεργάζεται μια ερμηνεία σε πολλές πτυχές ανάλογη της ριζοσπαστικής αριστεράς, ανακτώντας, τουλάχιστον εν μέρει, όργανα ανάλυσης και κλειδιά για την ερμηνεία από την τελευταία, μέχρι το σημείο να καταλήξει στην υπόθεση μιας κοινής στρατηγικής γραμμής: η άμεση κοινή γραμμή είναι ίδια και για τους δυο, η καταστροφή του αστικού συστήματος. 

Το κύριο μεταπολιτικό σημείο αναφοράς αυτής της ανάλυσης είναι το δεύτερο από τα Εβολιανά πολιτικά «μεγάλα κείμενα», το «Καβαλικεύοντας την Τίγρη», στην πιο ριζοσπαστική από τις πιθανές αναγνώσεις του, που προτάθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1960 από τον Φράνκο Φρέντα. Η κύρια ιδέα του «Καβαλικεύοντας την Τίγρη», αυτή της Απολίτειας [κεφ. VI], υπόκειται σε δύο τουλάχιστον αναγνώσεις: η πρώτη, αποκλειστικά επικεντρωμένη στην εσωτερική διάσταση, οδηγεί σε πλήρη αποχή από κάθε μορφή πολιτικής δράσης. 

(Για πρώτη φορά στα ελληνικά, μεταφράζεται από τις εκδόσεις «Λόγχη» το έργο του Ιουλίου Έβολα «Καβαλικεύοντας την τίγρη», σε μετάφραση Αθανασίου Νοτόπουλου. Παρότι ο Έβολα έγραψε το βιβλίο αυτό λίγα χρόνια μετά το τέλος του δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, φαντάζει εξαιρετικά επίκαιρο στις προτάσεις του και στις προοπτικές που μπορεί να λάβει. Προτείνονται σε αυτό το πόνημα δρόμοι για την επαναπρόσληψη των παραδοσιακών αρχών μέσω μεταπολιτικών δρόμων, η αναζήτηση ενός εσωτερικού προσανατολισμού από τον άνθρωπο που δίνει νόημα στην ζωή και στην ύπαρξη. Κρίνεται η αποϊεροποιήση του σύγχρονου κόσμου και η έλλειψη υπερβατικού και παραδοσιακού οράματος. Ταυτόχρονα προτείνεται ως τρόπος αντίστασης το καβαλίκεμα της τίγρης, μια πρόκληση εσωτερικής απελευθέρωσης που οδηγεί στην αφύπνιση. Ένα σημαντικό έργο που ανοίγει νέους δρόμους στην σκέψη αλλά και στην ενεργό συμμετοχή) 

www.logxi.com

Η δεύτερη ερμηνεύει την Απολίτεια ως άρνηση να ενταχθεί κανείς στο σημερινό πολιτικό σύστημα και έτσι να προσκολληθεί στις συνιστώσες που το δημιουργούν (Αντι-παράδοση) και προτείνει μια εξοργισμένη πολιτική εμπλοκή υπό τη μορφή μιας πολιτοφυλακής, «τον ηρωικό τρόπο, «τον Ιερό Πόλεμο» ως το πολυτιμότερο και πιο αυθεντικό όργανο της πνευματικής πραγμάτωσης. 

Αυτή είναι λοιπόν η γραμμή που πρότεινε ο Φρέντα στο «μανιφέστο» που υπήρξε το πιο καθοριστικό στη ριζοσπαστική δεξιά (βλέπε «Η Διάλυση του Συστήματος). Το σημείο αφετηρίας του είναι μια βίαιη επίθεση στην έννοια της Ευρώπης, που ανατρέπει ολόκληρη την πολιτική πνευματική κληρονομιά της σύγχρονης Δύσης: 

«Η Ευρώπη είναι ένα παλιoθήλυκο που εκπορνεύτηκε σε όλους τους οίκους ανοχής και έχει προσβληθεί από όλες τις ιδεολογικές λοιμώξεις - από εκείνες των εξεγέρσεων των μεσαιωνικών κομμούνων μέχρι εκείνες των αντιαυτοκρατορικών εθνικών μοναρχιών. Από τον Ιλλουμινισμό στον Ιακωβινισμό, στον Τεκτονισμό, στον Ιουδαϊσμό, στον Σιωνισμό, στον Φιλελευθερισμό, στον Μαρξισμό. Μια πόρνη, της οποίας η μήτρα συνέλαβε και γέννησε την αστική επανάσταση και την προλεταριακή εξέγερση: της οποίας η ψυχή κυριεύτηκε από τη βία των εμπόρων και την εξέγερση των σκλάβων. Και εμείς, αυτή τη στιγμή, θα θέλαμε να το εξαργυρώσουμε;» 

(βλ. Η Διάλυση του Συστήματος)

Το αποτέλεσμα αυτής της Ευρώπης είναι ένας κόσμος εντελώς «άλλος» σε σχέση με αυτόν της Παράδοσης: είναι ο αστικός, καπιταλιστικός κόσμος, που κυριαρχείται από την οικονομική εξουσία και από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Το ίδιο το κράτος είναι ο πολιτικός χώρος που είναι εκχωρημένος μόνο στην αστική τάξη, της οποίας η μοναδική λειτουργία είναι η υπεράσπιση της αστικής οικονομίας (εδώ το δάνειο από τα εργαλεία της μαρξιστικής ανάλυσης είναι ρητό και δηλωμένο). 

Σε αυτό ο Φρέντα αντέταξε στην ιδέα της «αληθινής πολιτείας» (vero stato), ως απόλυτης πραγματικότητας, αξιών που υπερβαίνουν τις ενδεχόμενες ιστορικές πραγματοποιήσεις (η Εβολιανή έμπνευση είναι εμφανής εδώ). Αυτή η αντίληψη είναι η πηγή έμπνευσης για το «Λαϊκό Κράτος» που προτείνει ο Φρέντα σε ένα αρθρωμένο και αναλυτικό έργο, του οποίου οι μόνες σχετικές ενδείξεις εξωτερικής πολιτικής μπορούν να επαναληφθούν εδώ, λόγω των συνεπειών που έχουν στις γενικές στρατηγικές επιλογές («το πεδίο της μάχης») της ακροδεξιάς: 

«Η καταγγελία του Ατλαντικού Συμφώνου και της στρατιωτικής του οργάνωσης, ως και η ρήξη των σχέσεων που συνδέουν την Ιταλία σήμερα με τις νεοκαπιταλιστικές δομές (Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα κ.λπ …) πρέπει να προκαλέσει την ενεργό ένταξη του Λαϊκού Κράτους στη σφαίρα των κρατών που αρνούνται να παγιδευτούν από την πολιτική των ιμπεριαλιστικών μπλοκ εξουσίας. Το Λαϊκό Κράτος θα συνάψει συμμαχίες με όλα τα αυθεντικά αντικαπιταλιστικά κράτη και θα ευνοήσει σε διεθνές επίπεδο κινήματα πάλης ενάντια στον καπιταλισμό και τους ρεβιζιονιστές συνενόχους του».

Αυτός ο τύπος κατάφασης, όπως οι επανειλημμένες δηλώσεις συμπάθειας προς τον Kινεζικό κομμουνισμό λόγω του νηφάλιου, Σπαρτιατικού, πολεμικού στυλ που τον χαρακτηρίζει (εκτός από τον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα) βρίσκεται στη βάση της φόρμουλας των «ναζί-μαοϊκών» με την οποία συχνά χαρακτηρίζονται οι θεωρίες του Φρέντα . Αυτό αποτελεί τη βάση ενός από τα πιο σημαντικά αποσπάσματα της διαδρομής του Φρέντα, την υπόθεση της αλληλεγγύης με την αριστερά.  

Δεν είναι μόνο μια θεωρητική υπόθεση, αλλά μια πραγματική στρατηγική πρόταση «κοινού αγώνα», που ο Φρέντα απευθύνει «σε αυτούς που αρνούνται ριζικά το σύστημα, που βρίσκονται πέρα από την παραδοσιακή αριστερά, με τη βεβαιότητα ότι ακόμη και με αυτούς θα μπορούσαμε να πραγματοποιήσουμε μια πιστή ενότητα δράσης ενάντια στην αστική κοινωνία».

«Είναι καλά κατανοητό, πως είναι ξένοι προς τις μεταφυσικές προϋποθέσεις, δεν επιδιώκουν τον μύθο της «αληθινής πολιτείας», τις υπεράνθρωπες, μεταπολιτικές, μεταϊστορικές κατευθύνσεις μιας ανώτερης «πραγματικότητας»: αλλά στη χρονική ιστορική τάξη, ο στόχος τους είναι ίδιος, η καταστροφή του αστικού συστήματος. Γι' αυτό πρέπει να εγκαινιαστεί μια συνεκτική ενότητα δράσης με όλες τις δυνάμεις που συμμετέχουν στον αγώνα για την εξάλειψη του συστήματος, αποκηρύσσοντας νομικιστικές και μεταρρυθμιστικές τακτικές και κάθε ένοχο δισταγμό πριν από τη χρήση όλων των μέσων, δραστικών και αποφασιστικών, που μόνο η βία κατέχει».