Με αφορμή την κυκλοφορία ενός βιβλίου που αποτελεί το εκδοτικό γεγονός της χρονιάς («Η Διάλυση του Συστήματος» του Franco Freda από τις εκδόσεις «Λόγχη», μετάφραση Βλάσης Βρανάς, πρόλογος Κωνσταντίνος Μποβιάτσος) μια σύνθεση αποσπασμάτων από συνεντεύξεις που έδωσε ο Ιταλός διανοητής της «Τρίτης Θέσης» το 2015 στους Maurizio Rossi, Luca Valentini και Adriano Scianca (σε μετάφραση του Nero Valois) καθώς και ένα άρθρο του Έχεμου για τον Φασισμό.

Το εκδοτικό γεγονός της χρονιάς: «Η Διάλυση του Συστήματος» του Ιταλού διανοητή και ακτιβιστή Franco Freda από τις εκδόσεις «Λόγχη».

μετάφραση: Βλάσης Βρανάς

πρόλογος: Κωνσταντίνος Μποβιάτσος

Η συντακτική ομάδα του «Μαύρου Κρίνου» έχει την τιμή να παρουσιάσει στο αναγνωστικό κοινό, τον Franco Freda, αιρετικό μελετητή της σκέψης του Julius Evola και «πατέρα» του Ιταλικού «φαιοκόκκινου» ρεύματος. Ο Ιταλός αντάρτης πόλης και διανοητής είναι συγγραφέας - ανάμεσα σε πολλά άλλα - του ριζοσπαστικού έργου «Η Διάλυση του Συστήματος» και υπερασπίζεται μέσα από αυτό τον Αριστοκρατικό Κοινωνισμό και τον Πλατωνικό Φυλετισμό. 

Είναι από τους πρώτους μεταπολεμικούς διανοητές που πρότειναν μια συμμαχία των υγιών επαναστατικών δυνάμεων απέναντι στο φιλελεύθερο καπιταλιστικό σύστημα. Υπήρξε αυστηρός κριτής του νεοφασιστικού MSI, την ηγεσία του οποίου κατηγόρησε για συνεργασία με το κράτος και για ιδεολογική παρέκκλιση προς την προδοτική αστική άκρα δεξιά. 

Σκληροπυρηνικός «Φασιστής» για την Ιταλική αριστερά, «Κομμουνιστής» για τα αφεντικά την δεξιά και το κεφάλαιο. Ιδρυτής ποιοτικού εκδοτικού οίκου με ιδιαίτερη έμφαση στους Arthur de Gobineau, Cornelius Codreanu, Joseph Goebbels, Oswald Spengler, Friederich Nietzsche, Alfred Baeumler. Πρότεινε την εγκαθίδρυση μιας Πολιτείας ή μιας Φασιστικής Δικτατορίας του Προλεταριάτου που θα έχει στοιχεία ιεραρχίας και κολεκτιβισμού με επίκεντρο την Πλατωνική σκέψη. 

Συνεργάστηκε στενά με τον ηγέτη της επαναστατικής τάσης στο MSI τον Pino Rauti και συμμετείχε στην ένοπλη κίνηση «Ordine Nuovo» αν και ποτέ δεν υπήρξε επίσημο μέλος της. Οι διώξεις και οι φυλακίσεις από το δημοκρατικό καθεστώς δεν έκαμψαν το ηθικό του. 

«Δεν πρέπει κανείς να διαφωνεί για τη φυλή, δεν πρέπει  να κάνει συγκρίσεις παρά μόνο να κοιτά τον εαυτό του στον καθρέπτη. Η φυλή είναι αίμα, είναι νεύρο. Δεν θέτει ερωτήματα. Είναι ένα στοιχείο, όπως ο αέρας, όπως ο ήλιος, δεν είναι απλά ένα θέμα. Φυλετισμός δεν σημαίνει περιφρόνηση για τις άλλες φυλές, αλλά πίστη στη δική σου φυλή, αναγνώριση της συγκεκριμένης μορφής ζωής που σε σημαδεύει, με σεβασμό σε όλους τους δεσμούς, εσωτερικούς και εξωτερικούς, ανώτερους και κατώτερους που το διατάσσουν».

Προμηθευτείτε το εξαιρετικό αυτό έργο από τις εκδόσεις «Λόγχη» ενώ προσεχώς θα λάβει μέρος μια παρουσίαση του εν λόγω βιβλίου σε γνωστή διαδικτυακή εκπομπή. 

Θα ακολουθήσουν και άλλες ποιοτικές εκδόσεις με πρωτοβουλία Αυτόνομων συναγωνιστών.

Για παραγγελίες: 

2103611590

info@logxi.com

https://logxi.com/

Σχετικές πληροφορίες  εδώ και βιβλιοπροτάσεις εδώ

Το 1969 κυκλοφόρησε στα βιβλιοπωλεία της Ιταλίας ένα έργο ριζοσπαστικό και επαναστατικό για τα συντηρητικά ακροδεξιά δεδομένα της εποχής, του στυγνού και ξερού αντικομμουνισμού. 

Πρόκειται για το έργο, σταθμό του Franco Freda, «Η Διάλυση του Συστήματος», που επηρέασε σημαντικά τους νεαρούς νεοφασίστες εκείνων των χρόνων και τάραξε πάρα πολύ τα πολιτικά νερά των ριζοσπαστικών κινημάτων, αλλά κυρίως τους βολεμένους πατριώτες στις τάξεις του MSI.

«Η Διάλυση του Συστήματος» φανερώνει μια διαίσθηση που έχει αναπτυχθεί από τον συγγραφέα στην πολιτική πρακτική όχι λιγότερο από ό,τι στο εκδοτικό έργο: τη δυνατότητα αντιστροφής της τάσης φθοράς της Δύσης, αποκατάστασης του αέρα Gestalt μέσω της αποσύνθεσης του πολιτισμού του Τρίτου Κράτους.

Σιωπή, μιλάει ο Φρέντα!

Σύνθεση αποσπασμάτων από συνεντεύξεις που έδωσε ο Φράνκο Φρέντα το 2015 στους Maurizio Rossi, Luca Valentini και Adriano Scianca.

Δημιουργήσαμε αυτό το παζλ ερωτήσεων και απαντήσεων, ώστε να κάνουμε αισθητή την βαθιά Ευρωπαϊκή πνευματικότητα που χαρακτηρίζει ως και σήμερα στα βαθιά γεράματα, τον διανοητή και ακτιβιστή της Ordine Nuovo τον  Φράνκο Φρέντα, του οποίου το έργο «Η Διάλυση του Συστήματος» κυκλοφορεί για πρώτη φορά στην Ελλάδα, αποτελώντας την πιο εμβληματική έκδοση της χρονιάς και μια από τις ιστορικότερες εθνικοεπαναστατικές εκδόσεις όλων των εποχών στην Ελλάδα.

Τα αποσπάσματα των συνεντεύξεων είναι σε μετάφραση του Nero Valois

Ερώτηση: Σε περισσότερα από πενήντα χρόνια εκδοτικής στράτευσης - η Edizioni di Ar γεννήθηκε το 1964 - έχεις πραγματοποιήσει ένα έργο πολιτικής/πολιτιστικής παιδαγωγικής που προοριζόταν, όπως ήθελες να διευκρινίσεις, να καθοδηγήσει πιστεύω, τάσεις, ύφη, βασικές πεποιθήσεις, να ορίσει τις συναινέσεις. Εκτός από τη διατήρηση και την εκ νέου πρόταση ιδεών, μύθων και συμβόλων. Ποια ισορροπία πιστεύεις ότι μπορείς να επιδιώξεις σήμερα ;

Φ.Φ: Ευχαριστώ, αλλά δεν είμαι λογιστής. Όταν μιλάμε για ιδέες ή ιδεολογίες ή κοσμοθεωρίες δεν μπορούμε να εφαρμόσουμε τις έννοιες της οικονομίας και των οικονομικών, δεν νομίζεις; Η ιδέα μας για τον κόσμο ήταν πάντα ενσαρκωμένη στην ιστορία και πάντα θα ενσαρκώνεται. Η σωστή εργασία στοχεύει σε αυτό. Δεν είναι μια χρονική αντιστοιχία δούναι και λαβείν.

Ερώτηση: Σε μια από τις διάσημες ομιλίες σας, στις 17 Αυγούστου 1969 στη συνεδρίαση της Επιτροπής του Ευρωπαϊκού Μετώπου στο Ρέγκενσμπουργκ, από την οποία προέκυψε το ιδρυτικό σας κείμενο «Η διάλυση του συστήματος», υπογραμμίσατε την εγκαθίδρυση μιας μερκαντιλιστικής δικτατορίας, που εφαρμοζόταν σε κάθε τομέα ύπαρξης της δυτικής κοινωνίας. 

Σχεδόν 50 χρόνια μετά από αυτή την ομιλία, πιστεύετε ότι η καθοδική διαδικασία βρίσκεται στην τελική φάση ή θα πρέπει να αναμένονται περαιτέρω βαθμοί εκφυλισμού;

Φ.Φ: Δεν υπάρχει ποτέ τέλος στα χειρότερα. Αλλά θέλουμε το καλύτερο. Και θέλουμε το αδύνατο: να μεταμορφώσουμε το χειρότερο προς το καλύτερο.

Ερώτηση: Η μήτρα της δυτικής παρακμής έχει συχνά αναφερθεί σε μια αποκλειστική οικονομική διάσταση. Δεν συμφωνείτε με τον Guènon όταν γράφει  σε πολλές περιπτώσεις, πως η φύση της τελευταίας φάσης του κύκλου είναι, αντίθετα, βαθιά λεπτή και πνευματική, και η οικονομική διάσταση της απλά υποστηρικτική σε μια πολύ πιο υπόγεια και επικίνδυνη διαδικασία;

Φ.Φ: Φυσικά και έχεις δίκιο, το πιστεύω κι εγώ όπως και εσύ, αλλά να σου θυμίσω ότι οι εποχές του Πλάτωνα ήταν ήδη εποχές παρακμής. Παρόλα αυτά, ο Πλάτωνας πάλεψε ενάντια στην κακία γύρω του μέσα από τα αριστουργηματικά έργα που μας άφησε και την ύπαρξή του. Όταν η φωτιά ανάβει, ψάχνω νερό για να τη σβήσω. Δεν ψάχνω για εμπρηστές.

Ερώτηση: Υπό αυτή την προοπτική, η υπέρβαση των πολιτικών κατηγοριών, που εκφράζεται πάντα στο έργο «Η διάλυση του συστήματος», θα μπορούσε να μεταφραστεί σε μια αντίθεση μεταξύ μιας συνειδητής αναφοράς «αντίστασης» και μιας αλλοτριωμένης σύγχρονης ύπαρξης, στον απόηχο της διχογνωμίας που εκφράζει ο Evola στην εισαγωγή της «Εξέγερσης ενάντια στον Σύγχρονο Κόσμο» μεταξύ του παραδοσιακού και του αντι-παραδοσιακού, αλλά κυρίως παρόμοια με τη διχοτόμηση μεταξύ Αφυπνισμένων και Κοιμωμένων που υπάρχει στα αρχαϊκά θραύσματα του Δελφικού δόγματος του Ηράκλειτου;

Φ.Φ: Καταλαβαίνω την άποψη σου, που είναι αυτή των φιλοσόφων και, ελπίζω για σένα, και των Σοφών. Είμαι σίγουρος ότι θα καταλάβετε την οπτική γωνία που έχω, που είναι αυτή του πολιτοφύλακα. Οι εποχές που γράφτηκε «Η Διάλυση του Συστήματος»  ήταν τέτοιες που χρειάστηκε μόνο μια σθεναρή ώθηση και το κάστρο των ψευδαισθήσεων στο οποίο βρισκόμαστε φυλακισμένοι θα είχε καταρρεύσει. Η ζύμωση ήταν εκεί. Έλειπε η ειλικρίνεια και από δεξιά και από αριστερά. Το θάρρος έλειπε. Έλλειψη τύχης; Ναι, κρύφτηκε κι αυτή. Και τώρα βλέπουμε το αποτέλεσμα: το σάπιο που έχει κάνει μεταστάσεις, ενώ η ηθική φλυαρία με την οποία οι δειλοί προσπαθούν να καλύψουν την αιώνια δειλία τους συνεχίζεται. Αλλά έχουμε την μεγάλη τιμή να πούμε ότι δεν είμαστε συνένοχοι αυτών που έχτισαν αυτό το τοπίο καθώς και το πολυεθνικό χάος.

Ερώτηση: Η ριζοσπαστικοποίηση της κρίσης, που επηρεάζει όλους τους τομείς της ζωής, μπορεί να καθορίσει, ως θετική αντίδραση, την ανάκτηση μιας αρχετυπικής διάστασης, ειδικά σε σχέση με αυτό που εξηγήσατε στην ανάγνωσή σας για το Πλατωνικό Κράτος, ως τη μεταφυσική ρίζα της ιστορίας και του πνεύματος της «Δύσης;

Φ.Φ: Μιλώντας για αναρρίχηση προς τα αρχέτυπα, επιτρέψτε μου μικρή μεταφορά: πρέπει να αποφασίσουμε να τις καβαλήσουμε τις τίγρεις, όχι να τις σκαρφαλώσουμε.

Ερώτηση: Επίσης στο «Η διάλυση του συστήματος», αφού σκιαγραφήσατε τη φυσιογνωμία του αληθινού οργανικού κράτους ως πολιτικό μύθο, αρχή τάξεως και απόλυτη αιώνια πραγματικότητα, προτείνετε μια αυστηρή αποτοξινωτική «θεραπεία» με στόχο την οριστική στείρωση των αστικών πλουτοκρατικών οικονομικών μέσω ενός Λαϊκού κρατικού μορφώματος, εφαρμόζοντας τον ακόλουθο κανόνα: άκαμπτη σταθερότητα στο ουσιαστικό και μέγιστη ελαστικότητα σε λειτουργικό επίπεδο. 

Τώρα που οι παγκοσμιοποιητικοί μηχανισμοί της χρηματοπιστωτικής πλουτοκρατίας έχουν επεκτείνει την καπιταλιστική δικτατορία που καταγγείλατε στο πλανητικό επίπεδο, πιστεύετε ότι οι προϋποθέσεις και οι προτάσεις αυτής της αυστηρής μεθοδολογίας διατηρούν την απόλυτη ισχύ τους;

Φ.Φ: Σήμερα περισσότερο από χθες. Θα άλλαζα ακόμη και τον τίτλο αυτού  του έργου σε «Αποτοξίνωση του συστήματος». Και όταν, όπως τώρα, δεν μπορεί κανείς να επέμβει στην υλική διάσταση, για να απαλλαγεί από τη μόλυνση, η λύση είναι να διαβάσει, να μελετήσει, να τελειοποιηθεί, να προετοιμαστεί (για σωστή δράση).

Ερώτηση: Στο κείμενό σας «Το κράτος ως δικαιοσύνη», η κατανόηση της Αρετής  τοποθετείται ως υψηλή εσωτερική αξία του πολίτη στη θεμελίωση του κοινοτικού θεσμού, ως φυσική πραγμάτωση του ατόμου. Μπορεί η εσωτερική μορφή, κατά την Ελληνική κατανόηση του Πλάτωνα, απαλλαγμένη από κάθε εποικοδόμημα αναφοράς, να επανέλθει στο πρωταρχικό διάνυσμα μιας νέας παιδαγωγικής και παραδοσιακής διαδρομής;

Φ.Φ: Ρωτάς αν μπορεί, απαντώ: πρέπει. Με κάθε κόστος.

Ερώτηση: Στον κόσμο του παγκοσμίως τυποποιημένου ανθρώπου, που στερείται κάθε αναφοράς σε Ανώτερη Αρχή και οποιασδήποτε ταυτότητας ρίζας, η εκ νέου ανακάλυψη της Κλασικής Παράδοσης, της ελληνορωμαϊκής - γερμανικής, για να την πούμε με τη μορφή του Evola ή του Romualdi, απαλλαγμένη από τους σεκταρισμούς και τους φορμαλισμούς που συχνά εκδηλώνονται, πιστεύετε ότι μπορεί να είναι, στην οικεία του ουσία, ο Βόρειος Αστέρας που μπορεί να ακολουθήσει ο Στρατιώτης της Ιδέας;

Φ.Φ: Δεν νομίζω ότι η ελληνορωμαϊκή - γερμανική παράδοση είναι η μόνη που πρέπει να δούμε. Δεν υπάρχει και η ιαπωνική παράδοση; Όπου ο άνθρωπος έχει εγκαταλείψει να λέει εγώ, υπάρχει κάτι να μάθει. Και χωρίς να αιωρούμαι σε ορισμένα ύψη, αν έπρεπε να διαλέξω δύο σκέψεις που μετρούν ως Βόρειος Αστέρας, σήμερα, θα ήταν αυτές, βγαλμένες από τη συλλογή που εκδώσαμε με αφορισμούς του Nicolás Gómez Dávila: «Στις εποχές χωρίς στυλ το μόνο έργο της Τέχνης είναι η γυμνή νοημοσύνη» και «Μόνο αυτοί που σκορπούν κρυφά τον θαυμασμό της ομορφιάς συνωμοτούν ενάντια στον παρόντα κόσμο».

Ερώτηση: Στον απόηχο της κατάρρευσης του Τείχους του Βερολίνου, προειδοποιήσατε για τον κίνδυνο παραμόρφωσης της εθνικής ψυχής των ευρωπαϊκών λαών, προμηνύοντας τα - πολύ τρομακτικά σημερινά - σενάρια εισβολής ξένων λαών στα εδάφη μας, ενώ επιβεβαιώνετε την ανάγκη εθνικής αντίστασης και προσκόλλησης στην παραδοσιακή κοινότητα του αίματος, του πολιτισμού και της ιστορίας του ατόμου για να αντιμετωπίσει την παγκοσμιοποίηση των ηθών και του πνεύματος και την εκτροπή της πολυφυλετικής κοινωνίας, και για αυτό δεχτήκατε μια άδικη πολιτική καταστολή και φυλάκιση. 

Τι συμβουλή θα θέλατε να δώσετε σε όσους ασπάζονται την υπόθεση της ταυτότητας, ξεκινώντας από τις αναλύσεις και τις προτάσεις σας; Και κυρίως, υπάρχουν ακόμη οι προϋποθέσεις και οι δυνατότητες για αντεπίθεση;

Φ.Φ: Είναι απαραίτητο να εφαρμόσουμε την αρχή «Ούτε ελπίδα ούτε απελπισία, αλλά επιμονή» και χρησιμοποιώντας όλη μας τη θέληση, που εκφράζει την ελευθερία μας, να θέσουμε τις προϋποθέσεις για αυτό που ονομάζετε αντεπίθεση με απόφαση και διαύγεια. Που θα έπρεπε να είναι ένα αριστούργημα ευφυΐας, αληθινής μεγαλοψυχίας και πολύ - πολύ θάρρους. Αλλά για αυτό πρέπει να περιορίσουμε πάση θυσία την εντροπία του ατομικισμού, που απειλεί κάθε πολιτικό σχεδιασμό. Η ηθική (και ρεαλιστική) συμβουλή μου; Το Δελφικό: «Γνώρισε τον εαυτό σου», δηλαδή να ξέρεις τι αξίζεις και να αναγνωρίζεις ποιος αξίζει περισσότερο από σένα. (και να μην λες ψέματα στον εαυτό σου ...)

Ερώτηση: Ορισμένοι ιστορικοί είχαν ήδη αναγνωρίσει στον Πλάτωνα και τον Νίτσε τους εμπνευστές των εθνικολαϊκών επαναστάσεων του περασμένου αιώνα, ιδίως του Εθνικοσοσιαλισμού ενώ στον Έβολα έβλεπαν τον «κακό δάσκαλο» κάποιων περιθωρίων του νεοφασιστικού ριζοσπαστισμού. Εσείς, που ήσασταν πάντα βαθύς και προσεκτικός μελετητής της σκέψης του Πλάτωνα, του Έβολα και του Νίτσε, και εργάζεστε επί του παρόντος σε μια νέα μετάφραση των έργων με το πρωτότυπο γερμανικό κείμενο, συμμερίζεστε αυτές τις ερμηνείες; Πώς ερμηνεύετε τη σκέψη αυτών των γιγάντων της ευρωπαϊκής φιλοσοφίας; Θα μπορούσαν ακόμα να εμπνεύσουν νέα μονοπάτια στον πολιτικό τομέα σήμερα;

Φ.Φ: Αυτοί είναι στοχαστές που πρόσφεραν στην εποχή τους, επανατοποθετώντας τις αλήθειες που ανήκουν σε όλες τις εποχές, άρα είναι πάνω από τον χρόνο. Οι αρχές, καθώς είναι διαχρονικές, μπορούν πάντα να ενσωματώνουν νέες γραμμές δράσης.

Ερώτηση: Στη διάλυση του συστήματος γράψατε: «Ήρθε η ώρα να σταματήσουμε να παίζουμε με την μαριονέτα «Ευρώπη» ή να κάνουμε γαργάρες με την έκφραση της». Στο έργο σας Γαλάζιοι Λύκοι, από την άλλη, καλείτε τα μέλη του συλλόγου του Εθνικού Μετώπου να αγωνιστούν για το καλό της κοινότητας, αναφερόμενος 1. στη χώρα μας. 2. στην Ευρώπη. 3. στο «λευκό» σύμπαν της Αριοευρωπαϊκής βόρειας φυλής». 

Πώς προέκυψε η αλλαγή προοπτικής; Και τι σας εμπνέει στη λέξη «Ευρώπη» σήμερα;

Φ.Φ: Οι περιφέρειες, δηλαδή οι λύσεις, διαχρονικά, σχεδιάζονται ανάλογα με τα προβλήματα που προκύπτουν. Το κέντρο (που σίγουρα δεν είμαι εγώ, αλλά οι ιδέες στις οποίες αναγνωρίζω τον εαυτό μου και τις οποίες ερμηνεύω), από την άλλη, παραμένει το ίδιο. Από τις επιθέσεις των φανατικών, ιδεολογικών παθών του περασμένου αιώνα, από την «υπερβολή» τους που τα έβλεπαν όλα μικρά, ανεπαρκή, ψευδή, χρειάστηκε να περάσουμε στο σήμερα για να υπερασπιστούμε το άψυχο σώμα της Ευρώπης από μια δυνητικά θανάσιμη απειλή.

Ερώτηση: Στις 21 Μαΐου 2013, ο Γάλλος ιστορικός Dominique Venner, πρώην στρατιώτης και πρώην εθνικιστής ακτιβιστής, αυτοκτόνησε στη Notre Dame ως χειρονομία «διαμαρτυρίας και θεμελίωσης» ενάντια στην παρακμή της Ευρώπης. Τι εντύπωση σας έδωσε αυτή η χειρονομία;

Φ.Φ: Πάντα θαύμαζα εκείνους που έχουν το θάρρος να δώσουν στον εαυτό τους ελεύθερο  θάνατο και πάντα αρνιόμουν να εξετάσω εξονυχιστικά τους υποκειμενικούς λόγους ή τους αντικειμενικούς λόγους που μετατρέπονται σε ατομικές παρορμήσεις. Η επιλογή του Venner έχει, από μόνη της, το μεγαλείο ενός έργου τέχνης, όπως και ενός Mishima ή ενός Drieu - ή ενός Michelstaedter, ή ακόμα και ενός Luigi Tenco. Όμως η σημερινή ασήμαντη κατάσταση πνευμάτων κατάφερε να υποβαθμίσει το μεγάλο πάθος σε μια αξιολύπητη χειρονομία. Βασικά είναι ο συνηθισμένος φθόνος όσων δεν έχουν το θάρρος και δεν θέλουν να το έχει κανένας άλλος.

Ερώτηση: Έχετε αναλάβει εδώ και καιρό την επαναμετάφραση των έργων του Νίτσε. Πώς συμβιβάζεται αυτό το φιλοσοφικό σας πάθος με αυτό του Πλάτωνα;

Φ.Φ: Ο Νίτσε και ο Πλάτωνας είναι δύο από τους πιο ταλαντούχους απολογητές του αριστοκρατικού πνεύματος: της ομορφιάς, του θάρρους, της δύναμης, της υγείας, της ιδιοφυΐας, του στυλ, της μεγαλοψυχίας. Είχαν τη διαύγεια να αναγνωρίζουν τις ανισότητες, να ξεσκεπάζουν τα ψέματα, να αντιτίθενται στη ρητορική και την αδιάφορη προπαγάνδα με απόλυτα συμπτωματικό τρόπο. Για μένα, για έναν πολιτικό, αυτό έχει ενδιαφέρον. Τα υπόλοιπα - την διαφωνία τους - τα αφήνω στο δόλο των ακαδημαϊκών.

Ερώτηση: Ο εκδοτικός σας οίκος επανεξέδωσε πρόσφατα το Behind the Lines, από τον Hiroo Onoda, έναν στρατιώτη της Αυτοκρατορίας του Ανατέλλοντος Ήλιου που δεν άφησε τα όπλα του για τριάντα χρόνια, ενώ ο πόλεμος τελείωσε γύρω του. Πόση ταύτιση υπάρχει με αυτή τη μορφή;

Φ.Φ: Domine, non sum dignus ... Τα μοντέλα δεν πρέπει να μας δελεάζουν να ταυτιστούμε, αλλά να μας δείχνουν τον δρόμο για να κάνουμε έστω και ένα βήμα προς τη βελτίωσή μας. Και βήμα - βήμα (μεταξύ Onoda, Attilio Regolo, Giuliano του αυτοκράτορα), κοιτάξτε προσεκτικά (από αυτήν την πλευρά είναι οι κορυφές των Ιμαλαΐων του Nikolaj Roerich, από την άλλη μια διασταύρωση γραμμών που ενσωματώνονται στα σώματα των αθλητών της Leni Riefensthal ή του ανθρώπινου ιλίγγου της αφηρημένης τέχνης ), περιπέτεια μετά από περιπέτεια (μεταξύ των Κελτών ή Λογγοβάρδων πολεμιστών, οι επιδρομές του Βαρόνου φον Ούνγκερν, τα Πάντσερ του Βερολίνου), η λαμπρότητα μετά τη λαμπρότητα (στα βήματα ενός φωτισμένου Βουδιστή, ενός αριστοκράτη της Ουράνιας Αυτοκρατορίας, ένα bushi από την ηρωική Ιαπωνία), μαθαίνει κανείς να τιμάει τη μικρότητα αυτού του παρόντος με τιμή. Και όσο αυξάνεται ο αριθμός αυτών που πάνε από αυτόν τον δρόμο, τόσο περισσότερο επιτυγχάνεται το θαύμα της «μεγάλης πολιτικής». Αλλά μόνο στην τύχη είναι αξιοπρεπές να ζητάς παρηγοριά.

άρθρο του Έχεμου.

Ο Φασισμός υπήρξε παγκόσμιος στο πνεύμα του και Ευρωπαϊκός στην ρίζα του. Υπήρξε «θρησκεία» και «ευαγγέλιο» για τους Μελανοχίτωνες «πιστούς» και τους «ευσεβείς αντιδημοκράτες». Χαρακτηρίστηκε από πολλούς απλά ως Δόγμα όμως στο φως της ιστορίας η αντανάκλαση του ήταν πέρα από τις συνηθισμένες πολιτικές θεωρίες και τις ιδεολογίες που κυριαρχούν σήμερα. Η δομή του και η αιματηρή πορεία του ήταν απαίτηση των καιρών και των ιστορικών εξελίξεων, λαϊκή ανάγκη που μεταφέρθηκε σε όλη την Ευρώπη και ρίζωσε βαθιά στις συνειδήσεις. Ο γιος του αναρχοσυνδικαλιστή σιδερά από την επαρχία της Ιταλίας που τριγυρνούσε με το μπαλωμένο παλτό και του άρεσε να προκαλεί την εξουσία εμπλεκόμενος σε οδομαχίες, συνήθιζε να κερδίζει το ψωμί του στην οικοδομή αλλά σύντομα βρέθηκε να είναι Αυτός που θα κηρύξει την νέα «θρησκεία» του έθνους, την φωνή της τιμής, να δείξει τον δρόμο της αφύπνισης. 

Η αντιδημοκρατική επανάσταση που τα πρώτα της βλαστάρια ξεπετάχτηκαν το 1919 θέριεψε από το αίμα των δικών μας «προφητών», των δικών μας «αγίων», των δικών μας «νεομαρτύρων», των δικών μας «οσίων». 

Ως άλλος «προφήτης» μέσα στην έρημο της κοινωνικής παρακμής πάντα βοηθούμενος όμως από τα κοράκια της εκδίκησης της θύελλας και των καιρών, αντιστάθηκε μόνος αλλά και μετά πολλών, συγκέντρωσε γύρω του τους μαθητές του σαν καλός Δάσκαλος και η δική του γνώση έγινε «θαύμα» και διδαχή για τους επόμενους. Αυτός κατέγραψε και κωδικοποίησε πρώτος τις εντολές του Ιερού Fascio, Αυτός ευλόγησε και μεταλαμπάδευσε τον λόγο του δικού μας «Πολιτικού Ευαγγελίου», Αυτός υπήρξε ο «Αιρετικός Νυμφίος» της Αιώνιας Ρώμης, ο «Ευλογημένος» της Νιτσεϊκής και Σορελικής σκέψης, ο «Σωτήρας» της Ευρωπαϊκής ιδέας, αυτός ένιωσε και έδειξε την σχέση με το μεταφυσικό μέσα από την κλιμάκωση της δράσης και έφτασε στην ύψιστη θέωση και όμως δεν ήταν Θεός για αυτό και έκανε λάθη, πορεύτηκε όμως τον δρόμο του αγώνα ενώ γνώριζε και τους «Ιούδες» και τον «Γολγοθά» και την δική του «Σταύρωση». 

Πολλοί τον πρόδωσαν ή τον αρνήθηκαν στην διαδρομή του. Μπροστά στο πολιτικό του «μαρτύριο» Αυτός δεν δείλιασε όμως ούτε λεπτό. Την ώρα της μοίρας δίπλα στην μεγαλύτερη αγάπη της ζωής του, σήκωσε τα χέρια του ψηλά και κοιτώντας τους δικαστές και τους δημίους της δημοκρατίας, τους προδότες του Σοσιαλισμού μέσα στο πρόσωπο τους, φώναξε και η φωνή του έσκισε σαν κεραυνός τους ουρανούς της λογικής «ρίξτε στην καρδιά». Ο δικός του χιτώνας και των μαθητών του που είχαν την ίδια μοίρα με αυτόν ποτίστηκε με το αίμα του, έμεινε όμως ένας φωτεινός Μελανοχίτωνας για πάντα ακόμα και όταν η μάζα του πλήθους ούρλιαζε και τιμούσε τον δημοκράτη φονιά Βαραββά. 

Τούτο το βιβλίο - η έκδοση της χρονιάς για το 2022 - για το οποίο οφείλω να συγχαρώ τις εκδόσεις «Λόγχη», τον μεταφραστή Βλάση Βρανά και τον Κωνσταντίνο Μποβιάτσο για τον πρόλογο, είναι ένα «ιερό» σύγγραμμα για τους «Φασίστες». Αιρετικό στο σύνολο του και απαγορευμένο επί σειρά ετών στην Ιταλία, «πυρακτωμένο» σε συνθήκες διώξεων αίματος και πολιτικής βίας, μια ιδεολογική παρακαταθήκη του ρεύματος των Nazi - Maoists, αυθεντικό και επώδυνο συνάμα για το σύστημα και τους ραβίνους του. Είναι αποτυπωμένο στις σελίδες του το αληθινό νόημα, που δεν μπορεί να διαβαστεί από όλους παρά μόνο από αυτούς που έχουν μάτια πνευματικά πέρα από τα φυσικά. Είναι επίκαιρο πάντα αφού το πνεύμα του είναι αντικομφορμιστικό, ουσιώδες, ρεαλιστικό και επικίνδυνο για τους «κυβερνήτες» της κατοχικής διακυβέρνησης. 

Ο Ιταλός Franco Freda παραμένει ένας σύγχρονος «μάρτυρας» μαθητής του Πλάτωνος και του Σικελού Μύστη και «Νονού» του Φασισμού τον Julius Evola. 

Η επώδυνη πορεία και ο δικός του «σταυρός» ήταν η εξορία του. Τα δικά του «καρφιά» και το «πλήγμα στα πλευρά» ήταν τα βασανιστήρια στην απομόνωση της φυλακής. Οι συκοφαντίες και οι κατηγορίες εναντίον του μια επανάληψη της ιστορικής δίκης του σκοτεινού ιερατείου. Όμως και αυτός γαλήνιος όπως και ο Mussolini αντιμετώπισε με σθένος την καταδίκη, πορεύτηκε περήφανος στον δρόμο του μαρτυρίου, κοίταξε στα μάτια τους προδότες του δικού του «Κυρίου», απτόητος μπροστά στον πνευματικό θάνατο και εξήλθε ζωντανός και νικητής από τον τάφο της αντιφασιστικής δημοκρατίας. 

Σώμα και αίμα «νεοφασισμού» το γραπτό αυτό, συμβολικό αλλά ουσιώδες το εξώφυλλο με τον Διπλό Πέλεκυ να φοβίζει τους μπράβους του δημοκρατικού σκότους, πύρινο κήρυγμα κάθε λέξη και πρόταση που «βαφτίζει» σε ένα νέο νόημα την έννοια της σύνθεσης. Ένα πραγματικό «κατηγορώ» για τους Φαρισαίους του «χώρου» μια ζωντανή απόδειξη ότι παραμένουμε ζωντανοί και καμιά δίκη, καμιά δικαστική απόφαση, καμιά εχθρική απειλή δεν μπορεί να ανακόψει την επέλαση του Φωτός των ιδεών μας απέναντι στο Σκότος των εχθρών μας. 

Το καλύτερο δώρο για εσάς και τα παιδιά σας. Και μέρες που είναι ας μην ξεχνάμε ότι είναι το ίδιο βιβλίο που κάποιοι συναγωνιστές παρουσίασαν στο Κίεβο τον Δεκέμβρη του 2019. Κάποιοι μαχητές που προστέθηκαν πρόσφατα στον Ιαπωνικό κώδικα τιμής και δεν παραδίδονται στα τελεσίγραφα του εχθρού το έχουν μαζί τους στα έγκατα της γης στο τελευταίο χαράκωμα, σε μια χώρα που οι ηλιόσποροι μεγαλώνουν με το αίμα του έθνους. 

Μια έκδοση ορόσημο για την Ελληνική «Τρίτη Θέση» - που αξίζει να προβάλλεται και να στηρίξετε - και στην οποία συνέβαλλαν καθοριστικά οι Αυτόνομοι συναγωνιστές. Χρόνια πολλά λοιπόν ... και μην ξεχνάτε εκεί που υπάρχει ο δημοκρατικός Θάνατος υπάρχει και η αντιδημοκρατική Ανάσταση!