Η γυφτοποίηση της ελληνικής κοινωνίας

 

του Wolverine

Από την μια πλευρά οι «ευαίσθητοι» πολίτες που δεν βλέπουν την παραβατικότητα των Ρομά να αυξάνεται με εκρηκτικό ρυθμό, προς όφελος μιας πολιτικάντικης «επαναστατικότητας» που εξαντλείται στα τραγούδια και τα ακριβά ρούχα της Μποφίλιου και στα χρυσά ρόλεξ του Κουτσούμπα. Για αυτούς οι εν λόγω είναι μια καταπιεσμένη «μειονότητα» που ναι μεν αξίζουν της όποιας αλληλεγγύης αλλά καλό είναι να παραμένουν μακριά από τα βόρεια προάστια τα κομματικά γραφεία και τα στέκια των Εξαρχείων. 

Το μνημονικό τους δεν έχει ποτέ ακούσει για τον μικρό Μάριο που του φύτεψαν μια σφαίρα στο κεφάλι επειδή είχαν «ντέρτι» τα «παιδιά» όπως πάντα κάνουν όταν αποφυλακίζονται από τα ίδια κυκλώματα δικηγόρων, που μετά οι ακροαριστεροί τα κατηγορούν για τις πλεκτάνες και τις σκευωρίες. Δεν έχουν ποτέ ακούσει για την γιαγιά που την πάτησαν με το αυτοκίνητο για να της πάρουν την αλυσίδα από τον λαιμό. Όπως δεν είπαν τίποτα οι κύριοι που κάνουν κουμάντο στους «αντιεξουσιαστές» για τον Νίκο Μεταξά που τον σκότωσαν οι Αφγανοί για τα τιμαλφή που είχε πάνω του. Δεν θυμήθηκαν ποτέ ότι συρρέουν κατά εκατοντάδες οι νεολαίοι χρήστες ναρκωτικών σε Ασπρόπυργο, Μενίδι και Ζεφύρι για να απολαύσουν τα «αγαθά» που προσφέρουν απλόχερα οι «μειονοτικοί» συμπολίτες μας. Μικρή η μνήμη σας όπως μικρό και το πολιτικό σας ανάστημα. 

Και τι με αυτό θα αναρωτηθεί ο Ρουβίκωνας η Αυγή και το ΚΚΕ. Δικαιολογείται η καταδίωξη σε μια πολυπληθή αστική περιοχή και η κατάληξη με μια σφαίρα στον εγκέφαλο ενός μικρού σε ηλικία παραβατικού; Η 5^η Δεκεμβρίου θυμίζει μια άλλη ημερομηνία όπου ο πασόκος μπάτσος Κορκονέας σκότωσε τον Αλέξη Γρηγορόπουλο και τροφοδότησε με 8000 νέα μέλη τις δομές της αναρχίας και της άκρας αριστεράς. Όμως για καθίστε να το δούμε πέρα από τον όποιο συναισθηματισμό το συμβάν κύριοι ένορκοι της antifa. Σε λάθος ανθρώπους το απευθύνουν τελικά το ερώτημα οι κύριοι και οι «σύντροφοι». Να το απευθύνουν στο «τείχος της δημοκρατίας» που το έχτισαν μαζί με εφημερίδες δικαστικούς και μπάτσους όταν το σκιάχτρο της «Χρυσής Αυγής» τους βόλεψε όλους καλά για μερικά χρόνια. Να το απευθύνουν στα κομματικά όργανα που ψήφισαν συλλογικά - από αναρχικούς μέχρι σταλινικούς - για να έρθει η «πρώτη φορά αριστερά» και η οποία κατείχε θέσεις ΕΞΟΥΣΙΑΣ στο υπουργείο προστασίας του πολίτη. Να το απευθύνουν στους συγγενείς του Μάριου και του κάθε Μάριου που εκεί η μνήμη τους ξεθώριασε και δεν έγραψαν μια αράδα για αυτή  την παρακρατική δολοφονία. 

Γιατί παρακράτος είναι μια μειονότητα που ωφελείται από τα κρατικά επιδόματα, και πρωταγωνιστεί ενάντια στην κοινωνία, βολεύεται με ένα πενηντάρικο ευρώ όταν έρχονται εκλογές και δίνει αίμα σε έναν αστικό κρατικό δημοκρατικό μηχανισμό εκλογικό και πρακτικά παντοδύναμο. Εμείς δεν οφείλουμε να καταδικάσουμε τώρα την ελ.ας γιατί το έχουμε κάνει πολλά χρόνια πριν από όταν σκότωναν εργάτες και ενωτικούς όπως τον Ιάκωβο Κουμή που του επιτέθηκαν πισώπλατα, από όταν τσάκιζαν στις Πρέσπες την Λευκίμμη την Κερατέα και στο Σύνταγμα νέους γέρους και παιδιά για θέματα κοινωνικά και εθνικά, όταν την ίδια ώρα το Ζακ που έχετε ηρωοποιήσει ... έλεγε ότι τα γράφει εκεί που δεν πιάνει μελάνι!

Πάμε τώρα στην άλλη πλευρά. Εκεί έχουμε να κάνουμε με δεξιούς/ακροδεξιούς και κομματόσκυλα που «αγανακτούν» για τα δικαιώματα της ελ.ας. Της ίδιας υπηρεσίας της «τάξης και της ηθικής» που σκόπιμα κλείνει τα μάτια όταν έρθουν οι άνωθεν εντολές. Της ίδιας υπηρεσίας που δεν πράττει το παραμικρό όταν οι φιλήσυχοι συμπολίτες της γνωστής καταγωγής οπλίζονται με καραμπίνες εδώ και χρόνια. Είναι η ίδια υπηρεσία που φόρτωσε στο ξύλο τους εθνικιστές στο Μακεδονικό και αλλού, που πάτησε στους τάφους των Φουντούλη – Καπελώνη, που έσυρε στο δικαστήριο δεκάδες εθνικιστές φορώντας κουκούλες αφού πάντα το κράτος θέλει να δείχνει απρόσωπο ενώ έχει το πρόσωπο της Μέδουσας. Και ενώ και στο παρελθόν η καταδίωξη κατέληξε σε φιάσκο - για είκοσι ευρώ κλεμμένη βενζίνη -  έδωσαν και πάλι τροφή στους αντιφασίστες και τις ΜΚΟ για μια υπόθεση που έχει επαναληφθεί εκατοντάδες φορές. 

Είναι οι ίδιοι που θυμούνται να έχουν φωνή όποτε τους καλεί σε εκπομπές ο Παπαδάκης και ακούμε και πάλι τα ίδια για την ελλιπή εκπαίδευση τους. Πόση εκπαίδευση κρατική τελικά, πόσα ακόμη ισραηλινά δακρυγόνα, πόσες ακόμη μηχανές και πόσες αύρες. Πόσα ακόμη λεφτά για το σιδερένιο χέρι του κράτους που τα θύματα του είναι δεκαπλάσια από αυτά της χουντικής επταετίας. Πόση ακόμη έννοια ρε «πατριώτες» για την αστυνομία της δημοκρατίας που εξόπλισε ο Καραμανλής με βαρύ οπλισμό, άφησε να αφηνιάζουν με εντολή του Μητσοτάκη τα ΜΑΤ και ανά πάσα στιγμή με μια εντολή σπάνε πόρτες για τα δάνεια και μπουκάρουν σε σπίτια συναγωνιστών επειδή τους «κάλεσε το καθήκον». Πόσο ακόμα θα νοιαστείτε για την υπηρεσία ενός κράτους της Ε.Ε. που όταν θέλει ο κάθε γραβατωμένος υπουργός πράττει για τα συμφέροντα του ενάντια στο έθνος;

Η βεντέτα ανάμεσα σε ελ.ας και Ρομά δεν είναι δική μας υπόθεση. Και δεν είναι υπόθεση των όποιων «εθνικιστών» που με ευκολία κλείνουν τα μάτια στο προφανές. Και το προφανές είναι ότι υπάρχουν δυο κόσμοι. Από την μια ο κόσμος της εξουσίας που με το ένα χέρια τροφοδοτεί με επιδόματα τους αλλογενείς και τους κλείνει το μάτι για να συνεχίσουν να πράττουν όπως πράττουν, και από την άλλη αφήνει τις πολυπληθείς δυνάμεις ασφαλείας να περιορίσουν το κακό χωρίς όμως να θιχτεί ο πυρήνας του προβλήματος που αποφέρει ψήφους τις παραμονές των εκλογών. Έτσι λοιπόν ουδείς χρειάζεται να αναλωθεί σε μια «βεντέτα» ετών αφού οι ίδιοι που τάχα διαμαρτύρονται αφήνουν τα παιδιά τους να φέρονται με «γύφτικο» τρόπο στην καθημερινότητα. Τόσα χρόνια ψήφισαν εκείνα τα κόμματα που άφησαν το πρόβλημα να μεγεθυνθεί, αψήφησαν την κοινωνική απειλή του εμπορίου ναρκωτικών, δεν προστάτευσαν τα παιδιά τους στα σχολεία από συμπεριφορές και δεν μίλησαν ποτέ για την άλλη πλευρά όταν αυτή βρέθηκε δίπλα στα σπίτια τους. 

Για τους μόνους που θα νοιαστούμε είναι για τους συναγωνιστές μας που δίνουν έναν ηρωικό αγώνα σε σχολεία και σχολές, σε χώρους εργασίας και σε εστίες οικογενειακές απέναντι στην λαίλαπα της μαφίας που έχει σφιχταγκαλιάσει η άκρα αριστερά αλλά και στην τρέλα του δημοκρατικού κράτους που είναι βαριά εξοπλισμένο και ασύδοτο σε σχέδια και πράξεις και αναπαράγεται καθημερινά τρώγοντας τις ίδιες του τις σάρκες.